Ο διηγηματογράφος και αναγνώστης μας, ήδη μία φορά συνεργάτης της Attica Voice, Σταμάτης Σαλιάρης μας έστειλε ένα μικρό διήγημα που το  δημοσιεύουμε με χαρά. Σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση, αφού πρώτα παραθέσουμε το Disclaimer που μας επισύναψε ο κος Σαλιάρης, πως το διήγημα είναι προϊόν μυθοπλασίας και κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν μπορεί παρά να είναι  συμπτωματική

Μια Κυριακή, κάποιου Μάη και ενώ η ζέστη είχε αρχίσει να θεριεύει από νωρίς το πρωί, ο Λούλης βγήκε να πάρει τον καφέ του έξω από το σπίτι. «Τέτοιες μέρες είναι λίγες και αξίζει να τις ζεις διπλά» είπε στον εαυτό του. 

Ο Λούλης ήταν χαρούμενος. Όχι μόνο από τον καλό καιρό αλλά και από το ότι συμπλήρωνε και 2 χρόνια στο αξίωμα του προέδρου της «Φίλε-Φάε-Φύγε ΑΕ», πιο γνωστής ως 3ΦΑΕ. Της εταιρείας που άνηκε στον αγαπημένο του φίλο τον Βούλη. Ο Βούλης είχε αναθέσει στον φίλο του τον Λούλη τα σκληρά καθήκοντα του προέδρου της γιατί τον εμπιστευόταν. Η εμπιστοσύνη του Βούλη, τα καλά –και όχι πολλά- λεφτουδάκια, τα καθημερινά «καλημέρα κύριε πρόεδρε», «καλησπέρα κύριε πρόεδρε», «πως είστε κύριε πρόεδρε;» και γενικά όλα τα «κύριεπρόεδρε» και οι αβρότητες στο πρόσωπο του, έκαναν τον Λούλη να φουσκώνει ως δενδροβάτραχος σε αναπαραγωγική περίοδο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως φούσκωνε σαν παγώνι αλλά τα φουσκώματα του έμοιαζαν με τη φαντασία του. Ήταν υπερβολικά σε όγκο μα φτωχά σε χρωματολόγιο. Έτσι ένας παραφουσκωμένος πράσινος δενδροβάτραχος είναι η καλύτερη παρομοίωση. Η ζωή γενικά περνούσε ευχάριστα για  τον Λούλη, πολύ πιο ευχάριστα για τον Βούλη που έστελνε όποιον ερχόταν να του ταράξει τα σχέδια  της αναρρίχησης του, με τα προβλήματα της 3ΦΑΕ, στον πρόεδρο Λούλη. Αφού δεν μπορούσε να τον στείλει στον διάολο,  τον έστελνε στον Λούλη και καθάριζε.

Ο Τζούλης ήταν άλλη ιστορία. Ο Τζούλης προερχόταν από πολιτικοποιημένη οικογένεια και χρόνια πάλευε να εξελιχθεί σε άξιο τέκνο της. Το κακό ήταν πως δεν τα κατάφερνε αφού αστοχούσε διαρκώς, αφήνοντας να τον παρασύρουν οι τρυφηλότητες, στις οποίες τον βουτούσε κάπως άγαρμπα ο Βούλης. Εκτός από τις τρυφηλότητες του Βούλη, ο Τζούλης είχε και την υποχρέωση να ανεχτεί ή και να διαχειριστεί και τις μηχανορραφίες του. Ο Τζούλης ήταν γνωστό μούτρο στην πιάτσα. Η 3ΦΑΕ ήταν διαβόητη για το πως μοίραζε τις δουλειές της, κατευθύνοντας τις σε άλλες εταιρείες και σχήματα που από πίσω συνήθως κρυβόταν ο Βούλης. Με τον τρόπο αυτόν, ο Τζούλης θόλωνε την εικόνα στα μάτια των μετόχων, που περίμεναν διαφάνεια στις συναλλαγές και εξασφάλιζε μία εικόνα νομιμότητας στις αρπαγές του Βούλη. Με το αζημίωτο πάντα

Σχεδόν πάντα, οι φίλοι του Βούλη, ο Τζούλης και ο Λούλης, ήξεραν για τις "βούτες" του φίλου και αφεντικού τους και φρόντιζαν να τις καλύψουν, αφού κέρδιζαν και οι ίδιοι. Υπήρχαν όμως και φορές που ο Βούλης δρούσε μόνος του, από υπερβολική αυτοπεποίθηση. Υπήρχαν δηλαδή και φορές που όταν τους ενημέρωναν τρίτοι, για τις αρπαχτές του Βούλη, οι καλοί του φίλοι  έπεφταν από τα σύννεφα. Μάλιστα ήταν πολύ πειστικοί γιατί όντως δεν ήξεραν. Αντιδρώντας όμως έξυπνα δεν κατηγορούσαν τον ευεργέτη τους. Αντίθετα έκαναν την έκπληξη τους να φαίνεται ακόμα μεγαλύτερη για να πείσουν πως είναι όλα συκοφαντίες. Μάλιστα υπήρχε και μέρος των πελατών της 3ΦΑΕ που πίστευε αυτό το πάντα υπερβολικά και άθλια παιγμένο θέατρο! Αφού λοιπόν τελείωναν το κακοπαιγμένο τους μονόπρακτο γύριζαν στον Βούλη για το μερτικό τους και μάλιστα προσαυξημένο, γιατί δεν τους είχε βάλει στο παιχνίδι το αφεντικό εξαρχής και τώρα έπρεπε να τους αποζημιώσει. Αλλά αυτά είναι για ταινίες με μαφιόζους, για θεατρικές επιθεωρήσεις και για τα βραδινά δελτία ειδήσεων.

Οι τρεις συνέταιροι αποτελούσαν την εκτελεστική τριάδα της «Φίλε-Φάε-Φύγε ΑΕ» εδώ και μερικά χρόνια. Στο συμβούλιο της μαζί τους ήταν κι άλλοι. Ήταν βλέπετε μια εποχή που όσοι καταλάβαιναν τον τζίρο που μπορούσε να κυκλοφορήσει μέσα στην 3ΦΑΕ και γνωρίζοντας πως ο Βούλης είχε πάντα μεγάλο κουτάλι έτοιμο για την αρπαχτή, δήλωναν έτοιμοι να μπουν στο παιχνίδι, στο πλευρό του. Ο Βούλης πάλι είχε το μεγάλο κουτάλι αλλά κυρίως είχε και το μεγάλο σχέδιο. Το μεγάλο σχέδιο ήταν τα προγραμματισμένα μεγάλα πακέτα που θα έφερναν κάτι εξωτικοί μανδαρίνοι από τη μακρινή, μεγάλη Κίνα και που τους έλεγαν συνθηματικά «επενδυτές». Όσο μεγάλο και αν είναι το κουτάλι σου (ή το μαχαίρι σου), πόσο μπορείς να κόψεις από μία πίτα για σουβλάκι; Ό,τι και να κόψεις, μέγεθος μπουκιάς θα έχει. Ενώ αν η πίτα σου είναι σαν την Ομόνοια;

Και για να το κάνουμε και παράδειγμα, πόσα μπορείς να βγάλεις από την κατασκευή ενός πεζοδρομίου του χωριού, ας πούμε; Από τα  1000 το ένα. Τίποτα δηλαδή. Ενώ αν η κατασκευή σου είναι  το λιμάνι του Πειραιά, μεγαλώνουν και οι δύο όροι της αναλογίας. Έχεις δηλαδή να φτυαρίσεις, να φας και να φυλάξεις για πάρτη σου, πολύ πράγμα. Αυτά ονειρευόταν ο Βούλης αλλά τον έτρωγε το μαράζι που δεν έβρισκε κόσμο να τον ακολουθήσει για να φτιάξει την αυτοκρατορία του με σήμα το πρώτο γράμμα του ονόματος του. Το Β. Κι όμως, αν σε θέλει η τύχη (και ταυτόχρονα η ίδια τύχη να θέλει να καταραστεί μερικές χιλιάδες λαού π.χ.) όλα γίνονται.

Αυτό το σινιάλο, αυτό το blink, το κλείσιμο του ματιού της τύχης είχε όνομα. Ήταν ένας άνθρωπος. Ο Φούλης.

Ο Φούλης

Ο Φούλης ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος, καθημερινός αλλά με μεγάλο έρωτα για τον καθρέφτη του και την εικόνα που αυτός του επέστρεφε όταν στεκόταν μπροστά του. Περνούσε πολλές ώρες μπροστά στον καθρέφτη προβάροντας λόγους σε ανύπαρκτο κοινό και συνήθως σε ώρες απόλυτης ησυχίας, για να μπορεί να θαυμάσει, με ήχο και εικόνα, τον ίδιο του τον λόγο. Μάλιστα έφτανε στο σημείο να υποχωρήσει στη δεύτερη θέση της προσωπικής του αξιακής ιεραρχίας, για να παραδώσει με ευγνωμοσύνη στο είδωλο του την πρώτη. Στην ομιλούσα εικόνα του. Στην εικόνα του εκείνη  που ο ίδιος θαύμαζε με πάθος, μπροστά στον καθρέφτη του.

Ο Φούλης είχε όνειρο ζωής να τον φωνάξουν «πρόεδρο». Έστω της ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού του, ή του φιλανθρωπικού ταμείου της ενορίας του. Το είχε παλέψει κάποιες φορές, με εκλογές συλλόγων, με γενναία δώρα στο παγκάρι, αλλά όλα έμεναν εκεί. Δεν πήγαινε παραπέρα. Όλοι έλεγαν «Καλός άνθρωπος ο Φούλης» και μερικοί τον ψήφιζαν, αλλά άμα σε πει ο άλλος «καλό άνθρωπο» είναι σαν να φυτεύει μία σφαίρα στην καρδιά της όποιας φιλοδοξίας μπορεί να τρέφεις για κοινωνική ανάδειξη. Άμα σε πουν «καλό άνθρωπο» ή ακόμα χειρότερα «καλό ανθρωπάκι», καλύτερα κρύψου και σκεπάσου με δέκα κουβέρτες μέχρι να πέσει το σκοτάδι, για να μπορέσεις να ξαναβγείς έξω.

Ο Βούλης τώρα σκεφτόταν να πλησιάσει τον Φούλη και να του προτείνει να μπει κι εκείνος στην παρέα της 3ΦΑΕ. Ο Βούλης, πονηρά σκεπτόμενος, υπολόγισε πως με τον Φούλη στην 3ΦΑΕ θα έσβηναν οι όποιοι λεκέδες από την εικόνα της. Ξέροντας πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να τον δεχτούν ως καθαρό οι άνθρωποι, ούτε άλλη πόρτα για να χτυπήσει,  πλησίασε τον Φούλη. Με γλυκό, κολακευτικό και σχεδόν ικετευτικό τρόπο του μίλησε:

«Φούλη, αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να αναγνωρίσει τις πραγματικές αξίες. Δεν ξέρει τι του γίνεται. Να, δες. Όποιον κι αν ρωτήσεις για το τι πιστεύει για εσένα, θα ακούσεις τα καλύτερα. Καλός άνθρωπος ο Φούλης, άγιος άνθρωπος ο Φούλης, παιδί μάλαμα ο Φούλης, χίλια καλά ο Φούλης. Όταν όμως έρχεται η ώρα να δείξει στην πράξη την εκτίμηση που σου έχει, με την ψήφο του, αυτός πάει και ψηφίζει τον κάθε τυχάρπαστο που θα του πει το κόμμα του. Να τη χέσω τέτοια εκτίμηση. Δεν συμφωνείς;»

Ο Φούλης δάκρυσε συνειδητοποιώντας για ακόμα μία φορά αυτό που ήξερε καλύτερα από τον καθένα. Άμα σε πουν «καλό άνθρωπο», βρες τρύπα να κρυφτείς. Σκούπισε τα μάτια του και ρώτησε τον Βούλη

«Και τι να κάνω μωρέ Βούλη; Να φύγω από τον τόπο και να μη ξαναπατήσω; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;».

«Άσε τις χαζομάρες Φούλη. Ξέρεις και ξέρω το πόσο σε αγαπάει ο κόσμος. Μπορεί όταν σε πιάνει η ανάγκη να θες να εκτεθείς, να κατεβαίνεις σε εκλογές και να περιμένεις να σε ψηφίσουν για να σου δείξουν πόσο σε εκτιμούν. Εκεί όμως είναι το λάθος σου. Στις εκλογές ψηφίζουν ό,τι τους πει το κόμμα τους ή ό,τι τους πει το «μέσο» τους. Πας με την εικόνα και την φιλία να νικήσεις το μέσο και το ρουσφέτι. Γίνεται ρε Φούλη; Δεν γίνεται»

«Δεν γίνεται…» απάντησε ξεφυσώντας ο Φούλης. Και συνέχισε «…αλλά γιατί μου τα λες αυτά Βούλη;»

«Κοίταξε. Εγώ έχω το ακριβώς ανάποδο πρόβλημα. Ξέρω από ρουσφέτι, βύσματα, γλείψιμο και καλά τα πάω. Αλλά είναι και η 3ΦΑΕ που πρέπει να έχει καλό όνομα στην πιάτσα. Ούτε εγώ ούτε ο Λούλης που τον έκανα και πρόεδρο ούτε ο Τζούλης που είναι μαφία σε αυτά τα ζητήματα, δεν μπορούν να πείσουν τον κόσμο πως η 3ΦΑΕ είναι καθαρή. Αν όμως μπεις κι εσύ στην 3ΦΑΕ, έστω για λίγο -για δύο δυόμισι χρόνια ας πούμε- θα μας δώσεις άλλη ώθηση με την αξία σου»

Αυτό ήταν. Δεν ήθελε και πολύ ο Φούλης, πείστηκε και η «Φίλε-Φάε-Φύγε ΑΕ» έγινε «Φούλη-Φίλε-Φάε-Φύγε ΑΕ» δηλαδή 4ΦΑΕ. Η 4ΦΑΕ έγινε δεκτή από την κοινωνία με ενθουσιασμό. Ο Φούλης πετούσε στους επτά ουρανούς.

Η επόμενη φάση. Φούλης έφυγε, Γιούλης ήρθε

Πράγματι, η χαρά του Φούλη κράτησε δυόμισι περίπου χρόνια. Διάστημα ικανό για τον Βούλη, τον Λούλη και τον Τζούλη να κάνουν την πρώην 3ΦΑΕ να μοιάζει με φιλανθρωπικό ίδρυμα. Μόλις έφτασε όμως η ώρα για να αναλάβει η -καθαρή στην εικόνα πια- 3ΦΑΕ δράση, ο Βούλης ευχαρίστησε τον Φούλη σε μία σεμνή τελετή και τον συνόδευσε μέχρι την έξοδο, σπρώχνοντας τον λιγάκι για να μη καθυστερεί, καθότι ο Φούλης προσπαθούσε να καθυστερήσει όσο μπορούσε το αναπόφευκτο.

Αφού τελείωσε το πανηγυράκι με τον Φούλη και η 3ΦΑΕ πλύθηκε καλά, ξεκρέμασε την ταμπέλα που είχε βάλει απ’ έξω με το 4ΦΑΕ και ξανασήκωσε την γνωστή από παλιά 3ΦΑΕ. Ο δε Φούλης περιέπεσε σε αφάνεια, αν και ο ίδιος δεν το χώνευε με τίποτα το πάθημα του αυτό και αποφάσισε να βγει στον αγώνα εναντίον των 3. Στο μεταξύ όμως οι τρεις είχαν βρει έναν απρόσμενο σύμμαχο και μάλιστα μέσα από τους αντιπάλους τους. Αυτός ήταν ο Γιούλης. Γιούλης ο Δυναμικός ήταν το παρατσούκλι του. Είχε ένα μαγαζί που ανταγωνιζόταν την 3ΦΑΕ από παλιά. Όταν είδε πως όπως πάει δεν γίνεται τίποτα, πήρε τους δύο υπαλλήλους που είχε στο ταμείο και την έκθεση και πήγαν όλοι μαζί στον Βούλη.

«Βούλη ήρθα να σου πω πως αποφάσισα (αποφασίσαμε) ότι αφού δεν μπορώ να νικήσω την 3ΦΑΕ, αποφάσισα (αποφασίσαμε) να συνεργαστούμε μαζί σας (για το καλό όλων βέβαια)»

Ο Βούλης άνοιξε την αγκαλιά του, πήρε μέσα της τον Γιούλη και του είπε «Μόνο άνθρωποι σαν κι εσένα Γιούλη έχουν ανοιχτή σκέψη και πολιτικό πολιτισμό. Θα σε κάνω αντιπρόεδρο στην 3ΦΑΕ»

Γρήγορα και ο Γιούλης κατάλαβε τι εννοούσε ο Βούλης με την ανοιχτή σκέψη και τον πολιτικό πολιτισμό. Αφού έφαγε γερές μερίδες και από τα δύο, ο Γιούλης έσκασε και βρέθηκε στο νοσοκομείο για πλύσεις στομάχου. Λένε πως κάτι είχε ρίξει μέσα στον πολιτικό πολιτισμό ο Τζούλης, που ανακατευόταν με κάτι φαρμάκια. Άλλοι λένε πως ο Λούλης βρήκε τη σκέψη του Γιούλη ανοιχτή και της έριξε μέσα ψειρόσκονη, αλλά μία προσωπικότητα σαν του Λούλη δεν θα έκανε ποτέ τέτοια πράγματα…..Λένε τώρα.

Με τούτα και μ’ εκείνα ο Γιούλης έπεσε σε δυσμένεια και άρχισαν να τον τρώνε οι κοριοί του Βούλη. Του ήπιαν όλο του το αίμα. Δεν είχε καταλάβει ο δόλιος πως η 3ΦΑΕ είχε πάντα ένα αφεντικό. Οι άλλοι (πρόεδροι και αντιπρόεδροι κλπ) είναι απλά διακοσμητικοί.

Τώρα ο Γιούλης με τον Φούλη παλεύουν μαζί κατά του πρώην συνεργάτη τους, του Βούλη.

Και η ζωή συνεχίζεται, όπως και το παραμύθι

Επιμύθιο

Ένας συνεργάτης της Φίλε-Φάε-Φύγε ΑΕ, που συνήθως τον έχει ο Βούλης δίπλα του, αλλά πάντα δεμένο και φιμωμένο γιατί συνέχεια φώναζε και έχει και απρόβλεπτη συμπεριφορά, είναι ο Τούλης.  Αυτός δούλευε παλιά μαζί με τον Λούλη στην ίδια δουλειά και συχνά  έκανε και τον κολλητηρτζή σε διάφορα μικρομεσαία πολιτικά κόμματα. Αυτόν δεν τον υπολογίζανε οι άλλοι για σοβαρό γιατί είχε κάτι εμμονές με την πιλοτή του σπιτιού του. Εκεί κοιμόταν, εκεί καθόταν, εκεί μάζευε τους ελάχιστους φίλους του, εκεί έβγαζε τους λόγους του. Η πιλοτή του ήταν όλος ο κόσμος του και πίστευε πως κανείς άλλος δεν πρέπει να έχει πιλοτή. Να μην υπάρχει άλλος Πιλοτούλης. Και αν κάποιος άλλος αποκτούσε πιλοτή και το μάθαινε ο Τούλης, πήγαινε μέχρι την πιλοτή του και τον δάγκωνε.

Για τον λόγο αυτόν τον αποκαλούσαν Πιλοτούλη και αυτός καμάρωνε. Τα μικρά παιδιά, που έπαιζαν μαζί του όταν τον έβγαζε βόλτα ο Βούλης,  νόμιζαν πως ήταν πιλότος, αλλά όταν μεγάλωναν και μάθαιναν πως το Πιλοτούλης προερχόταν από την πιλοτή απογοητεύονταν.

Ο ενδεχομένως επεξηγηματικός, υπότιτλος της ανάρτησης θα μπορούσε να ήταν «Ασθενήν έχομεν, εις τον γύψον τον εβάλαμεν...» αν δεν ήταν τόσο κωμική και εξόφθαλμα προσχηματική, η γραπτή άρνηση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Ραφήνας, Κ. Μώρου, στο αίτημα πολιτών να παρέμβουν στο ΔΣ της 10ης Μαρτίου, για να ενημερώσουν τα μέλη του για τις παραβιάσεις ευρωπαϊκής και εθνικής, περιβαλλοντικής νομοθεσίας που φέρνει η υλοποίηση των σχεδιασμών της ΕΥΔΑΠ, σε ό,τι αφορά τη χωροθέτηση ορισμένων αντλιοστασίων

Δύο συλλογικότητες, η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και η ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών Δασαμάρι SOS, έστειλαν την συνημμένη επιστολή στον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου, προκειμένου εκείνος να την αναγνώσει για να ενημερώσει τους συμβούλους  Αν και πιστεύουμε πως έχουν υπερβολικές προσδοκίες, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα πεπραγμένα του, ελπίζουμε κι εμείς να ενημερωθούν οι σύμβουλοι για τα μεγάλα σφάλματα στα οποία οδηγεί η υλοποίηση  ενός επιπόλαιου, βεβιασμένου  και δίχως μελέτη πλήθους παραμέτρων, σχεδιασμού

Εδώ θα βρείτε ενσωματωμένες:

1. Την επιστολή που έστειλαν: η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και η ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών Δασαμάρι SOS προς τον δήμαρχο, τον πρόεδρο και το δημοτικό συμβούλιο Ραφήνας. Στο διαβιβαστικό κείμενο της επιστολής, οι συλλογικότητες αναφέρουν:

Επισυνάπτουμε τη γραπτή παρέμβασή μας στο σημερινό Δημοτικό Συμβούλιο, ύστερα από άρνηση του προέδρου (επισυνάπτεται) να μας δώσει τη δυνατότητα παρέμβασης με την αιτιολογία της μη εξουσιοδότησης από το Δημοτικό Συμβούλιο. Σας καλούμε να υπερασπιστείτε το αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών να παρεμβαίνουν στα Δημοτικά Συμβούλια για θέματα ενδιαφέροντός τους, ζητώντας από το σώμα να δώσει άμεσα, έγκαιρα και επί τόπου την εξουσιοδότησή του, ώστε να ειδοποιηθούμε στην αρχή της τηλεδιάσκεψης, να μας δοθεί σχετικό link και να κάνουμε μία σύντομη παρέμβαση.

2. Την απαράδεκτη και με αστεία προσχήματα άρνηση του προέδρου για ζωντανή παρέμβαση πολιτών στη διαδικτυακή συνεδρίαση

3. Την επιστολή για το θέμα των Μαρικών, εκ μέρους των τοπικών συλλογικοτήτων: Εξωραϊστικός Σύλλογος ΝΗΡΕΑ,  Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και Μικρογεωγραφίες ΑΜΚΕ προς  ΕΚΒΥ, ΕΛΚΕΘΕ, Επιμελητήριο Περιβάλλοντος & Βιωσιμότητας, Περιβαλλοντικές ΜΚΟ και τον  Κων/νο Νοδάρα (υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της ΕΥΔΑΠ για τις τοπικές κοινωνίες)

Κοινοποιούμε το trailer και τις διαδικτυακές προβολές Μαρτίου, του ντοκιμαντέρ της Νέλλης Ψαρρού και του Ιωάννη Λαζάρου, «ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ». Πρόκειται για μία δουλειά που θα προβληθεί σε δύο ομάδες διαδικτυακών προβολών και θα ολοκληρωθεί με τις προβολές του Απριλίου

Το θέμα του ντοκιμαντέρ; Το πως και το γιατί -τελικά- κάηκαν τα μοναδικά δάση της Βόρειας Εύβοιας. Είναι μία δουλειά που περιλαμβάνει οδοιπορικό 1500 Χιλιόμετρων στην Εύβοια , σε 15 χωριά,  40  συνεντεύξεις, 50 + ώρες βίντεο

Η Νέλλη Ψαρρού μας είναι γνωστή και από τα δυο προηγούμενα ντοκιμαντέρ της, Golfland? (αναφέρεται στην ανάπτυξη των θερέτρων γκολφ στην Ελλάδα και τον τουρισμό), και το Σταγώνες (για την ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα). Σας παροτρύνουμε να το παρακολουθήσετε και να το στηρίξετε, κοινοποιώντας το, αλλά και οικονομικά, για όσες και όσους θέλουν και μπορούν

ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ: ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ (Μέρος 1ο: Πώς κάηκε η Βόρεια Εύβοια;)

Οι διαδικτυακές προβολές συνεχίζονται. Το πρώτο μέρος της συγκλονιστικής καταγραφής του πώς κάηκε όλη η Βόρεια Εύβοια στις φωτιές του Αυγούστου του 2021 θα προβάλλεται όλον τον Μάρτιο. Αμέσως μετά θα προβληθεί το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ, που αφορά το «Γιατί» κάηκε η Βόρεια Εύβοια, με ανάλυση των σχεδίων για την περιοχή αλλά και την προετοιμασία από την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και εταιρικούς ομίλους.

Σας προσκαλούμε σε μία ώρα γεμάτη μαρτυρίες και ντοκουμέντα που αποδεικνύουν τα περί «εντολής μη κατάσβεσης», και την ύπαρξη ενδεχόμενου δόλου. Στο τέλος κάθε προβολής θα ακολουθεί συζήτηση.

Στηριζόμαστε σε σας τόσο για την προώθηση του ντοκιμαντέρ στους συμπολίτες μας, όσο και για την οικονομική του στήριξη.

Μετά την ολοκλήρωση και των δύο μερών του ντοκιμαντέρ (αρχές Απριλίου), ολόκληρο πλέον θα το προβάλουμε σε όλα τα χωριά της Βορείου Ευβοίας αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας όπου θα προσκληθούμε. Σας καλούμε να οργανώσετε τέτοιες, δια ζώσης πλέον, προβολές από τα μέσα Απριλίου και μετά, προκειμένου να ενημερωθούν και οι συντοπίτες σας. Επικοινωνήστε μαζί μας για να οργανώσουμε μαζί το πρόγραμμα τέτοιων εκδηλώσεων.

Τα link για τη σύνδεσή σας είναι:

Στο You Tube: https://www.youtube.com/channel/UCncOPU8x6_AoFNbgO0mGxgQ

Στο ΖΟΟΜ: https://zoom.us/j/5154332348

Η προβολή θα γίνεται ταυτοχρόνως στο YouTube και στο ΖΟΟΜ. Εντούτοις, σας προτείνουμε να συνδεθείτε στο YouTube (εξασφαλίζει καλύτερη ποιότητα προβολής σε ήχο και εικόνα), και στη συνέχεια να συνδεθείτε στο ΖΟΟΜ για να συμμετάσχετε στη συζήτηση που θα ακολουθήσει.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για το ντοκιμαντέρ, τα τρέιλερ που έχουμε ετοιμάσει, καθώς και τρόπους για την οικονομική σας συνεισφορά, στην ιστοσελίδα μας www.tosxedio.com

ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

Πέμπτη 10 Μαρτίου, στις 9μμ

Κυριακή 13 Μαρτίου, στις 7μμ

Τετάρτη 16 Μαρτίου, στις 9μμ

Κυριακή 20 Μαρτίου, στις 7μμ

Τετάρτη 23 Μαρτίου, στις 9μμ

Κυριακή 27 Μαρτίου, στις 8μμ

Τετάρτη 30 Μαρτίου, στις 9μμ

Κοινοποιήστε Αφειδώς

Νέλλη Ψαρρού, Ιωάννης Λαζάρου

Οι εργαζόμενοι στο Sputnik στην Ελλάδα ανάρτησαν κείμενό τους σχετικά με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αι αρκετών κρατών μελών, να στραφούν εναντίον μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων, με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Αναδημοσιεύουμε το κείμενο που ανάρτησαν οι εργαζόμενοι στο Sputnik για την απαράδεκτη ενέργεια μίας κυβέρνησης εντολοδόχου γνωστών πατρόνων, η οποία μέσα στη συνεχιζόμενη απαξία της έχει επιλέξει τον ίδιο γκρεμό και για έναν ολόκληρο λαό. Έναν λαό  που έχει μάθει να δέχεται το σκοτάδι που τον ταΐζουν τα "πετσωμένα" μέσα, ως τη μόνη αλήθεια

To newsroom του Sputnik γράφει το τελευταίο του άρθρο και δεν είναι άλλο από ένα πικρό και άδικο αντίο για το «μαύρο» σε ένα site που απασχολούσε δεκάδες εργαζόμενους που έμειναν ξαφνικά χωρίς «φωνή» και δουλειά.

Ακολουθεί το κείμενο των εργαζομένων στο Sputnik

Η Ελλάδα της «Δημοκρατίας» κλείνει το Sputnik

«To newsroom του Sputnik γράφει το τελευταίο του άρθρο και δεν είναι άλλο από ένα πικρό και άδικο αντίο για το «μαύρο» σε ένα site που απασχολούσε δεκάδες εργαζόμενους που έμειναν ξαφνικά χωρίς «φωνή» και δουλειά.

Η Ελλάδα της «Δημοκρατίας», η Ευρώπη των «δικαιωμάτων και της ελευθερίας», έκλεισε το Sputnik. Μεταξύ αυτών και το Sputnik που λειτουργούσε στην Ελλάδα και σε αυτό εργάζονταν δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, διοικητικό προσωπικό και κάθε μέρα με πάθος και πίστη εργάζονταν πολύ σκληρά για την ενημέρωση όλων.

Υπό την απειλή σοβαρότατων κυρώσεων και με αριστοτεχνικά σχεδιασμένες μεθόδους τεχνολογικής και οικονομικής φίμωσης, Ευρώπη και Ελλάδα δεν επιτρέπουν στο Sputnik να συνεχίσει τη λειτουργία του.

Υπό το πρόσχημα διακοπής της «προπαγάνδας», ευρωπαϊκοί θεσμοί και κυβερνήσεις δείχνουν τι πραγματικά θέλουν: Να ελέγχουν αυτοί τι θα μεταδίδεται, ποιες ειδήσεις είναι οι σωστές και ποιες πρέπει να κόβονται, να εξαφανίζονται.

Ταυτίζοντας τους εργαζόμενους με τον χρηματοδότη του εκάστοτε μέσου. Ταυτόχρονα βέβαια κάνουν μια επιλογή, άκρως επικίνδυνη για το μέλλον των λαών της Ευρώπης:
Επιλέγουν επιστροφή στον Μεσαίωνα, επιλέγουν έναν νεο-μακαρθισμό, δημιουργώντας επικίνδυνες παρακαταθήκες για το μέλλον του Τύπου. Στην Ελλάδα, παρά την εμπειρία του «μαύρου» στην ΕΡΤ το 2013, οι δημοσιογραφικοί φορείς και ενώσεις σιώπησαν, εξαφανίστηκαν.

Μεμονωμένοι δημοσιογράφοι, πολίτες, ακόμα και κόμματα μίλησαν για το «μαύρο» στο Sputnik, κατακεραύνωσαν την αντιδημοκρατική αυτή απόφαση, μίλησαν για το πλήγμα στην ελευθερία του Τύπου.

Οι Ενώσεις ακόμη συσκέπτονται ή –ακόμη χειρότερα– σιωπούν. Ας είναι, κι όταν έρθει η ώρα ας αναρωτηθούν: Ποιος ήταν τελικά στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και πόσο μερίδιο ευθύνης φέρνουν που δεκάδες συνάδελφοί τους βρέθηκαν μέσα σε λίγα 24ωρα χωρίς δουλειά.

Οι εργαζόμενοι του Sputnik Ελλάδα

πηγή

Το επετειακό αφιέρωμα της Attica Voice στο ελληνικό 1922 συνεχίζεται. Σε έναν καιρό που οι πόλεμοι ακόμα μαίνονται στην Ευρώπη και μάλιστα στις ίδιες περιοχές που φλέγονταν 100 και πλέον χρόνια πριν. Η ευρωπαϊκή ήπειρος ποτέ δεν ησύχασε, ούτε πρόκειται να ησυχάσει ποτέ, όπως δείχνει η εμπειρία  των χρόνων που πέρασαν από τον εποχή στην οποία αναφέρεται το αφιέρωμα μας. Τα χρόνια ειρήνης  που ζήσαμε στην περίοδο αυτή, δηλαδή μόνο τα χρόνια από το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου μέχρι το 1989, 44 χρόνια ειρήνης στην Ευρώπη, ήταν το μικρό διάλειμμα μίας ηπείρου που ο πόλεμος ήταν πάντα ο μόνος σταθερός της κάτοικος.

1914-1919 (Καλλίπολη - Σμύρνη). Πρώτη και δεύτερη απόπειρα αποστολής ελληνικών δυνάμεων

Όπως είδαμε, μετά την αποχώρηση των Ιταλών από τη Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, το «Συμβούλιο των Τριών» ανάθεσε στην Ελλάδα, δια του Βενιζέλου, να στείλει εκστρατευτικό σώμα ως  «ειρηνευτική δύναμη» στη Σμύρνη. Για την ακρίβεια δεν επρόκειτο ακριβώς για ειρηνευτική δύναμη αλλά για δύναμη επιβολής των όρων της Συνθήκης του Μούδρου (Οκτώβριος - Νοέμβριος 1918)  και διατήρησης τους εν ισχύι. Ήταν μία σειρά από όρους που περιέγραφαν τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η «άδεια» των Συμμάχων (η  υποκίνηση των Άγγλων στην πραγματικότητα) για την κατάληψη της Σμύρνης και της ζώνης γύρω της από τους Έλληνες, ήταν μία εντολή στην ουσία. Μία εντολή που διατυπώθηκε στο πλαίσιο εφαρμογής της συνθήκης του Μούδρου, άρα βασιζόταν σε μία πραγματική ανάγκη όλων των Συμμάχων πλην των Ιταλών, οι οποίοι είχαν ήδη αποχωρήσει από τη Συνδιάσκεψη του Παρισιού.

Μεταξύ των όρων της Συνθήκης που καλούταν η εντεταλμένη δύναμη να εφαρμόσει, ήταν η παροχή της δυνατότητας στους Συμμάχους να καταλάβουν, για λόγους ασφάλειας, οποιαδήποτε στρατηγικά σημεία επί του εδάφους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Σύμφωνα πάλι με τη Συνθήκη του Μούδρου, οι Σύμμαχοι θα αποκτούσαν την ελεύθερη χρήση παντός λιμένος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από συμμαχικά πλοία, τη χρήση παντός υλικού επανόρθωσης που θα βρισκόταν σε τουρκικό λιμάνι και άλλα πολλά, που αφορούσαν τη φύλαξη,  διατήρηση και εκμετάλλευση των κατακτημένων από τους Συμμάχους, εδαφών.

Για την εφαρμογή των παραπάνω χρειαζόταν ένας στρατός, για να επιβάλλει τη νέα κατάσταση και πέραν αυτού ουδέν άλλο. Οι Σύμμαχοι ήξεραν καλά τι ήθελαν και πως θα το επιτύγχαναν, αλλά χρειάζονταν στρατό και οι δικοί τους στρατοί ήταν ήδη εξαντλημένοι από τις μάχες του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Οι Άγγλοι, που είχαν επιχειρήσει και πάλι την «αξιοποίηση» των Ελλήνων και της Μεγάλης τους Ιδέας το 1914, όταν σχεδίαζαν την κατάληψη της Καλλίπολης από το ελληνικό ναυτικό, προέκριναν την ελληνική επέμβαση.

1914. Η πρώτη απόπειρα εμπλοκής ελληνικών δυνάμεων στην αποτυχημένη επιχείρηση κατάληψης της Καλλίπολης

1914 Εικαστική απόδοση της αποτυχημένης απόπειρας κατάληψης της Καλλίπολης

Τα σχέδια του Τσώρτσιλ για την ελληνική εμπλοκή από το 1914, αποσκοπούσαν ουσιαστικά σε μία κίνηση που θα αμφισβητούσε έμμεσα τη δηλωμένη πρόθεση των Ρώσων να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη και όπως είναι επακόλουθο, τα Στενά του Βοσπόρου. Ο Βενιζέλος ήταν ξεκάθαρα υπέρ της αγγλικής πρότασης και μάλιστα κατέθεσε σχετικά υπομνήματα, τον Νοέμβριο του 1914 και τον Ιανουάριο του 1915, στον βασιλιά (Κωνσταντίνος Α’).  Ο βασιλιάς ήταν αρνητικός και μαζί του το Γενικό Επιτελείο υπό τον Ι. Μεταξά, ο οποίος κατάθεσε δικό του υπόμνημα στο οποίο προέβλεπε νίκη των Γερμανών και πρότεινε την αποφυγή οποιασδήποτε εμπλοκής της Ελλάδας στον πόλεμο. Ήταν το ξεκίνημα του Εθνικού Διχασμού.

5 χρόνια μετά, οι Άγγλοι επανέρχονται

Τώρα –το 1919- εκείνη η αγγλική πρόταση και τα σχέδια του Τσώρτσιλ για την αξιοποίηση των ελληνικών δυνάμεων, επανέρχονται. Οι Άγγλοι, οι οποίοι έχουν επιδείξει ιδιαίτερη σπουδή στην υπογραφή και εφαρμογή της Συνθήκης του Μούδρου το 1918, ωθούν τον Βενιζέλο να αναλάβει στρατιωτική δράση στην κατάληψη της Σμύρνης. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε τη θέση του αγγλικού επιτελείου και τις εκτιμήσεις Τσώρτσιλ (υπόμνημα Φος) που υπολόγιζαν ότι ο έλεγχος της Μικράς Ασίας απαιτούσε στρατό 600.000 ανδρών. Αντίστοιχα ο στρατάρχης (και σύμβουλος του Lloyd George) Henry  Hughes .Wilson, στο άκουσμα της αποδοχής της αποστολής από τον Βενιζέλο, του είπε «κατάστρεψες τη χώρα σου»

 Ο Άγγλος στρατάρχης Henry Hughes Wilson

Έτος 1919

Ο Βενιζέλος, αφού λαμβάνει την «άδεια» από το Συμβούλιο των Τριών Μεγάλων Δυνάμεων τηλεγραφεί στην Ελλάδα στις 6/5 πως:

«Ανώτατον Συμβούλιον της Συνδιασκέψεως με πληροφορεί ότι εν τη σημερινή συνεδριάσει του απεφάσισεν όπως το εκστρατευτικόν σώμα αναχωρήση αμέσως δια Σμύρνην. Απόφασις ελήφθη παμψηφεί (και οι Ιταλοί ευθυγραμμίσθησαν)».

Οι τρείς μεγάλοι που απέμειναν στην Αντάντ, μετά την αποχώρηση των Ιταλών (από αριστερά Κλεμανσώ, Γ. Ουϊλσον, Τζωρτζ)

Πέρα του ότι αναφέρει πως «οι Ιταλοί ευθυγραμμίσθησαν» ενώ δεν ήταν καν παρόντες, δεν αναφέρει τίποτα για τον ρόλο που θα είχε ο στρατός που θα καταλάμβανε την περιοχή της Σμύρνης. Κάποιος καλοπροαίρετος θα πει πως ο Βενιζέλος τηλεγραφεί την εντολή και τα υπόλοιπα -αν δεν ήταν ήδη γνωστά για το ενδεχόμενο που θα λαμβανόταν τέτοια απόφαση- θα περιέχονταν σε επόμενη  σχετική ενημέρωση των επιτελών, ίσως μέσω άλλου επικοινωνιακού διαύλου. Το θέμα όμως είναι πως δεν υπήρξε σχετική ενημέρωση προς τον στρατό και τον λαό και έτσι ο ενθουσιασμός για την ελληνική απόβαση καλλιέργησε ένα αίσθημα «δικαίωσης» του ανυπόστατου και επικίνδυνου μεγαλοϊδεατισμού.

Δεν ήθελε και πολύ. Ειδικά μετά την εγκατάσταση του ελληνικού στρατού (ως μέρους συμμαχικού στρατού κατοχής) στην Κωνσταντινούπολη ήδη από την περασμένη χρονιά, η απόβαση στη Σμύρνη έμοιαζε στα μάτια των Ελλήνων με τη συνέχεια του δρόμου προς την τελική επαναφορά των εδαφών της Ιωνίας στους «αρχαίους ιδιοκτήτες». Αυτό διατυπώνεται ξεκάθαρα στον λόγο του μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσοστόμου, στις 14 Μαΐου, μόλις η ελληνική νηοπομπή έχει αρχίσει την απόβαση στην πόλη.

«Αδελφοί το πλήρωμα του χρόνου επέστη. Οι πόθοι των αιώνων εκπληρούνται. Οι έκτακτοι χρόνοι ήγγικαν. Αι μεγάλαι ελπίδες του γένους μας, ο ανύστακτος, ο σφοδρός, ο μύχιος, ο θερμός, ο καίων και φλογίζων ως ο πεπυρακτωμένος σίδηρος τα σπλάχνα μας πόθος προς ένωσιν μετά της μητρός μας Ελλάδος, ιδού κατά τη σήμερον ιστορικήν και αξιομνημόνευτον ημέραν της 1ης Μαΐου γίνεται πράγμα και γεγονός τετελεσμένον... Η αποβίβασις των ελληνικών μεραρχιών εις τα Μικρασιατικά παράλια ήρξατο, το εξωτερικόν φρούριον της Σμύρνης κατελήφθη υπό των ελληνικών στρατευμάτων. Αύριο οι ελευθερωτές μας εισέρχονται... Η μικρά και ένδοξος Ελλάς, μεγενθυνομένη ούτω, θα βαδίση γοργώ τω βήματι προς ένδοξότατον μέλλον... Το ζήτημα ήτο να θέση άπαξ τον πόδα της επί της Μικράς Ασίας και της Θράκης και τον έθηκε πλέον βαρύν. Ζήτω η Μεγάλη μας Πατρίς Ελλάς. Ζήτω η Ελληνική Σμύρνη. Ζήτω ο Βενιζέλος. Ζήτω ο ναύαρχός μας Ηλίας Μαυρουδής. Ζήτω η ένωσίς μας μετά της μητρός Ελλάδος»

Το μήνυμα είχε φύγει από το Παρίσι και μέχρι να φτάσει στη Σμύρνη είχε αλλάξει τόσο σε διατύπωση όσο και σε περιεχόμενο. Σε αυτό βοήθησε η «μισή αλήθεια» του Βενιζέλου, αλλά κυρίως ο φλογισμένος ενθουσιασμός του λαού που εκφράστηκε με τα λόγια του μητροπολίτη. Η λογική είχε παραχωρήσει τη θέση της στον ενθουσιασμό και αυτός ήταν το σίγουρο μονοπάτι προς την τρέλα.

Η τριετής εξισορρόπηση

Ο Βενιζέλος είχε περίπου εκτιμήσει σωστά τη διαστρεβλωμένη εικόνα που θα σχημάτιζαν οι Έλληνες της Σμύρνης αλλά και οι υπόλοιποι, σε Μικρά Ασία και στην κυρίως Ελλάδα. Σίγουρα τον έκανε να μοιάζει με «Θεός της Ελλάδας» αλλά είχε επίγνωση των δυσκολιών που θα προκαλούσε ο ασυγκράτητος εθνικισμός σε αυτή τη φάση. Θέλοντας να αποκαταστήσει την ισορροπία, να πετύχει στην εκπλήρωση της αποστολής που είχε αναλάβει και να δώσει με πράξεις, την αληθινή εικόνα της νέας κατάστασης, αποφάσισε να εμπιστευθεί την αρμοστεία της περιοχής που βρισκόταν υπό Συμμαχικό έλεγχο, σε έναν φίλο του και μάλιστα ικανό ισορροπιστή, όπως είχε αποδειχθεί από τη θητεία του ως Γενικός Διοικητής Ηπείρου, την περίοδο  2017-2019. Τον Αριστείδη Στεργιάδη. Οι επιδέξιοι χειρισμοί του ως Γενικού Διοικητή Ηπείρου και η αντιμετώπιση εκ μέρους του των Ιταλικών και Αλβανικών διεκδικήσεων και παράλληλα η αντιμετώπιση της ακμάζουσας –εκείνη την εποχή- ληστοκρατίας, πιστοποιούσαν τις ικανότητες  του, τις αναγκαίες  για το αξίωμα. Αξίωμα το οποίο αρχικά αρνήθηκε αλλά κατόπιν αποδέχθηκε. Και πράγματι πέτυχε πολλά, αλλά η υποτίμηση του ρόλου της ιεραρχίας (στρατιωτικής και εκκλησιαστικής) και η άγνοια κινδύνου που επέδειξε, δεν του βγήκαν σε καλό. Το αποτέλεσμα ήταν σήμερα να θεωρείται «αμφιλεγόμενη προσωπικότητα». Αυτά όμως θα τα δούμε στην επόμενη ενότητα του επετειακού αφιερώματος μας στα 100 χρόνια από το "ελληνικό 1922"

Λ. Παρασκευόπουλος, Αρ. Στεργιάδης - Χρυσόστομος. Η στρατιωτική, η πολιτική και η εκκλησιαστική εξουσία στη Σμύρνη το 1919

Ο υπουργός της κυβέρνησης Μηταράκης, την Κυριακή 27/2/2022, έδειξε με τον καλύτερο τρόπο την ακαταλληλότητα του για το χαρτοφυλάκιο μετανάστευσης και ασύλου οποιασδήποτε πολιτισμένης χώρας. Όχι μόνο της Ελλάδας που  ανέχεται τέτοιους υπουργούς  λόγω της χαμηλής πολιτισμικής της στάθμης και της απόλυτης διάστασης της από έναν πολιτισμό που διεκδικεί «κληρονομικώ δικαιώματι», δίχως  να τον γνωρίζει, να τον σέβεται και να τον υπηρετεί.

Ευθυγραμμισμένος με τον εξίσου κυνικό πρωθυπουργό του, τον Μητσοτάκη, ο οποίος έχει δώσει αντίστοιχης ποιότητας αποδείξεις για το πως αντιμετωπίζει τους ενδεείς και τους ικέτες, που προσπαθούν να σωθούν από τη λιμοκτονία και τον θάνατο στις χώρες της προέλευσης τους, έκανε μία ακόμα απάνθρωπη δήλωση. Δήλωση αντάξια ενός νεοναζί.

Είπε ο «ευρωπαίος» πολιτικός πως η Ελλάδα και η Ευρώπη πρέπει να επιδείξουν αλληλεγγύη  στους Ουκρανούς πρόσφυγες, γιατί αυτοί είναι «πραγματικοί» πρόσφυγες πολέμου. Διαχώρισε έτσι τους πρόσφυγες κατά τον τρόπο τον οποίο χρησιμοποιεί η ακροδεξιά (στην οποία μάλλον και ανήκει), μη θεωρώντας τους προερχόμενους από την Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, την Υεμένη ή το Πακιστάν, πρόσφυγες. Τους προερχόμενους από χώρες που βομβαρδίζει αμέσως ή εμμέσως  η «πολιτισμένη» Δύση, την οποία δουλοπρεπώς υπηρετεί.

Χαρακτηριστικό της ανοησίας του είναι πως επέμεινε  στη … «θέση» του αυτή. Επανέλαβε και μάλιστα χαρακτήρισε ως ορθή τη μισάνθρωπη και δηλούσα πλήρη άγνοια. δήλωση του μιλώντας στη Βουλή.

Ο Μηταράκης υποστήριξε ότι ορθώς χαρακτήρισε τους πρόσφυγες από την Ουκρανία «πραγματικούς».  Επιχείρημα του ήταν πως «οι άνθρωποι αυτοί έρχονται ευθεία από τη χώρα που κινδυνεύουνε… ».

Η πλήρης δήλωση του στη Βουλή (βλ. και βίντεο παραπάνω) ήταν:

 «Πράγματι προσερχόμενος την Κυριακή από το Συμβούλιο των Υπουργών στις Βρυξέλλες, είπα ότι η Ευρώπη και η Ελλάδα πρέπει να δείξει έμπρακτη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες από την Ουκρανία, τους οποίους ορθά χαρακτήρισα πραγματικούς πρόσφυγες. Η Ουκρανία συνορεύει με την ΕΕ, η χώρα έχει δεχθεί παράνομη εισβολή και οι άνθρωποι αυτοί έρχονται ευθεία από τη χώρα που κινδυνεύουνε… »

Δηλαδή η Συρία, το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Υεμένη  έχουν δεχτεί «νόμιμες» εισβολές και οι πρόσφυγες τους δεν κινδυνεύουν ή το Πακιστάν ή η Λιβύη δεν ζούνε τις μακροχρόνιες επιπτώσεις, μεταξύ των οποίων και ο λιμός, από επεμβάσεις δυτικών.

Ο άνθρωπος αυτός, προφανώς δεν έχει ακούσει ποτέ για τον Ικέσιο Δία (ούτε βέβαια τον Ξένιο που είναι και πιο γνωστός) και την ιερότητα του προσώπου που τον επικαλείται μέσω της ικεσίας, το έλεος. Ούτε το αγάπα τον πλησίον σου γνωρίζει ούτε τις διδαχές της ορθόδοξης θρησκείας του, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει την υποχρέωση του ως άνθρωπος, απέναντι στην ανάγκη του συνανθρώπου του.

Η κυβέρνηση του ακόμα πιο αναίσθητου –κι από τους υπουργούς του ακόμα- Μητσοτάκη, σίγουρα δεν διαθέτει κανένα στέλεχος για το ευαίσθητο υπουργείο. Το μόνο καλό που έκανε (ή μάλλον δεν έκανε) είναι που δεν έβαλε στο συγκεκριμένο υπουργείο τον Βορίδη, τον Σπύρο –γνωστό και ως Άδωνι- Γεωργιάδη ή τον Πλεύρη. Μάλλον θεώρησε τον κυνικό Μηταράκη ως το πιο ευαίσθητο και κατάλληλο πρόσωπο για τον ρόλο του υπουργού. Η λέξη ρόλος δεν χρησιμοποιείται εδώ  από λάθος. Η θέση του υπουργού συνεπάγεται ευθύνη, γνώση και ανταπόκριση στις κοινωνικές ανάγκες. Εδώ όμως πρόκειται για ρόλο, λες και πρόκειται για ηθοποιό ταινίας όπου όλα είναι ένα σενάριο και θα σταματήσουν να  υπάρχουν και να εξελίσσονται,  όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους της ταινίας. Προφανώς το ίδιο ισχύει για όλους τους υπουργούς του Μητσοτάκη, κυρίως δε για τον ίδιο.

Τον κυνισμό και τη βαρβαρότητα  του υπουργού και της δήλωσης του ήρθε να τονίσει με τα μελανότερα χρώματα η πραγματικότητα, λίγες ώρες πριν τη δεύτερη δήλωση του, σε ένα θλιβερό πρωθύστερο σχήμα.

Η δεύτερη δήλωση του Μηταράκη (περί της επιμονής του) έγινε λίγες μόλις ώρες αφότου έγινε γνωστό ότι έξι ακόμη πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους στο Αιγαίο, με τα άψυχα σώματά τους να ξεβράζονται στην ακτή.

Κατάπτυστος κυνισμός, κατάπτυστες δηλώσεις κατάπτυστων υπουργών.

Απάνθρωπες πολιτικές και  σκληρές εικόνες της Ελλάδας του Μητσοτάκη 2022

Στα Τρίκαλα στα δυο στενά, σκοτώσανε τον Σακαφλιά

Βασίλης Τσιτσάνης, ¨Ο Σακαφλιάς (Στα Τρίκαλα στα δυο στενά)

Ο Βασίλης Τσιτσάνης με ραστ ζεϊμπέκικο του πέρασε τον περιώνυμο Σακαφλιά (ή Σακαβλιά) στην αθανασία. Πολλές οι εκδοχές για το –σχεδόν μυθικό- πρόσωπο του Σακαφλιά. Ανάμεσα στις πολλές, η πιο διαδεδομένη είναι εκείνη που μας μεταφέρει ο Κώστας Χατζηδουλής στο βιβλίο του  "Βασίλης Τσιτσάνης - η ζωή μου, το έργο μου" , του 1980, όπου καταγράφει τη μαρτυρία του Δ. Γκόγκου (που όλοι γνωρίζουμε ως Μπαγιαντέρα). Ο Μπαγιαντέρας αν και δεν είχε σχέσεις με τον Σακαβλιά (όπως τον αναφέρει), είχε μετά το φονικό, σχέσεις με τον δράστη του. Τον γεροντόμαγκα Αντωνίτση, όπως τον ονομάζει.

Είναι μία ιστορία τυπικά ελληνική, όπου ένας Αθηναίος κουτσαβάκης, άνθρωπος του τότε υποκόσμου, μαχαιρώνεται από έναν Βολιώτη, επίσης άνθρωπο του κοινωνικού περιθωρίου, τον κάνει τραγούδι ένας εμπνευσμένος Τρικαλινός συνθέτης και φτάνει να γίνει σύμβολο των Τρικάλων. Λαϊκό τραγούδι αθάνατο. 

Μία εικόνα του Σακαβλιά σύμφωνα με τη λαϊκή εικονογραφία

Μιλάει ο Δημήτρης Γκόγκος, ο Μπαγιαντέρας και καταγράφει ο Κώστας Χατχηδουλής.

…Το Σακαβλιά ή Σακαφλιά, όπως τον έλεγαν οι άνθρωποι του υποκόσμου, ποτέ δεν τον γνώρισα, ούτε και είχα άλλωστε την επιθυμία αυτή. Η λαϊκή μούσα του έχει αφιερώσει ένα από τα καλύτερά της τραγούδια, μέσω του φίλου μου του Τσιτσάνη, που είναι και ο δημιουργός του σχετικού τραγουδιού. Αν δεν ήταν ο Τσιτσάνης με το τραγούδι του ο Σακαβλιάς δε θα είχε γίνει θρύλος και το όνομά του δε θα είχε μεταφερθεί παντού. Το τραγούδι δόξασε και την πατρίδα του Τσιτσάνη, τα Τρίκαλα της Θεσσαλίας.

Όταν έγινε το έγκλημα ο Βασίλης ήταν μωρό παιδάκι και μετά φαίνεται άκουσε για το φόνο από άλλους παλιότερους στα χρόνια, και έγραψε το τραγούδι. Μέχρι τότε δεν υπήρχε τίποτε άλλο από ένα - δύο αυτοσχέδια στιχάκια, που έλεγαν:

«Αντωνίτση κερατά, που σκότωσες το Σακαβλιά»  

Και έτσι, μέχρι να βγάλει ο Τσιτσάνης το τραγούδι, το περιστατικό του φόνου ήταν γνωστό μόνο σε ένα μικρό και περιορισμένο κύκλο ανθρώπων. Μόνον οι παράνομοι και οι μόρτες ή και τα κουτσαβάκια συζητούσαν για το έγκλημα.

Είπα και πιο μπροστά ότι δεν γνώρισα τον Σακαβλιά. Γνώρισα όμως, και μάλιστα πολύ καλά, αυτόν που σκότωσε τον Σακαβλιά και που άκουγε στο όνομα Αντωνίτση*ς.

Θυμάμαι ότι, όταν βρέθηκα εγώ στη φυλακή - από μια προσωπική περιπέτεια που δεν είναι ανάγκη να αναφέρω εδώ - το έγκλημα δεν είχε γίνει ακόμα. Πρέπει να έγινε στις αρχές του 1927, λίγους μήνες ή το πολύ ένα χρόνο μετά από τη δική μου φυλάκιση, που έγινε το 1926. Στις φυλακές Αιγίνης που ήμουν κρατούμενος, άκουσα για το φόνο, από άλλους κατάδικους που είχαν θετικές πληροφορίες από κρατούμενους άλλων φυλακών, αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. 

Δεν με ενδιέφερε ο Σακαβλιάς κι ο θάνατός του, όσο τραγικός κι αν ήταν. Αμέσως το θέμα κουβέντας σε όλες τις φυλακές ήταν το έγκλημα αυτό, διότι τους κατάδικους δεν τους απασχολούσαν άλλα πράγματα από τα εγκλήματα στο χώρο της παρανομίας. Το κουτσομπολιό οργίαζε και η φαντασία των φυλακισμένων ξεπέρναγε κάθε όριο λογικής. Οι πιο πολλοί είχαν κάνει κιόλας ήρωα το Σακαβλιά, χωρίς οι περισσότεροι να τον ξέρουν και χωρίς να έχουν απόλυτα σίγουρες πληροφορίες για το ιστορικό του φόνου. Με το θέμα του Σακαβλιά είχαν σταματήσει και οι τσαμπουκάδες στις φυλακές, γιατί όλοι ήταν απασχολημένοι εκεί, και αυτό καλάρεσε στους υπεύθυνους για την τάξη των φυλακών. Μέσα στο κελί μου είχα δυο συντρόφους, που γνώριζαν το Σακαβλιά από την παιδική του ηλικία, και από αυτούς άκουσα ιστορίες για τη ζωή του και το χαρακτήρα του.

Ο Σακαβλιάς ήταν από την Αθήνα και εκεί έκανε πιάτσα για τα πάρε - δώσε που είχε με τις γυναίκες της αμαρτίας, από τις οποίες και τα έπαιρνε. Μόνο με γυναίκες της αμαρτίας είχε σχέσεις αυτός και μόνο εκεί παρίστανε τον μάγκα και τον κουτσαβάκη. Ήταν όμορφος άντρας, πολύ όμορφος, σωστός άγγελος, αλλά πολύ θρασύς και προκλητικός. Βέβαια εκεί που του πέρναγε και του πέρναγε μόνο στις γυναίκες του υποκόσμου. Ήταν και κλέφτης, παράνομος από τα παιδικά του χρόνια, με πολλές καταδικαστικές αποφάσεις στο ενεργητικό του. Το επώνυμό του ήταν Σακαβλιάς και το μικρό του όνομα είχα ακούσει, χωρίς να 'μαι γι' αυτό βέβαιος, ότι ήτανε Σωκράτης**.

Το 1926 πήγε φυλακή στα Τρίκαλα, σε ηλικία 27 ετών. Πρέπει να ήταν 2 - 3 χρόνια πιο μεγάλος από μένα στην ηλικία και γι' αυτό είμαι σχεδόν βέβαιος. Δεν ξέρω με σιγουριά από τι ακριβώς πήγε στη φυλακή. Άλλοι είπαν από σωματεμπόριο και άλλοι από κλοπή, ενώ άλλοι φτάσανε στο σημείο να λένε ότι πήγε φυλακή από φόνο. Ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορούσε ο άνθρωπος αυτός να κάνει έγκλημα, γιατί δεν υπήρξε, είπαμε ποτέ μάγκας, ούτε καν μόρτης. Διότι ένας μάγκας δεν τα βάζει ποτέ με έναν γέροντα. Ο γέροντας που λέω ήταν ο Αντωνίτσης, αυτός που σκότωσε τον Σακαβλιά. Από το Βόλο ήταν ο Αντωνίτσης – Αυστριακός*** στην καταγωγή - και στα 50 του βρέθηκε πάλι στις φυλακές Τρικάλων, για ένα έγκλημα που διέπραξε από λόγους που δεν πρόκειται να πω ποτέ, γιατί έδωσα το λόγο μου. Με άσπρα μαλλιά πήγε στη φυλακή, και με ισόβια στην πλάτη , και ελάχιστους μήνες πριν πάει στη φυλακή ο Σακαβλιάς. Μόλις έφτασε εκεί ο γέροντας άρχισε να στρώνει δουλειά, δηλαδή παιχνίδια , μπαρμπούτια και τέτοια. Έστρωνε κουβέρτα και τράβαγε το βιδάνιο από τους κατάδικους, που έπαιζαν πάρα πολύ μπαρμπούτι. Δέσποζε στα παιχνίδια ο γέρο - Αντωνίτσης και μάλιστα χωρίς να έχει μπελάδες, γιατί δεν ήταν και κανένας τυχαίος. Παλιός μάγκας, γεροντόμαγκας τότε, με αρκετές επιτυχίες στο χώρο της μαγκιάς. Με ένα καλό όνομα στον κόσμο του κουρμπετιού, που δεν ήταν εύκολο να μη σε υπολογίζουν οι άλλοι. Τον Αντωνίτση, παρά τα χρόνια του, τον υπολόγιζαν και τον σέβονταν, γιατί ήταν και καλός μάγκας, όμορφος μόρτης, με εξηγήσεις πολύ μπεσαλήδικες.

Όταν έφτασε στη φυλακή ο Σακαβλιάς και είδε την κονόμα του γέροντα βάλθηκε να του πάρει τη θέση. Φούντωσε το μυαλό του και σκέφτηκε ότι πρέπει να κάνει πέρα τον Αντωνίτση για να τραβάει αυτός το βιδάνιο. Επειδή το παιδί είχε μάθει να τα παίρνει από τις γυναίκες, νόμιζε ότι μπορούσε να τα παίρνει και από το γέροντα και πιο πολύ από τους κατάδικους. Παιδικά κοντά μυαλά. Δεν ήξερε τους νόμους του υποκόσμου, τους κανόνες της μαγκιάς, που έλεγαν πως για να κάνεις στη φυλακή τον μπαρμπουτιέρη έπρεπε να σε έχουν ακουστά τουλάχιστον οι μισοί κατάδικοι και μάλιστα το όνομά σου να τους προκαλεί και φόβο και θαυμασμό.

Άρχισε αμέσως να του μπαίνει του Αντωνίτση και να ζητάει ευκαιρία για να του κάνει το τελικό ντου. Την πρώτη φορά που του είπε του γέροντα να φύγει, εκείνος με καλό τρόπο του απάντησε πως επειδή είναι νέος στη φυλακή θα του έβγαζε κάνα κουτί τσιγάρα - απόφευγε τους τσαμπουκάδες ο γέρο Αντωνίτσης, γιατί δεν του συνέφερνε κάτι τέτοιο τότε. Ο Σακαβλιάς σκέφτηκε ότι φοβήθηκε ο γέροντας και πήρε περισσότερο θάρρος και περισσότερη μανία έβαλε για να τον ξεφτιλίσει. Περίμενε τη μεγάλη ευκαιρία. Σε κάποιο γερό παιχνίδι, πάει ξαφνικά ο Σακαβλιάς και λέει του γέροντα να φύγει γιατί θα περπάταγε εκείνος το παιχνίδι. Πάλι με καλό τρόπο ο Αντωνίτσης του λέει, φύγε και όταν τελειώσουμε τα λέμε. Την ίδια στιγμή σηκώνει το πόδι ο Σακαβλιάς του ρίχνει μια κλοτσιά και του λέει: "Φύγε, ρε κολώγερα". Έπεσε χάμω ο Αντωνίτσης και μόλις σηκώθηκε γυρίζει και λέει του Σακαβλιά: "Αυτή την κλοτσιά θα την πληρώσεις με τη ζωή σου". Αυτό ήτανε και το πραγματικό αίτιο και σκηνικό του φόνου που έγινε μετά. Δεν πέρασαν δυο μέρες και ο Αντωνίτσης αγόρασε ένα τηγάνι και λίγες μαρίδες και πήγε σε ένα πλυσταριό που υπήρχε στη φυλακή για να τις τηγανίσει δήθεν. Στην πραγματικότητα όμως έβγαλε το χέρι από το τηγάνι (δηλαδή την ουρά) και το ακόνιζε με τις ώρες σε μια πέτρα, μέχρι που το έκανε κοφτερό σαν ξυράφι. Φωνάζει τότε το Σακαβλιά για να φάει λίγες μαρίδες. Τον είχε δει ο Σακαβλιάς με το τηγάνι και τα ψάρια και δεν πονηρεύτηκε - σκέφτηκε κιόλας ότι ο γέρος φοβάται και θέλει να τα φτιάξουμε. Ο Αντωνίτσης, και τις δυο μέρες αυτές που πέρασαν από το επεισόδιο, δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο από το πώς να τον σκότωνε, για να ξεπλύνει την ντροπή, διότι η προσβολή και μπροστά σε τόσους μάγκες ήταν τόσο μεγάλη και από εκείνες που δεν συγχωρούνται ποτέ.  Πλησίασε ο Σακαβλιάς για να φάει μαρίδες, αλλά έφαγε τόσες μαχαιριές μέχρι που του 'βγαλε τα' άντερα έξω. Με το χέρι από το τηγάνι τον χτύπαγε ασταμάτητα. Τα' άντερα βγήκαν στο πάτωμα.

Εκεί στο μικρό καμαράκι που ήτανε το πλυσταριό, εκεί που τελειώνει ο διάδρομος των κελιών εκεί έγινε το φονικό που έμεινε στην ιστορία.  Αυτό το μικρό διαδρομάκι, έξω από το πλυσταριό είναι και τα στενά που αναφέρει στο τραγούδι του ο Τσιτσάνης. Στενή λένε οι μάγκες τη φυλακή και στενά το διάδρομο των κελιών. Η πόλη των Τρικάλων δεν έχει στενά και ούτε έγινε ποτέ εκεί τέτοιο έγκλημα. Αυτό είναι και το πραγματικό ιστορικό του φόνου και μην ακούτε τα διάφορα γελοία παραρτήματα που βγάζουν κατά καιρούς εκείνοι που κάνουν πως τα ξέρουν όλα. 

Είπα και πιο μπροστά ότι άκουσα για το περιστατικό του φόνου στη φυλακή της Αίγινας, που βρισκόμουν το 1927. Από κατάδικους που άλλαξαν φυλακές έμαθα όλες τις λεπτομέρειες αυτές, γιατί ερχόντουσαν κατάδικοι και από τα Τρίκαλα, όπως πήγαιναν και από την Αίγινα. Πολλοί, αμέτρητοι, μου είπαν για το φόνο και μάλιστα αρκετοί ήταν και μπροστά στο φόνο. Ένας μάλιστα που βρίσκεται στη ζωή και δεν ξέρω αν θέλει να πω το όνομά του -  ήταν ο άνθρωπος που μετέφερε τον κομματιασμένο Σακαβλιά. 

Αργότερα γνώρισα τον Αντωνίτση. Μετά το φόνο τον μετέθεσαν από τις φυλακές Τρικάλων στις φυλακές της Παλιάς Στρατώνας. Εκεί γνωριστήκαμε για πρώτη φορά, χωρίς να αποκτήσουμε σχέσεις. Μετά μετατεθήκαμε πάλι στην Αίγινα και οι δυο μας. Εκεί τον γνώρισα από κοντά και εκτίμησα το μεγάλο χαρακτήρα του. Στην αρχή του 'λεγα καλημέρα, μού 'λεγε κι αυτός. Με τον καιρό γνωριστήκαμε καλά.  

Παρά την πράξη του, που οπωσδήποτε την κατακρίνω, διότι αφαίρεσε ανθρώπινη ζωή χωρίς να έχει τέτοιο δικαίωμα, ήταν καλός μάγκας, σοβαρός, λιγομίλητος μετρημένος σε όλα του, σωστός και καλός μόρτης. Με αγαπούσε και με υπολόγιζε πολύ όπως και εγώ. Δε λέω τι μου είπε για το φόνο ο Αντωνίτσης, ούτε λέω τι αισθανόταν μετά. Εκείνοι που μου τα είπαν ήταν μπροστά και δεν είχαν λόγους να πουν ψέματα. Άλλωστε δεν έχουν και διαφορά από όσα μου είπε ο γέροντας.   Δεν ξέρω πότε βγήκε από τη φυλακή. Μόνο έμαθα πως βγήκε, χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες. Εγώ εκτιμούσα αφάνταστα αυτόν τον γέροντα και τιμώ τη μνήμη του. Δεν ξέρω πότε και πως πέθανε, διότι αποκλείεται να ζει. Το ότι ο Αντωνίτσης δεν ήταν από τους ανθρώπους που χάριζαν κάστανα, το απέδειξε. Διότι ένας άνθρωπος δεν τραβάει εύκολα σίδερο να σκοτώσει έναν άλλον. Και η ψυχή του γέρο - Αντωνίτση τόλεγε. Βέβαια και το άλλο παιδί ο Σακαβλιάς, δεν έπρεπε να πάει τόσο νέο, αλλά οι μαγκιές αυτά έχουν. Το ότι τον έκανε θρύλο ο Τσιτσάνης και τραγουδιέται τ' όνομά του ακόμα και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα….

Οι σύγχρονοι Σακαφλιάδες των γηπέδων δηλώνουν την παρουσία τους παντού

Σημειώσεις της Attica Voice

*             Αναφέρεται και ως Αυλωνίτσης (Ηλ. Πετρόπουλος)

**           Αλλού αναφέρεται ως Γιώργος (Σακαφλιάς)  ή Χαρίλαος (Χαραλάμπους) με ψευδώνυμο το Σακαφλιάς

***        Αυστριακός (=Βολιώτης) Οι Βολιώτες αποκαλούνταν Αυστριακοί γιατί επί Τουρκοκρατίας, ο Βόλος είχε Αυστριακό προξενείο το οποίο και χρησιμοποιούσαν οι Βολιώτες για να έχουν διάφορα εμπορικά προνόμια, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να εμπορεύονται υπό Αυστριακή προστασία. Πρβλ. οι οπαδοί του Ολυμπιακού Βόλου καλούνται «Αυστριακοί» σε αντίθεση με τους οπαδούς της Νίκης Βόλου που είναι προσφυγικό σωματείο.

Πηγή: Κώστας Χατζηδουλής "Βασίλης Τσιτσάνης - η ζωή μου, το έργο μου"  Επιμέλεια Βαγγελιώ Βελέντζα, Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ, Αθήνα  1980

Και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης που τον καλεί "Ξύπνα καημένε ΣαΡκαφλιά"

Πρωτομαγιά 1919 με το Ιουλιανό ημερολόγιο και 14 Μαΐου 1919 με το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Μεσημέρι και τα ελληνικά θωρηκτά πλοία «Αβέρωφ», «Λήμνος» και «Κιλκίς», αποβιβάζουν ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις και καταλαμβάνουν  την προκυμαία της Σμύρνης. Επρόκειτο για την 1^η Μεραρχία, που κατ’ εντολή του Ελ. Βενιζέλου, από  τις 25 Απριλίου με το Ιουλιανό και 8 Μαΐου με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, ετοιμαζόταν να ξεκινήσει από την Ελευθερούπολη της Καβάλας, για να «διασφαλίσει την τάξη» στην Σμύρνη και την ευρύτερη περιοχή της.

Το θωρηκτό Αβέρωφ. Πλοίο άρρηκτα  συνδεδεμένο με τη σύγχρονη ελληνική Ιστορία

Οι αποβατικές δυνάμεις ετοιμάζονται για την  κατάληψη του τουρκικού εξωτερικού φρουρίου της πόλης. Οι σύμμαχοι της Αντάντ αποβιβάζουν επίσης δυνάμεις περιφρούρησης των δικών τους πρεσβειών και ομοεθνών.

2 Μαΐου 1919 (1/5/1919 με το νέο, Γρηγοριανό ημερολόγιο) Πρωι-πρωί τοιχοκολλάται η δίγλωσση (ελληνικά και τουρκικά) προκήρυξη που τυπώθηκε - στα τυπογραφεία της εφημερίδας «Αμάλθεια».

Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ

«Φέρω εις γνώσιν υμών ότι κατ' εντολήν της κυβερνήσεώς μου (ενεργούσης εκ συμφώνου μετά των Συμμάχων) προβαίνω εις στρατιωτικήν κατάληψιν της Σμύρνης και των πέριξ. Η κατοχή αυτή σκοπόν έχει την εξασφάλισιν των πληθυσμών και προστασίαν εν γένει της εννόμου τάξεως»

Αργότερα εκείνο το πρωί, έκαναν την εμφάνιση τους στον Ερμαϊκό κόλπο, τον κόλπο της Σμύρνης, τα πλοία που μετέφεραν κι άλλα ελληνικά στρατεύματα, μεταγωγικά σκάφη. Μπήκαν στο λιμάνι της Σμύρνης και κατέλαβαν τους καθορισμένους χώρους. Εκεί ξεκίνησε η αποβίβαση των ανδρών των συνταγμάτων κατόπιν εντολής του Ανωτάτου Συμμαχικού Συμβουλίου. Χιλιάδες Έλληνες της Σμύρνης αλλά και από άλλα μέρη της ενδοχώρας είχαν μαζευτεί και επευφημούσαν τα αποβιβαζόμενα στρατεύματα.

Στα μάτια των Ελλήνων της Ιωνίας και περισσότερο στα μάτια των Ελλήνων της Σμύρνης, η όλη εικόνα ήταν η πραγμάτωση του μεγάλου τους ονείρου. Της ένωσης με τη μητέρα – πατρίδα, την Ελλάδα, με παράλληλη ανάπτυξη ενός ευνοϊκού γι’ αυτούς περιβάλλοντος. Η ελπίδα που είχε φουντώσει μέσα τους μετά τις διπλωματικές επιτυχίες του Βενιζέλου και τις αντίστοιχες στρατιωτικές, των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Ακόμα και όσοι καταλάβαιναν πως η αποστολή είχε χαρακτήρα ειρηνευτικό και είχε υλοποιηθεί για λόγους που αφορούσαν τις ισορροπίες μεταξύ των Συμμάχων της Αντάντ, δεν μπορούσαν να αντισταθούν στο κλίμα ευφορίας και ανάτασης που γεννούσε η εικόνα που είχαν ζωντανή μπροστά τους.

Ο εκτελεστικός βραχίονας των Μεγάλων.  Μάιος 1919. Η δύναμη επιβολής και διατήρησης των όρων της Συνθήκης του Μούδρου

Στην περίληψη της προηγούμενης σχετικής ανάρτησης μας, ασχοληθήκαμε με την άφιξη και την ανάπτυξη του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, όπως και την ανάπτυξη της πολεμικής αεροπορίας, η οποία υποστήριζε τις επιχειρήσεις. Εδώ θα ασχοληθούμε περισσότερο με την περίοδο της ελληνικής κατοχής της Σμύρνης και λίγο με τις συνθήκες που επικρατούσαν και είχαν διαμορφωθεί σταδιακά, ήδη από το 1915, τον Διχασμό στην Ελλάδα  και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η θέση του Βενιζέλου το 1915, υπέρ της εισόδου της Ελλάδας στον Α παγκόσμιο πόλεμο, βασιζόταν στο ότι ο Βενιζέλος έβλεπε πως έτσι, όχι μόνο θα κρατούσε τις περιοχές που είχε ήδη ενσωματώσει η χώρα στα Βαλκάνια, αλλά και θα της δινόταν η δυνατότητα επέκτασης και στη Μικρά Ασία. Το επιχείρημα του, περί της ύπαρξης έντονου ελληνικού στοιχείου ήταν καλό, όχι όμως και αρκετό. Βέβαια η χώρα μέχρι το 1919 είχε επεκταθεί, πράγμα που δικαίωνε την πρόβλεψη του Βενιζέλου. Η συμμετοχή της χώρας στο πλευρό των Συμμάχων, στην αποτυχημένη εκστρατεία της Κριμαίας, έδινε έναν ακόμα λόγο (στη σκέψη του Βενιζέλου) για ευνοϊκή συνέχεια, δηλαδή την εξασφάλισης της άδειας των Συμμάχων, για την κατάληψη της Μικράς Ασίας από ελληνικές δυνάμεις. Φυσικά, όπως είναι γνωστό ακόμα και σε παιδιά του νηπιαγωγείου πια, στις συμμαχίες ο μόνος λόγος για να ευνοηθεί ο αδύναμος, είναι να εξυπηρετείται έτσι το συμφέρον του δυνατού. Και οι λόγοι που ο Βενιζέλος πίστευε πως θα ερέθιζαν την «καλοσύνη των ξένων», δεν αρκούσαν. Έπρεπε να έχουν κάποιον καλό λόγο για να στείλουν ελληνικά στρατεύματα ως «ειρηνευτικές δυνάμεις», δηλαδή αρμοστές των όρων της Συνθήκης του Μούδρου, στη Μικρασία. Και στην περίπτωση της κατάληψης της Σμύρνης, τον λόγο τον έδωσαν οι …Ιταλοί. Όχι η ανόητη εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919, ούτε η όψιμη είσοδος της Ελλάδας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Τον λόγο και αφορμή τον έδωσε η σπουδή της Ανταντικής Ιταλίας να γίνει ο στρατός της εφαρμοστική δύναμη, και με σημερινούς όρους, «ειρηνευτική δύναμη».

Οι "Μεγάλοι Τέσσσερεις" (Big Four)

Γράφει ο Κ. Σακελλαρόπουλος (τέως πρέσβης τότε) στο βιβλίο του «Η σκιά της Δύσεως» (εκδόσεις Κυρίτσης, Αθήνα 1960), σελ.85

«Η απόφασις να ανατεθεί εις εκλληνικάς δυνάμεις η κατάληψις της Σμύρνης ελήφθη, κατά όπως έχει ήδη εκτεθή, κατά τρόπον εντελώς αιφνίδιον, σχεδόν αιφνιδιαστικόν, εις μία στιγμήν, κατά την οποίαν η συμπτωματική συνύπαρξις και αλληλεπίδρασις ωρισμένων συντελεστών έκαμε την λύσιν αυτήν απλώς ανεκτήν, δια την έλλειψην άλλης καλυτέρας. Μόνος ο Lloyd George, μεταξύ των Συμμάχων, σχεδόν και μεταξύ των Άγγλων, θα ήτο ίσως κατ’ αρχήν διατεθειμένος να την εισηγηθή και να την υποστηρίξη, υπό οποιασδήποτε περιστάσεις (!). Αλλ’ ασφαλώς θα απετύγχανε να την επιβάλη, αν οι Ιταλοί δεν είχον ήδη καταλάβει το νοτιοδυτικόν τμήμα της Μικράς Ασίας, αν ο κίνδυνος να επεκτείνουν την κατοχήν των και επί της Σμύρνης δεν εφαίνετο άμεσος, αν το ζήτημα του Φιούμε δεν είχε φέρει αυτούς εις πλήρην ρήξιν με τον πρόεδρο Wilson και αν, εκ της αφορμής αυτής, δεν είχον αποχωρήσει από την Διάσκεψιν*»

Οι Ιταλοί λοιπόν και η απροκάλυπτη πείνα τους για εδάφη στη Μικρά Ασία και το ασύμβατο με τις  έννοιες της πολιτικής και της διπλωματίας  «ταμπεραμέντο» τους, οδήγησαν τον επικεφαλής της κραταιάς ακόμα, αγγλικής αυτοκρατορίας να προκρίνει ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, σε ρόλο αντίστοιχο με του σημερινού κυανόκρανου, στην περιοχή .

Στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού τον κεντρικό ρόλο τον είχε το επονομαζόμενο «Συμβούλιο των Τεσσάρων» (Big 4) στο οποίο μετείχαν  ο  πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Ντέιβιντ Λόιντ Τζωρτζ, ο πρόεδρος των Η.Π.Α Γούντροου Γουίλσον, ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζωρζ Κλεμανσώ και ο Ιταλός πρωθυπουργός Βιττόριο Ορλάντο. Τον  Απρίλιο του 1919, η Ιταλία ήρθε σε σύγκρουση τους υπόλοιπους εταίρους διεκδικώντας κυρίως τα εδάφη στη Δαλματία και μη  βλέποντας διάθεση στήριξης από τους άλλους τρεις συμμάχους της. Δευτερευόντως ήδη διεκδικούσε και είχε καταλάβει εδάφη στη Μικρά Ασία. Είχε φροντίσει να καταλάβει με τον στρατό της, με ορμητήριο  την (ιταλοκρατούμενη τότε) Ρόδο, την περιοχή της Αττάλειας.

Ο Λόυντ Τζωρτζ έχοντας κατά νου την κατάληψη της Αττάλειας από τους Ιταλούς δεν έβλεπε με καλό μάτι το να τους εγκαταστήσει ως ειρηνευτική δύναμη και στη Σμύρνη. Έτσι σε συνεννόηση με τους Κλεμανσώ και Ουίλσον (ο Ιταλός Ορλάντο είχε αποχωρήσει) πρότειναν την αποστολή στον Βενιζέλο. Οι υπόλοιπες παραπλανητικές εξηγήσεις και τα όσα ήθελε ο ταλαιπωρημένος από δέκα χρόνια πολέμων, ελληνικός λαός να πιστέψει ήταν απλά προσχήματα. Στα μάτια του ευκολόπιστου λαού η Μεγάλη Ιδέα έμοιαζε να πραγματώνεται.  Ο Βενιζέλος που καταλάβαινε πολύ καλά το τι πρέπει να κάνει, δέχτηκε αμέσως.

Lloyd George, Wilson, Clemanceau, ο αποχωρήσας Orlando και ο ανάδοχος της εφαρμογής, Βενιζέλος

Ο πρέσβης Σακελλαρόπουλος γράφει στο βιβλίο του που αναφέρουμε πιο πάνω, συην ίδια σελίδα

«Ούτε λοιπόν του ενός, ούτε του άλλου** τη στάσιν ενέπνευσε εύνοιαν προς την Ελλάδα, της οποίας την εις Μικράν Ασίαν επέκτασιν εθεώρουν και οι δύο αντίθετον προς τους σκοπούς και τα συμφέροντά των»

Οι δάσκαλοι της διπλωματίας του καιρού,  Άγγλοι είχαν επιβάλλει τα σχέδια τους. Ο ναύαρχος τους  Σόμερσετ Κάλθορπ, πληρεξούσιος της «εγκάρδιας συμμαχίας» υπέγραψε τη συνθήκη του Μούδρου και τώρα όρισαν και τον χωροφύλακα που ήθελαν να την επιβάλει στη διαλυμένη αυτοκρατορία. Να δουλέψει για λογαριασμό τους και ήταν έτοιμος, πρόθυμος να πέσει στη φωτιά και επιπλέον, θα εγκαθίστατο με την ανοχή των «Συμμάχων» τους.

πηγή βίντεο Youtube (rhopath)

Οι άλλοι Σύμμαχοι δεν ένιωθαν και πολύ καλά με την όλη κατάσταση. Δυσφορούσαν και αμφέβαλλαν για τους Άγγλους και τη σπουδή τους να πρωταγωνιστήσουν στη συνομολόγηση της συμφωνίας του Μούδρου*** το 1918 και τώρα, έξι μήνες μετά,  ανέχτηκαν την αγγλική πρωτοβουλία να στείλει τους Έλληνες να εφαρμόσουν τους όρους της.. Έμοιαζε προδιαγεγραμμένη η μελλοντική στάση των Γάλλων και Ιταλών, ευρύτερα, στην περιοχή. Οι Ιταλοί κατέλαβαν την Αττάλεια και βλέποντας πως δεν έχουν καν στήριξη στην κατάληψη της Δαλματίας, αποχώρησαν από την Συνδιάσκεψη Ειρήνης και σχεδόν και από τη Συμμαχία. Οι Γάλλοι παρέμειναν, αλλά οι επιφυλάξεις τους απέναντι στους Συμμάχους τους είχαν κλιμακωθεί

Στις 6/5/1919 με το Γρηγοριανό, ο Βενιζέλος τηλεγραφεί «Ταύτην την στιγμήν το Ανώτατον Συμβούλιον της Συνδιασκέψεως με πληροφορεί ότι εν τη σημερινή συνεδριάσει του απεφάσισεν όπως το εκστρατευτικόν σώμα αναχωρήση αμέσως δια Σμύρνην. Απόφασις ελήφθη παμψηφεί (και οι Ιταλοί ευθυγραμμίσθησαν)»

___

*          εννοεί την Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού  του 1919

**        Αναφέρεται στους Κλεμανσώ και Ουίλσον

***    Η Συνθήκη του Μούδρου συνετάχθη στην Αγγλία και απεστάη τηλεγραφικά στον ναύαρχο Κάλθορπ για τα περαιτέρω. Δεν πέρασε από τους άλλους Συμμάχους για έλεγχο και έγκριση. Όλα έγιναν ταχύτατα και ίσως γι’ αυτό δε περιείχε ούτε …χρονοδιάγραμμα εφαρμογής