Δεν μας εξέπληξε. Ο «Μίδας» και η «Μίδα», το χρυσοποίκιλτο ζεύγος της περιφέρειας Αττικής, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι λιγότερο, κάτι φτηνότερο, κάτι λιτό, κάτι αταίριαστο στη χλιδή «Δυναστείας», «Τόλμης και γοητείας», ή –για να έρθουμε ανατολικότερα- οθωμανικής ala Ερντογάν, πολυτέλειας.

Η Ξένια Κουναλάκη έγραφε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ πριν αρκετά χρόνια, πως το κιτς* στην πολιτική είναι παραδοσιακά ταυτισμένο με τα απολυταρχικά καθεστώτα. Διανοητές όπως ο Herman Broch, o T. Adorno ή o C. Greenberg  ασχολήθηκαν με το ναζιστικό κιτς.

Είναι κάτι περιπτώσεις που αμφιβάλλει κανείς για τον τόπο, τον χρόνο και το περιβάλλον (κυρίως το ανθρωπογενές) μέσα στο οποίο ζει. Εντάξει. Δεν βρισκόμαστε ανάμεσα σε λόγιους, σοφούς ή απλά ανάμεσα σε σοβαρούς ανθρώπους (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) αλλά από αυτό μέχρι την εντατική προσπάθεια καθιέρωσης της χυδαιότητας ως  επικρατούσας ιδεολογίας και πρακτικής, το πράγμα σηκώνει πολλή συζήτηση. Η διαρκής τάση επιβολής της χυδαιότητας και της φτήνιας από εξωνημένους δημοσιολογούντες (με το έτσι θέλω) μοιάζει με την παροιμία που θέλει την κολοβή αλεπού να τις βλέπει όλες κολοβές και να επιβάλει ως «καθώς πρέπει στάση» τον ακρωτηριασμό της σκέψης και το «στρογγύλεμα» της συνείδησης.

Ανατριχίλα (αλλά και στομαχικές διαταραχές) προκαλεί  πρόσφατο δημοσίευμα της βασίλισσας του click-bait (της αλίευσης επισκεπτών με τον ερεθισμό των φτηνότερων ανθρώπινων ενστίκτων), της «επίσημη ιστοσελίδα του δήμου Ραφήνας», που θεωρεί πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σκέφτεται και να διατυπώνει δημόσια την κρίση του. Γιατί όπως λέει η βασίλισσα της προπαγάνδας «δεν ενδιαφέρουν κανέναν».

Ξέρει η «επίσημη» πως τα ενδιαφέροντα θέματα είναι το ότι έκλεψαν τοστιέρα από τη Λίτσα την Πατέρα ή η επίθεση αλεπούς στο κοτέτσι του Ρουβά ή η σύλληψη παίκτριας realty show να τρώει κρυφά σαλάμια. Αυτά είναι τα θέματα που οφείλει να ερευνά ο «υπεύθυνος», ήσυχος και «ενεργός» πολίτης. Τα υπόλοιπα, τα σοβαρά, καλύτερα να τα αφήνει στους «αρμόδιους» που «όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν» αρκεί να εισπράττονται τα κατάλληλα επίχειρα.

Θλιβερό το να νομίζουν οι επαγγελματίες προπαγανδιστές πως μπορούν ακόμα και να διαμορφώνουν τις προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα των ανθρώπων.  Θλιβερότερο όταν το κάνουν με την χρήση του άδειου από νόημα λόγου, του από χρόνια ξεπερασμένου ψευτόμαγκα.

Ναι, στο λένε κατάμουτρα. Ξερνάνε το ψέμα στα μούτρα σου κι εσύ από αβρότητα, μπορεί και έμφυτη ευγένεια, αλλά και από δειλία άλλες φορές ή συμφέρον στις χειρότερες περιστάσεις , που μπορεί να είναι και οι περισσότερες για μερικούς, απλά τους κοιτάς.

«Ακούσατε, ακούσατε, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Έλληνες και Οθωμανοί,..». Έτσι χώνεται στη σκηνή, καλώντας τους απανταχού υπηκόους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ουχί μόνον, ο Χατζηαβάτης, ο τελάλης του Πασά, Ο «άσπονδος» φίλος του Καραγκιόζη έχει τον ακριβώς αντίθετο από αυτόν χαρακτήρα:

Κόλακας και συμβιβασμένος, οσφυοκάμπτης και δειλός, καταρτισμένος για όλα τα γραφειοκρατικά και διοικητικά δρώμενα. Έλληνας πλαγίως βολεμένος και ξεπουλημένος: «Πολυχρονεμένε μου Πασά, ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σας δίνει χρόνια...»

 Ποιος θα μπορούσε να είναι σήμερα ο Χατζηαβάτης; Ο δημοσιογράφος φερέφωνο, το κομματόσκυλο που στοχεύει σε κάποια θέση στο Δημόσιο, αυτός πού «ξεσκονίζει» την εξουσία, που στρώνει κόκκινα χαλιά στο πέρασμα κάθε επισήμου...

(Από τον ιστότοπο του γνωστού καραγκιοζοπαίχτη Πάνου Καπετανίδη)

Ο Χατζηαβάτης και ο Εφέντης του παραπάνω αποσπάσματος, είναι η συνοπτικότερη απόδοση του δουλικού χαρακτήρα του θεάτρου σκιών. Τον χαρακτήρα αυτό τον συναντάμε, όπως αδρομερώς προτείνει και ο Πάνος Καπετανίδης, στην κλίμακα της εξουσίας. Εθνικής, περιφερειακής και ακόμα συχνότερα, στην κλίμακα της τοπικής εξουσίας. Είναι ένας χαρακτήρας άγνωμος. Δεν έχει γνώμη, ούτε άποψη ή αν έχει δεν την εκφράζει αν δεν εξυπηρετεί τους στόχους και τη φιλοδοξία του. Πάντα ετεροκαθορίζεται και εναρμονίζεται με τη θέση που θα του αποφέρει μεγαλύτερο όφελος. Η φωνή του είναι επιτηδευμένα μακρόσυρτη, με μια γλοιώδη χροιά, η οποία εκφράζει τη δουλικότητα του. Τελικά, ο Χατζηαβάτης υπάρχει στη σκηνή χάρη στη μακροθυμία του Καραγκιόζη, κατά τον ίδιο τρόπο που κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος  ανέχεται τους  «Χατζηαβάτες» της καθημερινότητα μας κατανοώντας τους με μία πολιτικά ορθή στάση, αντί να τους λιθοβολούμε...

Η γλωσσική ίωση και η Μπαμπινιώτικη θεραπεία

                      Κορων -ός                                                       Κορων-αίος                                        .......-ιός

Είμαι μία Ασιατική γρίπη
έρχομαι απ’ την ανατολή,
ταξιδεύοντας μέρα και νύχτα
πάνω σ’ ένα μαγικό χαλί.

Μια πενικιλίνη προτιμάω (έλα έλα)
δυο κινίνα δίκταμο ζεστό
κι αν σας βρίσκεται καμιά ασπιρίνη,
θα την πάρω σας ευχαριστώ.

Είμαι μία Ασιατική γρίπη
πάω πίσω στην ανατολή,
με αξέχαστες εντυπώσεις
από την πανέμορφή σας Λιλιπούπολη.

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΡΑΦΗΝΑ και ΠΙΚΕΡΜΙ

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

(Ευχαριστούμε τον φίλο της AV Γ.Σ.)

Η ανάρτηση που ακολουθεί  είναι αναδημοσίευση παλιότερης, από το ιστολόγιο Δασαμάρι S.O.S. με τίτλο "O Schiller στο δημαρχείο ή “όποιον βγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος”. Την αναδημοσιεύουμε σήμερα στην Attica Voice ως υπενθύμιση του ελλείμματος δημοκρατίας που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στον δήμο Ραφήνας - Πικερμίου, με την ευχή να σταματήσει αυτή η κατρακύλα εδώ και να μη ξαναζήσοιυμε τα περιστατικά στα οποία οδήγησαν οι αντδημοκρατικές νοοτροπίες μίας εικονικής πλειοψηφίας, προκάλυμμα μίας χυδαίας και αυταρχικής εξουσίας, που υποκρινόταν τη δημοτική διοίκηση και που μαζί με τα υπόλοιπα κακά και όπως ήταν λογικό επόμενο, οδήγησε μαθηματικά και στο δράμα της 23ης Ιουλίου του 2018.

Ο βλάκας είναι ένας τύπος που ούτε καν υποψιάζεται πως είναι βλάκας. Είναι ο τύπος που του δείχνουν τον ήλιο και αυτός κοιτάει το δάχτυλο, όπως χαριτολογούσαν παλιά. Ο τύπος που του δείχνουν μία πόλη και αυτός ενδιαφέρεται να δει μόνο το σπίτι του (ή και το αυτοκίνητο του αν διαθέτει ικανή δόση  βλακείας).

Κάθε άνθρωπος έχει μία ζωή. Γιατί έτσι το έχει ορίσει. Από το «μια ζωή την έχουμε» και το «you only live once YOLO» (ζεις μονάχα μια φορά), μέχρι το «Θεέ μου τη δεύτερη φορά που θα ‘ρθω για να ζήσω…» των Παπαδόπουλου –  Λοΐζου, ένας ανθρώπινος πόθος υποβόσκει. Ένα όνειρο για να ζήσουμε μία δεύτερη ζωή, να κάνουμε αυτά που δεν προλάβαμε, δεν μπορέσαμε να κάνουμε στην πρώτη.

Τελικά η δεύτερη αυτή ευκαιρία δεν έρχεται και αν έρχεται δεν τη συνειδητοποιούμε, οπότε είναι σαν να μην ήρθε ποτέ. Κανείς δεν επέστρεψε από τη δεύτερη ευκαιρία του για να μας πει πως υπάρχει και πως είναι τελικά.

Αυτά στη γενική, τη μεγάλη εικόνα.

Σε αντίθεση με τη γενική, τη μεγάλη εικόνα, αυτή την «άλλη ζωή», τη ζωή που θεωρούμε πως δεν αξιωθήκαμε επί γης και κατά τη διάρκεια της μίας και πραγματικής ζωής μας, την βλέπουμε μπροστά μας. Έστω και για λίγο καταλαβαίνουμε  την ουσία της ζωής μας. Της ζωής  που  βιώνουμε είτε σαν παράδεισο είτε σαν κόλαση, αφού  και τα δύο εδώ είναι. Μπροστά μας και εμείς πάντα μέσα τους. Τελικά δεν είναι άλλη ζωή αυτή που ζούμε και άλλη ζωή αυτή που ονειρευόμαστε. Είναι όψεις της ίδιας και αυτής ζωής. Όψεις που μας δίνουν χαρά και όψεις που μας τρομάζουν.

Διαλέξαμε μία όψη καλοκαιρινή για εξώφυλλο, για «μόστρα» στην τρέχουσα ανάρτηση του Attica Voice. Άλλωστε υπάρχει μία  ειδησεογραφία που ματώνει και που θέλει από γερά νεύρα μέχρι πλήρη αναισθησία, για να ασχοληθεί κανείς μαζί της. Σίγουρα θα ασχοληθούμε με την αναισχυντία των διοικούντων (τι κυβερνητικοί θα ήταν αν δεν ήταν αναίσχυντοι;) και με το αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας, τοπικής, περιφερειακής και εθνικής, που έχουν βρει ευκαιρία και σαρώνουν τα πάντα σε κλειστές συσκέψεις, αφού η δημοκρατική διαβούλευση έχει καταργηθεί στην πράξη, από τα προσχηματικά αλλά  βολικά μέτρα κατά της πανδημίας.

Για λίγο ο νους μας πετάει στη ζωή, στην όψη της που πάντα ευχόμαστε να κρατούσε αιώνια. Μία ευχή – τροφή της ψευδαίσθησης πως κάποτε θα κρατήσει αιώνια το όνειρο. Ακόμα και αν γινόταν όμως, εμείς πρώτοι θα το σταματούσαμε γιατί θα το είχαμε βαρεθεί. Έχουμε συνηθίσει τη σκλαβιά του ωραρίου, της αλυσίδας παραγωγής, της ρυθμισμένης και άχαρης ζωής, του σκληρού βιοπορισμού και όταν αυτά λείψουν τα ζητάμε ως εξαρτημένοι. Όπως αυτοί που άδειοι από ζωή, σε μία μακάβρια αντίστιξη, προτιμούν την ασφάλεια από την ελευθερία. Την ασφάλεια του ότι θα είναι και την επόμενη μέρα σκλάβοι, γιατί απλά δεν γίνεται αλλιώς.

«Τα πάντα εν σοφία εποίησε» άλλωστε. Και τον αφέντη και τον δούλο

Ας μείνουμε με την εικόνα της «άλλης ζωής». Όχι της υπερβατικής, του Παραδείσου ή της Κόλασης, αλλά την εικόνα της αληθινής ζωής. Της ζωής που λαχταράμε και που αν και βρίσκεται δίπλα μας, εμείς την καρτερούμε στα ανύπαρκτα

Καλό καλοκαίρι σε όλους