«Στην μετονομασία του πρόσφατα ανακαινισμένου Δημοτικού γηπέδου ΑΓΕΤ Χαραυγή σε “Νίκος Γόδας”, προχώρησε ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας μετά από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.

 Ο Νίκος Γόδας, Μικρασιάτης στην καταγωγή, γεννημένος το 1921 ήταν ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών και λοχαγός του ΕΛΑΣ.

 Η ανιδιοτελής προσφορά του Νίκου Γόδα στην Αντίσταση (Μάχη της Ηλεκτρικής και της Κοκκινιάς) και η μετέπειτα άρνηση του να υπογράψει συνθήκη μεταμέλειας για τις πεποιθήσεις και τα ιδανικά του, τον καθιστούν μια εμβληματική μορφή στο χώρο του Ελληνικού αθλητισμού.

 Ως Δήμος, αισθανόμαστε την ανάγκη να αποτίσουμε ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του σπουδαίου αυτού αγωνιστή, δίδοντας το όνομά του στο δημοτικό γήπεδο της Χαραυγής. Με αυτό θα διατηρηθεί ζωντανή η μνήμη του και η ιστορία του, ενώ και οι νεότερες γενιές θα έχουν την ευκαιρία να αναρωτηθούν, να γνωρίσουν και να μάθουν μια εμβληματική αν και όχι τόσο διάσημη μορφή του αντιστασιακού αγώνα.»

 Για την ιστορία, μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας και τα Δεκεμβριανά ο Νίκος Γόδας συνελήφθη στον Πειραιά όπου και καταδικάζεται σε θάνατο, στη δίκη που έμεινε στην ιστορία ως "δίκη του ασύλου της Κοκκινιάς". Ύστερα από αρκετές μεταγωγές, κατέληξε στις φυλακές της Κέρκυρας, όπου εκτελέστηκε από Έλληνες ταγματασφαλίτες ως κομμουνιστής, στις 19 Νοεμβρίου του 1948, μια βροχερή μέρα στη νησίδα Λαζαρέτο της Κέρκυρας φορώντας την εμφάνιση του Ολυμπιακού, όπως ήταν η τελευταία του επιθυμία.»

Με μία ανάρτηση του στο facebook όπως παραπάνω και ένα δελτίο τύπου, ο δήμος Κερατσινίου – Δραπετσώνας ανακοίνωσε τη μετονομασία του δημοτικού γηπέδου σε «Νίκος Γόδας». Ήταν μία οφειλόμενη τιμή στον μαχητή του ΕΛΑΣ από τους πρωταγωνιστές της μάχης της  Ηλεκτρικής που δινόταν στον Πειραιά, την ίδια ώρα που στην Αθήνα εορταζόταν η απελευθέρωση, στις 13 Οκτωβρίου του 1944. Ήταν μία τιμή που δεν φτάνει ακόμα για να ξεπληρώσει το χρέος του Πειραιά στον άνθρωπο που έγινε σύμβολο για την πόλη και την ομάδα που αγάπησε και υπηρέτησε. Τον Ολυμπιακό. Την ομάδα που την εξυψώνουν Γόδες ενώ την απαξιώνουν συνήθως όσοι ασχολούνται με τα διοικητικά της, προς ίδιον όφελος. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια, αλλά ποτέ δεν θα φτάσουν στο ανάστημα τον εκτελεσμένο μεσοεπιθετικό που έδωσε αγώνες στο γήπεδο και στον δρόμο.

Από προσφυγική οικογένεια από το Αϊβαλί, γεννημένος στην Κοκκινιά το 1921, το 1942 παίζει στην αγαπημένη του ομάδα, τον Ολυμπιακό Πειραιά. Στα τέλη της ίδιας χρονιάς είναι ο βασικός μεσοεπιθετικός της ομάδας. Παράλληλα με το γήπεδο, ο Ν. Γόδας δίνει και αγώνες για την πατρίδα και την κοινωνική δικαιοσύνη, ενταγμένος στον ΕΛΑΣ. Μάχεται στη μάχη της Κοκκινιάς που έγινε στις 7/3/1944 αλλά είχε ξεκινήσει από τις 4/3 όταν η Κοκκινιά δέχτηκε επίθεση από τους Γερμανούς Ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Δυνάμεις του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και -κυρίως- της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού της Κοκκινιάς, έπειτα από σκληρές συγκρούσεις, αντιστάθηκαν και τους οδήγησαν σε υποχώρηση. Η συμμετοχή του λαού της πόλης. Η μάχη τερματίστηκε στις 8 Μαρτίου, όταν οι Γερμανοί κατακτητές τράπηκαν σε υποχώρηση.

Στις 13 Οκτωβρίου 1944 δίνεται η μάχη απέναντι στους απερχόμενους κατακτητές, οι οποίοι ακολουθώντας την τακτική της καταστροφής των υποδομών κατά την αποχώρηση, ετοιμάζονται να ανατινάξουν το παγιδευμένο με εκρηκτικά από το 1942, εργοστάσιο της Πάουερ (Ηλεκτρική). Το υπερασπίζονται απλοί πολίτες, εργάτες* και αστυνομικοί, μαζί με αντιστασιακές οργανώσεις του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Πολεμούν  απέναντι στη γερμανική φρουρά του εργοστασίου. Αποτελεί την τελευταία μάχη της Εθνικής Αντίστασης, καθώς και ίσως το μοναδικό δείγμα εθνικής συμφιλίωσης στη κατοχική Αθήνα, ίσως και στην Ελλάδα, μετά το 1942 (25/11/42 Γοργοπόταμος).

Τον Δεκέμβρη του 1944 Νίκος Γόδας με τον λόχο του πολεμά τους Άγγλους στον Πειραιά, στο νεκροταφείο της Ανάστασης.

Από το βιβλίο του Σταμάτη Σκούρτη (ανθυπολοχαγός του Γόδα στη μάχη του νεκροταφείου) «Ώσπου να ξημερώσει» διαβάζουμε.  «Οι μάχες με τα τανκ του Σκόμπι και τα αεροπλάνα, μέρες τώρα, γίνονταν σώμα με σώμα. Το νεκροταφείο, όσες δυνάμεις και να ρίχνει ο εχθρός, δεν μπορεί να το πάρει. Θυμάμαι τότε τον λοχαγό μου Νίκο Γόδα, που θα πει μισοαστεία – μισοσοβαρά:

 -Σύντροφε ανθυπολοχαγέ, εμείς απ’ όλους τους άλλους ΕΛΑΣίτες είμαστε οι πιο προνομιούχοι. Όσοι από μας σκοτωθούμε είμαστε τυχεροί, γιατί θα θαφτούμε σε κανονικό και μάλιστα προνομιούχο μνήμα”!»

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο Γόδας, άρρωστος επιστρέφει για πρώτη φορά μετά τα Δεκεμβριανά στην Αθήνα. Έχει πνευμονία και είναι εξουθενωμένος. Παράλληλα είναι υποχρεωμένος να κρύβεται αφού με το κατάπτυστο Γ’ Ψήφισμα «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων την Δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν» οι απελευθερωτές της Ελλάδας ήταν στν παρανομία, ενώ οι συνεργάτες του κατακτητή ήταν στην κυβέρνηση.

Ο Δημήτρης Κασιδιάρης. Ο ένας εκ των αδελφών, καταδίδει μέλη του ΚΚΕ

Το ίδιο και ο άλλος αδελφός Κασιδιάρης, ο Λουκάς

Όλοι ήξεραν στον Πειραιά το ποιόν των μαρτύρων κατηγορίας

Τον καρφώνουν. Συλλαμβάνεται. Αρχίζει η περιοδεία στις  εξορίες. Στις φυλακές της Αίγινας παίζει μπάλα στην ποδοσφαιρική ομάδα που είχαν συγκροτήσει οι φυλακισμένοι. Στις φυλακές της Κέρκυρας περιορίζεται στην απομόνωση. Η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη, όπως και της  πλειονότητας των συναγωνιστών του: Η εκτέλεση. Μαζί με τους συγκρατούμενους του, (όλοι πειραιώτες) Λούβαρη και Κουφαδάκη, δεν απελπίζονται αλλά σχεδιάζουν πώς θα στήσουν την ομάδα όταν θα έβγαιναν από τη φυλακή.

Aρνούμενος να υπογράψει δήλωση μετανοίας, βάδιζε πια αμετάκλητα προς την εκτέλεση. Στην οικογένειά του έστειλε ένα γράμμα που τους ζητούσε: «Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου».

Φτάνει η μέρα της εκτέλεσης 19/11/1948. Ιστορική είναι η απάντηση του Γόδα, όταν ρωτήθηκε ποια ήταν η τελευταία του επιθυμία, ο Σταμάτης Σκούρτης διηγείται: «Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή»

Για τον Νίκο Γόδα έχουν γραφτεί πολλά και όλα τα τελευταία μόνο χρόνια. Ένας ήρωας βρισκόταν στην αφάνεια από την οποία τον έβγαλαν σταδιακά αφενός οπαδοί του Ολυμπιακού από τη γειτονιά του αλλά περισσότερο οι εκδόσεις του βιβλίου του Σταμάτη Σκούρτη που προαναφέραμε και αφετέρου του βιβλίου των Μπογιόπουλου - Μηλάκα «Ποδόσφαιρο – Μια θρησκεία χωρίς απίστους». Βλέπετε η ελληνική κοινωνία δυσκολεύεται να ασχοληθεί και να μελετήσει τους κοινωνικούς αγώνες και τους ήρωες τους, εκτός αν έχουν και μία ποδοσφαιρική όψη. Ας είναι.

Στη μνήμη και το όνομα του Νίκου Γόδα οφείλουν όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού να κρατάνε ζωντανή την παρακαταθήκη που άφησε. Εκείνη των κοινωνικών αγώνων. Και τα φαινόμενα που τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν σαν καρκίνωμα στον ερυθρόλευκο χώρο να αποπεμφθούν οριστικά. Η ντροπή του No politica δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στις τάξεις των αληθινών ολυμπιακών οπαδών. Κάθε άλλη άποψη αποσκοπεί αλλού.

*Μεταξύ των οποίων και ο Βαγγέλης Βέγγος, πατέρας του Θανάση, μαχητής του ΕΛΑΣ και εργάτης της Πάουερ

Ο Νίκος Γόδας (ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 2018)