Ο Ερντογάν δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να συνεχίζει αυτά που ξεκίνησαν να κάνουν στην περιοχή οι Αμερικανοί και τα παντοτινά σκυλάκια τους, οι Άγγλοι. Αυτός μας λέει ότι κάνει πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Για να μπορέσουμε όμως να συνεννοηθούμε, ας εξηγήσουμε πως τρομοκράτης, στη γλώσσα του ισχυρού, είναι όποιος δε σκύβει το κεφάλι στον ισχυρό. Στην περίπτωση αυτή, ο ισχυρός έχει κάθε δικαίωμα να τον εξοντώσει και να ισχυρίζεται από πάνω πως κάνει άμυνα.

Η διεθνής κοινότητα βγάζει – πού και πού – καταδικαστικές αποφάσεις επικαλούμενη το Διεθνές Δίκαιο, ένα Δίκαιο που το σέβονται μόνο όσοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και αμέσως μετά γυρίζει πλευρό για να μη διαταραχθεί ο μακάριος ύπνος της. Το ίδιο κάνουν και οι απλοί πολίτες των χωρών που δεν πλήττονται, πιστεύοντας πως αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουν τον εφιάλτη του πολέμου και πως οι ίδιοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για τους πολέμους που γίνονται γύρω τους. Δε γνωρίζουν ή δε θέλουν να γνωρίζουν πως οι Αμερικανοί έχουν πολεμικές βάσεις στις χώρες τους και πως και από αυτές τις βάσεις έχουν απογειωθεί αεροπλάνα και έχουν αποπλεύσει καράβια για να σπείρουν το θάνατο. Δεν τους ενδιαφέρει εάν οι ηγέτες τους χαριεντίζονται και κλείνουν εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες με τον Τούρκο σουλτάνο Ερντογάν, με τον Ισραηλινό Νετανιάχου, με τον αλλοπρόσαλλο Τραμπ, με τους Σαουδάραβες που το ρολόι τους έχει σταματήσει στο Μεσαίωνα.

Έχουν αποδεχθεί πως στις διεθνείς σχέσεις, δε χωράει η ηθική. Έχουν συνηθίσει στις ευκαιριακές συμμαχίες. Έχουν εκπαιδευθεί να πιστεύουν πως είναι οι αδικημένοι της Ιστορίας και πως η Ιστορία τους χρωστάει και πως κάποια στιγμή – γιατί όχι με έναν πόλεμο – θα αποκαταστήσουν αυτή την αδικία. Έχουν μάθει, επίσης, να περιορίζουν τον ανθρωπισμό τους μόνο για τους ομοίους τους και όχι για τους ξένους. Ας μην απορήσουν, όμως - όταν ο πόλεμος χτυπήσει και τη δική τους πόρτα – γιατί δεν τους βοηθάει κανείς ή γιατί δεν ανοίγει κανείς τα σύνορά του για να τους δώσει στέγη και φαγητό. Όλα είναι δανεικά

Όσο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα της Αριστεράς, οι υποψήφιοί του επιδίδονταν σε έναν ιδεολογικό προεκλογικό αγώνα που δεν είχε καθόλου προσωπικά στοιχεία. Το κόμμα και οι ιδέες του ήταν πάνω από όλα και οι υποψήφιοί του δεν μοίραζαν ούτε ένα φυλλάδιο που να τους προωθεί προσωπικά.

Τα πράγματα, όμως, σιγά σιγά άρχισαν να αλλάζουν καθώς άρχισαν οι μεταγραφές, αρχικά με τους Πασόκους και στη συνέχεια με τους δεξιούς των ΑΝΕΛ. Η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να μη διαφέρει σε τίποτα από αυτή της ΝΔ ή του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Βλέπαμε παντού, πλέον, προσωπικά φυλλάδια των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ και έναν προεκλογικό αγώνα που είχε έντονο το προσωπικό στοιχείο του υποψηφίου και την αγωνία του να εκλεγεί βουλευτής.

Έλα, όμως, που η θεά τύχη έχει κέφια και σαν από ειρωνεία της ιστορίας, βρέθηκαν να κονταροχτυπιούνται για μια βουλευτική έδρα του ΣΥΡΙΖΑ ένας πρώην (;) Πασόκος (ο Παναγιώτης Κουρουμπλής) και ένας πρώην (;) δεξιός (ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος). Προσωρινός νικητής αναδείχθηκε, με διαφορά μόλις έξι ψήφων, ο Παπαχριστόπουλος. Και λέμε προσωρινή, γιατί ο Κουρουμπλής, ορμούμενος προφανώς από συντροφική αλληλεγγύη, έσπευσε να ζητήσει επανακαταμέτρηση των ψήφων. Πού είναι το κακό, θα αναρωτηθείτε;