Ίσως το ωραιότερο μουσικό έργο για το Ολοκαύτωμα που γράφτηκε ποτέ. Τα τέσσερα τραγούδια, που αποτελούν τη Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν, βασίζονται σε γεγονότα που βίωσε ο συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης - ως πολιτικός κρατούμενος - στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν. Στίχοι του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Ένα από τα τραγούδια του δίσκου που κυκλοφόρησε το 1966, είναι το συγκλονιστικό  «Άσμα Ασμάτων»

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πια το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Σαν σήμερα, πριν από 75 χρόνια, ο σοβιετικός στρατός απελευθερώνει το Άουσβιτς, το μεγαλύτερο κολαστήριο των Ναζί, εκεί όπου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, στη μεγάλη πλειοψηφία τους Εβραίοι

Από αυτή τη φρίκη είναι εμπνευσμένο το πασίγνωστο τραγούδι του Leonard Cohen “Dance me to the end of love”. Γιατί το τραγούδι αυτό δεν είναι ένα τραγούδι για εραστές. Είναι ένα τραγούδι που κρύβει μέσα του όλη τη φρίκη ενός επιστημονικά οργανωμένου εγκλήματος, τόσο οργανωμένου και τόσο ψυχρού που το κάνει ακόμη πιο φρικτό. Όπως διηγήθηκε κάποτε ο Leonard Cohen « ... το συγκεκριμένο τραγούδι ήρθε για μένα επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν …»

Μέσα στους πρώτους επτά μήνες του 2019, 246 άνθρωποι είχαν βρει το θάνατο και 979 τραυματίσθηκαν κατά τη διάρκεια ένοπλων επιθέσεων στις ΗΠΑ, σύμφωνα με το Stanford Data Project, που καταμετρά όσες επιθέσεις έχουν πάνω από τέσσερα θύματα (νεκρούς και τραυματίες, εκτός των δραστών) σε ένα σημείο και σε συγκεκριμένο ελάχιστο χρόνο. Κατά μέσο όρο, ο αριθμός αυτός ισοδυναμεί με πάνω από έναν νεκρό την ημέρα. Η πιο αιματηρή επίθεση είναι αυτή που σημειώθηκε τον Οκτώβριο του 2017 σε συναυλία στο Λας Βέγκας με 59 νεκρούς και 489 τραυματίες. Εκτιμάται πως στη χώρα κυκλοφορούν πάνω από 350 εκατομμύρια όπλα σε συνολικό πληθυσμό 327 εκατομμυρίων κατοίκων, είναι περισσότερα δηλαδή τα όπλα από τους ανθρώπους.

Στο νέο του album που κυκλοφόρησε σήμερα, ο Eminem κάνει παρέμβαση κατά της οπλοκατοχής. Το συγκλονιστικό βίντεο του τραγουδιού «Darkness» αναπαριστά επίθεση με πυροβόλα όπλα κατά τη διάρκεια συναυλίας, που παραπέμπει στην αιματηρή επίθεση στο Λας Βέγκας. Στο τέλος του βίντεο, ο Eminem καλεί τους πολίτες της Αμερικής να πάνε να ψηφίσουν στις εκλογές ώστε να αλλάξει ο νόμος για τα όπλα.

«Πότε θα τελειώσουν όλα αυτά; Όταν θα υπάρξουν αρκετοί άνθρωποι που θα ενδιαφερθούν. Γραφτείτε στους εκλογικούς καταλόγους. Κάντε τη φωνή σας να ακουστεί και βοηθήστε να αλλάξει ο νόμος για τα όπλα στην Αμερική».

Σαν σήμερα, στις 7 Δεκεμβρίου του 1948, γεννήθηκε ο Λάκης Παπαδόπουλος ή ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ όπως αυτοσυστηνόταν κάποτε. Ένας δημιουργός με πολύ μεγάλο έργο και με μια μεγάλη ικανότητα να μεταπηδά από το ένα μουσικό ύφος σε άλλο. Έχει γράψει rock, rock&roll, μπαλάντες, έντεχνα, ποπ ακόμη και λαϊκά. Εκατοντάδες τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία τα έδωσε σε άλλους τραγουδιστές να τα ερμηνεύσουν. Ευαίσθητος, χιουμορίστας και αξεπέραστος performer, ο Λάκης Παπαδόπουλος είναι μάλλον αδικημένος σε σχέση με την προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι

Εμείς επιλέξαμε να ακούσουμε μερικά αγαπημένα μας τραγούδια από την πολυετή καριέρα του Λάκη. «Και θα χαθώ» με την Ισιδώρα Σιδέρη από το 1981, τον «Κουρσάρο» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου από το 1982, «τα ήσυχα βράδια» με την Αρλέτα από το 1984, την «Ανεμώνα του Σικάγου» με τον ίδιο από το 1988, «το βαλς της γειτονιάς» με τον ίδιο από το 1993, «της νύχτας τα ηχεία» με τον Δημήτρη Μητροπάνο από το 2008 και τα "μικρά μπαλκόνια" από το 2014 που το ερμηνεύει μαζί με το Διονύση Σαββόπουλο

Καλή ακρόαση!

Πριν από σαράντα χρόνια, ο Παύλος Σιδηρόπουλος τραγουδούσε σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη

"Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα"

Το παιδί μεγάλωσε και έγινε έφηβος. Ανέκδοτα ανέκδοτα ποιήματα του Παύλου μελοποιήθηκαν από τον Δημήτρη Καρρά και κυκλοφόρησαν στο δίσκο «Εξακρίβωση». Ένα από αυτά είναι το «ο φράχτης είναι ανοιχτός» που ερμηνεύουν ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Είναι το οδοιπορικό ενηλικίωσης ενός έφηβου που αρχίζει με την αμφισβήτηση της γονεϊκής κυριαρχίας, της πρώτης εξουσίας που αμφισβητεί ο νέος στην προσπάθειά του να καταλάβει μία αυτόνομη θέση μέσα στον κόσμο. Είναι ταυτόχρονα και μια ευχή προς αυτόν για να τα καταφέρει

"Ο φράχτης ήτανε ανοιχτός
και το παιδί φευγάτο
Ο κήπος έμεινε αδειανός
κι ένας καινούργιος ποταμός
μας φέρνει το μαντάτο.

Μου ψιθυρίζουν τα νερά
πως το παιδί μιλάει
Σκότωσε τον πατέρα του
κι η εφηβική παντιέρα του
προς τ΄ανοιχτά τραβάει.

-«Ε, Ψηλορείτη, μάνα του
και Καύκασε, πατέρα
στείλτε φωτιά στο διάβα του
μην πέσει και χτυπήσει» "

ΥΓ. Και ας ευχηθούμε να μην συναντήσει κάποιον αστυνομικό στο δρόμο του

Πολλοί άνθρωποι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας την ανάγκη να χτίσουμε γύρω μας ένα προστατευτικό τείχος. Μερικές φορές μπορεί αυτό το τείχος να αποτελεί πράγματι μια σανίδα σωτηρίας και μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας. Αν μείνουμε, όμως, για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος, δεν έχουμε τίποτα περισσότερο να περιμένουμε από το μαρασμό

Σαν σήμερα, πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια, στις 30 Νοεμβρίου του 1979, κυκλοφορεί το “The Wall” των Pink Floyd, ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους στην ιστορία της rock μουσικής. Πολλοί το χαρακτηρίζουν ως rock όπερα. Το “The Wall” είναι ένα concept album, ένα album δηλαδή που κινείται γύρω από μία ιστορία. Μια ιστορία με πολλαπλά μηνύματα που μπορεί να ξεκινά με την αποξένωση του κεντρικού ήρωα από το περιβάλλον του και την ίδια τη ζωή, δίνει όμως την αφορμή για να καταγγελθεί μέσα από αυτήν ο πόλεμος, η καταπίεση, ο αυταρχισμός, ο ολοκληρωτισμός, η ομογενοποιημένη σκέψη που προωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα, τα ναρκωτικά. Στην πραγματικότητα, το album προβάλλει ένα σκοτεινό δυσοίωνο όραμα για τη δυτική κοινωνία του άμεσου μέλλοντος και μια προειδοποίηση για έναν ολοκληρωτικό κόσμο που ξημερώνει.

Αν και πολλοί μουσικοκριτικοί δεν το θεωρούν ως το πιο σπουδαίο album των Pink Floyd, είναι σίγουρα το πιο επιτυχημένο του βρετανικού συγκροτήματος και ένα από τα πιο επιτυχημένα albums της rock. Το "The Wall" έφτασε μέχρι την τρίτη θέση των βρετανικών charts και την πρώτη των αμερικανικών. Σύμφωνα με τα στατιστικά της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας είναι το τρίτο σε πωλήσεις album όλων των εποχών μετά το "Thriller" του Michael Jackson και το "Greatest Hits" των Eagles. Πέρα από τα στατιστικά, όμως, το “The Wall” μας άφησε αριστουργήματα όπως το “Hey you”, το “Comfortably numb”, το “Another brick in the wall” 

Η δημιουργία του album 

O Roger Waters, o βασικός δημιουργός του album, σε συνέντευξή του είχε δηλώσει πως «Η ιδέα του “The Wall” προήλθε μέσα από δέκα χρόνια περιοδειών και συναυλιών. Ειδικότερα το 1975-1977, παίζαμε για πολύ μεγάλο κοινό όπου κάποιοι από αυτούς ήταν φαν του συγκροτήματος και κάποιοι άλλοι ερχόντουσαν να πιούν μπύρες. Έγινε μία αποξενωτική εμπειρία και μπήκε ένας τοίχος ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας» 

Πράγματι, ο Waters το 1977 στο Μόντρεαλ του Καναδά, εξοργισμένος από τους θαυμαστές του που έκαναν θόρυβο κοντά στη σκηνή που έπαιζε το συγκρότημα, έφτυσε στο πρόσωπο έναν θεατή που προσπάθησε να ανέβει στη σκηνή. Ο Waters ένιωσε σοκαρισμένος από την αντίδρασή του και το πόσο αποξενωμένος ένιωθε από το κοινό του. Διαπίστωνε πως όσο η επιτυχία του μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε και το εγώ του. Τότε ήταν που γεννήθηκε η ιδέα να γράψει ένα άλμπουμ για την αλλοτρίωση ενός αστέρα της μουσικής βιομηχανίας. «Τότε διαπίστωσα ότι ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας υψώθηκε ένας τοίχος και αυτό οφειλόταν στην αλαζονεία και την απληστία μας»

Έτσι, ξεκίνησε να δημιουργεί το “The Wall”, μια προσωπική εξομολόγηση για την αποξένωσή του από το κοινό, που του έδινε όμως την ευκαιρία να μιλήσει και για πλήθος άλλων θεμάτων που τον απασχολούσαν.

Η υπόθεση του album

Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Pink. Τα τραγούδια του album αφηγούνται κατά κάποιο τρόπο τη ζωή του Pink, ο οποίος οδηγείται σταδιακά στην απομόνωση χτίζοντας ένα τείχος μεταξύ αυτού και του υπόλοιπου κόσμου.

Ο Pink έχει χάσει τον πατέρα του και καταπιέζεται από την αυταρχική και υπερπροστατευτική μητέρα του αλλά και από τους καταπιεστικούς και τυραννικούς δασκάλους στο σχολείο. Κάθε μία από αυτές τις πληγές είναι ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο (Another brick in the wall) που τον απομονώνει σταδιακά από τον περίγυρό του. Στην πορεία γίνεται ένας δημοφιλής ροκ σταρ που χάνεται όμως στο δρόμο της δόξας και της επιτυχίας. Ναρκωτικά, εκρήξεις βίας, αποτυχημένες σχέσεις προσθέτουν και άλλα τούβλα στον τοίχο του Pink. O γάμος του καταστρέφεται, απομακρύνεται από τους φίλους του και γίνεται καταθλιπτικός. Κάποια στιγμή ο Pink συνειδητοποιεί τη φρίκη γύρω του και αποφασίζει να σπάσει το τείχος.

Το video-clip και η ταινία

Το πρώτο video clip του τραγουδιού, σχεδιάστηκε από τον Gerald Scarfe, έναν από τους σημαντικότερους σχεδιαστές καρτούν της Μεγάλης Βρετανίας και απεικόνιζε σπουδαστές να τρέχουν σε μια παιδική χαρά καθώς και έναν δάσκαλο-μαριονέτα.

Ο Scarfe σχεδίασε, επίσης, το εξώφυλλο του «The Wall» και το 1982 συνεργάστηκε και στην κινηματογραφική απόδοση του δίσκου, η οποία έγινε από τον Alan Parker, τον δημιουργό του “Midnight express” και του “Fame”. Στην ταινία δεν υπήρχαν διάλογοι και η πλοκή εξελισσόταν μέσα από τα τραγούδια του δίσκου

Η ταινία, παρόλα αυτά, δεν άρεσε στον Waters : «Απογοητεύτηκα. Ο Pink κατέληξε μία αντιπαθής απόμακρη φιγούρα που κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του». Το 2005, όταν ετοίμαζε το ανέβασμα του «The Wall» στο Broadway δήλωνε «Γι’ αυτό ήθελα να φωτίσω τις άλλες πλευρές του χαρακτήρα του. Ο Pink στην ταινία δεν ήταν ελκυστικός, ούτε καταλάβαινες την εσωτερική του διαμάχη. Κι αν δεν το καταλάβαινες ,η ταινία δεν είχε λόγο ύπαρξης»

Παρόλα αυτά, η ταινία αγαπήθηκε από τους φίλους των Pink Floyd και, πέρα από την υποβλητική μουσική των Pink Floyd, αυτό που εντυπωσιάζει το θεατή είναι τα ζοφερά κινούμενα σχέδια του Scarfe που αποτελούν από μόνα τους έργα τέχνης. 

Ο Δημήτρης Μητσοτάκης, όπως ο ίδιος έχει πει, είχε την ατυχία να γεννηθεί με αυτό το επώνυμο. Ήταν η ψυχή των "Ενδελέχεια", ενός από τα πιο σημαντικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του 1990 και του 2000. Έχει εκδώσει 3 λογοτεχνικά βιβλία και 3 προσωπικές δισκογραφικές δουλειές μετά τη διάλυση των Ενδελέχεια. Εδώ τον ακούμε, μαζί με τους Θραξ Πανκς, να τραγουδούν την «κυρά-Κατίνα». Ένα τραγούδι-ράπισμα απέναντι στην υποκρισία του μέσου ανθρωπάκου που μπορεί να παριστάνει το Χριστιανό, μπορεί οι πρόγονοί του να ήταν μετανάστες, μπορεί τα παιδιά του να είναι οι νέοι ξενιτεμένοι και όμως αυτός δεν ανέχεται την παρουσία προσφύγων στη χώρα του, πόσο μάλλον να τους βοηθήσει. Οι κυρά-Κατίνες είναι σίγουρο πως δεν θα το ακούσουν. Αν το ακούσουν, δεν θα το καταλάβουν. Αλλά και αν κάποιες ή κάποιοι από αυτούς το καταλάβουν, θα έχουν έτοιμη μια δικαιολογία για την απάνθρωπη στάση τους   

Κυρά Κατίνα σπλαχνική, που κάνεις το σταυρό σου

μόλις μπανίσεις εκκλησιά και λες στον διπλανό σου

γι' αυτούς τους μαύρους κι άραχλους που βρόμισαν τη χώρα

και έχουν κλέψει τις δουλειές, που να τους πνίξει μπόρα.

Κυρά Κατίνα σπλαχνική που βρίζεις κάθε ξένο

στη λαϊκή, στην αγορά, στο τρόλεϊ, στο τρένο

λησμόνησες τον μπάρμπα σου που σέρνονταν στις τρύπες

στου ορυχείου τις στοές, στων καραβιών τις πίπες.

Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιώργος κι η Μαρία;

Ο γιος σου πήγε Καναδά κι η κόρη Αυστραλία

και σου 'ρχονται τα δάκρυα και σου χαλούν τη μάσκα

όταν σου λένε: “δεν θα 'ρθω μανούλα μου, το Πάσχα”.

Κυρά Κατίνα σπλαχνική που ξέρεις κάθε άγιο

κάνε και μία προσευχή για 'κείνο το ναυάγιο

που είχε μέσα το παιδί, τη μάνα, τον πατέρα

και μόλις έπιασαν στεριά τους έριξαν μια σφαίρα.

Κυρά Κατίνα μου πιστή που αγαπάς αλλήλους

και περιτριγυρίζεσαι απ΄ του Αδόλφου φίλους

το αίμα είν' στα χέρια σου, τα λόγια σου πιστόλι

κανένανε δεν σκότωσες μα έχουν πεθάνει όλοι.

Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιάννης κι η Ελένη;

Στα ξένα βρωμοέλληνες και στην Ελλάδα ξένοι

κι αφού μιλάς με τον Θεό, για 'κείνα προσευχήσου

γιατί στην άλλη τη φουρνιά θα 'ναι και το παιδί σου. 

 "Ο μικροαστός αποφεύγει τα άκρα. Ούτε πολύ δεξιά ούτε πολύ αριστερά ... Ο μικροαστός είναι ανασφαλές άτομο, κοιτά να επιβιώσει, το σπιτάκι του, την οικογένειά του ... Ο μικροαστός δεν είναι ούτε για μεγάλους έρωτες, ούτε γίνεται αρχηγός, είναι οπαδός ... Τα παιδιά βρίζουν μικροαστό τον πατέρα τους και πάνε στα χνάρια του, είναι ζήτημα χρόνου να γίνουν κι αυτοί μικροαστοί"

Ήταν Οκτώβρης του 1973, πριν από 46 χρόνια, όταν κυκλοφόρησαν τα «Μικροαστικά», 14 τραγούδια σε μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη και στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη. Στην πραγματικότητα , τα «Μικροαστικά», τα ποιήματα του Νεγρεπόντη, δεν ήταν μόνο 14, αλλά … 109 και γράφτηκαν στο διάστημα 1966-1973. Τα πιο πολλά από αυτά γράφτηκαν την περίοδο 1971-1973, όταν ο Γιάννης Νεγρεπόντης ήταν ελεύθερος. Αντίθετα, από το 1967 έως το 1970 είχε φροντίσει η χούντα να τον στείλει για επιμόρφωση και για συμμόρφωση στη Γυάρο και τη Λέρο.

Tα Μικροαστικά ήταν η τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά του Λουκιανού Κηλαηδόνη, καθώς είχαν προηγηθεί “Η πόλη μας” και η “Κόκκινη Κλωστή”. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που αναλαμβάνει την ερμηνεία των περισσότερων τραγουδιών και ταυτόχρονα είναι και η αρχή της συνεργασίας του με τον Γιάννη Νεγρεπόντη, που θα ολοκληρωθεί δύο χρόνια αργότερα με την έκδοση του δίσκου “Απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας”

Σαν σήμερα, πριν από πενήντα χρόνια ακριβώς, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1969, κυκλοφορεί το “Abbey Road”, το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν οι Beatles. Λίγο πριν την οριστική διάλυσή τους, τα "σκαθάρια" έσμιξαν και παρά τις συνεχείς και ψυχοφθόρες τριβές μεταξύ τους, κατόρθωσαν να φτιάξουν άλλον ένα μεγάλο δίσκο και να μας χαρίσουν αριστουργήματα, όπως το “Something”, το “Here comes the sun” και το “Come together”

Το “Abbey Road”, ενώ ήταν το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν οι Beatles, κυκλοφόρησε πριν από το “Let It Be” που ήταν το τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν (τον Απρίλιο του 1970) και του οποίου οι ηχογραφήσεις είχαν ολοκληρωθεί πριν αρχίσουν οι ηχογραφήσεις του “Abbey Road”. Όταν κυκλοφόρησε το "Abbey Road", o John Lennon είχε ήδη αποχωρήσει από τους Beatles, ενώ ο Paul McCartney έφυγε το επόμενο έτος. Το “Abbey Road” γνώρισε άμεσα εμπορική επιτυχία και κατέκτησε το Νο1 σε Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ.

Από τα τραγούδια του δίσκου ξεχώρισαν δύο τραγούδια του George Harrison, το “Something” και το “Here comes the sun” καθώς και το “Come together” των Lennon-McCartney. Όπως μας είχαν συνηθίσει στους τελευταίους τους δίσκους, έτσι και σε αυτόν δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη μουσική φόρμα. Θα ακούσουμε pop, rock, art rock, progressive rock, blues, hard rock, rock 'n roll, folk rock, ψυχεδέλεια

Πολλοί κριτικοί, πάντως, δεν το αντιμετώπισαν με ενθουσιασμό την εποχή του. Τον Οκτώβριο του 1969, σε κριτική στον Guardian αναφέρεται:

“Φυσικά το άλμπουμ είναι έξυπνο και πλούσιο και αγγίζει μακράν τις περισσότερες ιδέες για μια μουσική απαιτήσεων. Μουσικά, με τη στενή έννοια της λέξης, οι Beatles είναι τόσο καλοί όσο ήταν πάντα. Όμως με την ευρεία, ζωντανή αίσθηση της λέξης, κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο «καλός όσο πάντα», μουσικά. Η ισχύς της ροκ μουσικής δεν έγκειται στην ποιότητα που μπορεί να απομονωθεί ως μουσική. Η δυναμική της έγκειται στη σχέση της με τους καιρούς στους οποίους παίζεται.  Το "Abbey Road" αντανακλά ταλέντο συγκρίσιμο με οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ του Beatles, αλλά είναι όμως ένα «ελαφρύ» θέμα. Ίσως και για τη δική τους ανακούφιση, οι Beatles έχασαν την επιθυμία να μας αγγίζουν συνεχώς. Θα απολαύσετε το "Abbey Road." Αλλά δεν θα σας ταρακουνήσει".

Ιστορικό θεωρείται το εξώφυλλο του album, στο οποίο εικονίζονται τα μέλη των Beatles να περνούν μία διάβαση πεζών έξω από τα φημισμένα Abbey Road Studios του Λονδίνου. Μπροστά είναι ο John Lennon, ακολουθεί ο Ringo Star, πιο πίσω ο Paul McCartney και τελευταίος ο George Harrison

Στο δίσκο «Βρώμικο ψωμί» του 1972, ο Διονύσης Σαββόπουλος, πάνω σε μια μελωδία του Bob Dylan, τραγούδησε για τον «Άγγελο Εξάγγελο» και για την τύχη που του επεφύλαξαν οι εθελοτυφλούντες συνάνθρωποί του:

" Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει

Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας

Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι βρε τι του `ρθε ξαφνικά
κι άρχισε να φωνάζει με μανία

Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια

Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του `παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα"

Ο Άγγελος εξάγγελος μάλλον τυχερός φάνηκε, αν κρίνουμε από την αντίστοιχη τύχη που είχε ο «μάγος» στο δίσκο «Αγροκτηνοτροφικά & Μητροπολιτικά» των Χαΐνηδων του 2011

«Στο χωριό μας κάποτε έφτασε ένας μάγος
ως τη μέση άνθρωπος κι από κάτω τράγος
Τότε μαζευτήκανε όλοι γύρω γύρω
κι είπαν την τραγίλα του άρωμα και μύρο.

Πες μας, βρε μάγε, αν μπορείς
αν έρθουν οι βροχές νωρίς
και τη σοδειά σου να χαρείς
χωρίς τον πόνο της χωρίς.

Μ’ ένα του βλέμμα μαγικό
μ’ ένα χορό του τραγικό
άκουσαν μιαν αλήθεια
που ράγισε τα στήθια.

Μάγε τραγοπόδαρε, βρόμισε ο αέρας
κλείσε μέσα τα παιδιά να μη δουν το τέρας
Σαν αγρίμια χύμηξαν κι έκλεισαν το μάγο
σε κελί που χτίσανε με φωτιά και πάγο.

Κι ένα περίεργο παιδί
κρυφά γυρίζει το κλειδί
για να το σκάσει δηλαδή
να πάει το μάγο για να δει.

Κι είπε μ’ αλλόκοτη ματιά
γεμάτη πάγο και φωτιά
ο μάγος πως τους μοιάζει
κι ο κόσμος πως αλλάζει.

Το παιδί που τρέλανε η θωριά του μάγου
σ’ άγνωστες το ξόρισαν στράτες του πελάγου
Σε στεριές και θάλασσες χρόνια ταξιδεύω
το παιδί που χάθηκε να το βρω γυρεύω»