Η κύρωση της AEWA (μετά από 28 χρόνια) επιβάλλει ένα προστατευτικό πλαίσιο για τους σημαντικότατους υγροτόπους της Αττικής που ανατρέπει πολλά δεδομένα γι΄ αυτούς που σχεδιάζουν καταστρεπτικές επεμβάσεις (εγκιβωτισμούς, συρματοκιβώτια, εντατικούς μηχανικούς καθαρισμούς) σε ρέματα, ποτάμια και άλλους Αττικούς υγροτόπους. Είναι μείζον θέμα πολιτισμού η τήρηση των όρων του προστατευτικού πλαισίου αφού επί 28 χρόνια η μη υπογραφή του από την τριτοκοσμική χώρα μας, επέτρεψε την καταστροφή σημαντικών βιοτόπων στην Αττική και αλλού. Δημοσιεύουμε την ευχάριστη είδηση, με την ελπίδα πως έστω και τώρα, θα μπει ένα τέλος στα σχέδια όσων επιβουλεύονται τη Φύση και μάλιστα στην απογυμνωμένη από τα δάση και τα ποτάμια της, Αττική. Το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε το προστατευτικό πλαίσιο και δεν του μένει τίποτα άλλο από το να το εφαρμόσει επιτέλους.

Όπως πληροφορηθήκαμε από την ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ, μετά από 28 χρόνια αναμονής, η χώρα μας προχώρησε στην κύρωση της σημαντικής Διεθνούς Συμφωνίας για τη Διατήρηση των Μεταναστευτικών Υδρόβιων Πουλιών και των βιοτόπων τους (AEWA)

Την Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2023, ψηφίστηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο η κύρωση της Συμφωνίας για τη Διατήρηση των Μεταναστευτικών Υδρόβιων Πουλιών Αφρικής και Ευρασίας (AEWA), η οποία είχε υπογραφεί στη Χάγη στις 16 Ιουνίου 1995 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Νοεμβρίου 1999. Η Ελλάδα, ενώ είχε πρωτοστατήσει τότε μεταξύ των κρατών στην υπογραφή της Συμφωνίας, δεν είχε προχωρήσει στην κύρωσή της μέχρι σήμερα.*

Η ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ τονίζει ότι παρά το γεγονός ότι η απόφαση έρχεται σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, η κύρωση της AEWA έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς αποτελεί το πρώτο βήμα για την εφαρμογή και από τη χώρα μας των δεσμεύσεων που απορρέουν από την εν λόγω Συμφωνία η οποία όχι μόνο αναγνωρίζει τη σημασία της διασυνοριακής συνεργασίας για την προστασία των μεταναστευτικών διαδρόμων αλλά επιπλέον προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή της επιστημονικής κοινότητας στη λήψη αποφάσεων που έχουν άμεση επίδραση στην προστασία των υδρόβιων πουλιών και των βιοτόπων τους.

Ο Εκτελεστικός Γραμματέας της AEWA, Dr. Jacques Trouvilliez με αφορμή την κύρωση της Συμφωνίας δήλωσε ότι «η Ελλάδα είναι μια χώρα-κλειδί για την προστασία των υδρόβιων πουλιών και αποτελεί προπύργιο για μερικά από τα πιο απειλούμενα είδη όπως η Νανόχηνα και ο Αργυροπελεκάνος. Η Γραμματεία της UNEP/AEWA συγχαίρει το Ελληνικό Κοινοβούλιο και την Ελληνική Κυβέρνηση για την απόφασή τους να ενταχθούν στην οικογένεια της AEWA και, ως εκ τούτου, να δεσμευτούν περισσότερο για τη διατήρηση των υδρόβιων πουλιών και των ενδιαιτημάτων τους κατά μήκος της αφρο-ευρασιατικής μεταναστευτικής διαδρομής!»

Όπως δήλωσε η Κωνσταντίνα Ντεμίρη, Διευθύντρια της Ελληνικής ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗΣ Εταιρείας, «Εκφράζουμε την ικανοποίησή μας για την πολυαναμενόμενη ψήφιση της AEWA, αποτέλεσμα κυρίως των άοκνων και συστηματικών προσπαθειών της ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗΣ την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία στο πλαίσιο των προγραμμάτων LIFE για την κρισίμως απειλούμενη Νανόχηνα. Διατηρούμε, ωστόσο, επιφυλάξεις εάν η Συμφωνία αυτή θα εφαρμοστεί στην πράξη και δεν θα αποτελέσει απλώς μια τυπική εκπλήρωση των υποχρεώσεων της χώρας μας. Την ίδια στιγμή, αναμένουμε από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας να θέσει αντίστοιχα ένα τέλος και στην παρομοίως αδικαιολόγητη καθυστέρηση**  της έκδοσης των Προεδρικών Διαταγμάτων και των Σχεδίων Διαχείρισης για τις περιοχές του Δικτύου Natura 2000».

Η ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ  επισημαίνει πως είναι εξαιρετικά κρίσιμο η ψήφιση αυτή να μεταφραστεί σε δράσεις για την πλήρη προστασία όλων ανεξαιρέτως των περιοχών στις οποίες απαντούν μεταναστευτικά υδρόβια πουλιά, με χαρακτηριστικότερο το πιο απειλούμενο υδρόβιο πουλί της Ευρώπης, τη Νανόχηνα (Anser erythropus), που κάθε χρόνο διανύει χιλιάδες χιλιόμετρα από τη Σκανδιναβία έως τους υγροτόπους της Βόρειας Ελλάδας για να διαχειμάσει.

Η ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ υποστηρίζει ότι θα παρακολουθεί στενά την εφαρμογή της Συμφωνίας AEWA για τη Διατήρηση των Μεταναστευτικών Υδρόβιων Πουλιών Αφρικής και Ευρασίας και, στο πλαίσιο των σκοπών και δραστηριοτήτων της, θα ασκήσει όλες τις αναγκαίες πιέσεις ώστε η κύρωση της Συμφωνίας αυτής να μην μείνει ένα «κενό γράμμα», αλλά να συνοδευτεί από όλα τα απαραίτητα βήματα για την ορθή και άμεση εφαρμογή της.

• Τι σημαίνει η κύρωση της Συμφωνίας για τη Διατήρηση των Μεταναστευτικών Υδρόβιων Πουλιών και των βιοτόπων τους (AEWA) για την ανατολική Αττική

Η εκβολή του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας. Η AEWA δεν πρόλαβε την πρώτη καταστροφή  αλλά προλαβαίνει την ολοκλήρωση της

Σύμφωνα με το τεύχος του προγράμματος παρακολούθησης ορνιθοπανίδας στους υγροτόπους της Αττικής του 2011, «οι υγρότοποι της Αττικής είναι από τους πλέον σημαντικούς βιοτόπους για τα πουλιά» και «οι υγρότοποι της Αττικής χρησιμοποιούνται  ως τόποι αναπαραγωγής, τόποι διαχείμασης ή απλά ως στάσεις ανεφοδιασμού κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης». Αυτό είναι που περιλαμβάνεται στην AEWA και που το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε πως πρέπει να εφαρμοστεί. Τι γίνεται όμως στους υγρότοπους που σχεδιάζονται επεμβάσεις που θα καταστρέψουν τα ενδιαιτήματα αυτά, όπως το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας; Η λογική (και ο νόμος πλέον) λένε πως πρέπει να αναθεωρηθεί ο άθλιος σχεδιασμός και να εναρμονιστεί στα δεδομένα που απαιτούν προστασία των ενδιαιτημάτων. Στην Ελλάδα όμως που θάβει τα ποτάμια της, καίει τα δάση της και μπαζώνει τις παραλίες της, όλοι αυτοί που επιζητούν το κέρδος (τους) σίγουρα θα αντιπαλέψουν και αυτό το προστατευτικό πλαίσιο. Αλλά αυτοί θέλουν να κερδίσουν από την ανάλωση των οικοσυστημάτων. Το θέμα είναι το τι θα κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι που είμαστε αυτοί που μας κλέβουν το μέλλον μας.

Το πρόγραμμα παρακολούθησης υγροτόπων της Αττικής και η ορνιθοπανίδα (Ορνιθολογική Εταιρεία)

Σημειώσεις - παραπομπές

*          και σίγουρα οι λόγοι της καθυστέρησης δεν ήταν ούτε η γραφειοκρατία ούτε η αμέλεια κάποιου αργόσχολου υπαλλήλου.

**        πίσω από τον όρο «αδικαιολόγητη» κρύβεται σχεδόν πάντα το επίθετο «ύποπτη». Είναι πολλά τα συμφέροντα που αντιτίθενται στις συνθήκες προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος

Λάβαμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, την ακόλουθη επερώτηση του Κροάτη ευρωβουλευτή Ivan Vilibor Sinčić προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (την Κομισιόν, όπως τη λέμε εδώ) με την ενημέρωση της της 10^ης Ιανουαρίου 2023. Η αρχική της υποβολή είχε γίνει στις 22/12/2022. Αφορά στην υπόθεση του ΟΕΔΑ Γραμματικού και την  κατασκευή χώρου υγειονομικής ταφής απορριμμάτων (ΧΥΤΑ). Δημοσιεύτηκε αρχικά από τον Κυριάκο Γκίκα (ιστολόγιο Για τα Μπάζα 2). Την αναδημοσιεύουμε για δύο πολύ σημαντικούς λόγους. Ο πρώτος είναι πως αφορά το σύνολο της ανατολικής Αττικής και ο δεύτερος έχει να κάνει με τη συνάφεια της ως προς τον τρόπο που αποφασίζονται καταστρεπτικά έργα σε όλη την Αττική με πρόσχημα τη δήθεν «πρόοδο» και «αναβάθμιση» αποκρύπτοντας παράλληλα την σχεδιαζόμενη υποβάθμιση ζωής και τόπου.

Επερώτηση Ε-004153/2022

προς την Επιτροπή

Κανόνας 138

Ivan Vilibor Sinčić (NI)

Θέμα: Κατασκευή χώρου διάθεσης απορριμμάτων υγιεινής (ΧΥΤΑ) στον ΟΕΔΑ Βορειοανατολικής Αττικής στο Μαύρο Βουνό Γραμματικό και κλείσιμο έργου του Ταμείου Συνοχής

Ο ΧΥΤΑ Γραμματικού εγκυμονεί κινδύνους για τον υδροφόρο ορίζοντα και για την υγεία των κατοίκων της Αττικής και όχι μόνο. Ο χώρος έχει κατασκευαστεί πάνω σε ρέματα, κατά παράβαση της ελληνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας και των κριτηρίων επιλογής χώρου. Έτσι, το έργο είναι επικίνδυνο για το περιβάλλον και υπάρχει διαρκής κίνδυνος ρύπανσης και υποβάθμισης του περιβάλλοντος.

1. Έχουν επιβληθεί πρόστιμο στις ελληνικές αρχές επειδή επέτρεψαν να προχωρήσει αυτό το περιβαλλοντικά επιζήμιο και απαγορευμένο έργο και για υπεξαίρεση ευρωπαϊκών κεφαλαίων και χρημάτων των ευρωπαίων φορολογουμένων;

2. Μετά από κάθε βροχόπτωση γίνονται κατολισθήσεις και πρανή μεταφέρονται στην ευρύτερη παραλιακή περιοχή του Νότιου Ευβοϊκού Κόλπου. Θα γίνει άμεση επεξεργασία του χώρου υγειονομικής ταφής και θα αποκατασταθεί στην αρχική του μορφή και θα φυτευτούν δέντρα για την αποφυγή κατολισθήσεων και μεταφοράς πρανών;

3. Θα χρησιμοποιήσει η Επιτροπή τον ΧΥΤΑ Γραμματικού ως σημείο συζήτησης και μελέτη περίπτωσης για μελλοντικά ευρωπαϊκά έργα και για αλλαγή της νομοθεσίας της ΕΕ για την προστασία του περιβάλλοντος και των χρημάτων των ευρωπαίων φορολογουμένων;

Αρχική υποβολή: 22.12.2022 και ενημέρωση 10.01.2023

Πηγή

ΥΓ  Είναι αστείο τελικά για τα μείζονα να καλείται να αποφασίσει αφενός η Κομισιόν (ΧΥΤΑ Γραμματικού) και αλλού να αποφασίζει ετσιθελικά ο περιφερειάρχης ή ο δήμαρχος (Μεγάλο Ρέμα).

Πριν από 9 περίπου μήνες μάθαμε πως τα podcasts της LiFO και στο μέρος των podcasts του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, θα περιλάμβαναν έστω και αποσπάσματα από το αρχείο του Βασίλη Μπουκουβάλα, 68 ραδιοφωνικών εκπομπών του Μάνου Χατζιδάκι στα ιδιωτικά ραδιόφωνα, την περίοδο 1989-1990. Εκπλαγήκαμε από χαρά και αδημονία να ακούσουμε και πάλι τη φωνή του μεγάλου Έλληνα στοχαστή και πιο πολύ να τον ακούσουμε να μιλά και να σχολιάζει στην μετά το περιοδικό Τέταρτο, εποχή. Μέσα από το CD που συνόδευε την έκδοση των «Σχολίων» του 2007 είχαμε τη χαρά της επαφής με τη σκέψη και τη φωνή του Μάνου Χατζιδάκι της εποχής του Τρίτου αλλά η σκέψη και ο λόγος του που από το 1987 και μετά, ήταν οξύς αλλά τελικά προφητικός για το μέλλον της χώρας. Ακούγοντας λοιπόν τα podcasts του Στ. Τσαγκαρουσιάνου, απομαγνητοφωνήσαμε αποσπάσματα των σχολίων του Μάνου Χατζιδάκι σε συγκεκριμένα θέματα και τα παρουσιάζουμε εδώ σε κείμενο. Σας συστήνουμε όμως και την ακρόαση των podcasts όπου η παρουσίαση των ηχογραφήσεων γίνεται από τον ίδιο τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο αφού άριστο περιεχόμενο αξίζει εξαιρετική παρουσίαση..

Μάνος Χατζιδάκις: Το ραδιόφωνο οφείλει να είναι ένα μαστίγιο

Ο μιμητισμός των νεαρών Αμερικανών disc jockey της δεκαετίας του ’50. Η ασυδοσία της χωρίς προπαρασκευή ανοησίας. Η φλυαρία των τυχάρπαστων παραγωγών με τυχάρπαστους ακροατές μέσω τηλεφώνου και η ανεπίλεκτη παράθεση ελληνικών και ξένων, ελαφρών τραγουδιών δημιούργησαν ένα κλίμα αποπνικτικό και διόλου αισιόδοξο για το μέλλον της ραδιοφωνίας στον τόπο μας. Συγχρόνως γέννησε μία οικογένεια νεαρών παραγωγών με ύφος και δικαιώματα περί το ραδιόφωνο, που δύσκολα μπορεί κανείς να προσδιορίσει την καταγωγή τους και τις προοπτικές τους στα ερτζιανά του τόπου.  Εκείνο πάντως που μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει είναι η αμορφωσιά, η επαρχιακή στάθμη προτιμήσεων –χωρίς να καταδικάζω ολόκληρη την επαρχία στο επίπεδο τους. Έπαρση περί τη λειτουργία του ραδιοφώνου και αναίδεια απαίδευτης σκέψης. Τέλος πάντων, το ραδιόφωνο δεν είναι ένα καλογυμνασμένο σώμα που χορεύει στις Σεϋχέλλες. Πιστεύω πως οφείλει να είναι περισσότερο ένα μαστίγιο που με απρόβλεπτους ρυθμικούς κτύπους διερευνά τις επιθυμίες μας, τις σκέψεις μας και διεγείρει τη φαντασία μας επεξηγώντας  τα άμεσα γεγονότα με διαχρονικά κριτήρια, εάν αυτό είναι εφικτό. Τουλάχιστον ας δημιουργεί γλώσσα και τρέχουσα σκέψη.

(Απόσπασμα από το podcast του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου με τίτλο  «Ο Μάνος Χατζιδάκις μιλά για τις χίπικες μέρες του στο Φρίσκο, το σαχλό ραδιόφωνο του playlist και τον εκκλησιαστικό φανατισμό»)

Ένα διήγημα της Δήμητρας Διδαγγέλου*  από το 2012, το οποίο μεταφέρει σε υψηλή πυκνότητα εικόνων, την ατμόσφαιρα που επικρατούσε εκείνη την ιδιαίτερα σκληρή εποχή, ειδικά στο κέντρο της πρωτεύουσας.

«Πηνάο» γράφει το ταμπελάκι πάνω μου, Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής, ένα σούρουπο ακόμη, την ώρα που τα ρολά μπροστά στις βιτρίνες των καταστημάτων ρίχνουν τον ιστό τους το ένα μετά το άλλο και περιμένουν το ξημέρωμα να εξαφανιστούν και ν’ αρχίσω ν’ αναρωτιέμαι πάλι που πάνε όταν ανεβαίνουν, την ίδια στιγμή το ψιλόβροχο έχει αρχίσει να ψεκάζει την ατμόσφαιρα, ακουμπά πάνω στην ύλη, σκορπίζεται, πέφτει στο πεζοδρόμιο και σταγόνες σαν υδράργυρου κυλούν στους βυθισμένους υπονόμους ξυπνώντας ό,τι έμψυχο βρίσκεται μέσα τους. Ζώα και άνθρωποι έχουν το ίδιο ξεθωριασμένο βλέμμα, βροχή και ήλιος θερμοκρασία μηδέν, σκοτάδι και φως γκρίζα απόχρωση, ατμόσφαιρα θολή, παιδιά και γέροι παλιά φθαρμένη σκιά, όλα περνούν καθημερινά από μπροστά μου, εικόνες, ζωές, φωνές, εκεί Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής στη γωνίτσα που μ’ έβαλαν, μέσα σ’ ένα ρολόι που δεν έχει δείκτες, αλλά λέει πάντα τη σωστή ώρα. «Πηνάο» γράφει το ταμπελάκι πάνω μου, «πρόσφυγας από την πατρίδα μου μέσα στην πατρίδα μου, δεν ξέρω τα σύνορά μου, έχω χάσει την ταυτότητά μου, δεν ξέρω πού είναι το στομάχι μου, αν τρώω με το μυαλό μου, αν βλέπω με τα χέρια μου, αν αγγίζω με την ψυχή μου», ψελλίζει από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο ο κύριός μου, ο ίδιος που με πλένει τακτικά, με καθαρίζει προσεκτικά, με φροντίζει στοργικά, με χαϊδεύει σα να είμαι από χρυσό, σα να έχει μόνο εμένα σ’ αυτή την πόλη.

Όταν τα κέρματα φτάσουν μέχρι πάνω συμπληρώνονται στο περίπου πέντε ευρώ, είναι η ώρα που ο κύριός μου παίρνει την τυρόπιτά του την κουρού, ένα μικρό νερό κι ένα γάλα, με βάζει στη γωνίτσα μου, Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής, τα ρολά που κατεβαίνουν μου κάνουν παρέα, μου ρίχνει το γάλα, περνάει ο σκύλος και το πίνει αργά όλο το βράδυ και μ’ αυτό τον τρόπο μένει και ο σκύλος χορτάτος και το κεσεδάκι στη θέση του, εγώ δηλαδή, εκείνο το μικρό κεσεδάκι στη γωνίτσα του απ’ το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο, εκείνο που είναι σαν αόρατο, που περνάς από μπροστά του κάθε μέρα κι ούτε γυρίζεις να το κοιτάξεις -θα προτιμούσα όμως να με κλωτσήσεις παρά τέτοια περιφρόνηση- αυτό το ταπεινό κεσεδάκι είμαι ‘γω, τη μέρα γεμίζω με κέρματα και όλο το βράδυ με προσέχει ο σκύλος μέχρι τα ξημερώματα να γίνει πάλι αλλαγή βάρδιας με τον κύριό μου, να με πάρει, να βάλει πάνω μου την ταμπελίτσα «πηνάο» και ν’ αρχίσω να γεμίζω, αυτή είναι η δουλειά μου, η ζωή μου, η αποστολή μου σ’ αυτή την πόλη.

Ξημέρωσε, τα ρολά ανεβαίνουν. Μα, που πάνε κάθε πρωί τα ρολά;

__________________________________

Η Δήμητρα Διδαγγέλου είναι επιστημονικός δημοσιογράφος, με σπουδές στην Ψυχολογία και Μ.Μ.Ε. Μέσα από τη δουλειά της στοχεύει στην ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα ψυχικής υγείας. Το πρώτο της διήγημα «Αν ο Φρόιντ είχε μουστάκι» διακρίθηκε στη βραχεία λίστα του διαγωνισμού «Hotel Οιδίπους» των εκδόσεων Πατάκη και κάνει μαθήματα λογοτεχνίας ντοκουμέντου με τον Μισέλ Φάις.

Είναι η δημιουργός του «Ψυχογραφήματα» όπου και εντοπίσαμε το κείμενο.

Το διήγημα «Πού πάνε τα ρολά όταν ανεβαίνουν» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο “ONE STORY“ στο οποίο δεν υπάρχει πια όπως διαπιστώσαμε παρά την εντατική αναζήτηση του διηγήματος

Ποιος αγοράζει παλιά και σκάρτα σήμερα; Και αν τα αγοράζει για να τα μεταπωλήσει, που θα βρει θύμα για να τα αγοράσει;  Σε τι επενδύει ο «έμπορος» για να πουλήσει την πραμάτια του παλαιοπωλείου ή της χωματερής του;

Η εφαρμοσμένη πολιτική σήμερα δεν έχει σχέση με την πολιτική όπως την όρισαν οι πρώτοι εμπνευστές της. Σήμερα η πολιτική έχει υποβαθμιστεί  σε σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται από τους εκάστοτε διαχειριστές και μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, για να πετύχουν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος, τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων. Έτσι η πολιτική σήμερα διάγει την ταπεινότερη περίοδο της. Η κοινωνία, το περιβάλλον, ο άνθρωπος και άλλες θεμελιώδεις έννοιες έχουν εξοβελιστεί.

Η πολιτική στην Ελλάδα δεν αναφέρεται πια σε ιδεολογικά συστήματα και την εφαρμογή τους αφού η ένταξη της χώρας μας «στη Δύση» με όποια έννοια κι αν τη δει κανείς, δεν αφήνει περιθώρια για έναν διαφορετικό ορισμό και μία διαφορετική ποιότητα της πολιτικής που ορίζει τις ζωές μας. Έχουμε εξοβελίσει την αυτοδιάθεση μας και έχουμε επιλέξει την εξάρτηση από τις μεγάλους παίκτες της διεθνούς πολιτικής σκηνής, τις υπερεθνικές συμμαχίες και ο ρόλος μας ορίζεται σαν ένας από τους τελευταίους τροχούς της μεγάλης ευρωπαϊκής άμαξας. Με αυτή την φοβική και υποτιμητική για κάθε άνθρωπο επί γης αντίληψη, πορευόμαστε και φαντάζει αδύνατο το να επιδιώξουμε σύντομα κάτι καινούργιο, κάτι αληθινά προοδευτικό για το μέλλον μας. Αυτό σε ό,τι αφορά στη «μεγάλη εικόνα»

Η αντανάκλαση αυτής της ζοφερής «μεγάλης εικόνας» στην καθημερινότητα μας είναι η αδράνεια, η παράλυση  μας απέναντι σε κάθε εξουσία. Η καλύτερη απόδοση της εικόνας του νεοέλληνα ψηφοφόρου είναι η εικόνα του Χατζηαβάτη, του αντιήρωα του θεάτρου σκιών.  Εκείνου που παραμένει  δέσμιος του πασά και προσδεμένος στο παρελθόν το οποίο υπηρετεί τυφλά, ενώ την ίδια εποχή, είναι ανίκανος να κατανοήσει το παρόν. Μπορεί ο νεοέλληνας ψηφοφόρος να διαλαλεί προς πάσα κατεύθυνση ότι «οι πολιτικοί συνολικά είναι ανίκανοι να λύσουν τα προβλήματα» αλλά αυτούς εγκρίνει δια της ψήφου του  να διαχειριστούν την τύχη του. Να είναι άραγε ο φόβος για το καινούργιο; Να είναι άραγε η ατολμία απέναντι σε οργανωμένα συμφέροντα; Ναι. Είναι και αυτά αλλά η πολιτική εμπειρία όπως κατεγράφη τα 200 τελευταία χρόνια, μας δείχνει πως πάνω απ’ όλα βρίσκεται το μικρό, το ελάχιστο ατομικό συμφέρον του καθενός. Δεν έχει υπάρξει εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα (ακόμα και σε εποχές μεγάλων κρίσεων και ισχυρότατων κοινωνικών πιέσεων) που το προσωπικό συμφέρον δεν αλλοίωσε το εκλογικό αποτέλεσμα, πάντα προς όφελος κάποιου «Καλοχαιρέτα», κάποιου «Μαυρογιαλούρου» ή του όποιου  «βλαχοδημάρχου». Είναι μία από τις αποδείξεις πως τελικά η ψήφος είναι το πιο εμπορεύσιμο είδος στη χώρα μας. Στις δε καταχρηστικά αποκαλούμενες «αυτοδιοικητικές εκλογές» δεν μπορούμε να μιλάμε για σύμπτωμα αλλά για καθολική ασθένεια. Η εξαγορά ψήφων είναι κανόνας και φυσικά δεν πραγματοποιείται μόνο με χρηματικό αντάλλαγμα.

Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της τοπικής «αυτοδιοίκησης» εκτός του ότι τους χαρακτηρίζει η εικόνα και η ουσία των νεοκοτζαμπάσηδων, είναι ανίκανοι να αντέξουν σε σοβαρή πολιτική, δημόσια κριτική. Είτε λόγω μορφωτικού επιπέδου και καλλιέργειας (κραυγαλέα η έλλειψη της δεύτερης) αλλά και γιατί είναι -σχεδόν αταβιστικά- συντηρητικοί. Διατείνονται πως «χτίζουν»  μια κοινωνία -τοπική, εθνική, ευρωπαϊκή- αγνοώντας το πώς γίνεται αυτό. Αγνοούν μεθόδους και υλικά για το χτίσιμό της. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ακούμε από πουθενά μια πρόταση σύγχρονη, υλοποιήσιμη και ικανή να μας βγάλει από το αδιέξοδο των δύο ή τριών υποψηφίων που όμως είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους.

Ακόμα και αν δεχτούμε πως όλοι όσοι κατέχουν εξουσία θεωρούν ότι «έπιασαν την κουτάλα» κι έχουν στήσει φαγοπότι αδιαφορώντας για την εξεύρεση λύσεων, δεν γίνεται κατανοητή η αφοσίωση των ψηφοφόρων σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Εκτός αν όλοι πια συμμετέχουν στο πάρτι κατά τη δυνατότητα που τους παρέχει ο «αρχηγός». Και φυσικά αυτή η δυνατότητα δίνεται σε αντάλλαγμα άλλων υπηρεσιών προς τον αρχηγό, όπως η ψηφοσυλλογή δια του επηρεασμού κοινωνικών ή άλλων ομάδων. Πρόκειται για μία άρρωστη κατάσταση που καμία σχέση δεν έχει με την αληθινή πολιτική, τις ιδέες, την κοινωνική πρόοδο και τον αγώνα για βελτίωση της ζωής του συνόλου.

Όλη αυτή η άρρωστη κατάσταση προϋποθέτει (αλλά και το δημιουργεί) ένα υπόβαθρο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται, το οποίο καλείται  συντηρητισμός. Αυτό το υπόβαθρο κρατά την κοινωνία μακριά από τα τεκταινόμενα τα οποία τα αφήνει στα χέρια των προβαλλόμενων ως «έμπειροι και ειδικοί» για να τα διαχειριστούν. Σε σχηματική απόδοση, πρόκειται για το φίδι που τρώει την ουρά του. Είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν θα σπάσει, τουλάχιστον όσο προβάλλονται όλοι οι εγνωσμένα σάπιοι ως «σωτήρες» ή «εμπνευσμένοι σωτήρες». Και αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία μόνο. Υπάρχουν πολλοί νέοι στην ηλικία που οι εγκέφαλοι τους ζουν σε παλαιότερα χρόνια και με ακόμα πιο απηρχαιωμένες αντιλήψεις. Δεν είναι σπάνιοι αυτοί. Είναι οι «γόνοι» και οι «φερέλπιδες» που προβάλλει το σύστημα, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει την επιβίωση του. Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, στο προεκλογικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται στους δήμους της χώρας, θα δούμε πλήθος  από αυτά τα «εξωτικά πτηνά». Άλλωστε όλοι αυτοί από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν την καριέρα τους και το σύστημα τους τους δείχνει τους δήμους  ως  το πρώτο πρόσφορο βήμα για την κατάκτηση του κόσμου. Οι πιο «διαπλεκόμενοι» εξ αυτών ξεκινούν από πιο ψηλά, όπως από τη διοίκηση οργανισμών ή ακόμα και το κοινοβούλιο.

Δεν είναι τυχαίο το ότι στην Ελλάδα οι δήμοι θεωρούνται «Άντρα διαφθοράς». Οι θεωρητικά πιο δημοκρατικοί θεσμοί, λόγω της εγγύτητας της κάθε τοπικής κοινωνίας με την αιρετή διοίκηση, έχουν καταλήξει να είναι οι πιο αντιδημοκρατικοί και οι πιο υποβαθμισμένοι.

Όσο δεν τηρούνται οι κανόνες της δημοκρατίας με χειραγωγούμενα σώματα και όργανα και παραβιάζονται η διαφάνεια και η αξιοκρατία, τα φαινόμενα της υποβάθμισης θα αυξηθούν και θα κλιμακωθούν περαιτέρω. Η λύση αναζητείται ως συνήθως στον «λαό» αλλά πάντα ξεχνάμε πως αυτός ο «λαός» είναι που επέλεξε το να ζει μέσα στο πολιτικό σκοτάδι και τη διαφθορά, αφού έμαθε να θεωρεί πως μόνο έτσι θα εξυπηρετήσει και τα δικά του μικρά, ατομικά συμφέροντα.

Και η ζωή συνεχίζεται μέσα στο σκοτάδι που διαλέξαμε (και εκλέξαμε)….

*Η αφορμή για την παρούσα ανάρτηση δόθηκε από την ανάγνωση διαφόρων τοπικών "μέσων" και εφημερίδων εθνικής κυκλοφορίας στις 8 και 9 Ιανουαρίου 2023

Σήμερα το μεσημέρι η Κίνηση για το Ρέμα  (ΚΠΑΜΡ) έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα της στο Beery Beery της πλατείας Δημητρακού στη Ραφήνα. Έδωσαν το παρόν πολλοί. Μεταξύ των φίλων της Κίνησης που παραβρέθηκαν ήταν δημοτικοί σύμβουλοι και αρκετοί υποψήφιοι των ερχόμενων δημοτικών εκλογών. 

Εμείς, από την Attica Voice ευχόμαστε δύναμη και επιμονή στην Κίνηση για το Ρέμα στην προάσπιση του φυσικού περιβάλλοντος και του μέλλοντος μας. Στους δε υποψηφίους των ερχόμενων δημοτικών εκλογών, να επιλέγουν πάντα την πλευρά του δίκιου, να δουλεύουν πάντα  στο φως, έντιμα και με ακεραιότητα,  ώστε να εξασφαλίσουν το να υπάρχει αυτός ο τόπος και αύριο, για τα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών.

* Η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας ευχαριστεί το Beery Beery για τη φιλοξενία, τα ωραία ποτά και τους εξαιρετικούς μεζέδες

Το 1968 ήταν μόνο 17 ετών. Επιπλέον μέσα στη δικτατορία θα ήταν εντελώς αδιανόητο ένα κορίτσι, ανήλικο ακόμη, να εμφανιστεί ως τραγουδίστρια. Ακόμα και αν τεχνικά είχε την πλήρη ελευθερία γι’ αυτό, ο σκοταδισμός του καθεστώτος και οι επίσης σκοτεινές αντιλήψεις περί της «ηθικής χαλαρότητας» των καλλιτεχνών θα επιδρούσαν αρνητικά στο μέλλον της. Ακόμα κι αν δεν ήταν έτσι, αυτό πίστευε η μεγάλη μάζα των ήδη επικρατούντων μικροαστών. Έτσι μπήκε κρυφά στο στούντιο για να τραγουδήσει «Ένα πρωινό η Παναγιά μου θα 'ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά….». Η «Μαρία» του εξωφύλλου του soundtrack της ταινίας «Κορίτσια στον ήλιο», σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου ήταν η Μαρία Δημητριάδη.

Έναν χρόνο μετά, το 1969, η Δημητριάδη ερμήνευσε Γιάννη Μαρκόπουλο. Στο έργο «Ήλιος ο πρώτος», σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, με τη ζωγραφική του Νίκου Κούνδουρου στο εξώφυλλο του δίσκου, είχε τραγουδήσει το αριστουργηματικό «Κάτω στης Μαργαρίτας τ’ αλωνάκι», μεταξύ άλλων. Το 1970 μαζί με τον Νίκο Ξυλούρη τραγούδησε στο «Χρονικό» (πάλι του Μαρκόπουου) σε ποίηση Κ. Χ. Μύρη (Κ. Γεργουσόπουλος). Το 1973 όταν η Μαρίζα Κωχ ερμήνευσε το «Κάτω στης Μαργαρίτας τ’ αλωνάκι», στη δεύτερη φωνή είχε τη Μαρία Δημητριάδη. Από το «Κουτί της Πανδώρας» διαβάζουμε τι είπε η Μαρίζα Κωχ για εκείνη την ηχογράφηση «Μου είχε αρέσει πολύ το τραγούδι αυτό του Μαρκόπουλου, το έβρισκα πολύ ”rock” και ήθελα να το ηχογραφήσω κι εγώ μόνο με ντραμς. Μιλάμε για το 1973, μερικά χρόνια αφότου το ’χε τραγουδήσει η Μαρία. Όταν της εξέφρασα την επιθυμία να το τραγουδήσω, καθόλου δεν ”ζήλεψε”. Κι όχι μόνο δεν ”ζήλεψε”, αλλά μπήκε μαζί μου στο στούντιο και μού’ κανε δεύτερη φωνή»! Αυτό είναι ένα περιστατικό, πολύ ενδεικτικό για την ιδιοσυγκρασία και ο ήθος της Μαρίας Δημητριάδη, μίας από τις καλύτερες, καθαρότερες και πληρέστερες εντέλει, γυναικείες φωνές που έχουν ακουστεί σ’ αυτόν τον τόπο Κι όχι μόνο.

Ακολούθησε τον Μίκη Θεοδωράκη στην Ευρώπη και συμμετάσχει με τη φωνή της στα «Τραγούδια του Αγώνα», «Ο Ήλιος και ο Χρόνος», «Τα Λαϊκά». Εκεί διατρανώνεται πια ο πλούτος της φωνής της. Αρκεί να τη συγκρίνει και το πιο αδαές αυτί στις ερμηνείες όλων των παραπάνω έργων με την αισθαντική ερμηνεία της στο «Κορίτσια στον ήλιο». Και ο πλούτος της φωνής της θα αποδειχθεί ακόμα μεγαλύτερος στα επόμενα χρόνια.

Εντάχθηκε στο παράνομο τότε ΕΚΚΕ και γνωρίστηκε με τον Ανδρέα Μικρούτσικο, τον οποίο αργότερα παντρεύτηκε. Από τον γάμο αυτό γεννήθηκε ο μοναχογιός τους. Επιστρέφουμε στη Μαρίζα Κωχ: «Η Μαίρη μόλις είχε γνωρίσει τον Ανδρέα. Ήταν νέοι, όμορφοι και πολύ ερωτευμένοι. Θυμάμαι ότι συχνά ξεχνούσε να έρθει να τραγουδήσει στη μπουάτ που εμφανιζόμασταν κι έτσι αναγκαζόμουν εγώ να βγάζω δύο προγράμματα! Συνέπεια ήταν να κονομήσω μια τρομερή αφωνία και να πάρω ως θεραπεία μία από τις πρώτες ενέσεις κορτιζόνης στην Ελλάδα. Ποιος μπορεί όμως να κατηγορήσει δύο νέα παιδιά που ζούσαν τον μεγάλο έρωτα τους;»

Γνωρίζοντας τον μεγάλο αδελφό του συζύγου της, τον Θάνο Μικρούτσικο, γίνεται σχεδόν η αποκλειστική του ερμηνεύτρια μεγαλουργώντας στα αξεπέραστα «Πολιτικά τραγούδια» (1975) σε ποίηση Βολφ Μπίρμαν και Ναζίμ Χικμέτ, στα «Τροπάρια για φονιάδες» (1978) σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου, με τα «Ρόζα Λούξεμπουργκ» και «Νίκος Πλουμπίδης» μέσα.

Ακολούθησαν τα «Τραγούδια της λευτεριάς» (1978) με το τραγούδι «Ο φασισμός» σε ποίηση Φώντα Λάδη πρώτο στο δίσκο, αλλά και τα περίφημα «Αντάρτικα» (Τραγούδια της Αντίστασης)» (1981), που ενορχήστρωσε ο Μικρούτσικος και έγιναν σήμα κατατεθέν του ΚΚΕ. Συγκλονιστική και αξεπέραστη μέχρι σήμερα η ερμηνεία της στο τραγούδι «Ο Μπελογιάννης ζει».

Στη επόμενη δεκαετία, το 1982 δούλεψε με τον Γιώργο Σταυριανό  και δημιούργησαν την «Έρημη πόλη» που περιείχε τον «Καημό της φυσαρμόνικας»

Τον ίδιο καιρό τραγούδησε δύο τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι (το «Παιδί από την Κρήτη» και τα «Έξι κορίτσια») και πήρε μέρος στις εμφανίσεις του στον Ζυγό στην Πλάκα. Είχε έρθει  η ώρα να τραγουδήσει το 1985 στη δεύτερη εκτέλεση του λαϊκότροπου έργου του, «Για την Ελένη», σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη, για τη φωνή της.

Η ιστορία λέει πως γύρω στο ’84 που ο Χατζιδάκις δούλευε ήδη το έργο με άλλον τραγουδιστή, συνάντησε τη Δημητριάδη σε ένα εστιατόριο. Το εκκεντρικό ψιλοπάνκ look της με τα στενά τζιν, τις πουκαμίσες και κάτι μεγάλα κόκκινα σκουλαρίκια, ώθησε τον μεγάλο συνθέτη να πει: «Αυτή θα τραγουδήσει την Ελένη! Είναι λαϊκό κορίτσι και αερικό ταυτόχρονα»! Το έργο «Για την Ελένη» μαζί με ένα άλλο έργο του Μίκη Θεοδωράκη, τον «Διόνυσο», εγκαινίασαν τη δισκογραφική ετικέτα του χατζιδακικού «Σείριου» στην ΕΜΙ, απ’ όπου βγήκαν κι άλλοι δίσκοι σπάνιας αισθητικής με τη Δημητριάδη. Πρόκειται για τη «Μυθολογία του Σαββάτου» (1985) του Μιχάλη Τρανουδάκη σε ποίηση Γιώργου Χρονά, τα «Καπέλα» (1989) του Τάσου Καρακατσάνη επίσης σε ποίηση Χρονά, καθώς και το έργο «Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα;» (1991) του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου.

Ακολούθησαν συνεργασίες της με άλλους συνθέτες και στιχουργούς όπως οι Κ. Κακαβελάκης, Δ. Νταής, Στ. Κορκολής, Π. Καρασούλος, Μ. Τερζής, Π. Κωνσταντακόπουλος, Β. Σκουλάς, Β. Παπακωνσταντίνου, Άλκης Αλκαίος, Στ. Μεσημέρης, Λ. Μαχαιρίτσας, Θ. Οικονόμου, Θ. Μωραϊτη κ.ά.

Σαν σήμερα, το 2009 έφυγε αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ. Η μοναδική και ανεπανάληπτη φωνή της είναι πάντα παρούσα στα αθάνατα τραγούδια που είχαν την τύχη να τραγουδηθούν από μία από τις κορυφαίες φωνές του ελληνικού τραγουδιού του 20^ου αιώνα. Μάλλον και των υπόλοιπων αιώνων που θα ακολουθήσουν

Πληροφορίες αντλήθηκαν από την ΕΡΤ και το "Κουτί της Πανδώρας"

του συνεργάτη μας Αλέξανδρου Κροκιδά

Κοκαΐνη είπατε; Μάλιστα. Ας αραδιάσουμε προσεχτικά μερικά ονόματα στο τραπέζι. Προσεχτικά, μη σπάσει το τραπέζι, γιατί πρόκειται για βαριά ονόματα.

Κόφι Ανναν (1938-2018), πρώην Γενικός Γραμματέας Ηνωμένων Εθνών. Φερνάρντο Ενρίκε Καρντόζο, πρώην Πρόεδρος του Μεξικού. Μαρία Λιβανος Καττάουι, πρώην Γενική Γραμματέας, Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο. Ελεν Κλαρκ, πρώην Πρωθυπουργός της Αυστραλίας, Σερ Νίκολας Κλεγκ, Πρώην Αναπληρωτής Πρωθυπουργός, Ηνωμένο Βασίλειο. Ρουθ Ντρέιφους, Πρώην Πρόεδρος της Ελβετίας. Σεζαρ Γκαβίρια, πρώην Πρόεδρος της Κολομβίας. Αλεξάντερ Κφαζνιέφσκι, πρώην Πρόεδρος της Πολωνίας, Ολουσεγκουν Ομπασάνγιο, πρώην Πρόεδρος της Νιγηρίας. Γιώργος Παπανδρέου, πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ναι το δικό μας παιδί. Ζοζε Ράμος Ορτα, Πρόεδρος του Ανατολικού Τιμόρ, Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 1996. Τζορτζ Σουλτς (1920-2021), πρώην Υπουργός Εξωτερικών, ΗΠΑ. Μάριο Βάργκας Λιόσα, Περουβιανός Συγγραφέας, Βραβείο Νομπελ 2010. Ερνέστο Ζεντίγιο, πρώην Πρόεδρος του Μεξικού.

Υπάρχουν κι άλλα στη λίστα από την οποία σταχυολογήσαμε τα παραπάνω, αλλά φτάνει. Basta! Το τραπέζι δεν αντέχει άλλο βάρος, εξάλλου να αφήσουμε και λίγο χώρο για μερικές γραμμές.

Μα τι δουλειά έχουν όλες αυτές οι επιφανείς προσωπικότητες με την κόκα; Σνίφαραν μήπως; Δεν το ξέρουμε, ούτε το υπονοούμε. Είχαν μήπως σχέση με κάποια καρτέλ διακίνησης; Δεν νομίζω. Κανείς δεν ξέρει ποτέ βέβαια, αλλά δεν νομίζω. Μάλιστα μπορεί κανείς εύλογα να υποθέσει ή να φανταστεί ότι ο Ελ Τσάπο (ο κοντός, μόλις 1.68 ύψος ο καψερός) δεν τους γούσταρε καθόλου, μα καθόλου. Γιατί αυτό;

Γιατί όλα αυτά τα τυπάκια, μέλη της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Πολιτική Αντιμετώπισης των Ναρκωτικών (Global Commission on Drug Policy) εδώ και περίπου είκοσι χρόνια προωθούν ένα διαφορετικό μοντέλο σχετικά με την παραγωγή, διακίνηση, χρήση ναρκωτικών. Ενα μοντέλο αποποινικοποίησης με ρυθμιζόμενες αγορές ναρκωτικών που αν υιοθετούνταν διεθνώς, θα σήμαινε de facto δραστική μείωση των εσόδων των καρτέλ, ή για να είμαστε πιο ακριβείς των καρτέλ τύπου Σιναλόα, βλέπε Ελ Τσάπο.

Γιατί βέβαια, άλλα καρτέλ θα μπουν στο παιχνίδι των δισεκατομμυρίων. Εδώ το ΚΚΕ προβλέψιμα αλλά και δικαιολογημένα σε ένα βαθμό, έχει επισημάνει ότι τέτοιου είδους μοντέλα δεν προτείνονται για ανθρωπιστικούς-κοινωνικούς λόγους αλλά για λόγους αμείλικτης και αδηφάγου κερδοφορίας. Ο εκτιμώμενος ετήσιος τζίρος της παγκόσμιας αγοράς ναρκωτικών είναι περίπου 500 δις δολάρια με λιγότερο του 1% του ξεπλυμένου χρήματος να κατάσχεται από τις αρχές (Πηγή: Time to End Prohibition (2021), Global Commission on Drug Policy).

Ναι, έχει τα δίκια του το ΚΚΕ, το δίχως άλλο κολοσσοί καπνοβιομηχανίας, βιομηχανίας αλκοολούχων ποτών, φαρμακοβιομηχανίες (Big Pharma) θα μπουν με τα μπούνια στην αγορά. Χαίρω πολύ, ή μάλλον δεν χαίρομαι καθόλου. Ούτε εγώ γουστάρω τον καπιταλισμό μη συντρόφισσες και μη σύντροφοι, αλλά επιμένω να εξασκώ το δικαίωμα μου να πίνω ουϊσκάκια, να καπνίζω, να κάνω μπάφους, να κάνω μυτιές όταν μου προσφέρονται, σπάνια δυστυχώς.

Εσάς τι σας μέλλει; Και ο Τσε δεν κάπνιζε μαριχουάνα; Και να μην κάπνιζε, που κάπνιζε ο άνθρωπος, οι πουράκλες που κάπνιζε ήταν σκέτο μπαρούτι. Η θέση του ΚΚΕ για τα ναρκωτικά είναι γνωστή. Σταθερή και κρυστάλλινη μάλιστα, όπως την χαρακτήρισε ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας κατά την αγόρευση του στη συζήτηση στη βουλή τον Μάιο του 2021 για την φαρμακευτική κάνναβη, το οποίο καταψηφίσατε όπως και το προηγούμενο του ΣΥΡΙΖΑ.

Βροντοφωνάξατε ένα μεγάλο Όχι λοιπόν σε νομοθετικά εγχειρήματα που προωθούν όπως ισχυρίζεστε την  "αθώωση της κάνναβης και άλλων ναρκωτικών" και ένα εξίσου μεγάλο Ναι στα στεγνά -μόνο στεγνά- προγράμματα. Οτιδήποτε άλλο είναι μικροαστικές ευαισθησίες και καπιταλιστικές μηχανορραφίες. Μάλιστα. Κρυστάλλινα και σταθερά πράγματα. Και επιστημονικά. Καμμία σχέση, να διευκρινήσουμε, με την κρισταλ μεθ, την κοκαΐνη των φτωχών.

Συνειρμικά (ή ίσως συν-γραμμικά, οι παράλληλες γραμμές ενώνονται στο άπειρο, ή συναντιούνται στη μύτη της μνήμης) θυμάμαι την ανατριχιαστική θέση του κόμματος σας σχετικά με την απόφαση κάποιου ατόμου να διαλέξει το φύλο του. Η ομιλία του βουλευτή σας Γιάννη Δελλή κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου τον Οκτώβριο 2017, που βέβαια καταψηφίσατε, είναι πραγματικά ανατριχιαστική, ειδικά όταν επικαλείται πάλι την επιστήμη.

"Η επιστημονικά τεκμηριωμένη θέση του ΚΚΕ απαντά τόσο στις αντιεπιστημονικές απόψεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ότι ο διαχωρισμός άνδρας - γυναίκα δεν είναι αντικειμενικό γεγονός, όσο και στις αναχρονιστικές αντιλήψεις για τις κοινωνικές σχέσεις των φύλων και την οικογένεια που διακινούνται από άλλους φορείς." Και λίγο πιο κάτω, " Η κυβέρνηση....Δίνει, στην ουσία, και νομική υπόσταση και ισχύ στις πολυπροβεβλημένες αστικές θεωρίες περί “κοινωνικού φύλου”, θεωρίες που έχουν τις ευλογίες της ΕΕ, των ΗΠΑ και όλων των αστικών επιτελείων. Με το νομοσχέδιο, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται και υιοθετεί απερίφραστα τον πλήρη διαχωρισμό του βιολογικού με το κοινωνικό φύλο.

Γίνεται, μάλιστα, κι ο επίσημος πλασιέ αυτών των θεωριών! Πρόκειται για θεωρίες που αποσπούν με έναν απόλυτο και αντιεπιστημονικό τρόπο τα βιολογικά χαρακτηριστικά του φύλου, που προσδιορίζονται βέβαια αντικειμενικά, από την αντίληψη που έχει το άτομο για το φύλο του. Φτάνουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να αμφισβητούν ακόμα και αυτόν τον φυλετικό διαχωρισμό άντρα-γυναίκα ως αντικειμενικό γεγονός." Η επιστήμη λοιπόν σ' όλο της το μεγαλείο!

Παρασύρθηκα κάπως, το ομολογώ, ίσως λόγω προεκλογικού κλίματος. Επιστρέφω στο θέμα με τα ναρκωτικά, το οποίο παραμένει επίκαιρο πολιτικά, κοινωνικά και ναι, ανθρωπιστικά, ό,τι και να σημαίνει το τελευταίο. Εχει βέβαια το θέμα μια ανεξίτηλη ιστορικότητα, από τους πολέμους του οπίου τον 19ο αιώνα μέχρι τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών που κήρυξε ο Νίξον αρχές της δεκαετίας του 70 και ο οποίος μαίνεται ακόμα. Φυσικά η ιστορία δεν ξεκινάει τον 19ο αιώνα. Πάει πίσω μέχρι εκεί που μπορούν οι ιστορικοί να διακρίνουν, ας πούμε στους Σουμέριους 5000 χρόνια πΧ και δεν είναι μία ιστορία, αλλά πολλές ιστορίες, γιατί η ιστορία δεν είναι ποτέ μία και ενιαία.

Στο εδώ και τώρα, εδώ και τώρα όπου όλες οι ιστορίες συναντιούνται, υπάρχει επιτακτική ανάγκη να αλλάξει η πολιτική για τα ναρκωτικά. Άμεσα και δραστικά. Οχι διακοσμητικά. Άσχετα με το αν η κάνναβη ή το MDMA ή η κοκαΐνη έχουν θεραπευτικές ιδιότητες. Άσχετα προφανώς με τις δικές μου προτιμήσεις και επιλογές. Αλλά όχι άσχετα με την στοχευμένη βαρβαρότητα, τις καταστροφές, ανθρώπινες και οικολογικές που έχει προκαλέσει και συνεχίσει να προκαλεί ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών. Το οικολογικό κομμάτι ίσως δεν είναι άμεσα κατανοητό, αλλά έχει να κάνει με τις εκτεταμένες οικολογικές καταστροφές που προκαλούν τα ραντίσματα παράνομων καλλιεργειών με τοξικές ουσίες.

Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών, όχι τα ίδια τα ναρκωτικά, έχει κοστίσει ζωές σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, έχει καταδικάσει εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες σε φυλάκιση, σε δίωξη, σε εξευτελισμό, σε ένα αβάσταχτο κοινωνικό στίγμα, έχει εξοντώσει ολόκληρες κοινότητες που προσπαθούν να βγάλουν ένα μεροκάματο του τρόμου καλλιεργώντας όπιο γιατί δεν έχουν καμμία άλλη επιλογή, όπλισε το στυγερό χέρι του Ντουτέρτε στις Φιλιππίνες, ας μη ξεχνάμε ότι ο Τραμπ τον επαίνεσε για τις δολοφονικές του πρακτικές. Και παρεμπιπτόντως, έκανε τα καρτέλ πιο κερδοφόρα και πιο βίαια.

Γιατί; Στο όνομα ποιου ανθρωπισμού; Για το καλό μας; Για να προστατεύει εμάς τους ηλίθιους που γουστάρουμε τα ντρόγκια μας; Για να μη πέσουν τα παιδιά μας στα ναρκωτικά; Τα στοιχεία ουρλιάζουν το αντίθετο. Παρόλο τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών όπου περίπου 100 δις ξοδεύονται κάθε χρόνο, ως επί το πλείστον σε κατασταλτικά, καταδιωκτικά μέτρα και στρατιωτικές επιχειρήσεις, ως επί το πλείστον σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, όσοι από μας θέλουν να βρουν ντρόγκια, θα τα βρούμε. Ολο και περισσότερα πιτσιρίκια καπνίζουν μπάφους και παίρνουν MDMA.

Τι φοβάστε, ότι αν νομιμοποιηθούν, θα ανέβουν κι άλλο οι αριθμοί και τα καμάρια μας θα παρατήσουν τα φροντιστήρια για τις πανελλαδικές και θα καταλήξουν τις πιάτσες γύρω από την Ομόνοια και το Μεταξουργείο; Και για όσες-ους από εσάς φοβάστε ότι η μαστούρα είναι αντίθετη με την επανάσταση, μη φοβάστε μωρέ, θα κατέβουμε στους δρόμους και στα οδοφράγματα μαστουρωμένοι. Και δεν θα αισθανόμαστε τον πόνο από τις σφαίρες, αυτές που θα μας ρίχνουν οι καπιταλιστές αλλά κι αυτές που ίσως θα μας ρίχνετε κι εσείς.

Εδώ για το ιστορικό και την επιστήμη, η σχετική χημική φόρμουλα: C17H21NO4

*Ο Αλέξης Κροκιδάς είναι κοινωνιολόγος

*Η κεντρική φωτογραφία αποτελεί artwork του ScottyRobotty στο DeviantArt