Μία πρωτοποριακή εκδήλωση για τα δεδομένα της Ραφήνας! Μία εκδήλωση που θα φτιάξει τη διάθεση όλων μας που βιώνουμε μια ζοφερή πραγματικότητα! Την  Παρασκευή 25/9 και Σάββατο 26/9  στις 7:30μμ θα πραγματοποιηθεί το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Ραφήνας στον κινηματογράφο Αελλώ (Ελ.Βενιζέλου 12).

Η επιλογή των ταινιών είναι από δύο καταξιωμένα  Διεθνή Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους : το Διεθνές Φεστιβάλ  Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας,  με μια ιστορία 43 ετήσιων διοργανώσεων , που κατατάσσεται στα 12 καλύτερα Φεστιβάλ του είδους του στην Ευρώπη και από το  Διεθνές  Φεστιβάλ  Ταινιών Μικρού Μήκους Psarokokalo, ένα ετήσιο φεστιβάλ με πρόγραμμα που περιλαμβάνει ταινίες που έχουν αποσπάσει  διακρίσεις στα μεγαλύτερα παγκόσμια φεστιβάλ (Καννών-Sundance-Rotterdam-Toronto κλπ) 

Την Παρασκευή 25/9 (7:30-10μμ) θα προβληθούν επιλεγμένες ελληνικές  ταινίες από το  Φεστιβάλ Δράμας με περιβαλλοντικό περιεχόμενο, ενώ το Σάββατο 26/9  (7:30-11:30μμ) ξένες ταινίες (με αγγλικούς υπότιτλους) από τα “Διεθνές Διαγωνιστικό Psarokokalo” και «Βραβεία κοινού Psarokokalo» (περισσότερες πληροφορίες  στο fb event «Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Ραφήνας»)

Κατά την έναρξη θα υπάρχουν χαιρετισμοί από δημιουργούς προβαλλόμενων ταινιών.

Η διοργάνωση ανήκει σε τρεις δραστήριες συλλογικότητες  του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου την «Κινηματογραφική Λέσχη Cine Σχολειό», τον  «Εξωραϊστικό Σύλλογο Νηρέα»  και την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας».

Κρατήσεις δε γίνονται, στην είσοδο δε θα υπάρχει εισιτήριο αλλά κουτί για ελεύθερη συνεισφορά προς κάλυψη των εξόδων του φεστιβάλ, δεν επιτρέπεται η είσοδος σε παιδιά χωρίς παρουσία ή συγκατάθεση γονέα.

Θα τηρηθούν όλα τα μέτρα για τον Covid-19 (υποχρεωτική χρήση μάσκας καθόλη τη διάρκεια των προβολών , μέγιστος αριθμός θεατών ανά ημέρα 80, τήρηση αποστάσεων ανάμεσα στα καθίσματα σύμφωνα με τη διάταξη που τηρεί ο κινηματογράφος).

Ραφήνα, 22/9/2020

«Έξι χρόνια στο Δημοτικό. Έξι χρόνια στο Γυμνάσιο, δώδεκα. Έξι χρόνια στο Πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο εξωτερικό, εικοσιτέσσερα. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Πού πήγανε; Τι γίνανε έξι χρόνια;»…

«Μήπως έγινες κομμουνιστής παιδί μου; Πώς τη λέγαν τη γιαγιά σου; »

"Μάθε παιδί μου γράμματα". Μια ταινία του Θόδωρου Μαραγκού από το 1981. Η Ελλάδα του τότε, ίδια και απαράλλαχτη με την Ελλάδα του σήμερα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η Ελλάδα των απατεώνων που παριστάνουν τους πατριώτες για να μπορούν να τρώνε από παντού με χρυσά κουτάλια.

Μια σπαρταριστή σάτιρα με εκπληκτικές ερμηνείες από τον μεγάλο Βασίλη Διαμαντόπουλο, τον αδικημένο Κώστα Τσάκωνα, την Άννα Μαντζουράνη και τον φοβερό Νίκο Καλογερόπουλο

Ο παρακάτω διάλογος γράφτηκε πριν από σαράντα χρόνια. Θα μπορούσε όμως να είχε γραφεί σήμερα. Μόνο που τότε τη λέγανε ΕΟΚ, σήμερα τη λένε Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Στις αρχές της δεκαετίας του '60, η Βέλγικη τηλεόραση έκανε ένα αφιέρωμα στην ελληνική λαϊκή μουσική, το οποίο παρουσίασε ο Μίκης Θεοδωράκης. Στο ντοκιμαντέρ αυτό της βελγικής τηλεόρασης παρελαύνουν, μέσω της παρουσίασης του Μίκη, μυθικές πλέον και αναντικατάστατες φιγούρες του ελληνικού τραγουδιού: O Mάρκος Βαμβακάρης που παίζει το «Αντιλαλούν οι φυλακές», ο Βασίλης Τσιτσάνης που παίζει τη «Συννεφιασμένη Κυριακή», ο Μάνος Χατζιδάκις που παίζει στο πιάνο το «Μπαξέ τσιφλίκι» του Τσιτσάνη σε μια δική του διασκευή.

Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης, Στίχοι : Ηλίας Κατσούλης, Ερμηνεία: Σοφία Τσέρου

Φεγγάρι αργός διαβάτης
κι ο χρόνος ποδηλάτης
σαν αστραπή περνά.
Φεγγάρι απ’ τα μαλλιά μου
γλιστράει στην αγκαλιά μου
στα χείλη μου κοιμάται
στα μάτια μου ξυπνά

Για τα παιδιά που εκ των πραγμάτων βλέπουν μόνο μπροστά, το καλοκαίρι είναι η απόλυτη ελευθερία και η απόλυτη ξενοιασιά. Για τους μεγαλύτερους, που έχουν ήδη φορτωθεί με πίκρες, απογοητεύσεις και προσωπικά δράματα, το καλοκαίρι είναι η ελπίδα. Πως, έστω και για λίγο, θα γευτούν όσα τους στερεί μια ζωή γεμάτη συμβιβασμούς και στερήσεις

Δύσκολες μέρες αυτές. Και βέβαια, δεν tτίθεται θέμα γι αυτούς που έχασαν το βιος τους. Αλλά και για εμάς τους υπόλοιπους, που μόνο σε ένα σε ένα βαθμό μπορούμε να κατανοήσουμε την κατάστασή τους. Η σκέψη μας είναι κοντά τους. Η βοήθεια των αλληλέγγυων είναι συγκινητική. Η ανεπάρκεια του κυβερνητικού μηχανισμού αυταπόδεικτη. Ας είναι αυτή η καταστροφή μια ευκαιρία να δούμε όλοι μας πόσο σημαντική είναι η έννοια της κοινότητας, της αλληλεγγύης, της συμμετοχής και της αντίστασης απέναντι στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού που βλέπει τα πάντα μόνο κάτω από το πρίσμα του οικονομικού κέρδους. Μια ματιά που αποδεικνύεται καταστροφική

Δεμένη … τραγουδά η Νατάσα Μποφίλιου σε μια καταπληκτική ερμηνεία. Ίσως πρέπει να είσαι γυναίκα για να μπορέσεις να ταυτιστείς πλήρως. Έστω κι έτσι, όμως, το νιώθεις, το οσμίζεσαι. Το έχεις δει να συμβαίνει. Στη γιαγιά σου, στη μάνα σου, στην αδελφή σου.

Οι εποχές βέβαια έχουν αλλάξει. Πράγματι, μία γυναίκα πλέον έχει το δικό της όνομα και μπορεί, με πολλά εμπόδια βέβαια, να φτιάξει μια αυτόνομη ζωή. Αυτό δυστυχώς που δεν έχει αλλάξει είναι πως ακόμη οι λέξεις «ανδρισμός» και «παντελόνια» είναι συνώνυμες της βίας και της επιβολής.

Οι εξαιρετικοί στίχοι του τραγουδιού είναι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και η μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη. Όσο πιο πολλοί άνδρες συμπορεύονται μαζί με τις γυναίκες, τόσο το καλύτερο για τον άνθρωπο

Η εκτέλεση είναι από την πρόσφατη παράσταση της Νατάσας Μποφίλιου στο Βεάκειο. Έχει και αυτή την αξία της. Δείτε και ακούστε

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου
Δεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά του
Με τ' όνομα, τ' αμάξι και τα σπίτια του
Και μ' όλα τα μεγάλα όνειρα του

Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα
Σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα
Που έβγαζε και άφηνε στην άκρια
Καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα

Τι με ρωτάς
Τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις
Θες με κρατάς
Κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω
Μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο

Μεγάλωνα γι' αυτούς περιμένανε
Και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη
Και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε
Τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη

Η Νατάσα Μποφίλιου στην «εποχή του θερισμού» τραγουδάει τους εξαιρετικούς στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη … «Μη σηκώνετε το χώμα, παίξτε τους θούριους σιγά, κανείς δεν ξύπνησε ακόμα, μάλλον κοιμήθηκαν αργά»

Εδώ δεν είναι το αρχηγείο της μεγάλης αλλαγής,
ένα κρεβάτι, ένα ψυγείο, λίγα βιβλία καταγής.
Δυο δίσκοι μεταχειρισμένοι, ένα πικάπ απ’ τα φτηνά,
η επανάσταση ας μένει, δε βλέπω κόσμο πουθενά.

Σουηδικά μοντέλα δόσεις, εθισμένοι στο χαρντκόρ,
μια ζωή απ’ τις εκπτώσεις, που ‘χει όλα τα κομφόρ.
Η προσβολή σα να ‘χει φύγει και στο βάθος μια ενοχή,
γυρίστε σπίτια σας οι λίγοι δεν έχουμε συμμετοχή.

Γυρίστε σπίτια σας οι λίγοι
δεν ήρθε ακόμα η εποχή.

Εδώ δεν είναι η αφετηρία, ούτε κι ο τερματικός,
δε σταματούν τα λεωφορεία ούτε ο προαστιακός.
Μη σηκώνετε το χώμα, παίξτε τους θούριους σιγά,
κανείς δεν ξύπνησε ακόμα μάλλον κοιμήθηκαν αργά.

Κανείς δεν ξύπνησε ακόμα
μιλάτε λίγο πιο σιγά.

Η εποχή του θερισμού,
της μεγάλης μας σποράς
στον καιρό του στοχασμού
βρες μια λέξη να χωράς.

Στον καιρό του στοχασμού
βρες μια λέξη να χωράς
και εκτός κανονισμού
ένα λόγο να μιλάς.

«Μ' αρέσει να μη λέω πολλά/ Μ' αρέσει να κοιτάω ψηλά/ Στ' ατέλειωτα τραγούδια».

Εκεί, λίγο παράμερα, μακριά από την μπόχα της νεοελληνικής χαβούζας της κακής αισθητικής και της αποθέωσης του απόλυτου τίποτα, ακούμε τα Υπόγεια Ρεύματα από το υπέροχο Μουσικό Κουτί της ΕΡΤ και πετάμε ψηλά, στους ουρανούς της τέχνης και του ονείρου.

« Με τη σκιά μου να πετώ/ να πιάνω αστέρια στο βυθό/βυθό της μουσικής σου».

Πετάμε ψηλά, να μη μας πιάνει η μπόχα και συναντούμε ό,τι αγαπούμε.

«Μάτια μου ψάξε να με βρεις/ψάξε στους δρόμους της σιωπής/μοναχός, θα σβήνω τη μορφή μου».

Έχασε χθες ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Και μαζί μ’ αυτόν στενοχωρήθηκε όλη η Ελλάδα. Και μαζί μ’ όλη την Ελλάδα, ως μέρος αυτής, στενοχωρηθήκαμε κι εμείς. Και αυτό το λέμε χωρίς διάθεση ειρωνείας.

Έχασε λοιπόν ο Τσιτσιπάς και στο λογαριασμό του μπήκαν μόλις 750.000 ευρώ, όσα δηλαδή θα μπορέσει να βγάλει ένας Έλληνας εργαζόμενος, που αμείβεται με το βασικό μισθό των 650 ευρώ, σε 96 (ενενήντα έξι) χρόνια. Αν, βέβαια, ο Έλληνας εργαζόμενος έχει δουλειά πλήρους απασχόλησης. Ή, αν έχει δουλειά γενικά. Αν ο Στέφανος κέρδιζε στο χθεσινό τελικό, θα έβαζε στο λογαριασμό του μισθούς άλλων 96 χρόνων.

Έχασε όμως και η Μαρία Σάκκαρη, η οποία κατάφερε να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του μεγάλου τουρνουά. Αυτή κέρδισε μόλις 375.000 ευρώ, όσα δηλαδή θα κερδίσει ο ανωτέρω εργαζόμενος σε 48 χρόνια. Εκτός των άλλων, όμως, κέρδισε έναν Μητσοτάκη. Έναν εξόριστο στο Παρίσι και στη Βοστώνη Μητσοτάκη, που συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση της εξορίας

Πόσο μίζεροι και ζηλόφθονοι γινόμαστε μερικές φορές εμείς οι απλοί άνθρωποι. Είναι να μη δούμε άνθρωπο να προκόβει. Εκεί, τον θέλουμε κι αυτόν μαζί μας, μέσα στο βούρκο της ανέχειας. Αμέσως αρχίζουμε τη γκρίνια και τη ζήλεια. Αλλά και  η έλλειψη σεβασμού προς τους πορφυρογέννητους, είναι μικρότερη αμαρτία;  Είναι να μη δούμε τα παιδιά των βασιλιάδων μας να περνάνε καλά. Αμέσως να τους γκαντεμιάσουμε. Τι ζήλεια, Mon dieu!

Τέτοιοι ζηλόφθονοι άνθρωποι απαρτίζουν και το συγκρότημα των «Υπεραστικών» που τραγουδά για τους «Πορφυρογέννητους», χωρίς να σέβεται

« Άιντε, βρε Υπεραστικοί, για βάλτε ένα χεράκι/ τούτοι οι πορφυρογέννητοι ζητάνε τραγουδάκι/ Κι όσο ο λαός ανέχεται τ’ αφ’ υψηλού τους φρύδια/ να ’χει σκοπό να τραγουδά για πορφυρένια αρχίδια»

Μέσα στο άγριο χάραμα, θεέ μου, τι καψόνι / σαν ο πορφυρογέννητος κοιτάζει απ’ το μπαλκόνι / το Μπάντεν-Μπάντεν δεν θωρεί μήτε και το Παρίσι / το μαύρο τούτο ριζικό ποιός να το τραγουδήσει.

Δεν βλέπει Μέλανα Δρυμό και Βυρτεμβέργη-Βάδη / την “Aston Martin” που ζητά, δεν βρίσκει στο σκοτάδι / «Ωρέ, που ξύπνησα, mon Dieu, τι βάσανο με βρήκε» / στο Κολωνάκι, κάθιδρος, στο ρετιρέ του μπήκε.

«Το πρώτο φως που δεν αργεί, την πλέμπα θα φωτίσει / Τι κοιλιόδουλος λαός, έχω αγανακτήσει / Κι αφού δεν έχουνε ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι / της Σοβιετίας η κακιά σκουριά εδώ δεν πιάνει

Κι άμα το Μπάντεν-Μπάντεν “πάει”, θα πάω στο Ντουμπάι  (δις)

Μα τον Σύνδεσμο των Βιομηχάνων (άπαξ)

Πού να σταθείς, φτωχή μου ελίτ, χωρίς να σε μολύνουν / σαν κατσαρίδες, τρωκτικά τρέχουν και δεν σ’ αφήνουν / στην Ικαριά να ξεχαστείς, στην Πάρνηθα να παίξεις / μήτε και “Harrods” να χαρείς, τι άλλο να αντέξεις;

Μπατίρια, ανεπρόκοποι, μισθο-εξαρτημένοι / τεμπέληδες, ξυπόλυτοι, φτωχοί αφιονισμένοι / ιθαγενείς ζητάνε ΜΕΘ και μόνιμες προσλήψεις / ακόμα και επίταξη, χωρίς να ’χουνε τύψεις

Δώσ’ τους τα καθρεφτάκια τους, Κυριάκο, να λουφάζουν / Πες τους πως το δεκάωρο είναι για να ρεμβάζουν / Τί τυραννία, τί μπελάς στα αστικά σαλόνια/ φέρουνε βάρος σαν φορούν οι άριστοι γαλόνια

Κι άμα το Μπάντεν-Μπάντεν “πάει”, θα πάω στο Ντουμπάι (δις) 

Άιντε, βρε Υπεραστικοί, για βάλτε ένα χεράκι / τούτοι οι πορφυρογέννητοι ζητάνε τραγουδάκι / Κι όσο ο λαός ανέχεται τ’ αφ’ υψηλού τους φρύδια / να ’χει σκοπό να τραγουδά για πορφυρένια αρχίδια.