Ο Νίκος Κοτσελόπουλος

 

Ο δικηγόρος Νίκος Κοτσελόπουλος είναι ένας από τους 79 συλληφθέντες κατά την εισβολή της αστυνομίας στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Λόγω της δικηγορικής του ιδιότητας, απελευθερώθηκε για να δικαστεί ξεχωριστά με ειδική διαδικασία.

Την επόμενη ημέρα, ο Νίκος Κοτσελόπουλος βρέθηκε έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων για συμπαράσταση στους υπόλοιπους συλληφθέντες. Εκεί, μαζί με άλλους αλληλέγγυους, κυνηγήθηκε και χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ. «Με χτύπησαν κατευθείαν στο κεφάλι, στα πλευρά και σε άλλα σημεία. Είχαν χτυπήσει κι άλλους. Διάφοροι φίλοι μου με περιέθαλψαν και μετά ήρθε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ» αναφέρει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα των Συντακτών.

Για την τρομοκρατική συμπεριφορά των ΜΑΤ έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων αλλά και μέσα στο ίδιο το κτήριο, μιλούν πολλοί παρόντες. Το κλίμα της τρομοκρατίας που μεταφέρουν οι παρόντες μάρτυρες είναι τέτοιο που προκαλεί το εύλογο ερώτημα μήπως και οι ίδιοι οι δικαστές λειτουργούν κάτω από το κράτους του φόβου που προκαλούν οι έξαλλοι και εξαγριωμένοι ένστολοι.

Ακολουθεί η μαρτυρία του χτυπημένου δικηγόρου, αλλά και μαρτυρίες δύο συλληφθεισών, οι οποίες περιγράφουν τις «ανθρωποφαγικές και αθέατες» συμπεριφορές της αστυνομίας ακόμη και σε βάρος ευάλωτων ατόμων, όπως πρόσφυγες με προβλήματα υγείας και εγκύους. ( Εδώ, μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο από την Εφημερίδα των Συντακτών )

 

Ο κ. Νίκος Κοτσελόπουλος βρισκόταν, την Τρίτη, στα Προσφυγικά ως αλληλέγγυος, σε κάλεσμα με σκοπό να αποτραπεί ο κίνδυνος της αστυνομικής εκκένωσης της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας όπου ζουν πρόσφυγες από αφρικανικές χώρες, Κούρδοι, Τούρκοι κ.ά.

«Βρισκόμασταν, στο κτίριο 6, περίπου 40 άτομα, για να συζητήσουμε και, μόλις πέρασαν 5 λεπτά, είδαμε ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις της ΕΚΑΜ και άλλων μονάδων. Κάποιοι επέλεξαν να αμυνθούν σε αυτή την αστυνομική επέμβαση και μεσολάβησαν μερικά λεπτά όπου έγινε χαμός. Αφού ολοκληρώθηκε η αστυνομική έφοδος και ανέβηκαν πάνω, μας φώναζαν να μείνουμε ακίνητοι και να πέσουμε κάτω, αν και δεν είχαμε όπλα ή οτιδήποτε άλλο», μας περιγράφει.

Αμέσως ο δικηγόρος και ο φωτορεπόρτερ Νίκος Πηλός έδωσαν τα στοιχεία τους και γνωστοποίησαν την ιδιότητά τους, αλλά κρατήθηκαν για ώρες, όπως όλοι οι υπόλοιποι, μέχρι να μάθουν για τη μετατροπή των προσαγωγών σε συλλήψεις. Διανυκτέρευσαν στη ΓΑΔΑ το βράδυ, για να μεταφερθούν το πρωί στη σήμανση και έπειτα στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Τελικά, ο κ. Κοτσελόπουλος απελευθερώθηκε, γιατί πρέπει να δικαστεί με ειδική διαδικασία, λόγω της ιδιότητάς του. Παρέμεινε όμως έξω από τη δικαστική αίθουσα, όπου οι αστυνομικές δυνάμεις συμπεριφέρονταν προκλητικά στον συγκεντρωμένο κόσμο, ακόμα και μετά τη διαμαρτυρία για τη στάση της αστυνομίας, που έφτασε μέχρι και στη δικαστική έδρα, δημιουργώντας νέα επεισόδια. «Με χτύπησαν κατευθείαν στο κεφάλι, στα πλευρά και σε άλλα σημεία. Είχαν χτυπήσει κι άλλους. Διάφοροι φίλοι μου με περιέθαλψαν και μετά ήρθε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ», αναφέρει για την επίθεση των ΜΑΤ.

Ιδιαίτερη εντύπωση του προξενεί ότι, παρά τη συμμετοχή του σε αρκετές κινητοποιήσεις επί δεκαετίες, δεν έχει δεχθεί ξανά τέτοιου είδους επίθεση και αντιμετώπιση, θεωρώντας ότι δεν είναι άσχετη με τα γεγονότα στο σπίτι της Ιωάννας Κολοβού στου Ζωγράφου, με την κυβέρνηση να θέλει να δείξει πάλι μια εικόνα «νόμου και τάξης».

Χθες το απόγευμα, συναντήσαμε στο αυτοδιαχειριζόμενο καφέ της κατειλημμένης κοινότητας ακόμη δύο συλληφθείσες, που μίλησαν στην «Εφ.Συν.», υπό τον όρο της ανωνυμίας τους. Όπως τονίζουν, τα όσα έγιναν την Τρίτη στα Προσφυγικά, όπου ουσιαστικά απαγορεύθηκε η παρουσία των φωτορεπόρτερ, δείχνουν τις «ανθρωποφαγικές και αθέατες» συμπεριφορές της αστυνομίας εις βάρος ευάλωτων ατόμων, όπως πρόσφυγες με προβλήματα υγείας και εγκύους, που συνεχίστηκαν και κατά τη σχεδόν 24ωρη κράτησή τους, αλλά και στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Πέρα από το ότι έμειναν 12 ώρες χωρίς φαγητό, με ελάχιστο νερό και δυσκολία πρόσβασης στην τουαλέτα, αντιμετώπισαν ένα παιχνίδι νεύρων, ειρωνείες, τραμπουκισμούς, μεγάλη δυσκολία να επικοινωνήσουν ακόμα και με τις οικογένειές τους και μια σκόπιμη απροθυμία στη διεκπεραίωση της όλης διαδικασίας, ώστε να μάθουν τουλάχιστον ποιες κατηγορίες αντιμετώπιζαν.

Μεταξύ των όσων καταγγέλλουν, είναι επίσης οι ρατσιστικές συμπεριφορές εις βάρος προσφύγων-μεταναστών, όπως και το ότι αστυνομικός της ΟΠΚΕ έφτυσε (!) συλληφθέντα! «Αυτό που μας έμεινε είναι η αλληλεγγύη που δεχθήκαμε από αρκετό κόσμο, όπως και το ότι ζήσαμε ξανά τον τρόμο με νέα επίθεση, βγαίνοντας από το δικαστήριο», καταλήγουν.

Την Τρίτη 22/11 πάνοπλες δυνάμεις της αστυνομίας εισέβαλαν στην γειτονιά των Προσφυγικών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας κακοποιώντας και συλλαμβάνοντας αναίτια 78 ανθρώπους. Κάτοικοι, αλληλέγγυοι, ανήλικα παιδιά, μητέρα μαζί με ανήλικο τέκνο, μητέρα χωρίς τα παιδιά της, άνθρωποι με προβλήματα υγείας, μία έγκυος, ένας δικηγόρος, ένας φωτορεπόρτερ ήταν μεταξύ αυτών που υπέστησαν όργιο καταστολής και κακομεταχείρισης για περισσότερες από 24 ώρες, ενώ πολλοί χρειάστηκαν ιατρική περίθαλψη λόγω των χτυπημάτων.

Μετά από μια νύχτα κράτησης σε απάνθρωπες συνθήκες και αφού οι περισσότεροι κοιμήθηκαν στο πάτωμα της ΓΑΔΑ, οι συλληφθέντες και οι συλληφθείσες έπρεπε να οδηγηθούν στα δικαστήρια της Ευελπίδων, πλην της εγκύου και του φωτορεπόρτερ που αφέθηκαν με εντολή εισαγγελέα. Αυτό τελικά έγινε μετά τις 15:00 της Τετάρτης, με αποτέλεσμα να πρέπει να περιμένουν επί ώρες κλεισμένοι στις κλούβες ώστε να έρθει ο εισαγγελέας υπηρεσίας.

Ο εισαγγελέας διαπίστωσε ότι μεταξύ των συλληφθέντων υπήρχε και ο συνάδελφος δικηγόρος Ν.Κ. και διέταξε να αφεθεί ελεύθερος, κάτι που έπρεπε να είχε κάνει από την προηγούμενη ημέρα, αλλά προφανώς κανείς από την κρατική ασφάλεια δεν τον είχε ενημερώσει για την ιδιότητά του.

Αφού ασκήθηκε σε βάρος των υπολοίπων ποινική δίωξη για πλημμελήματα, άρχισε δεύτερος γύρος βίας από τις διμοιρίες των ΜΑΤ.

Κατά την μεταγωγή των κατηγορουμένων στην αίθουσα του δικαστηρίου, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν λυσσαλέα στον αλληλέγγυο κόσμο, τραυματίζοντας σοβαρά στο κεφάλι τον συνάδελφο που λίγο πριν είχε αφεθεί ελεύθερος και κυνηγώντας τους υπόλοιπους έξω από τα δικαστήρια βάζοντας σε μεγάλο κίνδυνο τους ανθρώπους που έτρεχαν να σωθούν.

Ακολούθησαν και άλλες επιθέσεις ακόμα και μέσα στο κτίριο του αυτοφώρου, όπου χτυπήθηκαν κατηγορούμενοι, δικηγόροι και κοινό και αφαιρέθηκαν διά της βίας κινητά τηλέφωνα για να μην καταγραφούν οι σκηνές.

Παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες, η έδρα επέδειξε πλήρη αδιαφορία ή ενδεχομένως αδυναμία να κάνει το παραμικρό για να ηρεμήσει η κατάσταση η οποία είχε εκτραχυνθεί με αποκλειστική ευθύνη των αστυνομικών δυνάμεων.

Η ψυχραιμία των κατηγορουμένων και του κόσμου βοήθησε στο να αποφευχθούν τα χειρότερα και να ολοκληρωθεί όσο πιο ομαλά γινόταν η διαδικασία.

Ως συνήγοροι υπεράσπισης των κατηγορουμένων, καταγγέλλουμε το όργιο βίας και αυθαιρεσίας που ασκήθηκε εντός και εκτός των δικαστηρίων τις δύο τελευταίες ημέρες από τις αστυνομικές δυνάμεις, την άδικη σύλληψη, κακοποίηση και κράτηση υπό άθλιες συνθήκες δεκάδων ανθρώπων, την παράνομη κράτηση και τον ξυλοδαρμό του συναδέλφου μας και την αδιαφορία όσων έχουν θεσμική υποχρέωση να εφαρμόζουν το νόμο και να διασφαλίζουν την ομαλή διεξαγωγή της ποινικής διαδικασίας με απόλυτο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των κατηγορουμένων.

 

Οι συνήγοροι υπεράσπισης

Άννυ Παπαρρούσου

Κάτια Τάτση

Κατερίνα Ζουρτσάνου

Γιώργος Κακαρνιάς

Παναγιώτης Αντωνίου

Γιάννης Μυκονιάτης.

Κάθε χούντα που σέβεται τον εαυτό της φροντίζει να κατασκευάσει τον εσωτερικό της εχθρό για να τροφοδοτήσει το αδιέξοδό της και να δικαιολογήσει τη ματωμένη της ύπαρξη. Στο Ισραήλ είναι οι Παλαιστίνιοι, στην Τουρκία είναι οι Κούρδοι και στην Ελλάδα του Μητσοτάκη είναι οι νέοι που αντιστέκονται στη λαίλαπα του νεοφιλελεύθερου και άκρατου καπιταλισμού

Κάθε χούντα που σέβεται τον εαυτό της έχει επίσης τα παπαγαλάκια της, που θα απαγγείλλουν το πρωί το ποίημα που έγραψαν γι αυτούς οι στιχουργοί της ΓΑΔΑ. Θα τους ακούσουμε σήμερα στα πρωϊνά του ΜΕGA, του Αντέννα, του ΣΚΑΪ και άλλων ευαγών ιδρυμάτων. Αν και για το MEGA δεν είμαστε ακόμη σίγουροι για το ποίημα πουν θα πουν, γιατί αναμένεται και το ποίημα του Μαρινάκη, που έχει πάρει ανάποδες αυτό τον καιρό

Κάθε χούντα που σέβεται τον εαυτό της δεν θα μπορούσε να μην έχει και τα πιστά εκπαιδευμένα της σκυλιά, αυτά που στο δρόμο ο κόσμος τα φωνάζει γουρούνια. Τι φταίνε όμως αυτά τα άκακα ζώα που το μόνο τους αμάρτημα είναι πως έχουν νόστιμο κρέας;

Σ αυτά τα πιστά σκυλιά της χούντας απευθυνόμαστε και τους λέμε πως η ντροπή δεν είναι δουλειά, ακόμη και αν πληρώνεται 

Σ αυτά τα σκυλιά απευθυνόμαστε και τους ρωτάμε με ποια ψυχή γυρίζουν το βράδυ στο σπίτι τους. Αισθάνονται υπερήφανοι γι αυτούς οι γονείς τους, οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους;

Σ αυτά τα σκυλιά απευθυνόμαστε και τους λέμε πως το αυτί αυτών των παιδιών δεν ιδρώνει … σκουπίδια, δολοφόνοι

Όσο για το κράτος του Μητσοτάκη είναι ηλίου φαεινότερο πλέον πως τρίζει συθέμελα και σύντομα θα συντριβεί με κρότο. Οι εικόνες των αλληλέγγυων στην, ξεσπιτωμένη από την Εθνική Τράπεζα, Ιωάννα Κολοβού το φωνάζουν και οι εικόνες Γκουαντάναμο στην επίθεση ενάντια στην ανοιχτή συνέλευση στα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας αποδεικνύουν περίτρανα τον πανικό του.

Οι τρεις Έρωτες της πλατείας Εξαρχείων, αυτοί που μέχρι πρότινος κοσμούσαν στον ιστορικό φανοστάτη την πλατεία Εξαρχείων και απομακρύνθηκαν λόγω της κατασκευής του μετρό, ζωντάνεψαν και χόρεψαν μπροστά στα ακίνητα ανδρείκελα των ΜΑΤ. Η ομορφιά της Τέχνης απένατι στην ασχήμια της Βίας

“Ανταμώνουμε, συνδεόμαστε και μοιραζόμαστε, διεκδικούμε μια γειτονιά με ανοιχτούς και ελεύθερους δημόσιους χώρους. Στεκόμαστε απέναντι στη βίαιη επίδειξη εξουσίας που αγνοεί παντελώς τις ανάγκες και τα αιτήματα των κατοίκων, μετατρέπει τη γειτονιά από χώρο κατοίκησης σε χώρο-πέρασμα για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων και κατακερματίζει τους λιγοστούς χώρους πράσινου της πόλης... Δε θα συνηθίσουμε στη βία και την καταστολή, δε θα ζήσουμε μέσα στον φόβο και την αποξένωση. Όσο θα έρχονται με στολές, μηχανοκίνητα και εκφοβισμό, θα συναντιόμαστε στους δρόμους, θα σχεδιάζουμε εναλλακτικές, θα μοιραζόμαστε γέλια, όνειρα, χρώματα και μουσικές” ανέφερε το κάλεσμα

 

Θεωρούμε πως δεν λέμε κάτι καινοφανές όταν υποστηρίζουμε ότι η βλακεία ενός ανθρώπου του δίνει ελαφρυντικά στην κρίση μας γι΄αυτόν, επικαλύπτοντας άλλα παράπλευρα χαρακτηριστικά του όπως η κακία, η αλαζονεία και η αυταρχικότητα

Στις ιστορίες του κ. Κόινερ του Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο κύριος Κόινερ ερωτάται:

"Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα; Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;"

– Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο... Ε... μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία.

" Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία; ” ρώτησαν ξανά τον κύριο Κόινερ

- Ούτε το ένα ούτε το άλλο .. απάντησε ο κ Κόινερ. Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα απύθμενο εσωτερικό κενό... Ο βλαξ το υποψιάζεται , αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία- είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο: Με κακία. Προσπαθώντας να επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα.. αλλά εκείνη επιστρέφει τα βραδιά καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί... ή τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα μάτια του. Φαύλος κύκλος

Η εικόνα - αλλά και η εικόνα μέσα στην εικόνα - είναι δημιούργημα της ανήσυχης, φευγάτης και "αυτόκλητης" καλλιτεχνικής παρέας της Ραφήνας που προσφέρει γενναιόδωρα το ταλέντο της 

 

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

 Αργύρης Χιόνης (Από τη συλλογή Λεκτικά τοπία, 1983)

Με ένα εκτενές άρθρο της, η Εφημερίδα των Συντακτών, στις 31/10/22, επανέρχεται στο θέμα της σχεδιαζόμενης κατασκευής αντλιοστασίου λυμάτων στην προστατευόμενη ζώνη του παράκτιου έλους/αμμοθινικού οικοσυστήματος στην παραλία Μαρίκες της Ραφήνας, ένα ζήτημα ιδιαίτερου οικολογικού ενδιαφέροντος που ξεπερνά τα στενά όρια της περιοχής και έχει προκαλέσει πλήθος αντιδράσεων από πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις.

Στο άρθρο αυτό καταγράφονται

α) οι αντιδράσεις τόσο των κατοίκων όσο και των περιβαλλοντικών οργανώσεων

β) η κωλυσιεργία του ΥΠΕΝ για την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος προστασίας, καθώς οι Μαρίκες περιλαμβάνονται στο Μητρώο Προστατευόμενων Περιοχών των Σχεδίων Διαχείρισης Λεκανών Απορροής Ποταμών    Αττικής ως «περιοχή που προορίζεται για την προστασία οικοτόπων και ειδών», είναι χαρακτηρισμένος υγρότοπος Α’ Προτεραιότητας και όφειλε να έχει εκδοθεί Προεδρικό Διάταγμα Προστασίας το αργότερο έως το 2019.

γ) η συγκέντρωση 350 υπογραφών από κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι ζητούν να μετακινηθεί το αντλιοστάσιο αποχέτευσης έξω από την προστατευόμενη περιοχή των Μαρικών.

δ) η ερώτηση που κατέθεσε προς τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστα Σκρέκα η ανεξάρτητη βουλευτίνα Αγγελική Αδαμοπούλου ρωτώντας τον υπουργό Περιβάλλοντος αν προτίθεται να ανακαλέσει το έγγραφο του ΥΠΕΝ που περιέχει τη μισή αλήθεια σχετικά με την προστασία του παράκτιου έλους Μαρικών. Επίσης, ρωτά τον υπουργό αν προτίθεται να παρέμβει για να αποτρέψει τις εργασίες που ξεκίνησαν ξανά μέσα στον υγρότοπο και οι οποίες αντιτίθενται στην ευρωπαϊκή Οδηγία για τη βιοποικιλότητα

Τέλος, το άρθρο καταλήγει με την απάντηση της ΕΥΔΑΠ, στην προσπάθεια της επιχείρησης να υπερασπιστεί την επιλογή της για την κατασκευή του αντλιοστασίου στη θέση αυτή.

Παρακάτω, αναδημοσιεύουμε το πλήρες άρθρο της Εφημερίδας, μαζί με την απάντηση της ΕΥΔΑΠ, η οποία αποτελεί μέρος του άρθρου. Είναι πάντως χαρακτηριστικό, πως τοπικό μέσο της περιοχής, και συγκεκριμένα το irafina.gr, ενάντια στη δημοσιογραφική δεοντολογία, επέλεξε να απομονώσει την απάντηση της ΕΥΔΑΠ και να την αναπαράξει ως ξεχωριστό άρθρο στην ιστοσελίδα του, χωρίς να αναφέρει ότι πρόκειται για ένα μέρος πολύ ευρύτερου άρθρου και χωρίς καν ενεργό σύνδεσμο (link) στο συγκεκριμένο άρθρο!

Ακολουθεί το άρθρο που αποδεικνύει την ιδιαίτερη σημασία που έχει η απειλούμενη περιοχή των Μαρικών. Μια περιοχή που ο δήμαρχός της σχεδόν πανηγυρίζει για το γεγονός πως ακόμη δεν έχει ενταχθεί σε καθεστώς προστασίας, όπως θα όφειλε

 

Αντιδράσεις για το έργο της ΕΥΔΑΠ. Το υπουργείο υποστηρίζει ότι η παραλία δεν εμπίπτει στα όρια των προστατευόμενων περιοχών, γεγονός που αμφισβητούν τέσσερις περιβαλλοντικές οργανώσεις.

Συνεχίζονται οι αντιδράσεις για την πρόθεση της ΕΥΔΑΠ να κατασκευάσει αντλιοστάσιο ακαθάρτων στον παράκτιο υγρότοπο Μαρίκες στην περιοχή Νηρέας Ραφήνας, με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις να υποστηρίζουν ότι το έργο είναι παράνομο.

Η χωροθέτηση του αντλιοστασίου πραγματοποιείται σε μη προστατευόμενη περιοχή και η λειτουργία του αντλιοστασίου και γενικότερα του αποχετευτικού δικτύου στην περιοχή θα εξυγιάνει τον ευαίσθητο υπόγειο υδροφορέα, υποστηρίζει η ΕΥΔΑΠ σε τοποθέτησή της προς την «Εφ.Συν.». Το θέμα έφτασε και στη Βουλή.

Η υπόθεση πήρε νέα τροπή έπειτα από απαντητικό έγγραφο του καθ’ ύλην αρμόδιου για την προστασία των υγροτόπων υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας προς τον Δήμο Ραφήνας - Πικερμίου στο οποίο αναφέρεται ότι «…η περιοχή παραλία Μαρίκες δεν εμπίπτει στα όρια των προστατευόμενων περιοχών που εντάσσονται στο πλαίσιο αρμοδιοτήτων της υπηρεσίας τους».

Ωστόσο, η απάντηση του ΥΠΕΝ είναι βάσιμη μόνον κατά το μέρος που αφορά τη μη έκδοση μέχρι σήμερα του προβλεπόμενου προεδρικού διατάγματος για την οριοθέτηση του οικοσυστήματος των Μαρικών ως προστατευόμενης περιοχής. Κάτι που, όμως, αποτελεί παράλειψη του ίδιου του υπουργείου («Το υπουργείο Περιβάλλοντος “νομιμοποιεί” τις παραλείψεις του για τις Μαρίκες», «Εφ.Συν.», 16/10/2022).

Σε νέα επιστολή τους προς τη Διεύθυνση Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος και Βιοποικιλότητας του ΥΠΕΝ τέσσερις περιβαλλοντικές οργανώσεις εφιστούν την προσοχή στο ότι το παράκτιο έλος Μαρικών έχει συμπεριληφθεί στο Μητρώο Προστατευόμενων Περιοχών, έχει συμπεριληφθεί στην «Επικαιροποιημένη Εκθεση Επιστημονικής Τεκμηρίωσης Οριοθέτησης των υγροτόπων της Αττικής 2021» του Ελληνικού Κέντρου Βιοτόπων-Υγροτόπων και έχει καταγεγραμμένους από το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών 5 τύπους φυσικών οικοτόπων.

«Μολονότι για το παράκτιο έλος Μαρικών (υγρότοπος Α’ Προτεραιότητας) δεν έχουν ακόμη προχωρήσει οι διαδικασίες έκδοσης προεδρικού διατάγματος προστασίας κατά παράβαση των δεσμεύσεων της χώρας μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η περιοχή προστατεύεται και ισχύουν οι απαγορεύσεις που ορίζονται στο Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας (νόμος 4277/2014) και αφορούν τη δόμηση, επιχωμάτωση, άσκηση οχλουσών δραστηριοτήτων και κάθε ενέργεια που υποβαθμίζει την οικολογική κατάσταση του υγροτόπου», αναφέρουν οι οργανώσεις.

Παράλληλα ζητούν από το υπουργείο να ανακαλέσει το επίμαχο έγγραφο και να διευκρινίσει στον Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου το καθεστώς προστασίας του παράκτιου έλους Μαρικών και τις απαγορεύσεις που ισχύουν μέχρι την έκδοση του προεδρικού διατάγματος προστασίας του, «δεδομένου ότι ο υγρότοπος απειλείται άμεσα με συρρίκνωση και υποβάθμιση εξαιτίας απόφασης κατασκευής αντλιοστασίου στο πλαίσιο έργου αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ». Την επιστολή υπογράφουν ο Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Αγριας Ζωής-ΑΝΙΜΑ, η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, η Μη Κυβερνητική Οργάνωση ΟΖΟΝ και ο Σύλλογος Πολιτών Υπέρ των Ρεμάτων ΡΟΗ.

Εν τω μεταξύ, 350 κάτοικοι της περιοχής κατέθεσαν κείμενο στην ΕΥΔΑΠ και στον δήμο ζητώντας να μετακινηθεί το αντλιοστάσιο αποχέτευσης έξω από την προστατευόμενη περιοχή των Μαρικών.

«Η ΕΥΔΑΠ και ο δήμος οφείλουν να σεβαστούν την περιβαλλοντική νομοθεσία και τη θέληση των κατοίκων, να σταματήσουν τα εκβιαστικά διλήμματα ότι δήθεν η περιοχή Νηρέας δεν θα μπει στην αποχέτευση και να προχωρήσουν άμεσα στην αναθεώρηση της παράνομης χωροθέτησης του αντλιοστασίου των Μαρικών, ακόμη κι αν οι εναλλακτικές θέσεις χωροθέτησης θα έχουν μεγαλύτερο κόστος κατασκευής από την υφιστάμενη», αναφέρουν.

Το θέμα έφτασε στη Βουλή με ερώτηση που κατέθεσε προς τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστα Σκρέκα η ανεξάρτητη βουλευτίνα Αγγελική Αδαμοπούλου ρωτώντας τον υπουργό Περιβάλλοντος αν προτίθεται να ανακαλέσει το έγγραφο του ΥΠΕΝ που περιέχει τη μισή αλήθεια σχετικά με την προστασία του παράκτιου έλους Μαρικών. Επίσης, ρωτά τον υπουργό αν προτίθεται να παρέμβει για να αποτρέψει τις εργασίες που ξεκίνησαν ξανά μέσα στον υγρότοπο και οι οποίες αντιτίθενται στην ευρωπαϊκή Οδηγία για τη βιοποικιλότητα.

 

Tι απαντάει η ΕΥΔΑΠ με επιστολή της στην «Εφ.Συν.»

«Η ΕΥΔΑΠ υλοποιεί το έργο “Συλλογή, επεξεργασία λυμάτων των Δήμων Ραφήνας-Πικερμίου και Σπάτων-Αρτέμιδος Ανατολικής Αττικής και επαναχρησιμοποίηση-διάθεση επεξεργασμένων εκροών”. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό έργο περιβαλλοντικής υποδομής με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας των πολιτών και αφορά την αποχέτευση των Δήμων Ραφήνας-Πικερμίου και Σπάτων-Αρτέμιδας.

Βάσει της υποβληθείσας Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) και μετά τη διαδικασία ενημέρωσης φορέων και κοινού και τη διαδικασία δημόσιας διαβούλευσης –διαδικασίες που διήρκεσαν πάνω από ένα έτος– εκδόθηκε η Απόφαση Εγκρισης Περιβαλλοντικών Ορων (ΑΕΠΟ), συνοδευόμενη από θετικές γνωμοδοτήσεις επί αυτής 25 αρμόδιων φορέων.

Μάλιστα το έργο χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή λαμβάνοντας και σχετική θετική αξιολόγηση από το σώμα των JASPER (Joint Assistance to Support Projects in European Regions).

Η χωροθέτηση του αντλιοστασίου πραγματοποιείται σε μη προστατευόμενη περιοχή, σε μεγάλη απόσταση από την ακτή και σίγουρα εκτός της ζώνης προστασίας του αμμοθινικού οικοσυστήματος. Μάλιστα, η λειτουργία του αντλιοστασίου και γενικότερα του αποχετευτικού δικτύου στην περιοχή θα εξυγιάνει τον ευαίσθητο υπόγειο υδροφορέα και θα τον απαλλάξει από τη ρύπανση που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να υφίσταται από τους απορροφητικούς βόθρους των οικιών, αναβαθμίζοντας περιβαλλοντικά την ευρύτερη περιοχή.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι πέραν των νόμιμων γνωμοδοτήσεων και αδειών απ’ όλους τους αρμόδιους φορείς και τις θετικές αξιολογήσεις από την Ε.Ε., η ΕΥΔΑΠ βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς στην τοπική κοινωνία προκειμένου να επιτευχθεί το μέγιστο αποτέλεσμα με τη χαμηλότερη δυνατή όχληση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σήμερα, μετά από μια μακρά περίοδο συνεργασιών και διαβουλεύσεων, το έργο χαίρει της καθολικής αποδοχής από την τοπική κοινωνία.

Ως ΕΥΔΑΠ, με αίσθημα ευθύνης αλλά και περιβαλλοντική ευαισθησία, οφείλουμε να εργαστούμε προκειμένου να απαλλαγεί η χώρα μας από τα πρόστιμα που μας έχουν επιβληθεί, να διαφυλάξουμε τους πολύτιμους περιβαλλοντικούς πόρους, αναβαθμίζοντας παράλληλα την καθημερινότητα των πολιτών».

 

Πηγή: https://www.efsyn.gr/ellada/periballon/365136_aprostateytos-o-paraktios-ygrotopos-stis-marikes

Σαν σήμερα, στις 31 Οκτωβρίου του 1888, γεννήθηκε ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, άλλος ένας από τους «καταραμένους» της λογοτεχνίας μας. Ερωτικός και αιχμηρός, έγραψε στίχους τολμηρούς και με έντονο μελαγχολικό τόνο. Οι τολμηροί του στίχοι, η δεδηλωμένη του ομοφυλοφιλία, η ελευθεριάζουσα ερωτική ζωή του και ο εθισμός του στην ηρωΐνη προκαλούσαν την κοινωνία της εποχής. Ο ίδιος, παρά την ευφυΐα του, το ταλέντο του, τις σπουδές και τη γλωσσομάθειά του, δεν μπόρεσε ποτέ να υπάρξει οικονομικά ανεξάρτητος. Έτσι, μετά το θάνατο των γονιών του, της μητέρας του το 1937 και του πατέρα του το 1942, και με δεδομένη την εξάρτησή του από την ηρωΐνη, άρχισε να ξεπουλά την πατρική του περιουσία.

Στις 7 Ιανουαρίου του 1944, οικονομικά κατεστραμμένος και εξουθενωμένος από τις στερήσεις της Κατοχής, αυτοκτονεί μέσα στο πατρικό του σπίτι στα Εξάρχεια. Η κηδεία του πραγματοποιείται τέσσερις μέρες αργότερα, μετά από έρανο των φίλων του.

Σύμφωνα με το μελετητή του έργου του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Βαγγέλη Ψαραδάκη : « … Ένα τέτοιο ακριβώς παράθυρο είναι η ποίηση του Λαπαθιώτη. Στα ανθρώπινα μέτρα. Μας μιλά με απλό και συγκινητικό τρόπο για βασικά συναισθήματα και καταστάσεις όπως ο έρωτας, η χαρά, η λύπη, ο πόνος, η ανάμνηση, η απογοήτευση, ο θάνατος κ.ά. Πιστεύω πως, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τους ανθρώπους, τα λουλούδια, τα ζώα, το φεγγάρι, που ερωτεύονται, ενθουσιάζονται, απογοητεύονται, που γελούν ή κλαίνε – η ποίηση του Λαπαθιώτη παραμένει ενεργή. Κι επειδή ο Λαπαθιώτης ήταν τύπος κατεξοχήν νυχτερινός, η ποίησή του, νομίζω, πρέπει να διαβάζεται είτε βράδυ είτε νωρίς το πρωί. Για τις νύχτες που έγιναν – ή όχι».

Ένα από τα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, με τίτλο Ερωτικό, μελοποίησε υπέροχα ο Νίκος Ξυδάκης και το ερμήνευσε με τον ιδιαίτερο τρόπο της η Ελευθερία Αρβανιτάκη

 

 

 

«Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό,

ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου.

Στενό βαθύ και θλιβερό που θα θυμάμαι για καιρό

τι μου στοιχίζει στην καρδιά το ξαναπέρασμά του.

 

Ας είν', ωστόσο, τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί,

στερνό φιλί, πρώτο φιλί και με λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα το φιλί,  που μου το τάξανε πολλοί,

κι όμως δε μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει.

 

Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό,

και με τη νύχτα, μυστικά, γίνουμε, πάλι, ταίρι,

Αυτό το ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,

σαν μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!»

 

Όπως διαβάζουμε στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου " [το ποίημα] ... γράφτηκε στις 7.8.1928. Όπως πρώτος αποκάλυψε ο Άρης Δικταίος στη συγκεντρωτική έκδοση του 1964, το ποίημα έχει ακροστιχίδα και σχηματίζει το όνομα «Κώστας Γκίκας» που ήταν η μεγάλη αγάπη του ποιητή. Φαίνεται πως η φιλία τους κράτησε αρκετά χρόνια, αφού ο ίδιος μνημονεύεται και σε επιστολή του 1935 (την παραθέτει ο Δικταίος) αλλά και στις Προϋποθέσεις, το σχεδίασμα του 1937"

 

Σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου του 1896, γεννιέται ο Κώστας Καρυωτάκης, για να αυτοκτονήσει τριάντα δύο χρόνια αργότερα, ζώντας μια πολύ σύντομη ζωή που έφτανε όμως για να τον τοποθετήσει στο πάνθεον των μεγάλων ποιητών.

« Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τοὺς βλέπω νὰ ἔρχονται ὁλοένα περισσότεροι μαζὶ μὲ τοὺς αἰῶνες. Σ' αὐτοὺς ἀπευθύνομαι ». Αυτά μεταξύ άλλων, ανέφερε ο αυτόχειρας ποιητής στο σημείωμα που βρήκε η αστυνομία στις τσέπες του.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο Γιάννης Ρίτσος προέβλεπε την αθανασία του Καρυωτάκη μέσω της ποίησής του : “Κάποιες βραδινές ώρες, που η πικρία και η μοναξιά δεσπόζουν στην ψυχή μας, τα «Ελεγεία και Σάτιρες» μας περιμένουν κάτω από την αρχαία λάμπα. Τέτοιες στιγμές δε θα λείψουν ποτέ απ’ τη ζωή μας. Μαζί μ’ αυτές θα ζει για πάντα κι ο Καρυωτάκης”

Το ύφος της ποίησης του Καρυωτάκη είναι μοναδικό, προαναγγέλλοντας ίσως τις μεγάλες αλλαγές που επρόκειτο να συμβούν αργότερα στον παραδοσιακό στίχο. Το περιεχόμενο της ποίησής του, μελαγχολικό και απαισιόδοξο, μιλάει για τη ματαιότητα και την αναπόφευκτη  απώλεια. Ο Καρυωτάκης ενοχλείται ακόμη από τις κοινωνικές συμβάσεις, τη νοσηρότητα της κοινωνίας, τη δύναμη της εξουσίας. Και μέσα από την ποίησή του τα καταγγέλλει, χρησιμοποιώντας πολλές φορές την ειρωνεία και το σαρκασμό, που δεν μπορούν όμως να κρύψουν τον πόνο και την απελπισία του ποιητή για το μάταιο και το αναπότρεπτο

Για την αυτοκτονία του ποιητή έχουν διατυπωθεί πολλές υποθέσεις. Όπως και να έχει όμως, αυτή η τραγική λύση που έδωσε, ήταν σαν να αποτελούσε μέρος της ποίησής του

 

Φθορά

Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων,

και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.

 

 

Ευγένεια

Κάνε τον πόνο σου άρπα.

Και γίνε σαν αηδόνι,

και γίνε σα λουλούδι.

Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,

κάνε τον πόνο σου άρπα

και πέ τονε τραγούδι.

 

Μη δέσεις την πληγή σου

παρά με ροδοκλώνια.

Λάγνα σου δίνω μύρα

-- για μπάλσαμο -- και αφιόνια.

Μη δέσεις την πληγή σου,

και το αίμα σου, πορφύρα.

 

Λέγε στους θεούς “να σβήσω!”

μα κράτα το ποτήρι.

Κλότσα τις ημέρες σου όντας

θα σου 'ναι πανηγύρι.

Λέγε στους θεούς “να σβήσω!”

μα λέγε το γελώντας.

 

Κάνε τον πόνο σου άρπα.

Και δρόσισε τα χείλη

στα χείλη της πληγής σου.

Ένα πρωί, ένα δείλι,

κάνε τον πόνο σου άρπα

και γέλασε και σβήσου.

 

 

Τώρα που μήτε ο έρωτας...

Τώρα που μήτε ο έρωτας μήτε η φιλία της φέρνει,

μήτε κι αυτό το μίσος μου παρηγοριάν, α, πώς

η ώριμη θλίψη μου κατά καιρούς τα περασμένα γέρνει,

της νιότης μου καρπός!

 

Χορδή η καρδιά μου δέχονταν το Μάρτη ανατριχίλα.

Ακόμα με συνέπαιρνε γλυκιά μια συλλογή

όταν το νέο Φθινόπωρο με μαραμένα φύλλα

εράντιζε τη γη.

 

Μια πεταλούδα επέταγε και την ακολουθούσα•

ήταν η απάρθενη ζωή μου, η ζωή του κόσμου, η μια.

Ο νους μου σάμπως ξύπνημα τη χαραυγή. Και η Μούσα

μού άγγιζε τα μαλλιά.

 

Δώστε μου τα παιδιάτικα χρόνια μου πόχουν γίνει

στην ηρεμία του δειλινού χρυσός, ωραίος καπνός,

τα χρόνια που 'ρθανε χαρά, πέρασαν καλοσύνη,

κι έφυγαν ουρανός.

 

Βάλετε πάλι στο πικρό χείλος μου την αχτίδα,

στα μάτια την ανθρώπινη και θεία σταλαγματιά.

Εξωτικό μπλάβο πουλί, φέρετε την ελπίδα,

χαμένη τώρα πια.

 

Και στο χλωμό μου μέτωπο για λίγο κάμετε ώστε

χίμαιρες, οραματισμοί σαν άστρα να κυλούν.

Οι άγγελοι να διατάζουνε, κι από τα τέμπλεα δώστε

οι θεοί να μου γελούν.

 

Ύστερα, στο κορύφωμα του απελπισμένου δρόμου,

ας ήτανε ανατέλλοντα τα μάτια σου να ιδώ,

πρώτη αγαπούλα, και να κράταες άνθος τ' όνειρό μου,

τ' όνειρο που μαδώ.

 

Α, πώς η λύπη μου κατά τα περασμένα στρέφει!

Όμοια και η νύχτα πάντοτε γυρίζει στο πρωί.

Α, πώς τα χρόνια σαν καπνός εχάθηκαν, σα νέφη,

σαν πάχνη, σα ζωή!

 

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,

κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,

κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,

πουλάκι με σπασμένα τα φτερά•

 

κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι

στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί,

το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι

κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί•

 

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου

βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ --

καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου

σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

 

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,

και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,

μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,

μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!

 

 

[Είμαστε κάτι...]

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες

κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,

στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

 

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.

Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,

στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,

μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

 

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

 

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

 

 

Ανδρείκελα

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,

σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.

Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.

Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

 

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,

ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,

χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,

άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.

 

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,

η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.

Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά

όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

 

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.

Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,

ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός

πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

 

 

Ιστορία

Δεκάξι χρονών εγέλασαν,

πέρα, στ' ανοιξιάτικο δείλι.

Επειτα εσώπσαν τα χείλη,

και στην καρδιά τους εγέρασαν.

 

Εκίνησαν τότε σα φίλοι,

σα δυο ξερά φύλλα στο χώμα.

Επειτα εχώρισαν ακόμα,

κάποιο φθινοπωρινό δείλι.

 

Τώρα καθένας, με ωχρό στόμα,

σκύβοντας, φιλεί τα δεσμά του.

Επειτα θα γύρουνε ως κάτου

και θα περάσουνε στο χώμα.

 

 

Βράδυ

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι

μια ιαχή μακρυσμένη --

τ' αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη

ψιθυρίζει και μένει,

 

τ' ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,

η αδειανή κάμαρά μου,

ένα τραίνο που θα 'ρχεται από μια άγνωστη χώρα,

τα χαμένα όνειρά μου,

 

οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει

ολοένα στην πόλη,

στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,

στη ζωή μου τώρα όλη...

 

 

Αγάπες

Θα 'ρθουν όλες μια μέρα, και γύρω μου

θα καθίσουν βαθιά λυπημένες.

Φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους,

θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.

Ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο

και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν.

 

«Αδελφέ» θα μου πουν «δέντρα φεύγουνε

μες στη θύελλα, και πια δε μπορούμε,

δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας.

Ενα θάνατο πάρε και δώσε.

Εμείς, κοίτα, στα πόδια σου αφήνουμε,

συναγμένο από χρόνια, το δάκρυ.

 

«Τα χρυσά πού 'ναι τώρα φθινόπωρα,

πού τα θεία καλοκαίρια στα δάση;

Πού οι νυχτιές με τον άπειρον, έναστρο

ουρανό, τα τραγούδια στο κύμα;

Οταν πίσω και πέρα μακραίνανε,

πού να επήγαν χωριά, πολιτείες;

 

»Οι θεοί μας εγέλασαν, οι άνθρωποι,

κι ήρθαμε όλες απόψε κοντά σου,

γιατί πια την ελπίδα δεν άξιζε

το σκληρό μας, αβέβαιο ταξίδι.

Σα φιλί, σαν εκείνα που αλλάζαμε,

ένα θάνατο πάρε και δώσε»

 

Θα τελειώσουν. Επάνω μου γέρνοντας,

θ' απομείνουν βουβές, μυροφόρες.

Ολοένα στην ήσυχη κάμαρα

θα βραδιάζει, και μήτε θα βλέπω

τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους

που γεμίζανε φως τη ζωή μου...

 

 

[Όλα τα πράγματά μου...]

Όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως

να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.

Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος,

και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.

 

Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται

μιαν ώρα που περάσαμε μαζί,

σ' εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται,

σ' εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.

 

Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα,

ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.

Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,

κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.

 

Κανένας, ούτε ο ήλιος, πια δε μπαίνει.

Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί

στην ώρα κείνη ακόμα, που σημαίνει,

αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.

 

Δεν ξέρω δω ποιος είναι τώρα ο τόπος,

σε ξέρω ποιος χαράζει τους σταυρούς,

κι όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως

να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.

 

 

Υποθήκαι

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,

μπορούνε με χείλιους τρόπους.

Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,

όταν ακούσεις ανθρώπους.

 

Όταν ακούσεις ποδοβολητά

λύκων, ο Θεός μαζί σου!

Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά

και κράτησε την πνοή σου.

 

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,

στον πλατύ κόσμο μια θέση.

ΟΌαν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,

του δίνουν όψη ν' αρέσει.

 

Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν

με την πειθώ, με το ψέμα,

όταν [οι] άνθρωποι διαφιλονικούν

τη σάρκα σου και το αίμα.

 

Όταν έχεις μια παιδική καρδιά

και δεν έχεις ένα φίλο,

πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,

στη μπουτονέρια σου φύλλο.

 

Ασε τα γύναια και το μαστροπό

Λαό σου, Ρώμε Φιλύρα.

Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,

κράτησε σκήπτρο και λύρα.

 

 

Δημόσιοι υπάλληλοι

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν

σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία.

(Ηλεκτρολόγοι θα 'ναι η Πολιτεία

κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)

 

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν

αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.

«Συν τη παρούση αλληλογραφία

έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.

 

Και μονάχα η τιμή τους απομένει,

όταν ανηφορίζουμε τους δρόμους,

το βράδυ στο οχτώ, σαν κορντισμένοι

 

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,

σκέπτονται το συνάλλαγμα, του ώμους

σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.

 

 

Ο Μιχαλιός

Το Μιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.

Καμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία

με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.

Δεν μπόρεσε να μάθει καν το «επ' ώμου».

Ολο εμουρμούριζε: «Κυρ Δεκανέα,

άσε με να γυρίσω στο χωριό μου».

 

Τον άλλο χρόνο, στο νοσοκομείο,

αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.

Εκάρφωνε πέρα, σ' ένα σημείο,

το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο,

σα να 'λέγε, σα να παρακαλούσε:

«Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω».

 

Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.

Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,

μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.

Απάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,

μα του άφησαν απέξω το ποδάρι:

Ηταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.

 

 

[Επρόδωσαν την αρετή...]

Επρόδωσαν την αρετή κι ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι.

Με χρήμα παίρνεται η καρδιά κι αποτιμάται ο φίλος.

Αν άλλοτε αντιφέγγιζε στο νου, στα μάτια, σ' ότι,

είναι η ζωή πια σκοτεινή κι ανέφικτη σα θρύλος,

είναι πικρία στο χείλος.

 

Νύχτα βαθιά. Με πνεύμα οργής έσπρωξα το κρεβάτι.

Ανοιξα τις αραχνιασμένες κάμαρες. Καμία

ελπίς. Απ' το παράθυρο, του τελευταίο διαβάτη

είδα τη σκιά. Κι εφώναξα στριγκά στην ησυχία:

«Δυστυχία!»

 

Η φρικτή λέξη με φωτιά στον ουρανόν εγράφη.

Δέντρα τη δαχτυλοδειχτούν, αστέρια την κοιτούνε,

επιγραφή την έχουνε τα σπίτια κι είναι τάφοι,

ακόμη θα την άκουσαν οι σκύλοι κι αλυχτούνε.

Οι άνθρωποι δεν ακούνε.

 

 

Πρέβεζα

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται

στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,

θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται

καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

 

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι

με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,

ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη

ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

 

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει

για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,

θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,

κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

 

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.

Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.

Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης

πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

 

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,

«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»

Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.

Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

 

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

 

 

Στο άγαλμα της ελευθερίας

Λευτεριά, Λευτεριά σχίζει, δαγκάνει

τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,

χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.

Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,

λογαριάζουν, πόσα δολάρια κάνει

σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.

 

Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν

έμποροι και κονσόρτια κι εβραίοι.

Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,

πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν

οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν

με το πορτραίτο του Dorian Gray.

 

Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,

μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,

όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη

σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,

και τη ζωή τους εξακολουθούνε,

νεκροί που η καθιέρωσις του λείπει.

 

 

 

 

 

 

 

Η διαθήκη μου (1950)

Μιχάλης Κατσαρός (1919-1998) 

Αντισταθείτε

σ᾿ αυτὸν που χτίζει ένα μικρὸ σπιτάκι

και λέει: καλὰ είμαι εδώ.

 

Αντισταθείτε σ᾿ αὐτὸν που γύρισε πάλι στο σπίτι

και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.

 

Αντισταθείτε

στον περσικὸ τάπητα των πoλυκατοικιών

στον κοντὸ άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρεία εισαγωγαὶ- εξαγωγαί

στην κρατικὴ ἐκπαίδευση

στο φόρο

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

 

Αντισταθείτε

σ᾿ αὐτὸν που χαιρετάει απ᾿ τὴν ἐξέδρα

ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις

σ᾿ αὐτὴ την άγονη κυρία που μοιράζει

έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

 

Αντισταθείτε πάλι σ᾿ όλους αυτοὺς που λέγονται μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε

στις μουσικὲς τὰ τούμπανα και τις παράτες

σ᾿ όλα τ᾿ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

 

σ᾿ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή

δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

 

στις κολακείες τις εὐχὲς τις τόσες υποκλίσεις

από γραφιάδες και δειλοὺς για το σοφὸ αρχηγό τους.

 

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων

στις φοβερὲς σημαίες των κρατών και τη διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ᾿ αυτοὺς που λένε λυρισμὸ τα ωραία λόγια στα θούρια

στα γλυκερὰ τραγούδια με τους θρήνους

στοὺς θεατὲς

στον άνεμο

σ᾿ όλους τους αδιάφορους και τους σοφοὺς

στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

 

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ

αντισταθείτε.

 

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την

Ελευθερία.