Στο πνευματικό κέντρο του δήμου Ραφήνας, στην οδό Αραφηνίδων Αλών και Έλλης Αλεξίου 1, δίπλα στο δημαρχείο. από την Κυριακή 26/2/23 μέχρι την Παρασκευή 3/3/23 και ώρες 10:00-13:00 και 17:00-21:00, η ομάδα καλλιτεχνών κεραμικής "Art from Earth" εκθέτει δημιουργίες της

Ο Δημόκριτος υποστήριζε πως όποιος ξεχνά τα δικά του σφάλματα, αποθρασύνεται* και η νεοελληνική πραγματικότητα δεν έχει πάψει να τον επιβεβαιώνει.

Ο θλιβερός κανόνας της ατιμωρησίας των υπευθύνων για κακουργήματα (ή βαφτισμένα σοβαρά "πλημμελήματα") πάντα βασιζόταν σε δύο τεκμήρια. Εκείνο της αθωότητας και εκείνο του δικαιώματος των κατηγορουμένων σε δίκαιη δίκη. Και φυσικά αυτό επιβάλλει ο σύγχρονος πολιτισμός. Το πρόβλημα όμως ξεκινάει από τη στιγμή που οι υπεύθυνοι και οι ελεγχόμενοι επιδιώκουν την εγκατάσταση μίας βολικής λήθης στις συνειδήσεις των θυμάτων αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Και αν στην κοινωνία μπορούν να παρέμβουν και να αλλοιώσουν τις εντυπώσεις, με όπλα τα δικά τους ΜΜΕ και τους δικούς τους κομματάρχες, που αναλαμβάνουν τον βρώμικο ρόλο του ξεπλύματος, αυτό δεν μπορεί να εφαρμοστεί στα θύματα. Στα αμέσως θιχθέντα και  πάσχοντα θύματα, γιατί θύματα με την ευρεία έννοια, είμαστε όλοι οι κάτοικοι αυτού του τόπου.

Η σελίδα 23July προϊόν προσπαθειών των πυρόπληκτων, είναι μία σελίδα στο facebook  που εκτός από την άμεση επικοινωνία μεταξύ των ίδιων των πυροπλήκτων και των φίλων τους, εξασφαλίζει τη διαφύλαξη πολύτιμου πληροφοριακού υλικού από εκείνη την αποφράδα ημέρα. Υλικό το οποίο θα μπορούσε να είναι χρήσιμο και στη δικαιοσύνη, για την πληρέστερη εξέταση των γεγονότων. Είναι πολύ χρήσιμη δεξαμενή άντλησης πληροφοριών και στους ανθρώπους γενικά, σαν φάρμακο κατά της λήθης. Φάρμακο κατά της "απορρυπαντικής" προπαγάνδας στην οποία επιδόθηκαν ανερυθρίαστα οι εμπλεκόμενοι και κατηγορούμενοι, από την πρώτη κιόλας μέρα μετά την καταστροφή.

Αναδημοσιεύουμε ένα βίντεο παραγωγής του  Jason Carow από τη σελίδα 23July και το σχετικό κανάλι στο YouTube, αφιερωμένο στην παρουσίαση των υπό εξέλιξη γεγονότων της 23ης Ιουλίου 2018 στο Μάτι, από τον δήμαρχο της Ραφήνας Μπουρνούς, στο κανάλι ΣΚΑΪ. Είναι τρομακτική ακόμα και η σκέψη πως όλα αυτά ακούστηκαν από κανάλι εθνικής εμβέλειας την ώρα της φωτιάς, που όπως εκτιμήθηκε ήδη από τότε, θα είχε απρόβλεπτη εξέλιξη. Τρομακτικότερο είναι το ενδεχόμενο κάποιοι να κινήθηκαν με γνώμονα και τα όσα άκουσαν από το θεσμικά υπεύθυνο πρόσωπο και θεώρησαν πως "η φωτιά κατευθύνεται στο Διόνυσο". Αλλά αυτά είναι ενδεχόμενα. Το βίντεο της καταγραφής είναι γεγονός.

 *Λήθη των ιδίων κακών θρασύτητα γεννά

ΣτΣ1: Σημειώνουμε πως η στηλίτευση της στάσης του δημάρχου είναι απαραίτητη γιατί εκτός από παραπλανητικές και ανεύθυνες εκτιμήσεις που παρείχε, τον τοποθετεί σε θέση θεατή ενώ θα έπρεπε -ως αιρετός και αρμόδιος- να προχωρά σε δράσεις προστασίας των δημοτών, όπως έπραξε ο δήμαρχος Μεγαρέων το πρωί της ίδιας μέρας με την πυρκαγιά στην Κινέτα που αν και μεγαλύτερη, δεν είχε ούτε ένα θύμα, γεγονός στο οποίο βοήθησε σημαντικά η πρωτοβουλία του εκεί δημάρχου για εκκένωση. Δείτε και το video

ΣτΣ2: Η αλαζονεία που επιδεικνύει διαρκώς ο συγκεκριμένος δήμαρχος είναι η καλύτερη επιβεβαίωση του αποφθέγματος του Δημόκριτου

Η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (ΚΠΑΜΡΡ) εξέδωσε το ακόλουθο δελτίο τύπου, για την κινητοποίηση που έλαβε χώρα στις 19/2 και ήταν πραγματικά μία όαση για την τοπική κοινωνία. Μία όαση ανθρωπιάς, πολιτισμού, και περιβαλλοντικής δράσης. Το εντυπωσιακό ήταν πως πλήθος συμπολιτών μας αγνοούσε τις εγκληματικές προθέσεις της καθετοποιημένα κάκιστης διοίκησης. Η παραπληροφόρηση και γη μεθοδευμένη συσκότιση από αυτούς που θα έπρεπε να ενημερώνουν, εξασφάλισε τα ανόσια  συμφέροντα. Όταν όμως ο κόσμος γνωρίζει ιδίοις όμμασι τι συμβαίνει, κανείς δεν μπορεί να τον κρατήσει στο σκοτάδι. 

Από υπουργείο σε περιφέρεια και από εκεί στον δήμο, όλοι μοιάζουν να βάζουν σε προτεραιότητα τις ανάγκες και το συμφέρον του εργολάβου, τελικά εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η συγκέντρωση αυτή ίσως να έπρεπε να έχει γίνει μερικά χρόνια νωρίτερα, αλλά για όποιον παλεύει για το δίκιο, ποτέ δεν είναι αργά.

Ακολουθεί το Δελτίο Τύπου της ΚΠΑΜΡΡ

                      Απελευθέρωση αποθεραπευμένων γερακιών  από την ΑΝΙΜΑ  

Ραφήνα, 20/2/23

Την Κυριακή 19/2/23 εκατοντάδες άνθρωποι, κάτοικοι της Ραφήνας και άνθρωποι που αγαπούν την περιοχή παρευρέθηκαν σε Μουσική Εκδήλωση που διοργάνωσαν κάτοικοι της Ραφήνας σε συνεργασία με την Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας.

Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη:

• Στη διάσωση του ρέματος Ραφήνας που απειλείται από άμεση έναρξη του έργου που θα το μετατρέψει από ένα ζωντανό οικοσύστημα σε τσιμεντένιο αγωγό
• Στη διάσωση ζώνης πρασίνου 12 στρεμμάτων στο κέντρο της Ραφήνας, ανάμεσα σε 6 σχολεία και δίπλα σε οικισμό, που κινδυνεύει άμεσα να μετατραπεί σε εργοτάξιο του έργου για τουλάχιστον 7 χρόνια

Η εκδήλωση υποστηρίχθηκε από μαθητές του Μουσικού Σχολείου Παλλήνης που γέμισαν νότες, φωνές και ζωντάνια το πάρκο δίπλα στην εκβολή του ρέματος με την όμορφη επιλογή των τραγουδιών που έπαιξαν και την πηγαία ομιλία του Νέστωρα Σφετσίδη, μέλους της ορχήστρας, που έκλεισε την εκδήλωση.

Υποστηρίχθηκε επίσης από την ΑΝΙΜΑ-Σύλλογος Προστασίας & Περίθαλψης Άγριας Ζωής,  η οποία στα πλαίσια της εκδήλωσης απελευθέρωσε μετά από περίθαλψη δύο πανέμορφες γερακίνες που πλημμύρισαν συγκίνηση και χαμόγελα τα πρόσωπα των παιδιών και των ενηλίκων που την παρακολούθησαν.

Στην εκδήλωση απηύθυναν χαιρετισμό ο Παναγιώτης Ευαγγέλου, εκπρόσωπος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Αλέξανδρος Δελμούζος», ο Αντώνης Λαζαρής, βιολόγος καθηγητής του Γυμνασίου Ραφήνας, ο Διονύσης Ασημακόπουλος, εκπρόσωπος γονέων των 1^ου και 4^ου Νηπιαγωγείων Ραφήνας, ο Μαρίνος Γλώσσης, εκπρόσωπος της περιφερειακής παράταξης Ανυπότακτη Αττική, η Φωτεινή Τσεργά, κάτοικος και γιαγιά τριών παιδιών που φοιτούν στα σχολεία όπου πρόκειται να κατασκευαστεί το εργοτάξιο του έργου που θα τσιμεντώσει το ρέμα.

Επίσης παρευρέθηκαν εκπρόσωποι της δημοτικής παράταξης Ραφήνας Δύναμη Ανάπτυξης με επικεφαλής τον Ανδρέα Βασιλόπουλο, εκπρόσωποι της κίνησης πολιτών Ποδονίφτης SOS-Ρέ(υ)μα κριτικής των καιρών και δράσης, της ανεξάρτητης πρωτοβουλίας πολιτών Δασαμάρι SOS,  του Εξωραϊστικού Συλλόγου ΜΑΤΙ, της κινηματογραφικής λέσχης Σινέ Σχολειό, δάσκαλοι και καθηγητές από τα σχολεία που γειτνιάζουν στο επικείμενο εργοτάξιο κλπ.  

Κατά της εγκατάστασης εργοταξίου στο κέντρο της Ραφήνας έχουν ταχθεί με προσφυγές ή ψηφίσματα όλες οι δημοτικές παρατάξεις της αντιπολίτευσης στη Ραφήνα, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Αλέξανδρος Δελμούζος,  οι Σύλλογοι γονέων 1^ου- 4^ου Δημοτικών και 1^ου – 4^ου Νηπιαγωγείων Ραφήνας, η Ένωση Γονέων, ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Νηρέας, ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Αύρας, η Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και δεκάδες πολίτες. 

Από την  πρόσκληση της εκδήλωσης διαβάζουμε χαρακτηριστικά:

«Η καταστροφή του ρέματος Ραφήνας βρίσκεται προ των πυλών…

Η πολιτεία αποφάσισε να το μετατρέψει σε ένα νέο Κηφισό.

 Το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας είναι ένας από τους σημαντικότερους υγροτόπους της Αττικής.

Είναι μέρος  του δικτύου υγροτόπων της Ανατ. Αττικής που αποτελεί βασικό διάδρομο

για τα μεταναστευτικά πουλιά.

Θα είναι ο 8^ος από τους 12 υγρότοπους  που καταστρέφονται σήμερα στην Ανατ. Αττική.

Το έργο που ξεκινάει θα αποψιλώσει όλη τη φυσική βλάστηση σε μήκος 17 χιλιομέτρων

για να την αντικαταστήσει με τσιμέντα και πέτρες.

Πάνω από 2500 δέντρα θα κοπούν, καταστρέφοντας το βιότοπο εκατοντάδων πουλιών, ψαριών και άλλων ειδών.

Δεκάδες απειλούμενα και προστατευόμενα είδη θα απομακρυνθούν.

Ορισμένα είδη θα απειληθούν με εξαφάνιση (πχ. το ενδημικό αττικόψαρο).

Το έργο θα αυξήσει κατά πολύ τα νερά που θα φθάνουν στη Ραφήνα, εκθέτοντας σε κίνδυνο μεγάλης πλημμύρας τον οικιστικό ιστό, σε περίπτωση έντονων φαινομένων.

Το εργοτάξιο της εταιρίας που θα κατασκευάσει το έργο, θα γίνει στο κέντρο της Ραφήνας, δίπλα σε 6 σχολεία και σε 2 κεντρικούς οδικούς άξονες, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια, την υγεία και την ποιότητα ζωής όλων των κατοίκων, ιδιαίτερα όμως των μαθητών.

 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΑΝ ΓΙΑ ΤΗ ΡΑΦΗΝΑ…

ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΣΤΗ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΡΓΩΝ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

ΤΟ ΡΕΜΑ ΡΑΦΗΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ.

ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΣ ΣΕ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ.»

 Ευχαριστούμε τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου Παλλήνης, την ΑΝΙΜΑ και όλους όσους βοήθησαν και παρευρέθηκαν, συντελώντας έτσι στο δυνάμωμα των  φωνών  που ζητούν το σταμάτημα της καταστροφής του ρέματος και του πρασίνου της Ραφήνας!

Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας

Επισυνάπτεται το Δελτίο Τύπου όπως ελήφθη με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, σε μορφή PDF

Μία ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πρόταση από την Attica Voice και τον συνεργάτη μας, Αλέξανδρο Κροκιδά

Η ταινία του Μένιου Καραγιάννη "Θολή Γραμμή", προβάλλεται στον κινηματογράφο
STUDIO NEW STAR ART CINEMA. Σπάρτης και Σταυροπούλου 33, Πλατεία Αμερικής, τηλ. 210 8640054
Πρεμιέρα την Πέμπτη 23/2 και ώρα 21.30

Η φυγή δυο παιδιών που αγαπήθηκαν και «κλέφτηκαν» δεκαετίες πριν – ή χθες. Είναι άραγε ο έρωτας η τέχνη του να φεύγεις; Αναπάντητες ερωτήσεις και παράλληλοι μονόλογοι δυο ανθρώπων που πολύ αγαπήθηκαν. Η «Θολή Γραμμή» αλλάζει χώρους, διαθέσεις, μουσική και ένταση, καθώς οι εικόνες ενώνονται συνειρμικά, σε ένα ταξίδι ονειρικό. Η σχέση του ζευγαριού, η επιθυμία τους να είναι μαζί, η δυσκολία. Φεύγουν, δραπετεύουν από μια πραγματικότητα που τους πνίγει, για να έρθουν πιο κοντά, αλλά το κοντά τους απομακρύνει. Βρίσκονται σε μέρη άγνωστα, συγκρούονται, ερωτεύονται. Μια πορεία σε ένα τεντωμένο σχοινί, σε μια θολή γραμμή.

Σενάριο- Σκηνοθεσία: Μένιος Καραγιάννης

Διεύθυνση φωτογραφίας: Ηρακλής Κουγεμήτρος

Μουσική: Απόστολος Δημητρακόπουλος

Παίζουν: Ηλιάνα Μαυρομάτη, Όμηρος Πουλάκης, Αγγελίνα Ρήγα, Αλέξης Κροκιδάς, Χρήστος Παντελίδης

Παραγωγή: Μένιος Καραγιάννης

Έτος Παραγωγής: 2022
Διάρκεια: 89΄

Διανομή: New Star Art Cinema

Θολή Γραμμή. Η κριτική του Αλέξανδρου Κροκιδά

Δυο εξαιρετικοί επαγγελματίες ηθοποιοί, η Ηλιάνα Μαυρομάτη και ο Όμηρος Πουλάκης, δίπλα σε δυο μη ηθοποιούς, τον Αλέξη Κροκιδά και την Αγγελίνα Ρήγα, καθώς κι έναν παράξενο ερημίτη, τον Χρήστο Παντελίδη, καλούνται να ερμηνεύσουν την ταινία «Θολή Γραμμή» σε σκηνοθεσία Μένιου Καραγιάννη.

Δύσκολο εγχείρημα για όλους, συμπεριλαμβανομένου και του σκηνοθέτη, ο οποίος επίσης καλείται να ερμηνεύσει το δημιούργημά του, ακριβώς μέσα από την πράξη της δημιουργίας.

Ίσως κάποιος να έλεγε ότι πρόκειται για μια ταινία δυσερμήνευτη, ή για μια ταινία όπου χωρούν πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Πολυσημία και αμφισημία, ναι. Όμως δεν είναι κάθε προσπάθεια ερμηνείας καταδικασμένη να υπολείπεται αυτού που προσπαθεί να ερμηνεύσει; Η Θολή Γραμμή, ήσυχα, τρυφερά και με μια αμείλικτη συνέπεια ανατρέπει κάθε τέτοια προσπάθεια χωρίς ποτέ να την απαξιώνει.

Ο δυτικός λογοκεντρισμός επιμένει ανάγωγα να αναγάγει ό,τι δεν είναι λόγος στον λόγο. Ρωτάει με το αυτάρεσκο θράσος του: Τι θέλει να πει ο ποιητής, ο ζωγράφος, ο γλύπτης, ο σκηνοθέτης; Εκεί που στέκομαι ή κάθομαι και βλέπω την Πιετά του Μικελάντζελο, ή την Αποκαθήλωση του Ποντόρμο, ή το Χρώμα του Ροδιού του Παρατζάνοφ, ακούω αυτή την αφόρητη ερώτηση, σαν φωνή που έχει ριζώσει στο κεφάλι μου και δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Ωστόσο η τέχνη, όπως και η επιθυμία,  είναι μια προσπάθεια ανυποταγής στην κυριαρχία της ιδέας, του λόγου δηλαδή. 

Οι δυο πρωταγωνιστές κάνουν αυτό ακριβώς. Περιπλανώνται σε χώρους ανοίκειους, καταφέρνοντας να διατηρήσουν πάλλουσα τη βασανιστική αίσθηση της ανοικειότητας, τόσο στην μεταξύ τους σχέση, όσο και στις σχέσεις τους με άλλους. Κανένας χώρος δεν ήταν ο δικός τους χώρος, δηλαδή ένας χώρος/τόπος που θα μπορούσαν να είναι μαζί. Τα πλάνα το μαρτυρούν αυτό. Το μάτι του αλόγου κοιτάει την κάμερα. Το άλογο καταλαβαίνει, σκέφτομαι, εφόσον αναγκαστικά υιοθετώ ως θεατής την θέση της κάμερας. Καταλαβαίνει αλλά αδιαφορεί, σκέφτομαι κι ανατριχιάζω. Στο μεταξύ, οι δυο πρωταγωνιστές, που δεν έχουν όνομα, κάθονται, στέκονται, χορεύουν, ξαπλώνουν, αγγίζονται φευγαλέα, περπατάνε, κοιτάζουν, ψάχνουν στα χαλάσματα, αναζητούν κάτι που έχει νόημα, κάτι να κρατηθούν. Στα κάδρα σπάνια βρίσκονται κοντά ο ένας με τον άλλο. Η κάμερα δεν τους το επιτρέπει. Κι όταν πλησιάζουν... μυρίζει θάνατος και ηδονή μαζί. Μια διπλή απειλή νοτίζει τα ρουθούνια. Ίσως μόνο στην τελευταία σκηνή να βρίσκουν μια εφήμερη, εύθραυστη οικειότητα.

Μια σκηνή που με στοίχειωσε: το ζευγάρι κάθεται σε ένα τραπέζι, απέναντι ο ένας στον άλλο. Κάθονται στο τραπέζι σε υπαγορευμένη στάση φαγητού. Περιμένουν και δεν περιμένουν. Κανείς δεν θα τους φέρει κάτι να φάνε, κάτι να πιούνε. Μπροστά τους άδεια γυαλιστερά πιάτα και μαχαιροπήρουνα. Δυο άδεια αχρησιμοποίητα ποτήρια κρασιού. Κανένα ίχνος ή υποψία φαγητού ή κρασιού. Ένα κηροπήγιο στην άκρη του τραπεζιού με τρία λευκά κεριά που δεν έχουν αναφτεί ποτέ. Το τελετουργικό μιας απλής τρυφερής καθημερινότητας που δυο άνθρωποι κάθονται μαζί στο τραπέζι να φάνε, τους είναι ξένο, όπως και ο χώρος, τα αντικείμενα. Όλα ξένα. Ο άντρας, με ντοστογιεφσκική αθωότητα, μια αθωότητα δηλαδή που αρνείται με το απόλυτο πείσμα του παιδιού ότι αυτό που κάνει είναι σαδιστικό, σέρνει το μαχαίρι αργά, κυκλικά πάνω στο άδειο πιάτο. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει φαγητό, το πιάτο θα παραμείνει άδειο. Παράγει έναν ήχο που σου τρυπάει τον εγκέφαλο. Έναν ήχο που δεν έχει τίποτα το ανθρώπινο, τίποτα το ζωικό. Καθαρός, παγωμένος, ανατριχιαστικός, απόκοσμος. Κάτι σαν τους ήχους του σύμπαντος. Θα σε σκοτώσω, του λέει η γυναίκα, αν συνεχίσεις να το κάνεις. 

Δεν ξέρουμε τι είδους ζευγάρι είναι οι δυο πρωταγωνιστές. Δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι. Εραστές; Φίλοι; Αδέρφια; Τι σχέση προσπαθούν να φτιάξουν; Γιατί η σεξουαλική τους σχέση είναι ανέφικτη; Τι θέλουν;

Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί η ιδέα της ταινίας. Ίσως ο όρος "ιδέα" να είναι προβληματικός ή και παραπλανητικός. Ίσως να μην πρόκειται για μια ιδέα, αλλά για μια επιθυμία. Την επιθυμία, ας πούμε, αποδέσμευσης από προκαθορισμένους ρόλους, δηλαδή σενάρια ζωής, γιατί κάθε ρόλος είναι ένα γραμμένο σενάριο. Διαφορετικά ειπωμένο, την επιθυμία να φτιάξεις μια σχέση πέρα από σενάρια. Ανέφικτο; Μάλλον.

Το ανέφικτο της σχέσης αγάπης ή έρωτα. H θολή γραμμή που τα διαχωρίζει και τα ενώνει. Το ανέφικτο σε όλη την ομορφιά του, τη βασανιστική αβεβαιότητα, την οδύνη του, σε όλη την βιαιότητά του ως αντίσταση στην ιδέα. Η Θολή Γραμμή αντιστέκεται στη δομή, στο σενάριο, στους ρόλους, στην ιδέα. Μια ταινία που σε προσκαλεί ήσυχα χωρίς να σε καθοδηγεί στη ζωή, στον θάνατο, στον έρωτα, στην πραγματικότητα. Δηλαδή στο όνειρο.

Αλέξης Κροκιδάς

20/2/2023

Τελικά ακόμα και οι μεγαλύτερες μπαρούφες που έχουν ειπωθεί ή γραφτεί, όπως εκείνη με το σύμπαν που συνωμοτεί για να πετύχεις αυτό που θέλεις, μοιάζει να ισχύουν μετά τη χθεσινή μουσική εκδήλωση που έγινε στη Ραφήνα, στην εκβολή του Μεγάλου ποταμού της. Μία απλή διοργάνωση, ένα απλό κάλεσμα για μουσική, απελευθέρωση πουλιών από την ΑΝΙΜΑ και ενημέρωση, ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες και εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό συμβάν. Κάτοικοι της Ραφήνας καλούσαν κι άλλους συμπολίτες για να ενημερωθούν για όσα δεινά και επικίνδυνα στήνει η κάκιστη διοίκηση εις βάρος τους. Το κάλεσμα και η εκδήλωση  υποστηρίχθηκαν από την Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος και πρόβαλλε τα προβλήματα που φορτώνει αυτή η κάκιστη διοίκηση σε πόλη και ανθρώπους. Ήταν μία εκδήλωση που ενεργοποίησε άτομα, παρέες, συλλόγους και πρωτοβουλίες κατοίκων.

Η Μαρία Γανωτή της ΑΝΙΜΑ απελευθερώνει το δεύτερο γεράκι της ημέρας μετά την αποθεραπεία του 

Από νωρίς φαινόταν πως επρόκειτο για μία πολύ πετυχημένη εκδήλωση. Όλοι ήταν στις θέσεις τους. Οι τεχνικοί του ήχου και της εικονοληψίας. Τα τραπεζάκια, τα καθίσματα, η ηχητική εγκατάσταση. Και οι μουσικοί και ο κόσμος βέβαια. Τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου της Παλλήνης που θα έπαιζαν για τη στήριξη του αγώνα σωτηρίας του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και ο κόσμος που κατέφθανε για να παρακολουθήσει, να συμμετάσχει, να μιλήσει και να εκφραστεί.

Όσοι είχαν ενημερωθεί για την επικείμενη εκδήλωση είχαν έρθει από νωρίς στη γέφυρα της εκβολής. Σύντομα προστέθηκαν και όσοι δεν είχαν ενημερωθεί τις προηγούμενες μέρες αλλά βλέποντας τη συρροή του κόσμου, κατάλαβαν πως κάτι καλό ξεκινούσε εκείνη την ώρα. Ακόμα και όσοι δεν έχουν πάψει να αποδεικνύουν πως μισούν οτιδήποτε έχει σχέση με ελεύθερη βούληση, με λαϊκή πρωτοβουλία ή ελεύθερη έκφραση γνώμης, ήταν εκεί. Κλεισμένοι και κρυμμένοι μέσα σε καφετέριες και  πιο ιδιωτικούς  χώρους (αφού ο δημόσιος χώρος είναι γι’ αυτούς «ο εχθρός» ή η «λεία» τους, κατά περίπτωση) δεν αντέχουν στην δημόσια έκθεση εκτός αν περιστοιχίζονται από τα παπαγαλάκια τους ή τους «δικούς» τους.

Ήταν όλοι εκεί και στις 12:00  ξεκίνησε η εκδήλωση. Πλήθος φορέων με σημαντικούς χαιρετισμούς, εκδήλωσαν τη συμπαράσταση τους στον δίκαιο αγώνα όσων έχουν συνείδηση της ζημιάς που οργανώνεται για το κέρδος των λίγων και τη ζημιά των πολλών. Αυτό που συζητήθηκε πολύ ήταν η απάνθρωπη και πέρα από κάθε λογική, εγκατάσταση εργοταξίου μέσα στον οικιστικό ιστό, δίπλα σε 6 (ΕΞΙ) σχολεία και τη διακινδύνευση της υγείας, της ακεραιότητας ή και της ζωής μαθητών ή άλλων μελών της σχολικής κοινότητας. Και όλα για τη διευκόλυνση του εργολάβου. Υπέρ πάντων ο εργολάβος. Ακόμα και η ανθρώπινη ζωή εύκολα ανταλλάσσεται με κάποιο ικανό αντίτιμο. Όλα άλλωστε είναι θέμα αντιτίμου και όχι θέμα τιμής.

Όλοι συμφώνησαν πως ένα έργο που θα καταστρέψει την περιοχή και θα οδηγήσει σε κλιμάκωση τα πλημμυρικά φαινόμενα, ξεκινά ήδη με καταστροφές και κλιμάκωση των απειλών κατά της ανθρώπινης ζωής. Όλοι συμφώνησαν πάλι πως αυτοί που αποφασίζουν, έχουν ως πρώτο μέλημα την διατήρηση της καρεκλίτσας τους (που την ονομάζουν σαν μαντάμ Σουσούδες «θώκο») και δεν διστάζουν να θυσιάσουν την αξιοπρέπεια τους (αν ποτέ διέθεταν αξιοπρέπεια). Ένας εσμός υπεύθυνων για εγκληματικές αποφάσεις, που όταν έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες τους, θα δηλώνουν αμέτοχοι και ανεύθυνοι και θα επιρρίπτουν την ευθύνη ο ένας στον άλλο.

Το πανό για το εργοτάξιο που θέλει να στήσει η διοίκηση, σταθερά στεκόμενη στο πλευρό των εργολάβων αντί των πολιτών.

Όλα αυτά συζητήθηκαν και βοήθησαν να σκιαγραφηθεί η πορεία προς το μέλλον, η οποία είναι μονόδρομος αγώνων. Κοινωνικών, πολιτικών, δικαστικών Και όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν οι εμμονές (μόνο;) ενός και μόνο, ελαχίστου ανθρώπου, υπηρέτη αλλότριων συμφερόντων.

Το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο και γκρίζο όσο οι στόχοι των διοικούντων, που αφορούν έργα και παρεμβάσεις, παραμένουν το κέρδος των λίγων (ή του ενός) και η ολοένα και εντονότερη αστικοποίηση.

Χθες οι κάτοικοι της Ραφήνας (αλλά και κάτοικοι από το Πικέρμι των χωματερών, των βιοαποβλήτων, των απορριμμάτων, των βιομηχανικών εγκαταστάσεων) μαζεύτηκαν στην εκδήλωση για τη σωτηρία του Μεγάλου Ρέματος και την προστασία του χώρου που θέλει να μετατρέψει σε εργοτάξιο ο δήμαρχος της πόλης.  Είναι ακόμα μία φάση του αγώνα για ποιότητα ζωής και η κλιμάκωση της γίνεται φανερή σε κάθε νέο κάλεσμα, αποδεικνύοντας την τεράστια διάσταση της κοινωνίας από τις επιθυμίες της άγριας και αυταρχικής, τοπικής εξουσίας.

ΥΓ: Ο τίτλος δεν έχει καμία σχέση με το αριστούργημα του J. Steinbeck. Δεν αναφέρεται σε μετανάστες ούτε σε εξαθλιωμένους. Ο τίτλος εδώ έχει να κάνει με ανθρώπους που βγαίνουν έξω, λειτουργούν και διεκδικούν το φως σε αντιδιαστολή με τα  ποντίκια που προτιμούν την ασφάλεια του "μέσα χώρου" και του σκοταδιού της τρύπας τους

Κάτοικοι της Ραφήνας σε συνεργασία με την Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας προσκαλούν όλους τους συνδημότες και συμπολίτες μας, την Κυριακή 19/2 ώρες 12:00-14:30 στην εκβολή του ρέματος Ραφήνας (πάρκο αποκαλούμενο Καραμανλή), 

1. σε μία ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ με τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΑΛΛΗΝΗΣ και

2. σε απελευθέρωση πουλιών που θα γίνει με την υποστήριξη και συνδρομή της ΑΝΙΜΑ-Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής

Τόσο η μουσική εκδήλωση όσο και η γιορτή της απελευθέρωσης, της επιστροφής των πουλιών στο φυσικό περιβάλλον, είναι αφιερωμένες στη διάσωση:

• του ρέματος Ραφήνας από την άμεση έναρξη του έργου που θα το μετατρέψει από ένα ζωντανό οικοσύστημα σε τσιμεντένιο αγωγό 

• της ζώνης πρασίνου 12 στρεμμάτων δίπλα στα σχολεία της Ραφήνας από την μετατροπή της σε εργοτάξιο του έργου για τουλάχιστον 7 χρόνια

Ακολουθεί το Δελτίο Τύπου για την εκδήλωση, που διανεμήθηκε:

Πηγή το ιστολόγιο της Κίνησης για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας

Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το βράδυ της 9^ης Φεβρουαρίου 2023 εκτυλίχθηκαν σκηνές που μας έκαναν να θυμηθούμε πως ακριβώς και κάτω από ποιους όρους διεξάγονται οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου της Ραφήνας. Από τη μία η πανδημία, από την άλλη η εμμονή της «διοίκησης» (δηλαδή του δημάρχου) να μη γίνονται δημοτικά συμβούλια με συμμετοχή (όπως επιβάλλεται από τη σχετική νομοθεσία) των πολιτών. Έτσι μετά την παρατεταμένη, βολική για την εξουσία, περίοδο των τηλεδιασκέψεων, κοντέψαμε να ξεχάσουμε πως υπάρχουν όργανα διοίκησης στον τόπο. Όργανα κατ’ όνομα έστω, αφού το  σώμα της Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης (ΔΕΔ) είναι δολίως και διαρκώς χειραγωγούμενο και οι επιτροπές αποτελούνται σχεδόν αποκλειστικά από εκπροσώπους της πλειοψηφίας. Το μόνο όργανο που έμενε προσχηματικά ανοιχτό στον πολίτη ήταν το δημοτικό συμβούλιο και ο SARS-CoV2 το σφράγισε κι αυτό, πριν το σφραγίσει και ο ίδιος ο δήμαρχος παρατείνοντας την ισχύ των υγειονομικών μέτρων κατά το δοκούν.

Μαζί με τα συμβούλια κοντέψαμε να ξεχάσουμε και  την ποιότητα τους. Φωνές, προσβολές, σεξισμός μέχρι μισογυνισμού και ειρωνεία μεταξύ των «διακεκριμένων» της τοπικής κοινωνίας, ήταν τα χαρακτηριστικά των συμβουλίων. Αξέχαστος μένει προσβλητικός χαρακτηρισμός ευγενούς (πραγματικά ευγενούς όχι σαν τον πρωταγωνιστή του βίντεο) από άλλο σύμβουλο, ο οποίος τον αποκάλεσε «μπαλαρίνα». Αλησμόνητες και οι υστερικές φωνές άλλου συμβούλου που αξίωνε παγκαλικό κλέος με φωνές γεμάτες ειρωνεία και προσωπικές επιθέσεις σε συνομιλητές του. Αρχή άνδρα δείκνυσι έλεγε ο Βίας ο Πριηνεύς εξηγώντας μας πως αυτοί που βλέπουμε στη θέση της ισχύος τους, είναι ακριβώς οι ίδιοι και στην κοινωνική, επαγγελματική, οικογενειακή τους ζωή. Με κάποιον τρόπο αυτοί οι άνθρωποι αποτέλεσαν μαγιά και στήριγμα για τις λεγόμενες «πλειοψηφίες» των δημοτικών συμβουλίων της Ραφήνας. Θλιβερό αλλά αληθινό.

Η ευγένεια δεν αντέχει σε τέτοιους χώρους και προτιμά τα πιο υγιή περιβάλλοντα. Τα όσα λέγονται και γράφονται από «μέσα» για «ευγενείς» και θεράποντες του savoir vivre και του savoir faire είναι λόγια κενά, ξεκάθαρα διαφημιστικά ή απλά κολακείες δίχως βάση .

Ας επανέλθουμε στο συγκεκριμέν βίντεο. Ο προκλητικός δημοτικός σύμβουλος Ραφήνας που πρωταγωνιστεί στο βίντεο, απαξιώνει συστηματικά όποιον έχει διαφορετική άποψη από τον ίδιο. Ειρωνεύεται και αποστομώνει κάνοντας προσωπικές επιθέσεις και όχι αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Εδώ ειρωνεύεται γυναίκα δημοτική σύμβουλο προκαλώντας την οργή των παρευρισκόμενων, οι οποίοι συνδυάζοντας την επίθεση με μία προηγούμενη επίθεση προς την ίδια σύμβουλο, από άλλον δημοτικό σύμβουλο της ίδιας παράταξης και κουλτούρας, διαμαρτυρήθηκαν εντόνως. Χαρακτηριστική η αντίδραση του συμβούλου στις διαμαρτυρίες γυναίκας θεάτριας που διαμαρτύρεται για τον συνεχή εκφοβισμό προς όποιον έχει διαφορετική άποψη. Της λέει φωνάζοντας «Μπορείς να μη μιλάς κυρά μου;» Επόμενο ήταν (και με το βεβαρυμμένο παρελθόν του συγκεκριμένου κατά νου), να προκληθεί χάος.

Κανένα άλλο σχόλιο δεν χωρά εδώ. Φυσικά κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί τους διαρκείς τραμπουκισμούς από συγκεκριμένους συμβούλους (πάντα οι ίδιοι είναι) και κανένας εξίσου νοήμων δεν θα πίστευε στην «ευγένεια» ενός τραμπούκου.

Τα υπόλοιπα είναι απλά λόγια του αέρα και προφάσεις μήπως και σωθεί η μαυρισμένη εικόνα του υβριστή συμβούλου

ΥΓ Το συγκεκριμένο βίντεο επενδύθηκε με μουσική γιατί  εκτός από την αρχή του και λίγα άλλα σημεία, η ηχοληψία είναι κακή (και πως να μην είναι). Παρόλα αυτά κάποιες σκόρπιες εκφράσεις σε σκηνές υψηλής ΄έντασης, διακρίνονται

Η  καταστροφή της πόλης ή η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, ως η μεγεθυμένη έκφραση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς να του γινόμαστε εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του

Αμήχανοι μπροστά στο τέρας

Αρχικά, στην Attica Voice  πιστεύαμε πως δεν θα σχολιάζαμε τίποτα για το δημοτικό συμβούλιο Ραφήνας, πολύ περισσότερο για αυτό της 9ης Φεβρουαρίου 2023. Κι αυτό επειδή πιστεύουμε ακράδαντα (λόγω εμπειρίας και ισχυρών τεκμηρίων) πως πρόκειται για ένα εικονικό «συμβούλιο», μία κακόγουστη θεατρική παράσταση σε μια πόλη, με έναν δήμαρχο-καίσαρα, που ασκεί δυναστική εξουσία πάνω σε μία άλλη, μικρότερη πόλη, οδηγώντας την  στη δεινή θέση που έχουν πάντα οι ευρισκόμενοι υπό τη δεσποτεία των γραφειοκρατικών μηχανισμών. Όποιος δεν βλέπει πως το Πικέρμι, το μικρό κεντρικό Πικέρμι, έχει καταντήσει η «πίσω αυλή» της γραφειοκρατίας της Ραφήνας, εθελοτυφλεί ή αγνοεί την πραγματικότητα ή –ακόμα χειρότερα- θέλει να επιδείξει δουλοπρέπεια παρέχοντας υπηρεσίες στον εξουσιαστή.  Με αυτή τη μαύρη εικόνα  εντυπωμένη στη σκέψη, ισχυρότερα από κάθε άλλη φορά μετά το δημοτικό συμβούλιο της 9/2/2023, ήταν αδύνατο να μη σχολιάσουμε τον τραγέλαφο που εκτυλίχθηκε χθες το βράδυ στη Ραφήνα και να μην διατυπώσουμε την αηδία μας από τις αλγεινότατες εντυπώσεις που μας προκάλεσε η κακοπαιγμένη παράσταση. Αφενός η εχθρότητα και το πάθος ενός ελλειμματικού δημάρχου προς τον τόπο που υποτίθεται πως φροντίζει και αφετέρου η τυφλή υπακοή μίας δράκας μεταλλαγμένων ανθρωπόμορφων όντων προς αυτόν, συνέστησαν (όπως συνιστούν σε κάθε παράσταση τους) το δίπολο της εκτροπής. Και για το κακό και την καταστροφή, είναι απαραίτητο αυτό το δίπολο. Αν δεν υπήρχαν τα ανθρωπόμορφα δεν θα είχε ο οδηγός τους, όπως δεν υπάρχουν αφεντικά αν δεν υπάρχουν δούλοι. Δεν θα είχε τη δύναμη ο επικεφαλής του εσμού  να καταστρέψει έναν τόπο που ποτέ δεν ήταν τόπος του και που η υποβάθμιση του ενδεχομένως να τον ωφελήσει κιόλας. Αλλά αυτό είναι μία μεγάλη ιστορία, με κοινωνικές, βιολογικές και συχνότατα οικονομικές παραμέτρους.

Έχει άραγε επίγνωση της αυτογελοιοποίησης του;

Ας επιστρέψουμε στο θέαμα ενός παθιασμένου αυτογελοιοποιούμενου, που την ώρα που  αυτογελοιοποιείται τα πειθήνια  ενεργούενα του τον χειροκροτούν με οσκαρικό πάθος. Και μάλιστα ρητορεύοντας με κούφιο αυτοθαυμασμό, αποκαλύπτει και τη γύμνια του λόγου και της σκέψης του. Ανάμεσα στα ευτράπελα της χθεσινής «συνεδρίασης για έναν ρόλο» ήταν και η οίηση με την οποία ο δήμαρχος-καίσαρας παρουσίαζε τη βαθιά του γνώση για το Πικέρμι,  αποκαλώντας από τη μία μέλος της οικογένειας Ξηντάρα ως Βασιλιά και μάλιστα με οδό στο όνομα του (Βασιλέως Ξηντάρα) και από την άλλη προσφωνόντας πρώην νομάρχη ως «κύριε υπουργέ». Και αυτά ήταν μόνο μικρά χαλίκια στους πρόποδες του όρους της αυτογελοιοποίησης του «καίσαρα».

Ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος όταν μιλάει ακατάπαυστα, η γλώσσα του σίγουρα θα γλιστρήσει κάποια στιγμή. Θα γλιστρήσει είτε σε κάποια λέξη είτε σε κάποιο νόημα, αλλά στις 9/2/2023 ο εξουσιαστής της περιοχής της Ραφήνας και του Πικερμίου, ξεπέρασε ακόμα και τους πιο επηρμένους κομπορρήμονες της Ιστορίας. Τους ξεπέρασε σε έπαρση ενώ παράλληλα άφηνε πίσω του τους καλύτερους επιθεωρησιογράφους, με υψηλή πυκνότητα χρήσης σολοικισμών και εξεζητημένων φράσεων, προκαλώντας πικρό γέλιο σε όσους δεν έχουν κάποιου τύπου εξαρτήσεις από τον «ρήτορα». Πικρό αλλά πνιχτό γέλιο προκαλούσε και σε όσες και όσους τον άκουγαν πρώτη φορά. Και όσο επέμενε να μιλάει ακατάπαυστα, τόσο μεγάλωνε η έπαρση και άλλο τόσο αυξάνονταν οι σολοικισμοί και ο βιασμός γλώσσας και νοημοσύνης ταυτόχρονα, κορυφώνοντας το γέλιο και το γελοίο του πράγματος. Αν ο ζόφος τελείωνε στο επιθεωρησιακό νούμερο «διοίκηση» θα ήταν καλά. Δυστυχώς στη χώρα μας το γελοίο πάντα εύρισκε τρόπο να συνυπάρξει και να κορυφωθεί σε τραγικό ή αντίστροφα. Και το τραγικό στη συνεδρίαση της 9/2/2023 είχε πολλές όψεις αλλά και μεγάλη ένταση της κάθε μίας από αυτές.

Όψεις του τραγικού, προσωπεία του γελοίου

Κατ’ αρχάς ήταν η  εύλογη απορία που είχε παγώσει πάνω στα πρόσωπα των επισκεπτών της συνεδρίασης, των μελετητών της εταιρίας ΑΞΩΝ ΜΕΛΕΤΑΙ ΑΤΕ. Ενώ βρίσκονταν στην αίθουσα του Δ.Σ. για να εξηγήσουν και να λύσουν απορίες σχετικά με τη μελέτη που αποκαλούσαν «οριστική» -άσχετα αν το copy/paste επέμενε να την τοποθετεί στη Θέρμη Θεσσαλονίκης ακόμα- ήταν προφανής η αμηχανία τους για την τοποθέτηση τους ως «κούκλες βιτρίνας» από τον επαρμένο εξουσιαστή. Αν και άρχισαν να το ξεπερνάνε όταν η ειδική μελετήτρια άρχισε να παρουσιάζει –κάπως υποτονικά είναι αλήθεια- τη μελέτη της, ξαφνιάστηκαν εκ νέου όταν ο πορφυροντυμένος της άρπαξε τον λόγο με απαξιωτικό τρόπο και ισχυριζόμενος πως είναι ο ίδιος ο ειδικός  για να συνεχίσει την παρουσίαση. Είναι ένα από τα σημεία που το χαλίκι της άγνοιας, της ανοησίας και της αγένειας αρχίζουν και γιγαντώνονται σε βράχο έπαρσης και αηδίας. Για όσους τα έχουμε ξαναζήσει, τα γνωρίζουμε και τα περιμένουμε σαν σκηνή από ελληνική ταινία που έχουμε δει χίλιες φορές. Για την άτυχη μελετήτρια όμως, αυτή ήταν μία πολύ αμήχανη στιγμή. Πλήθος οι παρόμοιες στιγμές που ακολούθησαν και οι βιντεοσκοπήσεις των   «εντεταλμένων» αποτελούν τεκμήρια της κατάντιας. Τεκμήρια αλήθειας για μερικούς, τεκμήρια βαρβαρότητας για τους περισσότερους.

Η βαρβαρότητα, νήμα που διατρέχει αυτές τις συνεδριάσεις για χρόνια

Η βαρβαρότητα είναι μία συνθήκη που πάγια διατρέχει κάθε συνεδρίαση του κατ’ ευφημισμόν «δημοτικού συμβουλίου» της Ραφήνας. Η τυπική της έκφραση εντοπίζεται στον απαξιωτικό τρόπο που αντιμετωπίζονται οι γυναίκες δημοτικοί σύμβουλοι. Οι γυναίκες δημοτικοί σύμβουλοι γίνονται αντικείμενα ειρωνείας και κακοπροαίρετου, σχεδόν πάντα σεξιστικού, σχολιασμού από τους έμπλεους  τεστοστερόνης άνδρες συμβούλους του ΔΣ, όταν ανήκουν στην ίδια παράταξη ή απλά είναι διακριτικές ή άφωνες. Αντίθετα, εκφοβίζονται, φιμώνονται και απαξιώνονται εξόφθαλμα, όταν πρόκειται για γυναίκες συμβούλους της αντιπολίτευσης ή αν είναι ενεργές και με έντονη συμμετοχή. Αυτό αποτελεί κανόνα σ’ αυτό το sui generis συμβούλιο και μάλιστα υπήρξαν και εποχές που γυναίκες σύμβουλοι επιδίδονταν σε αυτό το απαράδεκτο bullying εναντίον άλλων γυναικών δημοτικών συμβούλων, φερόμενες ακόμα και χειρότερα από τους άνδρες macho συναδέλφους τους. Όταν και χθες, στις 9/2/2023, δημοτική σύμβουλος που τελευταία εγκατέλειψε τον «καίσαρα» της επιθεώρησης για να περάσει στην αντιπολίτευση, δέχτηκε φραστικό εκφοβισμό από τους πραιτοριανούς του και μάλιστα από τους πιο χυδαίους εξ αυτών. Θεατές του συμβουλίου, οι οποίοι προκλήθηκαν από το χυδαίο bullying των μόνιμων πραιτοριανών, άρχισαν να τους αποδοκιμάζουν για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους απέναντι σε μία γυναίκα.  Εκεί άρχισαν οι αντεγκλήσεις και βέβαια άνοιξε και ο συνηθισμένος οχετός με τις κατηγορίες που είχε απευθύνει ξανά ο δήμαρχος σε συγκεκριμένο πολίτη αλλά επανειλημμένα αποδείχθηκαν ψευδείς. Αυτό που εντυπώθηκε από το χθεσινό περιστατικό, είναι πως για πρώτη φορά σε αυτό το δημοτικό συμβούλιο των macho και των χυδαίων εκφοβιστών, υψώθηκε γενναία φωνή εναντίον τους προς υπεράσπιση γυναίκας δεχόμενης τον εκφοβισμό τους.  Μπορεί να την πει κανείς και καλή στιγμή για τον άνθρωπο και κακή για τις μαριονέτες  που κρατούν το μόνο ρόλο που έμαθαν στη ζωή τους. Τον ρόλο του υποχείριου ή στην πιο απαίσια εκδοχή, εκείνον του  πραιτοριανού.

Ο κοινός παρονομαστής της σκαιότητας

Μπορεί οι ίδιοι οι πραιτοριανοί να σώπασαν μετά το περιστατικό, βλέποντας τι μπορεί τελικά να προκαλέσει η άθλια συμπεριφορά τους, ο επικεφαλής τους όμως δεν πτοήθηκε. Ως πρώτος διδάξας του bullying σε δημοτικά συμβούλια, διατήρησε τη σκαιά στάση του απέναντι στις συμβούλους της αντιπολίτευσης αλλά και προς τους πολίτες που παρακολουθούσαν. Βέβαια όχι χωρίς απάντηση, ευτυχώς. Μάλιστα όταν γυναίκα κάτοικος Πικερμίου διαμαρτυρήθηκε για τις επιλογές της αποκαλούμενης «διοίκησης» στα κυκλοφοριακά – συγκοινωνιακά που επιδιώκει  για την περιοχή του Πικερμίου, αντιμετωπίστηκε με ειρωνεία και απαξία με αποτέλεσμα να υπάρξει πάλι εκνευρισμός και αντεγκλήσεις.

Κοινός παρονομαστής σε κάθε φασαρία, σε κάθε χυδαιότητα , σε κάθε υπερχείλιση οχετού εντός της αίθουσας, ο …δήμαρχος και τα «πρωτοπαλίκαρά» του. Αν αντί για τους συνηθισμένους εικονολήπτες, κινηματογραφούσε ένας Φρ. Φ. Κόπολα, το αποτέλεσμα θα ξεπερνούσε ακόμα και τον οσκαρικό «Νονό» ακόμα και χωρίς να υπάρχει ένα καλό σενάριο.

Ως προς τις επιλογές της «διοίκησης» είναι προφανές πως επιδιώκει την περαιτέρω υποβάθμιση του Πικερμίου. Τη διαδικασία την έχει ήδη ξεκινήσει μεταφέροντας επιβαρυντικές και ρυπογόνες δραστηριότητες ακριβώς στα όρια και δίπλα στον οικισμό. Επιπλέον επιδιώκει την εγκατάσταση ΒΙΠΕ στην περιοχή με την εξαίρεση από το πολεοδομικό βιομηχανίας φαρμάκων που λειτουργεί για πενήντα χρόνια, επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη και επιβαρυντικότερης δόμησης ή δραστηριότητας. Όλα αυτά με πρόσχημα έναν εκβιασμό που υποτίθεται πως κάνει η φαρμακοβιομηχανία, εκβιασμό όμως που δεν αρμόζει στη συγκεκριμένη  βιομηχανία και παράλληλα προσβάλλει τη νοημοσύνη των κατοίκων. Έτσι το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως μάλλον πρόκειται για άλλη μία επινόηση του δημάρχου για να πετύχει κάτι, όμως  άγνωστο  ακόμα τι.

Η κατάλυση της δημοκρατίας στον δήμο οδηγεί στην υποβάθμιση του Πικερμίου

Η παρεούλα που καταστρέφει συστηματικά το Πικέρμι δεν θα μπορούσε να το κάνει αν πρώτα δεν είχε καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας στο δημοτικό συμβούλιο. Αν δηλαδή δεν είχε επιβάλλει μία δικτατορία του «αρχηγού και των αυλικών του» που όλα τα ελέγχουν με την ανοχή της χειμαζόμενης και άλαλης  αντιπολίτευσης, που έχει σοβαρές ευθύνες για τη σημερινή κατάντια.

Πρώτα η «παρεούλα» διέλυσε τις δημοκρατικές δομές που προωθεί ο νόμος του Κλεισθένη.  Για παράδειγμα, υπονόμευσε τη δημοτική επιτροπή διαβούλευσης με την συστηματική προσθήκη  ενεργούμενων  της εξουσίας ως μέλη της, Αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει διαβούλευση αφού τα ενεργούμενα εμφανίζονταν μόνο για να λιβανίσουν το αφεντικό τους και να γνωμοδοτήσουν «επί της αγιοσύνης του». Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό, τα μέλη της επιτροπής αντέδρασαν σ’ αυτόν τον ευτελισμό, αποχώρησαν και τελικά η Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης έγινε ένα ζόμπι, ανίκανο να σκεφτεί, πολύ περισσότερο ανίκανο να διαβουλευτεί και ικανό μόνο να επαναλαμβάνει ως ομιλούσα κούκλα τη θέση του αφεντικού της. Μετά την κατάλυση κάθε δημοκρατικής λειτουργίας στον δήμο Ραφήνας, η άβυσσος άνοιξε και περίμενε το Πικέρμι (και όχι μόνο)  να πέσει στα σκοτεινά της βάθη.

Η άθλια συγκυρία

Η συγκυρία της πίεσης για αλλαγές στο σύνολο της Αττικής, με νέες υποδομές, νέες χρήσεις, αποδάσωση, υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και έντονη αστικοποίηση, συνέπεσε με την παρουσία των συγκεκριμένων στη διοίκηση του δήμου. Αυτός ο τοξικός συνδυασμός  δημιούργησε τις χειρότερες συνθήκες για περιοχές όπως το Πικέρμι. Περιοχές που καταδικάστηκαν από μία ανισοβαρή και παράλογη διοικητική  δομή, να γίνουν η «πίσω αυλή του δήμου», εκεί δηλαδή που μαζεύονται όλα τα σκουπίδια της «μεγάλης πόλης» ακόμα κι αν ως μεγάλη πόλη καταχρηστικά θεωρείται η Ραφήνα. Το βλέπουμε καθημερινά.

Όλα δείχνουν πως στα χρόνια που έρχονται θα δούμε την καταστροφή του τόπου να κλιμακώνεται. Με την υπόδειξη των χειρότερων επιλογών από πλευράς της εχθρικής προς το Πικέρμι διοίκησης προς τους μελετητές, η υποβάθμιση του τόπου είναι μονόδρομος. Δεν είναι οι πλατείες, δεν είναι οι εκκλησίες ή τα σχολεία το μόνο που χρειάζεται ο άνθρωπος. Περισσότερο απ’ όλα, σήμερα στον 21^ο αιώνα χρειάζεται δημοκρατία για να έχει και τη φύση και την υγεία του. Ήδη οι λιγότερο ψύχραιμοι, ενόψη του συγκεκριμένου νέου πολεοδομικού, αναζητούν νέο τόπο εγκατάστασης.

Αν και η εκδίωξη της παρεούλας του καίσαρα από τον δήμο θα έπρεπε να θεωρείται  ευκολότερη, η ανάπτυξη μίας αηδιαστικής συνδιαλλαγής της παρεούλας με τοπικούς «παράγοντες», έτοιμους να πουλήσουν τον τόπο τους για απροσδιόριστα ανταλλάγματα, της δίνει το απαράδεκτο δικαίωμα να πιστεύει πως διοικεί τη δική της, αιώνια  αυτοκρατορία. Ακόμα και να μην είναι έτσι, κανείς δεν μπορεί να πείσει γι’ αυτό.

Όσα έγιναν στο δημοτικό συμβούλιο της 9^ης Φεβρουαρίου 2023 ήταν τραγικά. Τραγικά ως προς το περιεχόμενο, τραγικά και ως προς τη διαδικασία. Μία διαδικασία που ήταν εκτός από τραγική και λίαν γελοία. Το τραγικό όμως και το γελοίο είναι τα δύο άκρα  ενός ευθύγραμμου τμήματος που αποτελείται από πρόσωπα και καταστάσεις. Ο δε εντοπισμός του στην καθημερινότητα της πόλης και το πως την επηρεάζει, θα μπορούσε να είναι ένας λόγος για να ντρεπόμαστε κάθε μέρα για την αδιαφορία μας και το που μας έχει αυτή οδηγήσει.

Διατύπωσε τη θλίψη του και τον προβληματισμό του ο Νίκος Σίμος