Στην Ιταλία αποφάσισαν να ανοίξουν 3.000 επιπλέον σχολικές μονάδες και να προσλάβουν 50.000 παραπάνω εκπαιδευτικούς ώστε ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα να μην ξεπερνά τους 15. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά η Ιταλίδα Υπουργός Παιδείας «δεν γίνεται να γυρίσουμε πίσω σε αίθουσες – κοτέτσια». Η επένδυση για την εκπαίδευση θα φτάσει τα 2,5 δις για να μπορέσουν οι μαθητές να κάνουν μάθημα με ασφάλεια, με απόσταση τουλάχιστον ενός μέτρου μεταξύ τους. Η λύση που επέλεξε η κυβέρνηση της Ιταλίας είναι: λιγότεροι μαθητές ανά τμήμα, μεγαλύτερη ασφάλεια, καλύτερη εκπαίδευση για όλους, περισσότερα έξοδα για την εκπαίδευση.

 

Κανείς δεν αντιλέγει ότι υπάρχει μείζον θέμα με την Τουρκία, η οποία νιώθει πως έχει μεγαλώσει και πως μπορεί να παίζει το ρόλο του χωροφύλακα σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και να επιβάλλει τις θέσεις της μέσω της στρατιωτικής ισχύος  

Η Μόρια καίγεται. Η ντροπή της Ελλάδας, της Ευρώπης και του υποτιθέμενου πολιτισμένου κόσμου καίγεται. 13.000 κολασμένοι βρίσκονται στο έλεος άφιλων και ανηλεών. 13.000 άνθρωποι, θύματα των πολέμων και της φτώχειας αντιμετωπίζονται ως εισβολείς από έναν αποχαυνωμένο και αποπροσανατολισμένο λαό που υποκρίνεται πως είναι χριστιανός και καμώνεται πως έχει ευαισθησία σε προσφυγιές και γενοκτονίες 

'Επρεπε να πιάσουν πάτο για να αντιδράσουν; Αν, δηλαδή, αυτός ο ανόητος και αηδιαστικός τύπος από το Big Brother δεν μίλαγε για βιασμό, όλα θα ήταν καλά; Είμαστε ok, δηλαδή, με την ανοησία, το κουτσομπολιό, το ξεκατίνιασμα, τις ίντριγκες,  τα ρουφιανιλίκια, τους τσαμπουκάδες και άλλες τόσες "ευγενείς" συμπεριφορές που καλλιεργεί, προάγει και επιβραβεύει το τηλεοπτικό κανάλι που θέλει ντε και καλά να μας ενημερώνει και να μας ψυχαγωγεί; Πόση πια ξεφτίλα μπορεί να γεννήσει το πάθος για το κέρδος; Πόση ξεφτίλα μπορεί να ανεχθεί το ΕΣΡ; Πόση ξεφτίλα μπορεί να καταπιεί το τηλεοπτικό κοινό;  

Μετρίου αναστήματος, όπως θα ξεκινούσε ένας συγγραφέας την περιγραφή του ήρωά του. Ένας Μικρός Ναπολέων που, σε αντιστάθμισμα, ποζάρει με κορδωμένο ύφος και βλέμμα που ατενίζει στο άπειρο – ή στο πουθενά.

Επιτυχημένος, καπάτσος, καταφερτζής, έχει κατορθώσει να έχει την αποδοχή του μεγαλύτερου μέρους της τοπικής κοινωνίας. Ο λαός ξέρει, λένε κάποιοι. Ο λαός ξέρει την τύφλα του, λένε κάποιοι άλλοι

Επικοινωνιακός, με άνεση στη χρήση των social media, με επιμελές ντύσιμο, του αρέσουν οι φωτογραφίες, οι χειραψίες και οι φιέστες. Κατά την περίοδο της καραντίνας δεν παρέλειπε να υπενθυμίζει την υποχρέωση των συμπολιτών του ­για κοινωνική ευθύνη και τήρηση των μέτρων κοινωνικής απόστασης. Μόνο όταν έπρεπε να βγάζει τις απαιτούμενες για την προσωπική του προβολή φωτογραφίες, έκανε ειδική συμφωνία κατάπαυσης πυρός με τον Covid-19 ώστε να μπορεί να έρχεται κοντά στους συνεργάτες του και να ανταλλάσσει μαζί τους χειραψίες

Όλα καλά πήγαιναν για το μικρό μας άρχοντα. Ακόμη και ο κορονοϊός δεν πλησίαζε το νησί του. Άλλωστε, το είδος του τουρισμού που υπηρετεί το νησί του, δεν ευνοούσε τη διασπορά του ιού. Όλα καλά για τον άρχοντα. Μέχρι χθες …

Μέχρι χθες που έμαθε πως κάποιοι απολίτιστοι έγραψαν συνθήματα στο παλιό σχολείο του χωριού. Κάποιοι comme il faut συμπολίτες του, από αυτούς που μπορούν να καταπιούν την κάμηλο, αλλά θα διυλίσουν τον κώνωπα, από αυτούς που είναι ακριβοί στο πίτουρο αλλά φτηνοί στο αλεύρι, τον ενημέρωσαν για την αποτρόπαια πράξη των βάνδαλων συμπολιτών του.

Η μήνυση που κατέθεσε εναντίον των εγκληματιών συνθηματογράφων συγκέντρωσε την επιδοκιμασία και τα likes των υποτακτικών ακόλουθών του. Κάποιοι - λιγότεροι είναι αλήθεια - είπανε πως ο άρχοντας θα μπορούσε να ενεργήσει διαφορετικά και με πραγματική αρχοντιά. Με σύνεση, κατανόηση και αποτελεσματικότητα μαζί. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, την επόμενη μέρα να πάει να βάψει το κτίριο. Κάτι, λένε, που θα έπρεπε να είχε κάνει ήδη από πολύ καιρό, ώστε το κτίριο να μη δίνει την εντύπωση πως είναι εγκαταλειμμένο και αφημένο στην έρημη τύχη του

Κάποιοι άλλοι λένε, μάλιστα, πως ανάλογη ευαισθησία έπρεπε να είχε δείξει και όταν κάποιοι, πριν από λίγους μήνες, έκοψαν τα πεύκα που στόλιζαν την αυλή του παλιού σχολείου. Εκτός αν τα πεύκα τα έκοψε ο ίδιος, οπότε όλα καλά. Κάποια καλή δικαιολογία θα είχε

ΥΓ1. Είμαστε βέβαιοι πως αν τα συνθήματα ήταν γηπεδικού ή ερωτικού περιεχομένου, δεν θα έτρεχε κάστανο. Αυτό που ενόχλησε ήταν το περιεχόμενό τους

ΥΓ2. Απευθυνόμενοι προς τους συνθηματογράφους, θα τους συμβουλεύαμε να προσέξουν την αισθητική πλευρά της δουλειάς τους, ώστε να μη δίνουν την ευκαιρία στους άσχημους να μιλάνε για ασχήμια.

ΥΓ3. Προχθές η αστυνομία εκδίωξε από μια παραλία του νησιού τους κατασκηνωτές επικαλούμενη το σχετικό νόμο κλπ κλπ κλπ. Την ίδια στιγμή, όλα τα κότερα που ήταν αγκυροβολημένα μπροστά ακριβώς από την παραλία έμεναν στο απυρόβλητο, ελεύθερα να ρίχνουν πετρέλαια, λάδια, λύματα και απορρυπαντικά στους υπόλοιπους λουόμενους. Άλλοι πάλι λένε πως τα κότερα δε ρίχνουν ποτέ τίποτα. Οk. Τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας

Είπανε, λέει, στη γριά να κλ@σει κι αυτή ξεκολι@στηκε. Είπανε και στον Mr Bean που παριστάνει τον πρωθυπουργό να βγάλει ένα διάγγελμα κι αυτός νόμισε πως του είπαν να βγάζει ένα διάγγελμα την ημέρα. Σήμερα μάλιστα απευθύνθηκε στους νέους και είπε πως αντιλαμβάνεται μεν την ανεμελιά που τους χαρακτηρίζει, τους ζήτησε δε να επιδείξουν αυτή την κρίσιμη στιγμή τη δέουσα σοβαρότητα και να τηρήσουν τα μέτρα. Αυτά τα μέτρα που αλλάζουν κάθε ώρα και στιγμή.

Γιατί μπορεί η ανεμελιά να είναι πράγματι ένα χαρακτηριστικό των νέων, η ανοησία όμως είναι ανεξάρτητη της ηλικίας. Άμα την έχεις, την κουβαλάς μαζί σου εφ’ όρου ζωής. Αφού μετά από μερικούς μήνες η κυβέρνηση του Mr Bean αποφάσισε πως πρέπει να φοράμε μάσκες και αφού, μετά από άλλους τόσους, ο ίδιος ο Mr Bean έμαθε πώς να τη φοράει σωστά, η εμπιστοσύνη έχει πάει περίπατο και όλα επαφίενται πλέον στην ωριμότητα και υπευθυνότητα καθενός από εμάς. Γιατί, δυστυχώς, το μόνο σχέδιο που είχε αυτή η κυβέρνηση ήταν το lockdown του Μαρτίου. Πέραν τούτου, ουδέν

Εδώ, στην Ιθάκη, τα πράγματα είναι ακόμη ήσυχα παρόλο που ο Αύγουστος έφερε πολύ κόσμο στο νησί, σε αντίθεση με όσα προμήνυε ο πολύ υποτονικός Ιούλιος. Επειδή, όμως, αυτό που προσφέρει το νησί απέχει πολύ από το συνωστισμό του ξεσαλώματος άλλων νησιών, υπάρχει σχετική αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία όμως που στηρίζεται απλά και μόνο στις πιθανότητες και την στατιστική, καθώς οι ντόπιοι γνωρίζουν πολύ καλά τις τεράστιες ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό και υλικοτεχνικές υποδομές του δημόσιου συστήματος υγείας στο νησί.

Γι αυτό το λόγο, οι ντόπιοι είναι οι μόνοι που ανησυχούν. Οι υπόλοιποι περνούν ειδυλλιακές και ανυποψίαστες στιγμές στο όμορφο νησί που πιθανό να αποτελεί και ένα παράδειγμα για το είδος του τουρισμού που θα έπρεπε να επιδιώξουμε να έχουμε συνολικά ως χώρα. Και όχι μόνο λόγω κορονοϊού, αλλά για πολύ περισσότερους λόγους

Ενός κορονοϊού, μύρια έπονται. Δακρυγόνα στις πλατείες, κάμερες στις σχολικές αίθουσες, καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων. Και αυτά τα μύρια κακά θα έρθουν, δυστυχώς, με τη θέληση και την επιδοκιμασία του άβουλου και τρομαγμένου πλήθους που κατάφεραν να διαπλάσουν οι κυβερνώντες και τα χρηματοδοτούμενα από αυτούς Μέσα (υποτιθέμενης) Ενημέρωσης. Μόνο κατά την περίοδο αυτή, οι Μηχανισμοί Προπαγάνδας έλαβαν 20 εκατομμύρια ευρώ. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να ακουστεί από αυτούς τους Μηχανισμούς μια διαφορετική άποψη; Ακόμη και αυτές τις λίγες φορές που μπορεί να φιλοξενηθεί μια τέτοια άποψη, είτε υποφωτίζεται είτε λοιδωρείται από τους επαγγελματίες Πορτοσάλτες.

Ας μας συγχωρηθεί αυτός ο νεολογισμός, στο κάτω-κάτω μόνο ο Μπαμπινιώτης μπορεί να προτείνει νέες λέξεις; Οι νεολογισμοί είναι παιδιά της ανάγκης της κάθε εποχής, όταν δημιουργείται κάτι καινούργιο, για το οποίο δεν υπήρχε μέχρι τότε κάποια λέξη για να το περιγράψει. Κάποτε, για παράδειγμα, υπήρχε το επάγγελμα του δημοσιογράφου. Και σήμερα επιβιώνουν κάποιοι εκπρόσωποι του είδους αυτό. Δεν θα τους δούμε στην τηλεόραση, αλλά εξοβελισμένους σε ελάχιστα έντυπα και ελάχιστους ιστότοπους. Τη θέση τους την έχουν πάρει τώρα οι Πορτοσάλτες.

Πορτοσάλτης είναι ο νεολογισμός στον οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω και εφευρέθηκε για να περιγράψει το νέο επάγγελμα που υποκαθιστά σιγά-σιγά αυτό του δημοσιογράφου. Κλίνεται κατά τα πρωτοψάλτης, ιεροψάλτης και ισοκράτης και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό. Όπως στην εκκλησιαστική μουσική υπάρχουν διαβαθμίσεις, έτσι και στο επάγγελμα αυτό έχουμε τα πρώτα βιολιά και αυτούς που απλά κρατούν το ίσο.

Υπάρχει για παράδειγμα ο Πορτοσάλτης Α’ βαθμού. Αυτός συνομιλεί απευθείας με το αφεντικό. Το αφεντικό του εξηγεί τι θέλει και ο Πορτοσάλτης Α’ αναλαμβάνει να μεταφέρει το μήνυμα τόσο στους κατώτερους Πορτοσάλτες όσο και στο μαζικό ακροατήριο

Κάποιοι κακόβουλοι λένε πως ο πορτοσαλτισμός είναι ο κακοφορμισμός της δημοσιογραφίας όταν αυτή αναπτύσσεται σε περιβάλλον τοξικό και ρυπαρό. Ό,τι και να λένε αυτοί, ένα είναι το σίγουρο. Πως το επάγγελμα αυτό είναι ανερχόμενο και πολλά υποσχόμενο. Έχει εγγυημένο εισόδημα και μάλιστα χωρίς κόπο. Ούτε δημοσιογραφική έρευνα χρειάζεται, ούτε προσωπική άποψη, ούτε άλλες απαιτήσεις. Μόνο να λες το ποίημα. Αυτό που θα σου έρθει από το αφεντικό ή από το Υπουργείο Τύπου ή από τη ΓΑΔΑ. Απλά πράγματα.

 "Άμα ξυπνήσεις μέσα στη φυλακή
και δε σου εξηγεί κανένας γιατί...
Don't Worry Be Happy
Δεν είναι ανάγκη να το ξέρεις κι εσύ
τους φτάνει που το ξέρουν αυτοί...
Don't Worry Be Happy" 

Στίχοι Χ. και Π.Kατσιμίχα, μουσική Bobby Mc Ferrin

"Υπάρχουν και χειρότερα, και θα τα δεις αργότερα" , έλεγαν οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας σε μια διασκευή του "Don’t worry, be happy" του Bobby Mc Ferrin. Δυστυχώς για μας, αυτό το «αργότερα» έχει έρθει προ πολλού και μας κοιτάζει παραδομένους και έτοιμους να του παραχωρήσουμε τα πάντα, όλα όσα ο Διαφωτισμός και οι εργατικοί αγώνες κατόρθωσαν να κερδίσουν υπέρ του ανθρώπου, στην προσπάθειά του να καταστεί αυτός επιτέλους ελεύθερος και αυτόβουλος.

Αυτό το «αργότερα» έχει έρθει προ πολλού. Σήμερα, όμως, έχει την ευτυχή γι' αυτό συγκυρία να κυβερνά τη χώρα ένα τραγικό κράμα ανίκανων, γελοίων και μισάνθρωπων. Στην πορεία βρήκε και έναν μανδύα μιας ανώτερης ανάγκης, τον φόρεσε και "τώρα που βρήκε τον παπά, είναι ευκαιρία να θάψει και καμιά δεκαριά", όπως λέει και η λαϊκή παροιμία.

Τα χειρότερα ήρθαν. Και όσο εμείς μένουμε σπίτι, θα έρθουν και θα χτυπήσουν την πόρτα μας

Through My Window". Αναδημοσιεύουμε από τη lifo.gr

Η Δευτέρα πλησιάζει. Το αδίκημα της «άσκοπης μετακίνησης» πρόκειται να αντικατασταθεί από το νέο αδίκημα της «μη χρήσης μάσκας» και η κοινωνία ετοιμάζεται να επιστρέψει στην «κανονικότητα». Στην «κανονικότητα» του άγριου και αδυσώπητου καπιταλισμού. Στην «κανονικότητα» της καταστρατήγησης κάθε εναπομείναντος εργασιακού δικαιώματος και αξιοπρέπειας από τους εργοδότες με κάθε τρόπο, «νόμιμο» ή παράνομο. Στην «κανονικότητα» της συνέχισης του βιασμού του φυσικού περιβάλλοντος.

Ας αφήσουμε όμως για λίγο το συμπαθή κύριο Τσιόδρα με τις επιστημονικές αβεβαιότητές του, ας αφήσουμε τον αντιπαθή κύριο Χαρδαλιά με τις καθεστωτικές του βεβαιότητες, ας αφήσουμε και όλους αυτούς που βιάζονται να επιστρέψουν στους παλιούς ρυθμούς χωρίς να μπουν στον κόπο να προβληματιστούν για τον αδιέξοδο δρόμο πάνω στον οποίο βαδίζει η ανθρωπότητα.

Ας τους αφήσουμε όλους αυτούς και ας ανεβούμε λίγο πιο ψηλά. Ας μοιραστούμε τις σκέψεις της Πολωνής συγγραφέως Όλγας Τοκάρτσουκ, που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2018. Ενδιαφέρουσες σκέψεις που δημοσιεύτηκαν στο New Yorker με τίτλο "A New World

«Μήπως αυτός είναι τελικά ο φυσιολογικός ρυθμός της ζωής;»

Είχα την αίσθηση από πάντα σχεδόν ότι ο κόσμος είναι υπερβολικά πολύς, υπερβολικά γρήγορος, υπερβολικά έντονος, υπερβολικά θορυβώδης. Συνεπώς δεν βιώνω κάποιο «τραύμα απομόνωσης» και δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να μη συναντώ άλλους ανθρώπους.

Δεν λυπάμαι που έκλεισαν τα σινεμά. Μου είναι εντελώς αδιάφορο που τα εμπορικά κέντρα έβαλαν προσωρινό λουκέτο.  Ανησυχώ και στενοχωριέμαι, φυσικά, όταν σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που χάνουν τις δουλειές τους. Όταν όμως έμαθα για την επερχόμενη καραντίνα, ένιωσα κάτι σαν ανακούφιση. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι ένιωσαν το ίδιο, ακόμα κι αν ένιωθαν επίσης και κάποια ντροπή γι' αυτό. Η εσωστρέφειά μου, τόσα χρόνια στραγγαλισμένη και κακοποιημένη από τους υπερδραστήριους εξωστρεφείς, τίναξε τη σκόνη από πάνω της και βγήκε από την ντουλάπα...  

Η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται, αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό ρυθμό. Τακτοποίησα επιτέλους την ντουλάπα μου και μάζεψα πλήθος διαβασμένες εφημερίδες για να τις πάω στον κάδο ανακύκλωσης. Πήρα το ποδήλατό μου από το μαγαζί που το είχα παρατήσει για επισκευή. Άρχισα να απολαμβάνω πιο πολύ το μαγείρεμα.   Μου έρχονται διαρκώς στο μυαλό εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια. Υπήρχε τόσο πολύ περισσότερος χρόνος τότε, και μπορούσες να τον «χαραμίσεις» και να τον «σκοτώσεις», ξοδεύοντας ώρες με το να χαζεύεις απλά έξω από το παράθυρο, να παρατηρείς τα μυρμήγκια, να κρύβεσαι κάτω από το τραπέζι και να φαντάζεσαι ότι είσαι σε κιβωτό ή απλά να ξεφυλλίζεις την εγκυκλοπαίδεια.

Μήπως τελικά έχουμε επιστρέψει στον φυσιολογικό ρυθμό της ζωής; Μήπως ο ιός δεν αποτελεί διατάραξη της κανονικότητας, αλλά ακριβώς το αντίθετο – μήπως δηλαδή αφύσικος ήταν ο φρενήρης κόσμος πριν από τον ιό;   Στο κάτω-κάτω ο ιός ήταν αυτός που μας υπενθύμισε αυτό το οποίο αρνιόμασταν με τόσο πάθος: ότι είμαστε ευάλωτα πλάσματα φτιαγμένα από το πιο λεπτό υλικό. Ότι πεθαίνουμε – ότι είμαστε θνητοί. Ότι δεν μας διαχωρίζει από τον υπόλοιπο πλανήτη η «ανθρωπιά» ή η εξαιρετικότητά μας. Ότι ο κόσμος είναι ένα είδος μεγάλου δικτύου στο οποίο εμπλεκόμαστε ποικιλοτρόπως, συνδεδεμένοι με τα υπόλοιπα όντα με αόρατα νήματα επιρροής και εξάρτησης. Ότι ασχέτως της απόστασης που χωρίζει τις πατρίδες μας ή τις γλώσσες που μιλάμε, ή το χρώμα του δέρματός μας, υποκύπτουμε στις ίδιες ασθένειες, μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους, πεθαίνουμε με τον ίδιο θάνατο.

Ο ιός μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο αδύναμοι και ευάλωτοι κι αν νιώθουμε μπροστά στον κίνδυνο, περιτριγυριζόμαστε επίσης από ανθρώπους που είναι πιο ευάλωτοι, και για τους οποίους η βοήθειά μας είναι απαραίτητη. Μας υπενθύμισε πόσο ευπαθείς είναι οι ηλικιωμένοι γονείς μας και πόσο έχουν ανάγκη την φροντίδα μας. Μας υπέδειξε ότι οι φρενήρεις ρυθμοί που κινούμαστε θέτουν σε κίνδυνο τον κόσμο μας. Και ανέδειξε ένα ερώτημα το οποίο σπανίως έχουμε το κουράγιο να κάνουμε στον εαυτό μας: Τι είναι ακριβώς αυτό για την αναζήτηση του οποίου συνεχίζουμε να αναλωνόμαστε;   Ο φόβος μήπως μολυνθούμε μας υπενθύμισε τις φωλιές όπου μεγαλώσαμε και όπου νιώθουμε ασφαλείς. Σε μια τέτοια περίσταση, ακόμα και οι πιο επιμελείς και ακούραστοι ταξιδιώτες θα αναζητήσουν κάποιο είδος σπιτιού.

Την ίδια ώρα, μας αποκαλύφθηκαν θλιβερές αλήθειες – όπως ότι σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή κινδύνου, οι σκέψεις μας υποχώρησαν για άλλη μια φορά στο περιορισμένο και αποκλειστικό πεδίο των εθνών και των συνόρων.   Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έχουμε δει όλοι μας πόσο αδύναμη είναι στην πράξη η ιδέα μιας ευρωπαϊκής κοινότητας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εγκαταλείψει τον αγώνα, αναθέτοντας αποφάσεις ύψιστης κρισιμότητας στα εθνικά κράτη. Οι παλιοί σωβινισμοί έχουν επιστρέψει, φέροντας μαζί τους τον διαχωρισμό ανάμεσα σε «εμάς» και στους «ξένους» – με άλλα λόγια όλα αυτά εναντία στα οποία πολεμήσαμε τόσες δεκαετίες με την ελπίδα ότι δεν θα διαμορφώσουν ποτέ ξανά τη σκέψη μας. Ο φόβος του ιού μεταφέρει την αταβιστική πεποίθηση ότι πρέπει το φταίξιμο να πέσει στους ξένους, ότι αυτοί εισήγαγαν την απειλή. Στην Ευρώπη, ο ιός είναι «από αλλού». Εδώ στην Πολωνία, όποιος επιστρέφει από το εξωτερικό, θεωρείται ύποπτος. Ο ιός μας υπενθυμίζει ότι τα σύνορα ζουν και βασιλεύουν.  

Πολύ φοβάμαι επίσης ότι ο ιός θα μας θυμίσει έντονα μια άλλη παλιά αλήθεια: πόσο δεν είμαστε καθόλου ίσοι. Κάποιοι από μας θα πετάξουν με ιδιωτικά αεροπλάνα σε μακρινά νησιά ή σε πολυτελή καταφύγια στα βουνά, την ώρα που οι περισσότεροι θα παραμείνουν στις πόλεις, κάποιοι θα πρέπει να φροντίζουν για τη λειτουργία των σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας, κάποιοι θα πρέπει να δουλεύουν στα καταστήματα ειδών πρώτης ανάγκης ή στα νοσοκομεία, ρισκάροντας τη ζωή τους. Κάποιοι θα βγάλουν χρήματα από την πανδημία και κάποιοι άλλοι θα χάσουν τα πάντα.  

Πιστεύουμε ότι μένουμε σπίτι και διαβάζουμε βιβλία ή βλέπουμε τηλεόραση, αλλά στην ουσία, καθώς σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο, προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για τη μάχη που θα δοθεί με διακύβευμα μια νέα πραγματικότητα την οποία δεν μπορούμε καν να φανταστούμε... Μπροστά στα μάτια μας εξατμίζεται ο καπνός από το πολιτισμικό παράδειγμα που μας διαμόρφωσε τα τελευταία διακόσια χρόνια: ότι είμαστε οι πρωτομάστορες της δημιουργίας, ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, ότι ο κόσμος μας ανήκει. Μια νέα εποχή πλησιάζει.  

Κάγκελα παντού, τραγουδούσε κάποτε ο Τζίμης Πανούσης. Πόσο λείπει, αλήθεια, αυτό τον καιρό το μοναδικό του χιούμορ. Πρόστιμα παντού, θα τραγουδούσε σήμερα. 150 ευρώ για άσκοπη (sic) μετακίνηση, 300 ευρώ για μετακίνηση εκτός νομού, 1000 ευρώ για συνάθροιση μεγαλύτερη των 10 ατόμων.

Μόνο τη μέρα που ο Μπακογιάννης και ο θείος του, ο Μητσοτάκης, έστησαν το πανηγύρι με την Πρωτοψάλτη έξω από το Μαξίμου παραβιάζοντας τουλάχιστον τη διάταξη περί συνάθροισης περισσοτέρων των 10 ατόμων, κάτι που θα έπρεπε να σημαίνει πρόστιμο 1000 ευρώ στον καθένα, μόνο τη μέρα εκείνη επιβλήθηκαν από την αστυνομία 1232 πρόστιμα των 150 ευρώ και 42 πρόστιμα των 300 ευρώ.

Συνολικά, από τη Δευτέρα 23 Μαρτίου έως τις 26 Απριλίου, έχουν επιβληθεί 53.009 πρόστιμα των 150 ευρώ. Μόνο από τα πρόστιμα αυτά των 150 ευρώ έχουν συγκεντρωθεί κοντά στα 8 εκατομμύρια ευρώ. Δεν τα λες και λίγα. Γλυκά και άκοπα εισρέουν τα εκατομμύρια στα ταμεία.

Πώς λοιπόν θα μπορούσαν να σταματήσουν τα κερδοφόρα πρόστιμα τώρα που παύει η καραντίνα; Μα με την επινόηση νέων αδικημάτων. Και το νέο αδίκημα εφεξής θα είναι η μη χρήση μάσκας στους χώρους που κρίνει ο κύριος Τσιόδρας. Αυτός ο ίδιος που μέχρι πριν από μερικές ημέρες επιχειρηματολογούσε για το πόσο άχρηστη είναι η εφαρμογή της μάσκας και δυνητικά επικίνδυνη καθώς , όπως ο ίδιος έλεγε, έδινε ένα ψευδές αίσθημα ασφάλειας σε αυτόν που τη φορούσε.

Τώρα ο κύριος Τσιόδρας άλλαξε γνώμη. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Ίσα-ίσα αποτελεί χαρακτηριστικό του έξυπνου ανθρώπου η συνειδητοποίηση του λάθους του, η παραδοχή του και η επανόρθωσή του. Όμως εδώ δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Ούτε λάθος παραδέχεται ότι έκανε ο κύριος Τσιόδρας, ούτε με το σωστό τρόπο ανακοινώνεται η αναγκαιότητα του νέου μέτρου. Πάλι ο τρόπος που ακολουθείται είναι ο λάθος. Είναι ο τρόπος του Χαρδαλιά και αυτός ο τρόπος δεν αρέσει ούτε ταιριάζει σε ελεύθερους ανθρώπους.

Κλείνουμε το άρθρο με τις συμβουλές του κυρίου καθηγητή (τώρα ποια από όλες θα ακολουθήσετε, είναι δική σας ευθύνη) καθώς και με ένα γράφημα του Jo-di σχετικά με το τι ισχύει σε διάφορες χώρες για τη χρήση μάσκας. Αν είναι υποχρεωτική ή όχι, αν μοιράζεται δωρεάν ή όχι, αν μπαίνουν πρόστιμα ή όχι και πόσο είναι το ύψος τους. Θα δείτε πολύ παραστατικά με ποιες χώρες συμπορεύεται η χώρα μας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο