του Αλέξη Κροκιδά

Ένα πολύ σύντομο, κάπως τηλεγραφικό σχόλιο για την ανάρτηση του ψυχολόγου Αντώνη Ανδρουλιδάκη όπως την αναδημοσίευσε η Attica Voice.

Η επίκληση της "πραγματικής πραγματικότητας" (sic) μπροστά σε όντως άθλιες, εξόφθαλμες, συστηματικές (και συστημικές) απόπειρες διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, είναι κατανοητή μεν, πολιτικά αφελής δε.

Να το θέσουμε κάπως αφοριστικά εδώ. Η πραγματικότητα δεν είναι και δεν ήταν ποτέ στην ιστορία κοινωνικών σχηματισμών, αδιαμεσολάβητη από συγκεκριμένες σχέσεις και μηχανισμούς εξουσίας. Καμία επιστημολογία δεν μπορεί ανενόχλητη και ανέμελη να ανακαλύψει την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι πάντα-ήδη (always-already ή Γερμανιστί για όποιον το προτιμά, immer schon) διαστρεβλωμένη, πολιτικά διαμορφωμένη και υπό περαιτέρω διαμόρφωση. Χωρίς να ισοπεδώνουμε τις ιστορικές διαφορές, μπορούμε να διακρίνουμε από την αρχαία Αίγυπτο, την αρχαία Ελλάδα, την Ευρώπη του μεσαίωνα (που δεν υπήρχε ως τέτοια βέβαια) μέχρι τις μέρες μας, τους τρόπους με τους οποίους κατασκευάζεται η πραγματικότητα.

Δείτε, ας πούμε, τον ρόλο της εξουσίας της εκκλησίας τον 14ο αιώνα στο να τρομοκρατεί τον κόσμο την περίοδο της πανώλης. Θα σας πρότεινα επίσης να δείτε και το σχετικό απόσπασμα από τους Monty Python, καθώς και την συγκλονιστική ταινία του Ingmar Bergman “Η Έβδομη Σφραγίδα”

Ο Μαρξ και αργότερα ο Γκράμσι και αργότερα ο Αλτουσέρ, επεξεργάστηκαν την προβληματική, αλλά προσεγγιστικά χρήσιμη, έννοια της κυρίαρχης ιδεολογίας. Χωρίς να υπεισέλθουμε εδώ στην ενδιαφέρουσα Μαρξιστική βιβλιογραφία, και, για μένα τουλάχιστον, την πιο ενδιαφέρουσα αναρχική βιβλιογραφία, αρκεί ίσως να σημειώσουμε εδώ ότι το ολοκληρωτικό gaslighting στο οποίο αναφέρεται ο Ανδρουλιδάκης, δεν είναι κάτι καινούργιο. Δεν είναι εφεύρεση του καθάρματος Μητσοτάκη και των συνεργατών του.

Θα έπρεπε, φρονώ, να σταματήσουμε να επικαλούμαστε την "πραγματική πραγματικότητα" και να παλέψουμε πρωτίστως συλλογικά, όπως μπορεί ο καθένας, ακόμα και μοναχικά, για την δική μας εκδοχή της πραγματικότητας κι ας μη φοβόμαστε την έννοια "εκδοχή". Πρόκειται για πάλη, για σύγκρουση. Κοινωνική-πολιτική-ηθική.

Αν και προσωπικά λειτουργώ ως μοναχικότητα και το αναγνωρίζω ανεπιφύλακτα αυτό ως ένας είδος πολιτικής αναπηρίας, συμφωνώ με τον συγγραφέα ότι το πιο βασικό είναι το κάλεσμα που απευθύνει να συναντήσουμε τον διπλανό μας Άλλο "στην πορεία κοινωνικής και πολιτικής διαμόρφωσης ενός ακηδεμόνευτου κινήματος που θα μας απελευθερώσει."

Τα άλλα, περί διατήρησης μιας νηφάλιας και αμερόληπτης ματιάς της πραγματικότητας, τα θεωρώ ανακουφιστικά φύλλα συκής.

Αλέξης Κροκιδάς

Έλαια σιλικόνης … Αναφλέγονται ή δεν αναφλέγονται; Σε πρωϊνή εκπομπή του MEGA, ο καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Μιχάλης Χάλαρης, σε σχετική ερώτηση που του έγινε, είπε πως για να αναφλεγούν απαιτούνται τρεις ταυτόχρονες προϋποθέσεις: α) θερμοκρασία πάνω από 300⁰C  (που είχαμε)    β) ισχυρή πηγή ανάφλεξης (που είχαμε από τη δημιουργία του ηλεκτρικού τόξου) και γ) υψηλή πίεση (που δεν είχαμε).

Δεν συνέτρεχαν λοιπόν και οι τρεις απαραίτητες προϋποθέσεις. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι της εκπομπής βιάστηκαν να βάλουν υπότιτλο «Τα έλαια σιλικόνης αναφλέγονται σε θερμοκρασία πάνω από 300⁰C». Είναι βέβαιο πως αν οι υπεύθυνοι της εκπομπής ήταν μαθητές του συγκεκριμένου καθηγητή, θα κόβονταν στο συγκεκριμένο μάθημα. Αλλά προφανώς δεν είναι και δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια

Δυστυχώς, όλη η συζήτηση για τα Τέμπη έχει μετατοπιστεί στο αν αναφλέγονται τα έλαια σιλικόνης και όχι στο έγκλημα αυτό καθ’ εαυτό (που είναι η σύγκρουση των δύο τρένων που κινούνταν αντίθετα στην ίδια τροχιά) και στο έγκλημα που έγινε στη συνέχεια (αυτό του μπαζώματος του χώρου του εγκλήματος).

Είναι σα να έχει γίνει δολοφονία και ο κατηγορούμενος να προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν έκλεψε τον δολοφονημένο. Και κάτι τέτοιο να αρκεί για την αθώωσή του

Εν πάσει περιπτώσει, και άσχετα με τα προηγούμενα - έτσι είναι το ανθρώπινο μυαλό, πετάει από θέμα σε θέμα όπως οι μέλισσες από λουλούδι σε λουλούδι - αυτή η επίμονη επανάληψη της φράσης «Έλαια σιλικόνης»… «έλαια σιλικόνης» είχε κολλήσει στο μυαλό μας. Κάτι μας θύμιζε. Και όχι από τη Χημεία. Μετά από καιρό το θυμηθήκαμε και το παρουσιάζουμε

Μόνο που δεν ήταν τα «έλαια σιλικόνης» αλλά τα «όνειρα σιλικόνης» από τον πρώτο δίσκο των Υπόγειων Ρευμάτων που κυκλοφόρησε το 1994.

"Ο μάγος που κοιτάζει την πόλη" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, γέννημα μιας εποχής που ανέδειξε πλήθος ελληνόφωνων ροκ συγκροτημάτων

Ανάμεσα στα τραγούδια του δίσκου ήταν και οι μελοποιήσεις δύο ποιημάτων. Τα «Ανδρείκελα» του Κώστα Καρυωτάκη και η «Βροχή» του Χ.Λ.Μπόρχες. Ένα από τα τραγούδια του δίσκου ήταν και το «όνειρα σιλικόνης» …που δεν παν πουθενά

Προτεινόμενες λύσεις, φιλικές συμβουλές

η ζωή σου περνάει από οθόνες θολές

Το παρόν που ήταν μέλλον είναι πια παρελθόν

αναδεύω τις κοίτες των αρχαίων ποταμών

Όνειρα σιλικόνης που δε παν πουθενά

Όνειρα σιλικόνης που δε παν πουθενά

Κατακόμβες της Ρώμης και κεριά ζωντανά

ό, τι πέρασε πάει στο βαθύ πουθενά

οι χορδές μου που τρίζουν και ζητούν γιατρειά

θα χαθούνε με μένα στις βραδιές του μετά

Με τον διεθνή αγγλικό όρο gaslighting αποδίδεται η μέθοδος ψυχολογικής χειραγώγησης με την οποία ο θύτης προσπαθεί να σπείρει αμφιβολίες στο θύμα, έτσι ώστε να μην είναι βέβαιο για την ίδια του τη μνήμη, την αντίληψη και τη λογική.

Με άλλα λόγια, το gaslighting είναι μια μορφή συναισθηματικής κακοποίησης, όπου κάποιος χειραγωγείται ώστε να «αμφισβητήσει τις αντιλήψεις, τις εμπειρίες ή την κατανόηση των γεγονότων», σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση (APA).

Ήταν ανθρώπινο το λάθος … υπήρχε τηλεδιοίκηση …. δεν υπήρξε μπάζωμα …. τα έλαια σιλικόνης ήταν αυτά που προκάλεσαν την πυρόσφαιρα … οι πραγματογνώμονες των οικογενειών των θυμάτων δεν έχουν τα κατάλληλα προσόντα … η Καρυστιανού έχει πολιτικές βλέψεις … η κοπέλα που σήκωσε το δάχτυλο στην αύρα της αστυνομίας ήταν Γερμανίδα και 55χρονη

Ένα ολοκληρωτικό  gaslighting εξαπολύεται εναντίον όλης της ελληνικής κοινωνίας με μοναδικό σκοπό να συσκοτίσουν το μεγάλο έγκλημα της ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ των δύο τρένων και το δεύτερο μεγάλο έγκλημα του ΜΠΑΖΩΜΑΤΟΣ και της ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ. Στην υπηρεσία αυτού του ολοκληρωτικού gaslighting τα περισσότερα συστημικά Μέσα αλλά και τα Hellenic Hoaxes

Σε αυτό το gaslighting αναφέρεται με ανάρτησή του ο ψυχολόγος Αντώνης Ανδρουλιδάκης. Ας τον διαβάσουμε

H ελληνική κοινωνία δέχεται τις ημέρες αυτές ένα από τα ισχυρότερα gaslighting που έχουν εξαπολυθεί ποτέ ενάντια σε συλλογικότητες.

Οι συστημικοί μηχανισμοί με την συνεπικουρεία ή την αιδήμονα σιωπή του συνόλου του πολιτικού συστήματος επιχειρούν την ψυχολογική χειραγώγηση και την συναισθηματική κακοποίηση του Λαού μας, προσπαθώντας να ανατρέψουν την αντίληψή μας για την πραγματικότητα.

Ό,τι ορίζουμε ως πολιτικό σύστημα, με τα διάφορα θεσμικά και αντιθεσμικά εξαπτέρυγα του, επιχειρεί να μας μπερδέψει, να αντικρούσει την ολοφάνερη αλήθεια, να μας πει ψέματα και να μας υποτιμήσει.

Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας που επιχειρούν είναι τέτοια ώστε να μας αναγκάσουν να αναρωτιόμαστε αν είμαστε με τα καλά μας, αν βλέπουμε καλά ή να μπορούμε να δούμε την πραγματική πραγματικότητα. Όπως το λέει ο Λαός μας κυριολεκτικά είναι σαν να "θέλουν να μας τρελάνουν" και να μας οδηγήσουν για μια ακόμη φορά να τα στραφούμε ενάντια στον ίδιο το συλλογικό μας εαυτό.

Μπροστά στην κατάσταση αυτή, όπως και σε κάθε περίπτωση gaslighting, η απάντηση μας δεν μπορεί να είναι άλλη από την ενίσχυση της συλλογικής και ατομικής μας αυτοπεποίθησης, η διεκδικητικότητα, η απεμπλοκή μας από το συναισθηματικό παιχνίδι των εξουσιαστών μας, η διατήρηση μιας νηφάλιας και αμερόληπτης ματιάς της πραγματικότητας και, το πιο βασικό, η συνάντηση μας με τον διπλανό Άλλο στην πορεία κοινωνικής και πολιτικής διαμόρφωσης ενός ακηδεμόνευτου κινήματος που θα μας απελευθερώσει.

Όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια, λέει μια παλιά παροιμία. Μερικές φορές όμως μπορεί να ανακατευτούν τόσο πολύ τα νερά του βάλτου που μπορεί να αποκαλύψουν καλά κρυμμένα μυστικά

Την απόλυση της Ράνιας Τζίμα, του Λάκη Λαζόπουλου και της Αναστασίας Γιάμαλη από το Mega φέρεται να ζήτησε ο Μητσοτάκης από το μεγάλο αφεντικό του καναλιού, αλλά ο Βαγγέλης Μαρινάκης αρνήθηκε.

Όπως γράφει ο Γιάννης Κουρτάκης των Παραπολιτικών στην στήλη του  Big Mouth:

"Συγκεκριμένα μου είπαν ότι σε ανύποπτο χρόνο (όχι πολύ μακρινό από τον παρόντα) υπήρξε (λέει) αίτημα από την πλευρά του Μαξίμου προς τον ιδιοκτήτη της Alter Ego, προκειμένου να απομακρυνθούν από την μικρή οθόνη του Mega, τρία ενοχλητικά αντιλαμβάνομαι για την κυβέρνηση πρόσωπα. Ο λόγος για την παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων Ράνια Τζίμα, τον οικοδεσπότη της εκπομπής «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» Λάκη Λαζόπουλο και την προσφάτως αφιχθείσα στο Μεγάλο Κανάλι Αναστασία Γιάμαλη. Αν κρίνω από το γεγονός ότι οι τρεις ζουν και βασιλεύουν στο κανάλι του προέδρου Βαγγέλη, καταλαβαίνω ότι το αίτημα του Μαξίμου, απορρίφθηκε με το άκουσμά του και μόνο"

Υπενθυμίζουμε ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει στην κατοχή του κάτω από την ομπρέλα  “ALTER EGO MEDIA” τον τηλεοπτικό σταθμό MEGA, τις εφημερίδες ΤΟ ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ, τις ιστοσελίδες in.gr, tovima.gr, και tanea.gr, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Βήμα FM και my radio 104,6 και πολλές άλλες ιστοσελίδες. Κατέχει επίσης την IRIS Εκτυπωτική, το πρακτορείο διανομής ΑΡΓΟΣ ενώ έχει αγοράσει και τα εμπορικά σήματα «Ελευθεροτυπία», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» και www.enet.gr

Θα έχετε προσέξει βέβαια ότι εδώ και αρκετό καιρό όλα τα Μέσα του συγκροτήματος Μαρινάκη κάνουν επίθεση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Από εκεί που τα Μέσα αυτά, μετά την εξαγορά τους από το Μαρινάκη, στήριζαν τη Νέα Δημοκρατία– εγκαταλείποντας την παραδοσιακή τους στήριξη προς το ΠΑΣΟΚ – τα Μέσα του Μαρινάκη στράφηκαν ξαφνικά εναντίον της.

Καλοδεχούμενη βέβαια η μεταστροφή των Μέσων του Μαρινάκη, αλλά δεν τρέφουμε αυταπάτες. Μάχη μεταξύ μαφιόζων είναι και γνωρίζουμε καλά πόσο εύκολα μπορεί να γίνει η επαναφορά των Μέσων αυτών στον «ίσιο» δρόμο και να σιωπήσουν οι ενοχλητικές φωνές.

Προς το παρόν όμως ας απολαύσουμε τη μάχη των βουβαλιών.

Από τη μία, έχουμε το Βαγγέλη Μαρινάκη – τον μεγιστάνα της ναυτιλίας, των Μέσων Ενημέρωσης και του ποδοσφαίρου και ιδιοκτήτη του περιβόητου Noor1 – μαζί με τους «επιστήμονες» της Θύρας 7 αλλά και τον Πειραιώς Σεραφείμ

Από την άλλη, έχουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη – τη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης και μία από τις χειρότερες από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους – μαζί με τα ελεγχόμενα από αυτήν Μέσα. Το Πρώτο Θέμα του Καραμήτσου και ο ΣΚΑΪ του Αλαφούζου έχουνε ήδη μπει στον πόλεμο

Όλος σχεδόν ο βούρκος της Ελλάδας μαζεμένος γύρω από δύο βουβάλια. Πολύ μπόχα ...

Από τον IRafinaDimotis μεταφέρουμε μια αγωνιώδη κραυγή για ένα μοναδικό υγροβιότοπο που χάνεται στο όνομα μιας δήθεν αντιπλημμυρικής προστασίας με τεχνικές και μεθόδους που ήδη  θεωρούνται παρωχημένες.

Την ώρα που στον πολιτισμένο κόσμο ανοίγουν τα ποτάμια που σκέπασαν παλιότερα, αναγνωρίζοντας το λάθος τους, στην Ελλάδα ακόμη τα τσιμεντώνουν.

Αυτή τη στιγμή στη Ραφήνα θάβεται ένα ποτάμι και κατασκευάζεται ένας νέος Κηφισός. Οι εργολάβοι τσιμεντώνουν ακόμη και τον πυθμένα, δίνοντας την ευκαιρία στην πλημμύρα να κινηθεί πιο γρήγορα και να γίνει πιο καταστροφική

Την ίδια στιγμή καρατομούν εκατοντάδες δέντρα που βρίσκονται στις όχθες του ποταμού και καταστρέφουν ένα μοναδικό υγροβιότοπο.

Παράλληλα, σκεπάζουν για πάντα παλαιολιθικους οικισμούς χιλιάδων χρόνων, απομεινάρια ενός πολιτισμού που για χιλιάδες χρόνια ζούσε δίπλα στο ποτάμι.

Στο όνομα μιας υποτιθέμενης αντιπλημμυρικής προστασίας, αλλά στην πραγματικότητα για αλλαγή χρήσης της γης, θα τσιμεντώσουν ακόμη και τη φυσική αντιπλημμυρική ζώνη της Πετρέζας.

Ένα πολλαπλό έγκλημα εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, η υποκρισία της εξουσίας ξεχειλίζει και η τοπική κοινωνία αδιαφορεί 

Ας διαβάσουμε το κείμενο και ας δούμε τις αποτρόπαιες αποδείξεις αυτού του περιβαλλοντικού, πολιτιστικού και κοινωνικού εγκλήματος που διαπράττεται στη Ραφήνα

Η τελευταία κραυγή ενός υγροβιότοπου

Ο υγροβιότοπος πεθαίνει. Το μεγαλύτερο ποτάμι της Ανατολικής Αττικής καταστρέφεται μπροστά στα μάτια μας. Ένα από τα τελευταία φυσικά ποτάμια της Αττικής, το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας, σιωπηλά υποφέρει.

Αιωνόβια πλατάνια κόπηκαν. Άλλα, στέκουν ακόμα, περιμένοντας τον αναπόφευκτο θάνατό τους. Εκεί που άλλοτε κυλούσε ζωή, τώρα ρέουν εκατομμύρια τόνοι τσιμέντου. Μια νεκρή κοίτη, αποτέλεσμα ενός εγκλήματος που βαφτίστηκε "αντιπλημμυρικό έργο". Μα είδαμε στη Θεσσαλία πώς άντεξαν αυτά τα τσιμεντένια φράγματα στην οργή της φύσης...

Οι "αντιπλημμυρικοί" τοίχοι, σύμβολα μιας αμφίβολης προστασίας, υψώνονται σαν μνημεία της ανθρώπινης αλαζονείας. Οι εικόνες από την πρόσφατη πλημμύρα "Daniel" στη Θεσσαλία, όπου τέτοια έργα αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά, στοιχειώνουν την μνήμη μας.

Κι όμως, δεν είναι μόνο το ποτάμι που χάνεται. Χάνονται αιώνες ιστορίας! Οι όχθες του Μεγάλου Ρέματος κρύβουν έναν πολιτισμό χιλιάδων χρόνων – Παλαιολιθικοί οικισμοί, μνημεία ανεκτίμητης αξίας. Όλα θα θαφτούν κάτω από μπάζα, κάτω από τόνους τσιμέντου, για να πλουτίσουν λίγοι και να σωπάσουν οι υπόλοιποι.

Η αδιαφορία των Ραφηνιωτών, που κάποτε έδιωξαν τον αρχαιολόγο Δημήτρη Θεοχάρη, όταν ανακάλυψε τον Πρωτοελλαδικό Oικισμό, το Ασκηταριό και τα Χαλκουργεία, στοιχειώνει την περιοχή. Ακριβώς ήταν το 1951, όταν ο αρχαιολόγος Δημήτρης Θεοχάρης εκδιώχθηκε γιατί η ιστορία εμπόδιζε την "αξιοποίηση".

Η σιωπή των τοπικών αρχόντων, πρώην και νυν, είναι εκκωφαντική. Η καταστροφή αυτού του ποταμού είναι μια πράξη βίας κατά της φύσης και της ιστορίας.

Ας μην αφήσουμε αυτό το έγκλημα να περάσει απαρατήρητο. Ας υψώσουμε τη φωνή μας για να σώσουμε το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας, πριν να είναι πολύ αργά. Όταν το νερό ξαναβρεί το δρόμο του και τα "έργα" καταρρεύσουν, θα είναι αργά.

 Πηγή: IRafina-Dimotis Η Ραφήνα Δημότης (FB) 

Οι μοναχικοί Λύκοι της Στέπας, που υποφέρουν διαρκώς τα μέγιστα χωρίς να γαληνεύουν ποτέ, που δεν διαθέτουν ποτέ την απαιτούμενη ορμή να πορευτούν προς το τραγικό, να διαφύγουν στον αστρικό κόσμο, που θεωρούν τον εαυτό τους προορισμένο γιο το απόλυτο, κι ωστόσο δεν μπορούν να ζήσουν σ’ αυτό: αυτοί λοιπόν, που το πνεύμα τους έγινε ελαστικό και δυνατό στον πόνο, βρίσκουν μια ανακουφιστική διέξοδο στο χιούμορ.

[…] με το χιούμορ είναι δυνατό όχι μόνο να συμφιλιωθούν το άγιο και το άσωτο, να σμίξουν τα δύο άκρα, αλλά και ο ίδιος ο αστός να ενταχθεί σ’ αυτή την κατάφαση. Εκεί μπορεί ο θεοσεβούμενος να αποδεχτεί τον εγκληματία, και το αντίστροφο, αυτοί οι δύο όμως, όπως και όλοι, που ζουν στο απόλυτο, δεν μπορούν ποτέ να αποδεχτούν αυτό τον ουδέτερο και χλιαρό κόσμο ανάμεσά τους, τον αστικό κόσμο.

Μόνο το χιούμορ, αυτή η μεγαλοφυής επινόηση των προορισμένων στην πιο μεγάλη καταπίεση, των σχεδόν τραγικών τύπων, των δυστυχισμένων ανθρώπων, που η μοίρα ωστόσο τους έχει προικίσει με υψηλά χαρίσματα, μόνο το χιούμορ (ίσως η πιο χαρακτηριστική και μεγαλοφυής επίδοση της ανθρωπότητας) κατορθώνει το αδύνατο, υπερβαίνει και ενώνει όλες τις περιοχές της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στις ακτίνες του πρίσματός της.

Για να ζήσει κανείς στον κόσμο, σαν να μην ανήκει σ’ αυτόν, να σέβεται το νόμο και ταυτόχρονα να τον ξεπερνά, να κατέχει «ως μη κατέχων», να παραιτείται, χωρίς να υπάρχει παραίτηση -όλα αυτά τα προσφιλή και συχνά διατυπωμένα αξιώματα μιας σοφίας στη ζωή, μόνο το χιούμορ μπορεί να τα πραγματώσει.

Πηγή: lecturesbureau

Από το φίλο Αλέξη Κροκιδά, όπως δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

«Η ποίησή μου-Πεζοποίηση γραμμένη σαν τηλεγράφημα-Η ψυχιατρική αγωγή μου πήρε τα σημεία στίξης- Αλλά μου άφησε μια παύλα-Από τότε-Η ποίησή μου και η γραφή μου-Τηλεγράφημα---- Οι ποιητικές μου συλλογές Καρουσέλ του Τσε Γκεβάρα-Εκδόσεις Οδού Πανός 2016 Το ''Κάθαρμα''-Εκδόσεις Οδού Πανός 2020-Μια ωραία πεταλούδα-Εικοσι πέντε πεζοποίηματα με τη συνοδεία μουσικής παρουσιασμένα στο Υutube από τον Απρίλιο του 2024 έως τον Σεπτέμβριο του 2024–Αφιερωμένα στα τοιχομάχα αδέρφια της Μητρόπολης»

Εδώ μπορείτε να γνωρίσετε κάπως, όπως, όσο μπορείτε, την πεζοποίηση της. //www.youtube.com/@AlhtisTsalahouri-1968>">https://www.youtube.com/@AlhtisTsalahouri-1968

Ακούστε την να ραπάρει τα πεζοποιήματα της. Η φωνή της μεσμερική. Σχεδόν ισοκρατική, σαν να κρατάει το ίσο σε Ηπειρώτικο μοιρολόι.

Κάποια μικρά αποσπάσματα εδώ. Τα εναποθέτω ευλαβικά.

«-Μπρονξ ιν αθενς-Βίντεο γκέιμ-Πόσους έφαγες στην πίστα-Ποιος σε σκότωσε στη μέση- Ένας άστεγος στον κάδο- Σκουπιδιαριάκο τον παίρνει-Τον πετάει σε ένα ίδρυμα-Θα το σκάσει μ’ ένα αστέρι-- Μπρονξ ιν Αθενς-Βίντεο γκέιμ--"

«Μια ωραία πεταλούδα-Μια ωραία πεταλούδα- Στον σκατόκοσμο που ζούσε- Κι ήταν όλα μια ψευτιά- Κόκκινες πιτσίλες λάμπουν-Κόκκινες πιτσίλες λάμπουν- - Στη λεπίδα που βαρά-Κι όλον τον καιρό γυρίζει-Όλον τον καιρό γυρίζει- Και λεπίδες χαιρετά-Κι όταν θα φανούν οι μπάτσοι πέφτει κάτω και ψοφά-Κι όταν φεύγουνε οι μπάτσοι-Ζωντανεύει και πετά- Μια ωραία πεταλούδα- Αιρ μαξ λερωμένα μ’ αίμα- Αιρ μαξ λερωμένα μ’ αίμα»

«Σεσημασμένοι-Μες σε κελί της πόλης είμαστε θαμμένοι-Κι εσύ μου λες πως θα την κάνουμε απ’ τη μάντρα-Ή με ελικόπτερο σαν τον Παλαιοκώστα- Να προσγειωθεί σε μια ταράτσα στην Κυψέλη- Μπορεί να φύγουμε ‘’σαν κύριοι’’ κι απ’ την πόρτα-“

Μέσα στην αφωνία μου, παρηγοριέμαι κάπως, σκεφτόμενος ότι το κατηγορούμενο είναι ένταλμα σύλληψης του υποκειμένου. Από σεβασμό και αγάπη στην Αλήτις Τσαλαχούρη, στον Ζαν Ζενέ, στον Ντοστογιέφσκι, στην Κατερίνα Γώγου, στην Μαργαρίτα Καραπάνου, στον Κίρκεγκορ, θα παραμείνω προς το παρόν σ’ αυτήν την αφωνία. Σχετική αφωνία, όχι απόλυτη.

Την ευχαριστώ βαθιά. Ίσως με μάθει την απόλυτη αφωνία. Αυτή που δεν κατάφερε να μου μάθει ο Βίτγκενσταϊν .“Whereof one cannot speak, thereof one must be silent”.

«Πες µου τι µίσησες πιο πολύ;» ρωτάει ο Στρατής Τσίρκας  στη «Λέσχη», τον πρώτο τόµο της τριλογίας των “Ακυβέρνητων πολιτειών”. «Τις κοµµένες κεφαλές… Τους βερµπαλιστές, τους υποκριτές ηθικολόγους… αυτοί κάνουν ελκυστική την κακία κι ανυπόφορη την αρετή».

Ήρωας είναι ο Μάνος Σιµωνίδης, αριστερός στρατιώτης µε αντιφασιστική δράση. Αντίπαλός του το «ανθρωπάκι», κοµµατικό στέλεχος µε ξύλινη γλώσσα και σταλινική νοοτροπία και όλες οι «κοµµένες κεφαλές» που αγορεύουν µονότονα και μηχανικά σε τόνο διδαχτικό με το ύφος της απόλυτης βεβαιότητας, έχοντας χάσει κάθε επαφή µε τη λογική και την πραγµατικότητα.

Ο ήρωας τελικά διαγράφεται και μονολογεί:

”Τώρα η θετική πλευρά. Ίσως να μην είναι παρά τ’ αποτέλεσμα μιας πολυτέλειας, αφού έχω όλο τον καιρό για να σκαλίζω και να βαθαίνω. Πάντως, μένοντας μόνος, ξαναβρήκα τον άνθρωπο· νιώθω πιο ζωντανά τη δυστυχία, τους τρόμους, τις μικρές χαρές του. Όταν ζεις ομαδικά, θες δε θες, συμμερίζεσαι τους ενθουσιασμούς και τις αδιαλλαξίες των συντρόφων σου. Βλέπεις με πολλά μάτια· αλλά βλέπεις μάζες, επιφάνειες. Οι αποχρώσεις σου διαφεύγουν. Λες: ο εχθρός, οι σύμμαχοι… Συγκεκριμένα όμως; Στάσου και σ’ έπιασα! Κι οι «κομμένες κεφαλές», η «γκιόσα». Πως ξοφλάς έτσι, μ’ ένα χαρακτηρισμό; Βάλτο αυτό στην άκρη να το ξεκαθαρίσεις.

Δεν αποκλείεται, το πελάγωμα μου να είναι το είδος νευρασθένειας, μια συνέπεια της απομόνωσης. Αν βρισκόμουν, έστω και παράνομος, στην Αθήνα ή στο βουνό με τους αντάρτες, θα πάθαινα το ίδιο; Ή μήπως φταίει το σπίτι με την παράξενη ατμόσφαιρα; Τόσοι άνθρωποι, ναυάγια της καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο, κι αντίς η δυστυχία να τους σμίγει, τους χωρίζει. Λες κι ο καθένας τους φοβάται μην κολλήσει από τον άλλον αρρώστια πιο βαριά απ’ αυτή που τον λιώνει. Ένας διάδρομος είναι, κάμαρες από δω, κάμαρες από κει. Οι πόρτες τους μονόφυλλες· όταν είναι ανοιχτές ο γείτονας βλέπει και την πιο κρυφή γωνιά. Τώρα που πιάσαν οι ζέστες τις ανοίγουν συχνά. Κι όμως καθένας τους ζει τυλιγμένος μέσα σ’ ένα κύλινδρο μοναξιάς. Όπου πάνε περπατάει μαζί τους. Ο χιτώνας του Νέσσου”

Μας τη σύστησε ο φίλος Άλεξ. Και μας άγγιξε αμέσως.

Όπως η ίδια αυτοσυστήνεται στο youtube κανάλι της: Αλήτις θηλ του αλήτης

Η ποίησή μου- Πεζοποίηση γραμμένη σαν τηλεγράφημα- Η ψυχιατρική αγωγή μου πήρε τα σημεία στίξης-Αλλά μου άφησε μια παύλα- Από τότε- Η ποίησή μου και η γραφή μου-Τηλεγράφημα----

Για ένα σουτ που βρίσκει πάντα στο δοκάρι-Κι οι θεατές λυσσάνε πάνω στις κερκίδες-Για μια μπουνιά που πέφτει πάντα στο μαχαίρι-Για αγάπες που ΄ναι ουτοπίες-Για τις ματιές που λίμνες πάντα σε ένα

τζάμι-Σαν περιμένεις τη ζωή σου στις προβλήτες-Για μια σκιά-Πάντα σκυλί σε ένα σοκάκι-Φαρμακωμένο με μια φόλα που ζητάει-Να βρει μια άκρη-Να πεθάνει με ησυχία-Είναι οι στίχοι μου για τους

κατατρεγμένους-Αυτούς που ζουν σε φυλακές-Ψυχιατρεία-Σε διαμερίσματα ανήλιαγα και κρύα-Σε προαυλισμούς και σε ταράτσες-Ψάχνουν στους τοίχους τους μια αχτίδα-Και συζητάνε σε έναν κύκλο με

ένα δάκρυ-Για ένα σουτ που βρίσκει πάντα στο δοκάρι-Κι οι θεατές λυσσάνε πάνω στις κερκίδες-Για μια μπουνιά που πέφτει πάντα στο μαχαίρι-Για αγάπες που ΄ναι ουτοπίες-Για τις ματιές που λίμνες

πάντα σε ένα τζάμι-Σαν περιμένεις τη ζωή σου στις προβλήτες-

Είναι  700 ετών

Φορτωμένη μνήμες αιώνων , γέρνει τα  κλαδιά της κ σχεδόν φιλά με ευγνωμοσύνη τη γη που την έθρεψε.

Άλλα κλαδιά υψώνονται προς τον ουρανό σαν δέηση στο άπειρο.

Ένας κορμός με περίμετρο 9 μέτρων κάνει αυτή τη θεία ένωση ουρανού και γης.

Η κόμη της έχει εμβαδόν 706 τμ και η σκιά της δείχνει να μην χωρά στη γη.

Δρυς…

Το ιερό δέντρο του Δία και των αρχαίων Μακεδόνων, το μαντικό δέντρο του μαντείου των Δελφών , το χρυσό στεφάνι του Φιλίππου Β’ .

Μέσα της γεννήθηκε και μεγαλώνει η Βάλανις, μια Αμαδρυάδα νύμφη, κόρη του Όξυλου του πνεύματος του δάσους.

Κάπως έτσι οι άνθρωποι συνδέονταν με τον φυσικό πλούτο γύρω τους.

Έπλεκαν μύθους για να τα τιμήσουν , έφτιαχναν ταφικά κτερίσματα στο σχήμα των κλαδιών τους, έκαναν τελετές μαντείας με τη βοήθειά τους .

Τα δέντρα ήταν μέρος της φυσικής και της πνευματικής ζωής τους.

Καθένα είχε τη δική του υπόσταση, τις δικές του ιδιότητες .

Αναγνώριζαν τη ζωή μέσα τους ,τη σέβονταν και την τιμούσαν.

Κάπως έτσι σώθηκε η Βελανιδιά της Ραφήνας

Στέκει μόλις λίγα μέτρα μακρυά από την οδό Φλέμινγκ, τον κεντρικό δρόμο της Ραφήνας. Αμέτρητα  αυτοκίνητα περνούν με βιαστικούς, κουρασμένους οδηγούς που αποβιβάστηκαν στο λιμάνι, χωρίς να ξέρουν ότι δίπλα τους υπάρχει ένα Θαύμα της Φύσης.

Το  Ινστιτούτο Μεσογειακών και Δασικών Οικοσυστημάτων κατόπιν αυτοψίας έγραψε «βρεθήκαμε προ εκπλήξεως  για το μέγεθος και τη μορφολογία του εν λόγου δέντρου»  και ανέφερε ότι  συνδέεται με σημαντικά ιστορικά γεγονότα της περιοχής. 

Για να καταλάβουμε τι σημαίνουν τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της, μπορούμε να τα συγκρίνουμε με αυτά ενός από τα αρχαιότερα δέντρα της Ελλάδας και της Ευρώπης. Μία δρυ που ζει στη Δεσκάτη Γρεβενών 1.300 χρόνων και έχει χαρακτηριστεί μνημείο της Φύσης.

Η δρυς της Δεσκάτης έχει διάμετρο 2,25 μέτρα (Δρυς Ραφήνας 2,90) και η περίμετρος του κορμού της, στο ύψος του στηθαίου, είναι 7,06 μέτρα (Δρυς Ραφήνας 9,10)

Η βασιλική Δρυς της Ραφήνας είναι ένα  θαύμα της φύσης σε μια περιοχή που αλλάζει  ραγδαία. Σε ένα δρόμο που θα ανακατασκευαστεί, σε ένα αστικό τοπίο που μεταμορφώνεται ταχύτατα.

Το Υπουργείο Πολιτισμού την χαρακτήρισε μνημείο Πολιτισμού, αλλά αυτό δεν επαρκεί.

Από το 2015 έχει ξεκινήσει προσπάθεια να χαρακτηριστεί προστατευόμενο Μνημείο της Φύσης ώστε να τεθεί σε ειδικό καθεστώς προστασίας.

Πολλές δημοτικές αρχές έστειλαν αίτημα στο υπουργείο. Το 2020 εστάλη ένα ολοκληρωμένο αίτημα με τις απαιτούμενες μελέτες από την τότε Δημοτική αρχή. Πρόσφατα επανεστάλη νέο αίτημα από την τωρινή δημοτική αρχή. Αλλά και ενεργοί πολίτες έχουν ασχοληθεί με τη διάσωση του μοναδικού αυτού δέντρου, κάνοντας παράλληλες κινήσεις. Το 2020 ομάδα ενεργών πολιτών, υπέβαλλε αίτημα προς τη Δ/νση Δασών Ανατολικής Αττικής, για την επίσημη αναγνώριση του δέντρου, ως διατηρητέο μνημείο της Φύσης. Και οι προσπάθειές τους συνεχίζονται όλα αυτά τα χρόνια.

Κανένα μέχρι στιγμής αίτημα δεν ευοδώθηκε, καθώς η διαδικασία αξιολόγησης έμενε ημιτελής. Τα περιθώρια όμως στενεύουν Το τελευταίο αίτημα της δημοτικής αρχής δεν έχει ακόμα περάσει από επιτροπή αλλά βρίσκεται στην τελική ευθεία.

Καλούμε όλους τους τοπικούς φορείς αλλά και όσους πολίτες πιστεύουν ότι μπορούν , να βοηθήσουν.

(Στοιχεία επικοινωνίας Μαρία Νάτση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. )

Σας ευχαριστούμε όλους εκ των προτέρων