Σαν σήμερα, στις 23 Οκτωβρίου του 1925, γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις. Πέρα από το μοναδικό διαχρονικό του έργο, ο Μάνος Χατζιδάκις άφησε πίσω του πλήθος τοποθετήσεων μέσα από συνεντεύξεις, άρθρα και δηλώσεις. Τοποθετήσεις που θα τολμούσαμε να πούμε πως στέκονται στο ίδιο ύψος με το πλούσιο μουσικό του ταλέντο.

Ένα απόσπασμα από μια τέτοια τοποθέτηση, δημοσιεύουμε σε αυτό το άρθρο. Εδώ, ο Μάνος Χατζιδάκις μιλά για το φρικτό πρόσωπο του τέρατος και το ακόμη πιο φρικτό ενδεχόμενο να το συνηθίσουμε και να το αποδεχτούμε, αρχίζοντας να του μοιάζουμε. Το τέρας δεν είναι μονοσήμαντο. Έχει χίλια πρόσωπα. Είναι ο φασισμός, είναι ο ρατσισμός, είναι η βία, είναι η αναλγησία, είναι η επιβολή, είναι ο λαϊκισμός, είναι το ψέμα, είναι η ανεντιμότητα, είναι η φτήνια, είναι η κακογουστιά και τόσα άλλα που σε πλήρη αφθονία κυλούν μέσα στο αίμα της κοινωνίας και της πολιτείας.

Ο αγώνας ενάντια σε αυτό το πολυπρόσωπο τέρας, ίσως είναι και το νόημα της ζωής ή έστω ένα προσωπικό στοίχημα για τον κάθε ένα που θέλει να λέγεται άνθρωπος

Γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις:

“ Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε.

Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική.

Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε "

Όποιος έχει μάτια και βλέπει, δεν πέφτει από τα σύννεφα. Ούτε γι αυτά που ακούει από τα δελτία ειδήσεων, ούτε για την οργή που ξεχειλίζει. Βλέπει μια πολιτεία χωρίς δομές προστασίας για τους αδύναμους και χωρίς να μπορεί να εξασφαλίσει ένα μέλλον με αξιοπρέπεια για τους νέους. Βλέπει μια κοινωνία αποχαυνωμένη από την αμάθεια και κυριευμένη από τη φτήνια και την κακογουστιά. Βλέπει οικογένειες διαλυμένες μέσα στη φαινομενική εύρυθμη λειτουργία τους. Βλέπει μια αστυνομία διεφθαρμένη και εγκληματική. Βλέπει μια Εκκλησία που λειτουργεί ως ανώνυμη εταιρεία κάνοντας μπίζνες. Βλέπει σε κάθε σκάνδαλο που ξεσπάει να υπάρχει μέσα και ένας μπάτσος ή ένας παπάς. Πολλές φορές και οι δύο. Βλέπει δημοσιογράφους να πετούν, όπως οι γύπες, πάνω από τα πτώματα. Βλέπει την ψευτιά και την υποκρισία στον πολιτικό λόγο. Βλέπει μια κυβέρνηση που βυσσοδομεί πατώντας πάνω στο πτώμα μιας Δημοκρατίας, που δεν ξέρουμε αν υπήρξε ποτέ ζωντανή

Ο Λεξ δεν ξέρουμε αν είναι ποιητής, έστω ποιητής του δρόμου ή του περιθωρίου όπως πολλοί τον έχουν αποκαλέσει. Ξέρει όμως να παρατηρεί και να βλέπει. Και αυτά που βλέπει, ξέρει να τα μεταφέρει καλά. Οι στίχοι του δεν είναι πολιτικοί. Ο Λεξ δεν θα αναλύσει, δεν θα εξηγήσει, δεν θα προτείνει. Οι στίχοι του είναι κοινωνικοί και υπαρξιακοί. Είναι αυτά που βλέπει και αυτά που ζει. Και μαζί με αυτόν, τα βλέπουν και χιλιάδες άλλοι νέοι. Αυτοί που τον ακολουθούν σε κάθε συναυλία του, ξέροντας απέξω όλους τους στίχους, προκαλώντας την έκπληξη – ίσως και το φόβο – των αστών. Μερικοί ακόμη απορούν. Δεν ξέρουν πως η νεολαία είναι ένα καζάνι που βράζει

« … Τι 'ναι ο θάνατος αγόρι μου μπροστά στην ντροπή

Ακούω το τάβλι των ανέργων, την φωνή των παιδιών

Τα καταπιεσμένα βογγητά των νοικοκυριών

Έχω για θέα μια εκκλησία και τις ουρές των πιστών

Πατεράδες που ερωτεύονται πίσω απ' το λιμάνι

Ποιος πληρώνει διατροφές, θέλουν τη νέα Mercedes

Επιστρέφουν σουρωμένοι και ρωτάν πόσο κάνει;

Τη γυναίκα τους πριν βάλει το παιδί τους για νάνι

Όροφο προς όροφο, γραμμή προς γραμμή

Ωραία, ρευματοκλοπές, υποτροπές, λογαριασμοί

Ανεργία, αφραγκία, μπάτσοι, Χρυσή Αυγή

Μεροκάματα του τρόμου, εξώσεις, πλειστηριασμοί

Ο γέρος από τον 6ο λέει πως είμαστε όλοι άρρωστοι

Γέρο βγάζουμε χειμώνα στην Ελλάδα, είμαστε άνθρωποι

Τη σάπιζες στο ξύλο κάθε μέρα με τη ζώνη σου

Λυπάμαι που δε σου 'γραψε η ξενιτεμένη κόρη σου

Από δίπλα έχω ένα μπάτσο που όλο στραβοκοιτάει

Το μετανάστη απ' τον 5ο κι ας του χαμογελάει»

Δύο νεκρούς και μεγάλες υλικές καταστροφές άφησε πίσω της το περασμένο Σάββατο η μεγάλη βροχόπτωση στον οικισμό της Αγίας Πελαγίας στην Κρήτη. Τα περισσότερα Μέσα μιλούν για μια ακόμη συνέπεια της βολικής - για τις ανθρώπινες ευθύνες και την ανεπάρκεια της εξουσίας - κλιματικής αλλαγής, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις εγκληματικές ανθρώπινες επεμβάσεις στο περιβάλλον της περιοχής

Λίγες είναι οι φωνές που προτάσσουν τις ανθρώπινες ευθύνες. Μία από αυτές είναι του Γεράσιμου Παπαδόπουλου (Δρ Σεισμολόγος, τ. Διευθυντής Ερευνών, Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών) που γράφει:

“ Όχι, δε φταίει η κλιματική αλλαγή! Οι εικόνες πλημμυρικής καταστροφής που είδαμε στο Ηράκλειο Κρήτης, και παλιότερα αλλού, οφείλονται στην άναρχη δόμηση, στην αλόγιστη εκμετάλλευση του ιδιωτικού και δημόσιου χώρου και των αιγιαλών, στην παραβίαση βασικών φυσικών λειτουργιών του περιβάλλοντος, που μετέτρεψαν τις φυσικές κοίτες απορροής σε δρόμους-χειμάρρους, αυξάνοντας δραματικά την τρωτότητα των οικισμών.

Επιτέλους, να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Επιτέλους, να καταλάβουμε ότι αυτό είναι ένα κλασικό παράδειγμα ενσυνείδητης ανατροπής της οικολογικής ισορροπίας”

Στην Αγία Πελαγία, στο πεδινό κομμάτι η δόμηση σήμερα είναι ασφυκτική, όπως φαίνεται στη δεξιά φωτογραφία σε σύγκριση με τη φωτογραφία αριστερά,

που απεικονίζει τη δόμηση στην περιοχή το 1945. [ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ]

 https://www.kathimerini.gr/society/562096243/agia-pelagia-kritis-to-mpazomeno-rema-ekdikeitai-treis-paragontes-poy-odigisan-stin-tragodia/

Μια ακόμη φωνή είναι αυτή του Μιχάλη Δρετάκη, μέλους του Εργαστηρίου Οικολογίας και Διαχείρισης Περιβάλλοντος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Κρήτης, που γράφει πως η βροχόπτωση στην Αγία Πελαγία δεν ήταν και τόσο ακραία, αλλά ένα ισχυρό φαινόμενο που συμβαίνει σχετικά συχνά στην περιοχή (κάθε 3-5 χρόνια). Λίγες μόλις ώρες μετά το πέρασμα της φονικής κακοκαιρίας, ο Μιχάλης Δρετάκης γράφει αφενός για τις τεράστιες ευθύνες αυτών που επέτρεψαν την άναρχη δόμηση στην περιοχή και αφετέρου για την τραγική αναποτελεσματικότητα του λεγόμενου «αντιπλημμυρικού» έργου

Από την ανάρτησή του στο fb διαβάζουμε:

«Η κεντρική οδός Αγίας Πελαγίας ήταν κάποτε το βασικό ρέμα του όλου κόλπου. Με τη σειρά:

1. Έχτισαν παντού στα γύρω πρανή, δεν υπήρχε πλέον χώμα να απορροφήσει νερό, όλο το “περίσσιο” συσσωρεύεται στην όποια διέξοδο, παλιό ρέμα.

2. Το ποτάμι έγινε δρόμος, άσφαλτος και κόπηκε η όποια παλιά βλάστηση, αν θυμάμαι καλά είχε πλατάνια και πολλά καλάμια. Άρα δεν υπήρχε πλέον κάτι να συγκρατήσει την ορμή του νερού, αυτή πολλαπλασιάζεται χωρίς “εμπόδια”.

3. Ακριβώς στην εκβολή η διάμετρος περιορίζεται με χτίσιμο στις 2 πλευρές. Το παραπάνω νερό από τις όποιες ισχυρές βροχοπτώσεις μπαίνει εύκολα στα τουριστικά μαγαζιά.

4. Το ΜΕΓΑΛΟ έργο, ή μάλλον η χοντρή ΠΑΤΑΤΑ. Εγκιβωτισμός, εκβάθυνση εκβολής και τοιχίο και όλα αυτά λεγόμενα ως “αντιπλημμυρικό” έργο. Τι ακριβώς έκαναν με αυτό το έργο; Πρόκειται για το άκρον άωτον της ΒΛΑΚΕΙΑΣ. Συσσωρευμένης βλακείας σε κόσμο που άγεται και φέρεται από πολιτικές υποσχέσεις έργων που τελικά αποδίδει μόνο ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΟ όφελος, και στην τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και σε μέρος του επιστημονικού κόσμου που αντιμετωπίζει τέτοια έργα ως αναγκαία για την Πολιτική Προστασία! ΜΠΟΥΡΔΕΣ ΤΡΑΓΙΚΕΣ.

Και επεξηγώ:

α) δεν έχουμε ακριβή στοιχεία πόσο έβρεξε το επίμαχο χρονικό διάστημα στην περιοχή αλλά οι δορυφόροι έδωσαν περίπου 120 χιλιοστά στη θαλάσσια περιοχή και άλλα τόσο ένας σταθμός ερασιτέχνη στην Παντάνασσα. Πιθανολογώ ότι δεν έπεσαν πάνω από 200mm στην περιοχή του κόλπου της Αγίας Πελαγίας το επίμαχο διάστημα, πιθανότατα ήταν λιγότερα. Αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ ΗΤΑΝ τόσο ΑΚΡΑΙΟ φαινόμενο όσο θέλουν να λέγεται ότι ήταν αλλά ήταν ένα ισχυρό φαινόμενο από αυτά που γίνονται σχετικά συχνά στην περιοχή (κάθε 3-5 χρόνια) και ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΝ. Θα γίνουν σίγουρα και πολύ πιο ισχυρά φαινόμενα.

β) Θα πρέπει να γίνουν επεξηγήσεις για ποιο όγκο νερού έχει σχεδιαστεί το αντιπλημμυρικό, και γιατί ΑΣΤΟΧΗΣΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ. Θεωρώ ότι φαινόμενα 50ετίας + που πρέπει να “βλέπουν” οι προδιαγραφές μελετών τέτοιων “έργων” στην περιοχή περιλαμβάνουν πιθανότητα για 300+mm στο ίδιο χρονικό διάστημα. Το ΑΒΑ ρεύμα στην περιοχή θα δώσει και θα ξαναδώσει τέτοια φαινόμενα, μάλιστα τα τελευταία χρόνια με την κλιματική κρίση – άνοδο θερμοκρασίας της θάλασσας βλέπουμε όλο και πιο συχνά τέτοια χαμηλά που δίνουν αυτό το ρεύμα. Αν το χαμηλό είχε πιο αργή πορεία – όπως συχνά συμβαίνει – οι καταιγίδες θα κρατούσαν περισσότερο χρόνο με πολλαπλάσιες συνέπειες.

γ) Η Αγία Πελαγία δεν έχει μέλλον όπως συνεχίζει να αναπτύσσεται. Πολιτικές γενναίες αποφάσεις για αυτά που γράφω στην προηγούμενη ανάρτηση δεν θα παρθούν. Τα ίδια ισχύουν φυσικά για τους κόλπους Λυγαριάς και Μαδέ

δ) το ανέκδοτο ΒΟΑΚ στην περιοχή, και η όλη παράκτια ζώνη από “Θησέα” ως Παλαιόκαστρο: Εδώ μιλάμε για σχιστολιθικά γκρεμνά, γεωλογικά η περιοχή είναι “ρευστή” με τα εδάφη σιγά σιγά να κυλούν προς τα κάτω. Έπρεπε κάθε δόμηση, κατασκευή δρόμου κλπ. να είχαν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΕΙ. Κάποια στιγμή θα δούμε τεράστιες κατολισθήσεις με τρομερές συνέπειες εκεί».

Στην αμέσως προηγούμενη ανάρτησή του, ο Μιχάλης Δρετάκης δεν φαίνεται διατεθειμένος να χαϊδέψει αυτιά και προτείνει λύσεις καθόλου δημοφιλείς μέσα στο συντηρητικό κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο και που γνωρίζει εκ των προτέρων ότι ακριβώς γι αυτό δεν πρόκειται ποτέ να υιοθετηθούν

«Οι κάτοικοι είναι αγανακτισμένοι, οκ. Όμως έχτισαν πάνω, δίπλα σε ρέματα. Ο Δήμος που πριν 2 χρόνια πανηγύριζε γιατί λέει το αντιπλημμυρικό είχε σώσει τότε την Αγία Πελαγία τώρα τα λέει κάπως αλλιώς: η μελέτη ήταν παλιά και εμείς απλώς έπρεπε να παραδώσουμε το έργο.

Η Περιφέρεια μιλά κλασικά για κλιματική αλλαγή.

ΚΑΝΕΙΣ "υπεύθυνος" δε λέει το λογικό: Σταματάει ΑΜΕΣΑ κάθε πολεοδομική πράξη σε όλη την περιοχή. Γίνεται ορθότερη οριοθέτηση των ρεμάτων φεύγει κάθε τσιμέντωμα σε κοίτες και όχθες, αφήνεται ελεύθερη από τσιμέντα, χτίσματα, δρόμους μια λογική ακτίνα κάποιων δεκάδων μέτρων από τις 2 πλευρές για να υπάρχει έδαφος να συγκρατάει νερά των βροχών. Δηλαδή ΓΚΡΕΜΙΣΜΑΤΑ σπιτιών, πισινών, ξενοδοχείων κλπ κλπ.

Φυσικά δεν θα γίνει κάτι τέτοιο και να ξέρετε ότι θα υπάρξουν χειρότερες καταστροφές στο - εγγύς μπορούμε να λέμε - μέλλον. Όλα τα "αντιπλημμυρικά" που έχω δει στην Κρήτη, εγκιβωτισμοί, συρματοκιβώτια, "καθαρισμοί" τελικά λειτουργούν ως ΠΛΗΜΜΥΡΙΚΑ»

Εν τω μεταξύ στη Ραφήνα ετοιμάζεται το έργο εγκιβωτισμού του Μεγάλου Ρέματος. Ένα έργο σχεδιασμένο από ανθρώπους που ούτε στο ελάχιστο δεν διδάσκονται από όσα συμβαίνουν γύρω τους. Παράγοντες, εργολάβοι και παπαγαλάκια έχουν στήσει ένα τρελό και παρανοϊκό χορό. Κι εμείς, άλλοι διάφοροι, άλλοι αδύναμοι, άλλοι απογοητευμένοι παρακολουθούμε αμέτοχοι. Κάποιοι, λίγοι, εξακολουθούν να αντιστέκονται και αντιμετωπίζονται ως γραφικοί και εχθροί της «προόδου»

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έδειξε με την πορεία του προς το θάνατο πως η γενναιότητα, η ευαισθησία και ο αλτρουισμός μπορούν να συνυπάρξουν σε έναν άνθρωπο. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Αλέξανδρος βρισκόταν στην «από δω» μεριά. Δόξα και τιμή σε αυτό το γενναίο και ευγενικό παλικάρι. Και στεκόμαστε ιδιαίτερα σε αυτή του τη φράση, που όσο περισσότεροι την ενστερνιστούν, τόσο καλύτερος θα γίνει ο κόσμος μας : «Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε». Διαβάσαμε με συγκίνηση το εκ βαθέων αντίο του Αλέξανδρου και ως ελάχιστη υποχρέωση το αναμεταδίδουμε 

"Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.

Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.

Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.

Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.

Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.

Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου"

Μια εικόνα, χίλες λέξεις (αρχαία κινέζικη παροιμία)

Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα που είχαμε, όταν ένα μεσημέρι του Μαρτίου, πριν από ένα ενάμιση χρόνο, είδαμε τη μάντρα του γηπέδου της Ραφήνας στολισμένη με απερίγραπτης αισθητικής φιγούρες που, σύμφωνα με την άποψη του δήμαρχου, θα τιμούσαν την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης. Ήταν τέτοια η κωμική εντύπωση που προκαλούσαν αυτές οι κακοσχηματισμένες μορφές, ώστε μας έφεραν συνειρμικά στο νου τον μπερντέ του Καραγκιόζη.

Αυτή η συνειρμική ταύτιση ήταν που μας έδωσε την ιδέα να φτιάξουμε ένα βίντεο με αντιστοίχιση των σύγχρονων «ηρώων» της ντόπιας και της ευρύτερης πολιτικής σκηνής με ήρωες του Θεάτρου Σκιών.

Το βίντεο κυκλοφόρησε στις 25 Μαρτίου του 2021, ως ελάχιστη συνδρομή της Attica Voice στον εορτασμό των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, στο ίδιο πνεύμα των εορτασμών που διοργάνωνε η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη ανά την Ελλάδα, φορώντας τσαρούχια και ταγιέρ με τσάντα-φουστανέλα

Από τότε που κυκλοφόρησε το βίντεο δεν έχουν αλλάξει πολλά για τους πρωταγωνιστές του. Μόνο η Βεζυροπούλα έχασε τη θέση της δίπλα στον πασά και από τότε τη συναντούμε στις lifestyle στήλες να αναζητά τον έρωτα στις ξαπλώστρες της Μυκόνου. Και ο Κολλητήρης μεγάλωσε και αποφάσισε να γίνει Καραγκιόζης στη θέση του Καραγκιόζη

Και προς μεγάλη μας έκπληξη, ενώ περιμέναμε το βίντεο να συναντήσει τις αντιδράσεις των βασικών ηρώων, αντιμετώπισε την οργή των κομπάρσων. Αυτών που κατέλαβαν μόνο ένα καρέ του επίμαχου βίντεο. Αυτών που λειτούργησαν τελικά ως αυτόκλητοι (;) υπερασπιστές των πολυχρονεμένων αγάδων αυτού του τόπου, ως άλλοι Χατζηαβάτηδες. Μιλάμε φυσικά για τα δύο επικρατούντα , συστημικά, κερδοσκοπικού χαρακτήρα , διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης της περιοχής: το i-rafina και το rpn

Ήδη, από την πρώτη κιόλας ημέρα κυκλοφορίας του βίντεο, η μία εκ των μηνυτών φρόντισε να δείξει τις προθέσεις της στα social media

Και, τελικά, όπως μάθαμε τον περασμένο Οκτώβριο, τα μέσα αυτά κατέθεσαν μήνυση εναντίων των συντακτών και διαχειριστών της Attica Voice, λίγες ημέρες μετά την κυκλοφορία του συγκεκριμένου βίντεο, με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης κατ΄ εξακολούθηση, παραθέτοντας στη μηνυτήρια αναφορά τους και παλαιότερα, κυρίως σατιρικά, κείμενα της ιστοσελίδας μας. Ανακοίνωσαν, μάλιστα, από κοινού και σε πανηγυρικό τόνο, την κατάθεση της μήνυσης βγάζοντας φωτογραφία έξω από τα δικαστήρια

Σε άρθρο δε, που ανέβασαν από κοινού στις ιστοσελίδες τους , με τίτλο "Φτάνει πια! όλα έχουν ένα όριο!" εξηγούν τους λόγους που τους οδήγησαν σε αυτή την κίνηση. Παραθέτουμε το άρθρο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στο i-rafina. Ελπίζουμε πως θα καταφέρετε να ξεχωρίσετε το άρθρο από τις διαφημίσεις. Εμείς σας βοηθάμε θολώνοντας τα διαφημιστικά πλαίσια

Χαρακτηριστικό της σπουδής τους όμως να υπερασπιστούν τους αγάδες ως άλλοι Χατζηαβάτηδες, είναι πως η πρώτη αναφορά στην πολυσέλιδη μήνυσή τους αφορά στην προσβολή που κατ’ αυτούς δέχτηκαν οι άρχοντες του τόπου

Γράφουν σχετικά στη μηνυτήρια αναφορά (τηρείται την ορθογραφία του κειμένου που κατατέθηκε στη μηνυτήρια αναφορά):

“ Στο εν λόγω βίντεο παρουσιάζονται τοπικοί παράγοντες της κεντρικής και δημοτικής πολιτικής σκηνής της Ραφήνας, μεταξύ αυτών και νυν βουλευτής και Υπουργός της Κυβερνήσεως, ως θίασος του Καραγκιόζη, με αντιστοίχηση καθενός με χαρακτήρα του θεάτρου σκιών! Το συγκεκριμένο βίντεο κάθε άλλο παρά σατυρικό μπορεί να χαρακτηρισθεί, αφού γίνονται χαρακτηρισμοί εξόχως προσβλητικοί και ειρωνικοί για τους ανωτέρω παράγοντες ”

Οι αναφερθέντες ως παράγοντες δεν αντέδρασαν. Αντί αυτών, ανέλαβαν δράση στη θέση τους το rpn και το i-rafina ως αυτόκλητοι (;) εκπρόσωποι τους. Ας σημειώσουμε εδώ ότι διατηρούμε ακέραιη την ορθογραφία (ή ανορθογραφία) των συντακτών της μήνυσης και στεκόμαστε ιδιαίτερα στη χρήση της λέξης «σατυρικό» με ύψιλον , αντί του ορθού «σατιρικό» με γιώτα, κάτι που υποδηλώνει όχι απλά άγνοια της ορθογραφίας της λέξης, αλλά άγνοια του νοήματος και της διαφοράς μεταξύ των δύο εννοιών, κάτι που με τη σειρά του αποδεικνύει και την προχειρότητα με την οποία συντάχθηκε η μήνυση.

Σχετικά με το μοναδικό καρέ του βίντεο, στο οποίο γίνεται αναφορά στα i-rafina και rpn, η περιγραφή των μηνυτών μας, θυμίζει σκηνικό από προαύλιο δημοτικού σχολείου (στην καλύτερη περίπτωση) όπου μαθητές που τους πειράζει μία παρέα άλλων μαθητών, προστρέχουν στον δάσκαλο και του ζητάνε να μαλώσει τα πειραχτήρια της αυλής. Γράφουν λοιπόν οι επαγγελματίες της πληροφόρησης (τηρείται η ορθογραφία του κειμένου της μήνυσης):

«Σε σημείο του συγκεκριμένου βίντεο, το οποίο και έχουμε αποτυπώσει σε έγχαρτη μορφή και επισυνάπτεται στην παρούσα, παρουσιάζεται, μεταξύ άλλων, η τοπική δημοσιογραφία του δήμου Ραφήνας, όπου μεταξύ άλλων, γίνεται αναφορά και στις ιστοσελίδες που διαχειριζόμαστε οι εκαλούντες, ήτοι το iRafina.gr και το RPN.gr. Στην εικόνα αποτυπώνονται τα λογότυπα των διαδικτυακών μας τόπων, υπάρχει φωτογραφία του βραβείου Πούλιτζερ, φωτογραφία του Γιόζεφ Γκέμπελς, του διαβόητου υπουργού Προπαγάνδας και Πληροφοριών της χιτλερικής Γερμανίας που αφιέρωσε τη ζωή του στην επίτευξη των στόχων της ναζιστικής θηριωδίας και έναν γάτο, σε χαλαρή στάση, με διάπλατα ανοιχτό στόμα τη στιγμή που είναι έτοιμη να καταβροχθίσει κυριολεκτικά ένα κομμάτι πίτσα, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι η δράση και συμπεριφορά μας μέσω του ειδησεογραφικού μας μέσου είναι όμοια με εκείνη του Γκαίμπελς, και ότι προάγουμε τον γκαιμπελισμό που κάνει πράξη το "λέγε, λέγε, όλο και κάτι μένει" και την άποψη ότι από τα πολλά ψεύδη κάποια γίνονται πιστευτά και, μέσα στη σύγχυση, προκαλούν αποπροσανατολισμό, αλλά και πανικό στις μάζες, που δεν μπορούν να διακρίνουν ποιο είναι αληθινό και ποιο ψευδές απ' όσα λέγονται». Ότι κάνουμε χρήση προπαγανδιστικών μεθόδων που είναι ιδιαίτερα προσφιλείς στις δικτατορίες και, ως τέτοια, θεωρείται η συστηματική προσπάθεια επηρεασμού της κοινής γνώμης, ενώ καθοριστικό στοιχείο της είναι η χειραγώγηση ειδήσεων. Με λίγα λόγια, ότι προβαίνουμε μέσω των ιστοσελίδων μας σε άθλια παραπληροφόρηση και συκοφαντική προπαγάνδα»

Αφού πληροφορούν τις δικαστικές αρχές πως εξέλαβαν την απεικόνιση του βραβείου Πούλιτζερ ως ειρωνεία και πως αντιλήφθηκαν ότι η απεικόνιση του Γκαίμπελς υπονοεί πως λειτουργούν ως προπαγανδιστικά μέσα , έρχονται και στον … γάτο (το πως εξακρίβωσαν το φύλο του αιλουροειδούς παραμένει μυστήριο)

«η δε τρίτη απεικόνιση, αυτή του γάτου, συνιστά ευθεία αναφορά σε χρηματισμό και την - κατά το λαϊκόν έκφραση ότι "τα τρώμε" από την εκάστοτε και παντός είδους εξουσία, ισχυρισμός επίσης συκοφαντικός, υβριστικός, μειωτικός της τιμής και υπολήψεως μας, τόσον της επαγγελματικής όσον και της προσωπικής, ημών και των συνεργατών μας.»

Λαϊκή έκφραση «τα τρώμε» δεν γνωρίζουμε. Μία λαϊκή έκφραση που θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που αποδίδουν οι μηνυτές Κελέκης-Τράση, ως νόημα που πιστεύουν πως εξάγεται από τον …γάτο, είναι η έκφραση «Τα παίρνουμε» ή «Τα πιανουμε». Αλλά όποια έκφραση και αν ήθελαν να φανταστούν πως υπονοείται από «τον γάτο», ανήκει στην δική τους φαντασία, αφού εμείς ποτέ δεν είπαμε ούτε εννοήσαμε με κανέναν τρόπο, πως «Τα τρώνε», «Τα παίρνουν» ή «Τα πιάνουν». Δυστυχώς γι’ αυτούς, ο Εισαγγελέας διαθέτει την αίσθηση του χιούμορ, την οποία δεν διαθέτουν οι εγκαλούντες και έτσι απέρριψε τις αιτιάσεις τους.

Οι μηνυτές, όμως, ως άλλοι επιθεωρητές Κλουζώ, δεν έμειναν στο συγκεκριμένο βίντεο, αλλά ανέτρεξαν και σε παλαιότερα άρθρα της Attica Voice. Διαβάζουμε σχετικά και με δυσκολία συγκρατούμε τα γέλια μας :

«Με αφορμή το ως άνω δημοσίευμα, ανατρέξαμε στην ιστοσελίδα των εγκαλουμένων, όπου διαπιστώσαμε ότι, κατά καιρούς, γεγονός του οποίου λάβαμε γνώση αμέσως μόνον μετά τη δημοσίευση του περιγραφόμενου ανωτέρω δημοσιεύματος και εξαιτίας αυτής, προέβαιναν - και μάλιστα συνεχίζουν να προβαίνουν - σε αναρτήσεις και δημοσιεύσεις κειμένων και σχολίων προσβλητικών, τα οποία περιέχουν γεγονότα δυσφημιστικά, δηλαδή γεγονότα που μπορούν να βλάψουν την τιμή και την υπόληψη τόσο ημών των εγκαλούντων, ως προσωπικοτήτων, όσο και των ιστοσελίδων μας (οι οποίες συνιστούν την προσωπική μας επιχείρηση με διακριτό τίτλο, εμπορικό σήμα και μεγάλο αριθμό αναγνωστών και διαφημιζομένων σε αυτές) και των ιδιοτήτων μας ως επαγγελματιών δημοσιογράφων. Τα γεγονότα αυτά είναι υποτιμητικά, και απαξιώνουν την ηθική, κοινωνική και επαγγελματική μας υπόσταση, ιδίως δε, ψευδή γεγονότα, συντρεχούσης και της γνώσης του ψεύδους από τους διαδίδοντες    αυτά, ήτοι εν προκειμένω  από τους εγκαλούμενους, αλλά και της γνώσης ότι τα γεγονότα που ισχυρίζονται και διαδίδουν μέσω των δημοσιεύσεών τους είναι ικανά και πρόσφοpα να βλάψουν την τιμή και την υπόληψή μας, γεγονός το οποίο επιθυμούν και στο οποίο αποσκοπούν οι εγκαλούμενοι προβαίνοντας επανειλλημένα    και συστηματικά σε αυτήν την πράξη! Είναι εξάλλου αυτονόητο ότι οι εγκαλούμενοι πρακτικά συνιστούν επαγγελματικούς μας "ανταγωνιστές" δεδομένου ότι δραστηριοποιούμαστε τοπικά και εξ αντικειμένου στον ίδιο χώρο»

Πριν περάσουμε στα άρθρα που, σύμφωνα με τους μηνυτές βλάπτουν την τιμή και την υπόληψή τους, ας σταθούμε στην τελευταία πρόταση της παραγράφου, όπου οι μηνυτές θεωρούν – και μάλιστα αυτονόητα όπως υπογραμμίζουν - ως επαγγελματικό ανταγωνιστή την Attica Voice, ένα site με δηλωμένο μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα, χωρίς χρηματοδότες και χωρίς διαφημίσεις. Κάτι όμως που είναι σε πλήρη γνώση τουλάχιστον της μίας εκ των δύο μηνυτών, η οποία σε μία από τις πολλές δημόσιες αντιπαραθέσεις (beefs κατά τη σύγχρονη ορολογία) που συνηθίζει να έχει στα social media, το αναγνωρίζει. Όπως φαίνεται, σε σχόλιο πάνω σε άρθρο του τοπικού μέσου «kirkinews” που μιλάει για δικαίωση της Attica Voice από τη δίωξη που της άσκησαν «συνάδελφα» μέσα, διαψεύδει τον ίδιο τον μηνυτή εαυτό της και αρνείται πως αποτελούμε συνάδελφο, άρα και ανταγωνιστικό μέσο

Η συνέχεια της κωμωδίας στο Μέρος Γ’

Με κοινή ανακοίνωση στις 6/10/2022, 7 περιβαλλοντικές οργανώσεις ζητούν το άμεσο σταμάτημα του έργου της ΕΥΔΑΠ μέσα στο Παράκτιο Έλος Μαρίκες, προκειμένου να αποφευχθεί η συρρίκνωση ενός από τους ελάχιστους πλέον υγροτόπους της Αττικής και η καταστροφή οικοτόπων κοινοτικής σημασίας που καταγράφονται στην περιοχή.

Την Κοινή Ανακοίνωση υπογράφουν η ΑΝΙΜΑ, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία, η Καλλιστώ, η OZON και η ΡΟΗ-Σύλλογος Πολιτών υπέρ των ρεμάτων.

Αποψίλωση στην περιοχή Μαρίκες της Ραφήνας – απειλή υποβάθμισης για τους παράκτιους υγρότοπους της Ανατολικής Αττικής

Κοινή ανακοίνωση περιβαλλοντικών οργανώσεων - 6 Οκτωβρίου 2022

Το έργο κατασκευής αντλιοστασίου αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ που ξεκίνησε τη Δευτέρα 3/10/22 στον προστατευόμενο υγρότοπο «Παράκτιο Έλος Μαρίκες/Αμμοθινικό οικοσύστημα» στη Ραφήνα και για το οποίο λάβαμε σχετική επώνυμη καταγγελία, χρειάζεται να σταματήσει άμεσα με παρέμβαση όλων των αρμόδιων υπηρεσιών, προκειμένου να αποφευχθεί η συρρίκνωση ενός από τους ελάχιστους πλέον υγροτόπους της Αττικής και η καταστροφή οικοτόπων κοινοτικής σημασίας που καταγράφονται στην περιοχή.

Το έργο που ξεκίνησε αλλά σταμάτησε με παρέμβαση κατοίκων και φορέων, εκτελείται στο κέντρο σχεδόν της προστατευόμενης περιοχής¹, σε τμήμα του οποίου καταγράφονται οικότοποι προτεραιότητας της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ² και δύναται να έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στους φυσικούς και ημιφυσικούς σχηματισμούς της περιοχής και στην ακεραιότητα του τοπίου³ .

Η συρρίκνωση και υποβάθμιση του υγροτόπου των Μαρικών έρχεται σε συνέχεια παρεμβάσεων που ήδη έχουν συρρικνώσει ή/ και υποβαθμίσει γειτονικούς υγροτόπους της Ανατολικής Αττικής (Αρτέμιδας, Ερασίνου, Μπρέξιζας), ενώ το αμέσως επόμενο διάστημα αναμένεται κατασκευή αντλιοστασίων αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ μέσα στα θεσμοθετημένα⁴ όρια των προστατευόμενων υγροτόπων εκβολής ρέματος Ραφήνας και υγρότοπου Αρτέμιδας. Επιπλέον, το εν εξελίξει έργο εγκιβωτισμού του ρέματος Ερασίνου και το προγραμματιζόμενο έργο εγκιβωτισμού του ρέματος Ραφήνας πρόκειται να εξαφανίσουν φυσικές ζώνες πλημμύρας που αποτελούν ευρείες υγροτοπικές εκτάσεις, ενώ ακόμα δεν έχει γίνει αποκατάσταση και οριοθέτηση του σημαντικού υγρότοπου Λουτρός Σπάτων.

Τα παραπάνω απειλούν σοβαρά την ακεραιότητα του δικτύου υγροτόπων ολόκληρης της Ανατολικής Αττικής, που είναι σημαντικοί για τη Φύση και τον Άνθρωπο αφού αποτελούν απαραίτητους σταθμούς για τα μεταναστευτικά πουλιά, οικοτόπους διαβίωσης πολλών ειδών, προστατεύουν την ακτογραμμή από τη διάβρωση, παρέχουν φυσική αντιπλημμυρική προστασία, και συντελούν πολλαπλά στην ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής.

Ζητάμε το άμεσο σταμάτημα του έργου της ΕΥΔΑΠ μέσα στο Παράκτιο Έλος Μαρίκες και την επανεξέταση των θέσεων των αντλιοστασίων της ΕΥΔΑΠ, με γνώμονα τη διατήρηση των υγροτόπων της περιοχής μέχρι την οριστική τους οριοθέτηση.

Η περιοχή του προστατευόμενου υγρότοπου των Μαρικών πριν και μετά την εκχέρσωση

Περιμένουμε από τις αρμόδιες υπηρεσίες, αρχίζοντας από τις Υπηρεσίες που έχουν αντικείμενό τους την τήρηση των Ευρωπαϊκών Οδηγιών 2000/60/ΕΚ και 92/43/ΕΟΚ, να πραγματοποιήσουν άμεσα αυτοψία ώστε να διαπιστωθεί το μέγεθος της πραγματοποιημένης και επικείμενης βλάβης στον υγρότοπο και στα είδη κοινοτικής σημασίας.

Τέλος, ζητάμε να αναλάβουν οι αρμόδιοι φορείς τις ευθύνες τους ώστε να προστατευτούν ουσιαστικά, με το πνεύμα και το γράμμα του Νόμου, οι Μαρίκες Ραφήνας και οι υγρότοποι και ακτές της Ανατολικής Αττικής, και να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια εξεύρεσης νομικών "παραθύρων" που να νομιμοποιούν παρεμβάσεις μέσα σε προστατευόμενες περιοχές.

Οι υπογράφουσες οργανώσεις:

-              ΑΝΙΜΑ

-              ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού

-              Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης

-              Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία

-              Καλλιστώ

-              ΟΖΟΝ

-              Ροή, Σύλλογος Πολιτών υπέρ των ρεμάτων

1  Είναι υγρότοπος ενταγμένος στις «περιοχές που προορίζονται για την προστασία οικοτόπων και ειδών» του Μητρώου Προστατευόμενων Περιοχών, με βάση την 1η Αναθεώρηση του Σχεδίου Διαχείρισης Λεκανών Απορροής Ποταμών του ΥΔ Αττικής που εκδόθηκε κατ’εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2000/60/ΕΚ (αντιμετωπίζεται ως υγρότοπος α’ προτεραιότητας).

2  Τύποι οικοτόπων κοινοτικής σημασίας του Παραρτήματος Ι της «Οδηγίας για τους Οικοτόπους» 92/43/ΕΟΚ με κωδικό 2190 «Υγρές κοιλότητες μεταξύ των θινών», οικότοπος προτεραιότητας 2250* «Θίνες των παραλιών με Juniperus spp», και 2260 «Θίνες με βλάστηση σκληρόφυλλων θάμνων».

3  Αυτοψία Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών (Ιαν. 2022)

4  Άρ.54 Ν.4559/2018.

Σαν σήμερα, στις 3 Οκτωβρίου του 1993, η Κατερίνα Γώγου έφευγε από τη ζωή σε ηλικία 53 ετών, κυνηγημένη από τους δαίμονές της. Είναι απορίας άξιο το πόσοι από αυτούς που της κάνουν μεταθανάτια αφιερώματα θα μπορούσαν, όσο ζούσε, να καταλάβουν και να αντέξουν τις κραυγές της. Αντί αφιερώματος, που είμαστε σίγουροι πως αν το διάβαζε θα γελούσε σαρκαστικά, επιλέγουμε να παρουσιάσουμε ένα ποίημά της

Θα 'ρθει καιρός
που θ' αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
...παρ' όλα αυτά Μαρία

"Ο δημόσιος λόγος κρίνεται δημόσια και τα μέσα ενημέρωσης κρίνουν και κρίνονται"

Όσοι παρακολουθούν τα όσα καθημερινά εκτυλίσσονται στην περιοχή της Ραφήνας και του Πικερμίου, θα γνωρίζουν πως η Attica Voice (atticavoice.gr), πριν από σχεδόν ένα χρόνο, δέχτηκε μήνυση από κοινού από τα δύο επικρατούντα, συστημικά, κερδοσκοπικού χαρακτήρα, διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης της περιοχής: το i-rafina και το RPN. Πιο συγκεκριμένα, ο Χρυσόστομος Κελέκης, ιδιοκτήτης και διαχειριστής της ιστοσελίδας i-rafina.gr και η Αικατερίνη Τράση, ιδιοκτήτρια και διαχειρίστρια της ιστοσελίδας rpn.gr, ζήτησαν την ποινική δίωξη της συντακτικής ομάδας και των διαχειριστών της ιστοσελίδας atticavoice.gr με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση.

Η μήνυση αυτή τελικά, με απόφαση του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Στέφανου Μπαξεβάνη, απορρίφθηκε. Όπως αναφέρει η υπ’ αριθμόν 331/22 απορριπτική διάταξη:

« Απορρίπτουμε, σύμφωνα με τους ορισμούς του άρθρου 51 του Κ.Ποιν.Δ την από 8-11-2021 έγκληση των 1) Χρυσόστομου Κελέκη του Σταύρου 2) Αικατερίνης Τράση του Νικολάου με την οποία αιτούνται την ποινική δίωξη των 1) Χρήστου Κωστούλα του Παναγιώτη 2) Αντώνιου Λαζαρή του Θεμιστοκλή 3) Νικολάου Σίμου του Αριστείδη 4) Θεοδόση Βρανά του Νικολάου για την αξιόποινη πράξη της συκοφαντικής δυσφημήσεως τελεσθείσα κατ’ εξακολούθηση »

Η Attica Voice δεν μπορεί να μην αισθάνεται δικαιωμένη από την εξέλιξη της υπόθεσης, θεωρεί όμως υποχρέωσή της να τοποθετηθεί για μια ακόμη φορά, απέναντι σε αυτή την αποτυχημένη, αντιδεοντολογική και απαράδεκτη προσπάθεια εκφοβισμού και φίμωσής της. Πόσο μάλλον όταν η προσπάθεια αυτή έγινε από ανθρώπους που δηλώνουν δημοσιογράφοι, την ώρα που το δημοσιογραφικό λειτούργημα συμπεριλαμβάνει στους στόχους του και την υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου απέναντι σε όσους την επιβουλεύονται.

Αρχικά, πρέπει να αναφέρουμε πως ήταν μια υπόθεση που μας κόστισε σε χρήμα και κόπο αφού αποδυθήκαμε σε έναν αγώνα εναντίον του παραλόγου προσπαθώντας να πείσουμε απλά ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Πως ούτε η σάτιρα ούτε φυσικά η αλήθεια αποτελούν δυσφήμηση, πολλώ δε μάλλον συκοφαντική.

Ήταν μια υπόθεση που πέτυχε μόνο το να φοβίσει κάποιους ανθρώπους της συντακτικής μας ομάδας και να τους απομακρύνει από την κοινή μας προσπάθεια. Ήταν και μια υπόθεση όμως που πείσμωσε όσους απομείναμε και που μας έφερε κοντά σε πολλούς άλλους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μας, μας στήριξαν και εξακολουθούν να μας στηρίζουν ηθικά.

H Attica Voice είναι ένας ελεύθερος, πολυφωνικός, μη κερδοσκοπικός, χώρος διακίνησης ιδεών. Η θεματολογία της είναι ποικίλη, όπως και η γλώσσα που χρησιμοποιεί. Ο σκοπός της είναι πρωτίστως πολιτιστικός. Και αυτό γιατί πιστεύει πως μέσω του πολιτισμού θα έρθει - αν έρθει ποτέ – κάποια πραγματικά δημοκρατική στροφή προς μία δίκαιη κοινωνία. Μόνο έτσι θα αναπτυχθεί κοινωνική, πολιτική και περιβαλλοντική συνείδηση και μόνο έτσι, μέσω της προβολής σημαντικών θεμάτων, θα δημιουργηθούν ώριμοι, σκεπτόμενοι και πραγματικοί πολίτες.

Παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί και να μην ασκήσει κριτική σε όλα τα κακώς κείμενα που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή. Και δεν θα μπορούσε να αφήσει έξω από αυτή την κριτική και τα αυτοαποκαλούμενα, «τοπικά Μέσα Ενημέρωσης». Εμείς – και είμαστε βέβαιοι πως μαζί μας συντάσσεται και η πλειονότητα της κοινής γνώμης - θεωρούμε πως τα συγκεκριμένα Μέσα - και δυστυχώς όχι μόνο τα τοπικά - στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αντί να αποτελούν μέρος της λύσης, αποτελούν μέρος του προβλήματος με την πρακτική τους. Μεταδίδουν φτηνιάρικες ειδήσεις συσκοτίζοντας τις σημαντικές, κάνουν αντιγραφή και επικόλληση ειδήσεων χωρίς διασταύρωση και χωρίς αναφορά στην πηγή. Αποκρύπτουν τις ενοχλητικές ειδήσεις και τελικά λειτουργούν ως φερέφωνα οποιουδήποτε τεθούν στην υπηρεσία του, είτε πολιτικού, είτε επιχειρηματία.

Όπως είχε πει ο Ντάριο Φο, σε ένα απόσπασμα της ομιλίας του κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, «Οι νέοι εύκολα υποκύπτουν στον βομβαρδισμό από ανούσιες κοινοτοπίες και χυδαιότητες που καθημερινά τους σερβίρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης». Είναι πολύ μεγάλη λοιπόν η ευθύνη των Μέσων Ενημέρωσης και δεν θα μπορούσε η Attica Voice να αγνοήσει και να προσπεράσει αυτό το μεγάλο ζήτημα.

Η Attica Voice διαβεβαιώνει τους αναγνώστες της δημόσια, πως θα συνεχίσει να ασκεί την κριτική της προς τα Μέσα αυτά, δικαιωμένη και ενδυναμωμένη και από την εισαγγελική απορριπτική διάταξη στην οποία ο Εισαγγελέας διαπιστώνει και αναφέρει στη δεύτερη παράγραφο της τρίτης σελίδας της: «Ο δημόσιος λόγος κρίνεται δημόσια και τα μέσα ενημέρωσης κρίνουν και κρίνονται»

Δεύτερη μέρα σήμερα για το 3ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας, ενός Φεστιβάλ που διοργανώνεται από ανήσυχους πολίτες της πόλης και φιλοδοξεί να ταράξει λίγο τα βαλτώδη νερά της απάθειας και της αδράνειας προσφέροντας παράλληλα ανάσες αισθητικής και πολιτισμού

Σήμερα, Κυριακή 25/9 , στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ταινίες από το Positively Different Short Film Festival . Ενός Φεστιβάλ που επικεντρώνεται στις πολλαπλές όψεις της καταπίεσης προσεγγίζοντας θέματα όπως το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, την τάξη, την εθνικότητα, τη θρησκεία, την αρτιμέλεια, μέσα από ιστορίες ομάδων και ατόμων που  βιώνουν καταπίεση.

Οι ταινίες που θα προβληθούν είναι

1. Feeling Through ( Doug Roland, ΗΠΑ) , διάρκειας 18'

Μια ιστορία για την απίθανη σχέση μεταξύ ενός εφήβου και ενός κωφού τυφλού

2. The Market Man (Paola Cirredu, Ιταλία), διάρκειας 19'

Ο Μάριο είναι ένας ρακοσυλλέκτης που ζει καθημερινά μέσα στην αγορά και το περιθώριο της.

3. Beauty (Θάνος Λυμπερόπουλος, Ελλάδα), διάρκειας 20'

Η Κάλλη είναι μια νεαρή άνεργη κοπέλα που ζει με την καταπιεστική μητέρα της και βρίσκει διέξοδο στον κόσμο του YouTube και των καλλυντικών, ώσπου θα φτάσει στα άκρα για να ικανοποιήσει τους λιγοστούς subscribers, διατηρώντας την τέλεια εικόνα της.

4. The whore’s chair (Mar Navarro, Ισπανία), διάρκειας 15'

Η Μάργκα, που εκπορνεύεται σε μια βιομηχανική περιοχή, δέχεται μια αιφνιδιαστική επίσκεψη από την αδερφή της Λουτσία, η οποία εδώ και πολλά χρόνια φροντίζει τη μητέρα τους που πάσχει από Αλτσχάιμερ. 

5. The Uninhabitable Ones (Anderson Bardot , Βραζιλία), διάρκειας 25'

Μια βραζιλιάνικη εταιρεία σύγχρονου χορού προετοιμάζεται για μια παράσταση που αντιμετωπίζει ως θέμα τη μαύρη ομοφυλοφιλία. Παράλληλα με τις πρόβες, ο χορογράφος χτίζει μια φιλία με τον Πέδρο, ένα μαύρο αγόρι

Το Positively Different είναι ένα Φεστιβάλ που επικεντρώνεται στις πολλαπλές όψεις της καταπίεσης προσεγγίζοντας θέματα όπως το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, την τάξη, την εθνικότητα, τη θρησκεία, την αρτιμέλεια, μέσα από ιστορίες ομάδων και ατόμων που  βιώνουν καταπίεση. Φιλοδοξεί επίσης να ενισχύσει τη δημιουργικότητα, τη δικτύωση και τη διεκδίκηση δικαιωμάτων από τις ομάδες αυτές, που ως τώρα δεν είχαν εκπροσώπηση.

Το Positively Different ξεκίνησε επίσημα το 2020 και κατάφερε μέσα σε τρία μόλις χρόνια να καταλάβει μια υψηλή θέση στο ημερολόγιο των εγχώριων κινηματογραφικών Φεστιβάλ. Όπως δηλώνει το μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Φεστιβάλ, Μελ Καλφαντή σε συνέντευξη που έδωσε τον περασμένο Ιούλιο στο 3pointmagazine :

“ Το φεστιβάλ αντικατοπτρίζει το πως θα θέλαμε να είναι ο κόσμος εν γένει: γεμάτος πολυφωνία, και χρώματα που ακούγονται, βλέπονται και βιώνονται. Κάθε φορά που έχουμε τόσο έντονο και θετικό συναίσθημα μέσα στην αίθουσα στο τέλος των προβολών και των συζητήσεων που τις ακολουθούν, νιώθουμε ότι ο κόσμος αυτός μπορεί τελικά να είναι εφικτός.

Εμείς από την πλευρά μας επιβεβαιώνουμε πως ο κόσμος αυτός είναι εφικτός και είναι δικός μας. Πως όσο και να μας πληγώνουν, σκοτώνουν, περιορίζουν, φιμώνουν, ο δρόμος μας είναι προς το φως- και πως το φως αυτό που βγαίνει από μέσα μας είναι αυτό που μας κρατάει αλληλέγγυα και ζωντανά. Πως την ασφάλεια που διεκδικούμε έχουμε τη συλλογική δύναμη να τη δημιουργήσουμε, πως ο δικός μας πλανήτης δεν έχει αυστηρές κάθετες γραμμές, αλλά πολύχρωμες ακαθόριστες ζωγραφιές. Πως δεν ρομαντικοποιούμε το τραύμα μας, αλλά το φροντίζουμε, το ενσωματώνουμε και το μετατρέπουμε σε χώρο συμπεριληπτικό, χώρο ακτιβιστικό, πως αντέχουμε, θα αντέχουμε και πως με αγάπη και αποδοχή θα συνεχίσουμε να είμαστε όσα οι πολλοί φοβούνται: ορατά”

Περισσότερα όμως για την ιστορία της πολύ ενδιαφέρουσας αυτής διοργάνωσης μπορούμε να μάθουμε από ολόκληρη τη συνέντευξη:

Θέλεις να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας μιλώντας για τον τίτλο του φεστιβάλ;

Ο τίτλος “Positively Different” αντικατοπτρίζει την κοινή μας ιδεολογία, το λόγο για τον οποίο διοργανώνουμε το φεστιβάλ. Στόχος μας είναι να δοθεί χώρος για την ανάδειξη της διαφορετικότητας και των διαφορετικών θέσεων στις οποίες ανήκουν τα εκάστοτε υποκείμενα λόγω του τόπου στον οποίο γεννήθηκαν, του τρόπου με τον οποίο αναπτύχθηκαν και των ταυτοτήτων που φέρουν. Θέλουμε να μιλήσουμε για το πώς αυτές οι ταυτότητες ή αλλιώς θέσεις, επηρεάζουν τις ζωές μας, πως δημιουργούν συνδέσεις και αποστάσεις, επικοινωνώντας υπό το πρίσμα της μη κακοποιητικής, μη στοχοποιητικής αίσθησης της διαφορετικότητας. Αναγνωρίζουμε, δηλαδή, τη διαφορετικότητα σαν μία θετική έκφανση της κοινωνίας μας και ως τέτοια πρέπει να συζητιέται γιατί υπάρχουν πολλές εκφάνσεις της διαφορετικότητας που πράγματι συζητιούνται, υπάρχουν στον δημόσιο λόγο και αναδεικνύονται, αλλά αναδεικνύονται με τρόπο προβληματικό. Αυτό το οποίο προσπαθούμε είναι να φέρουμε την αλλαγή αυτής της αφήγησης, μέσα από τη συλλογική προσπάθεια και συνύπαρξη.

Πότε ξεκίνησε η ιδέα για τη διοργάνωση αυτού του φεστιβάλ;

Το φεστιβάλ έκανε τα πρώτα του βήματα το 2018, μέσω του ευρωπαϊκού project εκπαίδευσης “Through the Lens of the other”. Μέσα από το πρόγραμμα αυτό φέραμε κοντά οργανώσεις που εργάζονται από κοινού με διαφορετικές ομάδες μειονοτήτων, και αξιοποιήσαμε τον κινηματογράφο ως μέσο ελεύθερης έκφρασης των εμπειριών τους μέσω της δημιουργίας αναπαραστάσεων. Το φεστιβάλ, ωστόσο, ξεκίνησε επίσημα το 2020 και διένυσε φέτος την τρίτη του χρονιά.

Πώς κύλησε αυτό το ταξίδι από το 2018 ως και σήμερα;

Δεν είχαμε φανταστεί πως το φεστιβάλ θα αναπτυχθεί σε κάτι το τόσο μεγάλο. Στην αρχή αντιμετωπίσαμε αρκετές δυσκολίες γιατί στοχεύσαμε στο να προσελκύσουμε άτομα με πολύ διαφορετικές διαδρομές, χωρίς να είναι καθόλου δεδομένο πως θα υπήρχε αλληλοκατανόηση και σύμπνοια προς έναν κοινό στόχο μεταξύ τους. Τα εμπόδια, ωστόσο, πολύ γρήγορα μετατράπηκαν σε ενδυνάμωση, και κάπως έτσι αυτό το project κατέληξε σε δημιουργίες ερασιτεχνικών ταινιών μικρού μήκους, από ερασιτεχνικές ομάδες νέων που συμμετείχαν σε αυτές. Τότε, αποφασίσαμε πως αντί να προγραμματίσουμε μία απλή προβολή των ταινιών όπως συνηθίζεται στα πλαίσια των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, θέλουμε να κάνουμε ένα άνοιγμα σε περισσότερο επαγγελματικές δουλειές και να δημιουργήσουμε ένα χώρο ο οποίος μπορεί να είναι συμπεριληπτικός και να προσελκύσει ακόμη περισσότερο κόσμο. Εν τέλει, και χωρίς να το περιμένουμε, ένα φεστιβάλ στο οποίο δουλεύουμε πρακτικά πέντε άτομα και μια ομάδα εθελοντών, έφτασε να έχει sold out προβολές ένα Σαββατοκύριακο που χιόνιζε στην Αθήνα τον Μάρτιο. Αυτό είναι κάτι που μας συγκίνησε, γιατί φαίνεται πως παρόλη την ένταση και το άγχος, το γεγονός πως δουλεύουμε αλληλέγγυα και με αγάπη φέρνει ανταπόκριση.

Με ποιο τρόπο επιλέγονται οι ταινίες προς προβολή;

Αρχικά, ανακοινώνουμε έναν ανοιχτό διαγωνισμό μέσω της πλατφόρμας FilmFreeway, καλώντας δημιουργούς από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου να υποβάλλουν την ταινία τους.  Ο διαγωνισμός παραμένει εν ενεργεία για δύο μήνες, που σημαίνει πως λαμβάνουμε κάθε χρόνο έναν μεγάλο αριθμό ταινιών-  φαντάσου πως την πρώτη χρονιά ξεκινήσαμε με 3.000 ταινίες! Προκειμένου να γίνει η διαλογή των ταινιών που θα προβληθούν στο φεστιβάλ,  συγκροτούμε μία ομάδα εθελοντών και εθελοντριών η οποία ακολουθεί μία σειρά εκπαιδεύσεων αναφορικά με το ζήτημα της διαθεματικότητας και των διακρίσεων, και τη διαδικασία εκπαιδευτικής κινηματογράφου και αξιολόγησης ταινιών. Στη συνέχεια, χωριζόμαστε σε ομάδες, βλέπουμε τις ταινίες, τις συζητάμε ανά εβδομάδα και εξετάζουμε συλλογικά την πρόσθετη αξία τους στο πρόγραμμα. Μέσω της καταληκτικής μας επιλογής στοχεύουμε σε μία ισορροπία, αναλογιζόμενα όχι μόνο την ποιότητα και το περιεχόμενο της εκάστοτε ταινίας, αλλά και τη σύνδεση των ταινιών μεταξύ τους, τον τρόπο με τον οποίο «συνομιλούν» δηλαδή, προκειμένου να επιτύχουμε την ύπαρξη μιας διαθεματικής οπτικής, και την εκπροσώπηση διαφορετικών χωρών και καταγωγών.

Επομένως, ποιο είναι το περιεχόμενο των θεματικών του φεστιβάλ;

Οι ενότητες περιεχομένου φτιάχνονται κάθε χρόνο εξαρχής. Η εστίαση του φεστιβάλ επικεντρώνεται σε ζητήματα διακρίσεων, μειονοτήτων, και κοινωνικών συνθηκών όπως είναι το φύλο, η φυλή, η τάξη, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η σωματική ικανότητα, η ψυχική υγεία. Αυτά είναι τα θέματα που πάντα έρχονται και επανέρχονται στο φεστιβάλ, ο τρόπος ωστόσο με τον οποίο διαμορφώνονται οι τελικές θεματικές συμπεριλαμβανομένων των πάνελ, εξαρτάται από τις ταινίες που προβάλουμε. Φέτος, για παράδειγμα, διοργανώσαμε μία ανοιχτή συζήτηση με τίτλο: “Συμπτώματα Αρρενωπότητας”, η οποία πλαισιώθηκε από ταινίες που προέβαλαν το πως η έννοια της αρρενωπότητας, μία έννοια την οποία καταλαβαίνουμε κυρίως κακοποιητικά, μπορεί να επανανοηματοδοτηθεί, και πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ικανότητα, η ηλικία τη διαρρηγνύουν, την αποσταθεροποιούν. Ήταν ένα έναυσμα για να διερευνήσουμε πως μπορούμε να σκεφτούμε με άλλους τρόπους.

Προηγουμένως μου είπες πως τα εισιτήρια του φεστιβάλ ήταν sold out. Θεωρείς πως ενός τέτοιου τύπου φεστιβάλ το οποίο με φεμινιστική και ακτιβιστική χροιά δίνει χώρο στην έκφραση της διαφορετικότητας γεμίζοντας με κόσμο τις αίθουσες του, δείχνει μία κοινωνία που ωριμάζει;

Νομίζω ότι το φεστιβάλ εντάσσεται σε ένα πλαίσιο κόσμου που έχει την ανάγκη να μιλήσει για τις έννοιες που διαπραγματευόμαστε, έχει ανάγκη να συναντηθεί, και κυρίως έχει ανάγκη να δει ένα διαφορετικό  δημιούργημα από τις συνήθεις ταινίες που παράγονται από λευκούς cis άντρες. Επίσης, με την πρόσφατη έκρηξη του ελληνικού “me too”, την αναγνώριση της έννοιας της γυναικοκτονίας στο δημόσιο λόγο και της αυξημένης ορατότητας που δίνεται στα ολοένα αυξανόμενα περιστατικά γυναικοκτονιών, έχει δημιουργηθεί αυτόματα ο χώρος και κυρίως η ανάγκη να συζητήσουμε περισσότερο ανοιχτά. Είναι γεγονός ότι η έννοια της εθνοτικότητας, ίσως όχι με τον ακαδημαϊκό της χαρακτήρα, αλλά με την ουσιαστική της κατανόηση, παίρνει πλέον χώρο και πολύς περισσότερος κόσμος ενδιαφέρεται να μιλήσει για αυτήν. Υπάρχει ωστόσο σίγουρα και η άλλη πλευρά, η αντιδραστική, η οποία γίνεται παράλληλα πιο βίαιη και έντονη. Ο περισσότερος κόσμος είναι, δηλαδή, μαζί μας, αλλά υπάρχει και πολύς κόσμος που βρίσκεται απέναντί μας.

Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις μία δυνατή στιγμή του φεστιβάλ, ποια θα ήταν αυτή?

Φέτος, αποτέλεσε εξαιρετική πρωτοβουλία η διοργάνωση πρωινών προβολών αποκλειστικά για μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου. Προσαρμόσαμε την απεύθυνση του  προγράμματος σε ηλικίες 13 έως 17 ετών, χωρίς να κάνουμε ωστόσο εκπτώσεις σε όσα θέλαμε να δείξουμε και να συζητήσουμε. Συνομιλώντας, εκτός άλλων, για τρανς ταυτότητες, και αναπηρία, τα παιδιά μας απέδειξαν πως είναι πολύ πιο έτοιμα και ανοιχτά στην αποδοχή από το ενήλικο κοινό και η θετική τους ανταπόκριση ήταν συγκλονιστική. Μία πολύ έντονη στιγμή ήταν όταν στο τέλος της προβολής, και εφόσον είχαμε ολοκληρώσει ένα q&a δυόμιση ωρών, ανέβηκαν ξαφνικά σαράντα παιδιά στη σκηνή, φτιάχνοντας ένα μεγάλο κύκλο γύρω από τις σκηνοθέτριες, λέγοντάς τους «ευχαριστώ», αρνούμενα να αφήσουν τον χώρο. Υπήρξαν πολλές ξεχωριστές στιγμές στη διάρκεια του φεστιβάλ, αλλά η εικόνα αυτή μας άγγιξε πολύ.

Έχω την αίσθηση πως δεν δίνονται ιδιαίτερες ευκαιρίες σε μαθητές και μαθήτριες να εκτίθενται σε τέτοιου είδους θεματικές και προβολές. Εσείς πως καταφέρατε να φέρετε τόσα παιδιά στο φεστιβάλ?

Χρειάστηκε πολύ προσωπική προσπάθεια στην επίτευξη της επικοινωνίας με τα σχολεία, λαμβάνοντας υπόψιν το ζήτημα της σκληρής γραφειοκρατίας που υπάρχει γύρω από την πρόσβαση σε αυτά. Δεν το βάλαμε ωστόσο κάτω και στο τέλος η επιμονή μάς μας δικαίωσε . Βέβαια, σε ορισμένες περιπτώσεις, οι γονείς δεν  ενέκριναν την παρουσία των παιδιών τους στις προβολές και υπήρξαν απουσίες μαθητών. Σε κάθε περίπτωση,  πολλά παιδιά παρευρέθηκαν και φάνηκε να τους ενδιαφέρει και να τους αρέσει το περιεχόμενο των όσων είδαν και άκουσαν. Την επόμενη χρονιά στοχεύουμε στην προσέγγιση ακόμη μεγαλύτερου αριθμού παιδιών.

Υπάρχει κάποια σκέψη που θα ήθελες να μοιραστείς κλείνοντας την κουβέντα μας;

Το φεστιβάλ αντικατοπτρίζει το πως θα θέλαμε να είναι ο κόσμος εν γένει: γεμάτος πολυφωνία, και χρώματα που ακούγονται, βλέπονται και βιώνονται. Κάθε φορά που έχουμε τόσο έντονο και θετικό συναίσθημα μέσα στην αίθουσα στο τέλος των προβολών και των συζητήσεων που τις ακολουθούν, νιώθουμε ότι ο κόσμος αυτός μπορεί τελικά να είναι εφικτός.

Εμείς από την πλευρά μας επιβεβαιώνουμε πως ο κόσμος αυτός είναι εφικτός και είναι δικός μας. Πως όσο και να μας πληγώνουν, σκοτώνουν, περιορίζουν, φιμώνουν, ο δρόμος μας είναι προς το φως- και πως το φως αυτό που βγαίνει από μέσα μας είναι αυτό που μας κρατάει αλληλέγγυα και ζωντανά. Πως την ασφάλεια που διεκδικούμε έχουμε τη συλλογική δύναμη να τη δημιουργήσουμε, πως ο δικός μας πλανήτης δεν έχει αυστηρές κάθετες γραμμές, αλλά πολύχρωμες ακαθόριστες ζωγραφιές. Πως δεν ρομαντικοποιούμε το τραύμα μας, αλλά το φροντίζουμε, το ενσωματώνουμε και το μετατρέπουμε σε χώρο συμπεριληπτικό, χώρο ακτιβιστικό, πως αντέχουμε, θα αντέχουμε και πως με αγάπη και αποδοχή θα συνεχίσουμε να είμαστε όσα οι πολλοί φοβούνται: ορατά.