Ένα από τα αποτελέσματα της κρίσης του κορονοϊού είναι ο κλονισμός της βεβαιότητας για το αύριο. Αυτής της βεβαιότητας που ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος είχε μάθει να θεωρεί ως δεδομένο. Τέτοια ήταν η βεβαιότητα του σύγχρονου ανθρώπου, που του είχε γίνει πλέον συνήθεια να κλείνει εισιτήρια για μια συναυλία που θα γινόταν μετά από οχτώ μήνες ή για ένα αεροπορικό ταξίδι τον επόμενο χρόνο

Οι παλιοί, πριν από κάθε σχεδιασμό, συνήθιζαν να λένε «πρώτα ο Θεός» αναγνωρίζοντας την πιθανότητα να συμβεί κάτι απρόβλεπτο. Απρόβλεπτο που μπορεί να το απέδιδαν σε κάποια ανώτερη δύναμη, αναγνώριζαν όμως, ως αποτέλεσμα της λαϊκής σοφίας,  την πιθανότητα ύπαρξής του. Παρόμοια είναι  και η έκφραση «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει»

Ο σύγχρονος άνθρωπος, αλαζόνας και επιλήσμονας,  έβγαλε από τη ζωή του τον αστάθμητο παράγοντα της ατυχίας και εγκατέστησε στη θέση του τη βεβαιότητα της επιτυχίας. Αυτή η αλαζονική βεβαιότητα κλονίστηκε με τον κορονοϊό και μαζί με αυτήν κλονίστηκε και η ίδια η υπόστασή του. «Δυο βδομάδες είναι, θα περάσουν», λέει δίνοντας κουράγιο στον εαυτό του. Δεν μπορεί να φανταστεί πως είναι κάτι που μπορεί να διαρκέσει περισσότερο. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πως κάθε μέρα μπορεί να είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Τόσο διαφορετική που να γελάει με αυτά που έλεγε πριν από μερικές ημέρες.

Αλλά και όταν όλα περάσουν, είναι βέβαιο – να, άλλη μία βεβαιότητα - πως δε θα έχει διδαχθεί τίποτα και θα εξακολουθεί να θεωρεί την ταπεινή ύπαρξή του ως το κέντρο του σύμπαντος

«Πάρτε τα ζβάρα όλα, κάψτε τα βρε

κάψτε κάθε παλιό, για να βγει από μέσα

ο πιο όμορφος ανθός»

Ζβάρα, Villagers of Ioannina city

Το κύμα των μαθητικών καταλήψεων άργησε φέτος να έρθει, ήρθε όμως τελικά και αναμένεται πολύ δυναμικό. Σε αυτό βοηθά βεβαίως και η ψήφιση του αντικοινωνικού νόμου που εξισώνει τα πτυχία των τυχαίων ιδιωτικών κολλεγίων με αυτά των ιστορικών Δημόσιων Πανεπιστημίων.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Και να μην υπήρχε αυτός ο νόμος, πάλι θα γίνονταν καταλήψεις. Ο νόμος αυτός ήταν απλά η αφορμή, οι αιτίες είναι πολύ βαθύτερες και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την απαράδεκτη πράγματι κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία της χώρας και η οποία επιδεινώνεται συνεχώς με την υποστελέχωση, την υποχρηματοδότηση και τη γενικότερη απαξίωση της Δημόσιας Εκπαίδευσης από τους κυβερνώντες, οι οποίοι άλλωστε έχουν προβλέψει για τα δικά τους παιδιά άλλες οδούς. Όποιος όμως επικεντρώνεται μόνο στο συγκεκριμένο νόμο, βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος

Γιατί λοιπόν εξεγείρονται οι νέοι;

Πρώτον, γιατί είναι νέοι και πρέπει να αμφισβητήσουν τα πάντα. Όλες τις δομές που τους παραδόθηκαν ως θέσφατα και που αν δεν τις αγγίζει κανείς, θα καταλήξουν σαν τα λιμνάζοντα νερά του βάλτου.

Δεύτερον, γιατί το σχολείο που τους υποδέχεται είναι μουντό, πληκτικό και γέρικο. Τους στοιβάζει σε αίθουσες των τριάντα ατόμων για να παρακολουθήσουν μια από καθέδρας ξεπερασμένη διδασκαλία που γίνεται από ανθρώπους που είναι και αυτοί κουρασμένοι από τις γενικότερες κοινωνικές συνθήκες

Τρίτον, γιατί βλέπουν την κοινωνία που τους περιμένει μετά την ενηλικίωση. Μια κοινωνία που ως βασικό νόμο έχει το νόμο της ζούγκλας. Μια κοινωνία που θα είναι γενναιόδωρη μόνο για τους δυνατούς και τους καπάτσους.

Εσείς, λοιπόν, μεγάλοι, που κατακρίνετε τους νέους όταν τύχει να κάνετε διάλειμμα από τα reality shows της τηλεόρασης και τις ανταλλαγές ανόητων μηνυμάτων μέσα από τα social media, καλό θα ήταν να κοιταχτείτε στον καθρέφτη και να αναλογιστείτε την κοινωνία που είναι έτοιμη να υποδεχθεί τα παιδιά σας. Προφανώς, ο κόπος θα ήταν άδικος. Αν μπορούσατε να το καταλάβετε, δε θα ήταν έτσι η κοινωνία που φτιάξατε

Κι εσείς, νέοι, φροντίστε όταν θα μεγαλώσετε να μη γίνετε σαν κι εμάς τους μεγάλους, αλλά να κρατήσετε άσβηστο τον ενθουσιασμό και την αθωότητά σας. Γιατί μόνο τότε θα φτιαχτεί μια κοινωνία αγάπης και δικαιοσύνης. Όταν πάρουν το τιμόνι άνθρωποι νέοι. Νέοι, όχι απαραίτητα στην ηλικία αλλά στο μυαλό και στην καρδιά.

Κανένα σκουπίδι δεν είναι μικρό. Αντιθέτως, είναι ικανό να βουλώσει τα σιφώνια του μυαλού σου και να πλημμυρίσει το σπίτι σου από ψέμα, φασισμό, ρατσισμό και απανθρωπιά.

Κανένα σκουπίδι δεν είναι μικρό. Μπορεί να το βλέπεις τόσο δα μικρό και ασήμαντο και την επόμενη μέρα των εκλογών να είναι βουλευτής, ακόμη και υπουργός.

Κανένα σκουπίδι δεν είναι μικρό. Καλό θα ήταν να μην υπήρχαν σκουπίδια. Εφόσον όμως υπάρχουν, ας φροντίσουμε να ακολουθούμε τη σωστή πρακτική. Δεν τα αφήνουμε να ρυπαίνουν το σπίτι μας, δεν τα αφήνουμε να ρυπαίνουν τη ζωή μας. Κάθε σκουπίδι να μπαίνει στο σωστό κάδο. Ει δυνατόν, στον κάδο της αιώνιας περιφρόνησης

 Έτσι ξεκινούν όλα. Από ένα «αλλά» . Ένα μικρό, αλλά τόσο απελευθερωτικό «αλλά» που επιτρέπει και δικαιολογεί τα πάντα και κάνει κάθε ανθρωπάκο να πιστεύει πως είναι άνθρωπος

«Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Καταλαβαίνω ότι είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι, αλλά … γιατί έρχονται σε μένα και δεν πάνε αλλού; «

«Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά … δεν μπορώ να βλέπω ξένους στη χώρα μου»

«Δεν είμαι φασίστας , αλλά … θα τους στείλω από εκεί που ήρθαν»

«Πιστεύω στο Θεό, αλλά … αυτοί είναι Μουσουλμάνοι»

Όχι ανθρωπάκο. Και κακός άνθρωπος και ρατσιστής και φασίστας είσαι. Κι αν παριστάνεις το Χριστιανό και κάνεις το Σταυρό σου, είναι γιατί στον δίδαξαν άνθρωποι που ποτέ δεν τον κατάλαβαν και απεναντίας τον έκαναν επάγγελμα.

Δυστυχώς, είσαι και επικίνδυνος. Αλλά, πέρα από όλα τα παραπάνω, είσαι και τόσο ανόητος που ούτε αυτό καταλαβαίνεις

"Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε από το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στην Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνον εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες. Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, την φωτιά και το τσεκούρι"   

Ιάκωβος Καμπανέλλης 

Πριν από λίγες ημέρες, δύο Ινδοί εργάτες πυροβολήθηκαν από τον Έλληνα εργοδότη τους στο Μαραθώνα, όταν πήγαν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους. Η υπόθεση θύμισε έντονα το πολύ σοβαρό περιστατικό που συνέβη πριν από επτά χρόνια στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας όταν μετανάστες από το Μπαγκλαντές και Πακιστάν που εργάζονταν σε θερμοκήπια φράουλας απαίτησαν να πληρωθούν. Ως απάντηση, οι επιστάτες των θερμοκηπίων έβγαλαν καραμπίνες και πυροβόλησαν εναντίον τους. Δεκάδες ακόμη είναι τα περιστατικά ξυλοδαρμού εργαζομένων, αλλοδαπών ή Ελλήνων, όταν οι τελευταίοι τολμούν να ζητούν τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα

Σε μια εποχή όπου το κοινωνικό κράτος διαλύεται και καταρρέουν δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με δεκαετίες αγώνων και αίματος, ο φασισμός είναι εδώ μπροστά μας και δε χρειάζεται κανέναν Χίτλερ για να μεγαλώσει και να εξαπλωθεί. Μπόλικος φιλοτομαρισμός μπολιασμένος με ικανή δόση απανθρωπιάς και μίσους φτιάχνουν το μικρό φασίστα της διπλανής πόρτας. Αυτόν που δε θα διστάσει ακόμη και να σκοτώσει προκειμένου να βγει κερδισμένος. Η απουσία, μάλιστα, κάθε θεσμικής προστασίας απέναντι στον αδύνατο και τον αδικημένο, χαλυβδώνουν τον μικρό χιτλερίσκο και τον κάνουν να νομίζει πως είναι δίκαιος και ανίκητος. Ώσπου δε θα αργήσει να βρεθεί ο καινούργιος Χίτλερ που θα ενώσει όλους αυτούς τους χιτλερίσκους σε έναν στρατό του μίσους που θα προσπαθήσει για μια ακόμη φορά να κάνει τη γη να τρέμει

Εξαιρετικά επίκαιρο αποδεικνύεται το παρακάτω κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη για τους μικρούς χιτλερίσκους που μας περιτριγυρίζουν και που όσο τους αφήνουμε να σκορπάνε το μίσος, τόσο έρχεται πιο κοντά το σκοτεινό μέλλον που μας επιφυλάσσουν

"Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο Ες-Ες στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον Πόλεμο.

Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε-κάποτε να αθωώνεται. Ύστερα από 48 χρόνια, αυτό που θέλω να φωνάξω είναι, πάλι;

Φίλοι μου θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε από το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στην Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνον εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες. Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, την φωτιά και το τσεκούρι. Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στην Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου.

Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή γιαένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.

Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις σε πλατείες.

Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμα και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό, μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε, έστω και καθυστερημένα, να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια".

Σ.Σ: Η φωτογραφία είναι από τους εργάτες φράουλας που πυροβολήθηκαν στη Μανωλάδα το 2013

 Βγήκε από το supermarket γεμάτος ψώνια. Έξω από την πόρτα, μια γυναίκα ζητιάνευε κι αυτός έσκυψε το κεφάλι και έκανε πως ούτε την έβλεπε ούτε την άκουγε. Ήξερε καλά πως δε θα του έλειπαν τα 20 λεπτά που ζητούσε. Και όμως, είχε συνηθίσει να βλέπει τη δυστυχία με τόση απάθεια που τον τρόμαζε. Βαρέθηκε ακόμη και να βάλει το χέρι στην τσέπη. Καθησύχασε τον εαυτό του πως η γυναίκα δε φαινόταν και σε τόσο μεγάλη ανάγκη και φεύγοντας έριξε μια τελευταία, λοξή απ΄ τη ντροπή του, ματιά στη γυναίκα. Τουλάχιστον ντρέπεσαι, είπε στον εαυτό του ειρωνικά. Κάτι είναι κι αυτό. Πάμε τώρα να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Τι ακριβώς να γιορτάσουμε, αναρωτήθηκε; Στο μυαλό του στριφογύριζαν οι στίχοι του Δεληβοριά:

«Χριστούγεννα, δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Άι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός, ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά»

Στα δελτία ειδήσεων άκουσε για άλλη μια φορά για την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Έλληνες, όχι εξαιτίας της οικονομικής ανέχειάς τους, όχι. Άλλωστε αυτή έχει παρέλθει οριστικά. Τον διαβεβαίωνε γι αυτό ο ΣΚΑΙ με τα ρεπορτάζ του που έδειχναν πως φέτος κινείται πολύ καλά η αγορά. Για άλλο πράγμα αγωνιούσαν οι συμπατριώτες του. Ήταν που δεν άντεχαν άλλους μετανάστες και γι αυτό έβγαιναν στο δρόμο, φωνάζοντας και απειλώντας. Αύριο μάλλον θα μείνουν ήσυχοι, σκέφτηκε. Θα γιορτάσουν τα παραδοσιακά ελληνικά Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα της αγάπης, που κινδυνεύουν με αλλοίωση από αλλότριους θεούς. Κάποιοι από αυτούς μπορεί και να βάλουν να παίξει και το τραγούδι του Lennon, ανάμεσα στα τόσα άλλα εύθυμα χριστουγεννιάτικα

 Που΄σαι καημένε Περικλή, να δεις τους απογόνους,

ρεζίληδες και άχρηστους, πιο βλάκες κι απ΄τους όνους

Δημώδες άσμα (και ας μας συγχωρήσει η συμπαθής οικογένεια των γαϊδάρων, έπρεπε όμως να βγει η ρίμα)

Αυτή η χώρα – όπως άλλωστε κάθε χώρα – έχει δυο όψεις. Δυστυχώς γι αυτήν, επικρατεί η χυδαία και γελοία όψη της. Σ΄αυτή τη γελοία εκδοχή όπου η ανοησία, ο εθνικισμός και η θρησκοληψία πάνε αντάμα, τίποτε δε θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση. Γιατί, λοιπόν, να προκαλέσει εντύπωση η σύσταση επιτροπής για τα 2500 χρόνια από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Γιατί να προκαλέσει εντύπωση ο διορισμός της Μαριάννας Βαρδινογιάννη ως προέδρου της επιτροπής; Άλλωστε, είναι πολύ πιθανό να υπήρξε και αυτόπτης μάρτυρας της Ναυμαχίας. Αντιθέτως περιμένουμε εναγωνίως τον Νίκο Καρβέλα να γράψει τον ύμνο της Ναυμαχίας, τον Σάκη Ρουβά να τον ερμηνεύσει και τον Πάνο Καμμένο να τον χορέψει – στα δύο ή στα τέσσερα μικρή η διαφορά

Σε αυτή τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, πώς να προκαλέσει εντύπωση η ανακοίνωση του υπουργού Εξωτερικών, Τάκη Θεοδωρικάκου, σε εκδήλωση για τους 25 αιώνες από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας και σε μια μεγαλειώδη κίνηση ιστορικού καθήκοντος πως απαλλάσσει το Δήμο Σαλαμίνας από χρέη 2,5 εκατομμυρίων ευρώ;

Να μας συγχωρεί ο κύριος υπουργός, αλλά αν θέλει να είναι δίκαιος καλό θα ήταν να απαλλάξει από τα χρέη και το γειτονικό δήμο της Αίγινας που συμμετείχε με 30 ολόκληρα πλοία στη Ναυμαχία. Αλλά και της Κορίνθου που έστειλε 40. Καλό επίσης θα ήταν να σβήσει και τα χρέη του Δήμου Ιθάκης, γιατί αν δεν ήταν ο Οδυσσέας με το Δούρειο Ίππο του, η Τροία δεν επρόκειτο να πέσει ποτέ.

 Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, μάθαμε να λέμε. Είναι έτσι όμως; Τι σόι δουλειά είναι αυτή, να φεύγεις το πρωΐ από το σπίτι, να ζώνεσαι τα άρβυλα, το γκλομπ, το κράνος, την ασπίδα και την προβοσκίδα για τα δακρυγόνα που θα ρίξεις και να βγαίνεις στο δρόμο για να δείρεις, να απειλήσεις, να τρομοκρατήσεις, να τραμπουκίσεις, να χυδαιολογήσεις και να εξευτελίσεις; Πώς γυρνάς το βράδυ σπίτι σου; Πώς χαιρετάς τη μάνα σου, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου; Τους χαιρετάς ή τους δέρνεις και αυτούς αν σου αντιμιλήσουν ή αν δεν είναι έτοιμο το φαγητό; Τόση ανάγκη έχεις πια τα ψίχουλα που σου δίνουν ώστε να βάφεις κάθε μέρα τα χέρια σου και τα πόδια σου με το αίμα από τα σπασμένα κεφάλια αυτών που χτυπάς; Γιατί δεν πας να κάνεις άλλη δουλειά; Δεν ξέρεις να κάνεις κάτι άλλο, ε;

Η κυβέρνηση, αντί να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα του λαού, επιλέγει να τον αντιμετωπίσει ως εχθρό. Με πολεμικά τελεσίγραφα και ιδεολογική υπεράσπιση της κρατικής βίας από πρώην υμνητές της χούντας. Η αστυνομία, αντί να ασχοληθεί με τη μαφία του οργανωμένου εγκλήματος που γίνεται σιγά-σιγά  κράτος εν κράτει, ασχολείται με τον εχθρό λαό. Ενεργεί ως στρατός κατοχής με συλλήψεις στο σωρό, βιαιοπραγίες, ταπεινώσεις και βασανισμούς αιχμαλώτων. Και μετά, διαμαρτύρεται όταν τους αστυνομικούς τους λένε μπάτσους, γουρούνια και δολοφόνους.

Αυτή τη στιγμή η αστυνομία χτυπάει καταλήψεις σπιτιών στο Κουκάκι. Επιλέγει το δόγμα του Νόμου και της Τάξης. Όχι όμως για όλους, όχι για τους δικούς της, όχι για τους μεγάλους. Νόμος και τάξη για αυτούς που επιλέγουν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, κόντρα στην κυρίαρχη λογική πως η μόνη αξία είναι το κέρδος. Νόμος και τάξη ακόμη και για τους πολίτες που απλώς αρνούνται να αποδεχθούν την αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα. Στο Κουκάκι συνέλαβαν και χτύπησαν ανθρώπους που έμεναν στο διπλανό σπίτι μιας από τις καταλήψεις στις οποίες έκανε έφοδο η αστυνομία, επειδή οι ένοικοι του σπιτιού διαμαρτυρήθηκαν για την χωρίς άδεια εισβολή των ΜΑΤ στο σπίτι τους

Όσο και να διαμαρτύρεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την αποθράσυνση των ΜΑΤ, φέρει και αυτός τεράστια ευθύνη. Ας πάψει να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την βία των ΜΑΤ, γιατί επί πέντε χρόνια που ήταν κυβέρνηση, δεν ακούμπησε καθόλου αυτό το τραμπούκικο σώμα καταστολής. Τα ΜΑΤ διατηρήθηκαν, συνέχισαν να δέρνουν πολύ κόσμο και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τώρα, που ξέρουν πως οι κυβερνώντες είναι σάρκα από τη σάρκα τους, τώρα είναι που δε μαζεύονται. Αποχαλινωμένοι και απελευθερωμένοι έχουν καταλάβει το κέντρο της Αθήνας και λειτουργούν σαν άγρια σκυλιά που προστατεύουν την περιοχή τους.

Όπως, χαρακτηριστικά δήλωσε στον ΣΚΑΪ ο αντιπρόεδρος των Αστυνομικών Υπαλλήλων Δυτικής Αττικής, Σπύρος Κρικέτος, «λύθηκαν τα χέρια μας». Λύθηκαν τα χέρια τους, λοιπόν, και αλωνίζουν δακρυγόνοι … οι μπάτσοι, τα γουρούνια και οι δολοφόνοι.

Καμία ντροπή δεν είναι δουλειά

Όταν οι Επαναστάσεις γιορτάζονται από τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, πάει να πει πως κάτι δεν πήγε καλά στην Ιστορία.

Γράφει ο Γιάννης Σκαρίμπας :

«Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, δεν έκαμες τίποτα. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό - αυτό είναι επανάσταση.

Το θαύμα του ‘21 δεν έγκειται στη στρατιωτική ήττα της Τουρκίας - πράγμα ευκολώτερο -αλλά στο (ως εκ θαύματος) σώσιμό του από την εχθρότητα των κοτζαμπάσηδων, των λογίων και του Κλήρου.

Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι … Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια.

Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αφτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’ αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν πάει να πει διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας.

Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε … Η Επανάσταση απότυχε »

Απέτυχε η Επανάσταση του 1821 κατά τον Γιάννη Σκαρίμπα και μάλλον αυτό θα γιορτάσει η ελληνική κυβέρνηση με ακριβό τελετάρχη τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Θα γιορτάσει την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους και την παράδοσή της στον Όθωνα και τους Βαυαρούς μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια από τους κοτζαμπάσηδες. Θα γιορτάσει την ίδρυση του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού κόμματος που θα ανταγωνίζονταν για το ποιος θα είναι ο νταβατζής και προστάτης της. Θα γιορτάσει την επικράτηση του Αγγλικού κόμματος και την παράδοση της προστασίας της στην Αγγλία, μια παράδοση προαποφασισμένη από τότε που η χώρα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης δανείστηκε από την Αγγλία και από τότε έμεινε για πάντα χρεωμένη και υποχρεωμένη σε αυτήν

Υπήρξαν και κάποιες, λίγες αλλά πολύ σημαντικές, στιγμές που αυτή η χώρα συγκέντρωσε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ήταν όταν ο λαός της κατόρθωσε να απωθήσει τους Ιταλούς εισβολείς και να συγκροτήσει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο αντιστεκόμενο στους Γερμανούς ναζί. Πολύ γρήγορα, όμως, η τάξη αποκαταστάθηκε και επανήλθε η κανονικότητα. Οι αγωνιστές φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν και οι συνεργάτες των Γερμανών μαζί με τους εντολοδόχους των Άγγλων ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, η οποία παραδόθηκε στους Αμερικανούς.

Από τότε η χώρα πορεύεται με τους διαχρονικούς και αμετακίνητους μύθους της : οι φασίστες είναι πατριώτες, οι δεσποτάδες είναι χριστιανοί, οι εφοπλιστές είναι εθνικοί ευεργέτες, η αστυνομία προστατεύει το λαό, τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση υπηρετούν την Αλήθεια και ο Βορίδης εκπροσωπεί τη Δημοκρατία και το Δίκαιο

Αυτή την υπερήφανη πορεία της χώρας θα γιορτάσει η Γιάννα Αγγελοπούλου και γιατί όχι άλλωστε; Δική της είναι η χώρα, ό,τι θέλει κάνει

 Υπάρχει μια χώρα, κάπου στα Βαλκάνια, που τη λένε χώρα της Αθωότητας. Στη χώρα αυτή, τα εγκληματικά στοιχεία είναι ελάχιστα. Μια καθαρίστρια μόνο που πλαστογράφησε το πτυχίο του Δημοτικού για να βρει δουλειά, μια γιαγιά που πουλούσε πλεχτά παντοφλάκια και κάτι αναρχοκομμουνιστές φοιτητές στα Εξάρχεια. Όλοι οι άλλοι είναι αθώοι. Αθώος ο Χριστοφοράκος, αθώος ο Μαρινάκης, αθώος ο ένας Γεωργιάδης, αθώος ο άλλος Γεωργιάδης, αθώος ο Κούγιας για να αθωώνει τους άλλους αθώους. Αυτή η χώρα ξέρει να κλίνει το επίθετο αθώος σε όλες τις πτώσεις. Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια σ΄ αυτή τη χώρα για να είσαι αθώος. Αρκεί να είσαι με αυτούς που πρέπει. Αρκεί να μην είσαι φτωχός. Αρκεί να είσαι υπάκουος. Γι αυτή τη χώρα των Αθώων έγραψε η Νίνα Γεωργιάδου και σας την παρουσιάζουμε με μεγάλη χαρά

Μπορεί η Αλίκη να βρέθηκε στη Χώρα των Θαυμάτων, εγώ όμως γεννήθηκα και ζω στη Χώρα της Αθωότητας κι αυτό είναι σίγουρα πιο συναρπαστικό, απ' όλα τα θαύματα και τα μιράκολα που μπορεί να σου δείξει ένας λαγός.

Στη Χώρα της Αθωότητας ζουν, όπως είναι φυσικό, πολλοί αθώοι άνθρωποι. Για την ακρίβεια, στη χώρα μου ευδοκιμούν οι αθώοι, όπως σε άλλες χώρες ευδοκιμούν ας πούμε τα μπρόκολα ή οι γλυκοπατάτες.

Ετυμολογικά, αθώος είναι αυτός που δεν έχει φάει καμιά θωή, δηλαδή καμιά ποινή. Όχι ότι δεν τρώει και καθόλου. Κανένας δεν είπε ότι ο αθώος είναι ανορεξικός ή βήγκαν. Τρώει απ' όλα. Δεν τρώει μόνο θωή. Γιατί ο αθώος είναι γενικά ευαίσθητος, άρα έχει και ευαίσθητο στομάχι και η θωή είναι δύσπεπτη.

Ο αθώος, όπως λένε και τα λεξικά, δεν είναι υπεύθυνος για καμιά κακή, ή ανάρμοστη ή εγκληματική πράξη. Δεν έχει μέσα του κακία, υστεροβουλία, επιβουλή, παρά μόνο αγνότητα, καλοσύνη και αλτρουισμό.

Εδώ, στη χώρα μου, τη Χώρα των Αθώων, οι αθώοι ονομάζονται και άριστοι γιατί εκτός από αθώοι, στο ιδιωτικό σχολείο παίρνουν καλούς βαθμούς, εκλέγονται στο κοινοβούλιο, αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις σε υπουργεία. κοινωφελείς οργανισμούς, μεγάλες εταιρίες, τράπεζες, αστυνομία, έτσι ώστε να παραδειγματίζονται και τα μικρά παιδιά, που δεν είναι και τόσο αθώα, ώστε όταν μεγαλώσουν, να γίνουν κι αυτά αθώα, να έχουν δηλαδή μέσα τους μόνο αγνότητα, καλοσύνη και αλτρουισμό.

Γι αυτό στη χώρα μου, τη Χώρα της Αθωότητας, όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο. Γιατί υπάρχουν πολλοί αθώοι, που μάλιστα είναι αθώοι μέχρι αηδίας.Κι επειδή η χώρα μου, η Χώρα της Αθωότητας έχει δώσει τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα, τώρα που το κάναμε αυτό κι έχουν πια όλες οι χώρες τα φώτα του πολιτισμού, η χώρα μου σκέφτεται να δώσει στην ανθρωπότητα, και τα φώτα της αθωότητας.

Για να γίνει αυτό έχω μια ιδέα που την πήρα από τον συγγραφέα, Ορχάν Παμούκ. Να ιδρύσουμε ένα Μουσείο Αθωότητας. Σύμβολο του θα έχει την αθώα περιστερά που θα κρατά στο στόμα μια καρδούλα, για να τονίζεται ότι η αθωότητα διακατέχεται από αγνή αγάπη για το συνάνθρωπο.

Στο μουσείο, πάνω σε ωραία βάθρα, θα βάλουμε ομοιώματα των πιο αθώων απ' όλους τους αθώους και σε ωραίες προθήκες, θα βάλουμε τις ιστορικές αποφάσεις των δικαστηρίων που λένε πόσο αθώοι είναι οι αθώοι. Δεν μπορούμε βέβαια να βάλουμε όοοολους τους αθώους γιατί είναι πολλοί και γι αυτό είπα ήδη ότι θα βάλουμε τους πιο κραγμένους αθώους.

Τα παιδάκια των σχολείων και βέβαια οι τουρίστες θα επισκέπτονται το Μουσείο της Αθωότητας, θα στέλνουμε μερικά εκθέματα στο εξωτερικό, σε διεθνείς εκθέσεις Αθωότητας κι έτσι η Χώρα μας, η Χώρα της Αθωότητας θα δώσει πάλι παντού τα φώτα της.

Βέβαια, σε ειδικό φυλλάδιο ξενάγησης, θα συμπεριλάβουμε το γεγονός ότι δεν είναι όλοι, δυστυχώς, στη Χώρα της Αθωότητας, αθώοι. Δυστυχώς, υπάρχουν και ένοχοι κι εκεί θα αναφερθούμε, με παρρησία, στην καθαρίστρια με τα κόκκινα γάντια που πλαστογράφησε το απολυτήριο του δημοτικού, σ΄ εκείνο τον ελεεινό τύπο που έκλεψε από μεγάλο κατάστημα δυο λάμπες και σε κάτι άλλους ακατανόμαστους που έκαναν καθιστική διαμαρτυρία στις Σκουριές και όλοι τιμωρήθηκαν παραδειγματικά. Έτσι, θα δίνουμε και παραδείγματα προς αποφυγή και η αθωότητα θα φαντάζει ακόμη πιο άσπιλη.