Ο σερίφης της ελληνικής κωμωδίας, ο αρμόδιος της «προστασίας του πολίτη»,  ο βασικός θιασώτης του ένστολου φασισμού του Χρυσοχοϊδικού και χολερικού κράτους, εξερράγη από θυμό.

-«Επικηρύσσω τους υπεύθυνους της διαπόμπευσης του πρύτανη του ΟΠΑ, με 100.000 ευρώ!»

Οργισμένα, με θεατρικό στόμφο και κατάλληλη προς κατανάλωση, από τους αδηφάγους τηλεθεατές των βραδινών δελτίων, τεκμηρίωση. Ο υπουργός της εποχής της κατίσχυσης του Κράτους επί του Ανθρώπου, πληρώνει για πληροφορίες. Όπως πλήρωναν στην Άγρια Δύση ή στην Ποταπαγόρευση, τις δύο περιόδους της νηπιακής και της παιδικής ηλικίας του σημερινού καπιταλιστικού οργανισμού, οι αμερικανικές αρχές. Ο χρόνος γυρίζει πίσω και ο τόπος μοιάζει ξένος. Και όμως…

Η απάντηση του κατισχύοντος κρατικού θεσμού απέναντι στη βία της διαπόμπευσης ενός  Μπουραντώνη*, είναι απλά περισσότερη βία. Όπως ο ίδιος ο Μπουραντώνης, ζήτησε και διαμεσολάβησε για την άσκηση βίας πάνω στα παιδιά της κατάληψης. Όπως άλλωστε καταγγέλθηκε και από το indymedia, το οποίο αποτελεί χώρο που μεταφέρει τη φωνή  των φιμωμένων:

«….μέσα από τον τότε θεσμικό του ρόλο (ΣτΣ ο Δ. Μπουραντώνης) ήταν συνυπεύθυνος στην εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΑΣΟΕΕ. Ο Δημήτρης Μπουραντώνης εκμεταλλευόμενος τη θέση που τότε κατείχε ως αντιπρύτανης, υπήρξε μέλος εκείνου του διοικητικού προσωπικού που ασκούσε πιέσεις στις κατασταλτικές αρχές προκειμένου να πραγματοποιήσουν τις παραπάνω εκκενώσεις. Είναι ο ίδιος που εκμεταλλευόμενος την "ακαδημαϊκή αυθεντία" του φροντίζει να αφήνει παντού το νεοφιλελεύθερο στίγμα του στον δημόσιο διάλογο, μέσα από άρθρα και συγγράμματα στα οποία υπεραμύνεται της ευρωενωσιακής πολιτικής και της δολοφονικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Είναι ο ίδιος που αποτελεί κομμάτι μιας συντηρητικής ακαδημαϊκής κοινότητας που οραματίζεται έναν εξευρωπαισμό των πανεπιστημίων στα πρότυπα αποστειρωμένων και επιτηρούμενων ιδρυμάτων. Είναι ο ίδιος που εμπλέκεται σε ύποπτες αναθέσεις ερευνητικών προγραμμάτων σε οργανισμούς και εταιρίες για αμισθί παροχή πνευματικής εργασίας που συνεπάγεται την εκμετάλλευση φοιτητών/τριων που ασκούν την πρακτική τους.»

Ο «τρομαγμένος» πρύτανης δηλαδή δεν είναι το αρνί που έπεσε στο στόμα των λύκων. Ο «φοβισμένος πρύτανης» είναι ένας λύκος τελικά, που τα μέσα του και τα δόντια του διαφέρουν από τα δόντια των τραμπούκων που τον διαπόμπευσαν. Βία στη βία δηλαδή. Ό,τι χαρακτηρίζει δηλαδή τις χώρες εκείνες που τα πάντα κινούνται εξαρτημένα από ξέφτια της εξουσίας. Τις χώρες που ο νεποτισμός, το μέσο και οι παρακρατικές δομές, κυβερνούν. Μη πέφτετε από τα σύννεφα. Στην Ελλάδα ζείτε και αν δεν το ξέρετε ακόμα, τα γεγονότα σας το επιβεβαιώνουν καθημερινά. Στην Ελλάδα που κυβερνά ο επίγονος του «πρύτανη του νεποτισμού», ο Κυριάκος Μητσοτάκης, της γνωστής οικογενείας που της ανήκει πια η χώρα. Και εκεί είναι που αρχίζει η βία της οποίας παιδί είναι η βία του πρύτανη – εξουσιαστή, που με τη σειρά της γεννά τη βία των τραμπούκων που τον διαπόμπευσαν.

Τον κύκλο της Βίας τον προετοιμάζει και τον αναπτύσσει το ίδιο το Κράτος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε  πως ο Αισχύλος θέλει το Κράτος και τη Βία να είναι δίδυμα αδέλφια και μάλιστα δεσμώτες του διαφωτιστή των ανθρώπων, του Προμηθέα.

Ξεκινώντας από την κορυφή και διατρέχοντας τον κοινωνικό ιστό, η βία φτάνει μέχρι τη βάση. Φτάνει ακόμα και στα κοινωνικά υπόγεια, εκεί που βρίσκονται όσοι αποτελούν τα λούμπεν ή τα υποκοσμικά στοιχεία, αυτά δηλαδή που είναι περισσότερο εξοικειωμένα με τη βία στην πιο ωμή μορφή της και γι’ αυτό η άφιξη της από «τα πάνω» θεωρείται φυσιολογική.  Στην βάση όμως και πιο πολύ στη μικροαστική δομή της κοινωνίας, η βία είναι τρομακτική. Τόσο τρομακτική που όσοι την παρατηρούν δεν βλέπουν (ή κάνουν πως δεν βλέπουν) από που ξεκίνησε. Από που ξεκινάει πάντα. Αυτή η προέλευση της βίας, είναι μαζί και εγγύηση του ότι η κοινωνία δεν πρόκειται ποτέ να ζήσει ειρηνικά και με τον αλληλοσεβασμό να χαρακτηρίζει τις σχέσεις μεταξύ των μελών της. Δεν θα πάψει δηλαδή, ποτέ να εξαρτάται από τους ίδιους και τους ίδιους εξουσιαστές. Λογικό, αφού η βία βολεύει την εξουσία, για να διατηρηθεί στην θέση της. Η βία την προστατεύει, η βία κατασκευάζει και τους εχθρούς που χρειάζεται η κάθε εξουσία για να υπάρξει.

Οι αναγκαίοι εχθροί

Για το αν χρειάζεται εχθρούς η εξουσία για να υπάρξει, για το πόσο τους έχει ανάγκη, αρκεί να εμβαθύνει κανείς περισσότερο στο γεγονός με τον πρύτανη Μπουραντώνη. Ήταν ή δεν ήταν μία προβοκάτσια, έδωσε ανάσα στην στριμωγμένη από τις άθλιες επιλογές της, εξουσία. Έδωσε δικαιολογία στην ακροδεξιά να αναμασά τις ανοησίες περί «της θεωρίας των δύο άκρων». Λες και απευθύνονται σε ηλίθιους που δεν μπορούν να καταλάβουν το παραμύθι. Λες και δεν μπορούν να καταλάβουν το πως θέλουν οι εξουσιαστές, μέσω και των φερέφωνων τους, να επιβάλλουν την εξουσία τους. Θολώνουν την εικόνα και προσπαθούν να εξαφανίσουν τη διαφορά μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Προβάλλουν ως «έγκυρο συμπέρασμα»  πως ο εξουσιαζόμενος ασκεί την ίδια άδικη βία με τον εξουσιαστή του ή και ακόμα πιο άδικη. Πως η βία του εξουσιαζόμενου δεν είναι απάντηση στη βία του εξουσιαστή, αλλά αναιτιολόγητη και γι’ αυτό άδικη. Ακόμα και αν τα γεγονότα μιλούν, οι διαμεσολαβητές τους (τα ΜΜΕ και τα λοιπά φερέφωνα) φροντίζουν να τα σιγάσουν ή τελικά, να τα εξοβελίσουν.

Φταίνε μόνο τα ΜΜΕ;

Μπορεί να πει κανείς πως τα ΜΜΕ έχουν την κύρια ευθύνη για την εδραίωση της κυρίαρχης άποψης και την κάθαρση της εξουσίας από τις αμαρτίες της.  Αυτό είναι προφανές. Υπάρχει όμως ένα μέρος της ευθύνης για την ισοπέδωση της κοινωνίας, που δεν το έχουν τα ΜΜΕ. Αυτό είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μεγάλη μάζα, η οποία την καθιστά ευάλωτη στην υπερπροβολή των απαραίτητων για την εξουσία πληροφοριών και παράλληλα αναίσθητη μπροστά στην «ενοχλητική» αλήθεια. Είναι η κατάσταση αποχαύνωσης στην οποία μας έχουν οδηγήσει με τη συστηματική καταιγίδα πληροφοριών, άχρηστων στο μεγαλύτερο μέρος τους. Στεκόμαστε στην πληροφορία, όπως αυτή προβάλλεται και αδιαφορούμε για τους λόγους και τις αιτίες που οδήγησαν στο γεγονός, για το οποίο μας πληροφορούν. Πυροβολούν τη λογική και το συναίσθημα, αποσκοπώντας στην αξιοποίηση του θυμικού μας. Και το πετυχαίνουν.

Ας ξαναδούμε την εικόνα του «τρομαγμένου πρύτανη». Κανείς δεν θα ασχοληθεί με το αν ο συγκεκριμένος ελέγχεται (πχ) για ύποπτες αναθέσεις ερευνητικών προγραμμάτων σε οργανισμούς και εταιρίες για αμισθί παροχή πνευματικής εργασίας που συνεπάγεται την εκμετάλλευση φοιτητών/τριων που ασκούν την πρακτική τους. Η εικόνα ενός φοβισμένου ανθρώπου, με κρεμασμένη την ταμπέλα στον λαιμό, σβήνει τη σκέψη. Επιβάλλεται στο συναίσθημα και ωθεί το θυμικό να αθωώσει τον ελεγχόμενο για τις αμαρτίες του πρύτανη, την ίδια ώρα που φορτώνει με ενοχή αυτούς που το μόνο έγκλημα τους –μέχρι εκείνη τη στιγμή- ήταν το ότι κατέλαβαν ένα ή δύο εγκαταλελειμμένα, άδεια σπίτια. Σε ότι αφορά τους αρμόδιους που θα έπρεπε να ελέγξουν τον αμαρτωλό πρύτανη, τίποτα δε συνέβη ποτέ. Άλλωστε, ό,τι έγινε δεν έγινε ούτε ενώπιον μαρτύρων ούτε ενώπιον τηλεοπτικών συνεργείων.

Αν μόνο οι τηλεθεατές –οι χειραγωγούμενοι πολίτες- ήταν λίγο πιο δύσπιστοι απέναντι στις αυθεντίες της ενημέρωσης, όπως αρκετοί είναι δύσπιστοι απέναντι στις αυθεντίες της «δημόσιας υγείας», ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Αλλά πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, όταν το υποκείμενο (της ενημέρωσης ή της βίας) εμπιστεύεται περισσότερο την εξουσία (ή την εκκλησία ή τον στρατό ή την αστυνομία ή τον Τσιόδρα) απ’ ότι εμπιστεύεται τον ταξικό αδελφό του ή τον εαυτό του τον ίδιο;

• : Ο τρομαγμένος πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

 δώ και 3 χρόνια, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη, τις παραλίες και το λιμάνι της Ραφήνας. Είναι ένα φάντασμα ενός φεστιβάλ, που αν και ανακοινώθηκε ήδη 2 χρονιές, ποτέ δεν έγινε. Ούτε το 2018. Ούτε το 2019.

Η ιστορία επαναλήφθηκε και φέτος. Το φάντασμα έκανε το πέρασμα του ξανά από την  πόλη και την καθημερινότητα της. Η Επιτροπή για το Βιώσιμο Περιβάλλον του δήμου Ραφήνας Πικερμίου (λες και η βιωσιμότητα του περιβάλλοντος έχει τοπικό προσδιορισμό) ανακοίνωσε πως «το Posidonia Festival προγραμματισμένο στην Ραφήνα για 05-06 Σεπτέμβριου αναβάλλεται για του χρόνου λόγω των συνθηκών με το Covid 19», λες και είχε ανακοινωθεί ποτέ ότι θα γίνει κάποιο σχετικό φεστιβάλ. Βέβαια στα πλαίσια των εκδηλώσεων σε μεσογειακές χώρες, για την Posidonia Oceanica, θα μπορούσε να πει κάποιος πως αναμενόταν, αλλά όπως και τις δύο προηγούμενες χρονιές που ανακοινώθηκε, απλά δεν πραγματοποιήθηκε! Και δεν πραγματοποιήθηκε, δίχως να ειπωθεί τίποτα επ’ αυτού.

Ο Μπέος (σκέτα και χωρίς μικρό όνομα) δεν είναι ένα πρόσωπο. Ο Μπέος είναι ένας τύπος ανθρώπου που πολιτεύεται, για την προσωπική του μωροφιλοδοξία και δίχως να διαθέτει κανένα υπόβαθρο αντίληψης των πραγματικών αναγκών των μελών, των πολιτών, των κατοίκων, ενός τόπου.

Ο Μπέος αποτελεί επένδυση συμφερόντων. Στηρίζεται από συμφέροντα, τα οποία περιμένουν να δρέψουν τους καρπούς της επένδυσης τους. Ο Μπέος το γνωρίζει και γι’ αυτό επενδύει και ο ίδιος στον εαυτό του. Ξέρει πως με την ώθηση που του δίνουν τα συμφέροντα, θα προωθήσει εκτός από την άνοδο της ασημαντότητας του, παράλληλα  και την αύξηση των συσσωρευμένων κερδών του. Άλλωστε έχει ξεκινήσει από χρόνια να επενδύει σε εξαγορές τοπικών μέσων, έντυπων και ηλεκτρονικών, σε εξαγορές «φίλων» και «συμμάχων», συχνά του ιδίου φυράματος με τον ίδιο τον Μπέο, αλλά μικρότερου όγκου και θράσους. Συνήθως προτιμά να εξαγοράζει τους πιο «μαζεμένους»  που θέλουν να προβληθούν στις τοπικές κοινωνίες ως «διακεκριμένα μέλη» μία ειδικότερης κοινότητας, π.χ. της επιστημονικής, ακαδημαϊκής, σχολικής μιντιακής κλπ. Είναι και αυτοί Μπέοι που περιμένουν στην ουρά, για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Ο Μπέος αποτελεί σύμπτωμα κρίσης ηθικής, κρίσης πολιτιστικής, κρίσης αισθητικής.

Τα επικρατούντα κατά τόπους αυτοδιοικητικά, αλλά και οικονομικά κυκλώματα πάντα αναζητούν έναν βολικό και φιλόδοξο «αιρετό άρχοντα». Ο Μπέος είναι αυτός ο τύπος

Ο Μπέος προβάλλεται ως φιλοπρόοδος και οπαδός της ανάπτυξης του τόπου του, αλλά στην πραγματικότητα επιδιώκει την προώθηση των οικονομικών συμφερόντων που εξυπηρετεί στο παρασκήνιο, όπως και των δικών του. Όποιος έχει γνώση και ανάμιξη στο παρασκήνιο, απολαμβάνει την εξυπηρέτηση του Μπέου, αρκεί να έχει αποβάλει προηγουμένως τη συνείδηση του.

Ο Μπέος βάζει τα επιχειρηματικά συμφέροντα πάνω από το συμφέρον της πόλης, προβάλλοντας με τα μέσα που έχει αγοράσει (πάντα στην υπηρεσία του χρηματοδότη τους) το συμφέρον των επιχειρηματιών, ως συμφέρον της πόλης

 Ένας Μπέος, αυτός του Βόλου, αποκαλύπτει την πρόσδεση του στα επιχειρηματικά συμφέροντα που εξυπηρετεί με τον τρόπο που υποστηρίζει την καύση στερεών αποβλήτων στην τοπική τσιμεντοβιομηχανία. Οι κάτοικοι δεν θέλουν και αντιδρούν αλλά ο τοπικός Μπέος τους βαφτίζει συλλήβδην «αντιδραστικούς» και εχθρούς της «ανάπτυξης» και προχωράει, βασισμένος στις μεγάλες πλάτες της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Πάντα οι Μπέοι προωθούν τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, αδιαφορώντας για την καταστροφή που φέρνουν. Το φυσικό περιβάλλον είναι το πιο εύκολο και πιο συχνό θύμα τους.

Ο Μπέος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τον στόχο του, την κατάληψη της εξουσίας, ανακατεύεται και με το λαοφιλέστατο σπορ του ποδοσφαίρου.  Αγοράζει ομάδες, ακόμα και της γειτονιάς, προκειμένου να ενισχύσει το «παραγοντικό» προφίλ του. Επειδή πρέπει να λειτουργεί ως παράγοντας και όχι ως εκτελεστικό τσιράκι, βάζει κάποιον από τους «μικρούς» του να κάνει τη δουλειά πεδίου της ομάδας και ο Μπέος αρκείται στον παραγοντισμό και το φωτοστέφανο, που μόνο ανόητοι διακρίνουν πάνω στο κεφάλι του.

Ο Μπέος επιζητά να προβάλλει «λαϊκό προφίλ» και έτσι καταλήγει να επιδεικνύει μία  «χύδην» λούμπεν αισθητική στην εικόνα του, τον λόγο του και τις πράξεις του. Συχνά η επίδειξη της λούμπεν αισθητικής του λόγου και των πράξεων τους περιλαμβάνει και «κυκλοφορία» του με συντρόφους του αντίθετου φύλου, με κραυγαλέα εικόνα και έντονη προβολή σεξουαλικότητας. Αυτή η πρακτική συνδέεται με την στέρηση της αίσθησης ερωτικής ολοκλήρωσης, που διακρίνει τους Μπέους, αλλά και με την αγάπη τους για το kitsch, άσχετα αν δεν γνωρίζουν τι είναι αυτό. Είναι η «λαμέ» πτυχή –όπως θα λέγαμε κάποτε-  των Μπέων.

Οι Μπέοι τώρα, μιλώντας για την αισθητική του λόγου και της πράξης τους, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.

Σε αυτούς που θεωρούν πως η ψευτολαϊκότητα τους, τους δίνει το δικαίωμα να βρίζουν  και να πουλάνε μαγκιά. Καλή ώρα, το πρόσφατο παράδειγμα του «Μπέου του Βόλου» και

Σε αυτούς που επιδεικνύουν μαζί με την ψευτολαϊκότητα τους και μία ψευδή εργατικότητα. Αυτή η πλαστή εικόνα τους κάνει να νομίζουν πως βρίσκονται στο απυρόβλητο  επειδή έχουν την «ασπίδα» του αξιώματος και της  της εκλογής τους.

Αν κοιτάξουμε την ελληνική κοινωνία, ειδικά την ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση, μπορούμε να δούμε πολλούς Μπέους.  Το πρόβλημα τελικά δεν είναι οι Μπέοι. Αυτοί είναι τα συμπτώματα της πολιτικής, κοινωνικής, ηθικής και τελικά οικονομικής κρίσης. Το πρόβλημα είναι οι συνθήκες που δημιουργούν Μπέους και τους δίνουν ρόλο και εξουσία. Και για τις συνθήκες που αναδεικνύουν τους Μπέους είμαστε όλοι υπεύθυνοι.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Τους ξέρουμε, τους βλέπουμε, τους ακούμε και το χειρότερο απ’ όλα;; Τους ψηφίζουμε.

Είναι το άρθρο  332 ΚΠΔ υποχρεώνει τους δικαστικούς λειτουργούς να μεταχειρίζονται τα πρόσωπα που συμμετέχουν στη δίκη κατά τρόπο αμερόληπτο, ευπρεπή, απαθή και ψύχραιμο. Σε περίπτωση παραβίασης της διάταξης ο λειτουργός διαπράττει βαρύ πειθαρχικό αδίκημα, κατά το «γράμμα του νόμου».

Είναι το άρθρο αυτό που χρησιμοποιούν ως επιχείρημα οι άνθρωποι της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας που πήραν θέση απέναντι στην αγόρευση της εισαγγελέως κυρίας Α. Δόγκα. Είναι το άρθρο αυτό που χρησιμοποίησε και ο γιάπης υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, Σκέρτσος, για να χαρακτηρίσει και να «βάλει στη θέση της» την Εισαγγελέα κα. Δόγκα.

«Τον δικαστικό λειτουργό τον θέλουμε ψυχρό και αμερόληπτο» είπε καυτηριάζοντας την αγόρευση της εισαγγελέα,  ο υφυπουργός παρά τω Κυριάκω Μητσοτάκη. Βέβαια την ίδια ώρα η εισαγγελέας δεχόταν πολιτικές πιέσεις από ομόσταυλους του κ. υφυπουργού.

Μπροστά στην ανοησία της εξουσίας, η οποία «λαμβάνει τα μέτρα μας» για την παρεμπόδιση της εξάπλωσης της πανδημίας ενώ

α. Δεν έχει μετρήσεις παρά μόνο εκτιμήσεις, εφόσον δεν κάνει διαγνωστικά τεστ παρά σε μικρό δείγμα πληθυσμού

β. Δεν φροντίζει να φτιάξει ένα σοβαρό εθνικό σύστημα υγείας, ούτε τώρα που η νεοφιλελεύθερη μούρη της τρίφτηκε στη λάσπη της αποτυχίας της ιδιωτικής περίθαλψης να ανταπεξέλθει (και γι΄ αυτό φρόντισαν φυλάγοντας τα ρούχμα τους να μ φτάσει η κατάσταση εκεί)

γ. Επιτρέπει σε υφυπουργό της (Κοντοζαμάνης) να αμολάει ρουκέτες ως απάντηση σε δημοσιογράφο που ρωτά τι θα κάνουν για την αναβάθμιση του συστήματος υγείας, μετά από την πρόσφατη εμπειρία, τύπου «η δημοσιογράφος προφανώς αναφέρεται σε συστήματα υγείας και πολιτικά συστήματα τα οποία έχουν εξαφανιστεί από τον πλανήτη. Νομίζω σε δύο – τρεις χώρες υπάρχουν αυτά τα συστήματα και η  διεθνής εμπειρία έχει καταδείξει ότι έχουν αποτύχει»  (ενημέρωση 3/5/2020 των  18:00 με Χατζηγεωργίου και Χαρδαλιά)

δ, χώνει το κεφάλι της στην άμμο προσποιούμενη πως δεν βλέπει την τεράστια οικονομική καταστροφή που θα χτυπήσει μεν όλο τον κόσμο, θα διαλύσει όπως την εξασθενημένη από 10 χρόνια ύφεσης και ξεπουλήματος των βασικών της πυλώνων, Ελλάδα

Μπροστά σε ανθρώπους μονολιθικούς, δίχως πρόταση, δίχως αξιοπρέπεια απέναντι στους οικονομικά ισχυρούς, μπροστά σε ανθρώπους που στερούνται ευαισθησίας, άρα και στοιχειώδους χιούμορ, οι νέοι που «συναθροίζονται» αναιτιολογήτως και παρανόμως, κατά τον συνταγματάρχη των 6 μμ, ύψωσαν το πανό της φωτογραφίας. Έδειξαν πως έχουν ακόμα σώας τα φρενας, αλλά και ζωντανή την ψυχή. Γνωρίζουν πως να αυτοπροστατευτούν (μάλλον έχουν λύσει και τον γρίφο της μάσκας) και εξηγούν στον «καλό πατερούλη» πως σφάλλει.

Αλλά ποιος να εννοήσει; Ο «καλός πατερούλης» ή το «εξημερωμένο» από την τηλεόραση κοινό;

Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές.

            Διονύσιος Σολωμός, Στοχασμός του ποιητή.

XVI. Ποιήματα. Ίκαρος, 1961.σελ. 39 (με προλεγόμενα Ι. Πολυλά)

Η γερμανόφωνη εφημερίδα NordWest, σε άρθρο της* για τις ελληνικές επιδόσεις στην αντιμετώπιση της πανδημίας του νέου κορωνοϊού καταλήγεει στο συμπέρασμα πως: «καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τον τουρισμό όσο η Ελλάδα. Εάν δεν έρχονταν οι τουρίστες, οι οικονομικές συνέπειες για την Ελλάδα θα ήταν καταστροφικές. Μόλις η Ελλάδα είχε αρχίσει να ανακάμπτει. Αυτό για την Ελλάδα, τη βασίλισσα του χρέους στην Ευρώπη, είναι ένα σκληρό χτύπημα. Με τον ελληνικό μύθο για θριάμβους ενάντια στον κορονοϊό θέλουν τώρα οι εξυπνάκηδες στην Αθήνα να σώσουν προφανώς ό,τι ακόμα σώζεται. Εάν κάτι τέτοιο είναι ανεύθυνο απέναντι στους τουρίστες, λίγο φαίνεται να τους νoιάζει».

Διαβάζοντας το άρθρο της NordWest και με παράλληλη ανάγνωση της Deutsche Welle (DW)**, δεν μπορέσαμε να μη ξανασκεφτούμε το δικό μας άρθρο, στην Attica Voice με τίτλο «Υπάρχει πράγματι, ελληνικό θαύμα;» , όπου μέσα από σειρά παραθέσεων γεγονότων και δεδομένων, αποδεικνύουμε πως «το ελληνικό θαύμα είναι η πειθαρχία, σε γενικές γραμμές, ενός κατά κανόνα απείθαρχου λαού. Και ένα δεύτερο θαύμα είναι οι ηρωικές προσπάθειες που καταβάλλει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό κάτω από τις γνωστές σε όλους μας αντίξοες συνθήκες».

Δεν είναι εντελώς αντίθετα τα παραπάνω συμπεράσματα. Από τη μία υπάρχει η πραγματικότητα του φόβου που διεσπάρη από τους υπεύθυνους, φόβος ο οποίος λειτουργεί ως ψυχολογικό μαστίγιο καταναγκασμού στον απείθαρχο λαό. Έτσι, ο φόβος από τη μία και η οικονομική ανέχεια από την άλλη, μας έκαναν συνεπείς θιασώτες του «Μένουμε σπίτι».

Αυτό κατεγράφη ως γεγονός και εκεί αποδόθηκε η μικρή (όπως έχει ειπωθεί από τους κυβερνώντες) διάδοση του ιού στην χώρα. Αλλά αυτή η άποψη επικρατεί γιατί αυτή υποστηρίζεται από την επίσημη ενημέρωση. Η αξιοπιστία της επίσημης ενημέρωσης δέχεται αμφισβήτηση από άλλα μέσα λόγω του μη ικανού αριθμού ελέγχων.  Επίσης δέχεται αμφισβήτηση και από διακεκριμένους γιατρούς.

Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ, τουλάχιστον στο εσωτερικό της χώρας, αν η αυτοπειθαρχία μας (απέναντι στον φόβο) οδήγησε σε μικρό (κατά την κυβερνητική ενημέρωση) αριθμό  κρουσμάτων / θυμάτων ή επρόκειτο για χαλκευμένο αποτέλεσμα από τον μικρό αριθμό διαγνωστικών τεστ. Υπάρχει βέβαια και η διαπιστωμένη διάδοση αφηγήσεων περί απόδοσης θανάτων σε νοσοκομεία, στον νέο κορωνοϊό. Μπορεί να θεωρείται ασόβαρη αλλά έρχεται να δυναμώσει την εκδοχή της «χαλκευμένης εικόνας», σε άλλη έστω κατεύθυνση, έτι περεταίρω.

Όπως και να ‘ναι όμως, είτε η πανδημία είναι μία θλιβερή πραγματικότητα, για την οποία έχουμε ακριβή πληροφόρηση ή είναι μία μεγεθυμένη σε βαθμό παγκόσμιας τραγωδίας, άβολη αλήθεια, είμαστε (ο ελληνικός λαός) αντιμέτωποι με την δική μας οικονομική τραγωδία. Και όπως σε όλες τις κρίσεις (περισσότερο δε στις οικονομικές τραγωδίες) οι ανισότητες εντείνονται και η αδικία εις βάρος των αδύναμων επικρατεί. Ο ελληνικός λαός, ως ο κατεξοχήν αδύναμος λαός στην Ευρώπη, μετά από 10 χρόνια ύφεσης, ανεργίας, υψηλότατης φορολογίας, είναι αδύνατο να επιβιώσει από το κύμα δυστυχίας που έρχεται. Και με κυβέρνηση και αντιπολίτευση αδύναμες να ψελλίσουν έστω και μία λέξη αντίρρησης  στην ευρενωσιακή τραπεζοκρατία, η μοίρα μας ως Έλληνες θα είναι και πάλι εκείνη που μας χαρακτηρίζει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η μοίρα του απόδημου, του μετανάστη που επιβιώνει εκτός Ελλάδας και επιστρέφει μόνο από νοσταλγία και όταν θα είναι πια στα χρόνια τα μη παραγωγικά. Θα γράφουν τα βιβλία της Ιστορίας κάποτε για «Μεγάλους Έλληνες» της εποχής μας, που δεν θα είναι τίποτα άλλοι από τραπεζίτες και εφοπλιστές οι οποίοι ήδη κάθονται στο τραπέζι να ξεκοκκαλίσουν ότι έχει αφήσει η πρώτη δεκαετής ύφεση.

Ας γράφουν οι διάφορες Nordwest ή ας διαδίδει την δική της αλήθεια η κυβέρνηση δια χειλέων  Τσιόδρα / Χαρδαλιά (και συστημικών ΜΜΕ βεβαίως).  Ας διαψεύδουν και ας αναζητούν ιούς και την πηγή της λοίμωξης. Η αληθινή αρρώστια είναι μία. Είναι η εξάπλωση του πιο βάρβαρου καπιταλισμού, της σκληρότερης τραπεζοκρατίας και μονεταρισμού που ακόμα και οι συνθήκες της πανδημίας τους έχουν προσφέρει ιδανικό εφαλτήριο εξάπλωσης. Τόσο στην καταστροφή και αναγέννηση κεφαλαίων όσο και στην εμπέδωση του φόβου σε έναν πληθυσμό που είναι πια ανίκανος να αντιδράσει.

Μόνη άμυνα μας η εμπέδωση της αδυσώπητης πραγματικότητας και η αξιοπρεπής στάση μας απέναντι σε ότι προσβάλει εμάς και την αλήθεια. Kαθώς και η ετοιμότητα μας να ξεπεράσουμε τον φόβο και να αφήσουμε πίσω ότι μας δένει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ορίζει το δυσοίωνο μέλλον μας σαν χώρα. Άλλωστε δεν έμεινε  τίποτα να χάσουμε πια, εκτός από την ήδη μισοκλεμμένη αξιοπρέπεια μας.

Πηγές

*Nordwest Wie Griechenland mit frisierten Statistiken den Tourismus retten will

**Deutxche Welle

Περιλαμβανεται και  μία παλιά ανθολόγηση στοχασμών πανω στη χειραγώγηση, από την περιοδική έκδοση fragile (fragilemag.gr)

Εμβαθύνοντας περισσότερο στα όσα δεσπόζουν στις ζωές μας τον τελευταίο καιρό, την άλωση της καθημερινότητας μας και την επικράτηση μίας ενιαίας, κυρίαρχης θεώρησης της έννοιας  “ατομική ευθύνη”, αναζητήσαμε τον τρόπο και τα στοιχεία που μας κάνουν να αναζητούμε αυτό που ήδη έχουμε ως πολίτες. Και μάλιστα ως πολίτες που διεκδικούμε ενεργά, σε πορείες και μαζικές διαμαρτυρίες, αυτό που οι κυβερνώντες -δίχως καμία αίσθηση της ευθύνης που έχουν- φρόντισαν να κατεδαφίσουν μερικά χρόνια πριν.

Η θλιβερή είδηση της δηλητηρίασης και του θανάτου των αλόγων στον ιππικό όμιλο της Κωνσταντίνας Κατσίτη, στην τοπική κοινότητα Δάτου, της δημοτικής ενότητας Φιλίππων του δήμου Καβάλας, λίγα χιλιόμετρα πριν από τον φημισμένο αρχαιολογικό χώρο, δεν κρύβει μόνο μια αποτρόπαια πράξη που προκάλεσε φρίκη και οργή στην τοπική κοινωνία.