" Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν
Τίποτα παραπάνω από το ότι
319205339 712219783586309 2265634222543469205 n  Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Και από τους θεατές περιμένουμε
Τουλάχιστον να ντρέπονται"
                                               Μπρεχτ
X.Kostoulas

X.Kostoulas

Γκουέρνικα

Απριλίου 27, 2020

26 Απριλίου 1937. Γερμανικά και Ιταλικά πολεμικά αεροπλάνα που πολεμούν στο πλευρό του φασίστα Φράνκο στο πλαίσιο του Ισπανικού Εμφυλίου, βομβαρδίζουν την κωμόπολη της Γκουέρνικα ή Γκερνίκα, στη χώρα των Βάσκων. Ο βομβαρδισμός κρατάει ώρες. Η Γκουέρνικα, μια πόλη 5.000 κατοίκων, ισοπεδώνεται κυριολεκτικά. Πάνω από 1.500 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και εκατοντάδες είναι οι τραυματίες.

Αυτό το έγκλημα πολέμου ήταν που ενέπνευσε τον Πάμπλο Πικάσο και ζωγράφισε τον περίφημο πίνακά του, ίσως το πιο διάσημο από τα έργα του, το οποίο παρουσίασε σε διεθνή έκθεση ζωγραφικής στο Παρίσι τον Ιούλιο του 1937, όπως του είχε ζητήσει η ισπανική Δημοκρατική κυβέρνηση. Παρόλο που αρχικά οι αντιδράσεις για το έργο ήταν μάλλον αρνητικές, η "Γκουέρνικα" σιγά-σιγά καθιερώθηκε ως μια από τις μεγαλύτερες αντιπολεμικές κραυγές

Η «Γκουέρνικα» έμεινε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης για πολλά χρόνια καθώς ο Πικάσο είχε δηλώσει πως δε θα επέστρεφε στην Ισπανία προτού αποκατασταθεί η δημοκρατία στη χώρα. Το 1981 η «Γκουέρνικα» επιστράφηκε στην Ισπανία

Ένας από αυτούς τους μύθους που ξέρουμε πως μπορεί να μην είναι αλήθεια αλλά πολύ θα θέλαμε να είναι, λέει πως όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν το Παρίσι, ένας Γερμανός αξιωματικός έδειξε σε φωτογραφία τον πίνακα της «Γκουέρνικα» στον ίδιο τον Πικάσο που ζούσε εκεί και τον ρώτησε: «Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε;». «Όχι, εσείς!», απάντησε αυτός

guernica

prosfyges

Πηγή του άρθρου : Εφημερίδα των Συντακτών ( ο πίνακας αναπαριστά Ψαριανούς πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο εν έτει 1824 ).

Τα λόγια είναι πάντα ίδια για τον ξένο που απειλεί τις συνήθειες και τη βολή μας. Και πολλές φορές αυτός ο ξένος ήταν Έλληνας.

Ας ακούσουμε αυτά που λέει η Γυναίκα της Ζάκυθος στις Μεσολογγίτισσες γυναίκες που βρέθηκαν στη Ζάκυνθο ως πρόσφυγες και κυνηγημένες από τους Τούρκους : «Και ετότες η γυναίκα της Ζάκυθος την αντίσκοψε και αποκρίθηκε: “Κυρά δασκάλα, όλα τα χάσετε, αλλά από εκείνο που ακούω η γλώσσα σας έμεινε. Είμαι στην πατρίδα μου και στο σπίτι μου; Και η αφεντιά σου δεν ήσουνα στην πατρίδα σου και στο σπίτι σου; [...] Σας είπα εγώ ίσως να χτυπήσετε τον Τούρκο, που ερχόστενε τώρα σε με να μου γυρέψετε και να με βρίσετε; […] Εσείς δεν έχετε άλλη δουλειά παρά να ψωμοζητάτε. Και, να πούμε την αλήθεια, στοχάζουμαι πως θε νάναι μια θαράπαψη για όποιον δεν ντρέπεται. Αλλά εγώ έχω δουλειά. Ακούστε; έχω δουλειά» ... Απόσπασμα από τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονύσιου Σολωμού, έργο ημιτελές που γράφτηκε μεταξύ 1826 και 1833

Ας διαβάσουμε όμως και το πώς έβλεπε ένας Αθηναίος νοικοκύρης τους Μικρασιάτες πρόσφυγες του ’22 : «Ας φαντασθούν ακόμα, όσοι θέλουν να συλλάβουν μια έννοια εκείνου του ανιστόρητου κατακλυσμού, ας φαντασθούν σκυλιά, πλήθος σκυλιά ριγμένα σ’ ένα ξεροπήγαδο. Με λύσσα, με ουρλιάσματα, με δόντια και με νύχια, το καθένα αγωνίζεται για να σπαράξη το άλλο, για να ζήση αυτό, να παρατείνη λίγες ώρες την άθλια ζωή του, με τις σάρκες του συντρόφου του, του αδερφού του»

Τέτοια απάνω κάτω στυγερή εικόνα παρουσιάζονταν στον ταξιδιώτη από το λιμάνι ώς την Ομόνοια, και σ’ όλες τις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τους δρόμους, τα στενά, και πέρα, έξω από την πολιτεία, από τα πόδια του Υμηττού έως τα πόδια του Αιγάλεω» … απόσπασμα από τη «Λεηλασία μιας ζωής» του Μεσολογγίτη εκπαιδευτικού Αντώνη Τραυλαντώνη, δημοσιευμένο το 1936

Φαντάζομαι πως κάτι θα σας θυμίζουν τα παραπάνω λόγια είτε της Ζακυνθινής κυράς είτε του Αθηναίου νοικοκύρη.

 "Στις τρεις και μισή μια φωνή μέσα από το τηλέφωνο με ξύπνησε: «Έχουμε πόλεμο». Τίποτε άλλο, ο κόσμος είχε αλλάξει. Η αυγή, που λίγο αργότερα είδα να χαράζει πίσω από τον Υμηττό, ήταν άλλη αυγή: άγνωστη" - Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ'

Δύσκολη η ανάγνωση της ιστορίας και πολλές φορές πολλαπλές οι αναγνώσεις της. Μερικές φορές είναι προτιμότερο να αναφέρουμε μόνο τα γεγονότα και να αφήνουμε τον αναγνώστη να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του. Αυτό θα κάνουμε σήμερα. Προσπαθώντας να φωτίσουμε τα γεγονότα που συνέβησαν τη νύχτα της 27ης προς 28η Οκτωβρίου του 1940, θα αφήσουμε να μιλήσουν οι πρωταγωνιστές εκείνης της ημέρας. Θα διαβάσουμε αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Ιταλού πρέσβη Gracci. Θα διαβάσουμε τις «Μέρες Γ’» του Γιώργου Σεφέρη, που υπηρετούσε εκείνη την εποχή ως προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Τουρισμού. Θα διαβάσουμε αποσπάσματα από τη συζήτηση μεταξύ του Ιωάννη Μεταξά και των διευθυντών και αρχισυντακτών του αθηναϊκού τύπου στις 30/10/1940, μια συζήτηση που έγινε σε απόρρητο χαρακτήρα στο Γενικό Στρατηγείο. Θα διαβάσουμε, τέλος, την ανοικτή επιστολή του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, προς τον ελληνικό λαό τρεις ημέρες μετά την εισβολή των Ιταλών, στις 31 Οκτωβρίου 1940. Ο Ζαχαριάδης, κρατούμενος ήδη από το Σεπτέμβριο του 1936 από το δικτατορικό καθεστώς του Μεταξά, καλούσε με την επιστολή αυτή τον ελληνικό λαό να αντισταθεί στην ιταλική εισβολή με κάθε τρόπο. Ας σημειώσουμε εδώ πως ο Ζαχαριάδης, όπως και εκατοντάδες άλλοι Έλληνες πολιτικοί κρατούμενοι που κρατούνταν σε φυλακές ή ήταν εξόριστοι, με την εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, παραδόθηκαν από τους Έλληνες δεσμώτες τους στους Γερμανούς κατακτητές.

Ας αρχίσουμε όμως την ανάγνωση της ιστορίας. Από το ημερολόγιο του Gracci διαβάζουμε:

Ο Αμερικανός στρατηγός Βαν Φλιτ, τροπαιούχος και νικητής, πάνω από πτώματα Ελλήνων ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ με το πομπώδες επώνυμο, Μάικ Πομπέο, επισκέπτεται σήμερα την Ελλάδα. Οι ιθαγενείς "κυβερνώντες" πασχίζουν να του αποσπάσουν μια δήλωση υποστήριξης απέναντι στον προαιώνιο εχθρό και οι πραιτωριανοί φρουροί του καθεστώτος δίνουν μάχη σώμα με σώμα για να γλιτώσουν από τις μπογιές των διαδηλωτών το άγαλμα του εγκληματία πολέμου Τρούμαν, αυτού που αποφάσισε τη θανάτωση με ατομικές βόμβες ολόκληρου του άμαχου πληθυσμού της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.

Με αφορμή τα παραπάνω, αποφασίσαμε να θυμηθούμε πότε η Ελλάδα άλλαξε αφεντικό και πέρασε από το ζυγό των Άγγλων στο ζυγό των Αμερικανών. Μας βοήθησε σε αυτό , η  mavrioxia.blogspot.com

Αλλαγή φρουράς. Από τους Άγγλους στους Αμερικανούς

Την 1η Σεπτεμβρίου 1946, πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα για την παλινόρθωση της μοναρχίας και, μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας, βίας και νοθείας, το αποτέλεσμα ήταν υπέρ της επιστροφής του Γεωργίου Β' με ποσοστό 68,3%. 

Ήδη, οι πρώτες διάσπαρτες αντάρτικες ομάδες  έχουν αρχίσει να συνενώνονται από τον Ιούλιο και το Σεπτέμβριο έχουν θέσει υπό τον έλεγχό τους μία ευρεία περιοχή στη βορειοδυτική Ελλάδα, ενώ το Δεκέμβριο του 1946, το Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών ονομάστηκε Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ). 


Η αδυναμία του Εθνικού Στρατού, κάτω από τη βρετανική καθοδήγηση,  να αντιμετωπίσει τη δράση των ανταρτών, προκάλεσε την αντίδραση του ΙΔΕΑ, ο οποίος θεωρούσε ότι ο τρόπος με τον οποίο είχε δομηθεί ο στρατός, τον έκανε ανίκανο να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ανταρτοπολέμου και γι' αυτό κατηγορούσε το Βρετανό στρατηγό Ρόουλινγκ που είχε αναλάβει την ανασυγκρότηση των ενόπλων δυνάμεων

Εν τω μεταξύ, την άνοιξη του 1947, ο Εθνικός Στρατός οργάνωσε την πρώτη μεγάλη επιχείρηση με την ονομασία "Τέρμινους" εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού. Ήταν ένα σχέδιο που είχε οργανώσει ο Ροόυλινγκ σε συνεργασία με τον αντιστράτηγο Σπηλιωτόπουλο και το οποίο στόχευε στην εκκαθάριση της Στερεάς Ελλάδας από τους αντάρτες και την απώθησή τους από την κεντρική Ελλάδα. Ο ΙΔΕΑ χαρακτήρισε το σχέδιο αυτό ως "ανεδαφικό και ασυγχρόνιστο, καταδικασμένο εκ των προτέρων να αποτύχει". Πράγματι, η πρώτη αυτή επιχείρηση του εθνικού στρατού δεν έφερε το επιδιωκόμενο, για την κυβέρνηση και τους Βρετανούς, αποτέλεσμα και έδειξε ότι η σύγκρουση αυτή έπαιρνε τα χαρακτηριστικά μιας τακτικής πολεμικής αναμέτρησης, ανατρέποντας τις μέχρι τότε επίσημες εκτιμήσεις.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, οι Βρετανοί αδυνατώντας να σηκώσουν το οικονομικό βάρος μιας τέτοιας επιχείρησης αρχίζουν να αποδεσμεύονται από την ελληνική υπόθεση παραχωρώντας σιγά σιγά τη θέση τους στις ΗΠΑ. Την εμπλοκή των ΗΠΑ επιζητούσε και ο ΙΔΕΑ, ο οποίος ήδη από το 1946 είχε αρχίσει να επιζητεί την αμερικάνικη επιρροή επιβάλλοντας την τοποθέτηση του πρώην αρχηγού του Σ.Γκίκα στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον.

Όπως έγραφε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σ.Βενιζέλος στη σύζυγό του στην Αλεξάνδρεια: "Από χθες έγινε μεγάλη αλλαγή εις την ελληνικήν πολιτική. Η Αγγλία μας εδήλωσεν ότι ευρίσκεται εις αδυναμίαν να συνεχίση την προς ημάς οικονομικήν βοήθειάν της και η Αμερική θα καταλάβη την θέσιν της. Η τελευταία θα μας στείλη εμπειρογνώμονας δι΄όλους τους κλάδους διοικήσεως και θα καταρτίση επταετές σχέδιον δια την ανοικοδόμησιν της χώρας".  

Καθώς η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα των Βαλκανίων που βρισκόταν εκτός σοβιετικής επιρροής, αποτελούσε μαζί με την Τουρκία το μόνο γεωγραφικό ανάχωμα απέναντι στην επέκταση των Σοβιετικών στην Ανατολική Μεσόγειο. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο ότι οι ΗΠΑ θα έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να ηττηθεί ο Δημοκρατικός Στρατός και να διασφαλιστεί η παραμονή της Ελλάδας στη σφαίρα επιρροής της Δύσης. 

amerikanokratia04

 Ο Χάρυ Τρούμαν ανακοινώνει στο Κογκρέσο το "δόγμα Τρούμαν"

 

Η επίσημη ημερομηνία αλλαγής φρουράς-προστάτη ήταν η 12η Μαρτίου 1947. Την ημέρα εκείνη, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών εξήγγειλε το περιβόητο "δόγμα Τρούμαν". Σύμφωνα με αυτό, οι ΗΠΑ ανέλαβαν να βοηθήσουν τα "απειλούμενα με κομμουνισμό" κράτη,  με πρώτο παράδειγμα την Ελλάδα και την Τουρκία. Σε αυτές θα δινόταν το ποσό των τετρακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων και από αυτά, τα τριακόσια εκατομμύρια θα πήγαιναν στην Ελλάδα.

Στο λόγο του, ο Τρούμαν, αναφέρθηκε στην κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα: " ...Οι Ηνωμένες Πολιτείες έλαβαν εκ μέρους της ελληνικής κυβερνήσεως επείγουσα έκκλησιν για οικονομική βοήθεια. Οι προκαταρκτικές πληροφορίες εκ μέρους της αμερικανικής οικονομικής αποστολής η οποία ευρίσκεται ήδη στην Ελλάδα καθώς και οι πληροφορίες του πρεσβευτού μας στην Αθήνα ενισχύουν την δήλωσιν της ελληνικής κυβερνήσεως που συνίσταται στο ότι η βοήθεια είναι επιτακτική αν η Ελλάς πρόκειται να επιζήση ως ελεύθερον Έθνος...

Η ελληνική κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν να αντιμετωπίση την κατάστασιν. Ο ελληνικός στρατός είναι ολιγάριθμος και πενιχρά εξοπλισμένος. Χρειάζεται εφόδια και εξοπλισμό, αν πρόκειται να αποκατασταθή η εξουσία της κυβερνήσεως στο ελληνικό έδαφος..."  

Έτσι, με πολύ μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες από τους Βρετανούς, οι αμερικανοί πήραν τη θέση τους στον τομέα των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον του ΔΣΕ.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1948, κλιμάκιο αξιωματικών του αμερικανικού στρατού με επικεφαλής τον στρατηγό Βαν Φλιτ φτάνει στην Αθήνα φέρνοντας υπερσύγχρονα όπλα για τον «εθνικόφρονα» Στρατό, που μαχόταν στον ορεινό όγκο της βόρειας Πίνδου εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού. Στο αεροδρόμιο, τους υποδέχεται ο τότε υπουργός Αμυνας Παναγιώτης Κανελλόπουλος ο οποίος, παρουσιάζοντας το στρατιωτικό άγημα απευθύνεται στον Αμερικανό στρατηγό και του λέει: «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας»

amerikanokratia03

O αμερικανός στρατηγός Τζέιμς Βαν Φλιτ.

 

Ουσιαστικά, ήταν ο διοικητής του Εθνικού Στρατού, αν θυμηθούμε την περιβόητη φράση  του Π. Κανελλόπουλου,  ο οποίος υποδεχόμενος στην Αθήνα τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ,  παρουσιάζοντας το τιμητικό άγημα, είπε «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»

Η φράση αυτή έμεινε στην Ιστορία. Οι Αμερικανοί είχαν έρθει για να μείνουν οριστικά και αμετάκλητα. Όλη η ιστορία της Ελλάδας από δω και στο εξής, είναι απόλυτα συνυφασμένη με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες των Αμερικανών. Οι παρακάτω φωτογραφίες αποτυπώνουν σε συμβολικό επίπεδο την επικυριαρχία των Αμερικανών πάνω στο ελληνικό κράτος. Στην πρώτη βλέπουμε τον Αμερικανό στρατάρχη Βαν Φλητ να στέκεται πάνω από τα πτώματα των Ελλήνων ανταρτών και στη δεύτερη να σηκώνει την ελληνική σημαία του Δημοκρατικού Στρατού ως λάφυρο 

amerikanokratia01

Ο Βαν Φλιτ, πάνω από πτώματα Ελλήνων ανταρτών 

amerikanokratia02

Ο Βαν Φλιτ σηκώνει την ελληνική σημαία του Δημοκρατικού Στρατού ως λάφυρο 

Στις 20 Ιουλίου του 1974 οι Τούρκοι εισβάλλουν στην Κύπρο και από τότε κατέχουν το 36% του εδάφους της. Πέντε ημέρες νωρίτερα, στις 15 Ιουλίου, η χούντα των Αθηνών είχε πραγματοποιήσει  πραξικόπημα εναντίον του προέδρου της Κύπρου, αρχιεπισκόπου Μακάριου. Ένα πραξικόπημα στο οποίο Ελλαδίτες και Κύπριοι πραξικοπηματίες έδωσαν σκληρές μάχες γύρω από το Προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου με την Κυπριακή Προεδρική Φρουρά. Στις μάχες αυτές έχασαν τη ζωή τους περίπου 100 άτομα ( σύμφωνα με κάποιες πηγές, οι νεκροί ήταν πολύ περισσότεροι) και 250 περίπου τραυματίστηκαν. Το πραξικόπημα αυτό ήταν η ευκαιρία που περίμενε η Τουρκία για να παρέμβει ως «εγγυήτρια δύναμη» και να εισβάλλει στην Κύπρο. Ποιος και με ποιον τρόπο θα μπορούσε άραγε να προτάξει οργανωμένη και αποτελεσματική άμυνα, κάτω από τέτοιες διχαστικές συνθήκες;

Στην πραγματικότητα, τα παραπάνω γεγονότα αποτελούν τις κορυφώσεις μιας εξαιρετικά ανώμαλης περιόδου στο μαρτυρικό νησί – από την αρχή σχεδόν της ανεξαρτησίας του το 1959 - γεμάτης από δολοπλοκίες, συνωμοσίες, πολιτικές δολοφονίες και μηχανορραφίες ελληνικών και ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Μία από τις κεντρικές εισόδους του οικισμού Διώνη, στο Πικέρμι, φέρει το όνομα του Χρήστου Καβράκου. Μία δημοσίευση από το  dasamarisos.blogspot.com μας υπενθυμίζει ποιος ήταν αυτός ο στρατηγός . Την Ιστορία, λένε, πως τη γράφουν οι νικητές. Όταν αυτοί οι νικητές, όμως, είναι δωσίλογοι και προδότες, το ψέμα δεν μπορεί να κρυφτεί εύκολα

Ήταν Κυριακή 27 Απριλίου 1941 όταν τα γερμανικά στρατεύματα καταλάμβαναν την Αθήνα με τους άδειους δρόμους, οι κάτοικοι της οποίας κλείστηκαν στα σπίτια τους, αντιδρώντας έτσι στους εισβολείς.

Ενώ ήδη είχε υπογραφεί η συνθηκολόγηση με όρους ατιμωτικούς για τον ελληνικό στρατό, από τους επικεφαλής του στρατηγούς (Τσολάκογλου, Μπάκο, Δεμέστιχα κ.ά.) που θα σχηματίσουν αμέσως μετά την πρώτη κατοχική κυβέρνηση, τους ναζί υποδέχεται στην πρωτεύουσα, στη διασταύρωση Κηφισίας και Αλεξάνδρας, αντιπροσωπεία αποτελούμενη από τους διορισμένους από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου δημάρχους Αθήνας και Πειραιά, και τον νομάρχη Αττικοβοιωτίας. Επικεφαλής της βρίσκεται ο φρούραρχος της πόλης υποστράτηγος Χρήστος Καβράκος, ο οποίος την παρέδωσε και τυπικά στους κατακτητές και θα συνεργαστεί μαζί τους σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής.

Θα αναλάβει, μάλιστα, γενικός διευθυντής της Πανελλήνιας Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών, θέση από την οποία πρωτοστάτησε στη λεηλασία του αγροτικού εισοδήματος από τους κατακτητές.

Έχοντας συμμετάσχει στους πολέμους της περιόδου 1912-22, ο Τρικαλινός Χρήστος Καβράκος ήταν διοικητής του 5ου Συντάγματος Πεζικού της γενέτειράς του, όταν στις 2 Φεβρουαρίου 1925 έγινε η μεγάλη κινητοποίηση των αγροτών της περιοχής με αίτημα τη διανομή χωραφιών, στην οποία συμμετείχαν και οι εργάτες και επαγγελματίες της πόλης των Τρικάλων. Ήταν αυτός που διέταξε τον στρατό να ανοίξει πυρ κατά των διαδηλωτών, δολοφονώντας εφτά συμπολίτες του, μεταξύ των οποίων και ένα δωδεκάχρονο κοριτσάκι, και τραυματίζοντας άλλους είκοσι πέντε.

Για το έγκλημά του αυτό και για την προδοτική του στάση στις 27 Απριλίου 1941 και στη συνέχεια, ο Καβράκος εκτελέστηκε κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 από την ΟΠΛΑ ή την Εθνική Πολιτοφυλακή.

Εντούτοις, η μνήμη του δολοφόνου και δωσίλογου προδότη τιμάται από το ελληνικό κράτος. Μια οδός των Τρικάλων φέρει το όνομά του, ενώ υπάρχει και προτομή του για να θυμίζει τις υπηρεσίες του προς... το έθνος!

kavrakos2

Υποσημείωση Γ.Σ.: Οι καραβανάδες του ΑΟΟΑ δεν έχασαν την ευκαιρία να τιμήσουν τον δωσίλογο δίνοντας το όνομά του στη μία από τις δύο κεντρικές εισόδους του οικισμού Διώνη.

kavrakos3

Οδός Στρατηγού Χρήστου Καβράκου (κεντρική είσοδος προς οικισμούς του Πικερμίου*)

Which side are you on?

Μαϊος 01, 2019

Τα γεγονότα είναι αντικειμενικά. Οι ερμηνείες τους είναι υποκειμενικές. Εξαρτώνται από το σε ποια πλευρά βρίσκεσαι. Εξαρτάται από το  “Which side are you on?”. Κάποιοι σήμερα επιμένουν να λένε ότι η Ιστορία τελείωσε και ο καπιταλισμός νίκησε οριστικά. Συνεχίζοντας τη σκέψη τους, υποστηρίζουν ότι το δίλημμα Αριστερά ή Δεξιά είναι πλέον ψευδεπίγραφο. Οι άνθρωποι αυτοί, αδυνατούν ή δε θέλουν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Δυστυχώς γι’ αυτούς, η Ιστορία δεν έχει τελειώσει. Στην πραγματικότητα, όσο υπάρχει άνθρωπος η Ιστορία θα συνεχίσει να γράφεται.

Όσο υπάρχουν αντιθέσεις, ο άνθρωπος θα προσπαθεί να τις εξαφανίζει. Και οι αντιθέσεις όχι μόνο εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά εντείνονται. Είναι προφανές, για όσους έχουν στοιχειώδη λογική, ότι πάλι θα ξεσπάσει βία. Και όταν ξεσπάει βία, όλοι πρέπει να πάρουν θέση. Δεν υπάρχουν ουδέτεροι εδώ, λέει το τραγούδι. Ή θα είσαι με τους εργάτες ή θα είσαι τσιράκι των αφεντικών. Μέχρι να πάψουν να υπάρχουν αφεντικά

"Which side are you on?”

Το τραγούδι αυτό γράφτηκε από την Florence Reece, σύζυγο του Sam Reece, ενός εργάτη συνδικαλιστή της “Ένωσης Ανθρακωρύχων” του Κεντάκυ. Το 1931 ανθρακωρύχοι στην κομητεία Harlan του Kentucky κατέβηκαν σε απεργία διαμαρτυρόμενοι για τις άθλιες συνθήκες εργασίας.

Μέχρι τότε δούλευαν με μηδενικά μέτρα ασφαλείας και εξευτελιστικούς μισθούς. Έμεναν σε πρόχειρους καταυλισμούς δίπλα στα ορυχεία και τα ατυχήματα ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Το Συνδικάτο που οργανώθηκε από τον Sam Reece προκήρυξε απεργία. Οι ιδιοκτήτες των ανθρακωρυχείων με οπλισμένους μισθοφόρους σε συνεργασία με την αστυνομία ξεκίνησαν ένα πραγματικό ανθρωποκυνηγητό. Οι ανθρακωρύχοι πήραν τα βουνά με όπλα και έγιναν πραγματικές μάχες.

Ένας από τους διώκτες των συνδικαλιστών ήταν ο σερίφης J.H. Blair, ο οποίος ήταν αποφασισμένος να εξοντώσει τον Sam Reece. Έτσι, μαζί με άλλους οπλισμένους μισθοφόρους έστησε ενέδρα μέσα στο σπίτι του, στο οποίο βρισκόταν η γυναίκα του Florence και τα παιδιά του, περιμένοντάς τον να φανεί. Μία από αυτές τις ημέρες της τρομοκρατίας, η Florence βλέποντας τους αστυνομικούς και τους μισθοφόρους να βρίσκονται ακροβολισμένοι στο σπίτι της, έγραψε τους στίχους του «Με ποια πλευρά είστε, αγόρια;». Οι στίχοι του τραγουδιού ζητούν από τον εργάτη να πάρει θέση και να διεκδικήσει τα δικαιώματα του: «Θα είσαι ένας ψειριασμένος απεργοσπάστης ή θα γίνεις άντρας; Αποφάσισε με ποια πλευρά είσαι»

whichsideareyouon 2

Το  τραγούδι αυτό έγινε σιγά-σιγά ο ύμνος των εργατών. Το 1960 επιστρατεύτηκε στους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα των Αμερικανών. Γνώρισε πολλές διασκευές και επανεκτελέσεις. Εμείς το ακούμε από την Natalie Merchant

Come all you good workers
Good news to you I’ll tell
Of how the good old union
Has come in here to dwell
Which side are you on boys?
Which side are you on?
My daddy was a miner
He’s now in the air and sun
He’ll be with you fellow workers
Until the battle’s won
Which side are you on boys?
Which side are you on?
They say in Harlan County
There are no neutrals there
You’ll either be a union man
Or a thug for J. H. Claire
Which side are you on boys?
Which side are you on?
Oh workers can you stand it?
Oh tell me how you can
Will you be a lousy scab
Or will you be a man?
Which side are you on boys?
Which side are you on?
Don’t scab for the bosses
Don’t listen to their lies
Poor folks ain’t got a chance
Unless they organize
Which side are you on boys?
Which side are you on?

Η Πρωτομαγιά ταυτίστηκε με το εργατικό κίνημα από το 1886 με τις αιματηρές διαδηλώσεις στο Σικάγο που είχαν ως αίτημα την καθιέρωση του οχτάωρου. Στην Ελλάδα, έχουμε την αντίστοιχη δική μας αιματηρή Πρωτομαγιά. Μόνο που δεν έγινε την 1η Μαΐου, αλλά λίγες μέρες αργότερα. Ήταν 9 Μαΐου του 1936 όταν κορυφώθηκε η απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη που είχε ως αίτημα την αύξηση των ημερομισθίων. Με το αίτημα αυτό συντάχθηκαν και άλλα εργατικά συνδικάτα και η απεργία απέκτησε πανεργατικό χαρακτήρα. Οι αστυνομικές αρχές απαγόρευσαν στην πορεία των εργατών να πλησιάσει στο κτίριο διοίκησης της πόλης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεσπάσουν σοβαρά επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών που είχαν ως απολογισμό δώδεκα νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.

Την επόμενη μέρα δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» η εικόνα της μάνας του διαδηλωτή Τάσου Τούση, που θρηνεί πεσμένη στα γόνατα πάνω από το άψυχο σώμα του γιου της. Ο Γιάννης Ρίτσος στιγματίζεται από τη φωτογραφία αυτή και γράφει τον «Επιτάφιο». Ο Ρίτσος με την επιστροφή του από την εξορία στέλνει τον "Επιτάφιο" στο Μίκη Θεοδωράκη και το τραγούδι εκδίδεται τελικά το 1961, με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης

Και με το δάχτυλο απλωτό μου τάδειχνες ένα-ένα
τα όσα γλυκά, τα όσα καλά κι αχνά και ροδισμένα

Και μούδειχνες τη θάλασσα να φέγγει πέρα, λάδι,
και τα δεντρά και τα βουνά στο γαλανό μαγνάδι

Και τα μικρά και τα φτωχά, πουλιά, μερμήγκια, θάμνα,
κι αυτές τις διαμαντόπετρες που ίδρωνε δίπλα η στάμνα.

Μα, γιόκα μου, κι αν μούδειχνες τ' αστέρια και τα πλάτια,
τάβλεπα εγώ πιο λαμπερά στα θαλασσιά σου μάτια.

Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκειά, ζεστή κι αντρίκια
τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια

Και μούλεες, γιε, πως όλ' αυτά τα ωραία θάναι δικά μας,
και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας.

Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν

Μιχάλης Ρουφογάλης, διοικητής της ΚΥΠ επί χούντας απευθυνόμενος στον υπουργό του καθεστώτος Χ.Μίχαλο

 

Ο Μιχάλης Ρουφογάλης ήταν ένας από τους πρωτεργάτες του Απριλιανού πραξικοπήματος και αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών του καθεστώτος. Το 1973 παντρεύτηκε την Ντέλα Ρουφογάλη, μοντέλο. Εκείνος 52 χρονών, εκείνη 26, τα μισά του χρόνια. Μετά την πτώση της χούντας, ο Ρουφογάλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά και πέθανε στη φυλακή το 2000. Εκείνη συνέχισε τη ζωή της. Κάνοντας όπως πάντα σοφή επιλογή, παντρεύτηκε έναν Αμερικανό επιχειρηματία και συνέχισε τη γεμάτη χλιδή ζωή της, όπως είχε συνηθίσει άλλωστε από τον προηγούμενο γάμο της. Το 2002, εξέδωσε την αυτοβιογραφία της και μέσα σε όλα τα άλλα, αναφέρεται και στην περίοδο αυτή. Με αφέλεια ή καλύτερα με έλλειψη συνείδησης, περιγράφει τη διαφθορά του καθεστώτος αλλά και τις σχέσεις του με όλους τους μεγάλους επιχειρηματίες του καιρού.

«Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει».

Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, «έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου, μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω».

Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν «επιλεγμένοι εξωκυβερνητικοί παράγοντες», όπως οι επιχειρηματίες Λάτσης και Κιοσέογλου. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω».

xounta 05

 

Στο γάμο τους, στον οποίο κουμπάρος ήταν ο δικτάτορας Γ.Παπαδόπουλος, παραβρέθηκαν «ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Άγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων “Τιτάν” με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία»

Η πολυτελής διαβίωσης των στελεχών της χούντας αλλά και οι στενές σχέσεις τους με τους μεγαλοεπιχειρηματίες της εποχής αποτυπώνεται γλαφυρά στην περιγραφή ενός ιδιωτικού ταξιδιού της Ντέλλας με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου, τη γυναίκα του δικτάτορα, στο Παρίσι: «Μένουμε σε μεγάλες σουΐτες στο Intercontinental. Έρχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης»

Αλλά και μια στιχομυθία του Ρουφογάλη με τον τότε υπουργό Μίχαλο, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την τυχοδιωκτική διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τα ηγετικά στελέχη της χούντας: «Ένα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. “Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν”. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος»

 Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας 

Ο Μπελογιάννης ζει πα' στις κορφές

Ο Μπελογιάννης ζει κι'είναι κοντά μας

στων τραγουδιών τις λέφτερες στροφές

Στις 30 Μαρτίου του 1952 εκτελείται ο Νίκος Μπελογιάννης μαζί με άλλους τρεις συναγωνιστές του. Η εκτέλεση έγινε ημέρα Κυριακή, ημέρα που ούτε οι Γερμανοί κατακτητές δεν εκτελούσαν. Το έκαναν, όμως, οι Έλληνες. Αναδημοσιεύουμε ένα επίκαιρο άρθρο από το mavrioxia.blogspot.com για τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο που αντιμετώπισε τους δικαστές του με απαράμιλλο θάρρος και χωρίς να χάσει ούτε στιγμή την ψυχραιμία και το χαμόγελό του

 

Η δίκη του Μπελογιάννη

Στις 22 Οκτωβρίου 1951, πέντε μέρες πριν αναλάβει η νέα κυβέρνηση Πλαστήρα-Βενιζέλου, ξεκινούσε στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών μία από τις σημαντικότερες πολιτικές δίκες της μετεμφυλιακής Ελλάδας.


Warning: count(): Parameter must be an array or an object that implements Countable in /srv/disk3/2763186/www/atticavoice.gr/templates/ts_news247/html/com_k2/templates/default/user.php on line 269

Youtube Playlists

youtube logo new

Χρήσιμα

farmakia

HOSPITAL

youtube logo new

© 2022 Atticavoice All Rights Reserved.