Στο δίσκο «Βρώμικο ψωμί» του 1972, ο Διονύσης Σαββόπουλος, πάνω σε μια μελωδία του Bob Dylan, τραγούδησε για τον «Άγγελο Εξάγγελο» και για την τύχη που του επεφύλαξαν οι εθελοτυφλούντες συνάνθρωποί του:

" Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει

Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας

Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι βρε τι του `ρθε ξαφνικά
κι άρχισε να φωνάζει με μανία

Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια

Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του `παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα"

Ο Άγγελος εξάγγελος μάλλον τυχερός φάνηκε, αν κρίνουμε από την αντίστοιχη τύχη που είχε ο «μάγος» στο δίσκο «Αγροκτηνοτροφικά & Μητροπολιτικά» των Χαΐνηδων του 2011

«Στο χωριό μας κάποτε έφτασε ένας μάγος
ως τη μέση άνθρωπος κι από κάτω τράγος
Τότε μαζευτήκανε όλοι γύρω γύρω
κι είπαν την τραγίλα του άρωμα και μύρο.

Πες μας, βρε μάγε, αν μπορείς
αν έρθουν οι βροχές νωρίς
και τη σοδειά σου να χαρείς
χωρίς τον πόνο της χωρίς.

Μ’ ένα του βλέμμα μαγικό
μ’ ένα χορό του τραγικό
άκουσαν μιαν αλήθεια
που ράγισε τα στήθια.

Μάγε τραγοπόδαρε, βρόμισε ο αέρας
κλείσε μέσα τα παιδιά να μη δουν το τέρας
Σαν αγρίμια χύμηξαν κι έκλεισαν το μάγο
σε κελί που χτίσανε με φωτιά και πάγο.

Κι ένα περίεργο παιδί
κρυφά γυρίζει το κλειδί
για να το σκάσει δηλαδή
να πάει το μάγο για να δει.

Κι είπε μ’ αλλόκοτη ματιά
γεμάτη πάγο και φωτιά
ο μάγος πως τους μοιάζει
κι ο κόσμος πως αλλάζει.

Το παιδί που τρέλανε η θωριά του μάγου
σ’ άγνωστες το ξόρισαν στράτες του πελάγου
Σε στεριές και θάλασσες χρόνια ταξιδεύω
το παιδί που χάθηκε να το βρω γυρεύω»

Στις 14 Ιουλίου 1921, οι Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, αναρχικοί Ιταλοί μετανάστες στις ΗΠΑ, καταδικάζονται σε θάνατο κατηγορούμενοι – άδικα όπως αποδείχθηκε πολύ αργότερα και αναγνώρισε δημόσια το 1977, ο τότε κυβερνήτης της Μασαχουσέτης Μάικλ Δουκάκης - για τη δολοφονία ενός ταμία και ενός φύλακα εργοστάσιου στη Μασαχουσέτη και την κλοπή 15.000 δολαρίων

Οι Sacco και Vanzetti κρίνονται ένοχοι και καταδικάζονται σε θάνατο, μετά από μία αμφιλεγόμενη δίκη επτά εβδομάδων στην οποία ήταν απροκάλυπτη η εχθρότητα και η μεροληψία των αρχών κατά των αναρχικών μεταναστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του δικαστηρίου απευθυνόμενος στους ενόρκους κατά τη διάρκεια της δίκης είπε: «Αυτός ο άνδρας, (ο Vanzetti) αν και μπορεί να μην διέπραξε το έγκλημα που του αποδίδεται, είναι παρόλα αυτά ένοχος, επειδή είναι εχθρός των θεσμών μας» 

Και ήταν πράγματι εχθροί των θεσμών, καθώς πρωτοστατούσαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου και ήταν πρωτοπόροι οργανωτές των εργατικών συνδικάτων, ενώ είχαν ενεργή συμμετοχή στο αντιπολεμικό κίνημα.

Με την ανακοίνωση της ετυμηγορίας των ενόρκων, ο Nicola Sacco φώναξε: «Είμαι αθώος!».

Με την έκδοση της απόφασης αρχίζουν διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική. Στο γραφείο του κυβερνήτη μαζεύονται δεκάδες εκκλήσεις με εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές. Η υπεράσπιση κάνει αίτημα αναψηλάφησης της δίκης, αλλά απορρίπτεται. Στη συνέχεια, στρέφονται στο Ανώτατο δικαστήριο μα και πάλι το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό. Έξι χρόνια αργότερα, στις 23 Αυγούστου 1927, ακολουθεί η εκτέλεσή τους στην ηλεκτρική καρέκλα.

Η είδηση της εκτέλεσης έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους σε όλο τον κόσμο. Στη Γενεύη πάνω από 5.000 διαδηλωτές καταστρέφουν οτιδήποτε αμερικανικό βρίσκεται στο δρόμο τους, αυτοκίνητα, καταστήματα, κινηματογράφους που πρόβαλλαν αμερικανικές ταινίες. Στο Παρίσι η αμερικανική πρεσβεία περικυκλώνεται από τανκς προκειμένου να προστατευθεί. Στη Γερμανία ξεσπάνε βίαια επεισόδια με αποτέλεσμα έξι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.

«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει. Bartolomeo Vanzetti »

Το 1977, ο τότε κυβερνήτης της Μασαχουσέτης (όπου έγινε η εκτέλεση), Μάικλ Δουκάκης, αναγνώρισε επίσημα την αδικία και το κρατικό έγκλημα και αποκατέστησε τη μνήμη των Σάκο και Βαντσέτι 

Για αυτούς τους δύο ανθρώπους μιλάει το τραγούδι που έγραψαν η Joan Baez και ο Ennio Morricone για την ταινία "Sacco e Vazetti" που σκηνοθέτησε το 1971 ο Τζουλιάνο Μοντάλντο

«Here's to you, Nicola and Bart

rest forever within our hearts

The last and final moment is yours

that agony is your triumph»

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα

γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα

Ήταν Μάρτιος του 1985 όταν κυκλοφόρησαν τα «Ζεστά ποτά», ο πρώτος δίσκος των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα. Ένας δίσκος που περιφερόταν για χρόνια από τη μία δισκογραφική εταιρεία στην άλλη και που χρειάστηκε τη διορατικότητα του Μανώλη Ρασούλη, ώστε η Minos-EMΙ να πειστεί τελικά να τον κυκλοφορήσει. Ο δίσκος αυτός σημείωσε αμέσως τεράστια επιτυχία ξεπερνώντας σε ένα χρόνο τις 100.000 πωλήσεις. Ακόμη, όμως, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την τεράστια επίδραση που θα ασκούσε στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Στην πραγματικότητα, ο δίσκος αυτός με τα νέα στοιχεία που έφερνε – κυρίως το συνταίριασμα της ελληνικής με τη δυτική μουσική παράδοση – άνοιξε το δρόμο σε μια ολόκληρη γενιά τραγουδοποιών-ερμηνευτών δημιουργώντας αυτό που αργότερα ονομάστηκε έντεχνο ελληνικό τραγούδι, άσχετα με το πόσο δόκιμος είναι αυτός ο όρος. Εύκολα λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί κανείς γιατί τα «Ζεστά Ποτά» θεωρούνται ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, προσπαθούσαν από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ήδη, να προσεγγίσουν τις δισκογραφικές εταιρείες. Οι δισκογραφικές εταιρείες, όμως, αδιαφορούσαν, ακόμη και μετά τη νίκη του Πάνου Κατσιμίχα στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας του 1982. Στους μουσικούς αυτούς αγώνες που είχε οργανώσει ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Πάνος Κατσιμίχας βραβεύτηκε παίζοντας το "Μια Βραδιά Στο Λούκι" . Χρειάστηκε να περάσουν άλλα τρία χρόνια, ώσπου το 1985, μια τυχαία συνάντηση με το Μανώλη Ρασούλη άνοιξε τελικά την πόρτα της Minos-EMΙ και κυκλοφόρησαν τα «Ζεστά ποτά»

Ο δίσκος σημείωσε αμέσως τεράστια επιτυχία πουλώντας μέσα σε ένα χρόνο περισσότερα από 100.000 αντίτυπα. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι κοινωνικοί και ερωτικοί. Με εξαίρεση το «Ρίτα Ριτάκι», που έγινε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία, τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι μελαγχολικά και αγγίζουν προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Καθοριστική συμβολή στον ήχο των κομματιών είχαν ο Νίκος Αντύπας και Γιάννης Σπάθας, πρώην μέλη των Socrates, οι οποίοι έκαναν την ενορχήστρωση.

Ο Μανώλης Ρασούλης, που ήταν ο παραγωγός του δίσκου, γράφει στο οπισθόφυλλο του δίσκου: «Η καλλιτεχνική οντότητα του Χάρη και του Πάνου είναι αυθεντικότατη φύσει και θέσει και τα τραγούδια τους κινούνται ολοταχώς προς τη χρυσή τομή του νεοελληνικού τραγουδιού και είναι τόσο ανθρώπινα που τα αισθάνομαι σαν ζεστά ποτά, μέσα σε ύπουλα παγωμένη νύχτα του χειμώνα. Δεν είναι απλώς ελληνικά τραγούδια. Είναι ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που φανερώνουν ελληνικές υπάρξεις, που χύνονται στη γλυκύτητα του τραγουδιού της ανθρώπινης φυλής». 

Στο δικό τους σημείωμα, ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, γράφουν: «Έξω από κάποιο βενζινάδικο της γειτονιάς μας, υπάρχει ένα αυτόματο μηχάνημα με αναψυκτικά και καφέδες. Είναι το στέκι μας, κάτι σαν υπαίθριο καφενείο για δύο, εκεί που καταλήγουν πάντα οι μεταμεσονύχτιες βόλτες και συζητήσεις μας εδώ και χρόνια. Τα δέκα τραγούδια του δίσκου φτιάχτηκαν από το 1977 (Φάνης) μέχρι και το 1984 και η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι κατά κάποιο τρόπο το ενδέκατο, αφού περιέχει και τον έμμεσο τίτλο του δίσκου “ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ”. Ευχαριστούμε πολύ τους φίλους μας Γιάννη και Νίκο που μας βοήθησαν να δώσουμε στα τραγούδια αυτά την τελική τους μορφή και ατμόσφαιρα»

Τα τραγούδια του δίσκου

01. Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα

“Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα
ποιος ξέρει τώρα πια αν με θυμάται
παίξε για την αγάπη μου
που μ’ άλλονε κοιμάται”

02. Προσωπικές οπτασίες

“Σκέφτομαι πάλι ίσως δεν ήσουνα εσύ
ό, τι ονειρεύτηκα
όμως θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης
να μου χαμογελάνε

Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες
έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες
Το νιώθω πως σε χάνω...
γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα”

03. Φάνης

“Και έκανες υπομονή γιατί φοβόσουν το κελί
Καλόπιανες τη μοναξιά και τον ασβέστη που `πεφτε
Σαν χιόνι απ’ το ταβάνι
Και μέχρι να σου βγει η ψυχή δε θα ξεχάσεις μια στιγμή
Κάποια βραδιά στη φυλακή φωνές και κλάματα
Κι είπανε τ’ αλλο το πρωί στο δεκαπέντε το κελί
Ότι βιάσαν οι παλιοί τον έφηβο το Φάνη”

04. Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα

“Στέκω στην πόρτα, ψάχνω για κλειδί.
Μες στο μυαλό μου όλα ένα μάτσο.
Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα.
Τραβάω την καρέκλα για να κάτσω”

05. Μια βραδιά στο λούκι

“Βοήθεια, Χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
ζηλεύω όποιον της μιλά και όποιον την κοιτάει
μα πιο πολύ ζηλεύω εκείνον π’ αγαπάει
σαν τρέμει το κορμάκι της και σαν λιγοθυμάει”

 06. Ρίτα-Ριτάκι

“Μου το `χες πει πολλές φορές ότι δε μ’ αγαπούσες
συγγνώμη δεν κατάλαβα ότι το εννοούσες
γι’ αυτό λοιπόν σε χαιρετώ και φεύγω δίχως λόγια
με το κεφάλι μου ψηλά και την ψυχή στα πόδια”

07. Για ένα κομμάτι ψωμί

“Για ένα κομμάτι ψωμί, 
θα `χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί, 
θα `χεις πληρώσει ακριβά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν, 
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου, 
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις, 
θα είναι για σένα αργά”

08. Υπόγειο (ποίηση Ρίτας Μπούμη-Παπά)

“Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα.
Τα χέρια σου μυρίζουν
απ’ τα μαλλιά τους.
Χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια.
Σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι.

Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια, 
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριαξαν να το φοράς.
Ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ’ ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο”

 09. Κορίτσια της συγνώμης

“Μου μείνανε οι θεωρίες και τα λόγια
ένα "τελειώσαμε" και εγώ μες στη ζωή σου
Έφυγα σαν τον κλέφτη δίχως λόγια
και δεν λογάριασα την πίκρα τη δική σου

Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος
που όπου με παίρνει και μένα κοκορεύομαι
Ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος
μες του φαλλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι

Κορίτσια της συγγνώμης μες στα μάτια σας
είναι μια λύπη που δεν έχω εγώ ξεχάσει
Κορίτσια, γκρίζα, νεράιδες της αγάπης
ό, τι ήτανε να χάσω το έχω χάσει

Κι απ’ ότι μου ’μεινε ετούτο το τραγούδι
σας δίνω απόψε που μονάχος ξενυχτάω
μοιάζει χαζό μα είναι το λουλούδι
είναι το χάδι και τα λόγια που χρωστάω
είναι το χάδι τ’ απαλό που σας χρωστάω”

 10. Γέλα πουλί μου

“Μου φαίνεται σαν να `ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα

Με το ραδιόφωνο σιγά
μες στ’ απαλό σκοτάδι 
θα τρόμαζες αν ήξερες 
πόσο σε αγαπούσα 

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά 

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα”

Τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία αυτού του ιστορικού πλέον δίσκου, ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας μπήκαν ξανά στο στούντιο και ηχογράφησαν εκ νέου τα κομμάτια. Στο εξώφυλλο του δίσκου, που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2015, εξηγούν γιατί το έκαναν. «Τα "Ζεστά ποτά" κυκλοφόρησαν πριν από 30 χρόνια (Απρίλιος 1985). Ο λόγος που ξαναγράφτηκαν και επανεκδίδονται είναι μια υπόσχεση που είχαμε κάποτε δώσει στους εαυτούς μας. Αυτός ο πρώτος και σημαδιακός για τη ζωή μας δίσκος, θα γυρίσει κάποια στιγμή πίσω, για να πάρει τη θέση του στη βιβλιοθήκη, ανάμεσα στα ταξίδια του Γκιούλιβερ, τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ και τις ιστορίες του Ιουλίου Βερν… Επιτέλους γύρισε».

Ας ακούσουμε αυτό το δεύτερο δίσκο που βγήκε τριάντα χρόνια μετά. Δεν έχει ουσιαστική διαφορά από τον πρώτο. Μόνο στις ερμηνείες θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε μια διαφορά. Πιο ώριμες και πιο σίγουρες, έχοντας βιώσει πια τη βεβαιότητα πως όλα είναι προσωπικές οπτασίες 

Αυτό το μήνα συμπληρώνονται 50 χρόνια από την κυκλοφορία ενός εμβληματικού album των Beatles, του «White album”. Με την ευκαιρία αυτή, κυκλοφόρησε πρόσφατα στην αγορά μια επετειακή έκδοση του album. Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει τα 30 τραγούδια της αρχικής έκδοσης, αλλά και 27 ακουστικά ντέμο και 50 ηχογραφήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες δεν είχαν ποτέ κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Ευκαιρία, όμως, αποτελεί και για εμάς να θυμηθούμε ένα από τα album που έγραψαν οι Βeatles στην κορύφωση της ωριμότητάς τους.

Το «White album” κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1968. Ήταν το 9ο album των Σκαθαριών και είχε τίτλο “The BEATLES”. Πολύ σύντομα, όμως, καθιερώθηκε ως  "The White Album". Το album αυτό ηχογραφήθηκε από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο του 1968, αφού το συγκρότημα των Beatles είχε μόλις επιστρέψει από ένα δίμηνο ταξίδι πνευματικών αναζητήσεων στην Ινδία.

Ήδη στο συγκρότημα είχαν αρχίσει να φαίνονται τα πρώτα εσωτερικά προβλήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του album, o Ringo Star εγκατέλειψε το group για ένα μικρό χρονικό διάστημα για να γυρίσει λίγο αργότερα. Ο Lennon, εν τω μεταξύ, είχε γνωρίσει την Yoko Ono και την έφερνε ακόμη και στο στούντιο των ηχογραφήσεων, κάτι που δεν άρεσε στους υπόλοιπους. Παρόλα αυτά, υπήρχε ακόμη πολύ ενέργεια συσσωρευμένη στο συγκρότημα των Beatles, τόση ώστε τίποτε από τα παραπάνω δεν μπορούσε να εμποδίσει το δημιουργικό τους έργο.

Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1968, μια από τις πιο εμβληματικές χρονιές της σύγχρονης μεταπολεμικής ιστορίας σε όλα τα επίπεδα. Βρισκόμαστε, επίσης, και στην καρδιά της ψυχεδελικής μουσικής και οι Beatles δε θα μπορούσαν να απέχουν από αυτό. Στο "White Album" συνεχίζεται η μετεξέλιξη και ωρίμανση των Beatles. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια είναι φανερό πως τα Σκαθάρια έχουν διανύσει τεράστια απόσταση. Έχουν εξελιχθεί μουσικά και στιχουργικά και δεν είναι πια τα ποπ είδωλα που έκαναν τα κοριτσάκια να παθαίνουν υστερία στο άκουσμά τους. Πλέον είναι ώριμοι ροκ σταρ που μπορούν να κινούνται με άνεση ακόμη και σε διαφορετικά μουσικά στυλ.

Και αυτό ακριβώς αποδεικνύεται με το “White album”. Το album είναι διπλό, περιλαμβάνει τριάντα τραγούδια και είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια album των Beatles. Είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος, καθώς φλερτάρει με πολλά διαφορετικά στυλ. Μπαλάντες και rock’ n’ roll ρυθμοί ανακατεύονται με ήχους folk, country και blues ακόμη και με ήχους κλασσικής μουσικής ή ήχους νέους, πειραματικούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα κομμάτι του δίσκου περιλαμβάνει μόνο ήχους. Αυτή ακριβώς η ανομοιογένεια των τραγουδιών, μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε όλες τις πτυχές της μουσικής τους ιδιοφυΐας

Το album περιλαμβάνει τραγούδια που έγιναν πολύ μεγάλες επιτυχίες, όπως το “Back in the USSR” , το «Ob la di, o bla da” , το “While my guitar gently weeps” , το “Revolution”, το “Something”. Περιλαμβάνει, όμως, και άλλα κρυφά διαμάντια όπως το “Cry sister cry”, το “Piggies”, το «Happiness is a warm gun”, το “Dear Prudence”, αλλά και το υπέροχο "Goodnight" με το οποίο κλείνει ο δίσκος. Το αποτέλεσμα είναι ένας χορταστικός δίσκος που βρίσκει τους Βeatles στη μέγιστη ωριμότητά τους.

Το "White Album" δεν έφτασε στο μέγεθος της αποδοχής του προηγούμενού τους album «Sgt Pepper» ούτε την επιτυχία του στους καταλόγους επιτυχιών. Οι κριτικές, δε, που δέχτηκε ήταν ανάμεικτες. Παρόλα αυτά, κατάφερε να φτάσει στο Νο 1 στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ενώ στις ΗΠΑ πούλησε περισσότερα αντίτυπα από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ των Beatles.

Δυστυχώς, δε θα απέμεινε πολύς χρόνος ζωής για τους Beatles. Λίγους μήνες αργότερα, τον  Ιανουάριο του ’69, τα Σκαθάρια θα έκαναν την τελευταία δημόσια εμφάνισή τους παίζοντας στην ταράτσα των γραφείων της δισκογραφικής τους εταιρείας, Apple Corps. Το Δεκέμβριο του 1970, το πιο επιδραστικό group στην ιστορία του rock’ n ‘roll θα διαλυόταν

ακούστε εδώ το  something

Η διαχείριση των αρχαίων ευρημάτων που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια έργων κατασκευής του Μετρό της Θεσσαλονίκης,  η  «Βυζαντινή Πομπηΐα» όπως χαρακτηρίστηκαν  διεθνώς, αποδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο την υποκρισία με την οποία η Δεξιά καμώνεται πως ενδιαφέρεται για  την ιστορία αυτού του τόπου. Αποδεικνύει επίσης και την υποκρισία των τραγικά γελοίων «Μακεδονομάχων» της φακής, που επί χρόνια σέρνουν στους δρόμους την ανοησία και το ρατσισμό τους, χωρίς στην πραγματικότητα να ενδιαφέρονται επ’ ουδενί για την ιστορία του τόπου τους. Πώς να ενδιαφερθούν, άλλωστε, όταν στην πραγματικότητα δεν τη γνωρίζουν;

Τα αρχαία αυτά αποφασίστηκε να ξηλωθούν από τη θέση τους, αφαιρώντας από τη Θεσσαλονίκη, αλλά και από τη χώρα μας, την ευκαιρία της δημιουργίας ενός ζωντανού μουσείου, με το οποίο θα έρχονται σε καθημερινή επαφή στο κοντινό μέλλον οι χιλιάδες επιβάτες του Μετρό της πόλης

«Σήμερα, παραμονή των Αγιότερων ημερών στο Ορθόδοξο εορτολόγιο, καθώς η προσοχή μας στρέφεται στο ιερό, παραλάβαμε την απόφαση του δικαστηρίου σχετικά με την μεταφορά των αρχαίων του μετρό της Θεσσαλονίκης. Το δικαστήριο αποφάσισε με ψήφους 13-12 την απομάκρυνση του δρόμου και των πλευρικών καταστημάτων που σχημάτιζαν την κεντρική αρτηρία της Θεσσαλονίκης της ύστερης αρχαιότητας και της Βυζαντινής περιόδου. Ο δρόμος αυτός, είχε από τις δύο πλευρές του σημαντικές εκκλησιές, τέτοιες μέρες θα ήταν γεμάτος με κατοίκους της πόλης, που πήγαιναν να προσευχηθούν.

13-12. Με μία μόνη ψήφο, η αρτηρία θα διαρραγεί και θα αφαιρεθεί από το σώμα της πόλης. Η καρδιά μου έχει ραγίσει με αυτό που πρόκειται να συμβεί και για τις ευκαιρίες που χάνονται για μια πόλη που αγαπώ – ευκαιρίες να  παρουσιάσει το παρελθόν της, να δημιουργήσει το μέλλον της και να διεκδικήσει τον πολιτιστικό και ιστορικό της ρόλο ως σταυροδρόμι των πολιτισμών. Δεν ξέρω ποια βήματα πρέπει να γίνουν τώρα για να αντιστραφεί η απόφαση, που έχει πολιτικοποιηθεί τόσο ώστε οι δύο πλευρές έχουν χαρακωθεί και δεν έχουν αφήσει χώρο για κοινή διέξοδο.

Η μετακίνηση των αρχαίων είναι καταστροφή για την πολιτιστική κληρονομιά της Θεσσαλονίκης και του κόσμου ολόκληρου. Αυτή η πράξη καταστροφής έχει αντίκτυπο πολύ πέρα από τα όρια του ελληνικού κράτους. Μας αφορά όλους. Είναι μια πράξη που μιλά για έλλειψη δέσμευσης και έλλειψη φαντασίας. Η Θεσσαλονίκη, και ο κόσμος όλος, θα έπρεπε να έχουν καλύτερη τύχη».

Αυτά γράφει η καθηγήτρια Βυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες (UCLA), Sharon Gerstel, μαθαίνοντας την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο με οριακή πλειοψηφία 13-12 αποφάσισε το ξήλωμα των αρχαίων και τη μεταφορά τους στο στρατόπεδο Π.Μελά.

Η Sharon Gerstel πολιτογραφήθηκε ελληνίδα πριν περίπου δέκα μέρες. Μέσα σε μόλις δέκα μέρες πρόλαβε να νιώσει την πρώτη απογοήτευση. Θα συνηθίσει

 της Μαριάννας Λαζαρή

Θυμάσαι;

Βήματα στον αέρα,

Μάτια γεμάτα όνειρα,

Μυαλό γεμάτο τρέλα...

Θυμάσαι;

Τεράστια χαμόγελα

στις πιο μικρές αιτίες

πειρατικό ο καναπές

γι’ άγνωστες παραλίες...

Θυμάσαι;

Φιλίες γεννημένες μέσα σε μια στιγμή

κάθε νέο Σάββατο κι υπέρλαμπρη γιορτή...

Θυμάσαι;

Συνωμοσίες και σχέδια και γέλια και φωνές,

απέραντο το αύριο

κι αιώνες πριν το χθες...

Θυμάσαι;

Το θείο δώρο η ξεγνοιασιά,

κι ίσως η μόνη που θα έχουμε ποτέ,

αγνή, γλυκιά ευτυχία,

Η μόνη που ετόλμησε στον χρόνο αταξία

Και τώρα,

σαν φίλος παιδικός,

σε μια γωνιά κρυμμένη,

μας συντροφεύει.

τώρα που όλα τα σύννεφα βαφτήκαν γκρίζα,

ο κάποτε άνεμος γλυκός λυσσομανάει, αγέρι,

πνιγήκανε τα κάστρα

κι η άμμος μουλιασμένη.

Τώρα που τα όνειρα στέκονται ένα βήμα απ’ τον γκρεμό

κι εσύ δεν ξέρεις άμα θα τα προφτάσεις

κι είναι ίσως η μοναδική φορά που νοιάζεσαι αν θα χάσεις,

κάνεις να τρέξεις μα ειν’ ο ανήφορος πολύς κι η εξάντληση επιμένει.

Μία άσπρη πεταλούδα

πάνω από τα νεογέννητα λουλούδια φτερουγίζει.

Κι ο κόσμος απ’ την μία τραγουδά

κι απ’ την άλλη ραγίζει.

Ποτέ δε κατάλαβες γιατί για να κυνηγήσεις τα όνειρα σου

πρέπει να δολοφονήσεις τη ψυχή και τη καρδιά σου.

Θυμάσαι;

Βήματα στις λιακάδες,

Μάτια γεμάτα θάλασσα,

Και στο μυαλό αχιβάδες...

Τον Απρίλιο του 1982, η Αργεντινή εισβάλλει στα νησιά Φώκλαντ που βρίσκονται υπό Βρετανικό έλεγχο από το 1841. Η εξουσία των Βρετανών στα νησιά αυτά που απέχουν μόλις 300 μίλια από την Αργεντινή - και  7500 μίλια από τη Μεγάλη Βρετανία -  ήταν κάτι που δεν αποδεχόταν ποτέ η χώρα της Λατινικής Αμερικής. Η Μεγάλη Βρετανία αντιδρά άμεσα στην κίνηση της Αργεντινής και στέλνει στα νησιά μεγάλη ναυτική δύναμη με επικεφαλής δύο αεροπλανοφόρα.

Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ο Αστέρας Εξαρχείων της Γερμανίας. Το μέγεθος, όμως, της St.Pauli και η επιρροή της είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα. Μιλάμε για μια ομάδα που έχει εκατομμύρια φίλους σε όλο τον κόσμο και κάθε δεύτερη Κυριακή, το γήπεδό της γεμίζει από 30.000 φίλους της που θεωρούν το αποτέλεσμα του αγώνα λιγότερο σημαντικό από την ιδέα που εκφράζει αυτή η ομάδα.

Μια ομάδα που αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο όχι σαν μια επιχείρηση από την οποία θα κερδοσκοπήσουν αναρίθμητοι καιροσκόποι, αλλά ως ένα άθλημα που θα ψυχαγωγεί τον κόσμο χωρίς να προκαλεί αλλά και ως ένα χώρο που μπορεί να φιλοξενήσει και να βοηθήσει κοινωνικά κινήματα. Η St. Pauli δεν υπάρχει κυρίως για τα χρήματα ή για τα τρόπαια, αλλά για την αγάπη για το παιχνίδι αυτό καθεαυτό και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν θα πρωτοτυπούσαμε εάν λέγαμε πως το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει χάσει εντελώς τις όποιες λαϊκές καταβολές του και από ένα άθλημα που δημιουργούσε κάποτε όμορφες κυριακάτικες συνευρέσεις φίλων που αγαπούσαν να βλέπουν ποδόσφαιρο, έχει γίνει πλέον ένα πεδίο παγκόσμιου τζόγου, στο οποίο συμμετέχουν ζάμπλουτοι επιχειρηματίες με αμφίβολες για πολλούς - αλλά όχι για τους υποψιασμένους - πηγές χρημάτων, παγκόσμιας εμβέλειας «νόμιμα» και παράνομα γραφεία στοιχημάτων – τέτοιας έκτασης και δύναμης που δε σου αφήνουν καμία αμφιβολία για το αν μπορούν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα των αγώνων - και ακριβοπληρωμένοι μισθοφόροι ποδοσφαιριστές που αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα αγόμενοι και φερόμενοι από επιτήδειους μάνατζερς

Και, όμως, σε αυτό τον άχρωμο, οικονομίστικο, διεφθαρμένο, συνειδητά απολίτικο κόσμο που έχει μετατραπεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο, υπάρχει η Sankt Pauli (Ζανκτ Πάουλι) που ξεχωρίζει σε αυτό το βρώμικο χώρο όπως το μικρό γαλατικό χωριό του Αστερίξ μέσα στη ρωμαιοκρατούμενη Γαλατία. Μια πρόσφατη κίνησή της , την έφερε ξανά στην επικαιρότητα και έδωσε και σε μας το έναυσμα για ένα μίνι αφιέρωμα σε αυτή τη μοναδική ομάδα

Ο Τούρκος ποδοσφαιριστής της ομάδας, Τσενκ Σαχίν, δεν γνώριζε προφανώς την ιστορία της. Έτσι, με ανάρτησή του στα social media τάχθηκε υπέρ του πολέμου στη Συρία, όπως έκαναν πλήθος συμπατριώτες του μαριονέτες-αθλητές άλλων ομάδων. Συγκεκριμένα, ο Σαχίν ανέβασε μια φωτογραφία της τουρκικής σημαίας στο Instagram και προσευχήθηκε για τη θετική εξέλιξη της εισβολής των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή της βορειοανατολικής Συρίας. 

Οι φίλοι της Sankt Pauli αντέδρασαν άμεσα και χωρίς περιστροφές. Σε φιλικό αγώνα της ομάδας τους με τη Βέρντερ, ύψωσαν πανό που καλούσαν όλους τους φίλους της ομάδας να υποστηρίξουν τους Κούρδους και τον ποδοσφαιριστή της ομάδας, Σαχίν, να φύγει από τον σύλλογο. Στο αίτημα των οπαδών αντέδρασε άμεσα η διοίκηση της ομάδας, η οποία σε ανακοίνωσή της, τόνισε πως οι θέσεις που εξέφρασε ο Σαχίν είναι αντίθετες με τις αξίες του συλλόγου και πως ήδη έχει ξεκινήσει επαφές μαζί του για να λύσει το θέμα. Μάλιστα η ανακοίνωση της διοίκησης της ομάδας, έκλεινε με το σύνθημα «Ποτέ ξανά πόλεμος»!

Για όποιον γνώριζε την ιστορία αυτής της ομάδας, ήταν σχεδόν αναμενόμενη αυτή η εξέλιξη. Οι οπαδοί της έχουν αντιταχθεί σε πολέμους και επεμβάσεις και έχουν σταθεί στο πλευρό λαών που δοκιμάζονται. Δε θα μπορούσαν λοιπόν, να ανεχθούν μια τέτοια κίνηση από τον Τούρκο ποδοσφαιριστή

Ας δούμε, όμως, λίγη από αυτή την ιστορία της ομάδας, που η έδρα της βρίσκεται στην περιοχή των κόκκινων φαναριών του Αμβούργου. Το γήπεδό της είναι το μοναδικό στη δεύτερη κατηγορία του γερμανικού πρωταθλήματος που έχει σχεδόν 100% ρεκόρ προσέλευσης στα εντός έδρας παιχνίδια με 30,000 εισιτήρια. Και αυτό, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα ή την έλλειψη μεγάλων μεταγραφών ή ακόμα και την ελπίδα να κερδίσει κάποιο τρόπαιο.

Είναι πιθανόν η πιο αριστερή, αντιφασιστική, αντιομοφοβική και υπέρ των μεταναστών ομάδα σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι η ομάδα η οποία, στο πρόγραμμα του αγώνα που θα έδινε υποδεχόμενη την Bayern Munich, έγραφε «Πόλεμος των τάξεων». Είναι η ομάδα που έχει απαγορεύσει ρατσιστικές και φασιστικές πράξεις ή πανό στις τάξεις της από τις αρχές τις δεκαετίας του ’80. Είναι η ομάδα που το κατάστημα με τα αναμνηστικά είδη της μοιάζει περισσότερο με δισκάδικο και το επίσημο περιοδικό της ομάδας φιλοξενεί θέματα που αφορούν τις τέχνες, την πολιτική και τη λογοτεχνία. Είναι η ομάδα που έχει τον μεγαλύτερο αριθμό γυναικών οπαδών από όλες τις ομάδες της Γερμανίας και η οποία απαγόρευσε τη διαφήμιση του περιοδικού Maxim στους χώρους του γηπέδου κατηγορώντας το για σεξιστικές διακρίσεις.

Οι οπαδοί της φορούν αντιφασιστικά t-shirt, τραγουδούν κομμουνιστικά τραγούδια και οργανώνουν πορείες υποστηρίζοντας καταληψίες ή για να διαμαρτυρηθούν για ελλείψεις σε περιοχές με χαμηλά εισοδήματα. Είναι πρωτοστάτες σχεδόν σε κάθε πολιτική διαδήλωση στο Αμβούργο, μια παράδοση που ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄80 όταν η οδός Haffenstrasse που διασχίζει το λιμάνι θα προστατευτεί από το αναρχικό κίνημα που αντιδρά ενάντια στην λαίλαπα της ανοικοδόμησης και του Real Estate. Σε αυτό τον νικηφόρο αγώνα ενεργή συμμετοχή είχε και η βάση των οπαδών της St. Pauli

Στο παρελθόν η St. Pauli έχει κάνει προετοιμασία στην Κούβα. Εκεί οι παράγοντες, ποδοσφαιριστές και προπονητές ήρθαν σε επαφή με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι κάτοικοι του νησιού σε ό,τι αφορά το νερό. Έτσι αποφάσισαν να βοηθήσουν και σε συνεργασία με τους πάντα πρόθυμους φίλους της ομάδας έθεσαν σε εφαρμογή το πρόγραμμα «Viva con aqua de Sankt Pauli» – μια καμπάνια συλλογής χρημάτων για την υδροδότηση σχολείων της Κούβας με πόσιμο νερό. Το πρόγραμμα πλέον έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο καθώς έχει επεκταθεί σε χώρες της Αφρικής, ενώ πρόσφατα ξεκίνησαν έργα και στο Νεπάλ

Κάτω από τις κερκίδες του γηπέδου ξεκίνησε η λειτουργία μουσείου, σε μια ακόμη νίκη του κόσμου ενάντια στην πρόθεση της πολιτείας να στεγάσει στον ίδιο χώρο ένα αστυνομικό τμήμα! Σε ειδικές Ακαδημίες,  παιδιά μικρής ηλικίας, των οποίων οι γονείς αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, προπονούνται δωρεάν. Παράλληλα, υπάρχει μια πρωτοβουλία που έχει ως στόχο να βοηθήσει τους οπαδούς που υποφέρουν από κλινική κατάθλιψη

Οι φίλοι της ομάδας συλλέγουν τακτικά χρήματα για να χρηματοδοτήσουν την αντιφασιστική δράση στο Αμβούργο και έδωσαν μάχες με την πολιτεία και για τους πρόσφυγες που έφτασαν το 2013 στο Αμβούργο από τη μακρινή Λαμπεντούζα. Προπύργιο για τους οπαδούς αποτελεί ίσως η αρχαιότερη κατάληψη της Ευρώπης. Της θρυλικής Rote Flora που εδώ και 25 χρόνια αντιστέκεται στα σχέδια του ιδιοκτήτη για εκκένωση και την δημιουργία στη θέση της, ενός εμπορικού κέντρου

Η St Pauli αγοράζει κυρίως νέους, Γερμανούς παίκτες με τοπική καταβολές. Για τους οπαδούς της St Pauli, τα αποτελέσματα και τα τρόπαια είναι λιγότερο σημαντικά από την καθαρή αγάπη για το ποδόσφαιρο. Όπως ένας οπαδός σχολίασε «Ακόμη και αν πέσουμε κατηγορία, δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία. »

Η φιλοσοφία της ομάδας αντικατοπτρίζεται στις περίφημες «5 αρχές» τις οποίες τηρεί ο σύλλογος:

α. «Στο σύνολο της, αποτελούμενη από μέλη, προσωπικό, οπαδούς και επίτιμα στελέχη, η FC Sankt Pauli είναι μέρος της κοινωνίας με την οποία περιβάλλεται και έτσι επηρεάζεται τόσο άμεσα όσο και έμμεσα από κοινωνικές αλλαγές στην πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική σφαίρα.»

β. «Η FC Sankt Pauli έχει επίγνωση της κοινωνικής ευθύνης που αυτή συνεπάγεται και αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των μελών, του προσωπικού, των οπαδών και των επίτιμων στελεχών σε θέματα που δεν περιορίζονται μόνο στον τομέα του αθλητισμού »

γ. «Η FC Sankt Pauli είναι ένας σύλλογος μιας συγκεκριμένης συνοικίας της πόλης, και σε αυτό οφείλει την ταυτότητά της. Αυτό του δίνει μια κοινωνική και πολιτική ευθύνη σε σχέση με την περιοχή και τους ανθρώπους που ζουν εκεί»

δ. «Η FC Sankt Pauli σκοπεύει να βάλει ορισμένο αίσθημα για την ζωή και συμβολίζει την αυθεντικότητα του αθλητισμού. Αυτό επιτρέπει στους ανθρώπους να ταυτιστούν με το σύλλογο ανεξάρτητα από τις αθλητικές επιτυχίες που μπορεί να επιτύχει. Τα βασικά χαρακτηριστικά του συλλόγου που ενθαρρύνουν αυτή την αίσθηση αναγνώρισης πρέπει να τιμηθούν, να προωθηθούν και να διατηρηθούν»

ε. «Η ανεκτικότητα και ο σεβασμός στις αμοιβαίες ανθρώπινες σχέσεις είναι σημαντικοί πυλώνες της φιλοσοφίας της Sankt Pauli»

Για τη συγγραφή αυτού του άρθρου διαβάσαμε  stpaulithess.wordpress.com  και  giati-o-kosmos-agapa-tin-sankt-pauli-

Ρίγη συγκίνησης και κύματα ενθουσιασμού κατέκλυσαν τη μικρή πόλη της Ραφήνας στο άκουσμα της χαρμόσυνης είδησης πως ο Σπύρος ο Πάντζας χρίστηκε αντιδήμαρχος. Τα κύματα ενθουσιασμού μάλιστα ήταν τόσο μεγάλα που έθεσαν εν αμφιβόλω τον απόπλου και τον κατάπλου των δεκάδων πλοίων της γραμμής, κινδυνεύοντας να στερήσουν από την πόλη μας τα ζωογόνα καυσαέριά τους αλλά και τα εκατοντάδες αυτοκίνητα που φορτώνουν και ξεφορτώνουν, δίνοντας μια ατμόσφαιρα τρελού πανηγυριού στους συνήθως άδειους και αφόρητα πληκτικούς δρόμους της πόλης

Για το έργο και την αξία του Σπύρου του Πάντζα δεν χρειάζεται να μιλήσει κανένας άλλος. Ξέρει να μιλά ο ίδιος γι αυτά. Όσο σεμνός και διακριτικός και αν είναι ο νέος αντιδήμαρχος, όσο και να μην του αρέσουν οι περιαυτολογίες, η αυτοπροβολή και η δημόσια έκθεση, δεν θα μπορούσε – δεδομένης της απόλυτης προσήλωσής του στις αδιαπραγμάτευτες αξίες της αλήθειας και της ειλικρίνειας – να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του και να μην ψιθυρίσει αυτό που χρόνια τώρα αντιλαλούν τα υψώματα της Πεντέλης, το φωνάζουν οι ρεματιές του Βαλανάρη και του Μεγάλου Ρέματος και το τραγουδάει ο Νότιος Ευβοϊκός: «Είμαι εργάτης ακούραστος» ....

Είναι αλήθεια πως η Ιστορία όφειλε κάτι στον Σπύρο Πάντζα. Άργησε μερικές δεκαετίες όμως και όταν αποφάσισε να ξεπληρώσει το χρέος της, βρήκε μπροστά της το συνονόματο εγγονό του. Κάτι τέτοια λάθη είναι που μας κάνουνε να λέμε πως η ζωή μας κάνει πλάκα. Αλλά και τη ζωή εμείς, κατά ένα μεγάλο μέρος, δεν τη διαμορφώνουμε;

Εν πάσει περιπτώσει, επειδή πήγαμε να το σοβαρέψουμε, επιστρέφουμε στο αρχικό ύφος της ανάρτησης για να παρακολουθήσουμε καρέ-καρέ, εν είδει φωτορομάντσου, τη μακρά και ανοδική πορεία του Σπύρου του Πάντζα προς την αντιδημαρχία. Όπως πάντα, τα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης μας παρέχουν το κατάλληλο υλικό και τα ευχαριστούμε γι αυτό

Κάνοντας την αυτοκριτική μας, δεν αρνούμαστε πως το συγκεκριμένο ιστολόγιο επιδεικνύει μια ελιτίστικη ιεράρχηση των ζητημάτων και πολλές φορές σνομπάρει με χαρακτηριστική αλαζονεία ειδήσεις που μπορεί να απασχολούν τον απλό καθημερινό άνθρωπο. Αντιλαμβανόμενοι όμως την ανάγκη για σφαιρική ενημέρωση του κοινού μας, αποφασίζουμε να αναμεταδίδουμε, έστω και σποραδικά, κάποιες από αυτές τις ειδήσεις, όπως αυτές μεταδίδονται από τους έγκυρους και ερευνητικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους της περιοχής.

Ξεκινάμε λοιπόν σήμερα την περιπλάνησή μας στον τοπικό τύπο και στοχαζόμαστε πάνω στη σιβυλλική και μυστηριώδη δήλωση του δημοτικού συμβούλου του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου Γεράσιμου Βουδούρη, όπως αυτή μεταδόθηκε από τον «Άη Ραφήνα»:

«Μία μυστηριώδη ανάρτηση, έκανε ο Δημοτικός Σύμβουλος Ραφήνας – Πικερμίου και πρόεδρος του ΝΠΔΔ “Φίλιππος Καβουνίδης” κ. Γεράσιμος Βουδούρης. Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Βουδούρης έγραψε: “Ταβερνάκι η καλή καρδιά του Νικόλα, ανοικτά Πέμπτη έως Κυριακή“». Συμφωνώντας κι εμείς για το μυστηριώδες ύφος της δήλωσης, είμαστε σε αναμονή των αντιδράσεων. Για το αληθές της είδησης, επισυνάπτουμε εικόνα από την αυθεντική ανάρτηση του έγκυρου ιστότοπου

Σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο "Οι σκουπιδοτενεκένες της Ραφήνας" [το δεύτερο δέλτα είναι με νι και δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος] είχαμε ενημερώσει για την πρωτοποριακή ιδέα του δημάρχου της πόλης, Ευάγγελου Μπουρνού, να αναθέσει στο ζωγράφο που διακόσμησε το μαντρότοιχο του γηπέδου της περιοχής με τις φιγούρες του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη, να συνεχίσει το ευφάνταστο έργο του με όση μπογιά του περίσσεψε και να βάψει τους γύρω σκουπιδοτενεκέδες της περιοχής. Είχαμε συστήσει μάλιστα στους κατοίκους της περιοχής να μην αφήνουν τα αυτοκίνητά τους παρκαρισμένα επί μακρόν δίπλα στους σκουπιδοτενεκέδες, αν δε θέλουν να δουν τη Μπουμπουλίνα να τους αγριοκοιτάζει από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου τους την ώρα που γυρίζουν το κλειδί της μηχανής.

Εκτός βέβαια αν τους αρέσει, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Στην περίπτωση αυτή, μπορούν να αφήνουν ένα χαρτάκι στους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου τους και να δηλώνουν στον καλλιτέχνη τον ήρωα της προτίμησής τους

Εν πάσει περιπτώσει, αυτά είναι νέα παλιά. Οι εξελίξεις όμως τρέχουν και ο καλλιτέχνης ακόμη βάφει. Ανεβαίνει την άνοδο, κατεβαίνει την κάθοδο, στρίβει δεξιά προς τη βελανιδιά και βάφει συνεχώς. Σύμφωνα με την «Κίρκη» μάλιστα, ο καλλιτέχνης διακόσμησε πριν από λίγες ημέρες τον σκουπιδοτενεκέ της οδού Σάππαρη και Β.Παύλου γωνία, με την εικόνα της Αγιά-Σοφιάς και το Δικέφαλο Αετό, προκαλώντας τη δικαιολογημένη αντίδραση του παλαιού δημάρχου της πόλης, Β.Πιστικίδη, γνωστού και ως «Βούδα της Ραφήνας». Όπως διαβάζουμε στο συγκεκριμένο τοπικό Μέσο, ο κύριος Πιστικίδης έγραψε στο fb: «Καλό ήταν να ζωγραφίσουμε μερικούς κάδους – άλλωστε το έχουν κάνει και πολλοί άλλοι Δήμοι. Αλλά ΟΧΙ τα σύμβολα του Βυζαντίου, ο δικέφαλος αετός και η Αγία Σοφία στον κάδο των σκουπιδιών!!! Ευτυχώς γλύτωσε από εσάς η σημερινή ημέρα της 19ης Μαΐου! Ο κάδος βρίσκεται στην Σάπαρη & Βασ. Παύλου. Αλλαγή της ζωγραφιάς άμεσα!!!».

Οι σκουπιδοτενεκέδες της Ραφήνας, όμως, δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν να μας εκπλήσσουν. Περιδιαβαίνοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είδαμε το δήμαρχο Ραφήνας να κοσμεί με την εμφάνισή του έναν άλλο σκουπιδοτενεκέ.

Στην εικόνα αυτή, εικονίζεται ο δήμαρχος να επιδεικνύει τα βραβεία “Best City Awards 2020” που παρέλαβε, όπως μας ενημερώνει το Άρπιέν, ένα άλλο τοπικό Μέσο, « τόσο για τη δράση του στις σχολικές μονάδες όλων των βαθμίδων για την αντιμετώπιση διασποράς της πανδημίας με την καινοτόμο τοποθέτηση διαχωριστικών πλέξιγκλας, απολυμαντών αέρα και θερμικών πυλών όσο και για τη λειτουργία και ανάπτυξη του συστήματος έγκαιρης προειδοποίησης των πολιτών για κινδύνους, GiPolis».

Μέτρα που αποδείχθηκαν τόσο αποτελεσματικά που ένα από τα Δημοτικά σχολεία της Ραφήνας ήταν από τα πρώτα σχολεία στην Ελλάδα που διέκοψε τη λειτουργία του λόγω κορονοϊού. Όσο για τις Θερμοπύλες του δήμαρχου, ακόμη τις θυμούνται οι μαθητές και γελάνε διώχνοντας το άγχος των Πανελληνίων. Θυμίζουμε ακόμη ότι και την προηγούμενη χρονιά ο δήμαρχος Ραφήνας είχε κερδίσει ένα βραβείο και συγκεκριμένα το βραβείο «καλύτερης διαχείρισης πυρκαγιάς» για τον αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τη φωτιά στο Μάτι

Σ.Σ: Από τις παραπάνω ειδήσεις, κάποιες είναι fake. Είστε σίγουροι ότι μπορείτε να τις ξεχωρίσετε; Όποιος τα καταφέρει πάντως, κερδίζει επάξια μία θέση στο προσωπικό των Hellenic Hoaxes που αυτή την εποχή δίνουν τη μεγάλη μάχη για να διαψεύσουν πως η γη είναι επίπεδη και πως όσοι έχουν κάνει εμβόλιο έχουν πάνω τους τη στάμπα του Τέρατος