του φίλου και συνεργάτη της Attica Voice, Αλέξη Κροκιδά

Η Καλαμάτα είναι γνωστή για τις ελιές της και την εξαιρετική κοκκινόφουντα με το ιδιαίτερο τερπενικό προφίλ, το κύριο άρωμα της οποίας είναι μια ισχυρή, διεισδυτική γήινη μυρωδιά ξύλου,η οποία συνοδεύεται από τόνους ρετσινιού/δέρματος και ήπια ευχάριστη γεύση λεμονιού και λάϊμ. Εγώ στην Καλαμάτα δεν έχω πάει και δεν πρόκειται να πάω ποτέ. Δεν μ' αρέσουν οι ελιές, ούτε το χασίς, ούτε η Πελοπόννησος. Εχω όμως μια πολύ αγαπημένη φίλη που κατάγεται από την Καλαμάτα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Δεν ξέρω γιατί το νομίζω, μάλλον θα μου το είπε κάποια στιγμή ή το φαντάστηκα. Δεν έχω ρωτήσει για να το επιβεβαιώσω.

Η φίλη μου είναι τρυφερή με και αφοσιωμένη στους ανθρώπους που αγαπάει, μόνο....μη τσαντιστεί, αν και, σκέφτομαι ότι η τσαντίλα της είναι πάντα εκεί, κάτι σαν μία αδιάλειπτη, σχεδόν υπόκωφη,  ζωογόνος δύναμη. Αν αυτή εξέλιπε, η φίλη μου θα εξέλιπε. Τέλος. Εξάλλου πιστεύω ότι η τεράστια αγάπη που έχει για τους αθρώπους, αυτούς που επιλέγει να αγαπήσει, πηγάζει από την αστείρευτη τσαντίλα της, την οποία προσπαθεί με διάφορους τρόπους, ενίοτε κωμικούς, ενίοτε συγκινητικούς, ενίοτε χημικούς, να ελέγξει. Δεν λέω να δαμάσει, γιατί αυτό, ευτυχώς, είναι αδύνατον. Μόνο να ελέγξει. Μου θυμίζει κάπως η φίλη μου τον ιδιότροπο Σοπενχάουερ, όχι φατσικά. 

Τον Σοπενχάουερ έτυχε να τον γνωρίζω πριν την γνωρίσω. Βέβαια το παρελθόν έχει αυτή την φανταστική ιδιότητα που γουστάρω πολύ. Μπορεί να αλλάξει από το παρόν κι αυτό συμβαίνει πολλές φορές χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Μια τυχαία συνάντηση, μια κουβέντα, κάτι που συμβαίνει στο παρόν, μπορεί να με εμπνεύσει να γυρίσω πίσω σε κάτι που νόμιζα ότι ίσχυε και να το αναθεωρήσω, δηλαδή να το αλλάξω. Τόσο απλά. Ισως κιόλας το παρόν διαμορφώνει το παρελθόν και όχι το ανίθετο κι ας ωρύεται η φάρα των ψυχολόγων. Οσο για τις καταδικασμένες ψυχές που κατοικούν στον έκτο κύκλο της Κόλασης του Δάντη (Κάντο 10), η καταδίκη τους είναι να γνωρίζουν το μέλλον, αλλά όχι το παρόν. Συγκλονιστικό όσο και εξόχως διαστροφικό. 

Τέλος πάντων. Τον Ρόμπερτ Χουκ πάντως δεν τον ήξερα καθόλου. Δεν τον είχα καν ακουστά. Ντρέπομαι λίγο γιατί πρόκειται για μια εξέχουσα φυσογνωμία, κάτι σαν τον Μικελάντζελο της Αγγλίας. Όλοι γνωρίζουν τον Νεύτωνα και τους γαμο-νόμους του. Ελάχιστοι αυτόν και ίσως μόνο μέσα από το μπιφ που ειχε με τον Νεύτωνα, οι υποστηρικτές του οποίου έθαβαν τον Ρόμπερτ συστηματικά με τον πιο άθλιο τρόπο για αιώνες. Τον γνώρισα, κάπως, από την φίλη μου με αφορμή κάτι που είχε γράψει σε μία φίλη της και έτυχε να το διαβάσω. Γράφει με αδημονία, σαν να τσαντίζεται με την ίδια την γλώσσα. Σιχαίνεται την κομψότητα, τις πιρουέτες, τις υποκλίσεις, τα περίτεχνα σχήματα λόγου. Όπως σιχαίνεται την εξουσία. Ισως γι αυτό της αρέσει ο Μπουκόφσκι αν και ούτε αυτός δεν γλυτώνει από την τσαντίλα της. Αν δεν της αρέσει κάτι, θα του την πει, θα του υποδείξει λάθη που πρέπει να διορθώσει αμέσως, θα του πει τί εννοεί και τί δεν εννοεί. Κανένας δεν γλυτώνει.

Ο Ρόμπερτ Χουκ ίσως θα την εκτιμούσε ιδιαίτερα για το ατίθασο, διερευνητικό πνεύμα της που δεν χαμπαριάζει από αυθεντίες. Αν την γνώριζε βέβαια, ακόμα και τότε, μια εποχή (17ος αιώνας) στην Αγγλία όπου η πατριαρχική κοινωνία τιμωρούσε ανελέητα όποια γυναίκα τολμούσε να μη συμμορφωθεί. Δεν την γνώρισε τότε. Γνώρισα εγώ αυτόν, έχοντας την τύχη να γνωρίσω αυτή. Η πατριαρχία πάντως καλά κρατεί ακόμα, όπως και η μαλακία που προστατεύει τους προστάτες. Οπως έγραψε και η φίλη μου, κάτι σαν τηλεγραφικό corrigendum αφού είχε τελειώσει βιαστικά το μικρό της μήνυμα στη φίλη της "Ο κορέκτορας είναι μαλάκας, οπότε, τρέχουν = τα έχουν, νευραλγικό = νευραλγία"

Ιδού το μήνυμα της με τα δύο λάθη που διέπραξε ο μαλάκας ο κορέκτορας "Στο στρώμα μου, που είναι από το 2003 κάτι ελατηριάκια τρέχουν παίξει καθότι η ηλικία τους ανέρχεται στα 22 έτη...... και έχουν ζήσει πολλά.. και εκεί που μου πιέζουν την πλάτη ακριβώς στο σημείο της νευραλγικό μου, εγώ γυρνάω πλευρό και πάω σε σημεία που δεν έχει ελατήριο...εκτός από τις μέρες που γουστάρω να πονώ και κοιμάμαι πάνω από το γαμημένο ελατήριο εις γνώση μου."

Η ιστορία 22 ετών σε πέντε συγκλονιστικές γραμμές. Ο Μπουκόφσκι θα την λάτρευε κι ας του ζάλιζε τον πούτσο. Ο Προυστ θα πέταγε το χειρόγραφο του Αναζητωντας τον Χαμένο Χρόνο (καμμιά εξακοσαριά σελίδες) στο τζάκι του και δεν θα ξανάπιανε πέννα στο χέρι. Ο Ζαν Ζενέ θα την ερωτευόταν κι ας μη γούσταρε γυναίκες.

ακ

16/3/2025

ΥΓ: κι εδώ ο νόμος του Χουκ που ισχύει απόλυτα για τα ιδανικά ελατήρια : Fs = kx  , όπου F η δύναμη του ελατηρίου και x η γραμμική παραμόρφωση (η διαφορά μεταξύ αρχικής και τελικής θέσης), ενώ η σταθερά k είναι δείκτης της σκληρότητας του ελατηρίου.

Πάντως κάθε ελατήριο έχει κάποια όρια αντοχής τα οποία αν η δύναμη που ασκείται στο ελατήριο τα υπερβεί, αυτό θα παραμορφωθεί ή θα σπάσει. Επιπλέον, με την επαναλαμβανόμενη χρήση το υλικό χάνει τις ιδιότητές του λόγω μηχανικής κόπωσης και αν δεν αντικατασταθεί, θα σπάσει.