Που δεν ζει μέσα στο περιβάλλον αλλά το μεταχειρίζεται και το καταναλώνει. Όταν έρχεται η αντίδραση από τη φύση (φυσικό φαινόμενο μαθαίναμε πως είναι η αντίδραση στην επίδραση), ο δεσπότης άνθρωπος μπαίνει σε θέση άμυνας. Και όπως είδαμε με την τελευταία πανδημία (όπως πάλι τα ίδια φερέφωνα μας ενημέρωσαν) η ανθρώπινη δραστηριότητα σταμάτησε ή μειώθηκε, για λίγες εβδομάδες. Αυτό χαρακτηρίστηκε «μη κανονικότητα».

Την ίδια ώρα που ο δεσπότης άνθρωπος βιώνει την μη-κανονικότητα της ύφεσης,  η φύση άρχισε να επαναφέρει την φυσική τάξη πραγμάτων, που ουδεμία σχέση έχει με την ανθρώπινη. Όσο όμως απλωνόταν η φυσική τάξη των πραγμάτων, η ανθρώπινη υποχωρούσε περαιτέρω.

Από τη μία καθάριζε η ατμόσφαιρα και από ην άλλη «έπεφταν» οι τιμές του πετρελαίου

Από τη μία ο ήλιος έλαμπε και πάλι σε περιοχές που η ρύπανση τις είχε καταστήσει αβίωτες και από την άλλη «έπεφταν» τα χρηματιστήρια

Από τη μία μειωνόταν ο παγκόσμιος θόρυβος και από την άλλη μειωνόταν η βιομηχανική παραγωγή

Από τη μία ο πλανήτης ανάσαινε και από την άλλη ο άνθρωπος ασφυκτιούσε πίσω από μία μάσκα και το  οικονομικό χάος που έβλεπε να έρχεται.

Από τη μία το οικονομικό χάος που έρχεται έκανε τους εργαζόμενους να φοβούνται για το μέλλον τους και τ μέλλον των παιδιών τους και από την άλλη οι «επενδυτές»  έτριβαν τα χέρια τους βλέποντας την ευκαιρία. Την ευκαιρία του κάθε «επενδυτή». Να αγοράσει φτηνά και να πουλήσει ακριβά. Να επενδύσει στην ένδεια και την ανάγκη των πολλών για να θησαυρίσουν οι ελάχιστοι.

Αυτή την «εικόνα» έδινε πίσω από τις γραμμές του, το πανό της Συνέλευσης για την Υπεράσπιση των Βουνών. Μία καθημαγμένη οικονομικά  χώρα, δέσμια του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, να ξεπουλάει το σώμα της. Τα βουνά της, τα ποτάμια της, τις θάλασσες και τους ανθρώπους της. Να τα βγάζει στο σφυρί. Μέχρι σήμερα η νομοθεσία, παρά τις ποικίλες δικολαβικές λαθροχειρίες, προστάτευε την χώρα και τους ανθρώπους από αυτή την κανονικότητα» του καπιταλισμού. Αυτή η νομοθεσία έπρεπε να αλωθεί πρώτη, έστω και εν μέσω πανδημίας. Αυτός ήταν και ο λόγος που ένα ασπόνδυλο με υπουργικό οφίκιο επιφορτίστηκε το άγριο και απάνθρωπο έργο, το οποίο έπρεπε να εκτελέσει άμεσα με 13 τουλάχιστον υποχείρια με ειδική εντολή και υπεσχημένη αμοιβή.

Όσο ζούσαμε την παύση και την «συμπίεση του ελατηρίου της οικονομίας» την καταστροφή κεφαλαίων και της οικονομίας, οι «επενδυτές» ετοιμάζονταν για το μεγάλο ντου στα τελευταία μέρη στα οποία η φύση ακόμα ανασαίνει. Τα θέλουν και αυτά, αφού στον καπιταλισμό ποτέ και τίποτα δεν αρκεί, δεν φτάνει.

Ακόμα δεν έχει ψηφιστεί τίποτα. Αν όμως αυτό γίνει και περάσει και από την «τελευταία πύλη» που είναι το Συμβούλιο της Επικρατείας, η ορμή που θα έχουν οι βιαστές της Φύσης θα είναι άνευ προηγουμένου.

πηγή JoDi Graphics

Ας ευχηθούμε και ας προσπαθήσουμε να μη περάσει το έκτρωμα που αποκαλείται «Εκσυγχρονισμός Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας» γιατί το έργο της υπεράσπισης της φύσης μετά θα είναι πια επιτακτική ανάγκη και η προσπάθεια θα πρέπει να αντέξει ένα πολεμικό πια κλίμα.