«Τα δέντρα του νότου κουβαλούν ένα περίεργο φρούτο. Αίμα στα φύλλα και αίμα στη ρίζα. Μαύρα σώματα να λικνίζονται στο νότιο αεράκι. Περίεργο φρούτο κρεμασμένο από τις λεύκες

Ποιμενικές σκηνές στον ηρωικό Νότο. Τα διογκωμένα μάτια, το παραμορφωμένο στόμα. Αρωμα μανόλιας, γλυκό και φρέσκο. Ύστερα η ξαφνική μυρωδιά της καμένης σάρκας

Να ένα φρούτο για να ραμφίσουν τα κοράκια. Να το μαζέψει η βροχή, να το ρουφήξει ο αέρας. Να το σαπίσει ο ήλιος, το δέντρο να το ρίξει. Να ένα περίεργο φρούτο και να μια πικρή σοδειά»

Τα «παράξενα φρούτα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα σώματα των απαγχονισμένων μαύρων στις πολιτείες του Νότου. Το τραγούδι γράφτηκε το 1937 από τον Abel Meeropol (καθηγητή γυμνασίου, λευκό, εβραϊκής καταγωγής και μέλος του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος) όταν έπεσε στα χέρια του μια φωτογραφία του 1930 που αποθανάτιζε το λιντσάρισμα δύο έγχρωμων ανδρών - των Thomas Shipp και Abram Smith - στο Marion της Indiana

Στη φωτογραφία απεικονίζονταν οι δύο άντρες νεκροί και κρεμασμένοι από ένα δέντρο, με φανερά σημάδια κακοποίησης. Η φρίκη που ένιωσε ο Meeropol τον ώθησε να γράψει το τραγούδι “Strange Fruit” , το οποίο τραγούδησε μαζί με την έγχρωμη σύζυγό του, Laura Duncan, σημειώνοντας επιτυχία στη Νέα Υόρκη

Κάποια στιγμή, το τραγούδι έφτασε στα χέρια της Billie Holiday, η οποία στην αρχή ήταν διστακτική, καθώς φοβόταν τις αντιδράσεις του κόσμου. Παρόλα αυτά αποφάσισε να το τραγουδήσει, γιατί της θύμιζε τον πατέρα της, τον Κλάρενς Χόλιντεϊ, που ήταν μουσικός και ο ίδιος, και πέθανε σε ένα νοσοκομείο του Τέξας σε μια πτέρυγα αποκλειστικά για μαύρους 

Η Billie Holiday το τραγούδησε πρώτη φορά σε μία από τις ζωντανές εμφανίσεις της στο προοδευτικό Cafe Society της Νέας Υόρκης το 1939. Όπως είπε η ίδια αργότερα : «Την πρώτη φορά που το τραγούδησα, πίστεψα πως είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος. Τέλειωσα το κομμάτι και δεν ακουγόταν τίποτα. Απόλυτη σιωπή. Ξαφνικά κάποιος άρχισε να χειροκροτεί και αμέσως όλοι άρχισαν να χειροκροτούν και να ζητωκραυγάζουν»

Το τραγούδι θα γίνει πλέον σταθερό κομμάτι των εμφανίσεων της και θα ερμηνεύεται με συγκεκριμένο τελετουργικό: Το τραγούδι θα κλείνει το πρόγραμμά της. Οι σερβιτόροι θα έχουν σταματήσει να σερβίρουν, τα φώτα της αίθουσας θα έχουν σβήσει, εκτός από ένα φως που λούζει την τραγουδίστρια, η οποία ερμηνεύει το τραγούδι με τα μάτια κλειστά σαν να προσεύχεται.

Φυσικά υπήρχαν και αντιδράσεις και η Holiday δεν μπορούσε να εμφανιστεί σε μια σειρά από πολιτείες. Σε πολλές περιπτώσεις, το κοινό και οι ιδιοκτήτες των κέντρων τραμπούκισαν τόσο την τραγουδίστρια όσο και τους μουσικούς της εξαιτίας του τραγουδιού. Αυτό όμως δεν την πτοούσε, καθώς όπως η ίδια έλεγε, της έδινε κουράγιο η εικόνα του πρόσφατα χαμένου πατέρα της

Το 1939, η Billie Holiday ηχογράφησε το “Strange fruit”, το οποίο έμελε να γίνει το πιο πετυχημένο τραγούδι της, πουλώντας πάνω από 1 εκατομμύριο δίσκους τη χρονιά που κυκλοφόρησε (έπειτα από πολλές δυσκολίες και αρνήσεις που συνάντησε).

Στη συνέχεια, διασκευάστηκε από άπειρους καλλιτέχνες, τραγουδήθηκε σε πορείες για τα δικαιώματα των έγχρωμων και σήμερα κατέχει εμβληματική θέση στον αγώνα για ισότητα

Πηγές:   efsyn.gr    και     rockrooster.gr

"Μη λες πολλά, μη θες πολλά, μην κάνεις το δικό σου.
Μην πας ψηλά, μη θες πολλά, μείνε στο μερτικό σου.
Μείνε στο μαύρο σου κενό, στη γκρίζα σου την πόλη.
Μην έχεις μνήμη, μη ρωτάς, κάνε όπως κάνουν όλοι. 

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης τραγουδάει τον «Τιμονιέρη» από το δίσκο "Μικρή βαλίτσα" του 2014 και με τον τρόπο του εξηγεί γιατί επέλεξε να αγωνιστεί κόντρα στη χυδαιότητα του Μπέου, στον αυταρχισμό της εξουσίας και στην νεοφιλελεύθερη αντίληψη πως όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται. Σήμερα πουλάνε το νερό, αύριο θα πουλήσουν και τον αέρα που αναπνέουμε. Η απληστία τους δεν έχει όρια, όπως όρια δυστυχώς δεν έχει και η ανθρώπινη απάθεια μπροστά σε όλα αυτά

Στο ερώτημα πώς πρέπει να αγωνιστεί κανείς, ο Αλκίνοος απαντά με το δικό του ξεχωριστό τρόπο: “ Η ασχήμια δεν είναι ο τρόπος για να πολεμήσει κανείς την ασχήμια. Η οργή και η αγανάκτηση, όποτε δεν συνοδεύτηκαν από προσωπική και συλλογική καλλιέργεια, κοινό όραμα, ταυτόχρονη επίγνωση του μεγαλείου και της μικρότητάς μας και βαθιά, αληθινή αγάπη για τον άνθρωπο, έφεραν μόνο νέα καταπίεση και τραγωδίες, εξυπηρετώντας τις περισσότερες φορές, μετά από πολύ αίμα αθώων και ενόχων, όσα ξεκίνησαν να αντιπαλέψουν.

Από την άλλη, το να καθόμαστε άπραγοι, περιμένοντας τις «εξελίξεις»; Το να σιωπούμε σαν καλοχτενισμένα, φρόνιμα μαθητούδια στο κατηχητικό, περιμένοντας κάθε φορά οδηγίες, περιμένοντας να μας πούνε να πάμε να ψηφίσουμε; Κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι άχρηστος, συνένοχος, βάρος της γης.

Και η άλλη λύση, αυτή της συλλογικής δράσης, της υγιούς προσφοράς, της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς ανάμιξης με τα κοινά»

Μάιος του 1970. Σε μια κρίσιμη φάση του πολέμου του Βιετνάμ, οι ΗΠΑ αποφασίζουν να κλιμακώσουν τον πόλεμο και εισβάλλουν στην γειτονική Καμπότζη. Το προοδευτικό κομμάτι των ΗΠΑ με μπροστάρηδες τους φοιτητές, εξεγείρεται. Καταλαμβάνονται σχολές και δυναμώνουν τα συνθήματα κατά του πολέμου 

Η καταστολή όμως δε θα αργήσει να έρθει. Η εθνοφρουρά εισβάλλει στην πανεπιστημιούπολη του Kent State University του Ohio και σκορπάει το θάνατο. Ο τραγικός απολογισμός είναι τέσσερεις νεκροί φοιτητές και εννιά τραυματίες.

Αυτή η σφαγή πολλαπλασιάζει τις διαμαρτυρίες και την αντίσταση του αμερικανικού λαού απέναντι στον καταφανώς παράλογο και άδικο πόλεμο που είχε κηρύξει η χώρα τους. Παράλληλα, όμως, γεννά και ένα τραγούδι, ένα από τα πιο ωραία τραγούδια των Crosby, Stills, Nash & Young.

«Four dead in Ohio» τραγουδά η παρέα του Neil Young. «Τέσσερις νεκροί στο Ohio» και «πώς μπορείς να το βάζεις στα πόδια, όταν γνωρίζεις;». Το τραγούδι γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε μία ώρα, μπροστά στη συγκλονιστική φωτογραφία μιας νεαρής φοιτήτριας που θρηνεί πάνω από το πτώμα ενός συμφοιτητή της

Πηγή : Το περιοδικό 

 «Βοήθεια, Χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
εγώ για κείνη χάνομαι και κείνη ούτε με ξέρει
αχ, να ‘μουνα αεράκι, καπνός από τσιγάρο
στα στήθια της να μπαίνω και κείνη ας μη με θέλει»

To “Λούκι” ήταν το στέκι του Χάρη Κατσιμίχα, στην οδό Χάριτος στο Κολωνάκι . Ο φίλος ο Νικόλας, που ακούγεται στους στίχους του τραγουδιού, είναι ο Νίκος Ζιώγαλας. Τα δυο ματάκια που για χάρη τους έγραψε το τραγούδι ο Χάρης, ανήκαν στη Ρενέ. Η Ρενέ δεν ζει πια. Πέθανε το 2015

Με αυτό το τραγούδι ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας συστήθηκαν στο ευρύτερο κοινό. Το τραγούδι παρουσίασε ο Πάνος Κατσιμίχας στους Μουσικούς Αγώνες που διοργάνωσε στην Κέρκυρα ο Μάνος Χατζιδάκις το 1982. Ο Χάρης, που είχε γράψει το τραγούδι, βρισκόταν εκείνο τον καιρό στο Βερολίνο.

Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας είχαν στείλει στην κριτική επιτροπή των Μουσικών Αγώνων τρία τραγούδια: το «Μια βραδιά στο Λούκι», τον «Φάνη» και το «Γέλα πουλί μου». Τελικά, ο Μάνος Χατζιδάκις επέλεξε να διαγωνιστεί το πρώτο, το οποίο κατέκτησε τελικά το τρίτο βραβείο

Και τα τρία τραγούδια, πάντως, κυκλοφόρησαν δύο χρόνια αργότερα στον πρώτο δίσκο των Κατσιμιχαίων, «Ζεστά Ποτά» , έναν δίσκο που αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι

Μάης του 1936, Θεσσαλονίκη. Αστυνομικοί πυροβολούν εναντίον διαδηλωτών. 12 διαδηλωτές σκοτώνονται και δεκάδες τραυματίζονται.

Για μια παράξενη πρωτομαγιά, έγραψε κάποτε ο Νίκος Γκάτσος και μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις. Μια παράξενη πρωτομαγιά σε έναν ανέκαθεν παράλογο και παράξενο κόσμο, άπληστο, άδικο, άγριο και χυδαίο. Το πιο παράξενο είναι πως αυτή η κατάσταση βαφτίζεται κανονικότητα. Και ακόμη πιο παράξενο είναι πως όσοι δε συμφωνούν με αυτή την υποτιθέμενη κανονικότητα βαφτίζονται παράξενοι

 «Παράξενη πρωτομαγιά
μ’ αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια
ηρθ’ ο καιρός του “έχε γεια”
τι να την κάνεις πια την περηφάνια

Παράξενη πρωτομαγιά
ο ήλιος καίει το πέλαγο στη δύση
μα της καρδιάς την πυρκαγιά
πού θα βρεθεί ποτάμι να την σβήσει»

«Φουρτουνιασμένη, στείρα μου πηγή
αόρατε, μαύρε καβαλάρη,
το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί
μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Λαβύρινθο και πόρτα μυστική
σκάβω στο χώμα σαν σκαθάρι,
άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μάσκες πουλάνε στο παζάρι»

Μάσκες πουλάνε στο παζάρι, τραγουδούσε κάποτε ο Βαγγέλης Γερμανός σε ένα από τα πιο ωραία του τραγούδια. Σήμερα μάσκες φτιάχνει ο φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη, ο Νταβέλης, που από το όνομά του φαίνεται πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σ΄αυτή τη χώρα. 

«Σαν μετανάστης έχω δει πριν λίγα χρόνια

στη Γερμανία οι ναζί χωρίς συμπόνια να καιν’ παιδιά

ενώ πηδάν’ για να σωθούν απ’ τα μπαλκόνια.

Κι όταν μας κάψανε το ελληνικό σχολείο,

τότε κατάλαβα πως δεν είναι αστείο

έξω οι ξένοι μου φωνάζαν, σπίτια σε ξένους δεν νοικιάζαν, με τρομάζαν

Κι όταν αργότερα επέστρεψα στα μέρη

όπου γεννήθηκα και ένιωθα λημέρι

ήρθαν οι ξένοι, ήρθαν οι ξένοι.

Κι όταν οι φίλοι μου φωνάξαν έξω οι ξένοι

αμέσως γύρισα ξανά πίσω στα μέρη

που ήμασταν ξένοι, που ήμασταν ξένοι

που ήμασταν όλοι ξένοι

Τραβήξαμε πολλά, εμείς που ζούμε σαν πουλιά,

γι’ αυτό και σπάμε τα κλουβιά»

«Σαν πουλιά» είναι ο τίτλος του παραπάνω τραγουδιού. Γραμμένο από τον Γιάννη Σιδηρά, περιλαμβάνεται στο δίσκο «Χάνομαι» που κυκλοφόρησε σήμερα. Στο δίσκο αυτό περιλαμβάνεται ακόμη και το "Μη σταματήσεις", ένα τραγούδι αφιερωμένο στον αγώνα των εργαζομένων, ηχογραφημένο το 2013 στο τότε κατειλημμένο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.

"Πριν μπω εδώ, είδα στο δρόμο αστυνομία

Είδα μπάτσο ασφαλίτη στην γωνία

Είδα τα ΜΑΤ να περιμένουν διαταγή από τα υπουργεία

Πριν μπω εδώ, είδα στο δρόμο μηχανάκια, φασιστάκια σε στολή και μ'εξουσία

Είδα ρουφιάνους προβοκάτορες θαρρώ να ξεκινάν σε μια πορεία φασαρία

Κι εγώ εδώ. Κι εγώ εδώ να σε καλώ να μη λυγίσεις

Κι εγώ εδώ να σε καλώ

Όταν τους δεις μη φοβηθείς, μη σταματήσεις"

Τα τραγούδια έχουν ήχο rock και στίχο πολιτικό και κοινωνικό, ο ίδιος όμως τα αποκαλεί ερωτικά και εξηγεί : "Τα λέω όλα ερωτικά γιατί για μένα δεν υπάρχει πιο ερωτικό τραγούδι από το επαναστατικό, είναι το μόνο τραγούδι που αγαπάει όλους τους ανθρώπους χωρίς εξαιρέσεις"

«Τρελοκομείο οι στιγμές

και εσύ γελάς και εγώ γελώ

και θα μας δώσουν μια σφαίρα και ένα λόγο

θα φτιάξουν νέα φυλακή

δεν θα έχει όνειρα η σιωπή

θα μας προδώσουν οι σοφοί για ένα φόβο»  από το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου

Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης, Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Η Μαλάμω με καμάρι
που μοσχοβολά θυμάρι
μεσ’ στους δρόμους της Αθήνας
έχει εννιά γι’ αυτήν ο μήνας
τα κουμπούρια γεμισμένα
τα `χει πάντα κουμπωμένα
κι όλοι τρέχουν να τη δουν
με καημό και τραγουδούν.

Μαλάμω με τη φούρια σου
βάρα τα κουμπούρια σου
βάρα τα κουμπούρια σου
πανάθεμα τη φούρια σου
Μπαμ και Μπουμ
οι κουμπουριές
φυτεύεις βόλια στις καρδιές.

Απαράτησε τα γίδια
τα σιγκούνια τα στολίδια
στην Αθήνα μάνι μάνι
έβανε κοντό φουστάνι
τα κουμπούρια της γεμάτα
τα κουνά π’ αναθεμά τα
τα κουνά και περπατάει
κι όλη η Αθήνα τραγουδάει.

Ederlezi  είναι η μεγαλύτερη γιορτή των τσιγγάνων που ζουν στα Βαλκάνια. Με το Ederlezi οι τσιγγάνοι γιόρταζαν την επιστροφή της άνοιξης. Σταδιακά και ενώ οι τσιγγάνοι ασπάζονταν το χριστιανισμό, το Ederlezi  ταυτίστηκε με τη γιορτή του αγίου Γεωργίου. Η λέξη Ederlezi προέρχεται από την τουρκική λέξη Hidirellez, που σημαίνει την αντίστοιχη γιορτή με την οποία οι Τούρκοι γιορτάζουν την αρχή της άνοιξης, η οποία τοποθετείται  περίπου 40 ημέρες μετά την εαρινή ισημερία.

Ederlezi λέγεται και το παραδοσιακό τραγούδι που τραγουδιόταν εκείνη την ημέρα. Το τραγούδι αυτό γνώρισε διάφορες εκδοχές, αλλά έγινε διάσημο όταν χρησιμοποιήθηκε στην ταινία «Ο καιρός των Τσιγγάνων» (1988), του Emir Kusturica, με την εκδοχή του Goran Bregovic. Στην ονειρική αυτή ταινία του Kusturica υπάρχει η αναπαράσταση της γιορτής όπως αυτή γινότανε στους σλαβόφωνους λαούς.

Το τραγούδι κυκλοφόρησε και με ελληνικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, με τίτλο “Του Αϊ Γιώργη” και ερμηνευμένο από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη το 1991.

" Throw away your television, time to make this clean decision, recreate your supervision " τραγουδούν οι Red Hot Chilli Peppers, ένα από τα τελευταία supergroups της rock σκηνής. Κλείνουμε την τηλεόραση και ανοίγουμε το μυαλό μας, επαυξάνουμε κι εμείς. Κλείνουμε την τηλεόραση και επιστρέφουμε στους κατόχους τους τη φτήνια και τη χυδαιότητά τους. Κλείνουμε την τηλεόραση και ακυρώνουμε την προπαγάνδα και τον τρόμο που εκπέμπουν καθημερινά τα υποτιθέμενα δελτία ειδήσεων. Κλείνουμε την τηλεόραση και καθιστούμε άχρηστα τα παπαγαλάκια των καναλαρχών. Κλείνουμε την τηλεόραση γιατί είναι μια παλιά ιστορία που έχει κουράσει και έχει γίνει βαρετή. Όπως λένε και οι R.H.C.P : “ It's a repeat of a story told, it's a repeat and it's getting old”