Το Πάσχα του 2018, ο τότε δήμαρχος  Ναυπλιέων, Δ. Κωστούρος, δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Μέσα στην προετοιμασία και καλλιέργεια επικοινωνιακού κλίματος, ένα χρόνο πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές, έκανε αυτό που χαρακτηρίζει τους υπερφίαλους και αλαζόνες. Διατράνωσε την έπαρση του οργανώνοντας ένα πασχαλινό γεύμα «αγάπης», που το διαφήμισε με τον χειρότερο τρόπο. Τρόπο αποκαλυπτικό όμως για το πως σκέφτονται και τι επιδιώκουν, οι  αγαθοί πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί κλπ, προσφέροντες «γεύματα αγάπης».

Με την παράγραφο που ακολουθεί, ο «χορηγός» κατάφερε να μην εμφανιστεί ούτε ένας άνθρωπος στο γεύμα που οργάνωνε. Ούτε καν ο μητροπολίτης πήγε (πάντα προσκαλείται και ένας μητροπολίτης όπου προσφέρεται αγάπη).

«Γεύματα αγάπης και αλληλεγγύης σε αστέγους, απόρους και δεκάδες οικογένειες που ζουν στο όριο της φτώχειας θα προσφέρουν και φέτος η εκκλησία και ο Δήμος Ναυπλιέων.

Τα μεγάλο, γιορτινό συσσίτιο θα γίνει, ανήμερα το Πάσχα, όπου φέτος για πρώτη φορά θα σουβλιστούν οι παραδοσιακοί οβελίες στον αύλειο χώρο της Ευαγγελίστριας στην Πρόνοια…»

Θιγμένοι οι άνθρωποι στους οποίους απευθυνόταν το «γεύμα αγάπης» δεν πήγαν. Όπως δεν θα πήγαινε και κανείς, αφού η συμμετοχή του -πίστευε πως- θα τον «στιγμάτιζε» ως αναξιοπαθούντα. Το τραπέζι του δημάρχου ονομάστηκε «το γεύμα της ντροπής» και πέρασε στην ιστορία. Την τοπική αλλά και την «παγκόσμια ιστορία της γκάφας ή της αναισθησίας»

‘Ένα άλλο γεύμα της ντροπής ζήσαμε μέσω του φακού άγνωστης ή αγνώστου εικονολήπτη, που απαθανάτισε την γλεντοκοπούσα παρέα του Κ. Μητσοτάκη, καλεσμένου του βουλευτή του Στεφανάδη, μάζι με άλλα 48 άτομα (με Μητσοτάκη και οικοδεσπότη μας κάνουν 50). Μάλιστα ο (καθηγητής Ιατρικής) Στεφανάδης δήλωνε πως

«τηρήθηκαν όλα τα μέτρα που επιβάλλουν τα πρωτόκολλα ελέγχου της πανδημίας, δηλαδή υπαίθριος χώρος της οικίας, χρήση μασκών στο μεσοδιάστημα του γεύματος, αριθμός ατόμων στο τραπέζι.» ενώ λυπόταν γιατί

«οι εικόνες και οι συνθήκες, εκτός του χώρου που ήταν ο πρωθυπουργός, με συγκέντρωση κόσμου που προσήλθε αυθόρμητα για να τον δει από κοντά, δεν ήταν οι πρέπουσες, αποτέλεσαν αφορμή παρεξήγησης και ερμηνεύθηκε αρνητικά η έκφραση της παραδοσιακής φιλοξενίας που δείχνουμε όλοι στο νησί μας»

Όταν τα έλεγε αυτά ο βουλευτής (και γιατρός) Στεφανάδης, αγνοούσε πως υπήρχαν βίντεο και φωτογραφίες που τον διέψευδαν; Μάλλον, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη, αφού αυτός είναι ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι εξουσίες. Σαν ηλίθιους. Να μας λένε ό,τι θέλουν και ό,τι τους βολεύει, την ίδια ώρα που η αλήθεια που διαστρεβλώνουν με τον λόγο τους,  βρίσκεται λαμπρή,  ενώπιον μας

Στο βίντεο ακούγεται γυναικεία φωνή να αναρωτιέται, ανάμεσα σε τσαμπούνες και νταούλια «καλά κι αυτοί θα χωρέσουν όλοι στο σπίτι του Στεφανάδη;»

Και χώρεσαν. Αυτοί, οι «έξω»,  που προκαλούσαν λύπη στον βουλευτή, ανέβηκαν και έγιναν «μέσα». Με τον Μπεμπε-Κούλη, μια παρέα.

Ας δούμε, ας μετρήσουμε  τώρα τις ντροπές.

Των κομματόσκυλων που μαζεύτηκαν να αρπάξουν τη χειραψία (τη αγκωνιά ή τη μπουνιά κατά τα κούλικα COVID ήθη) ως απομεινάρι αρνίσιας ωμοπλάτης.

Του βουλευτή, που μας κοροϊδεύει, όπως του δίδαξε ο αρχηγός του, που μας κοροϊδεύει και αυτός, ήδη από την απογείωση του από την Αθήνα. Μαζί με την υπέρκομψη.

Τη δική μας ντροπή, που τα βλέπουμε και χαχανίζουμε, γιατί ο Μπεμπε-Κούλης διέταξε το χουντικό απόβλητο μεταχειρισμένου προφυλακτικού, να μας προειδοποιήσει και να μας απειλήσει, για την περίπτωση που τολμήσουμε και θυμώσουμε με το αφεντικό του. Το ότι γελάμε μαζί του δεν τον πειράζει καθόλου. Είναι ακίνδυνο.

Αυτών που χορτασμένοι μεν, αδηφάγοι δε, στήνουν διαρκώς κομματικά τραπέζια.

Των κομματόσκυλων του κυνοκομείου του Μπεμπε-Κούλη, που σέρνονται πίσω του και ξεφτιλίζονται με το αζημίωτο*.

Του γιατρού που λέει καταφανέστατα ψέματα.  Από έναν γιατρό θα περίμενε κανείς σοβαρότητα, αν όχι εντιμότητα. Αλλά μάλλον αυτό θα ήταν το παράδοξο για τον γιατρό, αφού συνδυάζει δύο ακόμα αρνητικές ιδιότητες. Εκείνη του καθηγητή Ιατρικής (ταγός του νεποτισμού εξορισμού) και το χειρότερο; Του βουλευτή του Κούλη και συναδέλφου του Άδωνι, του Βορίδη, του Μπογδάνου

Ας συγκρίνουμε τις ντροπές αυτές, με την ντροπή που ένιωσαν οι ενδεείς, που δεν πήγαν στο τραπέζι του δημάρχου του Ναυπλίου, το Πάσχα του 18, όσο και αν το είχαν ανάγκη.  Ανάγκη για να φάνε, όχι να γλείψουν με την προοπτική να «φάνε». Είναι η επιβίωση εναντίον της αξιοπρέπειας. Είναι η προσδοκία της αρπαγής απέναντι από την αξιοπρέπεια. Εμείς διαλέγουμε και τελικά γι ‘ μπορεί και να μας αξίζει ό,τι παθαίνουμε

Για την Ιστορία,στo κορωνοπάρτυ πήραν μέρος, εκτός από τον Κούλη, την υπέρκοψη και τον οικοδεσπότη ιατρό,

ο Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών Στέλιος Πέτσας (γνωστός λόγω και των σχετικών αστεϊσμών, ως Ζήκος),

ο Υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Γιάννης Πλακιωτάκης,

ο Γενικός Γραμματέας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας Μάριος Θεμιστοκλέους (θα πρόλαβε την ενημέρωση των 18:00;),

ο Γενικός Γραμματέας Λιμένων, Λιμενικής Πολιτικής και Ναυτιλιακών Επενδύσεων Ευάγγελος Κυριαζόπουλος,

ο Γενικός Γραμματέας Υποδομών Γιώργος Καραγιάννης.

σύνολο 8 "ύψηλά πρόσωπα", ήδη πάνω από το αποδεκτό όριο συνδαιτημόνων

*Πόσο μου θυμίζει εκείνη την περίπτωση του τύπου που φιλούσε το χέρι του Τσίπρα

Η Attica Voice πιστή στον θεσμό της λαϊκής συμμετοχής, στην ανάδειξη της Ιστορίας του τόπου, με την ευκαιρία της κατ’ ευφημισμό, ανάπλασης της πλατείας Δ.Ρ. Θεοχάρη, παλαιότερα γνωστότερης ως «Πλατεία Ταχυδρομείου», αποφάσισε να δώσει τη δυνατότητα έκφρασης στους ίδιους τους δημότες, για την επιλογή του αγάλματος που θα φιλοξενήσει, στο άδειο βάθρο της.

Η κυρία Σοφία Νικολάου, γενική γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής, αποτελεί κεφάλαιο, αποτελεί παρακαταθήκη (asset) για τη μικρή και πτωχευμένη Ελλάδα.

Αυτό μάλλον πιστεύει η ίδια

Δεν μας εξέπληξε. Ο «Μίδας» και η «Μίδα», το χρυσοποίκιλτο ζεύγος της περιφέρειας Αττικής, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι λιγότερο, κάτι φτηνότερο, κάτι λιτό, κάτι αταίριαστο στη χλιδή «Δυναστείας», «Τόλμης και γοητείας», ή –για να έρθουμε ανατολικότερα- οθωμανικής ala Ερντογάν, πολυτέλειας.

Η Ξένια Κουναλάκη έγραφε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ πριν αρκετά χρόνια, πως το κιτς* στην πολιτική είναι παραδοσιακά ταυτισμένο με τα απολυταρχικά καθεστώτα. Διανοητές όπως ο Herman Broch, o T. Adorno ή o C. Greenberg  ασχολήθηκαν με το ναζιστικό κιτς.

Είναι κάτι περιπτώσεις που αμφιβάλλει κανείς για τον τόπο, τον χρόνο και το περιβάλλον (κυρίως το ανθρωπογενές) μέσα στο οποίο ζει. Εντάξει. Δεν βρισκόμαστε ανάμεσα σε λόγιους, σοφούς ή απλά ανάμεσα σε σοβαρούς ανθρώπους (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) αλλά από αυτό μέχρι την εντατική προσπάθεια καθιέρωσης της χυδαιότητας ως  επικρατούσας ιδεολογίας και πρακτικής, το πράγμα σηκώνει πολλή συζήτηση. Η διαρκής τάση επιβολής της χυδαιότητας και της φτήνιας από εξωνημένους δημοσιολογούντες (με το έτσι θέλω) μοιάζει με την παροιμία που θέλει την κολοβή αλεπού να τις βλέπει όλες κολοβές και να επιβάλει ως «καθώς πρέπει στάση» τον ακρωτηριασμό της σκέψης και το «στρογγύλεμα» της συνείδησης.

Ανατριχίλα (αλλά και στομαχικές διαταραχές) προκαλεί  πρόσφατο δημοσίευμα της βασίλισσας του click-bait (της αλίευσης επισκεπτών με τον ερεθισμό των φτηνότερων ανθρώπινων ενστίκτων), της «επίσημη ιστοσελίδα του δήμου Ραφήνας», που θεωρεί πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σκέφτεται και να διατυπώνει δημόσια την κρίση του. Γιατί όπως λέει η βασίλισσα της προπαγάνδας «δεν ενδιαφέρουν κανέναν».

Ξέρει η «επίσημη» πως τα ενδιαφέροντα θέματα είναι το ότι έκλεψαν τοστιέρα από τη Λίτσα την Πατέρα ή η επίθεση αλεπούς στο κοτέτσι του Ρουβά ή η σύλληψη παίκτριας realty show να τρώει κρυφά σαλάμια. Αυτά είναι τα θέματα που οφείλει να ερευνά ο «υπεύθυνος», ήσυχος και «ενεργός» πολίτης. Τα υπόλοιπα, τα σοβαρά, καλύτερα να τα αφήνει στους «αρμόδιους» που «όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν» αρκεί να εισπράττονται τα κατάλληλα επίχειρα.

Θλιβερό το να νομίζουν οι επαγγελματίες προπαγανδιστές πως μπορούν ακόμα και να διαμορφώνουν τις προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα των ανθρώπων.  Θλιβερότερο όταν το κάνουν με την χρήση του άδειου από νόημα λόγου, του από χρόνια ξεπερασμένου ψευτόμαγκα.

Ναι, στο λένε κατάμουτρα. Ξερνάνε το ψέμα στα μούτρα σου κι εσύ από αβρότητα, μπορεί και έμφυτη ευγένεια, αλλά και από δειλία άλλες φορές ή συμφέρον στις χειρότερες περιστάσεις , που μπορεί να είναι και οι περισσότερες για μερικούς, απλά τους κοιτάς.

«Ακούσατε, ακούσατε, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Έλληνες και Οθωμανοί,..». Έτσι χώνεται στη σκηνή, καλώντας τους απανταχού υπηκόους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ουχί μόνον, ο Χατζηαβάτης, ο τελάλης του Πασά, Ο «άσπονδος» φίλος του Καραγκιόζη έχει τον ακριβώς αντίθετο από αυτόν χαρακτήρα:

Κόλακας και συμβιβασμένος, οσφυοκάμπτης και δειλός, καταρτισμένος για όλα τα γραφειοκρατικά και διοικητικά δρώμενα. Έλληνας πλαγίως βολεμένος και ξεπουλημένος: «Πολυχρονεμένε μου Πασά, ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σας δίνει χρόνια...»

 Ποιος θα μπορούσε να είναι σήμερα ο Χατζηαβάτης; Ο δημοσιογράφος φερέφωνο, το κομματόσκυλο που στοχεύει σε κάποια θέση στο Δημόσιο, αυτός πού «ξεσκονίζει» την εξουσία, που στρώνει κόκκινα χαλιά στο πέρασμα κάθε επισήμου...

(Από τον ιστότοπο του γνωστού καραγκιοζοπαίχτη Πάνου Καπετανίδη)

Ο Χατζηαβάτης και ο Εφέντης του παραπάνω αποσπάσματος, είναι η συνοπτικότερη απόδοση του δουλικού χαρακτήρα του θεάτρου σκιών. Τον χαρακτήρα αυτό τον συναντάμε, όπως αδρομερώς προτείνει και ο Πάνος Καπετανίδης, στην κλίμακα της εξουσίας. Εθνικής, περιφερειακής και ακόμα συχνότερα, στην κλίμακα της τοπικής εξουσίας. Είναι ένας χαρακτήρας άγνωμος. Δεν έχει γνώμη, ούτε άποψη ή αν έχει δεν την εκφράζει αν δεν εξυπηρετεί τους στόχους και τη φιλοδοξία του. Πάντα ετεροκαθορίζεται και εναρμονίζεται με τη θέση που θα του αποφέρει μεγαλύτερο όφελος. Η φωνή του είναι επιτηδευμένα μακρόσυρτη, με μια γλοιώδη χροιά, η οποία εκφράζει τη δουλικότητα του. Τελικά, ο Χατζηαβάτης υπάρχει στη σκηνή χάρη στη μακροθυμία του Καραγκιόζη, κατά τον ίδιο τρόπο που κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος  ανέχεται τους  «Χατζηαβάτες» της καθημερινότητα μας κατανοώντας τους με μία πολιτικά ορθή στάση, αντί να τους λιθοβολούμε...

Η γλωσσική ίωση και η Μπαμπινιώτικη θεραπεία

                      Κορων -ός                                                       Κορων-αίος                                        .......-ιός

Είμαι μία Ασιατική γρίπη
έρχομαι απ’ την ανατολή,
ταξιδεύοντας μέρα και νύχτα
πάνω σ’ ένα μαγικό χαλί.

Μια πενικιλίνη προτιμάω (έλα έλα)
δυο κινίνα δίκταμο ζεστό
κι αν σας βρίσκεται καμιά ασπιρίνη,
θα την πάρω σας ευχαριστώ.

Είμαι μία Ασιατική γρίπη
πάω πίσω στην ανατολή,
με αξέχαστες εντυπώσεις
από την πανέμορφή σας Λιλιπούπολη.

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΡΑΦΗΝΑ και ΠΙΚΕΡΜΙ

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

(Ευχαριστούμε τον φίλο της AV Γ.Σ.)