Το ντοκιμαντέρ, στο οποίο εκτελεστικός παραγωγός ήταν ο ίδιος ο Michael Moore, δόθηκε στη δημοσιότητα την  παραμονή της φετινής επετείου της Ημέρας της Γης. Το έδωσε στη δημοσιότητα ο ίδιος ο παραγωγός.  Τo «Planet of the Humans» είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jeff Gibbs, του εδώ και χρόνια συνεργάτη του Moore.

Το ντοκιμαντέρ –που «κατέβηκε» προσωρινά από την πλατφόρμα του YouTube για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων-  κατηγορήθηκε από πολλούς ότι περνάει το λάθος μήνυμα και πως η αρνητική στάση που κράτησαν σκηνοθέτης και παραγωγοί απέναντι στην «πράσινη ανάπτυξη» αποτελεί ξεκάθαρη στήριξη στον Ντόναλντ Τράμπ.

Η κριτική που δέχτηκε η ταινία αλλά και η  σχετική συζήτηση δεν επικεντρώθηκαν στην αμφισβήτηση του κινηματογραφικού είδους, αλλά στην επικριτική στάση που κρατάνε οι Τζεφ Γκιμπς (σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή) και Μάικλ Μουρ (παραγωγή) απέναντι στα περιβαλλοντικά σχέδια των αμερικανικών πολυεθνικών, η οποία χαρακτηρίζεται από έλλειψη στοιχείων. Πόσα στοιχεία όμως χρειάζονται για να αποδείξει κανείς πως οι αμερικάνικες πολυεθνικές κινούνται με μόνο στόχο το οικονομικό όφελος και πως ακόμα και στην προωθούμενη «πράσινη ανάπτυξη» αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο το ουσιαστικό και όχι το επίθετο (το «πράσινη»)

Αρχικά, πρέπει να τονιστεί πως το ντοκιμαντέρ, σε κανένα σημείο, δεν εκφράζει υποστηρικτικές για τον Ντόναλντ Τραμπ απόψεις. Ένα παράδειγμα είναι πως, ήδη από τα πρώτα λεπτά, ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει ελπιδοφόρα την περιβαλλοντική νομοθεσία του Ομπάμα. Η δημιουργική ομάδα τάσσεται, εξαρχής, υπέρ της πράσινης ανάπτυξης. Στην πορεία, όμως, αντιτίθεται στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, χρησιμοποιώντας παραδείγματα όπως το πόσο ρεύμα χρειάζεται για να κατασκευαστεί μία ανεμογεννήτρια. Αναφέρεται στις αρνητικές επιπτώσεις της παραγωγής βιομάζας στο Μεξικό και τη Βραζιλία, ενώ ως κυριότερη αιτία καταστροφής του περιβάλλοντος καταδεικνύεται ο υπερπληθυσμός.

Οι απόψεις και οι πλευρές που αναδεικνύει ο Πλανήτης των ανθρώπων (Planet of the Humans) είναι αρκετά ριζοσπαστικές για τα δεδομένα της αμερικανικής κινηματογραφικής κοινότητας και στη διάρκειά του αναφέρονται θέσεις και αιτήματα που δεν απέχουν πολύ από εκείνα των περιβαλλοντικών κινημάτων ανά τον κόσμο.  Ακόμη, η έντονη κριτική που ασκεί στις πολυεθνικές δεν στερείται βάσης, αφού δραστηριοποιούνται με γνώμονα το κέρδος και όχι κάποια υποτιθέμενη περιβαλλοντική τους ανησυχία. Ωστόσο, καμία από τις θέσεις που εκφράζονται κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ δεν στηρίζεται σε επιστημονικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα, τα γραφήματα που χρησιμοποιούνται είναι ελάχιστα και δεν χρησιμεύουν ως αποδεικτικά των θέσεων που υποστηρίζονται. Επιπλέον δεν παρατίθενται ούτε έρευνες πάνω στις επιπτώσεις που έχουν οι επιχειρηματικές επεμβάσεις στο περιβάλλον.

Το σημαντικότερο πολιτικό σφάλμα είναι η έλλειψη κριτικής στις κυβερνήσεις που ανοίγουν τον δρόμο στις πολυεθνικές για να σχεδιάσουν τα περιβαλλοντικά εκτρώματα. Παραδείγματος χάριν, οι δημιουργοί αφήνουν να εννοηθεί πως για το ζήτημα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας οι πολυεθνικές έχουν κοροϊδέψει την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ενώ στην έρευνά τους για τη βιομάζα στη Βραζιλία και την αποψίλωση του Αμαζονίου, δεν ασκούν καμία κριτική στον ακροδεξιό Μπολσονάρου — που είναι κύριος υπαίτιος για χιλιάδες αποψιλωμένα στρέμματα γης στο δάσος.

Σίγουρα δεν είναι μία ξεκάθαρα πολιτική ταινία, αν και το αντικείμενο της είναι εξόχως πολιτικό. Αυτό την κάνει να μοιάζει με συρραφή και παρουσίαση ακραίων σεναρίων συνομωσίας. Πόσο συρραφή σεναρίων μπορεί να είναι όμως, όταν διαπιστώνουμε πια καθημερινά πως η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού την φαντασία;

Και σε σενάρια και σε εικόνες

Αξίζει να το παρακολουθήσετε και όχι απλά από περιέργεια ή από εμμονή με τις θεωρίες συνωμοσίας, γιατί δεν είναι ούτε περίεργο, ούτε προϊόν συνωμοσιολόγων