Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, Ο Υποστράτηγος Χρ. Καβράκος παραδίδει την Αθήνα στον εκπρόσωπο των γερμανικών αρχών Κατοχής στο καφενείο Λουξ επί της οδού της Κηφισίας 4
(επιχρωματισμένη από τον Χρ. Καπλάνη, φωτογραφία - Past in color)
Στον δημόσιο λόγο, στις ιδιαίτερες συζητήσεις απλών πολιτών, αλλά και μεταξύ ειδημόνων, χρόνια τώρα, γίνεται συζήτηση για την ανιστόρητη και απαράδεκτη ονοματοθεσία –άγνωστο πως επιβλήθηκε- που απέδωσε το όνομα του αποκαλούμενου «Στρατηγού» Καβράκου, σε οδό υψηλής κυκλοφορίας και είσοδο της Διώνης, στο Πικέρμι. Η ίδια απαράδεκτη ονοματοθεσία ισχύει και για τα Τρίκαλα, όπου μάλιστα η οδός που φέρει το όνομα του δωσίλογου αξιωματικού, είναι κεντρική και κάθετη στον κύριο πεζόδρομο της Ασκληπιού.
Η οδός Καβράκου στο Πικέρμι (είσοδος στον οικισμό Διώνης) πηγή Googie maps
Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές - Διονύσιος Σολωμός.
Τις τελευταίες ημέρες κάνει ξανά μετά από χρόνια, τον γύρο του διαδικτύου, καβάλα στο Facebook αλλά και αλλού (το βρήκαμε σε ένα site ονόματι «Λόγος της Πέλλας» και ένα άλλο (agiameteora-friends.net) που δεν λειτουργεί αλλά ο» Λόγος της Πέλλας» το αναφέρει ως … πηγή), το νεκραναστημένο φάντασμα του ανύπαρκτου εύζωνα Κουκίδη, ο οποίος -σύμφωνα με τον μεταπολεμικό μύθο- αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον βράχο, τυλιγμένος στην σημαία.
Ο εύζωνας φρουρός της Ακρόπολης, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, δεν άντεξε την ντροπή της παράδοσης του Ιερού Βράχου στο Γερμανό αξιωματικό και, αντί να υποστείλει την ελληνική σημαία για να την παραδώσει όπως τον είχε διατάξει ο διοικητής της γερμανικής φρουράς, την υποστέλλει τραγουδώντας μόνος μπροστά τους Γερμανούς τον εθνικό ύμνο, τυλίγει με αυτή το σώμα του και αυτοκτονεί πέφτοντας στο κενό.
Αυτό θέλει ο μύθος να έγινε. Και πρόκειται για μύθο, όπως αποδεικνύεται τόσο από τα δύο παλιά άρθρα της ομάδας του Ιού της Ελευθεροτυπίας, όσο και από το γεγονός πως όσο και αν ανατρέξει κανείς, αναζητώντας πηγές για το γεγονός, δεν βρίσκει απολύτως τίποτα, τουλάχιστον πριν το 1980. Καμιά άλλη πρωτογενής πηγή, ελληνική ή ξένη, δεν αναφέρει τίποτε για το επεισόδιο του ηρωικού αυτόχειρα ευζώνου. Ασφαλώς η φήμη εξακολουθεί την υπόγεια, προφορική διαδρομή της.
Από τις πηγές αμέσως μετά την απελευθέρωση, ο μόνος που αναφέρει κάτι για τον Κουκίδη είναι ο Μενέλαος Λουντέμης, σε ένα του διήγημα, γραμμένο τον Οκτώβριο του 1944 ("Τα άλογα του Κουπύλ", από τη συλλογή "Αυτοί που φέρανε την καταχνιά...", Δωρικός 1975). Αλλά και στον δεύτερο τόμο του επίσημου μαρτυρολογίου που εξέδωσε στα 1994 η ΚΑΙ του ΚΚΕ με τίτλο "Έπεσαν για τη ζωή", η αναφορά στον Κώστα Κουκίδη είναι ρητή: Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο "Έλληνας στρατιώτης", πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει "τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν' ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα".
Όλες οι άλλες αναφορές είναι πολύ μεταγενέστερες, μετά το 1980.
Συνοπτικά η αλήθεια
Πόσα περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία χρειάζεται κανείς, από τη μαρτυρία του διευθυντή της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού αντιστρατήγου Κακουδάκη, σε τηλεοπτική εκπομπή το 2000, ότι «Διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρξε την περίοδο εκείνη στρατιώτης με το όνομα Κουκίδης Κωνσταντίνος. Στείλαμε έγγραφα σε όλες τις μονάδες, στο ληξιαρχείο, παντού. Πήγαμε στην Πλάκα να ζητήσουμε πληροφορίες. Πραγματική μαρτυρία ως σήμερα δεν έχει υπάρξει». Επίσης, ο τότε επιλοχίας των ευζώνων Α. Μαχιμάρης αρνήθηκε ότι υπήρξε εύζωνος με το όνομα αυτό. Και πώς αλήθεια τεκμηριώνει κανείς αδιάσειστα ότι κάποιος δεν υπήρξε ή κάτι δεν συνέβη;
Αντιγράφουμε από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου «Οι λέξεις έχουν τη δική τους Ιστορία» την ανάρτηση της 29ης Απριλίου 2011, όπου μεταξύ άλλων, ο αντιστράτηγος Κακουδάκης αναφέρει:
«Θα προσπαθήσω να ανακεφαλαιώσω την ιστορία όπως την έχω κατανοήσει. Στις 27 Απριλίου, τη μέρα της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, οι προφυλακές του στρατού ύψωσαν τη γερμανική σημαία στην Ακρόπολη, στις 8.45 το πρωί, όπως έσπευσαν να γνωστοποιήσουν με τηλεγράφημα στον Χίτλερ ο ίλαρχος Γιακόμπι και ο υπολοχαγός Έλσνιτς. Λίγο αργότερα υψώθηκε σε άλλον ιστό η ελληνική σημαία, πλάι στη γερμανική. Από τις πηγές της εποχής δεν φαίνεται σαφώς αν προηγήθηκε υποστολή της ελληνικής σημαίας ή αν δεν είχε γίνει έπαρσή της εκείνο το ταραγμένο πρωινό, πάντως το βέβαιο είναι τι λίγη ώρα αργότερα και οι δυο σημαίες κυμάτιζαν η μία πλάι στην άλλη. Γερμανικές σημαίες υψώθηκαν επίσης στο δημαρχείο. Η επίσημη παράδοση της Αθήνας (και του Πειραιά) στον Γερμανό στρατιωτικό διοικητή έγινε στις 10.30 από τον δήμαρχο Αμβρόσιο Πλυτά, τον σ τ ρ α τ η γ ό Κ α β ρ ά κ ο (Σημείωση της Attica Voice: του οποίου το όνομα αδικαιολόγητα φέρει δρόμος στο Πικέρμι) , τον νομάρχη Αττικής και τον δήμαρχο Πειραιώς, στο καφενείο Παρθενών, γωνία Κηφισίας και Αλεξάνδρας….»
Όπως είναι φυσικό, σε τέτοιες στιγμές κυκλοφορούν ένα σωρό φήμες· έτσι, κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο εύζωνος φρουρός της Ακρόπολης (τότε ακόμα ανώνυμος), αντί να παραδώσει τη σημαία, την τύλιξε γύρω από το σώμα του και έπεσε στο κενό. Τη φήμη αυτή την κατέγραψε στο ημερολόγιό του ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, αλλά και ο βρετανός πράκτορας (και μετέπειτα επιφανής ιστορικός) Νίκολας Χάμοντ. Κυκλοφόρησαν και άλλες φήμες τότε: για παράδειγμα, στο δικό του ημερολόγιο ο Ροζέ Μιλιέξ κατέγραψε πως άκουσε ότι Έλληνες στρατιώτες πυροβόλησαν τη σημαία με τη σβάστικα την ώρα της έπαρσής της και την έριξαν από τον ιστό της!
Αρκετές μέρες αργότερα, στις 9 Ιουνίου 1941, σε ανταπόκριση από το Κάιρο, η αγγλική εφημερίδα Ντέιλι Μέιλ, θέλοντας να υπογραμμίσει την εχθρότητα του ελληνικού λαού προς τους κατακτητές, αναφέρει το ίδιο επεισόδιο, μόνο που τώρα δίνει όνομα στον ηρωικό αυτόχειρα εύζωνο: τον ονομάζει Κωνσταντίνο Κουκίδη.
Αναλυτικότερη πληροφόρηση θα βρείτε στις αναφερθείσες στο κείμενο πηγές, δηλαδή
Εντύπωση δε προκαλεί πως στον αιώνα του διαδικτύου, κάποιοι έχουν γεμίσει το YouTube με βίντεο περί Κουκίδη, πλην όμως η απουσία ιστoρικών τεκμηρίων και μαρτυριών κάνει πάταγο
ΥΓ Κάποιοι "καλοπροαίρετοι" προσπάθησaν να παραλληλίσουν τον ανύπαρκτο Κουκίδη με τυς υπαρκτούς Γλέζο και Σιάντα. Δεν νομίζουμε πως αξίζει να κάνουμε το παραμικρό σχόλιο και να εξηγήσουμε τη διαφορά μεταξύ πραγματικού και φανταστικού
«Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», Θεατρικό έργο του μεγάλου Ιταλού Θεατρικού συγγραφέα, Ντάριο Φο.
Ο θάνατος είναι πάντα τυχαίος.
Οποιαδήποτε σχέση με τα σημερινά γεγονότα κρίνεται εντελώς τυχαία.
Ο αδέκαστος ιατροδικαστής θα αποφανθεί για το "τυχαίον" του θανάτου.
Η οποιαδήποτε συμμετοχή της αστυνομίας κρίνεται εντελώς αβάσιμη.
Τα γεγονότα είναι εντελώς τυχαία.
Από τον Ντάριο Φο μέχρι το Βόλο η απόσταση είναι πολύ μικρή.
Μιλάνο - Βόλος, τόσο κοντά .....
Ο θάνατος είναι τυχαίος ...
Η ζωή είναι τυχαία ...
Η πραγματικότητα δεν υπάρχει ....
Αν δεν έχετε διαβάσει το τρίτομο έργο του Eduardo Galeano «Η μνήμη της φωτιάς», μάλλον θα είναι γιατί δεν έχετε διαβάσει ποτέ, κανένα έργο του μεγάλου αυτού σύγχρονου μας, συγγραφέα. Είναι και λίγο «ενοχλητικά» τα θέματα του, ειδικά για εμάς τους ανατολικοευρωπαίους που συμπεριφερόμαστε ως δυτικοευρωπαίοι και υπερατλαντικοί, αφού πάσχισαν επί δεκαετίες να μας πείσουν πως εκεί «ανήκομεν».
Ο Eduardo Galeano στη «μνήμη της φωτιάς» ιστοριογραφεί χωρίς να τηρεί τους «κανόνες» που θέλουν τον ιστοριογράφο αντικειμενικό, αλλά στο τέλος, πάντα αφήνει την Ιστορία να γίνεται υπόθεση και έργο των νικητών.
Μια και ο λόγος για τις υπερατλαντικές συγγενείς μας χώρες, τις Μπανανίες του Χένρυ και τη σφαγή της Μπανάνας, ας δούμε την σύντομη καταγραφή της, στην Κολομβία, από τον E. Galeano. Η καταγραφή και απόδοση των στιγμών της Ιστορίας, από τον συγγραφέα της μνήμης της φωτιάς, αποδεικνύει πως η ανάγνωση της Ιστορίας δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Ποτέ. Και ότι η εξ αποστάσεως θέαση της, δεν μπορεί παρά να είναι ύποπτη, αν δεν είναι, μονοσήμαντα, ένοχη.
Eduardo Galeano, Η μνήμη της φωτιάς – Τόμος 3: Ο αιώνας του ανέμου
Η σφαγή της μπανάνας (Κολομβία 1928)
1928 – Νοτίως της Σάντα Μάρτα
Μπανανίες
Δεν ήταν παρά χαμένα χωριουδάκια στην ακτή της Κολομβίας, ένας δρόμος όλο σκόνη ανάμεσα στο ποτάμι και στο νεκροταφείο, ένα χασμουρητό ανάμεσα σε δύο όνειρα, όταν το κίτρινο τρένο της United Fruit Company έφτασε από τη μεριά της θάλασσας.
Του Θεμιστοκλή Λαζαρή
Ήρθαν λοιπόν οι πρώτες σχάρες στην Πλατεία Ταχυδρομείου.
Αναμενόμενο βέβαια. Από καιρό το ξέραμε ότι, στο τέλος της έρευνας, κάπως έτσι θα έμοιαζε η ανάδειξη. Είναι μάλιστα μια μεγάλη νίκη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας το πόσα πολλά, πόσα περισσότερα απ’ ό,τι σχεδιαζόταν αρχικά, παρέμειναν τελικά ορατά. Στο φως. Εις μνήμην.
Αλλά να.
Σου σφίγγουν κάπως την καρδιά τα πλέγματα. Στενά πολύ, ίσα που αφήνουν να δεις από κάτω τους. Και λίγα μέτρα γύρω σου να σύρεις το βλέμμα, μόνο στο σίδερο θα εστιάσει το μάτι.
Όσο κι αν ξέρεις. Αν ξέρεις.
Βγήκαν και τα πρώτα τραπέζια. Οι μαγαζάτορες, απηυδισμένοι από το χώμα και τη σκόνη, ανασαίνουν ελεύθερα κι απλώνονται στον ανοιχτό χώρο. Πάνω στην ώρα ήλθε για τα μέτρα.
Ακούγεται μάλιστα πως όπου να ‘ναι φτάνει κι ο Βενιζέλος για τα βαφτίσια. Άγαλμα, βέβαια. Στη θέση την εξαρχής ορισμένη. Άλλωστε το Πλατεία «Ταχυδρομείου» όνομα αξιοπρεπές δεν ήταν βέβαια. Μάλλον για παρατσούκλι έκανε.
Και θα ρωτήσετε: Και τι λοιπόν σ’ ενοχλεί απ’ αυτά; Οι προστατευτικές σχάρες; Τα τραπέζια; Οι κάδοι; Το τσιμέντο; Ή μήπως το πρόβλημα είναι ο Βενιζέλος τελικά;
Τίποτα απ’ όλα αυτά συγκεκριμένα. Το καθένα φτάνει στην ώρα του, προγραμματισμένα, ορθολογικά και συμπεφωνημένα. Ασήμαντα τελείως εξάλλου, αν συγκριθούν με τόσα και τόσα τρέχοντα.
Όμως φοβάμαι την κανονικότητα, που στέλνει τα αρχαία στην ακίνδυνη αφάνεια, που ξαναδίνει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» και που χαρίζει σε μαρμάρινους μπροστάρηδες ό,τι δεν τους ανήκει.
Στις όχθες του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας εντοπίστηκαν για πρώτη φορά τα απολιθώματα της Πικερμικής Πανίδας.
Αυτό συνέβη το 1835 όταν βρέθηκαν τα πρώτα απολιθώματα της Πικερμικής Πανίδας επί του Βαλανάρη Ποταμού, ο οποίος είναι παραπόταμος του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας.
Από τότε ξεκίνησαν ανασκαφές στην όχθη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας που έδωσαν απίστευτο πλούτο ευρημάτων.
Το 1970 ανακαλύφθηκε στο Κισδάρι Πικερμίου νέα σημαντική θέση απολιθωμάτων. Η θέση αυτή είναι ίσως η πλουσιότερη από όλες και βρίσκεται πολύ κοντά στον Βαλανάρη.
Το 2012 ξεκίνησαν ξανά ανασκαφές στον Βαλανάρη σε μια τρίτη θέση, Οι ανασκαφές συνεχίζονται.
Συνολικά οι θέσεις ανεύρεσης απολιθωμάτων ξεπερνούν τις τριάντα. Κάποιες από αυτές βρίσκονται πάνω στην κοίτη και στις όχθες του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (όπως πλησίον του πρώην Κεραμοποιείου Τρανούλη).
Οι θέσεις που βρίσκονται πάνω στην κοίτη ή στις όχθες προβλέπεται να καταστραφούν με το έργο του εγκυβωτισμού του Μεγάλου Ρέματος και μέρος του Βαλανάρη.
Οι όχθες του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας αποτελούν ένα παλίμψηστο που πάνω τους είναι γραμμένη η γεωλογική ιστορία της περιοχής ενώ φυσικά υπάρχουν πολλές θέσεις με ιδιαίτερο πολιτιστικό ενδιαφέρον.
Ξεκινώντας από την εκβολή του Μεγάλου Ρέματος θα συναντήσουμε τον Αποθέτη (απέναντι από το βενζινάδικο της ΕΚΟ).
Ο Αποθέτης βρέθηκε πάνω στην δεξιά όχθη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (με πορεία προς τη θάλασσα). Περιείχε μεγάλο αριθμό ιερών αντικειμένων από την αρχαϊκή μέχρι την κλασική εποχή.
Ο Αποθέτης καλύπτεται κυριολεκτικά με τσιμέντο με την προτεινόμενημελέτη.
Απέναντι από τον Αποθέτη, σε μικρή απόσταση από το Μεγάλο Ρέμα βρίσκεται το λεγόμενο «Ρωμαϊκό Βαλανείο της Ραφήνας», που ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του '70, εγκαταλείφθηκε στην τύχη του για χρόνια, είχε όμως την τύχη να «ξαναζωντανέψει» τα τελευταία χρόνια μέσα από την αρχαιολογική έρευνα που διενεργεί το Πανεπιστήμιο Αθηνών και η Β' ΕΠΚΑ. Η ολοκλήρωση της αποκάλυψης του μνημείου και οι δυνατότητες ανάδειξής του δίνει ελπίδες για το μέλλον και των υπόλοιπων σημαντικών αρχαιολογικών τόπων της περιοχής.
Στην ίδια περιοχή και πολύ κοντά στην κοίτη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας έχουν βρεθεί νεκροταφεία της ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου.
Στο ρωμαϊκό νεκροταφείο πραγματοποιήθηκε σωστική ανασκαφή κατά τις εργασίες δημιουργία βενζινάδικου στο χώρο αυτό.
Μετά την πλημμύρα του 2013 αποκαλύφθηκαν στις όχθες του Ρέματος ταφές και πηγάδια, η χρονολόγηση των οποίων φτάνει μέχρι και τα γεωμετρικά χρόνια.
Στην περιοχή της Πετρέζας Σπάτων έχουν εντοπιστεί τα ερείπια Παλαιοχριστιανικής Βασιλικής στη θέση Σκίμθι.
Στην περιοχή του Φοίνικα εντοπίζεται ρωμαϊκός αγωγός κατά μήκος του Μεγάλου Ρέματος σε πολύ καλή κατάσταση.
Στην περιοχή της Παλλήνης, πλησίον του Κτήματος Νάσιουτζικ έχουν εντοπιστεί αρχαιολογικά ευρήματα που ανάγονται στην ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή.
Όλα τα ευρήματα εντοπίζονται επιφανειακά.
Δεν έχουν πραγματοποιηθεί ανασκαφές εκτός από την περιοχή του Ρωμαϊκού Βαλανείου.
Το ποτάμι και οι όχθες του κρύβουν πολλά μυστικά.
Θα αποκαλυφθούν ή θα σκεπαστούν από το τσιμέντο και τους λιθοσωρούς;
Ο μικρός μας Αμαζόνιος - Our little Amazon
(Θεμιστοκλής Λαζαρής)
Το 1ο slideshow (οι εναλλασσόμενες εικόνες κάτω από την επικεφαλίδα του site) για το 2019 που προτιμήσαμε στο atticavoice.gr είναι ένα μικρό μπουκέτο, από τους καταπληκτικής ακρίβειας χάρτες από το έργο των Ernst Curtius και Johann August Kaupert, του 1878: Atlas von Athen, έκδοση Βερολίνου. Συγκεκριμένα στο slideshow συμπεριλάβαμε μόνο τους χάρτες που αναφέρονται στο Πεντελικό και την περιοχή μας. (μαζί με ένα απόσπασμα Google maps για προσανατολισμό)
Λίγα λόγια για τους δημιουργούς (Βασική πηγή: Deutsche Biographie, 1884)
Ο Γιόχαν Άουγκουστ Κάουπερτ (Johann August Kaupert) γεννήθηκε στο Κάσελ της Γερμανίας στις 9 Μαΐου 1822 του κρατιδίου της Έσσης της τότε Γερμανικής Ομοσπονδιακής Αυτοκρατορίας. Σπούδασε κι εργάστηκε ως τοπογράφος και από 1869 ως χαρτογράφος στο γενικό επιτελείο του πρωσικού στρατού, όπου και συνέβαλε σημαντικά στην δημιουργία των χαρτών κλίμακας 1:25.000 και 1:100.000 του γενικού επιτελείου.
Από το 1875 έως το 1877 συνόδευσε τον Γερμανό αρχαιολόγο Ερνστ Κούρτιους (Ernst Curtious) ως μέλος της αποστολής του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα σε συνεργασία με το Αυτοκρατορικό Πρωσικό Υπουργείο Εκκλησιαστικών, Εκπαιδευτικών και Ιατρικών Υποθέσεων, για την τοπογράφηση και χαρτογράφηση της Αθήνας και της Αττικής.
Η συνεργασία του με τον Κούρτιους το 1878 οδήγησε στην έκδοση του έργου Atlas of Athens, και αργότερα το μνημειώδες Karten von Attica - Χάρτες της Αττικής (1881-1903)όπου συμετείχε ο επίσης Γερμανός αρχαιολόγος Άρτουρ Μιλχόφερ (Arthur Milchhoefer), έργο που ολοκληρώθηκε μετά το θάνατό του στις 11 Φεβρουαρίου 1899 και αποτελεί ανεκτίμητο τεκμήριο τοπιογραφίας και αρχαιολογίας για την αττική γη. Το έργο Karten von Attica εκδόθηκε από τον Reimer B., και η εκτύπωσή του έγινε από το γερμανικό λιθογραφείο Korbeweit στο Βερολίνο. Ο Κάουπερτ βραβεύτηκε το 1889 από το πανεπιστήμιο του Στρασβούργου με τιμητικό διδακτορικό τίτλο.
Οι χάρτες αυτοί τεκμηριώνουν ακράδαντα την εξάπλωση του Αττικού φυσικού περιβάλλοντος καθώς και την ύπαρξη και τη διαδρομή των ρεμάτων της ανατολικής Αττικής, όπως τεκμηριώνουν και την βάναυση μεταχείριση που τους επιφύλαξαν οι μετέπειτα κάτοικοι του τόπου
Σημείωση: "Υψηλού επιπέδου μόρφωσης" αντιδήμαρχος και ο "ανωτάτου επιπέδου ευαισθησίας" δήμαρχος, σε δημοτικό συμβούλιο χαρακτήρισαν τους χάρτες Kaupert Curtius ως «λαογραφικού χαρακτήρα». Είναι από τις φάσεις που χαρακτηρίζουν την ποιότητα των ασκούντων διοίκηση.
Γράφει η Phyllis
Είναι γεγονός ότι ακόμα μας επιτρέπεται να γιορτάζουμε τις εθνικές εορτές όπως η 28η Οκτωβρίου. Αλλά μετά το μνημόνιο το νόημα της 28ης Οκτωβρίου έγινε ανυπόφορο στους κυβερνώντες, γιατί υμνεί την γενναιότητα του φτωχού και αδύναμου να αντισταθεί στο πανίσχυρο ανατρέποντας την ισορροπία του τρόμου πάνω στην οποία βασίζεται το σύστημα.
Η επέτειος του ΟΧΙ υμνεί τον ορθολογισμό, την καθαρή σκέψη πέρα από το φόβο, την παράτολμη απόφαση πάνω σε αξίες και αρχές ενάντια στην υποταγή. Έτσι αντικαταστάθηκε από την «πεφωτισμένη» ηγεσία μας με μια εορτή αναπλήρωσης τον εορτασμό της 12ης Οκτωβρίου. Οι αντιφα, οι ΜΚΟ, οι πιθηκίζοντες εντός και εκτός υπουργικών θώκων μας μαθαίνουν το ιστορικά ορθό του εορτάζειν. Έτσι τα τελευταία χρόνια διαδίδουν το ορθό δηλ. «η αποτίναξη του ναζιστικού ζυγού από την πρωτεύουσα, στις 12 Οκτωβρίου 1944, σημειώνεται με πανηγυρικό τρόπο, εορτάζεται πλέον εν Αθήναις όπως και σε όλες τις λοιπές πολιτισμένες χώρες!. Όπως επιβάλλει η ιστορία (;) και υπαγορεύουν οι αντιφασιστικές παραδόσεις (sic). Χρειάστηκε να περάσουν 71 χρόνια, ώστε να πάρει η επέτειος τη θέση που κατέχει στη συλλογική μνήμη (;;;)» συνεχίζουν.
Η μετατροπή των Ελλήνων σε κάτι ξένο -άρα ανώτερο- είναι μοναδική τους επιδίωξη. Ρατσισμός στην πράξη και αιχμή του δόρατος του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και των οπαδών του δόγματος «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Ο εορτασμός της 12ης Οκτωβρίου συνηγορεί άλλωστε και με το κλείσιμο της εκκρεμότητας των αποζημιώσεων που μας οφείλει η Γερμανία για τις αθλιότητες του ναζισμού στους Έλληνες αμάχους.
Βήμα - βήμα αποδομούνται τα επιχειρήματα της αξίωσης αποζημίωσης στην Ελλάδα, που το ΟΧΙ συνδεδεμένο με την εισβολή και τις θηριωδίες που ακολούθησαν θέτει στο συλλογικό ασυνείδητο.
Ο εμφύλιος πόλεμος, οι δικτατορίες που ακολούθησαν είναι κι αυτές ενοχλητικές μνήμες που πρέπει να σβήσουν για να εμφανιστούν από τους ανίκανους ηγέτες μας, οι άρπαγες ως σωτήρες. Όλα αυτά συνάδουν με την μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο που έγινε εν όψει της υφαρπαγής όλων των φυσικών της πόρων (Σκουριές, αρχαιότητες, ορυκτά, παράλια με τις επιδοτούμενες αδρά υδατοκαλλιέργειες κλπ.) από ξένα funds που κανείς δεν γνωρίζει ποιος ελέγχει για εικονικά χρέη, και την συνεπαγόμενη καταστροφή του φυσικού κάλους της χώρας και της κοινωνίας.
Οι επαΐοντες των Βρυξελλών επιθυμούν διακαώς να σβήσουν κάθε ύμνο στην άρνηση και την ανυπακοή ενάντια στην υποτέλεια και την ολιγαρχία των Βρυξελών όπως το ΟΧΙ που πειθανάγκασε την τότε κυβέρνηση να εκφράσει την λαϊκή βούληση. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Μεταξάς ένας δικτάτορας άκουσε και υπάκουσε στην λαϊκή εντολή, ενώ ο πεζοδρομιομάχος λαϊκιστής Αλέξης μετά από έναν αιώνα με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, περιφρόνησαν ακυρώνοντας το δημοψήφισμα του 2015. Η αντίσταση ως ιδέα εξοργίζει την αριστερά, το ΟΧΙ τους αηδιάζει και γι αυτό ξαναγράφουν την ιστορία στα μέτρα τους. Σήμερα στα πλαίσια της αποδόμησης της λαϊκής μνήμης και βούλησης η προπαγάνδα αφενός προχωρά στην παραποίηση της ιστορίας στα σχολικά βιβλία και συγγράμματα και στην διασπορά ψευδών και κατευθυνόμενων ειδήσεων ενιαίων σε όλα τα ΜΜΕ και κεντρικά ελεγχόμενων με άκρως επιστημονικές όσο και ακραία ολιγαρχικές τεχνικές προκειμένου να συσκοτίσουν τη σκέψη και σκορπίσουν σύγχυση ιδεών και παράνοια. Η σύγχυση άλλωστε είναι η μήτρα του φασισμού και της βίας.
Η 28η Οκτωβρίου το 2018 αποκτά νέο ιστορικό υπόβαθρο.
Ακούσαμε στις 27/10/2018 τον ΠτΔ να λέει: « Οι ηρωικοί νεκροί της Αντάντ πολέμησαν στο Μακεδονικό Μέτωπο και με τον τρόπο τους υπερασπίστηκαν την αδιαμφισβήτητη ελληνικότητα της Μακεδονίας μας και με τον ίδιο τρόπο η θυσία τους μας θυμίζει και το δικό μας χρέος προς αυτή την κατεύθυνση αυτές τις κρίσιμες ώρες για τον τόπο και τον λαό μας" όταν επισκέφθηκε τα Συμμαχικά Κοιμητήρια του Ζέιτενλικ στη Θεσσαλονίκη. Ο καθηγητής μιλά σαν αν μην ξέρει κάτι για την συμφωνία των Πρεσπών. Συνεχίζοντας επισήμανε με ρητορικό σθένος την ανάγκη αντίστασης στις δυνάμεις που επιβουλεύονται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δοκιμάζοντας την αντοχή της ψυχραιμίας μας αφού το οικοδόμημα αυτό εμπνεύστηκε την παραχώρηση της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Με τον Ιταλό ομόλογο του τίμησαν και τα Ιταλικά στρατεύματα εισβολής. Ενώ οι Ιταλοί φασίστες ως γνωστόν, εισέβαλλαν στην χώρα και έγιναν η αιτία να πεθάνουν στα βουνά της Αλβανίας χιλιάδες Ελληνόπουλα στο έπος του σαράντα που τόσο πόνο έφερε στον λαό. Κατέλαβαν την χώρα ως σύμμαχοι του Χίτλερ και των ναζί όπου κυνήγησαν σκληρά τους Έλληνες αντιφασίστες. Στο τέλος διαφώνησαν με τον Χίτλερ από τον οποίον δέχθηκαν στην Κεφαλλονιά και αλλού τα αναμενόμενα αντίποινα.
Τιμή δεν τους πρέπει την ημέρα του ΟΧΙ και μάλιστα από τον ΠτΔ της χώρας μας, γιατί αυτό φανερώνει μια ασέβεια στη μνήμη των νεκρών μας στην Αλβανία. Ζήσαμε λοιπόν μια ακόμα ανατροπή των κανόνων της λογικής και της ηθικής που σοκάρει.
Άλλη μια οδυνηρή επίθεση στο θυμικό των Ελλήνων και την ιστορική μνήμη τους προκειμένου να μας θολώσουν τη σκέψη και να αχρηστεύσουν ότι μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ως αξία και αλήθεια. Μαζί με την αδιαμφισβήτητη στήριξη του στην ανεπιθύμητη συμφωνία των Πρεσπών, επαινεί όσους πολέμησαν για την Μακεδονία μας, και όσους πολέμησαν ενάντια της Μακεδονίας μας (το ευρωπαϊκό οικοδόμημα) και επέβαλλαν την απαράδεκτη συμφωνία στους δύο λαούς χωρίς τη συναίνεση τους.
"Τιμούμε σήμερα εδώ, στα Κοιμητήρια του Ζέιτενλικ, την μνήμη των 20.500 στρατιωτών των Συμμαχικών Δυνάμεων της Αντάντ, οι οποίοι έπεσαν στο Μακεδονικό Μέτωπο, δίνοντας τη ζωή τους θυσία στο βωμό της Ελευθερίας αλλά και των άλλων θεμελιωδών αρχών του πολιτισμού μας. ….." συνέχισε ο ΠτΔ.
Σε τι αναφέρεται άραγε;
Η εξαπάτηση του λαού έχουν φροντίσει οι καθηγητές της νομικής και νομοθέτες να είναι καθήκον καλά αμειβόμενο και όχι παράπτωμα. Η παραποίηση της πραγματικότητας είναι μια επικοινωνιακή πρακτική αναγκαία σε μη δημοκρατικά καθεστώτα και σε υπερεθνικά απολυταρχικά μορφώματα. Εδώ όμως δεν έχουμε απλά μια εσκεμμένη παραποίηση των πραγματικών περιστατικών έχουμε μια ανατροπή των θεμελιωδών αρχών της λογικής επεξεργασίας και ανάλυσης και της αναγκαίας και αναμενόμενης σύνδεσης των λόγων και των πράξεων. Μας βομβαρδίζουν με διττές, ανεύθυνες και αντιφατικές ειδήσεις χωρίς κανένα ηθικό ή λογικό φραγμό μέχρι να εθιστούμε. Η συνήθεια άλλωστε είναι ο βασιλιάς του κόσμου.
Στην σημερινή Ελλάδα η προπαγάνδα έχει περάσει σε νέα επίπεδα, δεν προσπαθεί απλά να αλλάξει το νόημα και την αλήθεια των γεγονότων. Έχει αναλάβει ταυτόχρονα με την ραγδαία εξάπλωση των ναρκωτικών και άλλων εθιστικών ουσιών να συσκοτίσει την σκέψη μας, να αλλοιώσει το νόημα των λέξεων, να μας αποχαυνώσει και αδρανοποιήσει ως πολιτικά όντα και να μας χειρίζεται ως πελάτες και χρήστες. Μια τέτοια πρακτική δεν είναι απλά δόλια και σχιζοειδής αλλά και πονηρή μεθόδευση αφού παλεύει να κατοχυρώσει εκ των προτέρων την απαλλαγή του υποκειμένου από κάθε πιθανή κατηγορία σε βάρος του, αφού το υποκείμενο εξυμνεί και προωθεί στα λόγια αυτό που προδίδει με πράξεις. Σε αυτήν την στρατηγική να γλυτώσουν κάθε ευθύνης και να απαλλαγούν από την τιμωρία και ο περίφημος νόμος Παρασκευόπουλου για την απελευθέρωση των επικίνδυνων κακοποιών στο δόγμα η τιμωρία είναι αχρείαστη και η λύτρωση από το έγκλημα ανέφικτη. Εισάγουν το ψέμα και την παράνοια σαν κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία και στρατηγική και αποδομούν τη γλώσσα, τη λογική και την σκέψη μας προκειμένου να μην ξαναπούμε ΟΧΙ, αφού στον άθλιο κόσμο που ζούμε το ΟΧΙ είναι Ναι και το Ναι, Όχι.
Όλοι για τη φωτογραφία. Υπουργοί, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι έχουν τη φωτογραφία ως μόνο στόχο. Η ασφάλεια των παιδιών περνά σε δεύτερη μοίρα
Πρόσφατα, σε μία συνάντηση μας με παιδιά του Λυκείου της Ραφήνας, το περασμένο Σάββατο, 22 Μαΐου 2021, γίναμε κοινωνοί ενός τρομακτικού περιστατικού, που έλαβε χώρα στο κτήριο του σχολείου. Όπως μας περιέγραψαν τα ίδια τα παιδιά, την προηγούμενη μέρα (21/5), εκπαιδευτικός η οποία προσπάθησε να μαζέψει αντικείμενο το οποίο είχαν τοποθετήσει μαθητές στην πάνω επιφάνεια αναρτημένης ψευδοροφής, βρέθηκε στο κενό και έπεσε στον από κάτω όροφο.
Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω εκείνη τη μικρή αναστάτωση που ένιωθα μικρός, βλέποντας στην τηλεόραση -στη σπαργανική της ακόμα φάση- εκείνο το κουκλοθέατρο - θαύμα που μας χάριζε το τότε ΕΙΡΤ και που είχε τον τίτλο «Ο Μπάρμπα Μυτούσης».
Το θαύμα που χαρακτήριζε το κουκλοθέατρο του Μπάρμπα Μυτούση ήταν το ότι οι μαριονέτες του μεγάλωναν μαζί μας. Σε ηλικία και εμπειρίες. Μόνο ο Κλούβιος, πενήντα χρόνια μετά, δεν έδειχνε να έχει μεγαλώσει. Το ίδιο παιδί, ένα χαζό παιδί- χαρά γεμάτο, όπως θα λέγαμε σήμερα. Η Σουβλίτσα όμως είχε μεγαλώσει και είχε Σούβλα κανονική.
Ο Μπαρμπα Μυτούσης πάλι, δεν είχε αλλάξει. Ήταν η φωνή της λογικής και του δικαίου. Αυτό που δεν γνωρίζαμε, όμως, ήταν πως είχε και έναν άλλο αδελφό, τον Μπαρμπα Μπουρνούση. Πώς είναι στις Άγριες Μέλισσες ο Μιλτιάδης και ο Δούκας; Έτσι ακριβώς. Ο Μιλτιάδης ήταν ο Μπαρμπα Μυτούσης και ο Δούκας ο Μπαρμπα Μπουρνούσης. Και στη μέση, η Ανέτ, η αλλιώς η Θεία Ευρυδίκη που αγαπάει το Δίκαιο, όμως είναι δεμένη και φιμωμένη από το πλήθος των εξαρτήσεων.................................
Όλα ξεκίνησαν όταν μία μέρα ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα έτρεξαν κλαίγοντας στο Μπαρμπα Μυτούση για να παραπονεθούν πως κάτι άλλα παιδιά τους πείραζαν και τους κορόιδευαν. Κανένας τους βέβαια δεν ήταν πια παιδί, αλλά αυτό δεν μπορούσαν να το αντιληφθούν
- «Μην κάνετε σαν παιδιά. Δεν είστε πια παιδιά!!», τους είπε με τόνο αυστηρό ο θείος τους. «Μου θυμίζετε τον τζόρα τον αδελφό μου, τον Μπουρνούση» και τους έδιωξε θυμωμένος
Ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα έμειναν μόνοι τους και στενοχωρημένοι
-«Να πάμε στο θείο τον μπαρμπα Μπουρνούση … Αυτός θα μας καταλάβει σίγουρα» είπε η Σουβλίτσα στον Κλούβιο. Ο Κλούβιος είχε ήδη βαρεθεί και ήθελε να πάει να παίξει , όμως η Σουβλίτσα δεν επρόκειτο να τον αφήσει ήσυχο. Μπροστά στο πείσμα της Σουβλίτσας και για να ξεμπερδεύει μαζί της, συμφώνησε.
-«Άντε, ας πάμε» είπε ο Κλούβιος με φανερή βαρεμάρα
Ξεκίνησαν λοιπόν να πάνε να βρούνε τον αδελφό του Μπαρμπα Μυτούση, τον τζόρα τον Μπαρμπα Μπουρνούση. Αυτός θα τους βοηθούσε σίγουρα .
Ο Μπαρμπα Μπουρνούσης άλλο που δεν ήθελε. Μόλις άκουσε τον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα, θυμήθηκε κι αυτός τα ίδια παιδιά που τον κορόιδευαν κι αυτόν πολύ καιρό για άλλα πράγματα. Αφού δεν τολμούσε ο ίδιος να σηκώσει κεφάλι, σκέφτηκε πως βρήκε την ευκαιρία που περίμενε:
-«Να πάτε στη θεία σας τη Δίκη, να της τα πείτε όλα» είπε ο Μπάρμπα Μπουρνούσης στην ανιψιά του … «Να πάρεις μαζί σου και τον Κλούβιο γιατί έμαθα πως τον κοροϊδεύουν κι αυτόν»
-«Εμένα, θείε, δεν με κοροϊδεύουνε, είπε ο Κλούβιος
-«Εσύ έτσι θα πεις χαμένε, άντε τώρα» είπε ο Μπαρμπα Μπουρνούσης
-«Μπάρμπα μου, μπαρμπούλι μου» έκανε η ανιψιά και αγκάλιασε το θείο της με ένα κεφαλοκλείδωμα. Ο Μπάρμπας έβγαλε μια κραυγή από την αγκαλιά της Σουβλίτσας - η ανιψιά ήταν ήδη δύο κεφάλια ψηλότερη από αυτόν. Μόλις η Σουβλίτσα ξεκόλλησε από πάνω του, ο θείος έβγαλε έναν στεναγμό ανακούφισης.
-«Θείε» ρώτησε ο Κλούβιος. «Να σε ρωτήσω κάτι ; Θα μου δώσεις χαρτζιλίκι ;»
Ο θείος τον χάιδεψε, αλλά πιο πολύ με καρπαζιά έμοιαζε το χάδι του. Ο Κλούβιος δεν διαμαρτυρήθηκε. Το χαρτζιλίκι μόνο να έπεφτε και όλα ήταν εντάξει γι αυτόν
-«Πού πάμε αδελφούλα μου;» είπε με μια φωνή χρωματισμένη από επιτηδευμένη αφέλεια
-«Πως σε ανέχομαι, απορώ» απάντησε η Σουβλίτσα. «Πάμε στο σπίτι της θείας Δίκης, δεν είπαμε; Η Θεία Δίκη θα τους δείξει… που κάνουν αστεία και πλάκες με τις μαριονέτες»
Έτσι, κουβεντιάζοντας, έφτασαν στο σπίτι της θείας τους της Δίκης. Χτύπησαν ξαναχτύπησαν, αλλά κανείς δεν τους άνοιγε. Έξω από την πόρτα, ένα χαρτί έγραφε «Απουσιάζω σε ταξίδι. Ρίψατε σημείωμα».
Ο Κλούβιος με τη Σουβλίτσα έγραψαν σε ένα χαρτί «Θεία Δίκη, κάτι παιδιά μας κάνουν πλάκα και θέλουμε να τα μαλώσεις. Τα ανίψια σου» … και έριξαν το σημείωμα κάτω από την πόρτα
Πριν φύγουν, όμως, έβγαλαν και μια selfie μπροστά στην πόρτα της θείας και την έκαναν story στο instagram.
-«Ποιος να ξέρει πως η θεία λείπει Κλούβιε;» είπε η Σουβλίτσα… « Μόλις δουν το story θα τρομάξουν. Και την θεία μας την υπολογίζουν. Όχι σαν κι εμάς που ….τέλος πάντων»
Οι μέρες περνούσαν και η θεία Δίκη δεν ερχόταν. Τα παιδιά της γειτονιάς έβλεπαν το story και έστελναν όλο και πολλές γελαστές φατσούλες. Είχε και ο Μπαρμπα Μπουρνούσης instagram και έστελνε κι αυτός καρδούλες και φατσούλες.
Όταν κάποτε επέστρεψε η θεία Ευρυδίκη -η θεία Δίκη όπως τη φώναζαν- βρήκε το χαρτί που είχαν πετάξει τα ανίψια της κάτω από την πόρτα. Έμαθε τα όσα είχαν γίνει και εκνευρίστηκε. Όχι με τα παιδιά που κορόιδευαν τα ανίψια της, αλλά με τα ανίψια της τα ίδια. Κι ακόμη πιο πολύ με τον θείο τους, το Μπαρμπα Μπουρνούση, που δεν θα τα άφηνε ποτέ να μεγαλώσουν. Ταΐζοντάς τα καθημερινά και κατευθύνοντας τα, σα να είναι βρέφη, αυτά γίνονταν περίγελως της κοινωνίας. Δεν θα ωρίμαζαν ποτέ και δε θα έβαζαν στόχους που θα υπηρετούσαν την κοινωνία και όχι τον θείο
Ένιωσε μεγάλη απογοήτευση αλλά και ενοχές που απουσίαζε όταν όλα αυτά ήταν σε εξέλιξη. Θύμωσε που κανείς δεν την κάλεσε να παρέμβει. Ίσως γιατί τη φοβόντουσαν, ίσως γιατί τους εξυπηρετούσε η άγνοια και η απουσία της. Ήταν και εκείνο το χέρι που κινούσε τις μαριονέτες. Ήταν και εκείνο το στόμα που τους έδινε φωνή, όταν εκείνες ανοιγόκλειναν το στόμα τους,
Η θεία Δίκη κατάλαβε και δάκρυσε. Και είπε αυτό που ισχύει και στο κουκλοθέατρο, όπως ισχύει και στην κοινωνία και ένας καλό φίλος συνηθίζει να το περιγράφει με την επωδό: «Καληνύχτα Κεμάλ… αυτός ο κόσμος δε θ΄ αλλάξει ποτέ»
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
