Βαριά πληγωμένα βρίσκει η επόμενη μέρα τα έργα των ανθρώπων στα Τζουμέρκα, μετά τα ακραία φαινόμενα που έπληξαν την περιοχή. Η κλιματική αλλαγή προβάλλεται συχνά ως η εύκολη εξήγηση για την αποποίηση των πραγματικών ανθρώπινων ευθυνών. Κάποιοι μιλάνε για εκδίκηση της φύσης. Όμως, πρόκειται πράγματι για έργο της φύσης ή για αποτέλεσμα της αυθαιρεσίας των ανθρώπινων κατασκευών; Στο ερώτημα αυτό επιχειρεί να απαντήσει το άρθρο που δημοσιεύτηκε από το "Παρατηρητήριο Τζουμέρκων"

---------------------------------------------------------------------------------

Ένα ερώτημα που για να απαντηθεί, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε αν εκδικείται η "μητέρα" φύση.

Ποια είναι εκείνη η μητέρα λοιπόν, που εκδικείται τα δημιουργήματά της;

Και τί κακό έκανε στην προκειμένη περίπτωση; Τι απείλησε και τι κατέστρεψε; Δημιουργήματα δικά της (της μητέρας φύσης;), ή ανθρώπινες κατασκευές;

Και αφού πρέπει να αντικαταστήσουμε τη μητέρα φύση με τη μητέρα του Θεού (κατά το "Βοήθα Παναγιά μου"), γιατί αυτή δε μας βοηθάει και δεν σταματάει το κακό;

Ακούμε πολύ συχνά, και μάλιστα από ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να παίρνουν αποφάσεις και να αναλαμβάνουν ευθύνες -ψύχραιμες, χωρίς προκαταλήψεις, βασισμένες σε επιστημονικές θεωρίες, κτλ- να το ρίχνουν πάντα στην Παναγία ή στην κακιά την ώρα, ή στη φύση την ίδια. Για να αποποιηθούν τις δικές τους ευθύνες.

Πολύ βολικό και πολύ διαδεδομένο. Ίσως και λίγο πονηρό.

Ακούμε από τον Δήμαρχο να επικαλείται την Παναγία, την ώρα που αυτός πριν από 2 χρόνια ενέκρινε το υδροηλεκτρικό στον Ραφτανίτη ποταμό, που στην πρόσφατη πλημμύρα του δεν άφησε τίποτα όρθιο. Στην προκειμένη περίπτωση, διέλυσε επίσης όλα τα έργα που έκανε στην κοίτη του ο Περιφερειάρχης στο πρόσφατο παρελθόν. Όπου εκεί προσπάθησε την 100 μέτρων κοίτη του Ραφτανίτη να τη γεφυρώσει με γέφυρα 30 μέτρων. Μόνο για να αποσπάσει τα χειροκροτήματα.

Ακούμε τον ίδιο τον Περιφερειάρχη να ζητάει τη βοήθεια της Παναγίας για να σκάψει το Μεγάλο Βράχο, στην διαπλάτυνση του δρόμου Πηγάδια-Γέφυρα Πλάκας, στο δρόμο όπου ο ίδιος ρυπαίνει τη φύση και μπαζώνει τα ρέματα. Και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να παραθέσουμε: βλέπε αντιπλημμυρικά στο Ματσούκι, καταστροφές στους Μελισσουργούς, που δεν πρόλαβαν να πιούν νερό οι καημένοι, πνίγηκαν. Βλέπε επίσης τον Καταρρακτιώτη ποταμό, με 4 υδροηλεκτρικά ή μάλλον 3 γιατί το τελευταίο διαλύθηκε, τους δρόμους για τους Καταρράκτες κατεστραμμένους, τη Σγάρα κυριολεκτικά μέσα στα μπάζα, και τόσα άλλα.

Υποκρισία...

Επειδή τα έργα τους ΔΕΝ ήταν για  να θωρακίσουν τους πολίτες, αναγκάζονται, τώρα να γίνουν «μικροί και ασήμαντοι», γιατί αυτό τους βολεύει.... Και αυτό που  συνέβη, τους "ξεπερνάει"... Και σηκώνουν τα χέρια ψηλά.... διώχνουν από πάνω τους κάθε ευθύνη. Γιατί, η κλιματική αλλαγή (!!) ή οποιοδήποτε άλλο κακό, είναι κάτι πολύ μεγάλο και πέρα από αυτούς.

Και μόνο με τη βοήθεια της Παναγίας θα σωθούμε.

Ωστόσο, με τρόπο κάλπικο και με μέσα προπαγανδιστικά αλλάζουν πάλι την εικόνα.

Και δυστυχώς, μετά από ένα τόσο μεγάλο κακό στις υποδομές, ο λαός θα τα πληρώσει πάλι. Δεν θα βγουν τα σπασμένα από τις τσέπες των υπευθύνων, που με τις πέρα για πέρα ανεύθυνες και χωρίς μελέτες αποφάσεις τους, χρεώνουν τον λαό.

Υποτάσσουν ακόμα και την ίδια επιστήμη στην πολιτική τους. Με έργα μόνο για χειροκρότημα και για ψήφους.

Μόνος κερδισμένος σε αυτή την πράξη ο εργολάβος. Μικρός ή μεγάλος. Αυτός είναι που τρίβει τα χέρια του και, μάλιστα, στις έκτακτες ανάγκες και τις δύσκολες στιγμές, ως σύγχρονος "γερολαδάς". Χωρίς κανένα έλεγχο και με απευθείας αναθέσεις για να ρίξουμε πάλι λίγο τσιμέντο, το οποίο θα έχει και αυτό την ίδια τύχη στην επόμενη καταστροφή.

Πριν από πολύ λίγα χρόνια, η κοινότητα των Τζουμερκιωτών, αλλά και πολλοί άλλοι ευαίσθητοι άνθρωποι, έζησαν το θλιβερό και τραγικό γεγονός της κατάρρευσης του συμβόλου τους: της πέτρινης γέφυρας της Πλάκας. Όπου όλα θα είχαν αποφευχθεί, αν είχαν προβλεφθεί κάποια υποστηρικτικά έργα στην θεμελίωσή του.

Και τότε, όπως και τώρα, ο καιρός και τα στοιχειά της φύσης "επιτέθηκαν" στους ανθρώπους των Τζουμέρκων.... Μυαλό όμως δε βάλαμε.

Οι ίδιοι άνθρωποι, στις ίδιες θέσεις, να μας επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα.

Λοιπόν, ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Πρέπει εμείς οι άνθρωποι να αντιληφθούμε τι είναι προτεραιότητα και να διεκδικούμε από τους θεσμούς, χωρίς φόβο, την προστασία μας.

Και όσο σοβαρό κι αν ακούγεται το ότι εμείς εδώ δεν έχουμε ρεύμα, ή ένα δέντρο έπεσε, ή ο δρόμος κόπηκε, ή δεν έχουμε νερό, ή οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα που εκείνη την ώρα φαντάζει μεγάλο, βεβαίως αυτό πρέπει να το αναδεικνύουμε και να απαιτούμε για τη λύση του.

Όμως, η ευημερία μας κρίνεται από τις διαχρονικές ολιγωρίες, παραβλέψεις,  αστοχίες, ή ακόμα και την κοντόφθαλμη πολιτική απόφαση που δεν ικανοποιεί τον λαό, αλλά διευκολύνει απλά τη ροή του χρήματος. Γιατί έργα γίνονται. Δε φέρουμε καμία αντίρρηση. Αλλά ούτε οραματικά, ούτε ποιοτικά, ούτε στοχευμένα είναι. Δεν απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες και για αυτό ο τόπος δεν είναι ελκυστικός και ασφαλής για τους νέους.

Οι Ηγετίσκοι μας ακολουθούν το ρεύμα και δεν είναι ρηξικέλευθοι, νεωτεριστές, ανεξάρτητοι.

Γι' αυτό τους φταίει ο κακός ο καιρός, και η ίδια η φύση.

Γι' αυτό επίσης ας λάβουν σοβαρά υπόψιν τι αποφάσεις θα πάρουν.

Αισιόδοξο είναι ότι κάτι δείχνει να αλλάζει στον τόπο μας.