Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Ενώ ο χρόνος διένυε τις τελευταίες του μέρες, στην Ευρώπη και συνεπώς και στην «ευρωπαϊκή πόλη» της Ραφήνας (ένα είδος χιούμορ είναι και αυτό), ο ασθενής δήμαρχος της πόλης έγινε πάλι πηγή γέλιου. Γράφοντας στο facebook για μία εκδήλωση βράβευσης φοιτητών και ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου που θα το ζήλευε η -γνωστή για τους σεναριακούς σολοικισμούς της- ηθοποιός Δέσποινα Στυλιανοπούλου, έγραψε: «Είναι από τις εκδηλώσεις που ως καθηγητής αλλά και ως δήμαρχος δεν θέλω να χάνω…….»
Αυτό το «ως καθηγητής» τι το ‘θελε; Αν ήταν καθηγητής που συνετέλεσε στην εκπαίδευση παιδιών, θα είχε κάποια αλήθεια. Αλλά δεν είναι.
Αν ήταν έστω δήμαρχος που υποστήριξε έμπρακτα την εκπαιδευτική διαδικασία, πάλι θα είχε νόημα. Αλλά δεν είναι ούτε αυτό.
Στην περίπτωση που αυτοπεριγράφεται ως «καθηγητής» για να κερδίσει «σημείο» έναντι ανταγωνιστή του υποψηφίου που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιεί για τον εαυτό του τον ίδιο όρο, τότε θα πρέπει να του πει κάποιος πως πρόκειται για μάταια αντιδιαστολή, αφού αυτό δεν ισχύει ούτε για τον έναν ούτε για τον άλλον. Μοιάζει με αντιπαράθεση δύο φαλακρών για μία …τσατσάρα, για να θυμηθούμε τον Μπόρχες.
Μέχρι τις εκλογές, η Ραφήνα αναμένεται να αναδειχθεί σε «Ακαδημία» με τόσους «καθηγητές» που διεκδικούν τη δημαρχία της. Εμείς απλά θα θυμηθούμε τον Δοκησίσοφο του Ανδρέα Λασκαράτου, από το έργο του «Ίδε ο Άνθρωπος»
Ο δοκησίσοφος έλαβε από τη φύση του το χάρισμα του να έχη μεγάλην ιδέαν δια τον εαυτόν του, δια τας γνώσεις του. Ο δε τοιούτος και ζη μεγάλος με τη φαντασία του, έως ότου η περίστασες του το επιτρέπουνε, έως ότου απαντήματα με ανυπομόνους δεν τον εχθέτουνε σε δυσάρεστα ξεγελάσματα.
Καλά γεμάτος από την ιδέα του, και συνηθισμένος ακολούθως να μιλή ως από καθέδρας δια πράγματα που κάπως εννοεί, ξεθαρρεύει αγάλι΄ - γάλι, και απλώνεται να φλυαρή με τον ίδιον διδαχτικόν τρόπον και δια πράγματα εις τα οποία δεν έχει διόλου γνώριση.
Ότι δε η μεγάλη ιδέα του εαυτού του φυσικώ τω λόγω τόνε φέρνει στη φλυαρία, ευκόλως ημπορεί να εννοηθή· επειδή, αφού έφθασε να πείση τον εαυτόν του ότι είναι κάτοχος μιας σπανίας νοημοσύνης, μιας σωστότητος κρίσεως αλανθάστου, ενός πνεύματος οπού από λίγο εννοεί πολύ... από τότε δεν αμφιβάλλει πλέον ότι τον φθάνει ν΄ απαντήθηκε κάπου και να ομίλησε με τον Αραγγό, δια να μπορή να εξηγή τες περιοδείες των κομήτων· να εχαιρετήθηκε με τον Βίσμαρκ, δια να ημπορεί να αποφθέγγεται στα πολιτικά· να επισκέφθηκε το Παρίσι, δια να εξευγενίσθηκε· να είδε τη Σμύρνη, δια να γνωρίζη την Ασία· ότι έχει γνώσες ανώτερες από τους άλλους· ότι ακολούθως είναι άνθρωπος με βάρος· και έτσι, εκεί κοντά σοφός και αλάνθαστος να νομίζη ότι μπορεί να μιλή από καθέδρας δια κάθε πράγμα.
Εις την διεξαγωγήν όμως της δοκησισοφίας του, απαντά κάθε τόσο χάσματα εις τα οποία και αυτή του η οίηση πρέπει να σταματήση. Φιλονεικώντας τότε με άλλους, και αντιπαθώντας να ομολογήση αμάθειαν, ριψοκινδυνεύει να περάση το χάσμα δια πηδήματος, εις το οποίον ενδέχεται και να πέση μέσα.
-Ναι, κύριε Χ, αλλά σεις βέβαια θα γνωρίζετε με πόσην επιτυχίαν ο Dnieper καταπολεμεί αυτά τα οποία πρεσβεύετε.
-Α, τον Dnieper εγώ τον εδιάβασα απ΄ αρχής έως τέλους· αλλά τα επιχειρήματά του είναι σαθρά.
-Έχετε υπομονήν, κ. Χ, αλλά ο Dnieper δεν είναι συγγραφεύς. Είναι ποταμός εις την Ρωσίαν.
Και ιδού ο δοκησίσοφος εις την ξυλόγατα!...-
Στον «πολιτικά ορθό» (politically correct) κόσμο μας, από το 2010 και εντεύθεν, μάθαμε να ισχυριζόμαστε πως υπάρχουν κανόνες. Κανόνες για κάθε παιχνίδι, όπως στα επιτραπέζια ή εκείνα της πράσινης τσόχας ή εκείνα του γηπέδου, κλειστού ή ανοιχτού. Ακόμα και στο πολύ πιο ενδιαφέρον, παιχνίδι της νομής της πολιτικής εξουσίας. Όπως και να ‘ναι, στα πάντα υπάρχουν πια κανόνες και οι κανόνες είναι για να τηρούνται σε έναν πολιτικά ορθό κόσμο. Η τήρηση των κανόνων του κάθε παιχνιδιού δεν συνεπάγεται και τήρηση των νόμων που διέπουν μία κοινωνία, είτε αυτοί είναι γραπτοί είτε είναι άγραφοι. Ακόμα και ένας αποστειρωμένος και πολιτικά ορθός κόσμος που έχει τους κανόνες του, μπορεί να παραβλέπει ή να παρακάμπτει κατά το δοκούν τους νόμους, ακόμα και αν αυτοί διέπουν το μεγάλο παιχνίδι της εξουσίας των οργανωμένων θεσμών επί του Ανθρώπου.
Οι κανόνες για να επιτύχει κανείς ως διεφθαρμένος δήμαρχος είναι απλοί. Κλέψε όσο μπορείς και συγκέντρωσε μεγάλο ποσό χρημάτων στον λογαριασμό σου στην Ελβετία ή όπου αλλού μπορείς να κρατήσεις τα κέρδη σου μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και –κυρίως- την Εφορία.. Δωροδόκησε, εξαπάτησε, βοήθα κατασκευαστικές ή άλλες εμπορικές εταιρείες. Εξασφάλισε εικονικά ή εντελώς πλαστά τιμολόγια. Εξασφάλισε μία επίφαση δημοκρατίας σε ένα σώμα ή ένα συμβούλιο το οποίο διατηρείς υπό τον έλεγχο σου με οικονομικά ανταλλάγματα, υποσχέσεις ή ακόμα και εκβιασμούς. Προώθησε τα συμφέροντα σου πάντα υπό το κάλυμμα, την επίφαση της ανάπτυξης και της προόδου. Κατασκεύασε συναίνεση ελέγχοντας με τους ίδιους τρόπους τα μέσα ενημέρωσης ή φτιάξε δικά σου, καινούργια μέσα. Γίνε ο έμπιστος (εντός των ορίων του δικού σου συμφέροντος) της κεντρικής εξουσίας, ακόμα και αν χρειαστεί να μοιραστείς τα κέρδη – όπως και τη διαφθορά- με τους άλλους παίκτες της κεντρικής σκηνής.
Όλα τα παραπάνω είναι βασικές δεξιότητες για τη διαχείριση καταστάσεων που καλείσαι να αντιμετωπίσεις ως παίκτης του δημοφιλούς (από το 2015) παιχνιδιού «Ο διεφθαρμένος δήμαρχος». Πρόκειται για μία εφαρμογή για κινητά τηλέφωνα (Android και iOS) που έφτιαξαν 3 νέοι Ισπανοί το 2015.
Χαρακτηριστικές είναι οι «παραινέσεις» που δίνει η «κάρτα του παιχνιδιού, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και τα εξής:
Και να θυμάστε, το να σκέφτεστε μόνοι σας είναι κακό για την υγεία σας
Ξέρετε ήδη ποιον να ψηφίσετε, σωστά;
Εγκαινιάζεται αυτό το χαριτωμένο μπάλωμα
Ο Λόπεθ Κάμπα, εκ των δημιουργών του παιχνιδιού, λέει σε συνέντευξη που παραχώρησε για τις καταστάσεις που περιλαμβάνονται στην εφαρμογή: «Είναι σχεδόν όλες εμπνευσμένες από πραγματικά γεγονότα. Καθημερινά, όταν βλέπουμε τηλεόραση, εμφανίζεται και μια νέα υπόθεση διαφθοράς. Το παιχνίδι θα συνεχίσει να εξελίσσεται και να εμπλουτίζεται με φράσεις διάσημων... διεφθαρμένων».
Έτσι, ο «δήμαρχος» θα εμφανίζεται να απαντά στον δημοσιογράφο που του παίρνει συνέντευξη για την ύποπτη εξαφάνιση δημόσιων πόρων: «Θα διεξάγω όλες τις αναγκαίες έρευνες για να μάθουμε ποιος έκλεψε τα χρήματα» ή «Το δημοτικό συμβούλιο, στο οποίο δεν μετέχω, το αποφάσισε» ή «Το λάθος είναι της προηγούμενης διοίκησης» ή «Κάποιοι θέλουν να με βλάψουν» και άλλα ωραία και …γνωστά.
Οι τρεις δημιουργοί του παιχνιδιού διαβεβαιώνουν ότι για το πρώτο εξάμηνο κυκλοφορίας του παιχνιδιού δεν είχαν κερδίσει ούτε μισό ευρώ από το παιχνίδι τους. Φυσικά μπορούν να ελπίζουν σε κέρδη μετά την αναμενόμενη μετάφραση και κυκλοφορία του παιχνιδιού στην Ελλάδα.
Πηγές:
Corrupt Mayor Clicker (το λινκ της εφαρμογής από το Google Play)
Άλλη μία πρόταση για την Πρωτοχρονιά από την Attica Voice, είναι τα κλασικά πρωτοχρονιάτικα διηγήματα του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, όπως βρίσκονται αναρτημένα στην ανοιχτή βιβλιοθήκη του openbooks.gr. Εδώ σας τα προσφέρουμε μέσα από την πλατφόρμα της Attica Voice. Πρόκειται για διηγήματα που όσες φορές και αν τα έχει διαβάσει κανείς, κάθε φορά μοιάζει με την πρώτη φορά. Κάθε νέα ανάγνωση των διηγημάτων του Παπαδιαμάντη, είναι μια ανάγνωση ανακάλυψης όπως η πρώτη.
Επιπλέον, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Κούλουμα και Πάσχα χωρίς Παπαδιαμάντη, μοιάζουν με απλές, καθημερινές ημέρες.
Καλή ανάγνωση και μην αμελήσετε να προτρέψετε και τα παιδιά σας να γνωρίσουν αυτόν τον πλούτο. Δεν μας έμειναν και πολλά που να μας δίνουν αυτή τη χαρά, άλλωστε
Μέσα στην καρδιά των αργιών (που δυστυχώς έχουν καταργηθεί για τους περισσότερους) είπαμε να προτείνουμε ένα φανταστικό παραμύθι του μεγάλου της λογοτεχνίας, Fyodor Dostoyevsky (Φιόντορ Ντοστογιέφσκι). Πρόκειται για ένα παραμύθι που έχει γνωρίσει αρκετές θεατρικές αποδόσεις. Αυτό που το καθιστά καταπληκτικό, είναι η ατμόσφαιρα που μεταφέρει στον αναγνώστη που έχει μεταφυσικές ελπίδες ένα αίσθημα προσδοκίας της μεταθανάτιας ζωής, ενώ για τους πιο ρεαλιστές ή τους πιο κυνικούς (όπως και ο ήρωας του παραμυθιού), αποτελεί ένα καλαίσθητο εργαλείο ανάγνωσης του κόσμου γύρω τους. Τους μαθαίνει πως είναι αναπόσπαστο μέρος του ή τουλάχιστον μέρος της γελοιότητας του.
Ενδεικτικά, όπως διαπιστώνει και ο ήρωας του παραμυθιού, ακόμα και ο Παράδεισος δεν είναι αρκετά...Παράδεισος: "Αυτά λέγανε και, ύστερα από κάτι τέτοια λόγια, ο καθένας ξανάρχιζε ν' αγαπάει τον εαυτό του με ολοένα πιο εγωιστική αγάπη, γιατί θα τους ήταν αδύνατο να κάνουν διαφορετικά. Και τότε, ο καθένας τους αγαπούσε τόσο ζηλότυπα την προσωπικότητά του που προσπαθούσε να εξευτελίσει και να ταπεινώσει με κάθε μέσο την προσωπικότητα των άλλων∙ ήτανε ζήτημα ζωής. Εμφανίστηκε η δουλεία, και μάλιστα και η εθελοδουλεία. Οι αδύνατοι υποτάχθηκαν πρόθυμα στους ισχυρότερους, φτάνει αυτοί να τους βοηθούσαν να συντρίψουν τους πιο αδύνατους απ' αυτούς. Εμφανίστηκαν και οι δίκαιοι, που ήρθαν σ' αυτούς τους ανθρώπους για να τους μιλήσουν, θρηνώντας για την αλαζονεία τους και κατηγορώντας τους που έχασαν το μέτρο και την αρμονία, που χάσανε την αιδημοσύνη τους. Μα τους κορόιδεψαν και τους λιθοβόλησαν. "
Το αρχείο .pdf μπορεί είτε να αναγνωστεί από το site είτε να μεταφορτωθεί στον υπολογιστή σας. Επίσης μπορεί και να εκτυπωθεί για όσους προτιμούν το χαρτί.
Καλή ανάγνωση.
Ένα άρθρο της Ματίνας Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ που αφορά στην κατασκευή της νέας "Επιτροπής Λογοκρισίας" από μία κυβέρνηση που επιδιώκει τη μαζική συσκότιση του πληθυσμού. Προφανής στόχος είναι η φίμωση των ελεύθερων φωνών, όπως αυτές που έφεραν στη δημοσιότητα σκάνδαλα και επιχειρήσεις εκτροπής (π.χ. υποκλοπές) αλλά και κατέδειξαν τις οπισθοδρομικές και φασίζουσες επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Φωνές και μέσα που κάλυψαν το κενό που άφησαν τα παραδοσιακά συστημικά (και ανομολόγητα εξαρτημένα) "μίντια", τα οποία είναι πλήρως ενσωματωμένα στην προπαγανδιστική επικοινωνιακή διαχείριση και χαρακτηρίζονται πια από τη συστηματική κατασκευή μίας βολικής για τους εξουσιαστές, πραγματικότητας. Η απάντηση στα εξαγορασμένα μέσα ήταν η άνθηση των μικρών, ανεξάρτητων και ανένταχτων φωνών (έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα) τα οποία δεν εξαρτώνται οικονομικά από "επιχειρηματικές δραστηριότητες" αλλά αυτοχρηματοδοτούνται ή ενισχύονται από τους αναγνώστες τους.
Οι διώξεις τύπου SLAPP απαιτούσαν και αντίστοιχη συμπόρευση στον κατήφορο και των δικαστών, πράγμα που δεν σύναδε με τον θεσμικό τους ρόλο και λόγω αυτού δεν μπορούσε να "αξιοποιηθεί" από τους θιασώτες της χειραγώγησης. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη ακολουθώντας την πεπατημένη φασιστικών καθεστώτων, προτίμησε να "πάρει τον έλεγχο", ακόμα μία φορά με αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι διαλύει κάθε έννοια ανεξαρτησίας του τύπου, τον οποίο προσδένει έτι περισσότερο στο άρμα του Μαξίμου και κάθε αυταρχικού "διοικούντα". Η κατηφόρα της εκτροπής που δείχνει το Μαξίμου δεν είναι παρά η θεσμοθέτηση αυτού που συμβαίνει ήδη σε πολλούς τόπους ανά τη χώρα, άτυπα και έχει γίνει πια κανόνας, δίχως ντροπή.
Η μαγική εξαφάνιση της λίστας Πέτσα για τα ΜΜΕ
της Ματίνας Παπαχριστούδη από την εφημερίδα ΠΡΙΝ
Με την ψήφιση, την περασμένη εβδομάδα, του νόμου για τα ΜΜΕ (που προβλέπει την ένταξη των έντυπων-διαδικτυακών Μέσων στα μητρώα του Μαξίμου και την άνωθεν εποπτεία ειδήσεων, ρεπορτάζ και ερευνών με το «μακρύ χέρι» των ενσωματωμένων δημοσιογράφων) έκλεισε και τυπικά η προεκλογική συμφωνία-πακέτο της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τους ολιγάρχες της ενημέρωσης. Εκκρεμεί, στις αρχές του 2023, ένα ακόμη πακέτο χαριστικών ρυθμίσεων στην αγορά της οπτικοακουστικής παραγωγής και το ουσιαστικό χάρισμα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ στην κοινή εταιρεία των καναλαρχών, Digea, για επενδύσεις στο ψηφιακό της δίκτυο. Ο νόμος πρακτικά, αποτελεί έναν ευρύ κατάλογο «δωροεπιταγών» στήριξης στους ολιγάρχες και τους μικρότερους ιδιοκτήτες των μίντια, υπό την προϋπόθεση ένταξής τους υπό την εποπτεία της υπηρεσίας επικοινωνίας του Μεγάρου Μαξίμου.
Οι όποιες αντιρρήσεις εκδοτών έντυπων-ηλεκτρονικών Μέσων που εκφράστηκαν, αφορούσαν την ασφυκτική εποπτεία μέσω των μητρώων του Μαξίμου, κάμφθηκαν όμως με την ικανοποίηση ορισμένων απαιτήσεών τους — όπως η διατήρηση του αφορολόγητου ποσοστού 30% της ετήσιας διαφήμισης στα μίντια, η παράταση μη πληρωμής του ειδικού φόρου διαφήμισης για τα περιφερειακά ΜΜΕ, η δυνατότητα να αποκτούν «μετοχικό μερίδιο» σε διαφημιστικές εταιρείες έναντι πακέτων διαφημίσεων…
Ο νόμος καθιστά τους εργαζόμενους στα τηλεοπτικά κανάλια υποψήφια θύματα σε μια νέα εργασιακή σφαγή, με τη μεταφορά ενός ποσοστού άνω του 25% σε θυγατρικές, συνεργαζόμενες εταιρείες των ιδιοκτητών, κάτι που μεταφράζεται πρακτικά σε 100 εργαζόμενους ανά σταθμό. Η διάταξη πέρασε μέσα από τις ανούσιες και ανέξοδες ανακοινώσεις της συνδικαλιστικής ένωσης της ΕΣΗΕΑ, η οποία ελέγχεται από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Οι καναλάρχες, στο μεταξύ, έχουν πολύ συγκεκριμένο σχέδιο. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής περιεχομένου (κυρίως εκπομπές, αλλά και ρεπορτάζ, έρευνες, ραδιοφωνικές υπηρεσίες ή βίντεο) βγαίνει εκτός σταθμού, σε εταιρείες είτε θυγατρικές είτε συνεργαζόμενες. Σε αυτές θα απασχολούνται εργαζόμενοι και δημοσιογράφοι χωρίς σταθερές εργασιακές σχέσεις και ασφάλιση, για περισσότερα κανάλια και υπηρεσίες, αλλά θα λογίζονται ως «προσωπικό» των καναλιών.
Ο νόμος ψηφίστηκε με χαρακτηριστική αφωνία των συνδικαλιστών ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στις συνδικαλιστικές ενώσεις, καθώς οι δυνάμεις αυτές έχουν ήδη εξαργυρώσει τη σιωπή τους για την εργασιακή-επαγγελματική κατρακύλα δημοσιογραφίας και δημοσιογράφων, με θεσάρες και θεσούλες εξουσίας σε όργανα και φορείς. Η συναίνεσή τους στην επιτροπή λογοκρισίας που θα ελέγχει το περιεχόμενο ειδήσεων-ρεπορτάζ θα μείνει μελανό σημείο στη δράση τους.
Μορφή επιδημίας έχουν πάρει οι αγωγές και οι διώξεις SLAPP, δηλαδή οι διώξεις της εξουσίας και υποχείριων της. κατά πολιτών, συλλογικοτήτων, δημοσιογράφων (αληθινών και όχι υποποδίων των "από πάνω"). Αυτές οι διώξεις αποπειρώνται να εργαλειοποιήσουν τη Δικαιοσύνη χρησιμοποιώντας άλλες φορές το αποστερημένο πνεύματος, γράμμα συγκεκριμένων νόμων και με αυθαίρετες ερμηνείες επιδιώκουν τη φίμωση και τελικά την ηθική και οικονομική εξόντωση των θυμάτων τους.
Συγκεκριμένοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης έχουν αποδείξει πως διαθέτουν την ικανότητα να διαχωρίσουν τις περιπτώσεις SLAPP και να τις βάλουν στο αρχείο, συχνά με μία απόφαση που κάνει σαφές στους διώκτες πως η Δικαιοσύνη αρνείται να εξυπηρετήσει τις διεστραμμένες και υστερόβουλες ορέξεις των περισσότερων διωκτών. Πρόσφατα είχαμε τέτοιες αποφάσεις όπως στις περιπτώσεις του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου ή της Attica Voice. Δεν αρκεί όμως η ευθυκρισία και η ικανότητα των δικαστικών λειτουργών. Χρειάζεται και σχετική νομοθεσία που να ερμηνεύει και να θεσμοθετεί τις Συνταγματικές εγγυήσεις για την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης. Το Μέρα25 πρωτοστατεί στην διεκδίκηση σχετικής νομοθετικής ρύθμισης και πρόσφατα οργάνωσε σχετική εκδήλωση. Εδώ αναδημοσιεύουμε από το pressenza.com το δεύτερο μέρος της καταγραφής των πεπραγμένων της εκδήλωσης.
SLAPP #2: Οι αγωγές ενάντια στα κινήματα σε Σύρο, Βόλο και κατά δημοσιογράφων
Ο Τομέας Δικαιοσύνης του ΜέΡΑ25 διοργάνωσε την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου εκδήλωση – συζήτηση για τις SLAPP ή αλλιώς τις στρατηγικές αγωγές ενάντια στους πολίτες που ασχολούνται με τα κοινά. Στο πρώτο μέρος παρουσιάσαμε την πρόταση της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας – Δικηγορική Ανατροπή για το νομικό πλαίσιο στο οποίο θα πρέπει να εμπίπτουν και να εξετάζονται από την ελληνική δικαιοσύνη αυτές οι στρατηγικές αγωγές. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζουμε μερικές περιπτώσεις SLAPP που συνέβησαν ή συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα απέναντι σε κινήματα πολιτών και δημοσιογράφους.
Ο Αλέξανδρος Μπίστης, πολιτικός επιστήμονας, εκπρόσωπος του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου, εξήγησε στη δική του ομιλία το ιστορικό της κινητοποίησης στη Σύρο απέναντι στις πρώτες δειγματοληψίες που πραγματοποιήθηκαν αρχές του 2020 και έδειξαν ανησυχητικά αποτελέσματα για την ποιότητα των θαλάσσιων νερών στο λιμάνι της Ερμούπολης. Οι κάτοικοι και οι τοπικοί φορείς που υποστηρίζουν το Παρατηρητήριο ζητούσαν επίμονα από τους αρμόδιους μια εμπεριστατωμένη μελέτη των υδάτινων πόρων. Αντ’ αυτού βρέθηκαν αντιμέτωποι με τρεις αγωγές, συνολικού ύψους 3 εκατομμυρίων ευρώ, τις οποίες κατέθεσε η εταιρεία που διαχειρίζεται το ναυπηγείο.
Ο Αλέξανδρος Μπίστης αναφέρεται στο μέγεθος της παραπληροφόρησης, στη σιωπή των τοπικών ΜΜΕ και στα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της δίκης, σε μια απόφαση που το Παρατηρητήριο δέχθηκε με μεγάλη ανακούφιση. Αναφέρεται όμως και στα όσα κόστισαν στους ανθρώπους του Παρατηρητηρίου αυτές οι αγωγές και κυρίως στο ότι στην προσπάθειά τους να οργανωθούν απέναντι στο δικαστήριο, δεν είχαν περαιτέρω ενέργεια να εστιάσουν στο πρόβλημα από το οποίο όλα ξεκίνησαν: τη ρύπανση στο λιμάνι της Ερμούπολης.
Δείτε όλη την ομιλία του που περιλαμβάνει και τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα της μελέτης των νερών του λιμανιού της Σύρου στο παρακάτω βίντεο που κατέγραψε το πρακτορείο μας (ΣτΣ pressenza), διάρκειας 15′:32″.
Το πρόβλημα της καύσης σκουπιδιών RDF στο Βόλο από την ΑΓΕΤ – Lafarge είναι γνωστό εδώ και πέντε χρόνια, ειδικά μετά τις δύο μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις περίπου δέκα χιλιάδων κατοίκων εκάστη. Ουσιαστικά η εταιρεία επιδόθηκε στην καύση σκουπιδιών ως φτηνότερη ενεργειακή λύση για τη λειτουργία του εργοστασίου τσιμέντου. Η Φαίη Τζανετουλάκου, Δρ Ιστορικός Τέχνης, παρουσίασε στοιχεία που δείχνουν την επίδραση αυτών των καύσεων στην υγεία του πληθυσμού, αλλά και την έλλειψη δημόσιων επιστημονικών ελέγχων παρά τις κλήσεις των κατοίκων. Ενημέρωσε για τις εντατικές αφίξεις καραβιών που μεταφέρουν σκουπίδια όχι μόνο από την Ιταλία, όπως λέγεται και νομίζουμε, αλλά και από τις πόλεις Θέουτα και την Ουέλβα. Η δεύτερη μάλιστα πόλη αντιμετωπίζει κατηγορίες στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για την κακή διαχείριση ραδιενεργών αποβλήτων.
Στο βίντεο που ακολουθεί η Φαίη Τζανετουλάκου εξηγεί τις δράσεις guerilla μελών της Περιβαλλοντικής Πρωτοβουλίας Μαγνησίας, τις δικαστικές διαμάχες με την εταιρεία και ζητά υποστήριξη για το επικείμενο δικαστήριο της SLAPP αγωγής που είναι προγραμματισμένο για τις 17 Μαρτίου 2023. Διάρκεια 11′:21″.
Η Σταυρούλα Πουλημένη και ο Μάριος Διονέλλης, καλεσμένοι στην εκδήλωση του Τομέα Δικαιοσύνης του ΜέΡΑ25, παρενέβησαν διαδικτυακά και μοιράστηκαν επίσης την εμπειρία τους ως δημοσιογράφοι που δέχθηκαν αγωγές εκφοβισμού. Και οι δύο αναφέρθηκαν στην εμβληματική αγωγή κατά του Τάσου Σαραντή από την εταιρεία WRE ΕΛΛΑΣ, ύψους 225.000 ευρώ, για το άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο “Τα αιολικά γεννούν βιομηχανία διώξεων”. Στο παρακάτω τετράλεπτο βίντεο, ο ίδιος ο Τάσος Σαραντής σε παλαιότερη εκδήλωση το καλοκαίρι, της πρωτοβουλίας “Μας σκάβουν το λάκκο”, εξηγεί την περίπτωση της αγωγής SLAPP που δέχθηκε.
Όπως εξήγησε η Σταυρούλα Πουλημένη τόσο η ίδια όσο και το alter thess δέχθηκαν αγωγή από την Ελληνικός Χρυσός που αξιώνει 100.000 ευρώ, για ρεπορτάζ που δημοσίευσαν τον Οκτώβριο του 2020 και αφορούσε τελεσίδικη απόφαση δικαστηρίου για δύο μέλη της εταιρείας, θέμα που σαφώς και με βάση τη διαμάχη στις Σκουριές αφορούσε το δημόσιο συμφέρον. Η αγωγή, μετά από δύο αναβολές, συζητήθηκε τον Μάιο του 2022 και βρίσκονται ακόμα σε αναμονή της απόφασης. Δημοσιογράφος και μέσον εξήγησαν ότι παρακολουθούν το θέμα των εξορύξεων χρυσού από την αρχή, έχουν αποτυπώσει όλων των ειδών τις επιπτώσεις στην περιοχή και στους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται στην περιοχή, τη χρηματοδότηση της εταιρείας μέσα από το ταμείο ανάκαμψης και τις δικές της κινήσεις με σκοπό να φτιάξει την εικόνα της με διάφορους τρόπους και αρκετά υψηλή χρηματοδότηση.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον φέρνει η εμπειρία της για τα προβλήματα που επιφέρουν τέτοιες στρατηγικές αγωγές και μέχρι την εκδίκασή τους αλλά και μετά: “Πέρα από το ψυχικό, ηθικό και οικονομικό βάρος που επιφέρουν για πολλούς μήνες, οι επιπτώσεις είναι πολλαπλές και δρουν εκφοβιστικά και σε άλλους, πέραν αυτού ή αυτής που έχει δεχθεί την αγωγή. Λειτουργούν παραδειγματικά σε όσες και όσους σκεφτούν να ασχοληθούν ερευνητικά με το ίδιο ή με παρόμοια θέματα. Λειτουργούν εκφοβιστικά και για τους πολίτες, που δεν έχουν το προνόμιο να μπορούν να βρουν βήμα έκφρασης, εκτός από την περίπτωση της Σύρου, της Τήνου και άλλων περιοχών, του Τάσου Σαραντή από την Εφημερίδα των Συντακτών, του Θοδωρή Χονδρόγιαννου από τους reporters united και πρόσφατα δύο γυναικών θυμάτων SLAPP από τη Λευκάδα, για την τοποθέτησή τους σχετικά με την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της παραλίας του Κάστρου. Μέσω λοιπόν των SLAPP δεν επιχειρείται να εμποδιστεί το καθήκον μας να παρέχουμε μια ανεξάρτητη από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα ενημέρωση. Σταδιακά περιορίζεται το δικαίωμα όλων μας να λαμβάνουμε πληροφορίες γύρω από κοινωνικά ζητήματα.”
Ολοκλήρωσε την παρέμβαση υπογραμμίζοντας την υποστήριξη και την αλληλεγγύη που δέχθηκαν και αφενός την ανάγκη και να υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο απέναντι στις SLAPP, αφετέρου την ανάγκη να υπερνικηθεί ο φόβος που υποδαυλίζεται από τέτοιου είδους πρακτικές, μέσω του συλλογικού ενδιαφέροντος και της υποστήριξης.
Η δημοσιογράφος Σταυρούλα Πουλημένη, φωτογραφία pressenza.
Ο Μάριος Διονέλλης, δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός, παρουσίασε τη δική του ιστορία, που χρονολογείται από το 2015. Τρεις μέρες πριν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ο συνάδελφός του Αλέκος Ανδρικάκης και το Candia news δημοσιεύουν την πληροφορία ότι ένας πολιτικός παράγοντας της πλευράς του ΝΑΙ, απαίτησε και μπήκε σε ένα υποκατάστημα των τότε κλειστών τραπεζών και έχει αποπειραθεί ή καταφέρει ενδεχομένως να αποδεσμεύσει 1.000.000 ευρώ για τις προσωπικές του, επαγγελματικές και όχι πολιτικές, δοσοληψίες (φωτοβολταϊκά). Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι για να συμβεί αυτό υπήρξε παρέμβαση από “άτομο με υψηλή θέση”, φωτογραφίζοντας τον κο Στουρνάρα. Την επόμενη μέρα (Σάββατο 4 Ιουλίου) βγαίνει ο βουλευτής Ηρακλείου της ΝΔ, Λευτέρης Αυγενάκης, αισθανόμενος θιγμένος από το παραπάνω ρεπορτάζ, πάει στην εισαγγελία του Ηρακλείου, ζητά να κληθεί σε εξηγήσεις ο Αλέκος Ανδρικάκης καθώς το δημοσίευμα τορπιλίζει το κλίμα – εκδίδει και ανακοίνωση στην οποία αρνείται ότι είναι αυτός ο βουλευτής, στον οποίο το δημοσίευμα αναφέρεται. Ο δημοσιογράφος αρνείται να αποκαλύψει τις πηγές του παρά μόνο του ασκηθούν κατηγορίες.
Τη Δευτέρα 6 Ιουλίου, δημοσιεύει πλέον ο ίδιος ο Μάριος Διονέλλης στην ΕΦΣΥΝ τα όσα συνέβησαν (άρθρο Ανδρικάκη και ανακοίνωση Αυγενάκη) από καθαρά δημοσιογραφική σκοπιά και δέχεται αγωγή από τον Λευτέρη Αυγενάκη που ζητά 21.000 και τη φυλάκισή του, όπως αγωγή δέχθηκε και ο Αλέκος Ανδρικάκης. Όπως αναφέρει ο Διονέλλης, είχε τη στήριξη της ΠΟΕΣΥ και τελικά έφτασε σε συμβιβασμό με τον βουλευτή. Ο Αλέκος Ανδρικάκης όμως και αφού πέρασαν 7 ολόκληρα χρόνια, καταδικάστηκε σε 10 μήνες φυλάκιση, όχι για το εν λόγω δημοσίευμα αλλά επειδή στα σχόλια κάτω από το άρθρο υπήρξε μια ένοχη κατά το δικαστήριο στιχομυθία. Έτσι τα σχόλια, ακόμα πιθανά και τα λάικ κάτω από αναρτήσεις στα ΜΚΔ από έναν δημοσιογράφο αποτελούν δυνητικά αντικείμενο νομικής διερεύνησης.
Ο Μάριος Διονέλλης συνέδεσε τις SLAPP και με τις ευθείες απειλές του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ισίδωρου Ντογιάκου, απέναντι στους δημοσιογράφους, που εκτοξεύθηκαν πριν μερικές ημέρες.
Ο δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός Μάριος Διονέλλης, φωτογραφία pressenza
Καλήν ημέραν άρχοντες κι ανοίχτε τα στραβά σας
Η ιστορία που θα πω να μπει μες στα μυαλά σας
Όταν την “έπινε” ο θεός την “πίναν” κι αγγέλοι
Την “πίνανε” κι οι άνθρωποι και όλα γάλα μέλι
Ήταν παράδεισος η γης κι ολόγλυκα τραγούδια
Ψέλναν ανθρώποι και πουλιά· μαζί και τ’ αγγελούδια
Μα ένα διαβολόφιδο -αμάν κακό στην φύση!…-
Τους πρωτοπλάστους γέλασε κι έκλεψε το χασίσι
Τότε ξενέρωσε ο Θεός και χαρμανιάσαν όλοι
Οι ανθρώποι γίνανε κακοί κι οι άγγελοι διαόλοι
Έγινε κόλαση η γης, παντού φωτιές να καίνε
Και τώρα τα τραγούδια μας μόνο για πόνο λένε
Καλήν σας μέρα άρχοντες και βάλτε στο μυαλό σας
Αυτά που σας τραγούδησα θε να βγουν σε καλό σας…
Χρόνια καλά και ελεύθερα σε όλες και όλους
Φέτος στην Attica Voice τις ευχές μας αποφασίσαμε να σας τις προσφέρουμε μαζί με ένα κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι από τα ιστορικά του πια "Σχόλια στο Τρίτο", μία πεντάλεπτη εκπομπή της περιόδου 1975-1981, όταν για πρώτη και μοναδική φορά σε ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης έλαμψε το κύρος, η δημιουργία, ο πολιτισμός και η ελευθερία των ιδεών και των ανθρώπων. Το κείμενο προέρχεται από την εκπομπή του ίδιου του διευθυντή του Τρίτου, του Μάνου Χατζιδάκι, εκπομπή την οποία όλοι περίμεναν με ανυπομονησία, για να απολαύσουν τον λόγο και το περιεχόμενο της. Έργο ενός σπό τους μεγαλύτερους στοχαστές της χώρας και του κόσμου. Από τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1979 ο Μάνος Χατζιδάκις, με γλώσσα γάργαρη και απολαυστική, σχολιάζει τα πράγματα (και όχι μόνο) με ένα κείμενο που αν εξαιρέσουμε πολύ συγκεκριμένες και χρονικά τοποθετημένες αναφορές, θα μπορούσε να είχε γραφεί και σαν σχόλιο για την εποχή μας και τα φετινά Χριστούγεννα.
Σας ευχόμαστε καλές γιορτές, με δυσανεξία στους καταχραστές της εμπιστοσύνης μας, με πάθος και δύναμη για να αποπέμψουμε τη φτήνια τους και το παράλογο της εποχής. Έτσι τελικά να αξιώσουμε επιτέλους με προσωπικούς και κοινωνικούς αγώνες, μία καλύτερη Πολιτεία αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και προόδου.
Η σιωπηλή γιορτή του Ιησού και η λιτανεία των δακρυσμένων και των απερχομένων
(Μάνος Χατζιδάκις από τα "Σχόλια στο Τρίτο" 23/12/1979, ακριβώς 43 χρόνια πριν)
Ο κόσμος πια δεν είναι μαγικός. Και τα Χριστούγεννα, μια οργανωμένη μηχανή. Μάταια οι παπάδες προσπαθούν να δώσουν περιεχόμενο στις μέρες, με φραστικούς ξεπερασμένος τύπους της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών βιβλίων. Η εκκλησία έγινε τμήμα – σκηνικό μιας τηλεοπτικής σειράς που επιμελώς σκηνοθετείται, πολυτελώς προετοιμάζεται από παραγωγούς ασήμαντους της εθνικής τηλεοράσεως.
Το Άγιον Όρος καιροφυλακτεί να σχηματίσει μια κυβέρνηση. Δεν πείθουνε κανέναν τα διαγγέλματα. Τα φονικά γίναν μια καθημερινή απασχόληση, έτσι για να προσφέρουν ευκαιρίες γι’ αποκάλυψη. Τα πτώματα οδηγούνται στο νεκροτομείο γιορταστικά, με αγγέλους χρωματιστούς και αστέρια χρυσαφιά, καρφιτσωμένα στο φορείο ή στο ακίνητον στήθος του δολοφονημένου ανδρός. Μασάνε τσίχλα οι δολοφόνοι και με προσήλωση χορεύουνε θρησκευτικούς ρυθμούς στις ντισκοτέκ. Ο κόσμος πληγωμένος πηγαινοέρχεται κάνοντας ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει, να χωθεί. Μα όλα τα σπίτια έχουν επιταχθεί και τα κλειδιά παρέλαβαν χιλιάδες μετανάστες εκ του εσωτερικού, που παθιασμένα επιθυμούν δύναμη, χρήμα και μια σημαντική παράσταση στη δημοσία ζωή. Σκορπίστε πόνον, φωνάζουν οι αστοί. Εις τους αιώνες των αιώνων, ψάλλουν οι πιστοί. Χωρίς αμφιβολία ζούμε την εποχή των δολοφόνων. Ποιος θα τ’ ομολογήσει και ποιος θα το πει;
Έτσι ο Χριστός γεννιέται σιωπηρός. Κανείς δεν τον αναζητά, κανείς δεν τόνε σκέφτεται , κι έρχεται μόνος, σιωπηλός για να πεθάνει μόνος. Κι αυτό τ’ αστέρτι της Βηθλεέμ, τι θέλει πάλι κι ήρθε ετούτη τη χρονιά… Α! τα Χριστούγεννα, δεν είναι φέτος ούτε και για τα παιδιά. Άλλωστε απέκτησαν, και αυτά χάρις την βιομηχανικήν ανάπτυξη, μιαν εντελώς προσωπική και ιδιαίτερη μυθολογία που απέχει χιλιάδες μέτρα μακριά από τη μυθολογία της γέννησης και του Χριστού. Τι να τον κάνουν τον Χριστό, το Θείο Βρέφος όταν το βράδυ ονερεύονται τον Σούπερμαν, τον Ντόναλντ και την Πίγκυ;
Ο Παζολίνι ας ειν’ καλά. Τα είπε αυτά προφητικά πριν δέκα χρόνια στο «Θεώρημα»*. Γι’ αυτό και τον εφόνευσαν. Πλήρωσε κι αυτός το χρέος του κι απήλθεν. Έτσι πληθαίνουν οι σταυροί και η λιτανεία των απερχομένων.
Η σιωπηλή αυτή γέννηση, μέσα στον άσχετο κι θορυβούντα κόσμο μας, φαντάζει ακόμα πιο ιερή και πιο σημαντική, από τη γραφική των τυπικών χριστιανών, που εννοούν να βλέπουν τον Χριστό, Θεό απ’ τη γέννηση του, εξ αρχής και όχι μετά στον θάνατο, στο τέλος, στην κατάληξη του. Όμως δεν είναι πρόθεση μου να μπω σε θεολογικά προβλήματα μονάχα προσπαθώ να μη τα δω ολ’ αυτά αισθητιακά και παραδοσιακά, μια και για τα λιτά και αποσαφηνισμένα πλαίσια που προσπαθώ να κινηθώ, θα μου ήσαν άχρηστα. Αλλά να βρω ένα πεδίον δράσεως προσιτό, στην ιδιοσυγκρασία μου και στους καιρούς μας. Γιατί τις τελετές τις διοργανώνει η Ακαδημία αι η συνομοσπονδία οδηγών ταξί. Οργανισμοί υπεύθυνοι, καθιερωμένοι στη συνείδηση του κόσμου, άκρως ευαίσθητοι και παραδοσιακοί. Λειτουργούν με υποαπασχόληση, κυκλοφορούν εκτάκτως καθυστερημένα, και περέχουν εθνικούς ήρωες και λαϊκούς τραγουδιστές.
Οι Ακαδημαϊκοί και οι οδηγοί ταξί έχουν πολλά κοινά, που φανερώνονται ιδιαίτερα στις άγιες τούτες μέρες των γιορτών. Και οι δυο αρνούνται να εργαστούν και καθιερώνουν επιτακτικό το φιλοδώρημα. Έχουν μανία με τη μουσική ανατολικής υφής, την οποία και επιβάλλουν ετσιθελικά, στον κάθε ανύποπτο που θα τολμήσει να ‘χει μιαν οποιαδήποτε σχέση, με την Ακαδημία ή με τα ταξί. Αλλά το θέμα δεν είναι κει. Στο κάτω κάτω της γραφής, τα Χριστούγεννα δεν έγιναν για να δοξάσουν την Ακαδημία και τους οδηγούς των ταξί. Άσχετα αν επωφελούνται και αλληλοβραβεύονται.
Βλέπετε η αναφορά μου σε όλα αυτά, είναι γιατί μ’ αρέσει πολλές φορές να ‘μαι μες τα κοινά και τα καθημερινά, ν’ ανασκαλεύω τον θαυμάσιο βίο μας, και με την κάθε λεπτομέρεια, ν’ αγανακτώ, να καταγγέλλω, να απωθώ, ν’ αρνούμαι και να συμπαθώ. Κι άλλες φορές να νιώθω κουρασμένος και να επιζητώ να φύγω πιο ψηλά, πιο μακριά από τα κοινά, και να εισέρχομαι μες στις βαθύτερες γραμμές του νου και του αισθήματος, μη ανεχόμενος την καθημερινή συνάφεια και φθορά του κόσμου τούτου. Σήμερα είμαι και στα δυο. Πότε στην απομακρυσμένη απόκρημνη γωνιά της μνήμης και του νου και πότε μες στην κόλαση της καθημερινής πράξης. Και προσπαθώ και να μιλήσω.
Αλλά τι να μιλήσω, τι να πω; Ο καθένας λέει τα δικά του και περιμένει μια λέξη σύνθημα – βοήθημα για να την πάρει σπίτι του, να την οργώσει και να επιτεθεί.
Μας είπε κότες μας είπε φρακοφορεμένους, μας είπε νήπια, ψίχουλα στον άγνωστο στρατιώτη, αρρώστους, αντιδραστικούς. Είπε τη λέξη αηδιάζω, άρα εννοεί εμάς. Είπε τη λέξη αγαπώ, άρα εννοεί δικούς του – αν να ‘ταν δυνατόν ποτέ να εννοούσα αυτούς.
Ακόμα και τα χρώματα τ’ ακούνε ύποπτα. Το γαλανό, το πράσινο, το κόκκινο ειδικά. Καλά και που το λέει ο Ηράκλειτος: Βλαξ άνθρωπος επί παντί λόγω επτοήσθαι φιλεί**. Γιατί αν το ‘λεγα μόνον εγώ, την επομένη η Γενική Διεύθυνσις κι ένα-δυο σύμβουλοι, διοικητικοί, θ’ αναζητούσαν τη μαγνητική ταινία να την ελέγξουν και να δουν, πως ακριβώς το είπα. Κι αυτό, αφού τους το πληροφορούσαν οι άλλοι. Γιατί από μόνοι τους δεν έχουν όρεξη ν’ ακούσουν τίποτ’ από μας – του Τρίτου εννοώ.
Όμως με τον Ηράκλειτο, το πράμα αλλάζει. Ό,τι κι αν λέει είναι σεβαστό, άσχετ’ αν τους αρέσει ή όχι. Πρόγονος ειν’ αυτός, σοφός και όχι παίξε γέλασε.
Είναι και οι εφημερίδες, οι συμπλεγματικές. Αυτές που προασπίζουν κατ’ αποκλειστικότητα την ελληνική οικογένεια, το ποδόσφαιρο, το ήθος, τον φορολογούμενο, το μονοδιάστατο σςξ, τη βολική εθνικοφροσύνη, τον ανδρισμό τον αποδεικνυόμενο δι’ ερωτικών πράξεων, τις γυμνόστηθες καλλονές, την συγκινητική παράδοση εφησυχασμένων προγόνων και την λίαν πολυτελώς ανθρώπινη και κοινωνική μας βαρβαρότητα.
Αυτές οι εφημερίδες ακριβώς, θα διαμαρτυρηθούν με μια διακριτική ένταση κι επιμονή, ζητώντας από τους αρμοδίους της κυβερνήσεως, και μ’ όλον τον φαρισαϊκό τους σεβασμό προς το ταλέντο μου, να φύγω από τη δημόσια ζωή. Να φύγω ως άκρως επικίνδυνος δια τη νεότητα και δια την μέσην ηλικίαν την μη απονεκρωμένην. Κι αν τύχει τώρα κι αντιδράσω και διαμαρτυρηθώ, με τη σειρά μου, θα μου θυμίσουν πως τα μέσα τα ενημερωτικά είναι πρωτίστως κρατικά, πως οι φορολογούμενοι πολίτες είναι Έλληνες αξιοπρεπείς που δεν μπορούν να συμφωνούν με τις απόψεις μου, κι ακόμα πως καλό θα ’ναι να σέβομαι τους ανωτέρους μου, στη δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία.
«Ζήτω που μας κάψανε», όπως θα τραγουδούσε ο αγαπητός Σαββόπουλος. (Τώρα αν δεν του αρέσει του Σαββόπουλου αυτό το «Ζήτω που μας κάψανε», το παίρνω πίσω και το δίνω αμέσως στον Μικρούτσικο ή και στον Θεοδωράκη, για να συνθέσουνε τραγούδι ερωτικό που θα το τραγουδήσει η Ζορμπαλά, για η Μαρία Δημητριάδη)
Λοιπόν τι να μιλήσω και τι να πω; Ανήκω στους μελλοντικά απερχόμενους και δεν λυπάμαι πια γι’ αυτό. Το θέλω. Αυτοί που δεν το θέλουν είναι ανυποψίαστοι.
Δεν συμπαθώ βέβαια τους επερχόμενους., κι όχι γιατί δεν μ’ έχουνε μαζί τους. Ίσως γιατί στο πρόσωπο τους αναγνωρίζω μιαν ανεπαίσθητη ασκήμια, που τους χαράζει η άγνοια περί τα κοινά, περί τ’ ανθρώπινα και περί τα όσα θα συμβούν μελλοντικώς – που θα ‘ναι και οι ίδιοι υπεύθυνοι κι ανεύθυνοι μαζί. Την ίδια ασκήμια που θα είχα κάποτε κι εγώ, αν δεν ετύγχανε συγχρόνως να περιέχω δυο ισχυρά μου πάθη. Τον έρωτα και την αναθεώρηση. Γιατί η νεότητα, χωρίς αυτά τα δύο πρωτογενή της πάθη, και μάλιστα σ’ έναν βαθμό καταστροφής, είναι απωθητική, όσο και ένα πρόπλασμα δίχως μορφή και δίχως φόρμα.
Μ’ αυτό δεν θέλω να ισχυριστώ πως οι απερχόμενοι δεν είναι δακρυσμένοι. Αντίθετα. Δεν έχουν τρόπο να μας πουν τι νιώθουν, κι ας μας αγαπούν. Καταλαβαίνουν μέσα στη σοφία των τελευταίων στιγμών πως κι αν μπορούσαν να μας αποκαλύψουν ότι κατενόησαν ετούτη τη στερνή στιγμή τους, πάλι δεν θα παρείχαν σωτηρία, ούτε σ’ αυτούς που αφήνουν πίσω αγαπώντας τους. Γι’ αυτό δακρύζουν. Γιατί σε τελευταία ανάλυση ο Σταυρός πονάει αφόρητα μονάχ’ αυτόν που βρίσκεται εσταυρωμένος, κι ας είναι απελπισμένοι οι άλλοι γύρω του για τον χαμό του. Ο Εσταυρωμένος μόνο γνωρίζει το άθροισμα, το αποτέλεσμα, χιλιάδων μαθηματικών υπολογισμών ενός βίου ολόκληρου, που θα το παραλάβει μαζί του εις τους ουρανούς, για να το θέσει μυστικά, προσεκτικά στην κορυφή οροσειράς λαμπρού αστερισμού, προσθέτοντας στο άπειρον ένα μυστήριο ακόμη, αιωνίως.
Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 1979
* Η γνωστή, πλούσια σε σουρεαλιστικούς συμβολισμούς, ταινία του 1968
** Ο βλάκας θέλει να πτοείται με το παραμικρό
Αναδημοσιεύουμε μαρτυρίες από τη δίκη των ελεγχόμενων ως υπαιτίων (των υπόδικων) για το Αττικό Ολοκαύτωμα του 2018, Ημερομηνία διαδικασίας 21/12/2022
Συγκλονίζουν οι περιγραφές των μαρτύρων κατά τη δίκη για τη φωτιά το Μάτι. «Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι αυτό που νόμιζα καμένη κουρτίνα μπάνιου, ήταν η μητέρα μου» κατέθεσε ο Νίκος Γιαννόπουλος, που υπογράμμισε ότι παρέλαβε το απανθρακωμένο σώμα της «σε μια σακούλα σούπερ μάρκετ»…
Όπως είπε στο δικαστήριο, ο κατηγορούμενος δήμαρχος της περιοχής καθησύχασε τον κόσμο στο Μάτι υποστηρίζοντας ότι η φωτιά θα πάει βόρεια προς τον Διόνυσο.
«Φτάνοντας στις 17.20 στα φανάρια της Αττικής Οδού, ακούω τον κ. Μπουρνούς (σ.σ. ο δήμαρχος Ραφήνας – Πικερμίου) να λέει κατά λέξη ότι υπάρχει φωτιά στο Νταού και εκκενώνεται το Λύρειο Ίδρυμα και ότι αν ξεφύγει θα πάει βόρεια προς Διόνυσο», είπε και σε άλλη αποστροφή του λόγου τόνισε: «Πήρα τη μητέρα μου “έρχομαι να σε πάρω μην ανησυχείς”. Ήταν η τελευταία συνομιλία με τη μητέρα μου… Γύρω στις 20.30 που είχε πέσει ο αέρας πήγα προς το Μάτι. ‘Άφησα το αμάξι λίγο πριν τα ξενοδοχεία. Δεν ξέρω πώς είναι η κόλαση, αλλά αυτό που αντίκρισα ήταν 10 φορές χειρότερο…» είπε ο κ. Γιαννόπουλος, που βρήκε το σπίτι της μητέρας του στο Μάτι καμένο, χωρίς να γνωρίζει πως μέσα στις στάχτες ήταν και εκείνη.
«Τον ρώτησαν αν κάηκε από κατσαρόλα, μετά άρχισε να φτάνει κόσμος»
Από την πλευρά της η Μαρίνα Λαμπρίδου, που έχασε τον πατέρα της, κατέθεσε πως άκουγαν για την φωτιά στην Κινέττα και εν συνεχεία για την φωτιά στο Νταού, αλλά ήταν ήσυχοι πως δεν κινδυνεύουν. «Ο πατέρας μου ήταν έξω. Όταν κάποια στιγμή μπήκε στο σπίτι φώναζε “καίγομαι, πονάω”. Την ώρα που φεύγαμε η φωτιά είχε μπει στο οικόπεδο. Βγαίνοντας από το σπίτι είχε καύτρες παντού. Μέχρι την πρώτη είσοδο του Βουτζά δεν ακούσαμε τίποτα. Βρήκαμε μετά ένα περιπολικό και ο πατέρας μου φώναζε “καίγομαι, πονάω”. Φτάσαμε στη Νέα Μάκρη στο Κέντρο Υγείας. Δεν είχαν ιδέα για φωτιά. Μάλιστα τον ρώτησαν αν κάηκε από κατσαρόλα με νερό! Μετά άρχισε να φτάνει κόσμος. Ο μπαμπάς μου κατέληξε στις 26 Ιουλίου στο ΚΑΤ».
«Θα καούμε ζωντανοί»
Την ίδια ώρα, η αδελφή της μάρτυρα, Βασιλική Λαμπρίδου, είπε πως: «Ο σύζυγός μου στις 17.45, μου λέει “πάμε να φύγουμε από το σπίτι γιατί θα καούμε ζωντανοί”. Από το παράθυρο του σαλονιού έβλεπα το σπίτι των γονιών μου. Δεν έβλεπα σπίτι πλέον, μόνο μαύρους πυκνούς καπνούς. Πήραμε το παιδί και βγήκαμε έξω. Έπεφταν καύτρες. Είχε πέσει το ρεύμα. Προσπάθησα να καλέσω τους γονείς μου αλλά τίποτα. Μπήκα με το παιδί στο αμάξι, ο σύζυγός μου στο δικό του. Οδηγούσα σαν μια τρελή με ένα 8 μηνών παιδί και δεν ήξερα που πηγαίνω. Φτάσαμε στο Μάτι, ξεκίνησε το μποτιλιάρισμα αλλά ήμασταν από τους τυχερούς».
Στο μεταξύ, μιλώντας για τον πατέρα της ανέφερε: «Τον παρέλαβαν στο ΚΑΤ και τον έριξαν σε κώμα για να μη νιώθει τον πόνο. Ήταν μέσα κι έξω καμένος περίπου στο 67%. Εμείς μάθαμε τον θάνατο του πατέρα μας από τις ειδήσεις. Δεν μας ενημέρωσαν έγκαιρα από το νοσοκομείο. Τον είχε κάψει το θερμικό κύμα και θεώρησε ότι έπρεπε να μπει στην πισίνα για να ηρεμήσει, οι γιατροί μας είπαν ότι ήταν λάθος αυτό βέβαια».
Πηγές
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Το έχουν αποκαλέσει «κουπόνι» ή «δελτίο σίτισης» αλλά όπως και αν το αποκαλούν, το διαβόητο food pass δεν παύει να είναι μία ψηφιακή μορφή ενός voucher τροφίμων. Όπως είναι όλα τα passes που μοιράζει ο Μητσοτάκης, αποφεύγοντας από επιλογή να προχωρήσει σε αποφάσεις που θα οδηγήσουν σε δραστική αύξηση του εισοδήματος των χαμηλότερων τάξεων.
Από τον Φεβρουάριο του 2023 και για έξι μήνες (έως τον Ιούλιο 2023) η κυβέρνηση του Μητσοτάκη δίνει ενίσχυση ύψους 10% επί των αγορών νοικοκυριών που πληρούν τα κριτήρια ένταξης στο πρόγραμμα. Αυτό αφορά σουπερμάρκετ και άλλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο λιανικό εμπόριο τροφίμων (φούρνους, μινι-μάρκετ, οπωροπωλεία, κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, γαλακτοπωλεία κτλ.).
Το βασικό εισοδηματικό κριτήριο είναι να μην ξεπερνά το ετήσιο εισόδημα του αιτούντα τα 16.000 ευρώ τον χρόνο. Με λίγα λόγια απευθύνεται σε όσους έχουν μηνιαίο εισόδημα 1.330 ευρώ και δεν δικαιούνται επιδόματα (Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι) ή σε όσους αμείβονται με 14 μισθούς τον χρόνο και παίρνουν 1140 ευρώ τον μήνα. Μαζί και όλοι εκείνοι που αμείβονται με λιγότερα ακόμα. Όλοι αυτοί οι δικαιούχοι, σύμφωνα με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, αποτελούν το 83% των νοικοκυριών (ενδεικτικό της άσχημης κατάστασης της χώρας). Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα 17% που έχει εισόδημα από 16.001 ευρώ και πάνω. Μέσα σ’ αυτούς υπάρχει και ένα πολύ μικρότερο ποσοστό που το ετήσιο εισόδημα τους φτάνει για να αγοράσουν ολόκληρες τις εφοδιαστικές αλυσίδες μαζί με τους εργαζόμενους τους, οι οποίοι είναι και δικαιούχοι του food pass. Αυτό το μικρό ποσοστό δεν παίρνει food pass αλλά μαζεύει όλο το δημόσιο ταμείο, με τις ευλογίες των κυβερνώντων.
Δύο (μεταξύ άλλων) είναι τα τραγικά στην περίπτωση των δικαιούχων. Το ύψος του δελτίου (από 22 ευρώ τον μήνα μέχρι 72 για ζευγάρι με τέσσερα παιδιά!!!) και ο πεπερασμένος χρόνος που αυτό θα διατεθεί (μέχρι τον Ιούλιο του 23). Και τα δύο χαρακτηριστικά αυτά αρκούν για να το χαρακτηρίσουν ως ελεημοσύνη και μάλιστα προσβλητικότατη. Αποτελεί προσβολή για όλους τους εργαζόμενους. Ακόμα και αν δινόταν σε μόνιμη βάση, πάλι θα ήταν προσβλητικό γιατί δεν εντάσσεται ως ελάχιστη αύξηση στην αμοιβή τους ως εργαζομένων. Όχι ότι έτσι θα ήταν πιο «αξιοπρεπές». Απλά θα ήταν πιο εύπεπτο αλλά θα παρέμενε το ίδιο κακόβουλο και καταστροφικό για τους πολλούς.
Tο όποιο pass αποτελεί εργαλείο εφαρμογής ακραία νεοφιλελεύθερης πολιτικής αφού αφαιρεί χρήμα από τα δημόσια ταμεία για να το προωθήσει στις επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες βρίσκουν έτσι ασφαλή τρόπο για να ανεβάσουν τις τιμές λιανικής πώλησης, αυξάνοντας παράλληλα τα έσοδα τους. Ακόμα και αν οι πληθωριστικές τάσεις από μόνες τους πιέζουν για αυξήσεις, η ελεημοσύνη του food pass τις κάνει ακόμα πιο άγριες αφού ο «λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Έτσι, η αγοραστική δυνατότητα του ενδεούς θα μειωθεί περαιτέρω για να διατηρήσουν οι επιχειρήσεις λιανικής τα έσοδα τους και αν αυτές συγκαταλέγονται ανάμεσα στις μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ, να τα αυξήσουν ακόμα περισσότερο. Το ίδιο ισχύει για κάθε pass και κάθε voucher.
Η ρίζα του κακού
Τα passes και τα vouchers έχουν τη ρίζα τους στις προτάσεις της Ρεπουμπλικανικής Επιτροπής Μελετών (RSC)*, για το άνοιγμα της οικονομίας της Νέας Ορλεάνης στην αγορά, το 2005. Η επιτροπή συγκροτήθηκε μετά τις καταστροφές που προκάλεσε ο τυφώνας Κατρίνα και με αφορμή την αναζήτηση λύσης για την εκπαίδευση, αφού τα σχολεία είχαν γκρεμιστεί και ο κόσμος είχε φύγει από την πόλη. Επικεφαλής της επιτροπής ήταν τότε ο Μάικ Πενς, ο μέχρι το 2020 αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί Τραμπ. Ο δε πάπας του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρήντμαν επίσης έκανε παρόμοια πρόταση αλλά με καθυστέρηση λίγων μηνών. Μέσα στο 2005 πρότεινε περίπου την ίδια πολιτική των vouchers «για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της καταστροφής». Μετά ο Φρήντμαν πέθανε.
Ο στόχος του εσμού των νεοφιλελεύθερων think tanks ήταν να διοχετευθεί δημόσιο χρήμα μέσω των «κουπονιών» σε ιδιωτικά σχολεία και κολλέγια. Η ιδέα των νεοφιλελεύθερων που βλέπουν ευκαιρίες στις καταστροφές παρήγαγε αυτήν την απαράδεκτη πολιτική της «επιδότησης» ή αλλιώς, της ελεημοσύνης.
Στην Ελλάδα του Μητσοτάκη
Σήμερα ο νεοφιλελεύθερος κυβερνητικός εσμός στην Ελλάδα, εφαρμόζει ακριβώς την ίδια πολιτική. Όχι απέναντι σε έναν τυφώνα, αλλά με αφορμή κρίσεις που γεννήθηκαν από την αδηφάγα συμπεριφορά των τραπεζών και των μεγαλοκεφαλαιούχων. Όπως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία η οποία στάθηκε πρώτης τάξης φερετζές και πρόσχημα για τα χειρότερα (που μάλλον δεν έχουν έρθει ακόμα στην Ελλάδα). Η κερδοσκοπία του Κεφαλαίου ακμάζει και αυτό είναι ξεκάθαρο σε ό,τι ζούμε τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα το τραπεζικό σύστημα δεν περίμενε τον Πούτιν να εισβάλλει στην Ουκρανία ούτε τις ακόλουθες πληθωριστικές τάσεις για να ακριβύνουν το χρήμα (αύξηση επιτοκίων). Η καταστροφή κεφαλαίων που χρειάζονταν επετεύχθη τη δεκαετία 2010-2020. Τότε μάζεψαν «παγωμένες αξίες» όπως ακίνητα, δάνεια κλπ. Τώρα το χρήμα που έχουν πρέπει να ξαναποκτήσει αξία για να τους εξασφαλίσει και να τους διατηρήσει στην εξουσία επί πάντων ημών. Και αυτό γίνεται με τη μεσολάβηση νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων όπως αυτή του Μητσοτάκη, που φροντίζει να αδειάζει τα δημόσια ταμεία, γεμίζοντας παράλληλα εκείνα των μεγάλων επιχειρήσεων και μάλιστα με πρόθυμο μεσάζοντα τον ενδεή λαό που περιμένει την ελεημοσύνη, για να φάει στις γιορτές (γι απαράδειγμα)
Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος δηλαδή.
Πάρτε pass και voucher και επιβιώστε στο σήμερα. Η ελεημοσύνη των vouchers προστατεύει την εξουσία από την αντίδραση του εξουσιαζόμενου. Ευγνωμονείτε τον κάθε Μητσοτάκη, τον κάθε πρόθυμο υπάλληλο των τραπεζών και των εφοπλιστών. Αύριο θα είναι μία άλλη μέρα. Σκοτεινή και ακόμα χειρότερη και από το σήμερα και από το χθες.
* Πληροφορία από Εφημερίδα των Συντακτών Άρης Χατζηστεφάνου 25/4/2020
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
