Για τι να πρωτογράψει κανείς; Από παντού καταφτάνει η ασχήμια και η υποκρισία. Βλέπουμε αυτές τις μέρες τους ανθρώπους της τηλεόρασης να βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση πέφτοντας από τα σύννεφα. Αφού, επί δεκαετίες, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι αναπαρήγαγαν την κουλτούρα του σεξισμού, τώρα μένουν άφωνοι από όσα ακούγονται. Σαν να μην τα ήξεραν, σαν να μην τα είχαν ακούσει, σαν να μην τα υποπτεύονταν. Σαν να τους νοιάζει.

Τίποτα δεν τους νοιάζει στην πραγματικότητα. Μόνο η τηλεθέαση. Και είναι λυπηρό και μάταιο να χρησιμοποιούνται αυτά τα ίδια μέσα που προβάλλουν και αποθεώνουν τον σεξισμό ως ένα βήμα καταγγελίας του.

Είδαμε αυτές τις μέρες στο δελτίο ειδήσεων της κρατικής ΕΡΤ να φιλοξενούνται στελέχη της ΔΑΠ, της φοιτητικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, ως τυχαίοι φοιτητές και να υπερασπίζονται το νομοσχέδιο της Κεραμέως για θέσπιση ανώτατου ορίου φοίτησης και για πανεπιστημιακή αστυνομία. Ο ένας μάλιστα από αυτούς μόλις ψηφιστεί ο σχετικός νόμος θα πρέπει να διαγραφεί την ίδια στιγμή από τα Πανεπιστήμια, όντας πλέον στο έβδομο έτος της σχολής του.

Όποιος έχει περάσει από τα ελληνικά Πανεπιστήμια, γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει ΔΑΠ. Η παράταξη που υποτίθεται πως υπερασπίζεται την αξία της αριστείας, είναι πρώτη στις διασυνδέσεις και στις αντιγραφές, είναι πρώτη στις εκδρομές στη Μύκονο και στην Αράχωβα, είναι πρώτη και στο σεξισμό. Μια ματιά στις αφίσες της είναι αρκετή για να μας δείξει πως δε χρειάζεται να ψάχνουμε σε κάποιο άλλο σύμπαν τις αιτίες του σεξισμού και του βιασμού

Κλείνοντας, ας μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε το λιβάνισμα και τη δοξολογία που ετέλεσε ο Μητροπολίτης Πειραιά υπέρ της αγαθής ψυχής και της μεγάλης καρδιάς του Βαγγέλη Μαρινάκη. Του εφοπλιστή, του προέδρου του Ολυμπιακού, του ιδιοκτήτη του Mega, των Νέων και του Βήματος, του δημοτικού συμβούλου Πειραιά, του αδίκως κατηγορηθέντα για στημένα παιχνίδια και για το τίγκα στην ηρωΐνη Noor1, του ευεργέτη, μα πάνω απ όλα άνθρωπου. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, δίπλα σε αυτοκράτορες, σουλτάνους και βασιλιάδες, οι ιεράρχες έχουν αποκτήσει πολύ υψηλό αισθητήριο. 

Αυτή η κυβέρνηση νομίζει πως έχει βρει τη λύση «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Πονάει χέρι, διορίζει μπάτσους. Πονάει κεφάλι, διορίζει μπάτσους. Σε αυτή την κυβέρνηση οι γιατροί και οι δάσκαλοι περισσεύουν. Αυτοί που της λείπουν είναι οι μπάτσοι. Ετοιμάζεται να διορίσει χίλιους μπάτσους στα Πανεπιστήμια, λέει. Για να προστατεύσουν ποιους και από τι ακριβώς;

Οι αποτυχημένες κοινωνίες γεννάνε αδικία και βία. Η κοινωνία μας έχει αποτύχει και η κατρακύλα της ακόμη δεν έχει πιάσει πάτο. Προς τα εκεί πηγαίνει πάντως. Προς τον πάτο ολοταχώς. Για τη διάσωσή της χρειάζονται ριζικές τομές, χρειάζεται επανεκκίνηση της κοινωνίας με άλλα προτάγματα, με άλλες αξίες, κάτι για το οποίο το σύστημα της αγοράς δεν έχει το κατάλληλο λογισμικό.

Όποιος νομίζει ότι το πρόβλημα θα λυθεί με συνεχείς προσλήψεις μπάτσων, είναι βαθιά νυχτωμένος. Αυτό που θα προκύψει θα είναι ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ αθλίων: των εξαθλιωμένων από τη μια και των μπάτσων από την άλλη. Οι μόνοι που δεν θα πληγούν από τον εμφύλιο αυτό, θα είναι μόνο όσοι ζουν στις προστατευμένες γυάλες τους και, ας το καταλάβουμε καλά, εμείς δε θα ανήκουμε σ’ αυτούς

Λίγοι μόλις μήνες έχουν περάσει από το πρώτο κύμα της πανδημίας και η «υποδειγματική» Ελλάδα της άνοιξης, σε ό,τι είχε να κάνει με τη διαχείριση της πανδημίας, μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε παράδειγμα προς αποφυγήν. Μόνο ο τρελός του χωριού πανηγυρίζει πια, την ίδια στιγμή που ο Μωϋσής κάνει ποδήλατο ανέμελος και η υπέρκομψη σύζυγος κάνει διακοπές διαρκείας

Με βάση τα στοιχεία του Δεκεμβρίου, η Ελλάδα βρίσκεται στην 50η θέση από τα 53 κράτη που περιλαμβάνει η μελέτη του Bloomberg. H έκθεση αυτή ανανεώνεται κάθε μήνα και βαθμολογεί την πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση του ιού με τον μικρότερο δυνατό αντίκτυπο για την οικονομία και την κοινωνία. Ο δείκτης Covid Resilience, όπως έχει ονομαστεί, κατατάσσει χώρες με ΑΕΠ πάνω από 200 δισ. δολάρια με βάση 10 παράγοντες που χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

Η πρώτη κατηγορία αφορά στην κατάσταση της επιδημίας αφού λαμβάνονται υπόψη τα κρούσματα ανά μήνα, η θνησιμότητα, οι συνολικοί θάνατοι ανά ένα εκατομμύριο πολίτες, τα ποσοστά των θετικών τεστ και η πρόσβαση στα εμβόλια. 

Η δεύτερη κατηγορία αφορά στην ποιότητα ζωής αφού λαμβάνονται υπόψη η αυστηρότητα του lockdown, η ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών, η πρόβλεψη για το μέλλον της οικονομίας, η ανταπόκριση του συστήματος υγείας και πόσο άλλαξε η ζωή των πολιτών. 

Οι χώρες που εξετάζονται είναι 53, ανάμεσα σε αυτές και η χώρα μας. Τον προηγούμενο μήνα η χώρα μας βρισκόταν στην 31η θέση από τις 53, ενώ αυτό το μήνα έπεσε στην 50η θέση, τέταρτη από το τέλος. Στην πρώτη πεντάδα βρίσκονται η Νέα Ζηλανδία, η Ταϊβάν, η Αυστραλία και η Σιγκαπούρη. Αντίθετα, στην τελευταία πεντάδα βρίσκονται η Ιταλία, η Ελλάδα, το Περού, η Αργεντινή και το Μεξικό.

Ειδικότερα, η Ελλάδα καταγράφει δύο πολύ αρνητικές πρωτιές. Από τις 53 χώρες, η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας (6,3%) και το χειρότερο lockdown με την μικρότερη κινητικότητα των πολιτών. Μια άλλη πολύ αρνητική επίδοση καταγράφει η χώρα μας στην πρόβλεψη για το μέλλον της οικονομίας, κατατασσόμενη στην 44η θέση.

Δυστυχώς, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Όσο και να ταΐζει η κυβέρνηση τα ΜΜΕ για να παίζουν αυτά που θέλει, η αλήθεια κάποια στιγμή θα αποτυπωθεί. Μπορεί η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή να προσπαθεί να κερδίσει χρόνο κρύβοντας την αλήθεια, αλλά αυτό θα είχε νόημα αν υπήρχε κάποιο σχέδιο που θα μπορούσε να ανατρέψει τα μέχρι τώρα δεδομένα. Αυτή τη στιγμή σχέδιο δεν υπάρχει, όπως δεν υπήρξε και στο πρώτο κύμα της πανδημίας. Το μόνο που κάνει η κυβέρνηση είναι να περιμένει την άφιξη του εμβολίου. Μέχρι να έρθει όμως, τι θα γίνει; Μέχρι να αρχίσει να αποδίδει, τι θα γίνει;

Η χώρα μας είχε την τύχη ώστε το πρώτο κύμα της πανδημίας να την χτυπήσει στις αρχές της άνοιξης, σε μια περίοδο που η οικονομία της δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτή στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι, μπόρεσε να αποφύγει τα πολλά κρούσματα. Αντί, όμως, η κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί αυτή την πίστωση χρόνου που της έδωσε το ξώφαλτσο χτύπημα που δέχτηκε και να γίνει σοφότερη, αυτή έπραξε σαν να μην έχει αντιληφθεί ούτε το τι έγινε σε άλλες χώρες, ούτε το τι πρόκειται να συμβεί στη δική μας.

Το καλοκαίρι, η οικονομία της χώρας άνοιξε στον τουρισμό χωρίς κανένα σχεδιασμό. Σαν να μην έφτανε αυτό,  η κυβέρνηση δεν έκανε καμία προσπάθεια ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας και εκπόνησης ενός σχεδίου διαχείρισης μιας πιθανής περχόμενης κρίσης. Αυτή τη στιγμή βαδίζει με τη λογική του βλέποντας και κάνοντας. Συνεχώς φάσκει και αντιφάσκει. Συνεχώς εκμεταλλεύεται την περίσταση κατά το δοκούν, προκαλώντας μεγάλη αμφιβολία στους πολίτες τόσο για την ικανότητά της όσο και για την ειλικρίνειά της, κάνοντάς τους να χάσουν την εμπιστοσύνη τους προς αυτήν.

Όταν, όμως χάνεται η εμπιστοσύνη των πολιτών, χάνεται τελικά και το παιχνίδι. Γιατί, η διαχείριση μιας επιδημίας δεν είναι μόνο θέμα ιατρικής, αλλά και κοινωνικό ζήτημα. Ο δρ Φρεντί Βινέ (Freddy Vinet) είναι καθηγητής Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο Paul-Valery Montpellier 3 στη Γαλλία, εξειδικευμένος στη διδασκαλία και στην έρευνα των επιπτώσεων των φυσικών καταστροφών καθώς και στην πρόληψη αυτών. 

Σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών σημειώνει πολύ χαρακτηριστικά «Πρέπει να σημειωθεί πρόοδος όσον αφορά την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ επιστημόνων, κυβερνήσεων/θεσμικών παραγόντων και πολιτών.

Είναι σαφές ότι οι χώρες που βρίσκονται σε εσωτερική σύγκρουση - όπου η κοινωνία είναι διχασμένη, π.χ. ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Βραζιλία και άλλες - αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην αντιμετώπιση της πανδημίας, σε αντίθεση με τις χώρες όπου υπάρχει κοινωνική συνοχή, Αυστραλία ή Νέα Ζηλανδία, ή ακόμα και στην Κίνα κι ας είναι μια χώρα που ναι μεν δεν υπάρχει ελευθερία, αλλά υπάρχει κοινωνική συνοχή.

Όταν ο πολίτης εμπιστεύεται την κυβέρνησή του και αυτή δεν του λέει ψέματα και δεν παίζει μικροπολιτικά παιχνίδια με αφορμή την πανδημία, τότε ναι, υπάρχουν πολύ λιγότερες δυσκολίες στο να εφαρμοστούν τα μέτρα πρόληψης και προστασίας»

Την ώρα της μεγάλης υγειονομικής κρίσης, του lockdown και των χιλιάδων κλειστών μικροεπιχειρήσεων, οι business για τους έχοντες δεν τελειώνουν. Αντιθέτως, συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και –πιθανό – και πιο εύκολα.

Αυτήν ακριβώς την ώρα που χιλιάδες δυστυχείς πρόσφυγες συνωστίζονται σε άθλιες τριτοκοσμικές συνθήκες με την ανοχή – ή και την επιδοκιμασία - του μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, αντιμετωπιζόμενοι ως απειλούντες την ομοιογένεια της ελληνικής κοινωνίας, χιλιάδες αγορές ακινήτων πραγματοποιούνται από πολίτες χωρών εκτός Ευρωπαϊκή Ένωσης.

Την ώρα, επίσης, που η κυβέρνηση των αχρήστων ετοιμάζεται να γιορτάσει την επέτειο για τα 200 χρόνια της έναρξης του αγώνα για την ελληνική ανεξαρτησία, χοροστατούσης της μεγάλης Κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, η χώρα συνεχίζει αργά και σταθερά να πωλείται σε τιμή ευκαιρίας. Σε όποιον πληρώνει, χωρίς διακρίσεις. Οι διακρίσεις, σ' αυτό τον κόσμο της αποθέωσης του πλούτου, είναι μόνο για τους φτωχούς.

Όπως αποτυπώνεται από τα αρμόδια τμήματα Κεφαλαίου των Δημόσιων Οικονομικών Υπηρεσιών (Δ.Ο.Υ.) της πρωτεύουσας, οι αγοραπωλησίες ακινήτων εμφανίζουν αξιοσημείωτα υψηλές επιδόσεις. Και οι αγοραστές είναι κυρίως αλλοδαποί, από χώρες εκτός Ε.Ε.

Είναι ευρέως γνωστό πως εδώ και πολλά χρόνια οι Κινέζοι σαρώνουν ό,τι κινείται σε περιοχές του κέντρου της Αθήνας. Εκτός, όμως από αυτούς, και άλλοι παίκτες έχουν κάνει δυναμικά την εμφάνισή τους, κυρίως Ισραηλινοί αλλά και Άραβες, με προεξάρχοντες τους Αιγύπτιους. Τα ακίνητα που αγοράζονται είναι κάθε μορφής: Διαμερίσματα σε πολυκατοικίες, παλιές βιοτεχνίες, επαγγελματικοί χώροι

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των, ισραηλινών συμφερόντων, εταιριών BZPW Real Estate Development και Zoia Fund. Η πρώτη έχει αγοράσει ακίνητα αξίας 50 εκατομμυρίων ευρώ στην Αθήνα, τόσο για οικιστική όσο και για επαγγελματική χρήση. Η δεύτερη έχει αγοράσει πάνω από 35 ακίνητα στο κέντρο της Αθήνας και στον Πειραιά (Εξάρχεια, Πεδίο του Άρεως, Λυκαβηττός, Καλλιθέα), κυρίως παλιές πολυκατοικίες, τις οποίες σκοπεύει να μετατρέψει φτιάχνοντας σύγχρονα διαμερίσματα είτε για πώληση είτε για μακροχρόνια ενοικίαση.

Περιζήτητες περιοχές για τους αλλοδαπούς αγοραστές αναδεικνύονται το Μεταξουργείο, ο Κολωνός, το Γκάζι, ο Κεραμεικός, η γειτονιά του Ψυρρή, ο Βοτανικός, το Θησείο, τα Άνω Πετράλωνα, το Κουκάκι και γενικά οι περιοχές με θέα την Ακρόπολη

Οι Κινέζοι, πάντως, δεν περιορίζονται πλέον σε αυτές τις περιοχές, αλλά έχουν ξανοιχτεί και προς την άλλη πλευρά της Αθήνας: Εξάρχεια, Αμπελόκηπους, Άγιο Παντελεήμονα, Αχαρνών, αλλά και προς τους γύρω δήμους

Και , βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το πρόγραμμα της Χρυσής Βίζας (golden visa) που δίνει άδεια διαμονής πενταετούς διάρκειας σε υπηκόους τρίτων χωρών αρκεί αυτοί να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία αξίας 250.000 ευρώ. Άδεια παραμονής εξασφαλίζουν αυτόματα όλα τα μέλη της οικογένειας του «επενδυτή»: α) ο/η σύζυγος, β) τα κοινά τέκνα των συζύγων ή ενός εκ των συζύγων, τα οποία είναι ηλικίας κάτω των 21 ετών και γ) οι απευθείας ανιόντες συγγενείς των συζύγων είτε προχωρούν σε επένδυση κεφαλαίων από 3 έως 100 εκατομμύρια ευρώ σε έργα υποδομών ή σε ελληνικές επιχειρήσεις, με τη δημιουργία 150 θέσεων εργασίας.

Το πρόγραμμα golden visa εισήχθη με τον Νόμο 4146/2013. Από τότε, έχουν δοθεί 8.000 τέτοιες κάρτες και παράλληλα το δικαίωμα διαμονής σε πολλαπλάσιους. Τα 2 τρίτα των καρτών έχουν δοθεί σε Κινέζους. Ακολουθούν Τούρκοι, Ρώσοι, Λιβανέζοι, Αιγύπτιοι, Ιρανοί και άλλοι

Αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί επ’ ουδενί τον φανατικό Ελληναρά, ο οποίος ενοχλείται μόνο από τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους ξένους. Τον φανατικό Ελληναρά δεν τον ενδιαφέρει πόσοι και ποιας εθνικότητας βρίσκονται από πάνω του και τον εκμεταλλεύονται. Αρκεί μόνο να έχει και αυτός κάποιους από κάτω. Αυτό είναι που δίνει αξία στη μισερή ζωή του.

Αποτελεί ειρωνεία πως μια συντηρητική δεξιά κυβέρνηση είναι αυτή που έρχεται να νομοθετήσει κάτι που αρνήθηκε η κατ΄ όνομα τουλάχιστον πιο προοδευτική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής. Ακόμη μεγαλύτερη ειρωνεία, όμως, αποτελεί πως συναντά οργανωμένες αντιδράσεις από ενώσεις που υποστηρίζουν πως μάχονται ενάντια στις διακρίσεις ανάμεσα στα φύλα. Αναφερόμαστε στο αναμενόμενο, εδώ και πολλά χρόνια, της συνεπιμέλειας των παιδιών χωρισμένων γονιών.

Σύμφωνα με τον υπουργό Δικαιοσύνης, Κώστα Τσιάρα, με το νέο νομοσχέδιο «διασφαλίζεται η από κοινού και από τους δύο γονείς γονική μέριμνα (ένας όρος ευρύτερος που περιέχει και τη συνεπιμέλεια)». Επίσης «διασφαλίζεται η τουλάχιστον κατά το ένα τρίτο του χρόνου επικοινωνία του παιδιού και με τον άλλο γονέα. Θα κυμαίνεται από τον μισό χρόνο ώς το ένα τρίτο του χρόνου με τον άλλο γονέα».

Μέχρι τώρα, στην Ελλάδα, στο 98% των περιπτώσεων το δικαστήριο αναθέτει την αποκλειστική επιμέλεια στη μητέρα, κάτι που αποδεικνύει πως το αποκλειστικό κριτήριο που λαμβάνει υπόψη του είναι το φύλο του γονέα, κάτι που με τη σειρά του σημαίνει πως πρόκειται για μια ακόμη έμφυλη διάκριση – αυτή τη φορά εις βάρος των ανδρών – που κάθε πολιτισμένη κοινωνία οφείλει να καταργήσει.

Ήδη, από το 2015, το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει εκδώσει ψήφισμα στο οποίο υποστηρίζει την κοινή ανατροφή των παιδιών και το θεσμό της εναλλασσόμενης κατοικίας, κάτι που ισχύει σε πολλές άλλες χώρες, όπως στη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Σουηδία, τη Δανία και σε αρκετές Πολιτείες στις ΗΠΑ.

Στην Ελλάδα, εδώ και αρκετά χρόνια, πολλοί πατέρες έχουν διεκδικήσει τη νομοθετική θέσπιση της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας και των δυο γονιών. Αυτό που οι πατέρες ζητούν είναι να συναποφασίζουν με τις μητέρες των παιδιών τους για όλα τα ζητήματα ανατροφής, για το πού θα μένει το παιδί τους και το πώς θα μοιράζεται ο χρόνος του ανάμεσα στα δυο σπίτια, που θα πρέπει να θεωρούνται και τα δυο «σπιτικά» του παιδιού.

Το θέμα είχε φτάσει στη Βουλή επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος το είχε χαρακτηρίσει «κοινωνικά επείγον», αλλά … παρόλο που ήταν επείγον …. «δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με συντομία, διότι είναι συστημικό θέμα: οι σχέσεις των συζύγων και η σχέση τους με το παιδί είναι το κεντρικό θέμα του Οικογενειακού Δικαίου, το οποίο δεν μπορεί αποσπασματικά να ρυθμιστεί και γι' αυτόν τον λόγο η πρώτη μου απάντηση ήταν επικεντρωμένη στην πορεία της γενικότερης αναθεώρησης του Οικογενειακού Δικαίου που έχει ως αντικείμενο οπωσδήποτε και τις σχέσεις των συζύγων και με το παιδί. Αυτό το οποίο μπορώ να υποσχεθώ είναι: Θα κάνουμε όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν. Όχι πιο γρήγορα».

Δυστυχώς, το θέμα παραπέμφθηκε στις καλένδες καθώς με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το Νοέμβριο του 2016, τοποθετήθηκε υπουργός Δικαιοσύνης ο Σταύρος Κοντονής, ο οποίος έληξε το θέμα εν τη γενέσει του με μια δήλωση όχι και τόσο νομική : «Συνεπιμέλεια κατά τη γνώμη μου και με βάση όχι μόνο τις διατάξεις του κώδικα, αλλά και την πραγματικότητα, δεν μπορεί να υπάρξει».

Το θέμα πάντως, επανέρχεται σήμερα, αλλά το λυπηρό είναι πως το επικείμενο νομοσχέδιο συναντά την αντίδραση από συλλόγους γυναικών, κάποιες από τις οποίες αγωνίζονται για την κατάργηση των διακρίσεων μεταξύ των φύλων. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε ψήφισμα που ζητά «να πάψει κάθε επέμβαση στο Οικογενειακό Δίκαιο και ιδίως στις σχέσεις γονέων και τέκνων». Το ψήφισμα φέρει τις υπογραφές 16 φαινομενικά ετερόκλητων γυναικείων οργανώσεων. Από τη «Χριστιανική Ενωση Νεανίδων» μέχρι την «Ελληνική  Αντιπροσωπεία του  Ευρωπαϊκού Λόμπι Γυναικών» και από το «Σύλλογο Πολυτέκνων Μητέρων “Μητέρας Εργον”» μέχρι το «Ελληνικό Δίκτυο για την Φεμινιστική Απεργία»

Διαβάζουμε ακόμη, σε σχετικό άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών, πως συγκροτήθηκε διαδικτυακή ομάδα με τον τίτλο «Μαμάδες ενάντια στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια», που διακινούν διαδικτυακά ψήφισμα στο οποίο υποστηρίζουν ότι το επικείμενο νομοσχέδιο «μετατρέπει τις μητέρες σε θύματα και τις αναγκάζει να υποκύπτουν και να ανέχονται είτε σωματική είτε ψυχολογική είτε άλλης μορφής κακοποίηση», ενώ καταγγέλλουν τους πατέρες που λένε ότι αποξενώνονται από τα παιδιά τους μετά το διαζύγιο «σαν lobby αντρών που το κίνητρό τους είναι η εκδίκηση προς τις μητέρες και φυσικά το να μην πληρώνουν έστω και αυτήν την πενιχρή διατροφή». Χωρίς να το καταλαβαίνουν (;), θεωρούν αυτονόητο δικαίωμά τους, κάτι σαν εθιμικό δίκαιο, να είναι η μητέρα αυτή που θα μεγαλώσει τα παιδιά

Από την άλλη πλευρά, όπως διαβάζουμε στο Βήμα,  57 γυναίκες πανεπιστημιακοί, καταθέτουν τη δική τους θέση τους πάνω στο θέμα της συνεπιμέλειας των παιδιών μετά από διαζύγιο. Στο κείμενο που υπογράφουν αναφέρουν :

«Με εξαίρεση τις περιπτώσεις που ένας από τους δύο γονείς είναι αποδεδειγμένα βίαιος, κακοποιητικός ή αμελής, η συνεπιμέλεια και ο ίσος χρόνος των παιδιών με τους δύο γονείς είναι μια συνθήκη από την οποία κερδίζουν όλοι. Τα οφέλη της συνεπιμέλειας για τα παιδιά και τους πατέρες έχουν ήδη παρουσιαστεί στο δημόσιο διάλογο εκτεταμένα.

... Συμπερασματικά, με βάση τα επιστημονικά ευρήματα η συνεπιμέλεια είναι προς το συμφέρον τόσο των παιδιών, όσο και των δύο γονέων.  Η ανατροφή μιας νέας γενιάς παιδιών που πιστεύουν στην ισότητα των δύο φύλων μέσα από το παράδειγμα της συνεργασίας των δύο γονέων και της συνεπιμέλειας θα έπρεπε να είναι ο κύριος στόχος του φεμινιστικού κινήματος της εποχής μας. Αυτό θα έπρεπε να προασπίζονται και οι μητέρες των παιδιών »

Από τη δική του πλευρά, ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου Συνεπιμέλεια, δηλώνει:

« … Αυτό που χρειάζεται είναι νόμος για να καμφθεί το νομολογιακό έθιμο. Και επιπλέον να ενθαρρύνει την προσφυγή στη διαμεσολάβηση και ν’ αποθαρρύνει την αντιδικία. Σήμερα η αντιδικία είναι μονόδρομος επειδή από αυτή αναδεικνύεται νικητής και νικημένος, ένας που τα παίρνει όλα και το παιδί, ένας που πληρώνει και γίνεται επισκέπτης στη ζωή του παιδιού. Ο δρόμος για τη διαμεσολάβηση θ’ ανοίξει όταν οι γονείς ξέρουν ότι θα βρεθούν στο δικαστήριο για να πάρουν μισό-μισό τον χρόνο και τις διανυκτερεύσεις με το παιδί, τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις, τα δικαιώματα και, αναλογικά με τις οικονομικές δυνάμεις τους, τις δαπάνες ανατροφής»

Και επικαλείται ταυτόχρονα το παράδειγμα πολλών χωρών στις οποίες υπάρχει υποχρεωτική συνεπιμέλεια και των δύο γονιών.

Στην Ελλάδα, ο Συνήγορος του Παιδιού, επισημαίνει πως «στον ανήλικο συμφέρει περισσότερο μια φροντίδα από δύο άτομα, που ελέγχουν το ένα το άλλο, παρά μια εξουσία ενός μόνο προσώπου, η οποία... μπορεί να ρέπει ευκολότερα προς τον αυταρχισμό.

Είναι επίσης προφανές ότι ο νόμος δεν πρέπει να επιτρέπει τη διολίσθηση στην υφιστάμενη πρακτική του αποκλεισμού τού ενός γονέα από τη ζωή του παιδιού μετά τη διάλυση της έγγαμης συμβίωσης, που ενθαρρύνει τη λογική της "ιδιοκτησίας" του παιδιού από τον γονέα που ασκεί αποκλειστικά την επιμέλεια (...). Για τον λόγο αυτό είναι επιτακτικό να εισαχθεί ο κανόνας της από κοινού άσκησης της γονικής μέριμνας, στο σύνολό της και μετά τη διάσταση/διαζύγιο/ακύρωση του γάμου/λύση του συμφώνου συμβίωσης».

Σε άλλα σημεία της γνωμοδότησής του, ο Συνήγορος αναφέρεται στις στρεβλότητες που οδηγεί ο περιορισμός του ενός γονέα σε ρόλο επισκέπτη στη ζωή του παιδιού του, στην ανεπαρκή προστασία του γονέα σε περιπτώσεις που η επικοινωνία με το παιδί του παρεμποδίζεται συστηματικά αλλά ακόμη και σε νοοτροπίες όπου το παιδί αντιμετωπίζεται ως «λάφυρο» και πεδίο άσκησης εξουσίας ανάμεσα στις «αντίπαλες» πλευρές. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την έκθεσή του εδώ

Είναι επίσης κοινώς διαπιστωμένο πως στις περιπτώσεις όπου δεν ασκείται η επιμέλεια και από τους δύο γονείς, συνήθως προκύπτει έντονη διαμάχη μεταξύ τους, η οποία είναι επιβλαβής για όλα τα μέλη της οικογένειας και επιβαρύνει ιδιαίτερα τα παιδιά. Έρευνες, επίσης, έχουν δείξει πως τα παιδιά που μεγαλώνουν και με τους δύο γονείς μετά τον χωρισμό τους έχουν καλύτερη ψυχική υγεία και λιγότερα συμπεριφορικά προβλήματα σε σχέση με τα παιδιά που μεγαλώνουν κυρίως ή αποκλειστικά με τον ένα γονέα, ενώ δεν υπάρχουν διαφορές όσον αφορά τη συναισθηματική και συμπεριφορική εξέλιξη των παιδιών που ανατρέφονται και από τους δύο γονείς μετά το διαζύγιο, σε σχέση με τα παιδιά που μεγαλώνουν από γονείς που δεν έχουν χωρίσει.

Πρόσφατα, η εταιρία Ελλήνων ψυχολόγων (ΕΛΨΕ) παρενέβη στο διάλογο με επιστολή  της στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή για την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου. Σε αυτή επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι:

« Η ασύμμετρη συμμετοχή των γονέων στην καθημερινή / βιωματική ανατροφή του παιδιού ή ο αποκλεισμός (σκόπιμος η μη) του ενός δημιουργεί ρήγμα στον ψυχισμό του παιδιού που το φτωχοποιεί σε πολλά επίπεδα. Το συμφέρον του παιδιού είναι να ανατρέφεται και από τους δύο γονείς του και η πολιτεία πρέπει να το διασφαλίσει.

Τα ευεργετικά αποτελέσματα της συνεπιμέλειας είναι εμφανή σε ένα ευρύ φάσμα αξιολογήσεων που αφορούν την ψυχοσωματική λειτουργία (ευημερία) των παιδιών, που συμπεριλαμβάνουν (α) χαμηλότερα επίπεδα κατάθλιψης, άγχους και γενικότερα ψυχικής δυσφορίας, (β) χαμηλότερη επιθετικότητα και προβλήματα συμπεριφοράς, μειωμένη χρήση αλκοόλ και ουσιών, (γ) καλύτερη σχολική απόδοση και καλύτερη γνωστική ανάπτυξη, (δ) καλύτερη σωματική υγεία, ε) χαμηλότερα ποσοστά καπνίσματος και (στ) καλύτερες σχέσεις με πατέρες, μητέρες, γιαγιάδες και παππούδες

Η συνθήκη συνεπιμέλειας, στην οποία οι γονείς έχουν κοινή νομική ευθύνη σχετικά με την ιατρική φροντίδα και τις αποφάσεις για την σχολική και θρησκευτική αγωγή του παιδιού , φαίνεται να έχει θετικές επιπτώσεις στην ευημερία των παιδιών. Τα παιδιά ωφελούνται σημαντικά από την κοινή επιμέλεια, ακόμα και όταν οι γονείς έχουν υψηλά επίπεδα συγκρουσιακών σχέσεων

Για τους λόγους αυτούς η ΕΛΨΕ εισηγείται, μεταξύ άλλων:

Οι γονικές ευθύνες και δικαιώματα για τους γονείς των παιδιών να παραμένουν κοινές και αδιάσπαστες ανεξάρτητα από τη μεταξύ τους νομική σχέση. Ίσο χρόνο του παιδιού με κάθε γονέα, τόσο στις διακοπές όσο και στην καθημερινότητα του.

Οι Έλληνες ψυχολόγοι τάσσονται υπέρ της συνεπιμέλειας κατά την οποία οι γονικές ευθύνες θα είναι κοινές και αδιάσπαστες και το παιδί θα περνά ίσο χρόνο με τον κάθε γονέα σε καθημερινότητα και διακοπές. Η θεωρία περί βιοκοινωνικής υπεροχής της μητέρας στην ανατροφή των παιδιών έχει ανατραπεί επιστημονικά και πρέπει να σταματήσει να χρησιμοποιείται από την ελληνική δικαιοσύνη άμεσα. Το συμφέρον του τέκνου είναι να ανατρέφεται και από τους δύο γονείς του σε επαρκή χρόνο»

Αυτά, εν αναμονή της τελικής μορφής του νομοσχεδίου, το οποίο έχει ξεσηκώσει αντιδράσεις σε μεγάλο μέρος του γυναικείου δημοσιογραφικού πληθυσμού από τη συντηρητική Εστία μέχρι την προοδευτική Αυγή με βασικό επιχείρημα πως το παιδί θα είναι υποχρεωμένο να ξεσπιτώνεται συνεχώς, παραβλέποντας όμως πως αν δεν ξεσπιτώνεται, θα στερηθεί τον ένα γονέα του από την ανατροφή του. Ποιο είναι το προτιμότερο ;

Σημείωση: Το άρθρο έχει γραφεί από άνδρα

Η χθεσινή εικόνα της διαπόμπευσης του φοβισμένου πρύτανη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για όσους μπορούν να βλέπουν με καθαρή ματιά και ταυτόχρονα να είναι συνεπείς με τα ελευθεριακά πιστεύω τους. Πιθανόν μάλιστα να ήταν και πιο αθώα από άλλες παρόμοιες εικόνες, που όμως δεν είχαν την «τύχη» τέτοιας δημοσιότητας.

Πριν από λίγες μόλις ημέρες πανηγυρίζαμε έξω από το Εφετείο την καταδίκη της Χρυσής Αυγής και την ίδια στιγμή ακούγαμε τις κραυγές «Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» από ανθρώπους που κατέτασσαν τους εαυτούς τους στους αντιφασίστες. Αλλά δεν είναι μόνο φασιστική αυτή η «αντιφασιστική» κραυγή τους, είναι ταυτόχρονα και ανόητη. Οι άνθρωποι αυτοί περίμεναν από τα αστικά δικαστήρια – που πολλοί από αυτούς θα πουν κάποια άλλη στιγμή πως δεν αναγνωρίζουν – τη δικαίωση και μόλις αυτή η δικαίωση ήρθε, άρχισαν να μιλάνε για κρεμάλες. Δεν ήταν λίγες μάλιστα οι αναρτήσεις «αντιφασιστών» που υπονοούσαν πως οι φασίστες της Χρυσής Αυγής θα βρουν την κατάλληλη περιποίηση από τους τρόφιμους των φυλακών, αφήνοντας σεξιστικά υποννοούμενα. Δεν έλειψαν δε ποτέ, πόσο μάλλον τώρα, οι αναφορές στην «πηγάδα» του Μελιγαλά.

Πολύς φασιστικός αντιφασισμός έχει πέσει τελευταία, δεν νομίζετε; Και αυτά δεν τα γράφει κάποιος οπαδός της θεωρίας των δύο άκρων, ούτε κάποιος που καταδικάζει τη βία «από όπου και αν προέρχεται». Τα γράφει κάποιος που βλέπει πως στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο υπάρχει πρόβλημα. Πάντοτε υπήρχε, όμως τώρα έχει πάρει ευρύτερες διαστάσεις. Και το πρόβλημα αυτό είναι η κουλτούρα της βίας που αναπτύσσεται πλέον ως στάση ζωής και όχι μόνο ως αντίσταση στη βία της εξουσίας.

«Αλληλεγγύη στις καταλήψεις» έγραφε η ταμπέλα που κρέμασαν από το λαιμό. Μα από ποιους ζητάτε αλληλεγγύη, κύριοι; Νομίζετε πως με την εικόνα αυτή θα εισπράξετε αλληλεγγύη; Μόνο αηδία και γύρισμα της πλάτης θα εισπράξετε. Στην πραγματικότητα, αυτή η εικόνα είναι απλά άλλο ένα λιθαράκι στην απαξίωση των καταλήψεων από εσάς τους ίδιους που ζητάτε την αλληλεγγύη σε αυτές.

Θέλετε αλληλεγγύη στις καταλήψεις, κύριοι; Δείξτε πρώτα από όλα πως την αξίζετε. Καθαρίστε πρώτα τις καταλήψεις, ανοίξτε τις καταλήψεις στον κόσμο, φτιάξτε κάτι μέσα στις καταλήψεις, παράξτε αλληλεγγύη και πολιτισμό μέσα στις καταλήψεις και η αλληλεγγύη θα έρθει αυτόματα από έξω. Κάποιες καταλήψεις που κάνουν όλα τα παραπάνω, γνωρίζουν από μόνες τους πως θα είναι πολύ δύσκολο για την κρατική καταστολή να τους επιτεθεί.

Το σύστημα αποκαλείται Σωφρονιστικό, στην πραγματικότητα όμως είναι Τιμωρητικό. Και αυτό δεν αποβαίνει μόνο σε βάρος όσων πέρασαν τα σίδερα της φυλακής, αλλά χτυπά και ολόκληρη την κοινωνία που υποδέχεται ανθρώπους βαθύτατα τραυματισμένους και ως εκ τούτου ανίκανους να ενταχθούν σε αυτήν, με όλες τις συνέπειες

Ο Βασίλης Δημάκης έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα σωφρονισμού. Αντίθετα, τιμωρείται γι αυτό ακριβώς. Για το ότι θέλει να βγει καλύτερος από ό,τι μπήκε και πιθανόν καλύτερος και από τους «σωφρονιστές» του. Ψιλά γράμματα αυτά για τους κυβερνώντες που, όπως όλα δείχνουν, ο Διαφωτισμός δεν τους έχει αγγίξει. Βρίσκονται ακόμη στο Μεσαίωνα και τους αρέσει πολύ.

Από τη σελίδα αλληλεγγύης προς το Βασίλη Δημάκη μεταφέρουμε τα βασικά σημεία της υπόθεσης και υποκλινόμαστε σε όλους αυτούς που βγαίνουν στους δρόμους για να υποστηρίξουν για μια φορά ακόμη το δίκιο

«Ο Βασίλης Δημάκης, κρατούμενος φοιτητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ από το ακαδημαϊκό έτος 2017-2018, μετήχθη εκδικητικά και παράνομα (με προσωπική απόφαση της Γενικής Γραμματέως Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφίας Νικολάου) στις 17/4/2020 από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Γρεβενών γιατί συμμετείχε ως εκπρόσωπος των κρατούμενων στις ειρηνικές κινητοποιήσεις για την αποσυμφόρηση των φυλακών εν μέσω COVID-19.

Ξεκίνησε αμέσως απεργία πείνας (με υπεύθυνη δήλωση από 21/4) και δίψας (από 27/4) ζητώντας την επαναμεταγωγή στις φυλακές Κορυδαλλού για να συνεχίσει την εκπαιδευτική του προσπάθεια με αυτοπρόσωπη παρουσία, όπως είχε κερδίσει με τον αγώνα του το 2018. Μετά από τις αντιδράσεις των καθηγητών και των συμφοιτητών του, αλλά και με τη στήριξη ενός μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης χιλιάδων πολιτών και δεκάδων φορέων, το Συμβούλιο Φυλακών Γρεβενών έκανε δεκτό το αίτημα της επαναμεταγωγής του στις 30/4/2020, οπότε και ο Βασίλης έληξε την απεργία πείνας και δίψας.

Όταν μετά από νέες πιέσεις και με καθυστέρηση, η Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής υπέγραψε τη μεταγωγή του στις 8/5/2020, ο Βασίλης Δημάκης μετήχθη την επομένη πίσω στις φυλακές Κορυδαλλού: αντί όμως να οδηγηθεί στο κελί του στην Δ' Πτέρυγα, απομονώθηκε από τους συγκρατούμενούς του και οδηγήθηκε στην ειδική πτέρυγα των κρατούμενων για τρομοκρατία στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού.

Παρόλες τις υποσχέσεις που δόθηκαν με δελτίο τύπου του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτης στις 10/5/2020 ότι ο Βασίλης θα συνεχίσει την εκπαίδευσή του και η μεταγωγή του στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού οφείλεται στην 14ημερη καραντινα λόγω κορονοϊου, ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΥΛΟΠΟΙΗΘΗΚΕ. Ο Βασίλης παραμένει κλεισμένος στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού μετά την λήξη της 14ήμερης καραντινας, χωρίς πρόσβαση σε υπολογιστή για τα μαθήματά του.

Με όλες αυτές τις εκδικητικές ενέργειες, το ελληνικό κράτος βασανίζει τον Βασίλη Δημάκη, έναν κρατούμενο που θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα αυτοσωφρονισμού.

Ο Βασίλης Δημάκης με δήλωσή του στις 24/5/2020 ανακοίνωσε ότι διακόπτει κάθε τροφή, νερό και επικοινωνία»

Ποιος από τους νεότερους, που με ένα άνοιγμα μιας βρύσης έχουν στη διάθεσή τους όσο νερό θέλουν, μπορεί να φανταστεί πως κάποτε, και όχι πολύ παλιά, οι άνθρωποι έπρεπε να κουραστούν πολύ για να το αποκτήσουν; Και βέβαια, αυτό ήταν κάτι που τους έκανε να σέβονται το πολύτιμο αγαθό

Εδώ και αρκετές ημέρες ο γράφων έχει μπει στο παράλληλο σύμπαν που τον περιμένει και τον υποδέχεται κάθε Αύγουστο. Ένα σύμπαν που τον ενσωματώνει άμεσα και απόλυτα σαν να μην έχει λείψει ποτέ (ή τουλάχιστον, έτσι νιώθει αυτός). Είναι πραγματικά πολύ μεγάλος πλούτος να μπορεί κάποιος να ανήκει σε δύο κόσμους και να κερδίζει εικόνες και από τους δύο. Όσο περισσότεροι είναι οι κόσμοι του καθενός, τόσο πιο εύκολα καταρρίπτεται κάθε τοπικισμός, κάθε εθνικισμός και κάθε τεχνητός διαχωρισμός μεταξύ των ανθρώπων

Σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε αναφερθεί στην τραγική κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή που εγκαταλείφθηκε από τα Ιχθυοτροφεία Ιθάκης, καθώς τρεις παραλίες και η γύρω περιοχή έχουν μεταβληθεί σε έναν τριτοκοσμικό σκουπιδότοπο. Σήμερα, θα αναφερθούμε στην ακόμη μεγαλύτερη ζημιά που έχει κάνει – αυτή τη φορά στο βυθό της θάλασσας - η ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των Ιχθυοτροφείων Ιθάκης