Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει λογοκρισία. Ποιος είναι άλλωστε αυτός που θα αναλάβει να παίξει το ρόλο του Μεγάλου Λογοκριτή; Ως εκ τούτου, ο Μάρκος Σεφερλής έχει το ελεύθερο να λέει ό,τι θέλει. Όπως όλοι οι άνθρωποι άλλωστε. Και να υποστηρίζει ότι αυτό που κάνει, είναι σάτιρα. Κι εμείς όμως μπορούμε να τον κρίνουμε και να λέμε ότι τα «αστεία» του, πέρα από φτηνιάρικά, χοντροκομμένα και ξεπερασμένα, φτιαγμένα για ένα ειδικό κοινό που γαργαλιέται με τη διακωμώδηση του «κουσουριού» του διπλανού του, χτίζουν και στηρίζουν ρατσιστικά στερεότυπα, όπως γράφει σε ένα άρθρο του στη Lifo, ένα παιδί Αλβανών μεταναστών, ο λογοτέχνης Ελσόν Ζγκούρη.
Αναδημοσιεύουμε ένα μέρος του άρθρου. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ
…. κάποιοι θεωρούν ότι η σάτιρα δεν έχει όρια, εφόσον ο Αριστοφάνης έβριζε τον Ευριπίδη και τον Σωκράτη, είναι πρόβλημα να βρίζει ο Σεφερλής δυο τραβεστί, δυο Αλβανούς, έναν γκέι, μια χοντρή ή έναν κοντό; Αν δεν είσαι ο Αλβανός, ο γκέι, η χοντρή ή ο κοντός μπορεί και να μη σ’ ενοχλεί ή μπορεί και να είσαι και να μην ενοχλείσαι γιατί “δημοκρατία έχουμε” και “η σάτιρα δεν έχει όρια”.
Έκανε όμως ο Αριστοφάνης σάτιρα για να χτυπήσει τους αδύναμους ή μόνο και αποκλειστικά τους αδύναμους; Να τους κάνει την καθημερινότητα δύσκολη, να τους στιγματίσει και να δημιουργήσει ή διαιωνίσει τα στερεότυπα εναντίον τους; Ή μήπως στόχευε (και) την εξουσία, τους εξυψωμένους της κοινωνίας; Ειλικρινά ρωτάω, από πότε ή μάλλον ως πότε θα καλύπτουμε με το πέπλο της σάτιρας το καθαρό μπούλινγκ και τον στιγματισμό προς τα αδύναμα άτομα της κοινωνίας; Πού είναι εκείνη η σάτιρα που παρουσιάζει τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας, ενός τόπου ή μιας κυβέρνησης με τον πιο καυστικό και έξυπνο τρόπο ασκώντας έτσι κριτική και πίεση; Σίγουρα δεν θα τη βρείτε στο Δελφινάριο ή τις τηλεοπτικές σειρές του Σεφερλή.
Προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ενοχλούμαι αφάνταστα από το στάσιμο και σταθερό χιούμορ του Σεφερλή, από τις παιδιάστικες ατάκες και γκριμάτσες του με στόχο συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Και δεν είμαι ο μόνος. Και ίσως, λέω ίσως, να υπάρχει ένα ζήτημα στο ότι δεν είμαι ο μόνος. Κι από τη στιγμή που κάποιοι θέλουν να τον θεωρούν όχι μονάχα κωμικό αλλά και καλό κωμικό έτσι μπορούμε κάποιοι άλλοι να τον θεωρούμε σκέτο trash, απαρχαιωμένο, ξεπερασμένο και εντελώς προβληματικό εν έτει 2024. Η συλλογική ενοχή που κουβαλούσα στην Ελλάδα ως παιδί Αλβανών μεταναστών οφείλεται (και) στην εδραίωση στερεοτύπων που αναπαρήγαγαν “εθνικοί κωμικοί” και που ως μικρά παιδιά απλώς κλείναμε τα μάτια και τα αφτιά μας πιστεύοντας πως έτσι θα μας πληγώσουν λιγότερο. Μέχρι που μια μέρα είπαμε όχι, αντικρύσαμε την πραγματικότητα και δείξαμε με το δάχτυλο τους υπεύθυνους των παιδικών μας τραυμάτων. Δεν πιστεύω τα ίδια πράγματα που πίστευα όταν ήμουν μαθητής δημοτικού, δε γελάω με τα ίδια πράγματα που γελούσα το 1998. Η κοινωνία, οι κοινωνικές σχέσεις και ισορροπίες, οι αντιλήψεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η επιστήμη δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με την δεκαετία του ‘90! Υπάρχει κάπου κάπου και μια πρόοδος σε όλα αυτά. Ο κόσμος αλλάζει και πάντα ελπίζουμε η κάθε αλλαγή να είναι προς το καλύτερο αν και κάποιες φορές φαίνεται το αντίθετο.
Λάβαμε και δημοσιεύουμε το δελτίο τύπου που εξέδωσε στις 16 Αυγούστου η δημοτική κίνηση Ραφήνας - Πικερμίου "Γη & Ελευθερία" σχετικά με την πρόσφατη πυρκαγιά που κατέκαψε 150.000 στρέμματα δασικής γης στην πολύπαθη Αττική. Στο δελτίο τύπου τονίζεται η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές καθώς και η επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπιστεί η διαφαινόμενη ερημοποίηση της Αττικής. Ζητάει δε να κηρυχθεί η Αττική σε Περιφέρεια που βρίσκεται σε έκτακτη κλιματική ανάγκη. Ακολουθεί το πλήρες δελτίο τύπου
ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΩΡΑ - ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ - ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΕΙ Η ΑΤΤΙΚΗ «ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΕ ΕΚΤΑΚΤΗ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ»
Η πρόχειρη αρχική αποτίμηση για τη φωτιά που έκαψε την ΒΑ Αττική μιλά για πάνω από 150.000 στρέμματα καμένου δάσους, μία εργαζόμενη γυναίκα απανθρακωμένη, εκατοντάδες χιλιάδες θύματα ζώα και σχεδόν ολική καταστροφή των οικοσυστημάτων της. Η άμεση συνέπεια θα είναι μία αισθητή αλλαγή των κλιματικών συνθηκών, που θα καταστήσει δύσκολη την αναγέννηση μίας πανέμορφης και οικολογικά πολύτιμης περιοχής της Αττικής. Κι αυτά σε μία Περιφέρεια για την οποία οι επιστήμονες προειδοποιούσαν ήδη πρίν από την φετινή καταστροφή, ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της ερημοποίησης και σήμερα μιλούν για την ανάγκη αντιμετώπισης της ερημοποίησης, που είναι εδώ.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την τρομακτική έκταση που πήρε αυτή η φωτιά, διανύοντας πάνω από 40 χλμ και φθάνοντας μέχρι και μέσα στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας.
Το ότι η πρόβλεψη επικινδυνότητας για τις 11/8 ήταν κατηγορία 5, δεν είναι κάτι που «βγάζει λάδι» την κυβέρνηση από τις ευθύνες της. Ίσα ίσα γνωρίζοντας την επικινδυνότητα, ο κρατικός μηχανισμός οφείλει να πάρει τα ανάλογα μέτρα. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος αυτό δεν έγινε ή έγινε λάθος.
Ο «στρατηγός άνεμος» των 6-7 μποφόρ που έπνεε την Κυριακή 11/8 δεν είναι σπάνια αλλά συνηθισμένη περίπτωση στην Ανατ.Αττική, ειδικά τον Αύγουστο. Οι άνεμοι αυτοί είναι τα γνωστά σε όλους μας…μελτέμια!!!
Το «δύσβατο» των περιοχών είναι επίσης κάτι σχεδόν δεδομένο στις δασικές πυρκαγιές που εκδηλώνονται, οι οποίες συμβαίνουν σε βουνά, τα οποία τυγχάνει να είναι γεμάτα χαράδρες και ρέματα.
Όσον αφορά τη διάσπαρτη δόμηση της Αττικής, που παρουσιάστηκε από τον Υπουργό Πολιτικής Προστασίας Β.Κικίλια ως μία από τις δυσκολίες που έκαναν δήθεν «ξεχωριστή» τη φωτιά στη ΒΑ Αττική, πράγματι είναι πρόβλημα. ‘Ομως η κυβέρνηση της ΝΔ όχι μόνο δεν έχει πάρει μέτρα για τον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης, αντίθετα την έχει ενισχύσει με σειρά νόμων της τελευταίας 2ετίας, πράγμα που έχει καταγγελθεί από αναρίθμητες περιβαλλοντικές οργανώσεις, νομικούς, χωροτάκτες/πολεοδόμους κλπ.
Ο «ΗΡΩΙΣΜΟΣ» ΔΕ ΣΒΗΝΕΙ ΦΩΤΙΕΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ
Ο ηρωϊσμός των πυροσβεστών πράγματι ήταν αξιοθαύμαστος! Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι επί δύο μέρες δούλευαν χωρίς ο κρατικός μηχανισμός να έχει προνοήσει να τους προμηθεύει φαγητό και νερό όπως δηλώνουν οι εποχικοί πυροσβέστες και ότι πολλοί από αυτούς δούλευαν επί δύο 24ωρα χωρίς ξεκούραση, προφανώς γιατί δεν υπήρχαν άτομα να τους αντικαταστήσουν. Δυστυχώς όμως ο ηρωισμός δεν ήταν αρκετός για να αποτρέψει την καταστροφή. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι η κυβέρνηση που σήμερα τους εξυμνεί και τους ευχαριστεί, είναι η ίδια που ξυλοφόρτωσε τη συγκέντρωση των πυροσβεστών έξω από το Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας στις 5/11/2021 όταν ζητούσαν τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Εκ του αποτελέσματος, χρειαζόντουσαν πολλά περισσότερα από τον ηρωισμό πυροσβεστών και εθελοντών, όπως
Είναι θράσος και προσβολή προς όλους μας, η προσπάθεια της κυβέρνησης, να μεταθέσει για μία ακόμη φορά τις ευθύνες της πυροπροστασίας από το κράτος στους πολίτες μέσω των Κανονισμών Πυροπροστασίας Οικοπέδων και Ακινήτων! Οι κανονισμοί αυτοί, όχι μόνο δεν βοήθησαν, αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις δημιούργησαν ξερή καύσιμη ύλη από τους σωρούς των προϊόντων αποψίλωσης οικοπέδων τους οποίους οι δήμοι αδυνατούσαν, λόγω τεράστιου όγκου, να περισυλλέξουν και να διαχειριστούν.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Είναι μονόδρομος η ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ αποκατάσταση των οικοσυστημάτων, αν θέλουμε να επιβιώσουμε στην Αττική. Διαφορετικά 4 εκατομμύρια πληθυσμός θα αναγκαστεί να μεταναστεύσει. Θα γίνουμε κλιματικοί μετανάστες, όπως οι λαοί που έρχονται από την Αφρική στην Ευρώπη, αν θέλουμε να επιβιώσουμε από τους καύσωνες, την έλλειψη νερού, τροφής, από τις νέες ασθένειες που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και τις παλιές που θα γενικευθούν, από την κατάρρευση της τοπικής οικονομίας κλπ.
Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ και όλων όσων «κόπτονται» δήθεν για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής, την οποία μάλιστα θεωρούν, αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά, πως βρίσκεται σε αντιπαλότητα με την προστασία των οικοσυστημάτων. «Πάνω από όλα η ανθρώπινη ζωή» ακούμε κάθε χρόνο από τον πρωθυπουργό, θέλοντας να υποβαθμίσει τις εκατοντάδες χιλιάδες στρεμμάτων καμένων δασών κάθε καλοκαίρι. Ο Ευρωπαϊκός Νόμος για την Αποκατάσταση της Φύσης πρέπει να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα.
Η ΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ,ΦΟΡΕΙΣ, ΣΥΛΛΟΓΟΙ, ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΚΟ κλπ ΜΕ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΡΟΠΟ. Για να σταματήσει κάθε επιπλέον υποβάθμιση των εναπομεινάντων, πολύτιμων για την αναγέννηση της Αττικής φύσης, δασικών και ποτάμιων οικοσυστημάτων. Για να υπάρξει σχέδιο αποκατάστασης των χαμένων οικοσυστημάτων μας.
Η προστασία των υδάτινων αποθεμάτων που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην αποκατάσταση των οικοσυστημάτων, ειδικά μετά το καμπανάκι της λειψυδρίας που «χτύπησε» φέτος το καλοκαίρι, πρέπει να είναι η νούμερο ένα προτεραιότητα του κράτους. Τα ποτάμια της Αττικής που σήμερα τσιμεντοποιούνται δήθεν για αντιπλημμυρικούς λόγους ώστε να φεύγει γρήγορα το πολύτιμο νερό προς τη θάλασσα, υπό τις παρούσες κλιματικές συνθήκες της Αττικής είναι καθαρό έγκλημα.
ΆΜΕΣΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗΣ ΠΟΤΑΜΩΝ ΚΑΙ ΡΕΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΘΟΥΝ ΞΑΝΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΦΟΔΡΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, με εκ νέου εξέταση της σκοπιμότητάς τους και επανασχεδιασμό τους με λύσεις βασισμένες στη φύση. Το αίτημα ήδη τέθηκε στα πλαίσια της διαβούλευσης για την Αναθεώρηση των Σχεδίων Διαχείρισης Κινδύνων Πλημμύρας (που έληξε πριν 15 ημέρες) με δύο κοινά υπομνήματα από 11 περιβαλλοντικές ΜΚΟ και από 9 φορείς και 15 επιστήμονες της Ανατολικής Αττικής (Βραυρώνας, Ραφήνας, Παλλήνης, Ματιού και Μαραθώνα).
ΟΥΤΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ MASTERPLAN "ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ" ΤΟΥ ΠΕΝΤΕΛΙΚΟΥ, κατά τα πρότυπα της Εύβοιας. Το βουνό πρέπει να αφεθεί ήσυχο και να στελεχωθεί το Δασαρχείο για να συντάξει μελέτες αποκατάστασης, ορεινών υδρονομικών για τη διαχείριση υδάτων/φερτών και αυστηρής προστασίας της αναγέννησης.
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ
Η μουσική είναι μία, λένε. Η αλήθεια όμως είναι πως κάθε μουσική έχει τη δική της ώρα. Υπάρχει η μουσική για να αναστοχαστείς, για να ερωτευθείς, για να τραγουδήσεις με την παρέα σου, για να χορέψεις, με την παρέα σου ή και μόνος σου Και είναι πραγματικά λυτρωτική η μουσική, συντροφιά και βάλσαμο μαζί
Εμείς εδώ, αποφασίσαμε να εμπλουτίσουμε το Jukebox της Attica Voice με μια λίστα από κομμάτια της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής των τελευταίων ετών. Ίσως γιατί είναι καλοκαίρι. Και ένα καλοκαίρι, όσο και αν το φετινό μας ταλαιπωρεί αρκετά, όσο και αν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία, δεν παύει να είναι απελευθερωτικό και απογειωτικό μαζί.
Ξεκινήσαμε στην αρχή ακούγοντας Parov Stellar και σιγά σιγά ξανοιχτήκαμε και σε άλλους δημιουργούς. Που ασχολούνται με αυτό που ονομάζεται electro μουσική, ηλεκτρονική στα ελληνικά, αν και σε αυτό το είδος υπάρχουν άπειρα είδη και υποείδη, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς χρησιμοποιούν τη σύγχρονη τεχνολογία, για να ανακατέψουν καινούργιους ήχους με παλιούς, σμίγοντας διαφορετικά μεταξύ τους είδη και βγάζοντας ένα πολύ ενδιαφέρον και ξεσηκωτικό αποτέλεσμα
Διαβάζοντας τα βιογραφικά των δημιουργών , διαπιστώνουμε με ενδιαφέρον ότι το γεωγραφικό κέντρο βάρους αυτής της μουσικής δεν είναι πια αγγλοσαξωνικό, όπως συνέβαινε παλιότερα με τη ροκ μουσική ή την ποπ. Ένα πολύ μεγάλο μέρος των δημιουργών είναι Ευρωπαίοι, οι στίχοι είναι σε διάφορες γλώσσες και οι ήχοι που αναμειγνύονται μπορεί να προέρχονται από οποιοδήποτε μέρος της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Όλο αυτό είναι ένα από τα άπειρα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας που καθιστά δυνατή, άμεσα και σε οποιονδήποτε, την πρόσβαση σε οποιοδήποτε είδος μουσικής, όπως και τη συνεργασία μεταξύ μουσικών που μπορεί να βρίσκονται πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον
Ο Marcus Füreder, πιο γνωστός ως Parov Stelar, είναι Αυστριακός και ,σε πολλά κομμάτια, η electro μουσική του συνδυάζεται με ήχους από jazz και swing, δίνοντας ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα που ονομάστηκε Electro Swing
Οι Sofi & Tukker είναι το δίδυμο των Sophie Hawley-Weld και Tucker Halpern. Η Sophie Hawley-Weld γεννήθηκε στη Γερμανία, αλλά μεγάλωσε στον Καναδά και τις ΗΠΑ, ενώ ο Tucker Halpern είναι Αμερικανός. To δίδυμο αυτό που έχει έδρα τη Νέα Υόρκη παίζει dance-pop μουσική που, πολλές φορές όμως, την αναμειγνύει και με άλλα είδη μουσικής, όπως τη βραζιλιάνικη μουσική, μιας και η Sofie είναι λάτρης της βραζιλιάνικης κουλτούρας και της πορτογαλλικής γλώσσας
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Paul Van Haver, πιο γνωστός ως Stromae. Ο Stromae είναι Βέλγος, με τον πατέρα του να κατάγεται από τη Ρουάντα και τη μητέρα του από το Βέλγιο. Ο Stromae δε γράφει μόνο χορευτική μουσική, οι δε στίχοι του αποτυπώνουν πολλές φορές έντονο κοινωνικό προβληματισμό. Για τις μουσικές του επιρροές, μιλάει ο ίδιος: "Ήμουν μέλος σε ένα μικρό γκρουπ που έπαιζε μουσική ραπ. Σκέφτηκα ότι αντί να αντιγράφω τη γαλλική μουσική, καλύτερα να επικεντρωθώ σε ένα πιο αμερικάνικο στυλ αλλά με ευρωπαϊκό ύφος. Τότε ανακάλυψα ξανά το Eurodance των 90’ s. Για μεγάλο χρονικό διάστημα νιώθαμε ντροπή για αυτόν τον ήχο αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά που μπορείς να ανακαλύψεις. Έχει τις ρίζες του από όλα τα είδη μουσικής ; από χάουζ έως σάλσα. Θαυμάζω επίσης τον Ζακ Μπρελ - ήταν μια μεγάλη επιρροή για μένα - αλλά και διάφορα είδη όπως η κουβανέζικη μουσική και η κογκολέζικη ρούμπα, που άκουγα ως παιδί. Εκείνη η μουσική κουνούσε όλη την Αφρική"
Ο Tristan Casara, πιο γνωστός ως The Avener , είναι Γάλλος και στην electro μουσική του προσθέτει στοιχεία διαφόρων άλλων μουσικών, προσπαθώντας να γεφυρώσει την ακουστική με τη χορευτική μουσική
Ακούσαμε επίσης τους τρομερούς Λευκορώσους Funky Boogie Brothers, τον Ολλανδό Bakermat, που η μουσική του συνδυάζει soul, jazz, funk και pop, την επίσης Ολλανδή Caro Emerald που συνδυάζει jazz και pop, τους Deep Swing από το Los Angeles, τον Άγγλο Elderbrook, τον Γάλλο Kungs, τον Τούρκο Mahmut Orhan που συνδυάζει την electro μουσική με ανατολίτικες μελωδίες, τον Βραζιλιάνο Matheus Zerbini Massa, γνωστό ως Zerb, ο οποίος στο εκπληκτικό «Mwaki» συνεργάζεται με την Κενυάτισα τραγουδίστρια Sofiya Nzau. Στη συλλογή βάλαμε και δύο δικούς μας: τον Παναγιώτη Πανταζή, πιο γνωστό ως Pan Pan, με τις μεγάλες του επιτυχίες «Ανισόπεδη Ντίσκο» και «Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα» αλλά και τον αειθαλή Κωνσταντίνο Βήτα από τους πάλαι ποτέ Stereonova με το «Πάρτυ»
Η συλλογή ξεκινά με την εκπληκτική διασκευή του Sinnerman της Nina Simon από τους Sofi &Tucker. Στη συλλογή υπάρχει επίσης και μια πολύ ενδιαφέρουσα χορευτική διασκευή του Summertime από τους Funky Boogie Brothers
Λένε πως σε κάθε είδος υπάρχει καλή και κακή μουσική, αλλά ποιος είναι αυτός τελικά που καθορίζει τα όρια και με τι όργανο ακριβώς μετράει την ποιότητα; Γι αυτό λοιπόν, σ΄ όποιον αρέσει η λίστα, καλή ακρόαση χωρίς ενοχές και καλά λικνίσματα!
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Κώστας Καρυωτάκης
Σήμερα, 24 Ιουλίου, είναι η 50η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και θα εορτασθεί, ως είθισται, με μεγαλοπρέπεια και πολυτέλεια στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου.
Και είναι απολύτως βέβαιο πως σήμερα στο Προεδρικό Μέγαρο θα είναι καλεσμένοι πολλοί άσπονδοι φίλοι της Δημοκρατίας, όπως ο Μάκης ο Βορίδης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Θάνος ο Πλεύρης. Άπαντες φιλοχουντικοί στα νιάτα τους, όψιμοι δε δημοκράτες στην πολιτική ωρίμανσή τους. Μια ωρίμανση που τους απέδωσε επικερδή πολιτικά πόστα στο δημοκρατικό γίγνεσθαι. Πόστα από τα οποία μπορούν να εκτοξεύουν ατιμώρητοι ρατσιστικές κραυγές, φιλοπόλεμες ανοησίες, ύβρεις και απειλές εναντίον εργαζομένων αλλά και να καταγγέλλουν τη Μεταπολίτευση σε κάθε ευκαιρία, υποστηρίζοντας ότι χαρακτηρίστηκε από την «ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς»
Σίγουρα θα είναι καλεσμένοι και οι θεματοφύλακες της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, όπως ο υπουργός Γιώργος Φλωρίδης που με διάταξή του «Απαγορεύεται η ολική ή μερική μετάδοση με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τρόπο μιας δίκης» ή η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη που συνέστησε στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, αντί να ασχολούνται με την απόδοση ευθυνών, να πάνε στην εκκλησία να τους βοηθήσει
Και βέβαια, θα είναι σύμπασα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, της χειρότερης με διαφορά κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης, που έχει αναλάβει εργολαβικά να διαλύσει κάθε δημόσια και κοινωνική δομή του τόπου
Μαζί με όλους τους παραπάνω, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μέσα στην υπερχειλίζουσα πολιτική της αφασία, προσκάλεσε στην αποψινή εκδήλωση, εγκαυματίες από το Μάτι, πλημμυροπαθείς από τη Θεσσαλία, συγγενείς θυμάτων από τα Τέμπη, ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, φοιτητές Ρομά, αριστεύσαντες μαθητές, πολύτεκνες οικογένειες, αθλητές, δήμαρχους ακριτικών περιοχών, εκπρόσωπο του περιοδικού Σχεδία, φιλοζωικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις, αλλά και Σεφ που μαγείρεψαν στο Προεδρικό Μέγαρο για ξένους ηγέτες (!)
Όλοι αυτοί θα ανακατευτούν προσεκτικά και θα μας προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία εικονικής πραγματικότητας και μια υπέροχη ψευδαίσθηση βίωσης Δημοκρατίας
Οι “Πράσινες Τηγανητές Ντομάτες” (Fried Green Tomatoes) είναι βασισμένη στο βιβλίο "Πράσινες Τηγανητές Ντομάτες στο Whistle Stop Cafe" της Fannie Flagg. Την ταινία σκηνοθέτησε ο Jon Avnet και το σενάριο έγραψε η ίδια η Flagg μαζί με την Carol Sobieski
Κάπου στη δεκαετία του ’80, η Evelyn Couch, μια σαραντάχρονη, άτολμη και δυσαρεστημένη από το γάμο της γυναίκα, αναπτύσσει μια ιδιαίτερη φιλία με την εξωστρεφή ογδοντάχρονη Ninny Threadgood , την οποία γνωρίζει σε έναν οίκο ευγηρίας κατά την επίσκεψη σε συγγενείς της. Η ηλικιωμένη γυναίκα, αντιλαμβανόμενη την έλλειψη θάρρους και αυτοπεποίθησης της Evelyn, αρχίζει να της διηγείται την ιστορία μιας φιλίας που αναπτύχθηκε στη δεκαετία του΄30, ανάμεσα σε δύο διαφορετικές, ανεξάρτητες νεαρές γυναίκες που ζούσαν στον αμερικάνικο νότο, στο Whistle Stop της Αλαμπάμα. Μέσα από την ιστορία αυτή, η Evelyn μεταμορφώνεται
Η ταινία είναι ένας ύμνος στη φιλία , στην αλληλεγγύη και στην ανθρώπινη ανεξαρτησία με σπουδαίες ερμηνείες από μεγάλες ηθοποιούς. Έλαβε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ στις κατηγορίες Β' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της Jessica Tandy και Διασκευασμένου Σεναρίου
ΗΠΑ, 1991
Σκηνοθεσία: Jon Avnet
Σενάριο: Fannie Flagg, Carol Sobieski
Πρωταγωνιστούν: Kathy Bates, Jessica Tandy, Mary Stuart Masterson, Mary-Louise Parker, Stan Shaw, Cicely Tyson, Gailard Sartain, Chris O'Donnell, Gary Basaraba
Διάρκεια: 130'
Στις 17 και 18 Μαΐου του 2024, η ΒΙΟΜΕ γιόρτασε τα 11α γενέθλιά της. 11 χρόνια έχουν περάσει πλέον από τότε που οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι και να αποδεχτούν μοιρολατρικά το κλείσιμο του εργοστασίου στο οποίο δούλευαν. «Αφού δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς» ήταν το σύνθημα με το οποίο ξεκίνησε αυτός ο μοναδικός εργατικός αγώνας για αυτοδιαχείριση και λειτουργία του εργοστασίου χωρίς αφεντικά. «Εμείς λέμε ότι τα εργοστάσια ανήκουν σε αυτούς που τα δουλεύουν. Ανήκουν στους εργάτες» λένε οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ και συνεχίζουν επί 11 συνεχή χρόνια έναν αγώνα που κατέστησε το εγχείρημά τους – ίσως το μοναδικό που αντέχει ακόμη σε όλη την Ευρώπη – ένα πανευρωπαϊκό σύμβολο εργατικής αντίστασης.
Για πόσο ακόμη, άραγε, θα αντέξει η συνεργατική ΒΙΟΜΕ; Μα αντέχει ήδη 11 χρόνια, παρά τις δυσκολίες και τα αδιάκοπα εμπόδια που συναντά, παρά τις διακοπές παροχής ρεύματος και νερού και παρά την αστυνομική βία που είχε να αντιμετωπίσει αρκετές φορές. Αντέχει, γιατί έχει τη στήριξη της κοινωνίας και γιατί η σχέση της με την κοινωνία είναι αμφίδρομη, καθώς ο χώρος της ΒΙΟΜΕ δεν είναι μόνο ένας χώρος παραγωγής, αλλά παράλληλα και ένας χώρος ανοιχτός σε κάθε είδους πολιτιστικές, πολιτικές και κοινωνικές δράσεις.
Για τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης, αυτά που ανήκουν σε εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες, η ΒΙΟΜΕ δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει, γιατί πολύ απλά αποτελεί ένα πολύ «κακό» προηγούμενο. Ένα «κακό» παράδειγμα, που μπορεί να οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις από πλευράς εργαζομένων σε άλλους χώρους. Για τον κόσμο της εργασίας όμως και για όσους κυνηγούν την Ουτοπία, η ΒΙΟΜΕ υπάρχει και μας θυμίζει τους στίχους των Social Waste : « Όσο σιμώνω μακραίνει κι έτσι ποτέ δεν τη φτάνω / Άπιαστη, ωραία ουτοπία- καλά τα λέει ο Γκαλεάνο / Μα όταν γιορτάζει, καινούριους δρόμους μου τάζει / Κι αρχίζω πάλι να πιστεύω πως ο κόσμος αλλάζει»
Μόνο τυχαία δεν είναι η αναφορά στους Social Waste, μιας και είναι ένα από τα πάρα πολλά καλλιτεχνικά σχήματα που πέρασαν από το χώρο της ΒΙΟΜΕ και στήριξαν το μοναδικό συνεργατικό εγχείρημα. Άλλωστε, το video clip του τραγουδιού τους «Στη Γιορτή Της Ουτοπίας» είναι γυρισμένο στο χώρο του κατειλημμένου εργοστασίου
Η Attica Voice συνομίλησε με τον Μάκη Αναγνώστου, έναν από τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ και διαπίστωσε τη θέληση και την αποφασιστικότητά τους να ορίσουν μόνοι τους τις τύχες τους: “Έχουμε σημαία την απόλυτη ελευθερία μας μιας και δεν περιμένουμε τις καλύτερες μέρες που μας υπόσχονται, αλλά αποφασίσαμε όλοι μαζί να κάνουμε τις μέρες μας καλύτερες. Σήμερα για μας αλλά και ως μια πρόταση προς την πληττόμενη κοινωνία”
Ακολουθεί η συζήτηση με τον Μάκη Αναγνώστου:
Καλησπέρα σας, κύριε Αναγνώστου. Ευχαριστούμε για την αποδοχή της πρόσκλησης. Η πρόσκληση γεννήθηκε από μια συζήτηση που κάναμε πριν από λίγο καιρό για το εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ. Θα μπορούσατε με συντομία να μεταφέρετε και σε μας την ιστορία αυτού του μοναδικού εγχειρήματος; Ποια είναι η ΒΙΟΜΕ, πώς ξεκίνησε και ποια είναι η συνέχειά της
Γεια σας. Κατ’ αρχάς, εμείς ήμασταν ένα εργατικό σωματείο σ΄ ένα εργοστάσιο, θυγατρική της Φιλκεράμ - Τζόνσον. Όταν το 2011-2012 υπήρξαν τα προβλήματα – οικονομική κρίση και φυσικά πολλές χαμένες θέσεις εργασίας – ένα από τα εργοστάσια που έκλεισαν, ήτανε κι αυτό της Φιλκεράμ και συμπαρέσυρε τη θυγατρική της, ΒΙΟΜΕ
Μέσα από πολλές συζητήσεις και συνελεύσεις που γίνονταν μέσα στα πλαίσια κατάληψης του εργοστασίου αποφασίσαμε ότι το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ δεν έπρεπε να κλείσει. Όταν αποφασίστηκε με ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ότι το εργοστάσιο πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει, βάλαμε μπρος τη διαδικασία για να δούμε πώς μπορεί να γίνει αυτό. Υπήρχανε πάρα πολλά πράγματα που γίνονταν αυτή την εποχή και στο δρόμο αλλά και ανάλογα με την περίπτωσή μας. Για παράδειγμα, υπήρξε ένα εστιατόριο εκείνη την εποχή στη Θεσσαλονίκη που το πήραν οι εργαζόμενοι και το δούλεψαν για ένα διάστημα. Είχαμε επίσης τα αντίστοιχα παραδείγματα της Αργεντινής
Έτσι, βάλαμε μπρος, προσπαθώντας να μάθουμε πώς να δουλεύουμε, με πολλές δυσκολίες φυσικά. Στην προσπάθειά μας, βρήκαμε ανθρώπους που αυτό που είχαμε εμείς σαν ιδέα, αυτοί το είχαν όνειρο ζωής, σταθήκανε δίπλα μας και μας βοήθησαν
Το Φεβρουάριο του 2013 ανοίξαμε το εργοστάσιο στον κόσμο και δείξαμε ότι μπορούμε να δουλέψουμε. Βάλαμε μπρος ακόμη και τις μηχανές που ήτανε σε αχρηστία, γιατί άλλαξε εντελώς το αντικείμενο παραγωγής. Από δομικά υλικά και σκληρά καθαριστικά, αποφασίσαμε να παράξουμε άλλου είδους υλικά με άλλη φιλοσοφία. Ξεκινήσαμε λοιπόν να παράγουμε μια σειρά οικολογικών, φυσικών καθαριστικών και μια σειρά από προϊόντα προσωπικής υγιεινής.
Όλα αυτά με μια φιλοσοφία ώστε να μην κάνουν κακό τόσο στον άνθρωπο όσο και στο περιβάλλον. Μ΄ αυτή τη φιλοσοφία συνεχίζουμε τόσα χρόνια τώρα. Κλείσαμε τα 11 χρόνια συνεχούς λειτουργίας στον ίδιο χώρο, αντιμετωπίζοντας πολλά προβλήματα και πολλές δυσκολίες. Μας έκοψαν πρώτα το νερό, μπορέσαμε και βρήκαμε νερό, μας έκοψαν μετά το ρεύμα, τα καταφέραμε και μ΄ αυτό. Για ένα μεγάλο διάστημα αναγκαστήκαμε να δουλεύουμε με γεννήτριες που, όπως θα ξέρετε, είναι εξαιρετικά κοστοβόρες
Αυτή τη στιγμή σε ποια φάση είναι το εγχείρημά σας;
Από την αρχή του προηγούμενου χρόνου βρέθηκε ένας αγοραστής για το σύνολο του εργοστασίου της Φιλκεράμ. Όταν ήρθε να ζητήσει τους χώρους που κατείχαμε, εμείς προβάλαμε αντίσταση. Στην αρχή οι λίγες αστυνομικές δυνάμεις που εστάλησαν δεν μπόρεσαν να μας διώξουν, στο τέλος του Οκτώβρη όμως έφεραν τόσες αστυνομικές δυνάμεις όσες δεν πάνε σε μια πορεία. Με άπειρα ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ασφάλεια, όλα τα χρώματα όπως λέμε στην ανακοίνωσή μας , κατάφεραν να μας περιορίσουν σε ένα μικρότερο χώρο, αλλά εμείς ήμασταν έτσι κι αλλιώς έτοιμοι για να προσαρμοστούμε στο νέο χώρο.
Προσαρμοστήκαμε λοιπόν και σήμερα είμαστε σε αυτό το μικρό χώρο και δουλεύουμε. Και μάλιστα στην παρούσα στιγμή δουλεύουμε πολύ, γιατί οι παραγγελίες πλέον είναι πάρα πολλές. Γιατί, καταλαβαίνετε ότι όταν βγάζεις ένα προϊόν με τέτοια φιλοσοφία και κάτω από αυτές τις συνθήκες υπάρχει κι ένας κόσμος που θα υποστηρίξει τόσο το προϊόν, όσο και την πολιτική σου στάση. Και ο κόσμος αυτός αποφασίζει να σταθεί πολιτικά δίπλα σε εργαζόμενους που κρατάνε ένα εργοστάσιο χωρίς να έχουν αφεντικά και προσπαθούν να σταθούν μέσα στις σκληρές συνθήκες, αυτού που η εξουσία αποκαλεί «αγορά».
Τώρα για να καταλάβουμε, έχετε περιοριστεί σε ένα μικρό χώρο του εργοστασίου, ενώ όλο το υπόλοιπο έχει πουληθεί;
Ακριβώς. Έχουμε μεταφερθεί σε ένα μικρό χώρο 1500 τετραγωνικών μέτρων, που λειτουργούσε ως αποθήκη πρώτα, αλλά εμείς μεταφέραμε όλα τα μηχανήματά μας εκεί και κάνουμε εκεί όλες τις εργασίες μας
Σε ποιoν ανήκει αυτός ο μικρός χώρος; Γιατί δεν πουλήθηκε κι αυτός;
Αυτός ο χώρος είναι δεσμευμένος λόγω ενός μεγάλου χρέους του πρώην αφεντικού μας για μη απόδοση ΦΠΑ. Αυτό το κομμάτι αυτή τη στιγμή εξαιρέθηκε του πλειστηριασμού και παραμένει δεσμευμένο, οπότε είμαστε μέσα και παράγουμε
Δηλαδή είσαστε ασφαλείς τώρα ή πιστεύετε ότι πολύ σύντομα θα έχετε ενοχλήσεις;
Μπορεί να συμβεί και αυτό, δεν είμαστε ασφαλείς ποτέ. Εμείς από την αρχή, το πρώτο που προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν να βρούμε έναν τρόπο λειτουργίας στο χώρο αυτό. Ήρθαμε σε επαφή και είχαμε πολλές συναντήσεις με το υπουργείο Εργασίας, ώστε να βρεθεί μια κατάλληλη φόρμουλα. Ενώ οι υποσχέσεις ήταν πάρα πολλές, οι υπεύθυνοι του υπουργείου δεν έκαναν τίποτα προς την κατεύθυνση αυτή
Αυτό ξεκινάει βέβαια από 6-7 κυβερνήσεις πριν, δεν μιλάω μόνο για μία συγκεκριμένη. Όλες αυτές οι κυβερνήσεις είχαν την ίδια φιλοσοφία. Δεν θέλουν να διευκολύνουν σε καμία περίπτωση τους εργαζόμενους, αλλά θα διευκολύνουν αντιθέτως τους διάφορους επενδυτές από το εξωτερικό που έρχονται χωρίς τη θέληση να παράγουν κάτι, αλλά να συνεχίσουν στο μοντέλο που όλοι βλέπουμε. Δηλαδή η Κίνα να παράγει και όλοι οι υπόλοιποι να καταναλώνουν
Από νομικής απόψεως δεν μπορεί να κυνηγηθεί το θέμα; Δεν υπάρχει κάποιο πλαίσιο, μέσα από το οποίο να διεκδικήσετε τη λειτουργία σας στο χώρο αυτό;
Κοιτάξτε, υπάρχει ένας νόμος, αυτός περί κοινωνικής οικονομίας που αναφέρει ότι στους συνεταιρισμούς είναι υποχρεωμένο το κράτος–η περιφέρεια–οι δήμοι να παρέχουν κτιριακές διευκολύνσεις, ώστε να μπορέσουν οι συνεταιρισμοί να λειτουργήσουν. Αλλά αυτά είναι μόνο στα χαρτιά, στην πράξη δεν εφαρμόζονται. Γιατί, όταν θέσαμε αυτό το θέμα, άρχισαν να βάζουν διάφορα εμπόδια, λέγοντας στο τέλος ότι και ο χώρος - αυτός ο μικρός που έχουμε και δουλεύουμε τώρα - δεν είναι αρκετά δεσμευμένος για να μπορέσουν να τον παραχωρήσουν σε μας
Έχετε κάποια στήριξη από πολιτικά πρόσωπα ή κόμματα; Και ειδικά τώρα που βρίσκεστε σε μια δύσκολη φάση, ίσως τη δυσκολότερη από όλα αυτά τα χρόνια της πορείας σας;
Πάντα ήταν δύσκολη η φάση, ποτέ δεν ήταν εύκολη. Εμείς από την αρχή ξέραμε ότι καμιά πολιτική ομάδα δε θα σήκωνε ένα τέτοιο βάρος … και ειδικά όταν αναλάμβανε την εξουσία. Γιατί έξω από την εξουσία, πολλά τραγούδια λένε. Όταν όμως έρθουν στην εξουσία, αυτά τα ξεχνούν
Η τοπική κοινωνία σας στηρίζει; Ποια είναι η σχέση της ΒΙΟΜΕ με την τοπική κοινωνία;
Η κοινωνία μας στηρίζει πολύ και γι’ αυτό υπάρχουμε ακόμη, 11 χρόνια τώρα. Γιατί εκτός από εργατικός, ο αγώνας της ΒΙΟΜΕ είναι και ένας κοινωνικός αγώνας που τόσα χρόνια έχει προσφέρει και αυτός στην κοινωνία πολλά. Όταν είχαμε ολόκληρο το χώρο στη διάθεσή μας, ήταν ανοιχτός σε όποιον ήθελε. Έρχονταν ομάδες να κάνουν εκδηλώσεις, κάναμε εμείς οι ίδιοι εκδηλώσεις με αποκορύφωμα την εκδήλωση για τα 10 χρόνια λειτουργία που μάζεψε πάνω από 10.000 κόσμο με μεγάλες συναυλίες και συζητήσεις που έγιναν για τη συνέχιση αυτού του εγχειρήματος
Όλα αυτά τα οργάνωσαν οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ μαζί με την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης που έχει συσταθεί από την αρχή του εγχειρήματος. Και έγιναν με τη λογική ότι ένα εργοστάσιο δεν πρέπει να είναι μόνο ένας χώρος παραγωγής, αλλά ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος που θα μπορούν να τον επισκέπτονται και να τον χρησιμοποιούν όποιοι θέλουν. Με αυτό το άνοιγμα που κάναμε, έχουν μπει μέσα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που δεν έχουν απαραίτητα ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα. Και καταφέραμε, όλο αυτό το διάστημα, να έχουν γίνει άπειρες θεατρικές παραστάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, προβολές ταινιών, συζητήσεις, μαθήματα αυτομόρφωσης αλλά και ανταλλαγή εμπειριών, όπως το ταξίδι που κάναμε στην Αργεντινή και τα εκεί συνεργατικά εγχειρήματα
Αυτό που κυρίως χάθηκε με την απώλεια του μεγάλου χώρου, είναι το κοινωνικό κομμάτι της ΒΙΟΜΕ, γιατί ο μεγάλος αυτός χώρος μας επέτρεπε να κάνουμε μεγάλες εκδηλώσεις. Παρόλα αυτά, καταφέραμε και φέτος να γιορτάσουμε – τα 11 χρόνια αυτή τη φορά – με λιγότερο κόσμο βέβαια. Ακόμη και έτσι όμως , 1000 ίσως και περισσότερα άτομα ήρθαν στο χώρο και παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις. Και εμείς προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες, ώστε και αυτός ο καινούργιος χώρος να δημιουργεί αλλά και να είναι ανοιχτός και σε πολλά άλλα πράγματα. Έχουμε για παράδειγμα μια πολιτιστική κίνηση που ονομάζεται cantina solidaridad που δημιουργεί εκδηλώσεις ανοιχτές στην κοινωνία
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, η κοινωνία το αποδέχτηκε. Η εξουσία είναι αυτή που δεν θέλει να το αποδεχθεί, γιατί η ΒΙΟΜΕ λειτουργεί σαν ένα «κακό παράδειγμα», ότι έχουν δηλαδή οι εργαζόμενοι ή και μη εργαζόμενοι το δικαίωμα να καταλαμβάνουν χώρους και να φτιάχνουν κοινωνικές εστίες. Αυτό είδαμε να χτυπιέται πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια και μέσα σ΄ αυτά τα χτυπήματα είναι και η ΒΙΟΜΕ
Υπάρχουν άλλα αντίστοιχα «κακά παραδείγματα» στον ελλαδικό χώρο; Και στο εξωτερικό, αυτό το κίνημα είναι ακόμη ζωντανό ή μήπως παρακμάζει;
Κοιτάξτε, υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα, υπάρχουν όμως και πολλές ελπίδες. Κατ΄ αρχήν, αντίστοιχα εγχειρήματα είχαμε αρκετά στον ευρωπαϊκό χώρο, όπως στη Μασσαλία σε ένα εργοστάσιο της Unilever που κατέλαβαν οι εργαζόμενοι και ο τοπικός δήμος βοήθησε στην προσπάθειά τους. Το εργοστάσιο αυτό λειτουργεί ακόμη. Υπάρχει επίσης ένα παράδειγμα εργοστασίου στο Μιλάνο. Υπάρχουν ακόμη και κάποια μεμονωμένα παραδείγματα στην πρώην Ανατολική Ευρώπη. Υπάρχουν όμως άπειρα παραδείγματα στον παγκόσμιο χώρο, για παράδειγμα στην Αργεντινή υπάρχουν 310 εργοστάσια σήμερα που λειτουργούν χωρίς αφεντικά
Αλλά, μιας και αναφέρατε τη λέξη παρακμή, αυτό που εντοπίσαμε ως δυσκολία και μελλοντικά υπάρχει ένας φόβος να οδηγηθούμε σιγά-σιγά στην παρακμή και ίσως και στο κλείσιμο των εργοστασίων είναι ότι σαφώς και μπορείς να παράγεις όσο θες, αλλά πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η διανομή. Και γι αυτόν ακριβώς το λόγο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σε μια διαδικασία δημιουργίας από παραγωγούς ενός νέου εγχειρήματος στο οποίο συμμετέχει και η ΒΙΟΜΕ με σκοπό να δημιουργηθεί ένα logistic χωρίς μεσάζοντες, όπου πολλοί παραγωγοί θα συγκεντρώνουν τα προϊόντα τους σε ένα σημείο και από εκεί θα διανέμονται σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Θα επιδιώξουμε, μάλιστα, ένα μέρος των εργαζομένων να αποτελείται από πρώην χρήστες
Η αρχή θα γίνει με τη Θεσσαλία, όπου ζουν 700.000 άνθρωποι, και θα μπορούν να προμηθεύονται τοπικά κυρίως προϊόντα, αλλά και άλλα προϊόντα που δεν παράγει η Θεσσαλία. Αυτό θα προσπαθήσουμε να βάλουμε σε εφαρμογή, γιατί πιστεύουμε ότι είναι το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνουν όλοι οι παραγωγοί
Και, βέβαια, η σκέψη μας δε σταματάει να βρίσκεται και στο περιβάλλον. Εμείς για παράδειγμα προσπαθούμε να παράξουμε ένα μεγάλο μέρος με διαδικασία zero waste (μηδενικού αποτυπώματος), προσπαθώντας να βρούμε χώρους διακίνησης, όπου θα πηγαίνουν τα προϊόντα μας σε μεγάλες συσκευασίες και θα έρχεται όποιος επιθυμεί, να αγοράζει με τη δική του επαναχρησιμοποιούμενη συσκευασία
Αυτές είναι οι κινήσεις που στοχεύουμε να κάνουμε, ώστε το εγχείρημα να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα και να μην το αφήσουμε να παρακμάσει
Ποιο μοντέλο διοίκησης ακολουθείτε;
Κατ΄ αρχάς, δεν υπάρχει αφεντικό, δεν υπάρχει κορυφή και βάση. Και δεν μπορώ να σας πω ότι είναι εύκολο αυτό. Κάθε πρωί κοιτάμε πρώτα τα θέματα της διοίκησης και μετά την παραγωγή. Συζητάμε όλοι μαζί τα προβλήματα και τα θέματα που προκύπτουν .
Για παράδειγμα, είχαμε μια πρόταση από ένα μη συμβατικό τρόπο διακίνησης προϊόντων. Πρόκειται για μια μαούνα που ξεκινάει από τη Νότια και ανεβαίνει ως τη Βόρεια Γαλλία μέσα από το ποτάμι. Παίρνει προπαραγγελίες και τις διακινεί στη διάρκεια του ανεβάσματος. Μόλις χθες μας ήρθε η παραγγελία που θα ξεκινήσει αρχές Σεπτέμβρη και θα τελειώσει τον Οχτώβρη.
Έχουμε ακόμη ένα συνεργατικό σουπερ-μάρκετ στο Παρίσι, το δουλεύουν 400 άτομα που παίρνουν τα πράγματα στη μισή τιμή, αλλά προσφέρουν ως αντάλλαγμα 4 ώρες εργασίας το μήνα ο καθένας. Έχουμε επίσης e-shop εκτός Ελλαδικού χώρου. Για παράδειγμα έχουμε παραγγελίες από Αυστρία, Ελβετία, Γαλλία, Γερμανία. Γιατί αγωνιζόμενοι άνθρωποι που βλέπουν ότι υπάρχει και ένας αγώνας, μας βοηθούν. Και όλο αυτό προσπαθούμε να το μεγαλώσουμε και να το ανανεώσουμε
Πώς νιώθει ένας εργαζόμενος που συμμετέχει σ΄αυτό το εγχείρημα;
Κοιτάξτε, εκτός από δικαιώματα, έχει και συνευθύνη. Και δε σας κρύβω ότι κάποιες φορές, κάποιοι εργαζόμενοι ήρθαν στα όριά τους και εγκατέλειψαν, γιατί όλα αυτά τα προβλήματα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, δεν ήταν εύκολο να αντιμετωπιστούν. Κάποιοι άνθρωποι πιο ευαίσθητοι, ζορίστηκαν πάρα πολύ και εγκατέλειψαν. Αυτοί που είμαστε τώρα μέσα, είμαστε πολύ περήφανοι που μπορούμε και κρατάμε ένα εργοστάσιο χωρίς αφεντικό, αλλά και χωρίς να παίρνουμε το παραμικρό ευρώ από το κράτος ή από ευρωπαϊκά προγράμματα
Για παράδειγμα, αν η εργασία σήμερα δεν ήταν επιδοτούμενη και τα αφεντικά δεν έπαιρναν τεράστια ποσά για να κρατούν τους εργαζόμενους, τα μισά εργοστάσια θα ήταν κλειστά σήμερα. Εμείς είμαστε 11 χρόνια εδώ, δεν έχουμε πάρει το παραμικρό ευρώ από το κράτος και συνεχίζουμε να λειτουργούμε μόνο από την πώληση των προϊόντων που παράγουμε. Μόνο από τον κόπο μας δηλαδή. Πείτε μου εσείς, πόσα εργοστάσια το κάνουν αυτό στον ελλαδικό χώρο;
Εμείς δε χρωστάμε πουθενά. Ούτε σε ΙΚΑ , ούτε σε ΕΦΚΑ, αυτά τα καλύπτουμε την ώρα που έρχονται και μετά προσπαθούμε να καλύψουμε τον κόπο μας. Μερικές φορές δυσκολευόμαστε να το καταφέρουμε, αλλά παρόλα αυτά, επί 11 χρόνια καταφέρνουμε να λειτουργούμε καλύπτοντας τις υποχρεώσεις μας. Αντίθετα με αυτό που κάνουν τα μεγάλα αφεντικά στον τόπο μας που χρεώνουν το δημόσιο και χρωστάνε τεράστια ποσά στα ταμεία ή στην εφορία, χωρίς να τους ενδιαφέρει τι θα πάθει ο εργαζόμενος που δουλεύει σε αυτούς.
Πώς μπορεί κάποιος να προμηθευτεί τα προϊόντα της ΒΙΟΜΕ;
Όπως σας είπα και πριν, η ΒΙΟΜΕ παράγει μια σειρά οικολογικών, φυσικών καθαριστικών καθώς και μια σειρά από προϊόντα προσωπικής υγιεινής. Τα παράγουμε με τη φιλοσοφία ότι τα προϊόντα αυτά δεν απευθύνονται σε λίγους που έχουν τα χρήματα για να μπορούν να τα προμηθεύονται, αλλά απευθύνονται σε όλο τον κόσμο.
Το πιο εύκολο είναι να μπει κανείς στο site της ΒΙΟΜΕ, να παραγγείλλει ηλεκτρονικά και η παραγγελία να φτάσει σπίτι του με courier ή με μεταφορική. Μέσα στο site επίσης, υπάρχει ένα bullet που όταν κάνεις κλικ επάνω του, σου λέει όλα τα σημεία που υπάρχουν και μπορείς να προμηθευτείς τα προϊόντα της ΒΙΟΜΕ πανελλαδικά . Φυσικά μπορεί να έρθει και στο εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη, να γνωρίσει και τους εργαζόμενους και να αγοράσει από εκεί. Υπάρχει επίσης και ένα πρατήριο με συναδέλφους στην Αθήνα, στην οδό Ψαρρών 33, στο Περιστέρι
Ευχαριστούμε πολύ κύριε Αναγνώστου. Καλή συνέχεια στον αγώνα σας και καλή δύναμη!
Ο Ιωσήφ Βάγγερ είναι μουσικός παραγωγός στο ραδιοφωνικό σταθμό Kosmos FM της ΕΡΤ. Χθες, 17/7, ανακοίνωσε στους ακροατές του σταθμού ότι στις εκπομπές του δε θα ξαναπαίξει τους Thievery Corporation επειδή κατά τη διάρκεια συναυλίας τους το Σάββατο 13/7, αναρτήθηκε η σημαία της Παλαιστίνης.
Φυσικά είναι δικαίωμα κάθε μουσικού παραγωγού να παίζει ό,τι θέλει. Ας ξέρει όμως ότι θα κριθεί γι' αυτό από τους ακροατές του. Και μάλλον θα είναι πολλοί αυτοί οι ακροατές που θα πάψουν από τώρα και στο εξής να ακούν την εκπομπή και τη φωνή του Ιωσήφ Βάγγερ. Περιμένουμε επίσης να δούμε και πόσα άλλα συγκροτήματα θα μπουν στην απαγορευμένη λίστα του Βάγγερ. Ήδη τους Massive Attack έχει αρχίσει να τους λούζει κρύος ιδρώτας
Ο Ιωσήφ Βάγγερ, όπως είπε, απογοητεύτηκε από τους Thievery Corporation επειδή «αποφάσισαν να εμφανίσουν μια σημαία της Παλαιστίνης, ενός κράτους που δεν υπήρξε ποτέ και είναι περίεργο που υπάρχει και η σημαία» . Φαίνεται πως ο Ιωσήφ Βάγγερ δεν γνωρίζει πως το κράτος της Παλαιστίνης έχει μέχρι στιγμής αναγνωριστεί από 146 χώρες-μέλη του ΟΗΕ και πως τα εδάφη του βρίσκονται υπό ισραηλινή κατοχή από το 1967 και οι Παλαιστίνιοι κάτοικοί τους υφίστανται κάθε λογής βία από τον Ισραηλινό στρατό κατοχής: εκτοπισμούς, συλλήψεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, δολοφονίες, κλοπές των σπιτιών τους, της σοδειάς τους, των ζώων τους. Ακόμη και τις ελιές τους ξεριζώνουν, σε μια προσπάθεια να χαθεί κάθε επαφή του λαού αυτού με τη γη του.
Στη συνέχεια, ο μουσικός παραγωγός μίλησε για «τρομοκράτες που έχουν αιματοκυλήσει τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα», εννοώντας φυσικά τους Παλαιστίνιους και όχι τους Ισραηλινούς που λειτουργούν από το 1967 στις περιοχές αυτές ως στρατός κατοχής. Φαίνεται πως ο Ιωσήφ Βάγγερ δε γνωρίζει πως μέχρι την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, αυτοί που ασκούσαν τρομοκρατία στην Παλαιστίνη ήταν οι Εβραίοι, που εποίκιζαν παράνομα και κατά εκατοντάδες χιλιάδες τη γη της Παλαιστίνης. Αρθρογραφούσαν μάλιστα για την αναγκαιότητα της τρομοκρατίας. Tο 1943 ο Γιτζάκ Σαμίρ, τότε ηγέτης της παραστρατιωτικής εβραϊκής τρομοκρατικής οργάνωσης Lehi, , σε ένα άρθρο του με τον τίτλο «Τρομοκρατία» για το έντυπο της Lehi “He Khazit” (Το Μέτωπο), προτρέπει … «να διαλύσουμε όλες τις φοβίες και τις ανοησίες εναντίον της τρομοκρατίας με απλά, προφανή επιχειρήματα … Ούτε η εβραϊκή ηθική ούτε η εβραϊκή παράδοση μπορούν να αποκλείσουν την τρομοκρατία ως μέσο μάχης. Απέχουμε πολύ από το να έχουμε ηθικούς ενδοιασμούς όσον αφορά τον εθνικό μας πόλεμο. Έχουμε μπροστά μας την εντολή της Τορά, της οποίας η ηθική ξεπερνά αυτή οποιουδήποτε άλλου σώματος νόμων στον κόσμο: “Θα τους σβήσετε μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο”»
Είπε και άλλα προκλητικά και ανιστόρητα ο Ιωσήφ Βάγγερ, για να καταλήξει με το εξόχως προκλητικό σχόλιο : «Ευτυχώς που δεν ανέβασαν μαζί με την παλαιστινιακή σημαία και κάποια σβάστικα ή αγκυλωτό σταυρό». Φαίνεται πως στην άνευ όρων και άνευ σκέψης υποστήριξη των Ισραηλινών πρακτικών, ο Ιωσήφ Βάγγερ δεν έχει αντιληφθεί πως το άστρο του Δαβίδ μετασχηματίζεται σιγά-σιγά σε σβάστικα. Η συμπαράταξη της παγκόσμιας ακροδεξιάς με το Ισραήλ αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα
Δεν λέμε κάτι καινούργιο όταν ισχυριζόμαστε ότι οι Ισραηλινοί εξαργυρώνουν ακόμη γραμμάτια από τη ναζιστική φρίκη του Ολοκαυτώματος. Το έχει πει άλλωστε εδώ και δεκαετίες ένας “δικός τους”, που ακριβώς γι αυτό το λόγο δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αντισημιτισμό. Ο Αμερικανοεβραίος πολιτικός επιστήμονας Νόρμαν Φίνκελσταϊν στο βιβλίο του “Η βιομηχανία του ολοκαυτώματος”, χωρίς φόβο και πάθος, αποφαίνεται πως το Ολοκαύτωμα χρησιμοποιήθηκε από το κράτος του Ισραήλ και τις εβραϊκές κοινότητες ανά τον κόσμο και αναγορεύτηκε σε μία παγκόσμια επιχείρηση που απέφερε και αποφέρει εξουσία και χρήμα (που υποτίθεται πως προοριζόταν για τους επιζήσαντες των στρατοπέδων, οι οποίοι τελικά πήραν ψίχουλα) στηρίζοντας τις εγκληματικές πολιτικές του Ισραήλ
Όσο για τον Ιωσήφ Βάγγερ, ας μην ξαναπαίξει Thievery Corporation στην εκπομπή του. Εμείς, έτσι κι αλλιώς, δεν θα είμαστε εκεί για να την ακούσουμε. Κρίμα πάντως για τον Kosmos FM
Βρισκόμαστε στο 1948, στην Atlanta, όπου ζει η 72χρονη Daisy Werthan, χήρα και πρώην δασκάλα. Όταν κάποια στιγμή χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου που οδηγούσε, ο γιος της αποφασίζει να προσλάβει έναν οδηγό, για να την εξυπηρετεί στις μετακινήσεις της. Η Daisy αρχικά αρνείται, νιώθοντας προσβεβλημένη. Από την άλλη, ο Hoke, ο οδηγός που προσλαμβάνει ο γιος της είναι μαύρος και μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1948 στον αμερικάνικο Νότο. Με τον καιρό όμως, μεταξύ της δύστροπης ηλικιωμένης εβραίας και του ευγενικού και καλόκαρδου Αφροαμερικανού μεσήλικα, αρχίζει να αναπτύσσεται μια δυνατή φιλία που έμελλε να κρατήσει 25 χρόνια
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Alfred Uhry του 1987 που παίχτηκε στο Broadway με τον Morgan Freeman να υποδύεται τον Hoke. Ο ίδιος ηθοποιός υποδύεται τον Hoke και στην ταινία, ενώ την Daisy Werthan υποδύεται η Jessica Tandy. Την κινηματογραφική μεταφορά ανέλαβε ο Bruce Beresford
Η ταινία βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες στις 15 Δεκεμβρίου 1989 κάνοντας μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, ενώ απέσπασε 9 υποψηφιότητες για Όσκαρ κερδίζοντας τελικά 4 βραβεία, μεταξύ των οποίων το Βραβείο καλύτερης ταινίας και του Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Jessica Tandy
Η φωτό προέρχεται από το εν λόγω άρθρο του powergame.gr
Αφορμή για αυτό το άρθρο, αποτέλεσε ένα άλλο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο powergame.gr και το οποίο χαρακτηρίζει ως «κακές συνήθειες» τις αντιστάσεις των τοπικών κοινωνιών, όταν βλέπουν ότι άλλοι αποφασίζουν γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς. Όταν οι κοινωνίες ούτε ερωτούνται, ούτε ενημερώνονται, ούτε εισακούγονται. Ο συντάκτης μιλάει δε για «αντάρτικο» που χτυπάει «έργα δημοσίου συμφέροντος και αξιοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων». Και εμείς αναρωτιόμαστε: Ποιο άραγε είναι το δημόσιο συμφέρον, αν δεν είναι το συμφέρον των ανθρώπων ενός τόπου;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το powergame.gr δεν είναι κάποιο τυχαίο site. Είναι το οικονομικό site του Ομίλου των Παραπολιτικών, ιδιοκτησίας του γνωστού και μη εξαιρετέου Γιάννη Κουρτάκη. Του ανθρώπου που, αν γκουγκλάρεις το όνομά του, θα διαπιστώσεις ότι έχει βρεθεί πολλάκις στα δικαστήρια ως κατηγορούμενος για διασπορά ψευδών και συκοφαντικών ειδήσεων. Και σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, καταδικάστηκε , όπως μπορούμε να δούμε εδώ , εδώ και εδώ
Σε ένα άρθρο λοιπόν του powergame.gr που υπογράφει ο Βαγγέλης Μανδραβέλης, καταγγέλλεται πως, ενώ η χώρα βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης (sic!), η τοπική κοινωνία επιστρέφει στις κακές της συνήθειες. Και ποιες είναι αυτές οι κακές συνήθειες, σύμφωνα με τον Μανδραβέλη; Μα, η αντίσταση της κοινωνίας σε ό,τι σχεδιάζεται γι’ αυτήν, χωρίς αυτήν.
Ο συντάκτης του άρθρου, αφού καταγγέλλει ως ουτοπική (sic!) την, απολύτως λογική και συμβαδίζουσα με τις σύγχρονες αντιλήψεις, απαίτηση του δημάρχου της Πάτρας να γίνει υπογειοποίηση του σιδηρόδρομου από τον ΟΣΕ μέχρι το λιμάνι που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, έρχεται στο θέμα του λιμανιού της Ραφήνας για να καυτηριάσει τις αντιδράσεις των κατοίκων και των τοπικών φορέων ενάντια στα σχέδια αλόγιστης επέκτασης του λιμανιού, για να αποδείξει για μια ακόμη φορά αυτό που όλοι υποπτευόμαστε. Πως υπάρχουν δημοσιογράφοι που έχουν αναλάβει να χλευάζουν, να συκοφαντούν και να νουθετούν τις απείθαρχες κοινωνίες, μεταφέροντας αφενός μια στρεβλή αποτύπωση της πραγματικότητας και αφετέρου μια στρεβλή αντίληψη περί του δημοσίου συμφέροντος. Γιατί, όπως προαναφέραμε, ποιο είναι το δημόσιο συμφέρον αν δεν είναι το συμφέρον των ανθρώπων αυτού του τόπου;
Ας παρακολουθήσουμε όμως παράγραφο-παράγραφο το εν λόγω άρθρο, προκειμένου να διαπιστώσουμε τις ανακρίβειες που περιέχει. Γράφει λοιπόν το άρθρο:
«Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τώρα με το λιμάνι της Ραφήνας. Εκεί το ΤΑΙΠΕΔ θέλει ν’ αξιοποιήσει τον τοπικό λιμένα ως επιβατικό λιμένα, να δημιουργήσει επιβατικό σταθμό και βασικές υποδομές υποστήριξης της ακτοπλοΐας. Ωστόσο, η τοπική κοινωνία αντιδρά, καθώς ο εκσυγχρονισμός του λιμένα θα φέρει νέους πελάτες (επιβάτες), ειδικά με την προοπτική της δημιουργίας των επεκτάσεων της Αττικής Οδού ή/και του προαστιακού»
Η πρόταση ξεκινά με τη βασικό νεοφιλελεύθερο αξίωμα πως το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες αποτελεί αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου. Ας το προσπεράσουμε όμως αυτό. Άλλωστε, τα αξιώματα είναι σαν τα δόγματα. Ούτε χρειάζονται, αλλά και ούτε απαιτούν απόδειξη. Ή τα δέχεσαι ή δεν τα δέχεσαι. Στη συνέχεια όμως του άρθρου, ο συντάκτης, από άγνοια (;), διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και το σχέδιο γιγάντωσης του λιμανιού της Ραφήνας που θα ξεπεράσει σε έκταση το λιμάνι του Πειραιά, το ονομάζει «εκσυγχρονισμό» του λιμανιού και «δημιουργία επιβατικού σταθμού και βασικών υποδομών υποστήριξης της ακτοπλοΐας». Και ποιος καλοπροαίρετος και συνετός πολίτης δε θα ήθελε εκσυγχρονισμό του λιμανιού και βελτίωση των υποδομών του; Όμως δεν πρόκειται καθόλου περί αυτού, αλλά για ένα τεράστιο έργο που θα μετατρέψει τη μικρή πόλη της Ραφήνας σε δεύτερο Πειραιά, αλλοιώνοντας οριστικά και αμετάκλητα τη φυσιογνωμία της πόλης και επιβαρύνοντας κατά πολύ την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Τι κάνει λοιπόν ο συντάκτης του άρθρου; Βαφτίζει το κρέας ψάρι, για να χάψουν οι πολλοί το παραμύθι και να το φάνε. Γνωρίζοντας ότι όταν θα έχουν αντιληφθεί την πραγματικότητα, θα είναι πλέον αργά
Συνεχίζουμε την ανάγνωση του εν λόγω άρθρου
«Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, η τοπική δημοτική αρχή, για να δώσει το “πράσινο φως” στα σχέδια του ΤΑΙΠΕΔ, απαιτεί πρώτα η Πολιτεία να δεσμευτεί ότι όταν η Αττική Οδός και ο προαστιακός φτάσουν στην πόλη, τουλάχιστον για τα τελευταία δύο-τρία χιλιόμετρα θα υπογειοποιηθούν. Πρόκειται δηλαδή για ανεδαφικές αξιώσεις, καθώς, όπως και στην περίπτωση της Πάτρας, τα μεγέθη της κίνησης δεν δικαιολογούν μια τέτοια επένδυση»
Και εδώ συλλαμβάνεται ελλιπώς ενημερωμένος ο Βαγγέλης Μανδραβέλης, ισχυριζόμενος ότι «η τοπική δημοτική αρχή, για να δώσει το “πράσινο φως” στα σχέδια του ΤΑΙΠΕΔ, απαιτεί πρώτα η Πολιτεία να δεσμευτεί ότι όταν η Αττική Οδός και ο προαστιακός φτάσουν στην πόλη, τουλάχιστον για τα τελευταία δύο-τρία χιλιόμετρα θα υπογειοποιηθούν». Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από αυτό. Πρώτα από όλα, δεν είναι μόνο η τοπική δημοτική αρχή που αντιδρά, αλλά το σύνολο όλων των δημοτικών παρατάξεων. Δεύτερον, οι αντιδράσεις ενάντια στη γιγάντια επέκταση του λιμανιού είναι αποσυνδεμένες από την πιθανή έλευση της Αττικής Οδού και του Προαστιακού σιδηροδρόμου. Και τέλος, ας μάθει ο συντάκτης του άρθρου πως αν είναι να έρθουν στην πόλη της Ραφήνας ο Προαστιακός σιδηρόδρομος ή η Αττική Οδός, το αίτημα της τοπικής κοινωνίας για υπογειοποίησή τους προκειμένου να μην κοπεί η πόλη στα δύο, είναι ώριμο και αδιαπραγμάτευτο
Στη συνέχεια, ο αρθρογράφος κάνει ένα νοητικό άλμα μέχρι την Καλαμαριά για να καταδικάσει και εκεί τις αντιδράσεις του τοπικού δήμου σε σχέδια που θέλουν να πουλήσουν τη μαρίνα της πόλης σε ιδιώτες και σε ένα master plan που όπως καταγγέλλει η δήμαρχος Καλαμαριάς, Χρ. Αράπογλου, θέλουν «να μετατρέψουν τον πνεύμονα της Καλαμαριάς και ολόκληρης της Θεσσαλονίκης σε μία περίκλειστη περιοχή, με υπερδόμηση κυριολεκτικά στη θάλασσα, περίφραξη 2 μ. ύψους από σκυρόδεμα, στερώντας από κατοίκους και επισκέπτες τον δημόσιο χώρο και καταργώντας τη μοναδική οπτική διαφυγή στη θάλασσα».
Αφήνοντας την Καλαμαριά, ο συντάκτης του άρθρου θυμάται υποθέσεις όπου “αθώοι” επενδυτές ταλαιπωρούνται, είτε από τη δικαιοσύνη, είτε από τις τοπικές κοινωνίες. Αναφέρει χαρακτηριστικά την υπόθεση “αξιοποίησης” του παλιού κτιρίου του ΕΟΜΜΕΧ στον Ταύρο, όπου ο ενδιαφερόμενος επενδυτής τα «βρόντηξε κι έφυγε», αλλά και την υπόθεση της Κασσιόπης στην Κέρκυρα , όπου ο τάλας επενδυτής μπορεί να μην έχει φύγει ακόμη, αλλά ταλαιπωρείται πολύ «αφού έχει αγοράσει και μισθώσει μια έκταση στην Κέρκυρα εδώ και σχεδόν 10 χρόνια και δεν έχει καταφέρει να βάλει ούτε έναν πάσσαλο στο ακίνητό της»
Συμπάσχουμε κι εμείς με τον πόνο του Βαγγέλη Μανδραβέλη που συμπάσχει με τη σειρά του με τον πόνο των αθώων και ταλαίπωρων επενδυτών, οι οποίοι σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο και τα τίμια χρήματά τους, προσπαθώντας αδίκως να αναπτύξουν μια υπανάπτυκτη κοινωνία που αρνείται να αναπτυχθεί. Κατανοούμε επίσης την ανησυχία, τόσο του συντάκτη του άρθρου όσο και των επενδυτών, μια ανησυχία που διαφαίνεται ξεκάθαρα στο άρθρο: «Οι αντιδράσεις φαίνεται να πληθαίνουν, καθώς -σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, όταν ήταν βαριά η σκιά της Τρόικας και των πιστωτών- οι αντιδράσεις πιάνουν τόπο»
Αφού λοιπόν το άρθρο μας κάνει κοινωνούς στα μύρια όσα βάσανα που τραβούν οι ευεργέτες-επενδυτές ανά την Ελλάδα και αφού μας ανάγκασε να σκουπίσουμε τα δάκρυά μας, επιστρέφει ξανά στη Ραφήνα:
«Οι αντιδράσεις έχουν πολλές αιτίες. Στη Ραφήνα οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις προέρχονται από το γεγονός ότι οι κάτοικοι δεν θέλουν την ανάπτυξη του λιμένα. Εξάλλου, η απαίτησή τους μπορεί να καρποφορήσει, αφού πλειστάκις το τοπικό συμφέρον κυριάρχησε του δημοσίου συμφέροντος. Αυτό συνέβη π.χ. στην κατασκευή της Αττικής Οδού, όπου στην περιοχή Χαλανδρίου-Βριλησσίων ο άξονας υπογειοποιήθηκε, ενώ δεν συνέβη το ίδιο π.χ. στην περιοχή του Ηρακλείου»
Την απαίτηση δηλαδή της τοπικής κοινωνίας της Ραφήνας να μην κοπεί η πόλη στα δύο από την Αττική Οδό, όπως συνέβη για παράδειγμα στο Ηράκλειο, ο συντάκτης του άρθρου τη θεωρεί μαξιμαλιστική. Και θέλοντας να μην έχουμε καμιά αμφιβολία για τις θέσεις του, ο Μανδραβέλης συγκρίνει τις περιπτώσεις Χαλανδρίου- Βριλησίων όπου εκεί η Αττική Οδός υπογειοποιήθηκε και Ηρακλείου, που δεν υπογειοποιήθηκε και έτσι η πόλη κόπηκε στα δύο. Ειλικρινά, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο αρθρογράφος. Ότι η Αττική Οδός δεν έπρεπε να υπογειοποιηθεί ούτε στην πρώτη περίπτωση; Και να αποκοπούν για παράδειγμα τα Βριλήσσια από τα Μελίσσια; Μάλλον αυτό εννοεί και μας κάνει να καταλάβουμε για μια ακόμη φορά πώς αντιλαμβάνονται οι νεοφιλελελεύθεροι το δημόσιο συμφέρον. Γι αυτούς, δημόσιο συμφέρον δεν είναι η ποιότητα ζωής των κατοίκων, αλλά το λογιστικό κέρδος. Ένα λογιστικό κέρδος, που γνωρίζουμε όλοι στις τσέπες ποιων καταλήγει.
Κάποιος βέβαια καλοπροαίρετος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι χάριν ενός ευρύτερου εθνικού συμφέροντος, μπορούν κάποιες φορές οι τοπικές αντιδράσεις να αγνοούνται και να παρακάμπτονται. Και δε θα είχε και άδικο. Μα ποιο είναι όμως αυτό το ευρύτερο εθνικό συμφέρον που επιβάλλει τη μεταφορά των γραμμών της ακτοπλοΐας του Αιγαίου από το λιμάνι του Πειραιά στο λιμάνι της Ραφήνας; Σε ένα λιμάνι μάλιστα που βάλλεται συνεχώς από το βοριά και δεν έχει καμία φυσική προστασία. Σε ένα λιμάνι που είναι το πιο ακατάλληλο από τα υπόλοιπα λιμάνια της Ανατολικής Αττικής (Πόρτο Ράφτη και Λαύριο) για το σκοπό αυτό. Το συμφέρον που κινεί αυτή τη μεταφορά δεν είναι κάποιο εθνικό και ευρύτερο συμφέρον, αλλά τα συμφέροντα των εφοπλιστών από τη μία μεριά (καθώς τα καράβια τους θα κάνουν λιγότερα μίλια σε σχέση με τον Πειραιά και τα αυτοκίνητα λιγότερα χιλιόμετρα σε σχέση με το Λαύριο) και της κρατικής κινέζικης εταιρείας COSCO από την άλλη, που θέλει να απελευθερώσει χώρο από το λιμάνι του Πειραιά για τις δικές της δραστηριότητες
Εκτός, αν ο συντάκτης του άρθρου θέλει να μας πείσει ότι δημόσιο συμφέρον είναι τα συμφέροντα των Ελλήνων εφοπλιστών και των Κινέζων της COSCO
Εντύπωση προκαλεί το τέλος του άρθρου, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν ο Μανδραβέλης μιλάει σοβαρά ή αστειεύεται . Ή μήπως, ψάχνοντας οπωσδήποτε να βρει έναν εντυπωσιακό επίλογο, όπως πιθανότατα τον συμβούλευε η φιλόλογος της έκθεσης στο σχολείο, τελικά αναγκάζεται να καταφύγει σε φαιδρότητες;
Κλείνει λοιπόν το άρθρο, αποκαλύπτοντας ποια είναι τα μεγάλα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από όλο αυτό. Όχι πίσω από τα μεγάλα έργα. Εκεί, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, είναι όλα καθαρά και ξάστερα. Πίσω από τις αντιδράσεις των κατοίκων, κρύβονται τα συμφέροντα. Και, ενώ στην Κασσιόπη, ο αρθρογράφος βλέπει πίσω από την ταλαιπωρία του επενδυτή τους «μεγαλόσχημους που είχαν χτίσει τις προηγούμενες δεκαετίες τεράστιες βίλες στην περιοχή και δεν ήθελαν να διαταραχτεί η ησυχία τους», ενεργοποιώντας και λίγο κοινωνικό αυτοματισμό που πάντα είναι χρήσιμος, στη Ραφήνα, ποιους νομίζετε ότι ανακάλυψε ότι κωλυσιεργούν το έργο; Μα, τις καφετέριες της πόλης (!), που αν τα έργα στο λιμάνι προχωρήσουν , θα χάσουν τους πελάτες τους.
Διαβάζουμε και υποκλινόμαστε στον νέο Κλουζώ:
«Πολλές φορές οι αιτίες έχουν πολύ πιο… ταπεινά κίνητρα και ελατήρια. Στην Κασσιόπη, για παράδειγμα, εκτός από τους ιδεολογικά πολέμιους της ανάπτυξης, υπήρξαν κατ’ εξοχήν ιδιωτικά συμφέροντα κατά της αξιοποίησης. Οι μεγαλόσχημοι που είχαν χτίσει τις προηγούμενες δεκαετίες τεράστιες βίλες στην περιοχή δεν ήθελαν να διαταραχτεί η ησυχία τους.
Στο λιμάνι της Ραφήνας, πέρα απ’ όσους έχουν το εξοχικό τους, υπάρχουν και συμφέροντα που αντιτίθενται στην αξιοποίηση του λιμένα. Για παράδειγμα, καθώς δεν υπάρχει επιβατικός σταθμός, η αναμονή για τα πλοία γίνεται στις παρακείμενες καφετερίες, οι οποίες θησαυρίζουν από την αναμονή αυτήν. Αν υπάρξει παραχωρησιούχος στο λιμάνι, ενδεχομένως κάποιοι να χάσουν τις δουλειές τους. Το ίδιο συνέβη και το 2017 στα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας, όταν τα ανέλαβε η Fraport»
Βλέπουμε λοιπόν ότι ένας οπαδός του νεοφιλελευθερισμού και της “ανάπτυξης” μπορεί να γίνει τελικά, όλα όσα καταγγέλλει. Και οπισθοδρομικός, επιμένοντας σε λύσεις του προηγούμενου αιώνα που δε λαμβάνουν υπόψη τον άνθρωπο και το περιβάλλον αλλά και λαϊκιστής, που επιστρατεύει απλουστευτικά έως γελοία σχήματα, όπως ότι πίσω από την αντίθεση στο Master Plan της Ραφήνας είναι τα συμφέροντα των καφετεριών της πόλης
Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός στην πραγματικότητα, είναι βαθιά υποκριτικός και δεν έχει να κάνει ούτε με πρόοδο ούτε με ανάπτυξη, όπως επαγγέλλεται. Ο νεοφιλελευθερισμός , όπως γράφει και η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Δόγμα του Σοκ», είναι ο εναγκαλισμός μιας δράκας πανίσχυρων εταιριών και μιας τάξης πλούσιων πολιτικών - με τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις δύο ομάδες να είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτες και διαρκώς μετακινούμενες
Τρία είναι δε τα κύρια χαρακτηριστικά του: η μεταβίβαση του δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικά χέρια, το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στους ζάμπλουτους και στους αναλώσιμους φτωχούς και ένας εθνικισμός, που δικαιολογεί στον πληθυσμό του απεριόριστες δαπάνες για την ασφάλεια.
Είναι σίγουρο πως αν ζούσε σήμερα ο Μίλτον Φρίντμαν, ο γκουρού του αχαλίνωτου καπιταλισμού, θα ήταν υπερήφανος. Όχι μόνο για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα αλλά και για όσα γράφονται από την "αμερόληπτη " επαγγελματική δημοσιογραφία, η οποία επάξια κατέχει την τελευταία θέση στην ΕΕ στο θέμα της ελευθερίας του Τύπου
Στην εικόνα, ο Jo-di προτείνει να αντικατασταθούν οι χάρτινοι φάκελοι των λογαριασμών ρεύματος με χρυσούς, ώστε να έχει κάποιο αντίκρυσμα το ποσό που δίνουμε
Κάποτε το δίλημμα ήταν: Zούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε; Πλέον, το δίλημμα έχει ξεπεραστεί και δεν είναι καν δίλημμα. Αντιληφθήκαμε λοιπόν ότι ζούμε για να πληρώνουμε τη ΔΕΗ και τους υπόλοιπους παρόχους ενέργειας που, ενώ έχουν φυτέψει όλη τη χώρα με αιολικά και φωτοβολταϊκά, έχουν «καταφέρει» να έχουμε το πιο ακριβό ή ένα από τα πιο ακριβά ρεύματα στην Ευρώπη. Ανικανότητα λέγεται αυτό ή απάτη; Δεν είναι δύσκολη η απάντηση. Η αντίδραση όμως φαίνεται αδύνατη
Όπως βέβαια θα έλεγε και ο Άδωνις ο Γεωργιάδης ή ο Θάνος ο Τζήμερος ή ο Στέφανος Μάνος, όποιος δεν μπορεί να πληρώνει το λογαριασμό, ας ζήσει χωρίς ρεύμα. Γιατί ο νόμος της ζουγκλας να μην ισχύει και στην ανθρώπινη κοινωνία; Και όλα αυτά, 107 ολόκληρα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση που ιεράρχησε τις ανθρώπινες ανάγκες και κατάφερε μέσα σε λίγα μόλις χρόνια να εξασφαλίσει για όλο τον πληθυσμό πρόσβαση σε δουλειά, σπίτι, ηλεκτρικό ρεύμα, θέρμανση. Αυτά ακριβώς που ο νικητής καπιταλισμός δεν μπορεί να εγγυηθεί για μια μεγάλη μερίδα των πολιτών. Μια μερίδα που μεγαλώνει συνεχώς.
Σήμερα λοιπόν, Παρασκευή 12 Ιουλίου, η Ελλάδα κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στην τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας. Όπως αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας των Συντακτών με τίτλο Έρχεται νέο ηλεκτροσόκ αυξήσεων τον Αύγουστο , η Ελλάδα έχει σήμερα την τρίτη υψηλότερη χονδρική τιμή ρεύματος στην Ε.Ε με 190 ευρώ τη μεγαβατώρα, κάτω μόνο από τα 230 ευρώ της Ουγγαρίας και τα 212 ευρώ της Ρουμανίας. Την ίδια στιγμή, η χονδρική τιμή ρεύματος στη Γαλλία είναι 55 ευρώ, στην Ισπανία και την Πορτογαλία 59, στη Γερμανία 91 και στις σκανδιναβικές χώρες από 28 έως 85 ευρώ.
Αν δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο ο Κυριάκος, μπορεί τουλάχιστον να στείλει μια επιστολή στην Ούρσουλα, μήπως έχει τίποτα λάμπες πετρελαίου και ψυγεία με πάγο που έχουν ξεμείνει από τον προηγούμενο πόλεμο να μας τα στείλει; Γιατί, και εδώ πόλεμο έχουμε. Μόνο που ο εχθρός φρόντισε ευφυώς να καταλάβει όλα τα Μέσα Ενημέρωσης και να μας πείσει ότι έχουμε ειρήνη
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
