Η μεγάλη ηλεκτρονική ψηφοφορία της Atticavoice συνεχίζεται και αυτή την εβδομάδα, αγαπητοί φίλοι. Κόντρα στις άνωθεν αποφάσεις ερήμην της λαϊκής θέλησης, αποφασίζουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Κάνουμε κλικ εδώ  και ψηφίζουμε εμείς αυτόν που θέλουμε να βλέπουμε στο βάθρο της μικρής πλατείας, δίπλα από το Ταχυδρομείο της Ραφήνας.

Για όσους θελήσουν να σκεφτούν ότι η κίνησή μας εκπορεύεται από διάθεση στείρας αντιπολίτευσης προς το δήμαρχο Ραφήνας, ας μη βιαστούν και ας μάθουν πως και ο ίδιος ο δήμαρχος είναι υποψήφιος στη μεγάλη ψηφοφορία μας και τα πηγαίνει μάλιστα πάρα πολύ καλά. Πάμε λοιπόν να δούμε τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα

Όπως μπορούμε να δούμε, η μάχη προμηνύεται σκληρή. Αυτή τη στιγμή εμφανίζονται δύο πολύ δυνατά φαβορί που έχουν ξεχωρίσει αρκετά. Από τη μία μεριά είναι το ζεύγος Πατούλη και από την άλλη, ο νυν δήμαρχος Ραφήνας, Ευάγγελος Μπουρνούς.

Ακολουθεί, σε απόσταση αναπνοής από τους προαναφερόμενους, ο γνωστός κοσμικός της Ραφήνας και της Μυκόνου Γιάννης Γαλάτης και λίγο πιο πίσω η πολιτική ακτιβίστρια Ραχήλ Μακρή. Αξιοσημείωτη επίδοση επίσης καταγράφει το δικαστικό ζεύγος Μπέου-Κούγια, ενώ οι άλλες τρεις υποφηφιότητες, αυτές του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Κωνσταντίνου Μπογδάνου και του Άδωνι Γεωργιάδη, δεν πήραν ούτε των δικών τους ανθρώπων την ψήφο  .

Για βοήθεια όσων αμφιταλαντεύονται, δίνουμε παρακάτω μια σύντομη παρουσίαση των υποψηφιοτήτων. Ελπίζουμε να νικήσει ο καλύτερος και υποσχόμαστε πως θα συνεχίσουμε τον αγώνα. Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας θα ανακοινωθούν στο δήμαρχο με το πέρας της διαδικασίας και θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν θα τα αγνοήσει

Ακολουθεί η παρουσίαση των υποψηφιοτήτων. Λίγα λόγια και ένα τραγουδάκι για τον καθένα. Σας ευχόμαστε καλή διασκέδαση

Σε κάθε τόπο, μικρό ή μεγάλο, υπάρχουν άνθρωποι που συνδέουν το σήμερα με το χθες. Συνδετικοί κρίκοι γενεών και γενεών. Άνθρωποι που διασώζουν γεγονότα, αφηγήσεις, μνήμες του χθες. Οι άνθρωποι αυτοί επιτελούν ένα πραγματικό λειτούργημα.

Ο Στάθης ο Δημητρακός είναι η ζωντανή φωνή της ιστορίας της Ραφήνας. Γεννήθηκε μέσα στην Κατοχή. Οι γονείς του είναι από την Τρίγλια της Βιθυνίας και την Εύβοια. Θα πάρει το όνομα του θείου του που νιόπαντρος σκοτώθηκε στην Αλβανία τον Δεκέμβρη του 1940. Ο πατέρας του ήταν στο ΕΑΜ, όπως και αρκετοί ακόμα στη Ραφήνα.

To archaiologia.gr δημοσιεύει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με τις ανασκαφές που έλαβαν χώρα στη Ραφήνα κατά τη διάρκεια του περασμένου Σεπτεμβρίου. Οι ανασκαφές έγιναν στον αρχαιολογικό χώρο του Ρωμαϊκού Βαλανείου στη Ραφήνα – όπου από το 2013 διεξάγεται συστηματική ανασκαφική έρευνα του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής (ΕφΑΑνΑτ). Τον αρχαιολογικό χώρο επισκέφθηκε το ΑΜΕ-ΜΠΕ και συνομίλησε με τους υπεύθυνους της ανασκαφής

Η atticavoice αναδημοσιεύει εκτεταμένα τμήματα του άρθρου, ενώ ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ

«Βρισκόμαστε στον Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου, κάπου ανάμεσα στη Διασταύρωση και στο γνωστό λιμάνι της Ραφήνας. Σε αυτόν εδώ τον χώρο, που όλοι τον ξέρουν ως Ρωμαϊκό Βαλανείο της Ραφήνας, τη δεκαετία του ’70, τον περασμένο αιώνα δηλαδή, με αφορμή έργα της τότε κοινότητας Ραφήνας, βρέθηκαν τυχαία λείψανα ενός αρχαίου οικοδομικού συγκροτήματος. Η Αρχαιολογική Υπηρεσία, που θεώρησε υποχρέωσή της να το διερευνήσει, αποκάλυψε ένα σύμπλεγμα δωματίων καταρχήν λουτρικού χαρακτήρα και στη συνέχεια φρόντισε να απαλλοτριώσει τον χώρο. Όμως, μετά από 45 χρόνια, ο χώρος αυτός έμενε αταύτιστος και παρόλο που το μνημείο ήταν ιστάμενο και καθαριζόταν, βρισκόταν σε κίνδυνο ως προς την περαιτέρω διατήρησή του. Έτσι, το 2012 η τότε Β’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων της Αττικής αποφάσισε να συνεργαστεί με το Πανεπιστήμιο Αθηνών και με τον συνάδελφο αρχαιολόγο, επίκουρο καθηγητή της Ρωμαϊκής Αρχαιολογίας, Στυλιανό Κατάκη. Από το 2013, λοιπόν, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πρόγραμμα συστηματικής ανασκαφικής έρευνας, στο πλαίσιο της συνεργασίας των δυο φορέων, με σκοπό να δούμε ποιος είναι ο χαρακτήρας του μνημείου και αν σχετίζεται, τόσο το ίδιο όσο και ο περιβάλλων χώρος του, με τον αρχαίο δήμο Αραφήνος, από τα λίγα ονόματα δήμων που διατηρούνται στις μέρες μας σχεδόν χωρίς παραφθορά», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δρ Βαγγέλης Νικολόπουλος, Προϊστάμενος Τμήματος Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και Μουσείων της ΕφΑΑνΑτ, συνδιευθυντής της ανασκαφής.

Λουτήρας του Λουτρού της Ύστερης Αρχαιότητας (φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής)

Χώροι με πλακόστρωτα δάπεδα (φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής)

«Ο κεντρικός χώρος είναι ένα ρωμαϊκό βαλανείο (λουτρό), ένα από τα πολλά που έχουν βρεθεί σε ολόκληρο τον μεσογειακό χώρο. Τα λουτρά αποτελούσαν βασικό στοιχείο για τον πολιτισμό της εποχής, όχι μόνο για την καθαρότητα του σώματος, αλλά και γιατί αποτελούσαν προσφιλή τόπο κοινωνικών συναναστροφών. Ήταν όμως και πολυδάπανα έργα γιατί απαιτούσαν νερό και πολλή καύσιμη ύλη για τη θέρμανση των δαπέδων και των τοίχων. Στην πρώτη φάση του, τον 2ο αιώνα μ.Χ., το Ρωμαϊκό Βαλανείο της Ραφήνας ήταν αρκετά μεγάλο –ακόμα δεν γνωρίζουμε τα όριά του–, ενώ από τον 3ο αιώνα και μετά περιορίζεται. Έχουμε ξεχωρίσει τρεις οικοδομικές φάσεις, μάλιστα τον 3ο αιώνα και μετά το κτίριο φαίνεται ότι ήταν αρκετά πολυτελές, όπως δείχνουν τα υπολείμματα ψηφιδωτού και οι ορθομαρμαρώσεις που έχουμε βρει σε κάποια σημεία, όμως ήταν αρκετά περιορισμένο σε έκταση», σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δρ Στυλιανός Κατάκης, Επίκουρος Καθηγητής Ρωμαϊκής Αρχαιολογίας στο ΕΚΠΑ, συνδιευθυντής της ανασκαφής.

Άποψη του κεντρικού τμήματος του χώρου από βόρεια (φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής)

Σκεπαστός διάδρομος για εξυπηρέτηση του Βαλανείου (φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής)

 Κλαυδία Νικαγόρα «εισήγαγον»

Δίπλα στο μνημείο, από το 1974 είχε διαφανεί, σε δοκιμαστική τομή, η άνω επιφάνεια λεκάνης ελαιοτριβείου από ασβεστόλιθο, διαμέτρου 1,68 μ. Η λεκάνη αποτελεί κοινό σκεύος στη διαδικασία επεξεργασίας του ελαιοκάρπου από τα κλασικά ως τα νεότερα χρόνια, «μάλιστα ο τρόπος κατεργασίας δεν είχε αλλάξει ως και πριν από περίπου 50 χρόνια», όπως μας πληροφορεί ο καθηγητής. Το 2014 όμως, ήρθε στο φως κάτι που το έκανε μοναδικό. Μια επιγραφή χαραγμένη στη λεκάνη σύνθλιψης του ελαιοκάρπου η οποία αναγράφει τα εξής: Κλ(αυδία) Νικαγόρα / Μ(άρκου) Ἰουν(ίου) Μνα- / σέου γυνὴ εἰσήγαγον. / Αὐρ(ήλιος) Ἀριστό- / νεικος ἐποίει / ἄρχ(οντι) Διονυσίω.

Η επιγραφή που βοήθησε στην ερμηνεία του χώρου (φωτ. Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής)

«Είναι μια πολύ σημαντική επιγραφή για την όλη ερμηνεία του χώρου, που μας δείχνει ποιος ή καλύτερα ποια έφερε αυτή τη λεκάνη στο ελαιουργείο. Πρόκειται για την Κλαυδία Νικαγόρα η οποία, σύμφωνα με την επιγραφή, “εισήγαγε” τη λεκάνη. Το όνομά της δεν το γνωρίζουμε από άλλες πηγές, ξέρουμε όμως τον σύζυγό της: Ο Μάρκος Ιούνιος Μνασέας, που επίσης αναφέρεται στην επιγραφή, ήταν ταμίας του Κοινού των Αμφικτυόνων στους Δελφούς, το 212 μ.Χ., στοιχείο που μας δίνει μια σαφή χρονολόγηση. Επίσης, όλοι οι αναφερόμενοι στην επιγραφή, ακόμα και ο τεχνίτης της λεκάνης, φέρουν ρωμαϊκά ονόματα, είναι δηλαδή Ρωμαίοι πολίτες –από όπου διατηρήθηκαν λέξεις, όπως Ρωμιοί και Ρωμιοσύνη–, όπως συνέβη σε όλους τους κατοίκους της αυτοκρατορίας μετά το διάταγμα του Καρακάλλα του 212 μ.Χ., γεγονός που παραπέμπει λίγο μετά από τη συγκεκριμένη χρονολογία. Επίσης, η επιγραφή δείχνει ότι ο χώρος στον οποίο βρισκόμαστε δεν ήταν ιδιωτικός, αλλά δημόσιος, κάτι που εξηγεί πολλά πράγματα όσον αφορά την περιοχή», επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κατάκης. Πόσο συνηθισμένο, όμως, ήταν για μια γυναίκα εκείνη την εποχή να κάνει μια τέτοια δωρεά; «Η επιγραφή μας αποδεικνύει ότι μια γυναίκα της περιόδου εκείνης θα μπορούσε να έχει αρκετή δύναμη και πλούτο, ακόμα και μεγάλη έγγειο ιδιοκτησία, όπως ξέρουμε και από άλλες επιγραφές με κατάλογους γαιοκτημόνων της Αττικής, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και γυναίκες», μας απαντά.

Ένα αινιγματικό κτίριο

Από τα πιο αινιγματικά σημεία της ανασκαφής είναι ένα πολύ μεγάλο οικοδόμημα, 46×21 μ. περίπου, το οποίο πιάνει όλο το βορειοανατολικό τμήμα του χώρου.

«Παλαιότερα το είχαν ερμηνεύσει ως παλαιοχριστιανική βασιλική, τα πρώτα όμως στοιχεία δείχνουν ότι μάλλον κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει», επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής, που κλείνει τη σύντομη περιήγησή μας στον χώρο με μια στάση στον κεραμικό κλίβανο, ο οποίος αποκαλύφθηκε το 2015 σε αρκετά καλή κατάσταση. «Είναι ο δεύτερος κλίβανος που βρέθηκε στον χώρο. Το στοιχείο αυτό, σε συνδυασμό με το ελαιοτριβείο και τους ληνούς, τα πατητήρια δηλαδή που έχουμε αποκαλύψει, δείχνουν ότι πρόκειται για μια αγροτο-βιοτεχνική εγκατάσταση της ύστερης αρχαιότητας, που φτάνει ως τον 6ο αιώνα μ.Χ. περίπου. Πρόκειται δηλαδή για έναν χώρο κατεργασίας προϊόντων της περιοχής, τα οποία αποθηκεύονταν στο μεγάλο αυτό κτίριο, όπως πιθανολογώ. Είναι όμως ακόμη νωρίς για να είμαστε βέβαιοι για τη χρήση του οικοδομήματος», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κατάκης.

Κλίβανος   (φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής)

Το ελαιουργείο   (φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής)

Χώρος του Βαλανείου που μετατράπηκε σε ληνό   (φωτ.: Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής)

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό μας στο πολύπαθο Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας, δημοσιεύουμε – με αρκετή καθυστέρηση – το τέταρτο μέρος, ίσως το πιο σκληρό από όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα (αν και οι πληροφορίες που έχουμε, είναι πως στα επόμενα μέρη θα συναντήσουμε ακόμη σκληρότερες εικόνες). Οργή και θλίψη ήταν τα συναισθήματα που νιώθαμε σε όλη τη διαδρομή. Τόσο για αυτούς που εξακολουθούν παντοιοτρόπως να ρυπαίνουν το Ρέμα, όσο και για την εκκωφαντική αδιαφορία και απουσία του Δήμου. Ενός Δήμου που αφήνει το Ρέμα να εκπέσει στην έσχατη απαξίωση, ίσως για να μπορέσει κάποτε, χωρίς την παραμικρή αντίσταση, να βάλει οριστικά την ταφόπλακα από πάνω του και να αναφωνήσει με περισσό θράσος και αναίδεια «Σήμερον θάπτομεν το Μεγάλο Ρέμα», όπως είχε ξεστομίσει το 1939 για τον Ιλισσό ο δικτάτορας Μεταξάς όταν έθαψε κυριολεκτικά τον ομώνυμο ποταμό και έχασε οριστικά η Αθήνα έναν ζωογόνο πνεύμονα

Καλύτερα, όμως, να δώσουμε το λόγο σε έναν από τους συνοδοιπόρους μας, τόσο στο Μεγάλο Ρέμα όσο και στην atticavoice, το βιολόγο Αντώνη Λαζαρή, για να μας ξεναγήσει με το μοναδικό του ύφος στην αγωνιώδη προσπάθεια του Ρέματος να κρατηθεί ζωντανό, στην ανθρώπινη ασέβεια που προσπαθεί να το καταστρέψει αλλά και στην προκλητική αδιαφορία του Δήμου

Μακρύ Ταξίδι της Μέρας μέσα στη Νύχτα

Ο τίτλος του θεατρικού έργου του Ευγένιου Ο’ Νηλ «Μακρύ Ταξίδι της Μέρας μέσα στη Νύχτα» ταιριάζει γάντι με όσα αντικρίζουμε στο κομμάτι της υδάτινης διαδρομής του Βαλανάρη από τη συμβολή του με το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας μέχρι το γεφυράκι πίσω από το Βάρδα, κοντά στη Λεωφόρο Μαραθώνος.

Είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς αυτά που θα αντικρύσει σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής. Ο γνωστός νεο-ελληνικός παραλογισμός αγγίζει το απόλυτο.

Ερώτηση κατέθεσαν τέσσερεις βουλευτές του ΚΚΕ προς τους Υπουργούς Περιβάλλοντος & Ενέργειας, Υποδομών & Μεταφορών και Εσωτερικών σχετικά με την εγκληματική εγκατάλειψη στην οποία έχει αφεθεί το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας από τους κύριους αρμόδιους - Δήμο και Περιφέρεια. Ακολουθεί η ερώτηση

ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς τους Υπουργούς Περιβάλλοντος & Ενέργειας, Υποδομών & Μεταφορών και Εσωτερικών

Θέμα: Για την κατάσταση που επικρατεί στο Μέγα Ρέμα Ραφήνας

Δίκαιη είναι η αγανάκτηση και οι ανησυχίες κατοίκων και φορέων της περιοχής της Ραφήνας, για την κατάσταση που επικρατεί στο Μέγα Ρέμα Ραφήνας. Σκουπίδια, όγκοι μπάζων, κοίτη με ασταθές και μεταβαλλόμενο πλάτος και βάθος, είναι το αποτέλεσμα του μη καθαρισμού του ρέματος εδώ και χρόνια, με  φανερό τον κίνδυνο δημιουργίας πλημμυρικών φαινομένων με την πρώτη ισχυρή νεροποντή.

Ο κίνδυνος πολλαπλασιάζεται αν αναλογιστούμε το μεγάλο αριθμό πυρκαγιών που σημειώθηκαν στις περιοχές από τις οποίες διέρχεται το ρέμα καθώς και τα ρέματα που χύνονται σε αυτό.

Το Μέγα ρέμα της Ραφήνας είναι σήμερα αποδέκτης των επιφανειακών απορροών, μιας τεράστιας λεκάνης απορροής. Σε αυτό καταλήγουν τα ρέματα Καλλιτεχνούπολης, Αγίας Παρασκευής, Σπάτων, Γέρακα, Λεονταρίου, Βακαλόπουλου, ο Βαλανάρης, το Λυκόρεμα. Επιπλέον, στο ρέμα της Ραφήνας έχει εκτραπεί ο άνω ρους του Ποδονίφτη, και καταλήγουν οι απορροές από το αεροδρόμιο και από μεγάλο μέρους της Αττικής Οδού, αλλά και από τα εμπορικά κέντρα Smart Park και McArthur Glen.

 Αντώνη Λαζαρή

Η σημερινή μέρα είναι μία λαμπρή μέρα για τη δημοκρατία. Είναι μία λέξη που όσο και αν προσπαθούν να την εξευτελίσουν αυτή βρίσκει τον τρόπο να αντιστέκεται και να επιβιώνει.

Η σημερινή απόφαση είναι καλή, αλλά το πρόβλημα παραμένει. Ο φασισμός/ναζισμός/φανατισμός είναι «μικρόβιο» μολυσματικό πολύ πιο επικίνδυνο από όσο φαίνεται ακόμα και τώρα. Ο φασισμός δεν νικιέται με μία απόφαση όσο καλή και αν είναι. Ο φασισμός εισχωρεί στο μυαλό και αλλοιώνει τον άνθρωπο.

Ας θυμηθούμε μία από τις πρώτες άθλιες εξορμήσεις της Χρυσής Αυγής. Ήταν εδώ στη Ραφήνα, την παραμονή της γιορτής της Παναγίας της Παντοβασίλισσας. Ήταν ένα άθλιο show που καλύφθηκε από τοπικό κανάλι και τα πλάνα προβλήθηκαν σε όλο τον κόσμο. Άνθρωποι που σήμερα βρίσκονται σε ψηλές θέσεις στον Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου ήταν εκεί δίπλα στους πεσμένους πάγκους και επικροτούσαν τις ενέργειες των μελών του τάγματος εφόδου αναφέροντας πως οι ξένοι δεν είχαν άδεια και για αυτό τους διέλυσαν τους πάγκους.

Όλοι τότε παγώσαμε γιατί καταλάβαμε πως το χειρότερο από όλα ήταν ο φόβος του κόσμου που έκανε ότι δεν έβλεπε. Και οι παπάδες εκαναν ότι δεν έβλεπαν. Και οι άρχοντες της πόλης έκαναν ότι δεν έβλεπαν. Και πολλοί έκαναν ότι δεν έβλεπαν.

Χρειάστηκε να χαθούν άνθρωποι για να ξυπνήσει ο κόσμος. Όμως, ο φασισμός δεν νικήθηκε. Είναι εδώ ανάμεσά μας και μας απειλεί σε κάθε βήμα.

Τώρα τα πράγματα είναι ακόμα πιο επικίνδυνα.....

Ας διαβάσουμε όμως το κείμενο από το μακρινό 2012 και ας θυμηθούμε πως ούτε η αστυνομία αντέδρασε, ούτε οι ιερείς της εκκλησίας έξω από την οποία γινόταν το παζάρι αντέδρασαν, αλλά ούτε και οι δημοτικές αρχές της πόλης. Μόνο κάποιοι λίγοι πολίτες βγήκαν την επόμενη ημέρα και προσπαθήσουν να μιλήσουν σε ανθρώπους που ούτε είδαν, ούτε άκουσαν, ούτε τους ένοιαζε τελικά 

του Αντώνη Λαζαρή

"Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πάντα λίγο πριν την αυγή..."

Μία ιστορία από τα χρόνια της Κατοχής που θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Μια ιστορία που έρχεται να μας υπενθυμίσει πόσο δύσκολες εποχές έχει περάσει αυτός ο τόπος. Είκοσι Ραφηνιώτες διασώθηκαν την τελευταία στιγμή από το εκτελεστικό απόσπασμα. Πολλοί το απέδωσαν σε θαύμα της, εορτάζουσας εκείνη την ημέρα, Αγίας Μαρίνας. Δυστυχώς όμως, τα θαύματα ούτε κρατούν πολύ, ούτε είναι για όλους τους ανθρώπους. Βλέπετε, μετά  από μερικές ημέρες, οι Γερμανοί συνέλαβαν στο σωρό και απαγχόνισαν στο Πικέρμι 56 ανθρώπους. Άλλους. Έπρεπε να εκδικηθούν. Πάση θυσία. Με οποιονδήποτε τρόπο. Ας παρακολουθήσουμε, όμως, την ιστορία του μπλόκου της Ραφήνας, όπως μας την αφηγήθηκαν άνθρωποι που την έζησαν από κοντά αλλά και απόγονοι αυτών των ανθρώπων

To θαύμα της αγάπης

Ο κάθε τόπος κρύβει τις δικές του μικρές ή μεγάλες ιστορίες.

Ιστορίες που χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, ιστορίες που παραδίδονται στη λήθη του πανδαμάτορα χρόνου μέχρι να ξεχαστούν ολότελα.

Μια παλιά ιστορία της Ραφήνας αφορά τη διάσωση των 21 Ραφηνιωτών που συνελήφθηκαν από τους Γερμανούς στις 17 Ιουλίου 1944, ανήμερα της γιορτής της Αγίας Μαρίνας.

Η διάσωση τους αποδίδεται σε θαύμα της Αγίας Μαρίνας.

Εις ανάμνηση της διάσωσης μετατράπηκε το παλιό πολυβολείο των Γερμανών σε ναΰδριο αφιερωμένο στην Αγία Μαρίνα.

Από πάνω του κτίστηκε το 1947 ο Άγιος Νικόλαος που δεσπόζει πάνω από το λιμάνι της Ραφήνας.

«Αλίμονο στο λαό που έχει ανάγκη από ήρωες», έγραψε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στο θεατρικό του έργο «Η ζωή του Γαλιλαίου», θέλοντας να πει πως σε ένα λαό ώριμο, όλα τα μέλη του θα είναι ισάξιοι συνοδοιπόροι και δε θα χρειάζεται να περιμένουν άβουλοι και μοιραίοι την εμφάνιση κάποιου ήρωα που θα τους σώσει.

Δυο φορές αλίμονο, συμπληρώνουμε εμείς, στην κοινωνία που έχει ανάγκη από ευεργέτες, γιατί η ύπαρξή τους αναδεικνύει την αποτυχία της κοινωνίας να είναι αυτοδύναμη και αυτάρκης, την ίδια στιγμή που κάποια μέλη της εμφανίζονται να έχουν περίσσευμα

Τρεις φορές αλίμονο, όταν οι «ευεργέτες» χρησιμοποιούν την υποτιθέμενη ευεργεσία τους για προσωπικό όφελος, είτε αυτό πρόκειται για διαφήμιση της επιχείρησής τους είτε για να πάρουν μια θέση εκκίνησης στην πολιτική σκακιέρα του τόπου. «Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό», έλεγε κάποτε ο σοφός λαός. Τώρα, όταν θέλει κάποιος να κάνει το καλό, καλεί τις κάμερες να τον φωτογραφήσουν, χωρίς ντροπή και συστολή.

Τέσσερεις φορές αλίμονο, όταν οι πολιτικοί άρχοντες, αντί να ντραπούν για το έλλειμμά τους, αυτό που δίνει χώρο στους «ευεργέτες» να παίξουν το παιχνίδι τους,  θεωρούν αντίθετα πως είναι μια καλή ευκαιρία για να διαφημίσουν τον εαυτό τους και να κερδίσουν πόντους δημοφιλίας σε μια θεατρική παράσταση με φωτογράφους, χειραψίες και χαμόγελα

ΥΓ. Επιλέξαμε ως εικόνα του άρθρου μια φωτογραφία από μια τέτοια παράσταση που παίχτηκε πρόσφατα στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου. Ξέρουμε πως όπου και να κοιτάξουμε, τέτοιες θεατρικές παραστάσεις παίζονται παντού και σε πολύ υψηλότερα επίπεδα. Γι’ αυτό και επιμένουμε να φωνάζουμε «Αλίμονο – και ντροπή - στις κοινωνίες που έχουν ανάγκη από ευεργέτες»