Όπως πλέον παραδέχθηκαν οι Ιρανοί, το ουκρανικό αεροσκάφος καταρρίφθηκε από την Ιρανική αεράμυνα. Υπενθυμίζεται ότι το Boeing 737, το οποίο είχε ως τελικό προορισμό το Κίεβο, κατερρίφθη λίγο μετά την απογείωσή του από το διεθνές αεροδρόμιο της Τεχεράνης, τα ξημερώματα της Τετάρτης. Σύμφωνα με το διοικητή της Πολεμικής Αεροπορίας του Ιράν, οι Ιρανοί «μπέρδεψαν το ουκρανικό αεροσκάφος για πύραυλο Κρουζ και το κατέρριψαν με πύραυλο μικρού βεληνεκούς».

Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα πολιτικό αεροσκάφος καταρρίπτεται από στρατιωτικά πυρά. Ας θυμηθούμε μερικές από τις πιο τραγικές περιπτώσεις

1983 - Νήσος Σαχαλίνη: 269 νεκροί από κατάρριψη νοτιοκορεατικού αεροσκάφους Boeing από Σοβιετικό αεροσκάφος αναχαίτισης. Σύμφωνα με τους Σοβιετικούς, το κορεατικό αεροσκάφος που εκτελούσε την πτήση από τη Νέα Υόρκη προς τη Σεούλ, είχε εισέλθει στο σοβιετικό εναέριο χώρο και δεν απαντούσε στις σχετικές προειδοποιήσεις.

1988 - Περσικός Κόλπος: 290 νεκροί από κατάρριψη αεροσκάφους της Iran Air από αμερικανικό πύραυλο. Το ιρανικό Airbus A300, που εκτελούσε την πτήση από το Μπαντάρ Αμπάς του Ιράν προς το Ντουμπάϊ, καταρρίφθηκε από πύραυλο Κρουζ που εκτοξεύθηκε από το αμερικανικό πολεμικό πλοίο Vincennes. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, το αμερικανικό πλοίο εντόπισε στα ραντάρ του το ιρανικό αεροσκάφος και προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον πιλότο. Καθώς δεν λάμβαναν απάντηση, οι Αμερικανοί υπέθεσαν ότι το Airbus ήταν ιρανικό μαχητικό αεροσκάφος, με αποτέλεσμα να εκτοξεύσουν δύο πυραύλους εδάφους - αέρος και να το καταρρίψουν.

Όχι, στη Χιλή δεν πρόκειται να γίνει στρατιωτικό πραξικόπημα σαν κι αυτό που έγινε στη Βολιβία. Το πραξικόπημα έγινε όταν έπρεπε, το 1973, και σκότωσε τον νόμιμο πρόεδρο Αλλιέντε. Από τότε, η Χιλή είτε με χούντα είτε με «δημοκρατία» βαδίζει στο «σωστό» δρόμο. Και ας έχει μέχρι τώρα, στις πέντε εβδομάδες ταραχών, 23 νεκρούς και 2000 τραυματίες. Η Δύση και τα Μέσα Ενημέρωσής της δεν έχουν κανένα πρόβλημα.

Αντίθετα, έχουν πρόβλημα με τη Βενεζουέλα. Όπως, όλα δείχνουν, πριν από μερικούς μήνες επιχειρήθηκε πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, με αμερικανική παρέμβαση. Προφανώς, όμως, ο Μαδούρο, λόγω του τσαβικού παρελθόντος, έχει γερό έρεισμα μέσα στο στρατό και μπόρεσε να το αποτρέψει. Έτσι, ο κλήρος έπεσε στον επόμενο ανυπάκουο της περιοχής, τον Έβο Μοράλες, στη Βολιβία. Με ένα συνοπτικό πραξικόπημα, ο νικητής των εκλογών Μοράλες εκδιώχθηκε από τη χώρα του και τη θέση του κατέλαβε η 52χρονη Ζανίν Άνιες, γερουσιαστής από το 2010, η οποία αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της Βολιβίας πλαισιωμένη από στρατιωτικούς και κρατώντας στα χέρια της τη Βίβλο. Πρόκειται για μια πολιτικό που λίγα χρόνια πριν είχε γράψει : «Ονειρεύομαι μια Βολιβία απαλλαγμένη από τα σατανιστικά τελετουργικά των ιθαγενών. Η πόλη δεν είναι για τους Ινδιάνους», στρεφόμενη κατ’ αυτό τον τρόπο ενάντια στην πλειοψηφία του βολιβιανού λαού, καθώς οι ιθαγενείς αποτελούν το 65% του πληθυσμού της χώρας

Η περίπτωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος στη Βολιβία, το οποίο βαφτίστηκε ως αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας είναι ένα πραγματικό ξεγύμνωμα των δυτικών αυτοαποκαλούμενων δημοκρατιών – αλλά και των Μέσων Ενημέρωσής τους - και του πώς αυτές αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία. Δημοκρατία για αυτές, είναι ό,τι τους συμφέρει. Αν δεν τους συμφέρει, δεν είναι δημοκρατία και τότε αυτές είναι αναγκασμένες να ξεκινήσουν τη βρώμικη δουλειά.

Το πρώτο πράγμα που θα θέσουν σε εφαρμογή είναι η δολοφονία χαρακτήρα του ενοχλητικού ηγέτη, ο οποίος θα παρουσιαστεί στο παγκόσμιο κοινό είτε ως διεφθαρμένος είτε ως δικτάτορας. Αυτή τη δουλειά θα την αναλάβουν τα Μέσα. Τα γνωρίζουμε πολύ καλά αυτά τα Μέσα και το θεάρεστο ρόλο που επιτελούν. Σε κάθε δημοκρατική χώρα - και η δική μας δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση - υπάρχουν αυτά τα Μέσα. Ανήκουν σε κάποιους πτωχούς πλην έντιμους και ανιδιοτελείς ολιγάρχες. Από αυτά τα έντιμα και αντικειμενικά Μέσα, από τον ΣΚΑΙ, από τον ΑΝΤ1 αλλά και από όλα τα άλλα που - ας μας συγχωρήσουν - δεν τα αναφέρουμε ονομαστικά, θα δούμε και θα ακούσουμε μεγάλες αλήθειες. Θα μάθουμε για το έλλειμμα δημοκρατίας στη Βενεζουέλα του Μαδούρο, θα ενημερωθούμε για τη διαφθορά στη Βραζιλία του Λούλα, θα γελάσουμε με τον αμόρφωτο ιθαγενή Μοράλες και θα αγανακτήσουμε με το καταπιεστικό καθεστώς της Κούβας. Έτσι προετοιμάζεται το κλίμα ώστε όταν ανατραπεί ο ενοχλητικός ηγέτης, να μη βρεθεί κάποιος όχι μόνο να ψελλίσει αλλά ούτε καν να φανταστεί πως αυτός ο άνθρωπος έπεσε θύμα συνωμοσίας και πραξικοπήματος, αλλά αντίθετα να νιώσει ανακουφισμένος που άλλος ένας σατανικός ηγέτης κατατροπώθηκε

Μπορεί όπως είπαμε το κλίμα να προετοιμάζεται, όμως δεν αρκεί από μόνο του για να πέσει ο εχθρός. Πρέπει να κουνηθούν και οι πολιτικοί του αντίπαλοι και να οργανωθούν. Αν δεν μπορούν από μόνοι τους, θα βοηθήσει σε αυτό η πάντα πρόθυμη αμερικάνικη πρεσβεία. Θα δώσει χρήματα, θα προσφέρει συμβούλους, θα επιστρατεύσει κατασκόπους, θα δωροδοκήσει πολιτικούς, θα πλευρίσει στρατιωτικούς. Το ξέρουμε καλά αυτό εμείς οι Έλληνες. Όποτε πήγαν να επικρατήσουν οι μπολσεβίκοι, οι Αμερικάνοι στάθηκαν στο πλάι μας και μας βοήθησαν. Πότε με βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο και στο Βίτσι, πότε με την εθνοσωτήρια επανάσταση της 21ης Απριλίου, οι Αμερικάνοι ήταν πάντα εκεί, φίλοι μας παντοτινοί

Αφού οργανωθούν οι εκλεκτοί των Αμερικανών, θα γίνουν εκλογές. Αν νικήσουν, όλα καλά, θα έχουμε άλλον ένα θρίαμβο της δημοκρατίας κλπ , κλπ. Αν χάσουν, ο σατανικός ηγέτης πρέπει να πέσει με άλλο τρόπο. Εδώ θα αναλάβει η αστυνομία και ο στρατός, τα σώματα που αποδεικνύουν πως πέρα από την πάταξη του κοινού ποινικού εγκλήματος και την προστασία της χώρας από τον εξωτερικό εχθρό, στο καθημερινό τους στόχαστρο έχουν και άλλον έναν εχθρό. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον εχθρό λαό, στην περίπτωση που αυτός προσπαθήσει να πάρει αυτό που του ανήκει.

Στο τέλος, θα έρθει και η Εκκλησία του Θεού για να ορκίσει τον πραξικοπηματία δίνοντάς του θεϊκή νομιμοποίηση. Θα έρθει και θα σταθεί δίπλα του, όπως στεκόταν ο κάθε πατριάρχης και ο κάθε πάπας δίπλα στον αυτοκράτορα, δίπλα στον τσάρο, δίπλα στον βασιλιά, δίπλα στον δικτάτορα. 

Ήδη, οι πραξικοπηματίες στη Βολιβία, ξεκίνησαν μεταμεσονύκτιες λιτανείες με μεγάλους σταυρούς και αγάλματα της Παναγίας και των Αγίων. Όπως τόνισε εμφατικά η αυτοανακηρυχθείσα πρόεδρος της Βολιβίας, οι στρατηγοί μετά από πολλά χρόνια ορκίστηκαν στα σύμβολα του χριστιανισμού, στη Βίβλο και στο Σταυρό. Προφανώς ορκίζονται στο Χριστό πως θα ξεριζώσουν κάθε λιθαράκι που έβαλε ο Μοράλες για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη και πως θα σκοτώσουν όποιον τους αντισταθεί. Πατριωτικά και χριστιανικά.

Την ώρα που ο τουρκικός στρατός σφάζει για μια φορά ακόμη τους Κούρδους στη Συρία, τίποτα δεν έχει αλλάξει στην κανονικότητα της Ευρώπης. Όλα κυλούν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ακόμη και τα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά παιχνίδια διεξάγονται κανονικά. Την ώρα που ένα κράτος έχει κάνει στρατιωτική εισβολή σε ένα άλλο κράτος, μπορεί παράλληλα να διεξάγει διεθνείς ποδοσφαιρικούς αγώνες στο έδαφός του, φιλοξενώντας ομάδες από άλλες χώρες, έτσι απλά και ανέμελα.

Η UEFA δε φαίνεται να σκοτίζεται και πολύ. Το μόνο που ξέρει είναι να σηκώνει υποκριτικά πανώ εναντίον του ρατσισμού – όχι πως ενδιαφέρεται πραγματικά για το ρατσισμό, απλά έχει αντιληφθεί ότι τα ρατσιστικά συνθήματα προκαλούν ζημιά στο προϊόν της. Ξέρει να απαγορεύει οποιαδήποτε πολιτική αναφορά – το περίφημο no politica βασιλεύει στη χώρα της UEFA - δεν ξέρει όμως να απαγορεύει τα παιχνίδια που γίνονται σε χώρα που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ανέχεται να βλέπει τους Τούρκους ποδοσφαιριστές να χαιρετούν στρατιωτικά, την ίδια στιγμή που οι ομοεθνείς τους στρατιώτες διαπράττουν εγκλήματα εναντίον ενός λαού που ακόμη μάχεται για αυτοδιάθεση. Τόση χοντρόπετση υποκρισία!

Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι – λίγοι είναι αλήθεια – που σώζουν την τιμή ενός χώρου που κάποτε – πριν μπουν τα εκατομμύρια και γίνει απλά ένα πεδίο για παγκόσμιο τζόγο – είχε πολύ περισσότερες λαϊκές αναφορές. Ο πρώην μέσος της Γιουβέντους, Κλαούντιο Μαρκίζιο, είναι από τους λίγους που πήρε θέση απέναντι στην τουρκική εισβολή: “Ντροπή σε όλη τη διεθνή κοινότητα. Αισθανόμαστε υπεύθυνοι για κάθε ένα από τα θύματα”. 

 «Η ζωή μου ήταν εύκολη, μπόρεσα να φοιτήσω σε τρία πανεπιστήμια και στα 23 μου ήμουν απόφοιτη. Είμαι λευκή, Γερμανίδα, γεννήθηκα σε μια χώρα πλούσια με ένα διαβατήριο “σωστό”. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα ότι έχω ηθική υποχρέωση να βοηθήσω όσους δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες με εμένα»

Αυτή είναι η Καρόλα Ρακέτε, η 32χρονη Γερμανίδα πλοίαρχος του σκάφους Sea Watch 3 της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Sea Watch, μιας οργάνωσης που ιδρύθηκε επειδή, όπως λένε οι ιδρυτές της, δεν άντεχαν άλλο να βλέπουν ανθρώπους να πνίγονται στη Μεσόγειο, στην προσπάθειά τους να βρουν μια καλύτερη ζωή.

Η Καρόλα είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι κάθε άνθρωπος. Φιλάνθρωπος, αλληλέγγυα, αγωνίστρια. Κάνει όλους εμάς, τους θλιβερούς εαυτούληδες, να ντρεπόμαστε για την απάθεια και την αδράνειά μας. Κάνει τους ρατσιστές και τους φασίστες να μένουν άφωνοι και αμήχανοι μπροστά στο θάρρος και την αυταπάρνησή της. Κάνει τον γραφικό ακροδεξιό αντιπρόεδρο της Ιταλικής κυβέρνησης, Ματέο Σαλβίνι, να φαίνεται μπροστά της ένα μίζερο και φθονερό ανθρωπάκι.

Η Καρόλα διέσωσε με το πλοίο Sea Watch 3, σαράντα μετανάστες που έπλεαν ακυβέρνητοι στη Μεσόγειο και, παρά τις απαγορεύσεις, τους αποβίβασε στο λιμάνι της Λαμπεντούζα, αφού το Sea Watch 3 βρισκόταν ανοιχτά του νησιού για περισσότερες από 15 ημέρες και οι συνθήκες διαβίωσης στο πλοίο είχαν αρχίσει να γίνονται αφόρητες.

Η θαρραλέα ακτιβίστρια αποφάσισε να αψηφήσει τους απάνθρωπους νόμους που αντιστρατεύονται κάθε έννοια ηθικής και ανθρωπιάς και για την πράξη της αυτή συνελήφθη αντιμετωπίζοντας ποινή φυλάκισης, έως και δέκα ετών. Ταυτόχρονα, όμως, γίνεται ένα ζωντανό σύμβολο στον αγώνα υπεράσπισης της ανθρώπινης ζωής και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η Καρόλα έρχεται να ταρακουνήσει τις συνειδήσεις όλων ημών, που υποκρινόμαστε πως συγκινούμαστε από την εικόνα του μικρού Αϊλάν που κείτεται νεκρός στα τουρκικά παράλια ή του τραγικού πατέρα που πέθανε αγκαλιά με τη μικρή κορούλα του, στην προσπάθειά τους να περάσουν το ποτάμι και να βρεθούν στη Γη της Επαγγελίας. Συγκινούμαστε ή κάνουμε πως συγκινούμαστε και απαλλάσσουμε, με τον τρόπο αυτό, τον εαυτό μας από τις τύψεις για την αδράνειά μας.

Δυστυχώς, οι δημοκρατίες μας δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ανθρώπους που μπορούν να κινητοποιούνται και να ξεβολεύονται προκειμένου να υπερασπιστούν έστω και θεμελιώδη αγαθά, όπως είναι η ανθρώπινη ζωή. Η Καρόλα είναι απλά μια εξαίρεση σ΄ αυτό τον τυφλό και απάνθρωπο κόσμο που δεν μπορεί να δει πως σ’ αυτό τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο δε χωράνε ούτε σύνορα, ούτε φράχτες. Δεν μπορεί να δει την τεράστια ευθύνη των δυτικών χωρών στην εξαθλίωση του "Τρίτου" κόσμου. Δεν μπορεί να δει πως αυτό το κύμα των απελπισμένων ανθρώπων θα γιγαντώνεται συνεχώς, καθώς θα βαθαίνει όλο και περισσότερο η οικονομική και οικολογική κρίση. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πως αν δε βοηθήσουμε με κάθε τρόπο αυτούς τους ανθρώπους, το αίμα και ο πόνος τους θα κατακλύσουν και τις δικές μας τις ζωές

 «Ο Μαδούρο της Ελλάδας αγωνιά για τη Βενεζουέλα. Ο κ. Τσίπρας είναι ο μοναδικός ηγέτης της Ευρώπης που εξακολουθεί να στηρίζει το καθεστώς Μαδούρο.»

Βασίλης Κικίλιας, πρώην μπασκετμπολίστας, νυν τομεάρχης Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας και μέλλων σύζυγος της Τζένης Μπαλατσινού

Η ιστορία με τη Βενεζουέλα δεν μπορεί να μην προξενεί οργή και πίκρα σε όσους ακόμη πιστεύουν πως κάποια χώρα μπορεί να λειτουργεί χωρίς να είναι δουλικός υπάλληλος των ΗΠΑ και των διεθνών οικονομικών κολοσσών.

Τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης στη χώρα μας και στις λεγόμενες δυτικές δημοκρατίες έχουν βαλθεί να μας πείσουν πως ο Νικολάς Μαδούρο είναι δικτάτορας. Δηλαδή είναι πιο δημοκράτης ο Ντόναλντ Τραμπ που έχει εκλεγεί με τρία εκατομμύρια ψήφους λιγότερους από την αντίπαλό του Χίλαρυ Κλίντον στις τελευταίες εκλογές; (Μπορεί κάποιοι να αναρωτηθείτε πώς έγινε αυτό. Στις «δημοκρατίες» αυτές όλα γίνονται. «Νόμιμα», άρα και ηθικά). Είναι πιο δημοκρατικό το Ισραήλ, που έχει κάτω από την μπότα της φτώχειας και της τρομοκρατίας μερικά εκατομμύρια Παλαιστινίων; Είναι πιο δημοκράτης ο Μακρόν της Γαλλίας που κάθε Σάββατο δέρνει τα διαμαρτυρόμενα Κίτρινα Γιλέκα; Είναι πιο δημοκράτης ο Τσίπρας που πήρε ένα ΟΧΙ του 65% και το έκανε ΝΑΙ, έτσι απλά, σα να μην έγινε ποτέ το δημοψήφισμα;

 Επανερχόμαστε στο προσφυγικό θέμα καθώς όχι μόνο δεν έχει πάψει να είναι επίκαιρο, αλλά είναι σίγουρο πως οι στρατιές των προσφύγων δε θα σταματήσουν να ρέουν, όσο η ζωή τους εκεί βρίσκεται σε διαρκή κίνδυνο.

Στο σημερινό άρθρο θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί από τη Συρία μέχρι το Πακιστάν προσπαθώντας να απαντήσουμε σε μια απορία που έχουν πολλοί συμπολίτες μας και η οποία δεν ξέρουμε αν γίνεται από άγνοια ή κουτοπονηριά «Γιατί, εκτός από τους Σύρους που έχουν πόλεμο, έρχονται και άλλοι όπως Ιρακινοί, Αφγανοί, Πακιστανοί και γιατί πρέπει και αυτοί να θεωρούνται πρόσφυγες;»

Το άρθρο αυτό είναι αναδημοσίευση από το mavrioxia.blogspot.com και έχει γραφτεί πριν από τρία χρόνια, όμως από τότε η κατάσταση δεν έχει καθόλου αλλάξει προς το καλύτερο. Αναφέρεται, επίσης, μόνο στην περιοχή από Συρία μέχρι Πακιστάν, ενώ δεν αναφέρεται καθόλου στην περίπτωση των πλούσιων πετρελαιοπαραγωγών χωρών της Λιβύης και της Νιγηρίας που λόγω ακριβώς αυτού του πλεονεκτήματός τους διαλύθηκαν με ευθύνη, μάλιστα, του Δυτικού κόσμου.

Στη μεν Λιβύη ανατράπηκε με τη βοήθεια της Δύσης ο μη ελεγχόμενος από αυτήν Καντάφι και η χώρα είναι πλέον χωρισμένη σε τομείς που διοικούν τοπικοί πολέμαρχοι. Στη δε Νιγηρία, κουμάντο κάνουν οι Δυτικές εταιρείες πετρελαίου που δεν ελέγχονται από κανέναν και σε τίποτα. Με το λαό της Νιγηρίας από τη μια να μην κερδίζει τίποτα απολύτως από το δικό του πλούτο και από την άλλη να βρίσκεται έρμαιο στις διάφορες μισαλλόδοξες ομάδες που σπέρνουν το θάνατο, αποτέλεσμα ενός διαλυμένου κράτους. Γιατί, πόλεμος δεν είναι μόνο η επίθεση από κάποιον εξωτερικό εχθρό. Πόλεμος είναι ο θάνατος που καραδοκεί ανά πάσα στιγμή.

Ακολουθεί το άρθρο : 

Σύμφωνα με επίσημη καταγραφή που έγινε στα κέντρα συγκέντρωσης προσφύγων, η συντριπτική πλειοψηφία (περίπου το 70%) είναι Σύροι πρόσφυγες και ακολουθούν σε μικρότερα ποσοστά οι Αφγανοί και οι Ιρακινοί, καθώς και οι Πακιστανοί. 

Μία απορία λοιπόν που τίθεται είναι γιατί οι Αφγανοί, οι Ιρακινοί αλλά και οι Πακιστανοί θεωρούνται πρόσφυγες από τη στιγμή που δεν διεξάγεται πόλεμος στη χώρα τους. Τουλάχιστον αυτό νομίζουν οι συμπολίτες μας που έχουν αυτή την απορία.

Ας πούμε λοιπόν στους συμπολίτες μας αυτούς ότι σε μία γραμμή που ξεκινά από τη Μεσόγειο και τη Συρία και φτάνει μέχρι το Πακιστάν - με μοναδική εξαίρεση το Ιράν - έχουμε εμπόλεμες καταστάσεις στις οποίες ο εχθρός δεν είναι εξωτερικός. Στην πραγματικότητα, έχουμε εμφύλιους πολέμους στους οποίους συμμετέχουν περισσότεροι των δύο εμπλεκομένων. 

Ξεκινώντας από το Ιράκ, σύμφωνα με συνέντευξη του Βρετανού δημοσιογράφου Π.Κόκμπερν στην kathimerini.gr : 

«Οι τρεις βασικές κοινότητες του Ιράκ, δηλαδή οι σιίτες, οι σουνίτες και οι Κούρδοι, βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση και έχουν χαράξει άτυπα σύνορα μεταξύ τους. Σύνορα που διατρέχουν και την ίδια την πρωτεύουσα και διαμορφώθηκαν στον εμφύλιο μεταξύ σιιτών και σουνιτών, το 2006-07. Αν βρίσκεσαι στη Βαγδάτη, δεν μπορείς να μετακινηθείς λίγα μίλια δυτικά, γιατί από εκεί αρχίζει η επικράτεια του ISIS, που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας Ανμπάρ. Στον Βορρά βρίσκεται το ιρακινό Κουρδιστάν, σε εμπόλεμη κατάσταση με το “Ισλαμικό Κράτος”, και στο Νότο η σιιτική επικράτεια"

Με λίγα λόγια, η αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ έχει προκαλέσει τη διάλυση της χώρας. Αλλά και στο Αφγανιστάν, η κατάσταση δε διαφέρει πολύ. 

Από το skai.gr διαβάζουμε : "Τους 64 έφτασαν οι νεκροί από την χθεσινή μεγάλη επίθεση των Ταλιμπάν στην Καμπούλ, αριθμός υπερδιπλάσιος από τους 30 που είχε ανακοινώσει χθες η αστυνομία, και σε 347 τραυματίες, ανακοίνωσε σήμερα το αφγανικό υπουργείο Εσωτερικών

Ο εκπρόσωπος έδωσε έμφαση στο γεγονός ότι άμαχοι είναι η πλειοψηφία των νεκρών από την επίθεση που έπληξε κτίριο όπου στεγάζονται υπηρεσίες ασφαλείας στο κέντρο της Καμπούλ, που είναι γεμάτο κυβερνητικές υπηρεσίες και διπλωματικές αποστολές".

Στο Αφγανιστάν διεξάγεται αυτή τη στιγμή ένας πόλεμος που δεν απασχολεί την κοινή γνώμη της Δύσης. Οι Ταλιμπάν, που εκδιώχθηκαν από την εξουσία με τη στρατιωτική επέμβαση των Αμερικανών το 2001, συνεχίζουν τον ανταρτοπόλεμο με σκοπό την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης που υποστηρίζεται από τη Δύση και την εκ νέου εγκαθίδρυση ενός φονταμενταλιστικού ισλαμιστικού καθεστώτος.

Όπως διαβάζουμε στο news247.gr : "Εκτιμάται πως εντός Αφγανιστάν οι εσωτερικά εκτοπισμένοι είναι ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Ορισμένοι έχουν ξεριζωθεί επανειλημμένα.

Ο αριθμός των απωλειών μεταξύ των αμάχων κατέγραψε ιστορικό υψηλό για έβδομη συναπτή χρονιά το 2015, όταν πάνω από 11.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, σύμφωνα με δεδομένα των Ηνωμένων Εθνών.

Η αύξηση των μαχών μέσα και γύρω από κατοικημένες περιοχές, όπως επίσης και οι επιθέσεις βομβιστών-καμικάζι και άλλες ενέργειες σε μεγάλες πόλεις προκάλεσαν μεγάλο αριθμό των θανάτων και των τραυματισμών".

Δεν είναι όμως μόνο οι επιθέσεις των καμικάζι που σπέρνουν το θάνατο, αλλά και οι βομβαρδισμοί των Αμερικανών οι οπoίοι πολλές φορές πλήττουν ακόμη και νοσοκομεία. Η πιο πρόσφατη επίθεση ήταν ο βομβαρδισμός των ΗΠΑ  σε ένα νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην πόλη Κουντούζ του βόρειου Αφγανιστάν τον Οκτώβριο του 2015. 

Χαοτική κατάσταση επικρατεί όμως και σε μεγάλα τμήματα του Πακιστάν. Όπως διαβάζουμε από το tvxs.gr : 

"Ούτε μια, ούτε δυο, αλλά τρεις μεγάλες συρράξεις λαμβάνουν χώρα στο Πακιστάν τα τελευταία χρόνια. Πρώτον, μαίνεται ένας τεράστιος πόλεμος στο Β.Δ. Πακιστάν (επαρχία του Γουαζιριστάν) για τον οποίο όλα τα ΜΜΕ - και οι αστοί του Πακιστάν - δεν συζητάνε ποτέ.

Πολλοί Ταλιμπάν κατέφυγαν εκεί ύστερα από την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, και βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με την κεντρική κυβέρνηση.

… Στον πόλεμο αυτόν έχουν εμπλακεί πλέον το Ισλαμικό Κράτος (Νταές), οι ΗΠΑ, και δεκάδες παραστρατιωτικές οργανώσεις Ουζμπέκων, Τσετσένων και Τατζίκων. Μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί 32.800 μαχητές των Ταλιμπάν, του Νταές και άλλων παραστρατιωτικών οργανώσεων, 7 χιλιάδες στρατιώτες του Πακιστάν, και μερικές δεκάδες στρατιώτες των ΗΠΑ. Επιπλέον έχουν δολοφονηθεί από όλες τις πλευρές, 52.000 άμαχοι κι έχουν τραυματιστεί εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι. Τέλος, έχουν εκτοπιστεί πάνω από 3,5 εκατομμύρια κάτοικοι της περιοχής λόγω των μαχών.

Ταυτοχρόνως, από το 2004 μαίνεται ένας άλλος κρυφός πόλεμος που ξεκίνησε από την εποχή Μπους κι έχει ενταθεί κατά την προεδρία του Ομπάμα. Χιλιάδες αεροπορικές επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones) έχουν λάβει χώρα σε ολόκληρη την επικράτεια του Πακιστάν, εναντίον "ύποπτων" τρομοκρατίας. Όπως προσφάτως παραδέχτηκε το ίδιο το Πεντάγωνο από τα χιλιάδες χτυπήματα μόνον μερικές δεκάδες έχουν επιβεβαιωμένα σκοτώσει "τρομοκράτες".

… Μέχρι στιγμής το  Bureau of Investigative Journalism έχει καταγράψει τουλάχιστον 965 δολοφονίες αμάχων και το New America Foundation (ένας συντηρητικό ίδρυμα ερευνών των ΗΠΑ) τουλάχιστον 3000 δολοφονίες μαχητών.

… Τέλος, ο λιγότερο γνωστός πόλεμος ίσως και του κόσμου, μαίνεται στα νοτιοδυτικά του Πακιστάν στην επαρχία του Μπαλοχιστάν. Το Μπαλοχιστάν το οποίο κατοικείται από μια μειονότητα με την δική της γλώσσα και πολιτισμό, από την στιγμή της ανεξαρτησίας του Πακιστάν το 1947 δεν αποδέχτηκε το διαχωρισμό που επέβαλε η Βρετανική Αυτοκρατορία και ζήτησε την ανεξαρτησία του. Η κεντρική εθνική κυβέρνηση του Πακιστάν εδώ και 70 χρόνια καταπατά καθημερινώς τα δικαιώματα των κατοίκων του Μπαλοχιστάν φυλακίζοντας, βασανίζοντας και δολοφονώντας χιλιάδες από αυτούς. Το ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα του Μπαλοχιστάν έχει επίσης προβεί τα τελευταία χρόνια σε πολλές βίαιες πράξεις αντιποίνων. Από τον συνεχιζόμενο αυτό πόλεμο έχουν σκοτωθεί τουλάχιστον 12000 άνθρωποι ενώ έχουν τραυματιστεί, εκτοπιστεί και βασανιστεί εκατομμύρια άλλοι. Τα τελευταία 3 χρόνια ο πόλεμος αυτός έχει αναζωπυρωθεί. Τουλάχιστον 600 άτομα έχουν δολοφονηθεί κι από τις δυο πλευρές, ενώ οι απαγωγές και οι εξαφανίσεις ανέρχονται στις δεκάδες χιλιάδες".

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να πεις: "Υποφέρω": ένα κοινωνικό κίνημα είναι ακριβώς αυτή η στιγμή όπου ανοίγεται η δυνατότητα γι' αυτούς που υποφέρουν να μην λένε πια: "Υποφέρω εξαιτίας της μετανάστευσης και της γειτόνισσάς μου που εισπράττει την κοινωνική βοήθεια", αλλά: "Υποφέρω εξαιτίας αυτών που κυβερνούν. Υποφέρω εξαιτίας του ταξικού συστήματος"

Edouard Louis - Συγγραφέας

2005, Γαλλία. Ο «τυχαίος» θάνατος δύο νέων παιδιών στο Παρίσι το 2005 προκαλεί μια εξέγερση που συγκλονίζει ολόκληρη τη Γαλλία. Πίσω από τις στάχτες των χιλιάδων καμένων αυτοκινήτων, αποκαλύπτεται το πρόσωπο μιας άγνωστης Γαλλίας που μέχρι τότε κρατούσε καλά κρυμμένα τα εκατομμύρια των περιθωριοποιημένων πολιτών της

2018, Γαλλία. Αυτοί που εξεγείρονται αυτή τη φορά δεν είναι οι περιθωριακοί Γάλλοι αφρικανικής καταγωγής, αλλά οι λευκοί γηγενείς πολίτες.

Πολίτες μιας πλούσιας χώρας που βλέπουν τα δικαιώματα που είχαν αποκτήσει με αγώνες δεκαετιών να συρρικνώνονται και να εξαφανίζονται. Πολίτες που είχαν μεγαλώσει με τη βεβαιότητα ότι θα υπάρχει δουλειά για όλους, ότι αυτή η δουλειά θα είναι αξιοπρεπώς αμειβόμενη και ότι θα τους αφήνει ελεύθερο χρόνο να χαρούνε τη ζωή τους, βλέπουν ότι αυτά πλέον δεν είναι δεδομένα.

Πολίτες που εδώ και τρεις δεκαετίες τουλάχιστον βλέπουν ότι σύρονται σιγά σιγά στο περιθώριο. Ας δούμε πώς τους περιγράφει ο συγγραφέας Edouard Louis σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο lifo.gr

«Εδώ και μερικές μέρες προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο για τα Κίτρινα Γιλέκα, αλλά δεν τα καταφέρνω. Υπάρχει κάτι στην ακραία βία και την ταξική περιφρόνηση που υποδέχτηκαν αυτό το κίνημα που με παραλύει, επειδή, από μια άποψη, αισθάνομαι κι εγώ προσωπικά να με σημαδεύουν.

Δυσκολεύομαι να περιγράψω το σοκ που ένιωσα όταν είδα να εμφανίζονται οι πρώτες εικόνες των Κίτρινων Γιλέκων. Έβλεπα στις φωτογραφίες που συνόδευαν τα άρθρα, σώματα που δεν φανερώνονται σχεδόν ποτέ στο δημόσιο και μηντιακό χώρο, σώματα καταπονημένα, εξουθενωμένα από την εργασία, την κούραση, την πείνα, τη μόνιμη ταπείνωση που δέχονται οι καταφρονεμένοι από τους κυρίαρχους, τον κοινωνικό και γεωγραφικό αποκλεισμό, έβλεπα σώματα κουρασμένα, χέρια κουρασμένα, πλάτες διαλυμένες, μάτια εξαντλημένα.   Συγκλονίστηκα επειδή βέβαια έχω μια απέχθεια απέναντι στη βία του κοινωνικού κόσμου και τις ανισότητες, αλλά πρωτίστως ίσως επειδή τα σώματα αυτά που έβλεπα στις φωτογραφίες έμοιαζαν με τα σώματα του πατέρα μου, του αδερφού μου, της θείας μου... Έμοιαζαν με τα σώματα της οικογένειάς μου, των κατοίκων του χωριού όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, όλων αυτών των ανθρώπων με την υγεία τους καταρρακωμένη από την εξαθλίωση και τη φτώχεια, οι οποίοι ακριβώς συνέχιζαν πάντα να λένε όσο ήμουν παιδί ότι "εμείς δεν μετράμε για κανέναν, κανείς δεν μιλάει για μας", γι' αυτό και αισθάνθηκα να με αφορά προσωπικά η περιφρόνηση και η βία της αστικής τάξης που εισέπραξε αμέσως το κίνημα αυτό. Επειδή, μέσα μου, για μένα, κάθε άτομο που έβριζε ένα Κίτρινο Γιλέκο έβριζε και τον πατέρα μου.  

Ευθύς εξαρχής, με το που γεννήθηκε το κίνημα αυτό, είδαμε στα μέσα ενημέρωσης "ειδήμονες" και "πολιτικούς" να μειώνουν, να καταδικάζουν, να κοροϊδεύουν τα Κίτρινα Γιλέκα και την εξέγερση που ενσαρκώνουν. Έβλεπα να παρελαύνουν στα κοινωνικά δίκτυα οι λέξεις "βάρβαροι", "καθυστερημένοι", "χωριάτες", "ανεύθυνοι". Τα μέσα μιλούσαν για το "γρύλισμα" των Κίτρινων Γιλέκων: οι λαϊκές τάξεις δεν εξεγείρονται, όχι, γρυλίζουν, σαν τα ζώα.

Άκουγα να μιλάνε για τη "βία αυτού του κινήματος" όταν ένα αυτοκίνητο καιγόταν ή όταν μια βιτρίνα έσπαγε, ένα άγαλμα βανδαλιζόταν. Σύνηθες φαινόμενο μιας διαφορετικής αντίληψης της βίας: ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού και μιντιακού κόσμου θα ήθελε να μας κάνει να πιστέψουμε πως η βία δεν είναι οι χιλιάδες κατεστραμμένες και εξαθλιωμένες από την πολιτική ζωές, αλλά μερικά καμμένα αυτοκίνητα. Δεν πρέπει να έχει γνωρίσει κανείς ποτέ την μιζέρια για να φτάσει να σκέφτεται πως ένα tag πάνω σε ένα ιστορικό μνημείο είναι πιο σοβαρό από την αδυναμία να γιατρευτείς, να ζήσεις, να τραφείς ή να θρέψεις την οικογένειά σου.   Τα Κίτρινα Γιλέκα μιλούν για πείνα, για επισφάλεια, για ζωή και για θάνατο. Οι "πολιτικοί" και μια μερίδα δημοσιογράφων απαντούν: "σύμβολα της Δημοκρατίας μας καταστράφηκαν". Για ποιο πράγμα όμως μιλούν αυτοί οι άνθρωποι; Πως τολμούν; Από πού φύτρωσαν;

Τα μέσα μιλούν επίσης για ρατσισμό και ομοφοβία στα Κίτρινα Γιλέκα. Ποιόν κοροϊδεύουν; Δεν θέλω να μιλήσω για τα βιβλία μου, αλλά έχει ενδιαφέρον να παρατηρείς πως κάθε φορά που δημοσίευσα ένα μυθιστόρημα, κατηγορήθηκα ότι στιγμάτιζα την αγροτική και φτωχή Γαλλία επειδή ακριβώς αναφερόμουν στην ομοφοβία και τον ρατσισμό που υπήρχαν στο χωριό των παιδικών μου χρόνων. Δημοσιογράφοι που δεν είχαν κάνει ποτέ τίποτα για τις λαϊκές τάξεις εξανίσταντο και άρχιζαν ξαφνικά να παριστάνουν τους υπερασπιστές των λαϊκών τάξεων.   Για τους από πάνω, οι λαϊκές τάξεις αντιπροσωπεύουν την κατεξοχήν τάξη-αντικείμενο, σύμφωνα με την έκφραση του Πιερ Μπουρντιέ. Αντικείμενο που χειραγωγείται από τον λόγο: καλοί αυθεντικοί φτωχοί τη μια μέρα, ρατσιστές και ομοφοβικοί την άλλη. Και στις δύο περιπτώσεις η υπολανθάνουσα επιδίωξη είναι ίδια: να εμποδιστεί η έλευση ενός λόγου των λαϊκών τάξεων για τις λαϊκές τάξεις. Κι ας αντιφάσκουμε από τη μια στιγμή στην άλλη, αρκεί να σωπαίνουν.   Υπήρξαν βέβαια χειρονομίες και λόγια ομοφοβικά και ρατσιστικά μεταξύ των Κίτρινων Γιλέκων, αλλά από πότε τα μίντια και οι "πολιτικοί" αυτοί ενδιαφέρονται για τον ρατσισμό και την ομοφοβία; Από πότε; Τι έχουν πράξει κατά του ρατσισμού; Χρησιμοποιούν την εξουσία που διαθέτουν για να μιλήσουν για τον Ανταμά Τραορέ και την επιτροπή Ανταμά; Μήπως μιλούν για την αστυνομική βία που δέχονται καθημερινά στη Γαλλία οι Μαύροι και οι Άραβες ; Μήπως δεν έδωσαν φωνή στην Frigide Barjot και στον δεν-ξέρω-ποιόν Επίσκοπο την εποχή του "γάμου για όλους", και μ' αυτήν την πρακτική τους δεν κατέστησαν την ομοφοβία δυνατή και φυσιολογική στα πλατό των καναλιών;   Όταν οι κυρίαρχες τάξεις και κάποια μίντια μιλάνε για ομοφοβία και ρατσισμό στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, δεν μιλάνε ούτε για ομοφοβία, ούτε για ρατσισμό. Λένε: "Φτωχοί, σωπάστε!". Εξάλλου, το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων είναι ακόμη ένα κίνημα υπό συγκρότηση, ο λόγος του δεν είναι καθορισμένος: αν υπάρχει ομοφοβία ή ρατσισμός μεταξύ των Κίτρινων Γιλέκων, ευθύνη δική μας είναι να μετατρέψουμε αυτόν το λόγο.  

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να πεις: "Υποφέρω": ένα κοινωνικό κίνημα είναι ακριβώς αυτή η στιγμή όπου ανοίγεται η δυνατότητα γι' αυτούς που υποφέρουν να μην λένε πια: "Υποφέρω εξαιτίας της μετανάστευσης και της γειτόνισσάς μου που εισπράττει την κοινωνική βοήθεια", αλλά: "Υποφέρω εξαιτίας αυτών που κυβερνούν. Υποφέρω εξαιτίας του ταξικού συστήματος, εξαιτίας του Εμμανουέλ Μακρόν και του Εντουάρ Φιλίπ". Το κοινωνικό κίνημα είναι μια στιγμή ανατροπής της γλώσσας, μια στιγμή όπου ο παλιός λόγος μπορεί να υποχωρήσει. Είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα: εδώ και μερικές μέρες παρατηρούμε μία αναδιατύπωση του λεξιλογίου των Κίτρινων Γιλέκων. Στην αρχή, ακούγαμε να γίνεται λόγος μόνο για την βενζίνη, και καμιά φορά εμφανίζονταν και δυσάρεστες λέξεις, όπως "οι υποβοηθούμενοι". Τώρα ακούμε τις λέξεις "ανισότητες", αύξηση των μισθών", "αδικίες".  

Το κίνημα αυτό πρέπει να συνεχιστεί, επειδή ενσαρκώνει κάτι το δίκαιο, το επείγον, το βαθιά ριζοσπαστικό, επειδή τα πρόσωπα και οι φωνές που συνήθως εξαναγκάζονται σε μία αορατότητα, επί τέλους φαίνονται και ακούγονται. Ο αγώνας δεν θα είναι εύκολος: το βλέπουμε, τα Κίτρινα Γιλέκα αντιπροσωπεύουν ένα είδος τεστ του Ρόρσαχ για ένα μεγάλο μέρος της αστικής τάξης. Αναγκάζεται να εκφράσει την ταξική της περιφρόνηση και την βία της που συνήθως εκδηλώνονται με πλάγιο τρόπο, την περιφρόνηση αυτή που έχει καταστρέψει τόσες ζωές γύρω μου, που συνεχίζει να καταστρέφει, και όλο και περισσότερο σου επιβάλλει τη σιωπή και σε παραλύει σε σημείο να μην καταφέρνω να γράψω το κείμενο που θα ήθελα να γράψω, να εκφράσω αυτό που θα ήθελα να εκφράσω.   Αλλά πρέπει να κερδίσουμε: είμαστε πολλές και πολλοί που λέμε πως δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε άλλη μια ήττα για την αριστερά, κι επομένως γι' αυτές και γι' αυτούς που υποφέρουν.

«το ασκέρι όπου ήτον μέσα, το ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, 32.000, μια ώρα ολόγυρα της Τριπολιτσάς...»

Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα

Η άλωση της Τριπολιτσάς είναι ένα από τα πιο αιματηρά γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Ίσως μόνο η σφαγή των Ελλήνων της Χίου από τους Τούρκους, ξεπερνά σε μέγεθος αυτό που συνέβη κατά την άλωση της πρωτεύουσας του Μοριά από τους Έλληνες πολιορκητές.

Η Σφαγή της Χίου - Πίνακας του Ντελακρουά

«Τούρκος μη μείνει στο Μοριά / μηδέ στον κόσμο όλο»

δημοτικό τραγούδι εποχής

Ο Αντώνης Οικονόμου ανακηρύσσει την ελευθερία της Ύδρας. Πίνακας του Peter von Hess (Μουσείο Μονάχου)

«Κι αν η επίσημη ιστορία τον αγνόησε ή δεν τον τίμησε στην πρεπούμενη θέση από αιτίες γνωστές κι’ ανομολόγητες, ο Αντώνης Οικονόμου στέκει καμαρωτός κι’ ωραίος στο πελώριο βάθρο του, κι αν είχε λαλιά θα μας φώναζε και σήμερα ακόμη το δικό μας χρέος»