«Η δουλειά μου ήταν πάντα να κρίνω την απόσταση ανάμεσα στην αμερικάνικη πραγματικότητα και το αμερικάνικο όνειρο».

Bruce Springsteen

Μπαίνοντας πλέον στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, ο  Bruce Springsteen κυκλοφόρησε  πριν από λίγες μόλις ημέρες τον εικοστό δίσκο της καριέρας του. Ο δίσκος έχει τον τίτλο “Letter to you” και, για όσους αρέσκονται στα στατιστικά στοιχεία, έκανε τον Springsteen τον πρώτο καλλιτέχνη στην ιστορία που είδε δίσκο του να μπαίνει στο Top Five του Billboard  για έκτη συνεχόμενη δεκαετία

Αν το προηγούμενο στοιχείο δεν αρκεί, ας αναφέρουμε πως στη θρυλική λίστα των ”500 Greatest Albums Of All Time” του περιοδικού Rolling Stone, ο Bruce Springsteen έχει οχτώ δίσκους. Από πάνω του βρίσκονται μόνο οι Rolling Stones και οι Beatles με δέκα, και ο Bob Dylan με έντεκα δίσκους.

Ο Bruce Springsteen, λοιπόν, είναι πάλι εδώ και καταφέρνει για μια ακόμη φορά να μας συνταράξει με τον δυναμικό και παράλληλα μελωδικό ήχο του, τους γεμάτους ενσυναίσθηση στίχους του αλλά και τη μοναδική ερμηνεία του. Ο δίσκος αυτός είναι μια κατάθεση ψυχής, ένα γράμμα που έγραψε για όλους εμάς που θα τον ακούσουμε. Φροντίζει να μας το δηλώσει στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. « Στο γράμμα αυτό, έκλεισα τους  φόβους και τις αμφιβολίες μου. Τα άσχημα πράγματα που βίωσα και τις αλήθειες στις οποίες κατέληξα. Έκλεισα μέσα τον ήλιο και τη βροχή. Τις χαρές μου και τους πόνους. Τα νυχτερινά αστέρια και τον πρωϊνό γαλάζιο ουρανό. Και όλα αυτά σου τα στέλνω μέσα σε αυτό το γράμμα»

“ In my letter to you

I took all my fears and doubts

In my letter to you

All the hard things I found out

In my letter to you

All that I’ve found true

And I sent it in my letter to you

I took all the sunshine and rain

All my happiness and all my pain

The dark evening stars

And the morning sky of blue

And I sent it in my letter to you

In my letter to you

I took all my fears and doubts

In my letter to you

All the hard things that I found out

In my letter to you

All that I found true

And I sent it in my letter to you “

Ο Springsteen νιώθει ένα χρέος απέναντι στους φίλους και συντρόφους που έχασε μεγαλώνοντας, ιδιαίτερα αυτούς με τους οποίους πορεύτηκε στο δρόμο της αναγνώρισης. Αυτές οι απώλειες είναι το κεντρικό θέμα αυτού του δίσκου. Όπως ο George Theiss, ο φίλος που πριν από 50 χρόνια είχε φτιάξει μαζί του το πρώτο του συγκρότημα, τους Castiles.  Γι αυτόν τραγουδάει στο “Ghosts”.

Αλλά και για τους φίλους από την E-street band, την μπάντα που τον συντροφεύει στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του. Αυτή η μπάντα έχασε τα τελευταία χρόνια δύο μέλη της, τον Clarence Clemons  (The Big Man) και τον Danny Federici. Και γι’ αυτούς τραγουδά ο Springsteen. Δεν πρόκειται όμως για ένα μοιρολόι, αλλά για μια πικρή συνειδητοποίηση. Μπορεί οι απώλειες να τον θλίβουν, μπορεί οι ψυχές των χαμένων ανθρώπων του να έρχονται κοντά του το βράδυ, αυτός όμως είναι ζωντανός και συνεχίζει. Αγαπάει τη ζωή και θα την χαρεί όσο μπορεί. Μετά, θα συναντήσει τους φίλους του στην άλλη μεριά. «Ακούω ακόμη τον ήχο της κιθάρας σου να έρχεται από πολύ μακριά. Είναι το φάντασμά σου που έρχεται τις νύχτες, είναι το πνεύμα σου λουσμένο στο φως. Σε χρειάζομαι, σας χρειάζομαι. Τα φαντάσματα επιστρέφουν τις νύχτες, μα εγώ είμαι ζωντανός. Νιώθω το αίμα να ρέει στις φλέβες μου. Βάζω τέρμα τον ήχο και αφήνω τα πνεύματά σας να με καθοδηγήσουν. Θα σας συναντήσω αδέλφια στην άλλη μεριά»

"I hear the sound of your guitar
Comin' from the mystic far
Stone and the gravel in your voice
Come in my dreams and I rejoice

It's your ghost moving through the night
Your spirit filled with light
I need, need you by my side
Your love and I'm alive

I can feel the blood shiver in my bones
I'm alive and I'm out here on my own
I'm alive and I'm comin' home

Old buckskin jacket you always wore
Hangs on the back of my bedroom door
Boots and the spurs you used to ride
Click down the hall but never arrive

It's just your ghost moving through the night
Your spirit filled with light
I need, need you by my side
Your love and I'm alive

I can feel the blood shiver in my bones
I'm alive and I'm out here on my own
I'm alive and I'm comin' home

Your old Fender Twin from Johnny's Music downtown
Still set on ten to burn this house down
Count the band in, then kick into overdrive
By the end of the set we leave no one alive

Ghosts runnin' through the night
Our spirits filled with light
I need, need you by my side
Your love and I'm alive

I shoulder your Les Paul and finger the fretboard
I make my vows to those who've come before
I turn up the volume, let the spirits be my guide
Meet you, brother and sister, on the other side

I'm alive, I can feel the blood shiver in my bones
I'm alive and I'm out here on my own
I'm alive and I'm comin' home
Yeah, I'm comin' home" 

Το " Ι’ll see you in my dreams ", είναι ένας δεύτερος μετά το “Ghosts” αποχαιρετισμός στους χαμένους φίλους, τους οποίους διαβεβαιώνει πως θα τους ανταμώνει πάντα στα όνειρά του. «Οι μέρες περνούν, αλλά εγώ σε θυμάμαι φίλε μου και παρόλο που έφυγες, εγώ θα σε βλέπω στα όνειρά μου. Εκεί θα συναντιόμαστε, εκεί θα ζούμε και θα αγαπιόμαστε ξανά. Γιατί ο θάνατος δεν είναι το τέλος»

"The road is long and seeming without end
The days go on, I remember you my friend
And though you're gone
And my heart's been emptied it seems
I'll see you in my dreams

I got you guitar here by the bed
All your favorite records
And all the books that you read
And though my soul feels like
It's been split at the seams
I'll see you in my dreams

When all the summers have come to an end
I'll see you in my dreams
We'll meet and live and love again
I'll see you in my dreams
Yeah, up around the river bend
For death is not the end
And I'll see you in my dreams

Go

And I'll see you in my dreams"

Στο “House of a thousand guitars” ο Βruce μιλά για το λυτρωτικό ρόλο της μουσικής κάνοντας παράλληλα και ένα πολιτικό σχόλιο πάνω στην τρέχουσα επικαιρότητα. Δε θα μπορούσε, άλλωστε, να μην το κάνει αυτός που σε όλo του το έργο φωνάζει πως όλα είναι πολιτική. «Καταγράφω τις πληγές μου και μετράω τις ουλές. Ο εγκληματικός κλόουν  έχει κλέψει το θρόνο και κλέβει ό,τι δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει αλλιώς. Μακάρι κάποτε η αλήθεια να μιλήσει και τότε εμείς θα φωταγωγήσουμε το σπίτι με τις χίλιες κιθάρες. Εκεί όπου η μουσική δεν τελειώνει ποτέ. Εκεί όπου ξεχνάμε τους μπελάδες και τα προβλήματά μας. Στο σπίτι με τις χίλιες κιθάρες»

"The criminal clown has stolen the throne
He steals what he can never own
May the truth ring out from every small town bar
We'll light up the house of a thousand guitars

So wake and shake off your troubles my friend
We'll go where the music never ends
From the stadiums to the small town bars
We'll light up the house of a thousand guitars"

Στο «Last man standing» , έχουμε άλλο ένα τραγούδι νοσταλγίας. Για τα χρόνια που πέρασαν, για τους φίλους που έφυγαν. Ο Bruce  σκαλίζει παλιές, ξεθωριασμένες φωτογραφίες. «Όταν ήσουνα νέος, δυνατός και περήφανος. Η συναυλία είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Τα φώτα σβήνουν και αντικρύζουμε το  πλήθος. Η συναυλία τελειώνει. Τα φώτα ανάβουν και πίνεις μια τελευταία μπύρα, με το κουδούνισμα της μουσικής ακόμη στα αυτιά σου. Κι εμένα με παίρνει και με σηκώνει το ροκ.  Και με πάει κάπου ψηλά. Κάπου δυνατά. Κάπου βαθιά μέσα στην καρδιά του πλήθους. Είμαι ο τελευταίος που έχει απομείνει όρθιος»

"Faded pictures in an old scrapbook
Faded pictures that somebody took
When you were hard and young and proud
Back against the wall running raw and loud

Knights of Columbus and the Fireman's Ball
Friday night at the Union Hall
Black leather clubs all along Route 9
You count the names of the missing as you count off time

Rock of ages lift me somehow
Somewhere high and hard and loud
Somewhere deep into the heart of the crowd
I'm the last man standing now

Out of school and out of work
Thrift store jeans and flannel shirts
The lights go down and we face the crowd
The last man standing now

Lights come up at the Legion Hall
Pool cues go back up on the wall
You pack your guitar and have one last beer
With just the ringing in your ears

Rock of ages lift me somehow
Somewhere high and hard and loud
Somewhere deep into the heart of the crowd

I'm the last man standing now"

"Η επέτειος" … το έγραψε σε ηλικία 15 ετών. Από την «Παρέλαση», τον πρώτο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά, που κυκλοφόρησε το 1989, όταν ο Φοίβος ήταν 16 μόλις ετών

Η τηλεόραση είναι στη διαπασών
Κι ο πατέρας μου κοιτάζει μ’ ενδιαφέρον
Κι όλα είναι τόσο ψεύτικα και τόσο σοβαρά
Όταν νιώθεις, πως την πάτησες ξανά

Είναι σήμερα τρελή πρωτομαγιά
Κι η τηλεόραση να λέει για τη χούντα
Κι ο πατέρας μου κοιτά και με λόγια σιγανά
Μουρμουρίζει, πως χαθήκαν όλ’ αυτά

Το καντήλι καίει και όλα είναι μουντά
Όλα σου θυμίζουνε τη μοναξιά σου
Κι όμως μέσα στη σιωπή, του πατέρα μου η φωνή
Μου θυμίζει κάποιαν άλλη εποχή

Μες στο σπίτι όλα τα φώτα είναι σβηστά
17 Νοέμβρη του `73
Το ραδιόφωνο σιγά και τα τανκς εφιαλτικά
Η τρομοκρατία κυβερνά

Η επανάσταση κι αγάπη παν’ μαζί
Μες στους δρόμους ματωμένες προκηρύξεις
Αγωνία τρομερή και ο θάνατος ζωή
Φυτρωμένη μες στη μουσική

Ένας θόρυβος ακούγεται δειλά
Είναι του `74 Ιούλης...
Θεοδωράκης δυνατά κι ο εξόριστος γυρνά
Έτσι το λοιπόν τελειώνουν όλ’ αυτά ;;

Η τηλεόραση έχει σβήσει προ πολλού,
Μα ο πατέρας μου κοιτάζει σαν χαμένος
Κι είναι όλα γι’ αυτόν ψεύτικα και όμως σοβαρά
Αφού ξέρει, πως την πάτησε ξανά.

Ο Βruce Springsteen μαζί με τον Tom Morello των Rage Against The Machine τραγουδούν για το φάντασμα του Tom Joad, του ήρωα του κλασικού αμερικάνικου μυθιστορήματος «Τα Σταφύλια της Οργής» του John  Steinbeck. H άλλη Αμερική. Αυτή που αγαπάμε. Η Αμερική του  John  Steinbeck, του Peter Seeger, του Woody Guthrie, του Jack London, της Joan Baez ...

“Τι είναι Ζωή, τι ειν’ η Ζωή και τι τ’ ανάμεσό τους.

Ένα φωσάκι αγέννητο μες την καρδιά του σκότους...

Πάντα θα ξημερώνει !”

Τραγούδι γραμμένο από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του ότι θα το τραγουδάει σε κάθε συναυλία μέχρι να δικαστούν οι ένοχοι. Το ακούμε όπως το τραγούδησε φέτος στις 17 Σεπτεμβρίου, μία μέρα πριν συμπληρωθούν εφτά χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου δίνοντας παράλληλα ραντεβού για αύριο, 7 Οκτωβρίου, έξω από το Εφετείο.

Αν έχεις δόντι του φονιά

και γούστα ματωμένα.

Αν μαύρισες τον ουρανό

και θες να φας κι εμένα

μέσα στη καταιγίδα...

Θα γίνω αγκάθι στο λαιμό σου,

σκόνη μες το μάτι,

μέσα στ’ αυτί σου ψίθυρος

και σύγκρυο στην πλάτη,

στη σιγουριά σου αγκίδα...

Λιγοστή είναι πια η ντροπή σ 'αυτό τον τόπο και περίσσιο το μίσος και η κακία

"Μέρες τώρα περπατώ
νέο τόπο για να βρω...
Την πατρίδα μου την κάψαν
τους δικούς μου δε τους θάψανε!

Έγινα ταξιδευτής
πεζοπόρος και ληστής...
Όπου κι αν βρεθώ με διώχνουν
απ’ την πόρτα τους με σπρώχνουνε!

"Μέσα απ’ τα σύρματα τα σύνορα περνάω
και την πατρίδα που μου στέρησαν ζητάω
άφησα πίσω μου έναν τόπο ρηγμαγμένο
κι ούτε ένα γράμμα από 'κει δεν περιμένω.
Κι αν με κοιτάς με βλέμμα φοβισμένο
κι αν μου μιλάς και δεν καταλαβαίνω
εγώ εδώ ακόμα επιμένω

Να σ’ αγαπώ, κόσμε να σε μισώ, κόσμε
κι εσύ ας μην το καταλάβεις
Να σταυρωθώ, κόσμε ν’ αναστηθώ, κόσμε
κι εσύ τον πόθο να μ’ ανάβεις.

Ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου το κάνω
για να 'χουν κάτι τα παιδιά μου παραπάνω
ξέρω να σκάβω, να οργώνω, να θερίζω
να τραγουδάω, να χορεύω, να δακρύζω
Κι αν το παλιό σακάκι σου φοράω
κι αν δεν ρωτάς τι πίκρες κουβαλάω
εγώ εδώ ακόμα λαχταράω

Να σ’ αγαπώ κόσμε να σε μισώ κόσμε
κι εσύ ας μην το καταλάβεις
Να σταυρωθώ κόσμε ν’ αναστηθώ κόσμε
κι εσύ τον πόθο να μ’ ανάβεις"

Η Janis Joplin υμνεί το καλοκαίρι, ενώ οι Stranglers μας λένε για το καλοκαιρινό τους όνειρο που έκανε τον κόσμο να μοιάζει υπέροχος. Η Νancy Sinatra προσφέρει το κρασί του καλοκαιριού, το πιο μεθυστικό από όλα. Η Lana del Ray τραγουδά για τη μελαγχολία του καλοκαιριού, ίσως γιατί ξέρει πως τα φιλιά του καλοκαιριού θα γίνουν χειμωνιάτικα δάκρυα όπως τραγουδά ο Elvis Presley. Οι Doors αναγγέλουν το τέλος του καλοκαιριού και οι Greenday μας ζητούν να τους ξυπνήσουμε όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης. O Peppino di Capri τραγουδά για τη μελαγχολία που φέρνει αυτός ο υπέροχος, αλλά προάγγελος του χειμώνα, μήνας. Έρχεται όμως η Γιοβάννα να μας επαναφέρει και να μας πει πως ο Σεπτέμβρης – και κατ΄ επέκταση κάθε στιγμή της ζωής μας – είναι καλοκαίρι όταν έχουμε αυτό που θέλουμε.

Μια όμορφη συλλογή για να αποχαιρετήσουμε σε μια βεράντα το καλοκαίρι και να υποδεχτούμε το φθινόπωρο. Με ένα ποτό, ένα τσιγάρο, μια συντροφιά … ό,τι έχει ο καθένας

Αύγουστος, πίνακας του Γιάννη Τσαρούχη (1972)

Αύγουστος είναι μια βραδιά που στη ζωή τα έχεις όλα, τραγουδάει ο Παντελής Θαλασσινός. Αύγουστος είναι ο μήνας του έρωτα, που τα φιλιά του πολλές φορές θα γίνουν κάστρα γκρεμισμένα, τραγουδάει ο Βασίλης Καζούλης. Αύγουστος είναι ο μήνας που σε οδηγούν πάντα οι μνήμες, τραγουδά η Έλλη Πασπαλά. Για το Αυγουστιάτικο φεγγάρι τραγουδάει ο Νίκος Παπάζογλου. Για την πρώτη νύχτα του Αυγούστου τραγουδά η Carol King. Γιατί ο Αύγουστος είναι μήνας Θεός, γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στα "Ρω του Έρωτα" και τραγουδάει η Ρένα Κουμιώτη

Αύγουστος είναι η ελευθερία, είναι ο έρωτας, είναι οι παρέες, είναι η ξενοιασιά, είναι οι καλύτερες μνήμες μας από τα παιδικά μας χρόνια. Είναι ο μήνας στον οποίο μονίμως εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για να ζήσουμε όσα δε ζήσαμε τους υπόλοιπους μήνες. Γιατί δεν καταφέραμε να φτιάξουμε τη ζωή μας όπως θα θέλαμε και γιατί, δυστυχώς, μάθαμε να μετράμε τη ζωή μας μόνο με τα καλοκαίρια. Όπως και να έχει, ο Αύγουστος είναι για μια ακόμη φορά εδώ και υποκλινόμαστε στη μεγάλη χάρη του, ακούγοντας τραγούδια που γράφτηκαν γι’ αυτόν, τον πιο πολυτραγουδισμένο από όλους τους μήνες

Η νέα βαρβαρότητα είναι εδώ. Υποκρίνεται πως είναι δημοκρατία και πρόοδος, μα μόνο με τους ένστολους μπράβους και τους έμμισθους κονδυλοφόρους της μπορεί να πορεύεται. Αυταρχική και γελοία μαζί, ποντάρει στο φόβο ενώ η ίδια φαίνεται ατρόμητη. Μόνο ένα πράγμα την φοβίζει. Να πάψουμε να τη φοβόμαστε. Ο Παύλος Παυλίδης με το συγκρότημά του Β-movies και ο Γιάννης Αγγελάκας ενώνουν τις δυνάμεις τους χλευάζοντας και περιφρονώντας τη Νέα Βαρβαρότητα, μέσα από έναν ήχο βγαλμένο κατευθείαν από τα Ξύλινα Σπαθιά των '90ς

"Θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά
θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε
και οι παγίδες που μας στήσατε
θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά
δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας
είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά

η νέα βαρβαρότητα φοράει μανικετόκουμπα
χρυσάφι αγορασμένο απ’ τη Λειψία
κουμπώνει το σακάκι της
και μπρος στο καθρεφτάκι της
προβάρει την καινούργια πανοπλία

η νέα βαρβαρότητα από την αρχαιότητα
παλιά γαλέρα με καινούργιους σκλάβους
γυρίζει τη σελίδα αλλάζει πια ενότητα
χορεύει και κυκλοφορεί με μπράβους

Θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά
θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε
και οι παγίδες που μας στήσατε
θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά
δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας
είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά

η νέα βαρβαρότητα ελέγχει την ποιότητα
μπορείς να κοιμηθείς ήσυχα τώρα
και τρίβοντας τα χέρια της γυαλίζει τα αστέρια της
κατέφθασαν οι μάγοι με τα δώρα

η νέα βαρβαρότητα με αβάσταχτη ελαφρότητα
ακούμπησε στο έδαφος τα βάρη
και μέσα απ’ το αερόστατο με στόχο τους αιθέρες
γελάει και μας δείχνει το φεγγάρι

η νέα βαρβαρότητα με πόση σοβαρότητα
σκλάβα μιας άρρωστης κυρίας
μοιράζει τα υπάρχοντα του εκλιπόντος άρχοντα
δακρύζει σε γκαλά φιλανθρωπίας

η νέα βαρβαρότητα μαγκιά και χυδαιότητα
γελάει τρανταχτά μεσ’ στο πορνείο
έχει προτεραιότητα με χάρη και απλότητα
φοράει το καινούργιο προσωπείο

θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά
θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε
και οι παγίδες που μας στήσατε
θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά
δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας
είμαστε οι άθλιοι που ζούμε στη σκιά"

Η Norah Jones, κόρη του Ινδού μουσικού Ραβί Σανκάρ, είναι μια μοναδική καλλιτέχνις η οποία, συνδυάζοντας όλα τα δημοφιλή αμερικάνικα μουσικά ρεύματα – τζαζ, ποπ, μπλουζ, σόουλ, φολκ - κατάφερε να φτιάξει ένα ιδιαίτερο μουσικό ύφος γνωρίζοντας παράλληλα τεράστια - και μάλλον απρόσμενη - εμπορική επιτυχία

Το πρώτο άλμπουμ της με τίτλο "Come Away With Me" κυκλοφόρησε στις αρχές του 2002, πούλησε περισσότερα από 18 εκατομμύρια αντίτυπα και ήταν ένα από αυτά που άνοιξε την πόρτα της jazz στο ευρύ κοινό.

Στο καινούργιο της album, «Pick Me Up Off The Floor», που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο, η Norah Jones, ίσως στην πιο ώριμη φάση της, συνθέτει, γράφει στίχους, παίζει πιάνο και τραγουδά. Στο τραγούδι "To live", η Norah Jones μας καλεί να ζήσουμε τη στιγμή και με αυτό τον τρόπο να απελευθερωθούμε. Μουσική και ερμηνεία υψηλής αισθητικής ...

«Τα δέντρα του νότου κουβαλούν ένα περίεργο φρούτο. Αίμα στα φύλλα και αίμα στη ρίζα. Μαύρα σώματα να λικνίζονται στο νότιο αεράκι. Περίεργο φρούτο κρεμασμένο από τις λεύκες

Ποιμενικές σκηνές στον ηρωικό Νότο. Τα διογκωμένα μάτια, το παραμορφωμένο στόμα. Αρωμα μανόλιας, γλυκό και φρέσκο. Ύστερα η ξαφνική μυρωδιά της καμένης σάρκας

Να ένα φρούτο για να ραμφίσουν τα κοράκια. Να το μαζέψει η βροχή, να το ρουφήξει ο αέρας. Να το σαπίσει ο ήλιος, το δέντρο να το ρίξει. Να ένα περίεργο φρούτο και να μια πικρή σοδειά»

Τα «παράξενα φρούτα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα σώματα των απαγχονισμένων μαύρων στις πολιτείες του Νότου. Το τραγούδι γράφτηκε το 1937 από τον Abel Meeropol (καθηγητή γυμνασίου, λευκό, εβραϊκής καταγωγής και μέλος του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος) όταν έπεσε στα χέρια του μια φωτογραφία του 1930 που αποθανάτιζε το λιντσάρισμα δύο έγχρωμων ανδρών - των Thomas Shipp και Abram Smith - στο Marion της Indiana

Στη φωτογραφία απεικονίζονταν οι δύο άντρες νεκροί και κρεμασμένοι από ένα δέντρο, με φανερά σημάδια κακοποίησης. Η φρίκη που ένιωσε ο Meeropol τον ώθησε να γράψει το τραγούδι “Strange Fruit” , το οποίο τραγούδησε μαζί με την έγχρωμη σύζυγό του, Laura Duncan, σημειώνοντας επιτυχία στη Νέα Υόρκη

Κάποια στιγμή, το τραγούδι έφτασε στα χέρια της Billie Holiday, η οποία στην αρχή ήταν διστακτική, καθώς φοβόταν τις αντιδράσεις του κόσμου. Παρόλα αυτά αποφάσισε να το τραγουδήσει, γιατί της θύμιζε τον πατέρα της, τον Κλάρενς Χόλιντεϊ, που ήταν μουσικός και ο ίδιος, και πέθανε σε ένα νοσοκομείο του Τέξας σε μια πτέρυγα αποκλειστικά για μαύρους 

Η Billie Holiday το τραγούδησε πρώτη φορά σε μία από τις ζωντανές εμφανίσεις της στο προοδευτικό Cafe Society της Νέας Υόρκης το 1939. Όπως είπε η ίδια αργότερα : «Την πρώτη φορά που το τραγούδησα, πίστεψα πως είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος. Τέλειωσα το κομμάτι και δεν ακουγόταν τίποτα. Απόλυτη σιωπή. Ξαφνικά κάποιος άρχισε να χειροκροτεί και αμέσως όλοι άρχισαν να χειροκροτούν και να ζητωκραυγάζουν»

Το τραγούδι θα γίνει πλέον σταθερό κομμάτι των εμφανίσεων της και θα ερμηνεύεται με συγκεκριμένο τελετουργικό: Το τραγούδι θα κλείνει το πρόγραμμά της. Οι σερβιτόροι θα έχουν σταματήσει να σερβίρουν, τα φώτα της αίθουσας θα έχουν σβήσει, εκτός από ένα φως που λούζει την τραγουδίστρια, η οποία ερμηνεύει το τραγούδι με τα μάτια κλειστά σαν να προσεύχεται.

Φυσικά υπήρχαν και αντιδράσεις και η Holiday δεν μπορούσε να εμφανιστεί σε μια σειρά από πολιτείες. Σε πολλές περιπτώσεις, το κοινό και οι ιδιοκτήτες των κέντρων τραμπούκισαν τόσο την τραγουδίστρια όσο και τους μουσικούς της εξαιτίας του τραγουδιού. Αυτό όμως δεν την πτοούσε, καθώς όπως η ίδια έλεγε, της έδινε κουράγιο η εικόνα του πρόσφατα χαμένου πατέρα της

Το 1939, η Billie Holiday ηχογράφησε το “Strange fruit”, το οποίο έμελε να γίνει το πιο πετυχημένο τραγούδι της, πουλώντας πάνω από 1 εκατομμύριο δίσκους τη χρονιά που κυκλοφόρησε (έπειτα από πολλές δυσκολίες και αρνήσεις που συνάντησε).

Στη συνέχεια, διασκευάστηκε από άπειρους καλλιτέχνες, τραγουδήθηκε σε πορείες για τα δικαιώματα των έγχρωμων και σήμερα κατέχει εμβληματική θέση στον αγώνα για ισότητα

Πηγές:   efsyn.gr    και     rockrooster.gr