Η τραγωδία της Ανατολικής Αττικής είναι μια τραγωδία δίχως τέλος.

Δευτέρα βράδυ 23 Ιουλίου 2018, το Μάτι, το Κόκκινο Λιμανάκι, το Μπλε Λιμανάκι βάφονται ολόμαυρα.

Τα λόγια είναι περιττά.

Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως ένα απλό θαλασσινό μπάνιο θα εξελισσόταν σε τραγωδία.

Το λιμάνι της Ραφήνας υποδέχεται όλη τη νύχτα τους επιζώντες και τα θύματα από το Μάτι, το Κόκκινο Λιμανάκι και άλλες περιοχές.

Ένας τεράστιος μηχανισμός στήνεται στο λιμάνι της Ραφήνας.

Κι από αύριο βλέπουμε. Άλλοι θα μετράνε τις πληγές τους, άλλοι θα συμπάσχουν με τους πάσχοντες και άλλοι δε θα τους καίγεται καρφάκι. Άλλοι θα ρίχνουνε ευθύνες, άλλοι θα αποσείουν τις ευθύνες. Οι τηλεθεατές θα νιώσουν για μια ακόμη φορά την ηδονή μιας καταστροφής που δεν τους άγγιξε προσωπικά και οι δημοσιογράφοι την ηδονή μιας θανατερής είδησης. Και όλοι μας θα πορευόμαστε αιωνίως ηττημένοι, αιωνίως απορημένοι, αιωνίως ιδιώτες, αιωνίως ανεύθυνοι

Οι φορείς που δραστηριοποιούνται με επίκεντρο - και όχι μόνο - το δήμο Ραφήνας Πικερμίου

• «Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας»,
• Ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών «Δασαμάρι S.O.S.»,
• Κινηματογραφική λέσχη Πικερμίου «Cine Σχολειό»,

όντες μέλη της δημοτικής επιτροπής διαβούλευσης Ραφήνας Πικερμίου, μετά τα όσα έλαβαν χώρα στη συνεδρίαση της 21^ης Ιουνίου 2018 με θέμα «Γνωμοδότηση επί του Επιχειρησιακού Σχεδίου Στρατηγικής Ανάπτυξης του Παραλιακού Μετώπου», προχώρησαν στην καταγγελία της, αλλά και του Δήμου για σειρά παραβάσεων και λαθροχειριών.

Αλήθεια, τι μπορούμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση της οποίας ο πρωθυπουργός, όταν επισκέφτηκε την παρθένα περιοχή του Ερημίτη στην Κέρκυρα πέρυσι, τέτοια περίπου εποχή, είπε πως «Αφού κάποια στιγμή θα καεί, ας την αξιοποιήσουμε». Εννοώντας προφανώς να την παραδώσει στους μεγαλοκαρχαρίες για να την χτίσουν και να φτιάξουν μια κλειστή πολιτεία για πολυτελείς διακοπές πλουσίων. Ένα μήνα μετά, ο Ερημίτης κάηκε κάνοντας πιο εύκολο για την κυβέρνηση το έργο ξεπουλήματος της περιοχής

Τι μπορούμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση της οποίας η υπουργός «Πολιτισμού» έχει προλάβει ήδη να γίνει διάσημη παγκοσμίως με το τσιμέντωμα της Ακρόπολης; Μια υπουργό που ένα από τα πρώτα έργα που έχει αναλάβει να τρέξει είναι η «αξιοποίηση» του πρώην βασιλικού κτήματος Τατοΐου, ένα έργο που, σύμφωνα με προ εξαμήνου δημοσίευμα του in.gr , αποτελεί μαγνήτη για τους «επενδυτές που σκανάρουν τις γύρω εκτάσεις και διερευνούν τις δυνατότητες αξιοποίησής τους». Και προς μεγάλη λύπη του συντάκτη του άρθρου : «Ωστόσο, μεγάλο τμήμα τους είναι δασικό, ενώ η διαθέσιμη «καθαρή» γη είναι ελάχιστη και με περιορισμούς στις χρήσεις γης». Οι εκτάσεις αυτές, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, καίγονται. Όλα γίνονται πιο εύκολα τώρα. Και για την κυβέρνηση και για τους μεγαλοκαρχαρίες

Τι μπορούμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που διέθεσε για τον αποτυχημένο Μεγάλο Περίπατο του δήμαρχου της Αθήνας, Κώστα Μπακογιάννη, περισσότερα χρήματα (και εντελώς πεταμένα) από αυτά που διαθέτει ετησίως για την δασοπυρόσβεση της χώρας;

Τι μπορούμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση, της οποίας ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας δέσμευσε πυροσβεστικό όχημα για να προστατεύσει το σπίτι του στο Κρυονέρι, την ώρα που καίγονταν τα πάντα; Και όταν τον ρωτούν σχετικά οι δημοσιογράφοι, αυτός προχωρά σε δεύτερο ατόπημα δίνοντας μια παραπλανητική απάντηση λέγοντας πως δεν μένει στο Κρυονέρι, προσπαθώντας να ξεφύγει δια της πλαγίας οδού. Η αλήθεια είναι ότι πράγματι η οικογένειά του διαθέτει ένα πολυτελές σπίτι στην περιοχή, το οποίο ανήκει κατά 50% στη μητέρα του και κατά 50% στην κόρη του υπουργού.

Τι μπορούμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που όχι μόνο κράτησε αλλά έδωσε και προαγωγή στον Στέφανο Κολοκούρη, τον άνθρωπο που ήταν ο επιχειρησιακός επικεφαλής στο Μάτι και από αρχιπύραρχο τον έκανε υποστράτηγο του Πυροσβεστικού Σώματος;

Τι μπορούμε να περιμένουμε από μία κυβέρνηση της οποίας ο υπουργός Ανάπτυξης έχει ως θέσει ως κύριο στόχο την παράδοση της έκτασης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στον όμιλο του εφοπλιστή Λάτση για να χτίσει ουραξονύστες και καζίνο; Μια έκταση που θα μπορούσε να γίνει ένα τεράστιο μητροπολιτικό πάρκο και ένας πνεύμονας πρασίνου συμβάλλοντας στην απάλυνση των επιπτώσεων ενός καύσωνα, που όπως όλα δείχνουν θα μας κάνει πολύ πιο συχνές επισκέψεις στο μέλλον. Και η απογοήτευσή μας είναι ακόμη πιο μεγάλη, γνωρίζοντας ότι σε αυτό το έγκλημα συνένοχος είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τι μπορούμε να περιμένουμε από μία κυβέρνηση που δεν μπορεί να στεγάσει μαθητές σε κανονικά κτίρια, αλλά σε κοντέινερ; Και σαν να μην έφτανε αυτό, τοποθετεί τα κοντέινερ αυτά σε πάρκο, αφού πρώτα κόβει τα δέντρα; Και όλα αυτά σε μια από τις πιο τσιμεντωμένες περιοχές της τσιμεντούπολης Αθήνας. Στα Κάτω Πατήσια

Τι μπορούμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που έχει ως βασική προτεραιότητά της το τάισμα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για να μπορούν αυτά να κάνουν κάθε μέρα το μαύρο άσπρο και να βαφτίζουν επιτυχίες τις αποτυχίες της κυβέρνησης; Που αν δεν τους χάριζε 20+20=40 εκατομμύρια ευρώ, θα μπορούσε αυτά τα χρήματα να τα διαθέσει σε κάτι πραγματικά σωτήριο; 

Τι μπορούμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που αντί διορίσει 4000 πυροσβέστες όπως ζητούσε το Πυροσβεστικό Σώμα, αυτή προέκρινε να διορίσει αστυνομικούς για τα Πανεπιστήμια; Ποια ακριβώς εγκλήματα διαπράττονται στους χώρους των Πανεπιστημίων, ώστε να δίνεται τέτοια προτεραιότητα στις προσλήψεις αυτές; Και πώς αυτοί οι ηρωϊκοί, αλλά λίγοι, πυροσβέστες θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στο τιτάνιο έργο τους; Και ποια θα είναι η ανταμοιβή τους για την υπεράνθρωπη προσπάθεια που καταβάλλουν; Μήπως ένα χειροκρότημα από το μπαλκόνι, ύστερα από κάλεσμα της πρωθυπουργικής συζύγου; 

Τι μπορούμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που αντί να στέλνει πυροσβέστες στους τόπους που καιγόντουσαν, αυτή έστελνε αστυνομικούς;

Η απάντηση είναι προφανής. Δεν μπορούμε να περιμένουμε απολύτως τίποτα. Το μοναδικό σχέδιο της κυβέρνησης είναι το απόλυτο τίποτα. Σε κάθε κρίση, κανένα σχέδιο. Μόνο το «Μένουμε σπίτι» ακούγαμε επί ένα χρόνο, ως σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας. Τίποτε άλλο. Καμία ενέργεια από την κυβέρνηση για να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας ή να αποσυμφορήσει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Μόνο να μείνουμε σπίτι απαιτούσε, να βάζουμε μάσκες και να κάνουμε εμβόλιο. Έτσι και με τις πυρκαγιές. Μόνο που τώρα δεν πρέπει να μείνουμε στο σπίτι, αλλά να φύγουμε από αυτό. «Φεύγουμε από το σπίτι» ακούμε τώρα από το 112. Οι μάσκες πάντως παίζουν και στις δύο περιπτώσεις, καθιστάμενες πολλαπλά χρήσιμες. Αν και σε λίγο θα χρειαζόμαστε μάλλον μάσκες οξυγόνου

Και στις δύο κρίσεις που αντιμετώπισε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, απέτυχε παταγωδώς. Και η αποτυχία της δεν οφείλεται σε μια απλή ανικανότητα, αλλά σε μια ιδεοληπτική θεώρηση πως αξίζει να γίνει μόνο ό,τι αποφέρει οικονομικό κέρδος. Και αντιστρόφως, δεν αξίζει να γίνει ό,τι κοστίζει, όπως η επένδυση στη δημόσια υγεία, στη δημόσια παιδεία, στην προστασία του περιβάλλοντος.

Μόνο που αυτή η στρεβλή θεώρηση της κυβέρνησης περί του τι είναι κέρδος και τι είναι ζημία, είναι νομοτελειακά καταστροφική. Θυμίζει καπετάνιο που μετράει τα κέρδη από τα ναύλα , ενώ δεν βλέπει πως την ίδια στιγμή το πλοίο του οδεύει με απόλυτη βεβαιότητα προς τα βράχια. Και σε έναν τέτοιο καπετάνιο αξίζουν πολύ περισσότερα από όσα τον στολίζει αυτός ο αγανακτισμένος πολίτης

Συγκλονιστικές εικόνες έρχονται από τη θάλασσα, ανοιχτά της χερσονήσου Γιουκατάν του Μεξικού, αναδεικνύοντας με τρομακτικό τρόπο το ρίσκο των εξορύξεων υδρογονανθράκων

Όπως βλέπουμε στις εικόνες, ο ωκεανός φαίνεται να έχει πάρει φωτιά. Τεράστιες φλόγες ξεπηδούν μέσα από το νερό, ως αποτέλεσμα της διαρροής φυσικού αερίου σε υποβρύχιο αγωγό της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας Pemex. Το φυσικό αέριο καιγόταν δημιουργώντας μια κυκλική περίμετρο στην επιφάνεια της θάλασσας, κάτι που έκανε πολλούς να μιλούν για «πύρινο μάτι». Στις εικόνες φαίνεται και η πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου της Pemex.

Η φωτιά έσβησε μετά από πέντε ώρες, ενώ σύμφωνα με τον Άνχελ Καρισάλες, επικεφαλής της μεξικανικής ρυθμιστικής αρχής για την πετρελαϊκή ασφάλεια ASEA, δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο. Όπως έγραψε στο twitter, το συμβάν «δεν προκάλεσε καμία διαρροή».

Σώπα καλέ. Μάλλον η ιδέα μας θα ήταν. Να ετοιμαζόμαστε και στα δικά μας;

Όποιος παρακολουθεί από κοντά τις συζητήσεις και τις αναλύσεις για τις πηγές ενέργειας, θα έχει διαπιστώσει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται κάθε συζήτηση όταν φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο να πάρουμε θέση για το ποια πηγή ενέργειας θεωρούμε προτιμότερη.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η απολιγνιτοποίηση της Ελλάδας και η αντικατάσταση του λιγνίτη με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας εθεωρείτο η απόλυτη και αδιαμφισβήτητη προτεραιότητα. Όποιος έχει δει – ακόμη και από μακριά – τις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη και την Πτολεμαΐδα, αντιλαμβάνεται το τεράστιο τίμημα που καταβάλλουν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών αναγκαζόμενοι να αποδεχθούν τη δραματική υποβάθμιση του τόπου τους προκειμένου να ηλεκτροδοτείται όλη η χώρα· ένα τίμημα που εξαγοράζεται με τις θέσεις εργασίας που δημιουργούνται σε αυτές τις περιοχές.

Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αποτελούσαν χωρίς αμφισβήτηση τη μεγάλη ελπίδα για μια φιλική προς το περιβάλλον λύση. Όμως, φαίνεται πως υποτιμήθηκαν από τους οπαδούς των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας δύο παράγοντες.

Ο πρώτος παράγοντας είναι αντικειμενικός και έχει να κάνει με τον τρόπο παραγωγής ρεύματος από τις ανεμογεννήτριες (μιλάμε για τις ανεμογεννήτριες γιατί αυτές βασικά μας απασχολούν στην Ελλάδα). Οι ανεμογεννήτριες πολύ απλά δίνουν ρεύμα μόνο όταν φυσάει. Από την άλλη, όταν φυσάει πολύ, δεν υπάρχει προς το παρόν τρόπος να αποθηκευθεί - τουλαχιστον σε μεγάλη κλίμακα - η πλεονάζουσα ενέργεια, η οποία μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα στο σύστημα διανομής της ενέργειας. Έχουμε πρόβλημα λοιπόν και όταν δεν φυσάει και όταν φυσάει πολύ. Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι ένα σύστημα από ανεμογεννήτριες χρειάζεται δίπλα του πάντα σε επιφυλακή και ένα σύστημα σταθερής ροής ενέργειας, που θα καίει δηλαδή λιγνίτη ή πετρέλαιο ή φυσικό αέριο, το οποίο θα εξισορροπεί τον ασταθή ρυθμό παραγωγής ενέργειας από τις ανεμογεννήτριες

Είναι χαρακτηριστικό πως στη Γερμανία, παρά το δηλωμένο σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης και τις οδηγίες της ΕΕ για τον τερματισμό της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με άνθρακα, εγκαινιάστηκε ένα νέο ατμοηλεκτρικό εργοστάσιο λιγνίτη και ξεκίνησε την λειτουργία του στις 30 Μαΐου του τρέχοντος έτους. Ο σταθμός παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος των 1.100 MW, βρίσκεται στην περιοχή της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, και η έναρξη της λειτουργίας του αποδεικνύει πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζαμε σε σχέση με την απεξάρτησή μας από τον άνθρακα

Ο δεύτερος παράγοντας που υποτιμήθηκε από τους οπαδούς των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας , είναι ο τρόπος με τον οποίο το ελληνικό κράτος θα αποφάσιζε να διαχειριστεί το ζήτημα. Αντί να έχει αυτό τον πρώτο λόγο έχοντας καταστρώσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, άφησε το χώρο των αιολικών πηγών ενέργειας να κατακλυστεί από επιχειρηματικά κοράκια, που είδαν πόρτες ορθάνοιχτες και αφύλαχτες και έτρεξαν να επωφεληθούν. Σε ένα χώρο, όπως είναι αυτόν της ενέργειας, όπου ο ρόλος του Δημοσίου έπρεπε να είναι πολύ ισχυρός, ο ιδιωτικός τομέας έφτασε να έχει σχεδόν την αποκλειστικότητα.

Η ιδιωτικοποίηση αυτή δεν ευνόησε έναν κεντρικό σχεδιασμό, όπως θα επιβαλλόταν. Έτσι, αντί αυτού, παρακολουθούμε αποσπασματικές και αθρόες αναθέσεις έργων σε ιδιώτες, χωρίς κανένα κεντρικό σχεδιασμό και πολλές φορές χωρίς καμία διασύνδεση των έργων μεταξύ τους. Παρατηρούμε, επίσης, να υποβάλλονται και να εγκρίνονται μελέτες για εγκατάσταση αιολικών πάρκων σε περιοχές Natura

Αυτή τη στιγμή υπάρχει υπερπληθώρα αιτημάτων αδειοδότησης σε ΑΠΕ. Ο εθνικός στόχος εγκαταστημένης ισχύος από Αιολικούς Σταθμούς Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας έως το 2030 είναι 7,05 GW. Ο στόχος αυτός είχε επιτευχθεί κατά 44% το Μάρτιο του 2020 με 260 λειτουργούντες σταθμούς παραγωγής ενέργειας, συνολικής ισχύος 3,11 GW.

Αν σε αυτούς προσθέσουμε και τους σταθμούς για τους οποίους έχουν ήδη εκδοθεί άδειες εγκατάστασης ή βρίσκονται στο τελικό στάδιο της άδειας παραγωγής , τότε η συνολική ισχύς φτάνει στα 8,83 GW. Υπερκαλύπτεται ήδη, δηλαδή, κατά 125% ο εθνικός στόχος του 2030.

Το εξωφρενικό είναι πως αν τεθούν σε λειτουργία όλοι οι χερσαίοι ΑΣΠΗΕ που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε διάφορα στάδια αδειοδότησης (σε αξιολόγηση, άδεια παραγωγής, άδεια εγκατάστασης, άδεια λειτουργίας), η εγκαταστημένη ισχύς στη χώρα θα ξεπεράσει τον εθνικό στόχο κατά πέντε φορές.

Πηγή : Εφημερίδα των Συντακτών

Από την άλλη μεριά έχει γίνει αντιληπτή και η προχειρότητα με την οποία συντάσσονται οι μελέτες, αλλά και η επιπολαιότητα ( ή η δολιότητα) με την οποία αυτές γίνονται δεκτές. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση που αποκαλύπτει η Εφημερίδα των Συντακτών, σχετικά με την απαράδεκτη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που είχε καταθέσει η εταιρεία «ΤΕΡΝΑ ΑΙΟΛΙΚΗ ΞΕΡΟΒΟΥΝΙΟΥ Α.Ε.» για την εγκατάσταση αιολικού σταθμού στο όρος Αγιος Κωνσταντίνος - Ξεροβούνι στην ορεινή Ναυπακτία. Όπως αναδεικνύει η εφημερίδα, η μελέτη ήταν αντιγραφή από μελέτη για έναν προγενέστερο αιολικό σταθμό στην πεδιάδα του νομού Αργολίδας. Και ήταν τόσο πρόχειρη η αντιγραφή που ο μελετητής που τη συνέταξε δεν μπήκε καν στον κόπο να αλλάξει τα ονόματα των τοποθεσιών της προηγούμενης μελέτης

Η εταιρεία, μετά το σάλο που προκάλεσε η αποκάλυψη της απάτης, απέσυρε τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που είχε καταθέσει και , με επιστολή που απέστειλε προχθές προς τη Διεύθυνση Περιβάλλοντος Χωροταξίας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου - Δυτικής Ελλάδας - Ιονίου, η εταιρεία γνωστοποίησε την απόσυρση της μελέτης με σκοπό την «επικαιροποίηση και τη διόρθωσή της». Πάντως, θα επανέλθει. Θα διορθώσει τα λαθάκια και θα πάρει την πολυπόθητη έγκριση

Αυτά σε σχέση με την προχειρότητα και την copy-paste διαδικασία με την οποία συντάσσονται οι μελέτες. Σχετικά με την αλληλοεπικάλυψη των έργων, που ως εκ τούτου τα καθιστά περιττά (περιττά για το κοινωνικό σύνολο βέβαια, όχι για τον εργολάβο), ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο σχεδιασμός που προέβλεπε την εγκατάσταση 106 ανεμογεννητριών, ύψους 150 έως 198,5 μ., σε 14 νησίδες στο Νότιο Αιγαίο με εγκατεστημένη ισχύ 486 MW από την εταιρεία Κυκλαδικά Μελτέμια Α.Ε., που ανήκει στον ελληνικών συμφερόντων όμιλο EUNICE ENERGY GROUP (EEG).

Περιβαλλοντικές οργανώσεις, αλλά και η Κίνηση για την Προστασία των Νησίδων του Αιγαίου επισημαίνουν πως το προτεινόμενο έργο είναι περιττό λόγω άλλων αλληλεπικαλυπτόμενων έργων διασύνδεσης που αναμένεται να ολοκληρωθούν σύντομα, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη διασύνδεση Κρήτης-Πελοποννήσου και τη διασύνδεση Κρήτης-Αττικής. Όμως, πέρα από περιττό, το έργο αυτό είναι και ιδιαίτερα κοστοβόρο καθώς θα απαιτήσει σχεδόν 50% περισσότερο καλώδιο μεταφοράς από τη λύση που ήδη εφαρμόζεται από τον ΑΔΜΗΕ για την ίδια διασύνδεση.

Πέρα από τα παραπάνω, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και το πλήθος των μελετών που καταγγέλλουν τη μεγάλης έκτασης επέμβαση που επιχειρείται στις περιοχές που έχει αποφασιστεί η εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Τονίζουν ότι το πλήθος αλλά και το μέγεθός τους θα προκαλέσουν ανεπανόρθωτη αλλοίωση του τοπίου  και πολύ σοβαρές και πιθανόν μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στα τοπικά οικοσυστήματα

Φωτορεαλιστική απεικόνιση των σχεδιαζόμενων έργων στα Λέβιθα. Πηγή : Εφημερίδα των Συντακτών

Και τι κάνουμε τελικά; Αφηνόμαστε στη σιγουριά του λιγνίτη, αγνοώντας τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις του; Σίγουρα δεν είναι αυτή η λύση. Η λύση επίσης δεν βρίσκεται στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις ανεμογεννητριών, που μπορεί να μην επιβαρύνουν με καυσαέρια το περιβάλλον, προκαλούν όμως πλείστα άλλων προβλημάτων μέσω των γιγαντιαίων κατασκευών

Δεν είμαστε από αυτούς που δαιμονοποιούν την τεχνολογία. Αντιλαμβανόμαστε πως από κάπου πρέπει να παράγουμε την ενέργεια που καταναλώνουμε. Γνωρίζουμε επίσης πως κάθε τρόπος παραγωγής ενέργειας αφήνει το αποτύπωμά του στο περιβάλλον. Ακόμη και αυτά που γράφουμε τώρα, απαιτούν ενέργεια που από κάπου πρέπει να αντληθεί. Μια λύση θα μπορούσε να ήταν η μείωση της ενέργειας που καταναλώνουμε, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε εθνικό ή πλανητικό. Κάτι τέτοιο όμως φαντάζει απίθανο, ειδικά αν κοιτάξουμε προς τη μεριά της Ασίας, η οποία γιγαντώνεται τόσο από άποψη πληθυσμού, όσο και από πλευράς κατανάλωσης ενέργειας

Μία λύση, έστω και τοπική, είναι αυτή που προτείνει το πρωτοποριακό σε πολλά θέματα μικρό νησί της Τήλου, το οποίο κατόρθωσε να γίνει ενεργειακά αυτάρκες, μέσω ενός ήπιου προγράμματος ανανεώσιμων πηγών ενέργειας έργου που έγινε αυστηρά και μόνο για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του νησιού. Το έργο αυτό  συνδυάζει παραγωγή αιολικής και ηλιακής ενέργειας, αποθήκευσή τους και ένα έξυπνο σύστημα ελέγχου και διαχείρισης ενέργειας. Το καλοκαίρι, που η Τήλος φτάνει την ανώτατη κατανάλωση, το έργο καλύπτει το 75-80% των αναγκών της με καθαρή ηλιακή και αιολική ενέργεια, ενώ τον χειμώνα το 100% και πουλάει το υπόλοιπο στη ΔΕΗ, Σύμφωνα με τη δήμαρχο του νησιού, Μαρία Καμμά-Αλιφέρη, με μια ακόμη ανεμογεννήτρια των 800 κιλοβάτ, το νησί θα καλυφθεί 100% και για το καλοκαίρι.

Μία άλλη παρόμοια λύση είδαμε να πραγματοποιείται στο Βελβεντό της Κοζάνης  με την κατασκευή ενός μικρού υδροηλεκτρικού έργου που έχει ισχύ 1,9 MW και εκμεταλλεύεται τα νερά από την ορεινή θέση «Σκεπασμένο» για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος το χειμώνα ενώ θα χρησιμεύουν στην άρδευση των χωραφιών το καλοκαίρι,

Όσο και να φαίνεται παράδοξο, τα προβλήματα που δημιούργησε η ανάπτυξη της τεχνολογίας, μόνο η ίδια η τεχνολογία θα μπορέσει να τα λύσει. Μέχρι τότε, αυτό που πρέπει να απαιτεί ο πολίτης από τους εντολοδόχους τους στην κυβέρνηση, είναι σύνεση, αίσθηση του μέτρου, εντιμότητα, περιβαλλοντική ευαισθησία, διάλογος και πραγματική δημοκρατία. Μόνο έτσι θα μπορέσει να αρθεί η δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης από τους πολίτες και μόνο τότε θα δοθεί η δυνατότητα πραγματικής συνεννόησης. Προφανώς δε βρισκόμαστε σε αυτό το επίπεδο δημοκρατίας. Ως εκ τούτου, οι αγώνες των κατοίκων στις οποίες προβλέπεται, χωρίς διάλογο με την τοπική κοινωνία,  να εγκατασταθούν βιομηχανικής έκτασης ανεμογεννήτριες είναι επιβεβλημένοι

Στις 23 Μαρτίου ολοκληρώθηκε η σύσκεψη στο κτίριο Φάρος της Πολιτικής Προστασίας που πραγματοποιήθηκε υπό τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και τον Υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων, Νίκο Χαρδαλιά, για την προετοιμασία του μηχανισμού ενόψει της αντιπυρικής περιόδου που ξεκινά την 1η Μαΐου

Με το πέρας της σύσκεψης, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δήλωσε: «Πραγματοποιήσαμε μια υπηρεσιακή́ σύσκεψη, προκειμένου να προετοιμάσουμε τη νέα αντιπυρική περίοδο, η οποία αρχίζει σε λίγες μέρες. Βασική μας προτεραιότητα είναι η πρόληψη. Ελήφθησαν συγκεκριμένες αποφάσεις για οδηγίες προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και για ενέργειες της Πολιτικής Προστασίας, προκειμένου να καθαριστούν τα περιαστικά δάση, έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τους κινδύνους που υπάρχουν κυρίως στην Αττική και σε κάποιες άλλες περιοχές που γειτνιάζουν με δασικές εκτάσεις»

Από πλευράς του, ο Υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων, Νίκος Χαρδαλιάς, σημείωσε: «Δουλεύουμε νυχθημερόν, ετοιμαζόμαστε για τη νέα αντιπυρική περίοδο. Η Πολιτική Προστασία, εκτός όλων των άλλων αρμοδιοτήτων που σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία έχει αναλάβει, δεν υπολείπεται σε διαδικασίες που αφορούν στην αντιπυρική περίοδο. Όπως πολύ σωστά είπε και ο κ. Υπουργός, εισάγουμε νέα επιχειρησιακά δεδομένα, ενισχύουμε τον εναέριο στόλο μας, ενισχύουμε τις επίγειες δυνάμεις μας με τους 2.500 εποχικούς Πυροσβέστες, οι οποίοι έχουν ήδη την εμπειρία της περσινής χρονιάς, με τα 80 νέα εποχικά κλιμάκια, για τα οποία αξιολογήσαμε τη συμβολή τους πέρυσι και θα αποτελέσουν τη βάση του σχεδιασμού μας και φέτος.

Σε γενικές γραμμές βρισκόμαστε σε πολύ καλό σημείο. Μένει τις επόμενες μέρες να συνεχίσουμε σε συνεργασία και με τους οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τα συναρμόδια Υπουργεία, ώστε να προετοιμαστούμε καλύτερα και να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση στο κομμάτι της πρόληψης για να μπορέσουμε, στις περιοχές που έχουν «βγάλει» φωτιές στο παρελθόν, να είμαστε σίγουροι ότι έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες ενέργειες από τους εμπλεκόμενους φορείς.

Σε κάθε περίπτωση, η Πολιτική Προστασία είναι εδώ, η Πυροσβεστική είναι εδώ, η προσπάθεια που γίνεται είναι συνολική. Και το αποτέλεσμα, θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα είναι αυτό που πρέπει για τη διαφύλαξη της ανθρώπινης ζωής και περιουσίας, καθώς και του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας μας»

Αυτά. Τα πρώτα δείγματα είναι ορατά από απόσταση δεκάδων χιλιομέτρων

του Μάριου Διονέλλη. Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών

«Κάποτε η βροχή ήταν ευλογία, τώρα μοιάζει με κατάρα». Τα λόγια είναι ενός από τους εκατοντάδες ανθρώπους που είδαν και χθες, για άλλη μία φορά, την περιουσία τους να χάνεται από τις καταρρακτώδεις βροχές στην Κρήτη. Σχεδόν με κάθε δυνατή βροχή το νησί αλλά και ολόκληρη η χώρα μετρούν πληγές αλλά και νεκρούς.

Ευτυχώς χθες αρκετοί άνθρωποι που κινδύνεψαν διασώθηκαν από τις δυνάμεις της ΕΜΑΚ στην Κρήτη. Εκείνο που μένει, όμως, είναι ο φόβος. Για την επόμενη βροχή, για την επόμενη δυσμενή πρόβλεψη των μετεωρολόγων.

Η κλιματική αλλαγή και η σφοδρότητα με την οποία χτυπούν πλέον όλο τον πλανήτη τα καιρικά φαινόμενα είναι δεδομένες και, ίσως, μη αναστρέψιμες. Μα ψάχνοντας τις αιτίες της καταστροφής τα σημάδια είναι κάτι παραπάνω από ορατά και όποιος δεν τα βλέπει μάλλον εθελοτυφλεί.

Στην Κρήτη, για δεύτερη φορά σε διάστημα ενός μήνα, οι εικόνες της καταστροφής έρχονται από τις πιο «αναπτυγμένες» περιοχές του νησιού. Από τα τουριστικά θέρετρα, από εκεί όπου χτυπά η καρδιά της ευημερίας και της τουριστικής μεγέθυνσης.

Από εκεί δηλαδή όπου μπαζώθηκαν ρέματα για να γίνουν μεγάλα ξενοδοχεία. Από εκεί όπου οι υπηρεσίες έκαναν τα στραβά μάτια για χρόνια. Από εκεί όπου το αστικό-τουριστικό περιβάλλον ήρθε να «κλέψει» τη θέση της φυσικής ροής των ποταμών και των ρεμάτων.

Ο Δήμος Χερσονήσου κηρύχθηκε ήδη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το ίδιο και ο Δήμος Μινώα Πεδιάδος όπου επί δύο 24ωρα σημειώνονταν πλημμύρες και μάλιστα σε περιοχές όπου μέχρι πρότινος δεν υπήρχαν αντίστοιχα προβλήματα.

Τι άλλαξε; Εδώ και έναν χρόνο έχει στηθεί το εργοτάξιο για το νέο αεροδρόμιο και συνολικά προβλέπεται η εκρίζωση 200.000 δέντρων. Και όσο φεύγουν τα δέντρα τόσο ανεβαίνει η στάθμη των νερών, τα οποία καταλήγουν στα σπίτια και στις καλλιέργειες.

Ποιος πέφτει άραγε από τα σύννεφα με την εξέλιξη αυτή; Τόσο για την άκρατη τουριστική ανάπτυξη όσο και για το αμφιλεγόμενης χρησιμότητας αεροδρόμιο οι ενεργοί πολίτες και οι οικολογικές οργανώσεις φωνάζουν εδώ και χρόνια. Κανείς δεν τους ακούει και τώρα ήρθε η ώρα να το πληρώσουμε.

Πάντα ήταν ήσυχη η Ιθάκη. Φέτος είναι ακόμη πιο ήσυχη. Μόνο κάποιες ελάχιστες φορές αυτές τις ημέρες, διέκοπτε την ησυχία ο θόρυβος από κάποιο πυροσβεστικό ελικόπτερο που πήγαινε προς την Κεφαλονιά. Ο μεγάλος γείτονας καίγεται επί μέρες. Στην πραγματικότητα, καίγεται επί χρόνια. Αργά και μεθοδικά. Οι φωτιές πάντα μπαίνουν τις κατάλληλες ημέρες και οι εστίες τους είναι πολλές. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να προλάβει η φωτιά να επιτελέσει το καταστροφικό της έργο

Στη μικρή Ιθάκη με παρόμοια χλωρίδα και γεωμορφολογία, οι φωτιές είναι σπάνιες. Φαίνεται πως το μικρό νησί δεν προσφέρεται για το είδος των «αναπτυξιακών» σχεδίων για τα οποία προορίζεται η Κεφαλονιά. Εδώ, όπως φαίνεται, τα αναπτυξιακά σχέδια δεν έχουν ανάγκη από πυρκαγιές. Χιλιάδες στρέμματα που κάποτε ανήκαν σε πολλούς, τώρα ανήκουν σε λίγους και προορίζονται για έναν all inclusive τουρισμό. Για έναν τουρισμό, δηλαδή, από τον οποίο η τοπική κοινωνία το μόνο που μπορεί να αποκομίσει θα είναι χαμηλά αμοιβόμενη εποχιακή απασχόληση. Για έναν περιφραγμένο τουρισμό, που μαζί με όλα τα άλλα θα περιφράξει – και ας μην έχει κανείς αμφιβολίες για αυτό – και παραλίες

Ησυχία φέτος στην Ιθάκη, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Αν δεν είσαι επαγγελματίας που περιμένει να ζήσει από τον τουρισμό, θα έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις ένα ειδυλλιακό και γαλήνιο τοπίο. Δεν μπορεί, όμως, να μη σε προβληματίζει το γεγονός πως αυτός ο τόπος – και όλη η χώρα γενικότερα – εξαρτάται τόσο καθοριστικά από τον τόσο εύθραυστο – όπως αποδεικνύεται – τουρισμό. Και δε γίνεται να μη σε επηρεάζει ο αμήχανος και συγκρατημένος τρόπος με τον οποίο χαιρετάς αγαπημένους ανθρώπους που έχεις να τους δεις έναν ολόκληρο χρόνο

Οι απόφοιτοι των ΕΠΑΛ διαγωνίστηκαν χθες, Τρίτη 16 Ιουνίου, στο μάθημα των Νέων Ελληνικών. Στο δεύτερο μέρος της εξέτασης, στο κομμάτι του λογοτεχνικού κειμένου, οι υποψήφιοι κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις πάνω σε απόσπασμα που προέρχεται από τη 13η ιστορία του μυθιστορήματος του Ίταλο Καλβίνο "Μαρκοβάλντο ή Οι εποχές στην πόλη" με τίτλο: "Πού είναι πιο γαλάζιος ο ποταμός".

Ας διαβάσουμε, όμως, το όμορφο κείμενο και ας προβληματιστούμε για όλα αυτά που αφήνουμε με την απάθεια και την αδιαφορία μας να χάνονται και να καταστρέφονται από αναίσχυντους και επιτήδειους μπροστά στα μάτια μας

[...] «Όλες μου οι προσπάθειες θα πρέπει ν’ αποσκοπούν», ορκίστηκε στον εαυτό του, «στο να προσφέρω στην οικογένειά μου τροφές που δεν έχουν περάσει από τα επίβουλα χέρια των κερδοσκόπων». Το πρωί που πήγαινε στη δουλειά του συναντούσε μερικές φορές ανθρώπους με πετονιές και λαστιχένιες μπότες να κατευθύνονται στο ποτάμι. «Αυτός είναι ο τρόπος», είπε ο Μαρκοβάλντο. Εκεί στην πόλη, όμως, το ποτάμι μάζευε σκουπίδια, αποχετεύσεις και υπονόμους, και του προξενούσε βαθιά αποστροφή. «Πρέπει να βρω ένα μέρος», είπε, «όπου το νερό θα είναι αληθινό νερό και τα ψάρια αληθινά ψάρια. Εκεί θα ρίξω την πετονιά μου».

 Οι μέρες είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν: μετά τη δουλειά ο Μαρκοβάλντο έπαιρνε το μοτοποδήλατό του και πήγαινε να εξερευνήσει το ποτάμι και τους παραποτάμους του στους λόφους πάνω από την πόλη. Τον ενδιέφεραν κυρίως οι περιοχές όπου το νερό έτρεχε μακριά από τον ασφαλτόδρομο. Έπαιρνε τα μονοπάτια ανάμεσα στα δάση με τις ιτιές, προχωρούσε όσο γινόταν με το μοτοποδήλατό του κι έπειτα – αφήνοντάς το σ’ ένα σύθαμνο – συνέχιζε με τα πόδια, ώσπου να φτάσει στο νερό. Μια φορά χάθηκε: τριγυρνούσε σε απότομες όχθες γεμάτες θάμνους και δεν έβρισκε πια μονοπάτι ούτε ήξερε πού βρισκόταν το ποτάμι: ξαφνικά, παραμερίζοντας μερικά κλαδιά, είδε λίγα μέτρα παρακάτω τα σιωπηλά νερά – ήταν ένα πλάτωμα του ποταμού σαν μια μικρή ήσυχη λεκάνη – μ’ ένα γαλάζιο χρώμα που θύμιζε λίμνη στα βουνά.

 Η συγκίνηση δεν τον εμπόδισε να διερευνήσει τις αδιόρατες πτυχές του ρεύματος. Και να που η επιμονή του επιβραβεύτηκε! Ένα σκίρτημα, η αναμφισβήτητη ένδειξη ενός πτερύγιου κάτω από την επιφάνεια του νερού, κι έπειτα κι άλλο, κι άλλο, τόση ευτυχία, που δεν πίστευε στα μάτια του: εδώ ήταν το λημέρι όλων των ψαριών του ποταμού, ο παράδεισος κάθε ψαρά, άγνωστος ίσως σε όλους, εκτός απ’ αυτόν. Καθώς επέστρεφε (ήδη είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει), σταματούσε για να χαράξει σημάδια στους κορμούς της φτελιάς και να σωριάσει πέτρες σε ορισμένα σημεία, ώστε να μπορέσει να ξαναβρεί το δρόμο.

Τώρα δεν του έλειπε παρά ο εξοπλισμός. Ωστόσο το είχε ήδη σκεφτεί: ανάμεσα στους γείτονες και το προσωπικό της εταιρείας είχε εντοπίσει καμιά δεκαριά φανατικούς ψαράδες. Με μισόλογα και υπαινιγμούς, με ξεχωριστές στον καθένα υποσχέσεις ότι θα τον πληροφορήσει μόλις βεβαιωθεί για ένα μέρος γεμάτο πέστροφες που μόνο αυτός ήξερε, κατάφερε να δανειστεί από δω κι από κει ένα οπλοστάσιο ψαρά πρωτοφανές σε πληρότητα.

Τώρα πια δεν του έλειπε τίποτα: καλάμι, πετονιές, αγκίστρια, δολώματα, απόχη, μπότες, τσάντα, ο καιρός ωραίος, δύο ώρες ελεύθερες – από τις έξι ως τις οχτώ – προτού να πάει στη δουλειά, το ποτάμι με τις πέστροφες ...

Είναι δυνατό να μην έπιανε τίποτα; Πράγματι: μόλις έριχνε το αγκίστρι, έβγαζε ψάρι· οι πέστροφες τσιμπούσαν ανυποψίαστες. Μιας και με την πετονιά ήταν τόσο εύκολο, δοκίμασε με το δίχτυ: ήταν τόσο καλόβολες οι πέστροφες, που έπεφταν μες στο δίχτυ με τα μάτια κλειστά.

Όταν ήρθε η ώρα να φύγει, η τσάντα του ήταν πια γεμάτη. Έψαξε να βρει ένα μονοπάτι για ν’ ανηφορίσει την όχθη.

– Έι, εσείς! – σε μια καμπή της όχθης, ανάμεσα στις λεύκες, στεκόταν ένας τύπος με πηλήκιο αγροφύλακα και τον κοιτούσε βλοσυρός .

– Εγώ; Τι έγινε; έκανε ο Μαρκοβάλντο με το προαίσθημα ότι κάτι άγνωστο απειλούσε τις πέστροφές του.

– Πού τα έπιασες αυτά τα ψάρια; είπε ο φύλακας.

– Ε; Γιατί; και η καρδιά του Μαρκοβάλντο πήγαινε να σπάσει.

– Αν τα ψάρεψες εδώ κάτω, πέταξέ τα αμέσως: δεν είδες το εργοστάσιο εδώ παραπάνω; και πράγματι έδειχνε ένα μακρύ και χαμηλό κτήριο που φαινόταν πέρα από τις ιτιές μετά τη στροφή του ποταμού και που γέμιζε τον αέρα καπνούς και τα νερά μ’ ένα πυκνό σύννεφο σ’ ένα απερίγραπτο χρώμα ανάμεσα στο τιρκουάζ και το βιολετί. Τουλάχιστον δεν είδες τι χρώμα έχει το νερό; Εργοστάσιο χρωμάτων: το ποτάμι έχει δηλητηριαστεί απ’ αυτό το μπλε, το ίδιο και τα ψάρια. Πέταξέ τα αμέσως, αλλιώς θα σου τα κατάσχω!

Τώρα ο Μαρκοβάλντο ήθελε να τα πετάξει όσο πιο γρήγορα γινόταν, να τα ξεφορτωθεί, λες και μόνη η μυρωδιά τους μπορούσε να τον δηλητηριάσει. [...]