Ουδετερότητα η ευπώλητη

Ο Σόλωνας κατάγγειλε στον καιρό του πως όταν μένει κανείς αμέτοχος και «ουδέτερος» σε θέματα ζωής και θανάτου θα πρέπει να θεωρείται άτιμος.

Ειδικά όταν τα κρίσιμα θέματα αφορούν στον θάνατο ή η ζωή μίας κοινωνίας, μίας «Πόλης», η ατιμία πολλαπλασιάζεται.

Γιγαντώνεται δε περαιτέρω, όταν ο ατιμασμένος «ουδέτερος» επικαλείται μία κατά συνθήκη αντίληψη περί δημοκρατίας. Μία αντίληψη περί  δημοκρατίας που ουδεμία σχέση διατηρεί με πολιτική δράση ή ιδεολογία. Μίας δημοκρατίας αγοραίας και τελικά εξωνημένης. Μίας «δημοκρατίας» επινοημένης και χρήσιμης μόνο σε στυγνούς εξουσιαστές και χρηματόδουλους «επιχειρηματίες» που αποτελούσαν πάντα το καλύτερο δεκανίκι των διαφόρων φυρερίσκων.

Οι επικλήσεις περί δήθεν πολιτικού πολιτισμού αποτελούν απλά δηλωτικά της έλλειψης του, αφού πολιτικός πολιτισμό διαθέτει μόνον εκείνος που παίρνει θέση στα μεγάλα ζητήματα του τόπου και του Δήμου. Η μη θέση σημαίνει έλλειψη γνώμης για τα κοινά. Είναι ιδιότητα του ιδιώτη και όχι του πολίτη. Δηλώνει δηλαδή ό,τι οι αρχαίοι Έλληνες περιλάμβαναν στην έννοια «ιδιώτης» την οποία απεχθάνονταν και την απέδιδαν στους αδιάφορους, τους οποίους θεωρούσαν αποσυνάγωγους των κοινών.

Ο ιδιώτης κουβαλά την αδιαφορία ως πολιτικό πολιτισμό

Ο ιδιώτης κουβαλά την αδιαφορία ως χρήσιμο εργαλείο για τον προσπορισμό οφέλους,. αφού η μη θεση τον καθιστά πρόθυμο συνεργάτη της κάθε εξουσίας

Τον μεταβάλει από άνθρωπο και Πολίτη  (αν ποτέ ήταν) σε εξουσιαστικό εργαλείο.

Ας είναι όμως. Τα εργαλεία αυτά δεν ήταν ποτέ τελικά τίποτα άλλο. Και αν κρύβονταν δεν ήταν γιατί το επεδίωκαν. Απλά οι υπόλοιποι είτε αδιαφορούσαν είτε δεν ήθελαν να το δουν.

Τέλος, είναι γεγονός πως αυτά τα εργαλεία με ανθρώπινη μορφή, έχουν στόχο μόνο το οικονομικό όφελος αφού αν πραγματικά τους ενδιέφερε η πολιτική, δεν θα μπορούσαν να αγνοήσουν τον συγγραφέα του «Ηγεμόνα», τον Νικολό Μακιαβέλι που δίδασκε από το 1500 μΧ πως

Ο ηγέτης αποκτά κύρος με το να είναι είτε αληθινός φίλος είτε πραγματικός εχθρός. Δηλαδή παίρνει θέση, καθαρά, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτή η τακτική έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από την απλή ουδετερότητα.

Ο τύπος του «έτσι και αλλιώς» απλά περιμένει την είσπραξη και να χαιρετήσει

Στο δεύτερο τμήμα της σύνοψης του εκλογικού τοπίου και των πρωταγωνιστών του, στον δήμο της καρδιάς μας*  ασχολούμαστε με τους παλαιούς. Αυτούς που χαρακτηρίζονται ως «πρώην» εδώ και αρκετό καιρό, όχι όπως ο πρώην της προηγούμενης ανάρτησης που είναι  όμως απλά στην εξώπορτα του δημοτικού μεγάρου, αλλά κυρίως στην εξώπορτα των συνειδήσεων και των προτιμήσεων των πολιτών.

Τέλος πάντων, η σύνοψη του εκλογικού τοπίου της Ραφήνας δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παρουσίαση υποψηφίων ή συνδυασμών, κάτι που αποτελεί αντικείμενο του εξειδικευμένου συνεργάτη της Attica Voice, ο οποίος εντάχθηκε πρόσφατα στο επιτελείο των συντακτών της.

Ας παραλάβουμε λοιπόν το νήμα από τους απερχόμενους της προηγούμενης σχετικής ανάρτησης και ας πάμε στους παλαιού. Τους «Τέως» με αυτό το τέως να μετρά τουλάχιστον 2 χρόνια.

Το χιούμορ είναι ο μόνος τρόπος ψυχικής και διανοητικής ισορροπίας σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, για την ακρίβεια ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Γελάτε ρε! Τι σας ζητάνε;

Γελάστε με το χάλι μας, γελάστε με

τη θάλασσα τη γαλανή που παίρνει όλους τους πόνους

λόγω ΧΥΤΥ Γραμματικού, θα μας αφήσει χρόνους

Μετά από την κυριολεκτική κορύφωση της φλόγας της επιτυχίας τους, το άστρο τους δύει αφήνοντας άσχημη γεύση, όσον αφορά το έργο τους και ακόμα ασχημότερες μνήμες όσον αφορά το συνολικό πέρασμα τους από τη διοίκηση του έρμου Αττικού τόπου.

Περιφέρεια

Από τη μία η «περιφερειάρχισσα της καρδιάς μας» που θεωρεί ακόμα έργο τις καταστροφές και τα έργα δίχως ουσιαστικό σκοπό παρά μόνο την κυκλοφορία του εργολαβικού χρήματος, μεταξύ των επίλεκτων της. Η προνομιακή σχέση της με την ΕΥΔΑΠ και φυσικά η διαχειριστική της θέση στον ΕΔΣΝΑ εξασφάλισαν τη μεγέθυνση κάθε καταστροφικής επίδρασης της ομάδας της, τόσο στο περιβάλλον όσο και την κοινωνία.

Αποχωρεί αφήνοντας τη χείριστη των εντυπώσεων, είτε με την απραξία της είτε με τα έργα που θεωρεί πως έκανε και τα προβάλλει ως τεκμήρια παραγωγικής θητείας, ενώ δεν ήταν  τίποτα άλλο παρά καταστροφές και παρεμβάσεις τέτοιες, που οδήγησαν ήδη σε καταστροφές και κληροδοτούν προϋποθέσεις και για ακόμα μεγαλύτερες συμφορές στον έρημο τούτο τόπο

Οι ανθρώπινής μορφής  μοχλοί που χρησιμοποίησε για το «έργο» της, ήτοι ο αντιπεριφερειάρχης  που καμάρωνε για τις γαλότσες του σε περιφερειακό συμβούλιο (Π. Φιλίππου), την έκανε πρώτος-πρώτος για να γλιτώσει το μαύρο που έρχεται και πήγε να μεταφέρει το αναπτυξιακό του όραμα στον δήμο Σαρωνικού.

Περιφερειακοί σύμβουλοι της, που έχουν κληρονομικό δικαίωμα στον πολιτικό αγώνα (Πάντζας) την πούλησε ομοιοτρόπως και την έκανε για να μεταφέρει τα δικά του αναπτυξιακά οράματα στη Ραφήνα και στην αγκαλιά του δεύτερου απερχόμενου, που η παρουσίαση του ακολουθεί.

Δήμος Ραφήνας – Πικερμίου

Στον δήμο Ραφήνας Πικερμίου η αποτυχία έχει το όνομα του απερχομένου. Μάλιστα όταν ο ήδη τέως δήμαρχος έχει καταφέρει τόσες καταστροφές σε μισή μόνο θητεία, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ιδιαίτερο ταλέντο στην καταστροφή.

Με Βοναπαρτικό ύφος και πρωτόγνωρη αμετροέπεια για δημοτικό άρχοντα (και μάλιστα δοτό αφού αντικατέστησε τον εκλεγμένο του οποίου ήταν αντιδήμαρχος), ο Ναπολέων Ανατολικής Αττικής, θέλοντας να αυτοαναδειχθεί δεν δίστασε να εγκαταστήσει τη δική του δικτατορία μέσα στον δήμο. Αναπτύσσοντας δίκτυο δικών του υποχειρίων, αποδύθηκε σε μία άνευ προηγουμένου  επιβολή των αντιλήψεων του και των συμφερόντων του. Εξαφάνισε την έννοια «συμμετοχικότητα» και τη δυνατότητα των δημοτών να συμμετέχουν στα όσα σχεδιάζονται  και φυσικά παραγέμισε με άχυρο ένα ομοίωμα δημοτικού συμβουλίου και ένα κακέκτυπο επιτροπής διαβούλευσης, τα οποία λειτουργούσαν σαν να αποτελούνταν από τους αυλικούς του. Ένας Ναπολέων άλλωστε χρειάζεται μόνο αυλικούς.

Αποτέλεσμα της παροιμιώδους κακοδιοίκησης ήταν και η απαράδεκτη στάση του δήμου στα δραματικά γεγονότα του περασμένου Ιουλίου. Για την απαράδεκτη στάση του δήμου υπεύθυνος είναι συνήθως ο δήμαρχος και κανένας άλλος. Και το γεγονός πως ακόμα και όταν καιγόταν ο τόπος , ο Ναπολέων φρόντιζε για τη δική του (τηλεοπτική) προβολή, μαρτυράει και άλλα, που δεν είναι αντικείμενο της παρούσας ανάρτησης.

Οι τελάληδες του  λιβανίζουν την δήθεν «αποτελεσματικότητα» του. Μία «αποτελεσματικότητα που αποτελεί  ένα ακόμα ψέμα, ένα προϊόν διαδόσεων των δικών του μηχανισμών προπαγάνδας. Και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία φούσκα, την οποία  φροντίζει να διογκώνει γεμίζοντας την με «διάφορα από εδώ και από εκεί». Οικειοποιείται  με ευκολία που μαρτυρά θράσος,  έργα της ΕΥΔΑΠ, του δημάρχου τον οποίο αντικατέστησε,  καθώς και ότι βρίσκει εύκαιρο προς οικειοποίηση. Από τα πολλά ψέματα που απαιτεί η οικειοποίηση αυτή, συχνά μπερδεύεται. Πολύ πρόσφατα γίναμε μάρτυρες μίας τέτοιας περίπτωσης.

Αυτοί είναι οι απερχόμενοι της μικρής μας γειτονιάς. Η κοινή τους στάση και η κοινή τους αποτυχία στις μεγάλες τραγωδίες των περασμένων ετών είναι μόνο το αποτέλεσμα των πολιτικών τους. Το να ζητάνε επιβράβευση για τις αποτυχημένες όσο και φονικές στους θητείες αποτελεί προσβολή προς τους πολίτες και κάθε δημοκρατική έννοια.

Στις εκλογές που έρχονται τελικά  θα δούμε αν αξίζουμε ότι παθαίνουμε. Θα δούμε πόσο θυμόμαστε και πόσο ξεχνάμε

Πάει να καταντήσει σχεδόν προεκλογικό έθιμο, η χρήση της μαύρης προπαγάνδας από υποψηφίους που βλέπουν πως έχουν καθοδική πορεία στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Αυτό αφορά κυρίως τις εθνικές εκλογές ή τουλάχιστον τις αφορούσε.  Το λέμε αυτό γιατί εσχάτως διαπιστώθηκε πως ή μαύρη προπαγάνδα χρησιμοποιείται και στις τοπικές εκλογές και μάλιστα εξαιρετικά χονδροειδώς. Εξαιρετικά τσαπατσούλικα, θα έλεγαν κάποιοι σε ένα άλλο ιδίωμα.

Στις τοπικές εκλογές στον «δήμο της καρδιάς μας» -αφού σχεδόν μονοπωλεί τις αναρτήσεις μας-  τον δήμο Ραφήνας – Πικερμίου, ένα τοπικού ενδιαφέροντος διαδικτυακό μέσο άρχισε να εκτοξεύει χαρακτηρισμούς εναντίον υποψήφιας δημοτικής συμβούλου, προερχόμενης από παράταξη διαφορετική από εκείνη του νυν δημάρχου.

Ορμώμενος ο συντάκτης από αναρτήσεις της υποψήφιας στο facebook, που κοινοποιούσαν αναρτήσεις «υψηλού εθνικού φρονήματος» που περιλαμβάνουν και φράσεις που αποδίδονται στον αλήστου μνήμης χουντικό Ντερτιλή. Τον δολοφόνο του Μ. Μυρογιάννη στο Πολυτεχνείο και διαβόητο Απριλιανό.  Η υποψήφια θα έπρεπε να γνωρίζει, γιατί τα τέρατα μας απειλούν όταν τα ξεχνάμε. Αλλά και πάλι, ο Ιαβέρης του εκλογικού τοπίου, το ίδιο το μέσο,  θα έπρεπε πρώτα να ελέγξει και την προώθηση που έκανε σε βιβλίο των εκδόσεων ΡΗΣΟΣ που στην ουσία αποτελεί άλλη όψη του γνωστού ακροδεξιού εκδοτικού οίκου ΠΕΛΑΣΓΟΣ  για να μην αναφέρουμε και συγγραφείς και ονόματα που παραπέμπουν σε επίλεκτα στελέχη του Απριλιανού καθεστώτος.

Να μην αναφέρουμε επίσης και την απαράδεκτη αιγίδα του δήμου, στην προωθητική ενέργεια.

Το θέμα με την υποψήφια προκάλεσε την αντίδραση μεγάλης μερίδας του κόσμου, ο οποίος στηλίτευσε τους απαράδεκτους όσο και πρόχειρους  χαρακτηρισμούς και χειρισμούς του μέσου. Η ιστορία κόπασε προς το παρόν αλλά άφησε και ένα κείμενο του ηθοποιού Κώστα Αρζόγλου(1), που αξίζει να το διαβάσετε

Η όλη ιστορία μας θύμισε ένα από τα πλέον τρανταχτά παραδείγματα από το παρελθόν. Εκείνες τις φωτογραφίες που δημοσίευσε η «Αυριανή» παραμονές των εθνικών εκλογών του 1985 και εμφάνιζαν τον νεοεκλεγέντα τότε πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως συνεργάτη των ναζί την περίοδο της κατοχής.

Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αποδείξει την εμπλοκή του επίσημου ΠΑΣΟΚ –αν υπήρχε- σε αυτή την ιστορία. Το θέμα είναι πως το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αυτή την ιστορία, καθώς δίπλα στην ταμπέλα του «αποστάτη» κόλλησε και αυτή του «συνεργάτη των ναζί»  στον Μητσοτάκη κάτι που ήταν αρκετό ώστε να συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τους ψηφοφόρους του σοσιαλιστικού κόμματος που έβλεπαν το όνειρο της «Αλλαγής» να ξεθωριάζει και εγκατέλειπαν το πλοίο…

Όταν πλέον, πολλά χρόνια αργότερα, η δικαίωση ήρθε για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, η «δουλειά» είχε γίνει. Το ΠΑΣΟΚ είχε κερδίσει εκείνες τις εκλογές.

Τη σχέση της τότε Αυριανής με το ΠΑΣΟΚ όλοι την ήξεραν, όπως ξέρουν τις σχέσεις που διατηρούν οι εξουσίες με τα επίλεκτα τους μέσα. (όπως στην περίπτωση που έδωσε τη λαβή για το παρόν δημοσίευμα γνωρίζουν όλοι τη σχέση του μέσου με τη δημοτική αρχή)

Δίχως άλλο σχόλιο κλείνουμε το κείμενο που συνοδεύει το meme που επιλέξαμε εν είδει πικρού εικονογραφημένου ευθυμογραφήματος.

Υπάρχουν περιπτώσεις -όπως η συγκεκριμένη- που το θέμα λήγει απλά και χωρίς ασχημότερες προεκτάσεις. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που οι προεκτάσεις αναλόγων υποθέσεων ήταν, είτε βραχυπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα, τραγικές. Ας ελπίσουμε να μείνει εδώ το θέμα και να μην υπάρξουν επαναλήψεις στο ίδιο θέμα

Καλή Ανάσταση και να κυλήσουν όλα ήρεμα ως τις επερχόμενες εκλογές.

(1) https://www.facebook.com/konstantinos.arzoglou.3/posts/1003331823204788

Διαβάστε επίσης

Σοκ! Υμνητής του Χουντικού Ντερτιλή υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον Ανδρέα Βασιλόπουλο!

«Χέρι – χέρι» ο Ντερτιλής, ο «καθηγητής» της λάσπης Ανδρ. Βασιλόπουλος και τα άλλα τα παιδιά! Ντροπή!!!

Αικατερίνη - Μαρία (Μαρικαίτη) Αλβέρτη: Προς αποκατάσταση του ονόματός μου στο συκοφαντικό δημοσίευμα του irafina

Από τη δεκαετία του 1980 και πιο πολύ στα χρόνια μεταξύ 1985 -1990, στις εκλογές ζωντανεύουν οι μνήμες από τις μεγάλες συγκεντρώσεις πολιτικών κομμάτων με το σκηνικό από πλαστικά σημαιάκια και άπειρους χειροκροτητές και τελάληδες των  «Δικαίων Αιτημάτων του λαού» για «αλλαγή» ή για «απαλλαγή». Αυτά έχουν πια σχεδόν τελειώσει.  Οι πλατείες έπαψαν να γεμίζουν, οι λεωφόροι το ίδιο. Το μόνο απαράλλαχτο είναι ακόμα οι συγκεντρώσεις κλειστού χώρου. Σε θέατρα, σε συναυλιακούς χώρους, σε εκθέσεις, ακόμα και σε διαμερίσματα. Αυτό που έμεινα αναλλοίωτο είναι οι συγκεντρώσεις στον πυρήνα του κυττάρου της κοινωνικής ζωής της ελληνικής κοινωνίας. Του τότε και του σήμερα. Στο κλασικό και κραταιό καφενείο. Συγκεντρώσεις και ομιλίες γίνονται, όπως και τότε, έτσι και τώρα, στον τόπο διεξαγωγής της καθ’ εαυτού πολιτικής ζύμωσης που δεν είναι άλλος, από το κλασικό, παραδοσιακό καφενείο.

Οι τοίχοι των καφενείων ακούνε τα ίδια ψέματα χρόνια τώρα. Οι τοίχοι ξέρουν να ξεχωρίζουν τα ψέματα, γιατί οι τοίχοι πάντα είχαν καλύτερη μνήμη από τους ανθρώπους.

Επίσης ξέρουν να ξεχωρίζουν την περιγραφή της πραγματικότητας από την παραπλανητική διήγηση,το παραμύθι.

Σε ένα καφενείο της περιοχής της διασταύρωσης της Ραφήνας, στις 7/4/2019, 6 ημέρες μετά την Πρωταπριλιά και 5 μέρες μετά την παγκόσμια ημέρα του παραμυθιού (τα γενέθλια του Χ.Κ. Άντερσεν) και βέβαια ενάμιση μήνα πριν τις δημοτικές εκλογές στον τόπο, οργανώθηκε μία σχετικά καλοστημένη παράσταση, στα πλαίσια και με τους όρους που γίνονται οι σχετικές παραστάσεις το 2019.

Είχε προτζέκτορα, είχε πτυσσόμενη οθόνη, είχε τον σκηνοθέτη της παράστασης όρθιο και σε διακριτική απόσταση να παρακολουθεί τον πρωταγωνιστή του να εκτελεί το νούμερο του, όπως το διδάχθηκε. Είχε και βέργα κατάδειξης σημείων επί της οθόνης (δυστυχώς εν είχε το laser pointer σύμβολο εκσυγχρονισμού), είχε τους κομπάρσους, είχε και τους απαραίτητους κλακαδόρους. Πολύ καλή σκηνοθεσία και αυτό φαινόταν στο πρόσωπο του σκηνοθέτη που αν και καθόταν διακριτικά πιο πίσω, φαινόταν ικανοποιημένος από την επίδοση τοι πρωταγωνιστή του. Όλα λοιπόν πήγαιναν καλά για την παράσταση, εκτός από ένα πράγμα, το οποίο έλειπε και δυστυχώς αν το έργο ήταν καθαρή μυθοπλασία, χωρίς επιπτώσεις στις ζωές των κατοίκων και στον τόπο, αυτό δεν θα πείραζε. Άλλωστε ο μύθος μάλλον χαρά δίνει και όχι λύπες. Δυστυχώς το έργο ήταν οι ίδιες οι ζωές και το ίδιο το μέλλον των ανθρώπων και του τόπου.

Όπως και να το κάνουμε το να αποτελεί ένα τόσο σημαντικό διακύβευμα, αντικείμενο σκηνοθεσίας, υποκριτικής ερμηνείας και προσποιητού ενθουσιασμού κλακαδόρων και στημένων από τον «θεατρικό επιχειρηματία», είναι απαράδεκτο αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο.

Ενδεικτικά, ο σκηνοθέτης είχε ορίσει 4 πράξεις του έργου, διακρινόμενες μεταξύ τους από τα χειροκροτήματα των κλακαδόρων, που δεν ήταν και πολύ επαγγελματίες γιατί τους πρόδιδε το γεγονός πως ενθουσιάζονταν στα ανούσια και με λιγότερη ένταση, σημεία της παράστασης. Στα σοβαρά επικρατούσε μία διάχυτη αμηχανία. Μία σιγή απορίας.

Ακούστηκε πως ο υπουργός δεσμεύεται (ετελείωσε που έλεγε και ο καταπληκτικός ηθοποιός Απ. Αυδής –«Καλοχαιρέτας» της ταινίας) σε θέματα που είναι αρμοδιότητα ιδιωτικής εταιρίας.

Ακούστηκε πως ο ίδιος υπουργός και η υπουργική παρέα του, μαζί με τον πρωταγωνιστή της κωμωδίας, είχαν προβλέψει την ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ για τις οικιστικές πυκνώσεις, όταν τον καιρό που ενέτασσαν περιοχές διαλαλούσαν για ψηφοθηρικούς λόγους πως «γλίτωσαν τα σπίτια του κοσμάκη».  Το μόνο που δεν είπαν ήταν το ότι κοροϊδευαν τον κόσμο για να πληρώνει αδρά, όποιον του υποσχόταν αναρμοδίως λύση για το πρόβλημα του. Ήταν όλα γνωστά, όλα προδιαγεγραμμένα αλλά δολίως έπρεπε να διατηρήσουν τον κόσμο και πάλι όμηρο. Αυτή τη φορά, δικό τους όμηρο. Όχι των προηγούμενων!

Ακούστηκαν κι άλλα.  Για μία μελέτη ενός κόμβου που ενώ είναι μελέτη 7 ετών και είχε αποσυρθεί, εμφανίστηκε ως καινούργια και υπό εκτέλεση. Ακούστηκε ακόμα μία φορά πως το ΚΕΛ στο Πλατύ Χωράφι θα είναι τριτοβάθμιας επεξεργασίας (προχωρημένης τριτοβάθμιας μάλιστα – τζάμπα είναι, το βαφτίζω και τεταρτοβάθμιας άμα θέλω) την ώρα που η ίδια η ΜΠΕ του το ορίζει ως δευτεροβάθμιας με μεμβράνες και η Ε.Ε. δεν χρηματοδοτεί τριτοβάθμια επεξεργασία.

Ψέματα, ψέματα, ψέματα. Πολλά ψέματα, αλλά ως Έλληνες ψηφοφόροι τα έχουμε συνηθίσει και ντροπή μας γι’ αυτό.

Αυτό που δεν αντέχεται όμως σε καμία περίπτωση, είναι πως ο πρωταγωνιστής της παράστασης αντί να βρίσκεται σπίτι του και να συλλογάται πως θα αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη που τον έχει παραπέμψει για τον θάνατο 100 ανθρώπων με κατηγορίες για βαριά αμέλεια, δίνει παράσταση σε καφενεία διεκδικώντας την επιβράβευση από τους δημότες για την εγκληματική του, όπως αποδείχθηκε, δοτή θητεία.

Δυστυχώς ξεχνάμε. Ξεχνάμε τι ακούσαμε, τι είδαμε, τι είπαμε. Ξεχνάμε τι φάγαμε, όπως λέγεται. Από χθες, φαίνεται πως ξεχνάμε και τον ίδιο τον θάνατο των συνανθρώπων μας και κάποιοι έχουν λόγο (;) να νομίζουν πως τα θύματα τους θα ξαναψηφίσουν τη Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής, τον Ψινάκη στην Ευρωβουλή και τον Μπουρνούς στη Ραφήνα.

Τελικά τα χρυσόψαρα μάλλον έχουν καλύτερη μνήμη και κρίση, όπως φαίνεται

 Εναι πραγματικά απίθανοι! Υποκλίνομαι μπροστά στους σχεδιασμούς τους που δε γνωρίζουν καμία ηθική αναστολή. Που δεν γνωρίζουν καμία αναστολή μπροστά στην στον πόνο και την οδύνη που σκόρπισε η ανικανότητα τους. Για το μέλλον που χάθηκε, για τις μέρες που σκοτείνιασαν. Εξουσία ένοχη ως το μεδούλι, που λογοδοτεί μόνο σε εξουσίες και τους εκπροσώπους τους.

Διαβάζουμε προβεβλημένη «είδηση» με ημερομηνία 12/3/2019, σε μέσο που ειδικεύεται στο αντικείμενο συστηματικής προβολής «του δικού τους ανθρώπου», πως «Έπεσαν οι υπογραφές για τα έργα οδικών υποδομών & αντιπλημμυρικής προστασίας σε Ραφήνα & Μάτι (sxreenshot)

Στο κέντρο του πλάνου, ο υπόδικος δήμαρχος Ραφήνας – Πικερμίου. Είναι ο ίδιος που τον έκρινε υπόδικο το Εισαγγελικό πόρισμα για το Μάτι. Ο ίδιος που όπως εδώ και δύο χρόνια,  δεν φρόντισε να καθαρίσει έγκαιρα τους ελεύθερους χώρους του δήμου, ο ίδιος που δεν φρόντισε να έχει σχέδιο αντιμετώπισης καταστροφών,

Ο ίδιος που κατόπιν εορτής υποκρινόταν τον πυρόπληκτο και τον ανησυχούντα για τα πραγματικά θύματα, τώρα με καμάρι «υπογράφει».  Τι υπογράφει όμως;

Ανίκανοι στην πρόληψη αλλά ικανότατοι στον διαμελισμό της Αττικής που θα ακολουθήσει

Στο παιχνίδι που έστησαν οι φίλοι του που και ο ίδιος εξυπηρέτησε κάποτε, για να του φτιάξουν το -δίκαια στραπατσαρισμένο-  δημόσιο προφίλ του, συμμετέχουν και πολλοί αφελείς που δεν βλέπουν πως πρόκειται για κοροϊδία. Ο «υπουργός εκποίησης Αττικής» (δεξιά στη φωτογραφία με το βλέμμα καρφωμένο στα χαρτιά), βρήκε ευκαιρία για να εφαρμόσει χωρίς αντίδραση και με ψευδεπίγραφο τίτλο «Οδικές υποδομές και Αντιπλημμυρικά», τα σχέδια* που αν  δεν είχε προηγηθεί η φωτιά, θα του φόρτωναν ένα δυσβάσταχτο για ευσυνείδητους, πολιτικό κόστος. Τώρα, από τη μία καταλογίζει στους πυρόπληκτους ότι είναι αυθαίρετοι και από την άλλη παίζει και το προεκλογικό του παιχνίδι σε μία περιοχή που η κυβέρνηση του είναι κόκκινο πανί.

Μαζί με αυτά γίνεται και πολιτικός αβανταδόρος του υπόδικου απερχόμενου δημάρχου. Είναι πολλά τα λεφτά, είναι πολλές οι «υποχρεώσεις προς τους επενδυτές» και δεν μπορεί μία στραβή στη βάρδια του ενεργούμενου του, να αφήσει τον «υπουργό Αττικής» χωρίς εκτελεστικό βραχίονα.

Όμως.. Πέρα από τις στοχεύσεις και τα σχέδια των «επενδυτών», υπάρχουν και άλλα θέματα που άπτονται στα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τους έχοντες συνείδηση από τους ασυνείδητους. Και αυτό είναι το όψιμο ενδιαφέρον (το οποίο υποκρύπτει μιαρούς σχεδιασμούς για τη μοίρα του καμένου τόπου και το μέλλον των ανθρώπων του.

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και αυτή είναι η περίπτωση μας. Οι λύκοι ετοιμάζονται να διαμελίσουν την ανατολική Αττική. Η πυρκαγιά μοιάζει να ήταν ένα βήμα στα σχέδια τους. Αν δεν είχε ανάψει από την αδιαφορία τους, θα έπρεπε να έχουν βρει  άλλο τρόπο για να ανάψει.  Ήταν λαχείο για τα σχέδια των λύκων. Γι’ αυτό και θα κάνουν τα πάντα να χρυσώσουν τον  θάνατο που σκόρπισε η αδιαφορία τους, η πλημμέλεια τους στην πρόληψη, η ανικανότητα τους στην κατάρτιση σχεδίου αντιμετώπισης. Και θα το κάνουν τώρα με τα ενεργούμενα τους, γιατί μετά ποιος ξέρει; Μπορεί να μην είναι πια κανείς στη θέση του και οι υποχρεώσεις προς τους ανωτέρους τους είναι δεδομένες.

_______________________

*Μη γελιέστε. Δεν δίνουν δεκάρα για τους ανθρώπους. Αυτό που έχει αξία είναι ο τόπος και αυτό θα πάρουν.  Μάλιστα οι κάτοικοι θα τους τον δώσουν με χαρά πιστεύοντας πως είναι για το καλό τους. "Επιτέλους κάτι γίνεται στον τόπο"  θα λένε όλοι....

Εκτός από τους Αθηναίους, τους Κορίνθιους, τους Αχαιούς της περιόδου του Β ελληνικού αποικισμού  (9ος-6ος αιώνας π.Χ), η Ελλάδα δεν γέννησε άλλους αποικιοκράτες. Τουλάχιστον  με την έννοια του ιδρυτή αποικίας, διοικούμενης με τον ευρωπαϊκό  αποικιοκρατικό τρόπο, όπως τον μάθαμε στους καιρούς μας, από τους δασκάλους του είδους, Βρετανούς.

Το ελληνικό αποικιοκρατικό ταλέντο όμως, δεν μπορούσε να μείνει στην αφάνεια και εκδηλώσεις του υπήρχαν σε μικρότερη κλίμακα.

Ειδικά εκεί όπου η ανάγκη διακυβέρνησης δημιουργούσε «νησίδες» διοίκησης, οι οποίες τελικά κατέληγαν στο να γίνουν νησίδες (συνήθως αυταρχικής) εξουσίας. Γενικά η σύγχυση της διαχείρισης με τη διοίκηση και της διαχείρισης ή του δικαιώματος νομής με την κυριότητα και την κατοχή ενός τόπου η ενός αντικειμένου, είναι πολύ συχνό φαινόμενο στα ελληνικά πράγματα. Μάλιστα τα τελευταία 5 χρόνια γίναμε μάρτυρες ενός νέου είδους αυταρχισμού. Του αυταρχισμού των περιφεριεακών και δημοτικών συμβουλίων. Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα μας.

Η περιφέρεια της Ελλάδας που διένυσε αποικιοκρατική περίοδο μέσα στον 21ο αιώνα είναι η Αττική. Μπορεί να μην οδηγούμε στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας ή να μην πίνουμε τσάι στις πέντε το απόγευμα (βρετανική αποικιοκρατία) όμως το μοντέλο διοίκησης της περιφέρειας δεν διέφερε και πολύ από το βρετανικό αποικιοκρατικό μοντέλο. Τόσο στον τρόπο όσο και στην στοχοθεσία και την μέθοδο επίτευξης των στόχων,  που τελικά αποδείχθηκε πως ήταν άλλοι από τους προεκλογικά διακηρυγμένους. (Τι παράξενο!!!)

Η περιφέρεια Αττικής πριν από 5 χρόνια βρισκόταν μέσα σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση.  Η καθυστέρηση στην καλλιέργεια της συνείδησης των κατοίκων, της ανάγκης της διαλογής των απορριμμάτων στην πηγή τους, της ανακύκλωσης και γενικά η έλλειψη αγωγής του πολίτη, οδήγησε στην ανάπτυξη πυρήνες υγειονομικού σκότους μέσα σε κατοικημένες περιοχές. Η άθλια αυτή υποβάθμιση του τόπου υποστηρίχθηκε και από συμφέροντα (πάντα υπάρχουν αυτά) τα οποία λυμαίνονταν τους πόρους που αποταμιεύονταν για την ανάπτυξη της ανακύκλωσης. Για παράδειγμα ίσχυε και ισχύει ακόμα η απαράδεκτη κατάσταση να εισπράττει συγκεκριμένος οργανισμός «ανακύκλωσης» το αντίστοιχο τέλος που επιβαρύνει όλους τους καταναλωτές συσκευασμένων προϊόντων, για να οδηγήσει τελικά μέσω των υπεργολάβων του, το 70% του συγκεντρωμένου όγκου, στους ΧΥΤΑ. Έτσι, η αρχική έλλειψη πολιτικής συνείδησης κι αγωγής, υποστηριζόμενη και ενθαρρυμένη από τους ίδιους τους διαχειριστές της ονομαζόμενης «ανακύκλωσης», παρήγαγε την ανάγκη για μεγαλύτερους και περισσότερους ΧΥΤΑ (νόμιμους και παράνομους).

Για να μην αφήνει άσχημη γεύση το πικρό χάπι που έπρεπε να ταΐσει η διοίκηση τον κόσμο, οι νέοι ΧΥΤΑ ονομάστηκαν ΧΥΤΥ, αντικαθιστώντας το Α από τα Απορρίμματα, με Υ από τα Υπολείμματα. Το ψέμα όμως έβγαζε μάτι. Ποια Υπολείμματα; Αφού δεν υπάρχει διαλογή στην πηγή και οι υπεργολάβοι (τα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών) τα πάνε όλα για ταφή, αφού βέβαια εισπράξουν το «τέλος ανακύκλωσης» που πληρώνουν οι πολίτες.

Άλλο ζήτημα ήταν η έλλειψη αποχέτευσης σε μεγάλο τμήμα της περιφέρειας Αττικής. Δηλαδή σε ότι είχε να κάνει με τα απόβλητα (στερεά και υγρά) η κατάσταση το 2014 ήταν ζοφερή και εξακολουθεί να είναι ακόμα.

Η τότε υποψήφια περιφερειάρχισσα, η Ρ. Δούρου, καβαλώντας το κύμα της αντίδρασης στα μνημόνια και τη φτωχοποίηση, το ίδιο κύμα που καβάλησε όλος ο ΣΥΡΙΖΑ και μαζί του μεγάλο μέρος των παλαιών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) κέρδισε τις εκλογές απέναντι σε έναν υποψήφιο που η θητεία του είχε αποδείξει πως ήταν (και είναι;) άνθρωπος με συγκεκριμένες στοχεύσεις που πολύ απείχαν από το λαϊκό συμφέρον. Χώρια που στη βάρδια του του έκατσε και μία αντάρτισσα Κερατέα και τον έκανε να νιώθει άχρηστος.

Τον εκτόπισε λοιπόν η σημερινή περιφερειάρχισσα, υποστηρίζοντας  τις εκδηλώσεις λαϊκής αντίδρασης στα σχέδια του παλιού περιφερειάρχη.

Όπως και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν άργησε να δείξει το αληθινό της πρόσωπο, που δεν ήταν άλλο παρά το πρόσωπο του εκτοπισθέντος υπ’ αυτήν την ίδια, περιφερειάρχη. Είχαν τα ίδια προγράμματα, την ίδια ατζέντα αλλά η ομολογία πριν τις εκλογές δεν θα την οδηγούσε στη θέση που είναι σήμερα.

Τέλος πάντων, αφού οι δημοκρατικές διαδικασίες είχαν ουσιαστικά καταλυθεί, με τη γελοιοποίηση τους  από τη νέα περιφερειάρχισσα, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος διοίκησης και υλοποίησης των δεσμεύσεων της προς τα ίδια πρόσωπα στα οποία είχε δεσμευτεί και ο προηγούμενος περιφερειάρχης. Πως όμως θα μπορούσε να κάνει την κωλοτούμπα ελαχιστοποιώντας τον εξευτελισμό και την κατακραυγή;

Στο δύσκολο ερώτημα, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος πια, η απάντηση δόθηκε μάλλον από τη συνεργασία των αντιπεριφερειαρχών της, με τους διάφορους τοπάρχες της Αττικής. Όπως οι Βρετανοί στρατιωτικοί, για να διοικήσουν μία χώρα, έκαναν συμμέτοχους με μικρό βέβαια μερίδιο, φυλάρχους, τοπάρχες, μαχαραγιάδες. Έτσι 100 βρετανοί στρατιωτικοί, διοικούσαν χώρες πολλών εκατομμυρίων, όπως η Ινδία π.χ.

Το μοντέλο δούλεψε καλά. Μάλιστα όταν το κόμμα της περιφερειάρχισσας έχει την κεντρική εξουσία, διαθέτει κι άλλα καθρεφτάκια για διανομή στους φυλάρχους, όπως «υπουργικές φιλίες», «πολιτική εύνοια», «πόρους», «ενδεχόμενη πολιτική αναρρίχηση». Όλα σε εισαγωγικά όπως κάθε τι ψευδώνυμο και παραπειστικό.

Ο τρόπος είχε βρεθεί. Η περιφερειάρχισσα  έστηνε με τα υποπόδια της (τους φυλάρχους – τοπάρχες) στον Α βαθμό «αυτοδιοίκησης» διαβουλεύσεις, παραποιώντας τη λαϊκή βούληση,  γνωμοδοτούσε όπως ήθελαν τα αφεντικά της, παρέδιδε στο υπουργείο που σαν έτοιμο από καιρό, καλούσε τους πάντα ορεξάτους, στο μεγάλο φαγοπότι.

Τα πάντα με την επίφαση της δημοκρατίας και την «σύμφωνη λαϊκή γνώμη» όπως «εκφράστηκε» σε κάθε σχετική και κατάλληλα στημένη, διαβούλευση.

Κάτι κουβέντες για ακυρώσεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κάτι προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας με ανασταλτικές αοφάσεις, κάτι προσφυγές σε Ευρωπαϊκά δικαστήρια. Κάτι επισημάνσεις για πλαστές μελέτες ή για κατά παραγγελία μελέτες, ένοχες για περιβαλλοντικά εγκλήματα, δεν αρκούσαν για να ταράξουν την υπεύθυνη γαλήνη της περιφερειάρχισσας και του μηχανισμού της (που έφτανε στην κεντρική κυβέρνηση)

Έφτασαν οι εκλογές. Όλοι ξέρουμε πως η ανεύθυνη και απαράδεκτη στάση της περιφέρειας σε Μάνδρα και ανατολική Αττική, που οδήγησε στο θάνατο 124 ανθρώπων είναι αρκετή για να βυθίσει την περιφερειάρχισσα στο σκοτάδι (μέχρι να την ανασύρει και πάλι η κεντρική εξουσία). Ο λόγος ικανός αλλά δεν πρέπει με τίποτα να ξεχαστεί ο τρόπος που εφάρμοσε διοίκηση τα πέντε αυτά χρόνια. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν η ίδια και οι συνεργοί της που δεν είναι μόνο οι αντιπεριφερειάρχες της, αλλά και όσοι συμμετείχαν στον φαύλο κύκλο του ψέματος, για να αποκομίσουν υποτιθέμενα προσωπικά οφέλη και πλαστή αίγλη πολιτικού άνδρα. Τα υποπόδια της, οι ψοφοδεείς τοπάρχες και φύλαρχοι, δήθεν «ενεργοί πολίτες» αλλά ουσιαστικά ενεργούμενα της περιφερειάρχισσας και της κυβέρνησης, που την κολάκευαν, την ίδια και τους απεσταλμένους της.

Ο λαός της Αττικής χρωστάει σκληρά μαθήματα στη συμμορία αυτή, που τάχθηκε στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, εις βάρος της υγείας και της ζωής του. Πρέπει να καταστεί σαφές πως το «μαύρισμα» και η καταψήφιση της περιφερειάρχισσας και των αυλικών της, αντιπεριφερειαρχών και ψοφοδεών τοπαρχών-δημάρχων, δεν γίνεται μόνο για το έγκλημα των 124 νεκρών, αλλά και για όλα τα άλλα εγκλήματα.

Τα εγκλήματα των ψεμάτων, των φουσκωμένων λόγων, της πλαστής στήριξης στα λαϊκά κινήματα, στο έγκλημα της σχεδιαζόμενης καταστροφής της ΒΑ Αττικής και του νοτίου Ευβοϊκού με ΧΥΤΑ και ΚΕΛ να εκβάλουν δίπλα δίπλα και μέσα στον κόλπο.

Τα ψέματα και η αδιαφορία που οδήγησαν στην καταστροφή ης Πεντέλης, των Γερανείων, του Πατέρα, τη ρύπανση και εκχέρσωση (δι’ αδειοδοτήσεως) ορεινών περιοχών της Αττικής, το χάιδεμα των συμφερόντων, την μη προώθηση της διαλογής των απορριμμάτων στην πηγή, της κατάργησης της ανακύκλωσης μέσα από τον απαράδεκτο ΠΕΣΔΑ που εξυπηρετεί τα γνωστά συμφέροντα και όχι τον λαό. Για την τσιμεντοποίηση των ρεμάτων (για την οποία κάνει πλάτες στον φίλο της υπουργό Αττικής) που δεν παρέχουν καμία αντιπλημμυρική προστασία. Για το δούλεμα και την κοροϊδία τόσου κόσμου.

Για την κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατικής διαβούλευσης. Για την καθιέρωση της χειραγώγησης των περιφερειακών συμβουλίων και την διάδοση των χειρισμών αυτών από τα υποπόδια της (τους φυλάρχους – τοπάρχες) και στα δημοτικά συμβούλια.

Για όλα τα παραπάνω, αλλά και για άλλα τα οποία εμείς μπορεί να μην ξέρουμε αλλά σίγουρα τα ξέρουν και τα φοβούνται όλοι αυτοί, η καταδικαστική ψήφος είναι το ελάχιστο που μπορούμε να πράξουμε. Όχι μόνο στην περιφέρεια, αλλά και όπου αλλού βρίσκουν απάγκιο και καταφύγιο τα ενεργούμενα και υποπόδια της απαίσιας συμμορίας.

Και να θυμόμαστε πως όταν αυτοί οι τύποι δεν τιμωρούνται, θεωρούν πως τα έκαναν όλα καλά (κάτι απολογισμοί γεμάτοι θράσος τελευταία, δεν είναι τυχαίοι)  και αν τους ξαναδωθεί εμπιστοσύνη και εξουσία, είναι ήδη  έτοιμοι για τα πολύ χειρότερα

Κι έτσι εμείς εδώ παρέα μείναμε χωρίς Μπρους Λη

τώρα ποιος θα πολεμάει που `μαστε όλοι μας δειλοί;

Μπρους Λη – Μ. Φακίνος - Γ. Μαρκόπουλος 1982

Μετά την κατάρρευση της διοικούσας την περιφέρεια Αττικής πλειοψηφίας, δηλαδή της ΔΥΝΑΜΗΣ ΖΩΗΣ και της Ρένας Δούρου προσωπικά, οι φιλόδοξοι καριερίστες, πρώην συνεργάτες της άρχισαν να την κάνουν για άλλους τόπους. Τέτοιοι σωτήρες άλλωστε δεν πρέπει να πάνε χαμένοι, ακόμα και αν εκείνη που τους μάζεψε για να τους αναδείξει είχε «στραβές στη βάρδια της» (κατά δική της δήλωση). Αναδείχθηκε έτσι μία ακόμα πτυχή των ανθρώπων αυτών, των διορισμένων αντιπεριφερειαρχών αλλά και των εκλεγμένων από τη βάση,  περιφερειακών συμβούλων. Εκλεγμένων  είτε λόγω πραγματικού έργου είτε ως τέκνα ενός συστήματος  βασισμένου πάνω σε ένα πλέγμα νεποτισμού και οικογενειοκρατίας.

Τα γεγονότα απλά έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα, πως η τοπική αυτοδιοίκηση και των 2 βαθμών στην Ελλάδα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σκαλοπάτι προς ή από την κεντρική πολιτική σκηνή, εκείνων που κρατούν έστω και μία άκρη του ιστού που τη διατρέχει. Του ιστού που τελικά δεν είναι άλλος παρά ο ιστός του νεποτισμού, των προσωπικών σχέσεων και της συμμετοχής σε ένα δίκτυο παραγωγής στελεχών, που ουδεμία σχέση έχουν με τις απαιτούμενες κατά περίπτωση ικανότητες. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις αλλά όπως μονότονα λέγεται, είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Πρώτος πήδηξε ο αντιπεριφερειάρχης με το safety jacket και το JCB που καθάριζε ρέματα και καμάρωνε σε φωτογραφίες. Ο «οικολόγος» αντιπεριφερειάρχης Βόρειου Τομέα Αττικής Γιώργος Καραμέρος, ο οποίος έβαλε «πλώρη» για τον δήμο Βριλησσίων, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην στο βόρειο κομμάτι της Δύναμης Ζωής.

Την ίδια στιγμή «την κάνει»  και  ο εκ δεξιών της Ρένας Δούρου στην Ανατολική Αττική, ο αντιπεριφερειάρχης Πέτρος Φιλίππου, ο οποίος παρά τις προσπάθειες της περιφερειάρχη και των συνεργατών της να του αλλάξουν γνώμη και να εξασφαλίσουν την συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο για τις περιφερειακές εκλογές του Μαΐου, εμμένει στην απόφασή του να στραφεί στην Αυτοδιοίκηση Α’ βαθμού, διεκδικώντας τον δήμο Σαρωνικού απέναντι στον νυν δήμαρχο Γιώργο Σωφρόνη. Άλλωστε πρόκειται για τον «δήμο του» επί σειρά ετών. Εκεί μπορεί να περάσει τον αυτοδιοικητικό του χειμώνα με ασφάλεια.

Εκτός από τους πολλούς αντιπεριφερειάρχες ή συμβούλους που όπως αναμενόταν, πέρασαν στο ψηφοδέλτιο της ΛΑΕ και τα «βαριά ονόματα» που με την αποχώρηση τους  «ελάφρυναν» το ψηφοδέλτιο της Ρ. Δουρου, έφυγαν και άλλοι που δεν διέθεταν ιδιαίτερο βάρος. Η αποχώρηση τους δεν έχει να κάνει με πολιτικούς ή αυτοδιοικητικούς  σχεδιασμούς και  είναι  αποκλειστικά ενταγμένη στις κινήσεις προστασίας της προσωπικής τους καριέρας και του πολιτικού μέλλοντος τους. Για παράδειγμα ο εκλεγμένος με τη Δύναμη Ζωής το 2014, υιός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Σπ. Πάντζας, διαβλέποντας πως η πολιτική του καριέρα (!!!) κινδυνεύει με τη Ρ. Δούρου, αποφάσισε να μεταπηδήσει στο συγκοινωνούν δοχείο. Συμμετέχει λοιπόν στο ψηφοδέλτιο του αντικαταστάτη δημάρχου Ραφήνας, προφανώς στα πλαίσια μίας ανταπόδοσης στήριξης. Μίας ανταπόδοσης που λαμβάνει χώρα δίχως όμως να δηλώνεται ρητώς, αφού επιφυλάσσει κινδύνους και για τα δύο συνεργαζόμενα μέρη. Είναι μία κίνηση που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε και «κίνηση δείκτη». Δείκτη της εκτίμησης που έχουν οι υποψήφιοι στο πολιτικό αισθητήριο και την αντιληπτική ικανότητα των ψηφοφόρων τους.

Όπως και να είναι τελικά, η Δύναμη Ζωής φυλλορροώντας (όχι αναιτιολόγητα)  κατέδειξε  την ποιότητα συγκεκριμένων στελεχών της, που η αρχηγός της προέκρινε σε υψηλές θέσεις (αντιπεριφερειάρχες) αλλά και τον τρόπο που τελικά πολιτεύεται, δυστυχώς η πλειονότητα των υποψηφίων σε περιφερειακό επίπεδο τουλάχιστον. Το δε έργο της αποδείχθηκε τελικά στην καλύτερη περίπτωση ασήμαντο, αν όχι καταστροφικό για την Αττική.

Κρίνοντας από ότι ζήσαμε, που συνοψίζεται και στην πάνω φωτογραφία, τα πράγματα έχουν πάρει δυσοίωνη τροπή. Δεν διακρίνεται κάποια λύση σωτηρίας για την Αττική, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Τα έργα υποβάθμισης της  θα προχωρήσουν και θα ενταθούν, αφού τουλάχιστον σε περιφερειακό επίπεδο, κανείς δεν δείχνει πρόθυμος να συγκρουστεί με εξουσίες και συμφέροντα. Το παράδειγμα της Δύναμης Ζωής και της εξαπάτησης των ψηφοφόρων ας προσθέσει τουλάχιστον  κάποια ακόμα κριτήρια στην σκέψη των ψηφοφόρων. Ας μας κάνει ωριμότερους στον τρόπο που βλέπουμε και ακούμε τους υποψηφίους.  Σίγουρα μπορούμε να ανιχνεύσουμε το ψέμα στα λόγια τους, στα έργα τους. Και αν το εντοπίσουμε, μην αμφισβητήσουμε την κρίση μας. Αν δείχνει ψέμα, τότε είναι.

Ας γίνει η κακή εμπειρία των απερχομένων αυτοδιοικητικών πρώτου και δεύτερου βαθμού μία ευκαιρία για να αναβαθμίσουμε τον τρόπο που επιλέγουμε στις εκλογές και μέσω αυτού να αποτρέψουμε την υποβάθμιση του τόπου μας και να επιδιώξουμε ένα υγιές και καλύτερο αύριο.

(Τους επαγγελμαετίες αυτοδιοικητικούς, όπως και τους επαγγελματίες πολιτικούς μη τους λυπάστε. Ούτε αυτοί σας σκέφτονται άλλωστε και το ξέρετε)

Μόλις μία εβδομάδα πριν, στις 17/1/2019 διαβάζαμε στις ειδήσεις πως:

«Την άμεση  παρέμβαση του προϊσταμένου της  Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών Βαγγέλη Ιωαννίδη προκάλεσαν οι καταγγελίες κατοίκων και φορέων για παράνομη λειτουργία του ΧΥΤΥ , στην περιοχή Γραμματικού.