Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τι την κάνουμε, ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την... Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος

Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι, φτου κι απ’ την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δε θα έρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας...

Ό­μως τ’ αφήσαμε γι’ αύριο... Για να πάμε πού; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο, και μεις, αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος.

 

Χρόνης Μίσσιος

Απόσπασμα από το “Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;”

 

Πάνω σε αυτό το εξαιρετικό κείμενο του Χρόνη Μίσσιου, πάτησε ο Εισβολέας και έφτιαξε το δικό του τραγούδι χρησιμοποιώντας ως δείγμα τη φωνή του ίδιου του συγγραφέα. Ο Εισβολέας συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα

 

 

 

 

Χρόνης Μίσσιος

Απόσπασμα από το “Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;”

Ιθάκη - Αύγουστος 2021, πρωί

 

« Είναι το καλοκαίρι· τώρα που, ύστερ’  απ’ τους ανοιξιάτικους οργασμούς, μεστώνουν οι ορμές. Τα δόντια, καθώς δαγκώνουν τους καρπούς, λες και βουτάν σε χυμούς ανθρώπινου κορμιού. Οι επίμονοι ιδρώτες σκορπάν οσμές γονιμικά ερεθιστικές. Τα λεύτερα κορμιά προσφέρονται στο χάδι του ανέμου, του ήλιου, του ματιού. Προκαλούν το άγγισμα του χεριού που θα τα ταράξει· γυρεύουν την πανίσχυρη συνουσία, που θα τα λυτρώση από το γενετήσιο εφιάλτη. Είναι το καλοκαίρι.

Οι άνθρωποι με μάτια ανήσυχα κοιτούν τους ορίζοντες, αναζητώντας το σύννεφο με τη βροχή· λαχταρώντας το δροσερό υετό, που θα τους λυτρώση απ’ τις δυναμικές ατονίες τους. Με ψυχές λαφιασμένες γυρεύουν ένα παρήγορο ύπνο, που δε λέει να ‘ρθει. Τα κρεβάτια είναι πολύ στενά, τα σεντόνια πολύ ζεστά, τα κορμιά πολύ υγρά. Η μέρα έρχεται γρήγορα, να ξεδιαλύνη τα πονηρά όνειρα· κι η νύχτα αργά, να χύση βάλσαμο στις ανησυχίες. Είναι το καλοκαίρι…»

Μ. Καραγάτσης, Η μεγάλη χίμαιρα

 

Είναι το καλοκαίρι λοιπόν. Ανέμελο, ελεύθερο, ελπιδοφόρο, παιχνιδιάρικο, ερωτικό. Με τις όλο υποσχέσεις νύχτες να κλείνουν πονηρά το μάτι παίρνοντας τη σκυτάλη από την εκτυφλωτική και γεμάτη ένταση ημέρα, σε ένα αδιάκοπο παιχνίδι εναλλαγής ρόλων. Είναι το καλοκαίρι λοιπόν. Που αφού δεν μπορούμε να κάνουμε όλη μας τη ζωή όπως θα θέλαμε, τα εναποθέτουμε όλα – ή σχεδόν όλα – σε αυτές τις λίγες ημέρες. Που θα γεννήσουν προσδοκίες, χαρές αλλά και πολλές απογοητεύσεις

Σε αυτή τη συλλογή της atticavoice, συγκεντρώσαμε τραγούδια που μιλάνε για το καλοκαίρι. Για την ακρίβεια, τραγούδια που περιέχουν στον τίτλο τους το καλοκαίρι. Για τρία τραγούδια μόνο, κάναμε εξαίρεση. Για το «Sealed with a kiss» και το «Σαν με κοιτάς», που μπορεί να μην πληρούν το κριτήριο που θέσαμε, όμως είναι γεμάτα καλοκαίρι. Αλλά και για την «Ανάμνηση» των Olympians, που όμως όλοι το ξέρουν ως «Το καλοκαίρι (μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά)»

Αποτολμήσαμε συνδυασμούς απρόβλεπτους. Κάποια τραγούδια της συλλογής είναι ελληνικά, κάποια άλλα έχουν αγγλικούς στίχους. Κάποια από αυτά είναι πλέον κλασσικά και μας έχουν σημαδέψει, κάποια άλλα είναι πολύ νεότερα. Κάποια είναι rock, κάποια είναι νεοκυματικά, κάποια ανήκουν στα λεγόμενα ελαφρά, κάποια ανήκουν στο λεγόμενο έντεχνο. Επιλέξαμε τραγούδια που μας άρεσαν, εντελώς απενοχοποιημένα.

Κάποια από αυτά είναι αλέγρα και αισιόδοξα, κάποια άλλα είναι θλιμμένα και μελαγχολικά. Σαν τις εναλλαγές της ανθρώπινης διάθεσης, ακόμη και μέσα στην ίδια ημέρα. Και βάζοντάς τα στη ζυγαριά, διαπιστώσαμε πως είναι πολύ περισσότερα τα θλιμμένα, παρά τα χαρούμενα τραγούδια. Ίσως πιο εύκολα κάνουμε τραγούδι τη λύπη μας και τον καημό μας, παρά τη χαρά μας

Καλή ακρόαση λοιπόν, με ένα ποτό στο χέρι σε μια βεράντα ή ακόμη καλύτερα μέσα σε μία μεγάλη αγκαλιά

 

[Όσοι ακούν τη λίστα από υπολογιστή, για να αποφύγουν τυχόν προβλήματα, ας επιλέξουν να πατήσουν το πλήκτρο "παρακολούθηση σε You tube"]

 

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι - Μανώλης Φάμελλος

Summerwine - Lana del Ray

Το καλοκαιράκι - Φατμέ

Summer in the city - Lovin’spoonful

Μια αγάπη για το καλοκαίρι – Καίτη Χωματά

In The Summertime - Mungo Jerry

Σαν με κοιτάς – Γιάννης Φέρτης & Αφροδίτη Μάνου

Sealed with a Kiss – Brian Hyland

Τόσα Καλοκαίρια - Δάκης

Summertime - Ella Fitzgerald & Louis Armstrong

Αυτό το καλοκαίρι – Δάκης

Summer Kisses, Winter Tears - Elvis Presley

Ανάμνησις - Olympians

Summertime Sadness - Lana Del Rey

Καλοκαίρι - Nalyssa Green

Summer's Almost Gone - The Doors

Έφυγε το καλοκαίρι - Καίτη Χωματά

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι - Ε. Αρβανιτάκη

Το Καλοκαίρι Θα 'ρθει - Φοίβος Δεληβοριάς

Καλοκαίρι - Διονύσης Σαββόπουλος

Τα θερινά σινεμά - Λουκιανός Κηλαηδόνης

 

 

 

 

Πανάρχαια συνήθεια ο πόλεμος. Για την ακρίβεια, όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι ένας συνεχής πόλεμος με ελάχιστα διαλείμματα ειρήνης. Και αν οι σημερινές γενιές στην Ελλάδα δεν έζησαν πολέμους, ήταν θέμα ευνοϊκής συγκυρίας των παγκόσμιων συσχετισμών. Τίποτα δεν εγγυάται πως αυτή η τύχη θα εξακολουθεί να μας συνοδεύει. Πόσο μάλλον όταν η σημερινή κυβέρνηση ανοίγει μέτωπα παντού.

Από τη μια οι κρυφές συμφωνίες της ελληνικής κυβέρνησης για αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία. Από την άλλη, οι κρυφές συνδιαλλαγές για αντικατάσταση του οπλισμού που στέλνει η Ελλάδα με άλλον, παλαιού τύπου και άμεσου εκσυγχρονισμού του έναντι σοβαρού αντιτίμου. Από την τρίτη πλευρά, η διατάραξη των σχέσεων με τη Ρωσία, με την οποία διατηρούσαμε ανέκαθεν καλές σχέσεις (και με τον εισβολέα Πούτιν). Από την τέταρτη πλευρά, η διατάραξη των σχέσεων και με το Ιράν, καθώς λειτουργήσαμε ως χωροφύλακας των Αμερικανών και κατασχέσαμε ιρανικό πετρέλαιο. Όταν, δε, ήρθαν πολύ σύντομα τα ιρανικά αντίποινα με την κατάσχεση ελληνικών δεξαμενόπλοιων, εμείς ψελλίσαμε κάτι περί πειρατείας και διεθνούς νομιμότητας, τη στιγμή που είχαμε κάνει προηγουμένως ακριβώς το ίδιο. Τελικά, βέβαια, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε το ιρανικό πετρέλαιο για να μπορέσουν να πάρουν πίσω οι δικοί μας εφοπλιστές τα καράβια τους.

Και βέβαια από παντού οι "σύμμαχοι" που όταν χρειάστηκε η υποστήριξη τους, αυτοί προτίμησαν τη σιωπή. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις διενέξεις των ελληνοτουρκικών κυβερνήσεων που χαίρονται ως νήπια τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ.

Είναι βέβαια και η άσπονδη φίλη μας, η Τουρκία, που από τη μια αποδεικνύεται εξαιρετική στην παγκόσμια διπλωματία και από την άλλη, παίζει με μας - για τους δικούς της εσωτερικούς λόγους - το παιχνίδι του φόβου του πολέμου.

Την ίδια στιγμή, ενώ εμείς είμαστε οι κομπάρσοι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, αποδεικνυόμαστε όπως πάντα πρωταγωνιστές σε διαλόγους καφενείου στα εγχώρια τηλεοπτικά κανάλια. Ενώ μπροστά μας μαίνεται ένας πόλεμος που δεν μας παραδειγματίζει ώστε να καταλάβουμε πως η εμπλοκή μας δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφική, τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τη χώρα, εμείς κοιμόμαστε εφησυχασμένοι γιατί "η τουρκική πρόκληση πήρε απάντηση" από κάποιον υψηλόβαθμο ένστολο σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ της συμφοράς.

Ναύαρχοι και στρατηγοί αμφιβόλου πνευματικής διαύγειας φιλοξενούνται στα κανάλια από δημοσιογράφους εγνωσμένης άγνοιας και ελλείμματος ευαισθησίας και διαμηνύουν, με παντελή έλλειψη υπευθυνότητας, στο παραλυμένο από χρόνια τηλεοπτικό κοινό, πως εμείς θα είμαστε οι νικητές σε ένα πόλεμο. Έναν πόλεμο που ουσιαστικά ευχήθηκε ο ναύαρχος ε.α Εγκολφόπουλος λέγοντας: «Μακάρι [οι Τούρκοι] να κάνουν κίνηση». Λες και πρόκειται για καυγά καφενείου ή σχολικού προαυλίου.

Οι άρχοντες του πολέμου διψούν για αίμα, τρέφονται από αυτό. Οι πολεμικές βιομηχανίες βαράνε τα τύμπανα του πολέμου και οι εθνικιστές πολιτικοί κάθε χώρας σέρνουν πρώτοι το χορό. Και πίσω τους ακολουθεί όλος αυτός ο εκχυδαϊσμένος απαίδευτος όχλος, η πλειοψηφία κάθε χώρας, που αρέσκεται να βαυκαλίζεται με εθνικές υπερηφάνειες και εθνικά κατορθώματα. Μέχρι να έρθει η καταστροφή. Αλλά ούτε και τότε δεν πρόκειται να βάλουν μυαλό. Για εκδίκηση θα μιλάνε και θα τροφοδοτείται συνεχώς ο αέναος κύκλος του μίσους

 

Για τα γουρούνια του πολέμου τραγουδούν οι Black Sabbath. Για τους στρατηγούς που συγκεντρώνονται σαν τις μάγισσες και για τους πολιτικούς που , αφού αποφασίσουν τον πόλεμο, οι ίδιοι κρύβονται και αφήνουν τη δουλεία στους φτωχούς :

«Generals gathered in their masses / Just like witches at black masses / Evil minds that plot destruction / Sorcerers of death's construction

… Politicians hide themselves away / They only started the war / Why should they go out to fight? / They leave that role to the poor»

 

Για τους εμπόρους του πολέμου τραγουδά ο Bob Dylan που θεωρούν πως ο κόσμος είναι δικό τους παιχνίδια και τους ρωτά αν με τα λεφτά που βγάζουν θα μπορέσουν να αγοράσουν συγχώρεση για τα εγκλήματά τους.

« Come you masters of war/You that build the big guns/You that build the death planes/
You that build all the bombs/You that hide behind walls/You that hide behind desks

… You that never done nothin' / But build to destroy / You play with my world / Like it's your little toy / You put a gun in my hand / And you hide from my eyes / And you turn and run farther / When the fast bullets fly

… Let me ask you one question / Is your money that good? / Will it buy you forgiveness /
Do you think that it could? / I think you will find / When your death takes its toll / All the money you made / Will never buy back your soul»

 

Οι Pink Floyd βάζουν τα σκυλιά του πολέμου να μιλήσουν για τον εαυτό τους. « Σκυλιά του πολέμου και άντρες του μίσους … το νόμισμά μας είναι σάρκα και κόκκαλα … η κόλαση άνοιξε και βγήκε προς πώληση … Μαζευτείτε και παζαρέψτε … θα πούμε ψέματα και θα εξαπατήσουμε … ακόμα και οι αφέντες μας δεν ξέρουν τον ιστό που υφαίνουμε … ένας κόσμος, είναι πεδίο μάχης … ένας κόσμος, και θα τον γκρεμίσουμε … τα σκυλιά του πολέμου δεν διαπραγματεύονται … τα σκυλιά του πολέμου δεν θα συνθηκολογήσουν … θα πάρουν και θα δώσεις … Και πρέπει να πεθάνεις για να ζήσουν»

« … Dogs of war and men of hate / With no cause, we don't discriminate / Discovery is to be disowned / Our currency is flesh and bone / Hell opened up and put on sale / Gather 'round and haggle / For hard cash, we will lie and deceive / Even our masters don't know the web we weave

… One world, it's a battleground / One world, and we will smash it down

… The dogs of war don't negotiate / The dogs of war won't capitulate / They will take and you will give / And you must die so that they may live»

 

 

 

 

 

Στο πηγάδι του χρόνου. Έτσι ονομάζεται το τραγούδι της Δήμητρας Μαστορίδου, η οποία λέει γι’ αυτό πως : « Είναι η προσπάθεια ενός ανθρώπου να θυμηθεί. Είναι η φιλοδοξία ενός φωτογράφου να απαθανατίσει το χρόνο σε ένα κλικ. Είναι ένα εγχείρημα μνήμης, που οφείλει να αποτύχει, διαλύοντας έτσι την επίπλαστη παντοδυναμία μας. Τελικά, είναι ένα βαλς σε μυστική υπηρεσία: να μας συνοδεύσει απενοχοποιημένους ως τη λήθη »

Φόβοι, ντροπές, ενοχές και τραύματα του παρελθόντος. Ποιος αντέχει να αναμετρηθεί μαζί τους; Μπορεί πράγματι να σωθείς, μπορεί όμως και να καείς σε μια αδιάκοπη διαδικασία αναμέτρησης μαζί τους.Γιατί "Ποιος αντέχει να καθρεφτιστεί / χωρίς εντελώς να χαθεί / σκυφτός στο πηγάδι του χρόνου να δει /το είδωλό του"

 

Πώς, γιατί, προς τι και ποιος
Ζητάει να μάθει ακριβώς
Αυτός ο εαυτός πάντα απαιτητικός
Μέχρι το τέλος
Ξεχνά και ξανά αναποδογυρνά
Το μίτο μπερδεύει
Στενά και δρόμους με φόβους, σκιές πολεμά
Πάντοτε

Είναι στιγμές που η αλήθεια ποντάρει στο χθες και χάνει
Μνήμες θολές περιμένουν να βρεις το κλειδί
Επιστολές γραμμένες με μια κόκκινη μελάνη
Κρύβονται, λες, σε κόκκινο χαρτί

Ποια λεπτή, σπασμένη κλωστή μάς ένωνε με όλα εκεί
Εκείνα, τα τόσα, τα σημαντικά -χαμένα στο χρόνο παιδιά-
Μικρά στιγμιότυπα ποιος σας άρπαξε ωκεανός
Κι από το βυθό του αναδύονται αυτές

Οι στιγμές που η αλήθεια ποντάρει στο χθες και χάνει
Μνήμες θολές περιμένουν να βρεις το κλειδί
Επιστολές γραμμένες με μια κόκκινη μελάνη
Κρύβονται, λες, σε κόκκινο χαρτί

Ποιος αντέχει να καθρεφτιστεί
Χωρίς εντελώς να χαθεί
Σκυφτός στο πηγάδι του χρόνου να δει
Το είδωλό του

 

Έλληνες πρόσφυγες στο πλοίο για την Ελλάδα

 

« Εκεί τους παρέλαβαν [σ.σ τους Μικρασιάτες πρόσφυγες] ελληνικά πλοία, δυστυχώς και ο πλοίαρχος και το πλήρωμα ήσαν εναντίον των προσφύγων. Τους βασάνισαν όσο δεν φαντάζεσθε. Νερό δεν τους έδιναν και τους ανάγκαζαν να πιουν θαλάσσιο νερό. Έκαμαν δεκατέσσερις μέρες στο βαπόρι, όταν σταματούσε το βαπόρι στα νησιά, μια λίρα χρυσή την στάμνα το νερό τούς πουλούσαν οι νησιώτες. Και ενώ με λαχτάρα τραβούσαν την στάμνα δεμένη με σχοινί, το πλήρωμα έκοβε το σχοινί και έμεναν με την λαχτάρα. Πάει και η στάμνα, πάει και η λίρα» …

Το μεγάλο αφιέρωμα της atticavoice σχετικά με τη Μικρασιατική Καταστροφή συνεχίζεται. Αυτή τη φορά, ασχολούμαστε με τη «θερμή» υποδοχή που έτυχαν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες από τους «αδελφούς» γηγενείς. Οι μαρτυρίες των Μικρασιατών προσφύγων είναι ανατριχιαστικές και παραπέμπουν ευθέως στον τρόπο με τον οποίο ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αντιμετωπίζει σήμερα το νέο προσφυγικό κύμα από την Ανατολή. Το πιο ανατριχιαστικό είναι πως πολλά από τα χωριά που αρνούνται σήμερα την υποδοχή και τη φιλοξενία των νέων προσφύγων, είναι χωριά που φτιάχτηκαν από τους τότε πρόσφυγες. Τους Έλληνες, μεν, πρόσφυγες, τους οποίους όμως οι γηγενείς φρόντιζαν να αποκαλούν τουρκόσπορους, θεωρώντας τους ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. Γιατί, απ’ ότι φαίνεται,  τίποτα δεν έχει αλλάξει σ΄αυτό τον τόπο, όπου ο ρατσισμός και ο φιλοτομαρισμός βρίσκουν πάντα πρόσφορο και εύφορο έδαφος. Και που όποιος τολμάει να λέει την αλήθεια, όπως ο διασώστης Ιάσονας Αποστολόπουλος, χαρακτηρίζεται ως εθνικός προδότης. Μα αν η αλήθεια, το δίκαιο και η ανθρωπιά θεωρούνται εθνική προδοσία, αλίμονο σ΄αυτό το έθνος.  Και αν τολμούν, ας βγουν οι ιδιότυποι υπερασπιστές αυτού του στρεβλώς εννοούμενου εθνικού συμφέροντος και ας χαρακτηρίσουν ετεροχρονισμένα ως προδότη και το Γιώργο Σεφέρη που γράφει:  «Ἄκουσα σήμερα ἀπὸ ἕναν πρόσφυγα τοῦτο: Βγῆκαν κυνηγημένοι σ’ ἕνα ἑλληνικὸ νησί. Μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, ἔκλεισαν ὅλα μονομιᾶς. Αὐτὸς μὲ τὴν γυναίκα του μέσα στὸ κοπάδι. Τὸ μωρὸ ἕξι μέρες νὰ τραφεῖ· ἔκλαιγε, χαλνοῦσε τὸν κόσμο. Ἡ γυναίκα παρακαλοῦσε γιὰ νερό. Τέλος ἀπὸ ἕνα σπίτι τῆς ἀποκρίθηκαν: ‘Ενα φράγκο τὸ ποτήρι’. Κί ὁ πατέρας συνεχίζει: ‘Τί νὰ κάνω, κύρ-Στράτη, ἔφτυσα μέσα στὸ στόμα τοῦ παιδιοῦ μου γιὰ νὰ τὸ ξεδιψάσω’».

 

Το άρθρο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση από το janus.gr

 

Ο ρατσισμός, ο «δεύτερος διωγμός» από τους αδερφούς, αλλά και η ενσωμάτωση στο ελληνικό κράτος. Ιστορικές αναφορές, μαρτυρίες προσφύγων και στοιχεία για τον τρόπο που αντιμετώπισε η Ελλάδα και οι Έλληνες την μεγαλύτερη εθνική συμφορά της σύγχρονης ιστορίας της

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1922 η φωτιά μόλις είχε σβήσει στις συνοικίες της Σμύρνης. Η σφαγή όμως είχε ξεκινήσει και μαζί η μεγαλύτερη εθνική συμφορά στην ιστορία του νεωτέρου Ελληνισμού. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, αλλά και Αρμένιοι της Σμύρνης, έζησαν ανείπωτα βασανιστήρια πριν σφαγιαστούν από τους Τσέτες. «Οι Τούρκοι κατέβαιναν και σφάζαν τους Έλληνες. Παντού φωτιά και μαχαίρι άκουγες και έβλεπες. Άλλους τους ατιμάσανε, άλλους τους σφάξανε, τους κρεμάσανε, τους κάψανε», λέει μια αναφορά από εκείνες τις ημέρες του Σεπτέμβρη.

Η 14η Σεπτεμβρίου έχει οριστεί ως «Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης από το Τουρκικό Κράτος». Είναι η μέρα που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους του μικρασιατικού ελληνισμού, αλλά και την αρχή μιας μακράς προσφυγικής πορείας των Ελλήνων που ζούσαν στην Μικρά Ασία, μιας πορείας εξίσου δύσκολης και επίπονης.

Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι Έλληνες πρόσφυγες φτάνοντας στην «μητέρα-πατρίδα» ήταν ένα ακόμα χτύπημα για τους ανθρώπους που μόλις είχαν χάσει τα σπίτια τους και είχαν γνωρίσει την σφαγή. Αν και σίγουρα υπήρχαν γηγενείς που υποδέχτηκαν και βοήθησαν τους πρόσφυγες να ορθοποδήσουν, ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων της «παλαιάς Ελλάδας» φέρθηκε στους πρόσφυγες σαν ανθρώπους «δεύτερης κατηγορίας». Όπως σημειώνει ο ιστορικός Γιώργος Μαυρογορδάτος η θεώρηση για ομαλή υποδοχή και αφομοίωση των προσφύγων μόνο ως μύθος μπορεί να χαρακτηριστεί. Η αναφορά του στο θέμα είναι αποκαλυπτική:

«Υπήρξε βαθύ και τοξικό το χάσμα μεταξύ προσφύγων και γηγενών. […] Η αφομοίωση εμποδίστηκε από το σύνολο των παραστάσεων, αντιλήψεων και συμπεριφορών των γηγενών απέναντι στους πρόσφυγες, που άγγιξε (ή και ξεπέρασε) τα όρια του αληθινού ρατσισμού. Στο επίπεδο των παραστάσεων, οι γηγενείς αμφισβητούσαν ή και αρνούνταν την ίδια την «ελληνικότητα» των προσφύγων, ενώ εκείνοι πίστευαν ότι ήσαν οι πιο ακραιφνείς Έλληνες. Αυτή η βασική πρόσληψη εκ μέρους των γηγενών αποτυπώνεται σε περιφρονητικές ονομασίες όπως «τουρκόσποροι», «τουρκογεννημένοι» και «γιαουρτοβαφτισμένοι», που είχαν χρησιμοποιηθεί και παλαιότερα από τους Παλαιοελλαδίτες για τους Έλληνες των Νέων Χωρών, για τους πρώτους πρόσφυγες και για τους αλύτρωτους πληθυσμούς της Τουρκίας. Όπως είναι φανερό, με τα επίθετα αυτά αμφισβητείται ευθέως η «γνησιότητα» και η «καθαρότητα» στο βιολογικό επίπεδο.

 

Πρόσφυγες μπροστά στα Παλαιά Ανάκτορα. Αθήνα, 1922

 

»Αυτήν ακριβώς την αμφισβήτηση συνόψισε αριστοτεχνικά ο κατεξοχήν ιδεολογικός εκφραστής του Αντιβενιζελισμού Γ. Α. Βλάχος, γράφοντας στην «Καθημερινή» για τους πρόσφυγες: ας είναι και αδελφοί και εξάδελφοι. Δηλαδή, τελικά δεν είναι αδελφοί! Αμφισβητείται όμως ακόμη και η αυθεντικότητα της oρθόδοξης πίστης των προσφύγων, αφού λέγεται ότι δεν βαφτίστηκαν κανονικά σε νερό αλλά... σε γιαούρτι. Επιπλέον, η κατάληξη -ογλου προσφερόταν για άπειρα ρατσιστικά ευφυολογήματα. Έτσι π.χ. το 1923 αντιβενιζελική εφημερίδα μιλούσε για «πανουγλίτιδα» επειδή στην Αθήνα είχαν τάχα ψηφίσει μόνο οι «Συμεωνόγληδες». Αλλά και ο Αντώνης Τραυλαντώνης μιλάει για «ογλοκρατία» στο μυθιστόρημά του Λεηλασία μιας ζωής.  

»Ανάμεσα στα άλλα αρνητικά στερεότυπα των γηγενών για τους πρόσφυγες πρέπει να υπογραμμιστούν ιδιαίτερα όσα αναφέρονται στη σεξουαλικότητα και στα δήθεν «ελαφρά» ήθη των γυναικών προσφύγων. Πρόκειται για τυπικό σύνδρομο γενικά των ρατσιστικών αντιλήψεων (π.χ. του αντισημιτισμού). Στην περίπτωση των γυναικών προσφύγων, τα στερεότυπα αυτά είχαν πραγματικές αφορμές και τρέφονταν από πραγματικές καταστάσεις. Εξαιτίας των μεγάλων απωλειών μεταξύ του ανδρικού πληθυσμού, πολλές χιλιάδες ήσαν χήρες ή ορφανές. Δεν είχαν άνδρα (σύζυγο, πατέρα, αδελφό) για να προστατέψει την «τιμή» τους, σύμφωνα με τις επικρατούσες παραδοσιακές αντιλήψεις. Η έλλειψη προστάτη τις καθιστούσε ακόμη πιο ευάλωτες σε εργοδότες και άλλους εκμεταλλευτές από τη στιγμή που ήσαν αναγκασμένες να βρουν οπωσδήποτε εργασία. Από τη δική τους πλευρά, είχαν να προσφέρουν και υλικά οφέλη για να δελεάσουν τον σύζυγο-προστάτη που χρειάζονταν: αγροτικό κλήρο οι αγρότισσες, προίκα σε ομολογίες οι «αστές» (σημ. όσα δηλαδή τους είχε προσφέρει επίσημα το νεοελληνικό κράτος για την ένταξή τους). Αυτό το είδος «αθέμιτου ανταγωνισμού» εξαγρίωνε ακόμη περισσότερο πολλές γηγενείς γυναίκες εναντίον των προσφύγων.

»Ιδωμένος ως ξένος, ο πρόσφυγας ενέπνεε αισθήματα φόβου, αηδίας, μίσους και απέχθειας. Η κατάσταση μπορεί να θεωρηθεί ανάλογη με εκείνην που δημιουργήθηκε στην Κύπρο το 1974, για την οποία έγινε τότε μια εξαιρετικά διαφωτιστική και αναλυτική εμπειρική έρευνα από τον Τάκη Ευδόκα και την ομάδα του. Διαπίστωσε ότι η μεγάλη πλειονότητα των προσφύγων (σχεδόν 70%) πίστευαν ότι ήσαν ανεπιθύμητοι από τους άλλους Ελληνοκυπρίους, που τους έβλεπαν «σαν ανθρώπους που δεν υπήρξαν ποτέ άνθρωποι, ούτε έζησαν σαν άνθρωποι». Σαν γύφτους, αλήτες, τιποτένιους, ζητιάνους κ.ο.κ. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των προσφύγων του 1974 και των άλλων Ελληνοκυπρίων ήσαν απειροελάχιστες, συγκρινόμενες με εκείνες μεταξύ προσφύγων και γηγενών στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι ο καταλύτης που πυροδοτεί τον αντιπροσφυγικό ρατσισμό μεταξύ ομοεθνών δεν είναι τόσο πολιτισμικός όσο ψυχολογικός. Είναι η απώθηση που προκαλεί η θέα της εξαθλίωσης, ο ενδόμυχος τρόμος ότι θα μπορούσες κι εσύ να βρεθείς στην ίδια θέση, ο εξορκισμός ενός τέτοιου ενδεχόμενου. Ότι αποδίδεται –εντελώς παράλογα– στους ίδιους τους πρόσφυγες η ευθύνη για την κατάστασή τους αποτελεί κατεξοχήν μορφή εξορκισμού.

 

Πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, Αττική, 1922

 

»Στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, το χάσμα φορτίζεται εκρηκτικά από τον άγριο οικονομικό ανταγωνισμό προσφύγων και γηγενών στη διεκδίκηση της γης (αγροτικής και αστικής), στην αγορά εργασίας αλλά και στις κάθε λογής και κλίμακας επιχειρηματικές δραστηριότητες (από το μικρεμπόριο μέχρι τη βιομηχανία). Δηλητηριάζεται, τέλος, και αναπαράγεται συνεχώς από τις πολιτικές συγκρούσεις, αφού οι πρόσφυγες είναι εκείνοι που εξασφαλίζουν την εκλογική επικράτηση του Βενιζελισμού και την επιβολή της Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Για μεγάλο μέρος των γηγενών – ιδίως αυτό που εκπροσωπεί ο Αντιβενιζελισμός – οι πρόσφυγες είναι με δυο λόγια οι ξένοι που ήρθαν να τους εκτοπίσουν τόσο από την οικονομική, όσο και από την πολιτική ζωή του τόπου τους. Ο Αντιβενιζελισμός αποτελεί έκφραση εκείνων των γηγενών που αρνούνται τόσο την αποκατάσταση όσο και την πολιτική ενσωμάτωση και ισοτιμία των προσφύγων».

Είναι ενδεικτικό ότι στις 19 Οκτωβρίου 1922 η (πειραϊκή) εφημερίδα «Σημαία» έγραψε ότι οι εργαζόμενοι στο τελωνείο εξέφρασαν αντιρρήσεις όταν πληροφορήθηκαν ότι ορισμένοι πρόσφυγες θα προσληφθούν για να εργαστούν μαζί τους.

«Αποφάσισαν ότι θα εμποδίσουν με κάθε τρόπο την πρόσληψη των προσφύγων και θα ζητήσουν τη βοήθεια και των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων». Φάνηκε (με το δημοσίευμα) ότι οι εργαζόμενοι είχαν την υποστήριξη των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς δεν ήθελαν «το ίδιο πράγμα να συμβεί σε άλλα επαγγέλματα», αναφερόταν σε έρευνα για τη στάση του τοπικού Τύπου απέναντι στο προσφυγικό (πηγή: Klaus Roth, Robert Hayden «Migration in, from, and to Southeastern Europe», Part 1: Historical and Cultural Aspects, Εκδοση 2009).

Σε κάθε περιοχή ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της (αγροτική, αστική), οι αντιπαραθέσεις μεταξύ «παλαιοελλαδιτών» ή «γηγενών» ή «ντόπιων» και των προσφύγων είχαν διαφορετικές αφορμές. Στα αστικά κέντρα αφορμή αποτέλεσαν οι επιτάξεις κατοικιών και η χρησιμοποίηση των προσφύγων ως «φτηνών εργατικών χεριών» και σε κάποιες περιπτώσεις ως «απεργοσπαστικού μηχανισμού». Στις αγροτικές περιοχές και κυρίως στις βόρειες επαρχίες του κράτους υπήρξαν πολύ εντονότερες συγκρούσεις για τη διανομή της γης, όχι μόνο αυτής των μουσουλμάνων που έφυγαν για την Τουρκία μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Λοζάνης (24 Ιουλίου 1923), αλλά και για τα τσιφλίκια, που μέχρι το 1922 καλλιεργούνταν από αυτόχθονες καλλιεργητές οι οποίοι απαιτούσαν την ιδιοποίησή τους.

Μια άλλη πηγή προβλημάτων ήταν ότι «η στελέχωση των διοικητικών υπηρεσιών από "παλαιοελλαδίτες" υπαλλήλους τις έφερνε σε αντιπαράθεση με το προσφυγικό στοιχείο, καθώς συχνά λειτουργούσαν αυταρχικά, με τρόπο "αληπασαλίδικο". Καταγγελίες για κατάχρηση εξουσίας και βιαιοπραγίες εις βάρος των προσφύγων είναι πολύ συχνές στον Τύπο της εποχής», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Κατσάπης στις «Αντιπαραθέσεις μεταξύ γηγενών και Μικρασιατών προσφύγων στην Ελλάδα» της Εγκυκλοπαίδειας Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασίας.

Το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς τους υπαλλήλους και αξιωματούχους εκμεταλλεύτηκαν τη δεινή θέση των προσφύγων για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη δημιούργησε τη στερεοτυπική εικόνα του διεφθαρμένου παλαιοελλαδίτη κρατικού υπαλλήλου.

 

 

Οι μαρτυρίες των προσφύγων

Ωστόσο πολύ πιο διαφωτιστικές είναι οι μαρτυρίες των ίδιων των προσφύγων. Ανθρώπων που έχασαν τα σπίτια τους, έζησαν τη σφαγή και κατάφεραν να γλιτώσουν από αυτή ψάχνοντας καταφύγιο στην πατρίδα, για να βρουν όμως την σκληρή αντιμετώπιση των ντόπιων. Παρακάτω παρατίθενται πραγματικές μαρτυρίες Ελλήνων προσφύγων της Μικράς Ασίας, οι οποίες διασώζονται από τα αρχεία του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών και της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες.

 

«Και ποιος δεν έκλαψε νεκρούς;» … Απόστολος Μυκονιάτης  ( από το παραθαλάσσιο χωριό Ατζανός, κοντά στην Πέργαμο, απέναντι από τη Λέσβο):

«…Εμείς οι άλλοι περιμέναμε τρεις μέρες, ώσπου μπήκαμε σε καΐκια και μπαρκάραμε για τη Μυτιλήνη. Ώσπου να πατήσει το ποδάρι του ο τούρκικος στρατός στο χωριό, άραζαν καΐκια και μας παίρναν, Πίσω-πίσω στη Μυτιλήνη δεν μας δέχουνταν. Δεν είναι και πλούσιος τόπος- από ένα μαξούλι (σοδειά] περιμένει. Βασανιστήκαμε, κακοκοιμηθήκαμε, κακοφάγαμε, μεγάλη συμφορά πάθαμε. Και ποιος δεν έκλαψε νεκρούς; Και ποιος δεν κακοπάθησε και ποιος δεν κλαίει ακόμα; Μονάχα τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, τ’ ακούνε σαν ψεύτικα παραμύθια…».

 

Πρόσφυγες σε δρόμο της Αθήνας, 1922

 

«Μας έλεγαν ότι ήρθαμε και στένεψε ο τόπος τους» … Αβραάμ Ελβανίδης ( ήρθε στην Ελλάδα από τον Πόντο):

«Από το χωριό το Kαράτζορεν του Πόντου βγήκαμε με την ανταλλαγή εκατόν δεκατέσσερις οικογένειες. Aπό τη Mερσίνα φύγαμε δυο αποστολές. H πρώτη αποστολή πήγε στη Θεσσαλονίκη κι από εκεί στην Άνω Bροντού Σερρών. H δεύτερη αποστολή, από τον Aϊ-Γιώργη του Πειραιά, πήγε με το πλοίο στο Bόλο. Tα Φάρσαλα είπαν ότι στην περιοχή τους δεν υπάρχουν πρόσφυγες και να έρθουν να εγκατασταθούν. Έτσι ήρθαμε στα Φάρσαλα. Tο 1924 έγινε αυτό, τέλη Oκτωβρίου (…) . Eίχαμε αρρώστιες, δεν μας σήκωσε το κλίμα. O τόπος όπου χτίσαμε το συνοικισμό μας ήταν τσιφλίκι της Nομικίνας. Δεν ξέρω ποια ήταν. Aσχολούμαστε με τη γεωργία, δημητριακά, επίσης και βαμβακοκαλλιέργεια.

 Όταν πρωτοήρθαμε, δεν ήξερε ο κόσμος ελληνικά. Oι ντόπιοι μας κορόιδευαν, μας έλεγαν τουρκόσπορους. Έλεγαν ότι ήρθαμε και στένεψε ο τόπος τους. Αυτοί ήταν κακομοίρηδες. Εμείς καθόμασταν στο καφενείο παρέα δέκα άντρες. Βάζαμε και οι δέκα τα πακέτα μας με τα τσιγάρα που ανοίγαμε πάνω στο τραπέζι. Οι ντόπιοι απορούσαν: «Βρε, δέκα πακέτα τσιγάρα. Μήπως τα πουλάτε;…».

 

«Να ο ρατσισμός πώς ήταν!» … Κατίνα Εμφιετζή-Μητσάκου ( Ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία τριών ετών. Η μαρτυρία της στηρίζεται σ’ αυτά που της περιέγραψε η μητέρα της Αναστασία. Ο πατέρας της, Ιορδάνης Εμφιετζής, εκτελέστηκε από τον τουρκικό στρατό. Ως Τούρκος υπήκοος κλήθηκε να υπηρετήσει σ’ αυτόν. Λιποτάκτησε , τον συνέλαβαν και τον εκτέλεσαν. Τα όσα υπέφερε η οικογένειά της τα περιέγραψε λίγο πριν πεθάνει ):

«… Από την Προύσα φύγαμε το Σεπτέμβριο του ’22, όταν κατέρρευσε το μέτωπο. Ένας γνωστός μας στρατιωτικός ειδοποίησε να τα μαζέψουμε και να κατεβούμε στην παραλία για να μας φυγαδέψει. Ήρθαν τα καράβια, τα γαλλικά, τα εγγλέζικα. Γέμισε η παραλία με κόσμο. Μια γυναίκα που ήταν έγκυος έπεσε στην πλατφόρμα και περνούσαν από πάνω της! Το βγάλανε το παιδί, αυτή όμως πέθανε. Με είχε εμένα η μητέρα στην αγκαλιά και καθόταν στην πλατφόρμα άκρη-άκρη εκεί στη θάλασσα, κι έλεγε αν έρθουν να μας σφάξουν, να πέσει με το παιδί της στη θάλασσα. Ο δε αδερφούλης μου, ο Ζαχαρίας, άφαντος! Πού να πάει η μητέρα μέσα στον πανζουρλισμό να ψάχνει το παιδί! Κάποια στιγμή ήρθε και τη βρήκε. «Βρε, που ήσουνα;» «Πήγα να κολυμπήσω!». Πήγε να κολυμπήσει στη θάλασσα! Το βάζει το μυαλό σου; Την άλλη μέρα, πλησίασε ένα ελληνικό καράβι. Μπήκαμε μέσα, βρήκαμε μια θέση να καθίσουμε. Μια οικογένεια έστρωσε να φάνε. Λένε στη θεία Ελένη: εσύ έχεις ένα παγούρι νερό, δώσε μας να πιούμε και να πάμε να σας φέρουμε . Απ’ το καράβι, όμως, πού να φέρεις νερό; Το’ δωσε η θεία και μείναμε χωρίς νερό. Η μάνα μου έπαθε αφυδάτωση. Ο ξάδερφος μου, ο Σωτήρης, με το Ζαχαρία να πηγαίνουν στις μηχανές και να βάζουν κυπελλάκια να μαζέψουν τα υγρά που πέφτανε, να της φέρουν να πιει.

Βγήκαμε στη Ραιδεστό με το καράβι, κατεβήκαμε και ξανά πάλι στο τρένο για την Αδριανούπολη. Ο κόσμος εκεί είχε ξεσηκωθεί να υποδεχτεί τους πρόσφυγες, αλλά έγινε φασαρία με τους Τούρκους, κι αναγκαστήκαμε να μπούμε πάλι στα τρένα. Δεν χωρούσανε όλοι κι ανεβήκανε ακόμα και πάνω στις σκεπές. Κι έτσι ήρθαμε στην Ελλάδα… Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, στα στρατόπεδα που μένανε παλιά οι Άγγλοι στρατιώτες στον ευρωπαϊκό πόλεμο. Εκεί πάλι, είχαν αφήσει πολεμοφόδια. Κάθε μέρα γίνονταν εκρήξεις. Πεθαίνανε παιδιά που πειράζανε ό, τι βρίσκανε. Έσκαγαν οι οβίδες και είχαμε θανάτους πολλούς. Κάποια φορά, η μητέρα με τον Ζαχαρία και οι θείοι μου γύριζαν τη Θεσσαλονίκη να νοικιάσουν σπίτι. Μα, έλεγα στη μητέρα μου μετά, στην κατάσταση που ήσασταν, βρωμεροί, τσαλακωμένοι, πατημένοι, ποιος θα σας νοίκιαζε σπίτι; Ποιος θα εμπιστευόταν έναν πρόσφυγα; Κι έτσι πήγαμε στα Σέρρας – μας είχαν πει ότι εκεί είχε άδεια σπίτια – και στην αρχή μείναμε σ’ ένα αρχοντικό. Του «Αλή πασά», έτσι το λέγανε. Στη σάλα καθόταν μια οικογένεια, στα δωμάτια μια άλλη… Στη συνέχεια χτίσαμε σπίτι, αλλά ούτε παράθυρα ούτε κουφώματα είχε γιατί δεν υπήρχε ξυλεία. Το μισό δωμάτιο δεν είχε πάτωμα. Φέρνανε ξυλεία αλλά πού να φτάσει για όλον αυτό τον κόσμο που ήθελε να χτίσει!

Αλλά κι αφού ήρθαμε στα Σέρρας, οι ντόπιοι δε μας θέλανε. Πήγαινε ο θείος να πάρει ζάχαρη για το τσάι και δεν του δίναν. Κάρβουνα δεν δίναν σε πρόσφυγα! Να, ο ρατσισμός πώς ήταν! Εγώ μέχρι που τέλειωσα το σχολείο, στην Ελλάδα, βιβλία δεν είχα, εκτός από το αναγνωστικό κι ένα βιβλίο φυσικής! Η ιστορία ήταν ένα τεύχος σαν κόμικς, ούτε γραμματική είχα, τα μαθηματικά μας τα ‘λεγαν προφορικά και τα σημειώναμε. Κι εγώ έπαιρνα και διάβαζα από τα βιβλία των αγοριών, που τα είχαν φέρει από την πατρίδα, γιατί εκεί είχαν όλα τα βιβλία, είχαν και σάλπιγγες και κάνανε και μουσική! Μόνο τις σάλπιγγες δεν μπόρεσαν να φέρουν! Όλα τα είχαμε στην πατρίδα!».

 

«Ο τόπος μας ξεπάστρεψε- Πέθαναν οι μισοί» … Ευάγγελος Γκάλας (από το χωριό Κόλντερε στη δυτική Μικρά Ασία):

«…Πήγαμε πάλι στη Θεσσαλία. Βάλαμε καπνά στον Αλμυρό, δουλέψαμε όλοι, νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά. Είχε όμως ελονοσία και μας θέρισε, πέθαναν οι μισοί. Ο τόπος μας ξεπάστρεψε. Κερδίσαμε πολλά, μα τι τα θες; Μετά φοβηθήκαμε την αρρώστια και πήγαμε στη Θήβα. Μείναμε κι εκεί λίγο και κάναμε καπνά, μετά πήραμε αποζημίωση κι ήρθαμε δω. Μπήκαμε σε καλές δουλειές. Ο αδερφός μου έπιασε δουλειά στο σιδηρόδρομο- εγώ έγινα φορτοεκφορτωτής στο σταθμό. Πήρα και σπιτάκι στην Καισαριανή το ’26…».

 

«Αλήθεια πόσα ανθρωπόμορφα θηρία υπάρχουν ανάμεσά μας;» … Ανδρονίκη Καρασούλη Μαστορίδου (από την Άγκυρα):

«…Στους Σπαρταλιώτες έδωσαν 24 ώρες προθεσμία να φύγουν. Άλλοι με τα πόδια, άλλοι με αμάξι πήραν τον δρόμο της εξορίας. Στο δρόμο τους έγδυσαν και απ’ αυτά που μπόρεσαν να πάρουν μαζί τους. Οι δικοί μας είχαν την προνοητικότητα να βάλουν σόλες στα παλιά τους παπούτσια και μέσα απ’ αυτήν να στρώσουν φλωριά όσα μπορούσαν. Αν και τα τρύπησαν τα καρφιά του τσαγκάρη, αυτά τουλάχιστον έμειναν. Με χίλια βάσανα έφθασαν στην Μερσίνα.

Εκεί τους παρέλαβαν ελληνικά πλοία, δυστυχώς και ο πλοίαρχος και το πλήρωμα ήσαν εναντίον των προσφύγων. Τους βασάνισαν όσο δεν φαντάζεσθε. Νερό δεν τους έδιναν και τους ανάγκαζαν να πιουν θαλάσσιο νερό. Έκαμαν δεκατέσσερις μέρες στο βαπόρι, όταν σταματούσε το βαπόρι στα νησιά, μια λίρα χρυσή την στάμνα το νερό τούς πουλούσαν οι νησιώτες. Και ενώ με λαχτάρα τραβούσαν την στάμνα δεμένη με σχοινί, το πλήρωμα έκοβε το σχοινί και έμεναν με την λαχτάρα. Πάει και η στάμνα, πάει και η λίρα. Από τα θαλάσσια νερά που ήπιαν μια ξαδέλφη του Κυριάκου Δέσποινα Χότζογλου έπαθε μόλυνση των εντέρων εικοσάχρονη κοπέλα και ύστερα από μερικές μέρες στης πεθεράς μου πέθανε και αυτή. Ποιος ξέρει και πόσοι άλλοι.

Αλήθεια πόσα ανθρωπόμορφα θηρία υπάρχουν ανάμεσά μας; Γιατί τους βασάνιζαν τους βασανισμένους; Τι ήθελαν; Δεν έβλεπαν τα χάλια τους; Διωγμένοι από τη χώρα τους, από τα σπίτια τους, χωρισμένοι απ’ τα αγαθά τους, ίσως ίσως εξ αιτίας τους. Τι ήθελαν και ήλθαν στις χώρες αυτές; για να ερεθίσουν τα θηρία εκείνα; Αφού δεν ήσαν άξιοι να κρατήσουν όσα κατέκτησαν και μας άφησαν ύστερα στην οργή τους; Ενάμισι εκατομμύρια Χριστιανισμός εχάθη εξ αιτίας τους. Και τώρα στα υπολείμματα, στα ανθρώπινα ράκη, όπως κατάντησαν οι ίδιοι, είχαν τον σαδισμό να τους βασανίσουν. Ας όψονται οι υπεύθυνοι…».

 

«Ο κόσμος πέθαινε κάθε μέρα» … Καλλισθένη Καλλίδου (από τo χωριό Φερτέκι της Καππαδοκίας, κοντά στη Νίγδη).

«Δεκαπέντε μέρες μείναμε στα βαπόρια. Έπειτα φτάσαμε στον Πειραιά. Απ’ τον Πειραιά μόνο τα σύρματα ξέρω. Στα σύρματα είκοσι μέρες μας κρατήσανε. Αμάν, πολύ μας ρεζιλέψανε, πολύ μας βασανίσανε. Μας βάλαν στη σειρά. Τα μικρά και τις γριές απ’ τη ρίζα μας κουρεύανε. Έκλαιγα, φώναζα: — Ψάξε με, δες με, δεν έχω ψείρες! Με το ζόρι με κουρέψανε. Σαν κολοκύθι με κάνανε. Πολύν καιρό έπειτα ντρεπόμουνα να βγω στην αγορά να ψουνίσω. Μας γδύσανε. Ό,τι φορούσαμε στον κλίβανο, άντε, τα βάλανε. Παπούτσια δεν είχαμε έπειτα να φορέσουμε. Μας δίνανε να φάμε. Είχαμε και μαζί μας. Όμως στην καραντίνα μεγάλο ρεζιλίκι, μεγάλο σεφιλίκι (κακοπάθεια) ήτανε. Είκοσι μέρες κράτησε.

Από τον Αι-Γιώργη, απ’ τον Πειραιά, μας βάλανε στο βαπόρι, στη Θεσσαλονίκη μας φέρανε. Μας βγάλανε και μας αφήσανε. Στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης μας αφήσανε. Στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης πεταμένοι ήμαστε. Έτσι ξαπλωμένοι, μέσα στα σοκάκια. Περνούσε κόσμος και μας έβλεπε. Αμάν, ρεζιλίκι!

Πέρασε ένας άντρας, ένας τρανός. Μας πέταξε μια πεντάρα. Έπιασα την πεντάρα, φώναζα, έκλαιγα: —Εμείς έχομε λεφτά! Εμείς έχομε να φάμε! Αφήσαμε τα σπίτια μας, τόσα αμπέλια αφήσαμε! Δεν είμαστε ζητιάνοι εμείς! — Άσε την πεντάρα. Ησύχασε έλεγε η μητέρα μου. Η μάνα μου άρρωστη ήταν. Ένα κουβάρι μαζεμένη καθότανε.

Περνούσε ο κόσμος. Μας βλέπανε από μακριά. Δεν ερχόντανε κοντά μας: Προσφυγιά! προσφυγιά! λέγανε και περνούσανε….».

 

 Προσφυγόπουλα στο λουτρό, Nέα Φιλαδέλφεια

 

«Τους έδεσαν με σίδερα και τους πέταξαν στη θάλασσα» … Δέσποινα Συμεωνίδου από το χωριό Κενάταλα της Καππαδοκίας, κοντά στο Γκέλβερι.

«…Στη Μερσίνα μείναμε μια βδομάδα στα σύρματα… ύστερα ήρθε το βαπόρι και μας πήρε. Στο ταξίδι έκανε φουρτούνα και οι γυναίκες λιγοθυμούσαν από το φόβο τους. Άκουγες φωνές, κλάματα. Εγώ είχα μαζί μου τον άντρα μου, τη μάνα μου και τα τρία παιδιά μου, το Χαράλαμπο, το Δημήτρη και τη Μαρίκα, από ένα ως έξι χρονώ. Ευτυχώς δεν έπαθα τίποτε άφησα τα παιδιά σε μια γωνιά του βαποριού κοντά στη μάνα μου και κουβαλούσα νερό στις λιπόθυμες γυναίκες. Μερικοί άνθρωποι δε βάσταζαν από τα βάσανα που τράβηξαν και πέθαναν στο βαπόρι τους έδεσαν με σίδερα και τους πέταξαν στη θάλασσα. Επιτέλους φτάσαμε στον Πειραιά. Άλλοι κατέβηκαν εκεί εμείς συνεχίσαμε το ταξίδι για την Καβάλα. Μας πήγαν στο Τσινάρ Ντερέ, κοντά στη σημερινή Νέα Καρβάλη. Δυο χρόνια μείναμε εκεί κάτω από τα τσαντίρια. Ο κόσμος αρρώσταινε και πέθαινε κάθε μέρα. Πέθανε ο άντρας μου, πέθανε και το παιδί μου ο Χαράλαμπος. Τη νύχτα έρχονταν τα τσακάλια, σκάβανε τους τάφους και έτρωγαν τους πεθαμένους..».

 

«Οι κάτοικοι δε μας άφηναν να βγούμε από το βαπόρι και μας φώναζαν  ‘’Τούρκους’’» … Δημήτριος Ρουκουνιώτης (από το αρχείο του Συλλόγου Μικρασιατών Ανατολικής Φθιώτιδας)

«Λέγομαι  Δημήτριος  Ρουκουνιώτης και είμαι 95 χρονών. Γεννήθηκα στο Αιβαλί  της  Μικράς  Ασίας. Έζησα εκεί μέχρι 12 ετών. Από εκεί και  μετά έγινε ο διωγμός. Όταν έγινε ο διωγμός δεν φύγαμε αμέσως.  Δεν ξέραμε τι θα πει ο διωγμός και ήμασταν χαρούμενοι, νομίζαμε ότι από εκεί θα πηγαίναμε στο γλέντι.  Μόλις μάθαμε ότι ερχόταν ο Ελληνικός στρατός αρπάξαμε μια βάρκα και βγήκαμε έξω από την πολιτεία. Πήγαμε σε ένα νησί με πολλά  γυναικόπαιδα,  απέναντι  από την  Μυτιλήνη, όπου λεγόταν Γυμνό. Το νησί αυτό ήταν ακατοίκητο εκτός από έναν  Τούρκο που είχε κάτι πρόβατα εκεί. Στο νησί δεν κάναμε τίποτα αλλά περιμέναμε τους αγγελιοφόρους για να μας πουν αν οι Τούρκοι κακομεταχειρίστηκαν τους  Έλληνες, να ξέραμε αν θα ξαναγυρίζαμε ή όχι. Τελικά βλέπαμε ότι οι αγγελιοφόροι πήγαν στην πολιτεία αλλά πίσω δεν γύριζε κανένας και αφού καταλάβαμε τι συνέβαινε περάσαμε στον Πολιχνίτο της Μυτιλήνης. Εκεί στον Πολιχνίτο  πήγαμε σε ένα μηχανοστάσιο όλοι μαζί και η πενταμελής  οικογένειά μου. Δέσαμε σκοινιά, ρίξαμε κουβέρτες και  χωρίσαμε σε τεμάχια κάθε οικογένεια. Κοιμόμασταν  με άλλες δύο οικογένειες. Μία από απ’ αυτές ήταν του χρηστού του Αϊβαλιώτη , του κουρέα, όπου τον πήραμε μαζί μας στη Στυλίδα.  Ήρθε ένας ιχθυέμπορος από τη Σμύρνη,  Κων/νος  Τζουρός, και ζητούσε ψαράδες να τους φέρει στη Στυλίδα επειδή ήξερε ότι είχε πολλά ψάρια. Και αφού μας συγκέντρωσε σε πολλά καΐκια έφερε και ένα βαπόρι για να μας πάει στη Στυλίδα. Εμείς όμως για να πάρουμε μαζί μας και τον Αϊβαλιώτη είπαμε ψέματα στον ψαρά ότι τάχα είναι συγγενής μας και ότι δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε εκεί και έτσι τον πήραμε και εκείνον μαζί μας και όλοι ήρθαμε στη Στυλίδα. 

Όταν όμως φτάσαμε στη Στυλίδα οι κάτοικοί της δε μας άφηναν να βγούμε από το βαπόρι και μας φώναζαν  ‘’Τούρκους’’ .  Έτσι μείναμε τρεις μέρες στο βαπόρι όλες οι οικογένειες. Με την παρέμβαση των αρχών έληξε αυτό και κατεβήκαμε στη Στυλίδα. Σπίτια δεν υπήρχαν να μείνουμε και άλλοι πήγαν σε εκκλησίες ,άλλοι σε χαλασμένα σπίτια μέχρι τη σημερινή Παναγίτσα, πού ήταν μια χαμηλή εκκλησία. Επειδή δίναμε ψάρια τους τότε πλούσιους  της Στυλίδας μας άφησαν να μείνουμε στο σημερινό Λιμενικό Ταμείο, γύρω στις 15 οικογένειες. Η ζωή δεν ήταν η ίδια για όλους. Εμείς οι ψαράδες περνάγαμε καλά αλλά οι άλλες οικογένειες όχι. Το παράπονο  μου είναι ότι μας διώξανε από την Μικρά Ασία που η ζωή εκεί ήταν πολύ καλύτερη».

 

«Μας φέρθηκαν χειρότερα κι από ζώα κι ας ήμασταν αδέρφια τους» … Κωνσταντίνα Κοντού (γεννήθηκε σε οικογένεια προσφύγων στη Στυλίδα)

«Απ’ τη ζωή μου, παιδί μου, θυμάμαι τις δυσκολίες τις πολλές και τις κακουχίες που βρήκαν οι γονείς μου απ’ τους ντόπιους, όταν ήρθαν στη Στυλίδα. Ήρθαν  σαν ξένοι πρόσφυγες από τα  Βουρλά της  Μ.Ασίας στη Στυλίδα και η ζωή τους έγινε αβάσταχτη, όταν μετά το 1924 που γεννήθηκα εγώ γεννήθηκαν το 1926 και το 1930 τα δυο μου αδέρφια. Για να τα βγάλει πέρα ο πατέρας μου, που ήταν χτίστης, πήγαινε και στην Πελασγία ακόμα, με τα πόδια για να δουλέψει.

Θυμάμαι ότι τότε ένα αβγό το χωρίζαμε στα τρία για να φτάσει για όλους μας. Δεκάρα δεν είχαμε και τα χρέη  μας πνίγαν  ως το λαιμό. Χρωστάγαμε και πολλά νοίκια. Η σπιτονοικοκυρά μας εξαγριωμένη που δεν την πληρώναμε ,ανέβηκε επάνω στη σκεπή του σπιτιού και άρχισε να βγάζει όλα τα κεραμίδια για να γιομίσουμε νερά και χιόνια και να της αδειάσουμε έτσι μια ώρα αρχύτερα τη γωνιά.

Ένα άλλο που θυμάμαι ήταν οι κακές σχέσεις που είχαν οι ντόπιοι με τους πρόσφυγες.  Μας φέρθηκαν χειρότερα κι από ζώα κι ας ήμασταν αδέρφια τους. Βλέπω τώρα πώς καλοδέχονται τους Αλβανούς για να μαζέψουν τις ελιές τους κι ανατριχιάζω. Για κάθε κακό που γινόταν στη Στυλίδα εμάς τους πρόσφυγες  κατηγορούσαν. Τα παιδιά των προσφύγων τα χτύπαγαν ,ενώ τα δικά τους τα φοβέριζαν ότι αν δεν ήταν φρόνιμα θα τα έδιναν στους  πρόσφυγες να τα φάνε. Οι ντόπιοι μας φωνάζανε «τουρκόσπορους» και μας καίγανε στην καρδιά. Εμείς είχαμε ξεριζωθεί από την πατρίδα και οι ντόπιοι μας ξερίζωναν κι απ’ τον εαυτό μας. Το μίσος αυτό έμεινε για πολλά χρόνια. Το 1948 ο Δήμαρχος της Στυλίδας , διορισμένος, έκρινε σωστό να κλείσει με συρματόπλεγμα τον προσφυγικό συνοικισμό έξω από τη Στυλίδα για να μας  πάρουν οι αντάρτες. Αλλά εμείς τρέχαμε να πάμε στους αντάρτες.

«Ηρθαν οι “πρόσφυγγες” να πάρουν το ψωμί μας, έτσι λέγανε» … Τασία Χρυσάφη-Ακερμανίδου (Γεννήθηκε εν πλω στο καράβι της προσφυγιάς το οποίο τους μετέφερε στον Πειραιά)

«Εκεί ήτανε το μεγάλο δράμα των γονιών μου, γιατί με το μωρό στην αγκαλιά η μαμά μου […] πηγαίνανε στα ξενοδοχεία και ρωτούσανε αν υπάρχει κρεβάτι, αν υπάρχει δωμάτιο και τους λέγανε “τσ!”, ούτε όχι δεν λέγανε, “τσ!” κάναν με τη γλώσσα τους και αυτό ήτανε. Εζήτησε λέει ένα ποτήρι γάλα για τη λεχώνα και του είπανε δεν έχουμε. Γιατί μας θεωρούσανε παράσιτα. Ηρθαν οι “πρόσφυγγες” να πάρουν το ψωμί μας, έτσι λέγανε».

Ο Γιώργος Σεφέρης στο έργο του «Ἕξι νύχτες στὴν Ἀκρόπολη» και αναφερόμενος στον διωγμό της Σμύρνης περιγράφει: «Ἄκουσα σήμερα ἀπὸ ἕναν πρόσφυγα τοῦτο: Βγῆκαν κυνηγημένοι σ’ ἕνα ἑλληνικὸ νησί. Μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, ἔκλεισαν ὅλα μονομιᾶς. Αὐτὸς μὲ τὴν γυναίκα του μέσα στὸ κοπάδι. Τὸ μωρὸ ἕξι μέρες νὰ τραφεῖ· ἔκλαιγε, χαλνοῦσε τὸν κόσμο. Ἡ γυναίκα παρακαλοῦσε γιὰ νερό. Τέλος ἀπὸ ἕνα σπίτι τῆς ἀποκρίθηκαν: ‘Ενα φράγκο τὸ ποτήρι’. Κί ὁ πατέρας συνεχίζει: ‘Τί νὰ κάνω, κύρ-Στράτη, ἔφτυσα μέσα στὸ στόμα τοῦ παιδιοῦ μου γιὰ νὰ τὸ ξεδιψάσω’». Σύμφωνα με πληροφορίες, το νησί στο οποίο αναφέρεται ο Σεφέρης ήταν η Χίος.

 

Γυναίκες από τον προσφυγικό καταυλισμό που στήθηκε μπροστά στο Θησείο

(Ναός του Ηφαίστου). Αθήνα, 1922

 

 

 

Επιθέσεις και δολοφονίες

Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι γηγενείς επιτίθονταν σε πρόσφυγες Έλληνες φτάνοντας ακόμα και στη δολοφονία τους.

Σε ένα άρθρο της «Παμπροσφυγικής» από το 1924 αναφέρεται σχετικά με την δολοφονία ενός πρόσφυγα στη Νιγρίτα Σερρών: «Τα πραγματικά ελατήρια του φόνου δεν είναι, ως ταύτα μας παρουσιάζονται, η κλοπή ή η ανεύρεσις ενός απολεσθέντος σχοινίου. Είναι το μίσος, τα πάθη, τα οποία εδημιουργήθησαν μεταξύ των εντοπίων και των προσφύγων διά την κατάληψιν των υπό των Οθωμανών καταληφθέντων κτημάτων και γαιών».

Ορισμένες φορές υπήρχαν γενικευμένες επιθέσεις κατά προσφύγων, όπως συνέβη το 1928 στο χωριό Ασβεσταριό κοντά στα Γιαννιτσά, όταν συνεπλάκησαν μεταξύ τους ομάδες ντόπιων και προσφύγων, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό είκοσι ανθρώπων.

Συχνά, οι ντόπιοι οργάνωναν ξαφνικές επιθέσεις κατά των προσφύγων με σκοπό να τους διώξουν οριστικά με το μέρος τους. Τον Νοέμβριο του 1924 οι κάτοικοι του χωριού Αετός της επαρχίας Ξηρομερίου επιτέθηκαν κατά των προσφύγων του οικισμού Άγιος Νικόλαος, ενώ στο χωριό Ροδολίβος στη Μακεδονία ντόπιοι απειλούσαν ότι «θα σφάξωσι, θα εκδιώξουσι τους πρόσφυγας δι’ όπλων, μαχαιρών και ροπάλων».

Τον Νοέμβριο του 1924, η εφημερίδα «Αθήναι» αναφέρει ότι στο χωριό Κοντσικιώτη στα Γρεβενά «βλαχοποιμένες επετέθησαν εναντίον προσφύγων ποιμένων […] τραυματίσαντες δύο εξ αυτών ως και τον αγροφύλακα. Οι δράσται δεν συνελήφθησαν εισέτι».

Στην Αττική, σημειώνονται ανάλογες επιθέσεις. Στο Μενίδι στον Ποδονίφτη (στο σημερινό τέρμα Πατησίων) οι χωρικοί εξεγείρονται γιατί οι πρόσφυγες θέλησαν να καλλιεργήσουν χωράφια που είχαν απαλλοτριωθεί για την κατασκευή προσφυγικού συνοικισμού.

Τον Νοέμβριο του 1924 σημειώνονται αιματηρά, γενικευμένα επεισόδια στο Κιούπκιοϊ (Πρώτη) Σερρών, τα οποία τελικά προκάλεσαν την πρώτη μεγάλη συζήτηση στη Βουλή για το προσφυγικό. Τότε, σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, οπλισμένες ομάδες γηγενών «ετραυμάτισαν 17 πρόσφυγας, το πλείστον γυναίκας, πυρπολήσαντες τας σκηνάς, τους σταύλους, τους αχυρώνας, λεηλατήσαντες και τας αποσκευάς…».

 

Προσφυγόπουλο

 

Στην εφημερίδα «Αθήναι» (φ. της 9/11/1924) διαβάζουμε ότι μετά τα γεγονότα η Παμπροσφυγική Ομοσπονδία Σερρών μετέβη στη Θεσσαλονίκη και «επιρρίπτει μέγα μέρος της ευθύνης εις τον προϊστάμενον του Γραφείου Εποικισμού Σερρών, προσθέσασα ότι τη εγκρίσει τούτου και του επιθεωρητού εποικισμού Μοζέρ αφηρέθησαν από τους πρόσφυγας του συνοικισμού Καβακλή 340 στρέμματα γαιών, τα οποία είχαν εκχωρηθή εις αυτούς. Αι γαίαι αύται, αίτινες είχον σπαρή υπό των προσφύγων, εδόθησαν εις εκμεταλλευτάς μηδεμίαν σχέσιν έχοντας με την γεωργίαν».

Στη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή, ο τότε πρωθυπουργός Α. Μιχαλακόπουλος ανακοίνωσε, μεταξύ άλλων, ότι ζήτησε την απομάκρυνση του καταγγελλόμενου διευθυντή του εκεί Επισιτιστικού Γραφείου, για να παρέμβει «εις πληρεξούσιος (λέγοντας): Είνε αξιωματικός του Γκαίρλιτς» (Πρακτικά των Συνεδριάσεων, ό.π., σελ. 121) (σημ. το Γκέρλιτς ήταν γερμανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου οι αιχμάλωτοι φιλομοναρχικοί αξιωματικοί διαβίωναν σε πολύ καλύτερες συνθήκες σε βάρος των στρατιωτών που εθεωρούντο «βενιζελικοί»).

Αξίζει παράλληλα, να σημειωθεί ότι το αντιπροσφυγικό μένος αποτυπώνεται στο σύνθημα «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες», που κυριαρχεί σε συλλαλητήριο των μοναρχικών στις 9 Νοεμβρίου 1923 στους Στύλους του Ολυμπίου Διός.

 

 

Ο ρόλος του Τύπου

Ένα μεγάλο μέρος του Τύπου εκείνης της εποχής δεν στήριξε ποτέ την έλευση και την φροντίδα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Με την χώρα να είναι βαθιά διχασμένη μεταξύ Βενιζελικών (που υποστήριζαν τους πρόσφυγες) και Αντιβενιζελικών (που προτιμούσαν την μικρή πλην τίμια Ελλάδα), η εικόνα αυτή αποτυπώνεται και στον Τύπο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο εκδότης της «Καθημερινής», Γεώργιος Βλάχος, βαθιά αντιβενιζελικός, ο οποίος έγραψε το πασίγνωστο άρθρο με τίτλο «Οίκαδε» στις 14 Αυγούστου 1922 μία μέρα μετά την έναρξη της επίθεσης του Κεμάλ Ατατούρκ. Σε αυτό καλούσε την ελληνική κυβέρνηση και το στρατό να εγκαταλείψουν στην τύχη τους, τους Έλληνες της Ιωνίας και του Πόντου. Ο Βλάχος ακόμη και το 1928 όταν έγραφε ή μιλούσε για τους πρόσφυγες χρησιμοποιούσε δύο λέξεις: «Αγέλη προσφύγων».

Ακόμη, ο Νίκος Κρανιωτάκης, ο φιλομοναρχικός εκδότης της εφημερίδας «Πρωινός Τύπος», το 1933 ζητούσε επιτακτικά να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορέσουν κίτρινα περιβραχιόνια για να τους διακρίνουν και να τους αποφεύγουν οι Έλληνες! Σημειωτέον ότι ο Κρανιωτάκης προηγήθηκε ακόμα και των ναζιστών, οι οποίοι εφάρμοσαν την διάκριση των Εβραίων με ένα περιβραχιόνιο με το κίτρινο άστρο.

Ο αντιβενιζελικός τύπος δεν συγχώρησε ποτέ την επανεκλογή του Ελευθερίου Βενιζέλου θεωρώντας υπεύθυνους γι’ αυτό τους πρόσφυγες, οι οποίοι εξάλλου στήριζαν σύσσωμοι την Κρητικό πολιτικό. Σε προεκλογικό κύριο άρθρο του «Εμπρός» (14.9.1928) οι πρόσφυγες κατηγορούνται για ακούσια νοθεία των εκλογών: «Οι πρόσφυγες ελθόντες ενταύθα θύματα μιας τραγικής καταστροφής δεν εδιδάχθησαν πως πρέπει να έχουν και αυτοί γνώμην επί των κοινών, εκλέγοντες ομού μετά των άλλων τους ανθρώπους οι οποίοι θα τους διοικούν, αλλά πώς να νοθεύουν την γνώμην των άλλων. Δεν εδιδάχθησαν πώς να ψηφίζουν ως ελεύθεροι πολίται, αλλά πώς να αλλοιώνουν την ψήφον των άλλων».

Η ίδια εφημερίδα αντιπαραβάλλει «πρόσφυγες» κι «ελληνικό λαό», ως διαφορετικές -κι αντίπαλες- κατηγορίες χαρακτηρίζοντάς τους… «ευνοηθέντας υπό της τύχης»: «Οι Βενιζελικοί γνωρίζουν ότι ο ελληνικός λαός τους θεωρεί πραγματικούς εχθρούς του, χυδαίους απατεώνας και αγύρτας και ουδέποτε θα εκδηλώση προς αυτούς την εμπιστοσύνην του, δια τούτο δε στηρίζουν τας ελπίδας τους μόνον εις τους ευνοηθέντας υπό της τύχης και της ιδικής μας νομιμότητος πρόσφυγας» (5.8.1928).

Στις 31.7.28 η εφημερίδα «Σκριπ» γράφει: «Ητο επόμενον ο Βενιζέλος να γίνη υποτελής εις τους πρόσφυγας. Ο μέγας αρχηγός κατήντησε να αναγνωρίζη ως αρχηγόν τον κύριον εις -ίδην και -όγλου».

Η Καθημερινή στις 20.7.1928 «προειδοποιεί» τους γηγενείς: «Οι γηγενείς είτε βενιζελικοί είναι είτε αντιβενιζελικοί είτε δημοκράται ή βασιλόφρονες πρέπει να γνωρίζουν ένα και το αυτό: Οτι εφ’ όσον ψηφίζουν Βενιζέλον, ψηφίζουν κατ’ ανάγκην πρόσφυγας και εφ’ όσον ψηφίζουν πρόσφυγας ψηφίζουν την αρπαγήν και την απώλειαν της αγροτικής χθές, της κτηματικής σήμερον, της αστικής αύριον περιουσίας των. Οι ατυχείς πρόσφυγες κατά τούτο δεν πταίουν. Διότι κατεστράφησαν και θέλουν να ζήσουν, οπωασδήποτε, είτε εις βάρος του ενός είτε εις βάρος του άλλου. Ημείς όμως, οι γηγενείς, τι πταίομεν;… Διατί να υφιστάμεθα την υπέρ των προσφύγων καθολικήν αυτήν απαλλοτρίωσιν της Ελλάδος;»

Στο κύριο άρθρο της επομένης συνεχίζεται η ίδια ρητορική:

«Αλλά τα συμφέροντα των προσφύγων, κατά μοιραίαν τραγικήν δυσμένειαν, είναι ως γνωστόν τελείως αντίθετα προς τα συμφέροντα των γηγενών. Το Κράτος αφ’ ενός μεν βρίσκεται εις αθλιεστάτην κατάστασιν, την οποίαν γνωρίζομεν -φευ- πάντες, και αφ’ ετέρου η ανάγκη της αποκαταστάσεως και αποζημιώσεως των προσφύγων καθίσταται ημέρα τη ημέρα μάλλον επιτακτική. Τι θα συμβή άρα; Ο Βενιζελισμός, ευρισκόμενος προ τραγικού διλήμματος, θα στραφή κατά της περιουσίας των γηγενών και θέτων επ’ αυτής βαρείαν την χείραν, θα διαμοιράση αυτήν εις τους πρόσφυγας. Αι οικίαι και τα αστικά εν γένει κτήματα των γηγενών θα καταστούν βορά των προσφύγων.

Ζαΐμη πρωθυπουργούντος, Τουρκοβασίλη ιθύνοντος τα της Δικαιοσύνης, ο παρακαθήμενος αυτούς Κύρκος ήρξατο του έργου της αρπαγής. Αρχήν ποιούμενος απαλλοτριώσεως των αστικών κτημάτων των γηγενών υπέρ των προσφύγων έφθασεν ουχί πλέον εις τα πρόθυρα της πόλεως, αλλ’ εις αυτήν την καρδίαν της. Οικόπεδα γηγενών προσφύγων κείμενα εις την οδόν Αχαρνών απηλλοτριώθησαν υπέρ προσφύγων.

Επικρατούντος εκλογικώς του βενιζελισμού και εγκαθισταμένης της βενιζελικής δικτατορίας είναι εύκολον να φαντασθή τις τι πρόκειται να πράξη ο μέλλων Κύρκος. Θρήνος και κλαυθμός θα επακολουθήση άγριος, οικίαι και οικόπεδα δια μιας μονοκονδυλιάς θα μεταβάλλωσιν ιδιοκτήτων και ενώ οι γηγενείς οδυρόμενοι θα εξέρχωνται άστεγοι εις τας οδούς, οι πρόσφυγες θ’ αποκτώσιν αστικάς εγκαταστάσεις».

Στις 30.7.1928, η Καθημερινή εκφράζει τη συμπάθεια της για το δράμα των προσφύων, αλλά…

«Συμπονούμεν και συμπαθούμεν τους πρόσφυγας ως ανθρώπους και αδελφούς δυστυχήσαντας και παθόντας, αλλά δεν τους θέλομεν ούτε ως ψηφοφόρους, ούτε ως εκλογείς, ούτε ως εκλεξίμους, ούτε ως πολίτας δικαιουμένους να κυβερνήσουν την Ελλάδα».

Η Καθημερινή … εξεγείρεται όταν οι πρόσφυγες προσπαθούν να ασκήσουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι: «Με έκπληξίν μας είδομεν εις τα χθεσινά φύλλα ότι το λαϊκόν κόμμα θα περιλάβη τρεις πρόσφυγας πολιτευομένους εις τον συνδυασμόν Αθηνών. Διατί θα τους περιλάβη; Επί τη βάσει ποίας ηθικής και επί τη βάσει ποίας σκοπιμότητος; [...] Αλλά είναι Ελληνες και όμαιμοι και αδελφοί. Ας είναι και αδελφοί και εξάδελφοι. Οταν αποκτήσουν συνείδησιν πολιτικήν και θέλησιν πολιτών ελευθέρων -πράγμα το οποίον δεν θα συμβή ποτέ- τότε θα δικαιούνται να θεωρούνται μεταξύ ημών, όχι μόνον ως εκλογείς αλλά και ως εκλέξιμοι. Επί του παρόντος οι πρόσφυγες δεν έχουν καμμίαν θέσιν εις τους συνδυασμούς του λαϊκού κόμματος» (19.7.1928).

 

 

Η φροντίδα της πολιτείας

Ωστόσο, την στιγμή που ένα μεγάλο μέρος του γηγενή πληθυσμού αντιμετώπιζε τους πρόσφυγες με ρατσιστικό τρόπο, η πολιτεία με τα πενιχρά μέσα που διέθετε μπόρεσε να βοηθήσει τους πρόσφυγες με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε. Πολλοί ιστορικοί μάλιστα θεωρούν ότι η αποκατάσταση και αφομοίωση των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής υπήρξε το μεγαλύτερο ειρηνικό επίτευγμα του νεοελληνικού κράτους.  

Το ήδη πολιτικά διχασμένο ελληνικό κράτος και οικονομικά κατεστραμμένο ελληνικό κράτος με τους περίπου 5 εκατ. κατοίκους, δέχεται ένα κύμα προσφύγων που ο αριθμός τους αγγίζει το 1,5 εκατομμύριο ανατρέποντας όλη τη δομή του. Έτσι, στο τέλος του 1922 γίνεται αναμόρφωση του προϋπολογισμού του οικονομικού έτους 1922-23 (ΦΕΚ Α' 286 27-12-1922) και στο υπουργείο Περιθάλψεως διατίθενται επιπλέον 77 εκατομμύρια δραχμές, από τα οποία τα περισσότερα θα καλύψουν προσφυγικές ανάγκες. Συγκεκριμένα, για «επιδόματα (είχε προβλεφθεί η χορήγηση στους πρόσφυγες ενός εφάπαξ ποσού 500 δραχμών), συσσίτια, ειδικά και έκτακτα βοηθήματα προσφύγων ή και δαπάνη τη εν ασύλοις ενδιαίτησιν προσφύγων, ως και έξοδα νοσηλείας εν γένει» προβλέφθηκαν 55 εκατ. δραχμές.

 

Προσφυγόπουλα την ώρα του μαθήματος σε σχολείο του συνοικισμού Βύρωνα

 

Πιο αναλυτικά, ο ιστορικός Γιώργος Μαυρογορδάτος αναφέρει: «Παρά τις καθυστερήσεις, τις ταλαιπωρίες, τις ελλείψεις και τις αδικίες, τελικά επιτεύχθηκαν οι πολλαπλοί –ανθρωπιστικοί, εθνικοί και κοινωνικοί– στόχοι που επιδιώχθηκαν. Σώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες υπάρξεις και τους δόθηκε η δυνατότητα ν' αρχίσουν μια νέα ζωή. Μετά την Καταστροφή, ο Βενιζελισμός έγινε από την πρώτη στιγμή ο μοναδικός φορέας της ενσωμάτωσης και αποκατάστασης των προσφύγων στο πλαίσιο της ελλαδικής κοινωνίας, όπως και ο μοναδικός προστάτης τους απέναντι στην εχθρότητα των γηγενών. Τον ιστορικό αυτόν ρόλο ο Βενιζελισμός ανέλαβε πρόθυμα και προσπάθησε στη συνέχεια να μονοπωλήσει όσο έμεινε στην εξουσία, δηλαδή ουσιαστικά μέχρι το 1933. Μόνο χάρη στον Βενιζελισμό απέκτησαν οι πρόσφυγες όσα απέκτησαν: περίθαλψη, σπίτια, χωράφια, αποζημιώσεις, αλλά και πλήρη πολιτικά δικαιώματα Ελλήνων πολιτών. Μόνο χάρη στον Βενιζελισμό κατορθώθηκε υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ) η σύναψη των προσφυγικών δανείων και η συγκρότηση της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ) για την αξιοποίησή τους. Είναι λοιπόν μύθος και πελώριο ψέμα αυτά που ακούγονται συχνά σήμερα για δήθεν παραμέληση και εγκατάλειψη γενικά των προσφύγων από το ελληνικό κράτος. Αυτά ισχύουν μόνο για μια μικρή μειονότητά τους. Το μεγαλύτερο μέρος (83%) ειδικά της αγροτικής προσφυγικής αποκατάστασης πραγματοποιήθηκε σε τρία μόλις χρόνια. Η αγροτική αποκατάσταση, όπως τη συνέλαβε και τη σχεδίασε η ΕΑΠ, είχε στόχο τον εφοδιασμό κάθε προσφυγικής οικογένειας με επαρκή γη, ζώα, εργαλεία και σπίτι. Μέχρι τα μέσα του 1926, 551.936 αγρότες πρόσφυγες είχαν εγκατασταθεί οριστικά. Το 1930, ο αριθμός αυτός είχε αυξηθεί σε 578.844 άτομα (ή 145.758 οικογένειες). Το 1938, σε 668.316 άτομα (ή 167.079 οικογένειες), που μπορεί να θεωρηθεί τελική εκτίμηση. Περίπου 90% του συνόλου εγκαταστάθηκαν στη Μακεδονία και στη Θράκη.

»Αντίθετα, η αστική αποκατάσταση προχώρησε με πολύ βραδύτερο ρυθμό. Αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά τη χορήγηση κατοικιών, που κτίστηκαν κυρίως σε συμπαγείς συνοικισμούς γύρω από τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα και προπαντός γύρω από την Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη, όπου συγκεντρώθηκε το 60% των «αστών» προσφύγων. Μέχρι το 1926, μόνο 72.230 «αστοί» πρόσφυγες είχαν στεγαστεί και γίνει οικονομικά ανεξάρτητοι, σε σύγκριση με τους 551.936 αγρότες πρόσφυγες την ίδια περίοδο. Παρά την κατασκευή περίπου 52.000 κατοικιών μέχρι το 1930, περισσότερες από 30.000 προσφυγικές οικογένειες έμεναν ακόμη σε αυτοσχέδιες παράγκες. Το 1952 υπήρχαν ακόμη 35.248 προσφυγικές οικογένειες που δικαιούνταν αστική αποκατάσταση και ανάμεσά τους 14.241 που ζούσαν σε άθλιες παραγκουπόλεις. Παρόλο που οι παράγκες κατεδαφίστηκαν λίγο αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1978 φαίνεται ότι απέμεναν ακόμη (!) τουλάχιστον 3.000 προσφυγικές οικογένειες που δικαιούνταν αστική αποκατάσταση, δηλαδή στέγαση.

»Το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνισμού συγκεντρώθηκε οριστικά μέσα στα ασφαλή σύνορα του εθνικού του κράτους – ασφαλή στο μέτρο ακριβώς που επιτεύχθηκε εθνική ομοιογένεια. Ειδικά στην ελληνική Μακεδονία και ειδικότερα στις παραμεθόριες περιοχές της, μόνο ο συστηματικός προσφυγικός εποικισμός εξασφάλισε την απόκρουση πολλαπλών απειλών στο μέλλον. Από τους κοινωνικούς στόχους της αποκατάστασης των προσφύγων, αρκεί να αναφερθεί επιγραμματικά ο σπουδαιότερος: να γίνουν το ταχύτερο ιδιοκτήτες μικροαστοί της πόλης και του χωριού, στηρίγματα του αστικού καθεστώτος, και όχι προλετάριοι ανατροπείς του. Και αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε για την πλειονότητα των προσφύγων. Υπήρξαν βέβαια οι εξαιρέσεις, οι αδικημένοι ή και ολότελα ξεχασμένοι της προσφυγικής αποκατάστασης. Δεν ήσαν ωστόσο αρκετοί για μια επιτυχημένη κοινωνική επανάσταση – ούτε τότε, ούτε αργότερα. Άλλωστε, η κοινωνική επανάσταση που δεν έγινε τότε από τους πρόσφυγες είχε γίνει πριν από αυτούς και για χάρη τους: ήταν η απόφαση που υπέγραψε ο Πλαστήρας στις 14 Φεβρουαρίου 1923, με την οποία επιτράπηκε η κατάληψη ακινήτων και πριν από την καταβολή αποζημίωσης. Στη Νεότερη Ελλάδα, ποτέ άλλοτε δεν παραβιάστηκε σε τέτοιο βαθμό το «ιερό» δικαίωμα της ιδιοκτησίας!».

Για όσους παρακολουθούν από κοντά τη hip-hop σκηνή στην Ελλάδα, ο Λεξ είναι ίσως ο επιδραστικότερος και πιο ποιητικός εκπρόσωπός της αυτή τη στιγμή. Ο ίδιος, χαμηλών τόνων και ακριβοθώρητος, εντελώς έξω από το παιχνίδι του marketing, αρνείται αυτό το χαρακτηρισμό.

«Ποτέ δεν υπήρξα ποιητής και ποτέ δεν ένιωσα ότι υπήρξα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θεωρώ ότι έχω παιδευτεί αρκετά σε πνευματικό επίπεδο ώστε να παράγω ποίηση, τουλάχιστον όπως την έχω στο μυαλό μου» γράφει στο βιβλίο «ΛΕΞ, Ένα Αστέρι από τσιμέντο» που κυκλοφόρησε πέρυσι.

Το λέει και στα τραγούδια του άλλωστε: “Με λένε ποιητή του περιθωρίου, ευχαριστώ για το εγκώμιο / Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν ποιητής, όμως ξέρω από περιθώριο”».

Πριν από λίγες ημέρες, ο Θεσσαλονικιός ράπερ κυκλοφόρησε το ΜΕΤΡΟ, τον τρίτο κατά σειρά δίσκο του, με εννιά τραγούδια που μιλούν για μια γενιά που επί χρόνια βλέπει την κρίση να μεγαλώνει και τα δικά της όνειρα να μικραίνουν. Την ώρα που τα κυρίαρχα Μέσα πλασάρουν μια χρυσή βιτρίνα μιας δήθεν ευμάρειας, κάποιοι ποιητές του δρόμου και του περιθωρίου, όπως ο Λεξ, μπορούν να βλέπουν πίσω από αυτήν. Γιατί ζουν πίσω από αυτήν. Γιατί ζουν και κινούνται μέσα στον πραγματικό κόσμο

«Δεν είμαι αυτός που νομίζουν πως είμαι, δεν ήμουνα πάντα σωστός / Μα αν το παιδί σου αγαπάω σαν παιδί μου, μάλλον σημαίνει πως είσαι αδερφός / Ξέρω τι λένε πως έκανε ο γιος σου, για να μην είναι φτωχός / Ξέχνα το μάνα, συγχώρεσέ τους, το ξέρεις ο κόσμος κακός»

 

Δε χωράει πλέον καμιά αμφιβολία πως ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το έλλειμμα δημοκρατίας που διαρκώς γιγαντώνεται στη χώρα μας, φέρουν τα λεγόμενα Μέσα Ενημέρωσης, εθνικής ή τοπικής εμβέλειας. Προσδεδεμένα τα περισσότερα εξ αυτών στα άρματα των ισχυρών, προσφέρουν καλοδεχούμενες ή κατά παραγγελία εκδουλεύσεις, λειτουργώντας τελικά εντελώς αντίθετα προς το σκοπό για τον οποίο υποτίθεται πως δημιουργήθηκαν. Αυτόν της πραγματικής Ενημέρωσης των πολιτών και του ελέγχου της αυθαιρεσίας της Εξουσίας. Για να γίνουν σήμερα, περισσότερο από ποτέ, μέρος του προβλήματος.

Ας δούμε, για παράδειγμα, την ποιότητα και το εύρος της «ενημέρωσης» που έλαβαν πριν από λίγες ημέρες οι πολίτες του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου σχετικά με ένα πολύ σημαντικό γεγονός που έλαβε χώρα στην περιοχή. Η «ενημέρωση» προήλθε από ένα Μέσο που αυτοδιαφημίζεται ως «η Νο1 ενημερωτική ιστοσελίδα στην Ανατολική Αττική».  Και αναφερόμαστε βεβαίως στο irafina.gr

Πιο συγκεκριμένα, στις 19 Μαΐου, η ΕΥΔΑΠ διοργάνωσε στη Ραφήνα μια ανοιχτή ενημερωτική συνάντηση με θέμα το έργο του Δικτύου Αποχέτευσης στο Δήμο Ραφήνας – Πικερμίου. Η εταιρεία αναγκάστηκε να προβεί σε αυτή την κίνηση, ζυγίζοντας τις αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει στην τοπική κοινωνία οι χωροθετήσεις των αντλιοστασίων συγκέντρωσης λυμάτων σε ρέματα και υγροτόπους.

Στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε, οι εκπρόσωποι της εταιρείας προσπάθησαν με γενικότητες και ευχολόγια να διασκεδάσουν τις ανησυχίες των κατοίκων και περιβαλλοντικών κινήσεων. Από την άλλη μεριά, υπήρξαν παρεμβάσεις από πλήθος πολιτών, άλλες ήπιες και άλλες έντονες. Παρεμβάσεις που εστίαζαν κυρίως στην απαράδεκτη επιλογή να κατασκευαστούν πολλά αντλιοστάσια μέσα σε ρέματα και υγροτόπους ή σε άμεση επαφή με αυτά τα ευαίσθητα και προστατευόμενα συστήματα.  Υπήρξαν επίσης και παρεμβάσεις πολιτών που αναδείκνυαν τον προβληματισμό και τις ανησυχίες της τοπικής κοινωνίας σχετικά με την ποιότητα των έργων και το κατά πόσο είναι διασφαλισμένη η ομαλή λειτουργία αυτών των τόσο ευαίσθητων εγκαταστάσεων.

Ένα προβληματισμό που ενισχύει η εξόφθαλμη διαπίστωση της προχειρότητας με την οποία ανασκάπτονται και «αποκαθίστανται» οι δρόμοι της Ραφήνας και του Πικερμίου στο πλαίσιο του ίδιου έργου, της αποχέτευσης. Μια προχειρότητα τριτοκοσμικού επιπέδου, η οποία ταλαιπωρεί επί μήνες τους πολίτες της περιοχής

Ας δούμε λοιπόν πώς παρουσίασε τη συγκεκριμένη συνάντηση το irafina.gr και πώς ένας από τους παρευρισκόμενους στη συνάντηση πολίτης. Ο καθένας θα μπορέσει εύκολα εύκολα να βγάλει τα συμπεράσματά του

Παραθέτουμε αρχικά το άρθρο του irafina.gr, ένα άρθρο που αν δεν είναι Δελτίο Τύπου εκπορευόμενο από τον τομέα δημοσίων σχέσεων της ΕΥΔΑΠ, θα μπορούσε να είχε γραφτεί από κάποιο χρυσοπληρωμένο golden boy της εταιρείας και ακολούθως να, κοινοποιηθεί ως τέτοιο. Γράφει λοιπόν το άρθρο του irafina.gr  

 

« ΕΥΔΑΠ και τοπική κοινότητα σε γόνιμο διάλογο για τα έργα Aποχέτευσης και τη χρησιμότητα των Αντλιοστασίων. Με πρωτοβουλία της ΕΥΔΑΠ, πραγματοποιήθηκε στις 19 Μαΐου στο ΚΑΠΗ Ραφήνας, Ανοιχτή Ενημερωτική Συνάντηση με θέμα το έργο του Δικτύου Αποχέτευσης στον Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου και την περιβαλλοντική προσέγγιση της εταιρείας.

Στη συνάντηση τονίστηκε η ανάγκη να απαλλαγεί η περιοχή από το πεπαλαιωμένο σύστημα των βόθρων που επιβαρύνει τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον και επιφέρει πρόστιμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση στη χώρα μας.

Παράλληλα, ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο υπό κατασκευή αντλιοστάσιο Μαρικών Ραφήνας, το οποίο θα αποτελέσει ένα έργο πρότυπο, αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας μεταξύ ΕΥΔΑΠ και κοινωνικών εταίρων. Με το σύνολο του έργου να βρίσκεται σε απόλυτη συμμόρφωση με την περιβαλλοντική εγχώρια και Ευρωπαϊκή νομοθεσία, το αντλιοστάσιο των Μαρικών έχει σχεδιαστεί με τρόπο που διαφυλάσσει την ακεραιότητα του, σημαντικού για την περιοχή και γειτνιάζοντος με αυτό, αμμοθινικού οικοσυστήματος.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με συζήτηση με τους κατοίκους της περιοχής, που τίμησαν με την παρουσία τους την πρωτοβουλία της ΕΥΔΑΠ να έχει γόνιμο διάλογο με τις κοινωνίες όπου κατασκευάζει έργα υποδομής, πάντα με γνώμονα την προστασία για το περιβάλλον και τον άνθρωπο»

 

Ας δούμε τώρα  και την άποψη ενός πολίτη που παρευρέθηκε στη συνάντηση και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας σχετικά με την ποιότητα της «ενημέρωσης» που προσφέρει το συγκεκριμένο Μέσο.

 

«Μια ενημέρωση (!)  χωρίς απαντήσεις

Μια άκαιρη, άσκοπη και άκαρπη για τους κατοίκους της Ραφήνας ενημέρωση εκ μέρους της ΕΥΔΑΠ για το αποχετευτικό και τα προβλήματά του έλαβε χώρα χθες 19/5/22

Χρήσιμη μόνον για τους δημοτικούς συμβούλους, εκ των οποίων οι περισσότεροι «πιάστηκαν αδιάβαστοι», αφού ποτέ τους (όπως φαίνεται από το βίντεο ενημέρωσής τους) δεν είχαν διαβάσει την Μ.Π.Ε (*), όπως συνήθως κάνουν και για όλα τα φλέγοντα προβλήματα του δήμου μας

«Με αφορμή Δελτίο Τύπου που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας από συγκεκριμένο τοπικό σύλλογο …».  Έτσι ξεκινά το Δελτίο Τύπου της ΕΥΔΑΠ

Αφορμή για να πραγματοποιηθεί η προχθεσινή όψιμη ενημέρωση της ΕΥΔΑΠ προς τους κατοίκους στάθηκε ένα Δελτίο Τύπου που δεν άρεσε στην ΕΥΔΑΠ και τάραξε τα “λύματα” αφού έγραφε κάποιες αλήθειες.

Το Δελτίο Τύπου της ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΕΜΑΤΟΣ ΡΑΦΗΝΑΣ  γράφει κάποιες αλήθειες για τα προβλήματα που δημιουργούνται και τις καταστροφές στο περιβάλλον που γίνονται από τα έργα της ΕΥΔΑΠ, τα οποία προβλήματα ούτε ο “πολύξερος” (δ)ήμαρχός μας, ούτε οι ιθύνοντες της ΕΥΔΑΠ είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Δεν έδωσαν καμία απάντηση ούτε ο (δ)ήμαρχος, αλλά ούτε και η ΕΥΔΑΠ, γιατί από τα 23 αντλιοστάσια των λυμάτων τα περισσότερα πρέπει να βρίσκονται μέσα στις κοίτες των ρεμάτων ή μέσα σε υγροτόπους και προστατευόμενες περιοχές οικολογικού ενδιαφέροντος.

Δεν απάντησαν ποτέ, αφήνοντας αναπάντητο το ερώτημα όλων μας: «Σε περίπτωση μη λειτουργίας των αντλιοστασίων τα λύματα θα πηγαίνουν κατ’ ευθείαν μέσα στα ρέματα;»

Δεν απάντησαν ακόμη τι θα γίνει με τον θόρυβο των αντλιών αλλά και της ηλεκτρογεννήτριας στην επιφάνεια του αντλιοστασίου, αφού δεν ήξεραν πόσα ντεσιμπέλ (dB) είναι το επιτρεπτό νόμιμο όριο θορύβου, αλλά και ποιος είναι ο τελικός θόρυβος στην πράξη…. Κοιτάζονταν μεταξύ τους μήπως και μπορέσουν να βρουν μια κάποια απάντηση αφού ήλθαν απροετοίμαστοι και χωρίς αποδείξεις περί του θορύβου.

Ευτυχώς (!) όμως που αργότερα ενημέρωσαν τους περισσότερους από τους Δημοτικούς Συμβούλους οι οποίοι αποδείχτηκε για ακόμη μία φορά πόσο αδιάβαστοι ήταν (και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία γι’ αυτό), αφού ούτε την Μ.Π.Ε. (*) για το έργο αποχέτευσης δεν είχαν διαβάσει.

Κατά τα άλλα ούτε ο (δ)ήμαρχος αλλά ούτε και η ΕΥΔΑΠ σκόπευαν να κάνουν κάποια ενημέρωση προς τους δημότες αν δεν είχαν ταρακουνηθεί από το Δελτίο Τύπου (κάποιου συγκεκριμένου συλλόγου), όπως γράφουν, αφού δεν έχουν το θάρρος να γράψουν ότι ήταν το Δελτίο Τύπου της ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΕΜΑΤΟΣ ΡΑΦΗΝΑΣ . Μ’ αυτόν τον τρόπο έδειξαν ακόμη μία φορά ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να σεβαστούν το περιβάλλον και τις προστατευόμενες και περιβαλλοντικά ευαίσθητες περιοχές.

Έτσι άδοξα έληξε η χωρίς απαντήσεις ενημέρωση (!) της ΕΥΔΑΠ

 (*) Μ.Π.Ε. > Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων

 

Διαβάστε και το σχετικό (;) δημοσίευμα του iRafina.gr και κρίνετε μόνες και μόνοι σας

 

https://www.irafina.gr/rafina-i-evdap-aksiopistos-etairos-kai-polytimos-symmachos-gia-ton-eksygchronismo-ton-poleon-kai-tin-prostasia-tou-perivallontos/?fbclid=IwAR0qQuNCU9mZRVl4SnxOfslYK8UocOfkQk4WXG5ctGIpUICG9HnFXUq20H0

 

 

 

 

Η “παγωμένη θεατρίνα” είναι ένα έργο ποιημάτων που έγραψε ο Νίκος Γκάτσος στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με σκοπό να μελοποιηθούν από τον  Μάνο Χατζιδάκι και να ερμηνευτούν από τον Γιώργο Μαρίνο.

Μια συνεργασία, όμως, που δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί. Ώσπου, τέσσερεις δεκαετίες μετά, ένας νέος συνθέτης, ο Νίκος Χιώτογλου, τόλμησε το εγχείρημα και μας έδωσε δώδεκα τραγούδια που κάθε ένα από αυτά ερμηνεύεται από διαφορετικό καλλιτέχνη (Ρίτα Αντωνοπούλου, Μυρτώ Βασιλείου, Γλυκερία, Φοίβο Δεληβοριά, Βιολέτα Ίκαρη, Γιάννη Κότσιρα, Κώστα Λειβαδά, Θάνο Ματζίλη, Γιώτα Νέγκα , Μίλτο Πασχαλίδη Μπάμπη Στόκα , Vassilikos). Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών, είναι πως κανείς τους μέχρι τώρα δεν είχε ερμηνεύσει πρωτότυπο τραγούδι του Νίκου Γκάτσου.

Εμείς επιλέξαμε ν’ ακούσουμε τη «φυλακή της Αντιγόνης» σε ερμηνεία της Μυρτώς Βασιλείου … «Πιάσε με, πιάσε με / στον ουρανό σου φτάσε με / να δω τον ήλιο κι άσε με / στο φως του να χαθώ»

 

Ήταν Αύγουστος του 2020 όταν, τριγυρνώντας στα δρομάκια της Εξωγής, βρέθηκα έξω από το παλιό της καφενείο. Η ξεχαρβαλωμένη πόρτα του με προσκαλούσε να μπω μέσα και χωρίς να το σκεφτώ, τη δρασκέλισα και βρέθηκα μερικές δεκαετίες πίσω στο χρόνο. Αυτό όμως που μου κίνησε περισσότερο την προσοχή, ήταν μια μεγάλη αφίσα που απεικόνιζε το βόρειο ακρωτήρι της Ιθάκης και την περιοχή του Καθίσματος. Μια αφίσα που, όπως μπορούσα να εκτιμήσω, ήταν της δεκαετίας του ’90 και αναφερόταν σε ένα κάλεσμα του Δήμου Ιθάκης σχετικά με τις περιοχές Natura της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης. Στις περιοχές αυτές συγκαταλέγεται και η συγκεκριμένη περιοχή που απεικόνιζε η αφίσα. Το ανατριχιαστικό με την συγκεκριμένη αφίσα ήταν πως βρισκόταν κολλημένη ακριβώς δίπλα από το παράθυρο του καφενείου, ένα παράθυρο από το οποίο έβλεπες ακριβώς αυτό που έδειχνε και η αφίσα. Τη μοναδικής ομορφιάς περιοχή του Πλατυνάμμου και του Καθίσματος. Ένα σήμα κατατεθέν του νησιού, μια από τις πιο πολυφωτογραφημένες γωνιές του. Από την αφίσα έβλεπα το παρελθόν και από το παράθυρο το παρόν. Και αυτό που μου έβλεπα από το παράθυρο δεν υπήρχε στην αφίσα και δε μου άρεσε καθόλου. Ένας μεγάλος δρόμος έκοβε το βουνό, ως εφιαλτικό προοίμιο της «ανάπτυξης» της περιοχής. Αυτή ακριβώς η εικόνα μου έδωσε το ερέθισμα να ασχοληθώ με το θέμα. Προσοχή όμως! Το άρθρο αυτό δεν προσφέρεται για τους οπαδούς της ισοπεδωτικής ανάπτυξης και για όσους θεωρούν πως οι επικριτές της ανάπτυξης αυτής θέλουν να μας πισωγυρίσουν στην εποχή των λυχναριών. Αυτοί, μπορούν να το προσπεράσουν. Και μια αξιοσημείωτη αναφορά: Μπήκα και φέτος, τον Απρίλη του 2022, στο παλιό καφενείο. Όλα ήταν όπως τα είχα βρει τότε. Το μόνο που έλειπε ήταν η συγκεκριμένη αφίσα

 

Η πρόσφατη επίσκεψή μας στην Πασχαλινή Ιθάκη, μας έδωσε την ευκαιρία να περιπλανηθούμε και να θαυμάσουμε για μια ακόμη φορά τις ομορφιές αυτού του ευλογημένου τόπου. Ενός τόπου που κατόρθωσε να γλιτώσει από το πρώτο κύμα που κατέστρεψε ανεπανόρθωτα πολλά νησιά, αυτό του μαζικού τουρισμού. Πράγματι, η Ιθάκη κατόρθωσε να γλιτώσει από τη λαίλαπα αυτή, καθώς το 1978 χαρακτηρίστηκε παραδοσιακός οικι­σμός με περιορισμούς στον αριθμό των ορόφων, την εμφάνιση και τον χρωματισμό των κτηρίων.

Και μπορεί, μεν, η Ιθάκη να σώθηκε από το πρώτο κύμα της «ανάπτυξης», κινδυνεύει όμως πολύ σοβαρά από το δεύτερο κύμα. Από τη νέα τάση που αναπτύσσεται ταχύτατα στην Ελλάδα και που είναι η δημιουργία τουριστικών δομών υψηλού επιπέδου για υψηλούς καλεσμένους. Για το σκοπό αυτό, μεγάλες εκτάσεις αγοράζονται, περιφράσσονται και λειτουργούν ως ανεξάρτητες επικράτειες εντός της περιοχής στην οποία ανήκουν. Οι πατρίκιοι θα απολαμβάνουν τουρισμό υψηλού επιπέδου, ενώ οι πληβείοι θα εισπράττουν στην καλύτερη περίπτωση κάποια ξεροκόμματα ίσα-ίσα για να μην ενοχλούν και για να κατηγορούν ως εχθρούς του λαού και του τόπου όσους δεν επιθυμούν ένα τέτοιο μέλλον

Το άρθρο αυτό αποτελεί συρραφή κειμένων που ανέβασα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook. Όπως ανέμενα, κάποια από αυτά τα κείμενα συνάντησαν αντιδράσεις από ανθρώπους που προσπαθούν να προωθήσουν τέτοια επιχειρηματικά σχέδια και οι οποίοι θεώρησαν πως έθιξα τη νομιμότητα των ενεργειών τους. Δεν πρόκειται όμως περί αυτού. Γνωρίζω άλλωστε πολύ καλά πως οι ανθρώπινοι νόμοι είναι ένα λάστιχο που, όσο πιο δυνατός είναι κάποιος, τόσο πιο πολύ μπορεί να το τεντώσει και να το φέρει στα μέτρα του. Γνωρίζω επίσης πως ό,τι είναι νόμιμο, δεν είναι απαραίτητα και ηθικό

Γι αυτό λοιπόν, ο προβληματισμός μου δεν έχει να κάνει να κάνει με τους ανθρώπινους νόμους, αλλά με κάτι πάνω από αυτούς. Έχει να κάνει με την υπέρβαση του μέτρου από τον άνθρωπο και την ύβρι που συντελείται εξαιτίας αυτού. Μια έννοια που απασχόλησε κατά κόρον τους αρχαίους τραγικούς ποιητές, αλλά φαίνεται πως δεν έχει θέση στον κόσμο του επελαύνοντος άκρατου καπιταλισμού και, ως εκ τούτου, δεν υπάρχουν οι θεοί που θα την τιμωρήσουν. Απομένει στον άνθρωπο, στον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, να καταγγέλλει την ύβρι και να την πολεμάει. Ακόμη κι αν ξέρει πως ο αγώνας είναι άνισος.

Ίσως όμως και να μην είναι. Πριν από λίγες μόλις ημέρες, το Σ.τ.Ε ακύρωσε  τις αποφάσεις έγκρισης περιβαλλοντικών όρων και παραχώρησης αιγιαλού για την ανέγερση πεντάστερου τουριστικού χωριού στην Ίο, σε ένα από τα πιο άθικτα τοπία στο Αιγαίο που μέχρι πρότινος δεν είχε γνωρίσει ανθρωπογενείς παρεμβάσεις και σε μια αναγνωρισμένου φυσικού κάλλους περιοχή – η οποία μάλιστα αποτελεί σήμα κατατεθέν για την Ιο. Βέβαια για να συμβούν όλα αυτά, χρειάστηκαν κινητοποιήσεις και προσφυγές κατοίκων και περιβαλλοντικών φορέων.

Ας αφήσουμε όμως την Ίο και ας επιστρέψουμε στην Ιθάκη

 

 

 

Κάθισμα Ιθάκης. Πάνω από τον επιβλητικό κόλπο των Αφαλών και δίπλα από την μοναδικής ομορφιάς παραλία του Πλατυνάμμου. Μια στέρνα, ένα πανέμορφο απομεινάρι μιας άλλης εποχής, στέκει ακόμη εκεί, τρανό δείγμα λαϊκής αρχιτεκτονικής, εναρμονισμένο απόλυτα με το περιβάλλον. Η φτωχική γη που ποτιζόταν από τη στέρνα, σιγά-σιγά εγκαταλείφθηκε και, χωρίς να το πολυκαταλάβει κανείς, βρέθηκε στα χέρια ενός ανδρός. (Από τις αντιδράσεις που σήκωσε η ανάρτηση αυτή, μάθαμε πως δεν είναι μόνο ένας ο άντρας. Ίσως είναι δύο). Από εργαλείο ζωής που έτρεφε κάποτε δεκάδες οικογένειες, μετατράπηκε σε επιχειρηματικό προϊόν. Το εμβληματικό Κάθισμα και μια πλαγιά βουνού έχουν αρχίσει να σκάβονται και είναι έτοιμα να θυσιαστούν στο βωμό του κέρδους και της ανθρώπινης πλεονεξίας. Ευτυχώς για την Περσεφόνη, κατά τις προτροπές του Νίκου Γκάτσου, εδώ και πολλές δεκαετίες κοιμάται στην αγκαλιά της Γης και δεν βλέπει τις ασχήμιες και την ασέβεια των ανθρώπων

 

 

 

Ηλιοβασίλεμα από την Παναγιά στη Σκάλα, πάνω από τον κόλπο των Αφαλών. Πρόκειται για ένα από τα λίγα μέρη στην Ιθάκη, από όπου μπορεί κανείς να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Στο συγκεκριμένο ύψωμα, μπορεί κάποιος να ανέβει περπατώντας πάνω σε τσιμεντόδρομο, από το χωριό των Αγίων Σαράντα. Είκοσι λεπτά περίπου διαρκεί η ανάβαση. Όποιος όμως θέλει να ανέβει με αυτοκίνητο, πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός. Ο δρόμος, φτιαγμένος εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια, για να καλύπτει υπαρκτές- ακόμη και σήμερα- αγροτικές ανάγκες των κατοίκων της περιοχής, βρίσκεται από την αρχή της κατασκευής του σε μια μόνιμα απαράδεκτη κατάσταση. Στενός, κακοσυντηρημένος και επικίνδυνος, χωρίς μπάρες ασφαλείας πάνω από τους γκρεμούς , ο οδηγός παρακαλεί να μην διασταυρωθεί με άλλο αυτοκίνητο. Την ίδια στιγμή όμως, λίγα μέτρα πιο κάτω, ένας ιδιώτης ξεκοιλιάζει το βουνό και ανοίγει έναν ιδιωτικό δρόμο-λεωφόρο για προσδοκώμενα κέρδη. Από τη μια αγανακτείς για την ανικανότητα του κράτους να παρέχει στοιχειώδεις υποδομές και ασφάλεια στους πολίτες του και από την άλλη συνειδητοποιείς ότι το χρήμα είναι αυτό που κινεί τα πάντα. Και όλα αυτά, φωτογραφίζοντας ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα

 

 

 

Η υπέροχη παραλία του Ποντικού, στη νότια γωνία του Καθίσματος. Όσοι περπατούν στα βουνά της Ιθάκης, και δη της Βόρειας, γνωρίζουν πως υπάρχει ακόμη ένα μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία αυτή και με λίγη προσοχή μπορούν να κατεβούν και να απολαύσουν ένα μπάνιο στα υπέροχα νερά αυτής της μαγευτικής αμμουδιάς. Παλιότερα, υπήρχαν και άλλα μονοπάτια στη γύρω περιοχή, που οδηγούσαν το ένα στη βόρεια παραλία του Καθίσματος και το άλλο στη μεγάλη παραλία του Πλατυνάμμου. Με την εγκατάλειψη της γης από τους καλλιεργητές, αυτά τα μονοπάτια έχουν κλείσει. Αυτό όμως που οδηγεί στην παραλία του Ποντικού υπάρχει ακόμη. Για πόσο όμως θα υπάρχει; Ήδη η πρόσβαση σε αυτό έχει διακοπεί μέσω περίφραξης. Θέλουμε να ελπίζουμε πως ο νέος μεγαλοϊδιοκτήτης του Καθίσματος και της ευρύτερης περιοχής, θα σεβαστεί το νόμιμο δικαίωμα των πολιτών να έχουν πρόσβαση στις παραλίες και θα φροντίσει για την ομαλή τους πρόσβαση στην υπέροχη παραλία του Ποντικού. Καλό θα ήταν να ενδιαφερθεί για το θέμα και ο Δήμος Ιθάκης και να εντάξει το μονοπάτι αυτό στο μεγάλο δίκτυο μονοπατιών που συντηρεί. Είναι βέβαιο πως αυτό θα είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και πιο εξωτικά.

 

 

 

Μάρμακας Ιθάκης. Απομεινάρια από αγροτόσπιτα αιώνων. Σε κάποιο άλλο σύμπαν, τα σπιτάκια αυτά θα μπορούσαν να αγοραστούν από το Δήμο, να αναστηλωθούν και να αποτελέσουν ένα Μουσείο Λαϊκής Παράδοσης. Στο δικό μας σύμπαν όμως, αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Μόνο οι επενδυτές έχουν λόγο στο σύμπαν αυτό και μόνο η προοπτική κέρδους κινεί διαδικασίες. Στην αγροτική αυτή περιοχή της Ιθάκης, ένας από τους πιο γνωστούς εφοπλιστές αγοράζει μεθοδικά κομμάτι-κομμάτι την εγκαταλελλειμένη προγονική γη, προετοιμάζοντας την «ανάπτυξη». Το μέλλον είναι λίγο-πολύ γνωστό στους υποψιασμένους. Η γη θα περιφραχτεί και θα δημιουργηθεί μια κλειστή επικράτεια εντός του νησιού. Οι επιχειρηματικές δραστηριότητες θα φτάνουν μέχρι τη θάλασσα με εγκαταστάσεις υποδοχής πολυτελών σκαφών και δημιουργία de facto ιδιωτικών παραλιών. Για τους πατρικίους προετοιμάζεται τουρισμός υψηλού επιπέδου, ενώ στους πληβείους στην καλύτερη περίπτωση θα πεταχτούν κάποια ξεροκόμματα ίσα-ίσα για να μην ενοχλούν και για να κατηγορούν ως εχθρούς του λαού και του τόπου όσους δεν επιθυμούν ένα τέτοιο μέλλον

 

 

 

Άγιοι Σαράντα Ιθάκης. Μπορεί τα αρπακτικά και οι αμετροεπείς να προσπαθούν να σαρώσουν τα πάντα, καμουφλάροντας τη βουλημία τους πίσω από την επίκληση μιας ψευδεπίγραφης ανάπτυξης, υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, που έχουν οσμιστεί το πραγματικό νόημα της ζωής. Αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους συναντήσεις στα πρώτα τραπέζια. Ούτε θα τους ακούσεις να φωνάζουν. Ούτε θα τους δεις να μετέχουν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Οι άνθρωποι αυτοί θα κάθονται παράμερα, πίσω από τα φώτα και μακριά από το θόρυβο. Ευγενείς, λιτοί, χαμογελαστοί, καλαίσθητοι και πλήρεις, θα κάνουν πλάκα με την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να μην είναι αυτοί που κινούν την ανθρώπινη ιστορία, τους ευχαριστούμε όμως που ομορφαίνουν τη ζωή μας.

 

 

 

Ανωγή Ιθάκης. Ένας ερειπωμένος μεσαιωνικός οικισμός - η Παλιά Ανωγή όπως ονομάζεται - επιμένει ακόμη να στέκει, σε πείσμα της εγκατάλειψης, αγναντεύοντας το πέλαγος. Η θέα μαγική. Λευκάδα, Μεγανήσι, Αρκούδι, Κάλαμος, Καστός, Άτοκος, ακτές Αιτωλοακαρνανίας ξεδιπλώνονται μαγευτικά μπροστά μας. Το τοπίο υποβλητικό, ειδικά την ώρα αυτή, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Ο ουρανός βάφεται με απίστευτα χρώματα. Οι σκέψεις φτερουγίζουν. Η μελαγχολία παραμονεύει. Δέος από το σάρωμα που προκαλεί ο χρόνος, δέος όμως και από την ομορφιά της φύσης που έχεις μπροστά στα μάτια σου. Δέος για την ίδια τη ζωή

 

Έφυγε σήμερα από τη ζωή, μια από τις πιο συμπαθείς φυσιογνωμίες του ελληνικού τραγουδιού. Αειθαλής, αεικίνητος, ευγενής και πάντα χαμογελαστός ο Δάκης, θα έχει πάντα μια θέση στην καρδιά μας. Η περσινή εμφάνιση του στο Μουσικό Κουτί της ΕΡΤ μας έκανε να εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο τη ζωντάνια και την ευγένειά του.  Και τραγούδια όπως το «Τόσα καλοκαίρια» ή «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά» θα μας τον θυμίζουν πάντα με μια γλυκιά νοσταλγία και θα συνοδεύουν τους έρωτές μας , εκπληρωμένους ή ανεκπλήρωτους