Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Άλλη μία καταγγελία του περιβόητου Master Plan που ετοιμάζεται να μετατρέψει τη Ραφήνα σε δεύτερο Πειραιά έρχεται στη δημοσιότητα, αυτή τη φορά από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας.
Όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο Σύλλογος, το τερατώδες σχέδιο παραβιάζει τη φέρουσα ικανότητα αυτού του τόπου, που ήδη ασφυκτιά λόγω της τεράστιας κυκλοφοριακής επιβάρυνσης της περιοχής που επιφέρει η λειτουργία του λιμανιού. Ο Σύλλογος δηλώνει επίσης την αντίθεσή του με την εμπορική εκμετάλλευση και πώληση της χερσαίας παράκτιας ζώνης. Τέλος, ζητά αλλαγή της επίσημης θέσης του Δήμου σχετικά με το έργο διευθέτησης του Μεγάλου Ρέματος, που παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Περιβαλλοντική Νομοθεσία και σχετίζεται άμεσα με την επέκταση του λιμανιού. Για το λόγο αυτό ζητά επανασχεδιασμό του έργου, σύμφωνα με τις κοινοτικές οδηγίες Προστασίας και Διαχείρισης των Υδάτων.
Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση:
"Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας συμμετείχε στην πρόσφατη δημόσια διαβούλευση που οργάνωσε η δημοτική αρχή, με θέμα το master plan του λιμανιού. Σε αυτήν συμμετείχαν η κ. Τσεβά, ο κ.Βασιλόπουλος, ο κ.Ευαγγέλου , η κ.Τερζοπούλου, πλήθος αντιδημάρχων καθώς και η Αντιπεριφερειάρχης κ.Καβαλλάρη , ο βουλευτής κ.Γκιόκας και η Περιφερειακή Σύμβουλος κ.Κοροβέση Μυρτώ.
Ο Σύλλογος διατύπωσε τις ακόλουθες θέσεις:
Τάσσεται στο πλευρό του δημοτικού συμβουλίου και της διαπαραταξιακής επιτροπής κατά του master plan.
Eίναι κόκκινη γραμμή η εμπορική εκμετάλλευση και πώληση της χερσαίας ,παράκτιας ζώνης.
Είναι κόκκινη γραμμή η εκτέλεση έργων μη εναρμονιζόμενων με την ευρωπαϊκή περιβαλλοντική και κλιματική νομοθεσία.
Στο σύνολό του, το σχέδιο κρίνεται απορριπτέο διότι παραβιάζει τη φέρουσα ικανότητα αυτού του τόπου, που ήδη ασφυκτιά.
Ο Σύλλογος ζητά από τις δημοτικές αρχές και το δημοτικό συμβούλιο:
Συνέχιση του έργου της διαπαραταξιακής επιτροπής καθώς εκπροσωπεί την πλειοψηφία των ψηφοφόρων δημοτών και ικανοποιεί την προσδοκία και την απαίτησή τους για συνεργασία μεταξύ των δημοτικών παρατάξεων.
Αλλαγή της επίσημης θέσης του Δήμου όσον αφορά το έργο διευθέτησης του Μεγάλου Ρέματος το οποίο παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία. Ζητάμε επανασχεδιασμό των έργων σύμφωνα με τις κοινοτικές οδηγίες διαχείρισης Υδάτων. Οι ανάγκες των καιρών απαιτούν αναθεώρηση της πολιτικής θέσης, η οποία θα χαιρετηθεί ως πολιτική γενναιότητα και όχι ως πολιτική επιπολαιότητα.
Ζητάμε πρώτα από τον εαυτό μας κ έπειτα από τους υπολοίπους να διατηρηθεί τόσο στο δημόσιο διάλογο, όσο και στα δημοτικά συμβούλια ένα υψηλό επίπεδο πολιτικού λόγου , μακριά από λεκτικές μικρότητες, υβρεολογίες και πολιτικές μικροπρέπειες.
Αναμένουμε η προφορική καθολική απόρριψη του master plan από τη δημοτική αρχή, το δημοτικό συμβούλιο και τις δημοτικές παρατάξεις να εκφραστεί πλέον επίσημα και εγγράφως. Παράλληλα αναμένουμε πρωτοβουλίες από το Δήμο κινητοποίησης των πολιτών με οργάνωση δυναμικών δράσεων.
Ο Σύλλογος Γονέων απευθυνόμενος στην Αντιπεριφερειάρχη κ. Καβαλλάρη, την ενημέρωσε ότι κατόπιν δημόσιας συζήτησης , ο σύλλογος απέστειλε στις αρχές Απριλίου υπομνήματα και αιτήματα τόσο προς την Περιφέρεια (και στο γραφείο της ιδίας) όσο και προς τα Υπουργεία , τον Οργανισμός Λιμένος Ραφήνας και το Πρωθυπουργικό γραφείο, στα οποία δεν λάβαμε ικανοποιητική απάντηση.
Αφορούσαν την ανακατασκευή της Φλέμινγκ, Αργιθέας-Ήλιδος, οι οποίες είναι εγκληματικά ημιτελείς, τη βελτίωση των αστικών συγκοινωνιών και των δρομολογίων ώστε να εξυπηρετούνται οι μαθητές και την ενεργειακή αναβάθμιση του λιμανιού με ηλεκτροδότηση των ελλιμενιζόμενων πλοίων. Εκφράσαμε εντόνως την ανησυχία μας ότι λόγω της τεράστιας κυκλοφοριακής επιβάρυνσης της περιοχής και των ακατάλληλων για πεζούς οδικών αρτηριών υπάρχει αυξημένη πιθανότητα παράσυρσης παιδιού από όχημα.
Τέλος ο Σύλλογος Γονέων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας καλεί όλους τους τοπικούς συλλόγους Γονέων, την ένωση Συλλόγων και την Ομοσπονδία να ενημερωθούν για το συγκεκριμένο σχέδιο.
Καλεί τους πολιτιστικούς φορείς και τους τοπικούς συλλόγους να τιμήσουν τις μνήμες του παρελθόντος, μετέχοντας στις μάχες του παρόντος.
Ο Σύλλογος, στα πλαίσια της δημόσιας διαβούλευσης, θα καταθέσει επίσημα την απόρριψη του master plan ώστε να εξασφαλίσει όπως προβλέπεται από σχετικές διατάξεις το δικαίωμα χρήσης ένδικων μέσων τόσο για τον τωρινό όσο και για τους επόμενους συλλόγους.
Καλεί τους γονείς, εάν το επιθυμούν, να πράξουν το ίδιο είτε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στο : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. ή στην ταχυδρομική διεύθυνση Λ.Αλεξάνδρας 11 τκ 11473 Αθήνα
Ευχόμαστε καλή επιτυχία σε αυτήν την συλλογική προσπάθεια
εκ του Δ.Σ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας "
Ο Αργεντινός τεχνικός Μαρσέλο Μπιέλσα βρίσκεται αυτό τον καιρό στο τιμόνι της εθνικής ομάδας της Ουρουγάης και πριν από λίγες ημέρες την οδήγησε σε μεγάλη νίκη-πρόκριση επί της Εθνικής Βραζιλίας στο Copa America. Και, αντί, στη συνέντευξη Τύπου, να αυτοθαυμαστεί και να περιαυτολογήσει, όπως συνήθως κάνουν οι νικητές, αυτός προτίμησε να παραδώσει μαθήματα σύνεσης, αλλά και φιλοσοφίας.
Ο Μαρσέλο Μπιέλσα γνωρίζει καλά την ψυχολογία του όχλου. Πόσο εύκολα παρασύρεται αυτός και πόσο εύκολα αλλάζει ρότα. Ξέρει καλά πως σήμερα κάποιος μπορεί να είναι ήρωας, και αύριο κυνηγημένος. Από τους ίδιους μάλιστα ανθρώπους που προηγουμένως τον αποθέωναν. Όπως ο ίδιος έχει πει «Κανείς δεν είναι μαζί σου για να σε βοηθήσει να κερδίσεις, αλλά όλοι είναι μαζί σου αν κερδίσεις. Είναι νόμος της ζωής»
Και όταν χάσεις, είσαι μόνος, προσθέτουμε εμείς. Όπως το διαπίστωσε με δραματικό τρόπο ο Μπιέλσα το Φεβρουάριο του 1992, όταν οι φανατικοί οπαδοί της Νιούελς Ολντ Μπόις, της ομάδας που προπονούσε τότε ο Μπιέλσα, είχαν την φαεινή ιδέα να επισκεφτούν με άγριες διαθέσεις τον προπονητή της ομάδας τους στο σπίτι του, ύστερα από μία βαριά ήττα. Εκεί συνειδητοποίησαν από πρώτο χέρι γιατί ο Μπιέλσα ονομάζεται El loco (ο Τρελός), όταν άνοιξε την πόρτα και, με μια χειροβομβίδα στο χέρι (!), τους απείλησε: «Αν δεν φύγετε τώρα αμέσως, βγάζω την περόνη και σας την πετάω». Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν η χειροβομβίδα ήταν αληθινή, η καταγραφή του γεγονότος όμως δείχνει πολλά για τον εκρηκτικό και ασυμβίβαστο χαρακτήρα του
Στην πραγματικότητα βέβαια, ο El Loco, μόνο τρελός δεν είναι. Απλά σε ένα κόσμο που έχει μάθει να λατρεύει το χρήμα και το σκοπό, αυτός ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα.
Είναι χαρακτηριστικό πως όταν προπονούσε την αγγλική ομάδα της Λιντς, τον Απρίλιο του 2019, σε έναν καθοριστικής σημασίας αγώνα με την Άστον Βίλα, η ομάδα του έβαλε γκολ, ενώ ένας παίκτης της αντίπαλης ομάδας ήταν πεσμένος κάτω λόγω τραυματισμού. Ο Μπιέλσα, τότε, διέταξε τους ποδοσφαιριστές του να καθίσουν να δεχθούν ένα γκολ. Και, όντως, έτσι έγινε. Και όπως αποδείχθηκε τελικά, το γκολ αυτό στοίχισε την απευθείας άνοδο στη Λιντς, η οποία αναγκάστηκε να την διεκδικήσει στα playoffs, όπου την έχασε
Ας επιστρέψουμε όμως στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε, όπου εκεί αναφέρθηκε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο που έχει γίνει μπίζνα και στην καταστροφή που θα επιφέρει όλη αυτή η εμμονή με το χρήμα στο άθλημα των φτωχών, όπως είπε χαρακτηριστικά
«Το ποδόσφαιρο αποκτά όλο και περισσότερους θεατές, αλλά γίνεται ολοένα και λιγότερο ελκυστικό. Αυτά που έκαναν αυτό το παιχνίδι το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου είναι αυτά που σήμερα δεν τους δίνουμε καμία σημασία. Μετά αυτή η διαδικασία θα τελειώσει.
Δεν έχει σημασία πόσος κόσμος παρακολουθεί το άθλημα εάν δεν διασφαλίσουμε ότι ο κόσμος θα έχει κάτι ευχάριστο για να παρακολουθήσει και το μόνο που θα επωφεληθεί θα είναι οι μπίζνες. Γιατί αυτούς τους νοιάζει πόσος κόσμος θα παρακολουθήσει.
Αλλά σε λίγα χρόνια οι παίκτες που θα αξίζουν να καθίσεις να τους παρακολουθήσεις θα είναι λιγότεροι και το προϊόν θα είναι λιγότερο απολαυστικό. Αυτή η τεχνητή αύξηση θεατών θα τελειώσει.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο πέντε λεπτά με highlights. Το ποδόσφαιρο είναι περισσότερα από αυτό. Είναι μια πολιτισμική έκφραση, ένας τρόπος ταυτοποίησης. To ποδόσφαιρο κανονικά ανήκει στον απλό κόσμο. Ήταν πάντα η διέξοδος των φτωχών. Μπορεί να μην είχαν πολλούς τρόπους στη ζωή τους για να νιώσουν ευτυχισμένοι αλλά είχαν αυτό για να χαρούν. Σήμερα δεν το έχουν πλέον. Κατά πάσα πιθανότητα υπάρχουν Ουρουγουανοί που κοιτάνε μόνο τις καλύτερες στιγμές των αγώνων της εθνικής, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αίσθηση που μας επέτρεψε να ερωτευτούμε έναν λαό με το πιο χαρακτηριστικό σημάδι αναγνώρισης που έχει, το ποδόσφαιρο.
Θεωρώ ότι πρέπει να αγνοήσουμε το μοτίβο που μας προτείνουν, όπου η αντιπαράθεση, η κατηγορία, η αποφασιστικότητα εκείνου που είναι ένοχος, γίνεται εμμονή που δυσχεραίνει την ατμόσφαιρα στην οποία θα έπρεπε να παίζεται κανονικά το ποδόσφαιρο»
Συνήθως η παρακμή έρχεται σιγά-σιγά και δεν είναι αποτέλεσμα ενός μόνο γεγονότος. Μία όμως ημερομηνία έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη των ποδοσφαιρόφιλων και αυτή είναι η 5η Ιουλίου του 1982, όταν η πειθαρχημένη και κυνική Ιταλία νικούσε και απέκλειε τη μαγική ομάδα της Βραζιλίας των Σόκρατες, Ζίκο, Φαλκάο, Έντερ, Σερέζο, Ζούνιορ, Σερζίνιο και τόσων άλλων, ίσως την τελευταία μεγάλη ομάδα που έβγαλε η χώρα του Πελέ
Ο κυνισμός της Ιταλίας έβαλε τέλος σε αυτό που ονομάζαμε «βραζιλιάνικο στυλ ποδοσφαίρου. Από δω και στο εξής, μόνο ο σκοπός θα είχε σημασία. «Είναι το μόνο παιχνίδι που δεν είδα ποτέ ξανά, δεν ήθελα και δεν θέλω. Είχαμε ομαδάρα και παίζαμε με χαρά, το απολαμβάναμε. Το ποδόσφαιρο όπως το ξέραμε πέθανε εκείνη την ημέρα», ήταν τα λόγια του Σόκρατες χρόνια μετά…
Και ύστερα ήρθε η Ευρώπη που άρχισε να αγοράζει όλα τα μεγάλα νοτιοαμερικάνικα ταλέντα. Όλη σχεδόν η μεγάλη βραζιλιάνικη ομάδα του 1982 ανέβηκε στην Ευρώπη. Και αυτό συμβαίνει μέχρι και σήμερα
Ο Μπιέλσα μίλησε και γι αυτή την κατάρα που στερεί από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής τα μεγάλα ταλέντα τους και αυτό είναι κάτι που αντανακλά και στα αποτελέσματα των Εθνικών τους ομάδων.
"Παλιά ήταν ένα άλλο ποδόσφαιρο, ειδικά στη Νότια Αμερική...
Και δείτε πόσο ενδιαφέρον είχε, αν θυμάστε τον σχηματισμό της Σάο Πάολο στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα ήταν όλοι παίκτες της Εθνικής Βραζιλίας που έπαιζαν στο πρωτάθλημα της Βραζιλίας!
Δείτε τι έπαθε το φτωχό νοτιοαμερικανικό ποδόσφαιρο... Ραί, Ρομπέρτο Κάρλος, Ρονάλντο, Καφού, έφυγαν στην Ευρώπη, αλλά πριν πάνε στην Ευρώπη, πρόλαβαν και άφησαν το στίγμα τους στην Βραζιλία.
Φανταστείτε λοιπόν τι συνέβη στο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι μια δημοφιλής ιδιοκτησία πλέον... οι φτωχοί έχουν πολύ μικρή πρόσβαση στην ευτυχία, επειδή δεν έχουν χρήματα να την αγοράσουν και το ποδόσφαιρο, επειδή είναι δωρεάν, τους την έδινε αυτή την ευτυχία ανέκαθεν.
Αυτό το ποδόσφαιρο, που είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κράτησε την ελπίδα των φτωχότερων, δεν δίνει πια αυτή την ευτυχία. Γιατί στην ηλικία των δεκαεφτά ετών, ο Έντρικ και ο Εστεβάο, ήδη φεύγουν στην Ευρώπη, χωρίς να τους χαρεί η Βραζιλία ...”
Δεν έχει αλλάξει μόνο το ποδόσφαιρο. Μαζί με αυτό έχουν αλλάξει και οι ποδοσφαιριστές. Παλιά οι ποδοσφαιριστές ήταν κομμάτι του λαού. Σήμερα είναι super stars, ζούνε σε χρυσά κλουβιά, οδηγούν super cars, μετακινούνται με ιδιωτικά αεροπλάνα, κάνουν διακοπές σε χλιδάτα γιωτ. Όπως ο συμπαθής κατά άλλα Κώστας Τσιμίκας που ανεβάζει στο Instagram την εντυπωσιακή του Lamborghini. Γιατί όχι; Μήπως τα έκλεψε, όπως λένε οι θαυμαστές του. Λες και αυτό είναι το θέμα
Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Άντριαν Μούτου, όταν αναφέρεται στις πρώτες μέρες του στην Ίντερ
"Όταν έφτασα στην Ίντερ, είχα μια Alfa Romeo, έμενα σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο Duomo.
Μπαίνω στον αυτοκινητόδρομο, ο Βιέρι φτάνει από πίσω με τη Ferrari, με κοιτάζει, αρχίζει να γελάει και φεύγει.
Φτάνω μετά από δεκαπέντε λεπτά και ήθελα να παρκάρω το αυτοκίνητό μου μέσα στην Pinetina, έρχεται κάποιος που ήταν εκεί και μου λέει ότι μόνο Ferrari και Lamborghini μπορούσαν να παρκάρουν εκεί και ότι έπρεπε να παρκάρω στο τρίτο πάρκινγκ.
Όταν έφτασα σπίτι, τηλεφώνησα στον ατζέντη μου και τον ρώτησα πότε θα έφτανε ο πρώτος μισθός, γιατί στην Ίντερ παίζεις μόνο με Ferrari και Lamborghini"
Ο Άντριαν Μούτου δεν ήταν από τους τυχερούς, δεν άντεξε την υπερέκθεση και όσα φέρνει πλέον όλο αυτό το star system και δεν είχε την πορεία που προδιέγραφε το πλούσιο ταλέντο του. Κάποιοι άλλοι όμως, είναι πιο ανθεκτικοί. Μπορούν και το παλεύουν πολύ καλύτερα και αρμέγουν τη χρυσή αγελάδα όσο δεν πάει. Θα διαφημίσουν πατατάκια, σαμπουάν, ακόμη και σώβρακα όπως κάνει τώρα το νέο μεγάλο αστέρι της Εθνικής Αγγλίας, ο Μπέλιγχαμ. Και όταν γεράσουν, δε θα αποσυρθούν εύκολα. Θα πάνε στη Σαουδική Αραβία, στο Κατάρ, στις ΗΠΑ και θα αρπάξουν όσα μπορούν, χωρίς να σεβαστούν τον πρότερο ποδοσφαιρικό εαυτό τους. Λες και το έχουν ανάγκη
Βέβαια, υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις ,όπως αυτή του Γερμανού Τόνι Κρόος , ο οποίος σ αυτό το Euro κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια
''Είναι μια καλή ηλικία για να αποσυρθώ. Δεν θα έπαιζα ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα ή το Κατάρ.
Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι σαν ένα παιδί που παίζει μπάλα και τελειώνω ως ένας από τους ποδοσφαιριστές που κέρδισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ και τίτλους πρωταθλήματος.
Δεν μπορώ να κακομεταχειριστώ τον εαυτό μου παίζοντας μέχρι τα σαράντα μου χρόνια, έχω κερδίσει πολλά, οπότε για να έχω κερδίσει όλα αυτά, έζησα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, ας απολαύσω την συνταξιοδότηση μου"
Αυτές οι λίγες εξαιρέσεις είναι που κάνουν ακόμη ανεκτή την ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Γι αυτές τις λίγες εξαιρέσεις αξίζει ακόμη να ασχολείσαι. Για τον Μπιέλσα, για τον Κρόος. Αλλά και για παλιότερες. Όπως αυτή του Μαραντόνα, του Ερίκ Καντονά, του Ζινεντίν Ζιντάν. Και για όποιον άλλο τρελό ξεφυτρώσει κάποια στιγμή και ταράξει έστω και για λίγο τα ήρεμα και αδιάφορα νερά του ποδοσφαιρικού βάλτου των ημερών μας
Πηγές
https://www.newsbeast.gr/sports/arthro/9190452/mountial-1982-to-90lepto-pou-teleiose-to-podosfairo-opos-to-xerame
https://www.facebook.com/search/top?q=dieci
https://www.ratpack.gr/sports/story/34969/o-marselo-mpielsa-xestomise-tin-pio-skliri-alitheia-gia-to-sygxrono-podosfairo
https://www.gazzetta.gr/football/copa-america/2350734/mpielsa-podosfairo-ginetai-ligotero-elkystiko-kai-perissotero-mpizna
Η Τ.Ο Μεσογείων - Λαυρεωτικής του ΚΚΕ καταγγέλλει το λεγόμενο "MasterPlan" το οποίο προβλέπει την τερατώδη επέκταση του λιμανιού της Ραφήνας και πρόκειται να μετατρέψει τη Ραφήνα σε ένα δεύτερο Πειραιά. Από την αλόγιστη επέκταση και την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, θα κερδίσουν, όπως καταγγέλλει, μόνο ο μονοπωλιακός όμιλος που θα πάρει τον διαγωνισμό της ΕΤΑΔ (πρώην ΤΑΙΠΕΔ), οι εφοπλιστές που θα μειώσουν το κόστος μετακίνησης των πλοίων τους και οι μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις
Καλεί τέλος τους εργαζόμενους και το λαό της Ραφήνας σε ξεσηκωμό, ώστε να μην επιτρέψουν να προχωρήσει το νέο έγκλημα που θα αλλοιώσει οριστικά και αμετάκλητα τη φυσιογνωμία της πόλης και θα υποβαθμίσει δραματικά την ποιότητα ζωής τους
Ακολουθεί η ανακοίνωση, όπως τη δημοσίευσε ο ιστότοπος 902.gr:
«Τις προηγούμενες μέρες βγήκε στη δημοσιότητα το λεγόμενο "MasterPlan" για το Λιμάνι της Ραφήνας. Ουσιαστικά το MasterPlan προβλέπει τη μετατροπή της Ραφήνας σε έναν "Μικρό Πειραιά", καθώς επιδίωξη είναι η επέκταση του Λιμανιού και η μεταφορά δρομολογίων από τον Πειραιά στη Ραφήνα. Στο masterplan προβλέπεται ακόμα και κατασκευή υδατοδρομίου, για αξιοποίηση από υδροπλάνα. Ουσιαστικά μιλάμε για μια ριζική αλλαγή της ίδιας της φυσιογνωμίας της περιοχής που θα επιφέρει μεγάλη περαιτέρω υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων» επισημαίνει σε ανακοίνωσή της για το θέμα η ΤΟ Μεσογείων - Λαυρεωτικής του ΚΚΕ.
Τονίζει ακόμα πως το Μaster Plan «που τόσο διαφημίζουν και προβάλουν τα κυβερνητικά στελέχη στην περιοχή, αποτελεί τον προθάλαμο για να προχωρήσει η ιδιωτικοποίησή του. Τα όποια έργα προβλέπονται δεν έχουν κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και την ποιότητα ζωής των κατοίκων αλλά μοναδικό στόχο έχουν να κάνουν το λιμάνι πιο ελκυστικό για τους διάφορους υποψήφιους επενδυτές. Με χρήματα του ελληνικού λαού και στις πλάτες των κατοίκων της περιοχής, δίνονται "προίκα" στον μελλοντικό επενδυτή υποδομές, που θα μπορεί να τις επεκτείνει παραπέρα με αποκλειστικό γνώμονα την κερδοφορία του.
Η ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού της Ραφήνας, το ξεπούλημα και η παράδοση της πλειοψηφίας των μετοχών σε ιδιώτη – επιχειρηματία, αποτελεί μια ιδιαιτέρως αρνητική εξέλιξη για τους κατοίκους και τους εργαζόμενους στη Ραφήνα και στο Πικέρμι, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Αττικής, που υλοποιείται βήμα-βήμα τα τελευταία χρόνια από όλες διαδοχικά τις κυβερνήσεις».
Υπενθυμίζει μάλιστα πως ο Οργανισμός Λιμένος Ραφήνας εντάχθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ το 2012 επί κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια εντάχθηκε στο Υπερταμείο επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σύμφωνα με το οποίο τα έσοδα από την αξιοποίηση - ιδιωτικοποίηση - εκποίηση της περιουσίας του Δημοσίου καλύπτουν κατά ένα μέρος την αποπληρωμή δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και κατά ένα άλλο τη χρηματοδότηση επενδύσεων. Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, έρχεται να ολοκληρώσει αυτό το σχεδιασμό.
«Τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" των στελεχών της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και άλλων κομμάτων, ότι μέσω της υλοποίησης του Μaster Plan και της αύξησης της τουριστικής κίνησης και της μεταφοράς εμπορευμάτων, θα βγουν κερδισμένοι οι κάτοικοι και τα λαϊκά στρώματα της περιοχής, στόχο έχουν την εξαπάτηση και την παραπλάνηση για να περάσουν τους σχεδιασμούς τους χωρίς να βρουν το εμπόδιο της λαϊκής αντίδρασης.
Διαφημίζουν τις νέες θέσεις εργασίας, αναπαράγοντας συνειδητά ψέματα, αφού είναι γνωστό και έχει επιβεβαιωθεί και σε άλλες περιπτώσεις, ότι οι όποιες θέσεις εργασίας θα είναι με τσακισμένα δικαιώματα, αφού αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την κερδοφορία του όποιου επενδυτή» αναφέρει χαρακτηριστικά η Τομεακή Οργάνωση και προσθέτει:
«Λένε, επίσης, ψέματα ότι από τη συγκεκριμένη επένδυση θα βγουν ωφελημένοι οι μικροί επαγγελματίες της περιοχής. Στην πραγματικότητα θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Θα διαμορφωθεί ένα "περίκλειστο" λιμάνι που θα συγκεντρώνει και θα απομυζά τους μικρούς επαγγελματίες προς όφελος των ομίλων που θα έρθουν να επενδύσουν.
Ουσιαστικά, αυτοί που πραγματικά θα κερδίσουν από την ιδιωτικοποίηση, είναι ο μονοπωλιακός όμιλος που θα πάρει τον διαγωνισμό της ΕΤΑΔ (πρώην ΤΑΙΠΕΔ), οι εφοπλιστές που θα μειώσουν το κόστος μετακίνησης των πλοίων τους, οι μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις κλπ».
Οι λαϊκές ανάγκες βρίσκονται στην αντιπέρα όχθη των σχεδίων τους
«Το πολυδιαφημισμένο Master Plan δεν έχει ως προσανατολισμό και προτεραιότητα την ικανοποίηση των αναγκών του λαού της περιοχής, γι’ αυτό το λόγο δεν προβλέπει τίποτα για αυτές. Αντίθετα δυσχεραίνει και υποβαθμίζει την ζωή του λαού. Την ώρα που προβλέπει "φαραωνικού" τύπου έργα και δυνατότητα επέκτασης σε όλο σχεδόν το παραλιακό μέτωπο, δεν προβλέπει ούτε καν τις αναγκαίες μελέτες (κυκλοφορικές, οικονομικές, ακτομηχανικές, περιβαλλοντικές κλπ) για την πρόβλεψη όλων των πιθανών επιπτώσεων» ξεκαθαρίζει και συμπληρώνει πως «για αυτό το λόγο, από πουθενά δεν διασφαλίζεται ότι η μετακίνηση από και προς το λιμάνι της Ραφήνας θα είναι προσιτή για την εργατική λαϊκή οικογένεια, ότι τα εισιτήρια θα είναι φτηνά, ότι θα υπάρχουν δωρεάν θέσεις πάρκινγκ. Από πουθενά δεν διασφαλίζεται ο σεβασμός στο φυσικό περιβάλλον, το αντίθετο μάλιστα, μιας και το μπάζωμα του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας για να στηρίξουν τις μελλοντικές επεκτάσεις της Αττικής Οδού μέσω των γνωστών συμβάσεων παραχώρησης σε ιδιώτες, αποτελεί περιβαλλοντική καταστροφή και επιπλέον στοιχείο υποβάθμισης της περιοχής μας».
Ταυτόχρονα, συνεχίζει η Τομεακή Οργάνωση, «κρύβουν ότι η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού της Ραφήνας πάει πακέτο με το ξεπούλημα κτιρίων και άλλων εγκαταστάσεων στον επίδοξο επιχειρηματία για να τα αξιοποιήσει όπως επιλέξει με κριτήριο φυσικά τα κέρδη του, ενώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για τις λαϊκές ανάγκες.
Η ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού της Ραφήνας αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα τι πραγματικά εννοούν η κυβέρνηση της ΝΔ και όλα τα αστικά κόμματα, όταν "κλείνουν σε όλες τις πτώσεις" τις λέξεις "ανάπτυξη", "ανταγωνιστικότητα", "επενδύσεις". Αποτελούν στην πραγματικότητα τους στόχους της ΕΕ και του κεφαλαίου για την εξασφάλιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων συντρίβοντας τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες.
Είναι αποκαλυπτικό πως την ίδια ώρα που με συνοπτικές διαδικασίες προχωράνε αυτοί οι σχεδιασμοί, έργα και υποδομές για τις ανάγκες του λαού (δημόσιο νοσοκομείο, σχολική στέγη, αποχετευτικά δίκτυα κλπ), βρίσκονται στα αζήτητα. Ενώ έχουν περάσει 6 χρόνια μετά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι, οι κάτοικοι παραμένουν όμηροι των υποσχέσεων και ενός απαραδέκτου και απορριπτέου πολεοδομικού σχεδίου».
Καταλήγοντας ξεκαθαρίζει πως «με τον αγώνα και την πάλη μας, οι εργαζόμενοι και ο λαός της Ραφήνας - Πικερμίου και της ευρύτερης περιοχής μπορούμε να τους σταματήσουμε, να βάλουμε εμπόδια ώστε να μην επιτρέψουμε να προχωρήσει το νέο έγκλημα. Καλούμε τους εργαζόμενους της περιοχής, τους μικρούς επαγγελματίες, τους μαζικούς φορείς, κάθε άνθρωπο που αντιλαμβάνεται τους κινδύνους μιας τέτοιας εξέλιξης σε ξεσηκωμό.
Απαιτούμε:
Τα λιμάνια μπορούν να γίνουν μοχλός ανάπτυξης και ευημερίας για τους εργάτες και το λαό σε μια οικονομία και κοινωνία που η παραγωγή και οι υποδομές μεταφορών και άλλες κρίσιμες υποδομές θα είναι κοινωνική περιουσία και θα οργανώνονται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του λαού.
Σε αυτό το δρόμο, οι λιμενικές υποδομές μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, στην εξυπηρέτηση του μεγάλου νησιωτικού συμπλέγματος της χώρας, στην κάλυψη των αναγκών για μετακίνηση και αναψυχή, όπως επίσης στην αξιοποίησή τους με άλλες χώρες και λαούς στη βάση των σχέσεων αμοιβαίου οφέλους»
Η ταινία La Strada, γνωστή κι ως «Πουλημένη απ’ τη μητέρα της», θεωρείται ως ένα από τα αριστουργήματα του ιταλικού, αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Σκηνοθετημένη από τον Φεντερίκο Φελίνι, η ταινία είναι ένα νεορεαλιστικό δράμα του 1954. Μόνο που ο Φελίνι, πάει ένα βήμα πέρα από το νεορεαλισμό και τον μπολιάζει με λυρισμό και συμβολισμούς, φτιάχνοντας μια βαθιά συγκινητική ταινία που παρά τη σκοτεινιά της καταφέρνει να ρίχνει αχτίδες φωτός και αισιοδοξίας. Μια ταινία που δείχνει τη μάχη της αθωότητας και τρυφερότητας ενάντια στη σκληρότητα και τις δυσκολίες της ζωής
Ο δρόμος, που είναι ο τίτλος της ταινίας, είναι το σύμβολο. Είναι η πορεία του ανθρώπου, η περιπλάνησή του, οι επιλογές που καλείται να πάρει στα σταυροδρόμια της ζωής. Όπως καλείται κάποια στιγμή να κάνει η ονειροπαρμένη και καλοκάγαθη Τζελσομίνα, που πουλήθηκε από τη μάνα της στον Ζαμπανό, έναν βάρβαρο πλανόδιο “καλλιτέχνη τσίρκου”. Για να μπορεί να επιβιώνει, έχει μάθει να δραπετεύει νοερά από τη φυλακή της και να περιπλανιέται σαν ένας θηλυκός Σαρλώ σε κόσμους ονειρικούς, ταλαντευόμενη διαρκώς ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα. Και όλα αυτά, με φόντο μια ρημαγμένη από τον πόλεμο Ιταλία, αποκαμωμένη από τη φτώχεια και τα δεινά του πολέμου
Η ταινία κέρδισε το 1954 τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1956, ενώ το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην πρώτη δεκάδα στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Το σενάριο της ταινίας έγραψε ο ίδιος ο Φελίνι σε συνεργασία με τους Τούλιο Πινέλι και Ένιο Φλαϊάνο. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Άντονι Κουίν, η Τζουλιέτα Μασίνα (σύζυγος του σκηνοθέτη) και ο Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ
Ιταλία, 1954
Παραγωγή: Ντίνο Ντε Λαουρέντις, Κάρλο Πόντι
Σκηνοθεσία: Φεντερίκο Φελίνι
Σενάριο: Φεντερίκο Φελίνι, Τούλιο Πινέλι, Ενιο Φλαϊάνο
Φωτογραφία: Οτέλο Μαρτέλι, Κάρλο Καρλίνι
Μοντάζ: Λέο Κατότσο
Μουσική: Νίνο Ρότα
Πρωταγωνιστούν: Τζουλιέτα Μασίνα, Αντονι Κουίν, Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ
Διάρκεια: 104 λεπτά
Κυκλοφόρησε το μόνο κι έρημο σαν την καλαμιά στο Ρέμα της Ραφήνας, φύλλο #64 της RAF-WEST Journal, της Νο2 εφημερίδας της ανατολικής Αττικής. Διαβάστε σήμερα:
Στο δρόμο της Μυκόνου και του Ντουμπάι η Ραφ Τάουν. Νέα βελτιωμένα σχέδια για το Μεγάλο Master Plan του λιμανιού. Έρημος προδιαγραφών Σαχάρας θα ενώνει το πρώην Μεγάλο Ρέμα και νυν Μεγάλη Τάφρος με τα υπερπολυτελή πολυώροφα ξενοδοχεία που θα κρύβουν για πάντα την ασχήμια της πόλης από τους υψηλούς επισκέπτες. Η μεταφορά των αποσκευών των υψηλών καλεσμένων θα γίνεται με Αραβικές καμήλες και οι οδηγοί τους θα είναι ντυμένοι αυστηρά με κελεμπίες χρώματος λευκού. Στην υποδοχή των υψηλών καλεσμένων θα τραγουδά σε υπερυψωμένη πίστα ο Αντώνης Ρέμος. Ανάμεσα από τα τραγούδια θα ακούγεται το σύνθημα «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ ΄όλα τα κελιά». Την ασφάλεια του χώρου θα αναλάβουν οι απόφοιτοι της σχολής πολεμικών τεχνών «ΒΟΥ ΜΠΟΥ» που άνοιξε πρόσφατα στην πόλη μας ο πρώην Σερίφης και νυν δάσκαλος πολεμικών τεχνών
Πρόσκληση ενδιαφέροντος για το Master Plan. Η πόλη σε χρειάζεται, μην αδιαφορείς. Δώσε κι εσύ τη δική σου ιδέα για το λιμάνι της Ραφ Τάουν. Βάλε κι εσύ τη δική σου πινελιά. Μπορεί στο τέλος να είσαι εσύ ο νικητής. Γιατί, τι νομίζεις; Αυτοί που έφτιαξαν το τωρινό Master Plan είναι καλύτεροι; Η πιο ευρηματική ιδέα θα βραβευτεί με μία δωρεάν ετήσια συνδρομή στον αναπτυξιακό ιστότοπο powergame.gr για να μπορείς να παρακολουθείς πρώτος τις εξελίξεις των επενδύσεων που θα απαλλάξουν μια για πάντα τον τόπο από τους ενοχλητικούς και υπανάπτυκτους ιθαγενείς
Διαβάστε σήμερα στο μόνο κι έρημο φύλλο #64 της RAF WEST Journal, της Νo2 εφημερίδας της ανατολικής Αττικής.
Μόλις πριν από λίγες ημέρες πέσαμε για μια ακόμη φορά από τα σύννεφα, μαθαίνοντας ότι ο συμπαθής και καταξιωμένος αοιδός Αντώνης Ρέμος ελέγχεται για φοροδιαφυγή και ότι έχουν δεσμευθεί οι τραπεζικοί του λογαριασμοί.
Η αγανάκτηση είναι διπλή, γιατί δεν είναι μόνο το προσωπικό δράμα του ανθρώπου που θα αναγκαστεί να ζήσει για κάποιες ημέρες με στερήσεις και με δανεικά από τους φίλους του μέχρι να ξεμπλοκάρουν οι λογαριασμοί του. Γιατί, πώς να ζήσει, κύριοι της ΔΟΥ, ένας άνθρωπος με μερικές ψωροεκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που μπορεί να έχει χύμα στο σπίτι του ή στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου ή όπου αλλού τα έχει τέλος πάντων κρυμμένα για ώρα ανάγκης; Πώς θα ζήσει;
Και είναι διπλή η αγανάκτηση γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Αντώνης Ρέμος είναι ο πρώτος Έλληνας που έφερε καμήλες στην Ελλάδα και δη στη Μύκονο. Όταν οι παλαιοντολόγοι του μέλλοντος βρουν οστά καμήλας στη Μύκονο, θα ξέρουν ότι δεν ήρθαν κολυμπώντας από την Αίγυπτο, αλλά με απευθείας πτήση τσάρτερ από το Κουβέιτ σε θέση business class για τη συναυλία του Ρέμου. Δίπλα στην Αραβική και τη Βακτριανή καμήλα, θα πάρει περίοπτη θέση και η Μυκονιάτικη καμήλα. Μόνο που, σε αντίθεση με την Αραβική καμήλα που έχει μία καμπούρα και τη Βακτριανή που έχει δύο, η Μυκονιάτικη καμήλα θα έχει τρεις. Η τρίτη θα είναι για να τοποθετούν εκεί τα τίμια λεφτά τους οι τίμιοι θαμώνες της Μυκόνου και να μην μπορεί κανένας να τους τα δεσμεύει
Και επειδή η Μύκονος δεν έχει πολύ νερό και οι καμήλες ως γνωστόν πίνουνε πολύ, προσφέρθηκε ο Νίκος Οικονομόπουλος να τις ποτίζει. Όπως μάθαμε γκουγκλάροντας στο Διαδίκτυο, ο Νίκος Οικονομόπουλος είναι τραγουδιστής που λέει κάποια τραγούδια που δεν τα γνωρίζουμε, σε κάποια μαγαζιά που δεν πηγαίνουμε. Πηγαίνουν όμως, όπως μας έχουν πει, άλλοι άνθρωποι σαφώς καλύτερης ποιότητας και ανώτερης κοινωνικής στάθμης από εμάς που και ξέρουν να εκτιμούν την καλή τέχνη και έχουν πολλά λεφτά για να ξεφορτωθούν.
«Άσπρα, μαύρα, κόκκινα, μπλε, τα ευρώπουλα πετάνε κι αρμενίζουνε καλέ / Ένα και δύο μετράω τα χρήματα, έγια μόλα, έγια λέσα, πού θα χωρέσουν όλα, μανούλα μου, ρίχτα στη βαλίτσα μέσα»
Με ένα μέρος από αυτά τα λεφτά θα ζήσουν σερβιτόροι, παρκαδόροι, λουλουδούδες, σεκιουριτάδες και άλλα συναφή, ελπιδοφόρα και αναπτυξιακά επαγγέλματα. Ένα άλλο μέρος των χρημάτων θα κατευθυνθεί σε διακινητές πάσης φύσεως, που κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να αναγνωριστεί ο κοινωνικός ρόλος τους στην εξυπηρέτηση της ευγενούς ανώτερης τάξης αυτού του τόπου. Ενώ το υπόλοιπο μέρος των χρημάτων, θα κατευθυνθεί, ως είθισται, σε φιλανθρωπικές δράσεις αλληλεγγύης και τόνωσης της απασχόλησης σε παγκόσμιο επίπεδο. Πισίνες, SUV, γιωτ, ιδιωτικά αεροπλάνα είναι βέβαιο ότι θα δώσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας ανά τον κόσμο
Στο άνυδρο τοπίο της Μυκόνου, λοιπόν, ο -κατά δήλωσή του- τραγουδιστής Νίκος Οικονομόπουλος κατασκευάζει 11 πισίνες για να ποτίζει τις καμήλες του Ρέμου. Ήδη, οι λογαριασμοί του συμπαθούς νέου στα social media έχουν κατακλυστεί από like και καρδούλες, ενώ ο Νίκος Ευαγγελάτος αγόρασε καινούργιο μαγιό για να τις δοκιμάσει σήμερα από το στούντιο του MEGA
Δεν είναι όμως όλα ιδανικά στον Μυκονιάτικο παράδεισο. Δυστυχώς, μαθαίνουμε ότι η βασίλισσα του Μαρόκου περνά αυτές τις ημέρες μια τεράστια ταλαιπωρία. Η βίλα που νοίκιασε για να περάσει λίγες ημέρες ξεγνοιασιάς μαζί με το γιο της, μακριά από πριγκηπικές έγνοιες και βασιλικά βάσανα, δεν είχε διακόσμηση ανάλογη του εκλεπτυσμένου βασιλικού της γούστου. Αναγκάστηκε λοιπόν να κουβαλήσει με άλλη πτήση τρεις νταλίκες με έπιπλα, ενώ σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του mykonoslive.tv, χρειάστηκαν δέκα αυτοκίνητα για να μεταφέρουν τις αποσκευές τους στην πριγκιπική βίλα. Μιλάμε για μεγάλη ταλαιπωρία!
Νεώτερες πληροφορίες δε, αναφέρουν πως αναμένεται και άλλη μια νταλίκα με υδραυλικά είδη που θα αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα στη βίλα, γιατί τα ευαίσθητα βασιλικά οπίσθια δεν μπορούσαν να βολευτούν ούτε σε μία από τις δεκαπέντε χέστρες της βίλας. Ήταν άραγε σκληρές; Μήπως ήτανε στενές; Κανείς δεν έχει μάθει ακόμη. Ελπίζουμε πως ο Νίκος Ευαγγελάτος, μετά τη βουτιά στις πισίνες του Οικονομόπουλου, θα τις δοκιμάσει σήμερα από το στούντιο του MEGA και θα μας πει.
Η δυσκολία όμως να βρει απευθείας πτήση η νταλίκα με τις χέστρες της βασίλισσας, καθιστά ακόμη πιο επιτακτική τη μεγέθυνση του λιμανιού της Ραφήνας, ώστε να μπορεί στο μέλλον να εξυπηρετεί άμεσα τέτοιες επείγουσες ανάγκες.
Όσο για τους καλοπροαίρετους κατοίκους της Ραφήνας που δικαίως δυσανασχετούν με τις ουρές των αυτοκινήτων και των νταλικών που κινούνται προς και από το λιμάνι της Ραφήνας, ας έχουν στο νου τους ότι κάποια από αυτά μπορεί να μεταφέρουν τις χέστρες της βασίλισσας και ας δώσουν τόπο στην οργή.
Όσο δε για τους κακοπροαίρετους που αντιδρούν σε κάθε αναπτυξιακό έργο, μας είναι τελείως αδιάφοροι, γιατί γνωρίζουμε πως όλα αυτά τα κάνουν από τη ζήλεια τους που δεν έχουν καμήλες, πισίνες και χέστρες στη Μύκονο
Ο σκοτεινός, σουρεαλιστικός και αινιγματικός Ντέιβιντ Λιντς κάνει εδώ ένα διάλειμμα και μας παραδίδει μια φωτεινή και καθαρή ιστορία, όπως ίσως υπονοεί και ο τίτλος
Πρόκειται για ένα συγκινητικό road movie που βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Άλβιν Στρέιτ, που ενσαρκώνει ο Ρίτσαρντ Φάρνσγουερθ, που για το ρόλο του στην ταινία έγινε ο γηραιότερος υποψήφιος για Όσκαρ και ο οποίος, λίγο μετά την ολοκλήρωσή της, έφυγε από τη ζωή.
Ο Άλβιν Στρέιτ, ένας λεβεντόγερος που ζει στην Αϊόβα με την κόρη του, Ρόουζ , όταν μαθαίνει πως ο αδελφός του, Λάιλ, από τον οποίο είναι χρόνια αποξενωμένος, είναι βαριά άρρωστος, αποφασίζει να διασχίσει τα 400 χιλιόμετρα που τους χωρίζουν για να τον δει, να κλείσει πληγές του παρελθόντος και να τον αποχαιρετίσει όπως πρέπει.
Επειδή λόγω κακής όρασης δεν έχει δίπλωμα οδήγησης, ο Άλβιν Στρέιτ θα κάνει αυτό το μεγάλο ταξίδι πάνω σε μια μηχανή του γκαζόν. Στη διαδρομή αυτή, ο Ντέιβιντ Λιντς θα βρει την ευκαιρία, όπως και άλλοι μεγάλοι Αμερικανοί σκηνοθέτες στο παρελθόν, να υμνήσει την απεραντοσύνη της αμερικάνικης φύσης . Παράλληλα, καταφέρνει να δημιουργήσει μια συγκινητική και βαθιά ανθρωποκεντρική ταινία, έναν ύμνο προς το ανθρώπινο πνεύμα και την ανθρώπινη θέληση, που πραγματεύεται το πώς ο άνθρωπος διαχειρίζεται τα χρόνια που πέρασαν, τα λάθη που έκανε σε αυτά και την προσπάθειά του να επανορθώσει. Κυρίως όταν βλέπει να πλησιάζει το τέλος
Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, 1999
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιντς
Σενάριο: Τζον Ρόουτς, Μέρι Σουίνι
Φωτογραφία: Φρέντι Φράνσις
Μουσική: Άντζελο Μπανταλαμέντι
Πρωταγωνιστούν: Ρίτσαρντ Φάρνσγουορθ, Σίσι Σπέισεκ, Χάρι Ντιν Στάντον
Διάρκεια: 112 λεπτά
Η ταινία “Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί” είναι σκηνοθετημένη από τον Τομ Στόπαρντ και στηρίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο που έγραψε ο ίδιος ο Στόπαρντ και ανέβηκε για πρώτη φορά το 1966 στο Fringe Festival του Εδιμβούργου
Πρόκειται για ένα αριστούργημα του θεάτρου του παραλόγου, που δίνει μία νέα ζωή σε δύο φαινομενικά ασήμαντους χαρακτήρες από την εμβληματική τραγωδία «Άμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν, παιδικοί φίλοι του Δανού πρίγκιπα, καλούνται από τον Βασιλιά Κλαύδιο – θείο του Άμλετ, που ανέβηκε στο θρόνο της Δανίας δολοφονώντας τον πατέρα του Άμλετ και βασιλιά της Δανίας - με σκοπό να διαπιστώσουν επιτέλους: Έχει πραγματικά τρελαθεί ο Άμλετ ή παριστάνει τον τρελό;
Στη διάρκεια της αποστολής τους, οι δύο αθώοι αυλικοί επιφορτίζονται να συνοδεύσουν τον Άμλετ στην Αγγλία και να μεταφέρουν μαζί τους ένα σφραγισμένο γράμμα, στο οποίο -εν αγνοία τους - ζητείται από το βασιλιά της Αγγλίας η άμεση εκτέλεσή του. Ο Άμλετ το ανακαλύπτει και αντικαθιστά το γράμμα με ένα άλλο, ζητώντας από τον Άγγλο Βασιλιά τη δική τους εκτέλεση. Μέρες μετά, ο Άγγλος πρέσβης μπαίνει στο παλάτι και ανακοινώνει: «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί»
Ο Στόπαρντ αντιστρέφει το έργο του Σαίξπηρ, χρίζοντας ως πρωταγωνιστές δύο δευτερεύοντες χαρακτήρες του έργου. Το έργο του Στόπαρντ διαδραματίζεται γύρω από την υπόθεση του Άμλετ, με σύντομες εμφανίσεις σημαντικών χαρακτήρων της σαιξπηρικής τραγωδίας που υποδύονται αποσπάσματα από τις σκηνές του πρωτότυπου. Μεταξύ αυτών των επεισοδίων, οι δύο πρωταγωνιστές εκφράζουν τη σύγχυσή τους για την εξέλιξη των γεγονότων που συμβαίνουν στη σκηνή, για τα οποία δεν έχουν άμεση γνώση
Πρόκειται για μια γλυκόπικρη τραγική φάρσα που μιλά για τον μοναχικό και άνισο αγώνα που δίνει ο απλός άνθρωπος κόντρα στις ιστορικές και κοινωνικές συγκυρίες, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει μία φωνή αντίστασης
Το συγκεκριμένο έργο, στη θεατρική του μορφή, παίχτηκε φέτος και στην Ελλάδα, στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, στηριγμένο στην κλασσική μετάφραση του Μίνωα Βολανάκη, με πρωταγωνιστές τον Βασίλη Ανδρέου και τον Νίκο Καρδώνη
Διάρκεια: 1 ώρα 55 λεπτά
1990
Σκηνοθεσία: Tom Stoppard
Μουσική: Pink Floyd
Παίζουν: Gary Oldman
Tim Roth
Richard Dreyfuss
Εικόνα που πάρθηκε από τον ιστότοπο physiccsgg.me . Και, όχι ο Godzilla δεν υπήρχε στο πραγματικό διαγώνισμα. Μόνο αυτός έλειπε
Η Μέρα της Μαρμότας είναι μια αμερικανική κωμωδία φαντασίας, παραγωγής του 1993, όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκεται παγιδευμένος στο χρόνο και αναγκασμένος να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά.
Τη μέρα της Μαρμότας όμως τη ζουν, έστω μια φορά το χρόνο, και όσοι καθηγητές ασχολούνται με την προετοιμασία των μαθητών για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις στη Φυσική και αναγκάζονται κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, να νιώσουν έκπληξη, απογοήτευση, ίσως και αηδία.
Δε θα σταθούμε μόνο στην πανθομολογούμενη δυσκολία των θεμάτων, ούτε στο χρόνο που απαιτείται για την ανάγνωση, την κατανόηση, την επίλυση και τον τελικό έλεγχο. Χρόνος που, όπως οι περισσότεροι καθηγητές συμφωνούν, είναι αρκετά μεγαλύτερος από αυτόν που είχαν στη διάθεσή τους οι μαθητές.
Δε θα σταθούμε, φυσικά, στις διαστάσεις που έδωσε σε ένα μάλλον ανύπαρκτο θέμα ο Παύλος Πολάκης (ο γνωστός) που άφησε το προσφιλές του θέμα των εμβολίων και αποφάσισε να ασχοληθεί και με τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, ισχυριζόμενος ότι ένα ερώτημα σε μια άσκηση που έπιανε μόλις 5 από τις 100 μονάδες – και που δεν ήταν κάποιο πρωτότυπο θέμα αλλά μια απόδειξη μέσα από το σχολικό βιβλίο – είχε πέσει και στις ενδοσχολικές εξετάσεις του Βαρβακείου. Πέρα από το άτοπο του ζητήματος, η εμμονή σε αυτό το θέμα, μάλλον αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά ζητήματα που προκάλεσαν τα θέματα της Φυσικής. Γιατί , όπως ευφυώς έγραψε ένα συνάδελφος φυσικός , «όλοι μιλούν για τ’ άρματα κι ο Γιάννης για την πίτα»
Τα ζητήματα που προκαλούν τα θέματα της Φυσικής είναι μόνιμο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια, ειδικά φέτος όμως ξεπέρασαν κάθε όριο ανοχής, εκνευρίζοντας όσους καθηγητές προετοιμάζουν μαθητές για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις και που βλέπουν ότι καταπατείται κάθε λογική, κάθε κανόνας και τελικά κάθε ηθική σε μια προσπάθεια των θεματοδοτών να αποδείξουν τι, άραγε; την εξυπνάδα και τη φαντασία τους ;
Καλό είναι επιτέλους οι θεματοδότες να καταλάβουν πως αυτοί που διαγωνίζονται είναι οι μαθητές και όχι οι ίδιοι και να πάψουν να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με διεστραμμένα θέματα που δεν έχουν σχέση με πραγματική Φυσική. Με θέματα που δεν καταφέρνουν να εξετάσουν σε βάθος ή σε εύρος την ύλη, με θέματα που είναι ένα ανούσιο και αντιαισθητικό puzzle, με θέματα που δείχνουν πως ο σκοπός τους είναι πρωτίστως να αιφνιδιάσουν και να τρομοκρατήσουν τους υποψηφίους
Και, τελικά, καταφέρνουν να οδηγήσουν στην ταπείνωση πολλούς μαθητές που μπορεί να κατέβαλλαν φιλότιμη προσπάθεια όλη τη χρονιά και αυτό που ελάχιστα τους άξιζε, ήταν θέματα που θα μπορούσαν να αξιολογήσουν σωστά την προσπάθεια που έκαναν, τις γνώσεις τους και την ικανότητά τους.
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, τα φετινά θέματα ξεπέρασαν κάθε όριο. Ίσως να ταίριαζαν περισσότερο σε διαγωνισμό Φυσικής, αν δεν είχαν φτιαχτεί με προχειρότητα και δεν είχαν και λάθη. Γιατί είχαμε και τέτοια ζητήματα.
Είναι βέβαιο πως και φέτος θα βρεθούν μαθητές που θα γράψουν άριστα. Πάντα υπάρχει μια τέτοια ομάδα ξεχωριστών και ιδιαίτερων μαθητών που έχουν μια έμφυτη ικανότητα και που προετοιμάζονται με θαυμαστή προσήλωση για τις Εξετάσεις αυτές. Και γι αυτό δεν πρέπει να στεκόμαστε στις επιδόσεις των μαθητών αυτών για να κρίνουμε την ποιότητα των θεμάτων
Η ποιότητα των θεμάτων πρέπει να κρίνεται από τη συνολική επίδοση όλων των μαθητών. Ήδη, τα πρώτα αποτελέσματα από τα βαθμολογικά κέντρα αποδεικνύουν πως οι θεματοδότες απέτυχαν σε αυτό που είναι ζητούμενο σε τέτοιου είδους εξετάσεις. Να φτιάξουν δηλαδή μια διαβάθμιση στη δυσκολία των θεμάτων. Μια διαβάθμιση που θα οδηγούσε στην απαιτούμενη κλιμάκωση βαθμολογιών και η οποία θα μπορούσε να ξεχωρίσει τον άριστο, τον πολύ καλό, τον καλό, τον μέτριο
Τα αποτελέσματα λοιπόν δείχνουν ότι περίπου το 60% έχει γράψει κάτω από τη βάση, ενώ ένα σχεδόν 10% έχει γράψει άριστα. Το υπόλοιπο 30% συγκεντρώνει βαθμολογίες από 10 έως 18,5. Αυτή η εντελώς άνιση κατανομή βαθμολογίας αποδεικνύει την αποτυχία κυρίως των θεματοδοτών και όχι των μαθητών
Για του λόγου το αληθές όμως, ας ακούσουμε και άλλες φωνές διαμαρτυρίας, που φέτος ήταν περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά
Η Ένωση Ελλήνων Φυσικών μιλάει για έκπληξη και απογοήτευση
«Απογοήτευση γιατί:
Η έκταση των θεμάτων είναι ιδιαιτέρως αυξημένη, ιδιαίτερα σήμερα, που υπάρχει και κλιματολογική επιβάρυνση. Έτσι, ο διαθέσιμος χρόνος δεν ήταν επαρκής.
Δεν υπάρχει διαβάθμιση της δυσκολίας των θεμάτων, με προφανές αποτέλεσμα τη «σαλαμοποίηση» των βαθμολογιών των παιδιών «προς τα κάτω».
Οι θεματοδότριες/θεματοδότες δεν φαίνεται να ενστερνίζονται την αποφυγή των λεγόμενων «υπερπαραγωγών», οι οποίες τρομοκρατούν τα παιδιά, τα απομακρύνουν από το γνωστικό αντικείμενο και απέχουν πολύ από τις οδηγίες διδασκαλίας του μαθήματος. Έτσι, απαξιώνεται η διδασκαλία του μαθήματος στο δημόσιο Σχολείο και ο σεβασμός στους συντελεστές του»
Η Πανελλήνια Ένωση Υπευθύνων Εργαστηριακών Κέντρων Φυσικών Επιστημών καταγγέλλει την επιλογή των θεμάτων τονίζοντας πως
«... τερατώδεις και εξωπραγματικές διατάξεις όπως αυτές του τέταρτου θέματος παρουσιάζονται σαν απόλυτα φυσιολογικές και η επιστήμη της Φυσικής παρουσιάζεται σαν μια διαδικασία επίλυσης ασυνήθιστων και σύνθετων γρίφων.
Γι’ άλλη μία φορά, η επιστήμη της Φυσικής παρουσιάζεται με απόλυτα στρεβλή εικόνα, αφού όλα τα θέματα αναφέρονται σε ένα παράλληλο σύμπαν, που δεν έχει καμία σχέση με τα καθημερινά φυσικά φαινόμενα και τις σύγχρονες τεχνολογικές εφαρμογές που βασίζονται κυρίως στη Φυσική.
Στα χρόνια που η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έχει τεθεί μετ’ επιτάσεως θεωρούμε ότι πρέπει να τεθεί το θέμα της αξιολόγησης των θεμάτων και των θεματοδοτών/τριών στις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Επιπλέον πρέπει να τονιστεί ότι τα θέματα των φετινών εξετάσεων δεν πρόκειται να επηρεάσουν μόνο τους μαθητές που διαγωνίστηκαν φέτος, αλλά και τις επόμενες γενιές γιατί ορίζουν την κατεύθυνση στην διδασκαλία του μαθήματος τόσο στα σχολεία όσο και στα φροντιστήρια»
Ανακοίνωση όμως εξέδωσε και ο Οργανισμός Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδας (ΟΕΦΕ) ,για πρώτη φορά τόσο σκληρή, όπου ανάμεσα στα άλλα μιλάει για
«Πολλά και δύσκολα θέματα, γεμάτα ανούσιες και αχρείαστες παγίδες. Τα δυσκολότερα των τελευταίων ετών.
Ο χρόνος επίλυσής τους ξεπερνά κατά πολύ τις 3 ώρες κάτι που γίνεται εύκολα και γρήγορα αντιληπτό.
Δεν υπήρχε διαβάθμιση θεμάτων, με αποτέλεσμα να αδικηθούν οι μαθητές με μεσαίες βαθμολογίες.
Ο βαθμός δυσκολίας τους δεν ανταποκρίνεται στον αριθμό ωρών διδασκαλίας της φυσικής στο Λύκειο.
Δεν έλαβαν υπόψη τις σημερινές καιρικές συνθήκες για να κινηθούν ανάλογα»
Ο καθηγητής Φυσικής του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ, Χρήστος Τουραμάνης γράφει για τα συγκεκριμένα θέματα
«Τα θέματα αυτά στις Πανελλήνιες εξετάσεις δεν εξετάζουν ούτε την κριτική σκέψη, ούτε την βαθύτερη κατανόηση της φύσης. Αποτελούν διαγωνισμό δεξιοτεχνίας που χρειάζεται και χρόνο και ηρεμία, ένα ΣΚ για να το απολαύσει κάποιος και μάλιστα με παρέα (ομαδική άσκηση).
Το θέμα με το σχήμα που προκαλεί ζαλάδα σε εξετάσεις με στενό χρονικό περιθώριο και φοβερή πίεση αφού κρίνεται το μέλλον των παιδιών αποτελεί έκφραση σαδισμού, και αυτή είναι η ηπιότερη έκφραση που μπορώ να βρω. Το να κρύψω την συχνότητα μέσα σε έναν τύπο δεν εξετάζει αν ο μαθητής καταλαβαίνει πως δουλεύει το μέλαν σώμα, αλλά ποιος έχει γερά νεύρα, ψυχραιμία και είναι καλός στο κυνήγι θησαυρού.
Εάν εγώ στον Ηλεκτρομαγνητισμό του τρίτου έτους βάλω τέτοια θέματα-σπαζοκεφαλιές ο εξωτερικός εξεταστής του τμήματος θα μου τα γυρίσει πίσω. Η σαφήνεια και καθαρότητα στις ερωτήσεις είναι απαιτούμενο στα θέματα που βάζουμε.
Τα άλλα είναι εκβιασμός της κοινωνίας ώστε να ακουμπάει τις οικονομίες της, συχνά αιματηρές, στα φροντιστήρια. Απωθεί τα παιδιά αφού εξαφανίζει την ομορφιά της φυσικής κάτω από σχολαστικισμούς και βυζαντινισμούς»
Δυστυχώς, έχουμε σιγή ιχθύος από την ΟΛΜΕ και από τους καθηγητές των Δημοσίων σχολείων, από αυτούς δηλαδή που θα έπρεπε να έχουν τον πρώτο λόγο, καθώς είναι αυτοί που θα κληθούν να διορθώσουν τα γραπτά των μαθητών. Είναι ικανοποιημένοι από τα θέματα; Ή μήπως δεν πρέπει να θιγούν οι συνάδελφοί τους που επέλεξαν τα θέματα, σαν να αγνοούν τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η προετοιμασία στα σχολεία. Αναγνωρίζουμε τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί το δημόσιο σχολείο, δεν παύει όμως να αποτελεί και αυτό μία πραγματικότητα και, ως πραγματικότητα, πρέπει να αναφέρεται
Και τελικά, ποια μπορεί να είναι τα αίτια της επιλογής τέτοιων θεμάτων; Είναι αποτέλεσμα μόνο ανικανότητας και άγνοιας της πραγματικότητας; Είναι αποτέλεσμα μόνο μιας προσπάθειας από πλευράς των μελών της επιτροπής να αυτοεπιβεβαιωθούν και να αποδείξουν ότι μπορούν να βάζουν θέματα που «δεν κυκλοφορούν πουθενά»;
Ίσως η απάντηση στο ερώτημα αυτό να βρίσκεται σε δημοσιεύματα σαν κι αυτό , όπου μεταξύ άλλων αναφέρονται
« το κίνημα «δεν δίνω πανελλαδικές» των νέων έχει φουντώσει, με μεγάλα ποσοστά μαθητών και μαθητριών που πλέον αρνούνται να συμμετάσχουν στις εθνικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ
Από την πλευρά τους, τα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας πρέπει επίσης να ωριμάσουν, να κλείσουν τμήματα, να ανανεώσουν προσωπικό και προγράμματα.
Η εποχή των πανελλαδικών εξετάσεων με τον τρόπο που γίνονται σήμερα τελείωσε»
Να κλείσουν τμήματα του Δημοσίου Πανεπιστημίου, λέει το άρθρο. Για να ανοίξουν ιδιωτικά; ρωτάμε εμείς. Όπου κάποιος θα εγγράφεται με μια απλή αίτηση, την ταυτότητά του και δύο φωτογραφίες, όπως βλέπουμε στο site της αυτοπροσδιοριζόμενης ως "πρώτης ιδιωτικής πολυτεχνικής σχολής στην Ελλάδα".
Την ίδια στιγμή που το μηντιακό σύστημα παλεύει να πείσει με νύχια και με δόντια το μέσο πολίτη ότι δεν μπορεί να πιάνει θέση στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο κάποιος που έχει γράψει κάτω από τη βάση, την ίδια στιγμή αυτός θα μπορεί να γράφεται σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο, χωρίς να νοιάζεται για τα θέματα των Πανελληνίων και να έχει τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με αυτόν που έχει περάσει με καλή βαθμολογία στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο
Πρόκειται για παραλογισμό; Όχι, νεοφιλελευθερισμός λέγεται. Εκεί, όπου το χρήμα κινεί τα πάντα και δικαιολογεί τα πάντα
ΥΓ1. Καλό είναι να υπενθυμίσουμε πως το μάθημα της Φυσικής εξετάστηκε υπό συνθήκες ακραίου καύσωνα, σε συνθήκες όπου όλο το δημόσιο υπολειτουργούσε και τα δημοτικά σχολεία είχαν κλείσει λόγω ζέστης. Την ίδια στιγμή, το επιτελικό κράτος ζητούσε από τους μαθητές να φέρουν ανεμιστήρες από το σπίτι τους (!)
ΥΓ2. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως δεν διαγωνίζονται όλα τα παιδιά με τα ίδια εφόδια. Κάποια παιδιά δεν μπορούν να έχουν καμία βοήθεια, πέρα από αυτή του σχολείου. Από κει και πέρα, όσο οι οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας αυξάνουν, υπάρχουν τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα μαθήματα, τα ιδιωτικά σχολεία, τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού και οσονούπω τα ιδιωτικά Πανεπσιτήμια. Αυτό είναι ο καπιταλισμός και η εγγενής του φύση να συντηρεί τις ταξικές ανισότητες.
ΥΓ3. Καλό είναι επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι η υψηλή ιεράρχηση που έχουν οι Πανελλήνιες στην ελληνική κοινωνία, αποτελεί άλλο ένα δείγμα της στρέβλωσης που παρατηρείται στην κοινωνία αυτή και δεν είναι τίποτε περισσότερο από το αποτέλεσμα της έλλειψης εναλλακτικών διεξόδων. Το βασικό ζητούμενο δεν είναι να βρεθεί ένα πιο «αξιοκρατικό» σύστημα, το βασικό ζητούμενο είναι να βρεθούν παράλληλοι και εναλλακτικοί δρόμοι για τους νέους. Δρόμοι που θα τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπή εργασία και αξιοπρεπείς αμοιβές. Μέχρι τότε, οι Πανελλήνιες θα φαντάζουν μονόδρομος για τους περισσότερους μαθητές
Χρήστος Κωστούλας, Φυσικός
Μια ομάδα ευκατάστατων αστών προσπαθεί να γευματίσει, αλλά διαρκώς διακόπτεται από μια σειρά ευτράπελων και σουρεαλιστικών γεγονότων. Ο Λουί Μπουνιουέλ αποδομεί τους μεγαλοαστούς δείχνοντάς τους σα να πρωταγωνιστούν σε ένα θεατρικό έργο, με μια επιθυμία να χορτάσουν που καταντά ένας σισύφειος εφιάλτης, ένας δρόμος για το πουθενά που τον βαδίζουν μαζί μέσα στη συλλογική μοναξιά τους
Σήμερα, Δευτέρα 17/6, στο γνωστό χώρο της Κινηματογραφικής Λέσχης Ραφήνας, Ελευθερίου Βενιζέλου 21, για πρώτη φορά φέτος υπαίθρια
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
