Σαν σήμερα, στις 7 Δεκεμβρίου του 1948, γεννήθηκε ο Λάκης Παπαδόπουλος ή ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ όπως αυτοσυστηνόταν κάποτε. Ένας δημιουργός με πολύ μεγάλο έργο και με μια μεγάλη ικανότητα να μεταπηδά από το ένα μουσικό ύφος σε άλλο. Έχει γράψει rock, rock&roll, μπαλάντες, έντεχνα, ποπ ακόμη και λαϊκά. Εκατοντάδες τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία τα έδωσε σε άλλους τραγουδιστές να τα ερμηνεύσουν. Ευαίσθητος, χιουμορίστας και αξεπέραστος performer, ο Λάκης Παπαδόπουλος είναι μάλλον αδικημένος σε σχέση με την προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι

Εμείς επιλέξαμε να ακούσουμε μερικά αγαπημένα μας τραγούδια από την πολυετή καριέρα του Λάκη. «Και θα χαθώ» με την Ισιδώρα Σιδέρη από το 1981, τον «Κουρσάρο» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου από το 1982, «τα ήσυχα βράδια» με την Αρλέτα από το 1984, την «Ανεμώνα του Σικάγου» με τον ίδιο από το 1988, «το βαλς της γειτονιάς» με τον ίδιο από το 1993, «της νύχτας τα ηχεία» με τον Δημήτρη Μητροπάνο από το 2008 και τα "μικρά μπαλκόνια" από το 2014 που το ερμηνεύει μαζί με το Διονύση Σαββόπουλο

Καλή ακρόαση!

Πριν από σαράντα χρόνια, ο Παύλος Σιδηρόπουλος τραγουδούσε σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη

"Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα"

Το παιδί μεγάλωσε και έγινε έφηβος. Ανέκδοτα ανέκδοτα ποιήματα του Παύλου μελοποιήθηκαν από τον Δημήτρη Καρρά και κυκλοφόρησαν στο δίσκο «Εξακρίβωση». Ένα από αυτά είναι το «ο φράχτης είναι ανοιχτός» που ερμηνεύουν ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Είναι το οδοιπορικό ενηλικίωσης ενός έφηβου που αρχίζει με την αμφισβήτηση της γονεϊκής κυριαρχίας, της πρώτης εξουσίας που αμφισβητεί ο νέος στην προσπάθειά του να καταλάβει μία αυτόνομη θέση μέσα στον κόσμο. Είναι ταυτόχρονα και μια ευχή προς αυτόν για να τα καταφέρει

"Ο φράχτης ήτανε ανοιχτός
και το παιδί φευγάτο
Ο κήπος έμεινε αδειανός
κι ένας καινούργιος ποταμός
μας φέρνει το μαντάτο.

Μου ψιθυρίζουν τα νερά
πως το παιδί μιλάει
Σκότωσε τον πατέρα του
κι η εφηβική παντιέρα του
προς τ΄ανοιχτά τραβάει.

-«Ε, Ψηλορείτη, μάνα του
και Καύκασε, πατέρα
στείλτε φωτιά στο διάβα του
μην πέσει και χτυπήσει» "

ΥΓ. Και ας ευχηθούμε να μην συναντήσει κάποιον αστυνομικό στο δρόμο του

Πολλοί άνθρωποι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας την ανάγκη να χτίσουμε γύρω μας ένα προστατευτικό τείχος. Μερικές φορές μπορεί αυτό το τείχος να αποτελεί πράγματι μια σανίδα σωτηρίας και μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας. Αν μείνουμε, όμως, για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος, δεν έχουμε τίποτα περισσότερο να περιμένουμε από το μαρασμό

Σαν σήμερα, πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια, στις 30 Νοεμβρίου του 1979, κυκλοφορεί το “The Wall” των Pink Floyd, ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους στην ιστορία της rock μουσικής. Πολλοί το χαρακτηρίζουν ως rock όπερα. Το “The Wall” είναι ένα concept album, ένα album δηλαδή που κινείται γύρω από μία ιστορία. Μια ιστορία με πολλαπλά μηνύματα που μπορεί να ξεκινά με την αποξένωση του κεντρικού ήρωα από το περιβάλλον του και την ίδια τη ζωή, δίνει όμως την αφορμή για να καταγγελθεί μέσα από αυτήν ο πόλεμος, η καταπίεση, ο αυταρχισμός, ο ολοκληρωτισμός, η ομογενοποιημένη σκέψη που προωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα, τα ναρκωτικά. Στην πραγματικότητα, το album προβάλλει ένα σκοτεινό δυσοίωνο όραμα για τη δυτική κοινωνία του άμεσου μέλλοντος και μια προειδοποίηση για έναν ολοκληρωτικό κόσμο που ξημερώνει.

Αν και πολλοί μουσικοκριτικοί δεν το θεωρούν ως το πιο σπουδαίο album των Pink Floyd, είναι σίγουρα το πιο επιτυχημένο του βρετανικού συγκροτήματος και ένα από τα πιο επιτυχημένα albums της rock. Το "The Wall" έφτασε μέχρι την τρίτη θέση των βρετανικών charts και την πρώτη των αμερικανικών. Σύμφωνα με τα στατιστικά της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας είναι το τρίτο σε πωλήσεις album όλων των εποχών μετά το "Thriller" του Michael Jackson και το "Greatest Hits" των Eagles. Πέρα από τα στατιστικά, όμως, το “The Wall” μας άφησε αριστουργήματα όπως το “Hey you”, το “Comfortably numb”, το “Another brick in the wall” 

Η δημιουργία του album 

O Roger Waters, o βασικός δημιουργός του album, σε συνέντευξή του είχε δηλώσει πως «Η ιδέα του “The Wall” προήλθε μέσα από δέκα χρόνια περιοδειών και συναυλιών. Ειδικότερα το 1975-1977, παίζαμε για πολύ μεγάλο κοινό όπου κάποιοι από αυτούς ήταν φαν του συγκροτήματος και κάποιοι άλλοι ερχόντουσαν να πιούν μπύρες. Έγινε μία αποξενωτική εμπειρία και μπήκε ένας τοίχος ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας» 

Πράγματι, ο Waters το 1977 στο Μόντρεαλ του Καναδά, εξοργισμένος από τους θαυμαστές του που έκαναν θόρυβο κοντά στη σκηνή που έπαιζε το συγκρότημα, έφτυσε στο πρόσωπο έναν θεατή που προσπάθησε να ανέβει στη σκηνή. Ο Waters ένιωσε σοκαρισμένος από την αντίδρασή του και το πόσο αποξενωμένος ένιωθε από το κοινό του. Διαπίστωνε πως όσο η επιτυχία του μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε και το εγώ του. Τότε ήταν που γεννήθηκε η ιδέα να γράψει ένα άλμπουμ για την αλλοτρίωση ενός αστέρα της μουσικής βιομηχανίας. «Τότε διαπίστωσα ότι ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας υψώθηκε ένας τοίχος και αυτό οφειλόταν στην αλαζονεία και την απληστία μας»

Έτσι, ξεκίνησε να δημιουργεί το “The Wall”, μια προσωπική εξομολόγηση για την αποξένωσή του από το κοινό, που του έδινε όμως την ευκαιρία να μιλήσει και για πλήθος άλλων θεμάτων που τον απασχολούσαν.

Η υπόθεση του album

Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Pink. Τα τραγούδια του album αφηγούνται κατά κάποιο τρόπο τη ζωή του Pink, ο οποίος οδηγείται σταδιακά στην απομόνωση χτίζοντας ένα τείχος μεταξύ αυτού και του υπόλοιπου κόσμου.

Ο Pink έχει χάσει τον πατέρα του και καταπιέζεται από την αυταρχική και υπερπροστατευτική μητέρα του αλλά και από τους καταπιεστικούς και τυραννικούς δασκάλους στο σχολείο. Κάθε μία από αυτές τις πληγές είναι ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο (Another brick in the wall) που τον απομονώνει σταδιακά από τον περίγυρό του. Στην πορεία γίνεται ένας δημοφιλής ροκ σταρ που χάνεται όμως στο δρόμο της δόξας και της επιτυχίας. Ναρκωτικά, εκρήξεις βίας, αποτυχημένες σχέσεις προσθέτουν και άλλα τούβλα στον τοίχο του Pink. O γάμος του καταστρέφεται, απομακρύνεται από τους φίλους του και γίνεται καταθλιπτικός. Κάποια στιγμή ο Pink συνειδητοποιεί τη φρίκη γύρω του και αποφασίζει να σπάσει το τείχος.

Το video-clip και η ταινία

Το πρώτο video clip του τραγουδιού, σχεδιάστηκε από τον Gerald Scarfe, έναν από τους σημαντικότερους σχεδιαστές καρτούν της Μεγάλης Βρετανίας και απεικόνιζε σπουδαστές να τρέχουν σε μια παιδική χαρά καθώς και έναν δάσκαλο-μαριονέτα.

Ο Scarfe σχεδίασε, επίσης, το εξώφυλλο του «The Wall» και το 1982 συνεργάστηκε και στην κινηματογραφική απόδοση του δίσκου, η οποία έγινε από τον Alan Parker, τον δημιουργό του “Midnight express” και του “Fame”. Στην ταινία δεν υπήρχαν διάλογοι και η πλοκή εξελισσόταν μέσα από τα τραγούδια του δίσκου

Η ταινία, παρόλα αυτά, δεν άρεσε στον Waters : «Απογοητεύτηκα. Ο Pink κατέληξε μία αντιπαθής απόμακρη φιγούρα που κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του». Το 2005, όταν ετοίμαζε το ανέβασμα του «The Wall» στο Broadway δήλωνε «Γι’ αυτό ήθελα να φωτίσω τις άλλες πλευρές του χαρακτήρα του. Ο Pink στην ταινία δεν ήταν ελκυστικός, ούτε καταλάβαινες την εσωτερική του διαμάχη. Κι αν δεν το καταλάβαινες ,η ταινία δεν είχε λόγο ύπαρξης»

Παρόλα αυτά, η ταινία αγαπήθηκε από τους φίλους των Pink Floyd και, πέρα από την υποβλητική μουσική των Pink Floyd, αυτό που εντυπωσιάζει το θεατή είναι τα ζοφερά κινούμενα σχέδια του Scarfe που αποτελούν από μόνα τους έργα τέχνης. 

Ο Δημήτρης Μητσοτάκης, όπως ο ίδιος έχει πει, είχε την ατυχία να γεννηθεί με αυτό το επώνυμο. Ήταν η ψυχή των "Ενδελέχεια", ενός από τα πιο σημαντικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του 1990 και του 2000. Έχει εκδώσει 3 λογοτεχνικά βιβλία και 3 προσωπικές δισκογραφικές δουλειές μετά τη διάλυση των Ενδελέχεια. Εδώ τον ακούμε, μαζί με τους Θραξ Πανκς, να τραγουδούν την «κυρά-Κατίνα». Ένα τραγούδι-ράπισμα απέναντι στην υποκρισία του μέσου ανθρωπάκου που μπορεί να παριστάνει το Χριστιανό, μπορεί οι πρόγονοί του να ήταν μετανάστες, μπορεί τα παιδιά του να είναι οι νέοι ξενιτεμένοι και όμως αυτός δεν ανέχεται την παρουσία προσφύγων στη χώρα του, πόσο μάλλον να τους βοηθήσει. Οι κυρά-Κατίνες είναι σίγουρο πως δεν θα το ακούσουν. Αν το ακούσουν, δεν θα το καταλάβουν. Αλλά και αν κάποιες ή κάποιοι από αυτούς το καταλάβουν, θα έχουν έτοιμη μια δικαιολογία για την απάνθρωπη στάση τους   

Κυρά Κατίνα σπλαχνική, που κάνεις το σταυρό σου

μόλις μπανίσεις εκκλησιά και λες στον διπλανό σου

γι' αυτούς τους μαύρους κι άραχλους που βρόμισαν τη χώρα

και έχουν κλέψει τις δουλειές, που να τους πνίξει μπόρα.

Κυρά Κατίνα σπλαχνική που βρίζεις κάθε ξένο

στη λαϊκή, στην αγορά, στο τρόλεϊ, στο τρένο

λησμόνησες τον μπάρμπα σου που σέρνονταν στις τρύπες

στου ορυχείου τις στοές, στων καραβιών τις πίπες.

Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιώργος κι η Μαρία;

Ο γιος σου πήγε Καναδά κι η κόρη Αυστραλία

και σου 'ρχονται τα δάκρυα και σου χαλούν τη μάσκα

όταν σου λένε: “δεν θα 'ρθω μανούλα μου, το Πάσχα”.

Κυρά Κατίνα σπλαχνική που ξέρεις κάθε άγιο

κάνε και μία προσευχή για 'κείνο το ναυάγιο

που είχε μέσα το παιδί, τη μάνα, τον πατέρα

και μόλις έπιασαν στεριά τους έριξαν μια σφαίρα.

Κυρά Κατίνα μου πιστή που αγαπάς αλλήλους

και περιτριγυρίζεσαι απ΄ του Αδόλφου φίλους

το αίμα είν' στα χέρια σου, τα λόγια σου πιστόλι

κανένανε δεν σκότωσες μα έχουν πεθάνει όλοι.

Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιάννης κι η Ελένη;

Στα ξένα βρωμοέλληνες και στην Ελλάδα ξένοι

κι αφού μιλάς με τον Θεό, για 'κείνα προσευχήσου

γιατί στην άλλη τη φουρνιά θα 'ναι και το παιδί σου. 

 "Ο μικροαστός αποφεύγει τα άκρα. Ούτε πολύ δεξιά ούτε πολύ αριστερά ... Ο μικροαστός είναι ανασφαλές άτομο, κοιτά να επιβιώσει, το σπιτάκι του, την οικογένειά του ... Ο μικροαστός δεν είναι ούτε για μεγάλους έρωτες, ούτε γίνεται αρχηγός, είναι οπαδός ... Τα παιδιά βρίζουν μικροαστό τον πατέρα τους και πάνε στα χνάρια του, είναι ζήτημα χρόνου να γίνουν κι αυτοί μικροαστοί"

Ήταν Οκτώβρης του 1973, πριν από 46 χρόνια, όταν κυκλοφόρησαν τα «Μικροαστικά», 14 τραγούδια σε μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη και στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη. Στην πραγματικότητα , τα «Μικροαστικά», τα ποιήματα του Νεγρεπόντη, δεν ήταν μόνο 14, αλλά … 109 και γράφτηκαν στο διάστημα 1966-1973. Τα πιο πολλά από αυτά γράφτηκαν την περίοδο 1971-1973, όταν ο Γιάννης Νεγρεπόντης ήταν ελεύθερος. Αντίθετα, από το 1967 έως το 1970 είχε φροντίσει η χούντα να τον στείλει για επιμόρφωση και για συμμόρφωση στη Γυάρο και τη Λέρο.

Tα Μικροαστικά ήταν η τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά του Λουκιανού Κηλαηδόνη, καθώς είχαν προηγηθεί “Η πόλη μας” και η “Κόκκινη Κλωστή”. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που αναλαμβάνει την ερμηνεία των περισσότερων τραγουδιών και ταυτόχρονα είναι και η αρχή της συνεργασίας του με τον Γιάννη Νεγρεπόντη, που θα ολοκληρωθεί δύο χρόνια αργότερα με την έκδοση του δίσκου “Απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας”

Σαν σήμερα, πριν από πενήντα χρόνια ακριβώς, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1969, κυκλοφορεί το “Abbey Road”, το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν οι Beatles. Λίγο πριν την οριστική διάλυσή τους, τα "σκαθάρια" έσμιξαν και παρά τις συνεχείς και ψυχοφθόρες τριβές μεταξύ τους, κατόρθωσαν να φτιάξουν άλλον ένα μεγάλο δίσκο και να μας χαρίσουν αριστουργήματα, όπως το “Something”, το “Here comes the sun” και το “Come together”

Το “Abbey Road”, ενώ ήταν το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν οι Beatles, κυκλοφόρησε πριν από το “Let It Be” που ήταν το τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν (τον Απρίλιο του 1970) και του οποίου οι ηχογραφήσεις είχαν ολοκληρωθεί πριν αρχίσουν οι ηχογραφήσεις του “Abbey Road”. Όταν κυκλοφόρησε το "Abbey Road", o John Lennon είχε ήδη αποχωρήσει από τους Beatles, ενώ ο Paul McCartney έφυγε το επόμενο έτος. Το “Abbey Road” γνώρισε άμεσα εμπορική επιτυχία και κατέκτησε το Νο1 σε Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ.

Από τα τραγούδια του δίσκου ξεχώρισαν δύο τραγούδια του George Harrison, το “Something” και το “Here comes the sun” καθώς και το “Come together” των Lennon-McCartney. Όπως μας είχαν συνηθίσει στους τελευταίους τους δίσκους, έτσι και σε αυτόν δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη μουσική φόρμα. Θα ακούσουμε pop, rock, art rock, progressive rock, blues, hard rock, rock 'n roll, folk rock, ψυχεδέλεια

Πολλοί κριτικοί, πάντως, δεν το αντιμετώπισαν με ενθουσιασμό την εποχή του. Τον Οκτώβριο του 1969, σε κριτική στον Guardian αναφέρεται:

“Φυσικά το άλμπουμ είναι έξυπνο και πλούσιο και αγγίζει μακράν τις περισσότερες ιδέες για μια μουσική απαιτήσεων. Μουσικά, με τη στενή έννοια της λέξης, οι Beatles είναι τόσο καλοί όσο ήταν πάντα. Όμως με την ευρεία, ζωντανή αίσθηση της λέξης, κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο «καλός όσο πάντα», μουσικά. Η ισχύς της ροκ μουσικής δεν έγκειται στην ποιότητα που μπορεί να απομονωθεί ως μουσική. Η δυναμική της έγκειται στη σχέση της με τους καιρούς στους οποίους παίζεται.  Το "Abbey Road" αντανακλά ταλέντο συγκρίσιμο με οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ του Beatles, αλλά είναι όμως ένα «ελαφρύ» θέμα. Ίσως και για τη δική τους ανακούφιση, οι Beatles έχασαν την επιθυμία να μας αγγίζουν συνεχώς. Θα απολαύσετε το "Abbey Road." Αλλά δεν θα σας ταρακουνήσει".

Ιστορικό θεωρείται το εξώφυλλο του album, στο οποίο εικονίζονται τα μέλη των Beatles να περνούν μία διάβαση πεζών έξω από τα φημισμένα Abbey Road Studios του Λονδίνου. Μπροστά είναι ο John Lennon, ακολουθεί ο Ringo Star, πιο πίσω ο Paul McCartney και τελευταίος ο George Harrison

Στο δίσκο «Βρώμικο ψωμί» του 1972, ο Διονύσης Σαββόπουλος, πάνω σε μια μελωδία του Bob Dylan, τραγούδησε για τον «Άγγελο Εξάγγελο» και για την τύχη που του επεφύλαξαν οι εθελοτυφλούντες συνάνθρωποί του:

" Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει

Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας

Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι βρε τι του `ρθε ξαφνικά
κι άρχισε να φωνάζει με μανία

Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια

Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του `παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα"

Ο Άγγελος εξάγγελος μάλλον τυχερός φάνηκε, αν κρίνουμε από την αντίστοιχη τύχη που είχε ο «μάγος» στο δίσκο «Αγροκτηνοτροφικά & Μητροπολιτικά» των Χαΐνηδων του 2011

«Στο χωριό μας κάποτε έφτασε ένας μάγος
ως τη μέση άνθρωπος κι από κάτω τράγος
Τότε μαζευτήκανε όλοι γύρω γύρω
κι είπαν την τραγίλα του άρωμα και μύρο.

Πες μας, βρε μάγε, αν μπορείς
αν έρθουν οι βροχές νωρίς
και τη σοδειά σου να χαρείς
χωρίς τον πόνο της χωρίς.

Μ’ ένα του βλέμμα μαγικό
μ’ ένα χορό του τραγικό
άκουσαν μιαν αλήθεια
που ράγισε τα στήθια.

Μάγε τραγοπόδαρε, βρόμισε ο αέρας
κλείσε μέσα τα παιδιά να μη δουν το τέρας
Σαν αγρίμια χύμηξαν κι έκλεισαν το μάγο
σε κελί που χτίσανε με φωτιά και πάγο.

Κι ένα περίεργο παιδί
κρυφά γυρίζει το κλειδί
για να το σκάσει δηλαδή
να πάει το μάγο για να δει.

Κι είπε μ’ αλλόκοτη ματιά
γεμάτη πάγο και φωτιά
ο μάγος πως τους μοιάζει
κι ο κόσμος πως αλλάζει.

Το παιδί που τρέλανε η θωριά του μάγου
σ’ άγνωστες το ξόρισαν στράτες του πελάγου
Σε στεριές και θάλασσες χρόνια ταξιδεύω
το παιδί που χάθηκε να το βρω γυρεύω»

Στις 14 Ιουλίου 1921, οι Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, αναρχικοί Ιταλοί μετανάστες στις ΗΠΑ, καταδικάζονται σε θάνατο κατηγορούμενοι – άδικα όπως αποδείχθηκε πολύ αργότερα και αναγνώρισε δημόσια το 1977, ο τότε κυβερνήτης της Μασαχουσέτης Μάικλ Δουκάκης - για τη δολοφονία ενός ταμία και ενός φύλακα εργοστάσιου στη Μασαχουσέτη και την κλοπή 15.000 δολαρίων

Οι Sacco και Vanzetti κρίνονται ένοχοι και καταδικάζονται σε θάνατο, μετά από μία αμφιλεγόμενη δίκη επτά εβδομάδων στην οποία ήταν απροκάλυπτη η εχθρότητα και η μεροληψία των αρχών κατά των αναρχικών μεταναστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του δικαστηρίου απευθυνόμενος στους ενόρκους κατά τη διάρκεια της δίκης είπε: «Αυτός ο άνδρας, (ο Vanzetti) αν και μπορεί να μην διέπραξε το έγκλημα που του αποδίδεται, είναι παρόλα αυτά ένοχος, επειδή είναι εχθρός των θεσμών μας» 

Και ήταν πράγματι εχθροί των θεσμών, καθώς πρωτοστατούσαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου και ήταν πρωτοπόροι οργανωτές των εργατικών συνδικάτων, ενώ είχαν ενεργή συμμετοχή στο αντιπολεμικό κίνημα.

Με την ανακοίνωση της ετυμηγορίας των ενόρκων, ο Nicola Sacco φώναξε: «Είμαι αθώος!».

Με την έκδοση της απόφασης αρχίζουν διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική. Στο γραφείο του κυβερνήτη μαζεύονται δεκάδες εκκλήσεις με εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές. Η υπεράσπιση κάνει αίτημα αναψηλάφησης της δίκης, αλλά απορρίπτεται. Στη συνέχεια, στρέφονται στο Ανώτατο δικαστήριο μα και πάλι το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό. Έξι χρόνια αργότερα, στις 23 Αυγούστου 1927, ακολουθεί η εκτέλεσή τους στην ηλεκτρική καρέκλα.

Η είδηση της εκτέλεσης έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους σε όλο τον κόσμο. Στη Γενεύη πάνω από 5.000 διαδηλωτές καταστρέφουν οτιδήποτε αμερικανικό βρίσκεται στο δρόμο τους, αυτοκίνητα, καταστήματα, κινηματογράφους που πρόβαλλαν αμερικανικές ταινίες. Στο Παρίσι η αμερικανική πρεσβεία περικυκλώνεται από τανκς προκειμένου να προστατευθεί. Στη Γερμανία ξεσπάνε βίαια επεισόδια με αποτέλεσμα έξι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.

«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει. Bartolomeo Vanzetti »

Το 1977, ο τότε κυβερνήτης της Μασαχουσέτης (όπου έγινε η εκτέλεση), Μάικλ Δουκάκης, αναγνώρισε επίσημα την αδικία και το κρατικό έγκλημα και αποκατέστησε τη μνήμη των Σάκο και Βαντσέτι 

Για αυτούς τους δύο ανθρώπους μιλάει το τραγούδι που έγραψαν η Joan Baez και ο Ennio Morricone για την ταινία "Sacco e Vazetti" που σκηνοθέτησε το 1971 ο Τζουλιάνο Μοντάλντο

«Here's to you, Nicola and Bart

rest forever within our hearts

The last and final moment is yours

that agony is your triumph»

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα

γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα

Ήταν Μάρτιος του 1985 όταν κυκλοφόρησαν τα «Ζεστά ποτά», ο πρώτος δίσκος των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα. Ένας δίσκος που περιφερόταν για χρόνια από τη μία δισκογραφική εταιρεία στην άλλη και που χρειάστηκε τη διορατικότητα του Μανώλη Ρασούλη, ώστε η Minos-EMΙ να πειστεί τελικά να τον κυκλοφορήσει. Ο δίσκος αυτός σημείωσε αμέσως τεράστια επιτυχία ξεπερνώντας σε ένα χρόνο τις 100.000 πωλήσεις. Ακόμη, όμως, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την τεράστια επίδραση που θα ασκούσε στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Στην πραγματικότητα, ο δίσκος αυτός με τα νέα στοιχεία που έφερνε – κυρίως το συνταίριασμα της ελληνικής με τη δυτική μουσική παράδοση – άνοιξε το δρόμο σε μια ολόκληρη γενιά τραγουδοποιών-ερμηνευτών δημιουργώντας αυτό που αργότερα ονομάστηκε έντεχνο ελληνικό τραγούδι, άσχετα με το πόσο δόκιμος είναι αυτός ο όρος. Εύκολα λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί κανείς γιατί τα «Ζεστά Ποτά» θεωρούνται ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, προσπαθούσαν από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ήδη, να προσεγγίσουν τις δισκογραφικές εταιρείες. Οι δισκογραφικές εταιρείες, όμως, αδιαφορούσαν, ακόμη και μετά τη νίκη του Πάνου Κατσιμίχα στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας του 1982. Στους μουσικούς αυτούς αγώνες που είχε οργανώσει ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Πάνος Κατσιμίχας βραβεύτηκε παίζοντας το "Μια Βραδιά Στο Λούκι" . Χρειάστηκε να περάσουν άλλα τρία χρόνια, ώσπου το 1985, μια τυχαία συνάντηση με το Μανώλη Ρασούλη άνοιξε τελικά την πόρτα της Minos-EMΙ και κυκλοφόρησαν τα «Ζεστά ποτά»

Ο δίσκος σημείωσε αμέσως τεράστια επιτυχία πουλώντας μέσα σε ένα χρόνο περισσότερα από 100.000 αντίτυπα. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι κοινωνικοί και ερωτικοί. Με εξαίρεση το «Ρίτα Ριτάκι», που έγινε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία, τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι μελαγχολικά και αγγίζουν προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Καθοριστική συμβολή στον ήχο των κομματιών είχαν ο Νίκος Αντύπας και Γιάννης Σπάθας, πρώην μέλη των Socrates, οι οποίοι έκαναν την ενορχήστρωση.

Ο Μανώλης Ρασούλης, που ήταν ο παραγωγός του δίσκου, γράφει στο οπισθόφυλλο του δίσκου: «Η καλλιτεχνική οντότητα του Χάρη και του Πάνου είναι αυθεντικότατη φύσει και θέσει και τα τραγούδια τους κινούνται ολοταχώς προς τη χρυσή τομή του νεοελληνικού τραγουδιού και είναι τόσο ανθρώπινα που τα αισθάνομαι σαν ζεστά ποτά, μέσα σε ύπουλα παγωμένη νύχτα του χειμώνα. Δεν είναι απλώς ελληνικά τραγούδια. Είναι ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που φανερώνουν ελληνικές υπάρξεις, που χύνονται στη γλυκύτητα του τραγουδιού της ανθρώπινης φυλής». 

Στο δικό τους σημείωμα, ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, γράφουν: «Έξω από κάποιο βενζινάδικο της γειτονιάς μας, υπάρχει ένα αυτόματο μηχάνημα με αναψυκτικά και καφέδες. Είναι το στέκι μας, κάτι σαν υπαίθριο καφενείο για δύο, εκεί που καταλήγουν πάντα οι μεταμεσονύχτιες βόλτες και συζητήσεις μας εδώ και χρόνια. Τα δέκα τραγούδια του δίσκου φτιάχτηκαν από το 1977 (Φάνης) μέχρι και το 1984 και η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι κατά κάποιο τρόπο το ενδέκατο, αφού περιέχει και τον έμμεσο τίτλο του δίσκου “ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ”. Ευχαριστούμε πολύ τους φίλους μας Γιάννη και Νίκο που μας βοήθησαν να δώσουμε στα τραγούδια αυτά την τελική τους μορφή και ατμόσφαιρα»

Τα τραγούδια του δίσκου

01. Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα

“Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα
ποιος ξέρει τώρα πια αν με θυμάται
παίξε για την αγάπη μου
που μ’ άλλονε κοιμάται”

02. Προσωπικές οπτασίες

“Σκέφτομαι πάλι ίσως δεν ήσουνα εσύ
ό, τι ονειρεύτηκα
όμως θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης
να μου χαμογελάνε

Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες
έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες
Το νιώθω πως σε χάνω...
γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα”

03. Φάνης

“Και έκανες υπομονή γιατί φοβόσουν το κελί
Καλόπιανες τη μοναξιά και τον ασβέστη που `πεφτε
Σαν χιόνι απ’ το ταβάνι
Και μέχρι να σου βγει η ψυχή δε θα ξεχάσεις μια στιγμή
Κάποια βραδιά στη φυλακή φωνές και κλάματα
Κι είπανε τ’ αλλο το πρωί στο δεκαπέντε το κελί
Ότι βιάσαν οι παλιοί τον έφηβο το Φάνη”

04. Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα

“Στέκω στην πόρτα, ψάχνω για κλειδί.
Μες στο μυαλό μου όλα ένα μάτσο.
Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα.
Τραβάω την καρέκλα για να κάτσω”

05. Μια βραδιά στο λούκι

“Βοήθεια, Χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
ζηλεύω όποιον της μιλά και όποιον την κοιτάει
μα πιο πολύ ζηλεύω εκείνον π’ αγαπάει
σαν τρέμει το κορμάκι της και σαν λιγοθυμάει”

 06. Ρίτα-Ριτάκι

“Μου το `χες πει πολλές φορές ότι δε μ’ αγαπούσες
συγγνώμη δεν κατάλαβα ότι το εννοούσες
γι’ αυτό λοιπόν σε χαιρετώ και φεύγω δίχως λόγια
με το κεφάλι μου ψηλά και την ψυχή στα πόδια”

07. Για ένα κομμάτι ψωμί

“Για ένα κομμάτι ψωμί, 
θα `χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί, 
θα `χεις πληρώσει ακριβά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν, 
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου, 
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις, 
θα είναι για σένα αργά”

08. Υπόγειο (ποίηση Ρίτας Μπούμη-Παπά)

“Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα.
Τα χέρια σου μυρίζουν
απ’ τα μαλλιά τους.
Χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια.
Σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι.

Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια, 
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριαξαν να το φοράς.
Ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ’ ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο”

 09. Κορίτσια της συγνώμης

“Μου μείνανε οι θεωρίες και τα λόγια
ένα "τελειώσαμε" και εγώ μες στη ζωή σου
Έφυγα σαν τον κλέφτη δίχως λόγια
και δεν λογάριασα την πίκρα τη δική σου

Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος
που όπου με παίρνει και μένα κοκορεύομαι
Ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος
μες του φαλλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι

Κορίτσια της συγγνώμης μες στα μάτια σας
είναι μια λύπη που δεν έχω εγώ ξεχάσει
Κορίτσια, γκρίζα, νεράιδες της αγάπης
ό, τι ήτανε να χάσω το έχω χάσει

Κι απ’ ότι μου ’μεινε ετούτο το τραγούδι
σας δίνω απόψε που μονάχος ξενυχτάω
μοιάζει χαζό μα είναι το λουλούδι
είναι το χάδι και τα λόγια που χρωστάω
είναι το χάδι τ’ απαλό που σας χρωστάω”

 10. Γέλα πουλί μου

“Μου φαίνεται σαν να `ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα

Με το ραδιόφωνο σιγά
μες στ’ απαλό σκοτάδι 
θα τρόμαζες αν ήξερες 
πόσο σε αγαπούσα 

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά 

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα”

Τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία αυτού του ιστορικού πλέον δίσκου, ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας μπήκαν ξανά στο στούντιο και ηχογράφησαν εκ νέου τα κομμάτια. Στο εξώφυλλο του δίσκου, που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2015, εξηγούν γιατί το έκαναν. «Τα "Ζεστά ποτά" κυκλοφόρησαν πριν από 30 χρόνια (Απρίλιος 1985). Ο λόγος που ξαναγράφτηκαν και επανεκδίδονται είναι μια υπόσχεση που είχαμε κάποτε δώσει στους εαυτούς μας. Αυτός ο πρώτος και σημαδιακός για τη ζωή μας δίσκος, θα γυρίσει κάποια στιγμή πίσω, για να πάρει τη θέση του στη βιβλιοθήκη, ανάμεσα στα ταξίδια του Γκιούλιβερ, τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ και τις ιστορίες του Ιουλίου Βερν… Επιτέλους γύρισε».

Ας ακούσουμε αυτό το δεύτερο δίσκο που βγήκε τριάντα χρόνια μετά. Δεν έχει ουσιαστική διαφορά από τον πρώτο. Μόνο στις ερμηνείες θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε μια διαφορά. Πιο ώριμες και πιο σίγουρες, έχοντας βιώσει πια τη βεβαιότητα πως όλα είναι προσωπικές οπτασίες 

Αυτό το μήνα συμπληρώνονται 50 χρόνια από την κυκλοφορία ενός εμβληματικού album των Beatles, του «White album”. Με την ευκαιρία αυτή, κυκλοφόρησε πρόσφατα στην αγορά μια επετειακή έκδοση του album. Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει τα 30 τραγούδια της αρχικής έκδοσης, αλλά και 27 ακουστικά ντέμο και 50 ηχογραφήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες δεν είχαν ποτέ κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Ευκαιρία, όμως, αποτελεί και για εμάς να θυμηθούμε ένα από τα album που έγραψαν οι Βeatles στην κορύφωση της ωριμότητάς τους.

Το «White album” κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1968. Ήταν το 9ο album των Σκαθαριών και είχε τίτλο “The BEATLES”. Πολύ σύντομα, όμως, καθιερώθηκε ως  "The White Album". Το album αυτό ηχογραφήθηκε από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο του 1968, αφού το συγκρότημα των Beatles είχε μόλις επιστρέψει από ένα δίμηνο ταξίδι πνευματικών αναζητήσεων στην Ινδία.

Ήδη στο συγκρότημα είχαν αρχίσει να φαίνονται τα πρώτα εσωτερικά προβλήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του album, o Ringo Star εγκατέλειψε το group για ένα μικρό χρονικό διάστημα για να γυρίσει λίγο αργότερα. Ο Lennon, εν τω μεταξύ, είχε γνωρίσει την Yoko Ono και την έφερνε ακόμη και στο στούντιο των ηχογραφήσεων, κάτι που δεν άρεσε στους υπόλοιπους. Παρόλα αυτά, υπήρχε ακόμη πολύ ενέργεια συσσωρευμένη στο συγκρότημα των Beatles, τόση ώστε τίποτε από τα παραπάνω δεν μπορούσε να εμποδίσει το δημιουργικό τους έργο.

Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1968, μια από τις πιο εμβληματικές χρονιές της σύγχρονης μεταπολεμικής ιστορίας σε όλα τα επίπεδα. Βρισκόμαστε, επίσης, και στην καρδιά της ψυχεδελικής μουσικής και οι Beatles δε θα μπορούσαν να απέχουν από αυτό. Στο "White Album" συνεχίζεται η μετεξέλιξη και ωρίμανση των Beatles. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια είναι φανερό πως τα Σκαθάρια έχουν διανύσει τεράστια απόσταση. Έχουν εξελιχθεί μουσικά και στιχουργικά και δεν είναι πια τα ποπ είδωλα που έκαναν τα κοριτσάκια να παθαίνουν υστερία στο άκουσμά τους. Πλέον είναι ώριμοι ροκ σταρ που μπορούν να κινούνται με άνεση ακόμη και σε διαφορετικά μουσικά στυλ.

Και αυτό ακριβώς αποδεικνύεται με το “White album”. Το album είναι διπλό, περιλαμβάνει τριάντα τραγούδια και είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια album των Beatles. Είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος, καθώς φλερτάρει με πολλά διαφορετικά στυλ. Μπαλάντες και rock’ n’ roll ρυθμοί ανακατεύονται με ήχους folk, country και blues ακόμη και με ήχους κλασσικής μουσικής ή ήχους νέους, πειραματικούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα κομμάτι του δίσκου περιλαμβάνει μόνο ήχους. Αυτή ακριβώς η ανομοιογένεια των τραγουδιών, μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε όλες τις πτυχές της μουσικής τους ιδιοφυΐας

Το album περιλαμβάνει τραγούδια που έγιναν πολύ μεγάλες επιτυχίες, όπως το “Back in the USSR” , το «Ob la di, o bla da” , το “While my guitar gently weeps” , το “Revolution”, το “Something”. Περιλαμβάνει, όμως, και άλλα κρυφά διαμάντια όπως το “Cry sister cry”, το “Piggies”, το «Happiness is a warm gun”, το “Dear Prudence”, αλλά και το υπέροχο "Goodnight" με το οποίο κλείνει ο δίσκος. Το αποτέλεσμα είναι ένας χορταστικός δίσκος που βρίσκει τους Βeatles στη μέγιστη ωριμότητά τους.

Το "White Album" δεν έφτασε στο μέγεθος της αποδοχής του προηγούμενού τους album «Sgt Pepper» ούτε την επιτυχία του στους καταλόγους επιτυχιών. Οι κριτικές, δε, που δέχτηκε ήταν ανάμεικτες. Παρόλα αυτά, κατάφερε να φτάσει στο Νο 1 στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ενώ στις ΗΠΑ πούλησε περισσότερα αντίτυπα από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ των Beatles.

Δυστυχώς, δε θα απέμεινε πολύς χρόνος ζωής για τους Beatles. Λίγους μήνες αργότερα, τον  Ιανουάριο του ’69, τα Σκαθάρια θα έκαναν την τελευταία δημόσια εμφάνισή τους παίζοντας στην ταράτσα των γραφείων της δισκογραφικής τους εταιρείας, Apple Corps. Το Δεκέμβριο του 1970, το πιο επιδραστικό group στην ιστορία του rock’ n ‘roll θα διαλυόταν

ακούστε εδώ το  something