Οι αμερικανικές εκλογές της 3/11 δεν έχουν ακόμη αναδείξει νικητή. Αντίπαλοι όπως πάντα, είναι μόνο δύο. Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι, που το όνομά τους σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Δημοκρατικοί». Στα Ελληνικά το όνομα των πρώτων και στα Λατινικά των δεύτερων. 

Και οι τρεις αγωνιστές, κυνηγημένοι από το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν, θυσιάστηκαν στον αγώνα για μια ανθρώπινη κοινωνία. Με αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε. Εχθρός κάθε λαού δεν είναι ο απέναντι λαός, αλλά οι φασίστες και τα αρπακτικά και από τις δύο πλευρές

Οκτώβριος του 1968, Ολυμπιακοί Αγώνες, Μεξικό. Μόλις πριν από μερικούς μήνες έχει δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ενώ οι «Μαύροι Πάνθηρες», ένα μεγάλο αφροαμερικανικό κίνημα στις ΗΠΑ, με σαφή αντικαπιταλιστικά και αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά, συμπληρώνουν ήδη δυο χρόνια ζωής.

Στην κούρσα των 200 μέτρων, ο Αφροαμερικανός Τόμι Σμιθ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που σπάει το φράγμα των 20 δευτερολέπτων στα 200 μέτρα και τερματίζει με χρόνο 19,82’’. Ακολουθεί ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και μετά ο επίσης Αφροαμερικανός Τζον Κάρλος.

Στην τελετή απονομής που ακολουθεί, οι Σμιθ και Κάρλος μπαίνουν στο στάδιο με μαύρες κάλτσες χωρίς παπούτσια, συμβολίζοντας τη φτώχεια στις τάξεις των μαύρων. Μετά την απονομή των μεταλλίων στους αθλητές και ενώ παίζεται ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ, οι δύο μαύροι αθλητές σηκώνουν τις γαντοφορεμένες γροθιές τους και κατεβάζουν το κεφάλι.

Ανάμεσα στους δύο μαύρους αθλητές, στέκεται ο λευκός Αυστραλός Πήτερ Νόρμαν, ο πιο γρήγορος αθλητής στα 200 μέτρα, ακόμη και σήμερα, για την Αυστραλία. Ο Νόρμαν είναι ενήμερος για τις προθέσεις των δύο συναθλητών και παρόλα αυτά δεν φροντίζει να διαχωρίσει τη θέση του. Αντίθετα, συμμετέχει και αυτός με τον τρόπο του. Μπορεί να μη σηκώνει τη γροθιά του όπως οι δύο Αφροαμερικανοί, όμως αποφασίζει να φορέσει τα σύμβολα της OPHR (Olympic Project for Human Rights), μίας οργάνωσης κατά του φυλετικού διαχωρισμού και του ρατσισμού στον αθλητισμό

Οι συνέπειες είναι πολύ βαριές και για τους τρεις αθλητές. Οι Σμιθ και Κάρλος αποβάλλονται από το Ολυμπιακό Χωριό και επιστρέφουν στιγματισμένοι στις ΗΠΑ, τους αφαιρούνται τα μετάλλια και τους απαγορεύεται η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δηλώνει ότι η πράξη τους είναι κατάφωρη παραβίαση των κανονισμών των Ολυμπιακών Αγώνων. Πρόεδρος της ΔΟΕ είναι ο Αμερικανός , Avery Brundage ο οποίος, τρεις δεκαετίες νωρίτερα ως πρόεδρος της Αμερικανικής Ολυμπιακής Επιτροπής, δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς των Γερμανών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Η γνωστή υποκρισία των γαλαζοαίματων που διοικούν τον παγκόσμιο αθλητισμό έδειξε για μια ακόμη φορά το πρόσωπό της

Οι Αμερικανοί αθλητές έμειναν για πάντα στο περιθώριο, από τον στίβο πέρασαν στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο, έγιναν προπονητές σε μικρές ομάδες, οι οικογένειές τους δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους και πέρασαν πολλά χρόνια για να αποκατασταθούν. Για τους Αφροαμερικανούς, όμως, ήταν ήρωες από εκείνη την ιστορική ημέρα.

Αντίθετα με τους Αμερικανούς αθλητές που είχαν γίνει ήρωες τουλάχιστον για το μαύρο πληθυσμό της χώρας τους, ο Πίτερ Νόρμαν γύρισε στη χώρα του χωρίς να είναι ήρωας κανενός. Αφού συμμετείχε σε διάφορους αγώνες με πολύ καλές επιδόσεις, εν τούτοις δεν του επιτράπηκε η συμμετοχή στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, παρόλο που είχε πιάσει το όριο των 200 μέτρων 13 φορές και το όριο των 100 μέτρων άλλες 5. Μετά από αυτό, ο Norman πληγωμένος, εγκατέλειψε την ενεργό δράση

Το 2008 στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αυστραλίας προβλήθηκε η ταινία “Salute”, που δημιούργησε ο Matt Norman, ανιψιός του Πίτερ. Η επιτυχία της ήταν πολύ μεγάλη και πολλοί Αυστραλοί μάθαιναν για πρώτη φορά την ιστορία του λευκού αδελφού.

Μετά από μερικά χρόνια, το 2012, το Αυστραλιανό κοινοβούλιο ζήτησε επισήμως συγγνώμη στον Νόρμαν με την ακόλουθη δήλωση: «Αυτή η Βουλή αναγνωρίζει τις εξαιρετικές αθλητικές επιδόσεις που Πίτερ Νόρμαν που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στα 200μ. το 1968 στους Ολυμπιακούς του Μεξικού με χρόνο 20.06 το οποίο δεν έχει καταρριφθεί ακόμα στη χώρα μας. Αναγνωρίζει την γενναιότητα του Πίτερ Νόρμαν να φορέσει την κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο βάθρο, σε αλληλεγγύη με τους Αφροαμερικανούς αθλητές Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος που χαιρέτησαν με την γροθιά της Μαύρης Δύναμης. Ζητάει συγγνώμη από τον Πίτερ Νόρμαν για το λάθος που έγινε από την Αυστραλία με τον να μην τον στείλει το 1972 στους Ολυμπιακούς του Μονάχου αν και ήταν ικανός και αναγνωρίζει τον δυναμικό ρόλο που ο Πίτερ Νόρμαν έπαιξε στην αντιμετώπιση του ρατσισμού»....

Ήδη, όμως, ο Νόρμαν είχε πεθάνει έξι χρόνια νωρίτερα, το 2006, και δεν πρόλαβε ούτε την ταινία του ανιψιού του να δει, ούτε τη συγγνώμη του αυστραλιανού κοινοβουλίου να ακούσει. Ούτε, βέβαια, μπόρεσε να μάθει πως για την κηδεία του έφτασαν στην Αυστραλία οι μαύροι αδελφοί του, για να σηκώσουν στους ώμους τους το φέρετρο του συναθλητή τους, κορυφαία ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης της δικής του συμβολής, η οποία του στοίχισε όλη του την καριέρα

«Ο Πίτερ ήταν ένας μοναχικός στρατιώτης. Επέλεξε εσκεμμένα να θυσιαστεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν υπάρχει άλλος εκτός από αυτόν που η Αυστραλία θα έπρεπε να αναγνωρίζει και να τιμά. Πλήρωσε το αντίτιμο της επιλογής του. Δεν ήταν απλά μία κίνηση για να μας βοηθήσει, ήταν ο αγώνας του. Ήταν ένας λευκός Αυστραλός ανάμεσα σε δύο έγχρωμους που στάθηκαν μαζί τη στιγμή της νίκης, ενωμένοι για τον ίδιο αγώνα» είχε δηλώσει εκείνες τις ημέρες ο Τζον Κάρλος

 Πηγές: 

to periodiko.gr

oneman.g

mixani tou xronou.gr

sport24.gr

Όσοι επιμένουν ότι το πρόβλημα είναι φυλετικό και όχι ταξικό, φοβόμαστε ότι χάνουν το στόχο. Η αιτία για όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στις ΗΠΑ βρίσκεται στη βαθιά ταξικότητα της κοινωνίας, στην κατασκευή εσωτερικών εχθρών, στις δεξαμενές των σκλάβων και στην εκπαίδευση των αστυνομικών ως μαντρόσκυλα της ταξικής κοινωνίας  

Άλλη μια δολοφονία Αφροαμερικανού στις ΗΠΑ από λευκό αστυνομικό και άλλος ένας γύρος εξεγέρσεων ξεκίνησε στη Μινεάπολη. Ένας γύρος διεκδίκησης του αυτονόητου, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ισότητα μεταξύ των πολιτών μιας χώρας. Μια ισότητα όμως που νομοτελειακά δεν πρόκειται ποτέ να επέλθει, όσο επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας του καπιταλισμού, που του είναι απαραίτητες οι στρατιές των χαμηλά αμειβόμενων, των υποαπασχολούμενων και των ανέργων προκειμένου να έχει πάντα διαθέσιμους σκλάβους που θα εξασφαλίζουν τα κέρδη των αφεντικών.

Πέρα από εξαιρέσεις, οι μαύροι και οι Λατίνοι είναι η μεγάλη δεξαμενή των σκλάβων στις ΗΠΑ και δεν πρόκειται ποτέ να πάψουν να είναι, όσο υπάρχει ο αδηφάγος καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός χρειάζεται σκλάβους και είναι πιο βολικό αυτοί οι σκλάβοι να είναι διαφορετικοί από το μέσο όρο, ώστε να μπορούν να θεωρηθούν κατώτεροι και κατά συνέπεια άξιοι της κακής τους μοίρας. Μεμονωμένα άτομα μπορεί να ξεφεύγουν από τις δεξαμενές των σκλάβων, ο κανόνας όμως θα παραμένει.

Κάθε χώρα έχει τις αντίστοιχες δεξαμενές των σκλάβων και όποιος έχει μάτια ανοιχτά, μπορεί να τις δει. Αυτός τουλάχιστον δε θα εκπλαγεί όταν θα δει τους σκλάβους να καίνε και να γκρεμίζουν

Ένα πολύ ιδιαίτερο συγκρότημα είναι οι «Rage Against the Machine”. Το τραγούδι τους "Killing in the name” γράφτηκε το 1992 με αφορμή τον άγριο ξυλοδαρμό του Ρόντι Κινγκ και την τότε αθώωση των αστυνομικών, μια αθώωση που προκάλεσε μεγάλες ταραχές στη μεγαλούπολη της Καλιφόρνια και το θάνατο δεκάδων ανθρώπων. Ο σκληρός ήχος και ο πολιτικός τους στίχος μοιάζει να είναι το ιδανικό soundtrack για τις επερχόμενες εξεγέρσεις των φτωχοδιάβολων 

«Ποιος θα πληρώσει γι΄αυτό;» ρώτησε ο ασθενής τους νοσηλευτές, όταν αυτοί του εξήγησαν πως έπρεπε να μπει στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και να διασωληνωθεί με αναπνευστήρα. O αναισθησιολόγος Ντέρικ Σμιθ , ο οποίος εργάζεται σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, αποκάλυψε τα τραγικά τελευταία λόγια ενός ασθενούς λίγο πριν πεθάνει. «Ήταν τα τελευταία του  λόγια και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ », ανέφερε σε ανάρτησή του στο facebook ο αναισθησιολόγος. «Αυτό που συνέβη ήταν με διαφορά το χειρότερο πράγμα που έχω δει στα 12 χρόνια της εργασίας μου … Αυτή η χώρα είναι αληθινά ένα αποτυχημένο κράτος και είναι τόσο ενοχλητικό να το βλέπεις από πρώτο χέρι»

Αυτή είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στη ναυαρχίδα του καπιταλισμού, την ισχυρότερη δύναμη του πλανήτη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες εμφανίζονται εντελώς ανοχύρωτες και ανίκανες να προστατέψουν το γενικό πληθυσμό τους από την πανδημία του Covid-19. Τριάντα περίπου εκατομμύρια είναι οι ανασφάλιστοι, τη στιγμή που οι ειδικοί δημόσιας υγείας προβλέπουν ότι στις ΗΠΑ εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια άνθρωποι, θα χρειαστούν νοσοκομειακή περίθαλψη για τον Covid-19 στο άμεσο μέλλον. Αυτοί οι άνθρωποι είναι απολύτως ακάλυπτοι. Στις 18 Μαρτίου, ψηφίστηκε νόμος που καλύπτει το κόστος της εξέτασης για τον ιό αλλά δεν αναφέρει τίποτα σχετικά με το κόστος της θεραπείας. Ειδικά αυτοί που θα χρειαστούν Μ.Ε.Θ, θα έχουν να αντιμετωπίσουν τεράστιους λογαριασμούς, άσχετα με το αν και ποια ασφάλεια υγείας έχουν.

Η περίπτωση της Ντάνι Ασκάινι είναι χαρακτηριστική. Όταν στα τέλη Φεβρουαρίου, άρχισε να νιώθει θωρακικό άλγος, δύσπνοια και πονοκέφαλο απευθύνθηκε σε τμήμα επειγόντων περιστατικών στη Βοστώνη. Εκεί, αφού της έγιναν κάποιες εξετάσεις, οι γιατροί  την έστειλαν σπίτι δίνοντάς της κάποια θεραπεία. Τις επόμενες ημέρες, και ενώ η κατάσταση της Ντάνι χειροτέρευε, επισκέφθηκε άλλες δύο φορές το τμήμα επειγόντων, όπου οι γιατροί, αφού την βοήθησαν να καταπολεμήσει τα συμπτώματα της πνευμονίας, την έστειλαν σπίτι για να αναρρώσει.

Μετά από μερικές ημέρες, ήρθε και το αποτέλεσμα από τα εργαστηριακά τεστ, οπότε και πήρε την τελική διάγνωση: Covid-19. Μαζί με αυτό, όμως, η Ντάνι έλαβε τον λογαριασμό για τις εξετάσεις της και την θεραπεία: 34.927 δολάρια. Η επίσκεψη στο νοσοκομείο στις ΗΠΑ είναι πιο ακριβή συνήθως από την επίσκεψη στο γραφείο ενός ιατρού. Πολλά νοσοκομεία, κάθε φορά που ένας ασθενής περνάει την πόρτα τους, χρεώνουν το λεγόμενο «κόστος εγκαταστάσεων». Η πρώτη επίσκεψη της Ντάνι στο νοσοκομείο της Βοστώνης της στοίχισε 1.804 δολάρια για την επίσκεψη στο τμήμα επειγόντων και άλλα 3.841 δολάρια για «λοιπές υπηρεσίες του νοσοκομείου».

Όπως και 30 εκατομμύρια άλλοι Αμερικάνοι, η Ντάνι ήταν ανασφάλιστη όταν πρωτομπήκε  στο νοσοκομείο. Η Ντάνι έκανε αίτηση στο Medicaid και ελπίζει, χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα, ότι το πρόγραμμα θα καλύψει αναδρομικά το κόστος. Το Medicaid είναι δημόσιο πρόγραμμα που καλύπτει τα ιατρικά κόστη σε άπορους και ασθενείς με χαμηλό εισόδημα. Περιλαμβάνει περίπου 73 εκατομμύρια Αμερικάνους, περίπου το 23% του πληθυσμού

Αυτά τα προβλήματα δεν προέκυψαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Και πριν από την πανδημία,  οι Αμερικανοί πολίτες αντιμετώπιζαν δυσβάσταχτα υψηλό κόστος για την υγεία και εκατομμύρια από αυτούς έφταναν στο σημείο να αμελούν ή να αναβάλλουν την ιατρική τους περίθαλψη λόγω οικονομικής αδυναμίας. Τώρα, όμως, με τον Covi-19 να σαρώνει ολόκληρη τη χώρα των ΗΠΑ, πολλοί Αμερικανοί θα βρεθούν αντιμέτωποι με υπέρογκους  λογαριασμούς ή θα αναγκαστούν να αποφύγουν το τεστ και την θεραπεία, διευρύνοντας έτσι την εξάπλωση της πανδημίας.

Για τους ανασφάλιστους, κάποια νοσοκομεία προσφέρουν φιλανθρωπικά προγράμματα και κάποιες πολιτείες δραστηριοποιούνται ώστε να βοηθήσουν ασθενείς με Covid-19 να καλύψουν το κόστος πέρα από την εξέταση. Μερικές πολιτείες όπως Μέριλαντ, Μασαχουσέτη, Νεβάδα, Νέα Υόρκη, Ρόουντ Αϊλαντ και Ουάσιγκτον έχουν ανοίξει «ειδικές περιόδους εγγραφής» για να επιτρέψουν σε περισσότερο κόσμο να εγγραφτεί ασφαλιστικά έστω και στο μέσω της χρονιάς, σε μια απελπισμένη και αποσπασματική λύση ανάγκης

Αλλά και για έναν ασφαλισμένο στις ΗΠΑ, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα. Για την περίθαλψη και τη θεραπεία του θα κληθεί να πληρώσει ένα ποσό από την τσέπη του, το οποίο δεν είναι το ίδιο για όλους. Εξαιτίας του κατακερματισμένου και πολύπλοκου συστήματος υγείας, το ποσό που θα κληθεί να πληρώσει ένας ασφαλισμένος εξαρτάται από το τι ασφάλεια έχει και τι καλύπτει το ασφαλιστικό πακέτο του

Σύμφωνα με πρόσφατη οικονομική ανάλυση, το μέσο κόστος για την θεραπεία ενός ασθενούς με Covid-19 -χωρίς επιπλοκές- είναι 9.763 δολάρια. Αν όμως προκύψουν επιπλοκές, ο λογαριασμός μπορεί να υπερδιπλασιαστεί και να φτάσει το ποσό των 20.292 δολαρίων.

Από τα παραπάνω ποσά, ένας ασθενής με το τυπικό ασφαλιστικό πακέτο υπαλλήλου, είτε σε περίπτωση επιπλοκής είτε χωρίς επιπλοκή, θα κληθεί να πληρώσει πάνω από 1.300 δολάρια από την τσέπη του. Το κόστος είναι παρόμοιο, άσχετα από την ύπαρξη επιπλοκών ή όχι, γιατί ασθενείς που νοσηλεύονται φτάνουν πολύ γρήγορα στο μέγιστο ποσό που εκπίπτει από την ασφάλεια, και από εκεί και πάνω πληρώνουν από την τσέπη τους.

Γενικά ένας ασφαλισμένος στις ΗΠΑ, πρέπει να έχει το νου του συνεχώς καθώς πολλά ασφαλιστικά σχήματα απαιτούν και άλλες πληρωμές καθώς και μικρότερα συμπληρωματικά ασφαλιστικά πακέτα. Σε αυτές τις περιπτώσεις το κόστος πληρωμής από την τσέπη του ασφαλισμένου ανέρχεται σε 15-20% για την επίσκεψη σε γιατρούς εντός του δικτύου του ασφαλιστικού πακέτου, και πολύ περισσότερο βέβαια για γιατρούς εκτός του δικτύου. Αλλά και στις εργαστηριακές εξετάσεις χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, καθώς υπάρχει περίπτωση να θεωρούνται «εκτός δικτύου» ακόμα και αν ο γιατρός που δίνει την εντολή είναι εντός του δικτύου ασφάλισης του ασφαλισμένου

Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που οι ασθενείς προσφεύγουν δικαστικά για υπέρογκες χρεώσεις. Συχνά οι πάροχοι και οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν αναδρομικά μειώσει τους λογαριασμούς όταν οι ασθενείς βγαίνουν δημόσια ή όταν αναδεικνύεται το γεγονός από τα ΜΜΕ

Υγεία πολλών ταχυτήτων στις ΗΠΑ, πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού. Και μην έχουμε αυταπάτες για το ποιες κοινωνικές τάξεις θα υποφέρουν πιο πολύ από την πανδημία. Γιατί, ούτε απέναντι στην πανδημία, είμαστε όλοι ίσοι

Πηγές:

in.gr

www.antapocrisis.gr

"Όταν θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η σφαγή, κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι' αυτά που λένε και τα στοιχεία που δίνουν"

.Αναδημοσιεύουμε από την Αυγή μία συνέντευξη του Φραντσέσκο Μακάριο, πρώην αντιδήμαρχου Πολεοδομίας του Μπέργκαμο, υποψήφιου δήμαρχου της λίστας Bergamo in Comune και γραμματέα της τοπικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Μια συνέντευξη που ρίχνει φως σε πολλά σκοτεινά σημεία για το τι ακριβώς συνέβη και συμβαίνει στη Βόρεια Ιταλία

Γιατί στο Μπέργκαμο υπάρχει τόσο υψηλό ποσοστό κρουσμάτων και θυμάτων;

Από την αρχή έκαναν πολλά λάθη. Στην αρχή σου έκαναν μια γενική εξέταση και εάν νόμιζαν ότι είχες τον κορωνοϊό, σε διασωλήνωναν. Εάν κάποιος πέθαινε στην εντατική, ξέραμε ότι πέθανε από τον ιό. Εδώ και δέκα ημέρες τα πράγματα άλλαξαν. Εάν είσαι άσχημα, ο γιατρός σε αφήνει στο σπίτι σου. Εάν τα καταφέρεις, όλα καλά. Εάν επιδεινωθεί η κατάστασή σου, ο γιατρός σου κάνει την εισαγωγή στο νοσοκομείο. Μόνο εάν σου κάνουν την εισαγωγή, σου κάνουν την κανονική εξέταση για τον κορωνοϊό και είναι σίγουροι. Μόνο τότε πιστοποιούν θανάτους από τον κορωνοϊό.

Στην περιοχή που ζω, και τη γνωρίζεις πολύ καλά, είμαστε χίλιοι κάτοικοι. Σε μία εβδομάδα πέθαναν έξι. Κανείς δεν είχε κάνει το τεστ για τον κορωνοϊό, με αποτέλεσμα επισήμως κανένας από αυτούς να μην έχει πεθάνει από τον κορωνοϊό. Στα πιστοποιητικά έγραψαν ότι οι τρεις πέθαναν από ανακοπή και οι άλλοι τρεις από πνευμονία.

Την περασμένη εβδομάδα πέθαναν επισήμως από τον κορωνοϊό 350 άτομα. Για τον δήμαρχο οι νεκροί έφθασαν στους 1.750, αλλά εγώ πιστεύω ότι έφτασαν τους 3.000. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι μετράω πολύ, εάν όχι πάρα πολύ, τα λόγια μου. Μόνο την Τετάρτη πέθαναν επισήμως άλλα 200 άτομα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε οι νεκροί σίγουρα έχουν ξεπεράσει τους 4.000 στο Μπέργκαμο και την επαρχία του, που έχουμε συνολικά έναν πληθυσμό που ξεπερνά οριακά τα 1,1 εκατομμύρια άτομα. Το γεγονός ότι το τηλέφωνό μου χτυπά συνεχώς για να μαθαίνω ότι έφυγαν φίλοι, γείτονες, συγγενείς και πολλοί σύντροφοί μας με κάνει να πιστεύω ότι όταν θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η σφαγή, κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι' αυτά που λένε και τα στοιχεία που δίνουν. Στην οικογένειά μου έχουμε ήδη δύο νεκρούς.

Γιατί είχαμε μια τόσο μεγάλη διασπορά;

Γιατί κάποιοι επιμένουν να έχουν ανοιχτά τα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες. Υπήρξαν πολλοί που τα έκλεισαν. Μέχρι χθες μας έλεγαν οι επιχειρηματίες: «Η επιχείρησή μου είναι η δική σας επιχείρηση, γιατί κερδίζουμε όλοι». Σήμερα ο επιχειρηματίας δίνει τις οδηγίες από τη βίλα του στο βουνό και ο εργαζόμενος πεθαίνει για την «κοινή» επιχείρηση στο βάθος της κοιλάδας. Απειλούν μάλιστα με απολύσεις, και πολύ περισσότερο τους μετανάστες, γιατί εάν απολυθούν, θα χάσουν το δικαίωμα του πιστοποιητικού διαμονής και θα βρεθούν στον δρόμο σαν να είναι παράνομοι.

Αυτοί που μας κυβερνούν και αποφασίζουν είναι ασυνείδητοι. Γιατί μας λένε ότι δεν μπορεί κάποιος να βγει να κάνει ποδήλατο, ενώ υποχρεώνουν δεκάδες χιλιάδες να πάνε στα  εργοστάσια και τις βιοτεχνίες να κολλήσει ο ένας τον άλλο και μετά αυτοί την οικογένειά τους. Στο Μπέργκαμο ζούμε όπως και στην Ελλάδα, με πολλές οικογένειες να ζουν πάρα πολύ κοντά εάν όχι στο ίδιο κτίριο. Καταλαβαίνεται λοιπόν πόσο εύκολη είναι η διασπορά. Στα εργοστάσια δεν δίνουν ούτε μάσκες, για να μην αναφερθώ στα γάντια.

Η σύζυγός μου είναι φαρμακοποιός και εργάζεται δέκα ώρες την ημέρα. Κατάφερε να έχει μάσκα εδώ και δύο ημέρες, γιατί δεν υπήρχαν. Φτάσαμε στο σημείο να μας πιπιλίζουν το μυαλό ότι μας παίρνουν για παράδειγμα στην Ευρώπη, ενώ η τρίτη σε μέγεθος οικονομία δεν μπορεί να δώσει μια μάσκα στους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους φαρμακοποιούς. Ποιοι θα γιατρέψουν τον κόσμο. Εγώ; 

Η αδελφή μου είναι οικογενειακή γιατρός με πεντακόσιους ασθενείς και ακόμη δεν τους έχουν στείλει υλικά και οδηγίες. Η αδελφή μου γυρίζει όλη τη μέρα στους ασθενείς και βλέπει από πρώτο χέρι ότι δεν πεθαίνουν πια μόνο αυτοί που είναι ογδόντα χρονών, αλλά και αυτοί που είναι πενήντα, σαράντα, ακόμη και τριάντα. Όλοι αυτοί που είναι νεότεροι σε ηλικία είναι βιομηχανικοί εργάτες ή εργαζόμενοι σε μεγάλες επιχειρήσεις ή βιοτεχνίες. Έτσι φθάσαμε να έχουμε στο νοσοκομείο ακόμη και παιδάκια, που  ελπίζουμε με όλη μας την καρδιά να μην πάθουν τίποτα χειρότερο. Αντιμετωπίζουμε ένα χάος.

Μπροστά στην ασυδοσία των εργοδοτών πολλοί εργαζόμενοι δήλωναν στον γιατρό από το τηλέφωνο ότι έχουν 38,5 πυρετό ή ότι έχουν ένα κρούσμα στην οικογένειά τους και δεν πήγαν για 15 ημέρες νομότυπα στην εργασία τους χωρίς τον κίνδυνο απόλυσης και έτσι ορισμένοι τη γλίτωσαν. Στην Brembo, που έχει 3.000 εργαζόμενους και φτιάχνουν μεταξύ άλλων τα φρένα για τη Ferrari, 1.000 εργαζόμενοι δήλωσαν ασθένεια για να σωθούν. Η Tenaris Dalmine έβαλε τους εργαζόμενους σε καραντίνα και κράτησε εθελοντικά μόνο 40 εργαζόμενους για την παραγωγή του οξυγόνου για τα νοσοκομεία και τις αναπνευστικές συσκευές. Οι μικρές επιχειρήσεις εκβιάζουν πιο εύκολα τους εργαζόμενους γιατί σχεδόν όλοι έχουν εξάμηνα συμβόλαια, αφού με την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων εξαφανίστηκαν οι συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Πως είναι η κατάσταση στις μικρότερες επιχειρήσεις;

Δυστυχώς δεν τις κλείνουν, γιατί πολλές παράγουν εξαρτήματα για τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία και φθάνουν μάλιστα να κάνουν και πολλές υπερωρίες, γιατί οι εργοδότες φοβούνται ότι το επόμενο διάστημα θα σταματήσει η αλυσίδα που τροφοδοτεί τα γερμανικά εργοστάσια και θέλουν να διασφαλίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά αποθέματα.

Οι μικρές επιχειρήσεις εκβιάζουν πιο εύκολα τους εργαζόμενους, αφού σχεδόν όλοι έχουν 6μηνα συμβόλαια, αφού με την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων εξαφανίστηκαν οι συμβάσεις αορίστου χρόνου. Σε κάνουν να καταλάβεις ότι εάν δεν συνεχίσεις να εργάζεσαι τους επόμενους μήνες δεν θα σου ανανεώσουν τη σύμβαση. Ο εκβιασμός στους μετανάστες είναι ακόμη χειρότερος, γιατί εκτός από τη δουλειά θα χάσουν και την άδεια παραμονής.

Υπάρχει κάποια διέξοδος;

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να μας χαρακτηρίσουν «κόκκινη ζώνη». Η Περιφέρεια που ελέγχεται από τη Λέγκα και οι δήμοι του Μιλάνου, του Μπέργκαμο και της Μπρέσια, που ελέγχονται από το Δημοκρατικό Κόμμα, δεν τόλμησαν να ζητήσουν να χαρακτηριστούν «κόκκινες ζώνες» οι τρεις πόλεις που πλήττονται για να μην αναγκαστούν να σταματήσουν τα εργοστάσια και τις παραγωγικές δραστηριότητες. Το κέρδος έρχεται πάνω από την υγεία των ανθρώπων.

Τι να πει κανείς για τους εργοδότες που στέλνουν στο θάνατο τους εργαζόμενούς τους; Πρέπει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της διασποράς από το εργοστάσιο στην οικογένεια και από εκεί στο νοσοκομείο. Όταν οι εργαζόμενοι κολλήσουν τους ηλικιωμένους γονείς τους το πράγμα τελείωσε για αυτούς, γιατί οι πιθανότητες επιβίωσης είναι ελάχιστες. Πεθαίνουν σαν τις μύγες. Υπάρχει ένα δράμα μέσα στο δράμα. Όποιος αρρωσταίνει πεθαίνει, αλλά οι εργοδότες δεν ενδιαφέρονται για αυτό. Ενδιαφέρονται για την οικονομία και όχι για τους ανθρώπους που την κινούν. Θα πρέπει να πεθάνουμε για την οικονομία.

Ζείτε σε μία από τις πιο πλούσιες πόλεις στην πιο πλούσια Περιφέρεια. Γιατί χρειάζονται οι Αλπίνοι για να φτιάξουν ένα νοσοκομείο; Είδαμε τις εικόνες με τα στρατιωτικά οχήματα που μετέφεραν τα φέρετρα και μας έφεραν στη μνήμη εικόνες από τον πόλεμο, όταν εκτελούσαν κρυφά το βράδυ...

Έχεις απόλυτο δίκαιο. Αυτό ακριβώς σκεφτήκαμε όλοι μας. Νομίζαμε ότι γυρίσαμε σε άλλες εποχές. Αυτή η πομπή με τα στρατιωτικά φορτηγά που κουβαλούσαν τα φέρετρα εκτίναξε την οργή και την αγανάκτησή μας.

Το Μπέργκαμο έφτασε σ' αυτή την κατάσταση για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί έχουμε μια εγκληματική, ανίκανη και ανεύθυνη επιχειρηματική τάξη και δεύτερον, γιατί έχουμε μια πολιτική τάξη που αποτελεί το προϊόν της επιχειρηματικής αυτής τάξης, για να μην αναφερθώ στα τραγικά λάθη της κυβέρνησης.

Η Κοιλάδα Βαλσεριάνα ήταν από το 1800 μια περιοχή με πολλές κλωστοϋφαντουργίες. Αυτές μετέφεραν τις δραστηριότητές τους στην Κίνα και την Ινδία, αλλά στην περιοχή κατασκευάζουν ακόμη μηχανήματα που τα πουλούν στην Κίνα και τις άλλες ασιατικές χώρες. Έτσι έχουμε μια μόνιμη μετακίνηση πάρα πολλών επιχειρηματιών προς την Κίνα. Η κυβέρνηση έκανε το λάθος να διακόψει τα δρομολόγια με την Κίνα, όπου θα ήταν πιο εύκολο να ελέγξει τις αφίξεις κάνοντας το τεστ και βάζοντας αυτούς που χρειαζόταν σε καραντίνα. Άλλες χώρες δεν μπλόκαραν τις πτήσεις με την Κίνα. Τότε όλοι πήραν πτήσεις με ενδιάμεσους σταθμούς και ήρθαν από την Κίνα με τον κορωνοϊό ανενόχλητοι, με αποτέλεσμα να τον διασπείρουν παντού στο πέρασμά τους. Σήμερα η Βαλσεριάνα αποδεκατίζεται στην κυριολεξία, γιατί έφεραν τον ιό διαμέσου της Μόσχας και της Μπανγκόγκ. Για αυτό δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα κατάλογο με τα άτομα που ήρθαν από την Κίνα.

Παράλληλα η λιτότητα και οι περικοπές που εφαρμόστηκαν στην Υγεία από τη δεξιά που ελέγχει την Περιφέρεια, αλλά και όλες τις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, που προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις και έκλεισαν πολλά δημόσια νοσοκομεία, δεν αφήνει καμιά εναλλακτική λύση σωτηρίας ακόμη και σε μια από τις πιο πλούσιες πόλεις της Ιταλίας. Στο νοσοκομείο του Αλζάνο, που είναι δίπλα στη Βαλσεριάνα, όταν έφθασαν οι πρώτοι ασθενείς με τον κορωνοϊό κανείς δεν είχε ειδοποιήσει για τον κορωνοϊό και τους έβαζαν για δεκαπέντε μέρες κανονικά μέσα στις πτέρυγες για να μολύνουν τους άλλους ασθενείς και σχεδόν όλο το προσωπικό. Σήμερα το νοσοκομείο στέκεται όρθιο μόνο χάρη στην αυτοθυσία του προσωπικού. 

Η διασπορά του κορωνοϊού στο Μπέργκαμο και τις πρώην κλωστοϋφαντουργικές περιοχές είναι πολύ μεγαλύτερη από το Λόντι. Τα οικονομικά συμφέροντα όμως δεν επέτρεψαν να χαρακτηριστεί «κόκκινη ζώνη» για να σωθούν πολλές ζωές. Προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήταν μια περιοδική γρίπη, ακόμη και όταν είδαμε τους πρώτους νεκρούς. Προσπαθούσαν να μας καθησυχάσουν με κάθε τρόπο.

Ο Γκόρι, ο δήμαρχος του Μπέργκαμο, που ανήκει στο Δημοκρατικό Κόμμα, πριν από δύο Κυριακές είχε καλέσει τον κόσμο να πάει στα εστιατόρια την Κυριακή, λέγοντας ότι βρίσκεται στις παραδόσεις μας, και καλούσε τον κόσμο να βγει κανονικά στα πάρκα και τις πλατείες και να κάνει βόλτες με τα ποδήλατα. Ο ίδιος με τους δημοτικούς συμβούλους του φωτογραφίστηκε σε εστιατόριο της Άνω Πόλης για δείξουν πρώτοι απόλους ότι δεν συμβαίνει τίποτα.

Ο Γκόρι μάλιστα έδωσε δωρεάν εισιτήρια σε κάθε κάτοικο, για να κατεβεί στο κέντρο και τα εμπορικά κέντρα για ψώνια. Είναι να απορεί κανείς γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκατόμβη; Όταν το έκανε αυτό κατάγγειλα ότι έκανε μια εγκληματική πράξη κατά του πληθυσμού. Για να με χαρακτηρίσουν γραφικό. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δεν θέλαμε να κατεβούμε μαζί του στις δημοτικές εκλογές;

Ξέραμε ότι στη Βαλσεριάνα, δέκα χιλιόμετρα από το κέντρο τα πόλης, υπήρχε μια μεγάλη εστία του κορωνοϊού και ότι δεν παρέμβαιναν για οικονομικούς λόγους. Πως μπορεί ο δήμαρχος να λέει πηγαίνετε στα εμπορικά κέντρα και τα εστιατόρια; Για αυτό μολύνθηκε όλη η επαρχία και κατέρρευσε το σύστημα Υγείας. Τώρα δεν έχουμε που να βάλλουμε τα φέρετρα. Έτσι φθάσαμε εδώ και δέκα ημέρες να μην φθάνει ο εξοπλισμός των νοσοκομείων και οι θέσεις της εντατικής να προστατεύσουν τους ανθρώπους.

Θέλουν όμως να φτιάξουν ένα υπαίθριο νοσοκομείο...

Θέλουν; Γιατί άρχισε να τσακώνεται η Περιφέρεια που ελέγχεται από τη Λέγκα με το δήμο που ελέγχεται από το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο δήμος και η κυβέρνηση που ελέγχονται από το Δημοκρατικό Κόμμα θέλουν να κατασκευαστεί το ταχύτερο δυνατόν το υπαίθριο νοσοκομείο, αλλά η Περιφέρεια θέλει να γίνει στους χώρους της Διεθνούς Έκθεσης του Μιλάνου, αφού το χρηματοδοτεί ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Από τη στιγμή που οι αρμοδιότητες για την Υγεία ανήκουν στην Περιφέρεια, η Περιφέρεια δεν δίνει άδεια για την κατασκευή του υπαίθριου νοσοκομείο έκτακτης ανάγκης στο Μπέργκαμο. Στο μεταξύ εμείς πεθαίνουμε. Όταν φθάσει η τελική κρίση με τον κορωνοϊό σε τριάντα λεπτά το πολύ σε μια ώρα πεθαίνεις. Για να πάνε έναν ασθενή με αναπνευστικά προβλήματα από τον κορωνοϊό στο Μιλάνο χρειάζονται περισσότερο χρόνο από αυτό που διαρκεί η κρίση. Δεν υπάρχει δηλαδή καμιά ελπίδα για τον άνθρωπο.

Με τα λεφτά του Μπερλουσκόνι θα κάνουν την πασαρέλα στο Μιλάνο και εμείς θα πεθαίνουμε στη Μπέργκαμο. Λες και δεν μπορούν να τα φτιάξουν και τα δύο. Ο Γκόρι από την πλευρά του θέλει να κάνει το ίδιο, φτιάχνοντας το «νοσοκομείο» του Δημοκρατικού Κόμματος, για να πάρουν και αυτοί τα παράσημα. Τουλάχιστον θα το έχουμε δίπλα μας για να σώζει ζωές. Οι εγκληματίες τσακώνονται στο πετσί των ανθρώπων που πεθαίνουν και εμείς κουβαλάμε τα φέρετρα στα σπίτιά μας.

Ο κόσμος δεν μπορεί πια. Ο κόσμος φοβάται, είναι οργισμένος και αισθάνεται ότι έφθασε στο αμήν. Αλλά οι θυσίες των ανθρώπων δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Όταν τελειώσει αυτή η κόλαση θα πρέπει να ξανασυζητήσουμε και να αλλάξουμε πολλά πράγματα.

Επέτειος της 25ης Μαρτίου σήμερα και αναρωτιόμαστε τι σημαίνει εθνική υπερηφάνεια. Προσπαθώντας να σκεφτούμε έναν ορισμό, καταλήξαμε πως εθνική υπερηφάνεια είναι η υπερηφάνεια που νιώθει κάποιος για κατορθώματα που έκαναν κάποιοι άλλοι - που έτυχε να γεννηθούν στον ίδιο τόπο με τον εθνικά υπερήφανο - πριν από δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια και που είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν ο μέσος εθνικά υπερήφανος άνθρωπος μπορεί να τα επαναλάβει εάν χρειαστεί

Αυτού του είδους η υπερηφάνεια, πέρα από το ότι είναι άτοπη, αποκοιμίζει ένα λαό κάνοντάς τον να νομίζει πως μπορεί να επιβιώνει για πάντα από τα γραμμάτια των προγόνων του. Αν ένας λαός αξίζει να είναι υπερήφανος, φαίνεται από το παρόν του. Φαίνεται από το είδος της κοινωνίας που έχει οικοδομήσει, φαίνεται από τη χρησιμότητά του στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. 

Μια τέτοια χώρα που δικαιούται να νιώθει υπερηφάνεια για το παρόν της και που συχνά-πυκνά τραβάει πάνω της τα μάτια όλου του κόσμου, είναι η Κούβα. Μια χώρα με πληθυσμό σαν το δικό μας, που ασφυκτιά από τον οικονομικό αποκλεισμό που της έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ επειδή έχει επιλέξει έναν δικό της υπερήφανο δρόμο. Μια χώρα όμως, που όχι μόνο κατορθώνει να στέκεται στα πόδια της πολύ καλύτερα από όλες τις γειτονικές της χώρες, αλλά που πολλές φορές έχει κερδίσει το θαυμασμό ακόμη και όσων την εχθρεύονται.

Μια χώρα που κατόρθωσε μέσα σε αντίξοες συνθήκες να αναπτύξει ένα πολύ υψηλό επίπεδο ιατρικής επιστήμης. Σήμερα, η Κούβα διαθέτει 70.000 γιατρούς, έναντι 50.000 που διαθέτει ολόκληρη η Αφρικανική ήπειρος. Εξάγει ιατρικές και βιοτεχνολογικές υπηρεσίες σε 65 χώρες, άλλοτε δωρεάν και άλλοτε με αντάλλαγμα, όπως στην περίπτωση της Βενεζουέλας, από την οποία παίρνει πετρέλαιο σε φτηνές τιμές. (βλέπε εδώ). Είναι χαρακτηριστικό πως ένα από τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία του κορωνοϊού είναι ένα κουβανικό αντιικό φάρμακο (Interferón alfa 2B – IFNrec ) που παράγεται στην περιοχή Jilin της Κίνας το Κινεζο-κουβανικό εργοστάσιο παρασκευής φαρμάκων Changheber 

Αύριο ξεκινά στο Λονδίνο η δίκη του Αυστραλού δημοσιογράφου Julian Assange, ο οποίος κινδυνεύει να καταδικαστεί σε 175 χρόνια φυλάκισης εάν εκδοθεί στις ΗΠΑ, κατηγορούμενος για δημοσίευση και παροχή πληροφοριών στους δημοσιογράφους και συνωμοσία και παραβίαση του νόμου για κατασκοπεία, επειδή το 2010 δημοσιοποίησε μέσω των Wikileaks 250.000 διπλωματικά τηλεγραφήματα και 500.000 απόρρητα έγγραφα για τη δράση του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Στα έγγραφα αυτά γίνεται αναφορά κάθε επίθεσης και θανάτου, ενώ αποκαλύπτονται 15.000 θάνατοι που είχαν κρατηθεί μυστικοί.

Αυτό, βέβαια, δεν ήταν το μοναδικό χτύπημα του Αυστραλού ακτιβιστή δημοσιογράφου και ιδρυτή των Wikileaks. Ακολούθησαν και άλλες πολλές αποκαλύψεις που έκαναν κυβερνήσεις και ηγέτες χωρών να χάσουν τον ύπνο τους. Έπρεπε, λοιπόν, με κάθε θυσία να σωπάσει. Αυτή τη στιγμή ο Julian Assange βρίσκεται στις βρετανικές φυλακές έχοντας καταδικαστεί σε φυλάκιση 50 εβδομάδων για παραβίαση των περιοριστικών του όρων όσο βρισκόταν στη Μεγάλη Βρετανία, ενώ αντιμετωπίζει και το ενδεχόμενο έκδοσης στις ΗΠΑ για κατασκοπεία. Από τις βρετανικές φυλακές, στις 13 Μαϊου, στέλνει επιστολή στο Βρετανό δημοσιογράφο Γκόρντον Ντίμακ, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει πως του έχουν στερήσει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του  

« … είμαι απομονωμένος χωρίς  καμία δυνατότητα να προετοιμάσω την υπεράσπιση μου. Χωρίς λάπτοπ, χωρίς Ίντερνετ, χωρίς υπολογιστή, χωρίς βιβλιοθήκη έως τώρα. Ακόμα και να μου επιτραπεί όμως, θα είναι για μισή ώρα μαζί με όλους τους άλλους, μια φορά την εβδομάδα. Και στην άλλη πλευρά βρίσκεται μία υπερδύναμη που προετοιμάζεται για αυτό για εννιά χρόνια, έχοντας στη διάθεση της εκατοντάδες ανθρώπους και αναρίθμητα εκατομμύρια να ξοδέψει στην υπόθεση…

 Όπως πλέον παραδέχθηκαν οι Ιρανοί, το ουκρανικό αεροσκάφος καταρρίφθηκε από την Ιρανική αεράμυνα. Υπενθυμίζεται ότι το Boeing 737, το οποίο είχε ως τελικό προορισμό το Κίεβο, κατερρίφθη λίγο μετά την απογείωσή του από το διεθνές αεροδρόμιο της Τεχεράνης, τα ξημερώματα της Τετάρτης. Σύμφωνα με το διοικητή της Πολεμικής Αεροπορίας του Ιράν, οι Ιρανοί «μπέρδεψαν το ουκρανικό αεροσκάφος για πύραυλο Κρουζ και το κατέρριψαν με πύραυλο μικρού βεληνεκούς».

Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα πολιτικό αεροσκάφος καταρρίπτεται από στρατιωτικά πυρά. Ας θυμηθούμε μερικές από τις πιο τραγικές περιπτώσεις

1983 - Νήσος Σαχαλίνη: 269 νεκροί από κατάρριψη νοτιοκορεατικού αεροσκάφους Boeing από Σοβιετικό αεροσκάφος αναχαίτισης. Σύμφωνα με τους Σοβιετικούς, το κορεατικό αεροσκάφος που εκτελούσε την πτήση από τη Νέα Υόρκη προς τη Σεούλ, είχε εισέλθει στο σοβιετικό εναέριο χώρο και δεν απαντούσε στις σχετικές προειδοποιήσεις.

1988 - Περσικός Κόλπος: 290 νεκροί από κατάρριψη αεροσκάφους της Iran Air από αμερικανικό πύραυλο. Το ιρανικό Airbus A300, που εκτελούσε την πτήση από το Μπαντάρ Αμπάς του Ιράν προς το Ντουμπάϊ, καταρρίφθηκε από πύραυλο Κρουζ που εκτοξεύθηκε από το αμερικανικό πολεμικό πλοίο Vincennes. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, το αμερικανικό πλοίο εντόπισε στα ραντάρ του το ιρανικό αεροσκάφος και προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον πιλότο. Καθώς δεν λάμβαναν απάντηση, οι Αμερικανοί υπέθεσαν ότι το Airbus ήταν ιρανικό μαχητικό αεροσκάφος, με αποτέλεσμα να εκτοξεύσουν δύο πυραύλους εδάφους - αέρος και να το καταρρίψουν.