Στις όχθες του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας εντοπίστηκαν για πρώτη φορά τα απολιθώματα της Πικερμικής Πανίδας.

Αυτό συνέβη το 1835 όταν βρέθηκαν τα πρώτα απολιθώματα της Πικερμικής Πανίδας επί του Βαλανάρη Ποταμού, ο οποίος είναι παραπόταμος του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας.

Από τότε ξεκίνησαν ανασκαφές στην όχθη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας που έδωσαν απίστευτο πλούτο ευρημάτων.

Το 1970 ανακαλύφθηκε στο Κισδάρι Πικερμίου νέα σημαντική θέση απολιθωμάτων. Η θέση αυτή είναι ίσως η πλουσιότερη από όλες και βρίσκεται πολύ κοντά στον Βαλανάρη.

Το 2012 ξεκίνησαν ξανά ανασκαφές στον Βαλανάρη σε μια τρίτη θέση, Οι ανασκαφές συνεχίζονται.

Συνολικά οι θέσεις ανεύρεσης απολιθωμάτων ξεπερνούν τις τριάντα. Κάποιες από αυτές βρίσκονται πάνω στην κοίτη και στις όχθες του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (όπως πλησίον του πρώην Κεραμοποιείου Τρανούλη).

Οι θέσεις που βρίσκονται πάνω στην κοίτη ή στις όχθες προβλέπεται να καταστραφούν με το έργο του εγκυβωτισμού του Μεγάλου Ρέματος και μέρος του Βαλανάρη.  

Οι όχθες του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας αποτελούν ένα παλίμψηστο που πάνω τους είναι γραμμένη η γεωλογική ιστορία της περιοχής ενώ φυσικά υπάρχουν πολλές θέσεις με ιδιαίτερο πολιτιστικό ενδιαφέρον.

Ξεκινώντας από την εκβολή του Μεγάλου Ρέματος θα συναντήσουμε τον Αποθέτη (απέναντι από το βενζινάδικο της ΕΚΟ).

Ο Αποθέτης βρέθηκε πάνω στην δεξιά όχθη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (με πορεία προς τη θάλασσα). Περιείχε μεγάλο αριθμό ιερών αντικειμένων από την αρχαϊκή μέχρι την κλασική εποχή.

Ο Αποθέτης καλύπτεται κυριολεκτικά με τσιμέντο με την προτεινόμενημελέτη. 

Απέναντι από τον Αποθέτη, σε μικρή απόσταση από το Μεγάλο Ρέμα βρίσκεται το λεγόμενο «Ρωμαϊκό Βαλανείο της Ραφήνας», που ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του '70, εγκαταλείφθηκε στην τύχη του για χρόνια, είχε όμως την τύχη να «ξαναζωντανέψει» τα τελευταία χρόνια μέσα από την αρχαιολογική έρευνα που διενεργεί το Πανεπιστήμιο Αθηνών και η Β' ΕΠΚΑ. Η ολοκλήρωση της αποκάλυψης του μνημείου και οι δυνατότητες ανάδειξής του δίνει ελπίδες για το μέλλον και των υπόλοιπων σημαντικών αρχαιολογικών τόπων της περιοχής.

Στην ίδια περιοχή και πολύ κοντά στην κοίτη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας έχουν βρεθεί νεκροταφεία της ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου.

Στο ρωμαϊκό νεκροταφείο πραγματοποιήθηκε σωστική ανασκαφή κατά τις εργασίες δημιουργία βενζινάδικου στο χώρο αυτό.

Μετά την πλημμύρα του 2013 αποκαλύφθηκαν στις όχθες του Ρέματος ταφές και πηγάδια, η χρονολόγηση των οποίων φτάνει μέχρι και τα γεωμετρικά χρόνια.

Στην περιοχή της Πετρέζας Σπάτων έχουν εντοπιστεί τα ερείπια Παλαιοχριστιανικής Βασιλικής στη θέση Σκίμθι.

Στην περιοχή του Φοίνικα εντοπίζεται ρωμαϊκός αγωγός κατά μήκος του Μεγάλου Ρέματος σε πολύ καλή κατάσταση.

Στην περιοχή της Παλλήνης, πλησίον του Κτήματος Νάσιουτζικ έχουν εντοπιστεί αρχαιολογικά ευρήματα που ανάγονται στην ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή.

Όλα τα ευρήματα εντοπίζονται επιφανειακά.

Δεν έχουν πραγματοποιηθεί ανασκαφές εκτός από την περιοχή του Ρωμαϊκού Βαλανείου.

Το ποτάμι και οι όχθες του κρύβουν πολλά μυστικά.

Θα αποκαλυφθούν ή θα σκεπαστούν από το τσιμέντο και τους λιθοσωρούς;

Ο μικρός μας Αμαζόνιος - Our little Amazon 

(Θεμιστοκλής Λαζαρής)

Το 1ο slideshow (οι εναλλασσόμενες εικόνες κάτω από την επικεφαλίδα του site) για το 2019 που προτιμήσαμε στο  atticavoice.gr είναι ένα μικρό μπουκέτο, από τους καταπληκτικής ακρίβειας χάρτες  από το έργο  των Ernst Curtius και Johann August Kaupert, του 1878: Atlas von Athen, έκδοση Βερολίνου. Συγκεκριμένα στο slideshow συμπεριλάβαμε μόνο τους χάρτες που αναφέρονται στο Πεντελικό και την περιοχή μας. (μαζί με ένα απόσπασμα Google maps για προσανατολισμό)

Λίγα λόγια για τους δημιουργούς (Βασική πηγή: Deutsche Biographie, 1884)

 Ο Γιόχαν Άουγκουστ Κάουπερτ (Johann August Kaupert) γεννήθηκε στο Κάσελ της Γερμανίας στις 9 Μαΐου 1822 του κρατιδίου της Έσσης της τότε Γερμανικής Ομοσπονδιακής Αυτοκρατορίας. Σπούδασε κι εργάστηκε ως τοπογράφος και από 1869 ως χαρτογράφος στο γενικό επιτελείο του πρωσικού στρατού, όπου και συνέβαλε σημαντικά στην δημιουργία των χαρτών κλίμακας 1:25.000 και 1:100.000 του γενικού επιτελείου. 

Από το 1875 έως το 1877 συνόδευσε τον Γερμανό αρχαιολόγο Ερνστ Κούρτιους (Ernst Curtious) ως μέλος της αποστολής του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα σε συνεργασία με το Αυτοκρατορικό Πρωσικό Υπουργείο Εκκλησιαστικών, Εκπαιδευτικών και Ιατρικών Υποθέσεων, για την τοπογράφηση και χαρτογράφηση της Αθήνας και της Αττικής.

Η συνεργασία του με τον Κούρτιους το 1878 οδήγησε στην έκδοση του έργου Atlas of Athens, και αργότερα το μνημειώδες Karten von Attica - Χάρτες της Αττικής (1881-1903)όπου συμετείχε ο επίσης Γερμανός αρχαιολόγος Άρτουρ Μιλχόφερ (Arthur Milchhoefer), έργο που ολοκληρώθηκε μετά το θάνατό του στις 11 Φεβρουαρίου 1899 και αποτελεί ανεκτίμητο τεκμήριο τοπιογραφίας και αρχαιολογίας για την αττική γη. Το έργο Karten von Attica εκδόθηκε από τον Reimer B., και η εκτύπωσή του έγινε από το γερμανικό λιθογραφείο Korbeweit στο Βερολίνο. Ο Κάουπερτ βραβεύτηκε το 1889 από το πανεπιστήμιο του Στρασβούργου με τιμητικό διδακτορικό τίτλο.

Οι χάρτες αυτοί τεκμηριώνουν ακράδαντα την εξάπλωση του Αττικού φυσικού περιβάλλοντος καθώς και την ύπαρξη και τη διαδρομή των ρεμάτων της ανατολικής Αττικής, όπως τεκμηριώνουν  και την βάναυση μεταχείριση που τους επιφύλαξαν οι μετέπειτα κάτοικοι του τόπου

Σημείωση: "Υψηλού επιπέδου μόρφωσης" αντιδήμαρχος και ο "ανωτάτου επιπέδου ευαισθησίας" δήμαρχος, σε δημοτικό συμβούλιο χαρακτήρισαν τους χάρτες Kaupert Curtius ως «λαογραφικού χαρακτήρα». Είναι από τις φάσεις που χαρακτηρίζουν την ποιότητα των ασκούντων διοίκηση.

Γράφει η Phyllis

Είναι γεγονός ότι ακόμα μας επιτρέπεται να γιορτάζουμε τις εθνικές εορτές όπως η 28η Οκτωβρίου. Αλλά μετά το μνημόνιο το νόημα της 28ης Οκτωβρίου έγινε ανυπόφορο στους κυβερνώντες, γιατί υμνεί την γενναιότητα του φτωχού και αδύναμου να αντισταθεί στο πανίσχυρο ανατρέποντας την ισορροπία του τρόμου πάνω στην οποία βασίζεται το σύστημα.

Η επέτειος του ΟΧΙ υμνεί τον ορθολογισμό, την καθαρή σκέψη πέρα από το φόβο, την παράτολμη απόφαση πάνω σε αξίες και αρχές ενάντια στην υποταγή. Έτσι αντικαταστάθηκε από την «πεφωτισμένη» ηγεσία μας με μια εορτή αναπλήρωσης τον εορτασμό της 12ης Οκτωβρίου. Οι αντιφα, οι ΜΚΟ, οι πιθηκίζοντες εντός και εκτός υπουργικών θώκων  μας μαθαίνουν το ιστορικά ορθό του εορτάζειν. Έτσι τα τελευταία χρόνια διαδίδουν το ορθό δηλ. «η αποτίναξη του ναζιστικού ζυγού από την πρωτεύουσα, στις 12 Οκτωβρίου 1944, σημειώνεται με πανηγυρικό τρόπο, εορτάζεται πλέον εν Αθήναις όπως και σε όλες τις λοιπές πολιτισμένες χώρες!. Όπως επιβάλλει η ιστορία (;) και υπαγορεύουν οι αντιφασιστικές παραδόσεις (sic). Χρειάστηκε να περάσουν 71 χρόνια, ώστε να πάρει η επέτειος τη θέση που κατέχει στη συλλογική μνήμη (;;;)»  συνεχίζουν.

Η μετατροπή των Ελλήνων σε κάτι ξένο -άρα ανώτερο- είναι μοναδική τους επιδίωξη. Ρατσισμός στην πράξη και αιχμή του δόρατος του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και των οπαδών του δόγματος «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Ο εορτασμός της 12ης Οκτωβρίου συνηγορεί άλλωστε και με το κλείσιμο της εκκρεμότητας των  αποζημιώσεων που μας οφείλει η  Γερμανία για τις αθλιότητες του ναζισμού στους Έλληνες αμάχους.

Βήμα - βήμα αποδομούνται τα επιχειρήματα της αξίωσης αποζημίωσης στην Ελλάδα, που το ΟΧΙ συνδεδεμένο με την εισβολή και τις θηριωδίες που ακολούθησαν  θέτει στο συλλογικό ασυνείδητο.

Ο εμφύλιος πόλεμος, οι δικτατορίες που ακολούθησαν είναι κι αυτές ενοχλητικές μνήμες που πρέπει να σβήσουν για να εμφανιστούν από τους ανίκανους ηγέτες μας, οι  άρπαγες ως σωτήρες. Όλα αυτά συνάδουν με την μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο που έγινε εν όψει της υφαρπαγής όλων των φυσικών της πόρων (Σκουριές, αρχαιότητες, ορυκτά, παράλια με τις επιδοτούμενες αδρά υδατοκαλλιέργειες κλπ.) από ξένα funds που κανείς δεν γνωρίζει ποιος ελέγχει για εικονικά χρέη, και την συνεπαγόμενη καταστροφή του φυσικού κάλους της χώρας και της κοινωνίας.

Οι επαΐοντες των Βρυξελλών  επιθυμούν διακαώς να σβήσουν κάθε ύμνο στην άρνηση και την ανυπακοή ενάντια στην υποτέλεια και την ολιγαρχία των Βρυξελών όπως το ΟΧΙ που πειθανάγκασε την τότε κυβέρνηση να εκφράσει την λαϊκή βούληση. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Μεταξάς ένας δικτάτορας άκουσε και υπάκουσε στην λαϊκή εντολή, ενώ ο πεζοδρομιομάχος λαϊκιστής Αλέξης μετά από έναν αιώνα με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, περιφρόνησαν ακυρώνοντας το δημοψήφισμα του 2015.  Η αντίσταση ως ιδέα εξοργίζει την αριστερά, το ΟΧΙ τους αηδιάζει και γι αυτό ξαναγράφουν την ιστορία στα μέτρα τους. Σήμερα στα πλαίσια της αποδόμησης της λαϊκής μνήμης και βούλησης η προπαγάνδα αφενός προχωρά στην παραποίηση της ιστορίας στα σχολικά βιβλία και συγγράμματα και στην διασπορά ψευδών και κατευθυνόμενων ειδήσεων ενιαίων σε όλα τα ΜΜΕ και κεντρικά ελεγχόμενων με άκρως επιστημονικές όσο και ακραία ολιγαρχικές τεχνικές προκειμένου να συσκοτίσουν τη σκέψη και σκορπίσουν σύγχυση ιδεών και παράνοια. Η σύγχυση άλλωστε είναι η μήτρα του φασισμού και της βίας.   

Η 28η Οκτωβρίου το 2018 αποκτά νέο ιστορικό υπόβαθρο.

Ακούσαμε στις 27/10/2018 τον ΠτΔ να λέει: « Οι ηρωικοί νεκροί της Αντάντ πολέμησαν στο Μακεδονικό Μέτωπο και με τον τρόπο τους υπερασπίστηκαν την αδιαμφισβήτητη ελληνικότητα της Μακεδονίας μας και με τον ίδιο τρόπο η θυσία τους μας θυμίζει και το δικό μας χρέος προς αυτή την κατεύθυνση αυτές τις κρίσιμες ώρες για τον τόπο και τον λαό μας" όταν επισκέφθηκε τα Συμμαχικά Κοιμητήρια του Ζέιτενλικ στη Θεσσαλονίκη. Ο καθηγητής  μιλά σαν αν μην ξέρει κάτι για την συμφωνία των Πρεσπών. Συνεχίζοντας επισήμανε με ρητορικό σθένος την ανάγκη αντίστασης στις δυνάμεις που επιβουλεύονται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δοκιμάζοντας την αντοχή της ψυχραιμίας μας αφού το οικοδόμημα αυτό εμπνεύστηκε την παραχώρηση της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Με τον Ιταλό ομόλογο του τίμησαν και τα Ιταλικά στρατεύματα εισβολής. Ενώ οι Ιταλοί φασίστες ως γνωστόν, εισέβαλλαν στην χώρα και έγιναν η αιτία να πεθάνουν στα βουνά της Αλβανίας χιλιάδες Ελληνόπουλα στο έπος του σαράντα που τόσο πόνο έφερε στον λαό. Κατέλαβαν την χώρα ως σύμμαχοι του Χίτλερ και των ναζί όπου κυνήγησαν σκληρά τους Έλληνες αντιφασίστες. Στο τέλος διαφώνησαν με τον Χίτλερ από τον οποίον δέχθηκαν στην Κεφαλλονιά και αλλού τα αναμενόμενα αντίποινα.

Τιμή δεν τους πρέπει την ημέρα του ΟΧΙ και μάλιστα από τον ΠτΔ της χώρας μας, γιατί αυτό φανερώνει μια ασέβεια στη μνήμη των νεκρών μας στην Αλβανία. Ζήσαμε λοιπόν μια ακόμα ανατροπή των κανόνων της λογικής και της ηθικής που σοκάρει.

Άλλη μια οδυνηρή  επίθεση στο θυμικό των Ελλήνων και την ιστορική μνήμη τους προκειμένου να μας θολώσουν τη σκέψη και να αχρηστεύσουν ότι μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ως αξία και αλήθεια. Μαζί με την αδιαμφισβήτητη στήριξη του στην ανεπιθύμητη συμφωνία των Πρεσπών, επαινεί όσους πολέμησαν για την Μακεδονία μας,  και όσους πολέμησαν ενάντια της Μακεδονίας μας (το ευρωπαϊκό οικοδόμημα) και επέβαλλαν την απαράδεκτη συμφωνία στους δύο λαούς χωρίς τη συναίνεση τους.

"Τιμούμε σήμερα εδώ, στα Κοιμητήρια του Ζέιτενλικ, την μνήμη των 20.500 στρατιωτών των Συμμαχικών Δυνάμεων της Αντάντ, οι οποίοι έπεσαν στο Μακεδονικό Μέτωπο, δίνοντας τη ζωή τους θυσία στο βωμό της Ελευθερίας αλλά και των άλλων θεμελιωδών αρχών του πολιτισμού μας. ….." συνέχισε ο ΠτΔ.

Σε τι αναφέρεται άραγε;

Η εξαπάτηση του λαού έχουν φροντίσει οι καθηγητές της νομικής και νομοθέτες να είναι καθήκον καλά αμειβόμενο και όχι παράπτωμα. Η παραποίηση της πραγματικότητας είναι μια επικοινωνιακή πρακτική αναγκαία σε μη δημοκρατικά καθεστώτα και σε υπερεθνικά απολυταρχικά μορφώματα. Εδώ όμως δεν έχουμε απλά μια εσκεμμένη παραποίηση των πραγματικών περιστατικών έχουμε μια ανατροπή των θεμελιωδών αρχών της λογικής επεξεργασίας και ανάλυσης και της αναγκαίας και αναμενόμενης σύνδεσης των λόγων και των πράξεων. Μας βομβαρδίζουν με διττές, ανεύθυνες και αντιφατικές ειδήσεις χωρίς κανένα ηθικό ή λογικό φραγμό μέχρι να εθιστούμε. Η συνήθεια άλλωστε είναι ο βασιλιάς του κόσμου.

Στην σημερινή Ελλάδα η προπαγάνδα έχει περάσει σε νέα επίπεδα, δεν προσπαθεί απλά να αλλάξει το νόημα και την αλήθεια των γεγονότων. Έχει αναλάβει ταυτόχρονα με την ραγδαία εξάπλωση των ναρκωτικών και άλλων εθιστικών ουσιών να συσκοτίσει την σκέψη μας, να αλλοιώσει το νόημα των λέξεων, να μας αποχαυνώσει και αδρανοποιήσει ως πολιτικά όντα και να μας χειρίζεται ως πελάτες και χρήστες. Μια τέτοια πρακτική δεν είναι απλά δόλια και σχιζοειδής αλλά και πονηρή μεθόδευση αφού παλεύει να κατοχυρώσει εκ των προτέρων την απαλλαγή του υποκειμένου από κάθε πιθανή κατηγορία σε βάρος του, αφού το υποκείμενο εξυμνεί και προωθεί στα λόγια αυτό που προδίδει με πράξεις.  Σε αυτήν την στρατηγική να γλυτώσουν κάθε ευθύνης και να απαλλαγούν από την τιμωρία και ο περίφημος νόμος Παρασκευόπουλου για την απελευθέρωση των επικίνδυνων κακοποιών στο δόγμα η τιμωρία είναι αχρείαστη και η λύτρωση από το έγκλημα ανέφικτη. Εισάγουν το ψέμα και την παράνοια σαν κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία και στρατηγική και αποδομούν τη γλώσσα, τη λογική και την σκέψη μας προκειμένου να μην ξαναπούμε ΟΧΙ, αφού στον άθλιο κόσμο που ζούμε το ΟΧΙ είναι Ναι και το Ναι,  Όχι.

 Όλοι για τη φωτογραφία. Υπουργοί, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι έχουν τη φωτογραφία ως μόνο στόχο. Η ασφάλεια των παιδιών περνά σε δεύτερη μοίρα

Πρόσφατα, σε μία συνάντηση μας με παιδιά του Λυκείου της Ραφήνας, το περασμένο Σάββατο, 22 Μαΐου 2021, γίναμε κοινωνοί ενός τρομακτικού περιστατικού, που έλαβε χώρα στο κτήριο του σχολείου. Όπως μας περιέγραψαν τα ίδια τα παιδιά, την προηγούμενη μέρα (21/5), εκπαιδευτικός η οποία προσπάθησε να μαζέψει αντικείμενο το οποίο είχαν τοποθετήσει μαθητές στην πάνω επιφάνεια αναρτημένης  ψευδοροφής, βρέθηκε στο κενό και έπεσε στον από κάτω όροφο.

 Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω εκείνη τη μικρή αναστάτωση που ένιωθα μικρός, βλέποντας στην τηλεόραση -στη σπαργανική της ακόμα φάση- εκείνο το κουκλοθέατρο - θαύμα που μας χάριζε το τότε ΕΙΡΤ και που είχε τον τίτλο «Ο Μπάρμπα Μυτούσης».

Το θαύμα που χαρακτήριζε το κουκλοθέατρο του Μπάρμπα Μυτούση ήταν το ότι οι μαριονέτες του μεγάλωναν μαζί μας. Σε ηλικία και εμπειρίες. Μόνο ο Κλούβιος, πενήντα χρόνια μετά, δεν έδειχνε να έχει μεγαλώσει. Το ίδιο παιδί, ένα χαζό παιδί- χαρά γεμάτο, όπως θα λέγαμε σήμερα. Η Σουβλίτσα όμως είχε μεγαλώσει και είχε Σούβλα κανονική. 

Ο Μπαρμπα Μυτούσης πάλι, δεν είχε αλλάξει. Ήταν η φωνή της λογικής και του δικαίου. Αυτό που δεν γνωρίζαμε, όμως, ήταν πως είχε και έναν άλλο αδελφό, τον Μπαρμπα Μπουρνούση. Πώς είναι στις Άγριες Μέλισσες ο Μιλτιάδης και ο Δούκας; Έτσι ακριβώς. Ο Μιλτιάδης ήταν ο Μπαρμπα Μυτούσης και ο Δούκας ο Μπαρμπα Μπουρνούσης. Και στη μέση, η Ανέτ, η αλλιώς η Θεία Ευρυδίκη που αγαπάει το Δίκαιο, όμως είναι δεμένη και φιμωμένη από το πλήθος των εξαρτήσεων.................................

Όλα ξεκίνησαν όταν μία μέρα ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα έτρεξαν κλαίγοντας στο Μπαρμπα Μυτούση για να παραπονεθούν πως κάτι άλλα παιδιά τους πείραζαν και τους κορόιδευαν.  Κανένας τους βέβαια δεν ήταν πια παιδί, αλλά αυτό δεν μπορούσαν να το αντιληφθούν   

- «Μην κάνετε σαν παιδιά. Δεν είστε πια παιδιά!!»,  τους είπε με τόνο αυστηρό ο θείος τους. «Μου θυμίζετε τον τζόρα τον αδελφό μου, τον Μπουρνούση» και τους έδιωξε θυμωμένος

Ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα έμειναν μόνοι τους και στενοχωρημένοι

-«Να πάμε στο θείο τον μπαρμπα Μπουρνούση … Αυτός θα μας καταλάβει σίγουρα» είπε η Σουβλίτσα στον Κλούβιο. Ο Κλούβιος είχε ήδη βαρεθεί και ήθελε να πάει να παίξει , όμως η Σουβλίτσα δεν επρόκειτο να τον αφήσει ήσυχο.  Μπροστά στο πείσμα της Σουβλίτσας και για να ξεμπερδεύει μαζί της, συμφώνησε.

-«Άντε, ας πάμε» είπε ο Κλούβιος με φανερή βαρεμάρα

Ξεκίνησαν λοιπόν να πάνε να βρούνε τον αδελφό του Μπαρμπα Μυτούση, τον τζόρα τον Μπαρμπα Μπουρνούση. Αυτός θα τους βοηθούσε σίγουρα .

Ο Μπαρμπα Μπουρνούσης  άλλο που δεν ήθελε. Μόλις άκουσε τον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα, θυμήθηκε  κι αυτός τα ίδια παιδιά που τον κορόιδευαν  κι αυτόν πολύ καιρό για άλλα πράγματα. Αφού δεν τολμούσε ο ίδιος να σηκώσει κεφάλι, σκέφτηκε πως βρήκε την ευκαιρία που περίμενε:

-«Να πάτε στη θεία σας τη Δίκη, να της τα πείτε όλα» είπε ο Μπάρμπα Μπουρνούσης στην ανιψιά του …  «Να πάρεις μαζί σου και τον Κλούβιο γιατί έμαθα πως τον κοροϊδεύουν κι αυτόν»

-«Εμένα, θείε, δεν με κοροϊδεύουνε, είπε ο Κλούβιος

-«Εσύ έτσι θα πεις χαμένε, άντε τώρα» είπε ο Μπαρμπα Μπουρνούσης

-«Μπάρμπα  μου, μπαρμπούλι μου» έκανε η ανιψιά και αγκάλιασε το θείο της με ένα κεφαλοκλείδωμα.  Ο Μπάρμπας έβγαλε μια κραυγή από την αγκαλιά της Σουβλίτσας - η ανιψιά ήταν ήδη δύο κεφάλια ψηλότερη από αυτόν. Μόλις η  Σουβλίτσα ξεκόλλησε από πάνω του, ο θείος έβγαλε έναν στεναγμό ανακούφισης.

-«Θείε» ρώτησε ο Κλούβιος. «Να σε ρωτήσω  κάτι ; Θα μου δώσεις χαρτζιλίκι ;»

Ο θείος τον χάιδεψε, αλλά πιο πολύ με καρπαζιά έμοιαζε το χάδι του. Ο Κλούβιος δεν διαμαρτυρήθηκε. Το χαρτζιλίκι μόνο να έπεφτε και όλα ήταν εντάξει γι αυτόν

-«Πού πάμε αδελφούλα μου;» είπε με μια φωνή χρωματισμένη από επιτηδευμένη αφέλεια

-«Πως σε ανέχομαι, απορώ» απάντησε η Σουβλίτσα. «Πάμε στο σπίτι της θείας Δίκης, δεν είπαμε; Η Θεία Δίκη θα τους δείξει…  που κάνουν αστεία και πλάκες με τις μαριονέτες»

Έτσι, κουβεντιάζοντας, έφτασαν στο σπίτι της θείας τους της Δίκης. Χτύπησαν ξαναχτύπησαν, αλλά κανείς δεν τους άνοιγε. Έξω από την πόρτα, ένα χαρτί έγραφε «Απουσιάζω σε ταξίδι. Ρίψατε σημείωμα».

Ο Κλούβιος με τη  Σουβλίτσα έγραψαν σε ένα χαρτί «Θεία Δίκη, κάτι παιδιά μας κάνουν πλάκα και θέλουμε να τα μαλώσεις. Τα ανίψια σου» … και έριξαν το σημείωμα κάτω από την πόρτα

Πριν φύγουν, όμως, έβγαλαν και μια selfie μπροστά στην πόρτα της θείας και την έκαναν story στο instagram.

-«Ποιος να ξέρει πως η θεία λείπει Κλούβιε;» είπε η Σουβλίτσα… « Μόλις δουν το story θα τρομάξουν. Και την θεία μας την υπολογίζουν. Όχι σαν κι εμάς που ….τέλος πάντων»

Οι μέρες περνούσαν και η θεία Δίκη δεν ερχόταν. Τα παιδιά της γειτονιάς έβλεπαν το story και έστελναν όλο και πολλές γελαστές φατσούλες. Είχε και ο Μπαρμπα Μπουρνούσης instagram και έστελνε κι αυτός καρδούλες και φατσούλες.

Όταν κάποτε επέστρεψε η θεία Ευρυδίκη -η θεία Δίκη όπως τη φώναζαν- βρήκε το χαρτί που είχαν πετάξει τα ανίψια της κάτω από την πόρτα. Έμαθε τα όσα είχαν γίνει και εκνευρίστηκε. Όχι με τα παιδιά που κορόιδευαν τα ανίψια της, αλλά με τα ανίψια της τα ίδια. Κι ακόμη πιο πολύ με τον θείο τους, το Μπαρμπα Μπουρνούση, που δεν θα τα άφηνε ποτέ  να μεγαλώσουν. Ταΐζοντάς τα καθημερινά και κατευθύνοντας τα, σα να είναι βρέφη, αυτά γίνονταν  περίγελως της κοινωνίας. Δεν θα ωρίμαζαν ποτέ και δε θα έβαζαν στόχους που θα υπηρετούσαν την κοινωνία και όχι τον θείο

Ένιωσε μεγάλη απογοήτευση αλλά και ενοχές που απουσίαζε όταν όλα αυτά ήταν σε εξέλιξη. Θύμωσε που κανείς δεν την κάλεσε να παρέμβει. Ίσως γιατί τη φοβόντουσαν, ίσως γιατί τους εξυπηρετούσε η άγνοια και η απουσία της. Ήταν και εκείνο το χέρι που κινούσε τις μαριονέτες. Ήταν και εκείνο το στόμα που τους έδινε φωνή, όταν εκείνες ανοιγόκλειναν το στόμα τους,

Η θεία Δίκη κατάλαβε και δάκρυσε. Και είπε αυτό που ισχύει και στο κουκλοθέατρο, όπως ισχύει και στην κοινωνία και ένας καλό φίλος συνηθίζει να το περιγράφει με την επωδό: «Καληνύχτα Κεμάλ… αυτός ο κόσμος δε θ΄ αλλάξει ποτέ»

γράφει και παρουσιάζει ο Θ.Βρανάς – Καθηγητής Β’βάθμιας εκπαίδευσης

Μία επανάσταση έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο χώρο της ιατρικής, αλλά έχει μάλλον περάσει απαρατήρητη εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Το όνομα αυτής: ΜΕΤΑΒΟΛΟΜΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ.

Το βιβλίο του Δρ. Δημ.Τσουκαλά, ιατρού,  περιγράφει με απλό, κατανοητό κ γλαφυρό τρόπο τα κύρια προβλήματα υγείας του καιρού μας, αλλά και τα συνδέει (και αυτό είναι που κάνει το βιβλίο ιδιαίτερο) με την υποβάθμιση της διατροφής μας κ του φυσικού περιβάλλοντος.

Μέσα σ' αυτό το βιβλίο βρήκα συμπυκνωμένα όλα όσα ψάχνω κ πιστεύω όλα αυτά τα χρόνια ως σύμβουλος υγείας. Τα γράφει ένας βαθύς γνώστης-ερευνητής, ένας μάχιμος γιατρός που κατηγορεί, χωρίς να απαξιώνει, τους γιατρούς για την απομάκρυνσή τους από τις ιπποκράτειες αρχές της πρόληψης υγείας.. 

Σταχυολογώ κάποια θέματα από τα περιεχόμενα του βιβλίου: 

• Το γήρας είναι αναστρέψιμο
• Πώς ο σύγχρονος άνθρωπος λιμοκτονεί τρώγοντας περισσότερο
• Διατροφικές ελλείψεις κ χρόνιες παθήσεις
• Χοληστερίνη: Ο μύθος του αιώνα
• Ο καρκίνος είναι μάλλον το σύμπτωμα παρά η νόσος
• Η υπερ-βιταμίνη D και οι επιδράσεις της στην υγεία μας
• Έντερο: Ο δεύτερος εγκέφαλος του σώματος
• Ποιά είναι τα αίτια των αυτοάνοσων νοσημάτων;
• Διαβήτης: Ινσουλίνη και μακροζωία
• Ιδανική διατροφή
• Ακούστε το σώμα σας 

και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα. 

Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλους, που θα διευρύνει τους ορίζοντές σας, αλλά και την "αυτοδιαχείριση" που απαιτείται στα θέματα υγείας και όχι την τυφλή εμπιστοσύνη στους...πάνσοφους θεράποντες ιατρούς μας.  Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Θ.Βρανάς – Καθηγητής Β’βάθμιας εκπαίδευσης

Ακολουθεί σε  μορφή downloadable PDF μία περίληψη του βιβλίου

Η Bloomsday είναι γιορτή και ημέρα μνήμης της ζωής του ιρλανδού συγγραφέα Τζέιμς Τζόις, κατά τη διάρκεια της οποίας ξαναζωντανεύουν τα γεγονότα του μυθιστορήματός του Οδυσσέας, τα οποία εκτυλίσσονται στις 16 Ιουνίου 1904. Γίνεται κάθε χρόνο στις 16 Ιουνίου στο Δουβλίνο και αλλού.

Ο Τζόις επέλεξε τη συγκεκριμένη ημερομηνία, καθώς ήταν η ημερομηνία της πρώτης του εκδρομής με τη σύζυγό του, Νόρα Μπάρνακλ. Περπατούσαν στο δουβλινέζικό προάστιο του Ρίνγκσεντ, όπου η Νόρα τον αυνάνισε*.

Το όνομα προέρχεται από τον Λέοπολντ Μπλουμ (Leopold Bloom), πρωταγωνιστή του Οδυσσέα.

Η αγγλική σύνθετη λέξη Bloomsday χρησιμοποιείται συνήθως και στα Ιρλανδικά, αν και σε ορισμένες δημοσιεύσεις αποκαλείται Lá Bloom.

Ο «Οδυσσέας» αφηγείται τις περιπλανητικές συναντήσεις του Λέοπολντ Μπλουμ  στο Δουβλίνο κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης ημέρας, της 16ης Ιουνίου 1904. Ο πρωτότυπος τίτλος Ulysses αποτελεί εκλατινισμό του ονόματος του Οδυσσέα, του ήρωα της Οδύσσειας, του επικού ποιήματος του Ομήρου και το μυθιστόρημα θέτει μια σειρά από παραλληλισμούς ανάμεσα στο ποίημα και το μυθιστόρημα, με δομικές αντιστοιχίες μεταξύ των χαρακτήρων και των εμπειριών του Λέοπολντ Μπλουμ και του Οδυσσέα, της Μόλι Μπλουμ και της Πηνελόπης, και του Στίβεν Δαίδαλου και του Τηλέμαχου αντίστοιχα.

Επιπρόσθετα, χρησιμοποιεί γεγονότα και θεματολογία του μοντερνισμού, του Δουβλίνου και της σχέση της Ιρλανδίας με την Βρετανία στις αρχές του 20ού αιώνα. Το μυθιστόρημα μιμείται γραφές αιώνων της αγγλικής λογοτεχνίας και κάνει, έντονα, νύξεις σε άλλα έργα.

Είναι ένα «ογκώδες» μυθιστόρημα (περίπου 265.000 λέξεων) και διαιρείται σε δεκαοχτώ επεισόδια.

 ....Ξεκινήσαμε και η διαδρομή με είχε συναρπάσει. Στην πλάτη μας απλωνόταν ένα πυκνό πευκοδάσος, σημάδι φτωχότερων εδαφών που όμως γειτόνευαν με έναν κάμπο πολύ μεγάλο που δεν φαινόταν το τέλος του προς τα νοτιοανατολικά. Υπέθεσα πως θα ήταν ο κάμπος των Σπάτων και δεν θα θέλαμε και πολύ περπάτημα για να δω στα βόρεια και ανατολικά μας το Έτος, το τοπόσημο του Πικερμιού. Πράγματι έτσι έγινε και με έπιασε μία χαρά μεγάλη που αντίκρυζα γνώριμα μέρη, έστω και αν θύμιζαν ελάχιστα τον τόπο που ήξερα και ζούσα.

-Εδώ, ότι βλέπεις  ήταν παλιά τα κτήματα των Πικέρμηδων. Σήμερα ο αφέντης της περιοχής είναι ο Χατζή Αλής, ο Χασεκής. Ο αφέντης της Αθήνας. Αυτός κάνει κουμάντο γιατί αυτόν όρισε ο Σουλτάνος, ή η γυναίκα του. Κανείς δεν ξέρει αλλά και δεν χρειάζεται να μάθει. Αυτά είναι επικίνδυνα πράματα.

-Και τι άνθρωπος είναι ο Χασεκής; Έρχεται καθόλου από εδώ; Τον ξέρετε;

-Δεν τον ξέρουμε αλλά καλύτερα, γιατί λένε πως είναι πολύ σκληρός και κακός άνθρωπος, Δεν ξέρουμε αν είναι και άνθρωπος δηλαδή. Να, πριν λίγες μέρες πέρασε από εδώ με τα γαϊδούρια του και τον γιό του τον Παναγή, 7 χρονών παιδί, ένας Αθηναίος, ο Δημητρός ο Σκουζές, διωγμένος από τον Χασεκή και τράβαγε για την Χαλκίδα για να γλιτώσει το κεφάλι του. Δύσκολα σου λέω. Πολύ δύσκολα.

-Και αυτός ο Πικέρνης; Τι έγινε;

(απόσπασμα από το διήγημα)

 Από τις εκδόσεις της Attica Voice (Attica Voice Publications) ένα διήγημα για τα προεπαναστατικά χρόνια στην ανατολική Αττική και πιο συγκεκριμένα την περίοδο που Χασεκής της Αθήνας ήταν ο Χατζή Αλής, ο σκληρός νομέας του τόπου,που ανάγκασε τα 3/5 σχεδόν των Αθηναιων να εγκαταλείψουν την πόλη. (Σκουζές Π. - με προλεγόμενα Γ. Τερτσέτη. επιμέλεια Γ. Βαλέτα, εκδοση Κολωλού 1948)

Είναι μία αφήγηση που σηματοδοτεί την ανάξια κληρονομιά μίας περιόδου που στη χώρα επικράτησε το σκοτάδι, την ίδια περίοδο που επικρατούσε η Αμερικάνικη Επανάσταση, ετοιμαζόταν η Γαλλική και το κύμα τω Κρατών Εθνών θα ξεκινούσε μετά από 30 χρόνια και την προετοιμασία της Ελληνικής.

Καλή διασκέδαση

«Ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου παίρνει μαζί του έναν άστεγο νέο και αρχίζουν μία παράξενη επιχείρηση: Να αποδείξουν δηλαδή πως δεν υπάρχει τίποτα και κανένας στον κόσμο που να μην αγοράζεται με χρήμα. Σε αυτό το οδοιπορικό θα γίνουν τα μύρια όσα απρόβλεπτα, ανατρεπτικά και κωμικά! Μισό αιώνα μετά το γύρισμά του αξίζει τον κόπο να «ξαναδιαβαστεί» αυτό το μίνι κωμικό-αναρχικό αριστούργημα. Θα διαπιστώσουμε λοιπόν τα ακόλουθα: Πως υπάρχει μέσα σε αυτό το φιλμ σαφώς το πνεύμα των Mόντι Πάιθον, που διανθίζουν με το δικό τους τρόπο το εξαιρετικό σενάριο.

Το ντοκιμαντέρ, στο οποίο εκτελεστικός παραγωγός ήταν ο ίδιος ο Michael Moore, δόθηκε στη δημοσιότητα την  παραμονή της φετινής επετείου της Ημέρας της Γης. Το έδωσε στη δημοσιότητα ο ίδιος ο παραγωγός.  Τo «Planet of the Humans» είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jeff Gibbs, του εδώ και χρόνια συνεργάτη του Moore.

Το ντοκιμαντέρ –που «κατέβηκε» προσωρινά από την πλατφόρμα του YouTube για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων-  κατηγορήθηκε από πολλούς ότι περνάει το λάθος μήνυμα και πως η αρνητική στάση που κράτησαν σκηνοθέτης και παραγωγοί απέναντι στην «πράσινη ανάπτυξη» αποτελεί ξεκάθαρη στήριξη στον Ντόναλντ Τράμπ.

Η κριτική που δέχτηκε η ταινία αλλά και η  σχετική συζήτηση δεν επικεντρώθηκαν στην αμφισβήτηση του κινηματογραφικού είδους, αλλά στην επικριτική στάση που κρατάνε οι Τζεφ Γκιμπς (σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή) και Μάικλ Μουρ (παραγωγή) απέναντι στα περιβαλλοντικά σχέδια των αμερικανικών πολυεθνικών, η οποία χαρακτηρίζεται από έλλειψη στοιχείων. Πόσα στοιχεία όμως χρειάζονται για να αποδείξει κανείς πως οι αμερικάνικες πολυεθνικές κινούνται με μόνο στόχο το οικονομικό όφελος και πως ακόμα και στην προωθούμενη «πράσινη ανάπτυξη» αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο το ουσιαστικό και όχι το επίθετο (το «πράσινη»)

Αρχικά, πρέπει να τονιστεί πως το ντοκιμαντέρ, σε κανένα σημείο, δεν εκφράζει υποστηρικτικές για τον Ντόναλντ Τραμπ απόψεις. Ένα παράδειγμα είναι πως, ήδη από τα πρώτα λεπτά, ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει ελπιδοφόρα την περιβαλλοντική νομοθεσία του Ομπάμα. Η δημιουργική ομάδα τάσσεται, εξαρχής, υπέρ της πράσινης ανάπτυξης. Στην πορεία, όμως, αντιτίθεται στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, χρησιμοποιώντας παραδείγματα όπως το πόσο ρεύμα χρειάζεται για να κατασκευαστεί μία ανεμογεννήτρια. Αναφέρεται στις αρνητικές επιπτώσεις της παραγωγής βιομάζας στο Μεξικό και τη Βραζιλία, ενώ ως κυριότερη αιτία καταστροφής του περιβάλλοντος καταδεικνύεται ο υπερπληθυσμός.

Οι απόψεις και οι πλευρές που αναδεικνύει ο Πλανήτης των ανθρώπων (Planet of the Humans) είναι αρκετά ριζοσπαστικές για τα δεδομένα της αμερικανικής κινηματογραφικής κοινότητας και στη διάρκειά του αναφέρονται θέσεις και αιτήματα που δεν απέχουν πολύ από εκείνα των περιβαλλοντικών κινημάτων ανά τον κόσμο.  Ακόμη, η έντονη κριτική που ασκεί στις πολυεθνικές δεν στερείται βάσης, αφού δραστηριοποιούνται με γνώμονα το κέρδος και όχι κάποια υποτιθέμενη περιβαλλοντική τους ανησυχία. Ωστόσο, καμία από τις θέσεις που εκφράζονται κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ δεν στηρίζεται σε επιστημονικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα, τα γραφήματα που χρησιμοποιούνται είναι ελάχιστα και δεν χρησιμεύουν ως αποδεικτικά των θέσεων που υποστηρίζονται. Επιπλέον δεν παρατίθενται ούτε έρευνες πάνω στις επιπτώσεις που έχουν οι επιχειρηματικές επεμβάσεις στο περιβάλλον.

Το σημαντικότερο πολιτικό σφάλμα είναι η έλλειψη κριτικής στις κυβερνήσεις που ανοίγουν τον δρόμο στις πολυεθνικές για να σχεδιάσουν τα περιβαλλοντικά εκτρώματα. Παραδείγματος χάριν, οι δημιουργοί αφήνουν να εννοηθεί πως για το ζήτημα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας οι πολυεθνικές έχουν κοροϊδέψει την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ενώ στην έρευνά τους για τη βιομάζα στη Βραζιλία και την αποψίλωση του Αμαζονίου, δεν ασκούν καμία κριτική στον ακροδεξιό Μπολσονάρου — που είναι κύριος υπαίτιος για χιλιάδες αποψιλωμένα στρέμματα γης στο δάσος.

Σίγουρα δεν είναι μία ξεκάθαρα πολιτική ταινία, αν και το αντικείμενο της είναι εξόχως πολιτικό. Αυτό την κάνει να μοιάζει με συρραφή και παρουσίαση ακραίων σεναρίων συνομωσίας. Πόσο συρραφή σεναρίων μπορεί να είναι όμως, όταν διαπιστώνουμε πια καθημερινά πως η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού την φαντασία;

Και σε σενάρια και σε εικόνες

Αξίζει να το παρακολουθήσετε και όχι απλά από περιέργεια ή από εμμονή με τις θεωρίες συνωμοσίας, γιατί δεν είναι ούτε περίεργο, ούτε προϊόν συνωμοσιολόγων