Ενώ ετοιμάζαμε ένα άρθρο αφιερωμένο στην ακρίβεια που κατασπαράσσει το εισόδημα των σκληρά εργαζομένων -όσων ακόμα έχουν την πολυτέλεια να χαρακτηρίζονται εργαζόμενοι και δεν έχουν περιπέσει στην κατάσταση αφασίας που τους χαρακτηρίζει "απασχολούμενους" ή ακόμα πιο κυνικά και απαράδεκτα "ωφελούμενους", έτσι και τους χώσουν σε κανένα πρόγραμμα - αρπαχτή, ανακαλύψαμε  πως ο Γιώργος Μικάλεφ με ένα σκίτσο του στο The Press Project, περιέλαβε τις χίλιες και παραπάνω λέξεις της δικής μας ανάρτησης.

Έτσι αφήσαμε το δικό μας κείμενο στην άκρη και αναδημοσιεύουμε το σκίτσο του Γ. Μικάλεφ, που δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση. Πως να αναλύσεικανείς την πραγματική φτώχια και πως να σχολιάσει τους γελοίους που την αποδίδουν σε "ψυχολογικούς" λόγους; Οι γελοίοι μόνο σε γελοιογραφίες ταιριάζουν. Και όσο πιο γελοίοι γίνονται οι γελοίοι, τόσο πιο πικρή είναι και η γεύση για τα θύματα τους.

 

Πηγή

 

- Κυρ Γιώργη αυτός δεν καθαρίζει με τίποτα, θέλει βάψιμο.

- Τον έπλυνες καλά? (Η νοικοκυρά γνέφει καταφατικά.) Τον έπλυνες με Forte?

- Forte?

- Λοιπόν, πλύνε τον καλά με Forte, και αν δεν καθαρίσει και μ' αυτό, τότε θα στον βάψω.

(διάλογος από παλιά τηλεοπτική διαφήμιση του καθαριστικού υγρού Forte)

 

Με μεγάλη έκπληξη πληροφορηθήκαμε για τη βράβευση  του δήμου Ραφήνας για τη Δασική Προστασία στην έκθεση Verde.tec. Επιβραβεύεται μία «δασική πολιτική» (sic) όταν ακόμα δεν έχει κατακάτσει ο θόρυβος και η σκόνη του ολοκαυτώματος του 2018 και ενώ η σχετική δικαστική διαδικασία δεν έχει καν ξεκινήσει.

Μόλις πέρυσι τέτοιο καιρό, ο ίδιος δήμαρχος του βραβευμένου δήμου, αποποιούταν τις ευθύνες του για την δασοπροστασία σε ένα μεγάλο τμήμα του ανατολικού Πεντελικού. Μαζί με την απορία μας για τα παραπάνω[βλ. επίσης εδώ και εδώ], που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν τεκμήρια βράβευσης για κάποια αόριστη και αόρατη δασική πολιτική, αναρωτιόμαστε γιατί δεν έλαβε και ένα ακόμα βραβείο για τη συνολική του προσφορά στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.

 Από την Εφημερίδα των Συντακτών που είχε ασχοληθεί με το θέμα

 

Είχαμε πρόσφατα περιπτώσεις που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως λόγοι και αφορμές για μία τέτοια βράβευση.

- Είχαμε την εκχέρσωση στο Μπλε Λιμανάκι με την  αποκαλούμενη «ράμπα ΑΜΕΑ» που ακόμα και η Εθνική Συνομοσπονδία ΑΜΕΑ στην Ελλάδα έκρινε ως απαράδεκτη.  Μάλιστα το «έργο» σταμάτησε γιατί ήταν παράνομο, με παρέμβαση του Υπουργείου Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων

Η φιλοπεριβαλλοντική ράμπα ΑΜΕΑ στον αιγιαλό, την οποία σταμάτησε το ΥΠΟΜΕΔΙ

- Χειρότερη είναι η περίπτωση της δραστηριότητας του σε ό,τι αφορά στο μεγαλύτερο υδάτινο φυσικό απόθεμα της Ραφήνας. Το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας και την εμμονή του να το τσιμεντώσει σε μήκος 17 χιλιομέτρων αρνούμενος να καταλάβει πως η παγκόσμια εμπειρία απορρίπτει αυτούς τους σχεδιασμούς και προκρίνει ως τη βέλτιστη αντιπλημμυρική θωράκιση, την αποκατάσταση της φυσικής κοίτης του ποταμού (είναι ρέμα διαρκούς ροής).

Η πρόβλεψη - όραμα για την αντικατάσταση των φυσικών πρανών και κοίτης του Μεγάλου Ρέματος με συρματοκιβώτια. Όραμα αντάξιο βραβείου φιλοτεριβαλλονικής δράσης

- Σε αντιδασική δράση ανταγωνίζεται ακόμα και τους παλιούς «οικοπεδοφάγους» ο βραβευμένος. Χαρακτηριστικό είναι μπαράζ εκκίνησης διαδικασιών αποχαρακτηρισμού και «αποτίναξης του δασικού βραχνά» (εκφράσεις του βραβευμένου και του αντιδημάρχου του, Π. Καλφαντή) για πολλές περιοχές του ανατολικού Πεντελικού. Κορυφαία του δράση η κατάθεση πολλαπλών περιγραμμάτων ομάδων  αυθαιρέτων για ένταξη στις «οικιστικές πυκνώσεις»

Οικιστικές πυκνώσεις: Κορυφαίο τεκμήριο "φιλοδασικής" πολιτικής

 

- Για να μη ξεχνάμε και την εκχέρσωση δασικής έκτασης τον Ιανουάριο του 2021 δίπλα από το γήπεδο της Διώνης [βλ. εδώ]

Η εκχέρσωση του Ιανουαρίου 2021 δίπλα στο γήπεδο της Διώνης και φωτογραφία του υπευθύνου (λεπτομέρεια στην κάτω φωτογραφία)

 

-Ούτε και τα μπάζα που έριξαν οι εργολάβοι του στον Βαλανάρη και ενώ η Περιφέρεια του έστειλε εντολή να τα μαζέψει, εκείνος τα άφησε να …πρασινίσουν [βλ. εδώ].

 

Μπάζα στον Βαλανάρη από τις 4/5/2020. Ακόμα εκεί είναι παρά την οδηγία της ΠΕ Ανατολικής Αττικής στον "βραβευμένο" δήμο για αποκομιδή τους (κάτω)

- Ούτε και άλλες πολλές εκχερσώσεις και ανεξέλεγκτη εγκατάλειψη μπάζων μέσα σε δάση. Ενδεικτικά 1 και 2 (ειδικά στο νούμερο 2 θα δυσκολευτεί κανείς να διακρίνει ποιες είναι οι χωματερές και ποια τα εργοτάξια που λειτουργούν στη Ραφήνα και το Πικέρμι). 

Φωτογραφίες εργοταξίου ή χωματερής;  Η εικόνα της βραβευμένης φιλοπεριβαλλοντικής/ φιλοδασικής   αντίληψης του δήμου Ραφήνας

- Ούτε και την στήριξή του στην ΕΥΔΑΠ για εγκατάσταση αντλιοστασίων ακαθάρτων μέσα σε ρέματα και υγροτόπους και την εμμονή του να χαρακτηρίζει τμήματα προστατευόμενων από την Ευρωπαϊκή και την Εθνική νομοθεσία υγροτόπων ως "οικοδομικά τετράγωνα", αποδεχόμενος έτσι αβίαστα, τα εκτρωματικά και καταστροφικά σχέδια πόλης της χούντας.

 Από το μητρώο υγροτόπων του ΕΚΒΥ

 

- Ούτε τους βανδαλισμούς του Μεγάλου Ρέματος από τις «περιβαλλοντικές» μπουλντόζες που αποψίλωσαν τον υγρότοπο της εκβολής με την αγαστή σύμπραξη Περιφέρειας και Δήμου Ραφήνας [βλ. εδώ].

Λεπτεπίλεποι χειρισμοί αντάξιοι φιλοπεριβαλλοντικών βραβείων

- Ούτε το ξερίζωμα από τον Δήμο μιας μοναδικής Μανόλιας στην πλατεία Πικερμίου για να τοποθετηθεί ένα κουβούκλιο ανώνυμης εταιρείας με αμφιλεγόμενο έργο [βλ. εδώ].

- Ούτε τις προεκλογικές δηλώσεις του δημάρχου περί «σεληνιακών τοπίων 50 μ. εντός του δάσους», που έγιναν πράξη με τις περσινές εκχερσώσεις υπό το πρόσχημά των αντιπυρικών ζωνών. Και το πιο γελοίο είναι που θέλει να φυτέψει και γκαζόν στο εκχερσωμένο δάσος. Η επιστήμη της Δασολογίας σηκώνει τα χέρια ψηλά και αποχωρεί από την βράβευση.

- Ούτε βέβαια την παράνομη (χωρίς άδεια Δασαρχείου) υλοτόμηση δέντρων σε προστατευόμενο χώρο πρασίνου το 2017, που είχε σαν αποτέλεσμα να «βραβευθεί» και τότε ο Δήμος με μια μηνυτήρια αναφορά από το Δασαρχείο Πεντέλης [βλ. εδώ].

Η σχέση του βραβεύοντος με τον βραβευόμενο και το μεταξύ τους μνημόνιο συνεργασίας βέβαια μπορούν να εξηγήσουν τους λόγους της επιλογής του συγκεκριμένου Δήμου για το βραβείο «δασικής πολιτικής». Δεν πρόκειται για κάποιον ανεξάρτητο επιστημονικό φορέα αλλά για πολιτικό κόμμα. Κόμμα με ασαφείς στόχους αλλά με σαφείς προτεραιότητες, όπως η σύναψη μνημονίων συνεργασίας με Δήμους, πάντα όμως με το αζημίωτο.

Μνημόνιο συνεργασίας Δήμου και Πράσινου Ιδρύματος «Θεόφραστος» δηλαδή του βραβευμένου με τον βραβεύοντα

 

Ένα μνημόνιο συνεργασίας και ένα βραβείο για το ξέπλυμα και των πιο δύσκολων λεκέδων

 

 

 

Πάντα με απορρυπαντικό Verde

Αναμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου κάπου προς τον Μάιο, για την αγωγή SLAPP που κατάθεσε η εταιρεία ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) ενάντια στο Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ) και ενάντια σε μέλη του προσωπικά, λάβαμε ενημέρωση από το ΠΠΠΣ και την δημοσιεύουμε στην Attica Voice για την ενημέρωση και των αναγνωστών μας. Μαζί αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του Αλέξανδρου Μπίστη, πολιτικού επιστήμονα και μέλους του Παρατηρητηρίου, ένα πρόσφατο κείμενο του για τη δύναμη της συλλογικής δράσης ως μέσο και τρόπο διεκδίκησης από τον ίδιο τον λαό, κανόνων προστασίας του περιβάλλοντος και του τόπου του, όπως και την τήρηση στο ακέραιο της περιβαλλοντικής νομοθεσίας

Πρώτα η σύντομη ενημέρωση για την ακροαματκή διαδικασία που έλαβε χώρα τον περασμένο Δεκέμβριο

Πρώτα σημειώνουμε πως κατά του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου και υπέρ της ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) κατέθεσαν ο Φίλιππος Φόρτωμας, βουλευτής ΝΔ Κυκλάδων, ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος και ο Ανδρέας Νεφελούδης, υπεύθυνος για θέματα εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ και πρώην ΓΓ του Υπ. Εργασίας. Η  ένορκη κατάθεσή του αποτελεί μνημειώδη αντίφαση στα όσα μπορεί να ισχυριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή τα στελέχη του πως αποτελούν πυλώνες των θέσεων τους για το φυσικό περιβάλλον.

Στο μεταξύ, στην πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Σύρο, η μελέτη για τα βαρέα μέταλλα στο λιμάνι της Ερμούπολης (την πραγματοποίηση της οποίας ζητήσε το ΠΠΠΣ με αποτέλεσμα να δεχθεί μαζί με τα μέλη του 3 αγωγές συνολικού ύψους άνω των 3 εκατομμυρίων ευρώ από την ΟΝΕΞ), εξαγγέλθηκε για 4η φορά σε 2 χρόνια! Εδώ και δύο χρόνια, όλες οι πλευρές (η τοπική κοινωνία, το Υπουργείο Περιβάλλοντος, ο Δήμος Σύρου Ερμούπολης, η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και η ενάγουσα το ΠΠΠΣ, ΟΝΕΞ) δηλώνουν ότι θέλουν να γίνει η μελέτη. Όπως σημείωσε, όμως, ο Στράτος Ζολώτας, πρόεδρος του ΔΣ του ΠΠΠΣ και εναγόμενος απ΄την ΟΝΕΞ για 1 εκ. ευρώ, "όλοι θέλουν τη μελέτη αλλά οι μόνοι που διώκονται γιατί ζήτησαν ακριβώς αυτό είναι οι πολίτες που θα έπρεπε να κρατούν το στόμα τους κλειστό και να μην ανακατεύονται σε τέτοιες σοβαρές δουλειές που θέλουν χρόνο, συμφωνίες, συνεντεύξεις τύπου, εγκαίνια κλπ."

 

Ακολουθεί η ανάρτηση: Η φωνή και η συλλογική δράση των ανθρώπων έχουν δύναμη

Του Αλέξανδρου Μπίστη – Πολιτικού επιστήμονα, 11/3/2022

 

Τον περασμένο Δεκέμβριο, «χάρη» στις τρεις αγωγές, συνολικού ύψους άνω των €3.000.000, που άσκησε η ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) ενάντια στο Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ) και προσωπικά στον Στράτο Ζολώτα, πρόεδρο του ΔΣ του ΠΠΠΣ, και σε εμένα, βρέθηκα για πρώτη φορά εναγόμενος ενώπιον της ελληνικής Δικαιοσύνης, στην πιο εξοντωτική αξίωση που έχει απαιτηθεί ποτέ στη χώρα από επιχειρηματικά συμφέροντα σε βάρος πολιτών, και μάλιστα με τις εξωφρενικές για το άτομό μου κατηγορίες της «συκοφαντικής δυσφήμισης» και της «υπόγειας εξυπηρέτησης σκοτεινών επιχειρηματικών συμφερόντων». Τα παρακάτω αποτελούν μια συνοπτική απάντηση σε αυτόν τον ακραίο παραλογισμό, σχεδόν όπως κατατέθηκαν στο δικαστήριο.

Το ζήτημα της ρύπανσης στο λιμάνι και την ατμόσφαιρα της Ερμούπολης είναι γνωστό και οφθαλμοφανές και απασχολεί την τοπική κοινωνία επί δεκαετίες. Η αντιμετώπισή του είναι αντικειμενικά ιδιαίτερα δύσκολη, εξού και οι τοπικοί άρχοντες, με την ανοχή της τοπικής κοινωνίας, επέλεγαν διαχρονικά την εύκολη λύση: τη μη αντιμετώπισή του. Όπως αναγκάστηκε να παραδεχθεί ο Γ. Λεονταρίτης, χωρικός Αντιπεριφερειάρχης Κυκλάδων, «πάντα υπήρχαν σχόλια, πάντα υπήρχαν προσεγγίσεις, και στο τέλος όλα έμπαιναν κάτω από το χαλί».

Η τοπική κοινωνία γνωρίζει πως, ακόμα και αν υπήρχε η πολιτική βούληση από τις αρμόδιες αρχές, αλλά και η καλή θέληση από τις εταιρίες που λειτουργούν τη βαριά βιομηχανία του νησιού, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή των μέτρων που θα πετύχουν απόλυτα ασφαλή λειτουργία για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, απαιτούν σημαντικό χρονικό διάστημα.

Ακριβώς επειδή δεν αιθεροβατούμε, ιδίως εφ’ όσον δεν συντρέχουν οι δύο παραπάνω ιδανικές προϋποθέσεις της πολιτικής βούλησης και της καλής θέλησης, ιδρύσαμε το ΠΠΠΣ, έχοντας πλήρη επίγνωση της προαναφερθείσας δυσκολίας, με άμεσο στόχο την αναγνώριση της απειλής για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, ώστε να συζητηθεί το θέμα ανοιχτά στην τοπική κοινωνία και να αναζητηθούν οι βέλτιστες λύσεις.

Η πρωτοφανής επίθεση που δεχθήκαμε από την εταιρία που διαχειρίζεται το ναυπηγείο, με τις εξοντωτικές αγωγές και τις συκοφαντίες εναντίον μας, πέτυχε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επεδίωκε. Το Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου αποτελεί σήμερα τον μεγαλύτερο σύλλογο πολιτών του νησιού, με περισσότερα από 350 μέλη, το ερώτημα γύρω από την ενδεχόμενη ρύπανση στο λιμάνι της Ερμούπολης έγινε γνωστό τόσο πανελλαδικά, όσο και πανευρωπαϊκά (βλ. δημοσιεύματα ευρωπαϊκού τύπου, ερώτηση στο ευρωκοινοβούλιο κλπ), ενώ το τείχος σιωπής που είχε δημιουργηθεί τοπικά το τελευταίο διάστημα κατέρρευσε εκκωφαντικά.

Η συλλογική και συντονισμένη κοινωνική απαίτηση για ουσιαστικές απαντήσεις και μέτρα, αντιμετωπίστηκε με τον συνήθη τρόπο: με την κατηγορία ότι όσοι ρωτούν αν εφαρμόζονται οι όροι λειτουργίας και η περιβαλλοντική νομοθεσία, θέλουν να κλείσουν το ναυπηγείο. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι καινούρια, αντίθετα επαναλαμβανόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στο παρελθόν, κάθε φορά που υπήρχαν αντιδράσεις στην τοπική κοινωνία αλλά και μεταξύ των εργαζομένων (απεργία αμμοβολιστών, προσφυγή εργαζομένων στην Επιθεώρηση Εργασίας για διεκδίκηση δεδουλευμένων κλπ.). Μόνο που όσοι ταυτίζουν το αίτημα για σύννομη λειτουργία του ναυπηγείου με αίτημα κλεισίματός του, στην πραγματικότητα παραδέχονται ότι το ναυπηγείο δε μπορεί να λειτουργήσει με σεβασμό στους περιβαλλοντικούς νόμους και τους όρους λειτουργίας του και ότι, εφόσον απαιτηθεί η απαρέγκλιτη εφαρμογή τους, αναγκαστικά θα κλείσει.

Αυτή η διχαστική αντιμετώπιση, ενεργητικά από την εταιρία και εκπροσώπους των εργαζομένων της, αλλά και διά της παραλείψεως (στην καλή περίπτωση) από τις τοπικές Αρχές, οδήγησε τη μέρα της δίκης στις εικόνες ντροπής έξω από το Δικαστικό Μέγαρο της  Σύρου, όπου μερίδα των εργαζομένων καθύβριζε χυδαία, ακόμα και μπροστά στις κάμερες των ΜΜΕ, τους εκατοντάδες συγκεντρωμένους συμπολίτες μας, μέλη και φίλους του ΠΠΠΣ. Κάποιοι, μάλιστα, επιτέθηκαν και χειροδίκησαν σε βάρος μεταδιδακτορικού φοιτητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που ήταν παρών στην ειρηνική συγκέντρωση του ΠΠΠΣ, στην οποία ρητά διατυπώθηκε το αίτημά μας: «Περιβάλλον καθαρό & Νεώριο Ανοιχτό». Με αυτό άλλωστε συμφώνησε και ο Δήμαρχος Ν. Λειβαδάρας, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα πως «στηρίζει απερίφραστα το ναυπηγείο, αλλά πρέπει να εναρμονιστεί με την περιβαλλοντική νομοθεσία».

Ο χρόνος και η ενέργεια που αφιερώσαμε επί 10 σχεδόν μήνες ενόψει της δίκης, για τη συλλογή στοιχείων και την τεκμηρίωση όσων έχουμε υποστηρίξει δημόσια, με στόχο την εμπεριστατωμένη ενημέρωση των συμπολιτών μας – μια που τα τοπικά ΜΜΕ δεν έκαναν τη δουλειά τους- και, ταυτόχρονα, για τη συλλογική λειτουργία και χάραξη τακτικής του ΠΠΠΣ, δεν μπορούν να περιγραφούν σε κάποιον που δεν έχει βιώσει παρόμοια εμπειρία.

Πρόκειται, οπωσδήποτε, για εμπειρία χρήσιμη, καθώς μάθαμε σημαντικά στοιχεία, εξοικειωθήκαμε με δικονομικές διαδικασίες και, βέβαια, δεθήκαμε μεταξύ μας, γεγονός πολύτιμο, καθώς οι συναγωνιστικές σχέσεις των ανθρώπων και οι συνειδήσεις σφυρηλατούνται και διαμορφώνονται σε πραγματικές συνθήκες και όχι στη θεωρία. Δεν είναι σύμπτωση, άλλωστε, ότι τα μέλη του ΠΠΠΣ διαρκώς αυξάνονται. Πρόκειται, όμως, ταυτόχρονα και για μια εμπειρία εξουθενωτική και αποδιοργανωτική σχεδόν για όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας.

Αυτό ακριβώς είναι το νόημα του SLAPP (Strategic Lawsuits Against Public Participation | Στρατηγικές αγωγές ενάντια στη συμμετοχή στα Κοινά), το οποίο, με αφορμή τον δικό μας αγώνα και τη συγκινητική υποστήριξη και αλληλεγγύη που συνάντησε, μπήκε πλέον στην πολιτική αντιπαράθεση της χώρας, υποβλήθηκαν σχετικές ερωτήσεις στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο, ενώ το ΜέΡΑ25 κατέθεσε και σχετική anti-SLAPP πρόταση νόμου, η οποία αγνοήθηκε από την Κυβέρνηση της ΝΔ.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν η Πολιτεία έκανε τη δουλειά της: αν το Υπουργείο Περιβάλλοντος είχε υλοποιήσει τη δέσμευσή του για τη διενέργεια μελέτης με αντικείμενο την πιθανή ρύπανση στο λιμάνι· αν η δημοτική αρχή πρωτοστατούσε στο αίτημα για τη διενέργεια της μελέτης, με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος, τη διαφύλαξη της υγείας των κατοίκων του νησιού και της κοινωνικής ειρήνης· αν η Περιφέρεια, πραγματοποιούσε τους ελέγχους που οφείλει να κάνει· αν τα τοπικά ΜΜΕ ενημέρωναν τη συριανή κοινωνία, αντί να της αποκρύπτουν θέματα τόσο σοβαρά, που κινητοποιούν πανελλαδικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ.

Εφ’ όσον οι αρμόδιες Αρχές απεμπολούν τις αρμοδιότητές τους και δεν κάνουν τους ελέγχους που οφείλουν, βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την οριστική αποδοχή εκ μέρους της Πολιτείας ότι είναι τελικά αναρμόδια και για τη Σύρο, όπως ήδη αποφάσισε για τις Σκουριές, όπου διά νόμου παραχώρησε στην εταιρία που εκμεταλλεύεται επιχειρηματικά την περιοχή το δικαίωμα να ορίζει μόνη της το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί και να βεβαιώνει η ίδια ότι τηρεί τους προβλεπόμενους όρους.

Σύμπασα η οργανωμένη τοπική κοινωνία, ο Ιατρικός Σύλλογος Κυκλάδων, η Ένωση Γονέων, οι Σύλλογοι των Νηπιαγωγών, των Δασκάλων, των Καθηγητών, των Μηχανικών, των Αρχιτεκτόνων, των εργαζομένων στην Περιφέρεια και στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου, η ΕΣΗΕΑ, αλλά και περιβαλλοντικές οργανώσεις παγκοσμίου βεληνεκούς, όπως η WWF και η Greenpeace, και δεκάδες περιβαλλοντικές, κινηματικές και πολιτικές συλλογικότητες από όλη τη χώρα, στάθηκαν με δημόσιες δηλώσεις τους στο πλευρό του ΠΠΠΣ, υπερασπίζοντας το κατοχυρωμένο δικαίωμα και καθήκον των πολιτών να ασκούν κοινωνικό έλεγχο.

Οι πολίτες δεν έχουν καμία δουλειά να πραγματοποιούν οι ίδιοι ελέγχους στον τρόπο λειτουργίας οποιασδήποτε επιχείρησης, είτε πρόκειται για μια βαριά βιομηχανία είτε για ένα ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Εφ’ όσον ανησυχούν για το αν επιβαρύνεται το φυσικό περιβάλλον και η δημόσια υγεία, ακόμη και αν κάνουν λάθος, οφείλουν να απευθύνονται προς τις αρμόδιες Αρχές της Πολιτείας. Και είναι υποχρέωση της Πολιτείας, είτε να τεκμηριώσει πειστικά ότι κάνουν λάθος και να τους καθησυχάσει, είτε να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα αντιμετώπισης του κινδύνου.

Οι τοπικές Αρχές σίγουρα γνωρίζουν ότι η άρνηση της πραγματικότητας, οι κραυγαλέες προσπάθειες διάψευσης των περιστατικών στα οποία είμαστε αυτόπτες μάρτυρες και -πολύ περισσότερο- οι άμεσες ή έμμεσες απειλές, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, δεν καθησυχάζουν τους πολίτες. Αντίθετα, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική ειρήνη και την αρμονική συνύπαρξη της τοπικής κοινωνίας. Όσοι/ες ενδιαφέρονται για τη διατήρησή τους, οφείλουν να απαιτούν διαφάνεια, λογοδοσία, εξάλειψη του φόβου, πλήρη ενημέρωση και συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων που αφορούν τη ζωή τους. Δηλαδή Δημοκρατία.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Φεβρουαρίου του 2022 η Τράπεζα της Ελλάδος έστειλε σήμα προς τις ελληνικές τράπεζες καλώντας τις να εφαρμόσουν την Κοινοτική Οδηγία που αφορά στην παράλυση των επενδύσεων (καταθέσεις, ομόλογα κ.λπ.) της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας. Σύμφωνα με πηγές που επικαλούταν η οικονομική ιστοσελίδα  Euro2day.gr οι τράπεζες κλήθηκαν από τις πρώτες πρωινές ώρες να ελέγξουν τα απευθείας επενδυτικά ανοίγματα της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας στην ελληνική αγορά, αλλά και την πιθανή σύνδεση ατόμων με τις εν λόγω επενδύσεις.

Οι ίδιες πηγές ανάφεραν πως δεν δόθηκε εντολή για δέσμευση καταθέσεων Ρώσων στην Ελλάδα, πλην όσων βρίσκονται στη λίστα των ολιγαρχών. Το πρωί εκείνης της  Δευτέρας, οι ελληνικές τράπεζες διαπίστωναν -ανταποκρινόμενες άμεσα στο σήμα της κεντρικής τράπεζας-  πως δεν υπήρχαν εκροές τέτοιου είδους, που να συνδέονται με τα διαθέσιμα τους.

Στην Ελλάδα ζουν πολλοί Ρώσοι μετανάστες και μετανάστριες, ενσωματωμένοι πλήρως την ελληνική κοινωνία, που εργάζονται εδώ επί χρόνια, συνεισφέροντας στο ελληνικό ΑΕΠ και φυσικά πληρώνονται μέσω του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Οι λογαριασμοί αυτών των ανθρώπων με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να θεωρηθούν «λογαριασμοί ολιγαρχών» και ούτε τα ποσά που ενδεχομένως να βρίσκονται μέσα στους λογαριασμούς τους να θεωρηθούν «επενδυτικά ανοίγματα». Οι καταθέσεις των Ρώσων ολιγαρχών (οι εμφανείς τουλάχιστον) σύμφωνα με τις ελβετικές τράπεζες βρίσκονται κυρίως εκεί και εκτιμώνται στα 213 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 17^ης Μαρτίου. Αγνοούμε βέβαια όπως όλος ο κόσμος, το ακριβές ύψος τους και επιπλέον τις προθέσεις των ελβετικών τραπεζών ως προς τα κεφάλαια αυτά. Αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό. Το θέμα μας είναι οι καταθέσεις των απλών ανθρώπων, των εργαζομένων στην Ελλάδα και το εισόδημα τους που είναι το μέσο της επιβίωσης τους και που βρίσκεται στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών. Ειδικότερα εκείνων που είχαν την κακή τύχη να βρίσκονται σήμερα στο έλεος (και δεν είναι υπερβολή) της Τράπεζας Πειραιώς.

Στην ιστοσελίδα «Αγώνας της Κρήτης» διαβάζουμε πως «Σύμφωνα με καταγγελία που έφτασε στην εφημερίδα μας, γυναίκα ρωσικής υπηκοότητας που ζει εδώ και 20 χρόνια στην Ελλάδα, είναι παντρεμένη με Έλληνα και έχει τρία παιδιά βρήκε τον λογαριασμό στην τράπεζά της μπλοκαρισμένο.

Όπως της είπαν στην τράπεζα ο λόγος που ο λογαριασμός της έχει μπλοκαριστεί είναι επειδή έχει ρωσική υπηκοότητα και η τράπεζα έθεσε σε εφαρμογή τον Κανονισμό ΕΕ 2022/328 “σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω ενεργειών της Ρωσίας που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στην Ουκρανία”. Ο κανονισμός όμως δεν περιέχει καμία πρόβλεψη για οριζόντια δέσμευση λογαριασμών Ρώσων πολιτών που ζουν στην Ελλάδα. Ο νόμος αφορά  τη «λίστα των ολιγαρχών» και μάλιστα καταθέσεις τάξης ανώτερης των 100.000 ευρώ.

 Οι καταγγελίες για το ίδιο θέμα είναι πολλές και απ’ όσες έχουμε μάθει μέχρι σήμερα τουλάχιστον, αφορούν όλες την Τράπεζα Πειραιώς. Την ίδια τράπεζα που διαφημίζει την παροχή διευκολύνσεων σε Ουκρανούς πολίτες που ζουν στην Ελλάδα. Και αναρωτιόμαστε: Από πότε οι εργαζόμενοι μετανάστες και μετανάστριες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα και αν θέλετε ακόμα περισσότερο, εκείνοι που είναι μόνιμα εγκατεστημένοι στη χώρα, αντιμετωπίζονται διαφορετικά και σύμφωνα με τη χώρα καταγωγής τους; Από πότε τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας (ρωσικής, ελληνικής, γερμανικής ή οποιασδήποτε προέλευσης) ταυτίζονται με την πραγματική μάχη για επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων; Τι είδους καταλογισμός "συλλογικής ευθύνης" είναι αυτός, από μία ή περισσότερες ενδεχομένως, τράπεζες;

Η κατάσταση είναι σοβαρή και εξόχως αντιδημοκρατική έως απάνθρωπη. Απαιτείται η άμεση απελευθέρωση των λογαριασμών των εργαζόμενων Ρώσων πολιτών που ζουν στην Ελλάδα γιατί γι’ αυτούς είναι θέμα επιβίωσης. Των ίδιων και των οικογενειών τους. Αντίθετα, για τους «ολιγάρχες» οι κυρώσεις είναι ανεφάρμοστες σε έναν κόσμο που ο κανόνας είναι το “Money talks” και καμία τράπεζα, ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν θα τους εμποδίσει να διαχειριστούν τα κεφάλαια τους όπως εκείνοι θέλουν. Άλλωστε αυτοί είναι που τρέφουν τις τράπεζες με τον κλεμμένο πλούτο της πλουσιότερης σε πόρους χώρας του κόσμου. Και όχι οι τράπεζες αυτούς.

                                 

Η παρούσα ανάρτηση βουτάει σε έναν παλιότερο, σκοτεινό κόσμο. Γυρνάει 50 χρόνια πίσω, όταν διωκόταν ο ελεύθερος λόγος από το καθεστώς και η τέχνη από εκκλησιαστικές και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις. Όταν βασίλευε το γελοίο (αλήθεια πότε έπαψε να βασιλεύει το γελοίο στη χώρα μας) και όταν το σκοτάδι είχε επιβάλλει ένα νομικό οπλοστάσιο για να διώκει την ελευθερία. Οι ελεύθεροι άνθρωποι άλλωστε, πάντα διώκονταν από το σκοτάδι των ερεβωδών εξουσιών.

Αναφερόμαστε στην δικαστική περιπέτεια του λογοτεχνικού περιοδικού ΤΡΑΜ της Θεσσαλονίκης, κατά την πρώτη περίοδο της έκδοσης του. Ένα περιοδικό που στήριξε ο Γιώργος Σαββίδης, καθηγητής της Φιλοσοφικής και διακεκριμένη μορφή των λογοτεχνικών και όχι μόνο, πραγμάτων της χώρας. Ένα περιοδικό που δημοσίευσε ανέκδοτα έργα του Σεφέρη, του Σαχτούρη, του Ελύτη. Αυτό το περιοδικό καταδίωξε και φυλάκισε την εκδοτική του ομάδα, η παραθρησκευτική και παρεκκλησιαστική «αδελφότητα θεολόγων η Ζωή» και ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας, μέσα στη Χούντα. Επρόκειτο για μία δίωξη τόσο αστήρικτη και τόσο σκοτεινή -όπως όλες οι διώξεις που έχουν στόχο την ελευθερία της έκφρασης.

 Δυστυχώς το φαινόμενο δεν έσβησε μαζί με την Χούντα. Επιβιώσεις του έφτασαν και στις μέρες μας και μάλιστα δείχνουν πως το ίδιο έκείνο σκοτάδι επανακάμπτει, με μεγαλύτερες αξιώσεις , πατώντας πάνω στην αδιαφορία ενός κόσμου που έχει ξεχάσει την αξία της τέχνης αλλά κυρίως έχει ξεχάσει την αξία της ελεύθερης έκφρασης.

 

Ένα λογοτεχνικό ΤΡΑΜ και οι περιπέτειες του

Τον Οκτώβριο του 1971 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Τραμ». Το τεύχος 1 περιείχε  κείμενα του Γ. Σεφέρη, του Χ.Λ. Μπόρχες και άλλων. Η εκδοτική ομάδα αποτελούταν από τη Μ. Καρδάκου, τον Π. Θεοδωρίδη, τον Δ. Καλοκύρη και τον Μ. Σουλιώτη. Τον Δεκέμβριο κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος, το οποίο περιείχε κείμενα του Ελύτη αλλά και άλλων λογοτεχνών, νεότερων ή παλαιότερων.

Δημιουργός του αξιόλογου και πρωτοποριακού λογοτεχνικού περιοδικού ήταν ο Δημήτρης Καλοκύρης μαζί με τους προαναφερθέντες συμφοιτητές του της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Συμμετείχαν και άλλοι νέοι τότε λογοτέχνες όπως οι  Πάνος Θεοδωρίδης, Μανόλης Ξεξάκης, Γιώργος Χουλιάρας. Είχε μάλιστα και την υποστήριξη του τότε καθηγητή τους στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ, Γιώργου Σαββίδη, ο οποίος –ως άνθρωπος μεγάλου κύρους- εξασφάλισε για το περιοδικό ανέκδοτες συνεργασίες  των Ελύτη, Καβάφη, Σαχτούρη, Σεφέρη .

Στο δεύτερο κιόλας χρόνο της έκδοσής του άρχισαν οι περιπέτειες. Το 1972, επί Χούντας, το έσυρε σε δίκη  ο τότε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας. Ο Λεωνίδας ήταν ο «ιεράρχης» που είπε σε επίσημη δοξολογία στην Αγία Σοφία: «αξιωθήκαμε να έχουμε δύο Δέσποινες :  την μία εν Ουρανοίς και την άλλη επί γης», δείχνοντας «αβρά» στην πρώτη σειρά των «ευσεβών επισήμων» την σύζυγο του δικτάτορα Παπαδοπούλου, τη γνωστή εκείνη την εποχή με το μικρό της, τη Δέσποινα.

Οι κατηγορίες με τις οποίες έγινε η παραπομπή σε δίκη από τον μητροπολίτη, ήταν ότι δημοσίευσε στο 3-4 τεύχος του δύο συνεργασίες: ένα ποίημα «Το σώμα» (του Ηλία Πετρόπουλου), και ένα πεζογράφημα με τίτλο «Το όνειρο» (του Θ. Λιβεριάδη). Ο χουντικός μητροπολίτης θεώρησε πως «προσβάλλουν καταφώρως την δημοσία αιδώ».

Ο Ηλίας Πετρόπουλος

Ο τότε νόμος περί τύπου της Χούντας προέβλεπε πως αν οι δημιουργοί κρίνονταν ένοχοι στο Πρωτοδικείο, οι εκδότες (οι υπεύθυνοι της έκδοσης κατά τον νόμο) θα οδηγούνταν στη φυλακή και μάλιστα με ποινή μη εξαγοράσιμη. Ο Ηλίας Πετρόπουλος αναμένοντας την καταδίκη του στο Πρωτοδικείο της Χούντας, έφυγε για το Παρίσι και έτσι δικάστηκε και καταδικάστηκε ερήμην. Όπως ήταν επίσης αναμενόμενο, η εκδοτική ομάδα (Μ. Καρδάκου και Δ. Καλοκύρης) οδηγήθηκαν στην φυλακή και το ΤΡΑΜ διέκοψε την έκδοση του.

Το 1976 ξανάνοιξε και η πορεία του κράτησε μέχρι το 1979, οπότε διέκοψε και πάλι, για διαφορετικούς λόγους. Η Τρίτη διαδρομή του περιοδικού άρχισε  το 1987 με επίβλεψη του Δ. Καλοκύρη αλλά με νέο εκδότη τον Γιώργο Κάτο. Σημαντική ήταν η βοήθεια για την τρίτη αυτή εκδοτική απόπειρα, από τον  «Όμιλο Δημητρέλη» (τις γνωστές σχολές σχεδίου, διακόσμησης και αρχιτεκτονικής εσωτερικών χώρων) και τον βιβλιοπώλη και εκδότη Μανόλη Μπαρμπουνάκη. Η έκδοση κράτησε μέχρι το 1991.

Το ΤΡΑΜ της τρίτης περιόδου είχε μεγάλη απήχηση στην πόλη και ιδιαίτερα στην φοιτητική κοινότητα του ΑΠΘ και όχι μόνο στην κοινότητα των φοιτητών της Φιλοσοφικής και του τότε κυλικείου της. Το περιοδικό είχε διάδοση και στο στέκι του Βιολογικού και στου Πολυτεχνείου, αλλά και γενικά σε όλους τους χώρους φοιτητικών μαζώξεων.

Ο Δημήτρης Καλοκύρης

Η δίκη του ΤΡΑΜ

Η δίκη του ΤΡΑΜ επί Χούντας, είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Τόσο στο ραδιόφωνο όσο και σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Όλων σχεδόν των εφημερίδων Θεσσαλονίκης και Αθήνας. Η σκληρή και πάντα ανόητη  «μητροπολιτική» λογοκρισία έδωσε αφορμή και βήμα  στους δημοσιογράφους και στους σχολιαστές να κάνουν τη δική τους. έμμεση και όσο μπορούσαν πιο ξεκάθαρη, αντίσταση προς την δικτατορία και τις  ελληνοχριστιανικές της παραισθήσεις που τις ονόμαζε «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη».  

Δημοσιεύματα υπήρξαν και στον ξένο τύπο, με ενημερωτικές πρωτοβουλίες γνωστών πνευματικών μας δημιουργών που ζούσαν διωγμένοι ή «αυτοεξόριστοι», λόγω Χούντας, στη Γαλλία, την Ιταλία και Γερμανία, όπως αναφέρει σε μεταγενέστερο δημοσίευμα του ο Δ. Καλοκύρης.

Οι «μάρτυρες»

Και μόνο τα πρόσωπα και οι ισχυρισμοί των μαρτύρων κατηγορίας  κατά τη δικονομική αντιπαράθεση, ενώπιον οποιουδήποτε δικαστηρίου θα σεβόταν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, θα αρκούσαν για να θέσουν υπό αμφισβήτηση τις κατηγορίες. Μάρτυρες κατηγορίας ήταν 2 ιερείς, ένας Διευθυντής δημοτικού Σχολείου, που συστεγαζόταν στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα του οικοδομικού τετραγώνου Αγ. Σοφίας – Μητροπόλεως - Πρ. Κορομηλά & Κούσκουρα, που λειτουργούσε  υπό την «αιγίδα» της ...Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης και ένας συμβολαιογράφος (που κατά ορισμένες-συγκεκριμένες μαρτυρίες που προσκόμισε η υπεράσπιση εμφανιζόταν και σαν ύποπτος συμπεριφοράς ...κίναιδου).  Όλοι ανήκαν στην αδελφότητα θεολόγων «Η Ζωή», οργάνωση που μαζί με το αποσχισμένο παρακλάδι της, τον «Σωτήρα» αποτελούσαν ό,τι πιο συντηρητικό, «μαύρο» και σκοταδιστικό έχει εμφανιστεί ποτέ στα εκκλησιαστικά χρονικά της χώρας.

Οι «μάρτυρες», μέλη της Ζωής, ήταν άμεσα εξαρτημένοι από τον Μητροπολίτη με πολλούς τρόπους. Από οικονομικούς μέχρι «οργανωτικούς» στην σκοταδιστική ομάδα τους. Η δε «Ζωή» είχε βραχίονες και μέσα στο δικαστικό σώμα, όπως και στον στρατό και την κυβέρνηση (και όχι μόνο τη χουντική, όπως αποδείχθηκε στα επόμενα χρόνια).

Από την άλλη πλευρά, οι μάρτυρες υπεράσπισης προέρχονταν από την αφρόκρεμα του πνευματικού κόσμου (καθηγητές Πανεπιστημίου, Φιλόλογοι, Τεχνοκριτικοί, ο Πρόεδρος της Εταιρίας Λογοτεχνών, ο επί χρόνια Διευθυντής του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης). «Εκεί άλλωστε στηρίχτηκε κυρίως και η υπερασπιστική «γραμμή» των δικηγόρων των κατηγορουμένων, συνοψισμένη επιγραμματικά με το κύρος και την εξαιρετικά σύντομη : 3΄ μόνο λεπτά (!) αγόρευση του καλύτερου ίσως-τότε, ποινικολόγου της Θεσσαλονίκης : Ιπποκράτη Ιορδάνογλου,» μας πληροφορεί ο Δ. Καλοκύρης από τον ιστότοπο του.

Αυτό που διευκόλυνε το Εφετείο να εκδώσει καταδικαστική απόφαση, ήταν η απόφαση του Ηλία Πετρόπουλου να εγκαταλείψει οριστικά την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Αποτέλεσμα ήταν να δικαστεί και να καταδικαστεί ερήμην. Ακολούθησε ως παρεπόμενο και η καταδίκη και φυλάκιση της εκδοτικής ομάδας.Στον ιστότοπο του λογοτέχνη Θ. Λιβεριάδη καθώς και σε εκείνον του Δ. Καλοκύρη μπορούν οι αναγνώστες να βρουν τις προσωπικές μαρτυρίες των διωχθέντων πρωταγωνιστών αυτής της παρωδίας δίκης. Παραθέτουμε τα διωχθέντα έργα για να σχηματίσει και ο αναγνώστης που μαθαίνει για τη δίκη από τις σελίδες της Attica Voice, γνώμη για το τι σημαίνει σκοταδισμός και τον παραλογισμό των διωκτών της τέχνης και κάθε  ελεύθερης έκφρασης. Σημειώνουμε εδώ πως, αν και πέρασαν 50 χρόνια από τη δίκη του περιοδικού ΤΡΑΜ, ο σκοταδισμός εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τη δικαιοσύνη για να επιβάλλει το «μαύρο» στη ζωή μας. Με άλλους τρόπους αλλά τόσο όμοιας θέσης και αντίληψης.

Θέμης Λιβεριάδης

 

 

 

Παραθέματα:

Το σώμα, περιοδικό Τραμ, τεύχος  3/4, Θεσσαλονίκη, 1972

[1]

Τι τα θέλετε· μία γυναίκα γυμνή είναι θλιβερόν θέαμα.

Δυστυχώς δεν παρεφρόνησα εισέτι.

Η τέχνη έχει τη δική της ηθική.

Η ομορφιά νομιμότης της φύσεως.

Μπρος στο γυμνό γυναίκειο σώμα τα μικρά παιδιά απορούν

και τρομάζουν οι τρυφεροί γνήσιοι άνδρες.

Ένα γυναικείο γυμνό κορμί υποβάλλει μία συζήτηση περί προσωπικότητος.

Σώμα γλυκύτατο ολέθριο περίβλημα.

Της ημέρας σώμα και του μεσονυκτίου· σώμα της παρηγοριάς.

Δεν είναι φρόνιμο να βλέπουν όλοι οι άνθρωποι γυμνές τις ωραίες·

μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί και τους μαραγαρίτας τοις χοίροις.

Έχω στημένον πόλεμο βαθιά μου.

Θέα σημαίνει ιδεατή κατοχή.

Η ζωή είναι βουβή είναι. Όνειρα απαιτώ.

Η θλίψη μου αποτελεί την ευτυχία μου.

Σώμα, εσύ 'σαι η ψυχή.

Ω, αοίδιμον αιδοίον· ω, σχισμή αμφίστομη με την αργυρή υγρασία.

 

[2]

 Δια του μίσους δεν λησμονούν μιαν αγάπη.

Το μίσος μοιραία έρχεται σαν επιβραύευση του έρωτος.

Είναι ηθικόν ό,τι μου αρέσει.

Η ηδονή περιορίζει τη ρήξη με τον εαυτό μου.

Γυναίκα σε ανάκλιντρο, ένα θηρίο ξαπλωμένο μοιάζει,

και η ρέμβη το θρέφει.

Κάθε πτώμα είναι άρνηση ενός σώματος.

Κυρία μου, κοίταξέ με στα μάτια κι άκου το επιτύμβιο που εζήτησες

    ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ

    Η ΩΡΑΙΑ ΕΚΕΙΝΗ

    ΠΟΥ ΠΙΑ ΕΦΥΓΕ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ

    ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΜΟΥ.

Όπου τελειώνει ο έρως αρχίζει η συγκατάβαση τελειώνει όπου.

Σήμερα η ερωτική πράξη θεωρείται άσκηση.

Η κάθε μέρα που σβήνει, η κάθε αυγή που έρχεται,

δυναμώνει την ασέβειά μου.

Τα άσχημα σώματα είναι χαρακτηριστικά.

Ας τεθεί, επιτέλους, και η γυναικεία ωραιότης υπό απαγόρευσιν.

Δια της ηδονής ο έρως απαλλάσσεται της θλίψεως.

Η συνουσία η κορύφωση του εγωϊσμού η.

Δεν γνωρίζω κάτι πιο μελαγχολικό από ένα ολόγυμνο γυναικείο σώμα.

Ω αιδοίον, ορφανών ωδείον, κέρας της Αμαλθείας,

θηκάρι μου, Σκύλλα και Χάρυβδη.

 

[3]

Όχι το σώμα σου, αλλά τα αισθήματά μου ανατέμνω.

Έκαστον σώμα κι ένας κωδίκελος.

Στέφανός σου το μίσος σου.

Μόνον ιστορίες θανάτων αφηγείται το σώμα.

Η ηδονή η ηχώ των ποτέ.

Σιωπάς εσύ· αλλά σε ανακαλύπτω.

Οι αληθινές μας στιγμές είναι οι στιγμές της μοναξιάς.

Καθώς τα λουλούδια, κάθε γυναικείο σώμα έχει το άρωμά του.

Ο θάνατος αποτελεί την μόνη αξιοπρεπή πράξη του σώματος.

Αγνοώ πού ανήκω πού.

Ο άνδρας με τη βέβηλη καρδιά δεν χαίρεται την ωραιότητα

του γυναικείου σώματος την ομορφιά.

Ηδονή χαμόγελο τελείας πράξεως.

Πλαγιασμένη, γυμνή, με το περιδέραιο των δακρύων του στα στήθια της

σκέφτεται πως η ωραιότης παρέχεται από την φύση σαν ελεημοσύνη.

Έσο επιεικής με τις παρορμήσεις του σώματος.

Είμαι ανεύθυνος για το κακό που πράττω.

Ελάχιστα πιστεύω στη διανοητικότητα των γυναικών.

 

[4]

Στον έρωτα όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι.

Ο έρως δεν είναι σκοπός.

Οι άνδρες παραμένουν πιστοί μόνον προς την εργασία.

Οι άνδρες θεωρούν το έρωτα αλληγορικό διάλειμμα.

Η λήθη ο ανήθικος αυτός μηχανισμός η λήθη.

Η ωραία νεκρή μάλλον είναι αδύνατο να νιώθει υπερηφάνια.

Και την πατρίδα λησμονώ μπρος σ' ένα γυμνό νεανικό γυναικείο σώμα.

Η παρουσία της γυναίκας επιβάλλει την περισυλλογή.

Ναι, είναι ένας μύθος η δήθεν πλήρωση που προσφέρει ο έρως.

Ονομάζουν ζήλεια την αμοιβή του ερωτευμένου προς τη σύνευνόν του.

Η φιλολογία στον καιρό μας διέβρωσε και την σεξουαλική πράξη.

Ο έρως δεν εζήτησε την έγκρισή μας.

Οι άνθρωποι της Ανατολής εκ παραδόσεως και επί χιλιετίες,

είχανε το αρτιότερο σύστημα ιδιοκτησίας γυναικείων σωμάτων.

Το σώμα της γυναίκας είναι ένα οπτικό φαινόμενο,

που ορμητικά τείνει να γίνει ένα γεγονός αφής.

Η συνουσία είναι πάλη. Μόνο στο σκοτάδι δεν φοβάμαι.

Ρόγχος η συνουσία.

Ω, ιερόν αιδοίον και αηδές, ω, φιδομάνα και φιδότρυπα και φιδοφωλιά·

ω, αντι-ωραίον αιδοίον, προπύλαια της πλήξεως·

ω, γλυκιά μου τιμωρία.

 

[5]

Οι άνδρες, ενώπιον μιας γυμνής γυναίκας, είναι περισσότερο

ντροπάλοί απ' όσον υποθέτετε.

Αγκαλιασέ με και πνίξε με, η αισχρότης το καύχημά μου.

Για το χατίρι της αγαπημένης γίνομαι Λερναία Ύδρα.

Η δραματικότης της ανθρώπινης ψυχής, ερίδεται στην υποχρεωτική

συγχώρηση που παρέχει ο καθείς εις εαυτόν για την ανηθικότητά του.

Μίσος έρως μαύρος.

Η ιδεώδης ερωτική πράξη με δάκρυα λήγει.

Στου φιλώ τα μάτια, γιατί κι εσυ νιώθεις ότι ο έρως

αποτελεί το απαράδεκτον λάθος της φύσεως.

Δύο εραστές δύο συνένοχοι δύο.

Όποιος επαφίεται στη μοίρα ζει στην αλήθεια.

Όμως και τα αισθήματα αποταμιεύονται.

Τώρα σ' αγαπώ, και τώρα νιώθω σα νάχω βγάλει φύλλα.

Με γιασεμιά στολίζω τις μουχλιασμένες σου μασχάλες.

( Είναι φορεύς συνειδήσεως ο ερωτευμένος; )

Κάτι το ζωώδες ενυπάρχει στην λατρεία της γυναικείας ομορφιάς.

Το κάλλος η φιλοδοξία της νεότητος.

Ω, αιδοίον, χοάνη του διαβόλου: ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη·

ω, αιδοιον, Μέκκα των λογισμών μου· ω, μακεδονικέ ουρανέ.

 

[6]

Εκπορεύεται από την αγάπη η μελαγχολία,

αλλά και συντρίβει την αγάπη η μελαγχολία.

Η ηδονή απωτάτη εκδίκηση του χρόνου.

Μισανθρώπους αποκαλούν τους φίλους της οικουμένης οι μισάνθρωποι.

Η γραμματική των φιλιών εξίσου απαραίτητη

με την γραμματική των λέξεων.

Κακή νίκη η των σωμάτων συνουσία.

Το μέλλον θα καταδείξει αν έρως σημαίνει εξαγρίωση

ηθών και αισθημάτων.

Αυτά και κάποια άλλα που με τρομάζουν και που δεν γράφονται,

σκέφτομαι σαν βλέπω γυμνές γυναίκες.

........................

Το όνειρο, του Θ. Λιβεριάδη μπορείτε να το βρείτε στην βιβλιοθήκη του greek-language.

Λόγω στενότητας χώρου δεν μπορούμε να το αναδημοσιεύσουμε

 

Πηγές και πηγές εικόνων: δημοσιεύματα  και αρχείο περιοδικού, όπως  οι αναφερόμενες με συνδέσμους  στο κείμενο ιστοσελίδες των Θ. Λιβεριάδη και Δ, Καλοκύρη

Κάθε μέσο που σέβεται τους αναγνώστες του και τον εαυτό του, οφείλει να προσφέρει εκτός από πληροφόρηση, ενημέρωση, ιδέες και γνώση και αυτό το «κάτι άλλο». Να προσφέρει δηλαδή και διασκέδαση.

Επειδή δεν κατέχουμε ακόμη τη γνώση για να προσφέρουμε ηλεκτρονικά σταυρόλεξα στους αναγνώστες μας –σταυρόλεξα που θα μπορούν να λύνουν με το πληκτρολόγιο τους- αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε ένα κουίζ. Έναν διαγωνισμό παρατηρητικότητας, γνώσης και διαίσθησης. Ένα κουίζ που θα είναι σχετικό με τον τόπο που εδρεύει η επιθεώρηση μας, η Attica Voice και θα απευθύνεται κυρίως στους συνδημότες μας, οι οποίοι γνωρίζουν τον τόπο μας. Ίσως μάλιστα ένα από τα φωτογραφικά κουίζ που ελπίζουμε πως θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε εφεξής συστηματικά, να γίνει αιτία και αφορμή να μάθουν τον τόπο μας κι άλλοι, από άλλα μέρη εκτός των γεωγραφικών ορίων του δήμου της Ραφήνας και ολίγον Πικερμίου.

Ξεκινάμε λοιπόν με το πρώτο φωτογραφικό κουίζ.

Δημοσιεύουμε λοιπόν 10 φωτογραφίες, αριθμημένες από το 1 έως το 10. Ζητάμε να βρείτε –όσοι είστε παρατηρητικοί και γνώστες του τόπου- ποιες φωτογραφίες απεικονίζουν εργοτάξιο και ποιες χωματερή.

Μην ανησυχείτε. Διαλέξαμε φωτογραφίες από ντόπια εργοτάξια, δηλαδή από έργα που εξελίσσονται στην περιοχή της Ραφήνας, του Πικερμίου ή χώρους – έδρες  εργοταξίων εργολάβων και κατασκευαστών της περιοχής.

Ο νικητής θα κερδίσει μία σπάνια, συλλεκτική συλλογή των «Ημερολογίων τρέλας» της Attica Voice με ειδική βιβλιοδεσία και με αφιέρωση από κάθε συντάκτη της επιθεώρησης μας.

Ο διαγωνισμός δεν είναι εύκολος, ούτε και για τους ίδιους τους συντάκτες της Attica Voice. Τα σωστά αποτελέσματα έχουν κατατεθεί σε κλειδωμένη ηλεκτρονική πλατφόρμα, η οποία θα ξεκλειδώσει ειδικά για τη σεμνή τελετή της ανάδειξης του νικητή, αν δεν την χακάρει κανένας επιτήδειος  και παθιασμένος για τη νίκη στο κουίζ μας.

Ακολουθούν οι αριθμημένες φωτογραφίες. Μπορείτε να απαντάτε είτε μέσω των σχολιών του site είτε με αποστολή e-mail στην διεύθυνση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με την ένδειξη στο θέμα του μηνύματος «Πόσο γνωρίζουμε τον τόπο μας;»

W1	W2
W3	W4
W5	W6
W7	W8
W9	W10

 

Καλή επιτυχία. Απαντήσεις θα γίνονται δεκτές μέχρι την 25η Μαρτίου που είναι και εθνική εορτή και εορτή της πατριδογνωσίας

Αναδημοσιεύουμε άρθρο της ΕΦΣΥΝ που αφορά στην αναμενόμενη μέχρι χθες (16/3) έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία ζητά λήψη μέτρων κατά της λογοκρισίας με εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης, όπως αυτή γίνεται με αντιδημοκρατικό τρόπο στις περιπτώσεις των Διώξεων SLAPP (στρατηγικές διώξεις κατά της συμμετοχής του κοινού). Υπενθυμίζουμε πως και η Attica Voice, όπως και το ιστολόγιο Δασαμάρι SOS  ανήκoυν στα θύματα των διώξεων τέτοιου τύπου και μάλιστα η περίπτωση μας έχει και την απαράδεκτη για την ΕΣΗΕΑ ιδιότητα, του ότι διώκτες της φέρονται να είναι μέσα ενημέρωσης

 

Σήμερα η παρουσίαση της έκθεσης της Κομισιόν για τις αγωγές κατά δημοσιογράφων (SLAPP)

Μια νέα έκθεση που θα δημοσιευθεί σήμερα θα ζητήσει τη λήψη μέτρων για την ανάσχεση της αύξησης των SLAPPs, δηλαδή των στρατηγικών αγωγών κατά της δημόσιας συμμετοχής. Πρόκειται για αγωγές που ασκούνται από ισχυρούς φορείς κατά δημοσιογράφων, ΜΚΟ ή άλλων φορέων με σκοπό να φιμώσουν τους επικριτές και να καταπνίξουν τη δημόσια έρευνα. Η έκθεση της οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα Article 19 επισημαίνει ευρωπαϊκές χώρες όπου οι καταχρηστικές δίκες αποτελούν ιδιαίτερο πρόβλημα, όπως η Πολωνία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Κροατία και η Ιρλανδία.

Μιλώντας στο POLITICO, η Σάρα Κλαρκ του Article 19 δήλωσε ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται κατακόρυφη αύξηση των SLAPPs, σημειώνοντας ότι 47 υποθέσεις ήταν ανοικτές κατά της Μαλτέζας δημοσιογράφου Δάφνης Καρουάνα Γκαλιζία όταν δολοφονήθηκε. "Η απλή απειλή της δικαστικής διαδικασίας μπορεί να είναι αρκετή για να τρομάξει έναν δημοσιογράφο ή έναν ακτιβιστή ώστε να αποσύρει μια κρίσιμη αναφορά, γεγονός που μπορεί να επηρεάσει σοβαρά τη διαφάνεια και τη λογοδοσία", δήλωσε η Clarke.

H Κλαρκ δήλωσε ότι η Επιτροπή θα πρέπει να λάβει μέτρα για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: Η Επίτροπος Βέρα Γιούροβα, η οποία θα μιλήσει στη σημερινή παρουσίαση της έκθεσης, θα υποβάλει νέες προτάσεις στα τέλη Απριλίου. Ωστόσο, το άρθρο 19 αναφέρει ότι μπορούν να γίνουν περισσότερα, ιδίως σε εθνικό επίπεδο. Μεταξύ των αιτημάτων: έγκαιρη απόρριψη των υποθέσεων, τιμωρητικά μέτρα για τους ενάγοντες που υποβάλλουν επανειλημμένα αγωγές και αποποινικοποίηση της δυσφήμισης σε χώρες όπου αποτελεί ποινικό αδίκημα.

 

πηγή

Χθες το βράδυ 16/3/2022, παρακολουθήσαμε τη διαδικτυακή προβολή του ντοκιμαντέρ της Νέλλης Ψαρρού και του Ιωάννη Λαζάρου ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ (http://www.tosxedio.com). Το ντοκιμαντέρ καταγράφει το πως κάηκε η βόρεια Εύβοια τον Αύγουστο του 2021, από τις άμεσες μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν και πάλεψαν μόνοι τους με την καταστρεπτικότερη δασική πυρκαγιά που έχει βιώσει ποτέ η Ελλάδα.

Η πυρκαγιά που κατέκαψε το μεγάλο δάσος της βόρειας Εύβοιας έκαψε και το μέλλον του τόπου και σύμφωνα με τις μαρτυρίες που καταγράφηκαν από τον φακό των ερευνητών, όλα συντείνουν στο ότι επρόκειτο για πολιτική απόφαση. Απόφαση αλλαγής του χαρακτήρα του κάποτε πανέμορφου τόπου. Μία βίαια αλλαγή προς ασύμβατες με κάθε έννοια πολιτισμού χρήσεις, ξένες προς τον άνθρωπο και την κοινωνία.

Στην Βόρεια Εύβοια το 2021 αποδείχθηκε –από τις μαρτυρίες όσων έζησαν την καταστροφή- πως δεν υπήρχε βούληση για κατάσβεση. Αντίθετα, οι επίσημες υπηρεσίες και η κεντρική διοίκηση έκαναν  ό,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν και τις τελευταίες προσπάθειες των κατοίκων να σώσουν τον τόπο τους. Ήταν ένας ασύμμετρος αγώνας που από τη μία είχε τους κατοίκους -παραδασόβιοι πληθυσμοί και έμπειροι δασεργάτες οι περισσότεροι-  και από την άλλη είχε τη φωτιά και το επίσημο κράτος που είχε συμμαχήσει μαζί της ,για να αποτελειώσουν μαζί  τον τόπο. Υψηλόβαθμοι πυροσβέστες και αστυνομικοί προφασίζονταν γελοιότητες για την αδράνεια τους, έδιωχναν και απειλούσαν με μηνύσεις και διώξεις όσους αγωνίζονταν να σώσουν τον τόπο τους. Υπάρχει άραγε πιο κυνική, πιο ωμή απόδειξη του φρικαλέου σχεδιασμού των «αχρήστων»;

Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Μητσοτάκη, με επικεφαλής  στελέχη τους Χαρδαλιά και Χρυσοχοΐδη, έχοντας ήδη εκμεταλλευτεί με φρικαλέο τρόπο την καταστροφή που βρήκαν έτοιμη στο Μάτι, είχαν διαπιστώσει πόσο εύκολο είναι να αλώσουν έναν πληγωμένο τόπο, για να εφαρμόσουν τα αγαπημένα τους «αναπτυξιακά μοντέλα». Να εγκαταστήσουν τις «οικονομικές δραστηριότητες» των ομοϊδεατών τους,  που προκρίνουν τη ληστρική εκμετάλλευση κάθε τόπου. Εκμετάλλευση που ο καλλιεργημένος τρόμος την είχε απαλλάξει από το Σύνταγμα και τις διατάξεις του, που δεν παύουν οι χυδαίοι να τις αποκαλούν «στρεβλώσεις» και «εμμονές».

Το ντοκιμαντέρ της Νέλλης Ψαρρού και του Ιωάννη Λαζάρου δεν καταγράφει απλά την πραγματικότητα. Είναι η πραγματικότητα. Περιέχει τη βιωμένη αλήθεια και τη μαρτυρία της από αυτούς που την υπέστησαν και που η ζωή του άλλαξε για πάντα. Δεν είναι η «αλήθεια» των πετσωμένων μέσων ούτε η πρόστυχη, γλοιώδης «αλήθεια» των εικονικών  «αποζημιώσεων».

Στις σελίδες της Attica Voice είχαμε κοινοποιήσει την έναρξη των διαδικτυακών προβολών στις 10/3. Τώρα, έχοντας παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ σας προτρέπουμε να το δείτε σε μία από τις επόμενες προβολές στις 20,23,27 και 30 Μαρτίου, του πρώτου μέρους, που αποτελεί την καταγραφή του πώς κάηκε όλη η Βόρεια Εύβοια στις φωτιές του Αυγούστου του 2021. Σας προτρέπουμε να δείτε μαζί μας τον Απρίλιο, το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ που αφορά το «Γιατί» κάηκε η Βόρεια Εύβοια, με ανάλυση των σχεδίων για την περιοχή αλλά και την προετοιμασία από την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και εταιρικούς ομίλους.

Επίσης, στο τέλος κάθε διαδικτυακής προβολής ακολουθεί συζήτηση μέσω zoom, η οποία προσφέρει ακόμα περισσότερα εργαλεία για την εκτίμηση από τον καθένα μας του τι συνέβη πραγματικά τον Αύγουστο του 2021 και όχι μόνο στην βόρεια Εύβοια με τα σχεδόν 500.000 καμένα στρέμματα δάσους αλλά και στο υπόλοιπο 1.000.000 καμένης χώρας που συμπληρώνει τον μακάβριο απολογισμό των πεπραγμένων του μαύρου 2021.

Δίνουμε και πάλι τους συνδέσμους για την διαδικτυακή προβολή και για τη συζήτηση που την ακολουθεί,

Στο You Tube: https://www.youtube.com/channel/UCncOPU8x6_AoFNbgO0mGxgQ

Στο ΖΟΟΜ (όπου και η συζήτηση): https://zoom.us/j/5154332348

 

Προς whataboutists:

Η πυρκαγιά της Βόρειας Εύβοιας το 2021 δεν μπορεί με κανέναν τρόπο  να συγκριθεί με την πυρκαγιά στο Μάτι το 2018. Η πυρκαγιά στο Μάτι ξεκίνησε ως δασική πυρκαγιά και εξελίχθηκε σε μικτή (δασική και αστική). Δεν κατέκαψε παραγωγικά και πυκνά δάση, αλλά υποβαθμισμένα περιαστικά δάση και δασικές εκτάσεις. Κατέκαψε σπίτια και οικισμούς δίνοντας έτσι την αφορμή για πολεοδόμηση της επίσημα αδόμητης περιοχής της ανατολικής Αττικής. Με 102 ανθρώπινα θύματα της  ανικανότητας, που έγιναν ευκαιρία ενός φρικτού χρησιμοθηρικού σχεδιασμού «για τους λίγους»  . Στο Μάτι έδρασαν  αδράνησαν υπηρεσίες που αποδείχθηκαν ανίκανες να αντιμετωπίσουν την καταστροφή. Ανίκανες στον συντονισμό και την πρόληψη ενός φαινομένου που εξελισσόταν στην καρδιά του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Αν υπάρχει συγκρίσιμη πυρκαγιά για την καταστροφή του 2021, αυτή είναι η πυρκαγιά στην Λίμνη Ευβοίας το 2016 ή εκείνη του 1997 στο Πήλι. Η πυρκαγιά του 1977 στη Λίμνη θα μπορούσε επίσης να συγκριθεί, αν θα μπορούσε να συγκριθεί και ο εξοπλισμός των υπηρεσιών μεταξύ 1977 και 2021, πράγμα που είναι εντελώς αδύνατο. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι εντελώς ανόητο να συγκρίνονται μεταξύ τους δύο καταστροφές. Μέτρο στον πόνο δεν υπάρχει. Στο ντοκιμαντέρ, οι κάτοικοι που βίωσαν όλες τις παραπάνω πυρκαγιές, αναφέρονται και κάνουν τις σχετικές συγκρίσεις. Συγκρίσεις που δεν θα μάθετε ποτέ από τα πετσωμένα μέσα και τα ψέματα που πουλάνε για «ειδήσεις».

Εκεί που υπάρχει ο μόνος συσχετισμός με την πυρκαγιά του ανατολικού Πεντελικού  είναι η ξεκάθαρα πολιτική απόφαση του να αφεθεί η Βόρεια Εύβοια στη μοίρα της «για να μην έχει η πιο άχρηστη κυβέρνηση που έχει περάσει από τον τόπο νεκρούς». Μία κυβέρνηση που οι υπηρεσίες της ήταν εντελώς ανίκανες αλλά και όπου λειτούργησαν, λειτούργησαν υπέρ της φωτιάς.

Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, άρθρο της Μ. Λιλιοπούλου με τίτλο  «ΣτΕ: Κίνδυνος να “σκαλώσει” η ρύθμιση για τους δασωμένους αγρούς». Αντικείμενο του άρθρου δεν είναι η διαπίστωση της ανάγκης θέσπισης αυστηρών διατάξεων για την αποφυγή μεταβολής χρήσης εκτάσεων που έχουν δασωθεί ή έχουν ενσωματωθεί σε κάποια δασική οργανική ενότητα, αλλά το συνταγματικό κώλυμα για τη θεσμοθέτηση μίας πολύ επικίνδυνης ρύθμισης. Επικίνδυνης για τη χώρα και το μέλλον της.

ΣτΕ: Κίνδυνος να «σκαλώσει» η ρύθμιση για τους δασωμένους αγρούς

Της Μαρίας Λιλιοπούλου

Στα όρια της συνταγματικότητας με μεγάλο κίνδυνο να καταπέσει στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), όπως έχει γίνει με σειρά αντίστοιχων ρυθμίσεων στο παρελθόν, βρίσκονται οι ρυθμίσεις του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για τους δασωθέντες αγρούς, σύμφωνα με τους δασολόγους.

Αυτό επεσήμανε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΕΔΔΥ), Νικήτας Φραγκισκάκης μιλώντας σήμερα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, η οποία εξετάζει το νομοσχέδιο κρούοντας παράλληλα τον κώδωνα του κινδύνου για επικείμενες εκχερσώσεις, οι οποίες θα οδηγήσουν σε μεγάλη αποδάσωση της χώρας σε μια εποχή μάλιστα που οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης είναι παραπάνω από ορατές.

«Βάσει των προτεινόμενων ρυθμίσεων, θα δίνονται δημόσιες εκτάσεις σε ιδιώτες με μόνο στοιχείο μία δήλωση του Ε9 ή ένορκες βεβαιώσεις ή άλλα συμβολαιογραφικά έγγραφα χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας που να έχουν μεταγραφεί πριν 1946, όπως οριζόταν μέχρι τώρα. Ουσιαστικά μπορεί να γίνει αλλαγή χρήσης ενός πευκοδάσους και σε εκτάσεις άνω των 5 στρεμμάτων θα μπορούν να προχωρήσουν γεωργικές εκμεταλλεύσεις με όρους ασαφείς. Είναι μια παράμετρος, με την οποία επιτρέπουμε να γίνονται οι εκχερσώσεις των δασών. Αυτό είναι προβληματικό, θα δημιουργήσει παρερμηνείες και στην ουσία θα έχουμε μια αποδάσωση των δασών της Ελλάδος», σημείωσε ο κ. Φραγκισκάκης.

Υπενθυμίζεται ότι όπως αναλυτικά έγραψε το «ethnos.gr», το Ελληνικό Δημόσιο δε θα μπορεί να προβάλει δικαιώματα κυριότητας σε εκτάσεις που εμφανίζονται στις αεροφωτογραφίες του 1945, ή, εφόσον αυτές δεν είναι ευκρινείς, του 1960, με αγροτική μορφή που δασώθηκαν μεταγενέστερα, ανεξάρτητα από τη μορφή που απέκτησαν αργότερα, επί των οποίων το Δημόσιο δεν θεμελιώνει δικαιώματα κυριότητας βάσει τίτλου. Επιπλέον, πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής που έχουν εκδοθεί για τις ανωτέρω εκτάσεις ανακαλούνται ακόμη και αν τελεσιδίκησαν δικαστικά.

Η αλλαγή χρήσης μάλιστα εφόσον πρόκειται για δασική έκταση και όχι δάσος θα γίνεται απλά και γι΄αυτήν θα αρκεί ακόμα και η κατάθεση του εντύπου Ε9.

«Η ρύθμιση θα δημιουργήσει παρερμηνείς και θα έχουμε έντονη αποδάσωση της Ελλάδας. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο», σημείωσε ο πρόεδρος της ΠΕΔΔΥ και εξήγησε: «Με την ανάρτηση του 51% των δασικών χαρτών, είδαμε ότι έκταση 5,5% αφορούσε δασωμένους αγρούς. Αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 3,5 εκατομμύρια στρέμματα. Η ανάρτηση του συνόλου των δασικών χαρτών αναμένεται να διπλασιάσει αυτήν την έκταση φτάνοντάς την τουλάχιστον στα 6,5 εκατομμύρια, τα οποία κινδυνεύουν να αλλάξουν χρήση».

Πράγματι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του υπουργείου Περιβάλλοντος, η συνολική έκταση των δασωθέντων αγρών ανέρχεται σε περίπου 6,7 εκατομμύρια στρέμματα σε όλη την επικράτεια με περιοχές όπως η Λευκάδα να έχουν ποσοστά ρεκόρ της τάξης του 15% της συνολικής έκτασης του νησιού.

Ο κ. Φραγκισκάκης αναφέρθηκε μάλιστα και στο παράδοξο της προσπάθειας δάσωσης έκτασης 500.000 στρεμμάτων βάσει του Εθνικού Σχεδίου Αναδάσωσης, την ώρα που παράλληλα θα «τρέχει» αποδάσωση σχεδόν 7 εκ. στρεμμάτων: «Μια μεγάλη αντίφαση σε μια εποχή που η κλιματική αλλαγή μας έχει χτυπήσει την πόρτα», τόνισε ζητώντας να αποσυρθεί η εν λόγω διάταξη για περαιτέρω επεξεργασία σύμφωνα με τις συνταγματικές επιταγές.

Κι αυτό διότι – όπως προσέθεσε – η διάταξη είναι προβληματική σε δύο επίπεδα. Κινείται στο όριο της συνταγματικότητας, διότι κάνει αλλαγή της χρήσης των δασών σε αγροτικές εκτάσεις, χωρίς να υπάρχει μια πλήρης τεκμηρίωση ότι έτσι εξυπηρετείται το εθνικό συμφέρον».

Στο σημείο αυτό υπενθύμισε ότι στο παρελθόν γι΄αυτόν το λόγο είχε καταπέσει σειρά αντίστοιχων διατάξεων και συγκεκριμένα, «από το 1979 με το άρθρο 67 του 998, με το άρθρο 12 του 3208/2003, το 2014, πάλι, προσπάθεια αλλαγής, το 2017 και φτάσαμε σήμερα. Θυμίζω ότι όλες αυτές οι προσπάθειες προσέκρουσαν στο σύνταγμα και κατέπεφταν στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Πρόσφατη είναι το 2010 η αποφάση του ΣτΕ που αφορούσε το άρθρο 12, το οποίο είναι το ίδιο με το υπό συζήτηση άρθρο 80, το οποίο κατέπεσε λόγω αντισυνταγματικότητας στο ΣτΕ».

πηγή