Στον «εχθρό του λαού», το συγκλονιστικό έργο του Ερρίκου Ίψεν, ο γιατρός Τόμας Στόκμαν ανακαλύπτει ότι τα νερό των ιαματικών πηγών της πόλης του, τα οποία επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες, είναι μολυσμένα από τα γειτονικά εργοστάσια. Αποφασίζει, λοιπόν, να δημοσιοποιήσει το γεγονός γράφοντας ένα άρθρο και ενημερώνοντας την τοπική εφημερίδα, η οποία το δημοσιεύει. Ο Στόκμαν πίστεψε πως, υπερασπιζόμενος το κοινό συμφέρον, θα είχε την πλειοψηφία του λαού με το μέρος του. Δυστυχώς γι αυτόν, όμως, βρίσκεται αντιμέτωπος με όλους. Μόλις η πολιτική ηγεσία και ο εκδότης της εφημερίδας, αντιλαμβάνονται το κόστος της αποκάλυψης αυτής, αποφασίζουν να συνεργαστούν προκειμένου να κουκουλώσουν το θέμα. Στην ανοιχτή συνέλευση που καλεί ο γιατρός, οι κάτοικοι της πόλης, είτε από ιδιοτέλεια είτε παρασυρμένοι από την προπαγάνδα των αρχών, αρνούνται να υποστηρίξουν τον γιατρό. Έτσι κι αλλιώς, όλοι επωφελούνταν από το μολυσμένο νερό – άσχετα αν αυτό τους σκότωνε σιγά σιγά. Αυτό δεν το έβλεπαν. Δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να το δουν. Έτσι, ο γιατρός γίνεται αποσυνάγωγος και «εχθρός του λαού». Αντιλαμβάνεται πως «όλες οι πηγές της πνευματικής μας ζωής, ολόκληρη η αστική κοινωνία, βουλιάζουν σε έναν βούρκο πανούκλας και ψευτιάς… ότι όλη η ανθηρή κοινωνία τρέφεται από ’να ψέμα». Αντιστέκεται, τελικά, μόνος του αναφωνώντας: «Ο πιο δυνατός άνθρωπος του κόσμου είναι ο πιο μόνος του».

Το συγκλονιστικό έργο του Ίψεν, μας θύμισε η υπόθεση του ιχθυολόγου Χρήστου Λοβέρδου-Στελακάτου ο οποίος, προβαίνοντας σε σημαντικές καταγγελίες εναντίον της εταιρεία όπου εργαζόταν, αντιμετώπισε από αυτήν μια τρομερή επίθεση που απειλεί να τον εξοντώσει.

Ο ιχθυολόγος υποστηρίζει πως απολύθηκε από την εταιρεία επειδή εναντιώθηκε στις πρακτικές της, καταγγέλλοντας χρήση της επικίνδυνης ουσίας φορμόλη. Οι καταγγελίες του εξόργισαν την εταιρεία, η οποία ξεκίνησε δικαστικό αγώνα εναντίον του απαιτώντας το ποσό του 1.000.000 ευρώ ως αποζημίωση για ηθική βλάβη και διαφυγόντα κέρδη και ζητώντας παράλληλα τη φυλάκισή του.

Στη δίκη που έγινε το 2018, ο ιχθυολόγος έλαβε ποινή από το δικαστήριο 7 χρόνια χωρίς αναστολή (!). Ο ιχθυολόγος άσκησε έφεση και η νέα δίκη που ορίστηκε για το Μάρτιο του 2020 θα κρίνει αν θα ικανοποιηθεί το αίτημα της εταιρείας να φυλακιστεί για 27 χρόνια (!)

Σε βίντεο που ανάρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, ο κ. Λοβέρδος - Στελακάτος, απευθύνει έκκληση για οικονομική βοήθεια, ώστε να μπορέσει να καλύψει τα δικαστικά του έξοδα. Στο βίντεο αυτό, ο κ. Λοβέρδος - Στελακάτος περιγράφει με λεπτομέρειες την απίστευτη ιστορία που έχει βιώσει καθώς και τον αγώνα που δίνει τα τελευταία χρόνια

 Δεξιός, χωρίς ισχυρή δόση φιλοτομαρισμού και απανθρωπιάς, δεν νοείται. Και οι πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας δεν αμελούν σε κάθε ευκαιρία να επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση αυτή. Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες από τότε που 12 πρόσφυγες πνίγηκαν ανοιχτά των Παξών. Ευρισκόμενος στο πάνελ τηλεοπτικής εκπομπής του ΑΝΤ1 ο φερόμενος ως υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, αντί να σιωπήσει μια φορά, τουλάχιστον μπροστά στο θάνατο, εξαπέλυε τις γνωστές εμετικές απόψεις του: «Φανταστείτε πόσο καλά προετοιμασμένοι είναι που γνώριζαν ότι λειτουργεί και το 112 και πήραν τηλέφωνο. Έχουμε πέσει θύματα ομαδικής προσπάθειας αλλοίωσης της χώρας αλλά θα το αντιμετωπίσει η κυβέρνηση!». Ούτε μπροστά στο θάνατο δεν νιώθει ντροπή ο ανερμάτιστος περιφερόμενος σαλτιμπάγκος.

Σήμερα πήρε σειρά ένας άλλος γνωστός περήφανος δεξιός, ο Άρης Πορτοσάλτε. Μπορεί ο Άρης να μην έχει γίνει ακόμη βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας καθώς όπως φαίνεται είχαν προτεραιότητα οι δύο άλλοι συνάδελφοί του στον ΣΚΑΪ, είμαστε σίγουροι όμως ότι δεν θα αργήσει και η σειρά του. Και για να μην αργήσει πολύ, ο Άρης φροντίζει να συντηρεί τη δημόσια εικόνα του με δηλώσεις που ξεχειλίζουν από αναλγησία και απανθρωπιά. Ούτε λίγο ούτε πολύ, σε εκπομπή του ΣΚΑΪ, υποστήριξε πως «Αν δεν θέλουμε να πνιγεί κανείς θα έρχονται όλοι στην Ελλάδα» και συνέχισε: «Όταν σε πιάνει ο ανθρωπισμός να μην πνιγεί κανείς, τελείωσε το θέμα … Να μην υποκρινόμαστε … Αν δεν θέλουμε να πνιγεί κανείς θα έρχονται όλοι στην Ελλάδα … Τελειώσαμε».

O Άδωνις χλευάζει και αδιαφορεί μπροστά στο θάνατο ανθρώπων και ο Άρης προτείνει ανοιχτά και ξεκάθαρα να κάνουμε στην άκρη τον ανθρωπισμό μας και να αφήσουμε τους ανθρώπους να πνίγονται. Κανείς όμως από τους δύο δεν ξεπερνά τον Θάνο Πλεύρη, ο οποίος εισηγείται την εκτέλεση όσων προσφύγων προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα. Σε εκδήλωση του ακροδεξιού περιοδικού Patria το 2011, ο Πλεύρης δήλωνε πως δύο είναι οι τρόποι αντιμετώπισης της μετανάστευσης: η φύλαξη των συνόρων και τα “αντικίνητρα” παραμονής των μεταναστών στη χώρα.

 Και συνέχισε καταχειροκροτούμενος “η φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες και για να γίνω κατανοητός, αν δεν υπάρχουν νεκροί!”. Εξήγησε, επίσης, τι εννοεί με τα αντικίνητρα: “Όταν είσαι εδώ δεν θα υπάρχουν κοινωνικές παροχές, δεν θα μπορείς να φας, να πιεις, δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο. […] Πρέπει να περνάνε χειρότερα από τις χώρες τους. Η κόλαση πρέπει να φαντάζει παράδεισος σε αυτό που θα ζουν εδώ!”

Είμαστε σίγουροι πως όλοι οι παραπάνω δε θα διστάσουν να δηλώσουν ευσεβείς χριστιανοί. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε αφού και ίδια η Εκκλησία, η αποκαλούμενη και Εκκλησία του Χριστού, για μια φορά ακόμη στέκει προκλητικά αδιάφορη ακόμη και εχθρικά απέναντι σε ένα ανθρώπινο δράμα. Οι φωτεινές εξαιρέσεις κάποιων φωτισμένων και ανθρωπιστών ιερέων απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

 Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν … Η φράση αυτή προέρχεται από την αρχαία ελληνική παροιμία: «ώδινεν όρος, Ζευς δ’ εφοβείτο, το όρος έτεκε μυν», δηλαδή έπιασαν οι πόνοι του τοκετού το βουνό και ο Δίας φοβόταν, αυτό όμως τελικά γέννησε έναν ποντικό. Τη φράση αυτή τη συναντούμε στο Λουκιανό αλλά και στον Πλούταρχο. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, τη χρησιμοποίησαν οι Αιγύπτιοι όταν, αντικρίζοντας το βασιλιά  της Σπάρτης Αγησίλαο το 361 π.Χ, τους έκανε αρνητική εντύπωση η φτωχική του εμφάνιση. Η φράση αυτή πέρασε και στους Ρωμαίους. Ο Οράτιος αναφέρει τη φράση  «parturiunt montes, nascetur ridiculus mus», δηλαδή κοιλοπονούν τα όρη, αλλά αυτό που θα γεννηθεί θα είναι ένας γελοίος ποντικός

Προφανώς, ούτε ο Κυριάκος είναι ο πολιτικός γίγαντας που κοιλοπονούσε, ούτε η κυρία Σακελλαροπούλου είναι ποντικός. Ούτε θα σταθούμε στο τι εκπροσωπεί η κυρία Σακελλαροπούλου. Άλλωστε δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο. Ήμασταν μάλιστα προετοιμασμένοι και για τα χειρότερα όταν ακούγαμε για πιθανές υποψηφιότητες του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά, του Σημίτη, του Παπαδήμου, της Διαμαντοπούλου, της Δαμανάκη. Αυτό στο οποίο θα σταθούμε είναι το πολύ κακό για το τίποτα που υπονοεί η παροιμία. Και αυτό το τίποτα είναι η χωρίς καμία αρμοδιότητα θέση του προέδρου της Δημοκρατίας.

Για ένα σχεδόν απόλυτο τίποτα γράφονται εκατοντάδες άρθρα, γίνονται ατελείωτες συζητήσεις, διοργανώνονται μαραθώνιες κομματικές συσκέψεις και ετοιμάζεται να στηθεί ένα καλοστημένο επικοινωνιακό πανηγύρι στη Βουλή

Για αυτό το απόλυτο τίποτα, η νέα πρόεδρος της δημοκρατίας θα εισπράττει 11.600 ευρώ το μήνα. Περίπου 400 ευρώ τη μέρα για να δεξιώνεται πού και πού κανέναν ξένο συνάδελφό της, να εκφωνεί πανηγυρικούς δεκάρικους και να στήνεται στην εξέδρα των επισήμων κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου. Μπορεί να στέλνει και κανένα αυστηρό μήνυμα στην Άγκυρα, όπως έκανε ο Προκόπης

Για αυτό το απόλυτο τίποτα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα στοιχηθεί πίσω από τη Νέα Δημοκρατία και όλοι θα μιλήσουν για την ευρύτατη πολιτική συναίνεση που επιτεύχθηκε

ΥΓ. Πολλοί μιλούν εγκωμιαστικά για το γεγονός ότι η υποψήφια πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν προέρχεται από την πολιτική, αλλά από τη Δικαιοσύνη. Δε γίνεται, λοιπόν, να μη θυμηθούμε και την προηγούμενη φορά που υπήρξε πρόεδρος της Δημοκρατίας από το χώρο αυτό.

 Μετά την αθλητική εφημερίδα Sportime (!) ήρθε η σειρά της "Αττικό Μετρό" (!) να συνεχίσει την καμπάνια του κινήματος «Αφήστε με να ζήσω». Ένα κίνημα στο οποίο συμμετέχουν 19 Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών και η “Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος” και που αποτελεί συνέχεια της καθιέρωσης της ημέρας του «Αγέννητου Παιδιού» από την Ιερά Σύνοδο την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα. Πληροφορίες πως ετοιμάζεται η θεσμοθέτηση της ημέρας του «Αστοχήσαντος Σπερματοζωαρίου» αλλά και του «Ερμητικά Κλειστού Ωαρίου» δεν έχουν ακόμη διασταυρωθεί. Δε θα μπούμε στη διαδικασία να θίξουμε την υποκρισία και το φαρισαϊσμό όσων υιοθετούν αυτό το σύνθημα. Εμείς θα επικεντρώσουμε στις υποτιθέμενες αλήθειες της καμπάνιας αυτής. Οδηγός μας είναι το χρήσιμο στην εποχή της μαζικής αναπαραγωγής ψευδών ειδήσεων site “ellinikahoaxes.gr”. Σύμφωνα με αυτό, οι ισχυρισμοί της καμπάνιας αυτής είναι ψευδείς και αποτελούν ακόμη ένα κρούσμα εσκεμμένης παραπληροφόρησης

Πιο συγκεκριμένα, οι ισχυρισμοί της καμπάνιας είναι οι εξής:

α) Από τη 18η μέρα χτυπά η καρδιά τους

β) Από τη 10η εβδομάδα νιώθουν πόνο.

γ) Από την 42η ημέρα ανιχνεύονται εγκεφαλικά κύματα

δ) Από την 8η εβδομάδα έχουν δημιουργηθεί όλα τους τα όργανα

Τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει για τους ισχυρισμούς αυτούς η ομάδα του “ellinikahoaxes.gr”, μετά από ανασκόπηση της επιστημονικής βιβλιογραφίας, είναι :

α) Μπορούμε να εντοπίσουμε ρυθμική κίνηση καρδιακών κυττάρων από την 22η-23η ημέρα, ωστόσο δεν έχουν ακόμα πλήρως λειτουργικό καρδιαγγειακό σύστημα.

β) Τα έμβρυα αρχίζουν να νιώθουν πόνο από την 27η εβδομάδα της κύησης και μετά

γ) Παρότι υπάρχει ηλεκτρική δραστηριότητα στα τμήματα του εγκεφάλου που έχουν σχηματιστεί μέχρι αυτή τη περίοδο, δεν έχουμε κανονική εγκεφαλική λειτουργία.

δ) Το σύνολο των οργάνων έχει αναπτυχθεί περίπου κατά την 20η εβδομάδα.

Περισσότερα, όμως, για το θέμα αυτό μπορούμε να διαβάσουμε εδώ

Με τον περίφημο ρωμαϊκό σχηματισμό της «χελώνας» αποφάσισαν οι θεματοφύλακες του νόμου και της τάξης του Χρυσοχοΐδη να αντιμετωπίσουν τους επικίνδυνους καταληψίες και τα κατάφεραν παρά το γεγονός ότι έγιναν ολίγον εμπριμέ. Και θα τα είχαν καταφέρει ακόμη καλύτερα, εάν δεν είχε αργήσει να έρθει ο πολιορκητικός κριός. Όπως και να έχει, η κανονικότητα επανήλθε στην περιοχή και το φιλήσυχο Κουκάκι μπορεί να συνεχίσει να αναπτύσσεται απρόσκοπτα. Οι νομοταγείς νοικοκυραίοι μπορούν να συνεχίσουν να αυνανίζονται ελεύθερα παρακολουθώντας από τα δελτία ειδήσεων την επικράτηση του νόμου και της τάξης. Τα ηρωϊκά όργανα της τάξης μπορούν να πάνε σπίτι τους και να πλυθούν από τις μπογιές. Όσον αφορά στις στολές τους, ας μην στενοχωριούνται. Αύριο αρχίζουν οι εκπτώσεις. Το Airbnb και οι Κινέζοι επενδυτές μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Οι λίγοι εναπομείναντες αυτόχθονες σιγά-σιγά θα εγκαταλείψουν την περιοχή και η ανάπτυξη θα ολοκληρωθεί. Χωρίς εμάς, βέβαια, αλλά ποιος ενδιαφέρεται; Ούτε καν εμείς

Για γέλιο ή για κλάματα; Αν κάποιος τολμούσε να το προβλέψει πριν από μερικά χρόνια, θα τον αποκαλούσαμε τρελό. Και όμως. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης – σύμφωνα με τους Έλληνες δημοσιογράφους – ομιλεί καλά αγγλικά, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Τσίπρα και – πιθανώς – καλύτερα και από τον Τραμπ, σύμφωνα με Αμερικανούς δημοσιογράφους. Έτσι, σε άπταιστα αγγλικά στήριξε τη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί από τις ΗΠΑ, σε άπταιστα αγγλικά υπογράμμισε πως η Ελλάδα θα είναι πάντα πιστή και υπάκουη σύμμαχος των Αμερικανών και επίσης σε άπταιστα αγγλικά δήλωσε πως η πτωχή πλην τίμια Ελλάς θα αγοράσει από το υστέρημά της τα αεροπλάνα της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας. Άπταιστα αγγλικά, λοιπόν. Η θητεία του Κυριάκου ως πολιτικός εξόριστος στα πανεπιστήμια Χάρβαρντ και Στάνφορντ φαίνεται πως δεν πήγε χαμένη. Καλά αγγλικά, όμως, ομιλεί και ο Ρόουαν Άτκινσον ως Mr Bean. Ποιος από τους δύο είναι καλύτερος; Αν κρίνουμε από το παρακάτω βίντεο, το αποτέλεσμα της σύγκρισης είναι εξαιρετικά αμφίρροπο. Αφού δεν μπορούμε να αποφύγουμε την πρωθυπουργία του Κυριάκου, τουλάχιστον ας την απολαύσουμε

Από την Eφημερίδα των Συντακτών αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο-παρέμβαση του Θανάση Παπακωνσταντίνου για την κρατική βία και την αποδοχή της από μεγάλο μέρος του κόσμου αλλά και για τις καταλήψεις

Η σκληρότητα χαρακτηρίζει, διαχρονικά, όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Έτσι, από τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις, πολύ χειρότερη κι από τη βαναυσότητα προς την οικογένεια Ινδαρέ, ήταν η - μέχρι θανάτου - βαναυσότητα προς τον Ζακ, από ανάξιους συνανθρώπους μας (πολίτες και αστυνομικούς).

Περισσότερο κι από τη βία των μηχανισμών εξουσίας - για μένα αναμενόμενη αλλά μη αποδεκτή - με έχει απογοητεύσει που ένα σημαντικό ποσοστό του κόσμου, έχοντας καταπιεί αμάσητη την προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξημέρωσης, προτίμησε να απεμπολήσει ένα μέρος της ελευθερίας του - για την οποία τόσοι γνωστοί και άγνωστοί μας θυσιάστηκαν κατά καιρούς ώστε να λαμπρύνει τις ζωές μας- στο όνομα μιας υποτιθέμενης ασφάλειας.

Για όσους – τυχόν - ενδιαφέρονται για την προσωπική μου άποψη και στάση, θεωρώ την ελευθερία «τελική» μου πατρίδα και δεν θα την προσφέρω, ηθελημένα, σε κανέναν.

Επίσης, στα επιμέρους, είμαι υπέρ των καταλήψεων εγκαταλελειμμένων κτιρίων, χωραφιών και άλλων εγκαταστάσεων που σαπίζουν στον χρόνο, ειδικά αυτά που ανήκουν στο κράτος, στην εκκλησία και σε ιδρύματα-μούμιες. Η πολιτεία - και η εκκλησία υποθέτω - που μοναδικό καθήκον της ύπαρξής της θα έπρεπε να είναι η ευημερία των πολιτών της, αντί να τρομάζει από την ομορφιά της ατίθασης νεότητας, καλά θα κάνει να προσφέρει τα κουρέλια, που φυλάει στην ντουλάπα της, για να ζεσταθούν οι γυμνοί και οι άτυχοι αυτού του κόσμου.

Ο δήμαρχος της αγέλαστης πολιτείας, αγέλαστος ήταν κι αυτός. Είχε ακούσει πως σε άλλες πολιτείες οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι και, ειδικά τα Χριστούγεννα, γίνονταν διπλά χαρούμενοι. Αποφάσισε, λοιπόν, πως κάτι έπρεπε να κάνει. Έτσι, πήγε στο δάσος, έκοψε ένα τεράστιο δέντρο και το κάρφωσε νεκρό καταμεσής της μεγάλη πλατείας της πολιτείας. Οι άνθρωποι, τότε, άρχισαν να γελούν και να λέει ο ένας στον άλλον

-Κοίτα τι έκανε ο δήμαρχος. Η πλατεία μας είναι γεμάτη δέντρα και αυτός πήγε στο δάσος και μας έφερε ένα πεθαμένο

Ο δήμαρχος έβλεπε τους πολίτες να γελούν και νόμισε πως κάνει καλά τη δουλειά του. Αποφάσισε, λοιπόν, να βάλει και άλλο ένα πεθαμένο δέντρο. Αυτή τη φορά, όμως, στη μικρή πλατεία. Δεν του είχε πει κανείς, φαίνεται, πως από αυτή τη μικρή πλατεία ξεπηδούν οι καλικάντζαροι που κάθε τόσο χαλούν τον ύπνο των φιλήσυχων και νομοταγών νοικοκύρηδων 

Ξεπήδησαν, λοιπόν, οι καλικάντζαροι και κάθε βράδυ έκαιγαν το δέντρο που έβαζε κάθε πρωί ο δήμαρχος. Ο άνθρωπος και ποιητής Μπογδάνος δεν άντεξε τον πόνο και δάκρυσε. Τα δάκρυά του έπεσαν στη γη και έγιναν γράμματα, τα γράμματα έγιναν λέξεις και οι λέξεις έγιναν ποίημα

Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα Ματατζήδες

το δέντρο εστολίζανε μες στην μικρή πλατεία.

Ολημερίς το στόλιζαν, το βράδυ αυτό καιγόταν.

Μοιρολογεί ο Μπόγδανος και κλαίει ο Πορτοσάλτε.

"Αλίμονο στους μπάτσους μας, κρίμα στα δακρυγόνα,

ολημερίς στολίζουμε, το βράδυ να το καίνε."

Ο Μπάμπης διάβη κι έκατσεν, αντίκρυ στην πλατεία,

δεν ομιλούσε ανθρώπινα, παρά σαν καρακάξα:

Από ανάρτηση του σκηνοθέτη και ηθοποιού, Θανάση Παπαγεωργίου: 

«Έτσι λοιπόν. Ασελγώ σε ένα παιδί και το έγκλημά μου παραγράφεται βάσει μιας πουτανιάς των Νόμων. Ξεβρακώνω μια κοπελίτσα στο δρόμο για να διαπιστώσω αν όταν έχει περίοδο αντί για σερβιέτα βάζει μολότωφ, κατεβάζω το σλιπάκι ενός αγοριού κάνοντας πως τον πηδάω (εμείς οι ράμπο οι αρσενικάρες), εισβάλλω σε οποιοδήποτε σπίτι μου γουστάρει, όποτε και όπως θέλω(επειδή είμαι εξουσία ρε!) και ο υπουργός διαπιστώνει ότι δεν έγινε καμιά αστυνομική αυθαιρεσία.

Μετά από πολύ βασανιστική σκέψη αποφασίζω ότι οι δολοφονικές συμμορίες, οι τρομοκρατικές φασιστικές οργανώσεις, οι οργανωμένες επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου, δεν έχουν καμιά σχέση με τη δολοφονία του Φύσσα και ζητώ την απαλλαγή των καθαρμάτων που τον έφαγαν.

Είμαι αστυφύλακας, σκοτώνω ένα ανυπεράσπιστο παιδάκι 14 χρονών και αποφυλακίζομαι λόγω ‘’σύννομου’’ βίου. Ανήκω σε μια σπείρα που κατάκλεψε το Δημόσιο, και αθωώνομαι επειδή κάποιος άθλιος κατασκεύασε ένα παραθυράκι για να ξεγλιστράνε οι άλλοι άθλιοι. Και δηλώνω υπηρέτης της Δικαιοσύνης.

Και σε ρωτάω εισαγγελέα. Αν το αγοράκι που πασπάτεψε ο κύριος μεγαλόσχημος ήταν παιδί σου, αν ήταν γιος σου ο Φύσσας, αν ψαχουλεύανε οι μπάτσοι κι οι μπατσίνες τη δική σου κόρη, αν ήταν το μοναχοπαίδι σου εκείνο το παιδί που του τραβάνε το σλιπάκι οι τζάμπα μάγκες του κάθε ολίγιστου υπουργού που επιβάλλουν τον Νόμο και την Τάξη, θα είχες το θράσος να αποφυλακίζεις, να αθωώνεις, να παραγράφεις, έτσι επειδή τάχα μου το λέει ο Νόμος. Ποιανού Νόμος, θα έλεγες, αν αισθανόσουν τι θα πει ευθύνη.

Πες, εισαγγελέα, με το χέρι στην καρδιά: είσαι με το μέρος του Κρέοντα ή της Αντιγόνης; Το τέλος και των δύο το γνωρίζεις.

Ένα από τα δύο θα είναι και το δικό σου.

Αν φοβάσαι, παραιτήσου. Αν σε απειλούν ή σε εκβιάζουν κατάγγειλέ το. Θα γίνεις ήρωας.

Στην κηδεία σου θα χειροκροτάνε το ξόδι. Καλύτερο από το να το φτύνουν.»

Από την εφημερίδα των Συντακτών

Η δικηγόρος Άννυ Παπαρούσου,  συνήγορος της οικογένειας του Ζακ Κωστόπουλου, με αφορμή τις εικόνες στυγνής αστυνομικής βίας που βγαίνουν σιγά σιγά στο φως της δημοσιότητας, σημειώνει ότι οι πράξεις των αστυνομικών συνιστούν κακούργημα και πως οι εισαγγελικές αρχές έχουν υποχρέωση από το νόμο να διατάξουν έρευνα για την ανακάλυψη των δραστών. Αναλυτικά, από την ανάρτησή της στο fb:

Η φωτογραφία του ξεγυμνωμένου από τις αστυνομικές δυνάμεις ανθρώπου θέτει τα εξής ερωτήματα:

α) Γνωρίζουν οι αστυνομικοί ότι οι πράξεις αυτές συνιστούν κακούργημα που συνεπάγεται κάθειρξη;

β) Γνωρίζουν οι πολίτες που υφίστανται αυτές τις συμπεριφορές ότι μπορούν να διεκδικήσουν αποζημίωση από το κράτος για την ηθική τους βλάβη;

γ) Γνωρίζουν οι πολίτες ότι όσοι εισαγγελείς έχουν δει στις ειδήσεις αυτό το περιστατικό έχουν εκ του νόμου υποχρέωση να διατάξουν έρευνα για την ανακάλυψη των δραστών και να ασκήσουν δίωξη;

δ) Γνωρίζει και αποδέχεται η ΕΛ.ΑΣ ότι στο προσωπικό της είναι ευπρόσδεκτοι αστυνομικοί με πολιτική-προσωπική συγκρότηση σύμφωνα με την οποία η άσκηση βίας αποτελεί κεντρικό πόλο άσκησης εξουσίας και πεδίο προσωπικής εκτόνωσης;

ε) Γνωρίζει η πολιτική ηγεσία ότι η ιστορική αντιστοίχιση αυτών των περιστατικών αυτόματα παραπέμπει στην πολιτική διαχείριση της επταετίας;

Εν ολίγοις. Κομψά το θέτω. Οι τύποι είναι σε νομικό επίπεδο κακούργοι και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπιστούν. 

Για του λόγου το αληθές, ας παρακολουθήσουμε το παρακάτω VIDEO , στο οποίο βλέπουμε έναν διαδηλωτή να έχει ακινητοποιηθεί πλήρως από πέντε πάνοπλους αστυνομικούς. Στο 0.07 του βίντεο βλέπουμε έναν έκτο αστυνομικό να έρχεται κρατώντας έναν πυροσβεστήρα και με περισσό ζήλο να χτυπά τον διαδηλωτή στα γεννητικά του όργανα