Μέσα σε δύο ημέρες κόπηκαν σύρριζα έξι τουλάχιστον πανύψηλα και πανέμορφα πεύκα. Ίσως υπήρχε άδεια, ίσως και όχι. Αν χρειαζόταν πάντως, η άδεια θα έβγαινε και η δουλειά θα γινόταν αργά ή γρήγορα. Το θέμα δεν είναι αν είναι νόμιμο. Αλλά το γιατί; Γιατί δεν σεβάστηκαν την ιστορία τους; Πώς άντεξαν να καταστρέψουν τόσην ομορφιά;

Δεν είναι καθόλου τυχαία η κακοδαιμονία αυτού του τόπου. Και δε φταίνε μόνο αυτοί που κυβερνούν. Αλλά μια ολόκληρη νοοτροπία που διαποτίζει ένα μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας και που πηγάζει από ένα τεράστιο έλλειμμα παιδείας και ευαισθησίας

Αυτό το αργό και βασανιστικό κόψιμο των πεύκων μου θύμισε ένα κείμενο του Νίκου Ξυδάκη από την Εφημερίδα των Συντακτών που το είχα διαβάσει το περασμένο Ιούλιο. «Στον καταραμένο τόπο» γράφει ο Ξυδάκης «δεν ποτίζουν λεμονιές, χτίζουν πισίνες, γκρεμίζουν τις πεζούλες και τις ξερολιθιές, μπαζώνουνε τα ρέματα»

Στον καταραμένο τόπο δεν βρέχει. Στον καταραμένο τόπο χτίζουν πισίνες.

Στον καταραμένο τόπο δεν ποτίζουν λεμονιές· γκρεμίζουν τις στέρνες, γκρεμίζουν τις πεζούλες και τις ξερολιθιές, μπαζώνουν τα ρέματα.

Στον καταραμένο τόπο πουλιέται η γη σε οικόπεδα, πουλιούνται τα ποτιστικά χωραφάκια, τα μποστάνια, τα αρχαία πηγάδια, οι λαγκάδες, τα ξερικά, οι παραγκαιριές, οι λόφοι κι οι βραχόκηποι, πουλιούνται τα κελιά και τα ξωκλήσια.

Στον καταραμένο τόπο χτίζουν βιλάρες περίκλειστες πίσω από θεόρατους τοίχους, χτίζουν υπόσκαφα θηρία στα γκρεμνά με θέα το μελτέμι, χτίζουν ξενοδοχειακές μονάδες με τελεφερίκ σε νησάκια κάποτε 300 κατοίκων, αλιέων και αγροτοποιμένων, που έχοντας πουλήσει τη γη είναι οι νέοι δουλοπάροικοι.

Στον καταραμένο τόπο όλες οι παραλίες ενοικιάζονται· όλες οι δημοσιές είναι γεμάτες μελανά βανάκια με φυμέ τζάμια, και η νεολαία ωθείται με κατάρες να δουλέψει τη σεζόν της δουλείας της επταήμερο-12ωρο-ύπνος σε κοντέινερ. Το οκτάωρο έχει πεθάνει προ πολλού, το πενθήμερο καταργήθηκε από τη Βουλή των Μισελλήνων.

Στον καταραμένο τόπο όλα τα ιδιωτικά νοσοκομεία, η μισή βιομηχανία τροφίμων, η Εθνική Ασφαλιστική, κομμάτια συστημικής τράπεζας και της εθνικής ενέργειας, ό,τι φτιάχτηκε σε έναν αιώνα, όλα ανήκουν σε ένα μόνο fund, που αγόρασε κοψοχρονιά, με δανεικά, μες στην κρίση-ευκαιρία.

Στον καταραμένο τόπο ο «εθνικός» εργολάβος, αφού μπήκε σε όλες τις εθνικές υποδομές, αφού πήρε χιλιάδες φαραωνικά φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες, αφού μπήκε στο Μαξίμου, τώρα πουλάει τις εθνικές υπεραξίες του σε fund του Αμπου Ντάμπι, να ρυθμίζει το Αμπου Ντάμπι την ελληνική πολιτική ενέργειας, τη βιομηχανία, το νυχτερινό τιμολόγιο.

Στον καταραμένο τόπο το μπιζού του Αρχιπελάγους Σέριφος καίγεται· στη νησάρα Θάσος τα ξενοδοχεία διώχνουν τους τουρίστες λόγω λειψυδρίας. Και τη Μνημόνησο των μαρτυρίων και των εξοριών Γυάρο, τα ιστορικά Γιούρα του 20ού αιώνα, οι αναθεωρητές εργολάβοι της Ιστορίας πάνε να τα κάνουν real estate.

Έξοδος

Μάντρα οικοδομών, καραγιαπί, ερμπιενμπί,

χώρα της κόκας, του πλυντηρίου, των ναρκοκαρτέλ,

χώρα υπόσκαφη, εξορυγμένη,

ξεκοιλιασμένη.