Ένα τραγούδι σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους του Δημήτρη Βάρου. Το ερμηνεύουν ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Μαρία Φωτίου. Ο Ηλεκτρικός Θησέας είναι ο σύγχρονος Θησέας. Αυτός που παλεύει ξανά για να σκοτώσει το Μινώταυρο, όμως η Αριάδνη αυτή τη φορά δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Έτσι, ο Θησέας αποδύεται σε έναν αγώνα αδιέξοδο και καταδικασμένο εκ των προτέρων. Είναι ο ύμνος ενός λαού που χρόνια τώρα ζει μέσα σε μία πλάνη, ελπίζοντας και εξαπατούμενος συνεχώς από επίδοξους σωτήρες, χωρίς ο ίδιος να προσπαθεί να κάνει κάτι. Φταίνε, λαέ μου, αυτοί που κάνουν κουμάντο, φταις όμως κι εσύ που δεν κάνεις τίποτα. Και όπως καταλήγει το τραγούδι «Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου, ή βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς!»

Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ’ το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που `χει μαραθεί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Σε εδίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Χάνεσαι σαν τον γλάρο στην Ομόνοια και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή,
πληρώνεις όσο όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή;
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;
Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν και τα κεφάλια γεμισαν σκουριά.
Στα σούπερ μάρκετ τέλειωσε η ελπίδα και συ κοκάλωσες στη σκαλωσιά.
Πού πήγαν οι τριακόσιοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;
Ηλεκτρικός Θησέας; Και τα λοιπά.

Φοβάσαι ότι θα `ρθει καταιγίδα και θα μας πνίξει όξινη βροχή,
βάλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα και κρύψε την καλά μέσα στη γη.
Μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί.

Ψηφοθηρία, λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή
για αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια και μες στα γήπεδα την Κυριακή.
Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια ρωτάς ποιοι σ’ έχουν βάλει στο κλουβί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί.

Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μες στα "Νέα" ψάχνεις για δουλειά.
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σαν θηλιά.
Όσα τα κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά,
τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά.

Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ’ έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίχλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;

Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ’ αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς.

Είναι γνωστή η ιδιαίτερη σχέση που έχουν οι Άγγλοι Tindersticks με την Ελλάδα, όπως είναι γνωστή και η μεγάλη απήχηση που έχουν στη χώρα μας. Μάλιστα, στον πρόσφατο δίσκο τους που κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο, φροντίζουν αυτή τη σχέση να την αναβαθμίσουν. Στο εξώφυλλο του τελευταίου τους δίσκου «No treasure but hope”, φιγουράρει ένας χάρτης του Ιονίου, με την Ιθάκη στο κέντρο του, ενώ το videoclip του τραγουδιού "Pinky in the Daylight" είναι γυρισμένο στην Ιθάκη, εκεί όπου έχει το καλοκαιρινό του καταφύγιο ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Stuart Staples με τη χαρακτηριστική βαριά φωνή. Το videoclip είναι γυρισμένο σε film Super-8 δίνοντας την εντύπωση ότι οι εικόνες του είναι τραβηγμένες στη δεκαετία του ’60.

Πανέμορφα αποτυπώνεται η Ιθάκη στο videoclip , πανέμορφο όμως είναι και το "Pinky in the Daylight". Όπως δήλωσε ο Stuart Staples : «Η μουσική του "Pinky in the Daylight" ήρθε σε μένα μέσα από τη σκιά του ήλιου στο κατάστρωμα ενός παλιού μπλε ferry boat που έφευγε από το νησί - μια σπάνια στιγμή ευχαρίστησης και ηρεμίας. Ήθελα να κάνω μια ταινία που να παρουσιάζει την ομορφιά του νησιού και την ομορφιά της Suzanne. Μια ερωτική επιστολή λοιπόν σε Super 8 film».

Έχουν περάσει 27 χρόνια από τότε που το συγκρότημα από το Νότιγχαμ κυκλοφόρησε τον πρώτο του ομώνυμο δίσκο, που έγινε δεκτός με εξαιρετικές κριτικές. Η χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή του Stuart Staples, οι όμορφες μελαγχολικές μελωδίες, οι έντεχνες ενορχηστρώσεις με βάση τα έγχορδα και τα πνευστά, θα έδιναν από την πρώτη στιγμή στους Tinderstsicks μία χαρακτηριστική και μοναδική ταυτότητα

Ο νέος δίσκος του συγκροτήματος, ο 12ος στη σειρά, συνεχίζει στο ίδιο μελαγχολικό ύφος με το οποίο μας συστήθηκαν οι Tindersticks. Αφήνει, όμως, μια χαραμάδα αισιοδοξίας, όπως ο ίδιος ο τίτλος του album υπονοεί: “No treasure but hope” . Ίσως βοήθησε σ΄ αυτό και ο εκτυφλωτικός ήλιος της Ιθάκης και του Ιονίου όπως αποτυπώνεται στο videoclip του "Pinky in the Daylight", ένα σαφώς αισιόδοξο τραγούδι κόντρα σε ό,τι μας είχε συνηθίσει έως τώρα το αγγλικό συγκρότημα. Όπως άλλωστε δήλωσε και ο ίδιος ο Staples πρόκειται για το «πρώτο αληθινά ερωτικό τραγούδι του συγκροτήματος όπου δεν υπάρχουν αλλά», Πρόκειται για ένα «απλό, ερωτικό τραγούδι σε μια πολύπλοκη εποχή».

Ας αφήσουμε, όμως, τους Tindersticks να μας ταξιδέψουν στο γλυκόπικρο κόσμο τους.

Μια ανάρτηση του Avopolis μας έδωσε το ερέθισμα να θυμηθούμε μερικά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη που έκαναν διεθνή καριέρα με την ερμηνεία διάσημων καλλιτεχνών. Τα τραγούδια που επιλέξαμε δεν προέρχονται από την αστείρευτη δεξαμενή των πολιτικών τραγουδιών του Μίκη, που ως γνωστόν είχαν μια τεράστια διεθνή απήχηση. Αντίθετα, επιλέξαμε να ακούσουμε τραγούδια της λυρικής πλευράς του συνθέτη, που ερμήνευσαν η Edith Piaf, η Sirley Bassey, οι Beatles και οι Walkabouts

Ξεκινώντας ανάποδα, οι Walkabouts, το 2000, ερμήνευσαν το "The Train Leaves At Eight" (Το τραίνο φεύγει στις οκτώ). Οι Βeatles ερμήνευσαν το "Honeymooon Song" (Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου). H Shirley Bassey το "Life goes on” (Το γελαστό παιδί) και η Edith Piaf το “Les amants de Teruel” (Όμορφη πόλη)

Ίσως το ωραιότερο μουσικό έργο για το Ολοκαύτωμα που γράφτηκε ποτέ. Τα τέσσερα τραγούδια, που αποτελούν τη Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν, βασίζονται σε γεγονότα που βίωσε ο συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης - ως πολιτικός κρατούμενος - στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν. Στίχοι του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Ένα από τα τραγούδια του δίσκου που κυκλοφόρησε το 1966, είναι το συγκλονιστικό  «Άσμα Ασμάτων»

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πια το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Σαν σήμερα, πριν από 75 χρόνια, ο σοβιετικός στρατός απελευθερώνει το Άουσβιτς, το μεγαλύτερο κολαστήριο των Ναζί, εκεί όπου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, στη μεγάλη πλειοψηφία τους Εβραίοι

Από αυτή τη φρίκη είναι εμπνευσμένο το πασίγνωστο τραγούδι του Leonard Cohen “Dance me to the end of love”. Γιατί το τραγούδι αυτό δεν είναι ένα τραγούδι για εραστές. Είναι ένα τραγούδι που κρύβει μέσα του όλη τη φρίκη ενός επιστημονικά οργανωμένου εγκλήματος, τόσο οργανωμένου και τόσο ψυχρού που το κάνει ακόμη πιο φρικτό. Όπως διηγήθηκε κάποτε ο Leonard Cohen « ... το συγκεκριμένο τραγούδι ήρθε για μένα επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν …»

Μέσα στους πρώτους επτά μήνες του 2019, 246 άνθρωποι είχαν βρει το θάνατο και 979 τραυματίσθηκαν κατά τη διάρκεια ένοπλων επιθέσεων στις ΗΠΑ, σύμφωνα με το Stanford Data Project, που καταμετρά όσες επιθέσεις έχουν πάνω από τέσσερα θύματα (νεκρούς και τραυματίες, εκτός των δραστών) σε ένα σημείο και σε συγκεκριμένο ελάχιστο χρόνο. Κατά μέσο όρο, ο αριθμός αυτός ισοδυναμεί με πάνω από έναν νεκρό την ημέρα. Η πιο αιματηρή επίθεση είναι αυτή που σημειώθηκε τον Οκτώβριο του 2017 σε συναυλία στο Λας Βέγκας με 59 νεκρούς και 489 τραυματίες. Εκτιμάται πως στη χώρα κυκλοφορούν πάνω από 350 εκατομμύρια όπλα σε συνολικό πληθυσμό 327 εκατομμυρίων κατοίκων, είναι περισσότερα δηλαδή τα όπλα από τους ανθρώπους.

Στο νέο του album που κυκλοφόρησε σήμερα, ο Eminem κάνει παρέμβαση κατά της οπλοκατοχής. Το συγκλονιστικό βίντεο του τραγουδιού «Darkness» αναπαριστά επίθεση με πυροβόλα όπλα κατά τη διάρκεια συναυλίας, που παραπέμπει στην αιματηρή επίθεση στο Λας Βέγκας. Στο τέλος του βίντεο, ο Eminem καλεί τους πολίτες της Αμερικής να πάνε να ψηφίσουν στις εκλογές ώστε να αλλάξει ο νόμος για τα όπλα.

«Πότε θα τελειώσουν όλα αυτά; Όταν θα υπάρξουν αρκετοί άνθρωποι που θα ενδιαφερθούν. Γραφτείτε στους εκλογικούς καταλόγους. Κάντε τη φωνή σας να ακουστεί και βοηθήστε να αλλάξει ο νόμος για τα όπλα στην Αμερική».

Σαν σήμερα, στις 7 Δεκεμβρίου του 1948, γεννήθηκε ο Λάκης Παπαδόπουλος ή ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ όπως αυτοσυστηνόταν κάποτε. Ένας δημιουργός με πολύ μεγάλο έργο και με μια μεγάλη ικανότητα να μεταπηδά από το ένα μουσικό ύφος σε άλλο. Έχει γράψει rock, rock&roll, μπαλάντες, έντεχνα, ποπ ακόμη και λαϊκά. Εκατοντάδες τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία τα έδωσε σε άλλους τραγουδιστές να τα ερμηνεύσουν. Ευαίσθητος, χιουμορίστας και αξεπέραστος performer, ο Λάκης Παπαδόπουλος είναι μάλλον αδικημένος σε σχέση με την προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι

Εμείς επιλέξαμε να ακούσουμε μερικά αγαπημένα μας τραγούδια από την πολυετή καριέρα του Λάκη. «Και θα χαθώ» με την Ισιδώρα Σιδέρη από το 1981, τον «Κουρσάρο» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου από το 1982, «τα ήσυχα βράδια» με την Αρλέτα από το 1984, την «Ανεμώνα του Σικάγου» με τον ίδιο από το 1988, «το βαλς της γειτονιάς» με τον ίδιο από το 1993, «της νύχτας τα ηχεία» με τον Δημήτρη Μητροπάνο από το 2008 και τα "μικρά μπαλκόνια" από το 2014 που το ερμηνεύει μαζί με το Διονύση Σαββόπουλο

Καλή ακρόαση!

Πριν από σαράντα χρόνια, ο Παύλος Σιδηρόπουλος τραγουδούσε σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη

"Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα"

Το παιδί μεγάλωσε και έγινε έφηβος. Ανέκδοτα ανέκδοτα ποιήματα του Παύλου μελοποιήθηκαν από τον Δημήτρη Καρρά και κυκλοφόρησαν στο δίσκο «Εξακρίβωση». Ένα από αυτά είναι το «ο φράχτης είναι ανοιχτός» που ερμηνεύουν ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Είναι το οδοιπορικό ενηλικίωσης ενός έφηβου που αρχίζει με την αμφισβήτηση της γονεϊκής κυριαρχίας, της πρώτης εξουσίας που αμφισβητεί ο νέος στην προσπάθειά του να καταλάβει μία αυτόνομη θέση μέσα στον κόσμο. Είναι ταυτόχρονα και μια ευχή προς αυτόν για να τα καταφέρει

"Ο φράχτης ήτανε ανοιχτός
και το παιδί φευγάτο
Ο κήπος έμεινε αδειανός
κι ένας καινούργιος ποταμός
μας φέρνει το μαντάτο.

Μου ψιθυρίζουν τα νερά
πως το παιδί μιλάει
Σκότωσε τον πατέρα του
κι η εφηβική παντιέρα του
προς τ΄ανοιχτά τραβάει.

-«Ε, Ψηλορείτη, μάνα του
και Καύκασε, πατέρα
στείλτε φωτιά στο διάβα του
μην πέσει και χτυπήσει» "

ΥΓ. Και ας ευχηθούμε να μην συναντήσει κάποιον αστυνομικό στο δρόμο του

Πολλοί άνθρωποι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας την ανάγκη να χτίσουμε γύρω μας ένα προστατευτικό τείχος. Μερικές φορές μπορεί αυτό το τείχος να αποτελεί πράγματι μια σανίδα σωτηρίας και μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας. Αν μείνουμε, όμως, για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος, δεν έχουμε τίποτα περισσότερο να περιμένουμε από το μαρασμό

Σαν σήμερα, πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια, στις 30 Νοεμβρίου του 1979, κυκλοφορεί το “The Wall” των Pink Floyd, ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους στην ιστορία της rock μουσικής. Πολλοί το χαρακτηρίζουν ως rock όπερα. Το “The Wall” είναι ένα concept album, ένα album δηλαδή που κινείται γύρω από μία ιστορία. Μια ιστορία με πολλαπλά μηνύματα που μπορεί να ξεκινά με την αποξένωση του κεντρικού ήρωα από το περιβάλλον του και την ίδια τη ζωή, δίνει όμως την αφορμή για να καταγγελθεί μέσα από αυτήν ο πόλεμος, η καταπίεση, ο αυταρχισμός, ο ολοκληρωτισμός, η ομογενοποιημένη σκέψη που προωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα, τα ναρκωτικά. Στην πραγματικότητα, το album προβάλλει ένα σκοτεινό δυσοίωνο όραμα για τη δυτική κοινωνία του άμεσου μέλλοντος και μια προειδοποίηση για έναν ολοκληρωτικό κόσμο που ξημερώνει.

Αν και πολλοί μουσικοκριτικοί δεν το θεωρούν ως το πιο σπουδαίο album των Pink Floyd, είναι σίγουρα το πιο επιτυχημένο του βρετανικού συγκροτήματος και ένα από τα πιο επιτυχημένα albums της rock. Το "The Wall" έφτασε μέχρι την τρίτη θέση των βρετανικών charts και την πρώτη των αμερικανικών. Σύμφωνα με τα στατιστικά της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας είναι το τρίτο σε πωλήσεις album όλων των εποχών μετά το "Thriller" του Michael Jackson και το "Greatest Hits" των Eagles. Πέρα από τα στατιστικά, όμως, το “The Wall” μας άφησε αριστουργήματα όπως το “Hey you”, το “Comfortably numb”, το “Another brick in the wall” 

Η δημιουργία του album 

O Roger Waters, o βασικός δημιουργός του album, σε συνέντευξή του είχε δηλώσει πως «Η ιδέα του “The Wall” προήλθε μέσα από δέκα χρόνια περιοδειών και συναυλιών. Ειδικότερα το 1975-1977, παίζαμε για πολύ μεγάλο κοινό όπου κάποιοι από αυτούς ήταν φαν του συγκροτήματος και κάποιοι άλλοι ερχόντουσαν να πιούν μπύρες. Έγινε μία αποξενωτική εμπειρία και μπήκε ένας τοίχος ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας» 

Πράγματι, ο Waters το 1977 στο Μόντρεαλ του Καναδά, εξοργισμένος από τους θαυμαστές του που έκαναν θόρυβο κοντά στη σκηνή που έπαιζε το συγκρότημα, έφτυσε στο πρόσωπο έναν θεατή που προσπάθησε να ανέβει στη σκηνή. Ο Waters ένιωσε σοκαρισμένος από την αντίδρασή του και το πόσο αποξενωμένος ένιωθε από το κοινό του. Διαπίστωνε πως όσο η επιτυχία του μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε και το εγώ του. Τότε ήταν που γεννήθηκε η ιδέα να γράψει ένα άλμπουμ για την αλλοτρίωση ενός αστέρα της μουσικής βιομηχανίας. «Τότε διαπίστωσα ότι ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας υψώθηκε ένας τοίχος και αυτό οφειλόταν στην αλαζονεία και την απληστία μας»

Έτσι, ξεκίνησε να δημιουργεί το “The Wall”, μια προσωπική εξομολόγηση για την αποξένωσή του από το κοινό, που του έδινε όμως την ευκαιρία να μιλήσει και για πλήθος άλλων θεμάτων που τον απασχολούσαν.

Η υπόθεση του album

Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Pink. Τα τραγούδια του album αφηγούνται κατά κάποιο τρόπο τη ζωή του Pink, ο οποίος οδηγείται σταδιακά στην απομόνωση χτίζοντας ένα τείχος μεταξύ αυτού και του υπόλοιπου κόσμου.

Ο Pink έχει χάσει τον πατέρα του και καταπιέζεται από την αυταρχική και υπερπροστατευτική μητέρα του αλλά και από τους καταπιεστικούς και τυραννικούς δασκάλους στο σχολείο. Κάθε μία από αυτές τις πληγές είναι ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο (Another brick in the wall) που τον απομονώνει σταδιακά από τον περίγυρό του. Στην πορεία γίνεται ένας δημοφιλής ροκ σταρ που χάνεται όμως στο δρόμο της δόξας και της επιτυχίας. Ναρκωτικά, εκρήξεις βίας, αποτυχημένες σχέσεις προσθέτουν και άλλα τούβλα στον τοίχο του Pink. O γάμος του καταστρέφεται, απομακρύνεται από τους φίλους του και γίνεται καταθλιπτικός. Κάποια στιγμή ο Pink συνειδητοποιεί τη φρίκη γύρω του και αποφασίζει να σπάσει το τείχος.

Το video-clip και η ταινία

Το πρώτο video clip του τραγουδιού, σχεδιάστηκε από τον Gerald Scarfe, έναν από τους σημαντικότερους σχεδιαστές καρτούν της Μεγάλης Βρετανίας και απεικόνιζε σπουδαστές να τρέχουν σε μια παιδική χαρά καθώς και έναν δάσκαλο-μαριονέτα.

Ο Scarfe σχεδίασε, επίσης, το εξώφυλλο του «The Wall» και το 1982 συνεργάστηκε και στην κινηματογραφική απόδοση του δίσκου, η οποία έγινε από τον Alan Parker, τον δημιουργό του “Midnight express” και του “Fame”. Στην ταινία δεν υπήρχαν διάλογοι και η πλοκή εξελισσόταν μέσα από τα τραγούδια του δίσκου

Η ταινία, παρόλα αυτά, δεν άρεσε στον Waters : «Απογοητεύτηκα. Ο Pink κατέληξε μία αντιπαθής απόμακρη φιγούρα που κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του». Το 2005, όταν ετοίμαζε το ανέβασμα του «The Wall» στο Broadway δήλωνε «Γι’ αυτό ήθελα να φωτίσω τις άλλες πλευρές του χαρακτήρα του. Ο Pink στην ταινία δεν ήταν ελκυστικός, ούτε καταλάβαινες την εσωτερική του διαμάχη. Κι αν δεν το καταλάβαινες ,η ταινία δεν είχε λόγο ύπαρξης»

Παρόλα αυτά, η ταινία αγαπήθηκε από τους φίλους των Pink Floyd και, πέρα από την υποβλητική μουσική των Pink Floyd, αυτό που εντυπωσιάζει το θεατή είναι τα ζοφερά κινούμενα σχέδια του Scarfe που αποτελούν από μόνα τους έργα τέχνης. 

Ο Δημήτρης Μητσοτάκης, όπως ο ίδιος έχει πει, είχε την ατυχία να γεννηθεί με αυτό το επώνυμο. Ήταν η ψυχή των "Ενδελέχεια", ενός από τα πιο σημαντικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του 1990 και του 2000. Έχει εκδώσει 3 λογοτεχνικά βιβλία και 3 προσωπικές δισκογραφικές δουλειές μετά τη διάλυση των Ενδελέχεια. Εδώ τον ακούμε, μαζί με τους Θραξ Πανκς, να τραγουδούν την «κυρά-Κατίνα». Ένα τραγούδι-ράπισμα απέναντι στην υποκρισία του μέσου ανθρωπάκου που μπορεί να παριστάνει το Χριστιανό, μπορεί οι πρόγονοί του να ήταν μετανάστες, μπορεί τα παιδιά του να είναι οι νέοι ξενιτεμένοι και όμως αυτός δεν ανέχεται την παρουσία προσφύγων στη χώρα του, πόσο μάλλον να τους βοηθήσει. Οι κυρά-Κατίνες είναι σίγουρο πως δεν θα το ακούσουν. Αν το ακούσουν, δεν θα το καταλάβουν. Αλλά και αν κάποιες ή κάποιοι από αυτούς το καταλάβουν, θα έχουν έτοιμη μια δικαιολογία για την απάνθρωπη στάση τους   

Κυρά Κατίνα σπλαχνική, που κάνεις το σταυρό σου

μόλις μπανίσεις εκκλησιά και λες στον διπλανό σου

γι' αυτούς τους μαύρους κι άραχλους που βρόμισαν τη χώρα

και έχουν κλέψει τις δουλειές, που να τους πνίξει μπόρα.

Κυρά Κατίνα σπλαχνική που βρίζεις κάθε ξένο

στη λαϊκή, στην αγορά, στο τρόλεϊ, στο τρένο

λησμόνησες τον μπάρμπα σου που σέρνονταν στις τρύπες

στου ορυχείου τις στοές, στων καραβιών τις πίπες.

Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιώργος κι η Μαρία;

Ο γιος σου πήγε Καναδά κι η κόρη Αυστραλία

και σου 'ρχονται τα δάκρυα και σου χαλούν τη μάσκα

όταν σου λένε: “δεν θα 'ρθω μανούλα μου, το Πάσχα”.

Κυρά Κατίνα σπλαχνική που ξέρεις κάθε άγιο

κάνε και μία προσευχή για 'κείνο το ναυάγιο

που είχε μέσα το παιδί, τη μάνα, τον πατέρα

και μόλις έπιασαν στεριά τους έριξαν μια σφαίρα.

Κυρά Κατίνα μου πιστή που αγαπάς αλλήλους

και περιτριγυρίζεσαι απ΄ του Αδόλφου φίλους

το αίμα είν' στα χέρια σου, τα λόγια σου πιστόλι

κανένανε δεν σκότωσες μα έχουν πεθάνει όλοι.

Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιάννης κι η Ελένη;

Στα ξένα βρωμοέλληνες και στην Ελλάδα ξένοι

κι αφού μιλάς με τον Θεό, για 'κείνα προσευχήσου

γιατί στην άλλη τη φουρνιά θα 'ναι και το παιδί σου.