Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Μια ταινία-γροθιά σε μια κοινωνία που έχει πεθάνει και προσπαθεί να πείσει και να πειστεί η ίδια ότι είναι ζωντανή πίσω από τις πατρίδες, τις θρησκείες και τις οικογένειες. Αυτό το τρίπτυχο που συνεχίζει να θρέφει με υποκρισία γενιές και γενιές, καλύπτοντας κάτω από αυτό εγκλήματα, βία και καταπίεση
Η ταινία «Πίσω από τις Θημωνιές» διαδραματίζεται το 2015 στην λίμνη της Δοϊράνης, όταν χιλιάδες πρόσφυγες έχουν εγκλωβιστεί στα σύνορα Ελλάδας και Β. Μακεδονίας σε μία περίοδο όπου πολλές ευρωπαϊκές χώρες είχαν κλείσει τα σύνορά τους. Η σκηνοθέτης της ταινίας, Ασημίνα Προέδρου, ρίχνει μια τολμηρή ματιά χωρίς φόβο στην υποκριτική, διεφθαρμένη, βίαιη και παγιδευμένη από τις αλληλοεξαρτήσεις ελληνική επαρχία. Η εξιστόρηση της ιστορία γίνεται αργά μέσα από τρεις διαδοχικές και διαφορετικές οπτικές γωνίες, που κάθε μία συμπληρώνει τα κομμάτια από το παζλ που λείπει και αναδεικνύει όλο και πιο ξεκάθαρα τις γνώριμες παθογένειες μιας καθυστερημένης και συντηρητικής κοινωνίας
Το τέλος της ταινίας, τραγικό και ειρωνικό μαζί. Τα μέλη της κοινότητας, υπεύθυνοι θανάτων, συνενοχής και συγκάλυψης, τραγουδούν μεθυσμένοι και αγκαλιασμένοι το «Φάτε πιέτε και γλεντάτε, όλοι βρε παιδιά / όποιος πάει στον κάτω κόσμο, δεν ξαναγυρνά», σα να μην τους έχει αγγίξει τίποτα. Την ίδια στιγμή, η αθωότητα αποχωρεί. Δεν υπάρχει χώρος γι αυτήν, εκτός αν δεχτεί να γίνει συνένοχη στο έγκλημα
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Ασημίνα Προέδρου
Πρωταγωνιστούν: Στάθης Σταμουλακάτος, Λένα Ουζουνίδου, Ευγενία Λάβδα, Χρήστος Κοντογεώργης, Ντίνα Μιχαηλίδου και ο Πασχάλης Τσαρούχας
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σίμος Σαρκετζής
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
Μουσική: Μάριος Στρόφαλης
Ηχοληψία: Νίκος Παπαδημητρίου
Μοντάζ Ήχου: Ηλέκτρα Βενάκη, Περσεφόνη Μήλιου
Μιξάζ: Κώστας Βαρυμποπιώτης
Σκηνικά: Εδουάρδος Γεωργίου
Κοστούμια: Κική Μήλιου
Μακιγιάζ: Δώρα Νάζου
VFX Supervisor: Αντώνης Κοτζιάς
Casting: Σωτηρία Μαρίνη, Σοφία Δημοπούλου, Φραγκίσκος Ξυδιανός, Άκης Γουρζουλίδης
Ζώνη Ενδιαφέροντος ονόμαζαν οι Ναζί μια περιοχή ακτίνας κάποιων χιλιομέτρων γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης/εξόντωσης, μέσα στην οποία ίσχυαν ιδιαίτερες συνθήκες στην προσπάθειά τους να διαφυλάξουν το απόρρητο των επιχειρήσεων εξόντωσης των Εβραίων, Ρομά, ομοφυλόφιλων και όσων άλλων οι Ναζί είχαν αποφασίσει πως είναι υπάνθρωποι
Ζώνη ενδιαφέροντος ονομάζεται και η νέα ταινία του Τζόναθαν Γκλέιζερ, που αποτελεί μια ελεύθερη απόδοση του ομώνυμου μυθιστορήματος του Μάρτιν Έιμις και διαδραματίζεται δίπλα στην περίφραξη του διαβόητου στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς, εκεί όπου ο διοικητής του στρατοπέδου, Ρούντολφ Ες, μαζί με τη σύζυγό του, έχουν στήσει έναν παράδεισο ακριβώς δίπλα από την κόλαση.
Στη Ζώνη Ενδιαφέροντος, ο Γκλέιζερ θέτει δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι το πόσο εύκολα μπορεί το Κακό να πάρει τη μορφή μιας κανονικότητας, εκτελούμενης από κανονικούς ανθρώπους. Το δεύτερο είναι πώς μπορούν, όσοι δεν συμμετέχουν στο Κακό, να το ανέχονται και να προσποιούνται πώς δεν υπάρχει.
Στο πρώτο ερώτημα έχει απαντήσει, καλύπτοντας για λογαριασμό του περιοδικού "New Yorker" τη δίκη του Άντολφ Άιχμαν στο Ισραήλ, η Γερμανοεβραία φιλόσοφος Χάνα Άρεντ, η οποία παρουσίασε τον διαβόητο εγκληματία όχι σαν ένα ιδιαίτερο απάνθρωπο κτήνος, αλλά σαν έναν απλό γραφειοκράτη, ανίκανο να σκεφτεί και να αμφισβητήσει το σύστημα που τον μετατρέπει σε τέρας. «Όσο πιο πολύ τον άκουγες να μιλάει, τόσο πιο εμφανές γινόταν ότι η αδυναμία του να μιλήσει συνδεόταν στενά με την αδυναμία του να σκεφτεί, και πιο συγκεκριμένα να σκεφτεί από τη σκοπιά ενός άλλου», γράφει η Άρεντ για τον Άιχμαν … « Το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχαν πολλοί σαν κι αυτόν και ότι οι περισσότεροι τους δεν ήταν διεστραμμένοι ούτε σαδιστές, αλλά ήταν, και εξακολουθούν να είναι, φοβερά και τρομερά φυσιολογικοί. Απ’ αυτήν την άποψη αυτό που είναι ακόμη πιο τρομακτικό από όλες τις θηριωδίες είναι ότι αυτός ο εγκληματίας νέου τύπου διαπράττει τα εγκλήματά του σε συνθήκες όπου αδυνατεί να ξέρει και να νοιώθει πως κάνει κάτι κακό»
Επιστρέφοντας στην ταινία, η κάμερα του σκηνοθέτη δεν μπαίνει καθόλου στο στρατόπεδο και περιστρέφεται κυρίως μέσα στο σπίτι του διοικητή και της οικογένειάς του, παρακολουθώντας την ατάραχη και «ειδυλλιακή» καθημερινότητα της επταμελούς οικογένειας. Με αργά και ακίνητα πλάνα μας μεταφέρει εικόνες αποστειρωμένης ευτυχίας. Βόλτες για μπάνιο, παιχνίδι στον κήπο, απογευματινό τσάι και ανάλαφρες κουβεντούλες, διάβασμα παραμυθιών στα παιδιά, εντολές στις υπηρέτριες
Και όλα αυτά τη στιγμή που, ακριβώς δίπλα, βασιλεύει η βία και η φρίκη, που ο σκηνοθέτης επιλέγει να μη μας τις δείχνει, αλλά μόνο να τις υπονοεί. Με τους στρατιώτες που τους βλέπουμε να περιπολούν στα άκρα των πλάνων, από τον πυργίσκο του στρατοπέδου που φαίνεται από την αυλή του σπιτιού. Με ανακοινώσεις μεγαφώνων, παραγγέλματα, φωνές, κραυγές πόνου, πυροβολισμούς. Με τον καπνό που καλύπτει μόνιμα τον ουρανό, που βγαίνει από τις καμινάδες των κρεματορίων και σκεπάζει τη γη ολόγυρα με στάχτες. Με το μονότονο βουητό της μηχανής του θανάτου. Με τα ρούχα που μοιράζει η κυρία στις υπηρέτριες. Με τη γούνα που διαλέγει για τον εαυτό της. Με ένα διαμάντι που βρήκε η κυρία, κρυμμένο σε μια οδοντόβουρτσα. Με τις χρυσές οδοντοστοιχίες με τις οποίες παίζουν τα παιδιά της οικογένειας στο σπίτι. Με το λίπασμα που κουβαλούν εργάτες στον κήπο
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Christian Friedel, υποδύεται με πειστικότητα τον διοικητή που προκαλεί με την αταραξία και την απάθειά του, την ώρα που ακροβατεί ανάμεσα σε δύο ζωές που δεν θέλει και δεν μπορεί να τις εμπλέξει. Είναι εντυπωσιακό πως, παρά το ότι πληρεί το πρότυπο ενός καλού οικογενειάρχη, η μόνη στιγμή που βγάζει κάποιο συναίσθημα στην ταινία είναι όταν αποχαιρετά το άλογό του
Η Zώνη Ενδιαφέροντος είναι μια κινηματογραφική αποτύπωση της θεωρίας της «κοινοτοπίας του κακού». Οι άνθρωποι που συμμετέχουν στο οργανωμένο Κακό δεν είναι απαραίτητα κάποιοι στυγεροί, διεστραμμένοι ή ψυχοπαθείς δολοφόνοι. Αντιθέτως, μπορεί να είναι άνθρωποι κανονικοί που έχουν πειστεί πως υπηρετούν είτε το Καλό είτε μια ιδεολογία. Και αυτό τους κάνει να απαλλάσσουν τον εαυτό τους από αμφιβολίες και τύψεις. Πόσο μάλλον όταν έχουν πειστεί πως οι άνθρωποι που στοχεύουν δεν είναι άνθρωποι της ίδιας αξίας. Το είδαμε στην Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή και τα χρυσαυγίτικα τάγματα θανάτου, για τα οποία ο πρόσφυγας και ο μετανάστης δεν ήταν άνθρωπος. Το βλέπουμε στη Γάζα, όπου οι Παλαιστίνιοι για τους Ισραηλινούς θεωρούνται κατώτερα όντα και επομένως η ζωή τους δεν αξίζει το ίδιο
Το Κακό σέρνεται δίπλα μας και εμείς κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, ενώ δίπλα μας άνθρωποι υποφέρουν, βασανίζονται και εξοντώνονται συστηματικά. Ίσως μάλιστα να κερδίζουμε από αυτό, όπως η οικογένεια του Ρούντολφ Ες, που απολάμβανε τα αγαθά και την χλιδή που της πρόσφερε η λεηλασία των περιουσιών των θυμάτων. Δεν ασχολούμαστε με το Κακό μέχρι αυτό να ασχοληθεί με μας. Μόνο που τότε θα είναι πλέον αργά
Τα Ολοκαυτώματα δε θα πάψουν να συμβαίνουν, όσο υπάρχουν τα πρόθυμα χέρια να τα εκτελέσουν και ακόμη πιο πολύ όσο οι υπόλοιποι αδιαφορούν και συνεχίζουν τις ζωές τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα
Η ταινία του Τζόναθαν Γκλέιζερ δεν είναι εύκολη στην παρακολούθησή της. Είναι όμως μια γροθιά στην ευκολία της αταραξίας μας και μια ταινία που σίγουρα δεν θα την ξεχάσει όποιος τη δει
Η ταινία κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες και το Βραβείο Κριτικών στο ίδιο Φεστιβάλ, αλλά και μια περίοπτη θέση ανάμεσα στις ταινίες που ασχολήθηκαν με τη φρίκη του Ολοκαυτώματος
Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Πολωνία, 2023
Λίγα λόγια για τον διοικητή του Άουσβιτς, Ρούντολφ Ες (με πληροφορίες από ethnos.gr)
Τον Μάιο του 1940, ο Ρούντολφ Ες (όχι ο συνονόματος, διαβόητος υπαρχηγός του Χίτλερ, ο οποίος πέθανε στη φυλακή το 1987) διορίστηκε διοικητής του Στρατοπέδου του Άουσβιτς. Συνεπής "επαγγελματίας", ήταν ο πρώτος που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το εντομοκτόνο αέριο Zyklon B για τη μαζική εξόντωση κρατουμένων, ως περισσότερο αποτελεσματική και οικονομική μέθοδο. Συνελήφθη το 1946 από τους Βρετανούς και στη δίκη του, όταν ο εισαγγελέας αποφάνθηκε πως ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο περίπου 3,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, αυτός απάντησε με αφοπλιστική αταραξία : "Όχι, ήταν μόνο δυόμισι. Οι υπόλοιποι πέθαναν από αρρώστιες και ασιτία".
«Όταν το καλοκαίρι του 1941, ο Χίτλερ με διέταξε να ετοιμάσω τις εγκαταστάσεις στο Άουσβιτς όπου θα μπορούσαν να γίνουν μαζικές εξοντώσεις τις οποίες εγώ προσωπικά να επιβλέπω, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το μέγεθος του εγχειρήματος ή τις συνέπειές του. Ήταν πράγματι μια υπερβολική και τερατώδης διαταγή. Ωστόσο, οι λόγοι που επέβαλλαν το πρόγραμμα εξόντωσης μου φάνηκαν σωστοί. Δεν το σκέφτηκα τότε· μου είχε δοθεί διαταγή και έπρεπε να την εκτελέσω. Το αν η μαζική εξόντωση των Εβραίων ήταν αναγκαία ή όχι είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούσα να έχω άποψη, γιατί δεν είχα τη γνώση επί του θέματος» γράφει από τη φυλακή ο Ρούντολφ Ες στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Commandant of Auschwitz: The Autobiography of Rudolf Hoess
Οι κρατούμενοι του στρατοπέδου συγκέντρωσης που εργάζονταν στο σπίτι του ως κηπουροί, μάγειρες ή νοσοκόμες περιέγραφαν έναν ήρεμο και τρυφερό με την οικογένειά του άνθρωπο: «Αγαπούσε τα παιδιά», κατέθεσε στη δίκη του η Danuta Rzempiel, κρατούμενη στο Άουσβιτς. «Του άρεσε να ξαπλώνει στον καναπέ μαζί τους, τα φιλούσε, τα αγκάλιαζε και τους μιλούσε τρυφερά».
«Ο μπαμπάς ήταν δύο άνθρωποι», αποκάλυψε η κόρη του, Ινγκεμπριγκίτ Ες, πολλά χρόνια αργότερα. «Στο σπίτι, ήταν ένας στοργικός πατέρας και σύζυγος, όμως μόλις πέρναγε το κατώφλι του σπιτιού μας μεταμορφωνόταν στον ψυχρό διεκπεραιωτή, χωρίς συνείδηση».
«Ήταν ένας κανονικός άνθρωπος, είχε την εικόνα ενός έντιμου, ήσυχου, μάλλον λιγομίλητου ανθρώπου· δεν χτύπησε ποτέ κανέναν», είπε ο Γιόζεφ Πατζίνσκι, επιζών του Άουσβιτς και κουρέας του Διοικητή, σε μια συνέντευξή του στη γερμανική NDR.
Ο Ρούντολφ Ες καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε. Καθώς στεκόταν πάνω στο ικρίωμα, δεν είπε λέξη · αντιμετώπισε τον θάνατό του με την ίδια παγερή απάθεια που είχε προστάξει το θάνατο εκατομμυρίων άλλων. Η τοποθεσία όπου απαγχονίστηκε ο διοικητής του Άουσβιτς φέρει την ακόλουθη επιγραφή: «Εδώ βρισκόταν το στρατόπεδο της Γκεστάπο. Εδώ ανακρίνονταν κρατούμενοι που ήταν ύποπτοι για συμμετοχή στην Αντίσταση. Πολλοί κρατούμενοι πέθαναν από ξυλοδαρμό ή βασανιστήρια. Ο πρώτος διοικητής του Άουσβιτς, ο SS-Obersturmbannfuhrer Rudolf Hoess, ο οποίος δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο μετά τον πόλεμο από το Ανώτατο Εθνικό Δικαστήριο της Πολωνίας, κρεμάστηκε εδώ στις 16 Απριλίου 1947»
«Θα σας φανεί αστείο, αλλά νιώθω ότι είμαστε στο ίδιο αδιέξοδο κι ως πολίτες με τους πολιτικούς μας. Είμαστε σε απόγνωση με τα πρόσωπα ή την κατάσταση της πολιτικής σκηνής, όμως πρέπει να πηγαίνουμε να ψηφίζουμε. Το ίδιο και με το σινεμά. Είμαστε σε απόγνωση με τα στούντιο που κάνουν μόνο blockbusters; Ας πηγαίνουμε περισσότερο σινεμά. Ας βλέπουμε τον «Ιρλανδό» ή τους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού» στο μικρό παράθυρο διανομής τους στις αίθουσες κι όχι όταν πάνε στις πλατφόρμες τους. Πρέπει να δείξουμε την δυναμική μας ως κοινό για να ξαναπείσουμε τους χρηματοδότες να επενδύσουν. Δεν γίνεται με ευχολόγια.
Οχι, το σινεμά δε θα πεθάνει ποτέ. Γιατί πάντα θα θέλεις να πεις τη φράση «πάμε σινεμά;» Γιατί πάντα θα θέλεις να πας κάπου Παρασκευή βράδυ. Θα θέλεις πάντα να πας κάπου Σάββατο βράδυ. Και τι θα κάνεις με τις Κυριακές σου, από τη στιγμή που ο Θεός πέθανε (κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα, με τον Νίτσε); Εμείς πάντα θα πηγαίνουμε στις δικές μας εκκλησίες. Τις κινηματογραφικές αίθουσες»
Αυτές τις φράσεις σταχυολογήσαμε από μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Alexander Payne, του Αμερικανού σκηνοθέτη με την ελληνική καταγωγή, με αφορμή τη νέα ταινία του «Τα παιδιά του χειμώνα» ή «The holdovers»
Πολλοί μίλησαν για μια ακόμη Χριστουγεννιάτικη ταινία ή για μια ακόμη ταινία με τρόφιμους οικοτροφείου. Στην πραγματικότητα, ο χώρος και ο χρόνος που επιλέγει ο Payne είναι απλά η αφορμή για να μας πει την ιστορία του. Ή μάλλον πολλές. Και παράλληλα να κάνει όπως πάντα τους πολιτικούς του σχολιασμούς για μια κοινωνία άκρως ανταγωνιστική , άνιση και ως εκ τούτου άδικη
«Εννοείται πώς κάνω σχόλιο και πιστεύω ότι όλες οι ταινίες μου κάνουν. Ταυτόχρονα, δεν νομίζω ότι έχω πολλά να προσθέσω. Οι κοινωνικές ανισότητες είναι κάτι το τραγικό, ο ελιτισμός των πλουσίων είναι κάτι το τρομερό … Μία μαύρη γυναίκα στα 70ς που έχασε το γιο της στο Βιετνάμ, καθώς στρατολογήθηκε γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να του πληρώνει το κράτος το πανεπιστήμιο»
Τα παιδιά του χειμώνα είναι μια «πικρή κωμωδία», όπως την ονόμασε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης , που κινείται στο γνώριμο μοτίβο των ταινιών του. Ταινίες που δεν ενδείκνυνται για όσους αναζητούν γρήγορους ρυθμούς. Ούτε για όσους ψάχνουν πρωτοτυπία και αλληγορίες.
Ο κινηματογράφος του Payne έχει τους ρυθμούς μιας άλλης εποχής – σε γυρίζει πίσω στον αμερικάνικο κινηματογράφο του ’60 και του ’70. Και ίσως δεν είναι τυχαίο που η ιστορία της ταινίας εκτυλίσσεται σε αυτή την εποχή.
Οι ήρωες του Payne στην πραγματικότητα, είναι αντιήρωες. Αντισυμβατικοί, διαφορετικοί, απόκληροι που για διάφορους λόγους - κοινωνικούς, ψυχολογικούς, ταξικούς – δεν ήθελαν/δεν πρόλαβαν/δεν μπόρεσαν να ανέβουν στο τρένο του αμερικάνικου ονείρου
Έχοντας ήδη κερδίσει δύο Oscar σεναρίου για τα "Πλαγίως" και "Οι Απόγονοι" , αυτή τη φορά ο Payne επέλεξε όπως και στο "Νεμπράσκα", έναν άλλο σεναριογράφο, τον David Hemingson, δίνοντάς του ως έμπνευση την ταινία "Merlusse" του Γάλλου Μαρσέλ Πανιόλ (1935).
Ο Hemingson διασκεύασε την ταινία και μας μετέφερε σε ένα κολέγιο της Μασαχουσέτης του 1970. Εκεί όπου διδάσκει ο φαινομενικά δύστροπος και αυστηρός καθηγητής φιλολογίας Paul Hunham που τον υποδύεται ο Paul Giamatti και είναι αυτός που θα αναλάβει –ως τιμωρία περισσότερο - να περάσει τις χριστουγεννιάτικες γιορτές στο σχολείο, επιτηρώντας τους μαθητές οι οποίοι δεν θα μπορέσουν να φύγουν για Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Τελικά, από τους μαθητές μόνο ένας θα αναγκαστεί να παραμείνει στο κολλέγιο, ο ατίθασος Angus, που τον υποδύεται ο Dominic Sessa. Μαζί τους και η Αφροαμερικανή μαγείρισα Mary Lamb και που την υποδύεται η Da'Vine Joy Randolph
Ο μοναχικός και απρόσιτος καθηγητής, ο ατίθασος και παραμελημένος από την οικογένειά του μαθητής και η μαγείρισσα που πρόσφατα έχασε το γιο της στον πόλεμο του Βιετνάμ, θα κληθούν να συνυπάρξουν έστω και για λίγες ημέρες και να δημιουργήσουν εορταστικό κλίμα κόντρα στις συνθήκες. Τελικά, τελικά όχι μόνο θα τα καταφέρουν , αλλά θα έρθουν και πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, φτιάχνοντας έστω και λίγο μια ιδιότυπη οικογένεια. Αυτό που στον καθένα έλειπε για διαφορετικούς λόγους
O Alexander Payne παραδίδοντας μαθήματα απλού σινεμά επιμένει να μιλάει και σ αυτή την ταινία – όσο παλιομοδίτικο και αν ακούγεται αυτή την εποχή - για την αξία της ανθρωπιάς και καταφέρνει να αποδώσει την ιστορία αυτή, ισορροπώντας με ακρίβεια ανάμεσα στο τραγικό και στο κωμικό.
«Αν θέλεις να κάνεις μία μελαγχολική κωμωδία, όπως αυτές που μου αρέσουν να βλέπω και να κάνω εγώ, ξεκινάς πρώτα από την πίκρα. Οι Ισπανοί και οι Φλαμανδοί ζωγράφοι, πρώτα έβαφαν τον καμβά τους μαύρο και μετά πρόσθεταν τα χρώματα...»
Η ταινία ανακηρύχθηκε μία από τις 10 καλύτερες ταινίες του 2023 από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, κατέκτησε δύο Βραβεία Χρυσής Σφαίρας, πέντε υποψηφιότητες στα 96α Βραβεία Όσκαρ, και επτά στα Βραβεία Κινηματογράφου της Βρετανικής Ακαδημίας (BAFTA), συμπεριλαμβανομένης της Καλύτερης Ταινίας.
Εντυπωσιακοί είναι και οι τρεις holdovers, οι τρεις εναπομείναντες. Από μια άλλη εποχή και από άλλους κώδικες αξιών. Ο Paul Giamatti είναι υποψήφιος για το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, η Da'Vine Joy Randolph υποψήφια για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, ενώ ο νεαρός Dominic Sessa αποτελεί πραγματική αποκάλυψη
Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά, π’ άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς, τον αναστεναγμό μου"
Η «Συνοικία, το όνειρο» είναι ίσως η πιο κοντινή στο νεορεαλισμό, ταινία του ελληνικού κινηματογράφου.
Another Round (αγγλικός τίτλος) / Druk (δανέζικος)
Σκηνοθεσία: Thomas Vinterberg
Σενάριο: Tobias Lindholm, Thomas Vinterberg
Πρωταγωνιστούν: Mads Mikkelsen, Thomas Bo Larsen, Lars Ranthe, Magnus Millang Χώρα Παραγωγής: Δανία – Σουηδία - Ολλανδία
Έτος Παραγωγής: 2020
Διάρκεια: 117 λεπτά
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
