Μια χαμένη αγάπη, μια χαμένη φιλία, μια χαμένη παιδικότητα. Μια ζωή που ξεγλιστράει όπως η άμμος μέσα από τα χέρια μας. Η σκιά της απώλειας διατρέχει αυτό το εξόχως μελαγχολικό αριστούργημα του Διονύση Σαββόπουλου. Από το «Περιβόλι του τρελλού» και το 1969

Την παιδική μου φίλη
την είδα ξαφνικά
να στέκει
και να με κοιτά.

Αγάλματα κομμάτια
στα μάτια της τα δυο
λησμονημένες πόλεις
ναυάγια στο βυθό.

Ζεστό το μεσημέρι
το στόρι χαμηλό
κι η σκάλα
στο φωταγωγό.

Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα
κανείς θα πλανηθούμε μοναχοί
θάλασσες πόλεις έρημοι σταθμοί.
Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.

Για πες μου μήπως ξέρεις
γι’ αυτήν που σου μιλώ
Άννα τ’ όνομά της το μικρό.

Τη βλέπω κατεβαίνει
στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα
στου κόσμου τη βουή.

Δεν θα μπορούσε μια πραγματικότητα να μη βρει μια λέξη για να την περιγράψει . Ο λόγος για το σύνθετο όρο «Copaganda» που έχει ως α’ συνθετικό την αγγλική λέξη «cop» (μπάτσος) και ως β’ συνθετικό την λέξη «propaganda». Ένας όρος που επινοήθηκε για να περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται επικοινωνιακά η Αστυνομία περιστατικά που πλήττουν την εικόνα της ως όργανο που προστατεύει τους πολίτες και εγγυάται την ασφάλειά τους.

Είναι η προπαγάνδα της αστυνομίας, μία προπαγάνδα που αναπαράγουν με άνεση και προθυμία πολλά ΜΜΕ. Μία προπαγάνδα που έρχεται πολλές φορές σε σύγκρουση με την πραγματικότητα όπως τη βίωσαν εμπλεκόμενοι σε περιστατικά, όμως είναι αυτή που θα επικρατήσει τελικά στη μαζική συνείδηση

Σύμφωνα με τον Alec Karakatsanis, Αμερικανό δικηγόρο για τα πολιτικά δικαιώματα : «Μέσα από τις ιστορίες με τις οποίες οι αστυνομικοί τροφοδοτούν τους δημοσιογράφους, το κοινό ενθαρρύνεται να μετρήσει την ασφάλεια μιας πόλης με βάση το αν είδε ετήσια αύξηση ή μείωση τριών ανθρωποκτονιών ή δεκατεσσάρων ληστειών — αντί με το πόσοι άνθρωποι πέθαναν από έλλειψη πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, πόσα παιδιά υπέστησαν δηλητηρίαση από μόλυβδο, πόσες οικογένειες έμειναν άστεγες λόγω παράνομης έξωσης ή αποκλεισμού ή πόσες χιλιάδες παράνομες επιθέσεις διέπραξε η αστυνομία».

Ένα πολύ πρόσφατο δείγμα αυτής της προπαγάνδας αναλύεται σε άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών, σχετικά με τον τραυματισμό του διοικητή της ΟΠΚΕ Αθηνών σε επεισόδια με Ρομά στο Μενίδι. Ο περί ου ο λόγος διοικητής, στις 7 το πρωΐ της 7^ης Δεκεμβρίου αναφέρεται ως νοσηλευόμενος σε κρίσιμη κατάσταση, ενώ στις 12 το μεσημέρι της ίδιας ημέρας αναφέρεται πως πήρε εξιτήριο.

Αν δεν είναι copaganda, τότε σίγουρα πρόκειται για ιατρικό θαύμα, όπως εύστοχα επισημαίνει ο συντάκτης του άρθρου

Σήμερα θα πήγαινε στα δικαστήρια. Δεν είχε βρεθεί ποτέ σε δικαστήριο∙ ούτε για υπόθεση δική του, πόσο μάλλον για υποστήριξη άλλων. Σήμερα όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ανάμεσα στους κατηγορούμενους θα ήταν και κάποια γνωστά του παιδιά, είκοσι χρονών. Ίσως ένας από αυτούς να ήταν και ο γιος του

Τα παιδιά αυτά είχαν συλληφθεί στην εισβολή της Αστυνομίας στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Κάποια από αυτά αμύνθηκαν, κάποια άλλα όχι. Όλα συνελήφθησαν όμως με την απειλή όπλων, χτυπήθηκαν, υβρίστηκαν, δέθηκαν με χειροπέδες, ταλαιπωρήθηκαν ένα εικοσιτετράωρο άυπνοι και τώρα να που βρίσκονται κατηγορούμενοι στα δικαστήρια της Ευελπίδων με πλήθος κατηγοριών να τους βαραίνουν. Κατηγορίες καταγέλαστες και μαζικές, με την πιο αληθινή όμως, αυτή που πραγματικά τους έστειλε εκεί, να απουσιάζει από το κατηγορητήριο. Αυτή της ανυπακοής και της αψήφησης της εξουσίας και των όπλων της Αστυνομίας

Ο άνθρωπός μας μπήκε στην αίθουσα, βρήκε μία θέση και κάθισε. Άρχισε αμέσως να μετράει τις καρέκλες. Από μικρό παιδί του άρεσε να μετράει. Μετρούσε τα σκαλοπάτια που ανέβαινε, μετρούσε τα πλακάκια στον τοίχο της κουζίνας, μετρούσε τα βήματα που έκανε όταν πήγαινε πάνω-κάτω από νευρικότητα. Και δεν ήτανε λίγες αυτές οι φορές. Τις μέτρησε και τις βρήκε εξήντα. Τέσσερεις σειρές καρέκλες ήταν, από δεκαπέντε καρέκλες η κάθε μια. Οι κατηγορούμενοι μόνο ήταν εβδομηνταοχτώ. Χώρια οι συμπαραστεκόμενοι όπως αυτός, χώρια οι μάρτυρες-αστυνομικοί που βρίσκονταν κι αυτοί μέσα στην αίθουσα, όρθιοι, δίπλα-δίπλα με πολλούς από τους κατηγορούμενους.

Κάποια στιγμή μπήκαν στην αίθουσα τα μέλη του δικαστηρίου και ο πρόεδρος άρχισε να διαβάζει τα ονόματα. Εβδομήντα οχτώ ονόματα. Αρκετά από αυτά ξενικά. Αγγλία, Γαλλία Ισπανία, Τουρκία, Κογκό. Ήταν διαφόρων ηλικιών, αλλά κυρίως νέοι. Έβλεπε πολλά εικοσάχρονα παιδιά και μικροσκοπικές κοπέλες. Όλοι αυτοί ήταν κατηγορούμενοι μεταξύ πολλών άλλων αδικημάτων και για αυτό της απόπειρας πρόκλησης βαριάς σωματικής βλάβης σε αστυνομικούς. Ο άνθρωπός μας θυμήθηκε τη Δίκη του Κάφκα και δεν ήξερε αν έπρεπε να κλάψει ή να γελάσει.

«Μα αυτή ήταν η πρακτική των ναζί» σκεφτόταν. «Συλλογική ευθύνη και μαζικές εκτελέσεις ανθρώπων, όχι απαραίτητα γι αυτά που έκαναν, αλλά κυρίως γι αυτό που ήταν. Για το ότι δεν δέχονταν την τάξη πραγμάτων που προσπαθούσαν να επιβάλλουν»

Η διαδικασία πάντως στην αίθουσα κυλούσε ομαλά. Ο πρόεδρος ήταν άνετος και καλοδιάθετος, το ίδιο και οι κατηγορούμενοι. Δεν έλειψαν μάλιστα και κάποιες στιγμές γέλιου. Μετά την ανάγνωση των ονομάτων των κατηγορουμένων ακολούθησε και η ανάγνωση των ονομάτων των μαρτύρων αστυνομικών. Εκεί διαπιστώθηκε ότι πολλοί από αυτούς απουσίαζαν. Μαζί με το γεγονός πως κάποιοι από τους κατηγορούμενους δεν γνώριζαν ελληνικά και δεν υπήρχε ο κατάλληλος διερμηνέας γι αυτούς, αποφασίστηκε τελικά η αναβολή της δίκης με συνοπτικές διαδικασίες

Η διαδικασία έλαβε τέλος και ο άνθρωπός μας σηκώθηκε κι αυτός μαζί με τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους και βγήκε έξω από την αίθουσα εν μέσω μαζικών συνθημάτων. Οι κατηγορούμενοι μαζί με τους υποστηρικτές τους συγκεντρώθηκαν έξω από το κτήριο και συνέχισαν να φωνάζουν συνθήματα. Φαινόταν πως το διασκέδαζαν ή τουλάχιστον πως δεν φοβόντουσαν. Τους κοίταζε έναν-έναν και απορούσε. "Πού έβρισκαν αυτά τα παιδιά τόσο θάρρος και τόση βεβαιότητα; Να ήταν μήπως το νεαρό της ηλικίας τους;" Μα πότε αυτός είχε υπάρξει βέβαιος; Πάντοτε, όσο θυμάται τον εαυτό του, αμφέβαλλε και πάντοτε έφευγε και αποτραβιόταν καταλήγοντας σαν μοναχικός λύκος. Θυμάται όταν διάβαζε το Λύκο της Στέπας, πόσο του άρεσε να ταυτίζεται με τον ήρωα. Και να που τώρα, βρισκόταν εκεί, μέσα σε μια θάλασσα συλλογικής και άφοβης βεβαιότητας που τον κυρίευε και ανέλπιστα τον γοήτευε.

Η κακοκαιρία όμως δε θα αργούσε να ξεσπάσει. Λίγο πιο πέρα, πολλά πράσινα πάνοπλα ανθρωποειδή είχαν παραταχθεί και είχαν πάρει θέση μάχης. Ποτέ του δεν τους είχε χωνέψει. Είχε πνιγεί πολλές φορές φορές από τα δακρυγόνα τους. Τους είχε ακούσει να μιλούν χυδαία και βρώμικα στον κόσμο και ειδικά στις γυναίκες. Τους είχε δει πόσο βάρβαρα χτυπούσαν όσους συνελάμβαναν, όταν αυτοί ήταν δεμένοι και ακινητοποιημένοι. Τον ίδιο όμως, δεν τον είχαν χτυπήσει ποτέ. Και πάντοτε, όταν αυτός περνούσε από δίπλα τους, ακόμη και όταν τους κοιτούσε με μια υπέρμετρη υπεροψία, είχε μια περίεργη βεβαιότητα πως αυτοί δε θα άπλωναν ποτέ το χέρι τους πάνω του. Νόμιζε πως το φιλήσυχο ύφος του θα τους απέτρεπε. Νόμιζε πως αυτά τα ανθρωποειδή ήταν σαν τα ζώα που μπορούσαν να οσμίζονται από μακριά αν κάποιος αποτελεί κίνδυνο ή όχι. Δεν ήξερε όμως ότι ήταν κατώτεροι από τα ζώα

Και ενώ σκεφτόταν όλα αυτά, εν μέσω αποδοκιμασιών, άρχισαν να βγαίνουν από το κτήριο και οι μάρτυρες αστυνομικοί, προκαλώντας τους συγκεντρωμένους και κάνοντας προς αυτούς το σήμα των τριών δακτύλων. Και προς άρση παρεξηγήσεων, αυτά τα δάχτυλα που πρότασσαν με ειρωνικά χαμόγελα οι αστυνομικοί δεν ήταν τα δάκτυλα ευλογίας με τα οποία ο παπάς ευλογεί το ποίμνιό του, όχι. Οι συγκεντρωμένοι συνέχισαν να αποδοκιμάζουν και μόλις οι μάρτυρες-αστυνομικοί πέρασαν πίσω από τα πράσινα ανθρωποειδή, αυτά άρχισαν να κινούνται συντεταγμένα προς το μέρος τους. Οι περισσότεροι από τους συγκεντρωμένους άρχισαν να υποχωρούν. Ήξεραν τι θα επακολουθήσει. Όχι όμως και ο άνθρωπός μας. Δεν καταλάβαινε γιατί έπρεπε να τρέξει σαν κυνηγημένος. Και, εξάλλου, τι είχε να φοβηθεί; Αυτόν δεν υπήρχε περίπτωση να τον χτυπήσουν. Έτσι πίστευε τουλάχιστον

Πολύ σύντομα όμως, ο άνθρωπός μας διαψεύστηκε πανηγυρικά. Ταυτόχρονα με κάποιες κραυγές που ακούστηκαν δίπλα του, ένιωσε δυνατά το πρώτο χτύπημα από πίσω, στο ύψος του ώμου του. Γύρισε να δει ποιος τον χτύπησε και τότε δέχτηκε και το επόμενο χτύπημα. Και το επόμενο. Όλα γίνονταν πλέον πολύ γρήγορα. Ενστικτωδώς, άπλωσε το αριστερό του χέρι να προστατεύσει το κεφάλι του και ταυτόχρονα αντιστεκόταν στις ασπίδες που τον έσπρωχναν. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως κάποιοι υποτιθέμενοι φύλακες του νόμου και της τάξης χτυπούσαν απρόκλητα έναν σαφώς ακίνδυνο γι αυτούς άνθρωπο. « Μα τι κάνετε; Γιατί χτυπάτε;» τους ρωτούσε. Κανείς απ αυτούς δεν απαντούσε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ούτε την παραμικρή σύσπαση δεν έκανε το πρόσωπό τους. Χτυπούσαν σα να ήταν μηχανές, σαν τον οικοδόμο που καρφώνει πρόκες τη μία μετά την άλλη.

Δεν είμαστε σίγουροι αν ο άνθρωπός μας εκείνη τη στιγμή φοβόταν. Το πιο πιθανό είναι ότι ένιωθε φόβο, αλλά δεν είχε το χρόνο να επεξεργαστεί το αίσθημα αυτό. Αυτό που ήταν σίγουρο όμως, ήταν πως με ένα περίεργο πείσμα είχε μουλαρώσει, αποφασισμένος να μη γυρίσει την πλάτη του σ΄ αυτούς και να τρέξει σαν κυνηγημένος. Δεν καταλάβαινε για ποιο λόγο να αρχίσει να τρέχει κυνηγημένος, πόσο μάλλον από τους υπάνθρωπους που πάντοτε υποτιμούσε. Την ίδια στιγμή, ένα κορίτσι, ίσως να ήταν και η κόρη του, πιασμένο πάνω του σαν να τον προστάτευε, ούρλιαζε προς τους υπάνθρωπους. «Γιατί χτυπάτε, ρε; Γιατί χτυπάτε; Πάτε καλά;» Ούτε και αυτή όμως έπαιρνε απάντηση

Ήταν από εκείνες τις στιγμές που ο χρόνος έπαιρνε περίεργες διαστάσεις. Όλο αυτό το σκηνικό μπορεί να κράτησε ένα ή δύο λεπτά μόνο, όμως ο άνθρωπός μας είχε προλάβει να κάνει ένα σωρό σκέψεις. Του φαινόταν πως τα χτυπήματα σιγά σιγά αραίωναν, το ίδιο και τα σπρωξίματα. Ίσως, σκεφτόταν, το τσιπάκι τους να μην είναι προγραμματισμένο για μια τέτοια αντίδραση όπως η δική του. Μέχρι τώρα οι υπάνθρωποι, δύο είδη αντιδράσεων συναντούσαν. Είτε ανθρώπους που έτρεχαν κυνηγημένοι να γλιτώσουν, είτε ανθρώπους που αποφάσιζαν να τους αντιμετωπίσουν στα ίσα ανταποδίδοντας τη βία τους. Αυτό το πράγμα που συναντούσαν όμως τώρα, δεν μπορούσαν να το επεξεργαστούν. Έβλεπαν έναν άνθρωπο να κάθεται όρθιος μπροστά τους, να τρώει ξύλο, να μην υποχωρεί, να μην αντιδρά και τους ρωτάει συνεχώς γιατί το κάνουν. Ίσως, σκεφτόταν ο άνθρωπός μας, αν και άλλοι αντιδρούσαν έτσι, ίσως να βραχυκύκλωναν εντελώς τα κυκλώματα των ανθρωποειδών

Έκανε και άλλες περίεργες ή και αστείες σκέψεις εκείνη τη στιγμή. Του φαινόταν πως αυτοί που τον χτυπούσαν ήταν οι κοντοί, ενώ οι ψηλοί ήταν αυτοί που τον έσπρωχναν με τις ασπίδες. "Ίσως αυτό να είναι το σύστημά τους", σκεφτόταν. "Ίσως πάλι οι ψηλοί να αναλάβουν δράση όταν αποφασίσουν να με χτυπήσουν στο κεφάλι".

Τελικά το γλίτωσε το κεφάλι του ο άνθρωπός μας καθώς, κάποια στιγμή, οι υπάνθρωποι αποφάσισαν να τον αφήσουν, αυτόν και το κορίτσι, και να τρέξουν να ενωθούν με τους υπόλοιπους, οι οποίοι εδώ και ώρα είχαν πάρει στο κυνήγι τους υπόλοιπους χτυπώντας τους και ρίχνοντας δακρυγόνα. Αρκετά είχαν χάσει το χρόνο τους με τους περίεργους

Ο άνθρωπός μας είχε μείνει μόνος του, μαζί με το κορίτσι. Ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον. Και να σκεφτεί κανείς πως ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που το πρώτο πράγμα που τον ένοιαζε, ήταν το τι θα πει ο κόσμος. Σκόνταφτε και αντί να κοιτάξει να δει τι έπαθε, κοιτούσε πρώτα αν τον είχε δει κανείς και αν έγινε ρεζίλι. Τώρα όμως, εκείνη τη στιγμή, γι αυτόν, δεν υπήρχε κανείς γύρω του, εκτός από το κορίτσι. Και οι βόμβες κρότου-λάμψης που άκουγε να πέφτουν στο βάθος. Και οι δικοί του άνθρωποι που ένιωθε πως κινδύνευαν από τους υπερασπιστές του νόμου.

Μαζί με το κορίτσι ξεκίνησαν να δουν τι γίνεται. Σιγά-σιγά επανερχόταν στην πραγματικότητα και μπορούσε πλέον να παρατηρεί. Στο τσιμέντο κείτονταν πράγματα που είχαν πέσει από τους κυνηγημένους στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν από τη μανία των υπανθρώπων. Αλλά και κάποιοι καφέδες, το μόνο πράγμα που πέταξαν οι κυνηγημένοι εναντίον των ανθρωποειδών. Ένας από αυτούς τους καφέδες μάλιστα είχε πετύχει και τον ίδιο, την ώρα που είχε βρεθεί σε αυτό το περίεργο σύμπλεγμα με τους υπανθρώπους.

«Κοίτα να δεις», είπε και γέλασε. «Να τρώω ξύλο από τους μπάτσους και καφέδες από τους δικούς μου». Η ατμόσφαιρα μέσα στον περίβολο των δικαστηρίων ήταν αποπνικτική από τα δακρυγόνα που είχαν πέσει. Πέρασε την πύλη και είδε πως κάποιοι υπάνθρωποι είχαν περάσει απέναντι και κυνηγούσαν κάποιους στους γύρω δρόμους, χωρίς να υπάρχει απολύτως κανένας λόγος. Δεν δίστασαν μάλιστα να ρίξουν βόμβες κρότου-λάμψης μέσα στο δρόμο της Ευελπίδων , την ώρα που περνούσαν αυτοκίνητα. Κάποιοι άλλοι υπάνθρωποι κατέβαιναν την Ευελπίδων, κυνηγώντας κάποιους άλλους, πάλι χωρίς κανένα λόγο 

«Σαν τα σκυλιά που γαυγίζουν στους άγνωστους επισκέπτες , έτσι από υποχρέωση, για να δικαιολογήσουν το φαγητό τους και την αγάπη του αφεντικού τους» σκέφτηκε

Κατέβηκε σιγά σιγά την Ευελπίδων κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά και βρήκε τα παιδιά που έψαχνε. Κάθισαν όλοι μαζί στην άκρη και σιγά-σιγά άρχισαν να μαζεύονται και άλλοι. Δεν ήταν φοβισμένοι, ίσα-ίσα μάλιστα. Είκοσι χρονών παιδιά, τα περισσότερα … κι αυτός θα μπορούσε να ήταν πατέρας τους … ίσως να ήταν κιόλας … μα εκείνη τη στιγμή είχε γίνει ένας από αυτούς, δεν τον ξεχώριζαν. Και σιγά-σιγά τα παιδιά άρχισαν να του μιλάνε, χωρίς αυτός να τους ρωτήσει τίποτα. Τόσες μέρες δεν του είχαν πει τίποτα, ούτε αυτός τους είχε ρωτήσει. Το είχε αποφασίσει πως δε θα ρωτούσε, μόνο όταν αυτοί ήθελαν θα του μιλούσαν από μόνοι τους

«Σπάσανε την πόρτα και μπήκανε μέσα με τα όπλα στα χέρια … Τα μάτια τους γυαλίζανε, σαν να είχανε πάρει κάτι …. κόκα, δεν ξέρω τι σκατά είχανε πάρει…. δεν ήτανε νορμάλ, ήτανε αφιονισμένοι … Πουτάνες, πέστε κάτω, μας φώναζαν σε άντρες και γυναίκες … Εσύ χοντρέ, πέσε κάτω, μπρούμυτα … Πήγαν από πάνω μου , μου έβαλαν το γόνατο στην πλάτη, μου φόρεσαν χειροπέδες και μετά μου έριξαν δυο μπουνιές στο κεφάλι … μπορεί και περισσότερες, δε θυμάμαι»

Τους κοίταζε έναν έναν και απορούσε για μια ακόμη φορά για το θάρρος και την άγνοια κινδύνου που είχαν. Τους είπε να προσέχουν, τους είπε πως οι υπάνθρωποι δεν υπολογίζουν τίποτα. Τους είπε πως δεν το έχουν σε τίποτα να σκοτώσουν άνθρωπο, τους είπε πως μπορούν να τους φορτώσουν με ψεύτικες κατηγορίες . Τα είπε όλα αυτά γιατί ένιωθε πως ήταν υποχρέωσή του. Όχι πως περίμενε να τον ακούσουν. Μα ένιωσε καλύτερα που το έκανε

Κάποια στιγμή τα παιδιά σηκώθηκαν να φύγουν. Θα πήγαιναν πίσω στη Συλλογική κουζίνα στα Προσφυγικά να μαγειρέψουν.

Έφυγε κι αυτός για τη δουλειά του, σε δυο ώρες είχε μάθημα, ήτανε δάσκαλος. Καθηγητής ήταν ο τίτλος του, αλλά προτιμούσε να τον φωνάζουν δάσκαλο. Πήγε σπίτι του, πλύθηκε, άλλαξε ρούχα, έβγαλε από πάνω του τη βρωμιά των πράσινων υπανθρώπων και των δακρυγόνων και μπήκε στην τάξη

« Ίσως κάποιο από αυτά τα παιδιά που έχω μπροστά μου να είναι γιος ενός υπανθρώπου ... ή ίσως κάποιος από αυτούς τους υπάνθρωπους να ήτανε κάποτε μαθητής μου … που δεν μπόρεσα να τον κάνω άνθρωπο»

Αλλά μόλις ξεκίνησε το μάθημα, τα ξέχασε όλα. Έκανε μάθημα και γελούσε, όπως έκανε πάντα∙ αυτή η επαφή με τα παιδιά του έδινε ζωή και νιάτα. Το αριστερό του χέρι βέβαια είχε μουδιάσει και πονούσε όταν το ακουμπούσε∙ θυμήθηκε όμως πως τα ίδια είχε πάθει όταν είχε κάνει το εμβόλιο με τον covid και γέλασε

Ο άνθρωπός μας ήταν χαρούμενος αλλά και υπερήφανος μαζί. Εδώ και κάποια χρόνια είχε πάρει μια απόφαση για τον εαυτό του. Να μην ντρέπεται γι αυτόν. Και να μη γίνει ποτέ ούτε υπάνθρωπος, ούτε όμως και ανθρωπάκι. Μόνο άνθρωπος

Μια από τις πιο ιδιαίτερες φωνές και ένας από τους πιο ενδιαφέροντες τραγουδοποιούς του καιρού μας είναι ο Asaf Avidan. Ισραηλινός, μα πάνω απ όλα μουσικός. Όπως εξήγησε σε ερώτηση που του έκαναν όταν κάποια στιγμή είπε πως δεν θεωρεί τον εαυτό του Ισραηλινό : «Σε κάθε συνέντευξη έλεγα από την αρχή ότι δεν είμαι ένας Ισραηλινός καλλιτέχνης αλλά ένας καλλιτέχνης από το Ισραήλ. Δεν εκπροσωπώ το Ισραήλ. Δεν είμαι πολιτικός. Δεν είμαι διπλωμάτης. Αν και γιος διπλωματών, δεν ήθελα ποτέ να γίνω κάτι τέτοιο. Δεν προσπαθώ να το κρύψω. Δεν θα αλλάξω το όνομά μου ούτε θα ντραπώ αν με ρωτήσει κανείς κάτι σχετικά, δεν δίνω ιδιαίτερο βάρος σε αυτό. Είμαι ένας μουσικός και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το διαβατήριο μου».

Εδώ ακούμε το σπαρακτικό Reckoning song, το τραγούδι του απολογισμού: “One day baby we'll be old / Oh baby we'll be old / And think of all the stories that we could have told”

Ο δικηγόρος Νίκος Κοτσελόπουλος. Ένας από τους 79 που κατηγορούνται μεταξύ των άλλων για απόπειρα βαριάς σωματικής βλάβης. Αυτοί που του άνοιξαν το κεφάλι, τα ΜΑΤ δηλαδή, προφανώς δεν διώκονται. Μόνο αν σκοτώσουν άνθρωπο θα διωχθεί κάποιος από αυτούς, όπως έγινε στην περίπτωση του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και πάλι θα πέσουν στα μαλακά, όπως είδαμε στην περίπτωση του δολοφόνου του

Αύριο, στις 9 π.μ, στα δικαστήρια της Ευελπίδων, κτήριο 7 , δικάζονται 79 άνθρωποι, με καταγέλαστα και μεγεθυμένα κατηγορητήρια συλλογικής ευθύνης ναζιστικού τύπου. Η Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών, με ανακοίνωσή της, στις  26/11/2022, καλεί σε συγκέντρωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης έξω από τα δικαστήρια και δίνει τη δική της εκδοχή για το τι συνέβη εκείνο το απόγευμα της Τρίτης 22/11 στα Προσφυγικά της Ευελπίδων, όπου από τύχη δεν είχαμε νεκρούς.

Οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί τι θα συνέβαινε στην πόλη, εάν εκείνο το απόγευμα υπήρχαν νεκροί. Ας θυμηθούμε μόνο τι ακολούθησε μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Μόνο η κυβέρνηση του Μητσοτάκη και η αστυνομία δεν έχουν τη στοιχειώδη σύνεση να το αντιληφθούν και επιμένουν στην πολιτική της ασύμμετρης, ογκώδους και κτηνώδους βίας και καταστολής με πρακτικές που παραπέμπουν ευθέως στα ισραηλινά στρατεύματα κατοχής στη Λωρίδα της Γάζας

Όποιοι ενημερώνονται από τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης, είμαστε βέβαιοι πως θα γελάσουν διαβάζοντας τα τελευταία λόγια. Ας διαβάσουν όμως την ανακοίνωση της Συνέλευσης Κατειλημμένων Προσφυγικών και ας αναρωτηθούν ... εάν μπορούν.  Και μόνο κάποια να είναι αλήθεια από όσα αναφέρονται στην ανακοίνωση, υπάρχει τεράστιο θέμα με τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης, με τις πρακτικές της Αστυνομίας και με τον τρόπο συγκάλυψης-χειραγώγησης της αλήθειας από τα κυρίαρχα ΜΜΕ

Στην εποχή της κυρίαρχης μονόπλευρης ενημέρωσης, είναι εντελώς απαραίτητο να υπάρχουν Μέσα που θα παρουσιάζουν και την άλλη εκδοχή, πέραν της κυρίαρχης. Και εδώ στην Attica Voice θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Όσο για αύριο, θα είμαστε και εμείς στα δικαστήρια της Ευελπίδων για να νιώσουν οι δικαστές, εκτός από την πίεση των πολιτικών προϊσταμένων τους και των ΜΑΤ,  και την πίεση ενός κόσμου που ονειρεύεται και παλεύει – με όποιον τρόπο μπορεί  - για έναν καλύτερο κόσμο

Ακολουθεί η ανακοίνωση

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥ.ΚΑ.ΠΡΟ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ ΣΤΙΣ 22/11/22

Είμαστε ακόμα εδώ... Η Κοινότητα παραμένει δυνατή κι ενωμένη... Τα Προσφυγικά θα νικήσουν!!!

Στις 22/11/2022, στις 5.45π.μ., κάθε είδους αστυνομικές δυνάμεις, ΜΑΤ, κρατική ασφάλεια, Δράση, ΟΠΚΕ και ΕΚΑΜ, εισέβαλαν στην κατειλημμένη γειτονιά των Προσφυγικών Λ. Αλεξάνδρας και πιο συγκεκριμένα στο 7ο μπλοκ, επί της οδού Tριχωνίδος (πίσω από το νοσοκομείο Ελπίς). Διέρρηξαν την εξωτερική πόρτα του κτιρίου, σπάζοντάς την. Στην συνέχεια, ανέβηκαν στον δεύτερο όροφο όπου κατοικούν δύο σύντροφοι της κοινότητας, ο σύντροφος που συνελήφθη κι ένας ακόμη πρόσφυγας από το Ιράν. Απήγαγαν και τους δύο και προχώρησαν σε επισταμένη έρευνα του κτιρίου. Την ίδια στιγμή, ολόκληρη η γειτονιά περικυκλώθηκε από την καταστολή, όχι μόνο στο σημείο της έρευνας αλλά συνολικά, επιχειρώντας την κατοχή της.

Την επιχείρηση εντόπισε η καθημερινή πρωινή περιφρούρηση της κοινότητας που ξεκίνησε να ενημερώνει την γειτονιά. Σύντροφοι και συντρόφισσες/ια ανεβήκαμε στις ταράτσες για να ξυπνήσουμε και τους υπόλοιπους. Μη γνωρίζοντας τι ακριβώς συμβαίνει, αναγνωρίσαμε ότι η επιχείρηση περιορίζεται σ' ένα συγκεκριμένο κτίριο, αλλά αντιληφθήκαμε επίσης το σοβαρό ενδεχόμενο γενικότερης επίθεσης. Απολογιστικά κρίνουμε ότι η εισβολή που πραγματοποιήθηκε ήταν προαποφασισμένη από το πρωί. Όλος ο χρόνος που πέρασε μέχρι την στιγμή της εισβολής ήταν αποτέλεσμα προετοιμασίας, κρίσης πάνω στα κόστη και στα κέρδη καθώς και μετρήματος της αποφασιστικότητάς μας, από τα στελέχη της ΓΑΔΑ και του υπουργείου.

Καθώς περνούσε ο χρόνος η κατάσταση έδειχνε να δυσκολεύει περισσότερο. Ο σύντροφος παρέμενε μέσα στο κτίριο, οι δυνάμεις της αστυνομίας δεν απομακρυνόντουσαν και η περικύκλωση παρέμενε. Η γειτονιά είχε αρχίσει να πιέζεται ασφυκτικά με την κατάσταση. Επιχειρήσαμε να περιορίσουμε τα ΜΑΤ πιο μέσα από την οδό Κουζή δηλαδή τον κάθετο δρόμο που χωρίζει κεντρικά τα μπλοκ των Προσφυγικών, έτσι ώστε ν' ανοίξουμε ζωτικό χώρο για τη γειτονιά, χωρίς να εμποδίσουμε την έρευνα, αλλά κάνοντας αισθητή την παρουσία μας. Αυτό επέτρεψε στη γειτονιά να βγαίνει σιγά σιγά από τα σπίτια της, άλλοι να πάνε στις δουλειές τους και άλλες/οι τα παιδιά στο σχολείο τους. Επίσης, σταμάτησε ο βασανισμός του συντρόφου μας, που για περίπου 3 ώρες βρισκόταν κάτω από καθεστώς αιχμαλωσίας μέσα στο σπίτι του. Όπως μας ενημέρωσε τουλάχιστον ο ίδιος αργότερα, τότε, μετά τα πασχαλιάτικα πυροτεχνήματα της περιφρούρησης, σταμάτησαν και τον μετέφεραν στη ΓΑΔΑ.

Την ίδια στιγμή δεχόμασταν όλο και περισσότερες πληροφορίες κι ενδείξεις για μια δεύτερη επιχείρηση που είχε προαποφασιστεί και η οποία θα πραγματοποιούνταν μετά τις 3.00μ.μ., μετά και την μερική αποφόρτιση από εφημερίες των δύο νοσοκομείων Αγ. Σάββα κι Ελπίς. Γύρω στις 12.00 πραγματοποιήσαμε πορεία μέσα στη γειτονιά και καλέσαμε έκτακτη συνέλευση υπεράσπισης των Προσφυγικών, στο στέκι της κοινότητας, στο 6ο μπλοκ, για τις 4.00μ.μ.. Στις 5.00μ.μ., κατά την διάρκεια της ανοιχτής δημόσια ανακοινωμένης συνέλευσης, ξεκίνησε η επίθεση της καταστολής με ελικόπτερο και ντροουν στον αέρα. Οι περιφρουρήσεις αντιστάθηκαν όσο καλύτερα μπορούσαν δεδομένων των συνθηκών, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο μη κακουργηματικού χαρακτήρα, όχι μόνο για την προστασία από διώξεις δυσανάλογες με το επίδικο, αλλά επίσης και για την προστασία ολόκληρης της κοινότητας, των παιδιών και των ασθενών της, αλλά και γενικά της ευρύτερης γειτονιάς. Ένα κύμα τρομοκρατίας έπεσε πάνω στο 5ο και 6ο μπλοκ που άφησε παιδιά και άλλους ανθρώπους της γειτονιάς σε κρίσεις πανικού που κρατάνε ως σήμερα. Οι δολοφόνοι της ΕΛΑΣ σπάζοντας τις πόρτες των διαμερισμάτων με προτεταγμένα όπλα, απειλώντας όποιον έβλεπαν μπροστά τους επιχείρησαν να επιβάλουν το καθεστώς της τρομοκρατίας. Μια άρρωστη ηλικιωμένη γυναίκα σε αναπηρικό αμαξίδιο και την κόρη της, μια οικογένεια να κρατά τα παιδιά της σε κρίση πανικού, μια μάνα να χτυπιέται και να πετιέται στο πάτωμα μπροστά στο 12χρονο γιο της, μετά το σπάσιμο της πόρτας τους, μετανάστες και πρόσφυγες να χτυπιούνται μέσα στα σπίτια τους και στις σκάλες, σαν άλλη εισβολή στη Γάζα.

Μετά την επιτυχημένη έκβαση της επιχείρησης που άφησε πίσω της σοβαρές απώλειες στις ειδικές δυνάμεις των ΟΠΚΕ-ΕΚΑΜ-ΜΑΤ, οι υπερασπιστές της 22 Νοέμβρη συνελήφθησαν δεχόμενοι ξυλοδαρμούς, πλαστικές σφαίρες, σεξουαλικές κακοποιήσεις και τακτικές βασανισμού αιχμαλώτων πολέμου. Ανάμεσά μας, μια μάνα πρόσφυγας από τη Βενεζουέλα με τα δύο ανήλικα παιδιά, μια πρόσφυγας από την Αφρική, δύο Τούρκοι πολιτικοί πρόσφυγες, τέσσερα ανήλικα αλληλέγγυα συντρόφια, μια έγκυος συντρόφισσα της οποίας βασανιστικά αρνούνταν την μεταφορά της σε νοσοκομείο, καθώς επίσης και ο διεθνώς αναγνωρισμένος φωτορεπόρτερ Νίκος Πηλός, γιατί απλά έκανε τη δουλειά του. Οδηγηθήκαμε στη ΓΑΔΑ, κλειστήκαμε 79 άνθρωποι στοιβαγμένοι/ες στα πατώματα των στενών κελιών με τον διαρκή φωτισμό και το ελάχιστο οξυγόνο για ώρες, χωρίς να ενημερωνόμαστε αν έχουμε συλληφθεί.

Το φρόνημα των συλληφθέντων δεν έσπασε ποτέ, τα συνθήματα μας μέσα στα κελιά της ΓΑΔΑ ενώνονταν με τα συνθήματα των αλληλέγγυων συγκεντρωμένων από έξω και την εκδίωξη της αστυνομίας από την γειτονιά. Οι ρυθμοί μας συντονίστηκαν... Η οργή και η αγωνιστικότητα δεν σταμάτησε ούτε το πρωί, αλλά συνέχισε αμείωτη στην πολύωρη μεταφορά μας στην Καβάλας, την παραμονή μας εκεί και την επίσης πολύωρη αναμονή μας μέσα στα μεταγωγικά λεωφορεία και στην Ευελπίδων. Αυτών που έσπασε το φρόνημα τελικά, ήταν των κρατικών μισθοφόρων.

Η εκδικητικότητα του κράτους και των μηχανισμών του, ιδιαίτερα της φασιστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη, επιχειρήθηκε και στην μαζική συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Ευελπίδων. Οι δυνάμεις καταστολής αρνούνταν την παράδοση νερών και τροφίμων από αλληλέγγυες συντρόφισσες. Εκεί, κατά τη διάρκεια της δεύτερης επίθεσης ενάντια  στους αλληλέγγυους, χτυπήθηκε σύντροφος δικηγόρος αγωνιστής, που δραστηριοποιείται και στην συνέλευση του ΟΧΙ ΜΕΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ, ο οποίος μάλιστα είχε μόλις απελευθερωθεί μιας και ήταν και ο ίδιος συλληφθείς. Οι μπάτσοι και η κυβέρνηση δεν μπόρεσαν ποτέ να συγχωρήσουν τη δίκαιη αντίσταση μας και την αξιοπρεπή στάση μας και αυτό φάνηκε όχι μόνο στη βία της καταστολής, αλλά και στα υπερμεγενθυμένα κατηγορητήρια συλλογικής ευθύνης ναζιστικού τύπου.

Δεν θα θυματοποιηθούμε απέναντι στην κρατική βία, αν και οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουμε είναι δυσανάλογες, ακόμη κι απέναντι στον αστικό νόμο, προϊόν ακριβώς αυτής της εκδικητικότητας, της ποινικοποίησης αγωνιστών-στριών και του ολοένα πιο απολυταρχικού κράτους. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας ανησυχεί πραγματικά. Κατά τα άλλα όμως, δεν μπορεί να υπάρξει αγώνας χωρίς κόστος, γνωρίζουμε την κρατική βαρβαρότητα και είναι τιμή και καθήκον μας να πέφτουμε για να υπερασπιστούμε τη ζωή και τον αγώνα. Αναμετρηθήκαμε με αξιοπρέπεια απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις. Οι 79 υπερασπιστές των Προσφυγικών στις 22/11/'22 αγωνίστηκαν για όλους τους 400 κατοίκους της κοινότητας και της γειτονιάς των Προσφυγικών και τον καθένα/μία/ένα ξεχωριστά, απέναντι στη δολοφονική επίθεση της καταστολής. Και γνωρίζουμε ότι στο τέλος θα βγάλουμε τον λογαριασμό. Και ο λογαριασμός αυτός είναι πάντα θετικός για όσ@ αγωνίζονται για ένα δίκαιο σκοπό.

Ευχαριστούμε θερμά κάθε συντρόφισσα-σύντροφο-συντρόφι και συλλογικό σώμα που στάθηκε αλληλλέγγυο στην υπεράσπιση της γειτονιάς και της κοινότητας της. Καθώς επίσης, για το πλήθος των μηνυμάτων των παρεμβάσεων, των δηλώσεων αλληλεγγύης και των καλεσμάτων κινητοποίησης. Η συντροφικότητά τους μας δίνει δύναμη κι ελπίδα για το κοινό έδαφος αγώνα πάνω στο οποίο βαδίζουμε συλλογικά και ο καθένας/μια/ένα από την θέση του.

Ακόμη περισσότερο θέλουμε να σταθούμε στην στάση των νέων συντρόφων που ήταν και οι περισσότερ@, για το θάρρος και την αυταπάρνησή τους. Για το αλύγιστο σθένος τους απέναντι σε πάνοπλες υπέρτερες δυνάμεις, πλαστικές σφαίρες και γκλοπ, πάνω σε ταράτσες και στηθαία. Από τύχη δεν είχαμε νεκρούς. Στάθηκαν μέχρι τέλους. Αυτή είναι η δύναμη των νέων συντρόφων, που όλοι πρέπει να πιστεύουμε σε αυτήν. Όλοι/ες/@ αυτοί δεν στάθηκαν απλά με αλληλεγγύη στην Κοινότητα των Προσφυγικών, αλλά πραγματικά για αυτό που είναι, μια κοινότητα των ταξικά καταπιεσμένων. Τους αγωνιστές, τους αναρχικούς τους κομμουνιστές τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, τους ψυχικά ευάλωτους, τις οικογένειες. Για όλους και το καθένα από εμάς.

Δεν έχουμε φτάσει σήμερα εδώ από το πουθενά. Εδώ και 13 χρόνια, με όλες τις αντιφάσεις μας ως παιδιά εκπαιδευμένα από αυτό το σύστημα, έχουμε προσπαθήσει να δομήσουμε συντροφικές και πολιτικές σχέσεις που βασίζονται πάνω στην οριζοντιότητα, την εμπιστοσύνη την αλληλεγγύη και την κοινή προοπτική. Γι' αυτό και σήμερα μπορούμε και δίνουμε με ομοψυχία αυτή τη μάχη.

Υπολογίζουμε το επόμενο διάστημα ως μια κρίσιμη περίοδο για την επιβίωση της γειτονιάς των Προσφυγικών αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία για την κοινωνική νομιμοποίηση, την ενίσχυση της αυτονομίας μας και την ακόμη δυνατότερη υπεράσπιση της γειτονιάς μας.

Ζητάμε από το καθέν@ την ενημέρωση του κόσμου για το κοινωνικό εγχείρημα των Προσφυγικών, ώστε να σπάσει η απομόνωση και ο αποκλεισμός. Ζητάμε συντρόφους/ισσες/ια να έρθουν για να ενισχύσουν την κοινότητα των Προσφυγικών. Ζητάμε από τον καθένα και την καθεμιά να σταθεί με αλληλεγγύη με όποιο τρόπο μπορεί.

Για εμάς είναι σαφές. Μέσα από την στοχοποίηση του συντρόφου μας επιχειρείται να ποινικοποιηθεί συνολικά η γειτονιά και η κοινότητα των Κατειλημμένων Προσφυγικών. Η επιχείρηση εγκληματοποίησης της Κοινότητας και της Συνέλευσης Κατειλημμένων Προσφυγικών από τα παπαγαλάκια του παρακράτους σαν τον Θοδωρή Παναγιωτίδη αποτελούν την πραγματική στοχοθεσία των κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι στα κοινωνικά εγχειρήματα βάσης και τις αυτοοργανωμένες κοινότητες. Βρωμάνε κρατική προβοκάτσια.

Οι πολιτικές θέσεις, το οργανωτικό πλαίσιο και η αγωνιστική ιστορία της Κοινότητας και της Συνέλευσης Κατειλημμένων Προσφυγικών συνιστούν την πιο ισχυρή απάντηση, τόσο απέναντι στους κρατικούς, όσο και στους παρακρατικούς σχεδιασμούς.

Κάλεσμα στην Ευελπίδων

κτίριο 7

Παρασκευή 2/12

9πμ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ

ΑΝ ΠΕΣΟΥΜΕ ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΤΩΧΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ

Ή ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ  Ή ΘΑ ΝΙΚΉΣΟΥΜΕ

Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών 26/11/2022

Άλλος ένας εκπρόσωπος της μεγάλης γενιάς της ροκ μουσικής έφυγε σήμερα από τη ζωή. Ο λόγος για την Κριστίν ΜακΒί, την τραγουδίστρια και τραγουδοποιό των Fleetwood Mac, ενός από τα πιο επιτυχημένα ροκ συγκροτήματα των δεκαετιών του 1970 και του 1980.

Το Rumours, που κυκλοφόρησε το 1977, έγινε ένα από τα άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, πουλώντας πάνω από σαράντα εκατομμύρια αντίτυπα. Από το album αυτό, επιλέξαμε να ακούσουμε το “Oh Daddy”

Μία από τις συλλογικότητες που χτυπήθηκε την Τρίτη 22/11 από την εισβολή δυνάμεων της αστυνομίας στην κοινότητα των Κατειλημμένων Προσφυγικών στην Λ. Αλεξάνδρας ήταν και η Συλλογική Κουζίνα της Ομάδας Αλληλεγγύης Αστέγων

Από το αυτοπαρουσιαστικό κείμενο της ομάδας διαβάζουμε: “Η Ομάδα Αλληλεγγύης Αστέγων αποτελεί ανοιχτή συλλογικότητα η οποία έχει ως κύριο στόχο της την κάλυψη βασικών αναγκών των αστέγων της Αττικής. Ως ελάχιστες βασικές ανάγκες αντιλαμβανόμαστε την ένδυση, την καθημερινή τροφή, την υγιεινή και την πρωτοβάθμια φαρμακευτική φροντίδα.

Λειτουργώντας αυτοοργανωμένα κι αντιιεραρχικά, μέσα από ένα δίκτυο ανθρώπων, συλλέγουμε με τη βοήθεια του κόσμου και μόνο, όλα τα απαραίτητα αγαθά τα οποία ελέγχουμε, καταγράφουμε, ταξινομούμε, πακετάρουμε και παραδίδουμε οργανωμένα στους αστέγους. Παράλληλα, τις καθημερινές η κουζίνα μας μαγειρεύει περίπου 150 μερίδες φρέσκου ζεστού φαγητού και τις διανέμει στο κέντρο της Αθήνας”

Μετά από ενάμιση χρόνο φιλοξενίας στο Κοινωνικό Κέντρο Βοξ, η κουζίνα της ομάδας  μεταφέρθηκε για να συνεχίσει τη λειτουργία της στην κοινότητα των Κατειλημμένων Προσφυγικών στη Λ. Αλεξάνδρας.

Την Τρίτη 22/11, κατά τη διάρκεια ανοιχτής συνέλευσης κατοίκων των Προσφυγικών και αλληλέγγυων, πραγματοποιήθηκε στρατιωτικού τύπου επιχείρηση της αστυνομίας, όπου συνελήφθησαν 79 άτομα που οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα με πλήθος κατηγοριών. Κατηγορίες καρμπόν, καταγέλαστες και ίδιες για όλους. Μια πρακτική που αδιαμφισβήτητα παραπέμπει ευθέως σε στρατό κατοχής και γελοιοποιεί το θεσμό της Δικαιοσύνης

Ας αφήσουμε όμως το θέμα της σύλληψης των 79 ανθρώπων – που μας έχει απασχολήσει σε άλλες αναρτήσεις εδώ,  εδώ και  εδώ και θα μας απασχολήσει και σε νεότερες αναρτήσεις με αφορμή την επικείμενη δίκη τους την Παρασκευή 2/12 – και ας επιστρέψουμε στη συλλογική κουζίνα της Ομάδας Αλληλεγγύης Αστέγων για να παρακολουθήσουμε τις αναρτήσεις της ομάδας τις τελευταίες ημέρες, ως ένα ημερολόγιο των όσων διεξήχθησαν στα Προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας

Διαβάζουμε την Τρίτη 23/11:

«Υπό άλλες συνθήκες σήμερα θα μαγειρεύαμε κανονικά.

Ωστόσο το πρωί έγιναν έφοδοι της ελας σε σπίτια μέσα στα μπλοκ των Προσφυγικών και προσαγωγές ατόμων. Αυτή τη στιγμή η Κοινότητα Κατειλημμένων Προσφυγικών είναι περικυκλωμένη από πολλές δυνάμεις των ματ και οπκε.

Χρειάζεται άμεσα στήριξη από κόσμο. Καλείται αλληλέγγυος κόσμος να έρχεται οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ακόμα και μεταμεσονύκτια.

Έκτακτη ανοιχτή συνέλευση ΣΗΜΕΡΑ στις 16:00 στο στέκι των Κατειλημμένων Προσφυγικών στο 6ο μπλοκ στην συμβολή των οδών Κουζή και Τριχωνίδος, για ενημέρωση και για την περαιτέρω οργάνωση της περιφρούρησης της γειτονιάς.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!»

Λίγες ώρες αργότερα, η συλλογική κουζίνα ανακοινώνει την προσωρινή αναστολή της δράσης της

«Ακόμη μία επιχείρηση αστυνομοκρατίας έλαβε χώρα σήμερα στην κατειλημμένη κοινότητα των προσφυγικών, στην οποία στεγάζεται η κουζίνα της ομάδας το τελευταίο διάστημα.

Ακόμη μια απόπειρα εκκένωσης και τρομοκράτησης ενός χώρου που αγωνίζεται και υπερασπίζεται την αλληλεγγύη με κάθε τρόπο.

Ένα μπλοκ κτιρίων με τεράστια ιστορία. Άνθρωποι θα βρεθούν στο δρόμο (αν συνεχιστεί η εκκένωση) για χάρη των επενδύσεων και της διπλής ανάπλασης.

Μόνο οργή για τις πρακτικές που ακολουθούνται σε χώρους που αντιστέκονται στο ζοφο που ζούμε.

Είμαστε στη δυσάρεστη θέση να ανακοινώσουμε ότι η λειτουργία της συλλογικής μας κουζίνας παγώνει μέχρι νεωτέρας.

Αύριο, Τετάρτη, ολοι/ες/α στις 8:30, στο κτίριο 16 της Ευελπίδων για τα 79 +1 συλληφθέντα άτομα από τα προσφυγικά.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ»

Παρά την τεράστια επιχείρηση της αστυνομίας και παρά τη σύλληψη 79 ανθρώπων, τα Προσφυγικά δεν εκκενώθηκαν. Κάτοικοι και Αλληλέγγυοι είναι ακόμη εκεί, αποφασισμένοι να υπερασπιστούν το αυτοοργανωμένο εγχείρημά τους. Μέσα σε αυτούς και η Συλλογική Κουζίνα που ανακοίνωσε σήμερα, Δευτέρα 28/11 την επαναλειτουργία της

«Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΕΤΑΙ!

Λίγες μέρες μετά την τραμπούκικη εισβολή των δυνάμεων καταστολής και τη σύλληψη δεκάδων ατόμων στην Κοινότητα των Κατειλημμένων Προσφυγικών, η συλλογική μας κουζίνα ξεκινά ξανά το καθημερινό της μαγείρεμα!

Παρά τις προσπάθειες του κράτους να ισοπεδώσει ανθρώπους και χώρους αντίστασης, εμείς επιμένουμε μαγειρεύοντας και σερβίροντας αλληλεγγύη!

Δύναμη στα 78+1 συλληφθέντα!

------

Λίστα αναγκών:

Κριθαράκι, κονσέρβες μανιταριών, ζυμαρικά, ρύζι, ρεβίθια, φάβα, μπουκαλάκια με λεμόνι/ξύδι, πελτέδες»

Περισσότερα στοιχεία για τη δράση των αυτοοργανωμένων ομάδων αλληλεγγύης μπορείτε να δείτε στο παρακάτω βίντεο.

Αυτούς τους ανθρώπους χτυπάει η Αστυνομία, την ίδια στιγμή που οι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια της κυβέρνησης προσπαθούν να τους συκοφαντήσουν και να τους παρουσιάσουν στα μάτια των αποχαυνωμένων νοικοκυραίων, ως απειλή για την Τάξη. Ποια Τάξη αλήθεια; Αυτή της ακρίβειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης και του σπρωξίματος στο περιθώριο όλο και περισσότερων τμημάτων της κοινωνίας; Ας μας λείπει μια τέτοια Τάξη.

Η ανήσυχη, φευγάτη και "αυτόκλητη" καλλιτεχνική παρέα της Ραφήνας συνεχίζει να ομορφαίνει το χώρο που θα μας υποδεχτεί σύντομα

Οι εραστές είναι ακριβά κύπελλα,
όπου ο ένας πίνει τον άλλο.
Το πρωί πηγαίνουν σε ολοπόρφυρους,
βασιλικούς δρόμους
και το βράδυ πλαγιάζουν σε κρεβάτια
κι από θρύλους πιο βαθιά.

Κι αν καμιά φορά τους δεις να παραπατάνε
ή να παίρνουν μονοπάτια άγνωστα και μυθικά-
μην ξαφνιαστείς,
γιατί οι εραστές είναι τυφλοί,
με τα ωχρά τους βλέφαρα κλειστά
ο ένας από τη λάμψη του άλλου.

Οι εραστές δε βλέπουν, μόνο αγγίζονται,
μα οι ρόγες των δαχτύλων τους είναι τα ίδια
τα πελώρια, τα πάντα έκπληκτα,
μάτια του Θεού.

(Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. 1, εκδ. Κέδρος)

Η εικόνα είναι άλλο ένα δημιούργημα της ανήσυχης, φευγάτης και "αυτόκλητης" καλλιτεχνικής παρέας της Ραφήνας που προσφέρει γενναιόδωρα το ταλέντο της, φιλοτεχνώντας ένα χώρο που φιλοδοξεί να είναι ζεστός, φιλόξενος, καλαίσθητος, δημιουργικός και ανήσυχος

Άσε με ν’ αναπνεύσω ώρα πολλή, πολλή, το μύρο των μαλλιών σου, να βυθίσω όλο το πρόσωπό μου σαν άνθρωπος λουσμένος στα νερά κάποιας πηγής, αναταράζοντάς τα με τα χέρια μου σαν ένα μαντίλι μοσκοβολημένο, διαλύοντας τις αναμνήσεις στον αέρα.

Αν ήξερες όλα όσα βλέπω, όλα όσα νιώθω, όλα όσα ακούω μέσα απ’ τα μαλλιά σου. Η ψυχή μου πλέει πάνω στο μόσκο όπως των άλλων πλέει πάνω στη μουσική.

Τα μαλλιά σου κλείνουν ένα καθολικό όνειρο γεμάτο κατάρτια και πανιά, μεγάλες θάλασσες με θερμούς άνεμους ωθώντας με σε κλίματα ιλαρά, εκεί όπου το διάστημα βασιλεύει βαθύτερο και γαλανότερο, όπου η ατμόσφαιρα πάλλεται αρωματική μαζί με φύλλα με καρπούς και δέρμα ανθρώπινο.

Στο πέλαο των μαλλιών σου το μάτι μου ξεκρίνει ένα λιμάνι πρησμένο με τραγούδια μελαγχολικά, στιβαρούς άντρες κάθε τόπου, πλεούμενα κάθε λογής, διαγράφοντας την πλέον περίπλοκη, λεπτοφυέστατη αρχιτεκτονική τους στο φόντο ενός απέραντου ουρανού όπου κυριαρχεί αέναη θερμότητα.

Μέσα στα χάδια των μαλλιών σου ξαναβρίσκω τη νωχέλεια των αργόσυρτων ωρών πάνω σε ένα ανάκλιντρο μες στην καμπίνα κάποιου ωραίου καραβιού, βαυκαλισμένος από το ανεπαίσθητο λίκνισμα των νερών του λιμανιού, ανάμεσα σε γλάστρες και στάμνες με δροσερό νερό.

Μες στο σπινθηροβόλο τζάκι των μαλλιών σου, ανασαίνω τη μυρουδιά καπνού ανακατωμένου με όπιο και ζάχαρη. Μέσα στη νύχτα των μαλλιών σου βλέπω να λάμπει το άπειρο του τροπικού κυανού.

Μέσα στις χαμηλές αμμουδιές των μαλλιών σου, μεθώ από τις διάχυτες οσμές του μόσχου, της πίσσας, και του κακαόλαδου.

Άσε με να δαγκάσω ώρα πολλή, πολλή, τις μελανές, βαριές πλεξούδες σου. Σαν τραγανίζω τα μαλλιά σου, ελαστικά και επαναστατικά, θαρρώ ότι μασώ τις αναμνήσεις.

Σαρλ Μπωντλαίρ

Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, προτείνουμε τη διασκευή του τραγουδιού του Σπύρου Γραμμένου «Το όνομά μου είν’ το δικό σου» που έκαναν οι 11&κάτι, μαθητές από το 11^ο Γενικό Λύκειο Ηρακλείου. Οι μαθητές ενώνουν τις φωνές τους ενάντια στις γυναικοκτονίες και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό