Ο Νικηταράς πέθανε ζητιάνος, ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε, ο Κίμωνας ο Αθηναίος εξοστρακίστηκε και ο Σωκράτης αναγκάστηκε να πιει το κώνειο. Έτσι και σήμερα, το ελληνικό κράτος, συνεχίζοντας την αρνητική ανά τους αιώνες παράδοση αγνωμοσύνης, αντί να στήσει άγαλμα στο Βαγγέλη Μαρινάκη για την πολύπλευρη προσφορά του στην ελληνική κοινωνία αλλά και για το απαράμιλλο ήθος του, τον κυνηγάει και τον συκοφαντεί. Συκοφαντεί και λοιδωρεί έναν επιφανή Έλληνα, έναν αληθινό ήρωα και ένα μεγάλο ευεργέτη

Αφού, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση δεν έστησε άγαλμα στο Βαγγέλη Μαρινάκη, αποφάσισε να στήσει αυτός ένα άγαλμα προς τιμήν του Νικηταρά, του επονομαζόμενου και Τουρκοφάγου. Στα αποκαλυπτήρια της προτομής, μάλιστα, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις διώξεις και στον πόλεμο λάσπης που δέχεται ο ίδιος καταγγέλλοντας την ελληνική κυβέρνηση πως «προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα άλυτα προβλήματα που έχει συσσωρεύσει, σπιλώνει τη φήμη κάποιων εκ των επιφανέστερων (ωραίος έτσι;) Ελλήνων, με διαρκή και πολύπλευρη προσφορά στην ελληνική κοινωνία … Όμως το φως πάντα νικάει το σκοτάδι και οι πραγματικοί ήρωες και ευεργέτες (έτσι!) παίρνουν τελικά τη θέση που τους αρμόζει στην ιστορία μας»

Αν θέλουμε να σοβαρευτούμε λίγο, πέρα από τον αμετροεπή λόγο του προέδρου του Βαγγέλη Μαρινάκη, επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η περίφημη ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον πως «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Η επίκληση της δήθεν αγάπης προς την πατρίδα από όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα προπέτασμα καπνού. Είναι το μελάνι που πετάει το χταπόδι για να ξεφύγει από τον έλεγχο και την τιμωρία.

Κοντά σε όλους αυτούς δεν παραλείπουν να βρίσκονται και οι εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης για να τους δώσουν κάλυψη, να τους λιβανίσουν και να τους ευχαριστήσουν (αυτοί θα ξέρουν καλύτερα το λόγο). Με το Θεό πάντως που εκπροσωπούν όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που είναι σα να έχουν ξεπηδήσει από το Μεσαίωνα και την εποχή της Ιεράς Εξέτασης, δε θέλουμε να έχουμε καμία σχέση.

ΥΓ. Πιο χρήσιμο για το Βαγγέλη μπορεί να ήταν η προτομή του Τάκη Τσουκαλά. Έρχονται καιροί δύσκολοι γι’ αυτόν και οι Τσουκαλάδες θα χρειαστούν

Ο Πάκης έστειλε, για μια φορά ακόμη, αυστηρό μήνυμα προς όσους επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία. Είναι πολύ καλός ο Πάκης στο να στέλνει αυστηρά μηνύματα. Είναι και πολύ σκληρός. Το απέδειξε όταν ο Κασιδιάρης έδερνε τη Λιάνα Κανέλλη. Ούτε που κουνήθηκε από τη θέση του. Τόσο σκληρός είναι ο Πάκης

.

Είναι και πολύ ευαίσθητος σε ό,τι έχει να κάνει με την εθνική μας κυριαρχία. Τόσο ευαίσθητος που δεν φαίνεται να τον ενοχλεί το γεγονός ότι όλος ο πλούτος της χώρας περνάει σιγά-σιγά σε ξένους. Σε Γερμανούς, σε Κινέζους, σε Γάλλους, σε Καναδούς, σε Ιταλούς και κοντά σ’ αυτούς και στις γνωστές ελληνικές οικογένειες που θα αρπάξουν από τη δημόσια περιουσία ό,τι περισσέψει από το μοίρασμά της. Ανάπτυξη το λένε αυτό

Το ίδιο σκληρός με όσους επιβουλεύονται την εθνική κυριαρχία είναι και ο πρωθυπουργός μας , ο Αλέξης ο Τσίπρας που πουλάει (με πόνο είναι αλήθεια) κομμάτι-κομμάτι την ελπίδα και το μέλλον αυτού του λαού. Ακόμη πιο σκληρός είναι ο Κούλης ο Μητσοτάκης που η μόνη του διαφορά με τον Αλέξη είναι ότι αυτός θα τα πουλήσει με πιο γρήγορες διαδικασίες. Fast track τo λένε αυτό

Αλλά και ο λαός μας αποδεικνύεται πολύ ευαίσθητος. Αντί να προβληματίζεται που έχει καταντήσει ο παρίας της Ευρώπης και ο υπηρέτης όσων έρχονται για να απολαύσουν τις ομορφιές της χώρας μας, προτιμάει να τραγουδάει το «Μακεδονία ξακουστή» και να φαντασιώνεται νίκες με ανύπαρκτους αντιπάλους, κοροϊδεύοντας τον εαυτό του και ξεχνώντας τη μιζέρια του. 

Κοντά σε όλα αυτά, πώς να μη χαίρονται οι φασίστες; Όπως ο λύκος στην αναμπουμπούλα, έτσι κι αυτοί βγήκαν στο δρόμο παγανιά και χτυπούν δολοφονικά όποιον αδύναμο βρουν μπροστά τους. Στην Κόνιτσα, στα Βίλλια, στη Σάμο και όπου αλλού βρουν πρόσφορο έδαφος χτυπούν γυναίκες και παιδιά χωρίς ντροπή, χωρίς συμπόνια. 

Πώς να νιώσει κανείς υπερηφάνεια με όλα αυτά; Πώς να μη κουνήσει το κεφάλι του από απογοήτευση για το ψέμα μέσα στο οποίο έχουμε βουτηχτεί όλοι μας; «Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο» έγραφε ο Βάρναλης «αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Αμ δε …

 Αν μπορεί κανείς να πει ότι όλη αυτή η ιστορία με το Μακεδονικό άφησε και κάτι θετικό, είναι ότι σε βοηθάει να ξεχωρίσεις εύκολα τους βλαμμένους. Μπαίνεις στο προφίλ τους στο facebook, βλέπεις Μεγαλέξανδρους, αστέρια της Βεργίνας, «Μακεδονία εάλω», ελληνικές σημαίες, «ή ταν ή επί τας», Λεωνίδες και «μολών λαβέ» και αμέσως καταλαβαίνεις ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι από βλαμμένοι έως επικίνδυνοι

Χαμηλής αντιληπτικής ικανότητας οι περισσότεροι από αυτούς, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς διαχωριστικές γραμμές. Δεν μπορούν να ισορροπήσουν χωρίς να κατασκευάσουν εχθρούς. Λένε πως αγαπάνε την Ελλάδα. Τίποτα δεν αγαπούν. Μόνο να μισούν ξέρουν, χωρίς να λογαριάζουν και να υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή.

Όπως ο ταξιτζής που πέταξε την ετοιμοθάνατη γυναίκα στο δρόμο και στη συνέχεια έδινε συνέντευξη τύπου στα κανάλια σα να μην έχει συμβεί κάτι σπουδαίο και χωρίς ίχνος ενοχής ή συμπόνιας περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια την απεχθή πράξη του.

Ήταν από αυτούς τους Ελληναράδες του facebook. «Έλληνας γεννήθηκα και Έλληνας θα πεθάνω» έγραφε στο προφίλ του. Δεν το έχει καταλάβει καλά ο δυστυχής. Βλαμμένος γεννήθηκε και βλαμμένος θα πεθάνει. Σαν ένας άλλος κυρ-Παντελής «σκουλήκι άχρηστο πάνω στη γη»

 “Σύντροφε ντ΄ Αλέμα, πες κάτι αριστερό ”

Με αυτή τη φράση ο πρωταγωνιστής σε ταινία του ιταλού σκηνοθέτη Νάνι Μορέτι απευθύνεται στον τότε γραμματέα του αριστερού κόμματος PD Μάσιμο ντ’ Αλέμα. Μια φράση που συμπυκνώνει τη ματαίωση της ιταλικής – και όχι μόνο - Αριστεράς

Αυτή η φράση περιγράφει αυτό που συμβαίνει επί δεκαετίες στην Ευρώπη και αποτελεί μία από τις αιτίες της διάλυσης της συνοχής των κοινωνιών της. Είδαμε τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα πού κατέληξαν. Είδαμε τους άλλοτε ριζοσπάστες Πράσινους πώς έχουν μετατραπεί σε κακέκτυπο του παλιού εαυτού τους. Είδαμε το δικό μας ΣΥΡΙΖΑ που από ριζοσπαστικό (sic) αριστερό κόμμα αρχών αρκείται από την κυβερνητική πλέον θέση του στο ρόλο μιας πιο σύγχρονης (;) Δεξιάς

Η μετατόπιση αυτή προκαλεί ένα αναπόφευκτο πολιτικό ντόμινο, καθώς οι δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ σχηματισμοί προσπαθώντας να βρουν ζωτικό χώρο προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν, παρασύρονται προς τα δεξιά.

Το Κέντρο πηγαίνει προς τα δεξιά, η Νέα Δημοκρατία προς την ακροδεξιά. Μόνο η Ακροδεξιά παραμένει στη θέση της. Πού να πάει άλλωστε; Πιο πέρα δεν έχει.

Κρίμα για το Κέντρο που, πέρα από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις του παρελθόντος, επιβεβαιώνει τα λόγια του Βασίλη Ραφαηλίδη πως «κουνιέται συνέχεια σαν εκκρεμές μια προς τα δεξιά, μια προς τα αριστερά για να ισορροπεί τελικά πάντα απ’ τα δεξιά»

Κρίμα για τη Νέα Δημοκρατία που χαϊδεύει τα αυτιά του πιο συντηρητικού, καθυστερημένου και οπισθοδρομικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και φλερτάρει επικίνδυνα με τον εθνικισμό, το θρησκευτικό φανατισμό, την ομοφοβία και το ρατσισμό

Κρίμα και για την Αριστερά, που οι προσπάθειές της μοιάζουν με αυτές του Σίσσυφου. Μόλις φτάνει στην πηγή, δίνει μία και τα γκρεμίζει είτε με την ανικανότητα της ηγεσίας της είτε συμβιβαζόμενη και παύοντας να είναι αριστερά

Κρίμα και για όλους εμάς που καθόμαστε και λέμε τον πόνο μας στο πληκτρολόγιο, μένοντας απλοί παρατηρητές του εκφυλισμού και ξεπεσμού της πολιτικής ζωής

Μόνο και μόνο αυτή η έκφραση ανείπωτης απόγνωσης στο πρόσωπο της Ελληνίδας Εβραιοπούλας από τα Γιάννενα, θα ήταν αρκετή για να σωπάσουμε όλοι και να στοχαστούμε. Να αναλογιστούμε πόσο χαμηλά είναι ικανός να πέσει ο άνθρωπος προκειμένου να ικανοποιήσει τις πιο ταπεινές και σκοτεινές του ορμές. Και, όμως, αυτή η φωτογραφία και οι αντιδράσεις που προκαλεί στα κείμενα που συνοδεύει, αποδεικνύουν ότι αυτό το σιχαμερό είδος ανθρώπου που έκανε τα φρικιαστικά εγκλήματα στα γερμανικά κρεματόρια εξακολουθεί να υπάρχει γύρω μας ρωμαλέο και αμετανόητο. Χωρίς ίχνος ενοχής και ντροπής θα παρέμβει σε δημόσιες συζητήσεις και θα κάνει σχόλια επιλεκτικής ευαισθησίας του στυλ «Για τους Έλληνες της Σμύρνης δε μιλάτε» ή κουτοπόνηρα θα αναρωτηθεί «για σκεφτείτε λίγο, μετά τον πόλεμο οι Εβραίοι απέκτησαν δικό τους κράτος»

Αυτοί οι άνθρωποι είναι παντού γύρω μας. Δεν ξέρω αν αποτελούν την πλειοψηφία, το σίγουρο όμως είναι ότι κάνουν πολλή φασαρία, εκπέμπουν απύθμενο μίσος και αντανακλούν τεράστια ανοησία. Είναι οι σκοταδιστικές, αναχρονιστικές και εθνικιστικές φωνές που κρατούν την ελληνική κοινωνία στο Μεσαίωνα και σε μια μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση με όλους.

Είναι τα βλακόμουτρα που σε μια πρόταση είναι ικανοί να ανακατέψουν τους Εβραίους, τους Μασόνους, τον Σόρος, τους Ρότσιλντ και τους αεροψεκασμούς σε ένα ηλίθιο σενάριο δαιμονικής συνωμοσίας όλων των παραπάνω με απώτερο σκοπό την εξαφάνιση της ελληνικής περιούσιας φυλής. Είναι οι αμαθείς, ανόητοι και κουτοπόνηροι που νομίζουν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Είναι οι ρατσιστές που καμώνονται τους πατριώτες, χωρίς να καταλαβαίνουν πως καμιά πατρίδα στην πραγματικότητα δεν τους χρειάζεται και δεν τους θέλει. Είναι οι φασίστες που εμπλουτίζουν τη βλακώδη επιχειρηματολογία τους από τις ακροδεξιές φυλλάδες που αναρτώνται καθημερινά με προσβλητικό τρόπο για την κοινωνία μας στα περίπτερα όλης της χώρας εκπέμποντας κύματα μίσους και ανοησίας σε ολόκληρο το Πανελλήνιο

Είναι αυτοί που παριστάνουν τους θεματοφύλακες των αξιών ενώ στην πραγματικότητα είναι σκέτα τομάρια. Είναι αυτοί που παριστάνουν τους Χριστιανούς ενώ δεν τους καίγεται καρφάκι γι΄ αυτούς που πεινάνε. Είναι αυτοί που παριστάνουν τους πατριώτες ενώ κλέβουν και πουλάνε την πατρίδα τους όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.

Υποκριτές και Φαρισαίοι, τους αναγνωρίζεις από την ψεύτικη ευγένεια που εκπέμπουν όσο πας με τα νερά τους. Θα δεις το πραγματικό τους πρόσωπο όταν πας να τους μιλήσεις για το άδικο της φτώχειας, για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, για τη ματαιότητα του εθνικισμού. Τους ξέρουμε όλοι καλά. Είναι δίπλα μας, γείτονες, γνωστοί, συγγενείς.

Είναι αυτοί που μιλάνε για λαθραίους ανθρώπους. Είναι αυτοί που εμποδίζουν τα δημόσια σχολεία να δέχονται προσφυγόπουλα. Είναι αυτοί που κάνουν συσσίτια μόνο για Έλληνες. Είναι αυτοί που δε θα υπερασπιστούν ποτέ κανέναν ξένο, όσο δίκιο κι αν έχει. Είναι αυτοί που βεβηλώνουν εβραϊκά νεκροταφεία τη μέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Είναι αυτοί που συγκροτούν τάγματα εφόδου για να κυνηγήσουν μετανάστες. Είναι αυτοί που αντί να χαίρονται τη μέγιστη επιτυχία του Τσιτσιπά, βρίζουν με σκαιό τρόπο το νικητή Ναδάλ. Είναι οι σύγχρονοι Μακεδονομάχοι που παλεύουν εκ του ασφαλούς για το τίποτα και το χυδαίο μαζί, αποδεικνύοντας με τον πλέον περίτρανο τρόπο την ασυνέχεια της ελληνικής ιστορίας.

Είναι τα βαρίδια της κοινωνίας που οφείλει η ίδια να αποτινάξει εάν θέλει να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά. Για να πεταχτούν όμως αυτά τα βαρίδια, πρέπει εμείς οι υπόλοιποι να αρχίσουμε να μιλάμε. Για όλα , ακόμη και γι αυτά που πιθανόν να νομίζουμε ότι μπορεί να διχάζουν. Η αλήθεια δεν θα έπρεπε να διχάζει. Η αλήθεια θα έπρεπε μόνο να διδάσκει

Δεν το είπε ακριβώς έτσι ο Σουρής, έτσι όμως θα το έλεγε αν ζούσε σήμερα και έβλεπε όλο αυτό το συρφετό που κινείται μεταξύ καρναβαλιού και εθνικιστικού παραληρήματος. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που εκ του ασφαλούς , αλλά και εκ του αφελούς, παριστάνουν τους πατριώτες. Αυτούς που, ενώ ξεπουλήθηκε και ξεπουλιέται ακόμη η χώρα στους Γερμανούς, στους Κινέζους, στους Ιταλούς, στους Γάλλους, στους Καναδούς, στους Αμερικανούς αλλά και στους ντόπιους ολιγάρχες, παριστάνουν τόσα χρόνια τον Κινέζο και βγαίνουν στο δρόμο μόνο για να διαμαρτυρηθούν για το ΤΙΠΟΤΑ, για το ΑΝΟΥΣΙΟ, για το ΑΝΩΔΥΝΟ. Απλά για να θυμίσουν σε όλους μας ότι όπως σε κάθε χώρα, έτσι και στη δική μας, και ειδικά σε σκοτεινούς καιρούς όπως είναι αυτοί που διανύουμε, επικρατούν η ανοησία, η κακία, ο ρατσισμός, ο φασισμός και όλα τα άλλα ταπεινά ένστικτα

" Καθημερινά κολυμπάμε στο ευχητικό πέλαγος μιας ευκταίας ευτυχίας, που όλο κινάει να ’ρθει και ποτέ δε φτάνει. Και πώς να φτάσει με μαγικές επικλήσεις εκ του ασφαλούς και χωρίς αγώνα;" 

Βασίλης Ραφαηλίδης - Κείμενα στο Έθνος

Μετά την άκρατη ευχολογία των ημερών, ας διαβάσουμε ένα επίκαιρο κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη :

Αν δεν υπήρχαν οι ευχές, ίσως ο κόσμος να ’ταν καλύτερος. Διότι η ευχή υποκαθιστά τη συγκεκριμένη πράξη ή ενέργεια «για κάτι το καλύτερο» με μια άνευ νοήματος μαγική επίκληση για το «καλώς έχειν των πραγμάτων». (Η παμπάλαια ομηρική λέξη «ευχή» είναι σύνθετη, και παράγεται από το «ευ» και το «έχω». Συνεπώς, ευχή σημαίνει «έχειν καλώς», και κατά προέκταση «επιθυμία για το έχειν καλώς» των ανθρώπων και των πραγμάτων). 

Όμως παρά την αρχαιότητα των ευχών, ο κόσμος συνεχίζει να «έχει κακώς» κι αυτό σημαίνει πως οι ευχές αποδείχτηκαν ολικά ανεπαρκείς για την τακτοποίηση των κακώς κειμένων. Ωστόσο, όλες οι γλώσσες είναι κατάφορτες από ένα ατέλειωτο ευχολόγιο, πράγμα που σημαδεύει επίμονα τον ανθρώπινο πόθο για κάτι το καλύτερο. Δηλαδή, ο ρόλος της ευχής σταματάει στην κατάδειξη της επιθυμίας για ευτυχία, χωρίς βέβαια να υποδεικνύει κανέναν τρόπο για την επίτευξή της. 

"Ο μοναχός ο άνθρωπος, όταν γλεντούν οι άλλοι

ντρέπεται που ‘ναι μοναχός και στη χαρά φαλτσάρει
Ο μοναχός ο άνθρωπος όταν γλεντούν οι άλλοι
γίνεται μόνος δυο φορές και σκύβει το κεφάλι"

Έτσι  τραγουδούσε ο Νίκος Παπάζογλου πάνω σε στίχους του Λάζαρου Ανδρέου και αποτύπωνε μια πραγματικότητα. Την αδυναμία του ανθρώπου να διαχειριστεί τη μοναξιά, ειδικά την περίοδο των εορτών. Ο άνθρωπος τρέμει τη μοναξιά, μα πάνω απ΄ όλα τρέμει μήπως ο περίγυρος καταλάβει ότι είναι μόνος.

Η μοναξιά θεωρείται ντροπή, αδυναμία, ελάττωμα. Γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν πρέπει να μείνει μόνος. Πρέπει να κρύψει ότι είναι μόνος. Ειδικά τις γιορτές πρέπει να αποδείξει ότι ανήκει κάπου. Ειδικά τις γιορτές πρέπει να διασκεδάσει. Η επιθυμία μετατρέπεται ξαφνικά σε υποχρέωση και οι γιορτές, από χρόνος ξενοιασιάς και ανεμελιάς, μετατρέπονται σε στοίχημα αυτοεπιβεβαίωσης

Θα προσπαθήσει, λοιπόν, να ενταχθεί κάπου. Θα πάρει την μοναξιά του και θα την τοποθετήσει δίπλα από άλλες παράλληλες και ασύμβατες μεταξύ τους μοναξιές και θα σύρουν μαζί το χορό μιας υποχρεωτικής διασκέδασης. Πολλές μοναξιές θα ενωθούν μεταξύ τους, χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να μετατραπούν σε κοινότητα. Έχει αρχίσει να το χάνει αυτό το παιχνίδι ο σύγχρονος άνθρωπος, από τη στιγμή που αποφάσισε να προτάξει τον εαυτό του πάνω από το σύνολο. Γι αυτό ο σύγχρονος άνθρωπος είναι πιο μόνος από ποτέ. Το ξέρει, το κυνήγι στην αρένα του καπιταλισμού τον έχει εξωθήσει σε αυτό, το έχει αποδεχτεί, νομίζει πολλές φορές ότι τον βολεύει, τον πονάει μόνο στην περίοδο των εορτών

Παρόλα αυτά, τα social media θα πλημμυρίσουν από εικόνες επιτηδευμένης ευτυχίας και καλοπέρασης. Αφού ο άνθρωπος μπορεί να φωτογραφίσει την ευτυχία του, αυτή υπάρχει. Είναι μπροστά του, παγωμένη στην οθόνη του κινητού του και μπορεί να την ανακαλέσει όποτε χρειαστεί. Μπορεί να την δείξει και στους άλλους και να πει «Ορίστε, περνάω καλά». Και αφού αυτή υπάρχει, αυτός είναι καλά.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα πρέπει πάλι να αποδείξει στον εαυτό του αλλά και στον περίγυρό του ότι είναι καλά, προσπαθώντας μέχρι τότε να διαχειριστεί το κενό και τα αδιέξοδά του. Δύσκολο πράγμα.

ΥΓ. Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι από τα Χριστούγεννα του 1960 στα Χαυτεία, στην Ομόνοια. Μια εποχή πολύ δύσκολη για τους Έλληνες. Δέκα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου και μια σκληρή δεξιά κυβέρνηση να διώκει , να φυλακίζει και να εξορίζει ακόμη τους αριστερούς. Παρόλα αυτά, υπήρχε στον κόσμο η αίσθηση της κοινότητας, αυτή που θα μπορούσε να τον κινητοποιήσει και να τον κάνει να διεκδικήσει καλύτερες ημέρες. Αυτό, πλέον, παρήλθε οριστικά.

Υπάρχουν πολλών ειδών εγκλήματα. Υπάρχουν εγκλήματα που γίνονται εν βρασμώ ψυχής. Υπάρχουν εγκλήματα που γίνονται για την επίτευξη κάποιου σκοπού. Υπάρχουν εγκλήματα που γίνονται από ψυχοπαθείς κατά συρροή δολοφόνους. Και θα υπάρχουν πάντα εγκλήματα όσο ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιβληθεί στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του.

Υπάρχει, όμως, και ένα είδος εγκλήματος που μπορούμε να το πούμε συστημικό. Είναι το έγκλημα που το γεννούν η αποθέωση του μίσους, της μαγκιάς, του σεξισμού, της ομοφοβίας, του ρατσισμού, του εθνικισμού, του μιλιταρισμού. Είναι το έγκλημα που θεριεύει στις κοινωνίες όπου κλείνουν βιβλιοπωλεία, ωδεία και κινηματογράφοι και ανοίγουν γυμναστήρια και παλαιστήρια. Είναι το έγκλημα που στα μάτια αυτού που το κάνει δεν είναι και τόσο έγκλημα

Είναι το έγκλημα που γεννούν οι εξουσιαστικές δομές, η πατριαρχία, ο καπιταλισμός, ο φασισμός. Αυτές οι δομές που χωρίζουν την κοινωνία στα δύο. Στους δυνατούς και στους αδύνατους. Στους επιτυχημένους και στους χαμένους. Στους άντρες και στις γυναίκες. Στους πλούσιους και στους φτωχούς. Σε αυτούς που διατάζουν και σε αυτούς που υπακούν. Σε αυτούς που συντάσσονται με την εξουσία και σε αυτούς που είναι προορισμένοι να υποταχτούν σε αυτήν και να γίνουν υπηρέτες των πρώτων. Σε αυτούς που μεγάλωσαν με την πεποίθηση πως είναι πολίτες πρώτης κατηγορίας και πως οι άλλοι είναι παρακατιανοί, όχι και τόσο ίσοι με αυτούς και άρα τα εγκλήματα εναντίον τους δεν είναι και τόσο εγκλήματα

Η Ελένη Τοπαλούδη, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, ο Ζακ Κωστόπουλος, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ο Αλβανός εργάτης στην Κέρκυρα, οι Πακιστανοί εργάτες στη Μανωλάδα είναι μερικά μόνο από τα πολλά θύματα αυτού του ακήρυχτου και προαιώνιου πολέμου, της επιβολής του νόμου της ζούγκλας

Eίναι οι αδύναμοι, οι περιθωριακοί, οι διαφορετικοί, οι ξένοι. Είναι γυναίκες που δεν μπορούν να αντισταθούν, είναι παιδιά που δεν έχουν μάθει και δε θέλουν να δέρνουν, είναι πρόσφυγες που δεν τολμούν να καταγγείλουν. Ξέρουν όλοι αυτοί πως απέναντί τους θα βρουν ένα ολόκληρο πλέγμα προκαταλήψεων που όχι μόνο δε θα τους δικαιώσει αλλά θα τους δικάσει και από πάνω γι αυτό που είναι. Θα δικάσει την αδυναμία τους, την ευαισθησία τους, τη διαφορετικότητά τους και θα προσπαθήσει να κάνει έναν συμψηφισμό.

Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν πως η αστυνομία είναι πιο πιθανό να βάλει χειροπέδες σ' αυτούς παρά στους θύτες, όπως έγινε στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου. Είναι πιο πιθανό να τους πυροβολήσει όπως έγινε στην περίπτωση του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Είναι πιο πιθανό να τους βάλει ενοχοποιητικά στοιχεία στα σακίδιά τους όπως έγινε στην περίπτωση του Μάριου Ζέρβα. Ξέρουν πως αν δε θέλεις μπλεξίματα με την αστυνομία, εκτός από το να είσαι αθώος, πρέπει και να φαίνεσαι κανονικός και υποτακτικός.

Ξέρουν ακόμα πως η δικαιοσύνη θα είναι καχύποπτη απέναντί τους. Πως θα ρωτήσει τη γυναίκα τι φορούσε πριν από το βιασμό της. Πως θα ζητήσει να μάθει αν ο μαθητής έβρισε τον Κορκονέα πριν αυτός σηκώσει το όπλο και τον εκτελέσει. Πως θα ρωτήσει αν ο μετανάστης που ξυλοκοπήθηκε ή σκοτώθηκε μπήκε παράνομα στη χώρα μας. Ξέρουν όλοι αυτοί πως το πιο πιθανό είναι να εξευτελιστούν ή να βρεθούν οι ίδιοι κατηγορούμενοι. Και σιωπούν, όσοι από αυτούς επιζούν

Αλήθεια, σε ποια δίκαιη κοινωνία θα μπορούσαν κάποιοι να ισχυριστούν ότι είχε και ο Κορκονέας τα δίκια του επειδή ο Γρηγορόπουλος μπορεί να τον έβρισε; Σε ποια πολιτισμένη κοινωνία θα μπορούσαν κάποιοι να πουν ότι το βιασμό της τον προκάλεσε η γυναίκα-θύμα επειδή μπορεί αυτή να ντυνόταν προκλητικά; Ποια ανθρώπινη κοινωνία θα μπορούσε να προσπερνά με τόση ελαφρότητα και αδιαφορία τους αμέτρητους θανάτους των προσφύγων σαν να μην είναι αυτοί άνθρωποι της ίδιας αξίας; Ποια κοινωνία θα μπορούσε να αποδέχεται την ύπαρξη σκλάβων χωρίς δικαιώματα; Ποια κοινωνία θα μπορούσε να αποδέχεται μια δολοφονία σαν αυτή του Ζακ Κωστόπουλου, ακόμη και αν αυτός είχε επιχειρήσει πράγματι να ληστέψει το κατάστημα;

Αυτή η κοινωνία είναι η δική μας κοινωνία. Αυτή δυστυχώς μας έλαχε και ή θα παλέψουμε να την αλλάξουμε ή θα περιμένουμε μοιρολατρικά να δούμε πότε θα φάει κι εμάς. Ξέρουμε ότι τα παραπάνω σχήματα δεν έχουν στεγανά. Πως ένας ξένος μπορεί να βιάσει μια γυναίκα, πως μια γυναίκα μπορεί να σκοτώσει έναν πρόσφυγα. Αυτό θα γίνει, όμως, επειδή θα έχουν φορέσει το μανδύα μιας από τις εξουσιαστικές μορφές της κοινωνίας μας. Και αυτές είναι που πρέπει να σπάσουν. Όλοι ίσοι, όλοι άνθρωποι

"Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου - για πάντα "

eorge Orwell - 1984

Το μέλλον είναι εδώ ... και είναι σκοτεινό ... Γαλλία 2018