Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω εκείνη τη μικρή αναστάτωση που ένιωθα μικρός, βλέποντας στην τηλεόραση -στη σπαργανική της ακόμα φάση- εκείνο το κουκλοθέατρο - θαύμα που μας χάριζε το τότε ΕΙΡΤ και που είχε τον τίτλο «Ο Μπάρμπα Μυτούσης».

Το θαύμα που χαρακτήριζε το κουκλοθέατρο του Μπάρμπα Μυτούση ήταν το ότι οι μαριονέτες του μεγάλωναν μαζί μας. Σε ηλικία και εμπειρίες. Μόνο ο Κλούβιος, πενήντα χρόνια μετά, δεν έδειχνε να έχει μεγαλώσει. Το ίδιο παιδί, ένα χαζό παιδί- χαρά γεμάτο, όπως θα λέγαμε σήμερα. Η Σουβλίτσα όμως είχε μεγαλώσει και είχε Σούβλα κανονική. 

Ο Μπαρμπα Μυτούσης πάλι, δεν είχε αλλάξει. Ήταν η φωνή της λογικής και του δικαίου. Αυτό που δεν γνωρίζαμε, όμως, ήταν πως είχε και έναν άλλο αδελφό, τον Μπαρμπα Μπουρνούση. Πώς είναι στις Άγριες Μέλισσες ο Μιλτιάδης και ο Δούκας; Έτσι ακριβώς. Ο Μιλτιάδης ήταν ο Μπαρμπα Μυτούσης και ο Δούκας ο Μπαρμπα Μπουρνούσης. Και στη μέση, η Ανέτ, η αλλιώς η Θεία Ευρυδίκη που αγαπάει το Δίκαιο, όμως είναι δεμένη και φιμωμένη από το πλήθος των εξαρτήσεων.................................

Όλα ξεκίνησαν όταν μία μέρα ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα έτρεξαν κλαίγοντας στο Μπαρμπα Μυτούση για να παραπονεθούν πως κάτι άλλα παιδιά τους πείραζαν και τους κορόιδευαν.  Κανένας τους βέβαια δεν ήταν πια παιδί, αλλά αυτό δεν μπορούσαν να το αντιληφθούν   

- «Μην κάνετε σαν παιδιά. Δεν είστε πια παιδιά!!»,  τους είπε με τόνο αυστηρό ο θείος τους. «Μου θυμίζετε τον τζόρα τον αδελφό μου, τον Μπουρνούση» και τους έδιωξε θυμωμένος

Ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα έμειναν μόνοι τους και στενοχωρημένοι

-«Να πάμε στο θείο τον μπαρμπα Μπουρνούση … Αυτός θα μας καταλάβει σίγουρα» είπε η Σουβλίτσα στον Κλούβιο. Ο Κλούβιος είχε ήδη βαρεθεί και ήθελε να πάει να παίξει , όμως η Σουβλίτσα δεν επρόκειτο να τον αφήσει ήσυχο.  Μπροστά στο πείσμα της Σουβλίτσας και για να ξεμπερδεύει μαζί της, συμφώνησε.

-«Άντε, ας πάμε» είπε ο Κλούβιος με φανερή βαρεμάρα

Ξεκίνησαν λοιπόν να πάνε να βρούνε τον αδελφό του Μπαρμπα Μυτούση, τον τζόρα τον Μπαρμπα Μπουρνούση. Αυτός θα τους βοηθούσε σίγουρα .

Ο Μπαρμπα Μπουρνούσης  άλλο που δεν ήθελε. Μόλις άκουσε τον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα, θυμήθηκε  κι αυτός τα ίδια παιδιά που τον κορόιδευαν  κι αυτόν πολύ καιρό για άλλα πράγματα. Αφού δεν τολμούσε ο ίδιος να σηκώσει κεφάλι, σκέφτηκε πως βρήκε την ευκαιρία που περίμενε:

-«Να πάτε στη θεία σας τη Δίκη, να της τα πείτε όλα» είπε ο Μπάρμπα Μπουρνούσης στην ανιψιά του …  «Να πάρεις μαζί σου και τον Κλούβιο γιατί έμαθα πως τον κοροϊδεύουν κι αυτόν»

-«Εμένα, θείε, δεν με κοροϊδεύουνε, είπε ο Κλούβιος

-«Εσύ έτσι θα πεις χαμένε, άντε τώρα» είπε ο Μπαρμπα Μπουρνούσης

-«Μπάρμπα  μου, μπαρμπούλι μου» έκανε η ανιψιά και αγκάλιασε το θείο της με ένα κεφαλοκλείδωμα.  Ο Μπάρμπας έβγαλε μια κραυγή από την αγκαλιά της Σουβλίτσας - η ανιψιά ήταν ήδη δύο κεφάλια ψηλότερη από αυτόν. Μόλις η  Σουβλίτσα ξεκόλλησε από πάνω του, ο θείος έβγαλε έναν στεναγμό ανακούφισης.

-«Θείε» ρώτησε ο Κλούβιος. «Να σε ρωτήσω  κάτι ; Θα μου δώσεις χαρτζιλίκι ;»

Ο θείος τον χάιδεψε, αλλά πιο πολύ με καρπαζιά έμοιαζε το χάδι του. Ο Κλούβιος δεν διαμαρτυρήθηκε. Το χαρτζιλίκι μόνο να έπεφτε και όλα ήταν εντάξει γι αυτόν

-«Πού πάμε αδελφούλα μου;» είπε με μια φωνή χρωματισμένη από επιτηδευμένη αφέλεια

-«Πως σε ανέχομαι, απορώ» απάντησε η Σουβλίτσα. «Πάμε στο σπίτι της θείας Δίκης, δεν είπαμε; Η Θεία Δίκη θα τους δείξει…  που κάνουν αστεία και πλάκες με τις μαριονέτες»

Έτσι, κουβεντιάζοντας, έφτασαν στο σπίτι της θείας τους της Δίκης. Χτύπησαν ξαναχτύπησαν, αλλά κανείς δεν τους άνοιγε. Έξω από την πόρτα, ένα χαρτί έγραφε «Απουσιάζω σε ταξίδι. Ρίψατε σημείωμα».

Ο Κλούβιος με τη  Σουβλίτσα έγραψαν σε ένα χαρτί «Θεία Δίκη, κάτι παιδιά μας κάνουν πλάκα και θέλουμε να τα μαλώσεις. Τα ανίψια σου» … και έριξαν το σημείωμα κάτω από την πόρτα

Πριν φύγουν, όμως, έβγαλαν και μια selfie μπροστά στην πόρτα της θείας και την έκαναν story στο instagram.

-«Ποιος να ξέρει πως η θεία λείπει Κλούβιε;» είπε η Σουβλίτσα… « Μόλις δουν το story θα τρομάξουν. Και την θεία μας την υπολογίζουν. Όχι σαν κι εμάς που ….τέλος πάντων»

Οι μέρες περνούσαν και η θεία Δίκη δεν ερχόταν. Τα παιδιά της γειτονιάς έβλεπαν το story και έστελναν όλο και πολλές γελαστές φατσούλες. Είχε και ο Μπαρμπα Μπουρνούσης instagram και έστελνε κι αυτός καρδούλες και φατσούλες.

Όταν κάποτε επέστρεψε η θεία Ευρυδίκη -η θεία Δίκη όπως τη φώναζαν- βρήκε το χαρτί που είχαν πετάξει τα ανίψια της κάτω από την πόρτα. Έμαθε τα όσα είχαν γίνει και εκνευρίστηκε. Όχι με τα παιδιά που κορόιδευαν τα ανίψια της, αλλά με τα ανίψια της τα ίδια. Κι ακόμη πιο πολύ με τον θείο τους, το Μπαρμπα Μπουρνούση, που δεν θα τα άφηνε ποτέ  να μεγαλώσουν. Ταΐζοντάς τα καθημερινά και κατευθύνοντας τα, σα να είναι βρέφη, αυτά γίνονταν  περίγελως της κοινωνίας. Δεν θα ωρίμαζαν ποτέ και δε θα έβαζαν στόχους που θα υπηρετούσαν την κοινωνία και όχι τον θείο

Ένιωσε μεγάλη απογοήτευση αλλά και ενοχές που απουσίαζε όταν όλα αυτά ήταν σε εξέλιξη. Θύμωσε που κανείς δεν την κάλεσε να παρέμβει. Ίσως γιατί τη φοβόντουσαν, ίσως γιατί τους εξυπηρετούσε η άγνοια και η απουσία της. Ήταν και εκείνο το χέρι που κινούσε τις μαριονέτες. Ήταν και εκείνο το στόμα που τους έδινε φωνή, όταν εκείνες ανοιγόκλειναν το στόμα τους,

Η θεία Δίκη κατάλαβε και δάκρυσε. Και είπε αυτό που ισχύει και στο κουκλοθέατρο, όπως ισχύει και στην κοινωνία και ένας καλό φίλος συνηθίζει να το περιγράφει με την επωδό: «Καληνύχτα Κεμάλ… αυτός ο κόσμος δε θ΄ αλλάξει ποτέ»

γράφει και παρουσιάζει ο Θ.Βρανάς – Καθηγητής Β’βάθμιας εκπαίδευσης

Μία επανάσταση έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο χώρο της ιατρικής, αλλά έχει μάλλον περάσει απαρατήρητη εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Το όνομα αυτής: ΜΕΤΑΒΟΛΟΜΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ.

Το βιβλίο του Δρ. Δημ.Τσουκαλά, ιατρού,  περιγράφει με απλό, κατανοητό κ γλαφυρό τρόπο τα κύρια προβλήματα υγείας του καιρού μας, αλλά και τα συνδέει (και αυτό είναι που κάνει το βιβλίο ιδιαίτερο) με την υποβάθμιση της διατροφής μας κ του φυσικού περιβάλλοντος.

Μέσα σ' αυτό το βιβλίο βρήκα συμπυκνωμένα όλα όσα ψάχνω κ πιστεύω όλα αυτά τα χρόνια ως σύμβουλος υγείας. Τα γράφει ένας βαθύς γνώστης-ερευνητής, ένας μάχιμος γιατρός που κατηγορεί, χωρίς να απαξιώνει, τους γιατρούς για την απομάκρυνσή τους από τις ιπποκράτειες αρχές της πρόληψης υγείας.. 

Σταχυολογώ κάποια θέματα από τα περιεχόμενα του βιβλίου: 

• Το γήρας είναι αναστρέψιμο
• Πώς ο σύγχρονος άνθρωπος λιμοκτονεί τρώγοντας περισσότερο
• Διατροφικές ελλείψεις κ χρόνιες παθήσεις
• Χοληστερίνη: Ο μύθος του αιώνα
• Ο καρκίνος είναι μάλλον το σύμπτωμα παρά η νόσος
• Η υπερ-βιταμίνη D και οι επιδράσεις της στην υγεία μας
• Έντερο: Ο δεύτερος εγκέφαλος του σώματος
• Ποιά είναι τα αίτια των αυτοάνοσων νοσημάτων;
• Διαβήτης: Ινσουλίνη και μακροζωία
• Ιδανική διατροφή
• Ακούστε το σώμα σας 

και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα. 

Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλους, που θα διευρύνει τους ορίζοντές σας, αλλά και την "αυτοδιαχείριση" που απαιτείται στα θέματα υγείας και όχι την τυφλή εμπιστοσύνη στους...πάνσοφους θεράποντες ιατρούς μας.  Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Θ.Βρανάς – Καθηγητής Β’βάθμιας εκπαίδευσης

Ακολουθεί σε  μορφή downloadable PDF μία περίληψη του βιβλίου

Η Bloomsday είναι γιορτή και ημέρα μνήμης της ζωής του ιρλανδού συγγραφέα Τζέιμς Τζόις, κατά τη διάρκεια της οποίας ξαναζωντανεύουν τα γεγονότα του μυθιστορήματός του Οδυσσέας, τα οποία εκτυλίσσονται στις 16 Ιουνίου 1904. Γίνεται κάθε χρόνο στις 16 Ιουνίου στο Δουβλίνο και αλλού.

Ο Τζόις επέλεξε τη συγκεκριμένη ημερομηνία, καθώς ήταν η ημερομηνία της πρώτης του εκδρομής με τη σύζυγό του, Νόρα Μπάρνακλ. Περπατούσαν στο δουβλινέζικό προάστιο του Ρίνγκσεντ, όπου η Νόρα τον αυνάνισε*.

Το όνομα προέρχεται από τον Λέοπολντ Μπλουμ (Leopold Bloom), πρωταγωνιστή του Οδυσσέα.

Η αγγλική σύνθετη λέξη Bloomsday χρησιμοποιείται συνήθως και στα Ιρλανδικά, αν και σε ορισμένες δημοσιεύσεις αποκαλείται Lá Bloom.

Ο «Οδυσσέας» αφηγείται τις περιπλανητικές συναντήσεις του Λέοπολντ Μπλουμ  στο Δουβλίνο κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης ημέρας, της 16ης Ιουνίου 1904. Ο πρωτότυπος τίτλος Ulysses αποτελεί εκλατινισμό του ονόματος του Οδυσσέα, του ήρωα της Οδύσσειας, του επικού ποιήματος του Ομήρου και το μυθιστόρημα θέτει μια σειρά από παραλληλισμούς ανάμεσα στο ποίημα και το μυθιστόρημα, με δομικές αντιστοιχίες μεταξύ των χαρακτήρων και των εμπειριών του Λέοπολντ Μπλουμ και του Οδυσσέα, της Μόλι Μπλουμ και της Πηνελόπης, και του Στίβεν Δαίδαλου και του Τηλέμαχου αντίστοιχα.

Επιπρόσθετα, χρησιμοποιεί γεγονότα και θεματολογία του μοντερνισμού, του Δουβλίνου και της σχέση της Ιρλανδίας με την Βρετανία στις αρχές του 20ού αιώνα. Το μυθιστόρημα μιμείται γραφές αιώνων της αγγλικής λογοτεχνίας και κάνει, έντονα, νύξεις σε άλλα έργα.

Είναι ένα «ογκώδες» μυθιστόρημα (περίπου 265.000 λέξεων) και διαιρείται σε δεκαοχτώ επεισόδια.

 ....Ξεκινήσαμε και η διαδρομή με είχε συναρπάσει. Στην πλάτη μας απλωνόταν ένα πυκνό πευκοδάσος, σημάδι φτωχότερων εδαφών που όμως γειτόνευαν με έναν κάμπο πολύ μεγάλο που δεν φαινόταν το τέλος του προς τα νοτιοανατολικά. Υπέθεσα πως θα ήταν ο κάμπος των Σπάτων και δεν θα θέλαμε και πολύ περπάτημα για να δω στα βόρεια και ανατολικά μας το Έτος, το τοπόσημο του Πικερμιού. Πράγματι έτσι έγινε και με έπιασε μία χαρά μεγάλη που αντίκρυζα γνώριμα μέρη, έστω και αν θύμιζαν ελάχιστα τον τόπο που ήξερα και ζούσα.

-Εδώ, ότι βλέπεις  ήταν παλιά τα κτήματα των Πικέρμηδων. Σήμερα ο αφέντης της περιοχής είναι ο Χατζή Αλής, ο Χασεκής. Ο αφέντης της Αθήνας. Αυτός κάνει κουμάντο γιατί αυτόν όρισε ο Σουλτάνος, ή η γυναίκα του. Κανείς δεν ξέρει αλλά και δεν χρειάζεται να μάθει. Αυτά είναι επικίνδυνα πράματα.

-Και τι άνθρωπος είναι ο Χασεκής; Έρχεται καθόλου από εδώ; Τον ξέρετε;

-Δεν τον ξέρουμε αλλά καλύτερα, γιατί λένε πως είναι πολύ σκληρός και κακός άνθρωπος, Δεν ξέρουμε αν είναι και άνθρωπος δηλαδή. Να, πριν λίγες μέρες πέρασε από εδώ με τα γαϊδούρια του και τον γιό του τον Παναγή, 7 χρονών παιδί, ένας Αθηναίος, ο Δημητρός ο Σκουζές, διωγμένος από τον Χασεκή και τράβαγε για την Χαλκίδα για να γλιτώσει το κεφάλι του. Δύσκολα σου λέω. Πολύ δύσκολα.

-Και αυτός ο Πικέρνης; Τι έγινε;

(απόσπασμα από το διήγημα)

 Από τις εκδόσεις της Attica Voice (Attica Voice Publications) ένα διήγημα για τα προεπαναστατικά χρόνια στην ανατολική Αττική και πιο συγκεκριμένα την περίοδο που Χασεκής της Αθήνας ήταν ο Χατζή Αλής, ο σκληρός νομέας του τόπου,που ανάγκασε τα 3/5 σχεδόν των Αθηναιων να εγκαταλείψουν την πόλη. (Σκουζές Π. - με προλεγόμενα Γ. Τερτσέτη. επιμέλεια Γ. Βαλέτα, εκδοση Κολωλού 1948)

Είναι μία αφήγηση που σηματοδοτεί την ανάξια κληρονομιά μίας περιόδου που στη χώρα επικράτησε το σκοτάδι, την ίδια περίοδο που επικρατούσε η Αμερικάνικη Επανάσταση, ετοιμαζόταν η Γαλλική και το κύμα τω Κρατών Εθνών θα ξεκινούσε μετά από 30 χρόνια και την προετοιμασία της Ελληνικής.

Καλή διασκέδαση

«Ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου παίρνει μαζί του έναν άστεγο νέο και αρχίζουν μία παράξενη επιχείρηση: Να αποδείξουν δηλαδή πως δεν υπάρχει τίποτα και κανένας στον κόσμο που να μην αγοράζεται με χρήμα. Σε αυτό το οδοιπορικό θα γίνουν τα μύρια όσα απρόβλεπτα, ανατρεπτικά και κωμικά! Μισό αιώνα μετά το γύρισμά του αξίζει τον κόπο να «ξαναδιαβαστεί» αυτό το μίνι κωμικό-αναρχικό αριστούργημα. Θα διαπιστώσουμε λοιπόν τα ακόλουθα: Πως υπάρχει μέσα σε αυτό το φιλμ σαφώς το πνεύμα των Mόντι Πάιθον, που διανθίζουν με το δικό τους τρόπο το εξαιρετικό σενάριο.

Το ντοκιμαντέρ, στο οποίο εκτελεστικός παραγωγός ήταν ο ίδιος ο Michael Moore, δόθηκε στη δημοσιότητα την  παραμονή της φετινής επετείου της Ημέρας της Γης. Το έδωσε στη δημοσιότητα ο ίδιος ο παραγωγός.  Τo «Planet of the Humans» είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jeff Gibbs, του εδώ και χρόνια συνεργάτη του Moore.

Το ντοκιμαντέρ –που «κατέβηκε» προσωρινά από την πλατφόρμα του YouTube για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων-  κατηγορήθηκε από πολλούς ότι περνάει το λάθος μήνυμα και πως η αρνητική στάση που κράτησαν σκηνοθέτης και παραγωγοί απέναντι στην «πράσινη ανάπτυξη» αποτελεί ξεκάθαρη στήριξη στον Ντόναλντ Τράμπ.

Η κριτική που δέχτηκε η ταινία αλλά και η  σχετική συζήτηση δεν επικεντρώθηκαν στην αμφισβήτηση του κινηματογραφικού είδους, αλλά στην επικριτική στάση που κρατάνε οι Τζεφ Γκιμπς (σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή) και Μάικλ Μουρ (παραγωγή) απέναντι στα περιβαλλοντικά σχέδια των αμερικανικών πολυεθνικών, η οποία χαρακτηρίζεται από έλλειψη στοιχείων. Πόσα στοιχεία όμως χρειάζονται για να αποδείξει κανείς πως οι αμερικάνικες πολυεθνικές κινούνται με μόνο στόχο το οικονομικό όφελος και πως ακόμα και στην προωθούμενη «πράσινη ανάπτυξη» αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο το ουσιαστικό και όχι το επίθετο (το «πράσινη»)

Αρχικά, πρέπει να τονιστεί πως το ντοκιμαντέρ, σε κανένα σημείο, δεν εκφράζει υποστηρικτικές για τον Ντόναλντ Τραμπ απόψεις. Ένα παράδειγμα είναι πως, ήδη από τα πρώτα λεπτά, ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει ελπιδοφόρα την περιβαλλοντική νομοθεσία του Ομπάμα. Η δημιουργική ομάδα τάσσεται, εξαρχής, υπέρ της πράσινης ανάπτυξης. Στην πορεία, όμως, αντιτίθεται στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, χρησιμοποιώντας παραδείγματα όπως το πόσο ρεύμα χρειάζεται για να κατασκευαστεί μία ανεμογεννήτρια. Αναφέρεται στις αρνητικές επιπτώσεις της παραγωγής βιομάζας στο Μεξικό και τη Βραζιλία, ενώ ως κυριότερη αιτία καταστροφής του περιβάλλοντος καταδεικνύεται ο υπερπληθυσμός.

Οι απόψεις και οι πλευρές που αναδεικνύει ο Πλανήτης των ανθρώπων (Planet of the Humans) είναι αρκετά ριζοσπαστικές για τα δεδομένα της αμερικανικής κινηματογραφικής κοινότητας και στη διάρκειά του αναφέρονται θέσεις και αιτήματα που δεν απέχουν πολύ από εκείνα των περιβαλλοντικών κινημάτων ανά τον κόσμο.  Ακόμη, η έντονη κριτική που ασκεί στις πολυεθνικές δεν στερείται βάσης, αφού δραστηριοποιούνται με γνώμονα το κέρδος και όχι κάποια υποτιθέμενη περιβαλλοντική τους ανησυχία. Ωστόσο, καμία από τις θέσεις που εκφράζονται κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ δεν στηρίζεται σε επιστημονικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα, τα γραφήματα που χρησιμοποιούνται είναι ελάχιστα και δεν χρησιμεύουν ως αποδεικτικά των θέσεων που υποστηρίζονται. Επιπλέον δεν παρατίθενται ούτε έρευνες πάνω στις επιπτώσεις που έχουν οι επιχειρηματικές επεμβάσεις στο περιβάλλον.

Το σημαντικότερο πολιτικό σφάλμα είναι η έλλειψη κριτικής στις κυβερνήσεις που ανοίγουν τον δρόμο στις πολυεθνικές για να σχεδιάσουν τα περιβαλλοντικά εκτρώματα. Παραδείγματος χάριν, οι δημιουργοί αφήνουν να εννοηθεί πως για το ζήτημα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας οι πολυεθνικές έχουν κοροϊδέψει την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ενώ στην έρευνά τους για τη βιομάζα στη Βραζιλία και την αποψίλωση του Αμαζονίου, δεν ασκούν καμία κριτική στον ακροδεξιό Μπολσονάρου — που είναι κύριος υπαίτιος για χιλιάδες αποψιλωμένα στρέμματα γης στο δάσος.

Σίγουρα δεν είναι μία ξεκάθαρα πολιτική ταινία, αν και το αντικείμενο της είναι εξόχως πολιτικό. Αυτό την κάνει να μοιάζει με συρραφή και παρουσίαση ακραίων σεναρίων συνομωσίας. Πόσο συρραφή σεναρίων μπορεί να είναι όμως, όταν διαπιστώνουμε πια καθημερινά πως η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού την φαντασία;

Και σε σενάρια και σε εικόνες

Αξίζει να το παρακολουθήσετε και όχι απλά από περιέργεια ή από εμμονή με τις θεωρίες συνωμοσίας, γιατί δεν είναι ούτε περίεργο, ούτε προϊόν συνωμοσιολόγων

Η Attica Voice, ενόψη της επετείου της καταστροφής του πυρηνικού εργοστασίου του Τσέρνομπιλ, παρουσιάζει το film 

 «Καταδιώκοντας (Ιχνηλατώντας αν προτιμάτε) το Τσέρνομπιλ». 

Πρόκειται για  ένα ντοκιμαντέρ από την ομάδα Cultures of Resistance Films και εξετάζει την υπόγεια κουλτούρα της ζώνης αποκλεισμού του Τσέρνομπιλ.

Τρεις δεκαετίες μετά την πιο διάσημη πυρηνική καταστροφή στον κόσμο, η άγρια φύση επέστρεψε, ενώ οι ανθρώπινοι οικισμοί απουσιάζουν. Εν τω μεταξύ, οι «παράνομοι» πεζοπόροι εξερευνητές,  που είναι γνωστοί ως «καταδιώκτες» (Stalkers), λάτρεις των ακραίων σπορ, καλλιτέχνες και οργανωμένοι σε παρέες τουριστών, έχουν αρχίσει να εξερευνούν εκ νέου το φανταστικό, μετα-αποκαλυπτικό τοπίο.

Η ταινία είναι ελεύθερη μέχρι τις 26 Απρίλη (επέτειος Τσέρνομπιλ). Έχει αγγλικούς υπότιτλους.

Καλή σας παρακολούθηση

Η Attica Voice, θυμάται και μετά τον πρόσφατο χαμό του Περικλή Κοροβέση. Σχεδόν έναν χρόνο μετά την απώλεια της Agnes Varda (29/3/2019) της πολυτάλαντης σκηνοθέτιδας, της γιαγιάς της Nouvelle Vague όπως είχε επικρατήσει να λέγεται, αναρτούμε την διασωθείσα ταινία (κόπια επεξεργασίας) Nausicaa.

H Nausicaa είναι μία αντιχουντική ταινία του 1970, επικεντρωμένη στην ελληνική χούντα και τους εξόριστους στο Παρίσι, Έλληνες αντιστασιακούς. Μεταξύ αυτών και ο Περικλής Κοροβέσης ο οποίος εισάγει τον θεατή στο φιλμ, το οποίο και ολοκληρώνει με την δική του αποφώνηση.

Η σημαντική Γαλλίδα σκηνοθέτιδα Ανιές Βαρντά (που είχε ελληνική καταγωγή, αφού ο πατέρας της ήταν Μικρασιάτης) έφερε ξανά στην επιφάνεια μια ταινία της από το 1970, τη Nausicaa, που ήταν γυρισμένη για τη γαλλική κρατική τηλεόραση (ORTF) και η οποία είχε, και έχει, μεγάλο ελληνικό ενδιαφέρον.   Η ταινία, όπως έχει γραφτεί κι άλλες φορές, ήταν χαμένη για δεκαετίες, για να εμφανισθεί για πρώτη φορά το 2012, στη μνημειακή, αλλά πανάκριβη έκδοση των 22 DVD "Tout(e) Varda" [ARTE ÉDITIONS], σ' ένα από τα δύο προσφερόμενα bonus δισκάκια.  

Η ταινία της Ανιές Βαρντά αντανακλά τα σύγχρονά της (τότε) διδάγματα αξιοποίησης των ντοκιμαντέρ (και) για προπαγανδιστικούς (με τη σωστή έννοια) λόγους. Είναι μια ταινία τεκμηρίωσης δηλαδή, που διαπνέεται από τα μοντέρνα αισθητικά διδάγματα της nouvelle vague, τον συγχρονισμό και την επικοινωνία ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα.

Είναι στιγμές που περνούν και αφήνουν μία τόσο γλυκιά αίσθηση χαράς, ικανοποίησης, απόλαυσης που τις ακολουθεί η πίκρα της μετάνοιας που δεν προνοήσαμε να τις «αποθηκεύσουμε» ή να τις διαδώσουμε, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας. Ίσως να φταίει και η λειψή ή καθυστερημένη ενημέρωση, αλλά αυτό είναι που απλά επιτείνει την απογοήτευση, αφού η ενημέρωση μας για τα καλά που συμβαίνουν είναι σχεδόν αποκλειστικά δική μας επιλογή και δράση.

Την Παρασκευή 14/2, από καλή τύχη βρεθήκαμε στην αίθουσα του κινηματογράφου ΤΡΙΑΝΟΝ, όπου παρακολουθήσαμε ένα μέρος, από το σε εξέλιξη φεστιβάλ, Positively Different. Ένα κινηματογραφικό γεγονός, μία πολύ καλή δουλειά, από πλευράς αισθητικής αλλά και παραγωγής. Μία δουλειά που φιλοδοξούσε να έχει και σίγουρα είχε σοβαρή επίδραση στο  κοινό αλλά και ευρύτερα, μία κοινωνία, σαν την ελληνική. Την  ελληνική κοινωνία που στέκεται πάντα στο βολικό και την επίφαση, ενώ ταυτόχρονα αρνείται την αλήθεια. Μία κοινωνία που αγαπά την ψεύτικη  λάμψη των πραγμάτων και δεν προσέχει το φως που εκπέμπει ο ίδιος άνθρωπος.

(Από το ισπανικό Las Oltras Camas - Τα κρεβάτια των άλλων)

Ήταν μία μικρή γιορτή του κινηματογράφου. Μία γιορτή της τέχνης και της αισθητικής αλλά προ πάντων του αγώνα. Του αγώνα για την ανακάλυψη του βλέμματος του «άλλου», της αποκατάστασης της κανονικότητας που περικλείει όλους τους ανθρώπους και όχι την «κανονικότητα» των ολίγων.

Γράφουμε στην Attica Voice για την φεστιβαλική αυτή εμπειρία  σα να γράφουμε ένα ημερολόγιο πεπραγμένων, μία καταγραφή του χθες ενώ πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο. Πρόκειται για ένα όραμα του αύριο. Ένα όραμα, όπως άλλωστε είναι και το προϊόν  του καλού κινηματογράφου,  το παιδί των καλών τεχνών.

Η παραγωγή του φεστιβάλ αναφέρει στην ιστοσελίδα του

Το Positively Different Short Film Festival εστιάζει στη διαθεματικότητα και τις διασταυρούμενες διακρίσεις. Ακολουθεί περίπλοκες διαδρομές στοχεύοντας να δώσει χώρο σε “αόρατες” ιστορίες να ακουστούν και να προβληθούν, ιστορίες χαρακτήρων, ανθρώπων και κοινοτήτων που αντιμετωπίζουν την περιθωριοποίηση στην κοινωνία της κανονικότητας λόγω των ταυτοτήτων που φέρουν.

Αν και παρακολουθήσαμε μόνο τις συζητήσεις μετά τις ερασιτεχνικές προβολές της 14ης Φεβρουαρίου, την ενότητα Overcoming barriers  και την συζήτηση με τους δημιουργούς που ακολούθησε, ακόμα κουβαλάμε στη σκέψη μας τις εικόνες και τα μηνύματα των ταινιών που είδαμε. Συμπεραίνουμε πως σίγουρα πρέπει πια να παρακολουθούμε από πιο κοντά ανάλογες δουλειές των διοργανωτών της ομάδας Inter Alia

Αυτό  σίγουρα ήταν  ένα διαφορετικό φεστιβάλ.

Στη δεκαετία του 1980, όταν εδραιώθηκαν πια οι κολοσσοί της μουσικής βιομηχανίας, οδεύοντας σύμφωνα με τις επιταγές της παγκόσμιας οικονομίας (δηλαδή της Αμερικανικής)  οι μεγαλύτερες δισκογραφικές αποτελούσαν ομάδα στις παγκόσμιες  επιχειρηματικές αναφορές. Ήταν η ομάδα με το όνομα «The Big 6». Η ομάδα αποτελούταν από τις Sony, EMI, Polygram, BMG, MCA και τη WEA.

Επειδή ο καπιταλισμός απαιτεί μεγέθυνση και κατανάλωση της σάρκας των πιο αδύναμων μέσω εξαγορών,  η παρέα άλλαξε και μετά την ένωση της Polygram με την Universal Music Group στα τέλη της ίδιας δεκαετίας,  η ομάδα ονομάστηκε «The Big 5».

Το 2012, με τις ίδιες διαδικασίες  η ομάδα άλλαξε πάλι σε  «The Big 4» (Ένωση Universal και EMI) και σήμερα (2018) φτάσαμε στην παρέα των τριών. Έτσι τρεις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις:

το γαλλικής ιδιοκτησίας Universal Music Group,

η ιαπωνικής ιδιοκτησίας Sony Music Entertainment [1] και

το αμερικανικό Warner Music Group.

Ελέγχουν την παγκόσμια δισκογραφούμενη άρα και εμπορευόμενη, μουσική παραγωγή. Ελέγχουν την παραγωγή μεν αλλά το εμπόριο μουσικής στις μέρες μας είναι κάτι διαφορετικό Η ανάπτυξη των ηλεκτρονικών μέσων και κυρίως η εξάπλωση του internet άλλαξαν τα δεδομένα στον χώρο του εμπορίου της μουσικης.

Ο μεγαλύτερος λιανέμπορος μουσικής σήμερα είναι  διαδικτυακός, ψηφιακός: το iTunes Store της Apple Inc. Οι δύο μεγαλύτερες επιχειρήσεις της μουσικής βιομηχανίας είναι η Universal – ΕΜΙ (στην ηχογράφηση) και η Sony/ATV Music Publishing (στη διανομή). Οι Universal ΕΜΙ, Sony BMG, και Warner Music Group είναι οι «τρεις μεγάλοι» της βιομηχανίας. Οι υπόλοιπες εταιρίες των ψηφιακών λιανεμπόρων συμπεριλαμβανομένων,  χαρακτηρίζονται ως «ανεξάρτητες εταιρίες». Καταλαβαίνετε όλοι πόσο έχει αλλάξει ο όρος «ανεξάρτητη εταιρεία», τόσο στο περιεχόμενο όσο και στην ουσία.

Οι συνθήκες λοιπόν στην παραγωγή και διάθεση της μουσικής, από τη στιγμή που έχει καταστεί εμπόρευμα και πάνω της έχουν επενδυθεί δισεκατομμύρια, τόσο σε παραγωγή όσο και σε διάθεση και ακόμα περισσότερο στην δημιουργία προστιθέμενης αξίας (διαφήμιση, δημιουργία προτύπων μέχρι και μουσικές σχολές) είναι εφιαλτικές. Η μουσική έμπνευση και δημιουργία έχει μετατραπεί σε προϊόν αλυσίδας παραγωγής,  φασόν.

Η έμπνευση και η δημιουργικότητα που κάποτε έβρισκαν καταφύγιο σε μικρές δισκογραφικές, (της «ανεξάρτητης σκηνής» τις αποκαλούσαμε) σήμερα δεν έχουν τόπο να φωλιάσουν και να δημιουργήσουν. Δεν μπορούν να βρουν κοινό  που θα τις στηρίξει για να δώσουν καρπούς και να κάνουν το βήμα παραπέρα. Η δημιουργικότητα τους, η παραγωγικότητα τους και εντέλει η μουσική τους, είναι υποταγμένα πια σε μία διαδικασία που θέλει να δουλεύουν για το κέρδος του και μόνο γι΄αυτό. Τελικά, ότι μουσική ακούμε σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ίντερνετ κλπ. Σε ποσοστό 98% περίπου προέρχεται από τα εκτροφεία των τριών μεγάλων και των συνεταίρων τους. Μόνο 2% περίπου αποτελεί ανεξάρτητη, ελεύθερη δημιουργία*.

Οι συναυλίες

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί για το αν οι συναυλίες είναι μέσο επιβίωσης των νέων μουσικών αλλά και τρόπος διάδοσης της μουσικής τους, της τέχνης τους. Οι μεγάλοι της μουσικής βιομηχανίας δεν θα ήταν μεγάλοι αν άφηναν ανεξέλεγκτο αυτό το κομμάτι. Το κομμάτι που η μουσική βγαίνει από την κονσέρβα στην οποία συσκευάστηκε κάποια στιγμή σε ένα studio και έχει τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί, να ξαναγεννηθεί, να αναπνεύσει πάθος από τους ακροατές της. Ο καπιταλισμός, προκειμένου να μην αφήσει περιθώρια ελιγμών στην τέχνη της μουσικής, επενέβη και ανέπτυξε μηχανισμούς προστασίας του προϊόντος του και ταυτόχρονα παραγωγής πρόσθετου οφέλους για τους πιστούς του.

Την πρωτοκαθεδρία στις ζωντανές εμφανίσεις καλλιτεχνών κατέχει η Live Nation, ο μεγαλύτερος προωθητής και ιδιοκτήτης μουσικών χώρων. Η Live Nation είναι πρώην θυγατρική της Clear Channel Communications, του μεγαλύτερου ιδιοκτήτη ραδιοφωνικών σταθμών στις Ηνωμένες Πολιτείες.

H Creative Artists Agency είναι μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις μάνατζμεντ. Φυσικά μέσω συνεργασιών, εξαγορών, δανεισμού ή άλλων τρόπων, και η Clear Channel και η CAA ελέγχουν μικρές εταιρείες ανά τον κόσμο. Όπως και οι 3 μεγάλοι ελέγχουν το τι ακούγεται στα παγκόσμια ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.

Και οι δύο παραπάνω εταιρείες (Clear Channel και Creative Artists Agency) ή εταιρικά σχήματα, συνδέονται με τις γνωστές χρηματιστηριακές οδούς και τους στενούς διαύλους κυκλοφορίας του χρήματος στις ίδιες τσέπες, με τις «μεγάλες τρείς» και έτσι σχηματίζεαι αυτό που αποκαλούμε επί 50 χρόνια τουλάχιστον «μουσική βιομηχανία»

Υπάρχει τελικά ανεξάρτητη παραγωγή;

To 2004 πέθανε o John Peel, Άγγλος ραδιοφωνικός παραγωγός, παρουσιαστής και δημοσιογράφος του BBC, ο οποίος υποστήριζε  και έπαιζε στην εκπομπή του εναλλακτικές  μουσικές. Ήταν από τους ανθρώπους που συνετέλεσε στη διάδοση της ρέγκε, την punk, του εναλλακτικού ροκ, της hip hop και γενικά ακουσμάτων και μουσικών τον καιρό που γεννιόντουσαν ως ρεύματα και τάσεις. Τηρουμένων των αναλογιών και της κλίμακας, θα λέγαμε πως ήταν ο Άγγλος Γ. Πετρίδης (για να φέρω ένα κοντινό παράδειγμα) αλλά σε ένα μέσο όπως το BBC, από το 1967 μέχρι τον θάνατο του, για 37 ολόκληρα χρόνια**.

Άνθρωποι σαν τον Peel, μπορεί να υπάρχουν και σήμερα αλλά πού θα αναζητήσουν αυτό που θα ξεχωρίσει στην παγκόσμια μουσική σκηνή; Ανεξάρτητες δισκογραφικες δεν υπάρχουν και τα πάντα είναι ελεγχόμενα αυστηρά ώστε να μην ξεφύγουν πρώτα σε επίπεδο πνευματικών δικαιωμάτων και δεύτερον σε επίπεδο  ακουστικού συρμού. Δεν θα δαπανηθούν χρήματα για την παραγωγή 1,2,3,4,5 τραγουδιών που ο ήχος τους ή και ο στίχος τους θα ξεφύγει από αυτό που θεωρείται αποδοτικό εμπορικά. Το να χρηματοδοτηθούν τέτοιες παραγωγές θεωρείται επιχειρηματικά επικίνδυνο έως άστοχο.

Η εργαλειοποίηση της νομοθεσίας και τα δικαιώματα

Οι τρεις μεγάλοι δεν θα ήταν τόσο μεγάλοι αν δεν έλεγχαν και τον τρόπο που αποκτάει αξία το εμπόρευμα που διακινούν. Το εργαλείο της μετατροπής της τέχνης σε εμπόρευμα, είναι το ίδιο εκείνο για το οποίο έχουν φροντίσει να μας εμπεδώσουν  μέσω της διαφήμισης, πως πρέπει να σεβόμαστε , γιατί σε αντίθετη περίπτωση κλέβουμε τον καλλιτέχη και σκοτώνουμε το έργο τέχνης. Στην πραγματικότητα, τα δικαιώματα ενός τραγουδιού είναι δύο,

Αυτό που προκύπτει από την ιδιοκτησία του τραγουδιού, τη σύνθεση του δηλαδή,  από τον συνθέτη Α επειδή αυτός το έγραψε και

Αυτό που περιγράφεται ως ιδιοκτησία που προκύπτει από την ηχογράφηση του ήχου από τη δισκογραφική εταιρεία.

Εδώ λοιπόν τι συμφωνούν οι δύο που μοιράζονται τα δικαιώματα (δημιουργοί και εταιρεία). Συμφωνούν πως τα πνευματικά δικαιώματα επανέρχονται στον καλλιτέχνη μόνο εφόσον «αποζημιωθεί» η εταιρεία για την ηχογράφηση,  Ενδέχεται δηλαδή οι δημιουργοί να μην πάρουν τίποτα, αφενός αλλά και από την άλλη, όταν κάποιος «κατεβάζει παράνομα» ένα τραγούδι δεν σκοτώνει την μουσική αλλά κλέβει τη δισκογραφική (σε πρώτη και κύρια βάση)

Για να μη μακρυγορούμε, υπάρχουν και τα δικαιώματα εκτέλεσης π.χ. συναυλίες που πάνε εξολοκλήρου στον καλλιτέχνη ή στους καλλιτέχνες κα τους δημιουργούς αλλά και αυτό πάλι θεωρητικό είναι. Γιατί για να γίνει μία συναυλία, να διαφημιστεί, να οργανωθεί, χρειάζεται η  διαμεσολάβηση της εταιρείας παραγωγής συναυλιών, που κατ’ αναλογία με την δισκογραφική, προσπορίζεται το όφελος της πρώτη (αποζημιώνεται πρώτη) και έπονται οι υπόλοιποι.

Με αυτά τα δεδομένα, ποια εταιρεία οργάνωσης συναυλιών θα προβάλλει και θα οργανώσει συναυλία νέων δημιουργών ή νέων μουσικών τάσεων, Ακόμα και σε μικρότερους χώρους (μπαρ, καφέ, music halls) ποιος επιχειρηματίας θα στηρίξει νέα μουσικά εγχειρήματα;

Όλη η κατάσταση είναι δομημένη και προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση του οικονομικού οφέλους των λίγων. Αυτών που αποτελούν την «μουσική βιομηχανία». Δύσκολα προκύπτει χώρος για να περάσει μία ακτίνα φωτός που θα επιτρέψει στα άγουρα μπουμπούκια να ανθίσουν. Δεν τους επιτρέπεται η άνθηση γιατί δεν μπορούν μα εγγυηθούν κέρδη για τα αφεντικά.

Ο καπιταλισμός καλπάζει και αυτό φαίνεται από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, προϊόντων, κερδών και ισχύος στα χέρια ελαχίστων. Αυτό είναι που θα τον οδηγήσει και στην κατάρρευση, που όμως μη γελιόμαστε, ο καπιταλισμός έχει τον τρόπο να μας κάνει να πληρώνουμε εμείς, τα σπασμένα των υπηρετών του. Είναι πολύ πρόσφατα τα γεγονότα που ζήσαμε και ζούμε ακόμα, με φύλακα προστάτη του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος, μία ψευδεπίγραφη αριστερή κυβέρνηση στη χώρα μας. Το μόνο που θα μπορούσαμε να ελπίζουμε για την τέχνη και ειδικότερα για την μουσική, είναι μία έκρηξη δημιουργίας, μία επανάσταση που θα ξεκινάει ακριβώς από την κατάρρευση του καπιταλιστικού προτύπου και θα εξελίσσεται στους δρόμους, στα σπίτια και το Internet. Μία επανάσταση που θα έχει βάση της το ότι μία διαλυμένη μουσική οικονομία δεν θα μπορεί να απασχολήσει και να πληρώσει για δημιουργίες κατά παραγγελία.

Θέλει προσοχή. Όταν η έκρηξη δημιουργίας, η επανάσταση στην τέχνη συμβεί και για όσο συντελείται,  να την αφουγκραστούμε και να κρατήσουμε τους καρπούς της γιατί σύντομα η βιομηχανία θα την μαντρώσει και αυτή και θα την τυλίξει με χρυσή κορδέλα. Είναι θέμα αισθητηρίου αλλά κυρίως αγάπης για την τέχνη

______________________________________________________________________

*   Είναι σχεδόν πάντα προτιμότερο να παρακολουθήσει κανείς μία μουσική παράσταση, ένα κονσέρτο ή μία συναυλία μουσικής δωματίου σε αξιόλογα ωδεία, όπου θα γίνει κοινωνός της τέχνης της μουσικής παρά να ακολουθεί σκηνές μεγάλων μουσικών παραστάσεων. Αυτοί οι καλλιτέχνες (στις μικρές σκηνές και στα ωδεία) ανήκουν στο ελεύθερο 2% καιπροσωπικά εκτιμώ πως αποτελούν τη μόνη ελπίδα για την μουσική στην Ελλάδα σήμερα

**Επίσης λόγος συσχετισμού με τον Γ. Πετρίδη