Τα ξημερώματα της Τετάρτης 15/3, στις 5 η ώρα το πρωί, συνεργεία του δήμου ανοίγουν με τη βία το Γενικό Λύκειο Ραφήνας που τελούσε υπό κατάληψη. Στην προσπάθεια αυτή, παιδιά κινδυνεύουν να τραυματιστούν και τελικά μια κοπέλα χτυπά το χέρι της, ευτυχώς όχι σοβαρά.

Την επόμενη ημέρα οι μαθητές οργανώνουν πορεία στο δημαρχείο, με τη συνοδεία δύο καθηγητών, διαμαρτυρόμενοι για τη βιαιότητα που εισέπραξαν και ζητώντας απαντήσεις από το δήμαρχο. Ο δήμαρχος, με θρασύ ύφος, γνώριμο σε όσους τον έχουν γνωρίσει από κοντά, απαξιώνει να τους απαντήσει και διώχνει τη συνοδό καθηγήτρια από το γραφείο, προσβάλλοντας την χωρίς καν να την αφήσει να μιλήσει.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο δήμαρχος, σε μια παραληρηματική του ανάρτηση του στο facebook, διατελώντας, όπως όλα δείχνουν, σε πανικό, εξαπολύει προσωπική επίθεση σε καθηγητή του σχολείου που τον θεωρεί υποκινητή της διαμαρτυρίας των μαθητών, τον αποκαλεί «προσχηματικό» καθηγητή και αφήνει με ανέντιμο τρόπο υπονοούμενα γι αυτόν. Την ίδια ώρα, ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης προς τον συγκεκριμένο καθηγητή ξετυλίγεται στο διαδίκτυο που πανικοβάλλει ακόμη περισσότερο το δήμαρχο, ώστε κάνει τη μία βλακώδη κίνηση μετά την άλλη

Έτσι, το πρωί της Παρασκευής, αναρτά στο facebook φωτογραφίες από βανδαλισμούς σε σχολείο, χωρίς να αναφέρει από πού προέρχονται, ώστε να νομιστεί πως πρόκειται για το συγκεκριμένο σχολείο. Το ίδιο κάνουν και τα τοπικά Μέσα (τα προβαλλόμενα ως) ενημέρωσης

Οι μαθητές, με ψυχραιμία και σοβαρότητα που απουσιάζουν τόσο από το δήμαρχο όσο και από τα συγκεκριμένα Μέσα, καταγγέλλουν το γεγονός και δείχνουν φωτογραφίες από το χώρο του σχολείου τους , αποδεικνύοντας πως το διατηρούν καθαρό και σε πλήρη τάξη. Την ίδια στιγμή, οι μαθητές ανακοινώνουν γενική συνέλευση τη Δευτέρα το πρωί.

Η συνέχεια αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς βλέπουμε τους μικρούς να συμπεριφέρονται ως μεγάλοι και τους μεγάλους ως πολύ πολύ μικροί

Ανήμερα της μεγάλης πανελλαδικής απεργίας της Πέμπτης 16/3, οι Κοινοί Θνητοί κυκλοφόρησαν το νέο τους τραγούδι «Θ’ αργήσω απόψε», συμπυκνώνοντας όλα όσα νιώσαμε αυτές τις ημέρες.

Το ακούσαμε και σήμερα , Παρασκευή 17/3, από το Δεύτερο Πρόγραμμα και την εξαιρετική εκπομπή του ραδιοφωνικού παραγωγού Μιχάλη Γελασάκη, ο οποίος πολλές φορές έχει δείξει την ευαισθησία και την ανεξαρτησία του. Βέβαια, όταν ήταν να παιχτούν οι δύο τελευταίες στροφές του τραγουδιού, το πρόγραμμα διακόπηκε για διαφημίσεις. Μπορεί να ήταν και τυχαίο, έτσι δεν είναι; Ας μην είμαστε λοιπόν συνωμοσιολόγοι, ο παραγωγός το έκανε το καθήκον του, εμείς ας το ψάξουμε λίγο παραπάνω  και ας το ακούσουμε ολόκληρο. 

Πες στους δικούς μου

Ότι θ’ αργήσω απόψε

Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς

Το τελευταίο εισιτήριο κόψε

Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς

Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε

Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή

Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε

Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί

Φεύγω να πάρω τρένο ίσα που προλαβαίνω

Για μια καλύτερη ζωή σε μια άλλη χώρα

Εδώ που ζω κι υπάρχω μετά βίας ανασαίνω και άμα πεθάνω θα μου πουν ήταν κακιά η ώρα

Πάμε και όπου μας βγάλει πάμε κι ότι γίνει

Βιάσου λιγάκι μην αργείς και τα εισιτήρια κόψε

Δική μας η επιλογή δική μας και η ευθύνη

Δεν έχει σημασία για αυτούς εάν χαθούμε απόψε

Σανίδωσε το γκάζι το αύριο μας προστάζει γλυκοχαράζει ο ουρανός και όμως δεν ξημερώνει

Ακούω σφύριγμα στις ράγες μας κάτι μας τρομάζει σε λίγα δευτερόλεπτα μάλλον θα είμαστε σκόνη

Θα έχουμε γίνει και εμείς θέμα σε μια οθόνη θα έχουμε γίνει αφορμή για έκτακτο δελτίο

Που είναι ο γιος μου που είναι η κόρη μου δεν το σηκώνει

Ταξίδευε με το Intercity 62

Σε αυτό το τρένο μπήκα αλλά ποτέ δεν βγήκα

Φρόντισαν κάποιοι να μην φτάσω στον προορισμό μου

Έγινα και εγώ του κράτους τους μια προίκα για να τιμούνε κάθε χρόνο δήθεν το χαμό μου

Είπανε φταίει ο ένας είπανε φταίει ο άλλος αλλά ποτέ δεν μάθαμε ποιός φταίει πραγματικά

Την πλήρωσε ο μικρός για να μην χρεωθεί ο μεγάλος και να την βγάλουν καθαρή πάλι τα αφεντικά

Κήρυξαν μέρες πένθους τα αρπακτικά του έθνους ψεύτικα δάκρυα βάλανε και εκφράσανε οδύνη

Οι εκλογές τους αίσχους πρέπει να είναι δικές τους δεν έχουν ίχνος ανθρωπιάς καθόλου αυτά τα κτήνη

Είναι η στροφή στα Τέμπη που το λαό θεριεύει και τον γεμίζει με αδικία μίσος και οργή

Είναι η στροφή στα Τέμπη φωνή ψυχών που εκπέμπει το έγκλημα τους μην αφήσουμε να ξεχαστεί

Πες στους δικούς μου

Ότι θ’ αργήσω απόψε

Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς

Το τελευταίο εισιτήριο κόψε

Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς

Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή

Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε

Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί Είναι μεγάλο το κακό

Και το καλό είναι λίγο Όσο κι αν θέλω δεν μπορώ να του ξεφύγω

Ειναι μεγάλο το κακό

Ζούμε στο έλεος του

Και το μεγάλο αφεντικό είναι υπάλληλός του

Δεν βρίσκει λόγια να μιλήσει η οργή μας

Για αυτούς που βάφουν με το αίμα μας τη γη μας

Μονάχα να βρει το κουράγιο μια νύχτα

Να τους στείλει στο διάολο και να πει καληνύχτα

Είναι μεγάλο το κακό

Και οι κακοί γουστάρουν

Κι όλο τη φάτσα τους στο δέκτη μας μοστράρουν.

Όσο και να προσποιηθούν ότι τους νοιάζει

Το πένθος είναι ταξικό και του λαού μαράζι

Είναι μεγάλο το κακό

Κι οι παπαγάλοι του

Μας παρουσιάζουνε για θρίαμβο το χάλι του.

Αναρωτιέμαι, τι έχει μέσα η καρδιά τους;

Τι θα λέγαν αν στο τρένο ήταν μέσα τα παιδιά τους;

Κακό μεγάλο τούτοι οι δημοσιογράφοι

Την τραγωδία λένε η μοίρα μας τη γράφει

Λάθος ανθρώπινο, εκείνο που τα φταίει

Οι έσχατοι είναι πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι

Αλλά στερεύει του λαού η εμπιστοσύνη

Στην τηλεόραση και την δικαιοσύνη

Το δίκιο των παιδιών, πρέπει να γίνει νόμος

Απέναντι στο κράτος που είναι ο μόνος δολοφόνος

Είναι μεγάλο το κακό

Και τους συμφέρει

Και όσο χειρότερα, τόσο θα απλώνουν χέρι

Όσο χρειάζεται η πατρίδα σωτηρία

Θα μας πουλάν ελπίδα σε τιμή ευκαιρία.

Είναι μεγάλο το κακό

Και το καλό μια στάλα

Εμείς το ψάρι το μικρό, τροφή για τα μεγάλα

Ν’ αναποδογυρίσει η γη, ήλιος να βγει το βράδυ

Να βρει το στόχο της η οργή σαν βάλουμε σημάδι

Πες στους δικούς μου

Ότι θ’ αργήσω απόψε

Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς

Το τελευταίο εισιτήριο κόψε

Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς

Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε

Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή

Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε

Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί

Αν δεν τους στείλουμε εμείς στο διάολο μια μέρα

Θα φροντίζουν να μας στέλνουν αυτοί στο διάολο, πρώτοι, κάθε μέρα.

Εμάς και τα παιδιά μας.

Ο λαός πενθεί το λαό, όπως ο λαός είναι κι εκείνος που τον σώζει.

Γι’ αυτούς είναι δίκαιο να μην έχει αξία η ανθρώπινη ζωή

Είναι μέρος της ιδεολογίας τους

Για αυτούς δεν θα είμαστε ποτέ ίσοι

Μπροστά στο τέρας που λέγεται κεφαλαιοκρατία

το μόνο θεριό που μπορεί να σταθεί απέναντι και να το λυγίσει

είναι ο λαός, όταν ξυπνήσει.

φωτό Μάριος Βασιλόπουλος

Η Αλκυόνη είναι ίσως το πουλί του τόπου μας με τα πιο εντυπωσιακά χρώματα. Για χάρη της οι θεοί, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, γαλήνευαν τον καιρό καταμεσής του χειμώνα για να μπορεί η Αλκυόνη να επωάζει τα αυγά της

Είναι οι περίφημες Αλκυονίδες μέρες που εμφανίζονται στο χρονικό διάστημα από τις 15 Δεκεμβρίου ως τις 15 Φεβρουαρίου, με μεγαλύτερη συχνότητα στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου. Τις ημέρες αυτές επικρατεί ηλιοφάνεια, αρκετά υψηλή για την εποχή θερμοκρασία και σχετική άπνοια. Το καιρικό αυτό φαινόμενο παρατηρείται στην Ελλάδα και σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.

Το φαινόμενο αυτό είχε εντυπωσιάσει τους αρχαίους Έλληνες και έπλασαν γι αυτό έναν όμορφο μύθο. Σύμφωνα με το μύθο, η Αλκυόνη, κόρη του Αίολου και της Αιγιάλης, παντρεύτηκε τον γιο του Εωσφόρου Κήυκα. Η αγάπη που ένιωθε ο ένας για τον άλλον τους οδήγησε να συγκρίνουν τους εαυτούς τους με το Δία και την Ήρα και να ονομάζονται με τα ονόματα εκείνων και όχι με τα δικά τους. Οι θεοί όμως τους τιμώρησαν για την αλαζονεία τους και τους μεταμόρφωσαν στο ομώνυμο θαλασσοπούλι.

Επειδή όμως η Αλκυόνη έφτιαχνε τη φωλιά της κοντά στην ακτή και τα κύματα την κατέστρεφαν, ο Δίας τη λυπήθηκε και διέταξε τους ανέμους να σταματούν για δεκατέσσερις μέρες, επτά πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο και επτά μετά, για να μπορεί η Αλκυόνη να επωάζει τα αυγά της.

φωτό Μάριος Βασιλόπουλος

Υπάρχουν πολλές παραλλαγές αυτού του μύθου. Σύμφωνα με μία από αυτές, ο Κήυκας αποφάσισε να ταξιδέψει, για να ζητήσει χρησμό από το μαντείο του Απόλλωνα στην Κλάρο. Όμως μία θαλασσοταραχή τσάκισε το πλοίο και ο ίδιος πνίγηκε. Το σώμα του ξεβράστηκε στην ακτή, όπου το βρήκε η Αλκυόνη. Ο θρήνος της προκάλεσε τη συμπόνια των θεών που τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά.

Μία άλλη εκδοχή πάλι, θέλει τις Αλκυονίδες κόρες του Γίγαντα Αλκυόνα, επτά στον αριθμό, οι οποίες μετά το φόνο του πατέρα τους σκοτώθηκαν πηδώντας στη θάλασσα, και μεταμορφώθηκαν στη συνέχεια από την Αμφιτρίτη σε αλκυόνες

Η Αλκυόνη (Alcedo atthis) κατοικεί σε πυκνόφυτες όχθες ποταμών και λιμνών, καθώς και σε βραχώδεις ή θαμνώδεις ακτές των θαλασσών. Στην Ελλάδα φτάνει στα τέλη του καλοκαιριού και αναχωρεί στα τέλη Μαρτίου. Τα τελευταία χρόνια όλο και λιγότερες Αλκυόνες αναπαράγονται με αποτέλεσμα την ανάγκη προστασίας του είδους.

Την Αλκυόνη θα τη δούμε το χειμώνα να κάθεται ακίνητη στις άκρες λιμνών ή ποταμών πάνω σε ένα καλάμι ή βραχάκι. Μόλις δει κάποιο ψάρι κοντά στην επιφάνεια του νερού, εφορμά κάθετα με τα φτερά της διπλωμένα. Αστραπιαία, με το μυτερό και δυνατό της ράμφος, το αρπάζει και σε κλάσματα του δευτερολέπτου έχει βγει από το νερό. Πολλές φορές, πριν βουτήξει για να αρπάξει τη λεία της, φτερουγίζει επιτόπου εντυπωσιακά

Τα χρώματά της είναι εντυπωσιακά. Έντονα μεταλλικό γαλάζιο στο πάνω μέρος, λευκός λάρυγγας, λευκή κηλίδα στο λαιμό στο κάτω μέρος και μάγουλα πυρόξανθα με κόκκινα πόδια.

φωτό Μάριος Βασιλόπουλος

Έχει σχετικά κοντά φτερά και πετά σε ευθεία, χαμηλά και σε μικρές αποστάσεις. Όπως τα περισσότερα πουλιά, αναπαράγεται την άνοιξη (άσχετα με το γοητευτικό μύθο), με το θηλυκό να γεννά 5 έως 7 λευκά σφαιρικά αυγά  σε σήραγγα που φτιάχνει σε πρανή κοντά στο νερό

Ένα από τα λίγα μέρη στην Αττική όπου μπορούμε να παρατηρήσουμε Αλκυόνες είναι το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας, το δεύτερο υδάτινο σύστημα της Αττικής μετά τον Κηφισό, με συνεχή ροή νερού όλο το χρόνο, έτσι ώστε μάλλον ποτάμι θα έπρεπε να το αποκαλούμε παρά ρέμα. Ένα ποτάμι που έχει υποστεί την ανθρώπινη βαρβαρότητα επί δεκαετίες και ετοιμάζεται τώρα να δεχτεί το τελειωτικό χτύπημα με την απόφαση της Περιφέρειας Αττικής για τσιμεντοποίησή του με τη σύμφωνη γνώμη και στήριξη του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου.

Εκατοντάδες είδη που διαβιούν μόνιμα ή προσωρινά πρόκειται να χάσουν το ενδιαίτημά τους και να εξαφανιστούν από την περιοχή, κάτι που με περισσό κυνισμό και έλλειμμα ευαισθησίας ο δήμαρχος της περιοχής αποκαλεί «προσωρινή απομείωση της βιοποικιλότητας». Ας απολαύσουμε στο άρθρο αυτό ένα από τα πιο θαυμαστά είδη αυτής της «βιοποικιλότητας που θα απομειωθεί» στο όνομα της άγνοιας, της αναισθησίας και των συμφερόντων

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο προέρχονται από την ομάδα «Άγρια Φύση Ραφήνας Πικερμίου» και είναι πραγματικά εκπληκτικές

φωτό Αντώνης Φαρμακόπουλος

φωτό Λιάκος Δομουχτσίδης

φωτό Λιάκος Δομουχτσίδης

φωτό Αντώνης Φαρμακόπουλος

φωτό Μάριος Βασιλόπουλος

Πηγές

https://dasarxeio.com/2016/01/15/26723/

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B7_

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B7_

Όσοι παρακολουθούν στίβο, είναι εξοικειωμένοι με τον όρο Fosbury flop. Σήμερα μάθαμε πως ο άνθρωπος που έδωσε το όνομά του στη συγκεκριμένη τεχνική , πέθανε σε ηλικία 76 ετών

Fosbury flop. Έτσι ονομάζεται η τεχνική με την οποία ο αθλητής περνά τον πήχη στο άλμα εις ύψος με την πλάτη. Η τεχνική αυτή πήρε το όνομά της από τον Ντικ Φόσμπερι , ο οποίος, χρησιμοποιώντας την, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο ύψος, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μεξικό του 1968, σε έναν τελικό που κράτησε πάνω από τέσσερις ώρες. 

Η αλήθεια είναι πως ο Φόσμπερι χρησιμοποιούσε αυτή την πρωτοποριακή τεχνική ήδη από το 1963, ενώ την ίδια εποχή και άλλοι άλτες δοκίμαζαν κάτι ανάλογο. Όμως, αυτός ήταν ο πρώτος που νίκησε με την τεχνική αυτή σε μεγάλο αγώνα. Ήταν η 20η Οκτωβρίου του 1968, η μέρα που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Μεξικό, περνώντας τα 2,24 μέτρα με αυτό τον «παράξενο» τρόπο

Ο Ντικ Φόσμπερι δεν μετείχε ξανά σε άλλους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά το όνομά του γράφτηκε ανεξίτηλα στην ιστορία του αθλήματος. Στους επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες, 28 από τους 40 αθλητές του ύψους, υιοθέτησαν αυτό το στιλ, το οποίο στη συνέχεια κυριάρχησε απόλυτα και ονομάστηκε «Fosbury flop»

«Έγινε η απώλεια συνήθειά μας». Ένα τραγούδι των Διάφανων Κρίνων τραγουδισμένο από τη Μαρία Παπαγεωργίου. Τα λόγια που ακούγονται στην αρχή του τραγουδιού είναι του Θάνου Ανεστόπουλου, ψυχή των Διάφανων Κρίνων, σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις στο Παλλάς στις 14 | 05 | 2016

Συνηθίσαμε.

Συνηθίσαμε πολλά πράγματα. Πάρα πολλά.

Συνηθίσαμε τις άγριες εικόνες. Δίπλα μας, γύρω μας, πίσω μας , μπροστά μας , πλάι μας.

Συνηθίσαμε τον Θάνατο. Συνηθίσαμε την εικόνα του.

Τι είμαστε ; Τι γίναμε;

Μη γίνουμε ! Μην προφτάσουμε. Μην προλάβουμε. Μη συνηθίσουμε. Μη συνηθίσουμε.

Με αφορμή την 8η Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, ο αρχαιολόγος Κώστας Πασχαλίδης ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί μια συγκλονιστική εμπειρία από την εποχή που ως φοιτητής συμμετείχε σε μια αρχαιολογική ανασκαφή στην Ιθάκη.

Μια εμπειρία που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως η εικόνα που έχουμε για μια όμορφη και αγνή παλιότερη κοινωνία είναι βαθύτατα και στρεβλά εξιδανικευμένη.

Μα είναι τώρα καλύτερη η κοινωνία; Δεν είμαστε σίγουροι. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι είναι διαφορετική και πως οι μορφές βίας έχουν αλλάξει. Ίσως αυτό είναι το γραφτό του ανθρώπου, να παραμένει άγριος

Μεσημέρι Αυγούστου, 1995. Πέντε φοιτητές στην όμορφη Ιθάκη, ανοίγουμε προσεκτικά μέσα στην ησυχία μια μικρή ανασκαφική τάφρο στα θεμέλια του ελληνιστικού πύργου του Αγίου Αθανασίου.

Λίγο πιο κάτω από το έδαφος, σε δυο παλάμες βάθος δηλαδή, εντοπίζουμε και φέρνουμε στο φως μια ανθρώπινη ταφή. Έναν σκελετό κάτασπρο και καθαρό, που δεν ήταν αρχαίος.

Δυο ώρες μετά κι ενώ η είδηση είχε κάνει το γύρο του νησιού, έφτασε ανήσυχη μια ηλικιωμένη γυναίκα από το διπλανό χωριό. Δυο τρία πλαστικά κουμπιά ανάμεσα στα κόκκαλα ήταν αρκετά για ν' αναγνωρίσει το φόρεμα της αδελφής της, που την άρπαξε μια νύχτα του 1950 ο πατέρας τους και δεν την είδανε ποτέ ξανά.

Ήταν όπως μας είπαν ένα "έγκλημα τιμής", μια παιδοκτονία που θάφτηκε στη σιωπή και δεν εξιχνιάστηκε ποτέ πραγματικά.

Απόγευμα Αυγούστου του 1995, πριν το ηλιοβασίλεμα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα φεύγει δακρυσμένη από το σκάμμα στο χωριό, με μια αγκαλιά από κόκκαλα.

Και πέντε φοιτητές μαθαίνουν μέσα στα επόμενα χρόνια πως δεν υπάρχει "έγκλημα τιμής", αλλά γυναικοκτονία και πως η 8η Μαρτίου δεν είναι Ημέρα Γιορτής της Γυναίκας, αλλά επέτειος ντροπής για όλα τα πλαστικά κουμπιά, για την σιωπή, για τις γυναίκες και τα κορίτσια που γίνανε λευκά κόκκαλα σε δακρυσμένη αγκαλιά.

Χρόνια και χρόνια μετά, οι φοιτητές του 1995, θα βγουν στους δρόμους για τις γυναίκες και τους άνδρες και τους φοιτητές που χάθηκαν και γίναν κόκκαλα και δάκρυα στην αγκαλιά και υλικό γενετικό, από ένα ΕΓΚΛΗΜΑ που είπαν "λάθος"

Μέρες οργής και λύπης και οξυγόνου.

Καλησπέρα σας.

Λίγες ώρες μετά το τραγικό δυστύχημα, άρχισε μια απίστευτη επικοινωνιακή διαχείριση από τα παπαγαλάκια του συστήματος. Μια διαχείριση που συνεχίζεται αμείωτη και που υπερβαίνει κατά πολύ όσα έχουμε συνηθίσει αγγίζοντας τα όρια της ύβρης.

Η Μαρία Σαράφογλου στον ΑΝΤΕΝΝΑ, δημοσιογράφος ούσα, δεν είχε λέει ποτέ της ακούσει για τις κραυγές αγωνίας των εργαζομένων σχετικά με την έλλειψη των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας καθώς και για τα εξώδικα που έχουν αποστείλει για το λόγο αυτό  προς το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, τη Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων και την Hellenic Train .

Ο Προκόπης Παυλόπουλος και ο Δημήτρης στον ΣΚΑΪ ανακαλύπτουν και εκθειάζουν την άμεση ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού (μετά το δυστύχημα, όχι πριν). Θαυμάζουν ακόμη το σεβασμό με τον οποίο διαχειρίζεται η κυβέρνηση την κατάσταση (δεν ξέρω αν εννοούν το ξυλοφόρτωμα που ρίχνουν τα αδέσποτα σκυλιά τους στον κόσμο που ΄χει βγει στο δρόμο). Βεβαιώνουν μάλιστα πως τα δάκρυα του Πλεύρη και του Καραμανλή του Γ’ είναι πραγματικά

Ο Άρης Πορτοσάλτε διαπιστώνει πως πρέπει να πεθαίνουν νέοι άνθρωποι για να εκσυγχρονίζεται το οδικό και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας. Κάτι ανάλογο διατυπώνει και ο Παύλος Τσίμας για το ίδιο θέμα

Ο Βασίλης Χιώτης, διευθυντής του ΣΚΑΪ, δίνει οδηγίες στην κυβέρνηση για το πώς θα διαχειριστεί επικοινωνιακά το θέμα συμβουλεύοντάς την να το συγκρίνει με τη φωτιά στο Μάτι.

Ο Κώστας Πρετεντέρης ( ο γνωστός και ως great pretender) απορεί ποιος άλλος πιο ψηλά από το σταθμάρχη μπορεί να φταίει, λέγοντας ειρωνικά στη Ράνια Τζίμα που άρθρωνε τα αυτονόητα «Μήπως φταίει και ο Θεός;».

Ο Άδωνις Γεωργιάδης, σε μια αντιστροφή των ρόλων, υπερασπίζεται τον Άρη Πορτοσάλτε και το Βασίλη Χιώτη

Διαβάσαμε το απίστευτο σκονάκι που έδωσαν οι επικοινωνιολόγοι στον Καραμανλή τον Γ’ για το πώς θα αποφύγει τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Μάθαμε ότι η παραίτηση του Καραμανλή του Γ’ δεν σημαίνει απώλεια της βουλευτικής του έδρας, ούτε επίσης του στερεί το δικαίωμα της υποβολής υποψηφιότητας στις επερχόμενες εκλογές. Με άλλα λόγια, μάθαμε πως είναι μια παραίτηση που δεν του κόστισε τίποτα.

Είδαμε τον Μητσοτάκη τον Β’ σε απευθείας μετάδοση να βγάζει πόρισμα για τραγικό ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη και δυο μέρες μετά να ζητάει συγγνώμη μέσω facebook, όχι μόνο για λογαριασμό του αλλά και για όλους όσοι κυβέρνησαν τη χώρα. Για τέτοια ειλικρινή συγγνώμη μιλάμε. Φταίμε κι εμείς, αλλά φταίνε κι οι άλλοι, άρα δε φταίει κανείς

Η προχθεσινή εκπομπή του Ράδιο Αρβύλα ήταν μια δυνατή σφαλιάρα στα παπαγαλάκια, που αποτελούν το μεγάλο δεκανίκι του σάπιου συστήματος που τους ταΐζει. Και έχει μεγάλη αξία το ότι αυτή η κλωτσιά έρχεται από τα μέσα, γιατί έτσι πονάει πιο πολύ

Ο Βάρναλης κάποτε έγραφε:

“Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη/της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα/και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι/του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!”

Κάποιοι άλλοι το λένε πιο απλά : “Aλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι”

Δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια, όταν ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Κωστής Χατζηδάκης έκοβε την τούρτα γενεθλίων του με έναν ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο, ενδεικτικό του θράσους που μπορεί να δώσει η εξουσία ακόμη και σε ένα τιποτένιο ανθρωπάκι. Η τούρτα παρίστανε τον Χατζηδάκη ως Superman που καμάρωνε για τα μέχρι τότε επιτεύγματά του. Για την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, της ΔΕΗ και του ΟΣΕ.

Στην περίπτωση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, είδαμε ξεκάθαρα το πώς αντιλαμβάνονται τις ιδιωτικοποιήσεις οι νεοφιλελεύθεροι. Καταλάβαμε δηλαδή πως όταν η ιδιωτική εταιρεία έχει κέρδη, θα είναι δικά της, ενώ όταν έχει ζημίες, θα την επιδοτεί το κράτος. Αμ πώς, όπως θα έλεγε και ο Χατζηχρήστος. Κατά τα άλλα, η Ολυμπιακή Αεροπορία ξεπουλήθηκε γιατί ήταν ζημιογόνα

Στην περίπτωση της ΔΕΗ, είδαμε τη δεύτερη παράμετρο της ιδιωτικοποίησης και την εκτόξευση του κόστους της ενέργειας σε εντελώς παράλογα ύψη, κάτι που ανάγκασε την κυβέρνηση, προκειμένου να συγκρατήσει την οργή του κόσμου, να αποφασίσει και σε αυτή την περίπτωση την επιδότηση της ιδιωτικοποιημένης και πρώην κρατικής εταιρείας, αλλά και των άλλων ιδιωτικών εταιρειών.

Είδαμε ακόμη την τρίτη παράμετρο, την με κάθε τρόπο και πέρα κάθε ηθικού φραγμού διεκδίκηση του κέρδους από τον ιδιώτη. Είδαμε την αναλγησία της ιδιωτικής πλέον ΔΕΗ – αλλά και των υπόλοιπων κορακιών που έχουν μπει στο καζίνο της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας - να κόβουν το ρεύμα απροειδοποίητα, ακόμη και σε δημόσια σχολεία, χωρίς να υπολογίζουν τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσουν ακόμη και σε ανθρώπινες ζωές.

Στην περίπτωση των σιδηροδρόμων δε, είδαμε την τέταρτη και πιο σκοτεινή παράμετρο των ιδιωτικοποιήσεων, αυτήν της μείωσης του κόστους λειτουργίας της επιχείρησης με κάθε τρόπο, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές. Για τους ανθρώπους αυτούς, οι ανθρώπινες ζωές ίσως είναι κάποια εκατομμύρια που θα τα πληρώσει η ασφαλιστική εταιρεία τους και τα έχουν ίσως συμπεριλάβει στο λειτουργικό κόστος

Όλα αυτά τα χρόνια, η πλειοψηφία των πολιτών βιώνει με κάθε τρόπο τις συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων στο πετσί της, ενώ την ίδια στιγμή, η πρώτη γραμμή των δημοσιογράφων διαμορφώνει μια τεχνητή πραγματικότητα 

Ακόμη και τώρα, μία μόλις ημέρα μετά το πολύνεκρο δυστύχημα, αντί να το βουλώσουν, οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης εξακολουθούν χωρίς ντροπή να παίζουν το βρώμικο παιχνίδι τους διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Ίσως νομίζουν ότι ακόμη τους παίρνει. Ίσως όμως το ποτήρι να έχει ξεχειλίσει

Κατά τα άλλα, όλοι αυτοί αλλά και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διαμαρτύρονται για τις δηλώσεις του Πολάκη, γιατί δεν είναι φαίνεται και πολύ comme il faut. Δεν έχουν ίσως αντιληφθεί ότι τα λόγια του Πολάκη απηχούν το κοινό αίσθημα. Και το τραγικό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν το έχει αντιληφθεί ούτε ο ίδιος

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Νότη Μαυρουδή, η Attica Voice ετοίμασε ένα μικρό αφιέρωμα σε αυτό τον ξεχωριστό συνθέτη που υπήρξε ταυτόχρονα ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες που έβγαλε η χώρα μας αλλά και ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος. Μια όαση πραγματική τα τραγούδια του αλλά και η στάση ζωής του μέσα στον πολιτικό, πολιτιστικό, αισθητικό και κοινωνικό ζόφο

«Όμως αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, στη ζωή δεν υπάρχουν δεδομένα· αυτά ανατρέπονται εύκολα, όταν οι άνθρωποι δεν προστατεύουν τους εαυτούς τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, μέσα από πράξεις που ενδυναμώνουν τη συνείδηση και τη συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Να γίνουν δηλαδή αλληλέγγυοι και συνοδοιπόροι, να συμπλεύσουν μέσα στο κύμα της εκπαίδευσης, της γνώσης, της ελευθερίας και των συλλογικών οργάνων»

Αυτά έγραφε ο Νότης Μαυρουδής δύο ημέρες μόλις πριν φύγει από τη ζωή. Πέρα από την τραγική ειρωνεία, μπορούμε να δούμε στα λόγια αυτά την κοινωνική ευαισθησία του και την αγωνία του για μια δίκαιη κοινωνία. Και πώς να μη συμβαίνει αυτό όταν ο ίδιος γεννήθηκε στη φυλακή και πέρασε τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του σε ένα κελί, τιμωρημένος από ένα εκδικητικό κράτος

«Εγώ δεν πήγα ποτέ φυλακή ή εξορία, αλλά όλο μου το περιβάλλον ήταν αγωνιστές που έφαγαν τα νιάτα τους στα ξερονήσια. Η μητέρα μου ήταν μια γυναίκα αγία, μοδίστρα που δούλευε νύχτα- μέρα. Δεν έχω καμία ανάμνηση από τη μητέρα μου να κοιμάται.

Τουλάχιστον εγώ δεν την είδα ποτέ. Ξύπναγα τα ξημερώματα να πάω στο μπάνιο και την έβλεπα στο δωμάτιο να ράβει. Ήταν άνθρωπος αγαθός με έμφυτη αίσθηση του δικαίου. Όταν ήταν έγκυος σε μένα, κάποια στιγμή χρειάστηκε να κρύψει έναν αντιστασιακό στο πατάρι του σπιτιού.

Κάποιος την κάρφωσε, μαθεύτηκε, τη συνέλαβαν και την έκλεισαν σε κελί με συνοπτικές διαδικασίες. Όταν ήρθε η ώρα να με γεννήσει, τη μετέφεραν στο σπίτι, εκεί με γέννησε φρουρούμενη και μετά από 2-3 μέρες την ξαναπήγαν μέσα μαζί με μένα.

Έτσι, σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου έζησα για περίπου δύο χρόνια σ’ ένα κελί. Αλλά αυτό δεν με καθιστά ήρωα. Ηρωίδα ήταν η μητέρα μου»

Όσοι τον γνώριζαν, μιλούν για έναν ιδαίτερα προσηνή, πράο και ευγενή άνθρωπο με βαθιά κοινωνική ευαισθησία

«Λυπάμαι πολύ να βλέπω περιοχές της Αττικής που ήταν «κατακόκκινες», όπως η Δραπετσώνα, η Κοκκινιά, το Πέραμα κ.λπ., σήμερα να έχουν καταντήσει προπύργια της ΧΑ. Το αποδίδω στις απανωτές κρίσεις και τη φτωχοποίηση.

Η απελπισία παγώνει τη σκέψη. Πάντως, δεν είμαστε λίγοι αυτοί που ονειρευόμαστε ακόμη την πιο δίκαιη κοινωνία και την επιδιώκουμε»

Ο Νότης Μαυρουδής ξεκίνησε να παίζει με μια κιθάρα που ξετρύπωσε η μητέρα του – αυτή που τον γέννησε μέσα στη φυλακή «την πρώτη μου κιθάρα την πήρα μέσα από μία ντουλάπα στο σπίτι μου. Την είχε βάλει η μητέρα μου και την ξετρύπωσε για να μάθω εγώ κιθάρα. Αυτό το όργανο είχαμε, δεν μπορούσαμε να πάρουμε άλλο. Προέρχομαι από πολύ φτωχή οικογένεια, η μητέρα μου μοδίστρα, ο πατέρας τσαγκάρης».

Το 1958, ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο με καθηγητή τον Δημήτρη Φάμπα. Από πολύ μικρός, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’60, βρέθηκε να δουλεύει στις μπουάτ της Πλάκας, ενώ πολύ γρήγορα, χωρίς να έχει καν κλείσει τα είκοσί του χρόνια, μπήκε στη δισκογραφία, δίνοντας τα πρώτα τραγούδια του (σε στίχους Γιάννη Κακουλίδη), τα οποία τραγούδησε ο Γιώργος Ζωγράφος. Τα τραγούδια ήταν το «Άκρη δεν έχει ο ουρανός» και «Τα γιορτινά σου φόρεσε». Με αυτά τα τραγούδια, αλλά και πολλά άλλα που ακολούθησαν εκείνη την περίοδο, ο Νότης Μαυρουδής θεωρείται αυτοδίκαια ως ένας από τους πρωτεργάτες του Νέου Κύματος

Από το 1970 ως το 1975, έζησε και δίδαξε στην Ιταλία. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, δίδαξε κλασική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο και ξεκίνησε μια πλούσια συνθετική σταδιοδρομία, με 25 προσωπικούς δίσκους, έργα για κλασική κιθάρα αλλά και συνθέσεις για το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Ο Νότης Μαυρουδής έγραψε εκατοντάδες τραγούδια σε στίχους των Άκου Δασκαλόπουλου, Τάσου Σαμαρτζή, Οδυσσέα Ελύτη, Δημήτρη Μανθόπουλου, Γιάννη Κακουλίδη, Ηλία Κατσούλη, Ηλία Πετρόπουλου, Νανάς Νικολάου, Μάνου Χατζιδάκι, Μαίρης Φασουλάκη και άλλων πολλών ακόμη στιχουργών.

Τραγούδια του ερμήνευσαν κορυφαίοι ερμηνευτές: Αρλέτα, Πόπη Αστεριάδη, Ελένη Βιτάλη, Νένα Βενετσάνου, Μαρία Φαραντούρη , Τάνια Τσανακλίδου, Χάρις Αλεξίου, Έλλη Πασπαλά, Αναστασία Μουτσάτσου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γλυκερία, Γιώργος Ζωγράφος, Πέτρος Πανδής, Ηλίας Λιούγκος, Κώστας Θωμαΐδης, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας, Παντελής Θαλασσινός, Μίλτος Πασχαλίδης, Σταμάτης Κραουνάκης, Διονύσης Τσακνής, Σωκράτης Μάλαμας κ.ά

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η σειρά δίσκων «Cafe de l’ art» που ξεκίνησε το 1999 μαζί με τον μαθητή του στην κιθάρα Παναγιώτη Μάργαρη, διασκευάζοντας και ηχογραφώντας σε μορφή κιθαριστικού ντουέτου διάφορα μουσικά είδη και εποχές, φτάνοντας τους έξη δίσκους.

Εμείς, ως φόρο τιμής, ετοιμάσαμε μια μικρή λίστα από αντιπροσωπευτικά τραγούδια του Νότη Μαυρουδή, τόσο από την πρώτη του νεοκυματική περίοδο , όσο και από την ύστερη.

Τη λίστα ανοίγει το «Πρωϊνό τσιγάρο», ίσως το πιο εμβληματικό και αναγνωρίσιμο τραγούδι του, που από ένα παιχνίδι της τύχης έλαχε στο Νότη Μαυρουδή να το μελοποιήσει. Και αυτό γιατί οι στίχοι του τραγουδιού είχαν γραφτεί από τον Άλκη Αλκαίο με σκοπό να τους μελοποιήσει ο Μάνος Λοΐζος, ένα σχέδιο όμως που ακύρωσε ο άδικος και πρόωρος θάνατός του

Τελικά, το μελοποίησε ο Νότης Μαυρουδής, ο οποίος το αφιέρωσε στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου και το κυκλοφόρησε το 1984 στο δίσκο «Στην όχθη της καρδιάς μου». Το τραγούδι αυτό παίχτηκε λίγο αργότερα στη μεγάλη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο, στις 13 του Σεπτέμβρη 1985, στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων από τον θάνατό του.

Η στιγμή εκείνη ήταν συγκλονιστική για όλους, μα πιο πολύ για το Νότη Μαυρουδή. Όταν άρχισε να το ερμηνεύει η Χαρούλα Αλεξίου με τον Γιώργο Νταλάρα, έσβησαν όλα τα φώτα του σταδίου και αμέσως άναψαν οι αναπτήρες από τους θεατές. 

Όπως δήλωσε αργότερα ο Νότης Μαυρουδής : «Να βλέπεις αυτό το θέαμα… 80.000 άνθρωποι με έναν αναπτήρα… Να βλέπεις τις φλογίτσες… Είχα συγκλονιστεί. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτή η δοξασία με παίρνει κι εμένα μέσα» διηγείται ο συνθέτης. «Ήταν πάρα πολύ συγκινητικό. Τόσο που έβαλα τα κλάματα και δεν μπορούσε να με συνεφέρει η παρέα μου… Η ιστορία του “Πρωινού τσιγάρου” είναι και δική μου ιστορία…» 

Ακολουθεί η λίστα των τραγουδιών με τους ερμηνευτές και τους στιχουργούς

1. Πρωϊνό τσιγάρο (Στίχοι Άλκης Αλκαίος)

2. Ίσως φταίνε τα φεγγάρια (Ελένη Βιτάλη - Στίχοι Τάσος Σαμαρτζής)

3. Ο ραγισμένος σου καθρέφτης ( Τάνια Τσανακλίδου - Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής)

4. Ο παλιάτσος (Παιδική χορωδία Τυπάλδου – Στίχοι Μέλπω Ζαρόκωστα)

5. Ερωτικό (Γλυκερία – Στίχοι Άρης Δαβαράκης)

6. Εμπιστευτικόν ( Αρλέτα - Στίχοι: Άλκης Χριστοφέλλης )

7. Αμαχητί ( Έλλη Πασπαλά- Στίχοι Αγαθή Δημητρούκα)

8. Κάθε μια νύχτα (Αναστασία Μουτσάτσου - Στίχοι Τάσος Σαμαρτζής

9. Θα βρεθούμε ξανά (Θ. Γκαϊφύλλιας – στίχοι Τ.Σαμαρτζής)

10. Τριάντα και κάτι ( Ελευθερία Αρβανιτάκη – στίχοι Τ.Λύγαρη)

11. Άκρη δεν έχει ο ουρανός (Γιώργος Ζωγράφος – Στίχοι Γιάννης Κακουλίδης)

12. Ήταν μεγάλη η νύχτα (Σούλα Μπιρμπίλη – Στίχοι Γιάννη Κακουλίδη)

13. Ποιος είδε την αγάπη μου (Γιώργος Ζωγράφος – Στίχοι Γιάννης Κακουλίδης)

14. Φώναξέ με αγάπη (Αρλέτα – Στίχοι Άκος Δασκαλόπουλος)

15. Μια μέρα (Πόπη Αστεριάδη – Στίχοι Άκος Δασκαλόπουλος)

16. Μια ιστορία από τον πόλεμο (Αρλέτα – Στίχοι Γιάννης Κακουλίδης)

17. Δάφνις και Χλόη (Αλέξης Γεωργίου – Στίχοι Γιάννης Κακουλίδης)

18. Φέρτε γλυκό κρασί (Πέτρος Πανδής – Στίχοι Γιάννης Κακουλίδης)

Αύριο, Παρασκευή 24/2 και ώρα 9.00 π.μ , μετά την πρώτη αναβολή της δίκης, στα δικαστήρια της Ευελπίδων, κτήριο 7 , δικάζονται 79 άνθρωποι, με καταγέλαστα και μεγεθυμένα κατηγορητήρια συλλογικής ευθύνης ναζιστικού τύπου. Πρόκειται για ανθρώπους που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια επίθεσης στρατιωτικού τύπου της αστυνομίας  στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στις 22/11/2022

Για το λόγο αυτό, η Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών, με ανακοίνωσή της καλεί σε συγκέντρωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης

Τις δύο προηγούμενες φορές, την πρώτη κατά την προσαγωγή τους στα δικαστήρια  μία ημέρα μετά τη σύλληψή τους και τη δεύτερη κατά τη διάρκεια της πρώτης ημέρας της δίκης , οι ένστολοι υπάνθρωποι της ΕΛΑΣ χτύπησαν βίαια και απρόκλητα τους αλληλέγγυους συγκεντρωμένους

Το σχεδόν βέβαιο είναι ότι αυτό αναμένεται να γίνει και αύριο. Το πιο εξοργιστικό όμως είναι πως αυτή η κοινωνία έχει μάθει να αντιμετωπίζει ως κανονικότητα τη βαρβαρότητα της αστυνομίας.

Λένε πως ακόμη δεν έχουμε χούντα και πως είναι ντροπή για τους χιλιάδες βασανισμένους της επταετίας να το ισχυριζόμαστε.

Όχι, λοιπόν, δεν έχουμε ακόμη χούντα. Ούτε οι παρακολουθήσεις, ούτε οι ξυλοδαρμοί, ούτε ο έλεγχος των Μέσων Ενημέρωσης, ούτε το ξεπούλημα αυτού του τόπου συνιστούν χούντα.

Όχι, λοιπόν, δεν έχουμε ακόμη 100% χούντα. Ας περιμένουμε πρώτα να ολοκληρωθεί ο μετασχηματισμός. Και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε

Ακολουθεί το κείμενο των συλληφθέντων μετά την σύλληψη:

"Είμαστε καλά και στέλνουμε σινιάλο αλληλεγγύης στους εκτός των τειχών, με το πρόταγμα να στηριχθεί έμπρακτα η κοινότητα των κατειλημμένων προσφυγικών. Κυβέρνηση και κράτος επανέφεραν τα σχέδια επίθεσης στις καταλήψεις στο δημόσιο διάλογο και πρακτικά.

Από τη δική μας πλευρά, σχεδόν εκατό άτομα, διαμένοντα και μη, αλληλέγγυοι/ες/α γνωστοί και άγνωστες, επιλέξαμε να σταθούμε απέναντι στην εισβολή υπερασπιζόμενοι/ες/α τα σπίτια του αγώνα. Παρόλη την πρωινή επίθεση και την περικύκλωση της γειτονιάς για ώρες, συνεχίσαμε να συγκεντρωνόμαστε παρά τη μειονεκτική θέση που βρισκόμασταν και κόντρα στο φόβο και την παραίτηση. Σταθήκαμε με αξιοπρέπεια κάνοντας τη δουλειά της καταστολής όσο πιο δύσκολη γινόταν. Αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν ΜΑΤ, Δέλτα, ΟΠΚΕ και ΕΚΑΜ, απέναντι σε ανθρώπους, που δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο πέρα από τις αλυσίδες τους.

Έχοντας την ευθύνη της πολιτικής μας συνείδησης υπερασπιζόμαστε τα εδάφη του αγώνα μέσα στη μητρόπολη και παντού. Γι' αυτό και επιλέξαμε τη μαχητική υπεράσπιση της γειτονιάς των προσφυγικών.

Είναι σαφής η επιλογή του κράτους να χτυπά τις φτωχές και τους ταξικά καταπιεσμένους, όπως έγινε χθες με την Ιωάννα Κολοβού, που για 15.000 ευρώ της έσπασαν την πόρτα και εισέβαλαν στο σπίτι της για να επιβάλουν τη βίαιη έξωσή της.

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ .ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

10 100 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΧΩΡΟ ΑΓΩΝΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ

Το κράτος της καταστολής χρησιμοποίησε τη σύλληψη του συντρόφου μας για να επεκτείνει την επίθεση του συνολικα στη γειτονιά. Ο σύντροφος δεν είναι μόνος. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας ενάντια στην κρατική τρομοκρατία."

Συλληφθέντα & αλληλέγγυα