"Ήταν πατριώτη ένας λαός, ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.

Θέλανε να 'χουν όλοι το σπιτάκι τους, καθημερινά το μεροκαματάκι τους
να 'χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν, μια συνταξούλα για να μην πεινάσουν.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός, ήταν τούτος ο παλιολαός...

Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα, να σκέφτονται και να μιλούν ελεύθερα
να κυβερνάει αυτός που θα 'χουνε διαλέξει, κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει"

Ι.Καμπανέλλης - Εχθρός λαός

Εχθρός λαός για την εξουσία. Εχθρός του λαού η εξουσία. Ίσως είναι καιρός να καταλάβει ο γαλλικός λαός, ο ελληνικός λαός αλλά και όλοι οι λαοί του κόσμου ότι οι πραγματικοί τους εχθροί δεν είναι οι άλλοι λαοί. Δεν είναι οι ξένοι εκτός και εντός των συνόρων, αλλά οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους. Αυτές που πρωταρχικό τους μέλημα είναι η εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων. Αυτές που κάθε τέσσερα χρόνια παίρνουν με ψεύτικες υποσχέσεις το δικαίωμα από το λαό να κυβερνούν ερήμην του λαού, εξαπατώντας τον και εξαθλιώνοντάς τον.

Η πρόσφατη Σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης έληξε, χωρίς να φέρει τις, αναμενόμενες ως μάννα εξ ουρανού για τον Μωυσή-πρωθυπουργό της χώρας μας, κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας. Η κυβέρνηση μούδιασε και απογοητεύτηκε από την «έλλειψη αλληλεγγύης» των εταίρων μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε άλλη μία ευκαιρία να μιλήσει για μια ακόμη διπλωματική ήττα της χώρας μας, τζογάροντας κι αυτός στο αδιέξοδο παιχνίδι πλειοδοσίας πατριωτισμού. Τα κανάλια βρήκαν και αυτά την ευκαιρία να συνεχίσουν το γνωστό τρομολαγνικό και πολεμοκάπηλο παιχνίδι τους και έμεινε ο απλός ανενημέρωτος πολίτης, για άλλη μια φορά με το αίσθημα του προδομένου και αδικημένου

Δυσκολευόμαστε πολύ να παρακολουθήσουμε τον απλό πολίτη που, μέσα στην άγνοιά του,  νομίζει πως το Αιγαίο είναι μια θάλασσα που εμείς, οι Έλληνες, απλά έχουμε ξεχάσει να βάλουμε συρματόπλεγμα και να την περιφράξουμε. Απογοητευόμαστε που οι κυβερνήσεις μας εμφανίζονται τόσο άτολμες να συζητήσουν για όλα τα θέματα που απασχολούν εμάς και τους γείτονες, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Θυμώνουμε όταν βλέπουμε τα κόμματα να επιδίδονται σε μια υποκριτική πατριωτική πλειοδοσία. Εξοργιζόμαστε όταν κάποιες φωνές λογής και σύνεσης αντιμετωπίζονται ως «ανθελληνικές» (sic) ή «προδοτικές»  

Επειδή το θέμα μας απασχολεί ιδιαίτερα, όχι μόνο γιατί είναι ένα θέμα που μπορεί να μας οδηγήσει σε πόλεμο, αλλά και επειδή αποτελεί μια μόνιμη πηγή δηλητηριασμού της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας τροφοδοτώντας το συμπαθή – πλην όχι άμοιρο των ευθυνών του – λαό με ψεύτικους εχθρούς ώστε να ξεχνάει τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας του, φιλοξενούμε ένα άρθρο του επίτιμου Α/ΓΕΝ, ναύαρχου Αντώνη Αντωνιάδη, τον οποίο, βεβαίως, πρόλαβαν διάφοροι πλειοδότες πατριωτισμού να τον χαρακτηρίσουν ως συνήγορο της Τουρκίας . Ακολουθεί το άρθρο , όπως αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών

Παρακολουθώντας τις τόσο πια κοινότοπες αναλύσεις σχετικά με τις τουρκικές επιδιώξεις και τις εντυπωσιακές γνώσεις ακόμα και για τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του Ερντογάν, θα περίμενα αντίστοιχα ν’ ακούσω τουλάχιστον, έστω και ακροθιγώς, κάποια αντερείσματα. Θα περίμενα έστω και ψήγματα αυτοκριτικής και αυτογνωσίας. Αγνωστες μεν έννοιες στην Ελλάδα, δυστυχώς όμως πολύ βασικές, για την κατανόηση και επίλυση προβλημάτων. Θέλοντας λοιπόν να κάνω μια ελάχιστη συνεισφορά, θα περιοριστώ στις πιο ευδιάκριτες αδυναμίες της εξωτερικής μας πολιτικής.

Η πιο εμφανής διαπίστωση είναι ότι παραδοσιακά επιδεικνύουμε μια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία στην προσέγγιση των διμερών θεμάτων. Αισθανόμαστε την περίφημη δημοσιοϋπαλληλική σιγουριά, ακόμα και μέσα σε αυτό το λιμνάζον κλίμα έντασης και αντιπαλότητας, τρέμοντας τις συνέπειες των όποιων αλλαγών. Αποφεύγουμε, επικαλούμενοι διάφορες μαξιμαλιστικές αιτιάσεις, τον διάλογο επιδιδόμενοι σε «διπλωματικούς μαραθώνιους» για να μας λύσουν οι άλλοι τα προβλήματά μας. Εχουμε οχυρωθεί πίσω από την ιδιότητά μας ως μέλος της Ε.Ε. και μιας ψευδαίσθησης ασφάλειας που θεωρούμε ότι μας παρέχει και της δήθεν πολιτισμικής ανωτερότητας που νομίζουμε ότι συνεπάγεται, μη δείχνοντας την παραμικρή διάθεση για μια ρεαλιστική προσέγγιση και συνδιαλλαγή.

Τοποθετούμε δε πάντα τον εαυτό μας στη θέση του φιλειρηνικού και νομοταγούς θύματος, το οποίο έχει χρέος η διεθνής κοινότητα να προστατέψει, απέναντι σε μια Τουρκία η οποία διαρκώς επιβουλεύεται την εθνική μας κυριαρχία και ακεραιότητα. Το ενδεχόμενο όμως αυτό έχει λήξει εδώ και 200 χρόνια (θα το εορτάσουμε κιόλας) και θεωρώ ότι καιρός είναι να ξεπεράσουμε αυτές τις ακαλλιέργητες αντιλήψεις για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.

Εμποτισμένοι όμως, ακόμα και από τη σχολική μας παιδεία, με μια τέτοια νοοτροπία, είναι μοιραίο να φοβόμαστε την οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με τη χώρα αυτή. Αυτή η νοοτροπία είναι που μας φοβίζει να καθίσουμε στο τραπέζι του διαλόγου και να διαπραγματευτούμε ως ίσος προς ίσο. Να διαπραγματευτούμε άφοβα εφ’ όλης της ύλης και όχι μόνο για τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, γιατί όσα περισσότερα επιλύσουμε τόσο καλύτερη χώρα θα παραδώσουμε. Να διαπραγματευτούμε χωρίς να φοβόμαστε ότι ο διάλογος θα μας οδηγήσει σε ανεπιθύμητα τετελεσμένα. Μια προσφυγή στη Χάγη μπορεί, ο διάλογος όχι. Και τέλος, να διαπραγματευτούμε ανοιχτόμυαλα, χωρίς να στρουθοκαμηλίζουμε.

Γιατί είναι στρουθοκαμηλισμός να μην αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι η Συνθήκη της Λωζάννης, την εποχή και υπό τις συνθήκες και σκοπιμότητες τις οποίες γράφτηκε, μοιραία θα εμπεριέχει εσκεμμένες, για λόγους πολιτικών ισορροπιών, ασάφειες. Επίσης και άκαιρες για τη σημερινή πραγματικότητα διατάξεις. Διατάξεις, ορισμένες από τις οποίες έχουν ξεπεραστεί τόσο από τον χρόνο όσο και από τις συνθήκες (αφοπλισμός νήσων) και τις οποίες, για λόγους εθνικού συμφέροντος, παραβλέπουμε.

Για τους ίδιους λόγους και επικαλούμενοι διατάγματα του 1920, παραβλέπουμε διάταξη, του πρόσφατα επικυρωμένου «Δίκαιου της θάλασσας», η οποία περιορίζει την έκταση του εθνικού μας εναέριου χώρου στα 6 ναυτ. μίλια. Στο ίδιο πνεύμα θεωρούμε ότι και το FIR Αθηνών, στο σύνολό του, είναι εθνικός εναέριος χώρος, ενώ είναι μια περιοχή απλής ρύθμισης της εναέριας κυκλοφορίας για την πολιτική αεροπορία.

Εξίσου στρουθοκαμηλίζουμε μη αναγνωρίζοντας ότι για τον καθορισμό των ΑΟΖ και της υποκείμενης υφαλοκρηπίδας και για γεωγραφικά «στριμωγμένες» περιοχές, όπως η περίπτωσή μας, δεν προβλέπεται μονομερής οριοθέτηση από καμία χώρα. Το ίδιο ισχύει και για τα όρια των υφαλοκρηπίδων. Για κάθε οριοθέτηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση η κοινή αποδοχή από τα όμορα κράτη. Αυτό εξάλλου επιδιώκουμε ως το μοναδικό θέμα διαλόγου με την Τουρκία. Συνεπώς σε θαλάσσιες περιοχές, στις οποίες αφ’ ενός δεν έχουμε εγκαθιδρύσει ΑΟΖ και αφ’ ετέρου δεν έχει αποσαφηνιστεί το όριο των υφαλοκρηπίδων, δεν δικαιούμαστε κυρίαρχα και κυριαρχικά δικαιώματα.

Αυτά για να κατανοήσουμε ότι δεν δικαιούμαστε, γι’ αυτό άλλωστε και δεν το επιχειρούμε, να διώξουμε το τουρκικό ερευνητικό σκάφος από την Ανατολική Μεσόγειο, εφόσον αυτό κινείται πέραν των 6 ναυτ. μιλίων από τις ελληνικές ακτές.

Παρά λοιπόν τα όσα θέλουμε να πιστεύουμε και διατεινόμαστε, η Ελλάδα ακολουθεί και αυτή την παγκόσμια πρακτική, φυσικά και της Τουρκίας, παραβλέποντας ή συμμορφούμενη με τις διατάξεις των διεθνών Συνθηκών και Συμβάσεων ανάλογα με το εθνικό συμφέρον.

Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε, όσο οδυνηρό και αν μας φαίνεται, ότι μόνο ο διμερής ανοιχτόμυαλος διάλογος έχει κάποιες πιθανότητες να δώσει λύσεις που θα μας απαλλάξουν κάποτε από την αιώνια, ανούσια και δυσβάσταχτα δαπανηρή αντιπαράθεση στην περιοχή μας. Ηδη, παρά τη χωλαίνουσα οικονομία, ετοιμαζόμαστε για εξοπλιστικές δαπάνες.

Ας επαναπροσδιορίσουμε λοιπόν τους «διπλωματικούς μαραθώνιους», γιατί εκτός του ότι ματαιοπονούμε, εμφανιζόμαστε και ως αμετροεπείς, από την άποψη ότι εάν επιβληθούν κάποιες μάλλον ασήμαντες κυρώσεις, αυτές θα υπαγορεύονται από τη διεθνή δυσαρέσκεια για τη στάση της Τουρκίας στον Καύκασο, τη Συρία, τη Λιβύη ή την προμήθεια των S-400 και όχι από τις δικές μας ανησυχίες για τις βόλτες του τουρκικού ερευνητικού στα διεθνή ύδατα.

Ας ανοίξουμε τα μάτια μας μπροστά σε έναν χάρτη και ας αναγνωρίσουμε, με ρεαλισμό, ότι η Τουρκία είναι μια χερσόνησος χώρα με πάνω από 900 χιλιόμετρα ακτογραμμής στη λεκάνη της Ανατ. Μεσογείου και δεν είναι παράλογο να επιδιώκει σχετική ΑΟΖ.

Ας ανοίξουμε και τα αυτιά μας να ακούσουμε τα μηνύματα της διεθνούς κοινότητας, η οποία, με κάθε τρόπο εδώ και καιρό, μας λέει ξεκάθαρα να συμβιβαστούμε και να τα βρούμε μόνοι μας, μη περιμένοντας βοήθεια από κανέναν.

Και τέλος, ας ανοίξουμε και τα περιχαρακωμένα μας μυαλά, ιδιαίτερα όταν επιδιώκουμε επιβολή κυρώσεων, μήπως και καταλάβουμε ότι μια Τουρκία σε δεινή οικονομική κατάσταση και πολιτική απομόνωση εναντίον μιας μόνο χώρας θα εκτονώσει την αδυναμία της και αυτή η χώρα δεν είναι άλλη από την Ελλάδα. Αυτό το ενδεχόμενο θα πρέπει να φοβόμαστε και όχι τον διμερή διάλογο.

Μόλις ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέστρεψε από τις ΗΠΑ, όπου είχε πάει για να εγκαταστήσει την κόρη του προκειμένου να την σώσει από τον εγκλωβισμό της σε κάποιο ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο, ανακοινώθηκε η σύνθεση της νέας κυβέρνησης

Οι δημοσκοπήσεις των τηλεοπτικών σταθμών συνεχίζουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται και εξακολουθούν να βγάζουν ως πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία και ως καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη! Είναι προφανές πως κάνουν τη δουλειά τους, πιστεύοντας πως με την τακτική αυτή θα καταφέρουν να διατηρήσουν τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση.

Ο Ιόλαος ήταν ανιψιός του Ηρακλή και ο βοηθός του στους δώδεκα άθλους του. Ειδικά η συμβολή του στην πάλη του Ηρακλή με τη Λερναία Ύδρα ήταν καταλυτική. Η Λερναία Ύδρα ήταν ένα τέρας με πολλά κεφάλια, που δεν μπορούσε ποτέ κανείς να το σκοτώσει γιατί όποτε του έκοβε το ένα κεφάλι, στη θέση του κομμένου κεφαλιού ξεπηδούσαν δύο.

Ο μόνος τρόπος να μην μπορέσουν τα καινούργια κεφάλια να ξεπηδήσουν ήταν, μόλις ο Ηρακλής έκοβε το ένα κεφάλι, κάποιος άλλος να το καυτηρίαζε. Και αυτός ο άλλος ήταν ο Ιόλαος. Μόλις ο Ηρακλής έκοβε το ένα κεφάλι, ο Ιόλαος το καυτηρίαζε με μια αναμμένη δάδα και έτσι δεν επέτρεπε να ξεπηδήσουν τα καινούργια κεφάλια. Ο Ιόλαος, λοιπόν, ήταν ο πυροδότης. Αυτός δηλαδή που έβαζε φωτιά. Το όνομα του πυροδότη Ιόλαου επέλεξε η κυβέρνηση των α(χ)ρίστων να δώσει στο υποτιθέμενο σχέδιο αντιμετώπισης των πυρκαγιών. Τόσα καταλαβαίνει, τόσα κάνει

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε την επιλογή ενός ονόματος από την ελληνική μυθολογία για να χαρακτηρίσει μια πράξη εντελώς αντίθετη από αυτήν που το όνομα συμβολίζει. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν το 2012, όταν με υπουργό Δημόσιας Τάξης τον Νίκο Δένδια, η επιχείρηση σκούπα στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στους πρόσφυγες-μετανάστες πήρε το όνομα του Ξένιου Δία, δηλαδή του φιλόξενου Δία, του προστάτη των ξένων και του θεσμού της φιλοξενίας. Ακόμη και τα φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα μιλούσαν για την επιχείρηση «Ξένιος Δίας» αποκαλώντας την επιχείρηση-σκούπα αποδεικνύοντας με τον πιο κραυγαλέο τρόπο την επιδερμική και υποκριτική σχέση τους με ο,τιδήποτε έχει σχέση με την ιστορία αυτού του τόπου 

Ένας ηλίθιος δεν είναι οπωσδήποτε δεξιός. Ένας δεξιός, όμως, είναι σίγουρα ηλίθιος. Και αν από κάπου τους βλέπει ο Ξένιος Δίας, θα είναι εξοργισμένος. Όσο για τον Ιόλαο, θα γελάει μαζί τους την ώρα που θα ανάβει τις δάδες

 Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Μανώλης Αναγνωστάκης

13 Ιουλίου του 1967. Η Χούντα των Συνταγματαρχών είχε μόλις λίγους μήνες ζωής και στο πάλκο του νυχτερινού κέντρου «Δειλινά» στη Γλυφάδα, σε μια εκδήλωση που είχε διοργανώσει ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Ενόπλων Δυνάμεων, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Βίκυ Μοσχολιού ερμήνευσαν τον «ύμνο της επανάστασης», ένα προπαγανδιστικό κακόγουστο εμβατήριο, αντάξιο της κακογουστιάς του γελοίου θίασου που οργάνωσε το Απριλιανό πραξικόπημα

Τους στίχους του τραγουδιού έγραψε ο διάσημος κονφερασιέ-ηθοποιός της εποχής Γιώργος Οικονομίδης. Για τη μουσική αναφέρεται το όνομα του Γιώργου Κατσαρού, αν και ο ίδιος το αρνείται, υποστηρίζοντας πως έβαλαν το όνομά του στο δίσκο χωρίς να τον ρωτήσουν και πως ο ίδιος βέβαια δεν αντέδρασε ποτέ γι αυτό. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε σε πρώτη εκτέλεση με τον ερμηνευτή του ελαφρού τραγουδιού Φώτη Δήμα και ακολούθησε η επίσημη παρουσίασή του στα Δειλινά από τα δύο μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού

Λίγες μέρες πριν την εμφάνιση στα Δειλινά ο Μίκης Θεοδωράκης είχε στείλει προσωπική επιστολή στον Μπιθικώτση, παρακαλώντας τον να μην ερμηνεύσει τον ύμνο.

«Γρηγόρη», γράφει ο Θεοδωράκης ...« Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα Δειλινά τον “Ύμνο της Επαναστάσεως”. 

Ο Μητσοτάκης θερίζει αυτά που έσπειρε. Το διάγγελμά του μυρίζει πραγματικό φόβο, αλλά δείχνει παράλληλα και μια προκλητικά επιλεκτική ευαισθησία. Τόσες μέρες αλωνίζουν τα τάγματα ασφαλείας μέσα στην πόλη της Αθήνας – και όχι πλέον στα Εξάρχεια - δέρνοντας και τρομοκρατώντας και σήμερα, μόλις είδε τραυματία αστυνομικό, ευαισθητοποιήθηκε.

Στο διάγγελμά του απειλεί, ιδιαίτερα τους νέους, και διαστρέφει την πραγματικότητα … «κάποιοι αγνόησαν τις προειδοποιήσεις μας» λέει σαν άλλος Ντον Κορλεόνε … «Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να μας διχάσει» λέει αυτός που έκλεισε τον κόσμο στο σπίτι του, ενώ αυτός τριγυρνούσε ανέμελος

Πιθανόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι το σχέδιο του ημιπαράφρονα Μιχάλη Χρυσοχοΐδη είναι αδιέξοδο και αυτοκαταστροφικό. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να το αντιληφθεί ; Χρειάζεται και λίγο μυαλό

Τα δελτία ειδήσεων, εν τω μεταξύ, μιλούν για τέσσερεις αστυνομικούς τραυματίες. Κανένα δελτίο όμως δε μίλησε και δε μιλάει για τους τραυματίες της άλλης πλευράς. Ποτέ δε μίλησαν εξάλλου. Αυτούς που δεν θα τους παραλάβουν ασθενοφόρα, αλλά θα μπουν σε κλούβες κατηγορούμενοι ή στην καλύτερη περίπτωση θα αφεθούν τραυματισμένοι στο δρόμο. Κι αν θα μιλήσουν, θα είναι γιατί τα βίντεο που τράβηξαν οι πολίτες και δείχνοιυν την αστυνομική βαρβαρότητα δε γίνεται να αγνοηθούν

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έσπευσαν να καταδικάσουν την επίθεση κατά του αστυνομικού. Θεωρητικά σωστό, αλλά εύκολο να το λες όταν δεν έχεις νιώσει στο πετσί σου τη βία και την τρομοκρατία των παρακρατικών σωμάτων.

Κάποιοι πάλι, έχουν αρχίσει να μιλάνε για εμφύλιο. Εμφύλιο πόλεμο έχουμε όταν ο λαός χωρίζεται στα δύο. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Το μόνο που έχουμε είναι ένα αστυνομικό σώμα που συμπεριφέρεται ως στρατός κατοχής και μια κοινωνία απηυδισμένη από έναν υποχρεωτικό εγκλεισμό που βλέπει πως δεν οδηγεί πουθενά. Μια κοινωνία που βλέπει πως αυτή η κυβέρνηση το μόνο που ξέρει να κάνει για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι να διορίζει μπάτσους και να κόβει πρόστιμα.

Απορούν όλοι, και πολύ περισσότερο οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, πώς γίνεται και παρά την ανίκανη, γελοία, αντιδημοκρατική και αυταρχική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Άδωνι Γεωργιάδη και του Βασίλη Κικίλια, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να εισπράττει κανένα, μα κανένα κέρδος. Όσοι απορούν όμως, ας ρίξουν μια ματιά γύρω τους και θα τους λυθεί κάθε απορία. Aς κοιτάξουν τον Σπίρτζη ή το Σταθάκη για παράδειγμα. (και άλλους, δηλαδή, αλλά αυτοί είναι που μας απασχόλησαν αυτές τις ημέρες). Με κάθε παρέμβαση ή εμφάνισή τους, διαλύουν οποιαδήποτε αυταπάτη για τo πώς θα πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ και προσγειώνουν ανώμαλα όσους θα ήθελαν να πιστέψουν πως η δεύτερη ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι διαφορετική από την πρώτη.

Πριν από λίγες μόλις μέρες, ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Σταθάκης, σε συνέντευξή του δήλωνε : «Τις εκλογές δεν τις κερδίζει ο καταγγελτικός λόγος, αλλά το θετικό διακύβευμα, η προοπτική αλλαγών που θα φέρουν καλύτερες συνθήκες για την οικονομία και την κοινωνία … Προσωπικά πιστεύω ότι τις εκλογές στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, τις κρίνουν η σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων του κέντρου, που κατά κανόνα συνδέονται με τα πολυπληθή μεσαία στρώματα».

Με άλλα λόγια, το μήνυμα του Σταθάκη είναι, ξεχάστε την Αριστερά, πόσο μάλλον τη Ριζοσπαστική. Τουλάχιστον, αυτός δεν κοροϊδεύει, όπως έκανε ο Σπίρτζης (από τη μεγάλη σχολή του ΠΑΣΟΚ αυτός) που, ως υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, είχε το Βελουχιώτη πάνω από το γραφείο του

Μια που μιλάμε για τον Σπίρτζη, ζήλεψε τον πολιτικό ρεαλισμό του Σταθάκη  και αποφάσισε να πλειοδοτήσει. Με τροπολογίες που κατέθεσε χθες στη Βουλή μαζί με άλλους τέσσερεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ζητά εφάπαξ ενίσχυση ύψους ενός μηνιαίου μισθού σε αστυνομικούς υπαλλήλους, υπαλλήλους καταστημάτων κράτησης, εξωτερικών υπαλλήλων φρούρησης και σωφρονιστικών υπαλλήλων ως αναγνώριση από την Πολιτεία «του εξαιρετικά δύσκολου έργου και την εξαιρετική κοινωνική προσφορά «στην κρίσιμη μάχη κατά της πανδημίας του κορωνοϊού»

Εκτίμησαν, κατά πώς φαίνεται, οι βουλευτές της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τον ιδιαίτερο ζήλο που επιδεικνύουν τα όργανα της τάξης κατά τον ξυλοδαρμό των πολιτών, αλλά και τον κόπο που καταβάλλουν γι’ αυτό.

Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά είναι πως αδυνατούν οι "ριζοσπάστες" βουλευτές να αντιληφθούν πως η απόδοση μπόνους σε μια και μόνο κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων αποτελεί μέγιστη πρόκληση για μια κοινωνία με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, άλλους τόσους σε αναστολή, και πολύ περισσότερους σε εργασιακή επισφάλεια.

Ακόμη πιο προκλητική είναι και η αιτιολόγηση του πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ :

«Για να τελειώνει η σπέκουλα ότι εμείς δεν νοιαζόμαστε για τους αστυνομικούς και είμαστε υπέρ των μπαχαλάκηδων, καταθέτουμε - και θα αποδείξετε σήμερα αν νοιάζεστε πραγματικά τους αστυνομικούς - τρεις τροπολογίες, που φαντάζομαι και κάνουμε έκκληση να τις κάνετε δεκτές», είπε ο Σπίρτζης κατά τη διάρκεια της σημερινής συζήτησης του νομοσχεδίου στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή.

Μπαχαλάκηδες λοιπόν, κατά τον Σπίρτζη, είναι οι εκατοντάδες συλληφθέντες και ξυλοδαρμένοι κατά την πορεία του Πολυτεχνείου αλλά και των εκδηλώσεων μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου

Μπορεί να είναι κατάρα για έναν τόπο μια κακή κυβέρνηση, είναι όμως διπλή κατάρα μια καιροσκόπα, ψευδεπίγραφη και κατώτερη των περιστάσεων αντιπολίτευση

«Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει», George Santayana, Ισπανοαμερικανός φιλόσοφος

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από το περίφημο δημοψήφισμα του Ιουλίου, την πιο ηχηρή επιβεβαίωση πως η δημοκρατία που βιώνουμε είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Η «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση» είναι πλέον αντιπολίτευση. Στην κυβέρνηση βρίσκεται τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία σαν να μην ήταν αυτοί οι υπεύθυνοι της μνημονιακής κρίσης και όχι μόνο αυτό, αλλά πηγαίνουν αυτή την ήδη κουτσή δημοκρατία μας δεκαετίες πίσω, στα χρόνια της ΕΡΕ και - γιατί όχι, αν δει κανείς το πρόσφατο νομοσχέδιο περί απαγόρευσης των συγκεντρώσεων - στα χρόνια της χούντας. Ο Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου, ο Λαφαζάνης και άλλοι ενοχλητικοί αιθεροβάμονες έχουν φύγει από το ΣΥΡΙΖΑ. Τη θέση τους έχει πάρει η ρεαλιστική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, ο Ραγκούσης, ο Μπίστης, η Ξενογιαννακοπούλου, η Κατσέλη, η Τζάκρη, ο Κουρουπλής. Η ζυγαριά έχει γείρει πλέον ανεπανόρθωτα. Ο Τσίπρας μιλάει για βρώμικο ΄89, πιθανόν νομίζοντας πως είναι η μετενσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Η Περιστέρα δεν ξέρουμε αν κλαίει ακόμη. 

Θέλοντας να μεταφέρουμε το κλίμα εκείνων των ημερών και την απογοήτευση στο χώρο της Αριστεράς, μεταφέρουμε αυτούσιο ένα κείμενο όπως είχε γραφεί στο φιλικό ιστολόγιο της Μαύρης Οχιάς εκείνες τις ημέρες

" Η ρήξη τελικά έγινε. Όχι όμως αυτή που περίμεναν πολλοί από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια ρήξη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Θεωρούμε ότι έπρεπε να γίνει για να διαλυθούν από τη μία οι αυταπάτες και από την άλλη να βγει λόγος καθαρός, αληθινός. Ποιος είναι με τι, ποιος είναι με ποιον.

Από τη μία λοιπόν είναι οι ρεαλιστές που διατείνονται πως προσπάθησαν όσο μπορούσαν και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε περισσότερο. Από την άλλη είναι οι οπαδοί της ρήξης, αυτοί που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η υπακοή σε μνημόνια είναι ένας φαύλος κύκλος που δε θα βοηθήσει σε τίποτα την πλειοψηφία του λαού και αντιθέτως θα επιφέρει μείωση του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων του.

Αύριο ανοίγουν τα σχολεία. Αφού η κυβέρνηση τα έκλεισε πρώτα-πρώτα, ισχυριζόμενη πως οι μελέτες έδειχναν ότι τα παιδιά είναι κινούμενες βόμβες υψηλής μεταδοτικότητας του ιού, τώρα τα ανοίγει ισχυριζόμενη το ακριβώς αντίθετο, πως δεν έχει διαπιστωθεί δηλαδή μετάδοση του ιού από παιδί σε ενήλικο – σαν τα παιδιά δηλαδή να αποτελούν διαφορετικό ζωϊκό είδος.

Εν πάσει περιπτώσει, η κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει τα σχολεία και να θεσπίσει κανόνες απόστασης για τα παιδιά. Κανόνες απόστασης σε μια χώρα όπου στα περισσότερα σχολεία τα παιδιά βρίσκονται στριμωγμένα σε απαράδεκτες συνθήκες, ακόμη και για την εποχή προ κορονοϊού, πόσο μάλλον τώρα. Υπάρχουν σχολεία, όχι κάπου μακριά, εδώ στην Ανατολική Αττική για παράδειγμα, όπου τα παιδιά κάνουν μάθημα στοιβαγμένα σε άθλια containers με ένα κλιματιστικό να προσπαθεί να τα ζεστάνει το χειμώνα και να τα δροσίσει το καλοκαίρι, όταν το container βράζει. Ναι, με αυτό το κλιματιστικό που οι αρμόδιοι λοιμωξιολόγοι συνιστούν να αποφεύγουμε τη χρήση του

Ας το προσπεράσουμε όμως και αυτό και ας πάμε στο δια ταύτα. Η κυβέρνηση γνωρίζει πως η συμμετοχή των παιδιών στο σχολείο θα είναι ελάχιστη έως μηδενική. Θα μπορούσε λοιπόν να ζητήσει από τους καθηγητές να μαγνητοσκοπήσουν διαλέξεις των μαθημάτων τους ώστε να τις παρακολουθούν όσα παιδιά δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο. Αντί αυτού, αποφασίζει να προβεί σε μια αδιανόητη κίνηση για μια χώρα που θέλει να λέει πως ανήκει στις δυτικές δημοκρατίες, αυτές που υποτίθεται πως ενδιαφέρονται για την προστασία των προσωπικών δεδομένων των πολιτών τους. Αποφασίζει, λοιπόν, να προχωρήσει στη μαγνητοσκόπηση των ζωντανών μαθημάτων. Στη μαγνητοσκόπηση δηλαδή όχι μιας διάλεξης ενός καθηγητή αλλά ολόκληρου του μαθήματος, δηλαδή στην καταγραφή των μαθητών και των αντιδράσεών τους μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας.