Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Στο δεύτερο τμήμα της σύνοψης του εκλογικού τοπίου και των πρωταγωνιστών του, στον δήμο της καρδιάς μας* ασχολούμαστε με τους παλαιούς. Αυτούς που χαρακτηρίζονται ως «πρώην» εδώ και αρκετό καιρό, όχι όπως ο πρώην της προηγούμενης ανάρτησης που είναι όμως απλά στην εξώπορτα του δημοτικού μεγάρου, αλλά κυρίως στην εξώπορτα των συνειδήσεων και των προτιμήσεων των πολιτών.
Τέλος πάντων, η σύνοψη του εκλογικού τοπίου της Ραφήνας δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παρουσίαση υποψηφίων ή συνδυασμών, κάτι που αποτελεί αντικείμενο του εξειδικευμένου συνεργάτη της Attica Voice, ο οποίος εντάχθηκε πρόσφατα στο επιτελείο των συντακτών της.
Ας παραλάβουμε λοιπόν το νήμα από τους απερχόμενους της προηγούμενης σχετικής ανάρτησης και ας πάμε στους παλαιού. Τους «Τέως» με αυτό το τέως να μετρά τουλάχιστον 2 χρόνια.
Ο πολύ παλιός
Κάποτε ήταν τρεις γιατροί, δημοτικοί σύμβουλοι που την ομάδα τους την έλεγαν «Δημοτική Αλλαγή». Όπως θα λέγαμε και «Δημοτικό Σχολείο» χωρίς να μπορούμε να αποφύγουμε στην περίπτωση μας την ταυτοσημία των λέξεων.
Στα βάθη της Ιστορίας χάνεται η διαδρομή τους. Λένε μάλιστα πως κάποτε ο αρχηγός των τριών γιατρών ήταν και δήμαρχος. Το ερευνάμε ακόμα, αλλά μία μαρμάρινη επιτοίχια πλάκα σε σχολείο της Ακρόπολης της Παλαιοντολογίας και που βρέθηκε στις ανασκαφές του Πικερμίου, τον εμφανίζει ως τον δήμαρχο που εγκαινίασε το κτήριο. Η υπόθεση ερευνάται ακόμα, αλλά τον κατατάσσουμε ήδη στους παλαιούς και μάλιστα στους παλαιότερους αυτών.
Σήμερα, ο κύκλος των χαμένων γιατρών έκλεισε αφού όπως λέει και το τραγούδι, άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη. Ο ένας έκατσε σπίτι του αξιοπρεπώς και ο άλλος υπέκυψε στον αιώνιο έρωτα του για την εξουσία, πιάνοντας στασίδι «παρά τω δημάρχω».
Εκτός από την παράταξη του πρόσφατου πρώην, που αν και είχε ήδη έναν γιατρό, ήθελε και δεύτερο αφού νοσούσε βαρέως, γιατρό ήθελε και η πρώην παράταξη των τριών γιατρών αφού από τους τρεις έμεινε ένας και αυτός ήταν πολύ απασχολημένος με τις εκλογές για να προλάβει να θεραπεύσει την ομάδα του.
Στο τέλος αποφάσισε πως δεν χρειάζεται γιατρούς, αφού και ο άλλος που του πήρε τον γιατρό «βαρύ χαρτί», δεν τον έβλεπε να περπατά καλύτερα. Έτσι αποφάσισε πως χρειάζεται δημοσιογράφους. Άρχισε λοιπόν να φτιάχνει το δικό του ενημερωτικό πλην όμως και δημοτικό σχήμα.
Του ευχόμαστε καλή επιτυχία και σύντομα με ένα βραβείο Βότση και γιατί όχι και Πούλιτζερ.
Ο λιγότερο παλιός, αλλά παλιός
Αν και νεότερος από τον πιο παλιό, διαθέτει σεβάσμια μορφή και τρόπους που τον κατατάσσουν στις μοναστικές μορφές της βυζαντινής εικονογραφίας ή της πρώιμης Φλαμανδικής σχολής, που ακολούθησε τη μοναστική αναμόρφωση του 14ου αιώνα.
Σίγουρα ένας μειλίχιος άνθρωπος, ευγενής που όμως όπως όλοι οι καλοπροαίρετοι και ευγενείς κάνουν τις χειρότερες επιλογές και πέφτουν στις χειρότερες παγίδες, οδηγώντας τους εαυτούς τους, αλλά και κοινωνίες ολόκληρες, στον αφανισμό ή τουλάχιστον σε περιπέτειες.
Βαν ντερ Χους 1480 – πορτρέτο (υποψηφίου)
Αυτή η μορφή της μεσαιωνικής τέχνης υπήρξε δήμαρχος που όμως αποχώρησε για να ενθρονίσει αυτόν που είναι ο σημερινός πρώην. Ο απερχόμενος του πρώτου μέρους της ανάρτησης Φορτώθηκε έτσι την ευθύνη μίας προαναγγελθείσας αποτυχίας.
Μεσαίωνας φίλοι μας
*Βλ. προηγούμενη ανάρτηση
Σιγουρευτείτε πως έχετε εισάγει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες με το σύμβολο (*). Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com