Σεπτέμβριος 2007

 Ο γράφων φαντασιώνεται την Αττική ως ετήσια τούρτα γενεθλίων φλαμπέ, του εκάστοτε υπουργού περιβάλλοντος (τέως και δημοσίων έργων). Όλοι, φλεγόμενοι και μη, σβήνουμε τα κεράκια ουρλιάζοντας: Και του χρόνουουουουουου!

Ωστόσο, πέρα από  τ’ αστεία, καλό θα ήτο να επροτείναμε και μίαν πρότασιν σοβαρή. Όλοι γνωρίζομεν ότι εν Ελλάδι τα καμένα αργά ή γρήγορα αν δεν καταπατηθούν και κτιστούν, θα αποχαρακτηριστούν από αναδασωτέες εκτάσεις και τελικώς θα παραδοθούν εις τους στυλοβάτες της οικονομίας μας, τους εργολάβους, δια τα περαιτέρω. Διατί λοιπόν, να στρουθοκαμηλίζομεν εμπρός εις το καταφανές και να μην καταβάλομε προσπάθειαν για μία ορθολογικότερην αντιμετώπισιν του αναπόφευκτου;

Ως απάντησιν δια το ρητορικόν ερώτημα, προτείνω τον ψεκασμόν του εκάστοτε φλεγομένου δάσους ουχί πλέον με διοξείδιον του άνθρακος ή νερό (που τόσον πολύτιμον είναι), αλλά κατευθείαν με τσιμεντοκονίαν ή υγρό μπετόν, ούτως ώστε να εξοικονομηθεί χρόνος αλλά και άλλοι εν ανεπαρκεία πόροι, προκειμένου να επιτευχθεί χωρίς ζιγκ-ζαγκ ο τελικός στόχος, δηλάδή η οικοδόμησις και μέσω αυτής η πολυπόθητος ανάπτυξις.

Ο γράφων γνωρίζει εκ των προτέρων τις ενδεχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά κατατάσσων εαυτόν εις το στρατόπεδον των ρεαλητών, αποτολμά και περαιτέρω ρηξικέλευθες τοποθετήσεις, στο πλαίσιο της επικρατούσας άποψης περί οικονομικής ανάπτυξης. Διατί αυτή η προσκόλλησις εις την έννοιαν των ελευθέρων φυσικών αγαθών (π.χ. δάσος); Ουδείς δαπανά και ουδείς εισπράττει ουσιαστικώς από την κατανάλωσιν τοιούτων αγαθών!

Ας αφήσομεν οπισω σοσιαλιστικά οράματα, κλπ. και ας οραματισθούμε μίαν κοινωνίαν όπου όλα τα αγαθά θα έχουν ένα αντίτιμον, εις το οποίον θα εμπεριέχεται η αξία παραγωγής τους, η αξία συντήρησής τους και θα αποτελεί και ένα μέτρον «εκτίμησης» της πραγματικής τους αξίας για τον καταναλωτή. Οπότε οι αγορές θα στρέφουν τους ανάλογους πόρους προς τις προτιμώμενες κατευθύνσεις-αγαθά, δημιουργώντας παράλληλα και θέσεις εργασίας –τόσον μα τόσον απαραίτητες εις την σύγχρονην κρίσιν…Και έτσι θα είμεθα όλοι ωφελημένοι!

Εντάξει, δέχομαι ότι και κάποιοι (χμ... αρκετοί) θα είναι και ξοφλημένοι. Γιατί, έτσι κι αλλιώς δεν είναι;…

Πρόσφατα έμαθα με χαρά ότι ο κύριος δήμαρχος θα εκτρέψει την θάλασσα, ώστε να περάσει από τη γειτονιά μας, η οποία ευρίσκεται πολύ μακριά. Ας είναι καλά!... Ετσι θα πραγματοποιηθεί το προαιώνιόν μου όνειρο: Να ταξιδεύσω!!! Διότι πριν ήτον δύσκολον, τα μπαγάζια, οι προετοιμασίες, να τρέχεις εις το λιμάνι…Τώρα όπου θα έχω την θάλασσα μες τα πόδια μου τω όντι θα είναι ευκολότερον.

(Κάποιοι συνωμοσιολόγοι αποδίδουν την εκτροπήν της θάλασσας εις φαινόμενα θερμοκηπίου, κλπ. Θέλω να πιστεύω ότι ο κύριος δήμαρχος θα τους τακτοποιήσει όπως πρέπει…)

(Από το ανέκδοτο βιβλιο ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΑΙ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ - του Theo)

Του Theo

Στο banner του τίτλου διαβάζουμε μία πολύ σωστή διόρθωση σε ένα κοινό εκφραστικό λάθος, που θέλει τον άνθρωπο να δηλώνει πως «πιστεύει στην επιστήμη». Η διόρθωση ουσιαστικά συνδέεται με τη δογματικότητα που αποδίδεται με την έκφραση «πιστεύω στην» καθώς και επιτίθεται στην όποια αμφισβήτηση του ρόλου της Επιστήμης.

Η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας   και ο Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής ΑΝΙΜΑ, μας ενημερώνουν για τις παρακάτω εκδηλώσεις στη μνήμη του Σταύρου Γανωτή, που έφυγε από τη ζωή, αλλά όχι  από τους αγώνες και τη μνήμη,  τον περασμένο Αύγουστο.

Η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας μαζί με τον Σύλλογο Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής ΑΝΙΜΑ, δύο συλλογικότητες που συνιδρυτής, συναγωνιστής και συνοδοιπόρος, ήταν ο Σταύρος  Γανωτής, διοργανώνουν το Σάββατο 18/9/2021 εκδηλώσεις, ανοιχτές για όλον τον κόσμο,  στη μνήμη του.

Το Σάββατο στις 18/9 λοιπόν και στις 4 το απόγευμα, συγκεντρωνόμαστε στην πλατεία του Νηρέα Ραφήνας, δίπλα στο σπίτι του Σταύρου, για να περπατήσουμε στα μέρη που αγάπησε. Θα περπατήσουμε πάνω στα βήματα του, στις Μαρίκες, στο Ασκηταριό, στο Οχυρό και βέβαια στο Μεγάλο Ρέμα. Στα μέρη που αγάπησε και που παλεύουμε, όπως πάλευε και εκείνος για να σωθούν από την καταστροφή.

Στις 6 αργότερα, θα συναντηθούμε στο θεατράκι του πάρκου Ραφήνας (Καραμανλή) για μία ανοιχτή συζήτηση για τα ρέματα και τη βιοποικιλότητα μετά τις πυρκαγιές που ζήσαμε πρόσφατα. Εισηγητές θα είναι η Μαρία Γανωτή από τον Σύλλογο Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής ΑΝΙΜΑ, ο Σταμάτης Ζόγκαρης, Γεωγράφος – Βιολόγος και η Εμμανουέλα Τερζοπούλου από την Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας

Στις 8, μετά τη συζήτηση θα ακολουθήσει μουσική βραδιά -έκπληξη, με μουσικές τις οποίες  έπαιξε, τραγούδησε και δέθηκε μαζί τους ο Σταύρος και δεν θα σταματήσουν να είναι συνδεδεμένες στη μνήμη μας μαζί του.

Σας περιμένουμε όλους

Η απώλεια ανθρώπων με ισχυρή συνείδηση και με στίγμα μέσα στην κοινωνία, μεγαλώνει τον φόβο για το μέλλον.  Σίγουρα ο συνδυασμός του ευσυνείδητου, καθαρού  ανθρώπου που κατακτά την  κοινωνική διάκριση και αποδοχή, είναι σπάνιος στην φτωχή σε ήθος χώρα μας.  Και η διάκριση και αποδοχή δεν έχουν σχήμα και  μορφή. Δεν αποτυπώνονται σε υλικά επίχειρα ή κενούς τίτλους. Οι διακρίσεις και η κοινωνική αποδοχή αυτών των ανθρώπων αποτυπώνονται  στο έργο τους  και τις παρακαταθήκες που κληροδοτούν.

 Ήταν κάποτε ένα ανθρωπάκι. Ένα τόσο δα ανθρωπάκι, που από μωρό ανθρωπάκι όταν ήταν, προσπαθούσε να καταλάβει τη διαφορά του ύψους από το ανάστημα. Είχε κι έναν δάσκαλο που του τα μπέρδευε διαρκώς. Σύστηνε διαρκώς στο ανθρωπάκι να γνωρίσει τον ποιητή, τον Χιόνη. Εκείνον  που μετρούσε το μπόι του ανθρώπου από τα πόδια μέχρι το κεφάλι του, αλλά για το ανάστημα, που ξεκινούσε πάνω από το μπόι, δεν είχε ούτε λόγο ούτε μέτρο. 

Τι ήταν τελικά το ανάστημα; Και αν ήταν μέγεθος, πως μπορούσε να μετρήσει το δικό του, το ανθρωπάκι; Ήταν ζωτική ανάγκη για το ανθρωπάκι, να μετρήσει το ανάστημα του. Όπως για κάθε ανθρωπάκι άλλωστε.

Το ανθρωπάκι μεγάλωσε. Όχι σε ανάστημα, όπως άλλωστε δεν μεγαλώνουν ποτέ σε ανάστημα τα ανθρωπάκια. Μεγάλωσε στα χρόνια, μεγάλωσε μαζί και ο κύκλος των ανθρώπων που ζούσαν εξαρτημένοι από το ανθρωπάκι. Αυτό το ήξερε καλά το ανθρωπάκι. Αν θέλεις να σου πουν έναν καλό λόγο κάποτε, αν θες κολακείες και θαυμασμό, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για τα ανθρωπάκια. Να τα αγοράσουν. Τα ανθρωπάκια ξέρουν καλά πως κάθε βλέμμα που πέφτει πάνω τους, είναι σαν παγωμένο ξυράφι. Ακόμα και αν συνοδεύεται από λόγια κολακείας, η ψύχρα της αόρατης μα αιχμηρής λεπίδας του βλέμματος του συνομιλητή τους, βυθίζεται στην ύπαρξη και την κομματιάζει. Και το βλέπει να συμβαίνει. Και μάλιστα είναι πολύ πιθανό, ο μόνος μάρτυρας της κατακρεούργησης του να είναι το ίδιο το ανθρωπάκι. Τι κι αν περνούν από μπροστά από τη σκηνή του φονικού χιλιάδες άνθρωποι; Ο μόνος που βλέπει το φονικό βλέμμα να τον κατακρεουργεί, είναι το ίδιο το θύμα. Το ανθρωπάκι. Πως να ζήσει το ανθρωπάκι σε έναν κόσμο που έπρεπε να αγοράζει από το ψωμί του μέχρι την αποδοχή του; Έτσι μοιάζει ένας τέτοιος κόσμος. Με λεπίδα που κατακρεουργεί καθημερινά τα ανθρωπάκια.

Βυθισμένο στις σκέψεις που ξεπερνούσαν σε ύψος το μπόι του ή το μικρό εκείνο ανάστημα, στο οποίο θα μπορούσε να φτάσει ένα ανθρωπάκι ένιωσε πως  για το πρόβλημα του,  δεν θα έβρισκε συμπαράσταση από πουθενά.

Είναι η συμπαράσταση μέτρο που δεν μετριέται. Σαν το ανάστημα ένα πράγμα. Ούτε η συμπαράσταση ούτε και το ανάστημα τελικά είναι για τα ανθρωπάκια. Και δεν είναι για τα ανθρωπάκια γιατί απλά δεν αγοράζονται, ακόμα και αν στην πιάτσα υπάρχουν πολλοί που δηλώνουν πως τα πουλάνε, σε καλή τιμή  πάντα. Διαλαλούν πως τα πουλάνε, ακόμα και σε ανθρωπάκια.

Μεγάλωσε λοιπόν το ανθρωπάκι, όπως μεγάλωσε και η όρεξη του για να μετρήσει ή και να αποκτήσει επιτέλους ένα ανάστημα. Μεγάλωσε κι αυτή η άτιμη. Ένα οποιοδήποτε ανάστημα, δεν του αρκούσε. Ήθελε ένα ανάστημα που θα μπορεί να  μετρηθεί και να βγει στο τέλος μεγαλύτερο από όλων των άλλων. Ό,τι ονειρεύονται δηλαδή όλα τα ανθρωπάκια, σε όλο τον κόσμο, σε όλους τους γαλαξίες, εκεί που υπάρχουν ανθρωπάκια.

Έπρεπε λοιπόν κάτι να κάνει. Να αποκτήσει αυτό που δεν έχουν τα ανθρωπάκια, αλλά το χρειαζόταν απελπισμένα τώρα που έπρεπε να το βάλει σαν πρώτο σκαλί για να πατήσει και να μπορέσει να αποκτήσει δικό του ή δανεικό έστω για αρχή, ανάστημα. Και το βρήκε.

Αυτό που δεν είχε, όπως και κανένα ανθρωπάκι δεν έχει, ήταν η ταυτότητα. Όχι η βαφτιστική του, που του είχε χαρίσει εκείνα τα χρόνια η νονά του, ούτε η αστυνομική, που του έφτιαξε ένας ιδρωμένος αστυνομικός με μία λερή στολή, πριν από σχεδόν 40 χρόνια.  Η ταυτότητα είναι σπουδαίο πράγμα,  που «πρέπει να το έχεις για να μπορούν να σε βλέπουν και οι άλλοι και να μη σε αγνοούν, ως ανθρωπάκι» σκεφτόταν. Ήταν όλα λοιπόν θέμα ταυτότητας. Θέμα ενός συνόλου χαρακτηριστικών που είναι ικανά να ξεχωρίζουν το ένα μέλος ενός συνόλου, ακόμα και το πιο μηδαμινό, από τα υπόλοιπα μέλη. Αλλά πως την αποκτάς την άτιμη την ταυτότητα όταν όλοι σε θεωρούν ανθρωπάκι; Ένα φίδι που τρώει διαρκώς την ουρά του βρισκόταν μπροστά στο ανθρωπάκι. Και το ανθρωπάκι, αντίστοιχα μπροστά στο φίδι.

Αν δεν έχεις δική σου εικόνα, τότε δανείσου την, όπως αν είσαι κηπουρός πρέπει να βρεις και έναν κήπο να περιποιηθείς. Ακόμα και αν δεν καταλάβαινε ακριβώς το νόημα, τη φράση αυτή ή κάπως αλλιώς διατυπωμένη, την είχε δει κάπου γραμμένη κα τη θυμήθηκε τώρα. Πόσο πολύ ταίριαζε στην περίπτωση του..

Η προσωπικότητά μας είναι κήπος, ενώ η θέλησή μας είναι ο κηπουρός  ήταν μάλλον η πιο ακριβής διατύπωση του αφορισμού που αποδίδεται στον Άγγλο Francis Bacon. Αυτός ήταν μία μεγάλη προσωπικότητα στον χώρο της φιλοσοφίας.

Ήταν προσωπικότητα;

Είχε προσωπικότητα;

Τι σημασία είχε; Σημασία είχε το ότι είχε βρει τον τρόπο να εκδηλώνει στον κόσμο μία προσωπικότητα, ακόμα και αν δεν ήταν δική του. Ο Bacon είχε και τον κήπο και τον κηπουρό. Είχε δηλαδή και την προσωπικότητα και τη θέληση. Το ανθρωπάκι μας μπορεί να μην είχε προσωπικότητα, είχε όμως θέληση. Μπορεί να μην είχε κήπο αλλά είχε έναν κηπουρό που ήθελε να δουλέψει. Βρήκε λοιπόν τη λύση σε ξένο μποστάνι. Σε ξένο κήπο.

Κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο, το ανθρωπάκι σημάδεψε στον πιο εύκολο και μεγάλο στόχο. Ένας στόχος είναι ευκολότερος και μεγαλύτερος, όσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη του να προβληθεί. Πραγματική ή ψεύτικη ή μόνο ψυχολογική, ελάχιστα μετράει. Είναι η ανάγκη που τραβάει το κάρο. Το κάρο αυτού που στον οποίο πράγματι  ανήκει, αλλά μαζί κουβαλάει και τον λαθρεπιβάτη του κάρου, που εν προκειμένω είναι το ανθρωπάκι μας.

Λαθρεπιβάτης το ανθρωπάκι, καβάλησε το κάρο του ματαιοπονούντα και φιλόδοξου, κατά συνθήκη φίλου του και στο τέλος το νήμα του τερματισμού το έκοψε ο λαθρεπιβάτης και όχι ο ιδιοκτήτης του άρματος (και …σιγά το άρμα).

Επιτέλους το ανθρωπάκι είχε αποκτήσει ταυτότητα. Δανεική, αλλά ποιος νοιάζεται; Με την ταυτότητα του το ανθρωπάκι, μπορούσε πια να εξαγοράσει θαυμασμό και να δέσει ζωές και ανάγκες αυτών που τώρα πια θα το βοηθούσαν αναγκαστικά, πάνω στο δικό του άρμα. Είχε αποκτήσει δηλαδή κύκλο. Κύκλο εξαρτημένων από τον ίδιο. Κύκλο μέσα στον οποίο θα ελάμβαναν χώρα οι απαραίτητες, πλην όμως ανοίκειες,  συνδιαλλαγές που θα του εξασφάλιζαν τη διαιώνιση της ταυτότητας του. Της ψεύτικης ταυτότητας του, της κενής ύπαρξης και του ανύπαρκτου αναστήματος του.

Η συνέχεια πια ήταν αναμενόμενη.

Όποιος μόνος πετάει την τιμή του, ποτέ δεν ξεφτιλίζεται έλεγε με πολύ νόημα η αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη, η οποία λόγω του ότι διέθετε τεράστια προσωπικότητα, είχε και κολοσσιαία δυσανεξία στα ανθρωπάκια. Εμβληματική έχει μείνει η πολεμική της προς ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα αυτής της κατώτερης μορφής ζωής, το ανθρωπάκι, που κυβέρνησε μάλιστα τη χώρα για οχτώ χρόνια. Το υλικό από το οποίο φτιάχνονται τα ανθρωπάκια μπορεί να είναι αηδιαστικό, αλλά είναι κολλώδες και έχει πολύ ισχυρούς δεσμούς συνάφειας με την χείριστη μορφή εξουσίας. Την εξουσία που βασίζεται σε άριστες, πελατειακές, αποκαλούμενες και δημόσιες, σχέσεις.

Σήμερα, η πλειονότητα των ανθρώπων διαθέτει ένα μέσο μετακίνησης. Άλλοι διαθέτουν αυτοκίνητα ποικίλης αξίας, άλλοι κάτι πιο απλό (και πιο αργό). Όλοι οι άνθρωποι (και τα ανθρωπάκια επίσης) σήμερα διαθέτουν μεταφορικά μέσα ποικίλης μορφής και δύναμης. Άλλοι διαθέτουν αυτοκίνητα με μηχανές όπως εκείνες των αγωνιστικών. Άλλοι διαθέτουν καθαρόαιμα αγωνιστικά, τετράτροχα, δίκυκλα, άλλοι ποδήλατα ή σε κάποια λίγα μέρη, κάποιοι διαθέτουν άλογα, Τα ανθρωπάκια διαθέτουν κάτι που έχει την ιπποδύναμη ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου, την επιτάχυνση δίχρονης μοτοσυκλέτας, την επιμονή νηστικού αλόγου και την εμμονή άπειρου ιππέα. Το μεταφορικό μέσο που διαθέτουν τα ανθρωπάκια λέγεται θράσος. Άπαξ και καβαλήσουν το θράσος τους, εκτοξεύονται. Δεν υπάρχει κανείς που να διαθέτει έστω χιλιοστό μεγαλείου, από αυτό που διαθέτει το ανθρωπάκι καβαλημένο στο θράσος του. Το θράσος τους τα οδηγεί. Το θράσος τους τα εκτοξεύει και συχνά το θράσος τους είναι  που τα τσακίζει από ύψη που έπιασαν με τον νου τους, αλλά είναι αρκετά ψηλά ώστε η πτώση από εκεί να αποβεί μοιραία για τα ίδια τα ανθρωπάκια.

Όσο περισσότερα προβλήματα αντιμετωπίζει ένας τόπος, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να οδηγηθεί μαζί με τους κατοίκους του, στο χειρότερο δυνατό εναλλακτικό σενάριο εξέλιξης των πραγμάτων. Ειδικά αν ένας συνδυασμός περιβαλλοντικών, πολιτιστικών, οικιστικών και πολιτικών προβλημάτων απειλεί το μέλλον μια περιοχής, είναι βέβαιο πως θα αναδυθούν ανθρωπάκια από τον βόρβορο της τοπικής κοινωνίας, τα οποία θα πρωτοστατήσουν στην ολοκληρωτική καταστροφή κοινωνίας και τόπου.

Τα αναλώσιμα ανθρωπάκια, έλκουν και λαμβάνουν έξωθεν υποστήριξη από οργανωμένα συμφέροντα που αποσκοπούν στην καταστροφή της κάθε «αναπτυσσομένης»  περιοχής.  Καταστροφής που είναι απότοκο αναπτυξιακών σχεδιασμών «με κάθε κόστος». Αυτό είναι και το πεδίο της δόξας για τα αναλώσιμα ανθρωπάκια. Εμφανίζονται ως θιασώτες μίας «ανάπτυξης» δίχως όμως αναφορά στο τίμημα της. Θυμίζουν τους εργολάβους της «χρυσής εποχής της αντιπαροχής» που έταζαν ακίνητα και σύσταση περιουσιών, ανάπτυξη και τοπικό εμπόριο, χωρίς να αναφέρουν τίποτα για την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής, την έλλειψη ελεύθερων χώρων, τη ρύπανση και την «κρυμμένη όψη» του σιχαμένου οράματος.

Χρήσιμα λοιπόν τα ανθρωπάκια. Χρήσιμα για συγκεκριμένους και για συγκεκριμένους λόγους. Επιζήμια για τους πολλούς και καταστροφή για τις κοινωνίες. Αλλά οι πολλοί και μαζί και οι κοινωνίες δείχνουν πάντα πρόθυμοι να δώσουν. Να παραχωρήσουν το μέλλον τους στα ανθρωπάκια.

Τα ανθρωπάκια αφού έχουν λοιπόν αποκτήσει την ταυτότητα και έφτιαξαν και τον κύκλο των αυλοκολάκων τους, την αυλή τους, αισθάνονται πανίσχυρα. Τόσο ισχυρά που δεν έχουν πρόβλημα να περιφέρουν και να επιδεικνύουν την ημιμάθεια και το κρανιακό τους κενό, ως περγαμηνές γνώσεις κι εμπειρίας. Τους το επιτρέπει ο κύκλος των κολάκων και των εξαρτώμενων. Των δικών τους εξαρτημένων, οι οποίοι έχουν αναλάβει εργολαβικά την ανάδειξη της άγνοιας σε πολύτιμη γνώση, της ημιμάθειας σε μοναδική εμπειρία και του εγκλήματος εις βάρος της κοινωνίας, σε επιβεβλημένη από υπεύθυνη στάση, επιλογή.

Η γνώμη τους δεν αμφισβητείται. Όσο πιο μωρό, όσο πιο κενό είναι το ανθρωπάκι, τόσο περισσότερο αναδεικνύεται από τους αμειβόμενους και εξαρτημένους φίλους του, σε «προσωπικότητα». Τα ανθρωπάκια έτσι επέβαλαν το σκοτάδι τους και φτάσαμε να παρατηρούμε δίχως άλλη σκέψη, το φίδι να τρώει την ουρά του. Το ίδιο φίδι που πριν από εμάς, το χάζευε το ανθρωπάκι εκείνο που ήρθε να κάνει και τη δική μας ζωή αναλώσιμη.

Το σύμπαν έχει εκατομμύρια, δισεκατομμύρια γαλαξίες. Και οι γαλαξίες αυτοί έχουν απειράριθμους πλανήτες. Έχουν τόπους του βίου και τόπους αβίωτους. Εκεί που υπάρχει ζωή, υπάρχουν και όντα αξιοπρεπή ή αναξιοπρεπή. Όντα μικρά ή μεγάλα. Άνθρωποι και ανθρωπάκια. Οι άνθρωποι συνήθως δεν αναζητούν το ανάστημα τους. Το γνωρίζουν αφού για να το αποκτήσουν παιδεύτηκαν. Αγωνίστηκαν και ξέρουν το πόσο κοστίζει και το πόσο αξίζει. Πλήρωσαν για να αποκτήσουν το ανάστημα της συνείδησης του κόσμου.

Γνωρίζουν την αξία του κόσμου που δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει οποιοδήποτε ανθρώπινο κατασκεύασμα.

Γνωρίζουν την αξία της ζωής και τη σέβονται αφού αποτελούν και οι ίδιοι μέρη της και κομμάτι της αιώνιας Φύσης

Γνωρίζουν την αξία του αγώνα. Της ανακάλυψης, της έρευνας, της επιστήμης. Γνωρίζουν την ευτέλεια της οίησης και το κενό του πολιτικού δημοπρατηρίου.

Το ανθρωπάκι της ιστορίας μας, όπως όλα τα ανθρωπάκια, όλων των ιστοριών και όλων των κόσμων και των  γαλαξιών, δεν γνωρίζει τίποτα από όλα αυτά. Δεν θέλει να ξέρει. Αρκεί να κραυγάζει την άγνοια του ως απόσταγμα γνώσης και να πληρώνει κατάλληλα και με ξένα κόλλυβα, για να έρθουν οι εργολάβοι της παραπληροφόρησης και να καθαρίσουν το βρωμερό προφίλ του.

Αυτό άλλωστε ήταν πάντα το ζητούμενο γι’ αυτό το ανθρωπάκι; Το να έχει μία ταυτότητα που να το αναφέρει ως άνθρωπο; Αληθινή, ψεύτικη, δανεική, δεν έχει σημασία. Μία ταυτότητα ήθελε και θέλει το ανθρωπάκι μας. Όπως όλα τα ανθρωπάκια ψάχνουν να αγοράσουν μία ταυτότητα. Για να δείχνουν άνθρωποι και να κρύβουν καλά το ότι είναι απλά, γλοιώδη ανθρωπάκια, χωρίς ταυτότητα ή το πολύ με μία ψεύτικη ταυτότητα, που γράφει πάνω της «Άνθρωπος»

Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις.

Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες.

Δύναμη; Μπούρδες. Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα.

Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις.

Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο: «κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα», και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ.

Κάνεις τον δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τού ‘γινε τίποτα.

Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ- Το απόλυτο μηδέν - Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ

Στο πλαίσιο των αφιερωμάτων στην οργάνωση της Χρυσής Αυγής και την εγκληματική της δράση, επιστρέφουμε στο 2012, για να θυμηθούμε το πόσο "αθώα" ήταν αυτή η συμμορία. Θυμάστε βεβαία. Μιλάμε για  εκείνους τους μαυροφορεμένους  που "περνούσαν γριούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο" ή εκείνοι οι "νεαροί" που -όπως αποδείχθηκε με πάταγο- σκηνοθετούσαν  κινδύνους για αδύναμους ηλικιωμένους, μπροστά στα μηχανήματα αυτόματης αναλήψεως των τραπεζών" και άλλα εξευτελιστικά για το ανθρώπινο είδος.

Το 2016. στην αναφερόμενη ως "επέτειο της κρίσης των Ιμίων", αλλά στην ουσία και σε ένα παράξενο παιχνίδι της Ιστορίας, για τους απανταχού ναζί, πρόκειται για την επέτειο της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, το ιστολόγιο JUNGLE - Report είχε αναρτήσει την αλήθεια,  για ένα περιστατικό που είχε λάβει χώρα σε κεμπαπτζίδικο στο Μοναστηράκι. Πιο συγκεκριμένα στις 28 Ιανουαρίου (Πέμπτη) μια ομάδα 40 ατόμων από τη Γερμανία, έφτασε στην Αθήνα ύστερα από πρόσκληση της Χρυσής Αυγής και το απόγευμα κιόλας της ίδιας μέρας, επισκέφθηκαν τα γραφεία της εγκληματικής οργάνωσης. Στην κάθοδο τους στο Μοναστηράκι, μετά την περιήγηση σε άλλους χώρους, τους "υποδέχτηκαν" μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων. 

Σύμφωνα με τον Σωφρονιστικό κώδικα και το δεύτερο άρθρο του, (Νομιμότητα στη μεταχείριση, δικαιώματα και υποχρεώσεις των κρατουμένων)