"Κυριολεκτικώς ως σαλτιμπάγκος ορίζεται ο μεσαιωνικός υπαίθριος γελωτοποιός, συνήθως άσχημος και αξιολύπητος τη εμφανίσει, συνήθως τελεί υπό τας εντολάς κάποιου προύχοντος και καθήκον του είναι η διασκέδασις των συνδαιτυμόνων. Σήμερον, σαλτιμπάγκος είναι ο γελοίος τη εμφανίσει ή/και λόγω συμπεριφοράς"

Σε ξέρω καλά, Ανθρωπάκο, που παριστάνεις τον πατριώτη. Δεν αγαπάς την πατρίδα σου, Ανθρωπάκο. Στην πραγματικότητα δεν αγαπάς τίποτα, ούτε καν τον εαυτό σου. «Εσύ, στους αιώνες των αιώνων, θα κρεμάς Γιαπωνέζους κατασκόπους, Αμερικανούς αεροπόρους, Ρωσίδες χωρικές, Γερμανούς αξιωματικούς, Άγγλους αναρχικούς και Έλληνες κομμουνιστές. Θα τους τουφεκίζεις, θα τους σιγοψήνεις στην ηλεκτρική καρέκλα ή θα τους χώνεις στο θάλαμο αερίων. Τίποτα, όμως, απ΄ όλα αυτά δεν πρόκειται να βελτιώσει τη σωματική και πνευματική σου δυσκοιλιότητα, τη σεξουαλική σου ανικανότητα, τους ρευματισμούς ή τη διανοητική σου διαταραχή. Οι βανδαλισμοί δεν πρόκειται να σε βγάλουν απ’ το βούρκο. Εξέτασε βαθιά τον εαυτό σου, Ανθρωπάκο. Αυτή είναι η μόνη σου ελπίδα» ... απόσπασμα από το Άκου Ανθρωπάκο, του Β.Ράιχ

Τι είν’ η πατρίδα ; Αυτό μπορούν ίσως να το απαντήσουν καλύτερα από τον καθένα οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι που πατρίδα έχουν μόνο στο μυαλό και στην καρδιά τους. Αυτοί που όταν υψώνουν τη σημαία μιας πατρίδας που δεν έχουν, οραματίζονται πως κάποτε θα ζουν όλοι σε μια πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη. Αυτοί που όταν υψώνουν τη σημαία, δεν το κάνουν από μίσος, αλλά για να διαδηλώσουν τη θέλησή τους να κάνουν οι ίδιοι κουμάντο στις ζωές τους και να μην είναι σκλάβοι κανενός. Κι αν όλες τις φορές που πήραν οι λαοί την πατρίδα στα χέρια τους ( ή καλύτερα που νόμισαν πως την πήραν), δεν ευοδώθηκαν οι ελπίδες τους, αυτό δεν ακυρώνει καμία προσπάθεια κανενός λαού να παλέψει για την πατρίδα του, για την ελευθερία του, για την κοινωνική απελευθέρωσή του. Γιατί, αν μη τι άλλο, είναι τουλάχιστον η αρχή

Oι τελευταίοι άνθρωποι στην Ευρώπη που πέθαναν από απεργία πείνας στις φυλακές ήταν οι αγωνιστές του IRA (ή τρομοκράτες , ανάλογα από την πλευρά που βρίσκεται ο καθένας που ερμηνεύει την ιστορία). Ο πρώτος από τους απεργούς πείνας που πέθανε ήταν ο αξέχαστος Μπόμπι Σαντς, ο οποίος θεωρείται ήρωας στη συνείδηση των Ιρλανδών. Και αυτό έγινε πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια

Οι αμερικανικές εκλογές της 3/11 δεν έχουν ακόμη αναδείξει νικητή. Αντίπαλοι όπως πάντα, είναι μόνο δύο. Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι, που το όνομά τους σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Δημοκρατικοί». Στα Ελληνικά το όνομα των πρώτων και στα Λατινικά των δεύτερων. 

Και οι τρεις αγωνιστές, κυνηγημένοι από το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν, θυσιάστηκαν στον αγώνα για μια ανθρώπινη κοινωνία. Με αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε. Εχθρός κάθε λαού δεν είναι ο απέναντι λαός, αλλά οι φασίστες και τα αρπακτικά και από τις δύο πλευρές

Οκτώβριος του 1968, Ολυμπιακοί Αγώνες, Μεξικό. Μόλις πριν από μερικούς μήνες έχει δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ενώ οι «Μαύροι Πάνθηρες», ένα μεγάλο αφροαμερικανικό κίνημα στις ΗΠΑ, με σαφή αντικαπιταλιστικά και αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά, συμπληρώνουν ήδη δυο χρόνια ζωής.

Στην κούρσα των 200 μέτρων, ο Αφροαμερικανός Τόμι Σμιθ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που σπάει το φράγμα των 20 δευτερολέπτων στα 200 μέτρα και τερματίζει με χρόνο 19,82’’. Ακολουθεί ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και μετά ο επίσης Αφροαμερικανός Τζον Κάρλος.

Στην τελετή απονομής που ακολουθεί, οι Σμιθ και Κάρλος μπαίνουν στο στάδιο με μαύρες κάλτσες χωρίς παπούτσια, συμβολίζοντας τη φτώχεια στις τάξεις των μαύρων. Μετά την απονομή των μεταλλίων στους αθλητές και ενώ παίζεται ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ, οι δύο μαύροι αθλητές σηκώνουν τις γαντοφορεμένες γροθιές τους και κατεβάζουν το κεφάλι.

Ανάμεσα στους δύο μαύρους αθλητές, στέκεται ο λευκός Αυστραλός Πήτερ Νόρμαν, ο πιο γρήγορος αθλητής στα 200 μέτρα, ακόμη και σήμερα, για την Αυστραλία. Ο Νόρμαν είναι ενήμερος για τις προθέσεις των δύο συναθλητών και παρόλα αυτά δεν φροντίζει να διαχωρίσει τη θέση του. Αντίθετα, συμμετέχει και αυτός με τον τρόπο του. Μπορεί να μη σηκώνει τη γροθιά του όπως οι δύο Αφροαμερικανοί, όμως αποφασίζει να φορέσει τα σύμβολα της OPHR (Olympic Project for Human Rights), μίας οργάνωσης κατά του φυλετικού διαχωρισμού και του ρατσισμού στον αθλητισμό

Οι συνέπειες είναι πολύ βαριές και για τους τρεις αθλητές. Οι Σμιθ και Κάρλος αποβάλλονται από το Ολυμπιακό Χωριό και επιστρέφουν στιγματισμένοι στις ΗΠΑ, τους αφαιρούνται τα μετάλλια και τους απαγορεύεται η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δηλώνει ότι η πράξη τους είναι κατάφωρη παραβίαση των κανονισμών των Ολυμπιακών Αγώνων. Πρόεδρος της ΔΟΕ είναι ο Αμερικανός , Avery Brundage ο οποίος, τρεις δεκαετίες νωρίτερα ως πρόεδρος της Αμερικανικής Ολυμπιακής Επιτροπής, δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς των Γερμανών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Η γνωστή υποκρισία των γαλαζοαίματων που διοικούν τον παγκόσμιο αθλητισμό έδειξε για μια ακόμη φορά το πρόσωπό της

Οι Αμερικανοί αθλητές έμειναν για πάντα στο περιθώριο, από τον στίβο πέρασαν στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο, έγιναν προπονητές σε μικρές ομάδες, οι οικογένειές τους δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους και πέρασαν πολλά χρόνια για να αποκατασταθούν. Για τους Αφροαμερικανούς, όμως, ήταν ήρωες από εκείνη την ιστορική ημέρα.

Αντίθετα με τους Αμερικανούς αθλητές που είχαν γίνει ήρωες τουλάχιστον για το μαύρο πληθυσμό της χώρας τους, ο Πίτερ Νόρμαν γύρισε στη χώρα του χωρίς να είναι ήρωας κανενός. Αφού συμμετείχε σε διάφορους αγώνες με πολύ καλές επιδόσεις, εν τούτοις δεν του επιτράπηκε η συμμετοχή στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, παρόλο που είχε πιάσει το όριο των 200 μέτρων 13 φορές και το όριο των 100 μέτρων άλλες 5. Μετά από αυτό, ο Norman πληγωμένος, εγκατέλειψε την ενεργό δράση

Το 2008 στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αυστραλίας προβλήθηκε η ταινία “Salute”, που δημιούργησε ο Matt Norman, ανιψιός του Πίτερ. Η επιτυχία της ήταν πολύ μεγάλη και πολλοί Αυστραλοί μάθαιναν για πρώτη φορά την ιστορία του λευκού αδελφού.

Μετά από μερικά χρόνια, το 2012, το Αυστραλιανό κοινοβούλιο ζήτησε επισήμως συγγνώμη στον Νόρμαν με την ακόλουθη δήλωση: «Αυτή η Βουλή αναγνωρίζει τις εξαιρετικές αθλητικές επιδόσεις που Πίτερ Νόρμαν που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στα 200μ. το 1968 στους Ολυμπιακούς του Μεξικού με χρόνο 20.06 το οποίο δεν έχει καταρριφθεί ακόμα στη χώρα μας. Αναγνωρίζει την γενναιότητα του Πίτερ Νόρμαν να φορέσει την κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο βάθρο, σε αλληλεγγύη με τους Αφροαμερικανούς αθλητές Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος που χαιρέτησαν με την γροθιά της Μαύρης Δύναμης. Ζητάει συγγνώμη από τον Πίτερ Νόρμαν για το λάθος που έγινε από την Αυστραλία με τον να μην τον στείλει το 1972 στους Ολυμπιακούς του Μονάχου αν και ήταν ικανός και αναγνωρίζει τον δυναμικό ρόλο που ο Πίτερ Νόρμαν έπαιξε στην αντιμετώπιση του ρατσισμού»....

Ήδη, όμως, ο Νόρμαν είχε πεθάνει έξι χρόνια νωρίτερα, το 2006, και δεν πρόλαβε ούτε την ταινία του ανιψιού του να δει, ούτε τη συγγνώμη του αυστραλιανού κοινοβουλίου να ακούσει. Ούτε, βέβαια, μπόρεσε να μάθει πως για την κηδεία του έφτασαν στην Αυστραλία οι μαύροι αδελφοί του, για να σηκώσουν στους ώμους τους το φέρετρο του συναθλητή τους, κορυφαία ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης της δικής του συμβολής, η οποία του στοίχισε όλη του την καριέρα

«Ο Πίτερ ήταν ένας μοναχικός στρατιώτης. Επέλεξε εσκεμμένα να θυσιαστεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν υπάρχει άλλος εκτός από αυτόν που η Αυστραλία θα έπρεπε να αναγνωρίζει και να τιμά. Πλήρωσε το αντίτιμο της επιλογής του. Δεν ήταν απλά μία κίνηση για να μας βοηθήσει, ήταν ο αγώνας του. Ήταν ένας λευκός Αυστραλός ανάμεσα σε δύο έγχρωμους που στάθηκαν μαζί τη στιγμή της νίκης, ενωμένοι για τον ίδιο αγώνα» είχε δηλώσει εκείνες τις ημέρες ο Τζον Κάρλος

 Πηγές: 

to periodiko.gr

oneman.g

mixani tou xronou.gr

sport24.gr

Όσοι επιμένουν ότι το πρόβλημα είναι φυλετικό και όχι ταξικό, φοβόμαστε ότι χάνουν το στόχο. Η αιτία για όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στις ΗΠΑ βρίσκεται στη βαθιά ταξικότητα της κοινωνίας, στην κατασκευή εσωτερικών εχθρών, στις δεξαμενές των σκλάβων και στην εκπαίδευση των αστυνομικών ως μαντρόσκυλα της ταξικής κοινωνίας  

Άλλη μια δολοφονία Αφροαμερικανού στις ΗΠΑ από λευκό αστυνομικό και άλλος ένας γύρος εξεγέρσεων ξεκίνησε στη Μινεάπολη. Ένας γύρος διεκδίκησης του αυτονόητου, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ισότητα μεταξύ των πολιτών μιας χώρας. Μια ισότητα όμως που νομοτελειακά δεν πρόκειται ποτέ να επέλθει, όσο επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας του καπιταλισμού, που του είναι απαραίτητες οι στρατιές των χαμηλά αμειβόμενων, των υποαπασχολούμενων και των ανέργων προκειμένου να έχει πάντα διαθέσιμους σκλάβους που θα εξασφαλίζουν τα κέρδη των αφεντικών.

Πέρα από εξαιρέσεις, οι μαύροι και οι Λατίνοι είναι η μεγάλη δεξαμενή των σκλάβων στις ΗΠΑ και δεν πρόκειται ποτέ να πάψουν να είναι, όσο υπάρχει ο αδηφάγος καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός χρειάζεται σκλάβους και είναι πιο βολικό αυτοί οι σκλάβοι να είναι διαφορετικοί από το μέσο όρο, ώστε να μπορούν να θεωρηθούν κατώτεροι και κατά συνέπεια άξιοι της κακής τους μοίρας. Μεμονωμένα άτομα μπορεί να ξεφεύγουν από τις δεξαμενές των σκλάβων, ο κανόνας όμως θα παραμένει.

Κάθε χώρα έχει τις αντίστοιχες δεξαμενές των σκλάβων και όποιος έχει μάτια ανοιχτά, μπορεί να τις δει. Αυτός τουλάχιστον δε θα εκπλαγεί όταν θα δει τους σκλάβους να καίνε και να γκρεμίζουν

Ένα πολύ ιδιαίτερο συγκρότημα είναι οι «Rage Against the Machine”. Το τραγούδι τους "Killing in the name” γράφτηκε το 1992 με αφορμή τον άγριο ξυλοδαρμό του Ρόντι Κινγκ και την τότε αθώωση των αστυνομικών, μια αθώωση που προκάλεσε μεγάλες ταραχές στη μεγαλούπολη της Καλιφόρνια και το θάνατο δεκάδων ανθρώπων. Ο σκληρός ήχος και ο πολιτικός τους στίχος μοιάζει να είναι το ιδανικό soundtrack για τις επερχόμενες εξεγέρσεις των φτωχοδιάβολων 

«Ποιος θα πληρώσει γι΄αυτό;» ρώτησε ο ασθενής τους νοσηλευτές, όταν αυτοί του εξήγησαν πως έπρεπε να μπει στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και να διασωληνωθεί με αναπνευστήρα. O αναισθησιολόγος Ντέρικ Σμιθ , ο οποίος εργάζεται σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, αποκάλυψε τα τραγικά τελευταία λόγια ενός ασθενούς λίγο πριν πεθάνει. «Ήταν τα τελευταία του  λόγια και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ », ανέφερε σε ανάρτησή του στο facebook ο αναισθησιολόγος. «Αυτό που συνέβη ήταν με διαφορά το χειρότερο πράγμα που έχω δει στα 12 χρόνια της εργασίας μου … Αυτή η χώρα είναι αληθινά ένα αποτυχημένο κράτος και είναι τόσο ενοχλητικό να το βλέπεις από πρώτο χέρι»

Αυτή είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στη ναυαρχίδα του καπιταλισμού, την ισχυρότερη δύναμη του πλανήτη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες εμφανίζονται εντελώς ανοχύρωτες και ανίκανες να προστατέψουν το γενικό πληθυσμό τους από την πανδημία του Covid-19. Τριάντα περίπου εκατομμύρια είναι οι ανασφάλιστοι, τη στιγμή που οι ειδικοί δημόσιας υγείας προβλέπουν ότι στις ΗΠΑ εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια άνθρωποι, θα χρειαστούν νοσοκομειακή περίθαλψη για τον Covid-19 στο άμεσο μέλλον. Αυτοί οι άνθρωποι είναι απολύτως ακάλυπτοι. Στις 18 Μαρτίου, ψηφίστηκε νόμος που καλύπτει το κόστος της εξέτασης για τον ιό αλλά δεν αναφέρει τίποτα σχετικά με το κόστος της θεραπείας. Ειδικά αυτοί που θα χρειαστούν Μ.Ε.Θ, θα έχουν να αντιμετωπίσουν τεράστιους λογαριασμούς, άσχετα με το αν και ποια ασφάλεια υγείας έχουν.

Η περίπτωση της Ντάνι Ασκάινι είναι χαρακτηριστική. Όταν στα τέλη Φεβρουαρίου, άρχισε να νιώθει θωρακικό άλγος, δύσπνοια και πονοκέφαλο απευθύνθηκε σε τμήμα επειγόντων περιστατικών στη Βοστώνη. Εκεί, αφού της έγιναν κάποιες εξετάσεις, οι γιατροί  την έστειλαν σπίτι δίνοντάς της κάποια θεραπεία. Τις επόμενες ημέρες, και ενώ η κατάσταση της Ντάνι χειροτέρευε, επισκέφθηκε άλλες δύο φορές το τμήμα επειγόντων, όπου οι γιατροί, αφού την βοήθησαν να καταπολεμήσει τα συμπτώματα της πνευμονίας, την έστειλαν σπίτι για να αναρρώσει.

Μετά από μερικές ημέρες, ήρθε και το αποτέλεσμα από τα εργαστηριακά τεστ, οπότε και πήρε την τελική διάγνωση: Covid-19. Μαζί με αυτό, όμως, η Ντάνι έλαβε τον λογαριασμό για τις εξετάσεις της και την θεραπεία: 34.927 δολάρια. Η επίσκεψη στο νοσοκομείο στις ΗΠΑ είναι πιο ακριβή συνήθως από την επίσκεψη στο γραφείο ενός ιατρού. Πολλά νοσοκομεία, κάθε φορά που ένας ασθενής περνάει την πόρτα τους, χρεώνουν το λεγόμενο «κόστος εγκαταστάσεων». Η πρώτη επίσκεψη της Ντάνι στο νοσοκομείο της Βοστώνης της στοίχισε 1.804 δολάρια για την επίσκεψη στο τμήμα επειγόντων και άλλα 3.841 δολάρια για «λοιπές υπηρεσίες του νοσοκομείου».

Όπως και 30 εκατομμύρια άλλοι Αμερικάνοι, η Ντάνι ήταν ανασφάλιστη όταν πρωτομπήκε  στο νοσοκομείο. Η Ντάνι έκανε αίτηση στο Medicaid και ελπίζει, χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα, ότι το πρόγραμμα θα καλύψει αναδρομικά το κόστος. Το Medicaid είναι δημόσιο πρόγραμμα που καλύπτει τα ιατρικά κόστη σε άπορους και ασθενείς με χαμηλό εισόδημα. Περιλαμβάνει περίπου 73 εκατομμύρια Αμερικάνους, περίπου το 23% του πληθυσμού

Αυτά τα προβλήματα δεν προέκυψαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Και πριν από την πανδημία,  οι Αμερικανοί πολίτες αντιμετώπιζαν δυσβάσταχτα υψηλό κόστος για την υγεία και εκατομμύρια από αυτούς έφταναν στο σημείο να αμελούν ή να αναβάλλουν την ιατρική τους περίθαλψη λόγω οικονομικής αδυναμίας. Τώρα, όμως, με τον Covi-19 να σαρώνει ολόκληρη τη χώρα των ΗΠΑ, πολλοί Αμερικανοί θα βρεθούν αντιμέτωποι με υπέρογκους  λογαριασμούς ή θα αναγκαστούν να αποφύγουν το τεστ και την θεραπεία, διευρύνοντας έτσι την εξάπλωση της πανδημίας.

Για τους ανασφάλιστους, κάποια νοσοκομεία προσφέρουν φιλανθρωπικά προγράμματα και κάποιες πολιτείες δραστηριοποιούνται ώστε να βοηθήσουν ασθενείς με Covid-19 να καλύψουν το κόστος πέρα από την εξέταση. Μερικές πολιτείες όπως Μέριλαντ, Μασαχουσέτη, Νεβάδα, Νέα Υόρκη, Ρόουντ Αϊλαντ και Ουάσιγκτον έχουν ανοίξει «ειδικές περιόδους εγγραφής» για να επιτρέψουν σε περισσότερο κόσμο να εγγραφτεί ασφαλιστικά έστω και στο μέσω της χρονιάς, σε μια απελπισμένη και αποσπασματική λύση ανάγκης

Αλλά και για έναν ασφαλισμένο στις ΗΠΑ, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα. Για την περίθαλψη και τη θεραπεία του θα κληθεί να πληρώσει ένα ποσό από την τσέπη του, το οποίο δεν είναι το ίδιο για όλους. Εξαιτίας του κατακερματισμένου και πολύπλοκου συστήματος υγείας, το ποσό που θα κληθεί να πληρώσει ένας ασφαλισμένος εξαρτάται από το τι ασφάλεια έχει και τι καλύπτει το ασφαλιστικό πακέτο του

Σύμφωνα με πρόσφατη οικονομική ανάλυση, το μέσο κόστος για την θεραπεία ενός ασθενούς με Covid-19 -χωρίς επιπλοκές- είναι 9.763 δολάρια. Αν όμως προκύψουν επιπλοκές, ο λογαριασμός μπορεί να υπερδιπλασιαστεί και να φτάσει το ποσό των 20.292 δολαρίων.

Από τα παραπάνω ποσά, ένας ασθενής με το τυπικό ασφαλιστικό πακέτο υπαλλήλου, είτε σε περίπτωση επιπλοκής είτε χωρίς επιπλοκή, θα κληθεί να πληρώσει πάνω από 1.300 δολάρια από την τσέπη του. Το κόστος είναι παρόμοιο, άσχετα από την ύπαρξη επιπλοκών ή όχι, γιατί ασθενείς που νοσηλεύονται φτάνουν πολύ γρήγορα στο μέγιστο ποσό που εκπίπτει από την ασφάλεια, και από εκεί και πάνω πληρώνουν από την τσέπη τους.

Γενικά ένας ασφαλισμένος στις ΗΠΑ, πρέπει να έχει το νου του συνεχώς καθώς πολλά ασφαλιστικά σχήματα απαιτούν και άλλες πληρωμές καθώς και μικρότερα συμπληρωματικά ασφαλιστικά πακέτα. Σε αυτές τις περιπτώσεις το κόστος πληρωμής από την τσέπη του ασφαλισμένου ανέρχεται σε 15-20% για την επίσκεψη σε γιατρούς εντός του δικτύου του ασφαλιστικού πακέτου, και πολύ περισσότερο βέβαια για γιατρούς εκτός του δικτύου. Αλλά και στις εργαστηριακές εξετάσεις χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, καθώς υπάρχει περίπτωση να θεωρούνται «εκτός δικτύου» ακόμα και αν ο γιατρός που δίνει την εντολή είναι εντός του δικτύου ασφάλισης του ασφαλισμένου

Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που οι ασθενείς προσφεύγουν δικαστικά για υπέρογκες χρεώσεις. Συχνά οι πάροχοι και οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν αναδρομικά μειώσει τους λογαριασμούς όταν οι ασθενείς βγαίνουν δημόσια ή όταν αναδεικνύεται το γεγονός από τα ΜΜΕ

Υγεία πολλών ταχυτήτων στις ΗΠΑ, πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού. Και μην έχουμε αυταπάτες για το ποιες κοινωνικές τάξεις θα υποφέρουν πιο πολύ από την πανδημία. Γιατί, ούτε απέναντι στην πανδημία, είμαστε όλοι ίσοι

Πηγές:

in.gr

www.antapocrisis.gr