Λάβαμε και δημοσιεύουμε δελτίο τύπου με συνημμένα, για την υποχρέωση του δήμου να χορηγήσει τηλεμετρικά στοιχεία ύδρευσης του οικισμού Ντράφι για συγκεκριμένη περίοδο. Το μόνο που μπορούμε να σχολιάσουμε είναι πως είναι λυπηρό, απογοητευτικό και παράλληλο ενδεικτικό στοιχείο για την καταρράκωση της ποιότητας της δημοκρατίας στον δήμο, το να υποχρεώνεται από την Εισαγγελία για να χορηγήσει στοιχεία σε πολίτες, τα οποία σε κανονικές συνθήκες θα ήταν ήδη δημοσιευμένα, προς ενημέρωση του κοινού, από τον ίδιο  τον δήμο.

Ακολουθεί το δελτίο τύπου του Δικτύου Κατοίκων Ντράφι

Μετ​ά​ την υποβολή σχετικού αιτήματος για έλεγχο νομιμότητας της άρνησης του  Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου για παροχή στοιχείων, εκδόθηκε Εισαγγελική Παραγγελία που υποχρεώνει τον Δήμο στην άμεση χορήγηση όλων των τηλεμετρικών στοιχείων ύδρευσης του Οικισμού Ντράφι από 05.08. 2021 έως και 08.08.2021. 

Κεντρικό χαρακτηριστικό του πολιτισμού που έχτισε η ανθρωπότητα, είναι ο ορθός λόγος. Είναι ακριβώς εκείνο το χαρακτηριστικό που πολεμά η πάσης προέλευσης και προσανατολισμού προπαγάνδα για να επιβάλλει τη θέση που εξυπηρετεί τους στόχους της. Αποτέλεσμα είναι η δημιουργία της παραμορφωμένης εικόνας του κόσμου όπως τον ξέρουμε σήμερα. Όπως η εμπορική διαφήμιση χρησιμοποιεί την παραπλάνηση μέσω εικόνων, ήχων και λόγου που θολώνουν τις σκοτεινές πλευρές ενός προϊόντος, έτσι και η πολιτική προπαγάνδα αποκρύπτει τις άβολες αλήθειες για να προβάλλει τα βολικές, τις εύπεπτες και αφομοιώσιμες από το κοινό, απόψεις που εξυπηρετούν τα σχέδια των θεραπόντων της.

Στην Ελλάδα οι εργολάβοι της «ενημέρωσης» έχουν βρει πεδίο λαμπρό για τις «δουλειές» τους και δεν σταματούν να μας βομβαρδίζουν με ελεγχόμενες αναλύσεις και φιλτραρισμένες πληροφορίες για τις παγκόσμιες εξελίξεις αποκρύπτοντας πάντα το μέρος εκείνο της εικόνας που ίσως θα έκανε τους δέκτες τους (το target group τους) να σκεφτούν. Η σκέψη απαγορεύεται στον σύγχρονο κόσμο, στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο. Τα ΑΡΔάκια πάσης φύσεως φροντίζουν επιμελώς γι’ αυτό

Ευτυχώς όμως υπάρχουν και αληθινοί δημοσιογράφοι (με την έννοια της ενασχόλησης τους με τον δημόσιο λόγο) που είναι και αυτοί που φέρουν τον τίτλο του δημοσιογράφου με την αξία τους. Και δεν είναι το ότι μεταφέρουν μία είδηση σκέτα. Μεταφέρουν και σχολιάζουν  μία είδηση μαζί με το πλαίσιο εντός του οποίου το γεγονός που αναφέρουν προκύπτει και εξελίσσεται, προκειμένου να παράσχουν την πληρέστερη κατά το δυνατό, γνώση και εκνημέρωση σε εκείνους που τη ζητούν και δεν αρκούνται στις προπαγανδιστικές -και βολικές για τις εξουσίες- εντυπώσεις.

Χθες, 26/3/2022 ο δημοσιογράφος – συγγραφέας Πέτρος Παπακωνσταντίνου δημοσίευσε στο ιστολόγιο του ένα άρθρο με τίτλο «Ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εμείς», άρθρο το οποίο είναι η πιο πλήρης και πιο σοβαρή ματιά σε έναν πόλεμο που διεξάγεται πολύ κοντά μας και για τον οποίο ένα διαπλεκόμενο σύστημα κυβέρνησης και ΜΜΕ φροντίζει να μας κρατάει στο σκοτάδι, παρέχοντας μας αφειδώς εντυπώσεις και χτυπώντας στο θυμικό του λαού. Του λαού που μη γνωρίζοντας σφαιρικά αυτά που εκτυλίσσονται εδώ και χρόνια στην Ευρώπη, γίνεται μία χρήσιμη χειραγωγήσιμη μάζα. Χρήσιμη για τα αφεντικά των τοπικών εξουσιών, των υπηρετών του μεγάλου παγκόσμιου αφεντικού  και τους σχεδιασμούς τους για έναν μονοπολικό, δικό τους  αποκλειστικά, κόσμο

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου για να βοηθήσουμε στην διάδοση της πραγματικής ενημέρωσης και κυρίως για να καταλάβουμε όλοι το πόσο απαραίτητη είναι η ειρήνευση στην Ουκρανία αλλά πάντα με τρόπο δίκαιο. Γιατί ειρήνη που δεν θα βασίζεται στη Δικαιοσύνη, είναι θνησιγενής και σύντομα θα οδηγήσει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις για όλον τον κόσμο

Ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εμείς. του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

26 Μαρτίου 2022

Ένα μήνα μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, αυτό που ξεκίνησε ως κεραυνοβόλος πόλεμος κινήσεων, εξελίσσεται σε πιο αργό, ίσως και πιο φονικό πόλεμο θέσεων, με οχυρωμένα στρατόπεδα και μακρινά πλήγματα πυροβολικού και αεροπορίας. Η γραμμή του μετώπου έχει παγιωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της· οι Ρώσοι έχουν αποκομίσει σημαντικά εδαφικά κέρδη, κυρίως στο Νότο και στα Ανατολικά, αλλά δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν ούτε μία από τις δέκα μεγαλύτερες πόλεις της Ουκρανίας· ο ουκρανικός στρατός έχει καθηλώσει τις εχθρικές δυνάμεις στις πύλες των αστικών κέντρων που πολιορκούνται (με εξαίρεση τη Μαριούπολη) και σε ορισμένες περιπτώσεις έχει αρχίσει να εκδηλώνει επιτυχείς αντεπιθέσεις. Η ίδια, εκρηκτικά ασταθής ισορροπία επικρατεί στο διπλωματικό επίπεδο, με τις διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός σε νεκρό σημείο, αφού ούτε η Μόσχα είναι ικανοποιημένη με ό,τι έχει πετύχει μέχρι τώρα- αντί τεράστιου πολιτικού, οικονομικού και ηθικού τιμήματος- ούτε το Κίεβο αισθάνεται την ανάγκη να συνθηκολογήσει.

Σε αυτό το φόντο, ο αναπληρωτής αρχηγός ΓΕΕΘΑ της Ρωσίας, Σεργκέι Ρουντσκόι, δήλωσε την Παρασκευή, 25 Μαρτίου, ότι η πρώτη φάση των ρωσικών επιχειρήσεων είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική αποδυνάμωση του ουκρανικού στρατού, κάτι που θα επιτρέψει στη δεύτερη φάση να επικεντρωθούν οι ρωσικές δυνάμεις στον κεντρικό τους στόχο, δηλαδή την «απελευθέρωση» ολόκληρου του Ντονμπάς [i]. Το Κίεβο και η Δύση ερμήνευσαν αυτή την τοποθέτηση ως ομολογία αποτυχίας, υποστηρίζοντας ότι ο Πούτιν περίμενε έναν περίπατο λίγων ημερών μέχρι το Κίεβο, αλλά απέτυχε οικτρά και αναγκάζεται τώρα να αναδιπλωθεί, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενoς.

Ότι η ρωσική ηγεσία υποτίμησε την αντίσταση που θα συναντούσε από τον ουκρανικό στρατό (αλλά και τις σαρωτικές κυρώσεις μιας επανενωμένης, έστω προσωρινά, Δύσης) είναι μάλλον βέβαιο. Αλλά ότι το Κρεμλίνο περίμενε έναν αστραπιαίο πόλεμο λίγων ημερών, ακούγεται ως φτηνή προπαγάνδα. Η αμερικανική υπερδύναμη, στο απόγειο της μονοκρατορίας της, το 1991, χρειάστηκε 956.000 στρατιώτες και 42 μέρες πολέμου για να υπερισχύσει μιας αραβικής χώρας, του Ιράκ, εξουθενωμένης από οκτώ χρόνια τρομερού πολέμου με το Ιράν- και μάλιστα, χωρίς ο αμερικανικός στρατός να μπει στη Βαγδάτη και χωρίς να ανατρέψει τον Σαντάμ Χουσεϊν. Μόνο ένας παράφρων στο Κρεμλίνο θα μπορούσε να υπολογίζει ότι 120.000 Ρώσοι στρατιώτες θα κατάφερναν να καταλάβουν τη δεύτερη μεγαλύτερη, σε έκταση, χώρα της Ευρώπης, που κληρονόμησε από τα χρόνια της ΕΣΣΔ ισχυρότατη πολεμική βιομηχανία, ετοιμαζόταν γι αυτό τον πόλεμο οκτώ χρόνια και απολάμβανε στρατιωτικού εξοπλισμού, πληροφοριών και εκπαίδευσης από Αμερικανούς και Βρετανούς. Ο Πούτιν είναι πολλά πράγματα, αλλά παράφρων δεν είναι.

Μπορεί οι στρατιωτικοί σχεδιασμοί και οι πολιτικοί στόχοι του Κρεμλίνου να περιβάλλονται από ομίχλη, αλλά οι επιδιώξεις των ΗΠΑ είναι απολύτως διαυγείς. Όπως έγραψε ο Ντέιβιντ Σάνγκερ, επικεφαλής του γραφείου των New York Times στην Ουάσιγκτον, η κυβέρνηση Μπάιντεν εννοεί να εγκλωβίσει τη Ρωσία σε έναν μακρύ πόλεμο τεράστιου κόστους, όπως συνέβη, τηρουμένων των αναλογιών, με την καθήλωση της ΕΣΣΔ στο ναρκοπέδιο του Αφγανιστάν (το γεγονός ότι οι Αμερικανοί έστειλαν στους Ουκρανούς αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger, που είχαν ενισχύσει την τζιχάντ των μουτζαχεντίν κατά των Σοβιετικών, έχει και τη συμβολική σημασία του). Ο γνωστός ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον έγραψε στο πρακτορείο Bloomberg ότι κορυφαίοι παράγοντες της κυβέρνησης Μπάιντεν του είπαν απερίφραστα ότι το μόνο νοητό, γι αυτούς, τέλος αυτού του πολέμου περιλαμβάνει την ανατροπή του Πούτιν και μια πιο πειθήνια έναντι της Αμερικής Ρωσία- κάτι που θα αποτελούσε ταυτόχρονα ισχυρή προειδοποίηση στην Κίνα [ii]. Ο ίδιος ο (κάθε άλλο παρά αντιιμπεριαλιστής) Φέργκιουσον θεωρεί αυτή τη θεώρηση επικίνδυνη πλάνη του Μπάιντεν και το πιθανότερο είναι ότι έχει δίκιο.

Όσο μιλούν τα όπλα, επιβάλλεται κάποια σεμνότητα λόγων και οικονομία προβλέψεων, επί ποινή γρήγορης διάψευσης. Σε κάθε περίπτωση, όσοι είναι έτοιμοι να στοιχηματίσουν τα πάντα σε ένα Βατερλώ της Ρωσίας και στον πολιτικό θάνατο του Πούτιν αναλαμβάνουν ένα παιχνίδι υψηλότατου ρίσκου, για τους ίδιους και για τον κόσμο όλο. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η μάχη της Μαριούπολης έχει φτάσει στο κέντρο της μαρτυρικής πόλης και η πτώση της μπορεί να είναι θέμα ημερών. Εάν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, θα πρόκειται για στρατηγικής σημασίας επιτυχία των εισβολέων. Η Ουκρανία θα έχει χάσει το 80% των ακτών της και η Ρωσία θα έχει εξασφαλίσει χερσαία σύνδεση ανάμεσα στην Κριμαία και το Ντονμπάς. Επιπλέον, οι Ρώσοι θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν μεγαλύτερες δυνάμεις για να προελάσουν στην περιοχή ανάμεσα στη σημερινή διαχωριστική γραμμή του Ντονιέτσκ και το Χάρκοβο, όπου συγκεντρώνονται οι πιο αξιόμαχες δυνάμεις του ουκρανικού στρατού. Ήδη, μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες των δυτικών συνεργείων, οι Ρώσοι έχουν θέσει υπό έλεγχο το 93% του Λουγκάνσκ και το 56% του Ντονιέτσκ (πριν από την εισβολή ήλεγχαν περίπου το ένα τρίτο των εκτάσεών τους), όπως και ένα τεράστιο, συνεχές τόξο ουκρανικών συνόρων, που ξεκινάει βόρεια του Κιέβου, συνεχίζεται έξω από το Σούμι και το Χάρκοβο, περνάει από το Ντονμπάς και την Κριμαία και φτάνει στη Χερσώνα, στη Μαύρη Θάλασσα.

Στο οικονομικό πεδίο, η Ρωσία υποφέρει σοβαρά από τις κυρώσεις και το κύμα φυγής δυτικών εταιρειών, με αποτέλεσμα το φάσμα της μαζικής ανεργίας, των ελλείψεων αγαθών και της απότομης πτώσης του βιοτικού επιπέδου να βρίσκεται επί θύραις. Είναι πιθανό, όμως, να αποφύγει την κατάρρευση χάρη στη βοήθεια κυρίως της Κίνας, αλλά και άλλων κρατών. Από τις 10 πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου, μόνο μία, οι ΗΠΑ, έχουν επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία.

Όταν ο Μπάιντεν, στη μακρά, διάρκειας περίπου δύο ωρών, τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Σι Τζινπίνγκ κάλεσε την Κίνα να μη στηρίξει τη Ρωσία, απειλώντας την με συνέπειες, ο Κινέζος ηγέτης του απάντησε: «Όποιος αποφάσισε να κρεμάσει το κουδούνι στο λαιμό της τίγρης, εκείνος πρέπει να πάει να της το βγάλει»-εννοώντας ότι οι Αμερικανοί εξαγρίωσαν τη Ρωσία με την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ, επομένως ας λουστούν τώρα τις επιπτώσεις. Η Αμερική δεν μπορεί να κηρύξει οικονομικό πόλεμο στην Κίνα χωρίς να πυροβολήσει τα πόδια της, καθώς η στενή αλληλεξάρτηση ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου έχει δημιουργήσει μια κατάσταση αμοιβαία εγγυημένης καταστροφής (MAD), ανάλογη με εκείνη που υπήρχε στο πεδίο των πυρηνικών όπλων επί Ψυχρού Πολέμου. Άλλωστε η Κίνα δεν μπορεί να ξεχάσει το πρόσφατο, αντικινεζικό σύμφωνο AUKUS στον Ινδοειρηνικό, τη στάση των ΗΠΑ στο κεφαλαιώδες θέμα της Ταϊβάν, την υπόθαλψη αποσχιστικών τάσεων των Ουιγούρων, τον αμερικανικό πόλεμο στο πεδίο των υψηλών τεχνολογιών και τόσα άλλα. Μια ταπεινωτική ήττα της Ρωσίας και προσωπικά του Πούτιν, σε αυτή τη φάση, θα ήταν σοβαρότατο πλήγμα για την ίδια την Κίνα και τον Σι.

Όσο για το εσωτερικό της Ρωσίας, τίποτα δεν δείχνει μέχρι στιγμής ότι υπάρχουν σοβαρές, πραγματικά απειλητικές κινήσεις εναντίον του Πούτιν. Ανεξάρτητες (μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση) δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειονότητα των Ρώσων εξακολουθεί να στηρίζει τον Ρώσο πρόεδρο- δυστυχώς και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ούτε από τους ολιγάρχες, οι οποίοι ούτως ή άλλως στη Ρωσία δεν διαθέτουν πολιτική δύναμη, ούτε από τους κύκλους της κρατικής γραφειοκρατίας έχουν εκδηλωθεί φυγόκεντρες τάσεις, αν και τίποτα δεν αποκλείει να εκδηλωθούν αύριο.

Με αυτά τα δεδομένα, το ενδεχόμενο παράτασης του πολέμου για κάμποσες εβδομάδες, αν όχι και μήνες, μέχρι να υπάρξει αν όχι ειρήνευση, τουλάχιστον ανακωχή, διαγράφεται ισχυρό. Κάτι τέτοιο θα ήταν εφιαλτικό πρώτα απ’ όλα για τον σκληρά δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό. Ένας στους τέσσερις Ουκρανούς έχει ήδη ξεριζωθεί από την εστία του, η οικονομική καταστροφή είναι ανείπωτη, η χώρα κινδυνεύει να διαμελιστεί, καθώς οι Αμερικανοί την αντιμετωπίζουν κυνικά ως Ιφιγένεια, που δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν στην ανάγκη, προκειμένου να υπηρετήσουν τους μείζονες στόχους τους: τη συντριβή της Ρωσίας και την αποκατάσταση της «ενότητας της Δύσης» υπό αμερικανική ηγεμονία, δηλαδή την καθήλωση της Ευρώπης σε ρόλο θεραπαινίδας τους, κάτι από το οποίο δεν απέχουν και πολύ.

Σημαίνουν όλα αυτά ότι θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει, με βαριά καρδιά, τον πόλεμο του Πούτιν με το επιχείρημα ότι μια ήττα της Ρωσίας θα ευνοούσε την κύρια απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και την κυριαρχία των λαών, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Σε καμία περίπτωση. Η απερίφραστη καταδίκη αυτού του άδικου πολέμου, που συσσωρεύει τρομερά δεινά σε έναν λαό 45 εκατομμυρίων ανθρώπων, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη για κάθε πολιτισμένη συνείδηση και ειδικά για τους αριστερούς. Οι νεοταξίτες και νεοδεξιοί μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι όταν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον ουκρανικό λαό, ενώ δεν ένοιωσαν καμία υποχρέωση να βγουν στους δρόμους για τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ ή της Παλαιστίνης. Ο αριστερός δεν μπορεί να κοιτάξει με ήρεμη συνείδηση τον εαυτό του στον καθρέφτη αν δεν είναι λόγω και έργω με τον Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη, σε όλες τις ιστορικές στιγμές.

Ό,τι δίκιο κι αν είχε η Ρωσία για την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ και για τις διώξεις των Ρωσόφωνων από τους ακροδεξιούς εθνικιστές στην Ουκρανία, το έχασε από τη στιγμή που άρχισε να βομβαρδίζει τις ουκρανικές πόλεις. Γιατί ο Πούτιν δεν αμφισβήτησε μόνο μια κυβέρνηση, αμφισβήτησε το ίδιο το δικαίωμα της Ουκρανίας να υπάρχει σαν ανεξάρτητο κράτος, λέγοντας ότι πρόκειται για ένα τεχνητό κατασκεύασμα του Λένιν και των μπολσεβίκων. Έφτασε στο σημείο, προτού αρχίσει ο πόλεμος, να στείλει στην Ουκρανία το εξής, επί λέξει, μήνυμα: «Σ΄αρέσει, δεν σ’ αρέσει, γλυκιά μου, θα το υποστείς». Ποιος άνθρωπος που θέλει να λέγεται άνθρωπος δεν θα αγανακτούσε αν άκουγε να εκστομίζεται μια τέτοια φράση από έναν άντρα προς μία γυναίκα; Και ποιος μπορεί να μην εξεγερθεί όταν ακούει έναν ηγέτη κράτους να λέει αυτή την πολύ «ματσό» χυδαιότητα για έναν άλλο λαό;

Ούτε βέβαια κάνει ο Πούτιν κάποιον «αντιφασιστικό πόλεμο» στην Ουκρανία, όπως κάποιοι αφελέστατα είναι έτοιμοι να πιστέψουν. Χρησιμοποιεί ως άλλοθι τους φασίστες που έκαναν όντως εγκλήματα πολέμου στην Οδησσό και το Ντονμπάς για να δικαιολογήσει τις επεκτατικές βλέψεις του- όπως ακριβώς χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί υπαρκτές θηριωδίες του Μιλόσεβιτς στην πρώην Γιουγκοσλαβία ή του Χουσεϊν στο Ιράκ. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η Ρωσία δεν είχε κανένα ηθικό πρόβλημα να χρηματοδοτεί την Μαρίν Λεπέν στην προεκλογική εκστρατεία της.

Έστω, θα πει κανείς, αλλά ένας πολυπολικός κόσμος, με μια ισχυρή Ρωσία και μια ισχυρή Κίνα, δεν δίνει περισσότερα περιθώρια στους μικρότερους λαούς όλου του κόσμου από έναν κόσμο στο έλεος της αμερικανικής υπερδύναμης και τους συμμάχους της; Η απάντηση είναι, μπορεί ναι, μπορεί και όχι, ανάλογα με το τι είδους είναι η «πολυπολικότητα» για την οποία τόσος λόγος γίνεται. Πολυπολικός ήταν ο κόσμος και στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μόνο που όλοι οι υπολογίσιμοι πόλοι του ήταν ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορίες, έτοιμες να κόψουν η μία το λαρύγγι της άλλης, όπως και το έκαναν. Πολύ φοβάμαι ότι η Νέα Παγκόσμια Τάξη (ή μάλλον Αταξία) που ανατέλλει σήμερα θα μοιάζει λιγότερο με τον Ψυχρό Πόλεμο και περισσότερο με τον προ του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου κόσμο.

Στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η ΕΣΣΔ ήταν ένα καταπιεστικό, μόνο κατ’ όνομα σοσιαλιστικό καθεστώς, αλλά όντως στήριζε ως ένα βαθμό εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου απέναντι στον ιμπεριαλισμό. (Για τα εργατικά και αριστερά κινήματα της Δύσης, υπήρχε πάντα το όριο της Γιάλτας). Η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι εκφυλισμένο εργατικό κράτος, αλλά ολιγαρχικός καπιταλισμός- το γεγονός ότι ο Ρώσος πρόεδρος είχε μέχρι προχθές σε κρατική θέση τον διαβόητο Ανατόλι Τσουμπάις, αρχιτέκτονα των ληστρικών ιδιωτικοποιήσεων που έφτιαξαν εν μια νυκτί την τάξη των ολιγαρχών, σφετεριζόμενοι αντί πινακίου φακής τη λαϊκή περιουσία, ασφαλώς λέει πολλά, ή μάλλον τα λέει όλα. Όνειρο του Πούτιν δεν είναι η ανασύσταση της ΕΣΣΔ, αλλά της μεγαλορώσικης Αυτοκρατορίας. Ο ψυχρός κυνισμός της μεγάλης δύναμης μπορεί να τον οδηγήσει να στηρίξει, κάποια στιγμή, αριστερές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, με την ίδια άνεση που θα στηρίξει το Ισραήλ, με το οποίο διατηρεί άριστες σχέσεις, στη Μέση Ανατολή.

Ο ίδιος ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία, αντί να αποτελέσει πλήγμα για τις ΗΠΑ, εξελίσσεται σε καταλύτη για την ενίσχυσή τους, σε μια ακόμη εκδήλωση της ετερογονίας των σκοπών. Από «εγκεφαλικά νεκρό», κατά Μακρόν, το ΝΑΤΟ ανένηψε και διανύει μια δεύτερη νεότητα. Η ίδια η Ρωσία, ακόμη κι αν αποκομίσει (εύθραυστα και διαρκώς αμφισβητήσιμα) στρατιωτικά κέρδη, θα υποστεί τεράστια πολιτική, οικονομική και ηθική ζημιά. Το πιθανότερο είναι ότι θα περιπέσει σε θέση ελάσσονος εταίρου της Κίνας, μια και η ρωσική οικονομία είναι το ένα δέκατο της κινεζικής. Αυτό σημαίνει ότι οι Κινέζοι, προκειμένου να σώσουν τη Ρωσία, θα αποκτήσουν κοψοχρονιά επιχειρήσεις- φιλέτο και θα την κάνουν ισχυρότατα εξαρτημένη από το Πεκίνο σε τρία κρίσιμα πεδία: το τραπεζικό, τις ροές ενέργειας και τις νέες τεχνολογίες. Στο μεταξύ, ο κόσμος όλος θα απειλείται από μια μεγάλων διαστάσεων επισιτιστική κρίση (Ρωσία και Ουκρανία μαζί παράγουν το ένα τέταρτο των παγκόσμιων σιτηρών), ενώ η παγκόσμια οικονομία είναι πολύ πιθανό να γνωρίσει μια νέα, οδυνηρή ύφεση. Τηρουμένων των αναλογιών, όπως οι γεωπολιτικές κρίσεις από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973 και την ιρανική επανάσταση του 1979 οδήγησαν πρώτα σε ενεργειακές κρίσεις, ύστερα σε γενικευμένη ύφεση και τελικά σε αλλαγή οικονομικού υποδείγματος επί τα χείρω, από τον κεϋνσιανισμό στον νεοφιλελευθερισμό.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι, νομίζω, προφανές. Η μόνη πολιτικά και ηθικά επιβεβλημένη στάση ενός προοδευτικού πολίτη απέναντι σε αυτό τον ολέθριο, από κάθε σκοπιά, πόλεμο είναι να εξεγερθεί και να απαιτήσει τον άμεσο τερματισμό του με μια δίκαιη ειρήνη. Κάτι που σημαίνει αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων από την Ουκρανία, ρωσικών και Δυτικών (σύμβουλοι, εκπαιδευτές, μισθοφόροι), ακύρωση των σχεδίων για ένταξη στο ΝΑΤΟ, διεθνείς εγγυήσεις για την ασφάλεια και κυριαρχία της, σεβασμό των δικαιωμάτων των ρωσόφωνων και των άλλων εθνικών ομάδων, αποκατάσταση των κομμάτων που έχουν βγει στην παρανομία από τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις του Κιέβου, επίλυση του προβλήματος στο Ντονμπάς με διαπραγματεύσεις και όχι με τα όπλα. Ουτοπικό; Με τα σημερινά δεδομένα, ίσως. Αλλά συνένοχοι του εγκλήματος, είτε των μεν, είτε των δε, δεν μπορούμε να γίνουμε και δεν θα γίνουμε.

Παραπομπές:

[i] Ντονμπάς σημαίνει «λεκάνη του ποταμού Ντον». Πρόκειται για την περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας πάνω από την Αζοφική Θάλασσα, που περιλαμβάνει τις ρωσόφωνες επαρχίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 2014, που ακολούθησε την ανατροπή του φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, οι δύο επαρχίες διχοτομήθηκαν και οι φιλορώσοι αυτονομιστές ανακήρυξαν «Λαϊκές Δημοκρατίες» στα τμήματα που ήλεγχαν. (βλ. χάρτη εξωφύλλου – πηγή ΕΦΣΥΝ)

[ii] Bloomberg - Nial Ferguson, “Putin Misunderstands History. So, Unfortunately, Does the U.S.”,

πηγή

Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 26^ης Μαρτίου (ηλεκτρονική έκδοση) διαβάζουμε πως ο εκπρόσωπος της UNICEF στην Ελλάδα είπε σε συνέντευξη του πως «Η Ελλάδα μπορεί να ισχυριστεί πως είναι η χειρότερη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να είσαι παιδί» και εξηγεί πως «Αυτό μας λένε τα δεδομένα».

Τα δεδομένα στα οποία βασίζεται η δήλωση του κ. Λουτσιάνο Καλεστίνι, σε συνέντευξη του στη δημοσιογράφο  Ηλιάνα Μάγρα, αφορούν την παχυσαρκία, την παιδική φτώχεια, την ψυχική υγεία, αλλά και τις παροχές των γονέων προς τα παιδιά και το σημαντικότερο, την κουλτούρα που έχουμε ως χώρα στην ανατροφή των παιδιών.

Η φράση του κ. Καλεστίνι πως  «Η κατάσταση για τα παιδιά στην Ελλάδα δεν είναι πολύ καλή», είναι ένα σήμα κινδύνου. Φυσικά πολλοί θα ξεκινήσουν να εξαπολύουν κεραυνούς κατά του «κουτόφραγκους» που «δεν ξέρει πως η ελληνική οικογένεια είναι πρότυπο» και άλλα τέτοια εθνικά παραμύθια, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτοί οι κάτοικοι άλλου πλανήτη, ούτε οι φαντασιώσεις τους. Ας δούμε και ας σχολιάσουμε ως κάτοικοι αυτού του τόπου και συνάμα γονείς που αντέχουν ακόμα, τα τέσσερα προβληματικά σημεία που εντοπίζει ο (λάτρης της Ελλάδας όπως δηλώνει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) κ. Καλεστίνι.

Πρώτα ξεκαθαρίζει πως δεν μπορεί να επιρρίψει ευθύνες σε συγκεκριμένη κυβέρνηση αφού το πρόβλημα είναι απότοκο της διακυβέρνησης της χώρας επί 70 χρόνια (τουλάχιστον 70 συμπληρώνουμε εμείς) μας παρουσιάζει την εικόνα που μπόρεσε να σχηματίσει.

Ο πρώτος λόγος που η Ελλάδα είναι μία κακή χώρα για τα παιδιά αφορά την πάντα ημιτελή πολιτική ατζέντα της χώρας για τα παιδιά. Το  1993 η Ελλάδα επικύρωσε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Από τότε έχει περάσει περισσότερους από 80 νόμους ή σχέδια δράσης που αφορούν τα παιδιά, αλλά αυτά τα σχέδια δράσης δεν έχουν οριοθετημένους στόχους και χρονικά πλαίσια, ούτε κοστολογήσεις.  Και το βασικότερο; Κανείς δεν ξέρει ποια είναι η εθνική ατζέντα για τα παιδιά και ποιος είναι υπεύθυνος για την τήρηση της. Η γνωστή συστηματική αδράνεια των ανευθυνοϋπευθύνων δηλαδή, που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος στην πλειονότητα των λειτουργιών του. Μία εθνική ατζέντα εφαρμόζεται από την κυβέρνηση αλλά μάλλον ούτε αυτή είναι αρμόδια, όπως φαίνεται.

Ο δεύτερος λόγος αφορά την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχονται στα παιδιά.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα απηρχαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο όσες φορές έγιναν προσπάθειες απεγκλωβισμού του από κυρίαρχες αντιλήψεις περασμένων αιώνων, όλα έμειναν στις προθέσεις. Φυσικά δεν αναφέρεται στα σχολεία και τη λειτουργία τους σε ένα δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης ή με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια αλλά στην ποιότητα του ίδιου του συστήματος. Είναι ένα σύστημα που ισχυρίζεται πως παρέχει εκπαίδευση αλλά είναι πλήρως αποσυνδεδεμένο από την Παιδεία.

Μαζί με την ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος τα παιδιά υφίστανται τα προβλήματα  του συστήματος υγείας και εκείνα του συστήματος κοινωνικής προστασίας. Και τα ευάλωτα παιδιά στην Ελλάδα, που χρειάζονται ένα ισχυρό σύστημα κοινωνικής προστασίας  είναι πλέον τα περισσότερα.

Αναφέρει ο κ. Καλεστίνι: «Η ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος αναφέρεται πιο συχνά –τι μαθαίνουν τα παιδιά μας και πώς;– αλλά είναι και η ποιότητα του συστήματος υγείας και η δυνατότητα του συστήματος κοινωνικής προστασίας να δεχθούν όλα τα ευάλωτα παιδιά μέσα σε ένα δίχτυ ασφαλείας, κάτι που δεν συμβαίνει».

Εδώ τονίζουμε πως ο κ. Καλεστίνι τα δηλώνει αυτά την ώρα που Πλεύρης-  Γκάγκα – Μητσοτάκης  αποπειρώνται να κλείσουν το Παίδων Πεντέλης, το ένα από τα τρία δημόσια νοσοκομεία παίδων της Αττικής των 5 εκατομμυρίων ανθρώπων. Δηλαδή να υποβαθμίσουν περαιτέρω την πρόσβαση των παιδιών στο σύστημα υγείας και μαζί να υποβαθμίσουν την κοινωνική τους προστασία. Έστω σ’ αυτόν τον ελάχιστο βαθμό  που υπάρχει ακόμα. Να ξεκαθαρίσουμε πως τα ιδιωτικά νοσοκομεία δεν παρέχουν κοινωνική προστασία. Έτσι;

Τρίτος λόγος είναι ότι δεν ξοδεύουμε αρκετά για τα παιδιά μας – «η μέση χώρα της Ε.Ε. ξοδεύει 7.000 ευρώ τον χρόνο για την εκπαίδευση κάθε παιδιού, εδώ ξοδεύουμε 2.688». Παραδέχεται βέβαια πως  η Ελλάδα ακόμα βγαίνει από μία από τις πιο δύσκολες περιόδους στην Ιστορία της αλλά εκτιμά  και τις μελλοντικές επιπτώσεις των δημοσιονομικών επιλογών μας.  Εδώ φαίνεται πως αγνοεί πως στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών για τα παιδιά εξανεμίζεται σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών, αντικείμενα που στις άλλες χώρες της Ε.Ε. (που δαπανούν 7.000 τον χρόνο) περιλαμβάνονται ήδη στο σχολικό τους πρόγραμμα. Τα χρήματα που δαπανούν οι γονείς εκεί, προορίζονται για την βελτίωση των εκπαιδευτικών τους εμπειριών και της γενικότερης παιδείας των παιδιών, όπως ταξίδια, χόμπι, καλλιτεχνικές εμπειρίες. Στην Ελλάδα αυτά θεωρούνται πολυτέλειες και συνήθως ανέφικτα για τη μέση οικογένεια.  Με αυτό το πρόσθετο βάρος, η κατάσταση μάλλον είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι εκτιμά ο κ. Καλεστίνι

«Συνεχίζοντας να μην προτεραιοποιούμε τα παιδιά, ρισκάρουμε “εθνικό αυτοτραυματισμό”», λέει ο κ. Καλεστίνι.

«Τα τωρινά παιδιά σε 10 χρόνια θα πρέπει να ασχοληθούν με την κλιματική αλλαγή, με την ανισότητα, με το προσφυγικό – ένα φαινόμενο που δεν θα φύγει» Καθώς ο πληθυσμός μειώνεται, θα επωμιστούν το βάρος του να υποστηρίζουν οικονομικά έναν πιο γερασμένο πληθυσμό, αναφέρει. «Πρέπει να επανεξισορροπήσουμε τις δημοσιονομικές επιλογές μας». Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ποτέ δεν θα φροντίσει το ελληνικό κράτος να φορολογήσει αυτούς που έχουν τον πλούτο της χώρας, για να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες για τα παιδιά. Δεν το κάνει για τον γενικό πληθυσμό, δεν θα το κάνει ούτε για τα παιδιά. Άλλωστε «γενικός πληθυσμός» είναι κι αυτά για τις κυβερνήσεις. Το θέμα ήταν, είναι και θα παραμείνει ταξικό.

Καλή είναι η αναφορά του κ. Καλεστίνι σε παιδιά αποκλεισμένων ομάδων, όπως οι Ρομά και οι πρόσφυγες. Μάλιστα τονίζει πως κάποιες κοινωνικές ομάδες επηρεάζονται περισσότερο, αλλά θέλουμε να προσποιούμαστε (με το πρώτο πληθυντικό εννοεί τους  Έλληνες όπου εντάσσει και τον εαυτό του) πως αυτά τα θέματα δεν είναι σε εθνικό επίπεδο – είναι όμως». «Τα παιδιά πρόσφυγες είναι λιγότερα από 30.000 κι αν υποθέσουμε πως τα παιδιά Ρομά είναι γύρω στις 100.000, μένουν περίπου 300.000 με 400.000 παιδιά». Αναφέρεται στα -κατ’ εκτίμηση- 600.000 παιδιά που είναι παχύσαρκα στην Ελλάδα, πράγμα που σημαίνει πως τα παιδιά στην Ελλάδα είναι παχύσαρκα άσχετα με την καταγωγή τους!!

Ο τέταρτος λόγος (και σημαντικότερος) αφορά την κουλτούρα, πεδίο που αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση γιατί ο κ. Καλεστίνι τονίζει πως δεν μπορεί να θεσμοθετηθεί αλλά οι πρακτικές και πεποιθήσεις που αποκτούμε μεγαλώνοντας κάνουν τη μεγαλύτερη διαφορά. «Παραδείγματος χάριν, συχνά στην Ελλάδα οι παππούδες προσέχουν τα εγγόνια τους. Αν είσαι παιδί που το προσέχει κατά βάση η γιαγιά ή ο παππούς, έχεις 58% μεγαλύτερη πιθανότητα να είσαι υπέρβαρος», δηλώνει.

Εδώ πρέπει να προσθέσουμε και την παρατεταμένη περίοδο που τα παιδιά στην Ελλάδα τα αντιμετωπίζουμε ως παιδιά, δηλαδή τα διατηρούμε κάτω από την οικογενειακή στέγη και φροντίδα, δίχως να τα οδηγούμε στην «έξοδο» στην κοινωνία και στην αντιμετώπιση από τα ίδια (μετά τα 18) των προβλημάτων και των δυσκολιών που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν στο μέλλον. Αποτέλεσμα είναι να μένουν εξαρτημένα, καμιά φορά και μετά την ηλικία των 25 χρονών. Είναι η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας και η ανεργία που δεν βοηθάνε να βελτιωθεί η κατάσταση αλλά αυτό δεν ισχύει για όλα τα παιδιά. Υπάρχουν νέοι που αγωνίζονται αλλά και νέοι που δεν κάνουν καμία προσπάθεια αφού όλα είναι εξασφαλισμένα από το σπίτι των γονιών τους, όπου μένουν ως «παιδιά». Ποιοι είναι οι τυχεροί και ποιοι οι ικανότεροι; Θα το δείξει το μέλλον.

Για τη  βία κατά των παιδιών λέει πως «κανείς δεν πρόσεξε το γιατί συμβαίνει».  Εδώ να σημειώσουμε πως σε κάθε σχετικό περιστατικό, η συζήτηση τελειώνει μετά από λίγες μέρες και κανείς δεν ασχολείται μετά. Ακόμα και αυτοί που είναι επιφορτισμένοι με το θέμα είτε ανήκουν στην εκπαιδευτική κοινότητα είτε εργάζονται σε δομές πρόνοιας και κοινωνικής μελέτης

Αξίζει να διαβάσετε το πλήρες άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ με τη συνέντευξη του κ. Καλεστίνι. Ο σύνδεσμος δίνεται στο τέλος της ανάρτησης. Και διαβάζοντας το να έχετε κατά νου πως ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας έκανε δηλώσεις (με περισσό θράσος ή με απύθμενη άγνοια) πως στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλή ποιότητα ζωής. Μάλλον θα αναφερόταν στην οικογένεια του με το πρώτο πληθυντικό. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Πηγή

25^η Μαρτίου 2022. 201 χρόνια από την ορισμένη ως ημερομηνία κήρυξης της ελληνικής επανάστασης, δηλαδή την 25^η Μαρτίου του 1821. Ημέρα που αν και οι ιστορικές πηγές βεβαιώνουν  πως στην πραγματικότητα δεν έγινε τίποτα (η Επανάσταση είχε ξεκινήσει νωρίτερα στη Μάνη και η Καλαμάτα είχε απελευθερωθεί από τις 23/3), βασιλικό διάταγμα του Όθωνα την καθιέρωσε ως εθνική εορτή. Γιορτή της ελληνικής ανεξαρτησίας. Έκτοτε (15-27/3/1838) γιορτάζει η χώρα τη γέννηση του νεοελληνικού κράτους. Του ανεξάρτητου πλέον νεοελληνικού κράτους.

Η πικρή αλήθεια  είναι πως από το 1830 που με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου γεννήθηκε το νεοελληνικό κράτος, ουδέποτε αυτό ήταν ανεξάρτητο.  Ήμαστε αναγκασμένοι να έχουμε πάντα «προστάτες» που άλλαζαν βέβαια ονόματα και προσωνύμια, αλλά αυτόν που εκμεταλλεύεται μία χώρα με κάθε τρόπο και την έχει πάντα εξαρτημένη για να μη πάψει ποτέ να την εκμεταλλεύεται πως αλλιώς να τον αποκαλέσει κανείς; Η λέξη «προαγωγός» ή η ακόμα πιο αγοραία,συνώνυμη της δεν είναι κατάλληλες, όταν μιλάμε για χώρες. Η «προστασία» μας ξεκίνησε  την Αγγλία του 1830, έφτασε  στους «Συμμάχους της εγκάρδιας συνεννόησης» -Ανταντ με επαναπρόσδεση στους Άγγλους το 1922, ακολούθως κατοχή από τους Γερμανούς, για να καταλήξουμε στους Αμερικάνους και το ΝΑΤΟ τους το 1949 και σχεδόν συνεχόμενα μέχρι σήμερα. Η Ανεξαρτησία μας ήταν πάντα μία πλάνη.

Ο Θουκυδίδης αφόριζε πως η Ιστορία είναι φιλοσοφία δια των παραδειγμάτων, Παραδείγματα που ζούμε στον χρονικό ρου και αυτές τις μέρες είδαμε τον λόγο του αυτόν να επαληθεύεται με ειρωνικό τρόπο. Πέντε (5) μόλις μέρες πριν την εθνική γιορτή της νεοελληνικής ανεξαρτησίας, στις 20/3/2022, μία ομάδα αμερικανονατοϊκών ναυτών, μεταξύ των πολλών του αεροπλανοφόρου Τρούμαν, κατέβηκαν στα Χανιά και κατέλυσαν σε ξενοδοχείο όπου διέμεναν και άλλοι άνθρωποι, τουρίστες με τις οικογένειες τους.  Εκεί έγινε ένα απαράδεκτο περιστατικό με πρωταγωνιστές αμερικανονατοϊκούς ναύτες και ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, το οποίο βρισκόταν στο δωμάτιο της οικογένειας της, αλλά οι γονείς της και ο αδελφός της εκείνη την ώρα έλειπαν,

Ας  διαβάσουμε την περιγραφή της χανιώτικης εφημερίδας «Αγώνας της Κρήτης» αναφερόμενη σε έκτροπα που ακολούθησαν την αποβίβαση των αμερικανονατοϊκών δυνάμεων στη Σούδα και στα Χανιά.

Οι δρόμοι της πόλης πλημμύρισαν από στρατιωτικούς του αεροπλανοφόρου Τρούμαν και όπως είναι φυσικό, υπήρξαν και έκτροπα.

Μία τέτοια περίπτωση για την οποία έγινε και καταγγελία στην αστυνομία αφορούσε εισβολή αμερικανοΝΑΤΟϊκών σε λάθος δωμάτιο λόγω μέθης ( ; ) όπου διέμενε 14χρονη μαθήτρια με την οικογένειά της.

Σύμφωνα με πληροφορίες το κορίτσι ήταν μόνο του στο δωμάτιο αφού έλειπαν οι γονείς του ενώ οι αμερικανονατοϊκοί όχι μόνο δεν έφυγαν αλλά ξάπλωσαν στο δωμάτιο τρομοκρατώντας το νεαρό κορίτσι….

Ως ήταν φυσιολογικό δημιουργήθηκε ένταση, ήρθαν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας με τα πράγματα να ξεφεύγουν με αποτέλεσμα να κληθεί η αστυνομία.

Σημειώνουμε ότι στην εφημερίδα μας έφτασαν και άλλες αναφορές για απρεπείς συμπεριφορές μεθυσμένων αμερικανοΝΑΤΟϊκών.

Η Αστυνομία προσπάθησε να επέμβει αλλά οι αμερικανοΝΑΤΟϊκοί τους έλεγαν διαρκώς πως δεν μπορούν να τους κάνουν τίποτα. Αναφέρονταν στο αποικιακό καθεστώς που ισχύει βάσει της σχετικής συμφωνίας σε όλες τις ΝΑΤΟϊκές βάσεις, δηλαδή το καθεστώς ετεροδικίας, όπου ό,τι και να συμβεί από Αμερικανό στρατιώτη, η Ελλάδα δεν μπορεί να τον διώξει ούτε και να τον δικάσει.

Όπως ήταν αναμενόμενο,  οι στρατιώτες αφέθηκαν ελεύθεροι.

Ακολούθησαν καταγγελίες από εκπαιδευτικούς, συλλογικότητες, το ΚΚΕ  και απλούς κατοίκους των Χανίων που έζησαν το περιστατικό.

Δια του παραδείγματος φιλοσοφία λοιπόν είναι η Ιστορία κατά τον Θουκυδίδη και το παράδειγμα των Χανίων (ένα από τα πολλά μικρότερα και μεγαλύτερα) διδάσκει πως σήμερα γιορτάσαμε μία ανεξαρτησία που ποτέ δεν αποκτήσαμε και με τα δεδομένα του σήμερα, δεν θα αποκτήσουμε ποτέ.

Εκτός….

Πηγές

Αγώνας της Κρήτης 21/3/22

Αγώνας της Κρήτης 25/3/22

ΕΘΝΟΣ 22.3.2022

Αναδημοσιεύουμε από την σημερινή  (24/3/2022) Εφημερίδα των Συντακτών, άρθρο της Αφροδίτης Τζιαντζή για το θέμα με το οποίο είχαμε ασχοληθεί στις 19 Μαρτίου, σχετικά με τις αυξανόμενες καθημερινά, καταγγελίες Ρώσων πολιτών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, πως η τράπεζα Πειραιώς πάγωσε τους λογαριασμούς μισθοδοσίας τους στο πλαίσιο του κανονισμού  2022/328 ΕΕ “σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω ενεργειών της Ρωσίας που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στην Ουκρανία”. Η συντάκτρια Αφροδίτη Τζιαντζή προχώρησε την έρευνα περαιτέρω. Η τράπεζα Πειραιώς (το υποκατάστημα(;) μιλά για «παρεξήγηση» αλλά όταν πρόκειται για τον βιοπορισμό οικογενειών ανθρώπων του μεροκάματου, η λέξη «παρεξήγηση» φαντάζει γελοία. Η τράπεζα οφείλει άμεσα να λύσει την «παρεξήγηση» και να αποδώσει τα χρήματα των ανθρώπων που παράνομα παρακρατά. Ίσως έτσι να πείσει κάπως, πως πρόκειται όντως για «παρεξήγηση»

Σημειώνουμε εδώ πως ο «Αγώνας της Κρήτης» χθες, 23/3/2022 δημοσίευσε την επιβεβαίωση της ρωσικής πρεσβείας για την  παρακράτηση χρημάτων στους λογαριασμούς Ρώσων πολιτών που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα

Ακολουθεί το άρθρο της Αφροδίτης Τζιαντζή στη σημερινή Εφημερίδα των Συντακτών

Η τράπεζα πέρασε για... ολιγάρχη την άνεργη Ρωσίδα

Αφροδίτη Τζιαντζή

Θύματα της ίδιας «παρεξήγησης» από την ίδια τράπεζα έχουν πέσει αρκετοί Ρώσοι του μεροκάματου που ζουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα.

Το προσωρινό πάγωμα του λογαριασμού μισθοδοσίας της σε ελληνική συστημική τράπεζα καταγγέλλει Ρωσίδα που ζει και εργάζεται 20 χρόνια στην Ελλάδα, κατοικεί σε δήμο της Ανατολικής Αττικής και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με Ρώσους ολιγάρχες, ούτε συνδέεται με κανένα τρόπο με ρωσικές νομικές οντότητες. Την καταγγελία έφερε στη δημοσιότητα η χανιώτικη εφημερίδα «Αγώνας της Κρήτης», ενώ αντίστοιχο δημοσίευμα φιλοξένησε η ιστοσελίδα Αttica Voice, αναφέροντας ότι το φαινόμενο είναι εκτεταμένο και αφορά και άλλους κατοίκους της Ελλάδας με ρωσική υπηκοότητα.

Η «Εφ.Συν.» επικοινώνησε με την καταγγέλλουσα Αννα Κ. (τα πλήρη στοιχεία της στη διάθεση της εφημερίδας) και τον εξουσιοδοτημένο εκπρόσωπό της Διονύση Ασημακόπουλο, οι οποίοι μας εξιστόρησαν το περιστατικό, όπως είναι καταγεγραμμένο στις συνομιλίες με την τηλεφωνική γραμμή εξυπηρέτησης πελατών της τράπεζας, αλλά και σε αλληλογραφία τους με το υποκατάστημα στο οποίο τους παρέπεμψαν.

«Η Αννα έχει νόμιμη άδεια παραμονής στην Ελλάδα και εργάζεται αδιάλειπτα τα τελευταία 16 χρόνια. Φέτος για πρώτη φορά γράφτηκε στο ταμείο ανεργίας του ΟΑΕΔ, γιατί η επιχείρηση στην οποία εργαζόταν ως σερβιτόρα έκλεισε. Στις 17 Μαρτίου, που αναμενόταν να πιστωθεί αναδρομικά το επίδομα ανεργίας, διαπιστώσαμε ότι δεν μπορεί να δεχτεί πληρωμή. Παράλληλα δεν μπορεί να κάνει ούτε ηλεκτρονική κατάθεση έστω λίγων ευρώ, ενώ από τον περίγυρό της είδε ότι το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες φίλες της με ρωσική υπηκοότητα.

»Μιλώντας με την τράπεζα μάς είπαν ότι αυτό γίνεται καθ’ υπόδειξη του ευρωπαϊκού κανονισμού 2022/328 “σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω ενεργειών της Ρωσίας που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στην Ουκρανία”. Τους παραπέμψαμε στα άρθρα του κανονισμού που φαίνεται ξεκάθαρα ότι το πάγωμα λογαριασμών δεν αφορά τη δική μας περίπτωση. Μας είπαν ότι το θέμα μπορεί να λυθεί, αλλά πρέπει να απευθυνθούμε στο υποκατάστημα όπου ανοίξαμε τον λογαριασμό. Στείλαμε γραπτή εξουσιοδότηση και επιστολή στην υποδιευθύντρια του υποκαταστήματος, όπου θέσαμε το πρόβλημα στο σύνολό του και ζητήσαμε να κοινοποιηθεί στην κεντρική διοίκηση της τράπεζας. Τελικά αναγκαστήκαμε να πάμε αυτοπροσώπως, μολονότι είναι μακριά από τον τόπο κατοικίας μας. Η υποδιευθύντρια δήλωσε άγνοια για την κατάσταση και ζήτησε οδηγίες από την κεντρική διεύθυνση. Μας ζητήθηκε να καταθέσουμε άδεια παραμονής. Ομως η τράπεζα ήδη διέθετε την άδεια παραμονής, αφού είναι προϋπόθεση για να ανοίξεις λογαριασμό. Τελικά ο λογαριασμός ξεμπλόκαρε μετά από μια διαδικασία ταλαιπωρίας που κράτησε περίπου μία εβδομάδα. Θεωρώ ότι οι δικαιολογίες που επικαλέστηκαν εκ των υστέρων είναι προσχηματικές. Το ατομικό πρόβλημα μπορεί να ξεπεράστηκε, όμως το ευρύτερο πρόβλημα παραμένει, αφού παρόμοιες δυσκολίες βίωσαν και άλλοι στην ίδια θέση με την Αννα», μας λέει ο κ. Ασημακόπουλος.

Επικοινωνήσαμε με άλλες τρεις γυναίκες (τα στοιχεία τους στη διάθεση της «Εφ.Συν.»), οι οποίες υποστηρίζουν ότι έπεσαν θύματα της ίδιας «παρεξήγησης». Η Γιούλια Κ., συνοδός σε σχολικό λεωφορείο που ζει στην Ελλάδα 25 χρόνια, η Σβετλάνα Ε. κάτοικος Κατερίνης που ζει 28 χρόνια στην Ελλάδα, η Ελμίρα Σ. που ζει στην Ελλάδα 22 χρόνια. Ολες διηγούνται παρόμοια περιστατικά από την ίδια τράπεζα, με πάγωμα λογαριασμών μισθοδοσίας ή ατομικών λογαριασμών, με επίκληση στον ευρωπαϊκό κανονισμό, ο οποίος όμως διευκρινίζει ρητά ότι αφορά μόνο καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ και Ρώσους υπηκόους που δεν έχουν άδεια παραμονής σε κράτος-μέλος της Ε.Ε.

«Η κοπέλα στο υποκατάστημα είπε ότι μάλλον πρόκειται για λάθος στο σύστημα, αφού δεν βγάζει νόημα. Είπε “σας έχουν βάλει τους Ρώσους σε ένα τσουβάλι και τώρα σας βγάζουν έναν-έναν”», μας λέει χαρακτηριστικά μία από τις καταγγέλλουσες.

Σε κάθε περίπτωση, είτε αφορά τεχνικό σφάλμα είτε προσωρινή παρερμηνεία του ευρωπαϊκού κανονισμού είτε «υπερβάλλοντα ζήλο» στελεχών της τράπεζας –που κατά τις πληροφορίες μας κίνησε και το ενδιαφέρον της εποπτεύουσας κεντρικής τράπεζας–, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: άσκοπη ταλαιπωρία και διακριτική μεταχείριση εις βάρος πολιτών, που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν κάποιος διάβαζε καλύτερα τις διατάξεις του ευρωπαϊκού κανονισμού, που θεωρητικά στοχεύει τους πλούσιους ολιγάρχες και όχι ανθρώπους του μεροκάματου. Εκτός κι αν μπέρδεψαν τον Αμπράμοβιτς με την άνεργη σερβιτόρα με ρωσικό διαβατήριο.

πηγή

Ποιος άραγε κυκλοφόρησε το κτηνώδες hashtag: # αθώωση_κοσμηματοπώλη;

Ποιος φρικιαστικός εγκέφαλος γέννησε αυτή την αξίωση;  Ποιοι είναι αυτοί που ζητούν την αθώωση ενός κτήνους με ανθρώπινο περίβλημα, που κλωτσάει το κεφάλι ενός πεσμένου, μισολιπόθυμου ανθρώπου μέχρι να τον σκοτώσει;

Ποια διαστροφή δικαιολογεί τέτοια κτηνωδία;

Χειρότερη και από αυτό το ίδιο το λιντσάρισμα ενός ανθρώπου είναι η αποδοχή του. Γιατί αυτό είναι το #αθώωση_κοσμηματοπώλη. Είναι η αποδοχή του τέρατος που κρύβεται πίσω από το ανθρώπινο σχήμα. Είναι η παραδοχή  μίας κοινωνίας πως δεν είναι κοινωνία ανθρώπων αλλά αγέλη "νοικοκυραίων" - αιμοδιψών τεράτων, που έφτιαξε και προσκυνά  τα πλαστικά είδωλα μίας κουρελιασμένης πια πατρίδας, μίας ατιμασμένης από χρόνια  θρησκείας και μίας φρικώδους οικογένειας. 

Να χαίρεστε το τρίπτυχο σας, όσοι διαδίδετε το φικώδες  hashtag και τα κτήνη που το υπηρετούν

Ενώ ετοιμάζαμε ένα άρθρο αφιερωμένο στην ακρίβεια που κατασπαράσσει το εισόδημα των σκληρά εργαζομένων -όσων ακόμα έχουν την πολυτέλεια να χαρακτηρίζονται εργαζόμενοι και δεν έχουν περιπέσει στην κατάσταση αφασίας που τους χαρακτηρίζει "απασχολούμενους" ή ακόμα πιο κυνικά και απαράδεκτα "ωφελούμενους", έτσι και τους χώσουν σε κανένα πρόγραμμα - αρπαχτή, ανακαλύψαμε  πως ο Γιώργος Μικάλεφ με ένα σκίτσο του στο The Press Project, περιέλαβε τις χίλιες και παραπάνω λέξεις της δικής μας ανάρτησης.

Έτσι αφήσαμε το δικό μας κείμενο στην άκρη και αναδημοσιεύουμε το σκίτσο του Γ. Μικάλεφ, που δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση. Πως να αναλύσεικανείς την πραγματική φτώχια και πως να σχολιάσει τους γελοίους που την αποδίδουν σε "ψυχολογικούς" λόγους; Οι γελοίοι μόνο σε γελοιογραφίες ταιριάζουν. Και όσο πιο γελοίοι γίνονται οι γελοίοι, τόσο πιο πικρή είναι και η γεύση για τα θύματα τους.

Πηγή

- Κυρ Γιώργη αυτός δεν καθαρίζει με τίποτα, θέλει βάψιμο.

- Τον έπλυνες καλά? (Η νοικοκυρά γνέφει καταφατικά.) Τον έπλυνες με Forte?

- Forte?

- Λοιπόν, πλύνε τον καλά με Forte, και αν δεν καθαρίσει και μ' αυτό, τότε θα στον βάψω.

(διάλογος από παλιά τηλεοπτική διαφήμιση του καθαριστικού υγρού Forte)

Με μεγάλη έκπληξη πληροφορηθήκαμε για τη βράβευση  του δήμου Ραφήνας για τη Δασική Προστασία στην έκθεση Verde.tec. Επιβραβεύεται μία «δασική πολιτική» (sic) όταν ακόμα δεν έχει κατακάτσει ο θόρυβος και η σκόνη του ολοκαυτώματος του 2018 και ενώ η σχετική δικαστική διαδικασία δεν έχει καν ξεκινήσει.

Μόλις πέρυσι τέτοιο καιρό, ο ίδιος δήμαρχος του βραβευμένου δήμου, αποποιούταν τις ευθύνες του για την δασοπροστασία σε ένα μεγάλο τμήμα του ανατολικού Πεντελικού. Μαζί με την απορία μας για τα παραπάνω[βλ. επίσης εδώ και εδώ], που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν τεκμήρια βράβευσης για κάποια αόριστη και αόρατη δασική πολιτική, αναρωτιόμαστε γιατί δεν έλαβε και ένα ακόμα βραβείο για τη συνολική του προσφορά στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.

 Από την Εφημερίδα των Συντακτών που είχε ασχοληθεί με το θέμα

Είχαμε πρόσφατα περιπτώσεις που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως λόγοι και αφορμές για μία τέτοια βράβευση.

- Είχαμε την εκχέρσωση στο Μπλε Λιμανάκι με την  αποκαλούμενη «ράμπα ΑΜΕΑ» που ακόμα και η Εθνική Συνομοσπονδία ΑΜΕΑ στην Ελλάδα έκρινε ως απαράδεκτη.  Μάλιστα το «έργο» σταμάτησε γιατί ήταν παράνομο, με παρέμβαση του Υπουργείου Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων

Η φιλοπεριβαλλοντική ράμπα ΑΜΕΑ στον αιγιαλό, την οποία σταμάτησε το ΥΠΟΜΕΔΙ

- Χειρότερη είναι η περίπτωση της δραστηριότητας του σε ό,τι αφορά στο μεγαλύτερο υδάτινο φυσικό απόθεμα της Ραφήνας. Το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας και την εμμονή του να το τσιμεντώσει σε μήκος 17 χιλιομέτρων αρνούμενος να καταλάβει πως η παγκόσμια εμπειρία απορρίπτει αυτούς τους σχεδιασμούς και προκρίνει ως τη βέλτιστη αντιπλημμυρική θωράκιση, την αποκατάσταση της φυσικής κοίτης του ποταμού (είναι ρέμα διαρκούς ροής).

Η πρόβλεψη - όραμα για την αντικατάσταση των φυσικών πρανών και κοίτης του Μεγάλου Ρέματος με συρματοκιβώτια. Όραμα αντάξιο βραβείου φιλοτεριβαλλονικής δράσης

- Σε αντιδασική δράση ανταγωνίζεται ακόμα και τους παλιούς «οικοπεδοφάγους» ο βραβευμένος. Χαρακτηριστικό είναι μπαράζ εκκίνησης διαδικασιών αποχαρακτηρισμού και «αποτίναξης του δασικού βραχνά» (εκφράσεις του βραβευμένου και του αντιδημάρχου του, Π. Καλφαντή) για πολλές περιοχές του ανατολικού Πεντελικού. Κορυφαία του δράση η κατάθεση πολλαπλών περιγραμμάτων ομάδων  αυθαιρέτων για ένταξη στις «οικιστικές πυκνώσεις»

Οικιστικές πυκνώσεις: Κορυφαίο τεκμήριο "φιλοδασικής" πολιτικής

- Για να μη ξεχνάμε και την εκχέρσωση δασικής έκτασης τον Ιανουάριο του 2021 δίπλα από το γήπεδο της Διώνης [βλ. εδώ]

Η εκχέρσωση του Ιανουαρίου 2021 δίπλα στο γήπεδο της Διώνης και φωτογραφία του υπευθύνου (λεπτομέρεια στην κάτω φωτογραφία)

-Ούτε και τα μπάζα που έριξαν οι εργολάβοι του στον Βαλανάρη και ενώ η Περιφέρεια του έστειλε εντολή να τα μαζέψει, εκείνος τα άφησε να …πρασινίσουν [βλ. εδώ].

Μπάζα στον Βαλανάρη από τις 4/5/2020. Ακόμα εκεί είναι παρά την οδηγία της ΠΕ Ανατολικής Αττικής στον "βραβευμένο" δήμο για αποκομιδή τους (κάτω)

- Ούτε και άλλες πολλές εκχερσώσεις και ανεξέλεγκτη εγκατάλειψη μπάζων μέσα σε δάση. Ενδεικτικά 1 και 2 (ειδικά στο νούμερο 2 θα δυσκολευτεί κανείς να διακρίνει ποιες είναι οι χωματερές και ποια τα εργοτάξια που λειτουργούν στη Ραφήνα και το Πικέρμι). 

Φωτογραφίες εργοταξίου ή χωματερής;  Η εικόνα της βραβευμένης φιλοπεριβαλλοντικής/ φιλοδασικής   αντίληψης του δήμου Ραφήνας

- Ούτε και την στήριξή του στην ΕΥΔΑΠ για εγκατάσταση αντλιοστασίων ακαθάρτων μέσα σε ρέματα και υγροτόπους και την εμμονή του να χαρακτηρίζει τμήματα προστατευόμενων από την Ευρωπαϊκή και την Εθνική νομοθεσία υγροτόπων ως "οικοδομικά τετράγωνα", αποδεχόμενος έτσι αβίαστα, τα εκτρωματικά και καταστροφικά σχέδια πόλης της χούντας.

 Από το μητρώο υγροτόπων του ΕΚΒΥ

- Ούτε τους βανδαλισμούς του Μεγάλου Ρέματος από τις «περιβαλλοντικές» μπουλντόζες που αποψίλωσαν τον υγρότοπο της εκβολής με την αγαστή σύμπραξη Περιφέρειας και Δήμου Ραφήνας [βλ. εδώ].

Λεπτεπίλεποι χειρισμοί αντάξιοι φιλοπεριβαλλοντικών βραβείων

- Ούτε το ξερίζωμα από τον Δήμο μιας μοναδικής Μανόλιας στην πλατεία Πικερμίου για να τοποθετηθεί ένα κουβούκλιο ανώνυμης εταιρείας με αμφιλεγόμενο έργο [βλ. εδώ].

- Ούτε τις προεκλογικές δηλώσεις του δημάρχου περί «σεληνιακών τοπίων 50 μ. εντός του δάσους», που έγιναν πράξη με τις περσινές εκχερσώσεις υπό το πρόσχημά των αντιπυρικών ζωνών. Και το πιο γελοίο είναι που θέλει να φυτέψει και γκαζόν στο εκχερσωμένο δάσος. Η επιστήμη της Δασολογίας σηκώνει τα χέρια ψηλά και αποχωρεί από την βράβευση.

- Ούτε βέβαια την παράνομη (χωρίς άδεια Δασαρχείου) υλοτόμηση δέντρων σε προστατευόμενο χώρο πρασίνου το 2017, που είχε σαν αποτέλεσμα να «βραβευθεί» και τότε ο Δήμος με μια μηνυτήρια αναφορά από το Δασαρχείο Πεντέλης [βλ. εδώ].

Η σχέση του βραβεύοντος με τον βραβευόμενο και το μεταξύ τους μνημόνιο συνεργασίας βέβαια μπορούν να εξηγήσουν τους λόγους της επιλογής του συγκεκριμένου Δήμου για το βραβείο «δασικής πολιτικής». Δεν πρόκειται για κάποιον ανεξάρτητο επιστημονικό φορέα αλλά για πολιτικό κόμμα. Κόμμα με ασαφείς στόχους αλλά με σαφείς προτεραιότητες, όπως η σύναψη μνημονίων συνεργασίας με Δήμους, πάντα όμως με το αζημίωτο.

Μνημόνιο συνεργασίας Δήμου και Πράσινου Ιδρύματος «Θεόφραστος» δηλαδή του βραβευμένου με τον βραβεύοντα

Ένα μνημόνιο συνεργασίας και ένα βραβείο για το ξέπλυμα και των πιο δύσκολων λεκέδων

Πάντα με απορρυπαντικό Verde

Αναμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου κάπου προς τον Μάιο, για την αγωγή SLAPP που κατάθεσε η εταιρεία ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) ενάντια στο Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ) και ενάντια σε μέλη του προσωπικά, λάβαμε ενημέρωση από το ΠΠΠΣ και την δημοσιεύουμε στην Attica Voice για την ενημέρωση και των αναγνωστών μας. Μαζί αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του Αλέξανδρου Μπίστη, πολιτικού επιστήμονα και μέλους του Παρατηρητηρίου, ένα πρόσφατο κείμενο του για τη δύναμη της συλλογικής δράσης ως μέσο και τρόπο διεκδίκησης από τον ίδιο τον λαό, κανόνων προστασίας του περιβάλλοντος και του τόπου του, όπως και την τήρηση στο ακέραιο της περιβαλλοντικής νομοθεσίας

Πρώτα η σύντομη ενημέρωση για την ακροαματκή διαδικασία που έλαβε χώρα τον περασμένο Δεκέμβριο

Πρώτα σημειώνουμε πως κατά του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου και υπέρ της ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) κατέθεσαν ο Φίλιππος Φόρτωμας, βουλευτής ΝΔ Κυκλάδων, ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος και ο Ανδρέας Νεφελούδης, υπεύθυνος για θέματα εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ και πρώην ΓΓ του Υπ. Εργασίας. Η  ένορκη κατάθεσή του αποτελεί μνημειώδη αντίφαση στα όσα μπορεί να ισχυριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή τα στελέχη του πως αποτελούν πυλώνες των θέσεων τους για το φυσικό περιβάλλον.

Στο μεταξύ, στην πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Σύρο, η μελέτη για τα βαρέα μέταλλα στο λιμάνι της Ερμούπολης (την πραγματοποίηση της οποίας ζητήσε το ΠΠΠΣ με αποτέλεσμα να δεχθεί μαζί με τα μέλη του 3 αγωγές συνολικού ύψους άνω των 3 εκατομμυρίων ευρώ από την ΟΝΕΞ), εξαγγέλθηκε για 4η φορά σε 2 χρόνια! Εδώ και δύο χρόνια, όλες οι πλευρές (η τοπική κοινωνία, το Υπουργείο Περιβάλλοντος, ο Δήμος Σύρου Ερμούπολης, η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και η ενάγουσα το ΠΠΠΣ, ΟΝΕΞ) δηλώνουν ότι θέλουν να γίνει η μελέτη. Όπως σημείωσε, όμως, ο Στράτος Ζολώτας, πρόεδρος του ΔΣ του ΠΠΠΣ και εναγόμενος απ΄την ΟΝΕΞ για 1 εκ. ευρώ, "όλοι θέλουν τη μελέτη αλλά οι μόνοι που διώκονται γιατί ζήτησαν ακριβώς αυτό είναι οι πολίτες που θα έπρεπε να κρατούν το στόμα τους κλειστό και να μην ανακατεύονται σε τέτοιες σοβαρές δουλειές που θέλουν χρόνο, συμφωνίες, συνεντεύξεις τύπου, εγκαίνια κλπ."

Ακολουθεί η ανάρτηση: Η φωνή και η συλλογική δράση των ανθρώπων έχουν δύναμη

Του Αλέξανδρου Μπίστη – Πολιτικού επιστήμονα, 11/3/2022

Τον περασμένο Δεκέμβριο, «χάρη» στις τρεις αγωγές, συνολικού ύψους άνω των €3.000.000, που άσκησε η ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) ενάντια στο Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ) και προσωπικά στον Στράτο Ζολώτα, πρόεδρο του ΔΣ του ΠΠΠΣ, και σε εμένα, βρέθηκα για πρώτη φορά εναγόμενος ενώπιον της ελληνικής Δικαιοσύνης, στην πιο εξοντωτική αξίωση που έχει απαιτηθεί ποτέ στη χώρα από επιχειρηματικά συμφέροντα σε βάρος πολιτών, και μάλιστα με τις εξωφρενικές για το άτομό μου κατηγορίες της «συκοφαντικής δυσφήμισης» και της «υπόγειας εξυπηρέτησης σκοτεινών επιχειρηματικών συμφερόντων». Τα παρακάτω αποτελούν μια συνοπτική απάντηση σε αυτόν τον ακραίο παραλογισμό, σχεδόν όπως κατατέθηκαν στο δικαστήριο.

Το ζήτημα της ρύπανσης στο λιμάνι και την ατμόσφαιρα της Ερμούπολης είναι γνωστό και οφθαλμοφανές και απασχολεί την τοπική κοινωνία επί δεκαετίες. Η αντιμετώπισή του είναι αντικειμενικά ιδιαίτερα δύσκολη, εξού και οι τοπικοί άρχοντες, με την ανοχή της τοπικής κοινωνίας, επέλεγαν διαχρονικά την εύκολη λύση: τη μη αντιμετώπισή του. Όπως αναγκάστηκε να παραδεχθεί ο Γ. Λεονταρίτης, χωρικός Αντιπεριφερειάρχης Κυκλάδων, «πάντα υπήρχαν σχόλια, πάντα υπήρχαν προσεγγίσεις, και στο τέλος όλα έμπαιναν κάτω από το χαλί».

Η τοπική κοινωνία γνωρίζει πως, ακόμα και αν υπήρχε η πολιτική βούληση από τις αρμόδιες αρχές, αλλά και η καλή θέληση από τις εταιρίες που λειτουργούν τη βαριά βιομηχανία του νησιού, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή των μέτρων που θα πετύχουν απόλυτα ασφαλή λειτουργία για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, απαιτούν σημαντικό χρονικό διάστημα.

Ακριβώς επειδή δεν αιθεροβατούμε, ιδίως εφ’ όσον δεν συντρέχουν οι δύο παραπάνω ιδανικές προϋποθέσεις της πολιτικής βούλησης και της καλής θέλησης, ιδρύσαμε το ΠΠΠΣ, έχοντας πλήρη επίγνωση της προαναφερθείσας δυσκολίας, με άμεσο στόχο την αναγνώριση της απειλής για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, ώστε να συζητηθεί το θέμα ανοιχτά στην τοπική κοινωνία και να αναζητηθούν οι βέλτιστες λύσεις.

Η πρωτοφανής επίθεση που δεχθήκαμε από την εταιρία που διαχειρίζεται το ναυπηγείο, με τις εξοντωτικές αγωγές και τις συκοφαντίες εναντίον μας, πέτυχε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επεδίωκε. Το Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου αποτελεί σήμερα τον μεγαλύτερο σύλλογο πολιτών του νησιού, με περισσότερα από 350 μέλη, το ερώτημα γύρω από την ενδεχόμενη ρύπανση στο λιμάνι της Ερμούπολης έγινε γνωστό τόσο πανελλαδικά, όσο και πανευρωπαϊκά (βλ. δημοσιεύματα ευρωπαϊκού τύπου, ερώτηση στο ευρωκοινοβούλιο κλπ), ενώ το τείχος σιωπής που είχε δημιουργηθεί τοπικά το τελευταίο διάστημα κατέρρευσε εκκωφαντικά.

Η συλλογική και συντονισμένη κοινωνική απαίτηση για ουσιαστικές απαντήσεις και μέτρα, αντιμετωπίστηκε με τον συνήθη τρόπο: με την κατηγορία ότι όσοι ρωτούν αν εφαρμόζονται οι όροι λειτουργίας και η περιβαλλοντική νομοθεσία, θέλουν να κλείσουν το ναυπηγείο. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι καινούρια, αντίθετα επαναλαμβανόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στο παρελθόν, κάθε φορά που υπήρχαν αντιδράσεις στην τοπική κοινωνία αλλά και μεταξύ των εργαζομένων (απεργία αμμοβολιστών, προσφυγή εργαζομένων στην Επιθεώρηση Εργασίας για διεκδίκηση δεδουλευμένων κλπ.). Μόνο που όσοι ταυτίζουν το αίτημα για σύννομη λειτουργία του ναυπηγείου με αίτημα κλεισίματός του, στην πραγματικότητα παραδέχονται ότι το ναυπηγείο δε μπορεί να λειτουργήσει με σεβασμό στους περιβαλλοντικούς νόμους και τους όρους λειτουργίας του και ότι, εφόσον απαιτηθεί η απαρέγκλιτη εφαρμογή τους, αναγκαστικά θα κλείσει.

Αυτή η διχαστική αντιμετώπιση, ενεργητικά από την εταιρία και εκπροσώπους των εργαζομένων της, αλλά και διά της παραλείψεως (στην καλή περίπτωση) από τις τοπικές Αρχές, οδήγησε τη μέρα της δίκης στις εικόνες ντροπής έξω από το Δικαστικό Μέγαρο της  Σύρου, όπου μερίδα των εργαζομένων καθύβριζε χυδαία, ακόμα και μπροστά στις κάμερες των ΜΜΕ, τους εκατοντάδες συγκεντρωμένους συμπολίτες μας, μέλη και φίλους του ΠΠΠΣ. Κάποιοι, μάλιστα, επιτέθηκαν και χειροδίκησαν σε βάρος μεταδιδακτορικού φοιτητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που ήταν παρών στην ειρηνική συγκέντρωση του ΠΠΠΣ, στην οποία ρητά διατυπώθηκε το αίτημά μας: «Περιβάλλον καθαρό & Νεώριο Ανοιχτό». Με αυτό άλλωστε συμφώνησε και ο Δήμαρχος Ν. Λειβαδάρας, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα πως «στηρίζει απερίφραστα το ναυπηγείο, αλλά πρέπει να εναρμονιστεί με την περιβαλλοντική νομοθεσία».

Ο χρόνος και η ενέργεια που αφιερώσαμε επί 10 σχεδόν μήνες ενόψει της δίκης, για τη συλλογή στοιχείων και την τεκμηρίωση όσων έχουμε υποστηρίξει δημόσια, με στόχο την εμπεριστατωμένη ενημέρωση των συμπολιτών μας – μια που τα τοπικά ΜΜΕ δεν έκαναν τη δουλειά τους- και, ταυτόχρονα, για τη συλλογική λειτουργία και χάραξη τακτικής του ΠΠΠΣ, δεν μπορούν να περιγραφούν σε κάποιον που δεν έχει βιώσει παρόμοια εμπειρία.

Πρόκειται, οπωσδήποτε, για εμπειρία χρήσιμη, καθώς μάθαμε σημαντικά στοιχεία, εξοικειωθήκαμε με δικονομικές διαδικασίες και, βέβαια, δεθήκαμε μεταξύ μας, γεγονός πολύτιμο, καθώς οι συναγωνιστικές σχέσεις των ανθρώπων και οι συνειδήσεις σφυρηλατούνται και διαμορφώνονται σε πραγματικές συνθήκες και όχι στη θεωρία. Δεν είναι σύμπτωση, άλλωστε, ότι τα μέλη του ΠΠΠΣ διαρκώς αυξάνονται. Πρόκειται, όμως, ταυτόχρονα και για μια εμπειρία εξουθενωτική και αποδιοργανωτική σχεδόν για όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας.

Αυτό ακριβώς είναι το νόημα του SLAPP (Strategic Lawsuits Against Public Participation | Στρατηγικές αγωγές ενάντια στη συμμετοχή στα Κοινά), το οποίο, με αφορμή τον δικό μας αγώνα και τη συγκινητική υποστήριξη και αλληλεγγύη που συνάντησε, μπήκε πλέον στην πολιτική αντιπαράθεση της χώρας, υποβλήθηκαν σχετικές ερωτήσεις στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο, ενώ το ΜέΡΑ25 κατέθεσε και σχετική anti-SLAPP πρόταση νόμου, η οποία αγνοήθηκε από την Κυβέρνηση της ΝΔ.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν η Πολιτεία έκανε τη δουλειά της: αν το Υπουργείο Περιβάλλοντος είχε υλοποιήσει τη δέσμευσή του για τη διενέργεια μελέτης με αντικείμενο την πιθανή ρύπανση στο λιμάνι· αν η δημοτική αρχή πρωτοστατούσε στο αίτημα για τη διενέργεια της μελέτης, με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος, τη διαφύλαξη της υγείας των κατοίκων του νησιού και της κοινωνικής ειρήνης· αν η Περιφέρεια, πραγματοποιούσε τους ελέγχους που οφείλει να κάνει· αν τα τοπικά ΜΜΕ ενημέρωναν τη συριανή κοινωνία, αντί να της αποκρύπτουν θέματα τόσο σοβαρά, που κινητοποιούν πανελλαδικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ.

Εφ’ όσον οι αρμόδιες Αρχές απεμπολούν τις αρμοδιότητές τους και δεν κάνουν τους ελέγχους που οφείλουν, βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την οριστική αποδοχή εκ μέρους της Πολιτείας ότι είναι τελικά αναρμόδια και για τη Σύρο, όπως ήδη αποφάσισε για τις Σκουριές, όπου διά νόμου παραχώρησε στην εταιρία που εκμεταλλεύεται επιχειρηματικά την περιοχή το δικαίωμα να ορίζει μόνη της το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί και να βεβαιώνει η ίδια ότι τηρεί τους προβλεπόμενους όρους.

Σύμπασα η οργανωμένη τοπική κοινωνία, ο Ιατρικός Σύλλογος Κυκλάδων, η Ένωση Γονέων, οι Σύλλογοι των Νηπιαγωγών, των Δασκάλων, των Καθηγητών, των Μηχανικών, των Αρχιτεκτόνων, των εργαζομένων στην Περιφέρεια και στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου, η ΕΣΗΕΑ, αλλά και περιβαλλοντικές οργανώσεις παγκοσμίου βεληνεκούς, όπως η WWF και η Greenpeace, και δεκάδες περιβαλλοντικές, κινηματικές και πολιτικές συλλογικότητες από όλη τη χώρα, στάθηκαν με δημόσιες δηλώσεις τους στο πλευρό του ΠΠΠΣ, υπερασπίζοντας το κατοχυρωμένο δικαίωμα και καθήκον των πολιτών να ασκούν κοινωνικό έλεγχο.

Οι πολίτες δεν έχουν καμία δουλειά να πραγματοποιούν οι ίδιοι ελέγχους στον τρόπο λειτουργίας οποιασδήποτε επιχείρησης, είτε πρόκειται για μια βαριά βιομηχανία είτε για ένα ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Εφ’ όσον ανησυχούν για το αν επιβαρύνεται το φυσικό περιβάλλον και η δημόσια υγεία, ακόμη και αν κάνουν λάθος, οφείλουν να απευθύνονται προς τις αρμόδιες Αρχές της Πολιτείας. Και είναι υποχρέωση της Πολιτείας, είτε να τεκμηριώσει πειστικά ότι κάνουν λάθος και να τους καθησυχάσει, είτε να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα αντιμετώπισης του κινδύνου.

Οι τοπικές Αρχές σίγουρα γνωρίζουν ότι η άρνηση της πραγματικότητας, οι κραυγαλέες προσπάθειες διάψευσης των περιστατικών στα οποία είμαστε αυτόπτες μάρτυρες και -πολύ περισσότερο- οι άμεσες ή έμμεσες απειλές, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, δεν καθησυχάζουν τους πολίτες. Αντίθετα, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική ειρήνη και την αρμονική συνύπαρξη της τοπικής κοινωνίας. Όσοι/ες ενδιαφέρονται για τη διατήρησή τους, οφείλουν να απαιτούν διαφάνεια, λογοδοσία, εξάλειψη του φόβου, πλήρη ενημέρωση και συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων που αφορούν τη ζωή τους. Δηλαδή Δημοκρατία.