Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Η 19χρονη Αργυρώ απολαμβάνει τη ζωή της στο χωριό ανάμεσα στα ζώα και τις κτηνοτροφικές εργασίες της, ώσπου μαθαίνει πως η παιδική της φίλη, Αννέτα, έμεινε έγκυος και σκοπεύει να μετακομίσει με τον φίλο της στην πόλη, εγκαταλείποντας το χωριό στο οποίο μεγάλωσαν. Εκπληρώνοντας μια υπόσχεση από παλιά, οι δύο φίλες αποφασίζουν να πάνε στη θρυλική σπηλιά της «Αρκουδότρυπας», όπου και θα αντικρίσουν τους βαθύτερους φόβους τους.
Η «Αρκουδότρυπα» είναι μία από τις ταινίες που θα παιχτούν την πρώτη ημέρα του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στον κινηματογράφο Αελλώ της Ραφήνας (Παρασκευή 27/9 και ώρα 21.00) και είναι η ταινία που απέσπασε τον Χρυσό Διόνυσο (το πρώτο δηλαδή βραβείο) στο 46ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας
Πρόκειται για μια τρυφερή ταινία που πραγματεύεται την ενηλικίωση, τη φιλία και τον έρωτα. Και παράλληλα μια τολμηρή ταινία, καθώς ο έρωτας είναι μεταξύ δύο γυναικών στην επαρχία, βαθιά στα βουνά της Πίνδου
Σκηνοθέτες της ταινίας είναι η Χρυσιάννα Παπαδάκη και ο Στέργιος Ντινόπουλος, οι οποίοι παραλαμβάνοντας το βραβείο δήλωσαν πως «Η ταινία έγινε με πολλή αγάπη και με τη στήριξη των δικών μας ανθρώπων. Ήμασταν ένα μικρό συνεργείο, κάναμε μία crowdfunding καμπάνια και πήραμε και κάτι ψιλά από τους φίλους μας, μάς υποστήριξαν και οι γιαγιάδες μας στο χωριό την Ελάτη Τρικάλων.. Ήταν μία homemade κατάσταση, με μαγειρέματα μαζί, γυρίσματα όλη μέρα έξω με φυσικό φως να τρέχουμε να προλάβουμε το σούρουπο και την αυγή.. Γι' αυτό και αυτή η βράβευση σημαίνει τόσα πολλά για εμάς, γιατί ό,τι κάναμε, το κάναμε με αγάπη και πολύ πάθος»
Στο σκεπτικό της απόφασης της κριτικής επιτροπής αναφέρεται πως «Ξεφεύγοντας από τις στερεότυπες καταγραφές της ελληνικής επαρχίας με τρόπο που σπάνια βλέπουμε στο ελληνικό σινεμά, οι δημιουργοί κέρδισαν ένα μεγάλο στοίχημα. Μια ταινία με τολμηρές υφολογικές αντιθέσεις, φυσικότητα και πολυπλοκότητα χαρακτήρων, και δύο κεντρικές ηρωίδες που μας κρατάνε σε εγρήγορση παρά τη μεγάλη διάρκεια της. Μέχρι τους τίτλους τέλους, το συναίσθημα αναβλύζει συνεχώς μέσα από μια υπενθύμιση: το σινεμά είχε και θα έχει πάντοτε ανάγκη από αληθινές και βαθιά ανθρώπινες ιστορίες»
Σχετικά με το κεντρικό θέμα της ταινίας που είναι ο έρωτας μεταξύ δύο γυναικών, η Χρυσιάνα Παπαδάκη ανέφερε πως «Ως δημιουργοί θέλαμε να προσεγγίσουμε το queerness με ειλικρίνεια, γενναιοδωρία και αγάπη. Πρέπει να αγαπάς τους χαρακτήρες σου για να μπεις στην ψυχολογία τους, και ας περνάνε δύσκολες καταστάσεις. Θέλεις να τους δικαιώσεις και να τους απελευθερώσεις από την φυλακή τους»
Όπως αναφέρουν οι δημιουργοί: «Η ταινία αυτή είναι η πρώτη κινηματογραφική παραγωγή από την Κολεκτίβα ΠΑΜΕ ΛΙΓΟ, ένα εγχείρημα που ξεκίνησε από τη Χρυσιάννα Παπαδάκη, τον Στέργιο Ντινόπουλο, την Αρσινόη Πηλού και τον Θανάση Μιχαλόπουλο, που προσπαθεί να υποστηρίξει τον ανεξάρτητο κινηματογράφο για νέους δημιουργούς χρησιμοποιὠντας οριζόντιες διαδικασίες δημιουργίας, συλλογικό profit sharing και αλληλέγγυες μορφές διανομής, για να καταστήσει βιώσιμη τη δημιουργία για νέο κόσμο στην Ελλάδα. Πάνω απ' όλα θέλουμε να πούμε σημαντικές και ευαίσθητες ιστορίες και να δώσουμε φωνή σε δημιουργούς που δρουν στο περιθώριο της κινηματογραφικής αγοράς.
Η ιστορία της Αργυρούς και της Αννέτας ξεκίνησε ως μια ταινία μικρού μήκους, η οποία χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από crowdfunding. Τώρα την αναπτύσσουμε σε ταινία μεγάλου μήκους και χρειαζόμαστε περαιτέρω υποστήριξη. Άμα θέλετε και μπορείτε να μας υποστηρίξετε, βρείτε το crowdfunding μας εδώ»
Σκηνοθεσία: Χρυσιάννα Παπαδάκη & Στέργιος Ντινόπουλος
Ηθοποιοί: Χαρά Κυριαζή, Πάμελα Οικονομάκη
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αρσινόη Πηλού
Παραγωγή: Χρυσιάννα Παπαδάκη, Στέργιος Ντινόπουλος, Αρσινόη Πηλού, Θάνος Μιχαλόπουλος
Πηγές:
https://flix.gr/articles/drama-ffest-2023-the-bear-cave.html
https://www.lifo.gr/now/entertainment/46o-festibal-dramas-stin-arkoydotrypa-o-hrysos-dionysos
Μια σιδηροδρομική διάβαση στο πουθενά και δύο ξύλινα φυλάκια στις δυο πλευρές των σιδηροδρομικών γραμμών. Γύρω-γύρω ερημικά λιβάδια και ανοιχτός ορίζοντας. Δύο φύλακες, επιφορτισμένοι να ανεβοκατεβάζουν χειροκίνητα την μπάρα όταν περνά το τρένο. Ο ένας είναι ο τυπικός και ψυχαναγκαστικός Γιάννης και ο άλλος, ο χαλαρός και φαινομενικά ανεύθυνος Αντώνης. Κάθε τόσο, το μεγάφωνο αναγγέλλει το πέρασμα ενός τρένου. Τίποτα δεν φαίνεται να διαταράσσει τη βασανιστικά επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά τους μέχρι να εισβάλει ο έρωτας, συντρίβοντας κάθε βεβαιότητα και αντιστρέφοντας τους ρόλους
Η «Διάβαση» είναι μία από τις ταινίες που παιχτούν την πρώτη ημέρα του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στον κινηματογράφο Αελλώ της Ραφήνας (Παρασκευή 27/9 και ώρα 21.00)
Σκηνοθέτες της ταινίας είναι η Κατερίνα Μαυρογεώργη που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και ο Αινείας Τσαμάτης που γεννήθηκε στο Ελμπασάν της Αλβανίας
«Στη διάβαση τρένων των Σεπολίων μένει ο κολλητός μου, ο Δήμος, που επισκέπτομαι συχνά, έτσι ερχόμουν πολύ συχνά σε επαφή με αυτή τη διάβαση που έχει δυο φύλακες. Πάνω στις ράγες υπήρχε ένας κουβάς με μια σφουγγαρίστρα. Μονίμως. Υπήρχαν ένα ψυγείο, καρέκλες, σαν αυλή σπιτιού σε ένα χωριό. Και αναρωτιόμουν ποιες σχέσεις μπορούσαν να έχουν αυτοί οι άνθρωποι, ποιες ήταν οι προσωπικές τους στιγμές, τι κάνει μια σφουγγαρίστρα στη μέση της διάβασης, και σκέφτηκα ότι ο απόλυτος προσωπικός χρόνος που έχουν αυτοί οι δυο, είναι όταν περνάει το τρένο που λειτουργεί σαν παραβάν. Οπότε τι θα μπορούσε να συμβαίνει μέσα σε αυτόν τον χρόνο; Έτσι προέκυψε η ιδέα της διάβασης, τη μετέφερα στον Γιάννη Καραμπάτσο κι αρχίσαμε να γράφουμε.
Στη συνέχεια συναντήσαμε την Κατερίνα Μαυρογεώργη. Οι πρώτες κουβέντες ήταν να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για αυτούς τους ανθρώπους που ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες κάνοντας αυτή τη δουλειά. Είναι η ιστορία μιας βαθιάς φιλίας, η οποία μπορεί να μην είχε εκφραστεί ποτέ, πριν από ένα τραγικό συμβάν όπου ο καθένας πήρε τη θέση του μέσα σε αυτή τη σχέση» αναφέρει ο Αινείας Τσαμάτης σε συνέντευξή του στο ethnos.gr
Η «Διάβαση» απέσπασε το βραβείο σκηνογραφίας ( Άρτεμις Φλέσσα) και πρώτότυπης μουσικής (Πέτρος Σωτηρόπουλος & The Aqua Barons) στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας. Πέρα όμως από αυτά τα βραβεία, εντυπωσιάζουν η ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστών (Καραφίλ Σένα και Γιάννης Τσορτέκης), καθώς και η φωτογραφία του Γιάννη Καραμπάτσου
Σκηνοθεσία: Αινείας Τσαμάτης, Κατερίνα Μαυρογεώργη
Σενάριο: Αινείας Τσαμάτης, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιάννης Καραμπάτσος
Φωτογραφία: Γιάννης Καραμπάτσος
Μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος
Πρωτότυπη Μουσική: Πέτρος Σωτηρόπουλος & The Aqua Barons
Ηχοληψία: Δήμητρα Ξερούτσικου
Σχεδιασμός Ηχου: Χρήστος Γιαννακόπουλος
Καλλιτεχνικός Σχεδιασμός: Αρτεμις Φλέσσα
Ενδυματολογία: Μάρλι Αλειφέρη
Μακιγιάζ: Νίκη Οβάκογλου
Ερμηνευτές: Γιάννης Τσορτέκης, Καραφίλ Σένα, Αγγελική Παπαθεμελή, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος (φωνή)
Παραγωγός: Θάνος Αναστόπουλος
Εταιρεία Παραγωγής: Φαντασία Οπτικοακουστική ΕΠΕ
Συμπαραγωγή: ΕΡΤ ΑΕ, ΕΚΚ, Onassis Culture
Η Σάντυ είναι γύρω στα τριάντα, απόφοιτος δραματικής σχολής και έχει άσθμα. Το βράδυ έχει παράσταση. Μέχρι τότε, όμως, θα πρέπει να κοιτάξει πώς θα βγάλει το μεροκάματο. Μέχρι την παράσταση, θα πρέπει να διδάξει yoga, να δουλέψει ως κλόουν και να πάει και σε μία οντισιόν. Στα ενδιάμεσα διαλείμματα, ίσως βρει και λίγο χρόνο για τον Σπύρο, το αγόρι της.
Το Αερολίν είναι μία από τις ταινίες που παιχτούν την πρώτη ημέρα του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στον κινηματογράφο Αελλώ της Ραφήνας (Παρασκευή 27/9 και ώρα 21.00)
Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Αλέξης Κουκιάς-Παντελής. Σε συνέντευξή του στο flix.gr και στην ερώτηση για το πώς επέλεξε το θέμα της ταινίας, ο Αλέξης Κουκιάς είπε:
«H ιδέα του Αερολίν εμφανίστηκε κάπου το 2018, ενώ δουλεύαμε μαζί με τον φίλο και συνεργάτη Παναγιώτη Παπαγιαννόπουλο. Ξεκίνησε σαν μια δημιουργική ανάσα. Μια ταινία που σκεφτόμασταν να γυρίσουμε μια παρέα φίλων μεταξύ μας. Αν και δεν την προχωρήσαμε τότε μόνοι μας, έγινε ένα πρώτο draft από τον Μιχάλη Mαθιουδάκη, το οποίο και συνεχίσαμε να εξελίσσουμε μέσα στα χρόνια. Η ιστορία μιλάει για τις δυσκολίες του να παραμένει μία ηθοποιός (και μία/ένας καλλιτέχνης γενικότερα) παραγωγική κόντρα σε μια δυσχερή καθημερινότητα, τον φόβο ότι μεγαλώνοντας ίσως έχει ήδη χάσει το καράβι, καθώς και τη δύναμη που αντλεί από τους ανθρώπους γύρω της, ακόμη και αν πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικοί είναι για αυτήν»
Το Αερολίν απέσπασε τον Αργυρό Διόνυσο - Βραβείο Σκηνοθεσίας "Τώνια Μαρκετάκη" , καθώς και το Βραβείο Σεναρίου στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας
Πέμπτη χρονιά φέτος για το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας. Ενός φεστιβάλ που έχει καθιερωθεί πλέον στη συνείδηση των σινεφίλ ως το κινηματογραφικό ραντεβού του Σεπτεμβρίου για την πόλη της Ραφήνας
Έτσι, την Παρασκευή 27/9 και το Σάββατο 28/9, η οθόνη του θερινού κινηματογράφου ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας (Ελ. Βενιζέλου 12), στα πλαίσια του 5ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, θα πλημμυρίσει από ταινίες μικρού μήκους ποικίλης θεματολογίας και ύφους, που αποτυπώνουν τους σύγχρονους προβληματισμούς και θα μας ταξιδέψουν σε κόσμους μικρούς ή μεγάλους, σκοτεινούς ή φωτεινούς, «κανονικούς» ή «μη κανονικούς». Όπως και να έχει, θα είναι ένα μαγικό ταξίδι που θα διαρκέσει δύο ημέρες
Πιο συγκεκριμένα, την πρώτη ημέρα, Παρασκευή 27/9, θα προβληθούν βραβευμένες ελληνικές ταινίες από το 46ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (DISSF) του 2023. Ενός Φεστιβάλ που σήμερα θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα του είδους του στην Ευρώπη και σημείο αναφοράς πλέον στην 7η Τέχνη
Τη δεύτερη ημέρα, Σάββατο 28/9, θα προβληθούν επιλεγμένες διεθνείς ταινίες από το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Positively Different (PDSFF) του 2024, ενός καταξιωμένου φεστιβάλ που, πέραν των άλλων, έχει ως στόχο την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων πολιτειών. Ενός Φεστιβάλ που ρίχνει φως στις ζωές των «άλλων». Των «άλλων» που μπορεί να είμαστε και εμείς οι ίδιοι ή που μπορεί να γίνουμε όταν αλλάξουν τα δεδομένα της πιθανόν καλοβαλμένης μας έως τώρα ζωής
Η διοργάνωση του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας γίνεται από την «Κινηματογραφική Λέσχη Cine Σχολειό» και την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας» σε συνεργασία με την εναλλακτική ιστοσελίδα γνώμης Attica Voice (atticavoice.gr). Την κινηματογραφική γιορτή της Ραφήνας στηρίζει η ανεξάρτητη δημοτική κίνηση «Γη & Ελευθερία»
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη, χωρίς εισιτήριο, αλλά η οποιαδήποτε εθελοντική συνεισφορά σας θα μας χαροποιήσει και θα ενισχύσει την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας» στον άνισο αλλά δίκαιο αγώνα που δίνει παλεύοντας με τους άρπαγες της Φύσης και της Ζωής.
Διπλός είναι λοιπόν ο στόχος του Φεστιβάλ και ζητούμε γι αυτό την αμέριστη στήριξή σας
Σημειώστε: Παρασκευή-Σάββατο 27-28/9/2024 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας ( Ελ. Βενιζέλου 12).
Ώρα έναρξης προβολών 21:00
Σας περιμένουμε για να απολαύσουμε μαζί τη μαγεία της σύγχρονης, φρέσκιας κινηματογραφικής δημιουργίας
Δύο μουσικοί από το Σικάγο, ο Τζο (Τόνι Κέρτις) και ο Τζέρι (Τζακ Λέμον), γίνονται τυχαία μάρτυρες ενός ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ τοπικών γκάνγκστερ και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν άμεσα την πόλη επιβιβαζόμενοι σε ένα τρένο. Όταν κατεβαίνουν από το τρένο, είναι πλέον η Τζοζεφίν και η Δάφνη, τα δύο νέα μέλη ενός γυναικείου συγκροτήματος που περιοδεύει στο Μαϊάμι. Ερωτεύονται την τραγουδίστρια του συγκροτήματος Σούγκαρ Κέιν και ο Τζο μεταμφιέζεται για δεύτερη φορά σε εκατομμυριούχο για να προσπαθήσει να την κατακτήσει, την ώρα που ο Τζέρι προσπαθεί να αποφύγει το φλερτ ενός αληθινού εκατομμυριούχου και ενώ οι μαφιόζοι που τους καταδίωκαν, καταφθάνουν στο Μαϊάμι για ένα συνέδριο
Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, Πρώτου Ανδρικού ρόλου (για τον Λέμον), σκηνικών και κουστουμιών (της απονεμήθηκε τελικά το τελευταίο), ενώ κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Κωμωδία, αλλά και Πρώτου Γυναικείου και Πρώτου Ανδρικού ρόλου
Ο Μπίλι Γουάιλντερ, ένας από τους καλύτερους σεναριογράφους και σκηνοθέτες του κλασικού κινηματογράφου του Χόλιγουντ, σκηνοθετεί τη Μέριλιν Μονρόε, τον Τζακ Λέμον και τον Τόνι Κέρτις σε μια ταινία που ψηφίστηκε ως η καλύτερη κωμωδία στην Ιστορία του Σινεμά σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου
Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ
Σενάριο: Μπίλι Γουάιλντερ, Ι.Α.Λ Ντάιαμοντ, Ρόμπερτ Θόερεν, Μάικλ Λόγκαν
Πρωταγωνιστούν: Μέριλιν Μονρόε, Τόνι Κέρτις, Τζακ Λέμον, Τζορτζ Ραφτ, Τζο Ε. Μπράουν, Πατ Ο’Μπράιεν
Φωτογραφία: Τσαρλς Λανγκ
Μοντάζ: Άρθουρ Π. Σμιντ
Μουσική: Άντολφ Ντόιτς
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Έτος Παραγωγής: 1959
Διάρκεια: 121 λεπτά
Από την Αρεόπολη μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Μία ώρα με το αυτοκίνητο και σχεδόν άλλη μία ώρα περπάτημα από τα Κοκκινόγεια μέχρι το φάρο του ακρωτηρίου
Μαζί με μας, κινείται προς τα κάτω και η «ανάπτυξη», που κατεβαίνει στο μεσαίο πόδι της Πελοποννήσου με γοργούς ρυθμούς. Η Αρεόπολη έχει γεμίσει πια από μαγαζιά για τουρίστες-καταναλωτές, χωρίς να ενοχλεί – είναι αλήθεια – αισθητικά. Ο Γερολιμένας όμως, πνίγηκε κυριολεκτικά από τα μαγαζιά και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και σε πνίγει και σένα με τη σειρά του. Η σχεδόν έρημη καστροπολιτεία της Βάθειας παραμένει ακόμη ανέγγιχτη, επιβλητική και όμορφη, περιμένοντας και αυτή με τη σειρά της την «ανάπτυξη». Τα πωλητήρια πάνω στις πεσμένες πέτρες, μέσα από τις οποίες ξεπηδούν οι πανταχού παρούσες φραγκοσυκιές, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες
Από κει και κάτω αρχίζεις πλέον να ανασαίνεις, παρόλο που το τοπίο γίνεται όλο και πιο άγριο. Το χώμα λιγοστεύει και το βουνό έχει γίνει πια ένας τεράστιος βράχος. Οι ελιές κονταίνουν, σα να μη θέλουν να ξεχωρίζουν από τους γύρω θάμνους. Μόνο οι φραγκοσυκιές στέκουν περήφανες και αγέρωχες, σαν αρχόντισσες του τόπου, αδιαφορώντας για τον καυτό ήλιο, την ξηρασία και τον αέρα
Ένα καφεδάκι στο όμορφο και ήσυχο ακόμη Πόρτο Κάγιο, νερό για τη διαδρομή και πορεία προς τα Κοκκινόγεια, τον νοτιότερο οικισμό της Μάνης, από όπου ξεκινάει το μονοπάτι για το Ταίναρο. Εκεί, που κατά τους αρχαίους Έλληνες, βρισκόταν η είσοδος στον Κάτω Κόσμο, το ψυχοπομπείο, το σημείο, δηλαδή, απ’ όπου ο συνοδός έπαιρνε τις ψυχές των ανθρώπων και τις οδηγούσε στον Άδη και γι αυτό στην αρχαιότητα λειτουργούσε εκεί νεκρομαντείο
Μια όμορφη παραλία στην αρχή του μονοπατιού σε προκαλεί να βουτήξεις στα όμορφα νερά της και, αν έχεις χρόνο, κάντο, σίγουρα θα αποζημιωθείς. Λίγο πιο κει, όμορφα ρωμαϊκά ψηφιδωτά θυμίζουν την ιστορία του τόπου
Το μονοπάτι είναι όμορφο, θέλει βέβαια κλειστά παπούτσια και προσοχή. Μετά από πενήντα λεπτά φτάνεις στο φάρο, εκεί όπου σμίγουν τα βράχια, η θάλασσα και ο αέρας.
Αν μάλιστα είσαι και λίγο τυχερός, στο γυρισμό, εκεί λίγο πριν δύσει ο ήλιος, μπορεί να πέσεις πάνω σε κάποιο από τα ελεύθερα άλογα που ζουν εκεί
Ο Τζακ Γουάιτ έκανε πράξη την προειδοποίησή του και μαζί με την πρώην συνεργάτιδά του στους White Stripes, Μεγκ Γουάιτ, μηνύουν τον υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.
Ο Αμερικανός μουσικός, κιθαρίστας και τραγουδιστής δημοσίευσε αντίγραφο της αρχικής σελίδας της αγωγής στο Instagram. «Αυτή η μηχανή μηνύει τους φασίστες» έγραψε χαρακτηριστικά ο Τζακ Γουάιτ
Οι White Stripes μηνύουν τον Ντόναλντ Τραμπ και την αναπληρώτρια διευθύντρια Επικοινωνιών του υποψήφιου προέδρου, Μάργκο Μάρτιν, για την «κατάφωρη κατάχρηση» του τραγουδιού του συγκροτήματος «Seven Nation Army». Πιο συγκεκριμένα, σε βίντεο που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίζεται να αναχωρεί για το Μίσιγκαν και το Ουισκόνσιν, με μουσική συνοδεία το «Seven Nation Army».
Οι White Stripes κατηγορούν τον Τραμπ και την υπεύθυνη της προεκλογικής του εκστρατείας του για παραβίαση ομοσπονδιακών πνευματικών δικαιωμάτων και ζητούν αποζημίωση και ασφαλιστικά μέτρα.
Στην αγωγή που κατέθεσαν, ο δικηγόρος των White Stripes, Ρόμπερτ Τζέικομπς, γράφει ότι το βίντεο «είναι ακόμα πιο προσβλητικό» για το συγκρότημα επειδή «αντιτίθεται σθεναρά στις πολιτικές που υιοθέτησε και τις ενέργειες που έλαβε ο εναγόμενος Τραμπ όταν ήταν πρόεδρος και εκείνες που έχει προτείνει για τη δεύτερη θητεία που επιδιώκει»
του φίλου και συνεργάτη της Attica Voice, Αλέξη Κροκιδά. Το ίδιο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 8/9 από την Εφημερίδα των Συντακτών. Θα το αποκαλούσα σπαραγμό, αλλά δεν το κάνω, ήδη βλέπω το σαρκαστικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του Αλέξη.
Δανείζομαι τον τίτλο εδώ από έναν Γάλλο φιλόσοφο. Όλη η φιλοσοφία εξάλλου είναι δανεική. Ίσως και προσομοιωτική μιας ανυπόφορης πραγματικότητας. Δανείζομαι και για να ζήσω, αν και δουλεύω, εξαιτίας μιας οργιαστικής έξαρσης απληρωσιάς που εξαπλώνεται σε τούτη δω τη χώρα σαν μολυσματική ασθένεια. Οι ΜΚΟ εξ εφιαλτικής κατασκευής αποτελούν ίσως την avant-garde (εμπροσθοφυλακή) σε τούτο τον ανίερο πόλεμο κατά των εργαζομένων. Είμαι εργαζόμενος. Τι αφόρητα βαρετό. Βαρετό όσο και αληθινό. Βαρετό ίσως ακριβώς γιατί είναι αφόρητα αληθινό.
Έκανα λοιπόν καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας για μη καταβολή μισθών δύο μηνών. Κλάιν μάιν. Θα τα πάρω τα λεφτά μου κάποια στιγμή. Θα είναι πολύ αργά. Είναι πολύ αργά ακόμα κι όταν πληρώνομαι χωρίς καθυστέρηση. Παρόλο που δεν είμαι ο μόνος (σε μια πανδημία δεν μπορείς να είσαι ο μόνος), ζω αυτό το σενάριο μέσα μια μοιραία αδιαφορία. Άρα είμαι, άσχετα με το τι αισθάνομαι, απόλυτα μόνος. Όπως και στον έρωτα.
Για το αδιάφορο και κάπως ειρωνικό ιστορικό, ο (πλέον πρώην) εργοδότης που μου χρωστάει λεφτά, είναι φορέας ψυχικής υγείας.
Μετά το όργιο τι θα κάνουμε;
Δεν θα παίξουμε κρυφτούλι και σίγουρα δεν θα ακουστεί το Φτου ξελευτερία. Είμαι τόσο μα τόσο στενοχωρημένος καθώς γράφω τούτες τις γραμμές που δεν αντέχω να παίζω ούτε κρυφτούλι, ούτε κυνηγητό, ούτε Λύκε Λύκε είσαι εδώ, ούτε Κλέφτες και Μπάτσοι κι ας το λέγαμε παλιά, Κλέφτες κι Αστυνόμοι. Η θλίψη μου και ο θυμός μου βρίσκονται σε μια αντιμαχία θανάτου ή ζωής. Το ίδιο είναι. Πάντως και παρεμπιπτόντως, τώρα πια, επιβάλλεται ηθικά να λέμε "Μπάτσοι" και όχι ψιθυριστά μπας και μας ακούσουν και μας την πέσουν.
Η κοσμιότητα μας έφαγε. Κυριολεκτικά μας καταβρόχθισε. Μα οι ψυχές (και τα σώματα) που βυθίστηκαν ανοιχτά της Πύλου τον Ιούνιο 2023; Οι ψυχές (και τα σώματα) που κάηκαν στα Τέμπη τον Φεβρουάριο του 2023; Οι ψυχές (και τα σώματα) των Παλαιστινίων που δολοφονούνται καθημερινά μπροστά στα γουρλωμένα ή νυσταγμένα μάτια μας;
Ναι. Δολοφονούνται και οι ψυχές. (Μπροστά στην φρίκη, εμείς οι απλήρωτοι τί να πούμε;) Μα τι; Τι σημαίνει αυτό; Τι θα κάνουμε μετά το όργιο; Θα χάσουμε τους τρόπους μας; Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματι μου.
Μας έφαγε η μαρμάγκα. Ας προσέχαμε. Αλλά δεν προσέχαμε. Και βυθιστήκαμε στον βούρκο. Στην υγρή σιωπή. Δανειζόμαστε για να ζήσουμε. Μας άφησε και ο έρωτας της ζωής μας μ΄ένα τηλεφώνημα (όχι γιατί είμαστε απλήρωτοι, απλή διαβολική σύμπτωση αυτή). Χάσαμε τη φωνή μας. Διαλυθήκαμε.
Και ποιος να μιλήσει για μας τώρα που χάσαμε τη φωνή μας; Ίσως κάποιος Γάλλος φιλόσοφος. Ίσως το ΚΚΕ. Ίσως ο Ζαν Ζενέ.
Σήμερα (Σάββατο 7 Σεπτέμβρη) ξύρισα το κεφάλι μου. Σκέφτηκα, είμαι κατάδικος σε κάποια Γαλλική αποικία καταδίκων. Πρέπει να μοιάζω με κατάδικο. Τώρα ησύχασε κάπως το σώμα μου. Η ψυχή μου δεν με αφορά.
Το σώμα δεν λέει ψέματα. Ίσως. Τρομαχτικό όμως να γίνεται το σώμα σου πεδίο σημείων όπου ο άλλος ανιχνεύει την αλήθεια. Μόνο που δεν πρόκειται για την αλήθεια του σώματος σου, αλλά για την αλήθεια του άλλου. Πάντα η αλήθεια είναι η αλήθεια του άλλου. Αδυσώπητος νόμος αυτός.
Τελειώνω όπως άρχισα, με τον ίδιο Γάλλο φιλόσοφο.
"Η εικόνα του ανθρώπου, καθισμένου και συλλογισμένου, μια μέρα απεργίας, η οθόνη της τηλεόρασης κενή, θα αναδειχτεί μια μέρα ως μία από τις ομορφότερες εικόνες της ανθρωπολογίας του 20ού αιώνα"
Μόνο που πέρασε ο 20ος αιώνας. Αλλά κλάιν μάιν. Δεν θα κολλήσουμε εκεί. Η επιθυμία ως αντίσταση στο πραγματικό ζει sub specie aeternitatis
Αλέξης Κροκιδάς, Κοινωνιολόγος
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει λογοκρισία. Ποιος είναι άλλωστε αυτός που θα αναλάβει να παίξει το ρόλο του Μεγάλου Λογοκριτή; Ως εκ τούτου, ο Μάρκος Σεφερλής έχει το ελεύθερο να λέει ό,τι θέλει. Όπως όλοι οι άνθρωποι άλλωστε. Και να υποστηρίζει ότι αυτό που κάνει, είναι σάτιρα. Κι εμείς όμως μπορούμε να τον κρίνουμε και να λέμε ότι τα «αστεία» του, πέρα από φτηνιάρικά, χοντροκομμένα και ξεπερασμένα, φτιαγμένα για ένα ειδικό κοινό που γαργαλιέται με τη διακωμώδηση του «κουσουριού» του διπλανού του, χτίζουν και στηρίζουν ρατσιστικά στερεότυπα, όπως γράφει σε ένα άρθρο του στη Lifo, ένα παιδί Αλβανών μεταναστών, ο λογοτέχνης Ελσόν Ζγκούρη.
Αναδημοσιεύουμε ένα μέρος του άρθρου. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ
…. κάποιοι θεωρούν ότι η σάτιρα δεν έχει όρια, εφόσον ο Αριστοφάνης έβριζε τον Ευριπίδη και τον Σωκράτη, είναι πρόβλημα να βρίζει ο Σεφερλής δυο τραβεστί, δυο Αλβανούς, έναν γκέι, μια χοντρή ή έναν κοντό; Αν δεν είσαι ο Αλβανός, ο γκέι, η χοντρή ή ο κοντός μπορεί και να μη σ’ ενοχλεί ή μπορεί και να είσαι και να μην ενοχλείσαι γιατί “δημοκρατία έχουμε” και “η σάτιρα δεν έχει όρια”.
Έκανε όμως ο Αριστοφάνης σάτιρα για να χτυπήσει τους αδύναμους ή μόνο και αποκλειστικά τους αδύναμους; Να τους κάνει την καθημερινότητα δύσκολη, να τους στιγματίσει και να δημιουργήσει ή διαιωνίσει τα στερεότυπα εναντίον τους; Ή μήπως στόχευε (και) την εξουσία, τους εξυψωμένους της κοινωνίας; Ειλικρινά ρωτάω, από πότε ή μάλλον ως πότε θα καλύπτουμε με το πέπλο της σάτιρας το καθαρό μπούλινγκ και τον στιγματισμό προς τα αδύναμα άτομα της κοινωνίας; Πού είναι εκείνη η σάτιρα που παρουσιάζει τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας, ενός τόπου ή μιας κυβέρνησης με τον πιο καυστικό και έξυπνο τρόπο ασκώντας έτσι κριτική και πίεση; Σίγουρα δεν θα τη βρείτε στο Δελφινάριο ή τις τηλεοπτικές σειρές του Σεφερλή.
Προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ενοχλούμαι αφάνταστα από το στάσιμο και σταθερό χιούμορ του Σεφερλή, από τις παιδιάστικες ατάκες και γκριμάτσες του με στόχο συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Και δεν είμαι ο μόνος. Και ίσως, λέω ίσως, να υπάρχει ένα ζήτημα στο ότι δεν είμαι ο μόνος. Κι από τη στιγμή που κάποιοι θέλουν να τον θεωρούν όχι μονάχα κωμικό αλλά και καλό κωμικό έτσι μπορούμε κάποιοι άλλοι να τον θεωρούμε σκέτο trash, απαρχαιωμένο, ξεπερασμένο και εντελώς προβληματικό εν έτει 2024. Η συλλογική ενοχή που κουβαλούσα στην Ελλάδα ως παιδί Αλβανών μεταναστών οφείλεται (και) στην εδραίωση στερεοτύπων που αναπαρήγαγαν “εθνικοί κωμικοί” και που ως μικρά παιδιά απλώς κλείναμε τα μάτια και τα αφτιά μας πιστεύοντας πως έτσι θα μας πληγώσουν λιγότερο. Μέχρι που μια μέρα είπαμε όχι, αντικρύσαμε την πραγματικότητα και δείξαμε με το δάχτυλο τους υπεύθυνους των παιδικών μας τραυμάτων. Δεν πιστεύω τα ίδια πράγματα που πίστευα όταν ήμουν μαθητής δημοτικού, δε γελάω με τα ίδια πράγματα που γελούσα το 1998. Η κοινωνία, οι κοινωνικές σχέσεις και ισορροπίες, οι αντιλήψεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η επιστήμη δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με την δεκαετία του ‘90! Υπάρχει κάπου κάπου και μια πρόοδος σε όλα αυτά. Ο κόσμος αλλάζει και πάντα ελπίζουμε η κάθε αλλαγή να είναι προς το καλύτερο αν και κάποιες φορές φαίνεται το αντίθετο.
Λάβαμε και δημοσιεύουμε το δελτίο τύπου που εξέδωσε στις 16 Αυγούστου η δημοτική κίνηση Ραφήνας - Πικερμίου "Γη & Ελευθερία" σχετικά με την πρόσφατη πυρκαγιά που κατέκαψε 150.000 στρέμματα δασικής γης στην πολύπαθη Αττική. Στο δελτίο τύπου τονίζεται η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές καθώς και η επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπιστεί η διαφαινόμενη ερημοποίηση της Αττικής. Ζητάει δε να κηρυχθεί η Αττική σε Περιφέρεια που βρίσκεται σε έκτακτη κλιματική ανάγκη. Ακολουθεί το πλήρες δελτίο τύπου
ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΩΡΑ - ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ - ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΕΙ Η ΑΤΤΙΚΗ «ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΕ ΕΚΤΑΚΤΗ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ»
Η πρόχειρη αρχική αποτίμηση για τη φωτιά που έκαψε την ΒΑ Αττική μιλά για πάνω από 150.000 στρέμματα καμένου δάσους, μία εργαζόμενη γυναίκα απανθρακωμένη, εκατοντάδες χιλιάδες θύματα ζώα και σχεδόν ολική καταστροφή των οικοσυστημάτων της. Η άμεση συνέπεια θα είναι μία αισθητή αλλαγή των κλιματικών συνθηκών, που θα καταστήσει δύσκολη την αναγέννηση μίας πανέμορφης και οικολογικά πολύτιμης περιοχής της Αττικής. Κι αυτά σε μία Περιφέρεια για την οποία οι επιστήμονες προειδοποιούσαν ήδη πρίν από την φετινή καταστροφή, ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της ερημοποίησης και σήμερα μιλούν για την ανάγκη αντιμετώπισης της ερημοποίησης, που είναι εδώ.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την τρομακτική έκταση που πήρε αυτή η φωτιά, διανύοντας πάνω από 40 χλμ και φθάνοντας μέχρι και μέσα στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας.
Το ότι η πρόβλεψη επικινδυνότητας για τις 11/8 ήταν κατηγορία 5, δεν είναι κάτι που «βγάζει λάδι» την κυβέρνηση από τις ευθύνες της. Ίσα ίσα γνωρίζοντας την επικινδυνότητα, ο κρατικός μηχανισμός οφείλει να πάρει τα ανάλογα μέτρα. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος αυτό δεν έγινε ή έγινε λάθος.
Ο «στρατηγός άνεμος» των 6-7 μποφόρ που έπνεε την Κυριακή 11/8 δεν είναι σπάνια αλλά συνηθισμένη περίπτωση στην Ανατ.Αττική, ειδικά τον Αύγουστο. Οι άνεμοι αυτοί είναι τα γνωστά σε όλους μας…μελτέμια!!!
Το «δύσβατο» των περιοχών είναι επίσης κάτι σχεδόν δεδομένο στις δασικές πυρκαγιές που εκδηλώνονται, οι οποίες συμβαίνουν σε βουνά, τα οποία τυγχάνει να είναι γεμάτα χαράδρες και ρέματα.
Όσον αφορά τη διάσπαρτη δόμηση της Αττικής, που παρουσιάστηκε από τον Υπουργό Πολιτικής Προστασίας Β.Κικίλια ως μία από τις δυσκολίες που έκαναν δήθεν «ξεχωριστή» τη φωτιά στη ΒΑ Αττική, πράγματι είναι πρόβλημα. ‘Ομως η κυβέρνηση της ΝΔ όχι μόνο δεν έχει πάρει μέτρα για τον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης, αντίθετα την έχει ενισχύσει με σειρά νόμων της τελευταίας 2ετίας, πράγμα που έχει καταγγελθεί από αναρίθμητες περιβαλλοντικές οργανώσεις, νομικούς, χωροτάκτες/πολεοδόμους κλπ.
Ο «ΗΡΩΙΣΜΟΣ» ΔΕ ΣΒΗΝΕΙ ΦΩΤΙΕΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ
Ο ηρωϊσμός των πυροσβεστών πράγματι ήταν αξιοθαύμαστος! Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι επί δύο μέρες δούλευαν χωρίς ο κρατικός μηχανισμός να έχει προνοήσει να τους προμηθεύει φαγητό και νερό όπως δηλώνουν οι εποχικοί πυροσβέστες και ότι πολλοί από αυτούς δούλευαν επί δύο 24ωρα χωρίς ξεκούραση, προφανώς γιατί δεν υπήρχαν άτομα να τους αντικαταστήσουν. Δυστυχώς όμως ο ηρωισμός δεν ήταν αρκετός για να αποτρέψει την καταστροφή. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι η κυβέρνηση που σήμερα τους εξυμνεί και τους ευχαριστεί, είναι η ίδια που ξυλοφόρτωσε τη συγκέντρωση των πυροσβεστών έξω από το Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας στις 5/11/2021 όταν ζητούσαν τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Εκ του αποτελέσματος, χρειαζόντουσαν πολλά περισσότερα από τον ηρωισμό πυροσβεστών και εθελοντών, όπως
Είναι θράσος και προσβολή προς όλους μας, η προσπάθεια της κυβέρνησης, να μεταθέσει για μία ακόμη φορά τις ευθύνες της πυροπροστασίας από το κράτος στους πολίτες μέσω των Κανονισμών Πυροπροστασίας Οικοπέδων και Ακινήτων! Οι κανονισμοί αυτοί, όχι μόνο δεν βοήθησαν, αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις δημιούργησαν ξερή καύσιμη ύλη από τους σωρούς των προϊόντων αποψίλωσης οικοπέδων τους οποίους οι δήμοι αδυνατούσαν, λόγω τεράστιου όγκου, να περισυλλέξουν και να διαχειριστούν.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Είναι μονόδρομος η ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ αποκατάσταση των οικοσυστημάτων, αν θέλουμε να επιβιώσουμε στην Αττική. Διαφορετικά 4 εκατομμύρια πληθυσμός θα αναγκαστεί να μεταναστεύσει. Θα γίνουμε κλιματικοί μετανάστες, όπως οι λαοί που έρχονται από την Αφρική στην Ευρώπη, αν θέλουμε να επιβιώσουμε από τους καύσωνες, την έλλειψη νερού, τροφής, από τις νέες ασθένειες που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και τις παλιές που θα γενικευθούν, από την κατάρρευση της τοπικής οικονομίας κλπ.
Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ και όλων όσων «κόπτονται» δήθεν για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής, την οποία μάλιστα θεωρούν, αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά, πως βρίσκεται σε αντιπαλότητα με την προστασία των οικοσυστημάτων. «Πάνω από όλα η ανθρώπινη ζωή» ακούμε κάθε χρόνο από τον πρωθυπουργό, θέλοντας να υποβαθμίσει τις εκατοντάδες χιλιάδες στρεμμάτων καμένων δασών κάθε καλοκαίρι. Ο Ευρωπαϊκός Νόμος για την Αποκατάσταση της Φύσης πρέπει να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα.
Η ΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ,ΦΟΡΕΙΣ, ΣΥΛΛΟΓΟΙ, ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΚΟ κλπ ΜΕ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΡΟΠΟ. Για να σταματήσει κάθε επιπλέον υποβάθμιση των εναπομεινάντων, πολύτιμων για την αναγέννηση της Αττικής φύσης, δασικών και ποτάμιων οικοσυστημάτων. Για να υπάρξει σχέδιο αποκατάστασης των χαμένων οικοσυστημάτων μας.
Η προστασία των υδάτινων αποθεμάτων που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην αποκατάσταση των οικοσυστημάτων, ειδικά μετά το καμπανάκι της λειψυδρίας που «χτύπησε» φέτος το καλοκαίρι, πρέπει να είναι η νούμερο ένα προτεραιότητα του κράτους. Τα ποτάμια της Αττικής που σήμερα τσιμεντοποιούνται δήθεν για αντιπλημμυρικούς λόγους ώστε να φεύγει γρήγορα το πολύτιμο νερό προς τη θάλασσα, υπό τις παρούσες κλιματικές συνθήκες της Αττικής είναι καθαρό έγκλημα.
ΆΜΕΣΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗΣ ΠΟΤΑΜΩΝ ΚΑΙ ΡΕΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΘΟΥΝ ΞΑΝΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΦΟΔΡΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, με εκ νέου εξέταση της σκοπιμότητάς τους και επανασχεδιασμό τους με λύσεις βασισμένες στη φύση. Το αίτημα ήδη τέθηκε στα πλαίσια της διαβούλευσης για την Αναθεώρηση των Σχεδίων Διαχείρισης Κινδύνων Πλημμύρας (που έληξε πριν 15 ημέρες) με δύο κοινά υπομνήματα από 11 περιβαλλοντικές ΜΚΟ και από 9 φορείς και 15 επιστήμονες της Ανατολικής Αττικής (Βραυρώνας, Ραφήνας, Παλλήνης, Ματιού και Μαραθώνα).
ΟΥΤΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ MASTERPLAN "ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ" ΤΟΥ ΠΕΝΤΕΛΙΚΟΥ, κατά τα πρότυπα της Εύβοιας. Το βουνό πρέπει να αφεθεί ήσυχο και να στελεχωθεί το Δασαρχείο για να συντάξει μελέτες αποκατάστασης, ορεινών υδρονομικών για τη διαχείριση υδάτων/φερτών και αυστηρής προστασίας της αναγέννησης.
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
